Prettige Pinksterdagen!

Pfingsten, Jozseph Ignaz Mildorfer (1719 –1775), rond 1750

Pinksteren

Gij hebt dit graf gebroken nu
En wij kunnen niet blijven staan
Nu Gij daaruit zijt opgestaan,
Maar toch, hoe was het vol van U.

Het hart dat gij geschapen hebt
Werd ledig van Uw hemelvaart,
En 't oog heeft blind omhoog gestaard
Omdat Gij het verlaten hebt.

Het is zo vreemd geworden nu,
Want wij, uw kindren, zijn verweesd
En wachten ledig op Uw Geest,
En toch, wij zijn niet zonder U.

Ach, dat wij op dezelfde tijd
Verweesde zijn en deelgenoot,
Horen aan leven en aan dood,
Verlossing en verlorenheid.




Muus Jacobse (13 september 1909 – 21 november 1972)

De Spaans-Galicische schrijver Gonzalo Torrente Ballester werd geboren op 13 juni 1910 in Serantes, Ferrol, Galicië. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Santiago de Compostela (Vertaald door Victor Andrés Ferretti en Karina Gómez-Montero)

„Auch das Wort hat seinen Anteil an der Entstehung Compostelas, auch das Wort wirkte mit am unermesslichen Werk. Zuerst das Wort Gottes, dann das Wort der Menschen. Die Steine sind wunderschön, ja, und anzunehmen, sie hätten ihren Ursprung im Zusammenspiel von Nebel und wohlklingender Bronze, ist eine hübsche poetische Vorstellung; doch jeder Stein hat einen Namen, und die Namen von Compostela sind so schön wie die Steine selbst. Namen von Straßen, Plätzen und Winkeln, von Türmen, Kirchen und Palästen. Von Gassen wie der Rúa de Raíña, von Türmen wie der Torre Berenguela.

Wie gerne würden wir uns vorstellen, dass sich ein Mönch in seinen Träumen Namen um Namen ausgedacht hat – in derselben Weise, wie etwa Erzbischof Gelmírez einst sein großes Bauwerk ersann. Der Mönch ruhte nicht eher, bis die ganze Stadt mit ihrer Geschichte in eine Liste aus Wörtern von hehrer lateinischer Provenienz eingeschlossen war, die sich eines nach dem anderen vortragen ließen und zusammen ein vollkommenes Gedicht in elegischen Distichen bildeten. Aber nein, so war es nicht! Es war ganz anders.

Es war das Werk der Zeit, die an der Sprache arbeitet, wie sie an den Steinen arbeitet, und die die gewöhnlichen Ausdrücke verschönert, wie sie mit ihrer Patina die Farbe einer Fassade verschönert. Einen Ort, den man »Preconitorium« nannte, ließ die Zeit zu »Preguntoiro« werden. Wenn euer

neugieriges Gemüt nach einer wissenschaftlichen Erklärung verlangt, haltet euch an die Philologen; wer sich jedoch einzig und allein auf wissenschaftliche Erklärungen verlässt, wird nur sehr wenig über Compostela erfahren.“

Gonzalo Torrente Ballester (13 juni 1910 – 27 januari 1999)

Beeld in  Café Novelty, Salamanca

De Portugese dichter en schrijver Fernando António Nogueira Pessoa werd geboren in Lissabon op 13 juni 1888. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007 en ook mijn blog van 13 juni 2008 en ook mijn blog van 13 juni 2009 en ook mijn blog van 13 juni 2010.

Autopsychografie

De dichter wendt slechts voor.
Hij veinst zo door en door
Dat hij zelfs voorwendt pijn te zijn
Zijn werkelijk gevoelde pijn.

En zij die lezen wat hij schreef,
Voelen in de gelezen pijn
Niet de twee die hij geleden heeft
Maar een die de hunne niet kan zijn.

En zo rijdt op zijn rails in 't rond,
Tot vermaak van onze rede,
Die opwindtrein, in dichtermond
ook wel "het hart" geheten.

Abdicatie

Neem mij in uw armen, o eeuwige nacht,
En noem mij – koning die ik ben – uw zoon.
Vrijwillig deed ik afstand van mijn troon
Van dromen, die mij slechts vermoeidheid bracht

Mijn zwaard, mijn armen zijn ontkracht,
een kalme, mannelijke hand heeft het genomen;
Mijn scepter heb ik neergelegd, mijn kroon,
Versplinterde symbolen vroeger macht.

Mijn maliënkolder, nu zo nutteloos,
Mijn sporen, rinkelend en waardeloos,
Heb ik achtergelaten op de koude trap.

’k Ontdeed mij, ziel en lichaam, van mijn koningschap
En keerde terug tot de aloude en kalme nacht
Gelijk het landschap bij het sterven van de dag.

Vertaald door August Willemsen

I don’t know how many souls I have

I don’t know how many souls I have.

I’ve changed at every moment.

I always feel like a stranger.

I’ve never seen or found myself.

From being so much, I have only soul.

A man who has soul has no calm.

A man who sees is just what he sees.

A man who feels is not who he is.

Attentive to what I am and see,

I become them and stop being I.

Each of my dreams and each desire

Belongs to whoever had it, not me.

I am my own landscape,

I watch myself journey -

Various, mobile, and alone.

Here where I am I can’t feel myself.

That’s why I read, as a stranger,

My being as if it were pages.

Not knowing what will come

And forgetting what has passed,

I note in the margin of my reading

What I thought I felt.

Rereading, I wonder: “Was that me?”

God knows, because he wrote it.

Vertaald door Richard Zenith

Fernando Pessoa (13 juni 1888 – 30 november 1935)

Buste in Durban, Zuid-Afrika

De Nederlandse schrijver Willem Brakman werd geboren op 13 juni 1922 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010 en eveneens alle tags voor Willem Brakman op dit blog.

Uit: Engel (Zes subtiele verhalen)

„Nog een paar kostbare jaren en dan kwam hij in de veilige, gezwelloze regionen van geleidelijke mummificatie en uitdroging, maar daar namen de kansen weer snel toe om, na een volle vuist in de borst plotseling over gazon en daken weg te zweven op een zomerwindje, terwijl het lijf achterbleef voor de huishoudelijke dienst: hand op het hart, oog gedoofd, gezicht van rubber. Zorg, zorg. Voorlopig echter moest dat lijf nog worden voortgeduwd, gevoed, ontlast, gewassen, te slapen gelegd en van mineralen voorzien.

Bij toeval keek hij omhoog en zag zichzelf opeens staan in een bolle spiegel, daar aangebracht opdat de geronten niet zouden wegsluipen met chocolade of pepermunt in jasje of tasje. Wel parkeerden en rangeerden in de flats alleen gegoede bejaarden, maar kleptomanie neemt snel toe met het klimmen der jaren.

Uitgerekt stond hij daar in den hoge, achter een gebogen karretje, geflankeerd door een heel reclamepakket van zoutloze soepen, lecitinehoudende sojabonen en galdrijvende tarwekiemen. Een groot kegelvormig Bertrand-Russellhoofd zag hij, lange dunne knokkelhanden en hele elegante voetjes in de diepte. Een tragische gestalte, zo plotseling betrapt en bijgebogen, maar zoals Lou Barenswaard zijn Bataks en pygmeeën, zo had ook hij zijn dichters, zijn troostende en bezwerende

poëten. Bijna altijd beschikte hij wel over het woord en er waren momenten dat hij vast geloofde dat hem dat had behoed voor een gierende huilbui of op zijn minst voor chaos of verwarring.

The tree has entered my hands

The sap has ascended my arms

The tree has grown into my breast

Downward

The branches grow out of me like arms.

Zijn inwendig orgaan, zijn innerlijke stem bezat een somber en gedragen pathos dat regelrecht uit het hart kwam en al wat daar lag verzameld. Er school niets in van dat dappere oudje of de naar nobele voleinding toe rijpende stoïcijn.“

Willem Brakman (13 juni 1922 – 8 mei 2008)

De Britse schrijver en presentator Marcel Theroux werd geboren op 13 juni 1968 in Kampala, Oeganda. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Far North

„The old meetinghouse where we worshipped still stands on the far side of the town. We used to sit there in silence, listening to the spit and crackle of the logs.

The last time I went in there was five years ago. I hadn’t been inside for years and when I was a child I’d hated every stubborn minute I’d been made to sit there.

It still smelled like it used to: well-seasoned timber, whitewash, pine needles. But the settles had all been broken up to be burned and the windows were smashed. And in the corner of the room, I felt something go squish under the toe of my boot.It turned out to be someone’s fingers. There was no trace of the rest of him. I live in the house I grew up in, with the well in the courtyard and my father’s workshop much as it was in my childhood, still taking up the low building next to the side gate.

In the best room of the house, which was kept special for Sundays, and visitors, and Christmas, stands my mother’s pianola,and on it a metronome, and their wedding photograph, and a big gilded wooden M that my father made when I was born.

As my parents’ first child, I bore the brunt of their new religious enthusiasm, hence the name, Makepeace. Charlo was born two years later, and Anna the year after that.

Makepeace. Can you imagine the teasing I put up with at school? And my parents’ displeasure when I used my fists to defend myself?

But that’s how I learned to love fighting.

I still run the pianola now and again, there’s a box of rolls that still work, but the tuning’s mostly gone. I haven’t got a good enough ear to fix it, or a bad enough one not to care that I can’t.“

13-06-2011 om 12:10 geschreven door Romenu  

De Frans-Canadese dichter en schilder Hector de Saint-Denys Garneau werd geboren op 13 juni 1912 in Montréal. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007. en ook mijn blog van 13 juni 2008  en ook mijn blog van 13 juni 2009 en ook mijn blog van 13 juni 2010.

J'avais son bras

J'avais son bras d'eau fraîche autour de mon cou
Et la brûlure de son ventre sous mon épaule
Et ma tête était portée sur le spasme misérable
de son corps
Roulée sur cette suffocation misérable
Sur cette respiration malade
Et dans mes yeux qu'on ne peut fermer
L'horreur d'un plafond bas et blanc
Et cependant autour de mon cou
Son bras incroyable restait d'eau fraîche

Les pommiers

On dirait que sa voix

On dirait que sa voix est fêlée
Déjà?
Il rejoint parfois l'éclat du rire
Mais quand il est fatigué
Le son n'emplit pas la forme
C'est comme une voix dans une chaudière
Cela s'arrête au milieu
Comme s'il ravalait le bout déjà dehors
Cela casse et ne s'étend pas dans l'air
Cela s'arrête
et c'est comme si ça n'aurait pas dû commencer
C'est comme si rien n'était vrai

Moi qui croyais que tout est vrai à ce moment
Déjà?
Alors, qu'est-ce qui lui prend de vivre
Et pourquoi ne s'être pas en allé?

Hector de Saint-Denys Garneau (13 juni 1912 – 24 oktober 1943)

De Ierse dichter, toneelschrijver en mysticus William Butler Yeats werd geboren in Sandymount bij Dublin op 13 juni 1865. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010 en eveneens alle tags voor William Butler Yeats  op dit blog.

To Some I Have Talked With By The Fire

While I wrought out these fitful Danaan rhymes,

My heart would brim with dreams about the times

When we bent down above the fading coals

And talked of the dark folk who live in souls

Of passionate men, like bats in the dead trees;

And of the wayward twilight companies

Who sigh with mingled sorrow and content,

Because their blossoming dreams have never bent

Under the fruit of evil and of good:

And of the embattled flaming multitude

Who rise, wing above wing, flame above flame,

And, like a storm, cry the Ineffable Name,

And with the clashing of their sword-blades make

A rapturous music, till the morning break

And the white hush end all but the loud beat

Of their long wings, the flash of their white feet.

The White Birds

I WOULD that we were, my beloved, white birds on the foam of the sea!

We tire of the flame of the meteor, before it can fade and flee;

And the flame of the blue star of twilight, hung low on the rim of the sky,

Has awakened in our hearts, my beloved, a sadness that may not die.

A weariness comes from those dreamers, dew-dabbled, the lily and rose;

Ah, dream not of them, my beloved, the flame of the meteor that goes,

Or the flame of the blue star that lingers hung low in the fall of the dew:

For I would we were changed to white birds on the wandering foam: I and you!

I am haunted by numberless islands, and many a Danaan shore,

Where Time would surely forget us, and Sorrow come near us no more;

Soon far from the rose and the lily, and fret of the flames would we be,

Were we only white birds, my beloved, buoyed out on the foam of the sea!

Men Improve With The Years

I AM worn out with dreams;

A weather-worn, marble triton

Among the streams;
And all day long I look

Upon this lady's beauty

As though I had found in a book

A pictured beauty,

Pleased to have filled the eyes

Or the discerning ears,

Delighted to be but wise,

For men improve with the years;

And yet, and yet,

Is this my dream, or the truth?

O would that we had met

When I had my burning youth!

But I grow old among dreams,

A weather-worn, marble triton

Among the streams.

William Butler Yeats (13 juni 1865 –  28 januari 1939)

Standbeeld in Sligo, County Sligo

De Duitse schrijver Bruno Frank werd geboren in Stuttgart op 13 juni 1887. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Der Bürger als Künstler (Biografie door Sascha Kirchner)

»Bist alsobald und fort und fort gediehen, / Nach dem Gesetz wonach du angetreten«, heißt es kategorisch im ersten von Goethes Urworten. Das »Gesetz«, dem Bruno Frank unterstand und das ihn leitete, war das des deutsch-jüdischen Bürgertums an der Schwelle zum 20. Jahrhundert. Vor allem die großbürgerliche Herkunft prägte den angehenden Schriftsteller ; sie bestimmte ihn zeit seines Lebens – alles in allem mehr als die Tatsache, daß er in einer assimilierten jüdischen Familie aufwuchs. Bruno Sebald Frank kam am 13. Juni 1887 in Stuttgart als erster Sohn des Bankiers Sigismund Frank zur Welt. Der Vater, im Revolutionsjahr 1848 in Krefeld geboren, hatte am 3. September 1886 die gerade volljährig gewordene Lina Rothschild geheiratet, Tochter des Frucht- und Kohlenhändlers Salomon Rothschild und seiner Frau Jeannette aus Hanau. Die Großmutter war nach dem frühen Tod ihres Mannes 1870 nach Frankfurt gezogen, wo auch die Eheschließung der Eltern Bruno Franks stattfand. Sigismund Frank führte zu dieser Zeit schon eine aufstrebende Stuttgarter Privatbank. Dem Ehepaar wurden in großen Abständen drei weitere Kinder geboren : die Söhne Helmuth und Lothar 1892 und 1900, schließlich 1908 die Tochter Ruth.

Der jüdische Anteil am Wirtschaftsleben Württembergs war seit den Zeiten des Hoffaktors Joseph Süß Oppenheimer beständig gewachsen. Als Mitte des 19. Jahrhunderts das »goldene Zeitalter« der Privatbanken anbrach und zahlreiche Bankgeschäfte gegründet wurden, hatten die Württemberger Juden auch daran einen beträchtlichen Anteil. Die württembergischen Privatbanken erlangten indes nicht die Bedeutung der Häuser Rothschild in Frankfurt am Main oder Oppenheim in Köln.3 Im Jahr 1864, das den Juden durch den württembergischen König Karl die bürgerliche Gleichberechtigung brachte, existierte in Stuttgart bereits eine starke jüdische Gemeinde. Die Brüder Götz und Wilhelm Rosenfeld gründeten dort 1866 eine offene Handelsgesellschaft zum Betrieb eines Bank- und Wechselgeschäfts. Beide besaßen ein weiteres selbständiges Geschäft in Frankfurt am Main. Nach dem Austritt seines Bruders aus der kurz zuvor gegründeten Stuttgarter Firma Gebrüder Rosenfeld zum Jahresende 1871 übergab Wilhelm Rosenfeld das Geschäft fünf Jahre später, im Juli 1876, an Abraham Einstein und Sigismund Frank, die beide Prokura für das Unternehmen besaßen.

Bruno Frank (13 juni 1887 - 20 juni 1945)

De Argentijnse schrijver en journalist Leopoldo Lugones Argüello werd geboren op 13 juni 1874 in Villa María del Río Seco, een stad Córdoba, in het hart van Argentinië. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Strange Forces: The Fantastic Tales of Leopoldo Lugones (Vertaald door Gilbert Alter-Gilbert)

„Ah...nothing, not the cataclysm with its horrors, nor the clamor of the moribund city was so horrific as this lament of the beasts atop the ruins. Those roars had contained evidence of speech. They cried with who knows what unconscious and deserted sorrows, to some obscure divinity. In the succinct souls of the beasts the fear of the incomprehensible was added to the terrors of death. If everything else remained the same, the daily sun, the eternal sky, the familiar desert, why was everything burning up and why was there no water...? And lacking any idea whatever of the relationship of these phenomena, their horror was blind, which is to say, even more frightful. The conveyance of their pain was elevated by a certain vague notion of forethought, before that sky from which the infernal rain had been falling; and their plaintive roars unmistakably asked what tremendous thing had been the cause of their affliction. Ah...those roars, the only aspect of grandeur kept by these diminished brutes: what a comment on the secret horror of the catastrophe; what an interpretation of the irremediable pain of eternal solitude, eternal silence, eternal thirst...“

Leopoldo Lugones (13 juni 1874 – 18 februari 1938)

In 1922 

13-06-2011 om 12:09 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Lode Zielens werd geboren in Antwerpen op 13 juni 1901. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007 en ook mijn blog van 13 juni 2009 ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Forebon

“De meneer, die dezen Zaterdag namiddag even voor drie uur in de Antwerpsche tram zit - lijn 12, naar het Gerechtshof - is inderdaad de griffier Forebon. Of wilt ge hem Bonfore noemen? Hij leest, hij leest zelfs zeer aandachtig, wat inderdaad zeldzaam is bij een griffier, veeleer gewoon dossiers vluchtig door te nemen. De griffier is dus geheel in zijn lectuur verdiept. Hij merkt de halten niet op; klein zit hij, in schraalheid gedoken; dit zelf opgelegd bewuste, dit eigenhandig aangekweekte besef van zelfwaardigheid zijn totaal weg. Het is of de griffier op zijn beurt met iemand wordt geconfronteerd en deze confrontatie hem niet gunstig uitvalt. Met een zekere gejaagdheid, bijna drift te noemen, slaat hij de bladzijden van het boek om.

Achter, op het balcon houdt zich de onderzoeksrechter Ange op. Zoo aanstonds zullen zij als zijde aan zijde zitten, in éénzelfde kabinet, den zooveelsten dag van het zooveelste jaar. Ange zal zwijgend spreken en de griffier zwijgend luisteren. Beiden zullen verdwijnen in het duister van dit rommelige vertrek, zoo goed als opgelost in de vuile lucht daarvan en in het grijze stof, er zal niets anders wezen als de blik van Ange. Die blik: een bliksemend rapier. Wie hem ondergaat is getroffen vóór hij het zich bewust kan zijn. Even klein van gestalte als de griffier is de onderzoeksrechter. Gemeten is zijn stap, de handen houdt hij altijd ergens verdoken, opdat geen trilling zou verraden wat het brein doorwoelt en besluit. Even onaanzienlijk is het fletse gelaat, zoo goed als onopmerkelijk, vuns en bleek.“

Lode Zielens  (13 juni 1901 - 28 november 1944)

De Engelse schrijfster, dichteres en vertaalster Dorothy Leigh Sayers werd geboren op 13 juni 1893 in Oxford. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007 en ook mijn blog van 13 juni 2009 en ook mijn blog van 13 juni 2010.

De Engelse schrijfster Frances „Fanny“ Burney werd geboren op 13 juni 1752 in King's Lynn, Norfolk. Zie ook mijn blog van 13 juni 2007 en ook mijn blog van 13 juni 2009 ook mijn blog van 13 juni 2010.

Uit: Camilla Or A Picture Of Youth

“REPOSE is not more welcome to the worn and to the aged, to the sick and to the unhappy, than danger, difficulty, and toil to the young and adventurous. Danger they encounter but as the forerunner of success; difficulty, as the spur of ingenuity; and toil, as the herald of honour. The experience which teaches the lesson of truth, and the blessings of tranquillity, comes not in the shape of warning nor of wisdom; from such they turn aside, defying or disbelieving. 'Tis in the bitterness of personal proof alone, in suffering and in feeling, in erring and in repenting, that experience comes home with conviction, or impresses to any use.

In the bosom of her respectable family resided Camilla. Nature, with a bounty the most profuse, had been lavish to her of attractions; Fortune, with a moderation yet kinder, had placed her between luxury and indigence. Her abode was in the parsonage-house of Etherington, beautifully situated in the unequal county of Hampshire, and in the vicinity of the varied landscapes of the New Forest. Her father, the rector, was the younger son of the house of Tyrold. The living, though not considerable, enabled its incumbent to attain every rational object of his modest and circumscribed wishes; to bestow upon a deserving wife whatever her own forbearance declined not; and to educate a lovely race of one son and three daughters, with that expansive propriety, which unites improvement for the future with present enjoyment.

In goodness of heart, and in principles of piety, this exemplary couple was bound to each other by the most perfect unison of character, though in their tempers there was a contrast which had scarce the gradation of a single shade to smooth off its abrupt dissimilitude. Mr. Tyrold, gentle with wisdom, and benign in virtue, saw with compassion all imperfections but his own, and there doubled the severity which to others he spared. Yet the mildness that urged him to pity blinded him not to approve; his equity was unerring, though his judgment was indulgent.”

Fanny Burney (13 juni 1752 – 6 januari 1840)

De Duitse schrijver en psychiater Heinrich Hoffmann werd geboren op 13 juni 1809 in Frankfurt am Main. Zie ook mijn blog van 13 juni 2010.

Die Geschichte vom fliegenden Robert

Wenn der Regen niederbraust,
Wenn der Sturm das Feld durchsaust,
Bleiben Mädchen oder Buben
Hübsch daheim in ihren Stuben. -
Robert aber dachte: Nein!
Das muß draußen herrlich sein! -
Und im Felde patschet er
Mit dem Regenschirm umher.
Hui, wie pfeift der Sturm und keucht,
Daß der Baum sich niederbeugt!

Seht! den Schirm erfaßt der Wind,
Und der Robert fliegt geschwind
Durch die Luft so hoch, so weit;
Niemand hört ihn, wenn er schreit.
An die Wolken stößt er schon,
Und der Hut fliegt auch davon.
Schirm und Robert fliegen dort
Durch die Wolken immerfort.
Und der Hut fliegt weit voran,
Stößt zuletzt am Himmel an.

Wo der Wind sie hingetragen,
Ja! das weiß kein Mensch zu sagen.

Heinrich Hoffmann (13 juni 1809 – 20 september 1894)

13-06-2011 om 12:09 geschreven door Romenu  

De Franse journaliste en schrijfster Tristane Banon werd geboren op 13 juni 1979 in Neuilly-sur-Seine. Banon behaalde een diploma van de Ecole Superieure de Journalisme de Paris, en had aanvankelijk gelegenheidsbanen als journaliste, als anchorwoman in een tv-show over nieuwe informatie-en communicatietechnologieën, en als sportjournaliste. Ze was werkzaam in de politiek-afdeling, en later de culturele afdeling van het Franse weekblad Paris-Match, vervolgens werkzaam bij het ​​dagblad Le Figaro. Haar eerste boek, een lang essay getiteld “Erreurs avouées… (au masculin)” over de grootste fouten in het leven van politieke figuren, werd gepubliceerd in november 2003 door Anne Carrière. Een korte roman “Noir delire”, geïnspireerd door de tragische dood van de Franse actrice Marie Trintignant, verscheen in hetzelfde jaar in het literaire blad Bordel. Haar eerste roman “J'ai oublié de la tuer” werd in september 2004 gepubliceerd door éditions Anne Carrière. Op 5 februari 2007, tijdens een televisie-chat-show, beweerde Banon dat Dominique Strauss-Kahn haar in 2002 tijdens een interview seksueel had lastig gevallen, terwijl ze onderzoek deed voor “Erreurs avouées…”.

Uit: “Erreurs avouées…”.

“Je n'ai rien vu venir, je l'ai harcelé, même; je le voulais, ce rendez-vous. Après quatre appels sur son portable en trois jours, il a cédé. La date est fixée - le 5 février, dans son bureau de l'Assemblée nationale. Dominique Strauss-Kahn est un multirécidiviste de la responsabilité publique: député du Val d'Oise, membre de la commission des Affaires étrangères des groupes d'amitié avec l'Allemagne, l'Arménie, la Chine, les Etats-Unis, Israël, le Maroc et le Viêt-nam, et professeur d'université.  

Après avoir vu Séguéla, je voulais que mon entreprise de dissection de l'objet d'étude "Erreur" s'arrête sur un politique, je n'aurais peut-être pas dû. 

L'animal politique est une bête traquée. La peur du mot de trop, de la parole en l'air que retiendra un canard à scandales (pour rester dans le registre animal), le pousse a des réactions étonnantes (j'y reviendrai).  

Avez-vous déjà observé un agent immobilier? Terminé le discours pesant sur la bonne orientation et "cette merveilleuse hauteur sous plafond", il se tait. On passe souvent du moulin à paroles au voeu de silence. L'homme est toujours rassuré par les sujets qu'il maîtrise. Dominique Strauss-Kahn, c'est un peu pareil. Sorti du discours politique galvaudé, la peur de la récupération médiatique le handicape.”  

Tristane Banon (Neuilly-sur-Seine,13 juni 1979)

13-06-2011 om 00:00 geschreven door Romenu  

Prettige Pinksterdagen!

Jean II Restout, La Pentecôte , 1732

Pinksteren

O Geest, toen Gij ternederkwaamt

En voor hun oog gestalte naamt,

Doorzonk de hemel ademloos

Een stille witte vlammenhoos.

Boven hun lichaams donkre zuil

Verscheen een zacht bewogen tuil

Van licht, en glinsterende gleed

Het neder langs hun schamel kleed.

Hun mengelmoes van woorden vaal

Klonk ieder als zijn moedertaal.

In mensenwoord, op mensenwijs

Geeft God zijn heilgeheimen prijs.

Geen is zo druk, geen leeft zo snel,

Of hij hoort Uw vermaning wel:

De storm steekt op, de noodklok luidt,
De wereld wijkt, o mens, trek uit!

Die U in vlammen openbaart,

Wiens adem door de wereld vaart,

Die 't al bezielt, doordringt ons 't meest,

Ken ons, dat wij U kennen, Geest!

Willem de Mérode (2 september 1887 - 22 mei 1939)

12-06-2011 om 20:03 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Anne Frank werd geboren in Frankfurt am Main op 12 juni 1929. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010 en eveneens alle tags voor Anne Frank op dit blog.

Uit: Het Achterhuis

„Zondag, 14 Juni 1942

Vrijdag 12 Juni was ik al om 6 uur wakker en dat is heel begrijpelijk, daar ik jarig was. Maar om 6 uur mocht ik toch nog niet opstaan, dus moest ik mijn nieuwsgierigheid bedwingen tot kwart voor zeven. Toen ging het niet langer, ik ging naar de eetkamer, waar ik door Moortje (de kat) met kopjes verwelkomd werd.

Om even na zevenen ging ik naar papa en mama en dan naar de huiskamer, om mijn cadeautjes uit te pakken. Het was in de eerste plaats jou die ik te zien kreeg, wat misschien wel een van mijn fijnste cadeau's is. Dan een bos rozen, een plantje, twee takken pinkster-rozen, dat waren die ochtend de kinderen van Flora, die op mijn tafel stonden, maar er kwam nog veel meer.

Van papa en mama heb ik een heleboel gekregen en ook door onze vele kennissen ben ik erg verwend. Zo ontving ik o.a. de Camera Obscura, een gezelschapsspel, veel snoep, chocola, een puzzle, een broche, Nederlandse Sagen en Legenden door Joseph Cohen, Daisy's Bergvacantie, een enig boek, en wat geld, zodat ik me Mythen van Griekenland en Rome kan kopen, fijn!

Dan kwam Lies mij halen en wij gingen naar school. In de pauze tracteerde ik leraren en leerlingen op boterkoekjes en toen moesten we weer aan het werk.

Nu moet ik ophouden. Dáág, ik vind je zo fijn!“

Anne Frank (12 juni 1929 – maart 1945)

De Duitse dichter, schrijver en graficus Christoph Meckel werd geboren op 12 juni 1935 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010 en eveneens alle tags voor Christopher Meckel op dit blog.

Stimmen in der Maske

Er war kein König,

kein Schauspieler in der Rolle des Königs.

War kein Richter,

kein Schauspieler in der Rolle des Richters

und war kein Strauchdieb.

Wechselnde Stimmen in der Maske

widerhallten: du bist der Narr hinterm Vorhang.

Wenn die Zeit zum Symbol erstarrte,

den Tod entließ, die Priester verjagte,

gehst du mit der Schelle

durch die leeren Höfe der Verbotenen Stadt

und rufst: ich war kein König

und war kein Shylock,

kein Schauspieler in der Rolle des Shylock.

War kein Killer,

kein Schauspieler in der Rolle des Killers

und bin der Narr mit der Schelle!

Durchsage

AN ALLE BESUCHER!

Auf dem Messegelände befinden sich

organisierte Bettler und Diebe.

Wir empfehlen, auf Ihr Geld zu achten.

AN ALLE REISENDEN!

Im Bereich des Airports befinden sich

organisierte Kidnapper-Banden.

Wir empfehlen, im Gepäck zu verschwinden.

AN ALLE LEBENDEN!

Auf dem Friedensschauplatz befinden sich

organisierte Gangs von Killern.

Wir empfehlen, unsichtbar zu bleiben.

AN ALLE TOTEN!

Auf den Trümmerfeldern bewegen sich

Teams von Anwerbern für das nächste Leben.

Wir empfehlen, liegen zu bleiben.

BLEIBEN SIE LIEGEN.

Gehör

Ich hörte, daß die Gestorbenen ihr Gehör behalten.

Was hören Knochen, Staub und Asche.

Was vernimmt die getrocknete und die frische Verfaulung.

Hundertjahr altes Glockengeläut. Ich liebe dich

aus nicht vorhandenem Mund.

Wenn ich gestorben bin, werde ich hören

nichts, und die Brandung in den Buchten Orplid.

Christoph Meckel (Berlijn, 12 juni 1935)

De Turks-Duitse schrijfster en actrice Renan Demirkan werd geboren op 12 juni 1955 in Ankara. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 12 juni 2009 ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: Die Frau mit Bart

„Katrin hatte Anna die dazugehörige Geschichte erzählt. Das Bild zeigt eine Storch, der in einem Herbst vor fünfzig Jahren dem Zug der anderen in den Süden nicht folgen wollte und lieber an der Küste, auf dem Festland blieb. Es war nicht herauszubekommen, ob er noch zu jung war oder krank. Er flog nicht mit, überwinterte bei den Tieren des Bauernhofes im Stall. Die Leute sagten, wenn die anderen zurückkämen, würden sie ihn töten. So war es dann auch geschehen. Als der eigenwillige Außenseiter die Artgenossen nach der Rückkehr begrüßen wollten, stürzten sie sich in einer großen Gruppe auf ihn, zerfetzten den wehrlosen Vogel zu Tode.

>>Es reicht eben nicht, aus einem Storchenei von einer Storchenmutter in einen Storchennest ausgebrütet zu sein<<, dachte Anna. >>Das heißt noch lange nicht, daß du auch ein richtiger Storch bist. Du mußt den Storchensippengesetzen gestorcheln, du dummer Storch. Willst du mit Kühen und Schafen kuhmuhen und schafmeckern, bist du nach den Storchensippengesetzen  eben kein richtiger Klapperstorch mehr. Das Schaf mag dir ziemlich blöd erscheinen, weil es sich immer kahl rasieren läßt, aber es würde sich nie ein Ring durch die Nase ziehen lassen. Das ist eben das Schafsippengesetz. Nach dem Kuhsippengesetz darf sich eine Kuh zwar melken lassen, aber für Schafe ist die Kuhweide verboten. Die werden gnadenlos weggeboxt. Sie hätten dich sicher geduldet, aber sie hätten dich nie geliebt. Es wäre ein trauriges Storchenleben geworden.“

Renan Demirkan (Ankara, 12 juni 1955)

De Amerikaanse schrijfster Djuna Barnes werd geboren in Cornwall-on-Hudson, Orange County in de staat New York op 12 juni 1892. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 12 juni 2009 ook mijn blog van 12 juni 2010 

Uit: Nightwood

„He had tried to be one with her by adoring her, by imitating her goose-step of a stride, a step that by him adopted, became dislocated and comic. She would have done as much, but sensing something in him blasphemed and lonely, she had taken the blow as a Gentile must - by moving toward him in recoil. She had believed whatever he had told her, but often enough she had asked: "What is the matter?" - that continual reproach which was meant as a continual reminder of her love. It ran through his life like an accusing voice. He had been tormented into speaking highly of royalty, flinging out encomiums with the force of small water made great by the pressure of a thumb. He had laughed too heartily when in the presence of the lower order of title, as if, by his good nature, he could advance them to some distinction of which they dreamed. Confronted with nothing worse than a general in creaking leather and with the slight repercussion of movement common to military men, who seem to breathe from the inside out, smelling of gunpowder and horse flesh, lethargic yet prepared for participation in a war not yet scheduled (a type of which Hedvig had been very fond), Guido had shaken with an unseen trembling. He saw that Hedvig had the same bearing, the same though more condensed power of the hand, patterned on seizure in a smaller mould, as sinister in its reduction as a doll's house. The feather in her hat had been knife-clean and quivering as if in an heraldic wind; she had been a woman held up to nature, precise, deep-bosomed and gay. Looking at the two he had become confused as if he were about to receive a reprimand, not the officer's, but his wife's.

When she danced, a little heady with wine, the dance floor had become a tactical manoeuvre; her heels came down staccato and trained, her shoulders as conscious at the tips as those which carry the braid and tassels of promotion; the turn of her head held the cold vigilance of a sentry whose rounds are not without apprehension. Yet Hedvig had done what she could. If ever there was a massive chic she had personified it - yet somewhere there had been anxiety. The thing that she had stalked, though she herself had not been conscious of it, was Guido's assurance that he was a Baron. She had believed it as a soldier "believes" a command. Something in her sensitory predicament - upon which she herself would have placed no value - had told her much better. Hedvig had become a Baroness without question.“

Djuna Barnes (12 juni 1892 – 18 juni 1982)

Dichteres Mina Loy en Djuna Barnes, 1927

 
De Italiaanse dichter en schrijver  Sandro Penna werd geboren op 12 juni 1906 in Perugia. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 12 juni 2009 ook mijn blog van 12 juni 2010 

You will die child and I shall too.

You will die child and I shall too.
But more beautiful boys than you will still
sleep in sunshine by the seaside.
But we shall still be but ourselves.

My love is furtive

My love is furtive
like that of a poor person.
Everybody can steal it.
And I must allow him go.

Is there no hateful
danger for now?
But, friends, you know
it is in my heart.

I have found my little angel

I have found my little angel
amid a shady audience.
Smoking a small cigar
and with shining eyes...

 
Vertaald door Matt en Andrej Koymaski

Sandro Penna (12 juni 1906 – 21 januari 1977)

Hier met Pier Paolo Pasolini (r)

De Engelse schrijfster, essayiste, criticaen biografe Brigid Antonia Brophy werd geboren op 12 juni 1929 in Londen. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: In Transit

„The problem was the more acute because I was alone in a concourse of people. After a moment I noticed that my situation had driven me to think my thoughts to the public-address system, which had, for the last hour, been addressing me — inter aliens — which commands (couched as requests), admonitions (a tumble of negative subjunctives) and simple brief loud-hails, not one of which I had elected to act on.
Whichever language it might be I should be left with a few words of when all the rest had dropped off, at least public address would be equipped to understand my halting thoughts. Comforted, I set myself again to enjoying the refuge I was deliberately taking.
Yet it’s imprecise of me to call the public-address system the location of my interlocutor. As a matter of fact, I had not managed to spot where the voice came out — only the three points where it could go whispered in (to a microphone like a hose), murmurings of a uniformed snake-charmer to her phallic love.
The voice did not seem to emerge anywhence. It was loosed upon and irradiated the vast lounge, the top nine tenths of which contained only air and light, the people being mere shifting silt at the base. From time to time public-address commanded. ‘Pass the silt, please.’

12-06-2011 om 19:10 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en vertaler Hans Carl Artmann werd geboren op 12 juni 1921 in Wenen. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 12 juni 2009 en ook mijn blog van 12 juni 2010

Der 51. Traum

Stiege dir an einem neujahrsmorgen (im traum) ein zwerg aus deinem linken schuh und fragte dich, wo du seinen stern habest, und du dächtest: Was für einen stern meint er, der kleine kerl? Und du gäbest ihm nach einer weile zur antwort: Ich habe ihren stern nicht, aber bitte, sie können ja in meiner wohnung nachsuchen ... Und er käme endlich an das Bett deiner noch schlafenden frau und riefe erfreut: Aber da liegt er doch! Und du sagtest: Man soll schlafendes nicht vor seiner zeit wecken; auch keinen stern .... Und der zwerg antwortete: Gut, so will ich mich denn einstweilen mit den lockenwicklern unterhalten ... Und er begänne einen nach dem anderen in seinen langen bart zu wickeln - dann zähle mit bis zum fünfzigsten, aber beim einundfünfzigsten wirf ihn hinaus vor das haus, denn in diesem augenblicke ist er machtlos wie ein kind, seine fabelhafte stärke verläßt ihn, deine frau aber darfst du behalten.

H. C. Artmann (12 juni 1921 – 4 december 2000)

De Duitse dichter Günter Nehm werd geboren in Wattenscheid op 12 juni 1926. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010

Nonsens

Es blüht am Rande der Literatur
ein Pflänzchen, nur wenig beachtet.
Vom Zweck seines Daseins fehlt jegliche Spur,
drum wird es in ernsthaften Fachkreisen nur
als lästiges Unkraut betrachtet.

Man hält es für das, was sein Name besagt,
für Nonsens, denn das ist sein Name.
Es hat sich noch niemals darüber beklagt,
doch Mangel an Sinn ist nur wenig gefragt
und stets eine schlechte Reklame.

Drum weg mit dem Kraut, das gar nichts bezweckt.
Doch langsam und nichts überstürzen.
Es gibt ja noch Leute mit Kleinhirndefekt,
die haben den Wert dieser Pflanze entdeckt
als Mittel zum Heilen und Würzen.

Günter Nehm (12 juni 1926 - 11 februari 2009)

De Amerikaanse schrijfster Rona Jaffe werd geboren op 12 juni 1932 in New York. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 12 juni 2009 en ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: The Best Of Everything

„It was five minutes before nine when Caroline reached the floor where the typing pool was located, and she was surprised to find the large room dark and all the typewriters still neatly covered. She had been afraid she would be late, and now she was the first one. She found the switch that turned on the ceiling lights and prowled around waiting for someone to appear. There was a large centre room with rows of desks for the secretaries, and on the edges of this room were the closed doors of the offices for editors. Tinsel Christmas bells and red bows were still taped to some of the doors, looking bedraggled and sad now that the season was over.

She looked into several of the offices and saw that they seemed to progress in order of the occupant’s importance from small tile-floored cubicles with two desks, to larger ones with one desk, and finally to two large offices with carpet on the floor, leather lounging chairs, and wood-panelled walls. From the books and magazines lying around in them she could see that one of these belonged to the editor of Derby Books and the other to the editor of The Cross. She heard voices then in the main room, and the sound of laughter and greetings. Stricken with a sudden attack of shyness, she came slowly out of the editor’s office.“

Rona Jaffe (12 juni 1932 – 30 december 2005)

Boekomslag 

De Franse schrijver André Suarès (eig. Félix André Yves Scantre) werd geboren op 12 juni 1868 in Marseille. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: Hélène

“Hélène est calme comme la mer, et passionnée comme elle. Hélène a ses tempêtes ; mais elles lui coûtent bien moins qu’aux grands rocs qu’elle bat. L’écume est un élément de sa parole. Elle s’orne de ses violences ; elle pleure en souriant. Elle se fait un collier et des amulettes des épaves qu’elle a faites. Elle use en baisant et ne s’use pas. Elle noue le charme de la fragilité au cou de l’indifférence, et sa langueur dénoue. Elle est unie sur les désastres qu’elle cause ; son sourire plan est alors le miroir de l’immense silence. Sa beauté fait naître des douleurs qu’elle ne ressent pas. On se perd pour elle, et elle s’y résigne, ne l’ayant jamais su, ne le voulant qu’à peine.

La mer a tous les âges. Elle est le regard du myosotis à l’aurore. Elle est la pierre précieuse de midi. Elle est le pollen du crépuscule.

La mer ignore la misère infinie de l’algue sous le flot, les transes du goémon qui sèche au soleil, quand les ventricules du varech, par pulsations brèves, éclatent. Hélène, tu méconnais ainsi la misère de l’homme sous la marée du temps. Et que fais-tu de son cœur qui se brise, au soleil de la connaissance ?

Le bruit du flot encense Hélène. Ce va-et-vient primordial la caresse, et quand elle a sommeil, la berce. La lutte désespérée, toujours reprise, toujours à reprendre, elle s’y prête en riant, la nonchalante ; voluptueuse, elle s’en croit le prix. L’image de la vie passe sur elle, orage qu’elle reflète. Elle joue de l’inquiétude perpétuelle, et se balance à la malédiction de l’éternel mouvement.“

André Suarès (12 juni 1868 – 7 september 1948)

De Zwitserse schrijfster Johanna Spyri werd geboren in Hirzel op 12 juni 1827. Zie ook mijn blog van 12 juni 2007 en ook mijn blog van 12 juni 2009 en ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: Heidi kann brauchen, was es gelernt hat

„Der freundliche Herr Doktor, der den Entscheid gegeben hatte, dass das Kind Heidi wieder in seine Heimat zurückgebracht werden sollte, ging eben durch die breite Straße dem Hause Sesemann zu. Es war ein sonniger Septembermorgen, so licht und lieblich, dass man hätte denken können,

alle Menschen müssten sich darüber freuen. Aber der Herr Doktor schaute auf die weißen Steine zu seinen Füßen, so dass er den blauen Himmel über sich nicht einmal bemerken konnte. Es lag eine Traurigkeit auf seinem Gesichte, die man vorher nie da gesehen hatte, und seine Haare waren viel grauer geworden seit dem Frühjahr. Der Doktor hatte eine einzige Tochter gehabt, mit der er seit dem Tode seiner Frau sehr nahe zusammengelebt hatte und die seine ganze Freude gewesen war: Vor einigen Monaten war ihm das blühende Mädchen durch den Tod entrissen worden. Seither sah man den Herrn Doktor nie mehr so recht fröhlich, wie er vorher fast immer gewesen war.

Auf den Zug an der Hausglocke öffnete Sebastian mit großer Zuvorkommenheit die Eingangstür und machte gleich alle Bewegungen eines ergebenen Dieners. Denn der Herr Doktor war nicht nur der erste Freund des Hausherrn und dessen Töchterchens, durch seine Freundlichkeit hatte er sich, wie überall, die sämtlichen Hausbewohner zu guten Freunden

gemacht.“

Johanna Spyri  (12 juni 1827 -  7 juli 1901)

Met haar zoontje Berhard, 1856 

De Engelse schrijver, predikant en historicus Charles Kingsley werd geboren op 12 juni 1819 in Holne, Devon. Zie ook mijn blog van 12 juni 2010

Uit: Hereward, The Last Of The English

„Known to all is Lady Godiva, the most beautiful as well as the most saintly woman of her day; who, "all her life, kept at her own expense thirteen poor folk wherever she went; who, throughout Lent, watched in the church at triple matins, namely, one for the Trinity, one for the Cross, and one for St. Mary; who every day read the Psalter through, and so persevered in good and holy works to her life's end,"--the "devoted friend of St. Mary, ever a virgin," who enriched monasteries without number,--Leominster, Wenlock, Chester, St. Mary's Stow by Lincoln, Worcester, Evesham; and who, above all, founded the great monastery in that town of Coventry, which has made her name immortal for another and a far nobler deed; and enriched it so much "that no monastery in England possessed such abundance of gold, silver, jewels, and precious stones," beside that most precious jewel of all, the arm of St. Augustine, which not Lady Godiva, but her friend, Archbishop Ethelnoth, presented to Coventry, "having bought it at Pavia for a hundred talents of silver and a talent of gold."

Less known, save to students, is her husband, Leofric the great Earl of Mercia and Chester, whose bones lie by those of Godiva in that same minster of Coventry; how "his counsel was as if one had opened the Divine oracles"; very "wise," says the Anglo-Saxon Chronicle, "for God and for the world, which was a blessing to all this nation"; the greatest man, save his still greater rival, Earl Godwin, in Edward the Confessor's court.“

Charles Kingsley (12 juni 1819 - 23 jan 1875)

12-06-2011 om 19:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Styron werd op 11 juni 1925 in Newport News in de staat Virginia geboren. Zie ook mijn blog van 11 juni 2010 en eveneens alle tags voor William Styron op dit blog.

Uit: Sturz in die Nacht (Darkness Visible: A Memoir of Madness, vertaald door Willy Winkler)

“In Paris, an einem kalten Abend Ende Oktober 1985, wurde mir zum ersten Mal voll bewusst, dass der Kampf mit meiner psychischen Störung – ein Kampf, der mich schon seit einigen Monaten in Anspruch nahm – tödlich ausgehen könnte. Das war mir in dem Augenblick klar, als das Auto, in dem ich saß, eine vom Regen glänzende Straße in der Nähe der ChampsÉlysées hinabfuhr und an einem matt leuchtenden Neonschild mit der Aufschrift HÔTEL WASHINGTON vorbeiglitt. Beinah fünfunddreißig Jahre war es her, seit ich das Hotel gesehen hatte, als es im Frühjahr 1952 für einige Nächte meine erste Unterkunft in Paris gewesen war. Während der ersten Monate meines »Wanderjahrs « war ich im Zug von Kopenhagen nach Paris gekommen und dank der nachdrücklichen Laune eines New Yorker Reisebüroangestellten im Hôtel Washington gelandet.

Damals war das Hotel eine der vielen feuchten, anspruchslosen Herbergen für vorwiegend amerikanische Touristen, die nur über sehr bescheidene Mittel verfügten, dafür aber, wenn

sie wie ich reagierten und zum ersten Mal aufgeregt mit den Franzosen und ihren komischen

Gepflogenheiten in Berührung kamen, nie vergessen würden, wie das exotische Bidet, unverrückbar

an seinem Platz im tristen Schlafzimmer, zusammen mit der Toilette am anderen Ende des schwach beleuchteten Flurs buchstäblich den Abgrund zwischen der gallischen und der angelsächsischen Kultur definierte.

Im Washington war ich allerdings nur kurz geblieben: Innerhalb weniger Tage hatten mich

neugewonnene junge amerikanische Freunde zum Auszug überredet und mich in einem noch schäbigeren, dafür aber bei weitem pittoreskeren Hotel am Montparnasse in nächster Nähe von Le

Dôme und anderen, einem Literaten angemessenen Lokalen untergebracht. (Ich war Mitte zwanzig, hatte soeben meinen ersten Roman veröffentlicht und war eine Berühmtheit, allerdings eine recht bescheidene, weil nur sehr wenige in Paris lebende Amerikaner von meinem Buch gehört, geschweige denn es gelesen hatten.) Und im Lauf der Jahre verschwand das Hôtel Washington

allmählich aus meinem Bewusstsein.”

William Styron (11 juni 1925 – 1 november 2006)

De Britse dichteres en schrijfster Renée Vivien (eig. Pauline Mary Tarn) werd geboren op 11 juni 1877 in Londen. Zie ook mijn blog van 11 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010.

The Touch

The trees have kept some lingering sun in their branches,

Veiled like a woman, evoking another time,

The twilight passes, weeping. My fingers climb,

Trembling, provocative, the line of your haunches.

My ingenious fingers wait when they have found

The petal flesh beneath the robe they part.

How curious, complex, the touch, this subtle art--

As the dream of fragrance, the miracle of sound.

I follow slowly the graceful contours of your hips,

The curves of your shoulders, your neck, your upappeased breasts.

In your white voluptuousness my desire rests,

Swooning, refusing itself the kisses of your lips.

De aanraking

De bomen bewaarden wat zon in hun takken.
Zoals een gesluierde vrouw in een andere tijd,
Verdwijnt de wenende schemering... Mijn vingers
Volgen trillend en uitdagend de lijn van je heupen.

Mijn listige vingers treuzelen als ze onder het kleed
je huiverend vlees voelen, dat zacht is als petaaltjes...
De kunst van het tasten, complex en nieuwsgierig,
Evenaart de droom van parfum, het wonder van klanken.

Ik volg langzaam de contouren van je heupen,
Je schouders, je nek, je onbevredigde borsten.
Mijn kiese begeerte wijst je kussen af;
Ze beroert en bezwijmt in blanke wellust.

Vertaald door Lepus

Renée Vivien (11 juni 1877 – 10 november 1909)

De Franse schrijver Jean-Pierre Chabrol werd geboren op 11 juni 1925 in Chamborigaud. Zie ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010.

Uit: Clerguemort - Les Rebelles

“Pour monter jusqu’au mas des siens, le Casquillé, Cherchemidi ne voulut pas passer par le village, naturellement. Il l’évita sans réflexion, instinctivement, par une de ces lois naturelles du savoir-vivre montagnard jamais énoncées, jamais apprises, toujours appliquées sans effort, qui demande qu’on se présente d’abord aux siens avant d’aller se présenter, comme il se doit aussi, mais en deuxième temps seulement, aux différentes familles de son village.

L’écrivain de Paris emprunta le sentier, au flanc de la rive droite. La pente était rude, le sentier muletier, taillé dans le rocher, irrégulier, caillouteux ; à l’une des vistes, l’un de ces virages abrupts au tranchant d’une arête d’où l’on a toutes les vues (les vistes) possibles, Cherchemidi fit une pause, pour reprendre souffle, pour contempler son village, à ses pieds.

Clerguemort s’allongeait sur la rive gauche de cette rivière lunatique, du jour au lendemain jaunâtre ou verdâtre, torrentueuse et puis paisible, dévastatrice ou enjôleuse, seulement asservie aux humeurs du Lozère, vieux mont farouche, souverain absolu, pesant de toute sa masse chauve sur le village, trônant là-bas, à main gauche, au bout de la verte et fraîche vallée de Clerguemort

Le rocher en corne, au saillant de la pente, sur lequel Cherchemidi s’était assis, sur la rive droite, surplombait la farouche petite rivière d’une trentaine de mètres. Les toits étaient pour la plupart de ces lourdes pierres plates qu’on nommait lauzes en patois, quelques-uns, plus neufs, étaient en tuiles romaines déjà pâlies par les grands soleils. Vus de ce perchoir, tous les toits de Clerguemort semblaient se toucher.”

Jean-Pierre Chabrol (11 juni 1925 – 1 december 2001)

Chabrol in 1953

De Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap werd geboren in Amsterdam op 11 juni 1983. Zie ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010.

Uit: Een blauwe vlinder zegt gedag

‘Huilen en klagen deed ze niet. Niet in mijn bijzijn. Maar toen ze vertelde over

het samenzijn met haar moeder, zoals het de laatste maanden iedere dag is geweest, gleden de

tranen al op het kussen voor ze er erg in had. Tranen van liefde, verdriet en geluk als ze aan haar

moeder dacht. Die liefde beleefde ze evengoed als ze alleen was. Misschien zelfs nog intenser.

Net zoals haar moeder haar verdriet beter wist te verwerken als ze alleen was dan in gezelschap

met dierbaren.’

(...)

’Misschien kunnen we samen met de doden in die essentie blijven hangen, door in de

dood een vriend te vinden, een onzichtbare hand die ons vooruittrekt en samenbrengt en leert

dat het leven zelf de essentie is, niet onze ambities of onze persoonlijke strijd.’

Sophie van der Stap (Amsterdam, 11 juni 1983)

De Engelse dichter en schrijver Ben Jonson werd geboren rond 11 juni 1572 in Westminster, Londen. Zie ook mijn blog van 11 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ben Jonson op dit blog.

On Poet-Ape

Poor Poet-Ape, that would be thought our chief,

Whose works are e'en the frippery of wit,

From brokage is become so bold a thief,

As we, the robbed, leave rage, and pity it.

At first he made low shifts, would pick and glean,

But the reversion of old plays; now grown

To a little wealth and credit in our scene,

He takes up all, makes each man's wit his own.

And told of this, he slights it. Tut, such crimes

The sluggish, gaping auditor devours;

He marks not whose 'twas first, and after-times

May judge it to be his as well as ours.

Fool, as if half-eyes will not know a fleece

From locks of wool, or shreds from the whole piece!

Aeglamour's Soliloquy

Here she was wont to go, and here, and here,

Just where those daisies, pinks, and violets grow!

The world may find the spring by following her,

For other print her airy steps ne'er left.

Her treading would not bend a blade of grass,

Or shake the downy blow-ball from his stalk.

But like the soft west wind she shot along;

And where she went, the flowers took thickest root,

As she had sowed 'em with her odorous foot.

Ben Jonson (ca. 11 juni 1572 – 6 augustus 1637)



Zie voor nog meer schrijvers van de 11^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

11-06-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Zuidafrikaanse schrijver Harold Athol Lannigan Fugard werd geboren op 11 juni 1932 in Middelburg, Kaapprovincie. Zie ook mijn blog van 11 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2008 en ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010

Uit:  Hello And Goodbye

„Hester: Somewhere else. Your were too young. They pushed me forward. ‘Say goodbye to your Mommie, Hester.’ I said it – but I couldn’t cry. I was dry and hot inside. Ashamed! Of u. Of her, Mommie, for being dead and causing all the fuss. Of him, Daddy, his face cracked like one of our old plates, saying things he never said when she was alive.

And all the uncles and aunties kissing him and patting hin on the back and saying ‘Shame!’ every time they saw you. It was those cousins of his from Despatch, who never ever came to visit us. The whole mob of them, all in black, the little girls in pretty dresses, looking at everything in the house and us looking like poor whites because there wasn’t enough cups to give everybody coffee at the same time. I hated it! I hated Mommie for being dead. I couldn’t cry. I cried later. I don’t know, maybe two days. Everything was over, the relatives gone. He was in bed with shock. The house was quiet like never before. Then there was a knock at the back door. I opened it an it was that coolie who always sold the vegetables, Where’s your Mommie?’ he asked. I couldn’t say anything at first. ‘Girlie, where’s your Mommie?’ then I told him. ‘Dead.’ I just said, ‘Dead’, and started to cry. He took off his hat and stood there watching me until I shouted, ‘Voetsek!” and chased him away – and sad down and cried and cried. Because suddenly I knew she was dead, and what it meant, being dead. It’s goodbye for keeps. She was gone forever. So I cried. There was something I wanted to do, but it was to late.

Athol Fugard (Middelburg (ZA), 11 juni 1932)

De Japanse schrijver Yasunari Kawabata werd geboren op 11 juni 1899 in Osaka. Zie ook mijn blog van 11 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010

Uit: Neujahrsglocken (Vertaald door Heinz Haase)

“Im Aussichtswagen des Expreßzuges »Hato« der Tokai-do-Linie standen an der einen Fensterseite fünf Drehsessel in einer Reihe. Toshio Oki bemerkte, daß sich der letzte Sessel in dieser Reihe durch die Bewegungen des Zuges geräuschlos hin- und herdrehte. Er starrte gebannt darauf. Die niedrigen Sitze mit Armlehne auf der Seite, wo er saß, waren fest und unbeweglich.

Oki war der einzige Reisende im Aussichtswagen. Tief in seinen Sitz zurückgelehnt, beobachtete er den sich hin- und herdrehenden Sessel auf der anderen Seite. Nicht daß dieser sich immer in dieselbe Richtung mit immer derselben Geschwindigkeit bewegte, er drehte sich mal etwas schneller, mal etwas langsamer, stand zuweilen still und schwenkte dann wieder in die entgegengesetzte Richtung.

Der Anblick dieses einen sich im Aussichtswagen hin- und herdrehenden Sessels weckte ein Gefühl der Einsamkeit in ihm. Die verschiedensten Gedanken gingen ihm durch den Kopf.

Es war der 29. Dezember. Oki war auf dem Weg nach Kyoto, um dort das Neujahrsglockenläuten mitzuerleben. Wie viele Jahre mochte er es wohl schon in der Silvesternacht im Radio gehört haben? Wie viele Jahre gab es diese Sendung schon? Hatte er es überhaupt je versäumt, sie zu hören? Während das Geläut berühmter Glocken alter Tempel aus allen Teilen Japans erklang, sprach der Ansager seinen Kommentar. Da im Verlaufe dieser Sendung das alte Jahr zu Ende ging und das neue anbrach, wurde der Kommentar mit feierlicher und emphatischer Stimme gehalten. Im Ton der in langen Intervallen geläuteten alten buddhistischen Tempelglocken, in ihrem lange nach- schwingenden Ton war das Fließen der Zeit, war der Hauch des alten Japan zu spüren. Nach den Glocken aus Nordjapan klangen gewöhnlich die aus Kyushu, aber immer beendeten die Glocken der Tempel in Kyoto das Neujahrsläuten. In Kyoto gab es so viele Tempel, daß die ineinander übergehenden Töne der Vielzahl von Glocken im Radio manchmal nicht mehr zu unterscheiden waren.”

Yasunari Kawabata (11 juni 1899 — 16 april 1972)

De Franse schrijver Jules Vallès werd geboren op 11 juni 1832 in Puy-en-Velay, Haute-Loire. Zie ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010

Uit: L’Enfant

„C'est au coin d'un feu de fagots, sous le manteau d'une vieille cheminée ; ma mère tricote dans un coin ; une cousine à moi, qui sert de bonne dans la maison pauvre, range, sur des planches rongées, quelques assiettes de grosse faïence avec des coqs à crête rouge, et à queue bleue.
Mon père a un couteau à la main et taille un morceau de sapin ; les copeaux tombent jaunes et soyeux comme des brins de rubans. Il me fait un chariot avec des languettes de bois frais. Les roues sont déjà taillées ; ce sont des ronds de pommes de terre avec leur cercle de peau brune qui imite le fer... Le chariot va être fini ; j'attends tout ému et les yeux grands ouverts, quand mon père pousse un cri et lève sa main pleine de sang. Il s'est enfoncé le couteau dans le doigt. Je deviens tout pâle et je m'avance vers lui ; un coup violent m'arrête ; c'est ma mère qui me l'a donné, l'écume aux lèvres, les poings crispés.
« C'est ta faute si ton père s'est fait mal ! »
Et elle me chasse sur l'escalier noir, en me cognant encore le front contre la porte.
Je crie, je demande grâce, et j'appelle mon père : je vois, avec ma terreur d'enfant, sa main qui pend toute hachée ; c'est moi qui en suis cause ! Pourquoi ne me laisse-t-on pas entrer pour savoir ? On me battra après si l'on veut. Je crie, on ne me répond pas. J'entends qu'on remue des carafes, qu'on ouvre un tiroir ; on met des compresses.
« Ce n'est rien », vient me dire ma cousine, en pliant une bande de linge tachée de rouge.
Je sanglote, j'étouffe : ma mère reparaît et me pousse dans le cabinet où je couche, où j'ai peur tous les soirs.
Je puis avoir cinq ans et me croit un parricide.
Ce n'est pas ma faute, pourtant !
Est-ce que j'ai forcé mon père à faire ce chariot ? Est-ce que je n'aurais pas mieux aimé saigner, moi, et qu'il n'eût point mal ?
Oui – et je m'égratigne les mains pour avoir mal aussi.
C'est que maman aime tant mon père ! Voilà pourquoi elle s'est emportée.
On me fait apprendre à lire dans un livre où il y a écrit, en grosses lettres, qu'il faut obéir à ses père et mère : ma mère a bien fait de me battre.“

Jules Vallès (11 juni 1832 – 14 februari 1885)

Boekomslag

De Engelse dichter en satiricus George Wither werd geboren op 11 juni 1588 in Bentworth. Zie ook mijn blog van 11 juni 2007 en ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010

A Widow’s Hymn

How near me came the hand of Death,

When at my side he struck my dear,

And took away the precious breath

Which quicken'd my belovèd peer!

How helpless am I thereby made!

By day how grieved, by night how sad!

And now my life's delight is gone,

--Alas! how am I left alone!

The voice which I did more esteem

Than music in her sweetest key,

Those eyes which unto me did seem

More comfortable than the day;

Those now by me, as they have been,

Shall never more be heard or seen;

But what I once enjoy'd in them

Shall seem hereafter as a dream.

Lord! keep me faithful to the trust

Which my dear spouse reposed in me:

To him now dead preserve me just

In all that should performèd be!

For though our being man and wife

Extendeth only to this life,

Yet neither life nor death should end

The being of a faithful friend.

George Wither (11 juni 1588 – 2 mei 1667)

De Engelse dichter en vertaler Barnabe Googe werd geboren op 11 juni 1540 in Londen of Kent. Zie ook mijn blog van 11 juni 2009 en ook mijn blog van 11 juni 2010

At Bonneval 

O fond Affection,

wounder of my heart,

When wilt thou cease

To breed my ceaseless pain?

When comes the end

of thy my cruel smart?

When shall my force

beat back thy force again?

When shall I say

this restless rage of mine

By reason ruled,

is banished quite away,

And I escaped

these cruel bonds of thine,

O flaming fiend,

that seekest my decay?

Safe thinking I,

Charybdis' rage to fly

On Scylla rock

in Bonneval I die.

Barnabe Googe (11 juni 1540 – 1594)

16^e Eeuwse huizen in Holborn, Londen (Geen portret beschikbaar)

11-06-2011 om 18:43 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Louis Couperus werd op 10 juni 1863 geboren in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 juni 2010 en eveneens alle tags voor Louis Couperus op dit blog.

Uit: Eline Vere

“Men verdrong zich in de, tot kleedkamer ingerichte, eetzaal. Voor een psyché stond Frédérique Van Erlevoort, met los hangende haren, zeer bleek onder een dunne laag poudre de riz, de wenkbrauwen als door een enkele penseelstreek zwarter getint.

- Haast je dan toch, Paul! We komen nooit klaar! zeide ze, een weinig ongeduldig, met een blik op de pendule.

Voor haar knielde Paul van Raat, en zijn vingers plooiden een langen, ijlen sluier, van goud en karmozijn, als een draperie om haar middel. De stof wolkte op het roze fond van haar onderkleed; haar hals en armen waren, sneeuwwit van de veloutine, vrijgelaten en flonkerden in den glans van, door elkander gestrengelde, snoeren en ketenen.

- O, wat een tocht! Hoû toch de deur dicht, Dien! gilde Paul een oude meid na, die, bevracht met eenige japonnen, de kamer verliet. Door de open gelaten deur zag men gasten, gerokte heeren en licht gekleede dames; zij begaven zich langs de aralia's en palmen van den corridor naar de groote suite; zij glimlachten om de oude meid en wierpen een steelschen blik naar binnen.

Allen schaterden om die verrassing, dien blik achter de coulisses; alleen Frédérique bleef ernstig, in het bewustzijn, dat zij de waardigheid eener antieke vorstin had op te houden.

- Haast je toch, Paul! sprak zij, bijna smeekend. Het is reeds over half negen!

- Ja, ja, Freddy, wees maar niet bang, je bent al klaar! antwoordde hij, en handig schikte hij eenige juweelen tusschen de gazige plooien harer draperie.

 - Klaar? vroegen Marie en Lili Verstraeten, uit de kamer komende, waar de estrade was opgeslagen: een geheimzinnige verhevenheid, als uitgewischt in een halfduister.

Klaar! antwoordde Paul. En nu, alsjeblieft kalmte! vervolgde hij, terwijl hij zijn stem verhief en gebiedend in het rond zag.

De vermaning was noodig. De drie jongens, de vijf meiden, welke als kameniers dienst deden, liepen in het, met allerlei accessoires opgevulde, vertrek elkaâr in den weg, lachende, gillende, de grootste wanorde veroorzakend. Te vergeefs poogde Lili een gouden bordpapieren lier uit de handen te redden van den twaalfjarigen zoon des huizes, terwijl de beide bengels van neven op het punt waren tegen een groot wit kruis aan te klimmen, dat, in een hoek der kamer geplaatst, onder hun aanvallen reeds wankelde.“

Louis Couperus (10 juni 1863 – 16 juli 1923)

Standbeeld op het Lange Voorhout, Den Haag

De joods-Amerikaanse schrijver Saul Bellow werd geboren op 10 juni 1915 te Lachine, een voorstad van Montreal. Zie ook mijn blog van 10 juni 2010 en alle tags voor Saul Bellow op dit blog.

Uit: The Adventures of Augie March

“I am an American, Chicago born—Chicago, that somber city—and go at things as I have taught myself, freestyle, and will make the record in my own way: first to knock, first admitted; sometimes an innocent knock, sometimes a not so innocent. But a man’s character is his fate, says Heraclitus, and in the end there isn’t any way to disguise the nature of the knocks by acoustical work on the door or gloving the knuckles.

Everybody knows there is no fineness or accuracy of suppression; if you hold down one thing you hold down the adjoining.

My own parents were not much to me, though I cared for my mother. She was simple-minded, and what I learned from her was not what she taught, but on the order of object lessons. She didn’t have much to teach, poor woman. My brothers and I loved her. I speak for them both; for the elder it is safe enough; for the younger one, Georgie, I have to answer—he was born an idiot—but I’m in no need to guess, for he had a song he sang as he ran dragfooted with his stiff idiot’s trot, up and down along the curl-wired fence in the backyard:

 Georgie Mahchy, Augie, Simey

 Winnie Mahchy, evwy, evwy love Mama.

He was right about everyone save Winnie, Grandma Lausch’s poodle, a pursy old overfed dog. Mama was Winnie’s servant, as she was Grandma Lausch’s. Loud-breathing and wind-breaking, she lay near the old lady’s stool on a cushion embroidered with a Berber aiming a rifle at a lion. She was personally Grandma’s, belonged to her suite; the rest of us were the governed, and especially Mama. Mama passed the dog’s dish to Grandma, and Winnie received her food at the old lady’s feet from the old lady’s hands. These hands and feet were small; she wore a shriveled sort of lisle on her legs and her slippers were gray—ah, the gray of that felt, the gray despotic to souls—with pink ribbons. Mama, however, had large feet, and around the house she wore men’s shoes, usually without strings, and a dusting or mobcap like somebody’s fanciful cotton effigy of the form of the brain.”

Saul Bellow (10 juni 1915 - 5 april 2005)

De Nederlandse schrijfster Mensje van Keulen werd op 10 juni 1946 geboren in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 juni 2010 en alle tags voor Mensje van Keulen op dit blog.

De dromenman

Kijk, daar zit de dromenman,

de dromenman uit dromenland.

Hij schommelt in zijn dromenstoel

daar ginder op het dromenstrand.

Hij vult zijn pen met dromeninkt

en schrijft zijn dromen in de lucht,

en al die dromen blaast hij dan

stil verder op hun dromenvlucht

over de zee, de dromenzee...

Als je in slaap valt, droom je mee...

Over de zee, de dromenzee

glijden de dromen op de wind.

Ze fladderen wat en fluisteren zacht

en zoeken een slapend dromenkind.

Maar soms verschijnt de dromenstorm:

hij raast de woorden uit elkaar

en maakt de dromen o zo naar ...

Een schim die langs je kamer waart,

een bloeddoorlopen oog dat staart,

een hand die krast over de ruit,

een olifant zonder zijn snuit ...

O dromenman, haal me eruit!

Kijk, daar zit de dromenman,

hij zucht en heft zijn dromenhand.

Hij breekt de boze dromen af

en brengt ze terug naar dromenland.

Hij stopt ze in zijn dromeninkt

en schrijft er nieuwe dromen mee

en blaast ze zachtjes voor zich heen

over de zee, de dromenzee ...

En droomt hij vaak, de dromenman?

Nee, nooit, hij droomt nooit ergens van,

omdat hij zelf niet slapen kan ...

Mensje van Keulen (Den Haag, 10 juni 1946)

De Nederlandse schrijver Jan Brokken werd geboren op 10 juni 1949 in Leiden. Zie ook mijn blog van 10 juni 2010 en alle tags voor Jan Brokken op dit blog.

Uit: Baltische zielen

“Buitengaats waren de zeelieden best gezelschap. Van de Dollard tot de Sont had ik gesmuld van de storm- en rampspoedverhalen waarmee Huig, Melle en Aristides de maaltijden lardeerden. Maar met vaste grond onder de voeten leken ze me ruwe klanten.
We zouden naar Oulu varen, de noordelijkste haven van Finland; ik als passagier. Zout brengen, houtpulp halen. Maar het ruim werd door de bevrachter afgekeurd, het was te vuil voor keukenzout.
Na een etmaal wachten in de haven van Emden kreeg de kustvaarder een andere bestemming: Pärnu in Estland. Ik kende dat land slechts uit het rijtje dat we vroeger op school leerden – Estland, Letland en Litouwen. Het klonk als een opdreunvers en je vergat het nooit meer.
Aristides, de Kaapverdiaanse kok, die al een eeuwigheid voor Nederlandse rederijen op het noorden voer, had Estland al eens eerder aangedaan. Het maakte toen nog deel uit van het Sovjetimperium. Bij de valreep werd een politieagent geposteerd, net zoals bij de voorste en de achterste tros. De drie potige Russinnen vroegen om een stoel en riepen in het Nederlands: ‘Kokkie, eten.’ Die woorden kenden ze in iedere taal. Hij gaf de dames goed te schaften. Toen riepen ze: ‘Kokkie, neuken.’ Die woorden kenden ze ook in iedere taal.
Vier dagen later kwam de kust van Koerland in zicht. De duinen waren zo wit dat ik ze voor krijtrotsen hield. Meer naar het oosten werd het strand een brede streep die oogverblindend oplichtte. Onder het eiland Saaremaa koos het schip de engte die toegang geeft tot de Golf van Riga. Er verschenen naaldbossen aan de einder, smeulend in het laatste licht.
De kapitein, oud en voorzichtig, zette Huig, Melle en mij op de uitkijk. Volgens Huig leed hij aan aderverkalking; in geen eeuwigheid had een kapitein hem meer opgedragen met het blote oog naar de zee te turen. Sinds de ontdekking van de radiogolf vertrouwde de man aan het roer op de radar. Maar op de zeekaart had de kapitein zoveel uitroeptekens zien staan dat hij het benauwd had gekregen. Het barstte in de Golf van Riga van de mijnenvelden. Die waren door de Sovjets uitgezet toen de Golf nog een verboden vaarwater was voor buitenlandse schepen. De mijnen waren nooit opgeruimd.“

10-06-2011 om 19:24 geschreven door Romenu  

De Turkse dichter Oktay Rifat werd geboren op 10 juni 1914 in Trabzon. Zie ook mijn blog van 10 juni 2007 en ook mijn blog van 10 juni 2008.en ook mijn blog van 10 juni 2009 ook mijn blog van 10 juni 2010

Das Brot und die Sterne

Mein Brot auf dem Knie,

Die Sterne ferne, ganz ferne.

Die Sterne betrachtend ess ich mein Brot.

Ich bin versunken, dass ich wohl auch

Mich manchmal irre und statt des Brots

Sterne verzehre.

Vertaald door Prof. Annemarie Schimmel

BOYS

He died, he doesn't know that he is

    dead.

His hands are at his sides, they'll carry

    him away,

He cannot say: 'I will not go'.

He couldn't taste the sweets and cakes,

He couldn't even thank the friends

Who carried off his coffin.

Ah, his death is not like someone else's!

THANKSGIVING

I must give thanks

To my boots and my coat.

I must give thanks to the falling snow

To today, to this joy...

Thanks for having trodden the snow

Thanks to the sky and the earth

To the stars whose names I don't know-

Praise be to water and fire!

Vertaald door Bernard Lewis

Oktay Rifat (10 juni 1914 – 10 april 1988)

De Duitse schrijver Peter Kurzeck werd geboren op 10 juni 1943 in Tachau, Bohemen. Zie ook mijn blog van 10 juni 2009 en ook mijn blog van 10 juni 2010

Uit: Vorabend

“Aus dem Kinderladen heim und unterwegs schon zu schreiben anfangen. Im Gehen, im Kopf schon die ersten Sätze und daheim dann gleich weiter. Den ganzen Vormittag schreiben. Und weit in den Mittag hinein. Wenn ich schreibe, ist immer jetzt! Und die Nachmittage mit Sibylle und Carina. Immer schon in Gedanken so viel mit Sibylle und wenn sie dann wirklich da ist, kommt mir vor, als hätte ich ihr längst alles gesagt. Vielleicht schon öfter sogar? Oder doch nur in Gedanken?“

(...)

„Die Zeit, sagte ich, vielleicht darf man nur leise sprechen von der Zeit! Manchmal bleibt die Zeit eine Weile stehen. Man merkt es immer erst mittendrin. Hat ein Einsehen also, sagt man sich. Ab jetzt vielleicht öfter? Da ruckt sie auch schon wieder an und muss sich gleich umso mehr beeilen. Stand sie wirklich still? Oder ein Irrtum? Dass einem vorkommt, es hätte einem so vorkommen können? Und jetzt muss man auf das nächste Mal warten, falls es ein nächstes Mal gibt. Die Zeit ruckt. Man kriegt einen Schreck, sagte ich.“

Peter Kurzeck (Tachau, 10 juni 1943)

De Roemeense schrijver Ion Creanga werd geboren op 10 juni 1839 in Humuleşti. Zie ook mijn blog van 10 juni 2009 en ook mijn blog van 10 juni 2010

Uit: Memories of My Boyhood (Vertaald door Ana Cartianu en R.C. Johnston)

„Now the brightest schoolchild was the priest's own little Smaranda, a mischievous, high-spirited girl, quick-witted and so active that she used to put all the boys to shame in both learning and pranks. However, the priest came to the school almost every day and he saw how things were going. And one fine day it happened that he came to the school carrying a new, long bench. Having enquired of the dominie how we were each getting on, he reflected for a little while, then named the bench Dapple-Grey and left it behind in the school.

Another day, the priest came again into the school, with old Fotea, who used to make sheepskin coats for the village, and who brought a dear little tawse made of leather thongs, all beautifully plaited, as a gift for the new school. The clergyman named it St. Nicholas, after the patron saint of Humuleşti. Then he invited old Fotea, when he came across some good pieces of leather, to make another one from time to time, if possible somewhat thicker and stronger. At that Master Vasile smiled and we schoolchildren stood staring at one another. Then the priest laid down the law and said that there should be revision every Saturday for all the boys and girls, in other words that the dominie should examine each and every one in what had been learned during the week; for each mistake made a stroke should be scored in charcoal on a slate or something and eventually every mistake should bring down a blow from St. Nicholas upon the offending child.“

Ion Creanga (10 juni 1839 – 31 december 1889)

De Kroatische dichter en diplomaat Antun Mihanović werd geboren in Zagreb op 10 juni 1796. Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 10 juni 2007.

Our Beautiful Homeland

Our beautiful homeland,
O so fearless and gracious.
Our fathers' ancient glory,
May you be blessed forever.

Dear, you are our only glory,
Dear, you are our only one,
Dear, we love your plains,
Dear, we love your mountains.

Sava, Drava, keep on flowing,
Danube, do not lose your vigour,
Deep blue sea, tell the world,
That a Croat loves his homeland.

Whilst his fields are kissed by sunshine,
Whilst his oaks are whipped by wild winds,
Whilst his dear ones go to heaven,
Whilst his live heart beats.

Antun Mihanović (10 juni 1798 – 14 november 1861)

Monument in Klanjec

Onafhankelijk van geboortedata: