De Nederlandse dichter, schrijver en columnist Cees van der Pluijm werd geboren op 12 januari 1954 te Radio Kootwijk (Gld.). Zie ook alle tags voor Cees van der Pluijm op dit blog.

WINTER & HET WYLERBERGMEER

II

O Wylerbergmeer: vlies van ijs
Bedekt in tinten zwart en grijs
Je diepte die zo lokken kon -
Je lacht als was je niet goed wijs

En dan opeens: de winterzon
De sneeuw geeft al haar schitt'ring prijs
Ik voel opnieuw: dit is de bron
Van wat mijn hoofd aan lichtheid won

Hier lijkt een boom niet op een kruis
Of op een galg; hier stroomt wat komt
Hier staan de takken zelfs in knop

Hier slikt het water door de sluis
Terwijl die dwaze lach verstomt -
Van hier kan ik de berg weer op

1960

Je ging er eerst eens met je vader kijken
Naar het gebouw en naar de weg erheen
Je moest per slot maar zien dat je er kwam

Je kreeg een tas, wat geld, een boterham
Je was pas zes, moest haasten, mocht niet wijken
Een hele tippel voor een kind alleen

Je stapte uit de bus en koos je pad
Je wandelde parmantig door de stad

Het leek haast of het vanzelfsprekend was –
Maar eenzaam was het, en een bange reis
De wereld zou nog lang je vijand blijven

Je zou bij juffrouw Broenink leren schrijven
Gekortwiekt keurig zittend in de klas
Voorgoed verdreven uit het paradijs

SOS

De nacht is zonder jou zo onvertrouwd

Dat ik – alleen – de slaap niet vatten kan

Wij hebben ons een veilig nest gebouwd

Als alle vogels doen zo nu en dan

Wij woelden door de jaren van de strijd

Die liefde heet, een lange warme nacht

Nu slapen wij ons gaten in de tijd

En spelen slechts wanneer dat wordt verwacht

Ons spel als echo van een symfonie

Waarvan alleen de paukenslag nog klinkt

Een nagalm die allengs nog sterker slinkt

Van lepeltjes in stille harmonie

De nacht is zonder jou zo onvertrouwd

Wij liggen samen stil, van man tot man

Alleen maar met elkaar, zoals dat kan

Wanneer men droef is maar daar niet om rouwt.

Cees van der Pluijm (Radio Kootwijk, 12 januari 1954)

Hier met de Nicaraguaanse dichter Ernesto Cardenal (links) 

De Nederlandse dichter en schrijver Jacques Hamelink werd geboren op 12 januari 1939 in Driewegen, bij Terneuzen. Zie ook alle tags voor Jacques Hamelink op dit blog.

De gehele ruimte

De gehele ruimte die nooit door is te vliegen
doordringt dit erbarmelijk dolend getierelier.

Krankzinnige heiligen hun eenzaamste kindertijdse
kippedrift die volhoudt, ongemalied en ongesierd.

Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing
voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier.

Vrouw die niet meer vloeit, gruwelijk van de minne
gebeten, minne die over mijn walg van je zegeviert.

Metalen spiegel

Geen gezelschappelijk leven leidde ik. Ik groette mijn sibbe, buren.
Gaf mijn vrije tijd aan het Boek, uitgezonderd de uren uitverkoren

door me voor scherts met mijn kinders. Wat oude vrienden betreft, ik
miste hun por in de ribben niet om bonmots als Van je vrienden moet

je het hebben. Toen kwam ik bij de kroon op voor de goor belasterde
krijgsgevangengenomen generaal van het oudheroïsche type, getuige de

zwarte brief door de Hunnen verstuurd die van Li Ling bewaard is
gebleven, en bevond me net zo alleen te staan als hij in de steppe.

Contra-scholarch

Wie meester Treiter gelooft, schmierend
'de natuur is een kapotte televisiekast'

moge per helicopter wat boven het kooksel
in de kraterketel van de Mauna Loa hangen.

In de vuursoep die wordt omhooggeschoten
gaat de radende zon persoonlijk te gode.

Zo iemand van mening zou zijn dat hier
Disneyland is moet hij op de prut landen.

Jacques Hamelink (Terneuzen, 12 januari 1939)

Cover

De Nederlandse dichter en schrijver Kamiel Verwer werd op 12 januari 1979 in Tilburg geboren. Zie ook alle tags voor Kamiel Verwer op dit blog.

Twee korte rijmpjes over het dichten:

I

Dichten is niet avontuurlijk

maar verzinnen wat zo hoort:

gesneden leed is maar figuurlijk

zegt de dichter onverstoord.

II

Om te dichten moet men doorgaans

ongelukkig zijn van binnen

dat is nog niet bewezen

maar voor het rijmen van de zinnen

kan met het maar beter wezen.

Kamiel Verwer (Tilburg, 12 januari 1979)

De Japanse schrijver en vertaler Haruki Murakami werd geboren op 12 januari 1949 in Kyoto. Zie ook alle tags voor Haruki Murakami op dit blog.

Uit: Norwegian Wood

„After German we caught a bus to Shinjuku and went to an underground bar called DUG behind the Kinokuniya bookstore. We each started with two vodka and tonics.
"I come here once in a while," she said. "They don't embarrass you about drinking in the afternoon."
"Do you drink in the afternoon a lot?"
"Sometimes," she said, rattling the ice in her glass. "Sometimes, when the world gets hard to live in, I come here for a vodka and tonic."
"Does the world get hard to live in?"
"Sometimes," said Midori. "I've got my own special little problems."
"Like what?"
"Like family, like boyfriends, like irregular periods. Stuff."
"So have another drink."
"I will."
I waved the waiter over and ordered two more vodka and tonics.
"Remember how, when you came over that Sunday, you kissed me?" Midori asked. "I've been thinking about it. That was nice. Really nice."
"That's nice."
"'That's nice,'" she mimicked me. "The way you talk is so weird!"
"It is?"
"Anyhow, I was thinking, that time. I was thinking how great it would be if that had been the first time in my life a boy had kissed me. If I could switch around the order of my life, I would absolutely absolutely make that my first kiss. And then I would live the rest of my life thinking stuff like, Hey, I wonder whatever happened to that boy named Watanabe I gave my first kiss to on the laundry deck, now that he's fifty-eight? Wouldn't that be great?"
"Yeah, really," I said, cracking open a pistachio nut.
"Hey, what is it with you? Why are you so spaced out? You still haven't answered me."

Haruki Murakami (Kioto, 12 januari 1949)

De Nederlandse dichter, schrijver en schilder Alain Teister (eig. Jacob Martinus Boersma werd geboren in Amsterdam op 12 januari 1932. Zie ook alle tags voor Alan Teister op dit blog.

Correspondentie

Mijn zoon schreef: papa,
dat jullie gescheiden zijn vind ik niet erg,
of wel, maar ik ben er ook aan gewend,
ik ben bijna elf,
maar dat mama niet een keer gehuild heeft
nu jij in het ziekenhuis ligt, en dat ze steeds
‘eigen schuld’ zegt,
dat vind ik niet lekker, jij?

Ik telegrafeerde: jawel, eigen schuld
is goud waard stop drink een cola
op mijn gezondheid stop en stuur als je zin hebt
een leuke tekening stop.

Zo ken ik je weer, schreef hij terug. Dag papa.
In de envelop zat een kleurige
viltstift-tekening van een doodskop
stop.

Alain Teister (12 januari 1932 – 6 februari 1979)

De Duitse dichter en schrijver Jakob Michael Reinhold Lenz werd geboren op 12 januari 1751 in Seßwegen. Zie ook alle tags voor Jakob Michael Reinhold Lenz op dit blog.

Die Amazone

Aus ihren Augen lacht die Freude,

Auf ihren Lippen blüht die Lust,

Und unterm Amazonenkleide

Hebt Mut und Stolz und Drang die Brust.

Doch unter Locken, welche fliegen

Um ihrer Schultern Elfenbein,

Verriet ein Seitenblick beim Siegen

Den schönen Wunsch, besiegt zu sein.

An das Herz

Kleines Ding, um uns zu quälen,

Hier in diese Brust gelegt,

Wüßte mancher was er trägt,

Würde wünschen, tätst ihm fehlen.

Deine Schläge, wie so selten,

Mischt sich Lust in sie hinein

Und wie sind sie schnell, mit Pein

Jede Lust ihm zu vergelten!

Dennoch, weder Lust noch Qualen

Wär' weit schrecklicher als das.

Lieber schmelzt mein Herz zu Glas!

Meines Schicksals heiße Strahlen,

Lieben, hassen, streben, zittern,

Hoffen, zagen bis ins Mark.

Ach, das Leben wär' ein Quark

Tätest du es nicht verbittern.

Jakob Michael Reinhold Lenz (12 januari 1751- 24 mei 1792)

De Albanese schrijver Fatos Kongoli werd geboren op 12 januari 1944 in Elbasan. Zie ook alle tags voor Fatos Kongoli op dit blog.

Uit: Ein europäischer Traum (Vertaald door Joachim Roehm) 

“Nun, nach diesen paradoxen Vorbemerkungen, wird es Zeit, dass ich zum Thema komme und berichte, wie und unter welchen Umständen es zu meinen Begegnungen mit Al Pacino und Kawabata kam, während der Express seine Bahn durch Europa zog. Wegen einer geradezu unglaublichen Denkblockade befand ich mich intellektuell am Nullpunkt: ich war zu nichts im Stande, konnte weder lesen noch schreiben, wünschte mir nichts, und am wenigsten hatte ich den Nerv, mich Debatten mit meinen Kollegen zu stellen. Dafür begann ich mich hingebungsvoll den Dingen des Alltags zu widmen. Ich hatte die Reise mit zwei Taschen mittlerer Größe angetreten, zu denen sich in Paris eine dritte gesellte. Ich sah mich gezwungen, diese relativ große neue Tasche zu kaufen, um all die Begleitmaterialien des Literaturexpress unterzubringen, die von Stadt zu Stadt umfangreicher wurden, und von denen ich mich nicht trennen konnte. Das heißt, ich schaffte es nicht, sie einfach in den Papierkorb zu werfen, immerhin handelte es sich um Geschenke. Dazu kamen noch die neuen Hemden und Unterkleider. Es war nämlich günstiger, Hemden und Unterwäsche neu zu kaufen, als das Gebrauchte zu deutlich höheren Preisen im Hotel waschen zu lassen. Das Ein- und Auspacken, das meistens in großer Hast und im letzten Augenblick erfolgte, und das sorgsame Anbringen des immer anders gefärbten Pappschilds für den Transport ins nächste Hotel am Griff eines jeden Gepäckstücks bereiteten mir Befriedigung.”

Fatos Kongoli (Elbasan, 12 januari 1944)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e januari ook mijn eerste blog van vandaag.

12-01-2013 om 12:29 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver William Nicholson werd geboren op 12 januari 1948 in Tunbridge Wells, Kent. Zie ook alle tags voor William Nicholson op dit blog.

Uit: The Trial of True Love

"The thing is this." She moves her hands carefully before her as if describing an invisible object about the size of a box-file. "This is the thing. I have to think of myself. I have to think of the future. I'll be thirty in January. Which is meaningless, of course. But I would like, one day, to have children."
Anna is home early because she's been visiting a friend who has recently had a baby.
"How was Polly's baby?"
"Like a baby. This isn't about that."
"Yes, it is."
"All right, it is, then. The thing is this. For a baby, one needs a man. And one hasn't got one."
She makes a comic-sad face as she says this, which makes me laugh. Also she's making me nervous.
"I don't know what to tell you, Anna. This is how it is these days. Everyone free to be with who they like, and everyone alone."
"Well, I've decided to do something about it."
Anna is small, slightly built, with a friendly, puzzled sort of face and short hair of that colour that has no name, between brown and blond. She's quick-thinking and funny and honest, and has no luck with men. There was a man called Rory who was part of her life for years and we all assumed they would get married, until he went to Johannesburg and married someone else. This in the apartheid era. Anna knew she was better off without him, but she still cried every night for weeks.
She calls me her walker. We have what is in some senses the perfect relationship, because the sex is behind us. There was a clumsy fumbling sort of affair at college, which went through what are for me the usual phases of eagerness, gratified vanity, claustrophobia, guilt, evasion, and disappearance.
"Bron doesn't do breakups," Anna says. "He does vanishings."

William Nicholson (Tunbridge Wells, 12 januari 1948)

De Duitse schrijver, schilder en componist Florian Havemann werd geboren op 12 januari 1952 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Florian Havemann op dit blog.

Uit: Havemann 

“Und dann, so die Legende weiter, habe der Pfarrer in seiner Predigt gegen die Leute gewettert,

die nicht an Gott glauben und nur aus einem auserlichen, einem gesellschaft lichen Grund in die Kirche kommen, und ganz Grabow, so die Legende, habe gewust, wer mit dieser allgemein gehaltenen Philippika gemeint gewesen sei: der bekennende Atheist Havemann, der wohlbetuchte Saathandler Havemann. Und da ist er dann aufgestanden, der Saathandler Havemann, mitten in der Predigt, und hat demonstrativ und von allen begafft die Kirche verlassen. Hat laut und fur alle vernehmlich die Kirchentur hinter sich zugeworfen. Und das ist dann doch schon Havemann.

Das ist der Dissident Havemann. Das bin ich, der die Kirche Sozialismus verlast. Die demonstrative Abkehr, die Flucht, weil einem Havemann das sehr schnell doch zu blod wird, auf was er sich da eingelassen hat. Und das ist auch mein Grosvater, der Nazi, der Chefredakteur einer Provinzzeitung, der Schrift leiter, der eines Tages beschliest, Geologe zu werden. Das ist Havemann: eines Tages wegzugehen. Aus Grunden der Ehre, der Selbstachtung, um der eigenen Uberzeugungen willen.

Weil einem etwas doch zu blod wird. Weil man auch etwas anderes tun konnte, etwas vielleicht Besseres. Das ist nicht nichts, das ist nicht wenig. Havemann, das ist etwas. Havemann, das ist, sich als etwas Besseres zu dunken als die anderen.”

Florian Havemann (Oost-Berlijn,12 januari 1952)

De Amerikaanse schrijver Jack London (eig. John Griffith Chaney) werd geboren op 12 januari 1876 in San Francisco, Californië. Zie ook alle tags voor Jack London op dit blog.

Uit: The Call of the Wild

“In the days that followed, as Dawson grew closer and closer, Buck still continued to interfere between Spitz and the culprits; but he did it craftily, when Francois was not around. With the covert mutiny of Buck, a general insubordination sprang up and increased. Dave and Sol-leks were unaffected, but the rest of the team went from bad to worse. Things no longer went right. There was continual bickering and jangling. Trouble was always afoot, and at the bottom of it was Buck. He kept Francois busy, for the dog-driver was in constant apprehension of the life-and-death struggle between the two which he knew must take place sooner or later; and on more than one night the sounds of quarrels and strife among the other dogs turned him out of his sleeping robe, fearful that Buck and Spitz were at it.

But the opportunity did not present itself, and they pulled into Dawson one dreary afternoon with the great fight still to come. Here were many men, and countless dogs, and Buck found them all at work. It seemed the ordained order of things that dogs should work. All day they swung up and down the main street in long teams, and in the night the jingling bells still went by. They hauled cabin logs and firewood, freighted up to the mines, and did all manner of work that horses did in the Santa Clara Valley. Here and there Buck met Southland dogs, but in the main they were the wild wolf husky breed. Every night, regularly, at nine, at twelve, at three, they lifted a nocturnal song, a weird and eerie chant, in which it was Buck’s delight to join.”

Jack London (12 januari 1876 - 22 november 1916)

De Hongaarse schrijver Ferenc Molnár werd op 12 januari 1878 in een burgerlijk-joods gezin van Duitse afkomst geboren. Zie ook alle tags voor Ferenc Molnár op dit blog.

Uit: A Matter Of Husbands

“FAMOUS ACTRESS: If you weren't such a very foolish young woman I should be very angry with you. Wherever did you get the idea that I have taken your husband from you?

EARNEST YOUNG WOMAN: He sends you flowers all the time.

FAMOUS ACTRESS: That's not true.

EARNEST YOUNG WOMAN: It is!

FAMOUS ACTRESS: It isn't. He never sent me a flower in all his life. Did he tell you he did?

EARNEST YOUNG WOMAN: No. I found out at the florist's. The flowers are sent to your dressing room twice a week and charged to him.

FAMOUS ACTRESS: That's a lie.

EARNEST YOUNG WOMAN: Do you mean to say that I am lying?

FAMOUS ACTRESS: I mean to say that someone is lying to you.

EARNEST YOUNG WOMAN: [Fumbles in her bag for a letter] And what about this letter?

FAMOUS ACTRESS: Letter?

EARNEST YOUNG WOMAN: He wrote it to you. And he said--

FAMOUS ACTRESS: He wrote it to me? Let me see.”

Ferenc Molnár (12 januari 1878 – 1 april 1952)

De Franse schrijver Charles Perrault werd geboren op 12 januari 1628 in Parijs. Zie ook alle tags voor Charles Perrault op dit blog.

Uit: De schoone slaapster in het bosch

« Daar waren eens een koning en eene koningin. Ze woonden in een groot slot, en daarbij was een mooie tuin vol bloemen. Ze waren heel rijk, maar gelukkig waren ze niet, want ze hadden geen kinderen. En iederen dag zeiden ze: ‘Och, hadden we toch maar een lief klein kindje!’

Op een dag zat de koningin in den tuin bij den vijver en toen was ze zoo bedroefd, dat ze begon te schreien. ‘Schrei niet langer,’ zei op eens een fijn stemmetje. De koningin keek op en zag een groene kikvorsch voor hare voeten zitten. Die keek haar met zijne grappige ronde oogen aan en zei: ‘Schrei niet langer, als weer de Lente in het land komt, krijgt ge een lief klein kindje.’ Toen plonste de kikvorsch in den vijver en verdween. Wat was de koningin blij en hoe verlangde ze naar de Lente. Eindelijk - daar was de Lente en kijk: op 'n mooien dag lag daar een allerliefst klein blond meisje in het gouden wiegje, dat de koningin al lang had klaar gezet. Dat was een vreugde in het slot! Dadelijk werden alle klokken geluid en boden te paard uitgestuurd om het aan iedereen te vertellen; maar de kinderen, die wisten het al, want de vlugge vogels uit den slottuin hadden het hun verteld en van pleizier dansten de kinderen hand in hand op het gras en vlochten kransen van madelieven en gele botertjes voor het prinsesje. »

Charles Perrault (12 januari 1628 – 16 mei 1703)

Illustratie uit De schoone slaapster in het bosch

12-01-2013 om 12:07 geschreven door Romenu