|
Dolce far niente
De brug over de Maas bij Wessem
Het oversteken van de Maas
Bij elke stap bezig met de overkant.
Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw,
onbevreesd dansend boven de stenen brug.
De overkant is een belofte, komt huizenhoog
me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over.
Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid,
keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte
van afscheid en aankomst, terwijl ik mij met kloppend hart
voorwaarts spoed, naamloos opga in de drukte.
Almaar dichter op de andere oever aan, vergezicht
dat eindeloos zich ontvouwt, stadsgrond wordt, waterloop.
Droom die ik bewaar, ik draag hem met mij mee.
Frans Budé (Maastricht, 28 december 1945)
De Sint Servaasbrug in Maastricht
De Franse schrijver Patrick Modiano werd geboren in Boulogne-Billancourt op 30 juli 1945. Zie ook alle tags voor Patrick Mondiano op dit blog.
Uit: The Search Warrant (Vertaald door Joanna Kilmartin)
“Eight years ago, in an old copy of Paris Soir dated December 31 1941, a headline on page three caught my eye:
PARIS
Missing, a young girl, Dora Bruder, age 15, height 1.55m, oval-shaped face, grey-brown eyes, grey sports jacket, maroon pullover, navy-blue skirt and hat, brown gym shoes. Address all information to M and Mme Bruder, 41 Boulevard Ornano, Paris.
I had long been familar with the area around the Boulevard Ornano. As a child, I would accompany my mother to the Saint-Ouen flea markets. We would get off the bus either at the Porte de Clignancourt or, occasionally, outside the 18th arrondissement Town Hall. Always, it was a Saturday or Sunday afternoon.
I am writing these pages in November 1996. It seldom stops raining. Tomorrow we shall be in December, and 55 years will have passed since Dora ran away. It gets dark early, and it is just as well: night obliterates the greyness and monotony of these rainy days when one wonders if it really is daytime, or if we are not going through some intermediary stage, a sort of gloomy eclipse lasting til dusk. Then the street-lamps and shop windows and cafés light up, the evening air freshens, contours sharpen, there are traffic jams at the crossroads and hurrying crowds in the streets. And in the midst of all these lights, all this hubbub, I can hardly believe that this is the city where Dora lived with her parents, where my father lived when he was 20 years younger than I am now. I feel as if I am alone in making the link between Paris then and Paris now, alone in remembering all these details. There are moments when the link is stretched to breaking-point, and other evenings when the city of yesterday appears to me in fugitive gleams behind that of today.”
Patrick Modiano (Boulogne-Billancourt, 30 juli 1945)
De Noorse schrijfster en scenariste Maja Lunde werd geboren in Oslo op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog. Zie ook alle tags voor Maja Lunde op dit blog.
Uit: Die Geschichte der Bienen (Vertaald door Ursel Allenstein)
„Heute war ich auf Feld 748 eingesetzt. Wie viele es insgesamt waren, wusste ich nicht, aber meine Gruppe war eine von hunderten. In unseren beigefarbenen Arbeitsanzügen glichen wir einander wie die Bäume und hingen bei der Arbeit so dicht beieinander wie deren Blüten. Niemals allein, immer zu einer Traube gedrängt, ob hier oben in den Bäumen oder unten entlang des Pfades, wenn wir von einem Feld zum nächsten zogen. Nur in unseren kleinen Wohnungen hatten wir einige wenige Stunden am Tag für uns. Das übrige Leben fand hier draußen statt.
Es war still. Während der Arbeit durften wir nicht miteinander reden. Nur unsere vorsichtigen Bewegungen in den Bäumen waren zu hören und hin und wieder ein leises Räuspern oder Gähnen oder das Reiben der Arbeitskleidung an den Stämmen. Manchmal gab es auch einen Laut, den wir hassen gelernt hatten – ein Ast, der knackte und schlimmstenfalls sogar brach. Davon abgesehen machte nur der Wind Geräusche, wenn er durch die Zweige fuhr und über die Blüten strich oder durch das Gras auf dem Boden raschelte.
Er wehte von Süden her, aus Richtung des Waldes. Im Gegensatz zu den weißblühenden Obstbäumen, die noch kein Laub trugen, wirkte der Wald dunkel und ungezähmt, und schon in wenigen Wochen würde er eine noch üppigere, grüne Mauer bilden. Wir gingen nie hinein, hatten dort nichts zu erledigen. Und neuerdings gab es Gerüchte, dass er gerodet werden sollte, um einer neuen Plantage Platz zu machen.
Jetzt summte aus Richtung des Waldes eine Fliege heran, ein seltener Anblick, so wie ich schon seit Tagen keine Vögel mehr gesehen hatte, auch sie waren weniger geworden. Sie machten Jagd auf die wenigen Insekten, die es noch gab, und hungerten ansonsten wie der Rest der Welt auch.
Ein Geräusch durchschnitt die Stille. Es war die Pfeife, die von der Baracke der Aufseher herüberdrang, das Signal zur zweiten und letzten Pause des Tages. Erst jetzt fiel mir auf, wie trocken meine Zunge war.
Wie eine zusammenhängende Masse glitten die anderen Arbeiterinnen und ich von den Bäumen hinab. Meine Kolleginnen unterhielten sich. Kaum war es erlaubt, setzte ihr wildes Plappern ein, als hätte man einen Schalter umgelegt."
Maja Lunde (Oslo, 30 juli 1975)
De Engelse dichteres en schrijfster Emily Brontë werd geboren in Thornton in Yorkshire op 30 juli 1818. Zie ook alle tags voor Emily Brontë op dit blog.
Uit: Wuthering Heights
‘What the devil is the matter?’ he asked, eyeing me in a manner that I could ill endure, after this inhospitable treatment.
‘What the devil, indeed!’ I muttered. ‘The herd of possessed swine could have had no worse spirits in them than those animals of yours, sir. You might as well leave a stranger with a brood of tigers!’
‘They won’t meddle with persons who touch nothing,’ he remarked, putting the bottle before me, and restoring the displaced table. ‘The dogs do right to be vigilant. Take a glass of wine?’
‘No, thank you.’
‘Not bitten, are you?’
‘If I had been, I would have set my signet on the biter.’ Heathcliff’s countenance relaxed into a grin.
‘Come, come,’ he said, ‘you are flurried, Mr. Lockwood. Here, take a little wine. Guests are so exceedingly rare in this house that I and my dogs, I am willing to own, hardly know how to receive them. Your health, sir?’
I bowed and returned the pledge; beginning to perceive that it would be foolish to sit sulking for the misbehaviour of a pack of curs; besides, I felt loth to yield the fellow further amusement at my expense; since his humour took that turn. He—probably swayed by prudential consideration of the folly of offending a good tenant—relaxed a little in the laconic style of chipping off his pronouns and auxiliary verbs, and introduced what he supposed would be a subject of interest to me—a discourse on the advantages and disadvantages of my present place of retirement. I found him very intelligent on the topics we touched; and before I went home, I was encouraged so far as to volunteer another visit tomorrow. He evidently wished no repetition of my intrusion. I shall go, notwithstanding. It is astonishing how sociable I feel myself compared with him."
Emily Brontë (30 juli 1818 - 19 december 1848)
Anita Caprioli (Catherine) en Alessio Boni (Heathcliff) in een Italiaanse tv-film uit 2004.
De Amerikaanse schrijfster Cherie Priest werd geboren in Tampa op 30 juli 1975. Zie ook alle tags voor Cherie Priest op dit blog.
Uit: Chapelwood
“I escaped Chapelwood under the cover of daylight, not dark-ness. The darkness is too close, too friendly with the terrible folk who worship there. (The darkness would give me away, if I gave it half a chance.) So I left them an hour after dawn, when the reverend and his coterie lay sleeping in the hall beneath the sanctuary. When last I looked upon them, taking one final glance from the top of the stairs—down into the dim, foul-smelling quarter lit only with old candles that were covered in dust—I saw them tangled together, limb upon limb. I would say that they writhed like a pit of vipers, but that wasn't the case at all. They were immobile, static. It was a ghastly, damp tableau. Nothing even breathed.
I should have been down there with them; that's what the reverend would've said if he'd seen me. If he'd caught me, he would've lured me into that pallid pile of flesh that lives but is not alive. He would have reminded me of the nights I've spent in the midst of those arms and legs, tied together like nets, for yes, it is true: I have been there with them, among the men and women lying in a heap in the cellar. I have been a square in that quilt, a knot in that rug of humanity, skin on skin with the boneless, eye-less things that are not arms, and are not legs. (I dream of it now, even when I'm not asleep.) But never again. I have regained my senses—or come back to them, having almost fled them altogether. So what sets me apart from the rest of them, enthralled by the book and the man who wields it? I cannot say. I do not know. I wanted to be with them, to be like them. I wanted to join their ranks, for I believed in their community, in their goals. Or I thought I did. I am rethinking all the things I thought. I am fashioning new goals, goals that will serve mankind bet-ter than the distant, dark hell that the reverend and his congrega-tion seek to impose upon us all. They taught me too much, you see. They let me examine too many of their secrets too closely. and taste too much of the power they chase with their prayers and their formulas. When they chose me for an acolyte, they chose poorly. I take comfort in this, really, I do. It means that they can misjudge.”
Cherie Priest (Tampa, 30 juli 1975)
Cover
De Nederlandse schrijfster Pauline van der Lans werd geboren op 30 juli 1963 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Pauline van der Lans op dit blog.
Uit: Donkerblonde dochter
“Haar benen bungelden naast het ronddraaiende achterwiel. Met haar handen omklemde ze de onderkant van het zadel. Liever zou zij haar armen rond haar vaders middel slaan. Haar wang tegen de warme rug, waarvan de wervels scherp boven elkaar lagen gestapeld, licht gebogen onder zijn overhemd. Als zij haar vader vasthield, zou zij nooit vallen. Het sterke lijf zou haar op-vangen en beschermen. En als zij dan straks halt hielden, zou haar vader haar van de bagagedrager zwieren. Natuurlijk kon zij best zelf afstappen, maar haar vader wilde haar graag optillen, omdat hij haar zo lang niet gezien had. Zo lang niet had kunnen vastpakken. Niet had kunnen aanraken. En dan zou hij met zijn hand door haar haren raggen, de knokkels op haar schedel. 'Zo, meisje.' De schroeven onder het zadel waren verroest. Het was een oude fiets. Oom Aad en oom Jo brachten er nog niet zo lang geleden venetskrantjes mee rond, maar dat hoefde nu niet meer. Haar vaders voeten op de piepende pedalen. Door zijn zomer-broek heen schemerden magere benen. Knokig. Een laagje vet met daaronder botten. 'Had je me in Chunkai moeten zien: had hij gezegd toen haar moeder haar zorg uitsprak. 'Ik ben een gevulde kerstkalkoen vergeleken met toen.' In de gang fluisterden oom Daan en oom Jaap woorden als 'ontberingen', 'mensonterende omstandigheden', 'kassian', 'voor lijk achtergelaten', en 'wonderbaarlijk'. En zij schudden hun hoofden.
Zij keek naar beneden en zag haar schoenen met de kale neu-zen en daaronder het voorbijflitsende pad. De schoenen werden te klein. Nog even en ze gingen naar Mietsie van oom Jo.
De lammetjes die in het voorjaar nogklein en wollig waren, ston-den nu net zo bedaard in de wei te grazen als volwassen schapen. Hoe zij, een paar weken geleden nog maar, struikelden over hun pootjes van vilt, en opsprongen naar elkaar. Wat had zij daarom moeten lachen. Nadoen kon je het niet. Elke dag fietste zij met haar moeder na het avondeten door de weilanden bi) Monster. Hoe fris het rook in het voorjaar, naar avonturen en nieuw leven. En dan nu de verzadigde zomergeur, die loom maakte. Niet zelf fietsend maar achterop. Trosjes vliegen en muggen in de lucht, het opschietende mais, akkers vol korenbloemen en klaprozen in het bermgras, beloftevol als haar moeders zomerrok tijdens een dagje uit.”
Pauline van der Lans (Den Haag, 30 juli 1963)
Cover
Zie voor nog meer schrijvers van de 30e juli ook mijn blog van 30 juli 2016 deel 1 en eveneens deel 2.
30-07-2017 om 08:30
geschreven door Romenu 
Tags:Frans Budé, Patrick Modiano, Maja Lunde, Emily Brontë, Cherie Priest, Pauline van der Lans, Romenu
|
