De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

A Night Thought

Lo! where the Moon along the sky
Sails with her happy destiny;
Oft is she hid from mortal eye
Or dimly seen,
But when the clouds asunder fly
How bright her mien!

Far different we--a froward race,
Thousands though rich in Fortune's grace
With cherished sullenness of pace
Their way pursue,
Ingrates who wear a smileless face
The whole year through.

If kindred humours e'er would make
My spirit droop for drooping's sake,
From Fancy following in thy wake,
Bright ship of heaven!
A counter impulse let me take
And be forgiven.

William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

The Lark

You said that you loved the lark more than any other bird because of its straight flight toward the sun. That is how I wanted our flight to be.
Albatrosses fly over the sea, intoxicated by salt and iodine. They are like unfettered waves playing in the air, but they do not lose touch with the other waves.
Storks make long journeys; they cast shadows over the Earth's face. But like albatrosses, they fly horizontally, resting in the hills.
Only the lark leaps out of ruts like a live dart, and rises, swallowed by the heavens. Then the sky feels as though the Earth itself has risen. Heavy jungles below do not answer the lark. Mountains crucified over the flatlands do not answer.
But a winged arrow quickly shoots ahead, and it sings between the sun and the Earth. One does not know if the bird has come down from the sun or risen from the Earth. It exists between the two, like a flame. When it has serenaded the skies with its abundance, the exhausted lark lands in the wheatfield.
You, Francis, wanted us to achieve that vertical flight, without a zigzag, in order to arrive at that haven where we could rest in the light.
You wanted the morning air filled with arrows, with a multitude of carefree larks. Francis, with each morning song, you imagined that a net of golden larks floated between the Earth and the sky.
We are burdened, Francis. We cherish our lukewarm rut: our habits. We exalt ourselves in glory just as the towering grass aspires. The loftiest blade does not reach beyond the high pines.
Only when we die do we achieve that vertical flight! Never again, held back by earthly ruts, will our bodies inhibit our souls.

Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

De Argentijnse schrijjfster Victoria Ocampo werd geboren op 7 april 1890 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Victoria Ocampo op dit blog.

Uit: This America of Ours. The Letters of Gabriela Mistral and Victoria Ocampo (Introductie door Elizabeth Horan and Doris Meyer)

“Ocampo's preference for French in her earlier writings was consistent with her background and education, as was also the case with other literary figures of her generation, such as her close friend Ricardo Güiraldes (author of the definitive gaucho novel Don Segundo Sombra). She did not begin to use Spanish as a literary language until the 1930s, in response to both the urgings of friends such as Mistral and Waldo Frank and her own dissatisfaction with translations others did of her work.

Ocampo's preferred genre was the personal essay, or testimonio, which eventually resulted in more than ten volumes of collected writings. Unlike Mistral, poetry was not Ocampo's medium, although the first letter in this volume shares with Mistral a long and very subjective poem that was published under a pseudonym years later. Ocampo's profound poetic nature, however, is repeatedly expressed in her prose essays through a kind of "imaginative understanding" based on intuition, not intellect. In fact, Ocampo's constant concern as a writer is to find unity between the intellect and the spirit, and to bridge cultural as well as geographic divides. For this objective, the essay's malleability and its inherent resistance to boundaries of containment made it the perfect genre for her wide-reaching interests.

Ocampo's true entry into the public sphere followed in part from her work with Sur, the literary magazine she founded in 1931, and, more broadly, from the death of her parents, whose conservative sensibilities she had tried not to offend. After 1935, Ocampo became emotionally and financially independent.”

Victoria Ocampo (7 april 1890 – 27 januari 1979)

Cover 

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ookalle tags voor Donald Barthelme op dit blog.

Uit: Game

“Considerations of rank and precedence were temporarily put aside, a handsome concession on the part of Shotwell, who is a captain, whereas I am only a first lieutenant. One of us watches the console at all times rather than two of us watching the console at all times, except when we are both on our feet. One of us watches the console at all times and if the bird flies then that one wakes the other and we turn our keys in the locks simultaneously and the bird flies. Our system involves a delay of perhaps twelve seconds but I do not care because I am not well, and Shotwell does not care because he is not himself. After the agreement was signed Shotwell produced the jacks and the rubber ball from his attache case, and I began to write a series of descriptions of forms occurring in nature, such as a shell, a leaf, a stone, an animal. On the walls.

Shotwell plays jacks and I write descriptions of natural forms on the walls. Shotwell is enrolled in a USAFI course which leads to a master's degree in business administration from the University of Wisconsin (although we are not in Wisconsin, we are in Utah, Montana or Idaho). When we went down it was in either Utah, Montana or Idaho, I don't remember. We have been here for one hundred thirty-three days owing to an oversight. The pale green reinforced concrete walls sweat and the air conditioning zips on and off erratically and Shotwell reads

Introduction to Marketing by Lassiter and Munk, making notes with a blue ballpoint pen.”

Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn vorige blog van vandaag.

De Oostenrijkse schrijver Johannes Mario Simmel werd op 7 april 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Johannes Mario Simmel op dit blog.

Uit: Liebe ist die letzte Brücke

"Ich kenne keinen Jacob Fenner."
"Er war sehr erregt. Sagte, er müsse dich unbedingt sprechen. Es klang hysterisch. Gewiß ruft er wieder an."
"Gewiß", sagte Philip Sorel. Er stieg auf der gewaltigen Marmortreppe in den ersten Stock hinauf und ging in eines von drei Badezimmern, in denen, natürlich, weißer Marmor dominierte. Vergoldet leuchteten die Armaturen. Sorel zog sich aus und trat unter die Dusche. Bis in das Bad klang die Cembalomusik.
Scarlatti, dachte er, während Wasser auf ihn herabzustürzen begann. Seit drei Jahren Scarlatti.
Seit einundzwanzig Jahren war er mit Irene verheiratet, der älteren Schwester Cats. Catherine, wie die Eltern sie getauft hatten, war seine erste Frau gewesen, in allem und jedem das absolute Gegenteil Irenes: fröhlich, warmherzig, leidenschaftlich. Ende 1974 war sie schwanger geworden. Sie lebten in Hamburg. Mit übergroßer Freude erwarteten sie das Kind. Philip glaubte damals, daß keine Frau mehr bei einer Geburt starb. Er irrte sich. Cat starb bei der Geburt Kims am 5. September 1975.
Er war zu jener Zeit bereits Chef der Abteilung Softwarequalität bei Alpha und plötzlich allein mit dem Säugling. Nur sehr schwer gelang es ihm, über Cats Tod durch Arbeit, besonders viel Arbeit, hinwegzukommen. Aber wer sollte seinen Sohn aufziehen, wer sich um ihn kümmern? Er konnte das nicht und wollte doch, daß eine Frau mit aller Kraft und aller Zuneigung für Kim da war, für ihn, der keine Mutter hatte. Sogleich nach Cats Tod übernahm Irene diese Aufgabe.”

Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

07-04-2013 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Jens Peter Jacobsen werd geboren op 7 april 1847 in Thisted. Zie ook alle tags voor Jens Peter Jacobsen op dit blog.

Landschaft

Die weite Heide mit moosigem Fels,

Sanft schimmernder See in der Ferne,

Ein roter Streif, wo die Sonne versank,

Und einige flimmernde Sterne.

Und seltsam sausender, nächtlicher Wind

In schwerem und seufzendem Schlummer,

Als bangte bewegt eine Seele in ihm

Für irdische Schmerzen und Kummer.

Bei steigender Sonne wohl mancher Wunsch

Strich vorwärts auf mutigen Schwingen;

Wer weiß es, wird nicht der seufzende Wind

Die Wunden und Müden uns bringen?

Wer weiß, ob sie nicht versammeln sich hier

Wie Vögel zum herbstlichen Zuge

Und prüfen: haben die Flügel noch Kraft,

Versagen sie immer im Fluge?

Und viele fühlen, wie sie schon längst

Hinab den Todesstrom gleiten,

Die andern heben sich, Schar folgt auf Schar,

Geheilt in des Traumreiches Weiten.

Reime

I

Schneidet, schneidet Hafer,
Jedes Hälmchen klein!
Wer wird Hafer binden,
Wer wird oben sein?
Wer nimmt mich,
Und wer nimmt dich,
Wer wird uns verschmähen?
Gott nimmt seins, und Satan seins,
Niemand bleibt hier stehen.

Vertaald door Robert Franz Arnold

Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885)

De Duitse schrijver, vertaler, anarchistisch politicus en joods denker Gustav Landauer werd geboren in Karlsruhe op 7 april 1870. Zie ook alle tags voor Gustav Landauer op dit blog.

Uit: Das Bildnis des Dorian Gray (Vertaling door Gustav Landauer en Hedwig Lachmann)

“Starker Rosenduft durchströmte das Atelier, und als ein leichter Sommerwind die Bäume im Garten hin und her wiegte, kam durch die offene Tür der schwere Geruch des Flieders oder der feinere Duft des Rotdorns.

Von dem Perserdiwan, auf dem er lag und nach seiner Gewohnheit unzählige Zigaretten rauchte, konnte Lord Henry Wotton gerade die süßduftenden und honigfarbenen Blüten eines Goldregenstrauchs gewahren, dessen zitternde Zweige die Last einer so flammenden Schönheit kaum tragen zu können schienen; und hie und da flitzten die phantastischen Schatten vorbeifliegender Vögel über die langen bastseidenen Vorhänge des großen Fensters und brachten eine Art japanische Augenblickswirkung hervor, so daß ihm die blassen, nephritfarbenen Maler Tokios einfielen, die vermittelst einer Kunst, die nicht anders als unbeweglich sein kann, den Eindruck der Raschheit und Bewegung hervorzurufen suchen. Das summende Murren der Bienen, die in dem langen ungemähten Gras hin und her taumelten oder mit eintöniger Hartnäckigkeit die staubiggoldenen Blütentrichter des wuchernden Geißblatts umkreisten, schienen die Stille noch drückender zu machen. Das dumpfe Getöse Londons klang wie das Schnarrwerk einer entfernten Orgel.

In der Mitte des Gemaches stand auf einer hoch aufgerichteten Staffelei das lebensgroße Porträt eines ungewöhnlich schönen jungen Mannes, und ihm gegenüber, etwas entfernt davon, saß der Künstler, der es gemalt hatte, Basil Hallward, dessen plötzliches Verschwinden vor einigen Jahren das Publikum erregt und so viele seltsame Vermutungen erweckt hat.”

Gustav Landauer (7 april 1870 – 2 mei 1919)

Helmut Berger en Herbert Lom in de Duits-Italiaanse verfilming  door Massimo Dallamano uit 1970

De Franse schrijver Hervé Bazin werd geboren in Angers op 7 april 1911. Zie ook alle tags voor Hervé Bazin op dit blog.

Uit: La mort du petit cheval

“Faut-il avouer, en désavouant ma jeunesse, que la force de Brasse-Bouillon n'était qu'un reflet de celle de sa mère, une contrepartie, un courant induit?
"Voyez la bobine! Tu viens, ricanait le vieux démon, te frotter à la nouvelle inductrice, à la nouvelle force qui est simplement de signe contraire. oui, tu viens, dans un sens, demander la main de Monique : les enfants ont besoin d'une main pour passer la rue.
- il n'y aura pas grand monde à votre noce.
"Mariage" rectifiai-je, replongeant dans mes pensées. "Noce" est plébéien. Et de constater aussitôt : "C'est vrai que tu te mésallies, tu descends." Mais voici qu'intervenait une troisième voix qui, depuis quelques temps, tranchait ces controverses: "Vous vous rejoindrez".
Nous nous rejoignîmes ce soir-là, au fond du potager, dans un carré de citrouilles. par une brèche du mur, on apercevait quelques arpents de vigne, puis des kilomètres de cette campagne champenoise si différente de mes halliers craonnais. Sur cet immense damier se dressaient quelques arbres isolés, tels des pièces d'échec en fin de partie.”

Hervé Bazin (7 april 1911 – 17 februari 1996)

De Canadese schrijver en essayist Roger Lemelin werd geboren op 7 april 1919 in Quebec. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010.

Uit: Au pied de la pente douce

“D'ailleurs, cette pauvreté ne demandait rien. Du milieu de la Pente Douce, les maisons sales qu'on apercevait semblaient se moquer des belles choses, parce que les belles choses tournent toujours aux larmes et fondent. Jean était mort aussi.
Denis n'avait pas encore l'esprit social. Il ne révolutionnerait rien de cela. Boucher se disait laid: il voulait sans humiliation s'établir un commerce d'épicerie dans son quartier, où il se créerait une supériorité protégée par l'hermétisme de la paroisse. Et la littérature commençait à rapporter. Déjà on lui confiait la rédaction d'adresses pour enterrements de vie de garçon, d'anniversaires, de mariages. Ainsi, il s'éviterait les frottements des salons littéraires où des dames intéressées et coquettes accaparent les jeunes talents.
Il trébucha soudain et grommela. Il s'était accroché à une crevasse qui zébrait le ciment. A cet endroit se trouvait un ancien dépotoir. Maintenant, le pavage travaillait. Pour se punir de ses espoirs, il s'imagina à la place de Jean. Le vent se mit à souffler. Le soleil creva les nuages et rampa dans les champs. Les bosquets rutilèrent: une obsession traversa Boucher, amollit tout son être: avant l'automne, il faudrait rire et chanter dans ces bosquets avec Lise.
D'en bas arriva une rumeur de vie. Des épousailles se préparaient dans l'enthousiasme: l'église était neuve, et les jeunes Mulots se tranquillisaient après la vingtaine, devenaient des ouvriers rangés, de bons pères de famille, d'excellents paroissiens.”

Roger Lemelin (7 april 1919 – 16 maart 1992)

De Franse schrijfster en strijdster voor vrouwenrechten Flora Tristan werd geboren op 7 april 1803 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010. 

Uit : Nécessité de faire un bon accueil aux femmes étrangères

“On a toujours jeté l'anathème sur les grandes villes, en disant que là abondent les vices, les infamies ; que tout vient s'y cacher, s'y confondre, s'y engloutir. Cela n'est que trop vrai, mais aussi c'est là où l'on trouve la vertu qui y pleure et y meurt ignorée, le désespoir qui y gémit et s'y tord les mains en silence, et le malheur à l'attitude calme et résignée. Nous savons parfaitement que si une autre jeune fille, d'une petite ville de province, a été séduite, déshonorée, et abandonnée dans son malheur, cette infortunée n'a d'autre ressource pour cacher sa honte que d'aller se confondre dans cet abîme immense où tout se broie sous la même forme et prend la même couleur.
C'est là aussi que vient chercher un refuge la femme malheureusement mariée, que nos institutions actuelles laissent vivre séparée de son mari, sans pourtant lui accorder un divorce nécessaire pour le bonheur de tous deux et l'ordre général.
C'est là aussi où vient chercher refuge l'Etrangère que l'infortune, ou la calomnie qui en est la conséquence, a forcé d'abandonner sa terre natale. C'est lorsque leurs cœurs sont brisés par les angoisses, que l'infâme anathème de leurs semblables, peut-être mille fois plus coupables qu'elles, vient encore peser sur leurs têtes, c'est alors qu'elles se réfugient en foule dans le sein de ces grandes villes, y cherchant la liberté de pleurer inaperçues dans l'ombre, et d'y cacher leur douleur et leur misère.”

Flora Tristan (7 april 1803 – 14 november 1844)

07-04-2013 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984 en groeide op op Sint Maarten. Gario heeft Theater-, Film- en Televisiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en is begonnen aan Comparative Women's Studies in Culture and Politics. Hij heeft zijn eigen radioprogramma genaamd Roet In Het Eten dat twee wekelijks op Mart Radio wordt uitgezonden. Hij is lid van het Pan-Afrikaans kunstenaars collectief State of L3, het Antilliaans schrijverscollectief Simia Literario, redactielid van Andy's Art & Culture Market en redacteur bij Space Invaders. Van zijn hand zijn twee dichtbundels uitgekomen. In november 2011 won hij MC Theater's Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011. Een week later werd hij gearresteerd in Dordrecht voor zijn kunstproject Zwarte Piet Is Racisme. Op 30 oktober 2012 kwam theaterstuk genaamd Geit In Blik uit bij Podium Mozaïek (over de formatie van het kabinet Rutte Ascher).

Rehabilitatie

Hoe rehabiliteer je een woord?
dat was mijn vraag aan de zin
die vooraf ging aan deze.
Ik wou het grijpen
als een kreet halverwege een paragraaf
gesmoord door de punten
op een i die daar niet hoorde.
Ik leerde lezen
maar misvatte wat ons samen bracht
en viel.

Geschaafde ziel en al
probeer ik nu te staan, te lezen
te begrijpen wat voor mijn neus wordt geduwd
maar kom niet verder
dan het heden.
Los van de zoden, zolen
van schoenen die aarde vertrappen
op weg naar de oorden, soorten.
We zijn meervoud
dan we denken.
Ik kom er nog steeds niet uit.
Gevangen tussen morgen en gister
probeer ik te vervangen wat vervuild is.
Behoud mij van de dreiging achter vrijheid
die schuil gaat in onbegrip
en onbelezen acties.
Versta me door te staan
in de bibliotheek en lees
de daden in de boeken
niet de kaften, gekleurd,
verkleurd door blikken,
maar nog vol potentie
van verroering, vervoering.

 
Quinsy Gario (Curaçao, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april1984.

Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft onder andere voor Men's Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal “Zero Impact” in de bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012 verscheen zijn debuutroman “Eus” bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een gedeeltelijk autobiografische "schelmenroman".[2] Het kreeg voor en bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten gekocht door Eyeworks.

Uit: Eus

“Volgens haar werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het vbo van die omhooggevallen klaploopster… Die lelijke graftak… Een zelfingenomen kletskous… Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid… Kutje de Bruin! Met haar fukkin’ poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.

Thuis vertelde ik vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit een boek.

“Klootsjak, mijn sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!”

Schelden kon-ie wel in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos toekeken, we hadden er plezier in.

Schooldirecteur van Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor een persoonlijk gesprek – Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.

Na wat gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle – ook wel de ‘Turkenschool’genoemd.”

Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Henk Fedder werd op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. In eerste instantie werd hij procuratiehouder bij de Rotterdamsche Bank, personeelschef, maar later letterkundige. En loopbaan in het onderwijs ging niet door. Ook studeerde Fedder voor organist. Henk Fedder heeft een aantal dichtbundels, toneelspelen, boekbesprekingen, romans en historische romans op zijn naam staan. Het boek “Onverwoestbaar ideaal” (ca. 1967) gaat over de op 11 oktober 1839 geboren Hollandse Jeanne Merkus, een meisje van goede huize, die nu eens niet wil trouwen, sigaren rookt, later meevecht in de Balkanoorlogen en zelfs aan het hoofd van een cavalerie staat. Hij overleed op 29 mei 1979.

Wittebrood

Alweer gedroomd van wittebrood met ham
De honger maakt de wildste dieren tam
Maar Holland is door niets kapot te krijgen
'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam

Joodsch Kind

Zij wacht hem elke avond aan de trein

Het meisje met d'on-arisch zwarte haren.

Met ogen, die verstrakken in een staren

of vader gauw de tunnel door zal zijn.

Forensen schuif'len langs de binnendeur

en schieten van de trap in daag'lijks jachten.

Het donkre kind kan enkel staan en wachten

vlak bij het hokje van de conducteur.

Dan zwaait een mannenarm een verre groet,

Op 't klein gezicht bloeit plotseling herkennen.

Ze moet op slag hard naar haar vader rennen.

Hij bukt zich laag en zoent haar smalle toet.

 Nu gaan ze samen door de late dag,

 De man gebogen en van zorg gebeten,

 Het ratelstemmetje wil erg graag weten

 Waarom ze nog niet naar het zwembad mag .

O Heer, ik heb vandaag één bede maar:

Elk Joods gezin wordt haast vaneengereten,

Laat de Gestapo deze twee vergeten,

Laat die in Jesus' naam toch bij elkaar.

Henk Fedder (7 april 1890 – 29 mei 1979)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu