De Nederlandse dichter en schrijver Remco Ekkers werd geboren op 1 juli 1941 in Bergen. Zie ook alle tags voor Remco Ekkers op dit blog.

Broer

Hoe ziet hij er uit?
Strak. Hoe is-ie?
Stoer, maar ook lief.
Wat voor kleren draagt hij?
Stoer, maar wel netjes.
Hij heeft een strakke trui.
Laatst belde hij.
'Hallo met Anjo.'
'Waarom bel je?'
'Zomaar, ik wou weten
hoe het met mijn grote zus is.'
Lief hé?
Ik wil wat vaker bellen.
Dat is toch wel belangrijk.
Is hij al eens bij je geweest?
Eén keer. Ik heb maar één bed.
Maakt me niks uit.
Ik duik zo naast hem
Lekker tegen hem aan.

Handicap

Hij schrijft "grilig"
en als ik wijs op de l en zeg
dat er één bij mag
antwoordt hij blij:
"Geeft niet, ik ben dyslectisch."
"O", zeg ik, "sgreif
dan maar wad je wild"

Remco Ekkers (Bergen, 1 juli 1941)

De Nederlandse schrijver Johannes Jacobus (Han) Voskuil werd op 1 juli 1926 in Den Haag geboren. Zie ook alle tags voor J. J. Voskuil op dit blog.

Uit:Het bureau 1: Meneer Beerta

“De keukendeur was dicht. Nicolien was in de keuken. Hij zette de bandrecorder op het krukje, gooide zijn jasje op de divan, haalde het linnen tasje met de microfoon uit zijn zak en ging op de divan zitten terwijl hij het krukje naar zich toehaalde. (…) Nicolien kwam door de achterkamer naar hem toe. ‘Waarom heb je niet hoi geroepen?’ Op hetzelfde ogenblik zag ze de bandrecorder en bleef in de deuropening tussen de twee kamers staan. ‘Wat heb je daar?’ vroeg ze argwanend.
‘Wacht even!’ Hij stelde de volumeregelaar bij.
‘Je hebt daar toch geen bandrecorder?’ vroeg ze verontwaardigd. Hij keek op en lachte onzeker.
‘Je hebt daar toch geen bandrecorder?’ herhaalde ze kwaad.
‘Ja.’ Hij voelde zich lullig.
Op dat ogenblik had ze pas in de gaten dat de band draaide. ‘Je bent toch niet aan het opnemen?’
Hij zag de groene staafjes door de kracht van haar stem doorslaan. ‘Schreeuw niet zo!’ waarschuwde hij haar.
‘Doe uit dat ding!’ riep ze woedend. Ze kwam naar de tafel toe. ‘Doe uit!’
‘Waarom?’ Hij was bang dat ze het apparaat van de kruk zou gooien en hield zijn handen klaar om het te beschermen.
‘Omdat ik dat wil! Omdat ik die rotzooi niet in mijn huis wil hebben! UIT! zeg ik je.’ Ze was buiten zichzelf.”

J. J. Voskuil (1 juli 1926 - 1 mei 2008)

De Nederlandse dichter, beeldend kunstenaar, zanger en fotograaf F. Starik werd geboren in Apeldoorn op 1 juli 1958. Zie ook alle tags voor F. Starik op dit blog.

Ersatz

Hij vraagt je of je nog gedichten schrijft
en waarover dan, waarom? Of je niet liever deelnam
aan het discours over te nadrukkelijke klankeffecten, syn-
tactische hoogstandjes, experimentele disruptiestrategieën,
de parallelle taalbeleving, zeg maar, en hoe zich dat verhoudt

tot het zieke fenomeen van de tijd: dit nu is de werkelijke strijd,
die van de metarealisten versus de representanten van
een onbekommerde werkelijkheid, waar dus niets van klopt,
met dat teruggegrijp naar de valse metaforiek van de deuk

in het pakje boter, dat slaat echt helemaal nergens meer op,
dat snap je toch zelf ook wel? Je lacht bescheten. Smeert je boterham
gewoon met margarine, wat, als je zo eens de verpakking leest,

behoorlijk gezond spul moet wezen, leuk, ze hebben er vitamines
door geroerd ‘voor een verantwoord en evenwichtig voedingspatroon.’

Kun je van boter niet zeggen. Is alleen maar vet.

Acteur

De hele wereld is een steiger

van de wankelste soort en jij

staat daar natuurlijk bovenop

voor je beroep doe je belangrijke

mensen na je woont in hun net

iets te schone huizen waar echt veel

te weinig toevallig op tafel verdwaalde

dingetjes liggen want de dingetjes

en jij slaapt in hun kingsize bedden

en dweilt ‘s morgen netjes je eigen

rotzooi weer op je kan het niet aan

maar iemand moet het doen

in de schaduw van een ander

boven op de steiger staan.

F. Starik (Apeldoorn, 1 juli 1958)

De Nederlandse televisiemaker, schrijver en beeldend kunstenaar Wim T. Schippers werd geboren in Groningen op 1 juli 1942. Zie ook alle tags voor Wim T. Schippers op dit blog.

Uit: Barend is weer bezig

„Fred

(balt vuist naar de Saab) Vlerk! (valt uit tegen de achteruitdeinzende heer Kleijwegt) Hel en Verdoemenis! Zeg Kleiweg! Heb jij dat geregeld? Mag ik ineens niet meer meedoen? Kom op met die poen! Bah! Schande! Maar ik zal hem wel krijgen, die Servet. Ik kijk gewoon naar het andere net. Bah!

de heer Kleijwegt staat paf; fade-out, einde teaser

fade-up: groot totaal van een imposant polychroom modern show-decor; er klinkt orkestmuziek en meisjesgezang, langzame inzoom op een centrale showtrap, daarop ontdekken we dan het zangeresje Maria

Maria

 Ik was het zonnetje in huis

al vloeiden tranen uit mijn oog

toch zagen ze dan bij mij thuis

op zo'n moment een regenboog

M'n stem was helder als kristal

als ik m'n kinderliedjes zong

vielen de sterren uit 't heelal

Pas toen ik groot werd vervaagde mijn kracht

maar dan als niemand het van je verwacht

is het er weer die flonker die schitter

die glans en die macht

Ik was een heel bizonder kind

en schitterde van overvloed

ze werden door mijn jeugd verblind

er zat een wonder in m'n bloed

het was een vonkend oog in oog

ik was het kind dat nooit bedroog

het meisje dat de waarheid loog

Pas toen ik groot werd vervaagde mijn kracht

maar dan als niemand het van je verwacht

is het er weer die flonker die schitter

die glans en die macht...

koor

Barend is weer bezig

onze swingende Barend Servet“

Wim T. Schippers (Groningen, 1 juli 1942)

De Belgische pater en schrijver Phil Bosmans werd geboren in Meeuwen-Gruitrode op 1 juli 1922. Zie ook alle tags voor Phil Bosmans op dit blog.

Scherven gedicht

Begin nooit je dag met de scherven van gisteren!

Gisteren en alle vorige dagen en jaren zijn voorbij,

begraven in de tijd.
Je kunt er niets meer aan veranderen!
Waren er scherven?
Draag ze dan niet mee,

want ze zullen je dag na dag verwonden
tot je tenslotte niet meer leven kunt!
Er zijn scherven die je in Gods handen kwijt kunt,

én er zijn scherven die je helen moet door oprecht te vergeven.
Scherven die je met al de liefde van je hart niet helen kunt,

moet je laten liggen!
Begin nooit je dag met de scherven van gisteren.
Maak geen drama van elke tegenslag.

Phil Bosmans (1 juli 1922 – 17 januari 2012)

01-07-2012 om 22:39 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Denis Hale Johnson werd geboren  op 1 juli 1949 in München. De zoon van een Amerikaanse officier bracht zijn jeugd door in Tokio, Manila (Filippijnen) en Washington. Vandaag de dag woont Johnson in het noorden van Idaho.  Hij schrijft o.a. voor de New Yorker en Paris Review reisverhalen. Op de leeftijd van 14, op dat moment wonend op de Filippijnen, deed Johnson zijn eerste ervaringen op met drugs en hij kickte voor het eerst van zijn alcoholverslaving af op zijn 21^e jaar. Sporadisch heroïnegebruik volgde, maar  in het bijzonder de alcohol bleef hem achtervolgen. Hij verklaarde o.a., dat  hij bang was, dat hij niet meer kon schrijven bij een saaie en nuchtere levensstijl. Johnson is twee keer gescheiden, trouwde een derde keer met Cindy Lee en heeft drie kinderen. In 1969 verscheen zijn eerste bundel gedichten. In 1983 publiceerde hij zijn eerste roman,  Angels. Deze leverde hem de bewondering en het mecenaat op van Don DeLillo. De doorbraak kwam in 1992 met de verhalenbundel Jesus' Son, in 1999 verfilmd. In 2007 won Johnson de National Book Award voor zijn roman “Tree of Smoke”.

Uit: Jesus' Son

“...I rose up sopping wet from sleeping under the pouring rain, and something less than conscious, thanks to the first three of the people I've already named—the salesman and the Indian and the student—all of whom had given me drugs. At the head of the entrance ramp I waited without hope of a ride. What was the point, even, of rolling up my sleeping bag when I was too wet to be let into anybody's car? I draped it around me like a cape. The downpour raked the asphalt and gurgled in the ruts. My thoughts zoomed fully. The traveling salesman had fed me pills that made the linings of my veins feel scraped out. My jaw ached. I knew every raindrop by its name. I sensed everything before it happened. I knew a certain Oldsmobile would stop for me even before it slowed, and by the sweet voices of the family inside it I knew we'd have an accident in the storm.

I didn't care. They said they'd take me all the way.

The man and the wife put the little girl up front with them and left the baby in back with me and my dripping bedroll. "I'm not taking you anywhere very fast" the man said. "I've got my wife and my babies here, that's why."

You are the ones, I thought. And I piled my sleeping bag against the left-hand door and slept across it, not caring whether I lived or died. The baby slept free on the seat beside me. He was about nine months old.

...But before any of this, that afternoon, the salesman and I had swept down into Kansas City in his luxury car. We'd developed a dangerous cynical camaraderie beginning in Texas, where he'd taken me on. We ate up his bottle of amphetamines, and every so often we pulled off "the Interstate and bought another pint of Canadian Club and a sack of ice. His car had cylindrical glass holders attached to either door and a white leathery interior. He said he'd take me home to stay overnight with his family, but first he wanted to stop and see a woman he knew.

Denis Johnson (München, 1 juli 1949)

01-07-2012 om 00:00 geschreven door Romenu