Dolce far niente

 
Onbevlekte Ontvangenis door El Greco, 1613

Duif, bloem en engels
(naar El Greco’s "Inmaculada Concepción")

Hoe steil werd gij, gebenedijde, afgeschilderd
In uw zoet concilie van eng’len overschoon,
Die uit de volle luitkelk toon om toon
Doen drupp’len naar waar ’t middenlicht verwildert.

Baart daar een diamanten baaierd eng’lenlijven?
De vleug’len der geknielde adorant
Lijken uw voet ontsproten in ’t vruchtbaar verband
Van dit verzaligd op elkander drijven,

Dat pas in de afgrond vindt die enk’le bloemen,
Een twintigtal, ontbloeiend aan de hemelhel, -
Want ied’re hemel kent zijn eigen keerzij wel, -
Om zich op aardscher oorsprong te beroemen.

Baarzieke wondergolf van deinen en heupwiegen
In heuplooze en gewichtlooze contour:
Zoo stijgt, vorstin, gij door de hemelvloer,
Uw gansche aanhang meebetoov’rend tot dit vliegen

Ten hoog’ren hemel, war hoog boven ’t karnen
Van engelinnenmelk tot godd’lijk geelgoud spook,
Tot drielingen van licht uit zwangere rook,
De duif, aanwiekend, pas een rustpunt vindt in ’t barnen.

 
Simon Vestdijk (17 oktober 1898 – 23 maart 1971)
Standbeeld in Doorn, ontworpen door Jaap te Kiefte

 
De begrafenis van de Graaf van Orgaz door El Greco, 1586

El Greco

Hij heeft hen uit het laatst gericht gebroken,
nu vreten één voor één zij zijne oogen aan,
de hooge hoofden, die te droomen staan,
hebben nog niet het laatste woord gesproken.

En die in zak en asch het brandmerk heeft geroken,
kruipt als een kind Jeronima nabij,
en in het hulsel van zijn pij
is aan dit zoet gelaat de roode roos ontloken.

En staat gekorven dwars door hunne mond,
de sprakeloozen in de zwarte wâ
want man èn vrouw streven op Golgotha
en niemand kan hun laatste vrees doorgronden.

 
Robert Franquinet (5 juni 1915 - 30 mei 1979)
Abstract Rood door Robert Franquinet, 1959

 
De droom door Pablo Picasso, 1932

Picasso      

you give us Things
which
bulge:grunting lungs pumped full of sharp thick mind
 you make us shrill
presents always
shut in the sumptuous screech of
simplicity

(out of the
black unbunged
Something gushes vaguely a squeak of planes
or

between squeals of
Nothing grabbed with circular shrieking tightness
solid screams whisper.)
Lumberman of The Distinct
'sumptuous screech of simplicity'
allposters.com Picasso: Femme  your brain's
axe only chops hugest inherent
Trees of Ego,from
whose living and biggest

bodies lopped
of every
prettiness
you hew form truly

 
E. E. Cummings (14 oktober 1894 - 3 september 1962)
Self-portrait with sketchpad, 1939

Zie voor de schrijvers van de 21^e mei ook mijn blog van 21 mei 2015 en ook mijn blog van 21 mei 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

21-05-2016 om 08:32 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en scenariste Maria Keogh Semple werd geboren op 21 mei 1964 in Santa Monica, Californië. Haar familie verhuisde naar Spanje al snel nadat ze was geboren. Daar schreef haar vader, de scenarist Lorenzo Semple, Jr. de pilot voor de tv-serie Batman. Het gezin verhuisde naar Los Angeles en vervolgens naar Aspen, Colorado. Semple bezocht de kostschool Choate Rosemary Hall en behaalde vervolgens in 1986 een BA Engels aan het Barnard College. Haar eerste baan als scenarioschrijfster kreeg zij in 1992, voor de tv-show “Beverly Hills, 90210”. In 1997 werd zij genomineerd voor een Primetime Emmy, voor “Mad About You”. In 2006 en 2007 werd ze genomineerd voor de Guild of America Award een Writer's, voor “Arrested Development.” Zij is een van de oprichters van Seattle 7 Writers. Semple publiceerde de romans zijn “This One is Mine” (2008), “Where'd You Go, Bernadette” (2012), en “Today will be Different” (2016). “This One is Mine” gaat over een vrouw die alles heeft, een liefdevolle familie en rijkdom, maar haar onvrede brengt haar er toe om gevaarlijke beslissingen te nemen in het streven naar "meer." “Where'd You Go, Bernadette gaat over een architecte met pleinvrees architect, die worstelt met het leven in Seattle en die vermist raakt net voor een familie-uitstapje naar Antarctica. Het boek stond een jaar op de New York Times bestseller lijst, won de American Library Association Alex Award en werd genomineerd voor de Women's Prize voor fictie.

Uit: This One Is Mine

“David stood at the sink, a pine forest to his left, the Pacific Ocean to his right, and cursed the morning sun. It beat through the skylight and smashed into the mirror, making it all but impossible to shave without squinting. He had lived in Los Angeles long enough to lose track of the seasons, so it took glancing up at CNBC and seeing live images of people snowshoeing down Madison Avenue for it to register: it was the middle of winter. And he determined that all day, no matter how bad things got, at least he’d be grateful for the weather.
His pool shimmered. Stone Canyon Reservoir shimmered. The ocean shimmered. He cocked his head and flicked his wrist, skipping an imaginary stone from the pool to the reservoir. It split some Westwood high- rises, then landed in the Santa Monica Bay.
He wound up again—this time to clear Catalina—then stopped.
There was a furry . . . brown . . . thing floating in the Jacuzzi. “Honey!” He walked into the bedroom. “There’s something in the Jacuzzi.” He paused, waiting for the daylight in his eyes to fade.
His wife was in bed, her back to him, her hair seeping from under the pillow she’d taken to putting over her head at night. “Ma- ma, Ma- ma.” A squawk erupted from the baby monitor.
There was a cough, then a bleat.
But Violet didn’t move. What was her plan? Who did she think was going to get the baby? Was a standoff really so necessary that Violet would let Dot cry like this? Jesus Christ. David marched by the bed, skirting the rug so his bare heels struck the hardwood.
“Aggh.” Violet pulled the pillow off her head. And there they were, the reason he fell in love with her almost twenty years ago in front of the Murray Hill Cinema: the violets tattooed behind her ear.
David’s dog walker, a friend of Violet’s from Barnard, had set them up. David managed two bands at the time — big ones, but still, only two. He’d been told Violet worked for a legendary theater producer and was the daughter of some obscure intellectual he’d never heard of. The plan was to meet half an hour before Full Metal Jacket. David arrived on time, but the movie had already sold out. He spotted Violet — she had said she’d be the one wearing red plastic sandals — sitting on the sidewalk in the ticket holders’ line, engrossed in the New York Times, and listening to a Walkman. Two movie tickets were tucked under her leg. She wasn’t a knockout, but wasn’t fat either, and had a face you wanted to look into. She turned the page of the business section and folded it, then folded it again. An artsy chick who read the business section? Who was responsible enough to have arrived early and bought tickets?"

 
Maria Semple (Santa Monica, 21 mei 1964)

21-05-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Amy Waldman werd geboren op 21 mei 1969 in Los Angeles. Waldman studeerde aan de Yale University en werkte daarna acht jaar voor de New York Times. Aanvankelijk werkte ze als verslaggever voor de New York stadsdelen Brooklyn en Bronx en de wijk Harlem. Verder schreef zij over de impact van de terreur aanslagen van 11 september 2001. Daarna bracht ze drie jaar door op de kantoren van de krant in New Delhi in India. Na haar terugkeer naar de VS was Waldman onder meer correspondent van het tijdschrift The Atlantic. Ze was een Fellow van het Radcliffe Institute of Advanced Study aan de Harvard University in Cambridge (Massachusetts) en in 2010 Fellow van de American Academy in Berlijn. Waldmans eerste roman “The Submission” gaat over de nasleep van 11 september 2001 en beschrijft de reacties nadat een moslim architect via een anonieme inschrijving een competitie voor een monument op Ground Zero won . Het boek verscheen in 2011 in het Engels en werd in hetzelfde jaar meerdere malen bekroond.

Uit: The Submission

"The names," Claire said. "What about the names?"
"They're a record, not a gesture," the sculptor replied. Ariana's words brought nods from the other artists, the critic, and the two purveyors of public art arrayed along the dining table, united beneath her sway. She was the jury's most famous figure, its dominant personality, Claire's biggest problem.
Ariana had seated herself at the head of the table, as if she were presiding. For the previous four months they had deliberated at a table that had no head, being round. It was in an office suite high above the gouged earth, and there the other jurors had deferred to the widow's desire to sit with her back to the window, so that the charnel ground below was only a gray blur when Claire walked to her chair. But tonight the jury was gathered, for its last arguments, at Gracie Mansion's long table. Ariana, without consultation or, it appeared, compunction, had taken pride of place, giving notice of her intent to prevail.
"The names of the dead are expected; required, in fact, by the competition rules," she continued. For such a scouring woman, her voice was honeyed. "In the right memorial, the names won't be the source of the emotion."
"They will for me," Claire said tightly, taking some satisfaction in the downcast eyes and guilty looks along the table. They'd all lost, of course--lost the sense that their nation was invulnerable; lost their city's most recognizable icons; maybe lost friends or acquaintances. But only she had lost her husband.
She wasn't above reminding them of that tonight, when they would at last settle on the memorial. They had winnowed five thousand entries, all anonymous, down to two. The final pruning should have beeneasy. But after three hours of talk, two rounds of voting, and too much wine from the mayor's private reserve, the conversation had turned ragged, snappish, repetitive. The Garden was too beautiful, Ariana and the other artists kept saying of Claire's choice. They saw for a living, yet when it came to the Garden they wouldn't see what she saw.”

 
Amy Waldman (Los Angeles, 21 mei 1969)

21-05-2016 om 00:00 geschreven door Romenu