Bij de Tour de France

Marcel Kittel

Uit: Marcel Kittel (Column uit 2012)

“Er zijn een aantal talen waar ik mijn plan in trek, maar mijn Duits is maar net iets beter dan dat van Jean-Marie. Op 28 maart van dit jaar had ik weer eens prijs. Marcel Kittel won in Koksijde de massaspurt aan het eind van de tweede rit in de Driedaagse van De Panne. Ik had Kittel nog nooit geïnterviewd en wist niet waaraan me te verwachten. Dat viel goed mee. Een standaardvraag volstond. Voor me zat op een kleine kruk een frisse, intelligente jongeman die me meer gaf dan ik vroeg. Kittel is een persoonlijkheid. Dat hij van zich doet spreken in de nasleep van de Armstrongstorm verbaast me geenszins.

“Het maakt me ziek als ik lees dat renners als Alberto Contador, Samuel Sanchez en Miguel Indurain Armstrong blijven steunen”, twitterde de 24-jarige Duitse sprinter eergisteren. Een volger suggereerde dat het misschien verstandiger zou zijn als Kittel zijn mond zou houden. “Omdat de geschiedenis leert dat het wielrennen mensen als jij uiteindelijk altijd de rug toekeert”. “Nu niet meer. Ik waag het erop”, antwoordde Kittel. De nieuwe generatie wielrenners heeft ballen en pikt het niet dat de perceptie zich keert tegen iedereen die op een fiets zit. Thomas De Gendt en Tim Declercq komen met open brieven, Marcel Kittel maakt zich boos op Twitter. We juichen het toe. Ze moeten Armstrong afvallen, niet alleen om wille van zijn dopinggebruik maar ook om het manipulatieve karakter van het systeem dat erachter zat. Voor de rest staan er op erelijsten tientallen namen die door een x kunnen worden vervangen, zowel in de klassiekers als in de grote ronden. En ja, ook van landgenoten! Alleen zijn die nog niet onder ede verhoord.”

Karl Vannieuwkerke (Ieper, 19 januari 1971)

De Nederlandse dichter en schrijver Simon Vinkenoog werd op 18 juli 1928 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Simon Vinkenoog op dit blog.

Georges Braque

het kamerlandschap breekt
zich in de broze dingen
van dit 4-dimensionaal bestaan

de doden die ons tevergeefs omringen
zijn hier schoorvoetend langsgegaan
en hebben ons hun kleur gelaten

o vormen die een mens moet haten
o grijze daden in een vreemd beheer
de ruimte door geen kracht meer in te halen

o braque o dwazen die een volkslied zingen

Faits Divers

Je est un autre. Arthur Rimbaud

ik ben een vreemde in eigen bloed
mijn hartslag klopt aan andere deuren
van het schuim der goden herken ik de kleuren
maar het is ik die mij huiveren doe

het zijn de eigen ogen die mij breken
en de stenen
die als ontluikende bloemen
langzaam aan mijn ingewanden groeien

ik ben verdronken in dit drijfzandlied
van waaruit duizend doden smeken:

- in dit naaktlandschapp dat leven heet
drijft doodgezongen de tijd uiteen -
kringen verleden zonder heden
woorden klanken gestamel.

Bloedgang

er is het onderhuids verraad
dat elk verweer aan stukken slaat
mijn verweer -- het geweer
op mijzelf gericht
de eigen klap
in het eigen gezicht
de opgebroken straat
het huis dat aan het water staat
herinnering
aan het foetes-zijn:
de deur intrappen met ogen dicht
en reeds het bankroet van de laatste snik
de laatste adem
het laatste gedicht

Simon Vinkenoog (18 juli 1928 – 12 juli 2009)

Een nog jonge Vinkenoog 

De Duitse dichter en schrijver Steffen Popp werd geboren op 18 juli 1978 in Greifswald. Zie ook alle tags voor Steffen Popp op dit blog.

Hotelsituation, langes Liegen

Herzhoheit, Neon und langsamer Umschlag dieser Waren

– irgendwie nachdenken, irgendwie wach bleiben –

wie das Milieu uns betört, in seinen Höhen und Tiefen

der Abend ist voll von Sprache, aber die Wörter lahmen

die Körper der Pflanzen regenerieren sich, hölzern und

still, trojanische Pferde, liegen wir am Grund der Stadt

so wach, in seinem Schlaf, unser geduldiges Fleisch

kommuniziert mit den Flüssen. Kriechstrom, nahes Ufer

zögernde Haut, das kleine Gefühl macht dich glücklich

Traumzeichen lösen sich aus meinen Jahren wie Laub

maßloser Baumschnee. Lass uns jetzt lange verreisen

zu Wasser, zu Land und zu Luft, lass uns jetzt lange

dieses Hotel nicht verlassen. Nie bei den Sternen, nie

aufhören, in der Musik. Dein Puls, deine Haare fliegen.

Silvae (gelichtet)

Das Harz läuft aus den Bäumen, wie gewohnt

stehen die Wälder, hölzern und grün

vor meinem Fenster, und überall auf der Erde

wo kein Feld ist, kein Garten

                            kein Haus wie das meine.

Manchmal ein Tier, an der Blattunterkante

eine rehbraune Schießscheibe mit wenigen

Treffern vom Vorjahr –

                                       zwei uralte Pferde

ziehn Holz aus dem Windbruch, mit der Dunkelheit

kommen die Jäger, man sieht ihre gelben

                                             Turnschuhe leuchten.

Steffen Popp (Greifswald, 18 juli 1978)

De Argentijnse schrijfster en vertaalster Alicia Steimberg werd geboren op 18 juli 1933 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alicia Steinberg op dit blog.

Uit: La loca 101 (Vertaald door Phyllis Silverstein)

“In the islands, the water, the climate, something or other, makes everything grow with tremendous force. By spring, trees of all sizes are completely covered with white wisteria and lilacs. But that's not enough for those boys. They hang cute little potted plants along the walls of the house. On Sundays they throw barbecues and invite Lisanti and a bunch of other gays over for lunch. Afterwards, they play the guitar and sing, and by six o'clock everyone is parked out on the pier, in suits and ties, waiting for the launch to take them back. Seeing them so staid and polite, no one would ever guess that earlier they'd been couples, dancing in the twilight.
   "What do you think, Lisanti," we asked him, "who can we leave the dog with since they won't let us keep her here in the apartment." Lisanti said he would ask the watchman Antares, but just then, Antares got sick and died of cancer. Members of the island's development committee took up a collection for the widow and children, and Lisanti ended up with Canela.
   The first week was terribly upsetting. I cried all day thinking that Canela would be unable to bear the separation and change in lifestyle; but the following Sunday, when we went to the island, we saw that she was just fine, and best friends with Lisanti's dog. They even went rat-hunting together. Lisanti cut one up with his mountain knife so they could share it. Imagine that pooch, the one who slept at the foot of our beds for five years and ate only grilled meat sliced up and served on a platter; now she's all over the island, catching rats and eating them raw.
   Lisanti's children (because Lisanti had two children, in spite of everything) became attached to Canela and now they'd never give her back.”

Alicia Steimberg (Buenos Aires, 18 juli 1933)

De Russische dichter Jevgeny Jevtoesjenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook alle tags voor Jevgeni Jevtoesjenko op dit blog.

Breaking Up

I fell out of love: that’s our story’s dull ending,
as flat as life is, as dull as the grave.
Excuse me-I’ll break off the string of this love song
and smash the guitar. We have nothing to save.

The puppy is puzzled. Our furry small monster
can’t decide why we complicate simple things so-
he whines at your door and I let him enter,
when he scratches at my door, you always go.

Dog, sentimental dog, you’ll surely go crazy,
running from one to the othe like this-
too young to conceive of an ancient idea:
it’s ended, done with, over, kaput. Finis.

Get sentimental and we end up by playing
the old melodrama, 'Salvation of Love.'
'Forgiveness, ' we whisper, and hope for an echo;
but nothing returns from the silence above.

Better save love at the very beginning,
avoiding all passionate 'nevers, ' 'forevers; '
we ought to have heard what the train wheels were shouting,
'Do not make promises! ' Promises are levers.

We should have made note of the broken branches,
we should have looked up at the smokey sky,
warning the witless pretensions of lovers-
the greater the hope is, the greater the lie.

True kindness in love means staying quite sober,
weighing each link of the chain you must bear.
Don’t promise her heaven-suggest half an acre;
not 'unto death, ' but at least to next year.

And don’t keep declaring, 'I love you, I love you.'
That little phrase leads a durable life-
when remembered again in some loveless hereafter,
it can sting like a hornet or stab like a knife.

So-our little dog in all his confusion
turns and returns from door to door.
I won’t say 'forgive me' because I have left you;
I ask pardon for one thing: I loved you before.

Jevgeni Jevtoesjenko (Zima, 18 juli 1933)

Op de cover van Time, april 1962

De Nederlandse schrijver, criticus en politicus Aad Nuis werd geboren op 18 juli 1933 in Sliedrecht. Zie ook alle tags voor Aad Nuis op dit blog.

Binnenhof

Het stille hart van wervelwinden
in dit glas water, Nederland,
waar ik mij steeds terug moet vinden
naast dagtoerist en demonstrant.

Bestaat dit echt of zijn wij spoken,
figuren dansend hand in hand,
gedurig in koud vuur ontstoken
door woorden van dor zand?

Ga maar bij dichter, boeren kijken:
hun taal, hun grond, vast in de hand.
Hier blijft de werkelijkheid ontwijken -
net naast de rand.

Toch zoemt en trilt het hier van krachten,
huist hier het hart (meer dan 't verstand)
van wat ik grijnzend hoog blijf achten:
mijn land.

Aad Nuis (18 juli 1933 - 8 november 2007)

 


Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e juli ook mijn blog van 18 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3 en ook mijn blog van 18 juli 2010.

18-07-2013 om 17:19 geschreven door Romenu