Prettige Pinksterdagen!

De Nederdaling van de Heilige Geest

Ikoon uit de Noordrussische School

Pentecost

Better a jungle in the head
than rootless concrete.
Better to stand bewildered
by the fireflies' crooked street;

winter lamps do not show
where the sidewalk is lost,
nor can these tongues of snow
speak for the Holy Ghost;

the self-increasing silence
of words dropped from a roof
points along iron railings,
direction, in not proof.

But best is this night surf
with slow scriptures of sand,
that sends, not quite a seraph,
but a late cormorant,

whose fading cry propels
through phosphorescent shoal
what, in my childhood gospels,
used to be called the Soul.

Derek Walcott (St. Lucia, 23 januari 1930)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal werd als Aad van Rijn op 28 mei 1952 in Leidschendamgeboren. Zie ook alle tags voor Adriaan Bontebal op dit blog.

Het woord

In den beginne werd het woord
Ongevraagd door God gegeven
De mensheid vond dat ongehoord
Dus het woord werd doodgezwegen

Jezus, dacht de duvelstoe-
Jager, wat een stel gestoorden
Hij schiep de ezel en de koe
En ziet: het woord was vlees geworden

Men reed de ezel, vrat de koe
Zonder dat men woorden hoorde
De schepper werd een beetje moe:
Wat moest er van die horde worden?

De redding kwam bij nood zo hoog
Het waren camera's die snorden
Het was in kleur en het bewoog
Jawel: het woord was clip geworden

Het kwam op Sky en Veronique
Met stip de hitlijst opgegleden
Het werd een wereldwijd succes
Nog nooit was er zoveel gebeden

Maar tijd heeft menig hit gesmoord
Na weken was de clip verdwenen
Sindsdien wordt enkel nog het woord
Door dichters met hun licht beschenen

Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

De Belgische schrijver Leo Pleysier werd geboren in Rijkevorsel op 28 mei 1945. Zie ook alle tags voor Leo Pleysier op dit blog.

Uit: De dieven zijn al gaan slapen

“Rik, mijn drinkende, kettingrokende, niet op zijn eten lettende en aan astma lijdende schoonbroer, heeft besloten om bij zichzelf een longtransplantatie te laten uitvoeren in Leuven. Want ook al is hij nog maar drieënveertig: hij is op, hij kan niet meer. Hij hijgt en puft en zweet. Hij hoest en kucht. Hij verkeert voortdurend in ademnood. En nu heeft Rik dus besloten dat het genoeg geweest is.

‘Ik heb al heel mijn leven afgezien van die astma en van die kortademigheid,’ zegt Rik (In het allerplatste Arendonks zegt hij dat.) En nu hoopt hij, nee, gelooft hij dat hij daarna weer helemaal fit en gezond zal zijn.

Het is voor hem de laatste tijd ook geen leven meer. Rik sukkelt en sjokt nog maar wat aan. En met voortdurend binnen handbereik een meterslange, dunne plastic slang die verbonden is met een zuurstoffles op wieltjes. (Een beetje oneerbiedig uitgedrukt: hij hangt eraan vast als een hond aan zijn leiband.)

‘En gij? Wat vindt gij van de operatie die eraan zit te komen?’ vraagt Rik me terwijl we samen op zijn terras een biertje zitten te drinken.

Ik antwoord hem dat ik veronderstel dat hij weet waaraan hij begint, want hij is toch zélf huisarts.

Een diepe zucht. En ineens tranen. Hete tranen. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt met hem. Is mijn antwoord dan zo verkeerd?

De longtransplantatie is mislukt. Afstotingsverschijnselen. Rik heeft de operatie nog twee maanden overleefd en toen was het afgelopen.”

Leo Pleysier (Rijkevorsel, 28 mei 1945)

De Duitse schrijver Frank Schätzing werd geboren in Keulen op 28 mei 1957. Zie ook alle tags voor Frank Schätzing op dit blog.

Uit: Limit

„Yoyo hatte es bis zur Schleuse geschafft, wo das Förderband abzweigte, gefolgt von Zhao, der keine zwei Meter unter ihr im Gerüst hing. Jericho zwang die Maschine abwärts in der Hoffnung, sie werde so reagieren wie erwünscht. Er sah den Killer zusammenzucken und den Kopf zwischen die Schultern ziehen. Keinen halben Meter von ihm entfernt riss Jericho das Airbike herum, beschrieb einen Kreis und hielt erneut auf den Ofen zu. Yoyo vollführte an der Kante des Förderbandes die anmutige Interpretation völliger Ratlosigkeit. Warum, begriff er im Moment, da er das Band überflog. Wo Rollen und Verstrebungen hätten sein müssen, war ein Teil der Konstruktion einfach weggebrochen. Über weite Distanz erstreckten sich nur noch die Seitengestänge. Nach unten zu gelangen, hätte professionelle Seiltänzererfahrung erfordert.
Yoyo saß in der Falle.

Lautstark verwünschte er sich. Warum hatte er dem Blonden nicht die Pistole abgenommen? Überall in der Zentrale hatten Waffen herumgelegen. Aufgebracht sah er zu, wie sich Zhaos Kopf und Schultern über den Rand schoben. Mit einem Satz war der Killer auf der Schleuse. Yoyo wich zurück, ging auf alle viere und umfasste das Gestänge des Förderbandes. Behände ließ sie sich daran herunter, bis ihre Füße eine parallel verlaufende, tiefer gelegene Stange berührten, suchte nach halbwegs festem Stand, begann sich abwärtszuhangeln, Meter für Meter -
Glitt aus.
Voller Entsetzen sah Jericho sie fallen. Ein Ruck ging durch ihren Körper. In letzter Sekunde hatten sich ihre Finger um die Stange geschlossen, auf der sie eben noch gestanden hatte, doch nun zappelte sie über einem Abgrund von gut und gerne 70 Metern Tiefe.
Zhao starrte auf sie herab.“

Frank Schätzing (Keulen, 28 mei 1957)

De Ierse schrijfster en columniste Maeve Binchy werd geboren op 28 mei 1940 in Dalkey. Zie ook alle tags voor Maeve Binchy op dit blog.

Uit: Nights Of Rain And Stars

„The food was not special. Nothing they could not have got in two dozen other little tavernas. There was souvlaki, the lamb kebabs. Well, goat kebabs really, but the visitors liked to think they were lamb. And there was moussakas, warm and glutinous in its big pie dish. There were the big bowls of salad, white squares of salty feta cheese and lush red tomatoes. There were the racks of barbouni, the red mullet waiting to be grilled, the swordfish steaks. There were the big steel trays of desserts in the fridge, kataïfi and baklava, nuts honey and pastry. The chilled cabinets of retsina and local wines. Why else did people come to Greece? People came from all over the world and loved what Andreas, and dozens like him, could provide.

He always recognised the nationality of any visitor to Aghia Anna and could greet them in a few words of their own language. It was like a game to him now, after years of knowing the way people walked and reading their body language.

The English didn’t like if you offered them a Speisecarte instead of the menu, the Canadians did not want you to assume they were from the United States. Italians did not like been greeted with a Bonjour and his own fellow countrymen wanted to be thought of as important people from Athens rather than tourists from abroad. Andreas had learned to look carefully before he spoke.

And as he looked down the path he saw the first customers of the day arriving.

His mind went on to automatic pilot.

A quiet man, wearing those shorts that only Americans wore, shorts that did nothing for the bottom or the legs, but only pointed out the ridiculous nature of the human figure. He was on his own and stopped to look at the fire through binoculars.

A beautiful German girl, tall, tanned with hair streaked by the sun or a very expensive hairdresser. She stood in silence, staring in disbelief at the scarlet and orange flames licking over the boat in Aghia Anna bay.“

Maeve Binchy (Dalkey, 28 mei 1940)

28-05-2012 om 15:05 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

The Descent of the Holy Spirit , Anthony van Dyck. 1618-1620

Am Pfingstsonntage

Still war der Tag, die Sonne stand

So klar an unbefleckten Domeshallen;

Die Luft in Orientes Brand

Wie ausgedorrt, ließ matt die Flügel fallen.

Ein Häuflein sieh, so Mann als Greis,

Auch Frauen knieend, keine Worte hallen,

Sie beten leis.

Wo bleibt der Tröster, treuer Hort,

Den scheidend doch verheißen du den Deinen?

Nicht zagen sie; fest steht dein Wort,

Doch bang und trübe muß die Zeit wohl scheinen.

Die Stunde schleicht; schon vierzig Tag'

Und Nächte harrten sie in stillem Weinen,

Und sahn dir nach.

Wo bleibt er? wo nur? Stund' an Stund',

Minute will sich reihen an Minuten.

Wo bleibt er denn? – und schweigt der Mund:

Die Seele spricht es unter leisem Bluten.

Der Wirbel stäubt, der Tiger ächzt

Und wälzt sich keuchend durch die sand'gen Fluten,

Die Schlange lechzt.

Da horch! ein Säuseln hebt sich leicht!

Es schwillt und schwillt und steigt zu Sturmes Rauschen.

Die Gräser stehen ungebeugt;

Die Palme starr und staunend scheint zu lauschen.

Was zittert durch die fromme Schar,

Was läßt sie bang' und glühe Blicke tauschen?

Schaut auf! nehmt wahr!

Er ist's, er ist's; die Flamme zuckt

Ob jedem Haupt; welch wunderbares Kreisen,

Was durch die Adern quillt und ruckt!

Die Zukunft bricht, es öffnen sich die Schleusen,

Und unaufhaltsam strömt das Wort

Bald Heroldsruf und bald im flehend leisen

Geflüster fort.

O Licht, o Tröster, bist du, ach!

Nur jener Zeit, nur jener Schar verkündet?

Nicht uns, nicht überall, wo wach

Und trostesbar sich eine Seele findet?

Ich schmachte in der schwülen Nacht,

O leuchte, eh das Auge ganz erblindet;

Es weint und wacht!

Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848)

Het kabinet ‚Annette von Droste-Hülshoff’ in het Stadtmuseum, Münster

De Franse schrijver Louis-Ferdinand Céline (pseudoniem van Louis Ferdinand Destouches) werd geboren in Courbevoie op 27 mei 1894. Zie ook alle tags voor Louis-Ferdinand Céline op dit blog.

Uit: Journey to the End of the Night (Vertaald door Ralph Manheim)

„Here’s how it started. I’d never said a word. Not one word. It was Arthur Ganate* that made me speak up. Arthur was a friend from med school. So we meet on the Place Clichy. It was after breakfast. He

wants to talk to me. I listen. “Not out here!” he says. “Let’s go in!” We go in. And there we were. “This terrace,” he says, “is for jerks! Come on over there!” Then we see that there’s not a soul in the street, because of the heat; no cars, nothing. Same when it’s very cold, not a soul in the street; I remember

now, it was he who had said one time: “The people in Paris always look busy, when all they actually do is roam around from morning to night; it’s obvious, because when the weather isn’t right for walking around, when it’s too cold or too hot, you don’t see them any more; they’re all indoors,

drinking their cafés crème or their beers. And that’s the truth! The century of speed, they call it! Where? Great changes, they say! For instance? In truth nothing has changed. They go on admiring themselves, that’s all. And that’s not new either. Words. Even the words haven’t changed much!

Two or three little ones, here and there…” Pleased at having proclaimed these useful truths, we sat looking at the ladies in the café. After a while the conversation turned to President Poincaré,* who

was due to inaugurate a small-dog show that same morning, and that led to Le Temps,* where I’d read about it. Arthur Ganate starts kidding me about Le Temps. “What a paper!” he says. “When it comes to defending the French race, it hasn’t its equal!” And quick to show I’m well informed, I fire back: “The French race can do with some defending, seeing as it doesn’t exist!”

“Oh yes, it does!” he says. “And a fine race it is! The finest in the world, and anybody who says different is a yellow dog!” And he starts slanging me. Naturally I stuck to my guns.

“It’s not true! What you call a race is nothing but a collection of riffraff like me, bleary-eyed, flea-bitten, chilled to the bone. They came from the four corners of the earth, driven by hunger, plague, tumours

and the cold, and stopped here. They couldn’t go any further because of the ocean. That’s France, that’s the French people.”

“Bardamu,” he says very gravely and a bit sadly, “our forefathers were as good as we are, don’t speak ill of them!…”

Louis-Ferdinand Céline (27 mei 1894 - 1 juli 1961)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Jan Blokker werd geboren in Amsterdam op 27 mei 1927. Zie ook alle tags voor Jan Blokker op dit blog.

Uit: Doe die tweets weg! (Column)

„Nergens zijn we er zo dicht mee bij huis gekomen als met Paul de Leeuw, de meest overschatte komiek van de zaterdagavondindustrie, en Cornald Maas, het vleesgeworden Songfestival, tevens kunst- en cultuurpaus van de AVRO. Paul durfde heel ver te gaan door tijdens de trouwerij van een Zweedse prinses het land in te twitteren: ‘Zit u ook stiekem te wachten op een zwarte Saab die zich in een of ander monument boort? Niet dat ik het ze gun, maar dan gebeurt er wat!’

Er gebeurde niets. Het gewaarschuwde Openbaar Ministerie oordeelde dat de uitlating voor niemand iets beledigends bevatte, en dat er evenmin sprake was geweest ‘van smadelijke, lasterlijke, bedreigende of opruiende tekst’. Men had zelfs geen humor vastgesteld. Helemaal niets – zoals altijd als Paul de Leeuw iets zegt, en vervolgens om zichzelf hinnikt.

Zieliger liep het af met Cornald Maas. Zijn actuele tweet had geluid: ‘Grappige exportprodukten heeft Nederland: Sieneke, Joran van der Sloot, de PVV’, wat door de TROS ‘onacceptabel’ werd genoemd en zijn ontslag tot gevolg had. Waarom in godsnaam? Hebben ze zich bij de TROS ooit laten voorstaan op criteria als goeie smaak, esprit, kwaliteit of niveau? Cornald zelf wel. Cornald verdedigde zich als homoseksueel tenminste altijd voor zijn sienekefilie, dus hij had er als mens en kunstkenner behoefte aan om zich in een statement nog eens ondubbelzinnig van de zangeres te distantiëren, en Joran en Geert meteen mee te nemen. Cornald heeft in alle naoorlogse oorlogen aan de goede kant gestaan.

Maar had er dan niet weer een domme, ordinaire, gemakzuchtige, lollige tweet van gemaakt, sukkel.“

Jan Blokker (27 mei 1927 -  6 juli 2010)

De Nederlandse schrijver, journalist, blogger en gamedeskundige Niels 't Hooft werd geboren in Leiderdorp op 27 mei 1980. Zie ook alle tags voor Niels ‘t Hooft op dit blog.

Uit: Toiletten

„Je bleef stilstaan, we waren gearriveerd. Het was een laag huis, steegje erlangs, veel hogere flats in de nabije omgeving. De meeste bomen hadden geen bladeren meer, een kille wind joeg door de straten.
Ik keek om me heen, op zoek naar symbolen die iets konden vertellen over de afloop van mijn avontuur. Een cartridge in mijn kartonnen doos viel om, zodat ik het label kon zien. Final Fantasy, een avontuurlijk rollenspel. Niet mijn favoriete soort videogame. Eentje met gevechten die om beurten voert met de computer, via menu’s. Meestal heb ik geen zin ze uit te knokken, maar als je wegrent krijg je geen ervaringspunten en wordt je virtuele personage niet sterker.
‘Hand in hand loop ik wel met mijn oma,’ zei je.

‘Gooi jouw spullen maar bij de mijne,’ zei je, ‘het zijn nu onze spullen.’
Zo begon het. We gooiden onze spullen bij elkaar op het bed. Onderbroeken door elkaar, sokken door elkaar, jouw maandverband bij mijn scheerapparaat, mijn T-shirt bij jouw oranje broek, tandenborstels niet te onderscheiden want ze waren allebei groen. Dat was een van de dingen waarom we zeiden dat we bij elkaar pasten, dat we dezelfde tandenborstel hadden. Hoeveel mensen kopen hun tandenborstel in dezelfde kleur?
Ik zei: ‘Ik doe toch nooit jouw onderbroeken aan? Waarom zouden we onze onderbroeken bij elkaar gooien?’
‘Het is belangrijk dat alles van ons samen is,’ stelde je. Je moest lachen.
Het bed was groot, of misschien leek het groot, omdat de kamer zo klein was. Er was een boekenkast, omgedoopt tot klerenkast, er was een raam, er was een straalkachel, er was een klein nachtkastje. Als je tussen de deurposten door wilde, moest je over het nachtkastje heen stappen of over het bed, samen versperden ze de weg. We hadden de deur eruit getild, omdat het bed er anders niet doorheen ging, maar we hebben hem nooit teruggehangen. Je zei dat het zo ruimtelijker was. Ruimtelijk, een bijzonder groot woord voor ons nieuwe huis. Bij ruimtelijk denk ik aan een grote balzaal met een kroonluchter, een omringende balustrade en prachtige marmeren trappen.“
 

Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-05-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook alle tags voor Alan Hollinghurst op dit blog.

Uit: The Stranger’s Child

„She’d been lying in the hammock reading poetry for over an hour. It wasn’t easy: she was thinking all the while about George coming back with Cecil, and she kept sliding down, in small half-willing surrenders, till she was in a heap, with the book held tiringly above her face. Now the light was going, and the words began to hide among themselves on the page. She wanted to get a look at Cecil, to drink him in for a minute before he saw her, and was introduced, and asked her what she was reading. But he must have missed his train, or at least his connection: she saw him pacing the long platform at Harrow and Wealdstone, and rather regretting he’d come. Five minutes later, as the sunset sky turned pink above the rockery, it began to seem possible that something worse had happened. With sudden grave excitement she pictured the arrival of a telegram, and the news being passed round; imagined weeping pretty wildly; then saw herself describing the occasion to someone, many years later, though still without quite deciding what the news had been.
In the sitting-room the lamps were being lit, and through the open window she could hear her mother talking to Mrs. Kalbeck, who had come to tea, and who tended to stay, having no one to get back for. The glow across the path made the garden suddenly lonelier. Daphne slipped out of the hammock, put on her shoes, and forgot about her books. She started towards the house, but something in the time of day held her, with its hint of a mystery she had so far overlooked: it drew her down the lawn, past the rockery, where the pond that reflected the trees in silhouette had grown as deep as the white sky. It was the long still moment when the hedges and borders turned dusky and vague, but anything she looked at closely, a rose, a begonia, a glossy laurel leaf, seemed to give itself back to the day with a secret throb of colour.“

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. Zie ook alle tags voor Radwa Ashour op dit blog.

Uit: Spectres (Vertaald door Barbara Romaine)

„The valley was full of ghosts. Silent ghosts that tilted with the setting sun to settle in their turn into the depths of the earth, where the shrouded river carried them on boats in its headlong course toward the east. Silence. Then a sound—faint at first and then rising, it would still be echoing in the valley years hence.

She heard only the three that particularly concerned her: her husband and her two brothers. They had gone, and would not return. The door was closed upon their voices, closed tightly and locked with a key secured within her breast. She carried on. She was twenty-five years old, she had two children and a third still in her belly. Six months later she gave birth to a girl.

"I will tend the little ones and my bit of land, and it is no one's business but my own."

Her cousins hated her independence, hated her refusal to marry any of them, and then they hated her capability in managing her own affairs day by day, as if she were not a woman. Even when their anger subsided—the open and the covert hostility—still they kept watching her, waiting out the test of time, to prove to her and to themselves that it was futile to try to break with the customs established by their fathers and grandfathers. She disappointed them. She raised the children, and their needs were met. Still the men's eyes followed her. She was beautiful, and her inaccessibility only made her more appealing. She did not miss out on participating in celebrations and lamentations: she sang at weddings, and at funerals she surpassed the professional mourners, no matter how much they improvised.

"Shagar is stubborn and arrogant!"

"Shagar is strong, above shame!"

They calmed down, and once again made a place for her among them; she accompanied the women carrying jars of water from the river or going to it with their tubs for the washing. Those men who had desired her, or loved her regardless, concealed their desire, pretending to forget it until it seemed, in fact, forgotten.“

Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

van A naar M loopt de rechte  (fragment)

Het trapeziumvormig vlak boven een rechte verdwijnt langzaam, wordt

zacht onmerkbaar.

Het blijft zichtbaar onmerkbaar.

Een punt zet zich in beweging bij S en schuift zichzelf zijnde vooruit.

Tot het vertraagt.

Tot het vertraagt en stilhoudt.

En plots zich splitst.

Twee uiterst kleine prisma's zijn het nu, die zich van mekaar verwijde-

 ren, het ene steil omhoogstijgend, het andere loodrecht naar beneden

de diepte in.

Het vacuum schijnt nu te beginnen daveren als de lucht in een wind-

tunnel, te wapperen tegen enorme snelheid, windgolven.

Maar alles is rustig stil.

En geen gerucht geen beweging meer. De tegenover elkaar liggende

pieken reiken tot in het niet, zijn volledig verdwenen.

Een concave welving ontstaat en verdwijnt links, terwijl ze later vol-

tooid wordt.

En herbegint.

En verdwijnt.

En aldus een bewegende welving.

Het net der lijnen ligt tegen veranderde achterruimte, overalruimte,

zwarte ruimte geworden.

Met grote open lichtplekken nabij of in de omgeving van john.

Een ribbeltracé gaat over in een kam, een rug, in andere dimensie.

Een grote berg van niets verrijst.

Soort klotsen, golven, kabbelen van water?

En plots is het daar, is het daar is Er iets het komt nader, rennend,

snellend het schiet vooruit naderend tegen onvoorstelbare snelheid, het

wervelt gloeiend het is er

de lijn in de nabijheid van ontbrandt en brandende lijn schiet recht

naar H’, verdwijnend van B weg naar F toe

Nu is de brandende weg.

Het schemer neemt andere eivorm aan.

Een grote, tot kleiner afmetingen krimpende schaal groeit tot een verte,

gelijktijdig, mindert tot een ander niets gelijktijdig.

De ovaal van tussenlicht neemt inhoud, al de lijnen beginnen te be-

wegen in zichzelf, op te rukken in zichzelf, zijn bewegend tussen hun

plaatspunten.

Zijn snellend zichzelf onbewogen snellend.

Het schemeren versterkt donkerend.

Een lichtpuntje ontstaat, zwelt, omvat.

Het lichtpunt is het net, de lijnen de niveaus

de gloeiing, de parabool, de kruisende hyperbolen, het

eischemer

GOD

Hugo Raes (Antwerpen, 26 mei 1929)

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zie ook alle tags voor Maxwell Bodenheim op dit blog

Advice To a Butterfly

Aimless petal of the wind,

Spinning gently weird circles,

To the flowers underneath

You are a drunken king of motion;

To the plunging winds above

You are momentary indecision.

Aimless petal of the wind,

Waver carelessly against this June.

The universe, like you, is but

The drowsy arm of stillness

Spinning gently weird circles in his sleep.

Advice To a Forest

O trees, to whom the darkness is a child

Scampering in and out of your long, green beards;

O trees, to whom sunlight is a tattered pilgrim

Counting his dreams within your hermitage

And slipping down the road, in twilight robes;

O trees, whose leaves make an incense of sound

Reeling with the beat of your caught feet,

Do not mingle your tips in startled hatred,

When little men come to fell you.

These men will saw you into strips

Of pointed brooding, blind with paint,

But underneath you men will chase

The grey staccato of their lives

Down a glaring maze of walls

Much harder than your own.

And when, at last, the deep brown gaze

Of stolidly amorous time steals over you,

The little men who bit into your hearts

Will stray off in a patter of rabbits' feet.

Look down upon these children then

With the aloof and weary tolerance

That all still things possess,

O trees, to whom the darkness was a child

Scampering in and out of your long, green beards.

Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

26-05-2012 om 13:08 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en feminste Eve Ensler werd op 25 mei 1953 in New York geboren. Zie ook alle tags voor Eve Ensler op dit blog.

Uit: Insecure at Last

„All this striving for security has in fact made you much more insecure. Because now you have to watch out all the time. There are people not like you, people you now call enemies. You have places you cannot go, thoughts you cannot think, worlds you can no longer inhabit. So you spend your days fighting things off, defending your territory, and becoming more entrenched in your narrow thinking. Your days become devoted to protecting yourself. This becomes your mission. This is all you do. You collect canned goods or bottles of water. You ?nd ways to get as much money as you can, and food and oil, in spite of how much you have to take from other people or the methods you have to devise in order to take it. You submit to security systems to check your pockets and IDs and bags. Every object becomes a potential weapon. One week it’s tweezers, the next week it’s rubber bands.

Of course you can no longer feel what another person feels because that might shatter your heart, contradict your stereotype, destroy the whole structure. Ideas get shorter—they become sound bites. There are evildoers and saviors. Criminals and victims. There are those who, if they are not with us, are against us.

It gets easier to hurt people because you do not feel what’s inside them. It gets easier to lock them up, force them to be naked, humiliate them, occupy them, invade them, kill them—because they do not exist. They are merely obstacles to your security.

How did we, as Americans, come to be completely obsessed with our individual security and comfort above all else? What do we think we mean when we talk about security, and what do we really mean? Whose security are we talking about? Is it possible to live surrendering to the reality of insecurity, embracing it, allowing it to open us and transform us and be our teacher? What would we need in order to stop panicking, clinging, consuming, and start opening, giving— becoming more ourselves the less secure we realize we actually are? How has the so-called war on terrorism given rise to this mad national obsession for homeland security, which has actually made us much more insecure at home and in the world?“

Eve Ensler (New York, 25 mei 1953)

De Duitse schrijver Friedrich Dieckmann werd geboren op 25 mei 1937 in Landsberg an der Warthe. Zie ook alle tags voor Friedrich Dieckmann op dit blog.

Uit: Freiheit ist nur in dem Reich der Träume (Schillers Jahrhundertwende)

„Aber was hätte er sonst tun sollen, er, der Ehrenbürger einer Republik, mit der ganz Deutschland im Kriege lag! Philosophie hatte er getrieben und sein Lager hinter den Fronten aufgeschlagen, sein Marketenderzelt – er mußte lachen, als ihm das einfiel –,das er als den dritten Weg angepriesen hatte, das rettende Dritte zwischen dem Vernunft- und dem Naturstaat, womit er höflicherweise diesen verrotteten alten Ständestaat bezeichnet hatte, in dem er sich mit seiner Frau eingerichtet hatte, so gut es ging. Er gab immerhin einen gewissen Spielraum für seinen Staat, für den Kunststaat, und war Weimar nicht selbst solch ein Kunststaat, trotz der Generalsambitionen des Herzogs, der nicht vergessen konnte, daß er der Großneffe des großen Friedrich war! Sein Land war zu klein für kriegerische Allüren, Carl August hatte bei den Preußen in Dienste treten müssen, um ein Kommando zu bekommen, das war lästig für die einheimischen Finanzen, aber es legte die Kunst

nicht lahm, erst recht nicht, seit die Preußen Frieden mit Frankreich gemacht hatten, hinter Österreichs Rücken – nicht aus plötzlich erwachter Liebe zu der fränkischen Republik, sondern um nicht aufgerieben zu werden zwischen Ost und West. Dieser Frieden hatte nicht nur Weimar Luft verschafft, sondern vor allem ihm selbst, die Dichtung war ihm wiedergekehrt, im Bund mit dem, der so lange einen Bogen um ihn gemacht hatte. Es war wie ein Wunder gewesen, dem er selbst, versteht sich, ein Stück weit nachgeholfen hatte.“

Friedrich Dieckmann (Landsberg an der Warthe, 25 mei 1937)

De Oostenrijkse schrijver en essayist Egyd Gstättner werd geboren op 25 mei 1962 in Klagenfurt. Zie ook alle tags voor Egyd Gstättner op dit blog.

Uit: Schreckliches Kind

„Am 25. Juni 1952 hat, wie meine familienhistorischen Recherchen ergeben haben, die Hauptschullehrerin Gelautz meiner Großmutter mütterlicherseits bei einer sogenannten pädagogischen Unterredung mitgeteilt, daß ihre Tochter unmusikalisch sei und ein schlechtes Gehör habe. Dieses fachkundige Urteil der Frau Gelautz war insofern schicksalshaft und hatte für meine Mutter und für mich insofern fatale Konsequenzen, als meine Mutter eigentlich von ganzem Herzen Volksschullehrerin werden wollte, und wäre es ihr tatsächlich gelungen, Volksschullehrerin zu werden oder wenigstens die Volksschullehrerinnenausbildung zu beginnen, hätte sie sich nicht um eine Stelle im Geschäft meiner Großmutter väterlicherseits beworben, hätte also aller Wahrscheinlichkeit nach meinen Vater nicht kennengelernt, und ihr Leben hätte als angehende Volksschullehrerin vermutlich eine völlig andere, jedenfalls nicht zu mir führende Bahn genommen. Eine Volksschullehrerin mußte aber zwei Instrumente beherrschen und durfte daher nicht unmusikalisch sein oder ein schlechtes Gehör haben. [...]
Meine Mutter sagt immer: Die Zeiten waren strenger. Eine Respektsperson duldete keine Widerrede. Und die Gesellschaft war offenbar ganz genau in Respektspersonen und Respektspersonen respektierende Personen eingeteilt. Wenn die Frau Gelautz der Großmutter verkündet, daß ihre Tochter unmusikalisch ist, dann ist die Tochter unmusikalisch, und die Großmutter und die Tochter haben sich mit dieser diagnostischen Tatsache gefälligst abzufinden, und sie haben sich auch gefälligst damit abgefunden. Wenn die Tochter unmusikalisch und daher für die Volksschullehrerinnenausbildung ungeeignet und untauglich ist, muß sie eben einen anderen Beruf erlernen, in dem man keine Instrumente spielen können muß, wenn sie schon partout einen Beruf erlernen will. Die Tochter hat überaus froh und dankbar und überglücklich sein müssen, daß sie überhaupt in eine Lehr gehen darf, denn die Großmutter hat sich die Lehre vom Mund absparen müssen.“

Egyd Gstättner (Klagenfurt, 25 mei 1962)

De Franse schrijfster Claire Castillon werd geboren op 25 mei 1975 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook alle tags voor Claire Castillon op dit blog.

Uit: Dessous, C'Est l'Enfer

"J'ai demandé du temps pour répondre oui ou non. L'âne a décrit sa flamme, profondeur, poids, mesure, mariage, si ça me plaît. Il veut s'occuper de moi. Tout en commun, dit-il, ensemble et pour la vie, la route et les chemins, même l'univers intime, on le cultive sous le nez de l'autre, même la question du chat à offrir à sa mère. Il faudra que je pense à décrire la tête de l'âne, endive, enfant de choeur, poire cuite, à ce moment-là. Un bébé chat, tu parles, un chaton pour sa mère, une formidable surprise, dans un panier ou pas, noeud rouge, noeud blanc ? Mariage donc, tout ensemble, il le jure. Je garde juste ma mort et mes souvenirs, enfance, adolescence, adulte et adultère. Une belle fête, promet-il, une robe de princesse, un buffet, un orchestre, des bougies, des roses pompon, et des casseroles fixées au cul de la voiture pour crever mes tympans. Je dois pourtant reconnaître que ces klaxons aussi me rappellent quelque chose. Et, parfois, je pense que l'âne sait très bien où je voyage dans les textes que je lui cache. Délicat, il ne touche pas aux feuilles que je pose sur le piano, il les déplace seulement pour jouer, il sait que nos deux musiques ne peuvent pas s'accorder. Tant que tu n'as pas fini, je ne te demande rien, écris et oublie-moi, dit l'âne à mon oreille, juste avant que les klaxons ne reprennent."

Claire Castillon (Neuilly-sur-Seine, 25 mei 1975)

De Amerikaanse dichter en schrijver Raymond Carver werd geboren op 25 mei 1938 in Port Angeles. . Zie ook alle tags voor Raymond Carver op dit blog.

The Cobweb

A few minutes ago, I stepped onto the deck
of the house. From there I could see and hear the water,
and everything that's happened to me all these years.
It was hot and still. The tide was out.
No birds sang. As I leaned against the railing
a cobweb touched my forehead.
It caught in my hair. No one can blame me that I turned
and went inside. There was no wind. The sea
was dead calm. I hung the cobweb from the lampshade.
Where I watch it shudder now and then when my breath
touches it. A fine thread. Intricate.
Before long, before anyone realizes,
I'll be gone from here.

Raymond Carver (25 mei 1938 – 2 augustus 1988)

25-05-2012 om 20:56 geschreven door Romenu  

Dolce far niente (bij een bijzondere verjaardag)

Pompeo Batoni (25 januari 1708 – 4 februari 1787)

De akker

Ik zal die zondagmiddag met mijn vader
op wandel door het land niet licht vergeten
al is het vijftig jaar en méér geleden,
zo dicht bij hem als bijna nooit meer later.

Wij kwamen bij een akkerstuk, door bossen
die aan vier kanten stonden, ingesloten, –
door varens een verwoestend spoor gestoten
dan verend verder over vedermossen.

Wij vonden er een hof. Het hoge koren
met ritselingen rijpgestookt van boven
stond in de palle juli onbewogen
tegen mijn open ogen en mijn oren.

Ik zág niets anders, hóórde niets dan droge
verdorde zoemgeluiden van insecten
onzichtbaar kevertjes en rode plekken
papavers door veel bijen aangevlogen.

Een wereld die bestond en aan den lijve
ervaarbaar vaderlijk, een nieuwe aarde
met ademing en aanvangen van klaarte
waarin ik wilde blijven en verblijven.

Anton van Wilderode (18 juni 1918 - 15 juni 1998)

De overlevende

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan
Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen,
Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen,
Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan.

Bijna een bruid, boven de sponde waar
Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond;
En ruischende hernieuw ik 't oud verbond
Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.

Zoo, treurend, zou ik willen sterven ook.
Maar hoe te sterven, zoo ver boven hen?
Erbarm u mijner, treurboom die ik ben,
Gedoemd te bloeien onder de stadsrook,

In 't tweeslachtig plantsoen, geen stad, geen land,
Dalend als sneeuw en stijgend als de bruid
Boven mijn vaders doode handen uit
In deze aarzellichte tusschenstand.

Simon Vestdijk (17 oktober 1898 – 23 maart 1971)

In memoriam Patris         

Mijn vader heeft de waterlaarzen aan.
Wij samen zijn de Lekdijk afgekomen.
Ik ben voor mijn verjaardag meegenomen:
hij moest vandaag bij het gemaal langs gaan.

Gemaal: dat is je vader horen noemen
die vreemde woorden van een andere taal
als hij de waterstand leest van de schaal;
te ademen in het onbenoembaar zoemen
dat gonzend omgaande aanwezig is.
Èn, niets te zeggen als hij bezig is:

‘Dàt is een man, daar kun je staat op maken’.
Als op de zaken orde is gesteld
doen wij huis op aan. Een lucht van geweld:
Gorcum ligt al door wolken overkraagd.
Geen noodweer en geen wereld kan mij raken
als hij, het laatste stuk, mij op de schouder draagt.

Ida Gerhardt (11 mei 1905 - 15 augustus 1997)

Zie voor de schrijvers van de 24e mei ook mijn blog van 24 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

24-05-2012 om 08:07 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Adriaan Roland Holst werd geboren op 23 mei 1888 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Roland Holst op dit blog.

Herfstdag.

'k Was met den levenmoeden Dag gegaan

Door 't najaarswoud - de boomen om mij stonden

Zoo droef te wachten, nevelen omwonden,

En staarden roerloos ons bewegen aan.

Moede gestalten langs verlaten laan

Schenen zij mij, en 'k heb geen licht gevonden

Dan stille bleekheid, die uit wolkenwonden

Haar kilte om ons beide had gedaan.

De Dag was zwijgend en bedroefd geweest -

Soms heb ik even naar hem opgekeken,

Hij scheen te luist'ren naar het stil-bedeesd

Geruisch van blaren die voor 't laatst nog spreken,

En bij de boschrand zag ik hem verbleeken

Voor 't wachten van de donk're hei bevreesd.

Voor later

'k Geef nu aan jou mijn vreugd', mijn leed en

Mijn schemergouden droomenschat,

Want later zal je dan nog weten

Hoe ik je eens heb liefgehad.

Later als al dit schoon voorbij is,

Want tijd neemt liefde, vreugde, smart -

Als elk van ons weer droef en blij is

Dicht aan een nieuwgevonden hart,

Dan zal ineens alles vervagen

Bij 't zien van dit vergeten blad -

Je zal weer droomen van de dagen

Toen we in elkanders oogen zagen,

Toen ik je zoo heb liefgehad.

De sterren

Voor P.N. van Eyck.

Is dan de wereld een vergeefsche wôon -

Vergeefsch, maar onvermijdelijk en wreed

Voor wie de˘eigen verheffing sterflijk weet

Als al der dagen ijdel wendend schoon?

O, laat hij die van zijner wanen troon

Zich op de gloed eigener smart vermeet,

Zijn starende˘oogen opslaan - hij vergeet

Der goddelijke sterren eeuw'ge hoon.

Doch hij die weet en wetend niet wil deinzen

Maar met een luid en tergend lachen veinzen

Dat hij 't onmeetlijke˘als zichzelf veracht,

Laat hij zijn uit verbittering gebaarde

Verachtlijke verachting heffen naar de

Zwijgende smaad dier koepelende pracht.

Adriaan Roland Holst (23 mei 1888 - 5 augustus 1976) 

Portret door Matthieu Wiegman,1934

De Nederlandse schrijver Maarten Biesheuvel werd geboren in Schiedam op 23 mei 1939. Zie ook alle tags voor Maarten Biesheuvel op dit blog.

Uit: Reis door mijn kamer

„In de operatiekamer is eigenlijk niemand te herkennen, omdat men er een lichtgroene pet draagt die het hele hoofd bedekt en alleen de ogen vrijlaat - een malle gewoonte - zitten alle artsen dan onder de aangezichtszweren waar het vocht uitloopt, onder de vlooien en neten?, wassen van het gezicht lijkt mij een afdoende middel, was u! heren artsen en laat de patiënt niet schrikken, u wordt toch ook niet graag door een spook behandeld? Op een gegeven moment ging de deur van de operatiekamer open en er kwam nog iemand, eveneens erg klein van stuk, binnen. Hij beende regelrecht op de snijtafel af. ‘Daar heb je nog zo'n kabouter,’ zei de kribbige Briët hardop. ‘Uw examen is morgen niet om halfelf, maar om elf uur en doet u het maar bij mij thuis, dat is makkelijker,’ zei de professor. De machine waar ik op schrijf heeft een paar kleine mankementen, dat is echter niet erg, niets is zonder fouten in deze wereld, op het verhaal ‘De overjas’ van Gogol na. Ik noem deze machine graag de zelfschrijver. Ze doet alles voor mij, vanzelf komen de woorden eruit rollen. Ik heb het weleens op een composer geprobeerd, zo'n modern, gestroomlijnd geval, voorzien van een elektrische computer, er kwam echter alleen maar gebrabbel uit. Neen!, vroeger maakte men nog degelijk werk. Ik heb onlangs in een Citroën uit 1922 gezeten en hij reed veel prettiger dan de duurste auto van tegenwoordig: meer beenruimte en als je een kuil nam stootte je je hoofd niet tegen het dak. Ik zat op de achterbank en moest helemaal naar voren buigen om met mijn standaardparaplu de nek van de bestuurder te kunnen aanraken, hij schrok hevig en kon maar net een overstekend egeltje ontwijken. Nu ja, zo zit het dus. Die machine laat onbeschaamd de anatomie van zijn binnenwerk zien, alles is functioneel, deftig van snit en stevig uitgevoerd. Als de machine voorzichtig wordt behandeld kan men er over honderd jaar nog op schrijven. ‘Het is een wonder in onz' ooghen, wij sien ut, maer doorghronden 't nyt!’

Maarten Biesheuvel (Schiedam, 23 mei 1939)

De Britse schrijfster Susan Cooper werd op 23 mei 1935 geboren in Buckinghamshire. Zie ook alle tags voor Susan Cooper op dit blog.

Uit: The Dawn of Fear

„Derek clambered across the foot of his bed toward him. Even without the blackout curtains, it would have been a dark room, for two large wardrobes were set across the French windows as protection against broken glass. But in the place where his father stood, you could see out of a window, through the apple trees in the garden, and over the fence to the eastern horizon. Lightening was still flickering at one side of the sky, but it was a small local storm and moving quickly away. Derek felt vaguely that his father had not been looking at the storm. He gazed ahead through the gap in the trees, to where the search lights were making their usual weaving crisscross pattern in the sky, blind white groping arms sweeping to and fro. And he saw suddenly that below the searchlights the sky above the horizon was red.

There in the east, it glowed with a reddish orange haze he did not remember having seen before, like a strange, misplaced sunset, glowing in the night sky. “What’s that?” he said.

His mother had quieted Hugh and come up behind them, and when she spoke, there was the same curious, taut note that he had heard in his father’s voice.

That’s London, burning,” she said.“

Susan Cooper (Buckinghamshire, 23 mei 1935)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e mei ook mijn blog van 23 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

23-05-2012 om 18:24 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Erik Spinoy werd geboren op 22 mei 1960 in Sint-Niklaas. Zie ook alle tags voor Erik Spinoy op dit blog.

Een terugkeer

met de noorderzon. gebogen lopen
jagers, honden het gezichtsveld in.
Op hun schouders ligt de eindeloze
hangmat van het licht. Met moeite

buit, een vos - alleen wie toekijkt
kan het zien. Alleen wie waarlijk ogen heeft
verstaat. Want slechts met afgewend gezicht
ontbloten ze het masker van de spijt. Waar

ze waren blijft geheim, en wat ze zagen is
niet uit te spreken. Maar dat ze weten
staat als bomen bij hen. En ook, dat dit
een aftocht is, hun onverhoopte

aankomst in een huis van
ingesloten open lucht.

Kon dit veel langer straffeloos?...

Kon dit veel langer straffeloos?
Iets zette uit en broeide
en men voelde

dingen liepen uit de hand
dreven naar de rand en
gingen veel en veel
te ver

geruchten zwollen aan
van strovuur tot
uitslaande brand.

Honden blaften elke nacht
de maan scheen vol
doodsbleek
te rijp
als oude schimmelkaas.

Gisteren nog
de muren van de cel als door gezang
trompetgeschal slechts neergehaald

en goed
daar zat je dan:

ijskoud
naakter dan een rode slak
een dooier zonder schaal
een walnoot zonder dop

een brein dat weerzin wekt
zo zonder schedeldak
dat krimpt voor

de verwachte klap.

Erik Spinoy (Sint-Niklaas, 22 mei 1960)

De Britse schrijver Sir Arthur Conan Doyle werd geboren in Edinburgh op 22 mei 1859. Zie ook alle tags voor Arthur Conan Doyle op dit blog.

Uit: The Hound of the Baskervilles

"I am bound to say that in all the accounts which you have been so good as to give of my own small achievements you have habitually underrated your own abilities. It may be that you are not yourself luminous, but you are a conductor of light. Some people without possessing genius have a remarkable power of stimulating it. I confess, my dear fellow, that I am very much in your debt."

He had never said as much before, and I must admit that his words gave me keen pleasure, for I had often been piqued by his indifference to my admiration and to the attempts which I had made to give publicity to his methods. I was proud, too, to think that I had so far mastered his system as to apply it in a way which earned his approval. He now took the stick from my hands and examined it for a few minutes with his naked eyes. Then with an expression of interest he laid down his cigarette, and carrying the cane to the window, he looked over it again with a convex lens.

"Interesting, though elementary," said he as he returned to his favourite corner of the settee. "There are certainly one or two indications upon the stick. It gives us the basis for several deductions."

"Has anything escaped me?" I asked with some self-importance. "I trust that there is nothing of consequence which I have overlooked?"

"I am afraid, my dear Watson, that most of your conclusions were erroneous. When I said that you stimulated me I meant, to be frank, that in noting your fallacies I was occasionally guided towards the truth. Not that you are entirely wrong in this instance. The man is certainly a country practitioner. And he walks a good deal."

"Then I was right."

"To that extent."

"But that was all."

"No, no, my dear Watson, not all -- by no means all. I would suggest, for example, that a presentation to a doctor is more likely to come from a hospital than from a hunt, and that when the initials 'C.C.' are placed before that hospital the words 'Charing Cross' very naturally suggest themselves."

Arthur Conan Doyle (22 mei 1850 – 7 juli 1930)

In 1890

De Nederlandse schrijver en onderwijzer Anne de Vries werd geboren op 22 mei 1904. Zie ook alle tags voor Anne de Vries op dit blog.

Uit: Bartje

‘'t Ging met allemaal zo gesmeerd,’ zei moeder tegen de buurvrouw, die een pannetje soep gebracht had en voor de bedstee zat.

‘Dâ's een zegen, mens,’ zei de buurvrouw toen, en toen knipoogde ze, omdat Bartje stond te luisteren.

‘O,’ zei moeder, ‘die snapt d'r toch nog niks van.’ Nou, daar had zij gelijk aan, hij snapte niks. 't Kon hem ook niks schelen, al die rare, onbegrijpelijke dingen van de grote mensen. Hij bleef alleen in de buurt, omdat hij loerde op een lepel of wat van die soep. Hij vond wel, dat het popje op een erg ongelegen tijd was gekomen, want moeder was net ziek.

‘Ze hef een pik van de ooievaar 'had,’ zei Lammechien lachend. Dat was een grapje natuurlijk, want ooievaars komen nooit in de huizen, die lopen bij de sloten en die zitten 's avonds al vroeg op hun hoge wagenrad achter de boerderij van Jan Kiel. Vader heeft het popje uit het nest gehaald. Vader zegt altijd de waarheid.

‘Joen moeder is uut de bedstee vallen, zo maar, boem, op de vloere,’ zee vader.

Hè toch, die moeder! Geen wonder, dat ze een week op bed gelegen heeft. Ze had de nek wel kunnen breken.

Het popje slaapt nu nog tussen vader en moeder in de bedstee, maar vader zal een houten wiegje voor hem timmeren. Dat kàn hij! Zondag, als hij niet naar de boer hoeft, heeft hij gezegd. Of op een avond laat, want moeder vindt het nooit goed, dat hij op Zondag werkt. 't Is nog de vraag, wie het winnen zal.

De oude wieg hebben Bartje en Jan als slee gebruikt, lang geleden, toen het nog winter was en toen is dikke Jan er doorgezakt. Maar toen heeft hij, Bartje, óók wat voor zijn broek gehad, toen vader thuis kwam. Omdat hij de oudste was, zei vader. Dâ's ook raar, dat je voor je broek krijgt, omdat je de oudste bent!

Anne de Vries (22 mei 1904 – 29 november 1964)

Bronzen Bartje door Suze Boschma-Berkhout, Drents museum, Assen.

De Nederlandse dichter Kees Winkler werd op 22 mei 1927 in Hoorn geboren. Zie ook alle tags voor Kees Winkler op dit blog.

Een poes van Pavlov?

Onze poes heet Eefje Bosch
een kat met een achternaam
die merels in alarm brengt
en bij Judy op bed slaapt

Als ik met zijn voedselbakje rammel
komt hij pijlsnel aangerend
als de ijskast opengaat
denkt hij dat hij eten krijgt

Wij vinden ook dode
vogels op het tuinpad

Kees Winkler (22 mei 1927 –  1 april 2004)

Hoorn, De Roode Steen en het Westfries Museum

22-05-2012 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Gabriele Wohmann werd op 21 mei 1932 in Darmstadt geboren als Gabriele Guyot. Zie ook alle tags voor Gabriele Wohmann op dit blog.

Aus: Denk immer an heut nachmittag

„Eine halbe Stunde Fahrt auf der Hinterplattform", sagte der Vater, „wieder was Schönes zum

Drandenken."

Die Bahn ruckelte durch die dunklen feuchten Gäßchen von Gratte. Spätnachmittags, die Zeit, in

der noch einmal alle Frauen ihre Einkaufstaschen zu den Krämern trugen, in die Auslagen der engen

Schaufenster starrten und wie im Gebet die Lippen bewegten, während sie die Münzen in ihren

klebrigen Portemonnaies zählten. Die letzten Minuten, bevor die Kinder endgültig hinter den schartigen Hausmauern verschwänden, ehe die Männer auf ihren Motorrädern in das Delta der

Gassen donnern würden. Das Kind hielt die Messingstange vor der Fensterscheibe fest, aber

immer wieder rutschte die glatte Wolle seiner Handschuhe ab. „Wie im Aussichtswagen. Lauter

lustige Dinge", sagte der Vater. „Du kannst immer dran denken: wie lustig war's doch, als wir plötzlich

bei Wickler im Fenster die Mannequins entdeckten und als der Vater sagte: schön, wir fahren eine

Bahn später. Die hübschen Mannequins, weißt du's noch?"

„Ja", sagte das Kind. Sein Knie spürte den Koffer.

Die Bahn fuhr jetzt durch eine Straße mit eckigen unfrisierten Gärtchen, und Gratte sah nur noch wie ein dicker, dunkler Pickel aus. Dann Bäume, die meisten noch kahl, eine Bank mit einem Mädchen, das die Fingernägel reinigte, gekrümmte nackte Kiefernstämme in sandigen Kahlschlägen.

„Der Wald von Laurich", sagte der Vater, „er zieht sich bis zu deinem Schulheim. Ihr werdet ihn

wahrscheinlich oft zu sehen bekommen, Spiele im Wald veranstalten, Schnitzelversteck und was

weiß ich, Räuberspiele, Waldlauf." Ein fetter Junge auf dem Fahrrad tauchte auf und hetzte in geringem Abstand hinter der Bahn her. Sein schwitzendes bläuliches Gesicht war vom Ehrgeiz verunstaltet, die farblose dicke Zunge lag schlaff auf der Unterlippe. „Zunge rein", rief der Vater und lachte.

„Ob er's schafft? Was meinst du?"

Gabriele Wohmann (Darmstadt, 21 mei 1932)

De Zwitserse schrijver Urs Widmer werd geboren op 21 mei 1938 in Basel. Zie ook alle tags voor Urs Widmer op dit blog.

Uit: Der Geliebte der Mutter

„Heute ist der Geliebte meiner Mutter gestorben. Er war steinalt, kerngesund noch im Tod. Er sank um, wahrend er, sich uber ein Stehpult beugend, eine Seite der Partitur der Sinfonie in g-Moll von Mozart umblatterte. Als man ihn fand, hielt er einen Notenfetzen in der toten Hand, jene Hornstose zu Beginn des langsamen Satzes. Er hatte meiner Mutter einmal gesagt, die g-Moll-Sinfonie sei das

schonste Stuck Musik, das jemals komponiert worden sei. – Er las seit immer Partituren, so wie andere Bucher lesen. Alles, was ihm in die Hande fiel, Archaisches und Oberflachliches. Vor allem aber sah er sich nach Neuem um. Erst im Alter, so gegen neunzig, holte ihn das Bedurfnis ein,

nochmals das schon Vertraute zu erfahren, anders nun, in der Beleuchtung der schwindenden Lebenssonne. Nun las er den Don Giovanni wieder, den er einst als Jungling mit brennenden Augen verschlungen hatte, und die Schopfung. – Er war Musiker gewesen, Dirigent. Drei Tage vor seinem Tod hatte er in der Stadthalle sein letztes Konzert dirigiert. Gyorgy Ligeti, Bartok, Conrad Beck. – Die Mutter liebte ihn ihr ganzes Leben lang. Unbemerkt von ihm, unbemerkt von jedermann. Niemand wuste von ihrer Passion, kein Wort sagte sie jemals davon. ≫Edwin!≪ flüsterte sie allerdings, wenn sie am See stand, allein, mit ihrem Kind an der Hand. Von Enten umschnattert, im Schatten selber,

schaute sie auf das in der Sonne leuchtende Ufer gegenuber. ≫Edwin.≪ Der Dirigent hies Edwin.“

Urs Widmer (Basel, 21 mei 1938)

De Vlaamse dichter Emile Verhaeren werd geboren in Sint Amands op 21 mei 1855. Zie ook mijn blog van 21 mei 2010 en eveneens alle tags voor Emile Verhaeren op dit blog.

Maar in Vlaanderen

Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen,
In een klein dorp, waar achter de beteerde muren,
Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren,
Nog arme, maar koppige varenslui wonen.

Mijn jeugd heeft ze gekend, helaas maar al te goed:
De donkere moerassen, de sombere bossen en naakte velden,
Grijze november die slierten van regen komt melden,
Zwart-ebben dageraden en avonden van roet.

Aldoor woelde in mijn geest de geweldige Schelde!
Hoe was ik gelukkig en blij, en toch vol vrees die mij kwelde
Bij winter, wanneer de sterren glinsterden in de schollen,
Krakende bergen die naar onheilszeeën rollen.

De masten die des zomers van de verre einders naderen
En aan wier toppen kleurige wimpels waaien,
Zij trilden minder als het kloppen in mijn aderen,
Een brand, die voor de strijd of voor mijn lot weer op wil laaien.

De zwervende nevels en het wolkengeweld
Hielden mij sterk in hun grepen gekneld,
En mijn ganse wezen is zich zó gaan ontvouwen
Dat ik vurig mocht leven bij hun drukte en hun grauwen.

O gouden landen met uw stralende luister,
Mogen uw bossen, uw dalen, uw vlakten en stranden
Nog mijn dromen bekoren, mijn zinnen ontbranden…
Naar mijn liefde voor Vlaanderen heeft mijn hart steeds
Geluisterd.

Emile Verhaeren (21 mei 1855 - 27 november 1916) 

Buste in Rouen

21-05-2012 om 19:16 geschreven door Romenu  

Romenu heeft even vrij vandaag. Morgen weer de gebruikelijke berichten.

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook mijn blog van 23 maart 2012.

Dolce Far Niente

I

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Far to the East lay the ocean paling
Under the skies of Augustine.--
There, in the boat as we sat together,
Soft in the glow of the turquoise weather,
Light as the foam or a seagull's feather,
Fair of form and of face serene,
Sweet at my side I felt you lean,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

II

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Pine and palm, to the West, hung, trailing
Under the skies of Augustine.--
Was it the wind that sighed above you?
Was it the wave that whispered of you?
Was it my soul that said "I love you"?
Was it your heart that murmured between,
Answering, shy as a bird unseen?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

III

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Gray and low flew the heron wailing
Under the skies of Augustine.--
Naught was spoken. We watched the simple
Gulls wing past. Your hat's white wimple
Shadowed your eyes. And your lips, a-dimple,
Smiled and seemed from your soul to wean
An inner beauty, an added sheen,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

‚Gloucester Scene’ door Caroline M Bell (1874 – 1970)

IV

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Red on the marshes the day flared, failing
Under the skies of Augustine.--
Was it your thought, or the transitory
Gold of the West, like a dreamy story,
Bright on your brow, that I read? the glory
And grace of love, like a rose-crowned queen
Pictured pensive in mind and mien?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

V

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
Wan on the waters the mist lay veiling
Under the skies of Augustine.--
Was it the joy that begot the sorrow?--
Joy that was filled with the dreams that borrow
Prescience sad of a far To-morrow,--
There in the Now that was all too keen,
That shadowed the fate that might intervene?
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

VI

Over the bay as our boat went sailing
Under the skies of Augustine,
The marsh-hen cried and the tide was ailing
Under the skies of Augustine.--
And so we parted. No vows were spoken.
No faith was plighted that might be broken.
But deep in our hearts each bore a token
Of life and of love and of all they mean,
Beautiful, thornless and ever green,
As over the bay our boat went sailing
Under the skies of Augustine.

Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)

De Nederlandse dichter Gerrit Achterberg werd geboren in Nederlangbroek op 20 mei 1905. Zie ook alle tags voor Gerrit Achterberg op dit blog.

Bekering

Gij hebt het hoog geheim doorbroken, Heere Jezus
Tussen ons en den Vader, naar Uw Woord
mogen wij zonder zonde zijn en nieuwe wezens
wat er ook in ons leven is gebeurd.

Ik deed van alles wat gedaan kan worden,
het meest misdadige - en was verdoemd.
Maar Gij hebt God een witte naam genoemd
met die van mij. Nu is het stil geworden,
zoals een zomer om de dorpen bloeit.

En moeten ook de bloemen weer verdorren:
mijn lendenen zijn omgord, mijn voeten staan geschoeid.
Uit Uwe Hand ten tweede maal geboren,
schrijd ik U uit het donker tegemoet.

Deïsme

De mens is voor een tijd een plaats van God.
Houdt geen gelijkteken nog iets bijeen,
dan wordt hij afgeschreven op een steen.
De overeenkomst lijkt te lopen tot
deze voleinding, dit abrupte slot.

Want God gaat verder, zwenkend van hem heen
in zijn miljoenen. God is nooit alleen.
Voor gene kwam een ander weer aan bod.

We zijn voor hem een vol benzinevat,
dat hij leeg achterlaat. Hij moet het kwijt,
al de afval, met zijn wezen in strijd.

Sinds hij zich van de schepping onderscheidt,
gingen wij dood en liggen langs het pad,

wanneer niet Christus, koopman in oudroest,
ons juist in zo'n conditie vinden moest;
alsof hij met de Vader had gesmoesd.

Arbeidsvermogen van plaats

Gij zijt aan mij gebonden met het al.
Elke steen bezit uw val
en ieder cijfer uw getal;
de mededeling uw verhaal;
tong uw taal;
de veelheid uw geval.
Gij hoopt u in mij op
met doodgewicht aan regendrop.
Iedere vleugel heft u op.

Gerrit Achterberg (20 mei 1905 - 17 januari 1962)

De Nederlandse schrijfster en dichteres Anna M G Schmidt werd op 20 mei 1911 geboren in Kapelle. Zie ook mijn blog van 20 mei 2011 en eveneens alle tags voor Annie M.G. Schmidt op dit blog.

Een dichter

Piet Pluimers wou het liefste verzen schrijven
over wat late rozen in de zon.
Hij was een dichter en hij wou het blijven.
Hij schreef sonnetten toen hij pas begon.

Het rijmde ook. Maar and're dichters zeiden:
je mag niet rijmen joh, 't is geen gezicht!
Je moet zorgvuldig alle rijm vermijden,
want een gedicht dat rijmt is geen gedicht.

En dan dat metrum! Dat is uit de mode.
't Mag niet van rál de ral de rál de ral.
Punten en komma's, jongen, zijn verboden.
En denk erom: geen hoofdletters vooral.

En nooit een hele zin. Alleen maar brokken.
En rozen mógen wel een keer, maar dan
slechts in verband met baarmoeders en sokken
en zó dat niemand het begrijpen kan.

't Is maar een weet, we zeggen 't je maar even.
Piet had het spoedig door en hij zei: o.
Hij heeft diezelfde dag een vers geschreven,
zijn eerste echte vers. En dat ging zo:

'ik drijf spelden van wanhoop
in de huid van je
grutten wezenloos
woezie woezie 17 en
klaan uit je klukhaar versuikeren
bleke bliezen in schedels met spuigaten
vol blauw gehakt.'

En toen zei iedereen: dat is reusachtig!
En Paul Rodenko schreef een heel lang stuk
in 'Maatstaf' om te laten zien hoe prachtig
het was. Vooral dat 'woezie' en dat 'kluk'.

Alleen Piet Pluimers zelf was niet tevreden.
Hij wou zo graag eens rijmen, want helaas,
hij heeft nu eenmaal 't rijm onder z'n leden.
Maar nee, hij mag alleen met Sinterklaas.

En hij wou graag één keer een komma zetten.
Ach Piet! Over tien jaren slaat het om!
Dan rijmt men weer. Dan maakt men weer sonnetten.
Dan gaat het weer van póm de róm de róm.

Annie M.G. Schmidt (20 mei 1911 – 21 mei 1995)

20-05-2012 om 09:33 geschreven door Romenu  

De Nederlandse letterkundige, vertaler, essayist, schrijver en columnist Karel van het Reve werd geboren in Amsterdam op 19 mei 1921. Zie ook alle tags voor Karel van het Reve op dit blog.

Uit: In die doos zat weer een doos. De artistieke functie van het kader-procédé

„Bovendien kan door de soort verteller die men kiest de achtergrond van het verhaal naar believen veranderd worden. C.F. Meyer vertelt de geschiedenis van Thomas Becket ‘nicht in unmittelbarer Darstellung (...), wo sie durch ihre Rätselhaftigkeit leicht verwirren könnte, sondern legt sie in den Mund eines schlichten und trauherzigen Schweizers, der sich von seinem unbeirrbaren Sittlichkeitsgefühl nicht ablenken lässt’. Zo noemt Thomas Mann de figuur van Serenus Zeitblom, die hij de geschiedenis van Adrian Leverkün laat vertellen ‘bitter notwendig, um eine gewisse Durchheiterung des düsteren Stoffes zu erzielen und mir selbst, wie dem Leser, seine Schrecknisse erträglich zu machen. Das Dämonische durch ein exemplarisch undämonisches Mittel gehen zu lassen, eine humanistisch fromme und schlichte, liebend verschreckte Seel mit seiner Darstellung zu beauftragen, war an sich eine komische Idee, entlastend gewissermassen, denn es erlaubte mir, die Erregung durch alles Direkte, Persönliche, Bekenntnishafte, das der unheimlichen Konzeption zu Grunde lag, ins Indirekte zu schieben und sie in der Verwirrung, dem Händezittern jener bangen Seele travestierend sich malen zu lassen’.

Nog een ander voordeel, dat met dit alles samenhangt: de auteur die zijn verhaal zelf vertelt wordt wel ‘de alles wetende schrijver’ genoemd. Gedachten, die de held nimmer aan enig levend wezen heeft toevertrouwd, zijn de auteur bekend. Het doosprocédé nu geeft de auteur gelegenheid zijn alwetendheid af te schuiven. De lezer kan op dit gebied geen eisen meer aan hem stellen. De auteur kan als hij dat wil zaken die door de lezer als zeer belangrijk worden gevoeld (beslissende gebeurtenissen in het leven van de held, zijn reacties daarop etc.) niettemin onbeschreven laten omdat de ‘ik’ er niet bij geweest is.

Deze groep technische voordelen vindt men bij vele varianten van het doosprocédé, al zijn ze niet overal gerealiseerd: de stijl van de vertellende Odysseus verschilt niet van die van de vertellende Homerus, de vertellers in de Decamerone hebben dezelfde stijl; menige ‘ik’ zegt dingen die wel degelijk de mening van de schrijver weergeven - kortom, deze aspecten van het procédé geven de auteur de mogelijkheid bepaalde effecten te bereiken, maar die effecten treden niet automatisch op.“

Karel van het Reve (19 mei 1921 – 4 maart 1999)

De Nederlandse dichter en schrijver Gijs IJlander (eig. Gijs Hoetjes) werd op 19 mei 1947 in Alkmaar geboren. Zie ook alle tags voor Gijs IJslander op dit blog.

Uit: Het veerhuis

„Pepping!

De deur klemt, maar is niet afgesloten. Ik werk mij de schemerige gang in en snuif een lichte pisgeur op.

Pepping! Volk!

In het trapgat hangt een verschoten veloursgordijn, er valt weinig licht naarbinnen. Ik zie dat de kelderdeur, onder de trap, op een kier staat. Klinkt er gerommel van beneden? Het blijft stil. Ik roep nog maar eens volk!

Boven zal hij ook niet zijn, de bovenverdieping heeft hij ‘afgedaan’ om op de stookkosten te besparen. Hij heeft het over ‘afdoen’, Pepping, ook de bestelwagen die naast het huis staat zou hij willen ‘afdoen’ alsof het een hoofddeksel was, maar hij heeft hem nog nodig voor het brood.

Pepping?

Ik schuifel door de gang, stoot met mijn knie de keukendeur open, zet de doos met broden op de tafel. Nu ga ik eerst zitten. De broden heb ik vanmorgen vroeg bij Blitterswijk gehaald, nog voordat de winkel openging; ik ben twaalf kilometer naar hier komen fietsen, met één hand aan het stuur, mijn andere hand aan de doos op de bagagedrager. Daarbij nog de wind. Er zit van alles scheef aan mij, daarom moet ik zitten, aan de tafel met het plastic zeil, waarop nog het ontbijtbord van Pepping staat en het melkglas waarin een vlokkige rand is achtergebleven. Hier zit ik dan, met pluizige jas en natte rug, het zweet breekt mij uit, het bloed bonkt aan mijn slapen. Ik zou best wel een kop koffie lusten. Waar blijft Pepping toch? Gisteravond nog gebeld. Groof! Ik denk al: ik hoor niks meer van Groof! Pepping met zijn hoge stem die in de hoorn stond te schreeuwen. Ja, ik heb nog kippies! Twintig broden voor

[p. 85]

kippie! We zien wel! Kippen genoeg en brood kan ik altijd gebruiken!

Ik doe wat oefeningen met mijn schouders, om ze weer recht te krijgen. Het stuur van mijn fiets trekt naar één kant, dat is ook niet goed.“

Gijs IJlander (Alkmaar, 19 mei 1947)

De Amerikaanse schrijfster Jodi Lynn Picoult werd geboren op 18 mei 1966 in Nesconset op Long Island, New York. Zie ook alle tags voor Jodi Picoult op dit blog.

Uit: Nineteen Minutes

„In nineteen minutes, you can mow the front lawn; color your hair; watch a third of a hockey game. In nineteen minutes, you can bake scones or get a tooth filled by a dentist; you can fold laundry for a family of five.

Nineteen minutes is how long it took the Tennessee Titans to sell out of tickets to the playoffs. It’s the amount of time it takes to listen to the Yes song Close to the Edge. It’s the length of a sitcom, minus the commercials. It’s the driving distance from the Vermont border to the town of Sterling, NH.

In nineteen minutes, you can order a pizza and get it delivered. You can read a story to a child or have your oil changed. You can walk two miles. You can sew a hem.

In nineteen minutes, you can stop the world; or you can just jump off it.

In nineteen minutes, you can get revenge.

· · · · · ·

As usual, Alex Cormier’s life was running late. It took thirty-two minutes to drive from her house in Sterling to the Superior Court in Grafton County, NH, and that was only if she speeded through Orford. She hurried downstairs in her stockings, carrying her heels and the files she’d brought home with her over the weekend. She twisted her thick copper hair into a knot and anchored it at the base of her neck with bobby pins, transforming herself into the person she needed to be before she left her house.“

Jodi Picoult (Nesconset, 19 mei 1966)

De Indiase dichter en schrijver Ruskin Bond werd geboren op 19 mei 1934 in Kasauli. Zie ook alle tags voor Ruskin Bond op dit blog.

Do you believe in ghosts

“Do you believe in ghosts?”
Asked the passenger
On platform number three.
‘I am a rational man,’ said I
‘I believe in what I can see –
Your hands, your feet, your beard!’
‘Then look again,’ said he,
And promptly disappeared!

My Dream

There is a knight in shining Armor, he picks me up and transports me to Mussorie.....Have landed under the Chestnut tree, where Mr. Bond is busy scribbling his thoughts. He is shocked to see me...Hey Gal what are you doing here?
Sir, I had a dream to meet you and here I am with a small request.
He asks me, What?
Sir will you take me through the mountains, the pools, the river, the nook & corner of Mussorie?
Will you let me put my arms in the crook of your arm?
Will you show me these places with your eyes?
Will you show me how to see the beauty in these simple things?
I want to learn to live with these simple things, I want to smile on the simplest things...
Sir, will you teach me????
I will also thank him for being with me through my sad days & bad days, will thank him for making me realise through his writings that life is all about loving, caring, finding joy in small things & living.. Its about meeting new people making memories with them, take them with you if they want to, if they don’t gift them some memories so that even if you are not around you are missed....its about letting go and moving forward in life.....

Am still waiting for his answer, but I don’t want this dream to end....

Ruskin Bond (Kasauli, 19 mei 1934)

19-05-2012 om 11:12 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster Lorraine Hansberry werd geborenop 19 mei 1930 in Chigago. Zie ook alle tags voor Lorraine Hansberry op dit blog.

Uit: A Raisin in the Sun

“Mama: You must not dislike people ’cause they well off, honey.

Beneatha: Why not? It makes just as much sense as disliking people ’cause they are poor, and lots of people do that.

Ruth: [a wisdom-of-the-ages manner. To Mama] Well, she’ll get over some of this –

Beneatha: Get over it? What are you talking about, Ruth? Listen,

I’m going to be a doctor. I’m not worried about who I’m going to marry yet – if I ever get married.

Mama and Ruth: If!

Mama: Now, Bennie –

Beneatha: Oh, I probably will … but first I’m going to be a doctor, and George, for one, still thinks that’s pretty funny. I couldn’t be bothered with that. I am going to be a doctor and everybody around here better understand that!

Mama: [kindly ] ’Course you going to be a doctor, honey, God willing.

Beneatha: [drily ] God hasn’t got a thing to do with it.

Mama: Beneatha – that just wasn’t necessary.

Beneatha: Well – neither is God. I get sick of hearing about God.

Mama: Beneatha!

Beneatha: I mean it! I’m just tired of hearing about God all the time. What has He got to do with anything? Does he pay tuition?

Mama: You ’bout to get your fresh little jaw slapped!

Ruth: That’s just what she needs, all right!

Beneatha: Why? Why can’t I say what I want to around here, like everybody else?”

Lorraine Hansberry (19 mei 1930 – 12 januari 1965)

De Duitse schrijver en vertaler  Fritz Rudolf Fries werd geboren op 19 mei 1935 in Bilbao als zoon van een Duitse koopman. Zie ook alle tags voor Fritz Rudolf Fries op dit blog.

Uit: Der Weg nach Oobliadooh

„… hinter Schwaden von Tabakrauch und in den leisen Passagen in ihrer Musik beinahe zugedeckt von den unbekümmert geführten Gesprächen am Tisch, die Ostinato waren, durchaus anregend gedacht wie die ständige Begleitung auf dem Schlagzeug, unterbrochen oder gesteigert durch das Klirren eines zerbrochenen Glases, das Aufschlagen der Bestecke auf einem geleerten Teller und der unerwartet in die Höhe steigenden Spirale eines Lachens, das auch das der Sängerin sein konnte, die auch heute auf ihre Gardenie im Haar nicht verzichtet hatte und deren abgezehrter Körper unmöglich diese Stimme beherbergen konnte, die stammelte wie ein kleines Mädchen und dann wieder stöhnte wie eine auf den Wogen der Lust reitende Geliebte, und die ihre Kollegen animierte, aus ihren Trompeten und Saxophonen, Gitarren und Bässen die letzten Geständnisse herauszupressen, die sie der Sängerin und uns machen wollten, an diesem Abend und dann nie wieder.“

Fritz Rudolf Fries (Bilbao, 19 mei 1935)

De Duitse schrijfster Rahel Varnhagen werd geboren op 19 mei 1771 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Rahel Varnhagen op dit blog.

Uit: Gedanken, Beobachtungen und Erinnerungen

„Viel sprechen würd' ich immer, weil ich viel denke. Hierüber mündlich: daß das nämlich ein Irrtum ist, zu glauben, daß die, welche viel denken, schweigen. Wer plappert, freilich, der hat keine Zeit zum Denken. Aber wer Ideen hat, muß sie mitteilen.

Ehrlich sein im Denken, dann ist man wahr. Und nur die Wahrheit ist Heil! Wer ohne sie ist, altert; die Runzeln allein machen nicht altern. Daher auch kommt es, daß ich die nicht altern sehe, die ich liebe.

Wenn jemand sagte: »Sie glauben wohl, es ist so etwas Leichtes, originell zu sein! Nein, man muß sich viel Mühe geben; und es kostet ein ganzes Leben voll Anstrengung«, so würde man ihn nur für verrückt halten und gar keine Frage mehr anstellen. Und doch wäre die Behauptung ganz wahr und dabei ganz simpel. Originell wäre gewiß jeder Mensch und müßte es sein, wenn die Menschen nicht beinahe immer ganz unverzehrte Sprüche in ihrem Kopf annähmen und auch so wieder hinausließen. Wer sich ehrlich fragt und sich aufrichtig antwortet, ist mit allem, was ihm im Leben vorkommt, immerfort beschäftigt und erfindet unablässig, es sei auch noch so oft und lange vor ihm erfunden worden.

Es gehört Ehrlichkeit zum Denken, und es gibt gewiß beinah so wenig absolute Stumpfköpfe als Genies... . Imbéciles [Schwachköpfe] wären gewiß immer originell; es gibt aber fast keinen reinen; sie haben meist noch Verstand genug, unehrlich zu sein.“

Rahel Varnhagen (19 mei 1771 – 7 maart 1833)

De Britse schrijfster Anna Jameson werd geboren op 19 mei 1797 in Dublin. Zie ook alle tags voor Anna Jameson op dit blog.

Uit: The Diary of an Ennuyée

„July 12.—"Quel est à Paris le suprême talent? celui d'amuser: et quel est le suprême bonheur? l'amusement."

Then le suprême bonheur may be found every evening from nine to ten, in a walk along the Boulevards, or a ramble through the Champs Elysées, and from ten to twelve in a salon at Tortoni's.

What an extraordinary scene was that I witnessed to-night! how truly French! Spite of myself and all my melancholy musings, and all my philosophic allowances for the difference of national character, I was irresistibly compelled to smile at some of the farcical groups we encountered. In the most crowded parts of the Champs Elysées this evening (Sunday), there sat an old lady with a wrinkled yellow face and sharp features, dressed in flounced gown of dirty white muslin, a pink sash and a Leghorn hat and feathers. In one hand she held a small tray for the contribution of amateurs, and in the other an Italian bravura, which she sung or rather screamed out with a thousand indescribable shruggings, contortions, and grimaces, and in a voice to which a cracked tea-kettle, or a "brazen candlestick turned," had seemed the music of the spheres. A little farther on we found two elderly gentlemen playing at see-saw; one an immense corpulent man of fifteen stone at least, the other a thin dwarfish animal with gray mustachios, who held before him what I thought was a child, but on approaching, it proved to be a large stone strapped before him, to render his weight a counterpoise to that of his huge companion. We[Pg 4] passed on, and returning about half an hour afterwards down the same walk, we found the same venerable pair pursuing their edifying amusement with as much enthusiasm as before.“

Anna Jameson (17 mei 1797 – 17 maart 1860)

19-05-2012 om 11:08 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Constantin Göttfert werd op 19 mei 1979 in Wenen geboren. Zie ook mijn blog van 29 december 2010.