De Amerikaanse dichteres Linda Pastan werd geboren op 27 mei 1932 in New York. Zie ook alle tags voor Linda Pastan op dit blog.
The Safecracker
On nights when the moon seems impenetrable—
a locked porthole to space;
when the householder bars his windows
and doors, and his dog lies until dawn,
one jeweled eye open; when the maiden sleeps
with her rosy knees sealed tightly together,
on such nights the safecracker sets to work.
Axe . . . Chisel . . . Nitroglycerin . . .
Within the vault lie forty thousand
tons of gold; the heaped up spoils
of Ali Baba’s cave; the secrets of the molecule.
He sands his fingertips
to feel the subtle vibrations
of wheel lining up, just so, with wheel.
His toolmarks are his fingerprints.
And now a crack appears on the side
of the egg, a single fault line,
and within: the golden yolk just waiting.
A kind of wind . . . a door flies open . . . a glitter
of forsythia forced out of the branch.
With smoothest fingertips you touch
the locked cage of my ribs . . . just so.
My knees fall open. And Cleopatra smiles,
whose own Egyptians first invented the lock.
The Quarrel
If there were a monument
to silence, it would not be
the tree whose leaves
murmur continuously
among themselves;
nor would it be the pond
whose seeming stillness
is shattered
by the quicksilver
surfacing of fish.
If there were a monument
to silence, it would be you
standing so upright, so unforgiving,
your mute back deflecting
every word I say.
A RAINY COUNTRY
Je suis comme le roi d’un pays pluvieux Baudelaire
The headlines and feature stories alike
leak blood all over the breakfast table,
the wounding of the world mingling
with smells of bacon and bread.
Small pains are merely anterooms for larger,
and every shadow has a brother, just waiting.
Even grace is sullied by ancient angers.
I must remember it has always been like this:
those Trojan women, learning their fates;
the simple sharpness of the guillotine.
A filigree of cruelty adorns every culture.
I’ve thumbed through the pages of my life,
longing for childhood whose failures
were merely personal, for all
the stations of love I passed through.
Shadows and the shadow of shadows.
I am like the queen of a rainy country,
powerless and grown old. Another morning
with its quaint obligations: newspaper,
bacon grease, rattle of dishes and bones.
Insomnia
Ik herinner me nog dat mijn lichaam
een vriend was,
toen de slaap als een brave hond
kwam wanneer ik die riep.
De deur naar de toekomst
stond nog niet op het punt dicht te gaan,
en op mijn rug liggen
tussen koude lakens
voelde niet
als een repetitie.
Nu duikt het licht dat er nog is
op – een vlek in het oosten,
en de slaap, geeft me
als een drukke dokter,
met tegenzin, een beetje
van zijn tijd.
Vertaald door Frans Roumen
Linda Pastan (27 mei 1932 – 30 januari 2023)
Zie voor nog meer schrijvers van de 27e mei ook mijn blog van 27 mei 2023 en ook mijn blog van 27 mei 2020 en eveneens mijn blog van 27 mei 2019 en ook mijn blog van 27 mei 2018 deel 2.
