Op 12 augustus 1955 overleed de Duitse schrijver Dat is vandaag precies 60 jaar geleden. Thomas Mann. Zie ook mijn blog van 12 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Tagebücher

„Geburtstag am D-Day
06.06.1944
Pacif. Palis., Dienstag den 6. Juni 1944. Invasion Frankreichs
Mein 69. Geburtstag. Stand ½ 9 auf. Es war neblig-aufklärend. Wurde von K. und der Schwarzen, die sang, empfangen. Während K. mir ihre Geschenke zeigte (Armstuhl fürs Schlafzimmer, Schlafrock, Platten, Ledernützlichkeiten, Seife, Süßigkeiten) rief Mrs. Meyer aus Washington an, von der ich, bevor ich die Zeitungen gesehen, erfuhr, dass die Invasion Frankreichs bei Caen, Calais, Le Havre begonnen hat. Eigentümliches Zusammentreffen. Beim Frühstück die Zeitungsnachrichten. Die Meyer erklärte, befriedigende direkte Nachrichten aus dem Kriegsministerium zu haben. Spannung auf coordinierte Aktionen der Russen. Telephon mit Franks. Man erwartet eine weitere Ansprache des Präsidenten. – Schrieb am Schluss des XVII. Kapitels. Besuch von Revy mit altem Goethe-Bändchen. Mittags auf der Promenade. Viel Post, Briefe von Kahler, Auerheimer. Nach Tische Gottlieb und Guggenheim mit Cigarren.

 
De villa die Thomas Mann liet bouwen in Pacific Palisades

Zum Thee Neumanns, ebenfalls mit Blumen und den rar gewordenen Cigarren. Telephon mit Heinrich. Blumen-Arrangements von der Meyer. 7 Uhr Werfels und Franks mit französ. Champagner, großer Ascheschale, Abendessen zu sechsen mit Champagner. Nach dem Kaffee auf Werfels Wunsch Vorlesung aus dem Roman: da Schleppfuß fehlte, das Kapitel mit Adrians Brief. Gespräch über die Welt des Buches. Nach Wefels Weggang liest Frank die für mich geschriebene Kino-Novelle. Gut gemacht. – Hörten 11 Uhr ausführliche Invasionsnachrichten aus Hollywood und London. – Blumentelegramme von Oprechts-Giese, Bermanns.“

 
Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)

De Duitse dichter en schrijver en germanist Hans-Ulrich Treichel werd geboren op 12 augustus 1952 in Versmold. Zie ook alle tags voor Hans-Ulrich Treichel op dit blog en ook mijn blog van 12 augustus 2010.

Uit: Frühe Störung

„Im Gegenteil.
Die Bewilligung sei eher ein Indiz dafiir, dass es gut um mich stehe. Und gut heiße vor allem, dass ich eine gute Prognose hätte. Die wirklich schlimmen Fälle seien die mit der schlechten Prognose, und deren Therapie würde eher nicht von der Kasse bezahlt. Er habe beispielsweise einmal einen schwer krebskranken Patienten gehabt, den er wegen seiner Angstzustände behandeln wollte, worauf die Krankenkasse die Ubernahme der Behandlung wegen der schlechten Prognose des Patienten abgelehnt und die Angstzustände des Patienten zudem als durchaus normale, geradezu gesunde Reaktion bewertet babe, die zwar bedauerlich, aber nicht behandlungsbedürftig sei. Einerseits freute mich die Auskunft des Psychoanalytikers über meinen eigenen Gesundheitszustand, andererseits enttäuschte sie mich. Wenn ich kein schwerer Fall war, dann war ich offenbar ein leichter Fall. Ich wollte aber lieber ein schwerer als ein leichter Fall sein, und das sagte ich dem AnaIytiker auch, worauf er nur erwiderte, dass ich weder Ieicht noch schwer, sondern genau richtig sei. »Sie sind genau richtig«, sagte er, dies aber in einem Ton, der deutlich machte, dass er das Thema nicht weiter vertiefen wollte.
lch fügte mich und nahm mir vor, mit dem Analytiker keine Diskussionen mehr darüber zu führen, ob ich zu Recht oder zu Unrecht auf seiner Couch lag und ob die Kasse zu Recht oder zu Unrecht dafür bezahlte. Das zu beurteilen war ja schließlich auch nicht meine Sache, das wäre ja noch schöner, dass der Patient sich selbst beurteilt. Offenbar stand es mir zu, dass ich mich hier jahrelang auf die Couch legte und über meine Mutter redete.“

 
Hans-Ulrich Treichel (Versmold, 12 augustus 1952)

De Amerikaanse schrijver Anthony Swofford werd geboren op 12 augustus 1970 in Fairfield, California. Zie ook alle tags voor Anthony Swofford op dit blogen ook mijn blog van 12 augustus 2010.

Uit: Jarhead

“During the few months Troy had been back home, he’d told his friends about us, and so we quickly eased into the conversation as though we’d all known each other for many years. They embarrassed us with great thanks for having served overseas. They recounted combat events Troy had told them, and we realized by the context of their stories that Troy had made us heroes for his friends because we’d been heroes to him. At this point I was the saddest I’d yet been over Troy’s passing, because the true friend from war is the friend who obliterates his own story by telling the stories of others.”
(…)

“Now I often think of the first time I received artillery fire, and the subsequent obliteration of the enemy observation post. I'll never know how many men manned the OP, but in memory I fix the number at two, and though at the time I was angry that the pompus captain took the handset from me and stole m y kills, I have lately been thankful he insisted on calling the fire mission, ans sometimes when I am feeling hopeful or even religious, I think that buy taking my two kills the pompous captain handed me life, some extra moments of living for myself or that I can offer others, though I have no idea to use or disuse these extra moments, or if I've wasted them already.”

 
Anthony Swofford (Fairfield, 12 augustus 1970)
Jake Gyllenhaal in de verfilming van Jarhead uit 2005

De Italiaanse schrijver, satiricus en journalist Stefano Benni werd geboren op 12 augustus 1947 in Bologna. Zie ook alle tags voor Stefano Benni op dit blogen ook mijn blog van 12 augustus 2010.

Uit:The Story of First-Aid and Beauty Case (Vertaald door Chad Davidson Marella Morris)

“Two: when Beauty Case sat down, she'd cross her legs like not even the toppest of the top models could do. She crossed them such that one leg caressed the other. And she had some great legs with slender ankles and tiny red heels that would pierce right into your heart.
Three: When Beauty Case licked her ice cream, the entire neighborhood stopped in its tracks. You remember in the film when Snow White sings in the forest, and she's surrounded by all the little bunnies and deer and turtle doves and sandflies who sing with her? Well, the scene was exactly the same, with Beauty Case in the middle licking her mixed-flavor, ninety-nine-cent ice cream while all around her little boys, tough guys, old men moved their tongues in unison with hers, because all the thoughts in the world came to them, from the nearly chaste to the nearly illegal.
So, we were saying that it was one of the first nights of summer and the sparrows were perched in the trees without twittering since the racket from First's motorcycle made that a lost cause. In the distance you heard his famous acceleration in four tempi: cruising, troubled, lively, fired-up, and then First arrived on the little pathway in the park driving with no hands and with one foot dragging on the ground. Otherwise, it just wouldn't have been dangerous enough. He saw Beauty Case and braked like he had never braked before. Actually, he didn't really brake at all since, out of principle, First never used his brakes. The first thing he did when souping up a motorcycle was to take the brakes off. "That way, I'll never be tempted," he'd say.”

 
Stefano Benni (Bologna,12 augustus 1947)

De Nederlandse schrijver Marcellus Emants werd op 12 augustus 1848 in Voorburg geboren. Zie ook alle tags voor Marcellus Emants op dit blog en ook mijn blog van 12 augustus 2010.

Uit: Een nagelaten bekentenis

“En toch is 't waar.... even waar, ais dat ik met de grootste leukheid het gejammer van mijn schoonouders heb aangehoord, dat ik volmaakt kalm naast de oude man en tegenover mijn, zwager, door de voile straten been, achter Anna's lijk naar het kerkhof ben gereden, dat ik met droge oogen de kist in het graf heb zien neerdalen, de verpletterde vader naar zijn diep bedroefde vrouw terugkeeren en dat ik nu weer 't huh. .... in dit huis, waar alles nog van haar spreekt.... zonder smart, zonder wroeging en ook zonder blijdschap, zonder hoop omdool.... alleen maar bang, bang voor elk geluid, bang vooral voor mijn eigen stem.
Soms — bijv. 's nachts, of wanneer ik me verbeeld, dat iemand achter de deur me beluistert — meet ik hardop uitroepen: ik heb haar vermoord! Trillend van angst en plotseling doorkild open ik dan dadelijk alle deuren, doorzoek ik alle kasten om zeker te zijn, dat mijn geheim nog altijd niet verraden is.
Vind ik dan zelf mijn daad zóó buitengewoon, zóó ongehoord, zóó vreeselijk ? Ach neen; daarvoor heeft zich alles veel te geleidelijk aaneengeschakeld.
Sluit ik mijn oogen en leef ik mijn leven nog eenmaal in gedachten door, dan is 't me volkomen duidelijk, hoe ik allengs zoover ben gekomen. Ik heb zoo’n dwingende lust dit eens te vertellen, dat ik 't voor de veiligheld maar op zal schrijven.
Het móet er uit I Misschien zal ik 't dan beter kunnen zwijgen en.... mogelijk zijn er menschen, of zullen er menschen komen, wie mijn levensproces belang inboezemt. wie weet hoevelen net als ik zijn, die ’t pas beseffen zullen, wanneer zij zich aan mij hebben gesplegeid.
Om te doen begrijpen, hoe versehillend ik me zelf voorkom van d overgroote meerderheld der menschen, is 't niet genoeg, dat mijn bekentenis aanvangt met de dag, waarop ik mijn overleden vrouw leerde kennen.”

 
Marcellus Emants (12 augustus 1848 – 14 oktober 1923)
Hier met zijn vrouw Jenny en dochter Eva geschilderd door Floris Arntzenius

Zie voor de schrijvers van de 12e augustus ook mijn blog van 12 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-08-2015 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Japanse dichter, romancier en essayist Naoki Higashida werd geboren op 12 augustus 1992 in Kimitsu. Bij Higashida werd op de leeftijd van 5 jaar autisme gediagnosticeerd. Hij was niet in staat om zichzelf verstaanbaar te maken aan mensen om hem heen en zijn gedrag werd als grillig beschouwd. Ondanks zijn handicap leerde Higashida snel de Japanse karakters. Door het bezoeken van een nabijgelegen instelling voor naschools onderwijs slaagde hij erin om zich beter uit te drukken. Snel begon hij Japanse karakters te schrijven met de hulp van volwassenen. Hij was in staat om een ​​aantal van zijn emoties te uiten. Higashida's moeder merkte hoe expressief hij zich kon uiten en moedigde hem aan om gedichten en korte verhalen schrijven. Op de leeftijd van 11, en opnieuw toen hij 12 was, won de eerste prijs Higashida in de Sprookjes van Grimm wedstrijd in het schrijven van verhalen. Sinds 2004 heeft Higashida meer dan twintig boeken van fictie en non-fictie gepubliceerd. "Waarom ik soms op en neer spring " werd in 2007 gepubliceerd als boek met 58 vaak gestelde vragen over zijn autisme en zijn openhartige, soms verrassende antwoorden daarop. Het boek was een groot succes in Japan, maar de ontdekking en de daaropvolgende Engelse vertaling door David Mitchell, die woonde in Japan en een Japanse vrouw heeft, bereikte het mainstream-publiek over de hele wereld.

Uit:The Reason I Jump (Vertaald door David Mitchell)

“What’s the reason you jump?
What do you think I’m feeling when I’m jumping up and down clapping my hands? I bet you think I’m not really feeling anything much beyond the manic glee all over my face.
But when I’m jumping, it’s as if my feelings are going upward to the sky. Really, my urge to be swallowed up by the sky is enough to make my heart quiver. When I’m jumping, I can feel my body parts really well, too—my bounding legs and my clapping hands—and that makes me feel so, so good.
So that’s one reason why I jump, and recently I’ve noticed another reason. People with autism react physically to feelings of happiness and sadness. So when something happens that affects me emotionally, my body seizes up as if struck by lightning.
“Seizing up” doesn’t mean that my muscles literally get stiff and immobile—rather, it means that I’m not free to move the way I want. So by jumping up and down, it’s as if I’m shaking loose the ropes that are tying up my body. When I jump, I feel lighter, and I think the reason my body is drawn skyward is that the motion makes me want to change into a bird and fly off to some faraway place.
But constrained both by ourselves and by the people around us, all we can do is tweet-tweet, flap our wings and hop around in a cage. Ah, if only I could just flap my wings and soar away, into the big blue yonder, over the hills and far away”
Why do you memorize train timetables and calendars?
Because it’s fun! We get a real kick out of numbers, us people with autism. Numbers are fixed, unchanging things. The number 1, for example, is only ever, ever the number 1. That simplicity, that clearness, it’s so comforting to us.
Whoever reads any given timetable or calendar, it’s always, always the same. You can easily understand all of them by following the same set of rules. And when it comes to our favorite things, we can memorize these as easily as if they were jumping straight into our heads. Invisible things like human relationships and ambiguous expressions, however, these are difficult for us people with autism to get our heads around."

 
Naoki Higashida (Kimitsu, 12 augustus 1992)

12-08-2015 om 00:00 geschreven door Romenu