Bij de Tour de France

Marcel Kittel

Uit: Marcel Kittel (Column uit 2012)

“Er zijn een aantal talen waar ik mijn plan in trek, maar mijn Duits is maar net iets beter dan dat van Jean-Marie. Op 28 maart van dit jaar had ik weer eens prijs. Marcel Kittel won in Koksijde de massaspurt aan het eind van de tweede rit in de Driedaagse van De Panne. Ik had Kittel nog nooit geïnterviewd en wist niet waaraan me te verwachten. Dat viel goed mee. Een standaardvraag volstond. Voor me zat op een kleine kruk een frisse, intelligente jongeman die me meer gaf dan ik vroeg. Kittel is een persoonlijkheid. Dat hij van zich doet spreken in de nasleep van de Armstrongstorm verbaast me geenszins.

“Het maakt me ziek als ik lees dat renners als Alberto Contador, Samuel Sanchez en Miguel Indurain Armstrong blijven steunen”, twitterde de 24-jarige Duitse sprinter eergisteren. Een volger suggereerde dat het misschien verstandiger zou zijn als Kittel zijn mond zou houden. “Omdat de geschiedenis leert dat het wielrennen mensen als jij uiteindelijk altijd de rug toekeert”. “Nu niet meer. Ik waag het erop”, antwoordde Kittel. De nieuwe generatie wielrenners heeft ballen en pikt het niet dat de perceptie zich keert tegen iedereen die op een fiets zit. Thomas De Gendt en Tim Declercq komen met open brieven, Marcel Kittel maakt zich boos op Twitter. We juichen het toe. Ze moeten Armstrong afvallen, niet alleen om wille van zijn dopinggebruik maar ook om het manipulatieve karakter van het systeem dat erachter zat. Voor de rest staan er op erelijsten tientallen namen die door een x kunnen worden vervangen, zowel in de klassiekers als in de grote ronden. En ja, ook van landgenoten! Alleen zijn die nog niet onder ede verhoord.”

Karl Vannieuwkerke (Ieper, 19 januari 1971)

De Nederlandse dichter en schrijver Simon Vinkenoog werd op 18 juli 1928 in Amsterdam geboren. Zie ook alle tags voor Simon Vinkenoog op dit blog.

Georges Braque

het kamerlandschap breekt
zich in de broze dingen
van dit 4-dimensionaal bestaan

de doden die ons tevergeefs omringen
zijn hier schoorvoetend langsgegaan
en hebben ons hun kleur gelaten

o vormen die een mens moet haten
o grijze daden in een vreemd beheer
de ruimte door geen kracht meer in te halen

o braque o dwazen die een volkslied zingen

Faits Divers

Je est un autre. Arthur Rimbaud

ik ben een vreemde in eigen bloed
mijn hartslag klopt aan andere deuren
van het schuim der goden herken ik de kleuren
maar het is ik die mij huiveren doe

het zijn de eigen ogen die mij breken
en de stenen
die als ontluikende bloemen
langzaam aan mijn ingewanden groeien

ik ben verdronken in dit drijfzandlied
van waaruit duizend doden smeken:

- in dit naaktlandschapp dat leven heet
drijft doodgezongen de tijd uiteen -
kringen verleden zonder heden
woorden klanken gestamel.

Bloedgang

er is het onderhuids verraad
dat elk verweer aan stukken slaat
mijn verweer -- het geweer
op mijzelf gericht
de eigen klap
in het eigen gezicht
de opgebroken straat
het huis dat aan het water staat
herinnering
aan het foetes-zijn:
de deur intrappen met ogen dicht
en reeds het bankroet van de laatste snik
de laatste adem
het laatste gedicht

Simon Vinkenoog (18 juli 1928 – 12 juli 2009)

Een nog jonge Vinkenoog 

De Duitse dichter en schrijver Steffen Popp werd geboren op 18 juli 1978 in Greifswald. Zie ook alle tags voor Steffen Popp op dit blog.

Hotelsituation, langes Liegen

Herzhoheit, Neon und langsamer Umschlag dieser Waren

– irgendwie nachdenken, irgendwie wach bleiben –

wie das Milieu uns betört, in seinen Höhen und Tiefen

der Abend ist voll von Sprache, aber die Wörter lahmen

die Körper der Pflanzen regenerieren sich, hölzern und

still, trojanische Pferde, liegen wir am Grund der Stadt

so wach, in seinem Schlaf, unser geduldiges Fleisch

kommuniziert mit den Flüssen. Kriechstrom, nahes Ufer

zögernde Haut, das kleine Gefühl macht dich glücklich

Traumzeichen lösen sich aus meinen Jahren wie Laub

maßloser Baumschnee. Lass uns jetzt lange verreisen

zu Wasser, zu Land und zu Luft, lass uns jetzt lange

dieses Hotel nicht verlassen. Nie bei den Sternen, nie

aufhören, in der Musik. Dein Puls, deine Haare fliegen.

Silvae (gelichtet)

Das Harz läuft aus den Bäumen, wie gewohnt

stehen die Wälder, hölzern und grün

vor meinem Fenster, und überall auf der Erde

wo kein Feld ist, kein Garten

                            kein Haus wie das meine.

Manchmal ein Tier, an der Blattunterkante

eine rehbraune Schießscheibe mit wenigen

Treffern vom Vorjahr –

                                       zwei uralte Pferde

ziehn Holz aus dem Windbruch, mit der Dunkelheit

kommen die Jäger, man sieht ihre gelben

                                             Turnschuhe leuchten.

Steffen Popp (Greifswald, 18 juli 1978)

De Argentijnse schrijfster en vertaalster Alicia Steimberg werd geboren op 18 juli 1933 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Alicia Steinberg op dit blog.

Uit: La loca 101 (Vertaald door Phyllis Silverstein)

“In the islands, the water, the climate, something or other, makes everything grow with tremendous force. By spring, trees of all sizes are completely covered with white wisteria and lilacs. But that's not enough for those boys. They hang cute little potted plants along the walls of the house. On Sundays they throw barbecues and invite Lisanti and a bunch of other gays over for lunch. Afterwards, they play the guitar and sing, and by six o'clock everyone is parked out on the pier, in suits and ties, waiting for the launch to take them back. Seeing them so staid and polite, no one would ever guess that earlier they'd been couples, dancing in the twilight.
   "What do you think, Lisanti," we asked him, "who can we leave the dog with since they won't let us keep her here in the apartment." Lisanti said he would ask the watchman Antares, but just then, Antares got sick and died of cancer. Members of the island's development committee took up a collection for the widow and children, and Lisanti ended up with Canela.
   The first week was terribly upsetting. I cried all day thinking that Canela would be unable to bear the separation and change in lifestyle; but the following Sunday, when we went to the island, we saw that she was just fine, and best friends with Lisanti's dog. They even went rat-hunting together. Lisanti cut one up with his mountain knife so they could share it. Imagine that pooch, the one who slept at the foot of our beds for five years and ate only grilled meat sliced up and served on a platter; now she's all over the island, catching rats and eating them raw.
   Lisanti's children (because Lisanti had two children, in spite of everything) became attached to Canela and now they'd never give her back.”

Alicia Steimberg (Buenos Aires, 18 juli 1933)

De Russische dichter Jevgeny Jevtoesjenko werd geboren in Zima in Irkutsk op 18 juli 1933. Zie ook alle tags voor Jevgeni Jevtoesjenko op dit blog.

Breaking Up

I fell out of love: that’s our story’s dull ending,
as flat as life is, as dull as the grave.
Excuse me-I’ll break off the string of this love song
and smash the guitar. We have nothing to save.

The puppy is puzzled. Our furry small monster
can’t decide why we complicate simple things so-
he whines at your door and I let him enter,
when he scratches at my door, you always go.

Dog, sentimental dog, you’ll surely go crazy,
running from one to the othe like this-
too young to conceive of an ancient idea:
it’s ended, done with, over, kaput. Finis.

Get sentimental and we end up by playing
the old melodrama, 'Salvation of Love.'
'Forgiveness, ' we whisper, and hope for an echo;
but nothing returns from the silence above.

Better save love at the very beginning,
avoiding all passionate 'nevers, ' 'forevers; '
we ought to have heard what the train wheels were shouting,
'Do not make promises! ' Promises are levers.

We should have made note of the broken branches,
we should have looked up at the smokey sky,
warning the witless pretensions of lovers-
the greater the hope is, the greater the lie.

True kindness in love means staying quite sober,
weighing each link of the chain you must bear.
Don’t promise her heaven-suggest half an acre;
not 'unto death, ' but at least to next year.

And don’t keep declaring, 'I love you, I love you.'
That little phrase leads a durable life-
when remembered again in some loveless hereafter,
it can sting like a hornet or stab like a knife.

So-our little dog in all his confusion
turns and returns from door to door.
I won’t say 'forgive me' because I have left you;
I ask pardon for one thing: I loved you before.

Jevgeni Jevtoesjenko (Zima, 18 juli 1933)

Op de cover van Time, april 1962

De Nederlandse schrijver, criticus en politicus Aad Nuis werd geboren op 18 juli 1933 in Sliedrecht. Zie ook alle tags voor Aad Nuis op dit blog.

Binnenhof

Het stille hart van wervelwinden
in dit glas water, Nederland,
waar ik mij steeds terug moet vinden
naast dagtoerist en demonstrant.

Bestaat dit echt of zijn wij spoken,
figuren dansend hand in hand,
gedurig in koud vuur ontstoken
door woorden van dor zand?

Ga maar bij dichter, boeren kijken:
hun taal, hun grond, vast in de hand.
Hier blijft de werkelijkheid ontwijken -
net naast de rand.

Toch zoemt en trilt het hier van krachten,
huist hier het hart (meer dan 't verstand)
van wat ik grijnzend hoog blijf achten:
mijn land.

Aad Nuis (18 juli 1933 - 8 november 2007)

 


Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e juli ook mijn blog van 18 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3 en ook mijn blog van 18 juli 2010.

18-07-2013 om 17:19 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Rini Wagtmans tijdens een afdaling in de Tour de France van 1959

Uit: Dieselmotoren die hijgen in je nek

“De camera trilt nogal, met elastiekjes vastgebonden op het stuur, bij zo’n 50 kilometer per uur. Het zijn maar een paar van de, ongeveer, 105 bochten van de Costas del Garraf, op mijn bijna dagelijkse tocht (nou ja, twee, drie keer per week) van huis naar het werk. Afdalingen zijn momenten van een beetje bijkomen van het klimmetje ervoor, maar ook van opperste concentratie op een weg die, dat wel, een stuk veiliger is geworden. Vangrails over de volle 15 kilometer (meestal van beton, in plaats van wat houten hekjes vroeger) en één lange doortrokken streep; inhalen is, in tegenstelling tot vroeger, de hele route lang verboden, ook op de korte rechte stukjes waar je vroeger een soort Russische roulette met de mogelijke plots opdoemende tegenliggers speelde. Trouwens, vanaf de fiets zie je pas goed hoe diep het aan de andere kant van de vangrail is…

De andere grote plaag is gebleven, de steengroeve’s die niet alleen een diep litteken in het landschap achterlaten, maar ook deze smalle weg laten vollopen met vrachtwagens vol stenen, cementmolens en vooral veel ongeduld. Voordeel is wel dat je op de fiets in de afdalingen iets sneller dan die mastodonten gaat, maar de grote dieselmotoren in je nek horen hijgen blijft een onplezierige ervaring.”

Edwin Winkels (Utrecht, 1962)

De Nederlandse schrijver Eelke de Jong werd geboren in Apeldoorn op 17 juli 1935. Zie ook alle tags voor Eelke de Jong op dit blog.

Uit:Jan Arends I presume

“Het café in, hotel, café, hotel, café tot hij zo ver vertrokken was een week, twee weken volslagen dronken, dat hij de peuken van sigaretten op zijn hand begon te doven, zo ongeveer de laatste fase, die kon uitdraaien op loutering en voor hetzelfde geld een poging om er een eind aan te maken. Hij was nu 45 en telde vier pogingen, alle vier mislukt. Hij verdacht zichzelf ervan, dat hij de marge van mislukking elke keer had ingecalculeerd. Gelukkig maar, hij had nu alle reden om er van af te zien, hij was praktisch van de drank af en met het schrijven ging het goed, binnenkort zouden zijn verhalen in druk verschijnen. Het bezoek arriveerde om twaalf uur.

Ze besloten om een spelletje te schaken, hij had er niet zoveel zin in, maar liet het niet merken. Hij schaakte te goed, hij damde te goed, hij tafeltenniste te goed, hij klaverjaste te goed, hij was kampioen van het huis en dat speet hem, er was weinig wat hem zoveel echte voldoening schonk als verliezen. Ze deden een paar zetten, twee pionnen naar voren, twee paarden, zijn tegenspeler zette een loper vrij die hij kon slaan: laten we er maar mee ophouden.

Een tijdje geleden had hij in de ontspanningszaal gevochten met een klaverjasser, die om geld wilde spelen. Een grote kerel, bijrijder op een vrachtwagen. Er wordt hier niet om geld gespeeld!, had hij gezegd. Er wordt wél om geld gespeeld!, zei de bijrijder. Hij had de kaarten opgepakt en in zijn zak gestoken. De bijrijder had een nieuw spel gehaald, gedeeld, toen had hij ze weer bij elkaar geveegd en in zijn zak gestoken. Ze waren vechtend de zaal uit gegaan, de gang op, broeders hadden hem overmeesterd, de bijrijder ging het dwangbuis in.

Hij had zelf ook twee keer in het dwangbuis gezeten, een grote jute zak, waar je helemaal in paste, je handen pijnlijk gevouwen voor je borst, voeten en schouders gefixeerd aan het bed, één keer een dag of drie, één keer veertien dagen. Je ging zo te keer, dat je al gauw uitgeput raakte, in slaap viel. De rest van de tijd lag je naar de klok te kijken, de hele dag keek je naar de klok, de wijzer kroop over je netvlies, je bleef kijken, kijken.”

 


Eelke de Jong (17 juli 1935 – 1 augustus 1987)

Hier met acteur en medecolumnist Rijk de Gooijer (rechts) in 1985

De Nederlandse schrijfster Alie Smeding werd geboren in Enkhuizen op 17 juli 1890. Zie ook alle tags voor Alie Smeding op dit blog.

Uit: Het wazige land

“Het ochtendlicht schoof gul door het hoog-opge- trokken venster, en de potbloemen op de lage vensterbank gingen wijder open, de kamer-dingen glansden.

Jud  Eerden boog zich onrustig over het witte blad van de waschtafel, naar de spiegel en lachte minachtend. Er waren roode vouwtjes in haar ooghoeken, en haar mond trok.

„Vannacht weer 's gek geweest," concludeerde ze, „natuurlijk, en erg ook!  Ellindig . .! Als Hopman 't zag of Ter Laar, och jee, in 't speelkwartier, hèt onderwerp. De biggetjes zouen vandaag ook weer zo

lijen hebben van haar humeur. Juffrouw Feeks, jawel, kinderen waren wreed-eerlijk."

Jud nam de lampetkan op en goot water in de waschkom, duwde haar gezicht gulzig in het koele nat.

„God, zoo miserabel ook," viel haar in, „dat wakkerliggen zoo'n lange . . . lange nacht, en die ongemotiveerde snikbui . . . Lam, dat futloos je maar laten gaan. Och nee, dat toch ook nog 't ergste niet, maar 't knoeierige gevoel van je aftakeling op de dag, dat 't fnuikendste . . ." Ze droogde ruw het gezicht af, verstak een kam boven de dikke vlechtenknoedel in de hals en trok haar bloese aan.

Over de schouder blikte ze nog eens om in de spiegel.

Haar gezicht leek schraler zoo, haar neus spitser. Ze streek zich met een moe, berustend gebaar over het glad naar achter gekamde haar. „Nou ja, 't was eenmaal niet anders."

Haastig begon ze het valies te pakken, onder-in een stapeltje linnengoed en een deel van Havelock

Ellis: „De psychologie der sexen," boven-op een doos sigaretten en een brochure over paedagogie.

Met een behendige ruk sloot ze de tasch, en ruimde inderhaast nog wat op. Haar klein mager figuurtje

ging geluidloos en vlug door het vertrek. Voor het raam bleef ze stil.”

Alie Smeding (17 juli 1890 - 5 juli 1938)

De Amerikaanse schrijver James Purdy werd geboren in Fremont in de staat Ohio op 17 juli 1914. Zie ook alle tags voor James Purdy op dit blog.

Uit: Color of Darkness

“Mrs. Zilke laughed. "If you're old, I'm dead," she said. "You must keep your youth," she said almost harshly to the father, after a pause.
He looked up at her, and the boy suddenly moved in his father's arms, looking questioningly at his father. He kissed his father on the face.
"He's young yet," the boy said to Mrs. Zilke.
"Why, of course. "He's a young man," she said. "They don't come no younger for fathers."
The father laughed and the boy got up to go with Mrs. Zilke to his bed.
The father thought about Mrs. Zilke's remark and he listened as he heard her reading to the boy from a story-book. He found the story she read quite dry, and he wondered if the boy found anything in it at all.
It was odd, he knew, that he could not remember the color of his wife's eyes. He knew, of course, that he must remember them, and that he was perhaps unconsciously trying to forget. Then he began to think that he could not remember the color of his son's eyes, and he had just looked at them!”

James Purdy (17 juli 1914 - 13 maart 2009)

De Zwitserse schrijver Martin R. Dean werd geboren op 17 juli 1955 in Menziken Aargau. Zie ook alle tags voor Martin R. Dean op dit blog.

Uit: Meine Väter

„Ich kann nicht mehr unter die Leute gehen und muss tagelang das Bett hüten. Leonie weiss dann sofort, dass ein neues Loch in mir aufgegangen ist. Eigentlich siehst du gesund aus, sagt sie, wenn man dich sieht, bemerkt man nicht, dass du so viele Löcher mit dir herumträgst. Vielleicht wärst du gesünder, wenn du deine Geschichte kennen würdest. Aber auch Leonie weiss nicht, wie mir zu helfen ist. Die Ärzte wissen es nicht. Wenn ich mit hohem Fieber im Bett liege, bin ich für die Umwelt nicht mehr erreichbar. Bin abgeschnitten von allem. Wie viele Verpflichtungen und Termine habe ich deswegen versäumt. Das halbe Leben habe ich verpasst. Aber meine eigentliche Krankheit ist in keinem Lehrbuch zu finden, sagt Leonie. Vielleicht nennen wir sie einfach »Vatermangel«. Mit dieser Krankheit »Vatermangel« wirst du in die medizinischen Lehrbücher aufgenommen und berühmt werden.“

Martin R. Dean (Menziken, 17 juli 1955)

Menziken

De Franse schrijver, filosoof en politicus Roger Garaudy werd geboren in Marseille op 17 juli 1913. Zie ook alle tags voor Roger Garaudy op dit blog.

Uit: Les Etats-Unis avant-garde de la décadence

“Les États-Unis sont une organisation de production régulée par la seule « rationalité» technologique ou commerciale, à laquelle on participe comme producteur ou consommateur, avec pour seule fin un accroissement quantitatif du bien-être. Toute identité personnelle, culturelle, spirituelle ou religieuse est considérée comme une affaire privée, strictement individuelle, qui n'intervient pas dans le fonctionnement du système.

A partir de telles structures sociales, la foi, la foi en un sens de la vie, ne peut vivre que dans quelques communautés qui ont gardé l'identité de leur culture ancienne, ou chez quelques individus héroïques. Dans l'immense majorité de ce peuple, Dieu est mort, parce que l'homme y a été mutilé de sa dimension divine: la quête du sens. La place est alors libre pour le pullulement des sectes et des superstitions, les évasions de la drogue ou du petit écran, le tout recouvert d'un puritanisme officiel qui s'accommode de toutes les inégalités et de tous les massacres, et leur sert même de justification.”

Roger Garaudy (Marseille, 17 juli 1913)

De Duitse schrijfster Clara Viebig werd geboren op 17 juli 1860 in Trier. Zie ook alle tags voor Clara Viebig op dit blog.

Uit: Vor Tau und Tag

„Wie die hin- und herrannten! Hochrote Köpfe hatten sie alle, die Röcke flogen um ihre drallen Waden.
Im Ziegelflur saßen die Musikanten, die wollten doch auch bedient sein; zwischen jedem Stück schlangen sie hastig etwas herunter. Und trinken thaten sie! Warum auch nicht? Der May hatte es ja dazu. Jetzt spielten sie ein Potpourri aus Tannhäuser; der Pilgerchor klang wie ein Walzer und fuhr dem jungen Volk ordentlich in die Beine.
Nachher wird getanzt, draußen im Grasgarten unter den Bäumen – hei, lustig! Wenn die Schatten dunkeln, schleicht jeder bei Seite und küßt seinen Schatz.
Die sieben Brautführer blinzelten die sieben Brautjungfern an – alle hübsche Mädchen und seßhafte Bauerntöchter, in blau, weiß und rosa, das Hinterhaar oben auf dem Kopf mit Pomade zusammengekleistert, das Vorderhaar sorgfältig gebrannt. Sie kicherten und stießen sich an und neigten die Gesichter verschämt über die Teller, daß der heiße Dampf des Essens das mühsame Lockengekräusel auflöste. Sie aßen nicht viel – das paßte sich nicht – nur vom Süßen, von den eingekochten Früchten und Torten; die Burschen aber aßen desto mehr – und die Ehepaare gar! Die Riesenschüsseln waren schon geleert und wurden wieder gefüllt, die Mägde hoben ächzend die dampfenden Kübel, die Bäuerin hätte schier umfallen mögen vom Nötigen.
Draußen an der Thür wurde Kuchen verteilt an die Dorfkinder, da fehlte auch nicht eins, die größeren schleppten die kleineren. Wer nicht zur Hochzeit mitgekommen von Nachbarsleuten und Bekannten, kriegte was Gutes geschickt, auch die Armen wurden nicht vergessen; der reiche May hatte es immer dazu, aber jetzt doppelt, wo die Tochter den Sohn vom reichen Bamberski freite.
Heut sollte keiner hungrig im Dorf sein.”

Clara Viebig (17 juli 1860 – 31 juli 1952)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^ejuli ook mijn blog van 17 juli 2011 deel 2.

17-07-2013 om 19:15 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Jan Ullrich en Udo Bölts, Tour de France, 1997

Uit: Het snot voor ogen

“De drie waarheden, we kunnen gerust spreken van een heilige drievuldigheid, werden al in de beginjaren van de Tour de France neergelegd in een code die even schaamteloos als oprecht is: De basis (de god) van de Tour is de commercie. Het woord, het journalistieke woord, dient om de waarheid van een gloed te voorzien. De wielrenner, de slaaf van het avontuur, de zoon van het volk, de dwaas, de onwetende, de dwangarbeider van de weg, de verlorene, verkrijgt opeens maatschappelijk nut door het hogere doel van de commercie te dienen. Ook hij is gered.

De eerste Tour was een complot. Bijna zouden we spreken van de perfecte misdaad. In elk geval was voor de krant L’Auto de onderneming voor herhaling vatbaar.

Ik mag graag lezen uit de verslaggeving van de prehistorie van de Tour. Renners die weggevaagd worden door modderstromen in de bergen, renners die te lang in herbergen achterblijven en een syfilis oplopen, renners die worden neergeknuppeld door een boer omdat ze een paar pruimen hebben geplukt, renners die vergiftigd worden door supporters van de concurrenten, renners die in plaats van te fietsen de trein nemen, renners die onderweg als oppeppertje een cocktail nemen bestaande uit heroïne, cocaïne, en rattenvergif, en dat overleven. Ik zal niet tornen aan het waarheidsgehalte. Al was het maar uit de romantische verzuchting: mijn god, ik ben te laat geboren!

Het concept van de seculiere drievuldigheid is een bijzonder levensvatbaar concept gebleken. Tot ver in de jaren zeventig van de vorige eeuw bleef de wielrenner een maatschappelijk nuttige paria, die mits hij goed zijn best deed, toch een paar knaken kon verdienen aan heldenmoed betoond op de Franse wegen. En als hij heel erg goed zijn best deed dan werd hij: iemand.”

Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)

Cover 

De Cubaanse dichter en schrijver Reinaldo Arenas werd geboren op 16 juli 1943 in Holguin. Zie ook alle tags voor Reinaldo Arenas op dit blog.

Uit: The Color of Summer (Vertaald door Andrew Hurley)

“Halisia Jalonzo, entering Stage Left, inaugurates the act of repudiation. She is carrying a huge ostrich egg. The truth is, Jalonzo ought not to be in the part of the ceremony devoted to poets, but once she gets something in her head, honey, nobody can do a thing with her—plus, we mustn't forget that she just had her hundredth birthday, or so they say. Still, it's not right—and we'll be sure René Tavernier (R.I.P.), the president of the PEN Club, hears about this.

    Halisia Jalonzo:

Go then, witch! Good riddance to bad rubbish! And don't come back, ingrate Gertrudis! (No way this flight is her idea. Behind it all, I know, is Plizescaya— my nemesis, the cunning Plizescaya.) Go—we'll all be better off without ya!

    She raises the huge ostrich egg and throws it into the sea, making an enormous splash (for the first time in years, honey!) and raising columns of water that drench Avellaneda.

Avellaneda: (dripping wet, but still rowing; to Halisia)

The show you make makes crystal clear
that you're in Fifo's pay, my dear—
whoring, as always, for that "art" of yours.
Some art! You haven't really danced in years.
Farewell, I leave you in Fifo's keeping,
in lands of misery and weeping,
while I depart to seek my freedom.
Before I go, though, I just want to say:
it breaks my heart to see you sell yourself this way—
(though at your age, and in the shape you're in, you kind of have to stay ...)
but good luck, Halisia, anyway—
and as they say in show biz, sweetie, break a leg!
Oh, and thank you for the egg.”

Reinaldo Arenas (16 juli 1943 – 7 december 1990)

Javier Bardem als  Reinaldo Arenas in de film „Before the night falls“ uit 2000

De Amerikaanse schrijver Tony Kushner werd geboren op 16 juli 1956 in New York Zie ook alle tags voor Tony Kushner op dit blog.

Uit: Angels in America

“LOUIS. What are you doing, someone will see us, it’s not a nude beach, it’s freezing!

(Joe is half in, half out of his clothes. He has pulled the upper part of his garment off)

JOE. I’m flayed. No past now. I could give up anything. Maybe … in what we’ve been doing, maybe I’m even infected …

LOUIS. No you’re …

JOE. I don’t want to be. I want to live now. And I can be anything I need to be. And I want to be with you.

(Louis starts to dress Joe)

JOE. (As he’s being dressed) You have a good heart and you think the good thing is to be guilty and kind always but it’s not always kind to be gentle and soft, there’s a genuine violence softness and weakness visit on people. Sometimes self-interested is the most generous thing you can be. You ought to think about that.

LOUIS. I will. Think about it.

JOE. You ought to think about … what you’re doing to me. No, I mean … What you need. Think about what you need. Be brave. And then you’ll come back to me.

(Curtain)”

Tony Kushner (New York, 16 juli 1956)

De Belgische dichter en schrijver Georges Rodenbach werd geboren in Doornik op 16 juli 1855. Zie ook alle tags voor Georges Rodenbach op dit blog.

Si tristes les vieux quais bordés d'acacias

Si tristes les vieux quais bordés d'acacias !
Pourtant, toi qui passais, tu les apprécias
Ces vieux quais où tel beau cygne de l'eau changeante
Entre parfois dans une âme qui s'en argente.
Si tristes les vieux quais, les eaux pleines d'adieux,
Inertes comme les bandeaux silencieux
D'une morte ! les eaux sur qui pleure une cloche,
Les immobiles eaux sur qui le carillon
Égoutte ses sons froids comme d'un goupillon.
Et plus tristes les quais lorsque l'hiver approche !
En mai, quand le ciel rit, on s'était essayé
À mettre de la joie aux vitres des demeures,
- Tendant de rideaux blancs le passage des heures -
Et des roses afin que l'air fût égayé,
Petit luxe, au-dehors, de l'aisance des chambres...

Mais quand l'hiver revient, quand cinglent les décembres,
Les acacias nus, filigranés en noir,
Portent le deuil de la saison ; le vent disperse
Leurs feuilles comme des oiseaux parmi l'averse ;
L'eau du canal se gerce et se gèle - miroir
Las de mirer toujours d'identiques façades !
Maintenant les vieux quais sont déserts et maussades ;
Et, dans les logis clos, les rideaux s'échancrant
Laissent voir, en la chambre et derrière l'écran,
Quelques vieillards sans joie autour d'une lumière
Qui végète sur le réchaud de la théière...
Lumière survivante en ces hivers du nord ;
Faible lueur, clarté triste qui les ressemble ;
On dirait un chétif feu de cierge qui tremble,
Et qu'en chaque maison muette, on veille un mort !

Georges Rodenbach (16 juli 1855 – 25 december 1898)

De Engelse schrijfster en historica  Anita Brookner werd geboren op 16 juli 1928 in Herne Hill, een voorstad van Londen. Zie ook alle tags voor Anita Brookner op dit blog.

Uit: Leaving Home

“The other friend, the one I thought of as Betty Pollock, though that might not have been her name, was less opulent, but kinder. This friend we actually journeyed to see, an event so rare that I remembered it. This visit occasioned no wistful comments from my mother, probably because Betty Pollock was not someone of whom she had learned to be slightly afraid. She was even rather unattractive, though clearly was not concerned by this, and in any event her large plain features were transformed by her dazzling smile. The other thing I noted about her was that she was happy. This was mysteriously apparent. I experienced it with relief, though I did not understand it. Now of course I can identify it as a state of steady satisfaction combined with an absence of longing. This must have been less the gift of her husband than of Betty Pollock herself, her smile signalling her contentment with her lot to all within her radius. She too had very red lips, though her hair was grey. She too was eager to reminisce, having nothing to hide. Yet my mother seemed inhibited in her presence, perhaps because of the contrast between them. I think that Betty Pollock vanished from the scene shortly after this visit: her husband was anxious to leave London and move back to Swanage, where he had grown up. I think my mother missed her, though not as much as she missed Dolly Edwards, who remained out of touch.

They had once been part of the same set, though this was a modest suburban affair, formed largely by parents who knew each other as neighbours or friends, and vigilant elder brothers who did duty as escorts when no other was available. I see Dolly as the bold one, Betty as the poor one, and my mother as the beauty, but whose beauty was undermined by an innocence that never left her.”

Anita Brookner (Herne Hill, 16 juli 1928)

De Duitse schrijver en journalist Jörg Christian Fauser werd geboren op 16 juli 1944 in Bad Schwalbach. Zie ook alle tags voor Jörg Fauser op dit blog.

Uit: Marlon Brando

„Als Sohn eines heute am Field Museum in Chicago wirkenden Linguisten in Bangkok, Siam, geboren, verbrachte Mr. Brando seine Kindheit in Kalkutta, Indochina, der Wüste Gobi und

Ceylon. Seine formale Erziehung begann in der Schweiz und Minnesota, wo die strenge Disziplin einer Militärschule seiner persönlichen Entfaltung im Wege stand. Nach einer Periode,

in der er sich vorübergehend als genialischer Schlagzeuger sah, kam Mr. Brando nach New York, um die Schauspielkunst zu erlernen.

Marlon  Brando

In Wirklichkeit wurde Marlon Brando am 3. April 1924 in Omaha im Bundesstaat Nebraska/USA geboren. Nebraska ist tiefer Mittelwesten, Herzland jener Region, die als Middle America

für Konservatismus, Patriotismus und Kleinstadt-mentalitat steht, sich aber vor allem dadurch ausgezeichnet hat, daß sie die Geburtsorte so eminent individualistischer Talente wie Ernest Hemingway (Schriftsteller), Abraham Lincoln (Politiker), Carl Sandburg (Dichter), Spencer Tracy (Schauspieler), James Thurber (Schriftsteller), F. Scott Fitzgerald (Schriftsteller), Clark Gable (Schauspieler), William S. Burroughs (Schriftsteller), Montgomery Clift (Schauspieler),

John Dillinger (Gangster), Adlai Stevenson (Politiker), James Dean (Schauspieler) und Robert Zimmermann alias Bob Dylan (Vortragskünstler und Lyriker) abgegeben hat. Konservativ gewiß, diese Gegend, aber eben auch Heimstatt jenes unverwechselbar amerikanischen Individualismus, der die populäre Volkskultur dieses Landes hervorgebracht und ihr nicht nur im Schriftsteller oder im Schauspieler, sondern z. B. auch in der Figur des Gangsters Ausdruck verliehen hat. Brandos Eltern: ein fast schon klassisches Paar.“

Jörg Fauser (16 juli 1944 – 17 juli 1987)



Zie voor nog meer schrijvers van de 16e juli ook mijn blog van 16 juli 2011 deel 2.

16-07-2013 om 19:44 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Tom Simpson, Mont Ventoux, 1967

De Nederlandse schrijver en journalist Bert Wagendorp werd geboren in Groenlo op 5 november 1956. Zie ook alle tags voor Bert Wagendorp op dit blog.

Uit: Ventoux: op de trainer, op de fiets (Column)

“22 JULI Ik word wakker in Avignon. Vandaag is de dag.

Ik ken ‘m als mijn broekzak, de Reus van de Provence: 1.909 meter hoog, 21 kilometer onafgebroken klimmen, eerst door een donker bos en dan door een maanlandschap. ‘Mythisch’, heet dat in het wielrennen.

15 MAART Ik heb het voorwiel van mijn racefiets eruit gehaald en de fiets met het achterwiel vastgezet in een beugel van de Tacx Trainer.
Het achterwiel draait tegen een rol aan, die wordt aangedreven met een elektromotor. Op mijn laptop zie ik de gefilmde route. Naarmate de klim steiler wordt, neemt de rolweerstand toe.

22 JULI Half negen. We rijden Avignon uit, op weg naar Mazan. Vandaar eerst een paar kilometer vlak om warm te rijden. ‘Het is maar een bergje hoor’, zeg ik tegen mijn vrienden Job en Wilfried, als we hem in de verte zien. ‘Er zijn nog veel hogere bergen.’

Allemachtig, moet ik daar tegenop?

15 MAART Het gaat goed! Ik pak mijn mobiel om Wilfried te bellen en hem te vertellen dat ik bij nader inzien helemaal niet zo’n zwakke klimmer ben. Ik hijg geeneens!

22 JULI We zetten de auto op het plein in Mazan. Ik ben veel zenuwachtiger dan op de Tacx.

De Ventoux is een killer, mannen met een midlifecrisis vallen er bij bosjes dood van hun fiets! Hoeveel bar moet er in de bandjes?

15 MAART Ik heb de Tacx ingesteld op 75 kilo. Dat moet ik op 22 juli wegen. Liefst nog 3 kilo minder. Elke kilo zeul je 1.600 meter omhoog, dat is 1.600 kilo 1 meter omhoog.

22 JULI We fietsen Bédoin uit. Het is een mooie ochtend. Niet te warm.
Van de Tacx weet ik dat de eerste 5 kilometer te doen zijn, nergens boven de 5 procent. Nog voor de scherpe bocht bij St. Estève, waar de klim echt begint, laat ik de anderen gaan. Was niet de bedoeling, maar eigen tempo is essentieel, zei Joop Zoetemelk al.

Ik ben de grootste slappeling ter wereld dat ik mijn streefgewicht van
72 kilo niet heb gehaald. En maar doorvreten. Nu zeul ik 6 kilo extra omhoog, helemaal alleen.”

Bert Wagendorp (Groenlo, 5 november 1956)

De Iers-Britse schrijfster en filosofe Iris Murdoch werd geboren in Dublin op 15 juli 1919. Zie ook alle tags voor Iris Murdoch op dit blog.

Uit: The Bell

“I know how much you grieve over those who are under your care: those you try to help and fail, those you cannot help. Have faith in God and remember that He will is His own way and in His own time complete what we so poorly attempt. Often we do not achieve for others the good that we intend but achieve something, something that goes on from our effort. Good is an overflow. Where we generously and sincerely intend it, we are engaged in a work of creation which may be mysterious even to ourselves - and because it is mysterious we may be afraid of it. But this should not make us draw back. God can always show us, if we will, a higher and a better war; and we can only learn to love by loving. Remember that all our failures are ultimately failures in love. Imperfect love must not be condemned and rejected but made perfect. The way is always forward, never back.”

(…)

“The talk of lovers who have just declared their love is one of life's most sweet delights. Each vies with the other in humility, in amazement at being so valued. The past is searched for the first signs and each one is in haste to declare all that he is so that no part of his being escapes the hallowing touch.”

(…)

“... he felt himself to be one of them, who can live neither in the world nor out of it. They are a kind of sick people, whose desire for God makes them unsatisfactory citizens of an ordinary life, but whose strength or temperament fails them to surrender the world completely; and present-day society, with its hurried pace and its mechanical and technical structure, offers no home to these unhappy souls.”

Iris Murdoch (15 juli 1919 – 8 februari 1999)

Portret door Tom Philips

De Amerikaanse schrijver Richard Russo werd geboren op 15 juli 1949 in Johnstown, New York. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog.

Uit: Empire Falls

“Compared to the Whiting mansion in town, the house Charles Beaumont Whiting built a decade after his return to Maine was modest. By every other standard of Empire Falls, where most single-family homes cost well under seventy-five thousand dollars, his was palatial, with five bedrooms, five full baths, and a detached artist's studio. C. B. Whiting had spent several formative years in old Mexico, and the house he built, appearances be damned, was a mission-style hacienda. He even had the bricks specially textured and painted tan to resemble adobe. A damn-fool house to build in central Maine, people said, though they didn't say it to him.Like all Whiting males, C.B. was a short man who disliked drawing attention to the fact, so the low-slung Spanish architecture suited him to a T. The furniture was of the sort used in model homes and trailers to give the impression of spaciousness; this optical illusion worked well enough except on those occasions when large people came to visit, and then the effect was that of a lavish dollhouse.The hacienda--as C. B. Whiting always referred to it--was built on a tract of land the family had owned for several generations. The first Whitings of Dexter County had been in the logging business, and they'd gradually acquired most of the land on both sides of the Knox River so they could keep an eye on what floated by on its way to the ocean, some fifty miles to the southeast. By the time C. B. Whiting was born, Maine had been wired for electricity, and the river, dammed below Empire Falls at Fairhaven, had lost much of its primal significance. The forestry industry had moved farther north and west, and the Whiting family had branched out into textiles and paper and clothing manufacture.Though the river was no longer required for power, part of C. B. Whiting's birthright was a vestigial belief that it was his duty to keep his eye on it, so when the time came to build his house, he selected a site just above the falls and across the Iron Bridge from Empire Falls, then a thriving community of men and women employed in the various mills and factories of the Whiting empire.”

Richard Russo (Johnstown, 15 juli 1949)

De Franse schrijver Jean Christophe Grangé werd geboren op 15 juli 1961 in Parijs. Zie ook alle tags voor Richard Russo op dit blog. Zie ook alle tags voor Jean Christophe Grangé op dit blog.

Uit: Les Rivières pourpres

“Deux minutes. Par réflexe, Niémans se tourna et aperçut au loin la place de la Porte-de-Saint-Cloud. Parfaitement déserte. Les trois fontaines se dressaient dans la nuit, comme des totems d'inquiétude. Le long de l'avenue, les cars de CRS se serraient en file indienne. Devant des hommes roulaient des épaules, casques bouclés à la ceinture et matraques cognant la jambe. Les brigades de réserve.

Le brouhaha monta. La foule se déployait entre les grilles hérissées de pieux. Niémans ne put réprimer un sourire. C'était cela qu'il était venu chercher. Il y eut une houle. Des trompettes déchirèrent le vacarme. Un grondement fit vibrer le moindre interstice du ciment. "Ga-na-mos ! Ga-na-mos !" Niémans pressa le bouton de l'émetteur et parla à Joachim, le chef de la compagnie est. "Ici, Niémans. Ils sortent. Canalisez-les vers les cars, boulevard Murat, les parkings, les bouches de métro."

De ses hauteurs, le policier évalua la situation : les risques de ce côté-là était minimes. Ce soir, les supporters espagnols étaient les vainqueurs, donc les moins dangereux. Les Anglais étaient en train de sortir à l'opposé, portes A et K, vers la tribune de Boulogne - la tribune des bêtes féroces. Niémans irait jeter un cil, dès que cette opération serait bien engagée.”

Jean Christophe Grangé (Parijs, 15 juli 1961)

De Marokkaanse schrijver Driss Chraïbi werd geboren in El Jadida op 15 juli 1926. Zie ook alle tags voor Driss Chraïbi op dit blog.

Uit: Le passé simple

“Un après midi, j’ai fait l’école buissonnière sans m’en rendre compte. J’ai erré dans les rues , siffloté avec les oiseaux, suivi le vol des nuages. Finalement, je me suis perdu. Une vieille femme m’a rencontré, m’a embrassé, m’a donné deux sous. J’ai mis la pièce dans une boîte d’allumettes vide ramassée quelque part.

Vers le soir, je vis une silhouette connue qui venait à ma rencontre à grandes enjambées. Ce n’était autre que mon digne et respecté père. Le règlement de compte, entre lui et moi, se fit, à mes dépens, en trois actes.

ACTE Ier: Nous passâmes rassurer le maître d’école. Afin de profiter d’une si bonne occasion de se démontrer le dévouement qu’il s’acharnaient à avoir l’un pour l’autre (selon les traités verbaux jurés bilatéralement le jour de mon inscription) mon père me bascula en l’air et le maître cingla la plante de mes pieds une bonne centaine de fois. Nous prîmes Camel au passage et allâmes tous trois a la maison.

ACTE II: Rentrés chez nous, après maintes explications, les salamalecs et pleurs de soulagement de ma mère, la même scène que tout à l’heure recommença, mais avec un léger correctif. Ce fut maman, trop heureuse de voir, qui maintint mes jambes et mon père qui fit tournoyer le bâton. Une demi-heure durant.”

Driss Chraïbi (15 juli 1926 – 1 april 2007)

De Japanse dichter en schrijver Kunikida Doppo werd geboren op 15 juli 1871 in Choshi. Zie ook alle tags voor Kunikida Doppo op dit blog.

Uit: The Bonfire (Vertaald door Jay Rubin)

“The boys danced wildly and clapped and sang, The hills are burning, the hills are burning. Their innocent voices rang through the dusk, down the long, lonely beach. The whispering

of the waves blended with their voices. The waves rushed in from the southern tip of the inlet in foaming white lines. The tide was beginning to rise. ...

Still vexed by their failure, the eldest boy looked back at the pile as he ran. One more

time he looked back from the top of the dune before running down the far side. It has caught, he shouted, Our fire has caught, when he saw the flames on the beach. The others, amazed, climbed back to the top. They stood in a row and looked down.

It was true. The stubborn bits of wood, fanned by the wind, had caught fire. Smoke billowed up and red tongues of flame shot out, disappeared and shot out again. The sharp crack of

bamboo joints splitting in the fire, the shower of sparks with each report. Indeed, the fire had

caught. But the boys stood their ground, clapped and shouted with joy, then turned and raced

down the hill for home.

Now the ocean was dark and from the beach, too, the sun was gone. All that was left was

the winter night’s loneliness. And on the desolate beach the fire burned, alone, untended.”

Kunikida Doppo (15 juli 1871 – 23 juni 1908)

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e juli ook mijn blog van 15 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

15-07-2013 om 19:49 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Luis Ocaña, Eddy Merckx en Raymond Poulidor in de Tour van 1972

Marche des bicyclistes

On a soupé des chants naturalistes,

Depuis cinq ans on en mettait partout ;

J’vais, pour changer, chanter les bicyclistes,

Afin d’prouver qu’on peut faire un peu d’tout.

Les bicyclistes

Sont des artistes

Trempés du tendon,

Cambrés sur l’guidon,

Courbant l’échine

Sur leur machine.

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

V’là qu’on n’les voit plus guère,

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

On n’les voit déjà plus !

Quand le coureur emballe sur la piste,

Sur sa Whitworth il va comme le vent,

La main le pousse et rien ne lui résiste,

Il est toujours le premier... en avant !

Les bicyclistes

Sont des artistes

Trempés du tendon,

Cambrés sur l’guidon,

Courbant l’échine

Sur leur machine.

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

V’là qu’on n’les voit plus guère,

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

On n’les voit déjà plus !

Le bicycliste est le roi de la route,

Sur sa bécane il fuit comme l’éclair,

Comme l’oiseau qui, sous l’immense voûte,

S’élance au large et disparaît dans l’air.

Les bicyclistes

Sont des artistes

Trempés du tendon,

Cambrés sur l’guidon,

Courbant l’échine

Sur leur machine.

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

V’là qu’on n’les voit plus guère,

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

On n’les voit déjà plus !

Le bicycliste a le cerveau tranquille,

Bon estomac, excellent appétit,

Loin des tracas et du monde imbécile,

Il est toujours frais de corps et d’esprit.

Les bicyclistes

Sont des artistes

Trempés du tendon,

Cambrés sur l’guidon,

Courbant l’échine

Sur leur machine.

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

V’là qu’on n’les voit plus guère,

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

On n’les voit déjà plus !

Pédalons donc tous autant que nous sommes,

Tournons, virons, courons dur et longtemps,

La bicyclette améliore les hommes,

Et l’on vivra bientôt jusqu’à cent ans.

Les bicyclistes

Sont des artistes

Trempés du tendon,

Cambrés sur l’guidon,

Courbant l’échine

Sur leur machine.

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

V’là qu’on n’les voit plus guère,

Les v’là là-bas qui fil’nt dessus,

On n’les voit déjà plus

Aristide Bruant (6 mei 1851 - 10 februari 1925)

Foto door Nadar 

Zie voor de schrijvers van de 14^e juli ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

14-07-2013 om 12:35 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver, scenarioschrijver en regisseur Arthur Laurents is geboren in New York op 14 Juli 1918. Zie ook alle tags voor Arthur Laurents op dit blog.

Uit: West Side Story

“A-RAB: Great Daddy-O!

RIFF: so everybody dress up sweet and sharp and  meet Tony and me at ten.

ALL:

Oh, when the Jets fall in at the cornball dance

We'll be the sweetest dressin' gang in pants!

And when the chicks dig us in our Jet black ties,

They're gonna flip, gonna flop, gonna drop like  flies!

(They dance together a little wild )

RIFF: Hey, Cool! Easy. Sweet. See ya. And walk tall!

(He runs off)

A-RAB: We always walk tall!

BABY JOHN: We're Jets!

ACTION: The greatest!

ACTION and BABY JOHN:

When you're a Jet

You're the top cat in town

You're the gold-medal kid

With the heavyweight crown!

A-RAB, ACTION and BIG DEAL:

When you're a Jet

You're the swingingest thing

Little boy, you're a man

Little man, you're a king

Arthur Laurents (14 juli 1918 - 5 mei 2011)

Scene uit de film “West Side Story” uit 1961

De Amerikaanse schrijver Owen Wister werd geboren op 14 juli 1860 in Germantown, Pennsylvania. Zie ook alle tags voor Owen Wister op dit blog.

Uit: The Virginian

“The old man seemed to vibrate. "Tell you there ain't been no other! Call me a Mormon,3 would you?"
"Why, that -- "
"Call me a Mormon? Then name some of my wives. Name two. Name one. Dare you!"
" -- that Laramie wido' promised you -- "
"Shucks!"
" -- only her docter suddenly ordered Southern climate and -- "
"Shucks! You're a false alarm."
" -- so nothing but her lungs came between you. And next you'd most got united with Cattle Kate, only -- "
"Tell you you're a false alarm!"
" -- only she got hung."
"Where's the wives in all this? Show the wives! Come now!"
"That corn-fed biscuit-shooter4 at Rawlins yu' gave the canary -- "
"Never married her. Never did marry -- "
"But yu' come so near, uncle! She was the one left yu' that letter explaining how she'd got married to a young cyard-player the very day before her ceremony with you was due, and -- "
"Oh, you're nothing; you're a kid; you don't amount to -- "
" -- and how she'd never, never forget to feed the canary."
"This country's getting full of kids," stated the old man, witheringly. "It's doomed." This crushing assertion plainly satisfied him. And he blinked his eyes with renewed anticipation. His tall tormentor continued with a face of unchanging gravity, and a voice of gentle solicitude: -- “

Owen Wister (14 juli 1860 – 21 juli 1938)

De Franse schrijfster van Belgische origine Béatrix Beck werd geboren in Villars-sur-Ollon op 14 juli 1914. Zie ook alle tags voor Béatrix Beck op dit blog.

Uit: L'Enfant chat

“J'ai beau pédaler lentement, ma passagère est terrifiée, malgré les sangles qui la maintiennent sur son siège. En tournant la tête je vois ses griffes enfoncées dans la tête de son koala, sa gueule hagarde sous le bonnet-chat azur confectionné au crochet par Wendy qui regrettait de devoir faire, "à cause des oreilles", un ouvrage démodé. Cette presque adolescente, peut-être nubile déjà, porte sans amertume des nippes, à condition qu'elles soient au goût du jour. Ne pas se laisser distancer par les temps qui courent. Etre dans le vent, d'où qu'il souffle.
Quand j'arrête devant l'école, S grince : "Conne !", ce qui est un comble. Je feins de n'avoir rien entendu.”

Béatrix Beck (14 juli 1914 - 30 november 2008)

De Amerikaanse schrijver Willard Frances Motley werd geboren op 14 juli 1909 in Chicago. Zie ook alle tags voor Willard Motley op dit blog.

Uit: Knock On Any Door

“On Halsted Street, Nick heard a loud and continuous honking of automobile horns. He turned and saw a wedding procession. Streamers of colored tissue paper were wrapped around the cars. On the backs of the car were big, unevenly lettered signs:

WATCH CHICAGO GROW/WE CAN'T WAIT FOR TONIGHT. GRAND OPENING TONIGHT.

The cars stopped before a photographer's shop. The wedding party went across the sidewalk in front of Nick. The bride wasn't young; she was fat and wore a lacy white veil that trailed to widened-out hips. The bridesmaids wore pink and blue and green dresses made out of stuff that looked like curtains. The men were in tuxedos with flowers in the buttonholes and the women held their arms. Nick walked past them. He looked back at the dresses that swept against the dirty sidewalks, the hands holding them up a little and the men dressed like a dead man he had seen once.

Nick walked on, looking at everything. There were Italian stores crowded together, with spaghetti, olives, tomato puree for sale. He saw baskets with live snails in them: 10 cents a pound. Nick, think of people eating them, spat on the sidewalk. At the corner of 12th Street, taxi drivers stood in groups, smoking and talking. The streets were crowded with people. All kinds of people. Negroes in flashy clothes-high-waisted pants, wide-brimmed hats, loud shirts. Women dragging kids by the hand. Young Mexican fellows with black hair and blue sportshirts worn outside their pants and open at the neck. Kids, lots of kids. “

Willard Motley (14 juli 1909 – 15 maart 1965)

Cover

14-07-2013 om 11:59 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Irving Stone werd geboren op 14 juli 1903 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Irving Stone op dit blog.

Uit: Lust for Live

“First, we think all truth is beautiful, no matter how hideous its face may seem. We accept all of nature, without any repudiation. We believe there is more beauty in a harsh truth than in a pretty lie, more poetry in earthiness than in all the salons of Paris. We think pain is good because it is the most profound of all human feelings. We think sex is beautiful even when portrayed by a harlot and a pimp. We put character above ugliness, pain above prettiness and hard, crude reality above all the wealth in France. We accept life in its entirety without making moral judgments. We think the prostitute is as good as the countess, the concierge as good as the general, the peasant as good as the cabinet minister, for they all fit into the pattern of nature and are woven into the design of life!”

(…)

“I cannot draw a human figure if I don't know the order of his bones, muscles or tendons. Same is that I cannot draw a human face if I don't know what's going on his mind and heart. In order to paint life one must understand not only anatomy, but what people feel and think about the world they live in. The painter who knows his own craft and nothing else will turn out to be a very superficial artist.”

(…)

“The paintings that laughed at him merrily from the walls were like nothing he had ever seen or dreamed of. Gone were the flat, thin surfaces. Gone was the sentimental sobriety. Gone was the brown gravy in which Europe had been bathing its pictures for centuries. Here were pictures riotously mad with the sun. With light and air and throbbing vivacity. Paintings of ballet girls backstage, done in primitive reds, greens, and blues thrown next to each other irreverantly. He looked at the signature. Degas.”

Irving Stone (14 juli 1903 – 26 augustus 1989)

Cover 

De Duitse schrijver Volker Kaminski werd op 14 juli 1958 in Karlsruhe geboren. Zie ook alle tags voor Volker Kaminski op dit blog.

Uit: Wie bei Tatort

„Stein blickt seinem Chef ins Gesicht.
Der steht da, die rechte Hand auf den Schreibtisch gestützt, den Kopf weit vorgebeugt. Er hat den Blick direkt auf Stein gerichtet, müde sieht er ihn an, als hätte er nicht viel Hoffnung für ihn.
Wenn Wintermann redet, klingt es wie ein Automat, findet Stein. Er zerhackt Wörter, betont die falschen Silben, legt Pausen an unpassenden Stellen ein und wird plötzlich so laut, dass alle im Büro seine Stimme hören.
Wintermann ist verärgert, und dann kann er sich nicht bremsen. Er ist mit Steins Leistungen unzufrieden, seine Abschlüsse sind ungenügend, er erwartet deutlich höhere Quoten. Was macht Stein eigentlich den ganzen Tag? Stein fällt immer erst hinterher ein, was er dem Chef antworten könnte. Endlich ist Wintermann fertig und geht mit beleidigt wirkenden Bewegungen weg.
Stein versucht weiterzuarbeiten, aber er merkt, dass sich sein Magen verkrampft. Es sind Schmerzen, die er kaum verbergen kann.
Letzte Woche hatte er einen Zusammenbruch in der Kantine. Er balancierte gerade einen Teller Erbsensuppe auf seinem Tablett, als ihm plötzlich schwarz vor Augen wurde. Trotz dieses Alarmsignals ließ er sich nicht krankschreiben.
Er zieht die oberste Schublade auf und beginnt darin zu kramen. Dann schiebt er sich zwei Filmtabletten in den Mund. Das Unangenehme ist, dass er sich dabei so alt vorkommt; Tabletten schlucken bedeutet Schwäche. Wintermann ist schuld, dass Stein Pillen nehmen muss. Er wird sich nie daran gewöhnen können. Das weiß er.
Wintermann bleibt in den nächsten Stunden unsichtbar. Während Stein mit Kunden telefoniert, sich über die Tastatur beugt, seitenlange Verträge studiert, sieht er zwischendurch immer wieder auf die Tür mit dem blaugelbroten Pferdeaquarell. Er müsste zu Wintermann gehen und ihm die Meinung sagen. Er stellt sich vor, wie er die Tür aufmacht und an seinen klobigen Schreibtisch tritt. Aber dann wäre er auf Wintermanns Terrain und es würde ihm bestimmt wieder nichts einfallen, wenn die Automatenstimme losgeht.“

Volker Kaminski (Karlsruhe, 14 juli 1958)

Hier naast een standbeeld van Konrad Adenauer in Berlijn

De Italiaanse schrijfster Natalia Ginzburg werd geboren op 14 juli 1916 in Palermo. Zie ook alle tags voor Natalia Ginzburg op dit blog.

Uit: He and I

“"He always feels hot, I always feel cold. In the summer when it is really hot he does nothing but complain about how hot he feels. He is irritated if he sees me put a jumper on the evening.
(...)

He speaks several languages well; I do not speak any well. He manages – in his own way – to speak even the languages that he doesn’t know.
(...)

There are certain restaurants in England where the waiter goes through a little ritual: he pours some wine into a glass so that the customer can test whether he likes it or not. He used to hate this ritual and always prevented the waiter from carrying it out by taking the bottle from him. I used to argue with him about this and say that you should let people carry out their prescribed tasks."

Natalia Ginzburg (14 juli 1916 – 7 oktober 1991)

Cover

De Franse schrijver en letterkundige Jacques de Lacretelle werd geboren in Cormatin (Saône-et-Loire) op 14 juli 1888. Zie ook alle tags voor Jacques de Lacretelle op dit blog.

Uit:Silbermann

“Il recherchait surtout la compagnie des professeurs. Lorsque le roulement de tambour annonçait la brève pause qui coupe les classes et que tous nous nous précipitions dehors, il n'était pas rare qu'il s'approchât de la chaire d'une manière insinuante ; et ayant soumis habilement une question au professeur, il se mettait à causer avec lui. Puis, il nous regardait rentrer, du haut de l'estrade, avec un air de fierté. Je l'admirais à ces moments, pensant combien à sa place j'eusse été gêné.

On ne tarda pas à s'apercevoir que Sil- bermann était non seulement capable de rester en troisième, mais qu'il prendrait rang probablement parmi les meilleurs élèves. Ses notes, dès le début, furent

excellentes et il les mérita autant par son savoir que par son application. Il paraissait doué d'une mémoire s ngulière et récitait toujours ses leçons sans la moindre faute. Il y avait là de quoi m'émerveiller, car, élève médiocre, j'avais une peine particulière à retenir les miennes. J'étais d'une insensibilité totale devant tout texte scolaire ; les mots sur les livres d'étude avaient à mes yeux je ne sais quel vêtement gris, uniforme, qui m'empêchait de distinguer entre eux et de les saisir.

Un jour, pourtant, le voile se déchira, une lumière nouvelle fut jetée sur les choses que j'étudiais ; et ce fut grâce à Silbermann.

C'était en classe de français. La leçon apprise était la première scène d^lphtgénte,

Silbermann, interrogé, se leva et commença de réciter :

Oui, c'est Agamemnon, c'est ton rot qui t'éveille,

Viens, reconnais la voix qui frappe ton oreille

Il ne débita point les vers d'une manière soumise et monotone, ainsi que faisaient la plupart des bons élèves.”

Jacques de Lacretelle (14 juli 1888 – 2 januari 1985)

De Russische dichter Gavrila Romanovitsj Derzjavin werd geboren in Kazan op 14 juli 1743. Zie ook alle tags voor Gavrila Derzjavin op dit blog.

The Current Of Time's River

The current of time's river
Will carry off all human deeds
And sink into oblivion
All peoples, kingdoms and their kings.

And if there's something that remains
Through sounds of horn and lyre,
It too will disappear into the maw of time
And not avoid the common fate.

On A Bird

A sweet-voiced bird's been caught.
They squeeze it in a vice-like grip.
The poor thing squeaks and warbles not
But they insist: "O, birdie, sing!"

Gavrila Derzjavin (14 juli 1743 - 20 juli 1816)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e juli ook mijn eerste blog van vandaag.

14-07-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Russische schrijver Isaak Emmanuïlovitsj Babel werd geboren in Odessa op 13 juli 1894. Zie ook mijn blog van 13 juli 2010 en eveneens alle tags voor Isaak Babel op dit blog..

Uit: Old Shloyme

“And thus he lived in his corner—he ate and slept, and in the summer he also lay baking in the sun. It seemed that he had long ago lost all ability to comprehend anything. Neither his son's business nor household matters interested him. He looked blankly at everything that took place around him, and the only fear that would flutter up in him was that his grandson might catch on that he had hidden a dried-up piece of honey cake under his pillow. Nobody ever spoke to Shloyme, asked his advice about anything, or asked him for help. And Shloyme was quite happy, until one day his son came over to him after dinner and shouted loudly into his ear, "Papa, they're going to evict us from here! Are you listening? Evict us, kick us out!" His son's voice was shaking, his face twisted as if he were in pain. Shloyme slowly raised his faded eyes, looked around, vaguely comprehending something, wrapped himself tighter in his greasy frock coat, didn't say a word, and shuffled off to sleep.

    From that day on Shloyme began noticing that something strange was going on in the house. His son was crestfallen, wasn't taking care of his business, and at times would burst into tears and look furtively at his chewing father. His grandson stopped going to high school. His daughter-in-law yelled shrilly, wrung her hands, pressed her son close to her, and cried bitterly and profusely.

Shloyme now had an occupation, he watched and tried to comprehend. Muffled thoughts stirred in his long-torpid brain. "They're being kicked out of here!" Shloyme knew why they were being kicked out. "But Shloyme can't leave! He's eighty-six years old! He wants to stay warm! It's cold outside, damp .... No! Shloyme isn't going anywhere!

Isaak Babel (13 juli 1894 – 27 januari 1940)

De Nigeriaanse dichter, schrijver en voorvechter van democratie Akinwande Oluwole "Wole" Soyinka werd geboren op 13 juli 1934 in Abeokuta. Zie ook alle tags voor Wole Soyinka op dit blog.

Procession I - Hanging day

Hanging day.
A hollow earth
Echoes footsteps of the grave procession.
Walls in sunspots
Lean to shadow of the shortening morn.

Behind an eyepatch lushly blue.
The wall of prayer has taken refuge
In a piece of blindness, closed.
Its grey recessive deeps.
Fretful limbs.

And glances that would sometimes
Conjure up a drawbridge
Raised but never lowered between
Their gathering and my sway.

Withdraw, as all the living world
Belie their absence in a feel of eyes
Barred and secret in the empty home.
Of shuttered windows, I know the heart.
Has journeyed far from present.

Tread. Drop. Dread Drop. Dead.

What may I tell you? What reveal?
I who before them peered unseen
Who stood one-legged on the untrodden
Verge- lest I should not return.

That I received them? That I wheeled above and flew beneath them.
And brought him on his way.
And came to mine, even to the edge
Of the unspeakable encirclement?
What may I tell you of the five
Bell-ringers on the ropes to chimes.
Of silence?
What tell you of rigors of the law?
From watchtowers on stunned walls.
Raised to stay a siege of darkness
What whisper to their football thunders.
Vanishing to shrouds of sunlight?

Let not man speak of justice, guilt
Far away, blood-stained in their
Tens of thousands, hands that damned.
These wretches to the pit triumph
But here, alone the solitary deed.

Wole Soyinka (Abeokuta, 13 juli 1934)

De Duitse schrijfster Rebecca Salentin werd geboren op 13 juli 1979 in Eschweiler. Zie ook alle tags voor Rebecca Salentin op dit blog.

Uit: Meine fremden Hände

„Ich bin 1986 geboren. Muss wohl'n Scheißjahr gewesen sein. Ich habe keine Hände und keine Füße. Manchmal habe ich auch kein Gesicht.
Ich habe sieben Geschwister, aber die sind alle jünger als ich. Mittags verteile ich das Essen in acht Schälchen, mit den Händen, von denen ich weiß, dass es gar nicht meine sind. Und auch meine Füße, auf denen ich durchs ganze Haus laufe, gehören gar nicht mir. Die sind nur da, damit ich hier alles machen kann. Wenn es meine eigenen Hände und Füße wären, wäre ich schon lange nicht mehr hier.
Aber die anderen, die fremden Hände und Füße, die lassen nicht zu, dass ich weggehe. Die zwingen mich hier tagein und tagaus alles zu tun, was zu tun ist.
Ich war nie in der Schule oder so. Das heißt, angemeldet war ich schon immer, aber ich konnte ja nicht hingehen. Und irgendwann haben die Lehrer dann auch aufgehört zu fragen, warum ich nie komme.
Ich hab mir das alles selbst beigebracht. Mehr als ein bißchen Schreiben, Lesen und Rechnen muss man ja auch nicht können. Ich weiß immer genau, was ich für das Geld kriege, das gerade da ist.
Meine Geschwister, die gehen wohl in die Schule. Aber nur die großen, die kleinen noch nicht. Deshalb gehe ich ja auch nicht. Es ist immer das älteste Kind, das zu Hause bleibt und die jüngeren versorgt. So war es immer und so wird es immer sein.
Wir haben nie einen Vater gehabt. Wir sind Kinder, die ohne Vater entstanden sind, denn sonst wäre ja mal einer da gewesen.
Deshalb habe ich auch manchmal kein Gesicht. Weil die Leute auf der Straße, die gucken uns immer so an. Die können einfach nicht verstehen, dass es auf dieser Welt Kinder gibt, die ohne Vater entstanden sind. Wenn die so gucken, dann geht mein Gesicht weg, verschwindet und kommt erst wieder, wenn die Haustür hinter uns zu ist. Ich weiß auch nicht, wo es hingeht, aber ich weiß ja auch nicht, wo meine richtigen Hände und Füße sind.“

Rebecca Salentin (Eschweiler, 13 juli 1979)

De Canadese schrijver Scott Symons werd geboren op 13 juli 1933 in Toronto. Zie ook alle tags voor Scott Symons op dit blog.

Uit: Place d'Armes

“A son with one of them. Juniper vision. Age 17? He has the felinity of youth - but already over that imposes the same kind of jerked electronically controlled order that entirely governed the lady of the choirmistress. His brain keeps sending out messages to his body. Do this. Do that. Don't do that. And his body conforms correctly, but always a split second after the order, so that there is that accusative slight divergence . . . Mind over matter it is called. Or intellect over sensibility. The beginning of the long slow death.

(…)

So - he is absoved, by her presence, of his own Real Presence. He exists only as her keep . . . I mourn us - because thus George manslaughtered I am less. How could it be otherwise?
I'll have to start my own suffragette movement - for men! Women accomplished theirs in the last hundred years . . . But they've undone us.”

Scott Symons (13 juli 1933 -  23 februari 2009)

De Duitse schrijfster Claire Beyer werd geboren op 13 juli 1947 in Blaichach in de Oberallgäu. Zie ook alle tags voor Claire Beyer op dit blog.

Uit: Remis

„Sie sprang von ihrem Stuhl auf, legte den Umschlag zur Seite und lief zum Fenster. Das kann passieren, wird sie ihm sagen, es tut mir leid, ich hatte mir nichts dabei gedacht, aber du bekommst so selten Post und deine E-Mails lese ich auch nie, wie du ja weißt, weil du die Posteingänge überprüfst. Es ist also ein Versehen und ich entschuldige mich dafür.
Warum war sie nur so atemlos bei ihren gedanklichen Entschuldigungsritualen?
Zurück an ihrem Schreibtisch nahm sie das Kuvert, las noch einmal den Namen ihres Mannes, Philipp Assmann. Er war richtig und weich mit einer königsblauen Tinte geschrieben, die einen kräftigen Farbton hinterläßt. Vom Poststempel konnte Kira nichts ableiten. Briefzentrum, das war gerade noch zu entziffern, das Datum war verwischt.
Kira wog den Umschlag. Er war leicht, ein Hauch nur, vielleicht lag ein Arztrezept darin. War Philipp beim Arzt gewesen? Hatte er ihr das verschwiegen? Vielleicht wollte er sie nicht beunruhigen. Sie ist seine Frau und hat das Recht zu erfahren, weshalb er beim Arzt war, in seinem Alter. Sie wird den Inhalt herausholen, jetzt, wo der Brief schon offen ist.
Mit dem Nagelrücken des Zeigefingers drückte sie den Umschlag leicht auseinander, schloss ihre Augen und griff hinein. Sie fand kein Rezept, kein gefaltetes Blatt, noch nicht einmal einen Zettel. Kira sah auf den Boden, auch dort lag nichts. Ihr Mann hatte einen Brief ohne Inhalt bekommen.
Der Tee war kalt geworden, sie trank hastig. Das Kuvert ließ sie nicht aus den Augen. Die Schrift verschwamm, sie sah eine Hand, die den Federhalter führte, blickte auf einen nackten Arm, sah Schultern, auf denen Haare spielten. Der beschriebene Bogen wurde gefaltet, aber nicht eingesteckt. Seine Zeit würde noch kommen.“

Claire Beyer (Blaichach, 13 juli 1947)

De Duitse schrijver Adam Scharrer werd geboren op 13 juli 1889 in Kleinschwarzenlohe (Mittelfranken). Zie ook alle tags voor Adam Scharrer op dit blog.

Uit:Vaterlandslose Gesellen

„Welchen Grund mochte das wohl haben, dass der alte Schmied, der lahme Blechspanner und der einäugige „Arbeitsmann" wieder zurückgehen — und, ehe sie in die Eckkneipe verschwinden, mich zurückrufen? Und ich umkehre und auf ein paar Schoppen mitgehe? Ich weiß es nicht. Ich weiß nur, dass sie noch lachen konnten, und die andern nicht mehr.
„Lot se moken, wat se wüllt", sagt Schramm und trinkt seinen Koks aus. Und nachdem er ihn hinuntergeschüttet hat und noch an dem Zucker kaut: „Uns könn se an Mors klein." Schramms blindes Auge glänzt wie poliertes Horn. Die beiden andern schmunzeln beifällig, als freuten sie sich ihres Alters, oder wie der lahme Jonas, dass er ein Krüppel ist.
„Mokt gaut, oll Jung, mokt gaut!" meinten sie dann zum Abschied zu mir. „Schrieb mol und hol de Ohren stief!" — „Von de ganz Dumm'n bist ja ok keener", meinte Schramm noch zuletzt.
Ich habe in Eilbeck nichts mehr zu suchen. Es war ganz nett dort, diese kleine Fabrik war ein Idyll inmitten eines grünen Gartens. Der Kirschbaum am Fenster, das Pfeifen der Riemen, das Stampfen der Hobelmaschine, die krachend über Gussplatten ackerte, und das „Zisch-Puff" des Sauggasmotors war wie Begleitung zu dem Konzert der Vögel. Die Arbeit war erträglich. Eine Fabrik für gelochte Bleche. Auch Spezialmaschinen für diese Fabrikation, und Landsberg arbeitete unermüdlich an neuen Patenten. Es kam auf eine Stunde nicht an, sondern lediglich auf Zuverlässigkeit und Präzision. Mittags lagen wir im Garten, eineinhalb Stunden, und der Lohn — achtzig Pfennig die Stunde — lag über dem Durchschnitt. Mit fünfundzwanzig Jahren verliert sich auch langsam die Lust an dem wechselvollen Landstraßenleben. Mir war die ruhige Arbeit in dem ruhigen Eilbeck willkommen, und ich nahm auch Wohnung dort, weil ich den Weg nach Hamburg sparen wollte, und weil in der Gummifabrik unweit davon ein Mädel war, das mir gefiel.“

Adam Scharrer (13 juli 1889 – 2 maart 1948)

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e juli ook mijn vorige blog van vandaag.

13-07-2013 om 14:39 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en journalist Gustav Freytag werd geboren op 13 juli 1816 in Kreuzburg. Zie ook alle tags voor Gustav Freytag op dit blog.

Uit: Erinnerungen aus meinem Leben

„Der Name »Freytag« ist ein altdeutscher Männername wie Hildebrand, Wilhelm. Die erste Silbe ist Name der germanischen Göttin Frija, die zweite unser Wort Tag, welchem in alter Zeit die Nebenbedeutung: Licht, Glanz anhing. Der Name Freytag ist aus dem frühen Mittelalter nicht bei allen deutschen Stämmen nachzuweisen, er erscheint selten in Oberdeutschland, wo eine andere Zusammensetzung: Fridutag überliefert ist. Dagegen ist er in Thüringen altheimisch. In Schlesien führt ihn 1382 ein Bürger der Neustadt Breslau.

Meine Vorfahren aber, an deren Sippe sich das Wort als Familienname befestigte, waren deutsche Landleute unweit der polnischen Grenze.

Zwischen Schlesien und Polen, da, wo der kleine Bach Prosna die Länder scheidet, ragte im frühen Mittelalter ein unwegsamer Grenzwald. Er war mit seinem Sumpfgrund und den Verhauen, die darin angelegt wurden, der Landesschutz gegen feindliche Einfälle. Solche Grenzbefestigungen bestanden im Osten Deutschlands, wenn nicht ein breites Wasser von den Nachbarn schied, wohl überall, wo einst Germanen gewohnt hatten; und in den Kämpfen der Sachsenkaiser gegen die Slawen, wie in den Kriegsreisen des deutschen Ordens gegen Preußen und Litauer, ist der Zug durch Baumverschanzungen, die Unterhaltung des Heeres in der Wildnis, das Lichten mit der Axt, die Abwehr plötzlicher Angriffe, und die Wahrung der Schutzsperren, welche am Eingange und Ausgange der Waldwege errichtet wurden, bis ans Ende des Mittelalters fast die schwierigste Aufgabe der Heerfahrten, ähnlich wie zur Zeit des Cäsar und Tacitus an der deutschen Westgrenze.

Als im 13. Jahrhundert Schlesien unter den Piasten mit deutschen Ansiedlern besetzt wurde, entstand am Binnenrande des großen Waldes, da wo ein Reiseweg von Burg Namslau nach Polen führte, die deutsche Stadt Konstadt.“

Gustav Freytag (13 juli 1816 - 30 april 1895)

Oude ansichkaart met Freytags geboortehuis in Kreuzburg

De Duitse schrijver Wilhelm Wackenroder werd geboren in Berlijn op 13 juli 1773. Zie ook alle tags voor Wilhelm Wackenroder op dit blog.

Uit: Herzensergießungen eines kunstliebenden Klosterbruders

„Andre sind nun gar in der Tat ungläubige und verblendete Spötter, welche das Himmlische im Kunstenthusiasmus mit Hohnlachen gänzlich ableugnen, und durchaus keine besondere Auszeichnung oder Weihe gewisser seltener und erhabener Geister annehmen wollen, weil sie sich selber allzu entfernt von ihnen fühlen. Diese liegen indessen ganz außer meinem Wege, und ich rede mit ihnen nicht.

Aber die Afterweisen, auf welche ich deutete, wünsche ich zu belehren. Sie verwahrlosen die jungen Gemüter ihrer Schüler, indem sie ihnen so kühn und leichtsinnig abgesprochene Meinungen über göttliche Dinge beibringen, als wären es menschliche, und ihnen dadurch den Wahn einpflanzen, als stände es in ihrer Macht, dreist zu ergreifen, was die größten Meister der Kunst, ich darf es frei heraussagen, – nur durch göttliche Eingebung erlangt haben.

Man hat so manche Anekdoten aufgezeichnet und immer wieder erzählt, so manche bedeutende Wahlsprüche von Künstlern aufbehalten und immer wieder-holt; und wie ist es möglich gewesen, daß man sie so bloß mit oberflächlicher Bewunderung anhörte, daß keiner darauf kam, aus diesen sprechenden Zeichen das Allerheiligste der Kunst, worauf sie hindeuteten, zu ahnden? und nicht auch hier, wie in der übrigen Natur, die Spur von dem Finger Gottes anzuerkennen?

Ich, für mein Teil, habe von jeher diesen Glauben bei mir gehegt; aber mein dunkler Glauben ist jetzt zur hellsten Überzeugung aufgeklärt worden. Glücklich bin ich, daß der Himmel mich ausersehen hat, seinen Ruhm durch einen einleuchtenden Beweis seiner unerkannten Wunder auszubreiten: es ist mir gelungen, einen neuen Altar zur Ehre Gottes aufzubauen. –

Raffael, welcher die leuchtende Sonne unter allen Malern ist, hat uns in einem Briefe von ihm an den Grafen von Castiglione folgende Worte, die mir mehr wert sind als Gold, und die ich nie ohne ein geheimes dunkles Gefühl von Ehrfurcht und Anbetung habe lesen können, hinterlassen worin er sagt:

«Da man so wenig schöne weibliche Bildungen sieht, so halte ich mich an ein gewisses Bild im Geiste, welches in meine Seele kommt.»

Wilhelm Wackenroder (13 juli 1773 – 13 december 1798)

Karl Friedrich Fechhelm, Unter den Linden, Berlijn, 1770

De Engelse dichter John Clare werd geboren op 13 juli 1793 in Helpston, Northamptonshire Zie ook alle tags voor John Clare op dit blog.

Birds In Alarm

The firetail tells the boys when nests are nigh
And tweets and flies from every passer-bye.
The yellowhammer never makes a noise
But flies in silence from the noisy boys;
The boys will come and take them every day,
And still she lays as none were ta'en away.

The nightingale keeps tweeting-churring round
But leaves in silence when the nest is found.
The pewit hollos 'chewrit' as she flies
And flops about the shepherd where he lies;
But when her nest is found she stops her song
And cocks [her] coppled crown and runs along.
Wrens cock their tails and chitter loud and play,
And robins hollo 'tut' and fly away.

Dyke Side

The frog croaks loud, and maidens dare not pass
But fear the noisome toad and shun the grass;
And on the sunny banks they dare not go
Where hissing snakes run to the flood below.
The nuthatch noises loud in wood and wild,
Like women turning skreeking to a child.
The schoolboy hears and brushes through the trees
And runs about till drabbled to the knees.
The old hawk winnows round the old crow's nest;
The schoolboy hears and wonder fills his breast.
He throws his basket down to climb the tree
And wonders what the red blotched eggs can be:
The green woodpecker bounces from the view
And hollos as he buzzes bye 'kew kew.'

John Clare (13 juli 1793 – 19 mei 1864)

Portret door  Thomas Grimshaw, 1844

De Romeinse staatsman, generaal en schrijver Gaius Julius Caesar werd geboren in Rome op 13 juli ± 100 v. Chr. Zie ook alle tags voor Julius Caesar op dit blog.

Uit: De bello Gallico (Vertaald door dr. J.J. Doesburg)

“De Helvetiërs hadden met hun troepen het gebied van de Haeduërs al bereikt en zij plunderden hun akkers. De Haeduërs konden zichzelf en hun bezittingen niet tegen hen verdedigen en stuurden gezanten naar mij om hulp. Zij waren toch altijd trouw geweest aan de Romeinen? Dan verdienden ze het toch niet dat hun akkers werden geplunderd, hun kinderen als slaaf weggevoerd en hun steden ingenomen? En dat bijna onder de ogen van het Romeinse leger! Tegelijkertijd lieten bondgenoten van de Haeduërs, de Ambarri, mij weten dat hun akkers waren leeggeroofd en dat ze de aanvallen op hun steden maar met moeite konden afslaan. Ook de Allobrogen, die aan de overzijde van de Rhône woonden, vertelden mij dat ze niets anders meer hadden dan hun lege akkers. Door deze gebeurtenissen besloot ik niet langer toe te zien hoe de Helvetiërs de Romeinse bondgenoten onder de voet liepen. Door het gebied van de Haeduërs en de Sequanen loopt de rivier de Sâone, die uitmondt in de Rhône. Deze rivier stroomde ongelooflijk langzaam. Je kon zelfs niet zien in welke richting hij stroomde. Deze rivier staken de Helvetiërs over met vlotten en aan elkaar gebonden bootjes. Zodra ik van verkenners vernam dat driekwart van de Helvetiërs de rivier was overgestoken, vertrok ik omstreeks de derde nachtwake (tussen 1 en 3 uur in de nacht) met drie legioenen uit het kamp. Ik bereikte de Helvetiërs die de rivier nog niet over waren. Ze waren zwaarbepakt en niet op een aanval voorbereid. Ik doodde een groot aantal van hen. De rest sloeg op de vlucht en verschool zich in de nabijgelegen bossen.”

Julius Caesar (13 juli ± 100 v. Chr. - 15 maart 44 v. Chr.)

 Standbeeld door Nicolas Coustou, Louvre,   Parijs

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter Silvio Pfeuffer werd geboren in Suhl in 1969. Zie ook alle tags voor Silvio Pfeuffer op dit blog.

frontend I

entscheidungen, trifft man, wenn es keine mehr sind

man nutzt irgendeine grundsätzliche schwäche
des winds für sich aus
scheidet das salz aus den knochen

aber was kann man dem wind schon antun
hast du gefragt

nun, man greift auf eine gestützte kommunikation zurück
presst den lohn der kinder ferner länder
für sich ab

man räumt soviel ein ...

ist das so, wolltest du fragen
aber du sagtest: anscheinend ist das so

Silvio Pfeuffer (Suhl, 1969)

13-07-2013 om 14:36 geschreven door Romenu  

De Chileense dichter Pablo Neruda (eig. Ricardo Eliecer Neftalí Reyes Basoalto) werd geboren in Parral op 12 juli 1904. Zie ook alle tags voor Pablo Neruda op dit blog.

Uit: Honderd liefdessonnetten

XI

Ik honger naar je mond, je stem, je haren
En vasten en stom loop ik door de straten,
Het brood voedt me niet, de ochtend ontwricht me,
Ik zoek je voetgeklater in de dagen.

Ik honger naar je losgeslagen lach,
Je handen, als het razend graan gekleurd,
Ik honger naar je bleke stenen nagels
En wil je huid, gave amandel, eten.

Ik wil eten de straal door je schoonheid verbrand,
Je neus, de vorstin van je trotse gezicht,
Ik wil eten de vluchtige schaduw van je wimpers

En hongerig besnuffel ik de schemer
Jou zoekend, zoekend naar je bloedwarm hart
Als poema in 't verlaten Quitratùe.

Vertaald door Catharina Blaauwendraad

Vannacht kan ik de treurigste verzen schrijven

Vannacht kan ik de treurigste verzen schrijven.

Bijvoorbeeld schrijven: ‘De nacht ligt aan stukken,

en blauw huiveren de sterren, in de verte.’

De nachtwind roert zich zingend in de hemel.

Vannacht kan ik de treurigste verzen schrijven.

Ik hield van haar en soms hield zij ook van mij.

In nachten als deze hield ik haar in mijn armen.

Zo vaak heb ik haar onder het eindeloze firmament gekust.

Zij hield van mij, soms hield ik ook van haar.

Hoe zou ik niet gehouden hebben van haar grote, stille ogen.

Vannacht kan ik de treurigste verzen schrijven.

Bedenken dat ik haar niet meer heb. Betreuren dat ik haar verloor.

Luisteren naar de onmetelijke nacht, onmetelijker zonder haar.

En het vers valt in de ziel als op het weiland dauw.

Wat geeft het dat mijn liefde haar niet kon behouden.

De nacht ligt aan stukken, en zij is niet bij mij.

Dat is alles. In de verte zingt een mens. In de verte.

Mijn ziel heeft met het verlies van haar geen vrede.

Alsof hij naar toe wil, zoekt mijn blik.

Mijn hart zoekt haar, maar zij is niet bij mij.

Dezelfde nacht maakt wit dezelfde bomen.

Wij, die van toen, zijn niet dezelfden meer.

Ik houd niet langer van haar, nee, maar wat hield ik van haar.

Mijn stem zocht naar de wind om aan haar oor te komen.

Een ander. Een ander zal ze toebehoren. Zoals ooit mijn lippen.

Haar stem, haar duidelijke lichaam. Haar oneindige blik.

Ik houd niet langer van haar, nee, maar misschien houd ik van haar.

De liefde duurt zo kort en zo lang duurt vergetelheid.

Omdat in nachten zoals deze ik haar in mijn armen hield,

heeft mijn ziel met het verlies van haar geen vrede.

Al is dit de laatste pijn die zij mij doet,

en al zijn dit de laatste verzen die ik voor haar schrijf.

Vertaald door Barber van de Pol

Pablo Neruda (12 juli 1904 – 23 september 1973)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Carla Bogaards werd geboren in Voorburg op 12 juli 1947. Zie ook alle tags voor Carla Boogaards op dit blog.

Vaarwel

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering
bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons,
de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk,
er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen.
De trein verwijderde zich schokkend van Parijs,
onwillig bemand door een man in uniform,
verstoten door de stad.
Ik liet me brood en wijn brengen in de restauratiewagen
en dankte god voor het grote geschenk,
Parijs, gedecoreerd met smaragden dennentakken,
fonteinen waar de os en de ezel gedrenkt worden,
bankovervallen, verkeersopstoppingen,
agenten met onbeschaamd witte handschoenen,
hoogmoedige jonge officieren, zeeschuimers
spektakel in het Cirque d'Hiver, spiegels in de zalen,
mijn borsten waren van mistletoe
de wildvreemde man met beeldhouwershanden,
zoete limonade in blikjes.

Vergeef me mijn leugenachtigheid, bad ik,
ik speel het spel van de liefde,
u bent de heerlijkheid van de liefde.

Carla Bogaards (Voorburg, 12 juli 1947)

De Duitse dichter en schrijver Stefan George werd geboren op 12 juli 1868 in Büdesheim. Zie ook mijn blog van 12 juli 2010.en eveneens alle tags voor Stefan George op dit blog.

Auf das Leben und den Tod Maximins: Das Zweite: Wallfahrt

Im trostlos graden zug von gleis und mauer

Im emsigen gewirr von hof und stiege –

Was sucht der fremde mit ehrfürchtigem schauer?..

Hier · Bringer unsres heils! stand deine wiege.

Im längs umbauten viereck wo die flecken

Von gras durchs pflaster ziehen und verschroben

Bei magren blumen die verschnittnen hecken:

Hast du zuerst den blick im licht erhoben.

Wie staubt der platz! von welchem lärme pocht er!

Getrab von tritten und geroll von wagen ...

Wie ihre last Maria Annens tochter

Hat hier die mutter dich verkannt getragen.

Nur einst als frühling war fiel grau und silbern

Vom himmel tau und sprühte duftige funken

Und allen kindern haben blau und silbern

Die magren blumen lächelnd zugewunken.

Dies allen gleiche haus ist ziel der reise.

Wir sehn entblössten haupts die nackte halle

Aus der du in die welt zogst ... Sind drei weise

Doch einst dem stern gefolgt zu einem stalle!

Das Dritte

Du wachst über uns

in deiner unnahbaren glorie:

Schon wurdest du eins

mit dem Wort das von oben uns sprach.

Wir fragen bei all

unsren schritten des tags deine milde.

So macht ihr diener

das lächeln der könige reich.

Doch senkt sich der abend

in der dir geweihten memorie:

Dann zittert die sehnsucht

dann greifen die arme dir nach ·

Dann drängen die lippen

zu deinem noch menschlichen bilde

Als wärst du noch unter uns ·

wärst uns noch – Herrlicher! gleich.

Noch zwingt mich treue über dir zu wachen...

Noch zwingt mich treue über dir zu wachen
Und deines duldens schönheit dass ich weile
Mein heilig streben ist mich traurig machen
Damit ich wahrer deine trauer teile.

Nie wird ein warmer anruf mich empfangen
Bis in die späten stunden unsres bundes
Muss ich erkennen mit ergebnem bangen
Das herbe schicksal winterlichen fundes.

Stefan George (12 juli 1868 – 4 december 1933)

In Heidelberg, 1919, George zittend

De Nederlandse dichter Driek van Wissen werd geboren in Groningen op12 juli 1943. Zie ook alle tags voor Driek van Wissen op dit blog.

Schaapjes tellen

Uit Engeland bereiken ons berichten
Dat schapen minder dom zijn dan men meent:
Een beetje schaap herkent mits goedgetraind
Zo'n vijftigtal verschillende gezichten.

Ik dacht meteen jaloers: kon ik dat maar.
Ik houd geen vijftig schapen uit elkaar.

Warming-up

Op de planeet die ik sinds kort bewoon
Heb ik als mens het voor elkaar gekregen
Dat wereldwijd de warmte is gestegen,
Doch ondank is ook dit keer 's werelds loon:

Ik doe mijn best de wereld warm te houden,
Maar telkens maakt de wereld mij verkouden.

Driek van Wissen (12 juli 1943 – 21 mei 2010)

De Poolse schrijver, schilder en graficus Bruno Schulz werd geboren op12 juli 1892 in Drohobycz, in Galicië. Zie ook alle tags voor Bruno Schulz op dit blog.

Uit: Augustus (Vertaald door Gerard Rasch)

“Heel de grote zomer trok elke dag dwars door de donkere woning die zich op de eerste verdieping van een huis op de markt bevond: de stilte van de trillende luchtlagen, de zonbeschenen vierkanten van het parket die vurig op de vloer lagen te dromen; de melodie van een straatorgel, gedolven uit de diepste goudader van de dag; twee, drie maten van een refrein die ergens keer op keer een piano werden gespeeld en, verloren in het vuur van de diepe dag, in de zon op de witte trottoirs bezwijmden. Wanneer Adela de kamers had gedaan, deed ze de linnen gordijnen dicht en hulde zo ons huis in het donker. Dan werden de kleuren een octaaf lager, de kamers, die weggezonken leken in het licht van het diepst van de zee en nog matter weerkaatst werden in de groene spiegels, vulden zich met schaduw, terwijl al de hitte van de dag neersloeg op de gordijnen die zachtjes golfden in de dromen van het middaguur
’s Zaterdagsmiddags ging ik altijd met moeder uit wandelen. Uit het halfduister van het voorhuis kwamen we meteen in het zonnebad van de dag. Wadend in goud knepen de voorbijgangers van de hitte hun ogen half dicht, alsof er honing aan kleefde, terwijl hun opkrullende bovenlip hun tandvlees en tanden ontblootte.”

Bruno Schulz (12 juli 1892 - 19 november 1942)

De Amerikaanse dichter, schrijver en filosoof Henry David Thoreau werd geboren in Concord, Massachusetts op 12 juli 1817. Zie ook alle tags voor Henry David Thoreau op dit blog.

I am the Autumnal Sun

Sometimes a mortal feels in himself Nature
-- not his Father but his Mother stirs
within him, and he becomes immortal with her
immortality. From time to time she claims
kindredship with us, and some globule
from her veins steals up into our own.

I am the autumnal sun,
With autumn gales my race is run;
When will the hazel put forth its flowers,
Or the grape ripen under my bowers?
When will the harvest or the hunter's moon
Turn my midnight into mid-noon?
I am all sere and yellow,
And to my core mellow.
The mast is dropping within my woods,
The winter is lurking within my moods,
And the rustling of the withered leaf
Is the constant music of my grief...

Henry David Thoreau (12 juli 1817 - 6 mei 1862)

Portret door  John Lautermilch

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juli ook mijn blog van 12 juli 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

12-07-2013 om 19:19 geschreven door Romenu  

Bij de Tour de France

Luis Ocana, na een val in de Tour van 1971

Uit: De Bijbel Van De Tour De France (door Jean Nelissen)

“Een ronde waarin sommige renners tot idolen worden verheven, wier faam zelfs hun dood overleeft. Zoals Fausto Coppi, die op een bergtop in het gehucht Castellania ligt begraven, omringd door aarde van de beruchte col Izoard. Een Tour waarvan de geschiedenis is doordrenkt met dramatiek van de relatief talrijke winnaars die vermoord werden of zelfde dood zochten, zoals René Pottier, Ottavio Bottecchia, Henri Palissier, Hugo Koblet en Luis Ocana. Van oorsprong eenvoudige mannen met een aanvankelijk bescheiden verwachtingspatroon, die echter door hun sportieve successen in een andere wereld werden gekatapulteerd en er hun geestelijk evenwicht verloren. Dat is een van de gevaren van deelname aan de Tour. De verleiding om een sportheld te worden, de massa te ontstijgen, roem en rijkdom te vergaren, zal echter altijd sterker blijven.”

Jean Nelissen (2 juni 1936 - 1 september 2010)

Uit: Pijn is genot (door Jan Siebelink)

Jean Nelissen. Le vélo, c’est la vie.

“Grote hitte. De renner pakt zijn bidon. Drinkt. In die situatie zal Jean Nelissen als een literair motief altijd dezelfde woorden uitspreken: “Wie bij deze temperaturen niet drinkt, beste mensen…. Een lichaam kan niet zonder water…Weet je nog Mart, het was op 12 juli 1978, op het heetste van de dag, en Bernard Thévenet, die dat jaar de Tour zou winnen, stapte af bij een bergwand waarlangs water droop. Mensen, hij likte het op metr zij tong. Hij wilde het water er wel uitwringen. Zonder water begint een levend organisme niets…”

  Het tere blauw van de ochtend, het waas over de Maasvallei, de van dauw doordrenkte velden, het wisselende spel van de wolken daarboven. Ik glimlachte in mijzelf, was al bezig met de pittoreske details waarom wielercommentator Jean Nelissen zo vermaard is, de wereld om mij heen te beschrijven. Ik was op weg naar zijn woonplaats Maastricht, en verkeerde in een lichte koortsachtige stemming. Er ligt voor mij altijd grote bekoring aan te komen op een onbekende plek. Nu kwam daar nog bij dat ik naar een man ging wiens stem mij zo vertrouwd voorkwam dat ik die uit duizenden zou herkennen, maar hoe zag die man eruit die bij die stem hoorde?

Die vraag had ik mij nooit eerder gesteld. Je kende zijn gezicht niet, in tegenstelling tot dat van zijn kompaan Smeets. Je wilde het ook niet weten. Zijn rustige, innemende, licht meridionale stem was voldoende. In die zijn heeft hij voor mij altijd tot het radiotijdperk gehoord.”

Jan Siebelink (Velp, 13 februari 1938)

De Taiwanees-Amerikaanse schrijver Pai Hsien-yung werd geboren op 11 juli 1937 in Guilin, Guangxi in China. Zie ook alle tags voor Pai Hsien-yung op dit blog.

Uit: Crystal Boys (Vertaald door Howard Goldblatt)

“Without waiting for a response, Little Jade walked to the end of the bar, took a glass of Johnny Walker out of my hand, and set it down in front of Doctor Shi, the cardiologist.

“Doctor Shi, I’ve got a disease,” he said.

“What do you have, Little Jade?” Doctor Shi asked as he puffed on his

pipe, his interest piqued. “Come to the clinic tomorrow, and I’ll give you a check-up.”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

“Heart disease,” Little Jade said, pointing to his chest.

“Heart disease? That’s my specialty. I’ll give you an EKG, and we’ll see what your heart looks like.”

“You won’t be able to see anything,” Little Jade sighed. “This heart

disease of mine is pretty strange, and I doubt if even a famous doctor like you can cure it. Whenever I lay eyes on a gorgeous man like you, my heart starts beating like crazy. What can I do? Think you can cure me?”

Pai Hsien-yung (Guilin, 11 juli 1937)

Cover

De Nederlandse schrijver Herman de Man (eig. Salomon Herman (Sal) Hamburger) werd geboren in Woerden op 11 juli 1898. Zie ook alle tags voor Herman de Man op dit blog.

Uit: Land voor Water.

“Tusschen de Paardelaan en het Hemeltje lag voor jaren, jaren een weelderige ondiepe plas; dat weten de mannen van Benschop, die hun zware Pieter-Keur-bijbels niet opgeruimd hebben aan opkoopers, met gewisheid af te lezen van het schutblad binnenin den goudbedrukt-leeren bijbelband.

En de oude daggeldersvrouwen, die zuiver aan hekserij gelooven weten het ook, want in die plassen woonden de kwaaie geesten die de zonen eischen kwamen, zeven maal zeven geslachten onder één hetzelfde dak vandaan, als daar ooit de Duivel ontvangen was.

En de aardmannen, maar ook de goede schuurbouwers woonden in de plassen, die eindelijk volgekrooien en leeggepompt werden. De oude Baron's Vaders Vader, de laatste Ambachtsheer uit het geslacht van Benschop-Snellenburgh die op het Huis gewoond had, dàt was een goed Landheer geweest en die had Duitsche manmenschen laten komen, die bekwaam waren in 't bedijken en 't polderen. Maar 't werk was tegengevallen; daar lag maar kwaaie zure grond onder de rietpartijen en de zwinnen van het Wye, en de Landheer, die met rentevretende hypotheken zijn hofsteê had bezwaard, om al die Duitschers te kunnen betalen, werd arm en verkocht het Ambacht met alle toebehooren aan een vreemden barren Jonker, die onder Steenwijk nòg een Kasteel had, die jacht en visscherij aan zijn eigen hield, die de huurboeren zware pachten liet betalen en diepvervloekt het graf werd ingedragen.

Zijn eenigste zoon was lam en naar gezegd werd, niet goed wijs, maar die werd bijgestaan door een vreemdsoortigen dominee, die nievers standplaats krijgen kon, omdat hij Gezangen wou laten zingen en een snor droeg.

Onder het beheer van meneer Lafayette, die zooveel als Rentmeester was over 't goed van den gekken Jonker, wier Benschop rijk. De oogsten waren jaar aan jaar goed en prijzig, 't ooft hing rijk aan Gods boomen en 't hooi woog zwaar en geurde zwaar van overdadige vruchtbaarheid.”

Herman de Man (11 juli 1898 - 14 november 1946)

Zie voor de schrijvers van de 11^e juli ook mijn blog van 11 juli 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

11-07-2013 om 20:41 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Marcel Proust werd geboren in Auteuil op 10 juli 1871. Zie ook mijn blog van 10 juli 2010 en eveneens alle tags voor Marcel Proust op dit blog.

Uit: Op zoek naar de verloren tijd, Sodom en Gomorra I (Vertaald door Marjan Hof)

“Een ras van vervloekten, die moeten leven in leugen en bedrog, omdat ze weten dat hun verlangen, datgene wat voor ieder schepsel de grootste levensvreugde is, strafbaar en beschamend, schandelijk wordt geacht; die hun God moeten verloochenen, omdat ze, wanneer ze als beklaagden voor de rechter verschijnen, hoe christelijk ze ook mogen zijn, ten overstaan van Christus en in zijn naam als vuige laster moeten ontkennen wat hun hele leven is; zonen zonder moeder, tegen wie ze zelfs nog moeten liegen op het moment dat ze haar de ogen sluiten; vrienden zonder vriendschap, ondanks alle vriendschap waar hun veelal goede hart vatbaar voor is en die ze anderen inboezemen met hun vaak erkende charme; maar kun je nog spreken van vriendschap bij het soort betrekkingen dat slechts vegeteert bij de gratie van een leugen, en waaruit ze vol afkeer zouden worden verstoten bij de eerste opwelling van vertrouwen en eerlijkheid waartoe ze zich zouden laten verleiden, tenzij ze te maken hadden met een onpartijdige of zelfs welgezinde geest, die dan echter, misleid door een stereotiepe psychologie, uit de opgebiechte ondeugd de affectie zal afleiden die er het allervreemdst aan is, precies zoals sommige rechters eerder geneigd zijn geïnverteerden van moord en joden van verraad te verdenken en vrij te pleiten, om redenen die voortvloeien uit de erfzonde en uit het noodlot van het ras? Minnaars, ten slotte – althans volgens mijn eerste, schetsmatige theorie van toen, die we later zullen zien veranderen, en waarin dit hen meer zou hebben gestoord dan al het andere, ware die tegenstrijdigheid niet aan het zicht onttrokken door dezelfde illusie die maakte dat ze konden zien en leven – die vrijwel zeker nooit de liefde zullen kennen waarop ze hopen en die hun de kracht geeft om zoveel risico’s en eenzaamheid te verdragen, omdat ze juist verliefd zijn op een man die niets van een vrouw heeft, een man die geen geïnverteerde is en bijgevolg niet van hen kan houden; zodat hun begeerte voor altijd onstilbaar zou zijn als ze met geld geen echte mannen konden krijgen, en als ze de geïnverteerden aan wie ze zich hebben vergooid uiteindelijk in hun verbeelding niet voor echte mannen zouden aanzien.”

Marcel Proust (10 juli 1871 – 18 november 1922)

Proust (zittend), Robert de Flers (links) and Prousts geliefde Lucien Daudet (rechts), ca. 1894.

De Spaanse (Catalaanse) schrijver en dichter Salvador Espriu i Castelló werd geboren op 10 juli 1913 in Santa Coloma de Farners. Zie ook alle tags voor Salvador Espriu op dit blog.