Prettige Pinksterdagen!

De Nederdaling van de Heilige Geest

Ikoon uit de Noordrussische School

Pentecost

Better a jungle in the head
than rootless concrete.
Better to stand bewildered
by the fireflies' crooked street;

winter lamps do not show
where the sidewalk is lost,
nor can these tongues of snow
speak for the Holy Ghost;

the self-increasing silence
of words dropped from a roof
points along iron railings,
direction, in not proof.

But best is this night surf
with slow scriptures of sand,
that sends, not quite a seraph,
but a late cormorant,

whose fading cry propels
through phosphorescent shoal
what, in my childhood gospels,
used to be called the Soul.

Derek Walcott (St. Lucia, 23 januari 1930)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal werd als Aad van Rijn op 28 mei 1952 in Leidschendamgeboren. Zie ook alle tags voor Adriaan Bontebal op dit blog.

Het woord

In den beginne werd het woord
Ongevraagd door God gegeven
De mensheid vond dat ongehoord
Dus het woord werd doodgezwegen

Jezus, dacht de duvelstoe-
Jager, wat een stel gestoorden
Hij schiep de ezel en de koe
En ziet: het woord was vlees geworden

Men reed de ezel, vrat de koe
Zonder dat men woorden hoorde
De schepper werd een beetje moe:
Wat moest er van die horde worden?

De redding kwam bij nood zo hoog
Het waren camera's die snorden
Het was in kleur en het bewoog
Jawel: het woord was clip geworden

Het kwam op Sky en Veronique
Met stip de hitlijst opgegleden
Het werd een wereldwijd succes
Nog nooit was er zoveel gebeden

Maar tijd heeft menig hit gesmoord
Na weken was de clip verdwenen
Sindsdien wordt enkel nog het woord
Door dichters met hun licht beschenen

Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook alle tags voor Leo Pleysier op dit blog.

Uit: De dieven zijn al gaan slapen

“Rik, mijn drinkende, kettingrokende, niet op zijn eten lettende en aan astma lijdende schoonbroer, heeft besloten om bij zichzelf een longtransplantatie te laten uitvoeren in Leuven. Want ook al is hij nog maar drieënveertig: hij is op, hij kan niet meer. Hij hijgt en puft en zweet. Hij hoest en kucht. Hij verkeert voortdurend in ademnood. En nu heeft Rik dus besloten dat het genoeg geweest is.

‘Ik heb al heel mijn leven afgezien van die astma en van die kortademigheid,’ zegt Rik (In het allerplatste Arendonks zegt hij dat.) En nu hoopt hij, nee, gelooft hij dat hij daarna weer helemaal fit en gezond zal zijn.

Het is voor hem de laatste tijd ook geen leven meer. Rik sukkelt en sjokt nog maar wat aan. En met voortdurend binnen handbereik een meterslange, dunne plastic slang die verbonden is met een zuurstoffles op wieltjes. (Een beetje oneerbiedig uitgedrukt: hij hangt eraan vast als een hond aan zijn leiband.)

‘En gij? Wat vindt gij van de operatie die eraan zit te komen?’ vraagt Rik me terwijl we samen op zijn terras een biertje zitten te drinken.

Ik antwoord hem dat ik veronderstel dat hij weet waaraan hij begint, want hij is toch zélf huisarts.

Een diepe zucht. En ineens tranen. Hete tranen. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt met hem. Is mijn antwoord dan zo verkeerd?

De longtransplantatie is mislukt. Afstotingsverschijnselen. Rik heeft de operatie nog twee maanden overleefd en toen was het afgelopen.”

Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook alle tags voor Frank Schätzing op dit blog.

Uit: Limit

„Yoyo hatte es bis zur Schleuse geschafft, wo das Förderband abzweigte, gefolgt von Zhao, der keine zwei Meter unter ihr im Gerüst hing. Jericho zwang die Maschine abwärts in der Hoffnung, sie werde so reagieren wie erwünscht. Er sah den Killer zusammenzucken und den Kopf zwischen die Schultern ziehen. Keinen halben Meter von ihm entfernt riss Jericho das Airbike herum, beschrieb einen Kreis und hielt erneut auf den Ofen zu. Yoyo vollführte an der Kante des Förderbandes die anmutige Interpretation völliger Ratlosigkeit. Warum, begriff er im Moment, da er das Band überflog. Wo Rollen und Verstrebungen hätten sein müssen, war ein Teil der Konstruktion einfach weggebrochen. Über weite Distanz erstreckten sich nur noch die Seitengestänge. Nach unten zu gelangen, hätte professionelle Seiltänzererfahrung erfordert.
Yoyo saß in der Falle.

Lautstark verwünschte er sich. Warum hatte er dem Blonden nicht die Pistole abgenommen? Überall in der Zentrale hatten Waffen herumgelegen. Aufgebracht sah er zu, wie sich Zhaos Kopf und Schultern über den Rand schoben. Mit einem Satz war der Killer auf der Schleuse. Yoyo wich zurück, ging auf alle viere und umfasste das Gestänge des Förderbandes. Behände ließ sie sich daran herunter, bis ihre Füße eine parallel verlaufende, tiefer gelegene Stange berührten, suchte nach halbwegs festem Stand, begann sich abwärtszuhangeln, Meter für Meter -
Glitt aus.
Voller Entsetzen sah Jericho sie fallen. Ein Ruck ging durch ihren Körper. In letzter Sekunde hatten sich ihre Finger um die Stange geschlossen, auf der sie eben noch gestanden hatte, doch nun zappelte sie über einem Abgrund von gut und gerne 70 Metern Tiefe.
Zhao starrte auf sie herab.“

Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: Nights Of Rain And Stars

„The food was not special. Nothing they could not have got in two dozen other little tavernas. There was souvlaki, the lamb kebabs. Well, goat kebabs really, but the visitors liked to think they were lamb. And there was moussakas, warm and glutinous in its big pie dish. There were the big bowls of salad, white squares of salty feta cheese and lush red tomatoes. There were the racks of barbouni, the red mullet waiting to be grilled, the swordfish steaks. There were the big steel trays of desserts in the fridge, kataïfi and baklava, nuts honey and pastry. The chilled cabinets of retsina and local wines. Why else did people come to Greece? People came from all over the world and loved what Andreas, and dozens like him, could provide.

He always recognised the nationality of any visitor to Aghia Anna and could greet them in a few words of their own language. It was like a game to him now, after years of knowing the way people walked and reading their body language.

The English didn’t like if you offered them a Speisecarte instead of the menu, the Canadians did not want you to assume they were from the United States. Italians did not like been greeted with a Bonjour and his own fellow countrymen wanted to be thought of as important people from Athens rather than tourists from abroad. Andreas had learned to look carefully before he spoke.

And as he looked down the path he saw the first customers of the day arriving.

His mind went on to automatic pilot.

A quiet man, wearing those shorts that only Americans wore, shorts that did nothing for the bottom or the legs, but only pointed out the ridiculous nature of the human figure. He was on his own and stopped to look at the fire through binoculars.

A beautiful German girl, tall, tanned with hair streaked by the sun or a very expensive hairdresser. She stood in silence, staring in disbelief at the scarlet and orange flames licking over the boat in Aghia Anna bay.“

Maeve Binchy (Dalkey, 28 mei 1940)

28-05-2012 om 15:05 geschreven door Romenu