Alle bezoekers en mede-bloggers een aangename jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

Petrus Gerardus Vertin (1819-1893)

Een drukke winteravond in een Hollandse stad, 1849

The Old Year    

The Old Year's gone away

     To nothingness and night:

We cannot find him all the day

     Nor hear him in the night:

He left no footstep, mark or place

     In either shade or sun:

The last year he'd a neighbour's face,

     In this he's known by none.

All nothing everywhere:

     Mists we on mornings see

Have more of substance when they're here

     And more of form than he.

He was a friend by every fire,

     In every cot and hall--

A guest to every heart's desire,

     And now he's nought at all.

Old papers thrown away,

     Old garments cast aside,

The talk of yesterday,

     Are things identified;

But time once torn away

     No voices can recall:

The eve of New Year's Day

     Left the Old Year lost to all.

John Clare (13 juli 1793 – 20 mei 1864)

31-12-2010 om 13:03 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Zon en maan

Wat een geluiden, wat een oceanen!

Elke letter opent de verte.
Door op een knop te drukken,
Door aan een touw te trekken,
Door een handel over te halen.

Elke lettergreep opent de verte.
Met een donkere zucht uit de diepte,
Met een kameraadschappelijke lach van opzij,
Met een schrille kreet in de wolken.

Elk woord opent de verte
En ruikt de vruchten van geordende plantages
En ruikt cellulose en staal en triplex
En ruikt de inhoud van de tijd.

Wat een stiltes, wat een orkanen!

Tafel

Alles is twee keer zo groot.
Het verdriet twee keer de stilte.
De trots twee keer het verdriet.
De zijgevel twee keer de dikte van de huid.

Handen zijn het dubbele van de taal.
Het hemd is het dubbele van de tafel.
Het motorblok is twee keer het hemd.
De herrie is twee keer de geste.

Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook mijn blog van 31 december 2006 en ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Megaherz

„Mein Name war Linus Thürmer, ich war Plattenleger. Mein Auftrag bestand darin, ausgewählte Vinylscheiben auf Slipmats zum richtigen Timing von System und Saphir abtasten zu lassen. Über zwei Zwölfzehner und mein Mischpult beschallte ich weltweit orgiastische Feste in Großraumdiscos mit meinen Mixen und akustischen Infusionen. […] Ich tauchte in die Welt ein, und die Welt tauchte in mich ein.“

(...)

„Warum sagen die Amis eigentlich immer ‚to fall in love’, wenn sie verlieben meinen, fragte ich nach einer Weile in unsere Stille hinein. ‚Da musst du einen echten Yankee fragen. Ich hab ja schließlich nur eine Greencard. Vielleicht sagen sie ‚fallen’, weil sich das schön romantisch und irgendwie passiv anhört. Da passiert etwas mit dir und es gibt kein Halten mehr.’ Hmm. Aber es gibt doch tausend verschiedene Formen des Sich-Verliebens. Da müssten sie eigentlich mal was Neues erfinden. Wie wär’s zum Beispiel mit ‚jump in love’ oder ‚dive in love’, ‚flip in love’ oder ‚tune in love’? Das ist doch jedes Mal was komplett anderes. Ariane guckte verträumt an die Decke und überlegte. ‚Bei uns beiden ist es dann vielleicht so was wie ‚slip in love’.’ Sie hatte es tatsächlich gesagt. Ich deutete ihre Worte als Liebeserklärung und strahlte zufrieden in mich hinein.“

Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Pathologieën. De ondergangen van Johan van Vere de With

„Dit is mijne verfijnde, en op eene zeer nerveuse wijze verzorgde, beschrijving van de pathologieën, dat zijn de ondergangen van Johan van Vere de With.

2.

De Markt is de langwerpig-vierkante binnenbouw van het stadje Cuilemburg, dat echter ook veel op een dorp gelijkt. Midden aan eene van de twee lange zijden stond hun huis, een oud huis, gebouwd.

Van buiten was het een dubbeld huis, bestaande uit twee trapgevelende woningen, aan twee zijden van eene breede deur, die breeder was dan twee huisdeuren zijn. Niettemin was het van binnen één bewoond huis. Drie menschen woonden binnen: een jongen, Johan, zijn vader, en een zeer verouderde vrouw, Sien. Omdat het huis zoo groot was, en deze drie menschen met weinig geluid leefden, leek de woning dikwijls geheel leeg van leven.

De moeder van Johan was sinds geruimen tijd gestorven, reeds vóór den tijd, dat hij en zijnen vader te Cuilemburg woonden. Er waren dus in hun tegenwoordig huis geene kamers meer, die zij had bewoond, en daardoor was de vader van Johan niet zoo ongelukkig. Wel waren er vele dingen van haar, die voor Johan vreemd waren en weinigwaardig, maar voor zijnen vader waren die precies zeer kostbaar als onvervangbare schatten.

Johan bewoonde aan de achterzijde van het huis twee kamers, die beide uitzicht en opening hadden op den donkeren ouden en vollen tuin, die groot en geheimzinnig als een bosch was. Maar de duisternis naderde niet tot aan het huis. Tusschen huis en tuin was een straatweggetje en een grasland, waar in den goeden tijd vele veelkleurige bloemen pronkten, 's Avonds zat Johan te werken voor zijne ruiten; dan scheen de staande lamp naar buiten, met dun licht, gelijk een gouden zonnedamp, die de bloemen van kleur verfijnde en veranderde, als bloemen uit een vreemd, breekbaar verhaal. In den donkeren, dichten tuin, die als een bosch was, kon het lamplicht niet schijnen. De boomen stonden aaneen als een wal van zwart, waarachter de andere wereld was.“

Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

Zwart op wit

Ik ben vandaag getuige
dat iemand zegt,
Ik wil het zwart op wit hebben
Terwijl die zelf met blauw tekent.

Ik ben vandaag getuige
dat wit altijd blijft,
en dat zwart verandert
en blijft veranderen.

Ik ben vandaag overtuigd
dat zwart en wit elkaar versterken
als wit met zwart trouwt,
zij elkaar trouw blijven en samen kinderen maken.

Ik ben vandaag overtuigd
dat deze gemeenschap automatisch,
zonder zonnebanken bruiner wordt
als wij het zwart op wit houden.

Vrijheid in eigen handen

Mijn dromen voor de toekomst
verbieden mij verder te huilen
Slavenarbeid verrichten met mijn sterke handen
Mijn kracht verder verprutsen voor de blanken

Die rijker en nog rijker willen worden
Ik maak nu een einde aan
Vandaag vlucht ik het bos in
Voor een beter leven, zelfstandigheid

Dan kom ik terug om mijn broeders
en zusters te bevrijden
Enkelen zullen de afschaffing van de slavernij afwachten
Die zullen mentaal slaven blijven

31-12-2010 om 12:55 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Irina Korschunow werd geboren op 31 december 1925 in Stendal in Sachsen-Anhalt. Zie ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Glück hat seinen Preis

„Es gibt ein Bild von meiner Mutter, das Bild mit dem Fächer. Siebzehn war sie damals. Sie steht neben einem Sessel, den Kopf zur Seite geneigt, Blumen im Haar, den halbgeöffneten Reiherfächer in der linken Hand und das Kleid voller Spitzen.

»Echte Chamonixspitzen, Janne«, sagte sie jedesmal, wenn wir das Bild ansahen. Irgendwann, als ich klein war, muß es eine Zeit der Fotografien gegeben haben, tagelanges Wühlen in dem gelben Karton, Geschwister, Eltern, Tanten, Onkel, quer durch die Zeiten. »Onkel Justus mit drei Jahren. Und Tante Mieke als Baby. Und das ist die Hochzeit von Onkel Hans. Dahinten steht Tante Lena, sie ist auch schon längst verheiratet. Großvater Peersen? Der lebte damals doch nicht mehr. Aber hier, er und Großmutter Marie, noch ganz jung. Und das bin ich, mit dem Fächer . . .«

Die Stimme meiner Mutter, die Bilder und die Ge- schichten zu den Bildern. Wir sitzen im Wohnzimmer unter dem rosa Lampenschirm. Sie hat den Arm um mich gelegt, und alles an ihr ist rund und warm und weich. Ich bohre meinen Finger in ihr Doppelkinn, und sie schiebt ihn weg und sagt: »Woher ich das nur habe! Bei meiner Mutter ist es mir nie aufgefallen. Aber sie mußte ja auch

schon mit achtunddreißig sterben.«

Wie alt war ich damals? Vier vielleicht, und meine Mutter Mitte Vierzig, wie ich heute. Nur die Art, wie sie den Kopf auf die Seite legt, und die Augen erinnern noch an das Mädchen im Spitzenkleid.

»Echte Chamonixspitzen. Ich habe es zum Ball in der ›Harmonie‹ bekommen, das schönste Kleid, dein Großvater Peersen wollte das. Wir sollten die schönsten Kleider anhaben, meine Mutter und ich. Gott, war er stolz, als er mit uns in den Ballsaal ging, rechts meine Mutter, links ich, und dieser Glanz, diese Lichter. Nie wieder habe ich so etwas erlebt, so ein Fest.«

Achtundsechzig Jahre später ist sie gestorben. Bevor sie das Bewußtsein verlor, ihre Hände waren schon ruhig geworden, sah sie mich noch einmal an.“

Irina Korschunow (Stendal, 31 december 1925)

De Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Message In A Bottle

„But the problem was that there was always something to do. Dishes to be washed, bathrooms to be cleaned, the cat box to be emptied; cars needed tune-ups, laundry needed to be done, and bills had to be paid. Even though Kevin helped a lot with his chores, he was almost as busy as she was with school and friends and all his other activities. As it was, magazines went straight to the garbage unread, letters went unwritten, and sometimes, in moments like these, she worried that her life was slipping past her.
But how to change all that? "Take life one day at a time' her mother always said, but her mother didn't have to work outside the home or raise a strong and confident yet caring son without benefit of a father. She didn't understand the pressures that Theresa faced on a daily basis. Neither did her younger sister, Janet, who had followed in the footsteps of their mother. She and her husband had been happily married for almost eleven years, with three wonderful girls to show for it. Edward wasn't a brilliant man, but he was honest, worked hard, and provided for his family well enough that Janet didn't have to work. There were times when Theresa thought she might like a life like that, even if it meant giving up her career.
But that wasn't possible. Not since David and she divorced. Three years now, four if you counted the year they were separated. She didn't hate David for what he had done, but her respect for him had been shattered. Adultery, whether a one-night stand or a long affair, wasn't something she could live with. Nor did it make her feel better that he never married the woman he'd been carrying on with for two years. The breach of trust was irreparable.
David moved back to his home state of California a year after they separated and met Annette a few months later. His new wife was very religious, and little by little she got David interested in the church. David, a lifelong agnostic, had always seemed to be hungry for something more meaningful in his life.“

Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse schrijver en musicus Stephan Krawczyk werd geboren op 31 december 1955 in Weida in Thüringen. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Das irdische Kind

„Mein Vater saß nach der Kobaltbestrahlung auf dem Bettrand und schüttelte fortwährend verneinend den Kopf. Zwei Monate später ließ er sich aus dem Fenster seiner Wohnung im zehnten Stockwerk fallen, wenige Tage vor seinem sechsundfünfzigsten Geburtstag. Ich erhielt die Nachricht von seinem Tod telegraphisch und fuhr sofort zu meiner Mutter. Mit unbewegtem Gesicht sagte sie, daß sie gesehen habe, wie er den Halt verlor. Sie kam von der Arbeit, öffnete im selben Moment die Wohnungstür. Einer der Hausschuhe fiel ins Zimmer. Feuerwehrleute brachten ihr den anderen und - wegen des Edelmetalls - die Zähne, in ein Taschentuch gewickelt.

Vor Beginn der Trauerfeier wartete eine Gruppe Männer in schwarzen Uniformen und mit schulterhohen Kränzen. Dann saßen sie reglos im Kirchenschiff gegenüber.

Zwei glitzernde Steine standen in der hellblau ausgespannten Vitrine des Fernsehschranks meiner Kindheit. Ich spielte nicht mit ihnen, wog sie nur in der Hand und konnte nie das leise Tickenvermeiden, wenn ich sie auf den Spiegelboden zurückstellte.

Das Holz , das wir zum Anheizen verwendeten, stammte aus stillgelegtenSchächten. Ich hackte und stapelte es im Keller. Es war mit einer dunklen Schicht bedeckt, deren Geruch ich wiedererkennen würde.

Als ich meinen Vater fragte, was Silikose bedeutet, sagte er: Uranstaub frißt weiter.

Seine Wochen waren in Schichten eingeteilt. Wenn es irgend etwas zu planen gab, stand er vor dem Kalender in der Küche und zählte: Früh, Mittel, Nacht, Sonntagsdienst. Zur Mittelschicht erhob er sich vom Mittagessen und mußte auf den Schacht, so hieß es im Sprachgebrauch. Manchmal sah ich ihn inmitten der Fremden, die ihre Haut zu Markte trugen, wo der Schichtbus hielt.“

Stephan Krawczyk (Weida, 31 december 1955)

De Duitse dichter en schrijver Nicolas Born werd geboren op 31 december 1937 in Duisburg. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Die Fälschung

„Der Himmel war blau, erst weiter weg hingen dicke aufgebauschte Wolken dicht über dem Horizont.  Die Elbwiesen zerflossen da, immer blasser, und wo nichts Genaues mehr war, sah man auch keine Zäune mehr.  Die reibenden Eisschollen fingen an zu rotieren, wenn sie in die Strudel zwischen den Molen gerieten.  Das ehemalige Bauernhaus, dessen Eichenfachwerk ausgemauert war mit blassroten, an der Luft getrockneten Ziegelsteinen, die im Licht der frühen oder späten Sonne diesig purpurn aufleuchteten, lag da an den Boden geschmiegt oder wie hingekauert.  Er hatte Greta auf dieses Leuchten, das ihm rätselhaft vorkam, wie eine nur ihm sichtbare Strahlung, aufmerksam gemacht.  Ein paar Versuche von Greta, es zu fotografieren, waren enttäuschend verlaufen; die Vergrößerungen brachten nie das, was er meinte. Vielleicht hatte sie auch den Farbton nicht richtig gesehen und die Bilder wurden deshalb nichts.  Die ganze nach Osten gerichtete Giebelwand war mit Wein bewachsen.  Durch die oberen Fenster konnte er über den Fluss und den Zaun der Staatsgrenze hinweg in den anderen Staat schauen, wo sich, wenn sie klares Wetter hatten, das Diesseits wiederholte, also Ansammlungen geduckter Gehöfte, von Bäumen umstanden und überragt (... )“

Nicolas Born (31 december 1937 – 7 december 1979)

31-12-2010 om 12:50 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Dieter Noll werd geboren op 31 december 1927 in Riesa. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Traum und Leben

1

Träume sind Schreckenskammern der Angst,
leuchtende Räume der Wunscherfüllung.
Träume sind immer brutale Enthüllung
dessen, wonach du verlangst.

Träume bei Tage und Träume bei Nacht
sind nur im Ausmaß der Freiheit verschieden:
Diese sind, was du zu denken vermieden,
jene, was du gedacht.

Träumst du am Tag immer kühner und freier,
was du dir wünschst, was dir nie widerfuhr,
hebt sich vom Nacht-Traum allmählich der Schleier.

Wirkliche Freiheit hast du erreicht,
wenn der Nacht-Traum, frei von Zensur,
dem Tagtraum gleicht.

Dieter Noll (31 december 1927 – 6 februari 2008)

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

The Son (Vertaald door F. Wufferz)

It is a powerful summer day in Misiones, with all the sun, heat, and calm the season can  provide. Nature, completely unbounded, feels satisfied with herself.
Like the sun, the heat, and the atmospheric lull, the father also opens his heart to Nature.
“Be careful, kid,” he says to his son, with that sentence cutting short any discussion of the matter.

His son understands perfectly.

“Yes, Dad,” the child replies, as he grabs his rifle and loads shells into his shirt pockets, which he closes carefully.
“Come back at lunch time,” the father says.
“Yes, Dad,” the boy repeats.
He balances the rifle in his hand, smiles at his fother, kisses him on the head, and leaves. For a moment, his father follows him with his eyes and then returns to his day's work, happy at his son's joy.

He knows that his son, taught from his earliest infancy to be wary of danger, can handle a rifle and hunt anything. The boy is only thirteen years old, but quite tall for his age. Yet he seems younger, judging by the purity of his blue eyes, still fresh with childlike surprise.

The father does not need to lift his eyes from his work to follow, in his mind's eye, his son's course: he has crossed the red path and headed straight toward the scrubland across from the opening in the sparta grass.

To hunt in the scrubland – the boy hunts for pelts – requires patience beyond his young son's capacity. After crossing that island of scrubland, his son will move along the edge of the cactus growth

to the marsh, looking for doves, tucans, or a flock of herons just like those his friend Juan has discovered so recently.“

Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook mijn blog van 31 december 2006  en ook mijn blog van 31 december 2007 en ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Verlust

Wonnelohn getreuer Huldigungen,

Dem ich mehr als hundert Monden lang,

Tag und Nacht, wie gegen Sturm und Drang

Der Pilot dem Hafen, nachgerungen!

Becher, allgenug für Götterzungen,

Goldnes Kleinod, bis zum Überschwang

Stündlich neu erfüllt mit Labetrank,

O wie bald hat dich das Grab verschlungen!

Nektarkelch, du warest süß genug,

Einen Strom des Lebens zu versüßen,

Sollt' er auch durch Weltenalter fließen.

Wehe mir! Seitdem du schwandest, trug

Bitterkeit mir jeder Tag im Munde.

Honig trägt nur meine Todesstunde.

Auf die Morgenröte

Wann die goldne Frühe, neugeboren,

Am Olymp mein matter Blick erschaut,

Dann erblass' ich, wein' und seufze laut:

Dort im Glanze wohnt, die ich verloren!

Grauer Tithon! du empfängst Auroren

Froh aufs neu, sobald der Abend taut;

Aber ich umarm' erst meine Braut

An des Schattenlandes schwarzen Thoren.

Tithon! Deines Alters Dämmerung

Mildert mit dem Strahl der Rosenstirne

Deine Gattin, ewig schön und jung:

Aber mir erloschen die Gestirne,

Sank der Tag in öde Finsternis,

Als sich Molly dieser Welt entriß.

Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)

Monument in Göttingen

De Australische schrijver Dal Stivens werd geboren op 31 december 1911 in Blayney, New South Wales. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: A Horse of Air

“My room in the mental hospital is pleasant enough as such rooms go.” says our erstwhile narrator, one Harry Craddock, a millionaire made not by himself but by his father, an amateur at “everything” and a master of nothing, a fool, an excited scientist, a rich open purse, a – a murder? Perhaps, or perhaps not, but either way he is currently residing in a mental institute after shooting a nameless young man. Craddock is a man who

spout[s] words. I envelope people in words, I spit words at them, I want to swallow them with words.”

(...)

At intervals between the sandhills were great stony or gibber plains. Aeons of wind and water have smashed the once solid siliceous or flinty horizontal strata and winds have carried away the loose soil cover until only a gleaming stony rubble remains. Windblown sand has abraded the stones and small boulders into smooth shiny pebbles with sloping sides. Pick one up and you'll discover it is shaped like a low tent or a pyramid. They're polished, too, with a coating of “desert varnish” - a deposit of colloidal silica or oxide of iron.“

Dal Stivens (31 december 1911 - 16 juni 1997)

31-12-2010 om 12:46 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse (sciencefiction) schrijfster Connie Willis werd geboren in Denver (Colorado) op 31 december 1945. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Blackout

„Colin tried the door, but it was locked. The porter, Mr. Purdy, obviously hadn’t known what he was talking about when he’d said Mr. Dunworthy had gone to Research. Blast it. I should have known he wasn’t here, Colin thought. Only historians prepping for assignments came to Research. Perhaps Mr. Dunworthy’d told Mr. Purdy he was going to do research, in which case he’d be in the Bodleian Library.
Colin went over to the Bodleian, but Mr. Dunworthy wasn’t there either. I’ll have to go ask his secretary, Colin thought, loping back to Balliol. He wished Finch was still Mr. Dunworthy’s secretary instead of this new person Eddritch, who would probably ask a lot of questions. Finch wouldn’t have asked any, and he’d have not only told him where Mr. Dunworthy was, but what sort of mood he was in.
Colin ran up to Mr. Dunworthy’s rooms first, on the off chance Mr. Purdy hadn’t seen Mr. Dunworthy come back in, but he wasn’t there either. Then he ran across to Beard, up the stairs, and into the outer office. “I need to see Mr. Dunworthy,” he said. “It’s important. Can you tell me where—?”
Eddritch looked at him coldly. “Did you have an appointment, Mr.—?”
“Templer,” Colin said. “No, I—”
“Are you an undergraduate here at Balliol?”
Colin debated saying yes, but Eddritch was the sort who would check to see if he was. “No, I will be next year.”
“If you’re applying to be a student at Oxford, you need the Provost’s Office in Longwall Street.”
“I’m not applying to be a student. I’m a friend of Mr. Dunworthy’s—”
“Oh, Mr. Dunworthy has told me about you.” He frowned. “I thought you were at Eton.”
“We’re on holiday,” Colin lied. “It’s vital that I see Mr. Dunworthy. If you could tell me where he—”
“What did you wish to see him about?”
My future, Colin thought. And it’s none of your business, but that obviously wouldn’t get him anywhere. “It’s in regard to an historical assignment. It’s urgent. If you could just tell me where he is, I—” he began, but Eddritch had already opened the appointment book. “Mr. Dunworthy can’t see you until the end of next week.”

Connie Willis (Denver, 31 december 1945)

De Italiaanse dichter Giovanni Pascoli werd geboren op 31 december 1855 in San Mauro di Romagna. Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 31 december 2006 en ook mijn blog van 31 december 2008.

Last Dream

Out of a motionless infernal

shudder and clang of steel on steel

as wagons moved toward the eternal,

a sudden silence: I was healed.

The stormcloud of my sickness fled

on a breath. A flickering of eyes,

and I saw my mother by my bed

and gazed at her without surprise.

Free! Helpless, yes, to move the hands

clasped on my chest—but I had no

desire to move. The rustling sounds

(like cypress trees, like streams that flow

across vast prairies seeking seas

that don’t exist) were thin, insistent:

I followed after those vain sighs,

ever the same, ever more distant.

Vertaald door Geoffrey Brock

Giovanni Pascoli (31 december 1855 – 6 april 1912)

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

Afscheid

Voor de Jongens die me droegen.

Mijn jongens, ver genoeg gedragen

Mijn wrak uit nachtelijken strijd;

Nu zullen andere armen schragen

Mijn wankelende krachtloosheid.

Laat neer den last, wij moeten scheiden.

Een hand, een groet en dan: vaarwel.

Ik ga Gods tragen dag verbeiden,

Gij keert ter daverende hel.

Lijk kindren uit één bloed verbonden

Ons eendre droom en eendre nood.

Toen schouder wij aan schouder stonden,

In 't dreigend aanzicht van den dood.

Wij hebben saam ons brood gebroken,

Elkaar gereikt den broederdronk,

En, trouw den zwijgende 'eed, gewroken

Wie stervend voor ons vaandel zonk.

Maar wie zal u naar 't vuur nu leiden

En voeren naar de zegepraal?

Mijn jongens, gaat, en God bevrijde

Uw leven voor het vliegend staal.

August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook mijn blog van 31 december 2009.

Beauty 

Beauty still walketh on the earth and air,

Our present sunsets are as rich in gold

As ere the Iliad’s music was out-roll’d;

The roses of the Spring are ever fair,

’Mong branches green still ring-doves coo and pair,

And the deep sea still foams its music old.

So, if we are at all divinely soul’d,

This beauty will unloose our bonds of care.

’T is pleasant, when blue skies are o’er us bending

Within old starry-gated Poesy,

To meet a soul set to no worldly tune,

Like thine, sweet Friend! Oh, dearer this to me

Than are the dewy trees, the sun, the moon,

Or noble music with a golden ending.

Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)

De Franse schrijfster gravin Marie de Flavigny d'Agoult werd in 1805 geboren in Frankfurt Am Main. Zie ook mijn blog van 31 december 2008 en ook mijn blog van 31 december 2009.

Uit: Lélia ou la vie de George Sand

"Ma belle comtesse aux beaux cheveux blonds. Je ne vous connais pas personnellement, mais j’ai entendu Franz parler de vous et je vous ai vue. Je crois que, d’après cela, je puis sans folie vous dire que je vous aime ; que vous me semblez la seule chose belle, estimable et vraiment noble que j’ai vu briller dans la sphère patricienne. Il faut que vous soyez en effet bien puissante pour que j’aie oublié que vous êtes comtesse. Mais, à présent, vous êtes pour moi le véritable type de la princesse fantastique, aimante, artiste et noble de manières, de langages et d’ajustements, comme les filles des rois au temps poétique. "

Marie d'Agoult (31 december 1805 – 5 maart 1876)

31-12-2010 om 12:38 geschreven door Romenu