Dolce far niente

 
Kasteel Assumburg, Heemskerk

Heemskerk

Paars pioenroze in juni. Twee vijftig voor een bosje.
Te geef. Ze liggen in een kratje te wachten op een
hardloper, een wandelaar, een koper.Wij passeren.
Mijn tweede keer in Heemskerk. Drie rondjes

van zeven kilometer. Een bordje met daarop kam-
pioenen. Bloemen geurt alles naar. Drie rondjes
betaald door Tata Steel. Tietenijzer. De eerste keer
liep ik harder, de tweede keer kom ik niet verder

dan de derde. Villawijk. Polder. De geur van
mest. Mensen op het gazon, kortgeknipt en
groen. Een villa staat te koop. Een donkere
vrouw met aan haar voet een flesje water,

wacht op haar man, haar minnaar, haar vriend,
een zus. Familie. Onze blikken missen elkaar.

 
Abdelkader Benali (Ighazzazen, 25 november 1975)

De Australische schrijver John Birmingham werd geboren op 7 augustus 1964 in Liverpool, Engeland. Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor John Birmingham op dit blog.

Uit: After America

“Kipper half expected to be grabbed in a headlock for an affectionate noogie.
That would have set his detail right off.
But after a few moments the uproar receded.
Kipper’s gaze fell on a woman, who’d remained unusually reserved throughout. Doubtless one or two of his detail were watching her closely from behind their darkened sunglasses. He caught her eye and favored her with an indulgent grin by which he meant to convey a sense of amused pity. She obviously did not fit in with this gang of roughnecks. Her features were fine-boned, and she didn’t look like somebody used to long days of heavy manual labor. As he so often found when he traveled around to “meet the peeps”—his daughter’s term, not his—the peeps intrigued him. This nation of castaways and lost souls all had their stories. And you had to wonder what paths had brought biceps guy and this quiet woman to New York three years after the Wave had dissipated as mysteriously as it had arrived.
“Mister President,” Karen Milliner said, “we really need to get a move on—the schedule, you know.”
Jostled out of his momentary ponderings by the director of communications, his flak catcher in chief, he nodded and smiled apologetically to the workers.
“I’m sorry, guys. Just like you, I am a mere civil servant, and my boss here”—he jerked a thumb at Milliner—“says I gotta get back to work.”
The small crowd booed her but cheered him as he waved and began to walk away with his personal security detail shadowing every step. Cries of “Thank you, Mister President” and “Way to go, Kip” followed him down into the graveyard of corporate America.”
 

 
John Birmingham (Liverpool, 7 augustus 1964)

De Nederlandse dichter en prozaïst Cees Buddingh’ werd op 7 augustus 1918 geboren in Dordrecht.Zie ook mijn blog van 7 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Cees Budding’ op dit blog.

Kloppen SVP

van september ’35 tot juni ’38
studeerde ik middelbaar engels a.
de lessen werden gegeven
in het gymnasium
aan de laan van meerdervoort te den haag.
het was een zich deftig voordoend gebouw:
de stortbak van de wc
had dan ook twee deftige trekkers,
er hing een stukje ivoorkarton naast
waarop in deftige drukletters stond:
‘voor grote spoeling gebruike men de lange trekker
voor kleine spoeling gebruike men de korte trekker’
een vermoedelijk iets minder deftig
iemand had eronder geschreven:
‘in geval van twijfel
wende men zich tot de rector’

moraal:
ga niet bij het onderwijs,
en als u toch bij het onderwijs gaat
word dan liever geen rector

Dag met een sterretje

'Kees, we gaan eten!' hoor ik Stientje roepen.
Ik klap mijn schrift dicht. Ik lust best wel wat.
Ik loop de trap af, strijk mijn haar nog even
glad voor de spiegel, ga de kamer in.

Sacha en Ellen zitten al aan tafel.
Wiebe helpt Stientje in de keuken. 'Wat
eten we? Weten jullie 't?' Nee, ze weten
het ook niet. 'k Hoop dat 't yambalaya is.

Maar nee, het blijkt geen rijst. Eerst ben'k een beetje
teleurgesteld. Tot 't plotseling tot me doordringt
wat daar zo goudgeel glinstert in die schaal.

En innig tevreden vlij 'k er drie, vier naast
mijn doperwten en dominolapje. Weer
heb ik de nieuwe aardappels gehaald.

 
Cees Buddingh’ (7 augustus 1918 - 24 november 1985)
Cover De Parelduiker, 2011

De Nederlandse dichteres Diana Ozon (pseudoniem van Diana Groenveld) werd geboren in Amsterdam op 7 augustus 1959. Zie ook alle tags voor Diana Ozon op dit blog.

De eerste bloesem

Na de regen sneeuwt het
bloesemblaadjes

Een roze tapijt bedekt
mijn pad
Bedoeld voor een godin
een vorstin of de bruid
Windvlagen dragen ze aan

Het sprookje is voorbij
Ik  word werkster
De bruine snippers
veeg ik op een berg
Het lentefeest is over

De zomer begint met
alle ernst van droogte
maanden van dorst en
drank en beminnen

God, wat een genot

 
Diana Ozon (Amsterdam, 7 augustus 1959)

Onafhankelijk van geboortedata

De Franstalige dichter en ridder Othon III de Grandson werd geboren tussen 1340 en 1350. Zie ook alle tags voor Othon III de Grandson op dit blog.

Rondeau 8 - Chanson

Adieu,
Jeunesse, m'amie,
De vous me faut départir
Plus ne vous puis retenir
Car le temps ne le veut mie

Et sans votre compagnie
Ne dois nul amour servir.
Adieu,
Jeunesse, m'amie,
De vous me faut départir.

Hélas ! tant de bonne vie
Et de gracieux plaisir
Faites à vos gens sentir
Que c'est bien droit que je die '

Adieu,
Jeunesse, m'amie,
De vous me faut départir.

Désormais
Mélancolie
Me viendra fort assaillir.
Adieu,
Jeunesse, m'amie,
De vous me faut départir.

 
Othon III de Grandson (1340-1350 - 7 augustus 1397)
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e augustus ook mijn blog van 7 augustus 2015 en ook mijn blog van 7 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

07-08-2016 om 17:36 geschreven door Romenu  

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse schrijfster Roos van Rijswijk werd geboren in Amsterdam in 1985. Zij groeide op in Amsterdam Zuid-Oost en woonde daarna in bijna alle hoeken van de stad. Van Rijswijk studeerde Nederlands en literatuurwetenschap. Ze werkt als columniste en journaliste. In diverse literaire tijdschriften (DeRevisor, Tirade, SLANG, hard//hoofd en Das Magazin) publiceerde zij korte verhalen en in 2014 was zij een van de initiatiefnemers van de J.M.A. Biesheuvelprijs voor de beste korteverhalenbundel. Ze schreef toneel voor Theatergroep Thomas. Zij is redacteur van het literaire tijdschrift Tirade.

Uit: Onheilig

“Leeg, mijn huis voelt leeg, of misschien ben ik het zelf, want hier is niets veranderd. En dat terwijl ik
steeds voller word, een lijf gevuld met zwarte stippen, hoewel ik niet zeker weet of die erbij komen ofdat die stippen andere dingen opeten. Ik probeer de gezwellen toe te spreken ’s nachts, ik zeg: kunnen jullie niet gewoon naast wat er al was bestaan, naast mijn ingewanden, mijn botten, ik draag jullie, jullie zijn mij, ik ben jullie. Waarom dat eindige, bedoel ik. Maar tijdens het preken tegen mijn lijf dwaal ik af. Of ik val in slaap, op slechte dagen val ik in slaap. Later worden dat de goede dagen, later is over een maand, twee maanden, wie zal het zeggen.
Ik woon niet hoog genoeg om me uit het raam te laten vallen. Zelfs als ik uit het zolderraam op het dak klim is de val te kort om zeker te weten dat ik doodga.
Er zouden ongezonde ledematen knakken en ze zouden me in het ziekenhuis in leven houden terwijl dat geen zin heeft omdat het toch allemaal zal stoppen, ze zouden op de gebroken botten dingen zien zitten die er niet horen, het is walgelijk, ik ben de ziekte.
Die ben ik altijd al geweest, in zekere zin, het zit in je DNA zei de arts, maar ze zei ook dat mijn levensstijl me niet geholpen heeft. Ze zei dat alsof het een keuze was, zoals sommige mensen zich identificeren met hun motor, of met het feit dat ze veel sporten, zoals de naturisten die in mijn jeugd ook de hele tijd verkondigden dat ze het liefst vrij waren.
Dat is een naturist, zei mijn vader over een van zijn werknemers, die gaat in het weekend in zijn blootje badmintonnen. Een levensstijl dus, ik was iemand met een levensstijl.
Bij alles wat ik zie denk ik dat het misschien wel de laatste keer is dat ik het zie. Feit is dat die dingen er hetzelfde uitzien als ze eruitzagen voordat het de laatste keer was, en ook dat al die laatste keren nog weken (maanden? jaren?) verder kunnen liggen. Zomerregen, rode auto’s, het wuivende park, een onooglijk klein hondje met een jasje aan. Gisteren slenterde er een uitgeblust straatorkest onder mijn raam langs, de instrumenten sleepten bijna over de grond en de muzikanten zeiden helemaal niets, ze waren van de metro onderweg naar de markt en natuurlijk regende het, de zomer is herfstig.”

 
Roos van Rijswijk (Amsterdam, 1985)

07-08-2016 om 00:00 geschreven door Romenu