De Nederlandse dichter Erik Menkveld werd geboren op 25 april 1959 in Eindhoven. Zie ook alle tags voor Erik Menkveld op dit blog.

Goed koeren

Eerst klapwiek je recht omhoog
om overzicht te krijgen

en indruk te maken. Laat je niet
afleiden door zilvergroen wiegende

duivinnen aan de einder (knotwilgen)
of door de boer met voer bij het hok:

houd je symboolwaarde steeds in het oog.
Cirkel vervolgens traag weer omlaag

tot op je poten en begin te koeren.
Goed koeren scheelt veel vechten,

wie goed koert, koert tien tegen een
zijn mededuif het gevecht uit de kop.

Een vreedzaam volkje

's Winters vechten we cactussen om
(uit speelse verveling en bij verbod
op tegenstand): volgens overlevering
levensgevaarlijk, maar onder begeleiding
een belevenis. In het voorjaar denken we
niet aan vechten. En sinds de planten
uit hun wortels springen van de droogte
's zomers, heeft een karpersimulator
de smaak van de beproefde vissen
doen vergeten. Een enkeling van ons
klaagt na de schrale bonenmaaltijd
in het najaar zachtjes met zijn kont.
Maar zolang we nog bonen hebben
hoeven we niet te doden.

 
Erik Menkveld (25 april 1959 - 30 maart 2014)

De Amerikaanse dichter Ted Kooser werd geboren op 25 april 1939 in Ames, Iowa. Zie ook alle tags voor Ted Kooser op dit blog.

A Blind Woman

She had turned her face up into
a rain of light, and came on smiling.

The light trickled down her forehead  
and into her eyes. It ran down

into the neck of her sweatshirt
and wet the white tops of her breasts.

Her brown shoes splashed on
into the light. The moment was like

a circus wagon rolling before her
through puddles of light, a cage on wheels,

and she walked fast behind it,  
exuberant, curious, pushing her cane

through the bars, poking and prodding,  
while the world cowered back in a corner.

A Letter in October

Dawn comes later and later now,  
and I, who only a month ago
could sit with coffee every morning  
watching the light walk down the hill  
to the edge of the pond and place  
a doe there, shyly drinking,

then see the light step out upon  
the water, sowing reflections  
to either side—a garden
of trees that grew as if by magic—
now see no more than my face,  
mirrored by darkness, pale and odd,

startled by time. While I slept,  
night in its thick winter jacket  
bridled the doe with a twist
of wet leaves and led her away,
then brought its black horse with harness  
that creaked like a cricket, and turned

the water garden under. I woke,  
and at the waiting window found  
the curtains open to my open face;  
beyond me, darkness. And I,
who only wished to keep looking out,  
must now keep looking in.

 
Ted Kooser (Ames, 25 april 1939)
Portret door Jack Richard Smith, 2008

De Engelse dichter, schrijver, criticus en letterkundige James Fenton werd geboren op 25 april 1949 in Lincoln. Zie ook alle tags voor James Fenton op dit blog.

A German Requiem (Fragment)

Would come down, would ever come down
With a smile like thin gruel, and never too much to say.
How he shrank through the years.
How you towered over him in the narrow cage.
How he shrinks now...

*
But come. Grief must have its term? Guilt too, then.
And it seems there is no limit to the resourcefulness of recollection.
So that a man might say and think:
When the world was at its darkest,
When the black wings passed over the rooftops,
(And who can divine His purposes?) even then
There was always, always a fire in this hearth.
You see this cupboard? A priest-hole!
And in that lumber-room whole generations have been housed and fed.
Oh, if I were to begin, if I were to begin to tell you
The half, the quarter, a mere smattering of what we went through!

*

His wife nods, and a secret smile,
Like a breeze with enough strength to carry one dry leaf
Over two pavingstones, passes from chair to chair.
Even the enquirer is charmed.
He forgets to pursue the point.
It is not what he wants to know.
It is what he wants not to know.
It is not what they say.
It is what they do not say.

 
James Fenton (Lincoln, 25 april 1949)

De Engelse dichter Walter John de la Mare werd geboren op 25 april 1873 in Charlton, Kent. Zie ook alle tags voor Walter John de la Mare op dit blog.

Comfort

As I mused by the hearthside,
Puss said to me;
'there burns the fire , man,
and here sit we.

Four walls around us
against the cold air;
and the latch drawn close
to the draughty stair.

A roof o'er our heads
star-proof, moon immune,
and a wind in the chimney
to wail us a tune.'

'What felicity!' miaowed he,
'where none may intrude;
just man and beast- met
in this solitude!'

'Dear God, what security,
comfort and bliss!
and to think, too what ages
have brought us to this!'

'You in your sheep's' wool coat,
buttons of bone,
and me in my fur-about
on the warm hearthstone'

 
Walter John de la Mare (25 april 1873 – 22 juni 1956)

De Amerikaanse schrijver Ross Franklin Lockridge Jr. werd geboren op 25 april 1914 in Bloomington, Indiana. Zie ook alle tags voor Ross Franklin Lockridge Jr.op dit blog.

UIt: Rhapsody in Words

“It was close to that mysterious hour that halves the night. Far in the northeast corner of a spacious house I sat alone. The lamp upon my study table cut a yellow cone from the dense stuff of night, and at the bottom of that cone there lay an open book over which I leaned with fascinated eye. For I had set myself a heroic task--to analyze Words, the very stuff out of which poetry is made and without which thought itself were impossible. So on that moonless night, at an hour when the unphilosophical lie drugged with sleep, I sat gazing at The Dictionary.
Words! Words! Words! So long had I studied them and so rapt had been my attention to the pages of The Dictionary that Words were no longer the simple messengers of thought that I had imagined them to be. They had become a riddle that would not let me be. "What, indeed," I asked myself, "are these conventional symbols that we blandly call Words--this bit-work of the brain, these little inadequacies wherein we are doomed to imprison Thought, the Imperishable, Emotion, the Unconfinable? What are these sluggish ministers of Ideal Beauty--these stupid infantries that plod and lose their way while the main action fails and is forgotten." And I continued somewhat in this vein: "These Words, monsters of ink, pygmy rulers of this world, are nought but an arbitrary convention and, in themselves, utterly devoid of meaning. They are a gibbering noise, a ludicrous cluck made by clicking the tongue, the teeth, and the palate adroitly together, or else they are a series of regimented files of twisting snakes along a page. Why is one word poetic and another prosaic? Why is it that one of these inky lines is called beautiful and reproduced upon a thousand pages and another is declared stupid and forgotten as soon as read? Why may the same word be in one context a thing of vital strength, alive with meaning, and in another context as dead as a stone? What are the families of words, and whence are words come?"

 
Ross Franklin Lockridge Jr. (25 april 1914 – 6 maart 1948)
Hier met zijn vader

De Duitse dichter en schrijver Julius Waldemar Grosse werd geboren op 25 april 1828 in ErfurtZie ook alle tags voor Julius Grosse op dit blog.

Romanze

Horch, horch, was singen die Wellen am Strand?
Es waren drei Jäger im Oberland,
die wollten fischen und jagen
in ihren jungen Tagen.

Sie kamen an einen Wald so grau.
Da saß eine wilde, uralte Frau,
die kämmte die weißen Locken.
Das Herz tät ihnen stocken.

„Vor tausend Jahren da war ich schön,
da jagt ich die Hirsche auf Bergeshöhn.
Kein König zog vorüber,
er küßte mich viel lieber.

Mein Haar ward grau, und mein Haupt ward schwer,
mag heute keiner mich küssen mehr.
Wollt ihr das Alter nicht ehren?
Ich will euch Sitte lehren!“

Drei Haare sie riß aus dcm greisen Schopf,
die wirbelt sie lachend über den Kopf;
drei schöne Mädchen alsbalde
hinschwebten übes dem Walde.

Die Jäger standen und staunten sehr,
dann stürmten sie nach mit Waffen und Wehr,
das flüchtige Wild zu fangen.
Sind alle verloren gegangen.

 
Julius Grosse (25 april 1828 – 9 mei 1902)

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e april ook mijn blog van 25 april 2013 en ook mijn blog van 25 april 2012 deel 2.

25-04-2014 om 15:59 geschreven door Romenu  

In Memoriam Ilse Gräfin v. Bredow

De Duitse schrijfster Ilse Gräfin von Bredow is afgelopem maandag 20 april overleden. Ilse Gräfin v. Bredow werd geboren op 5 juli 1922 in Teichenau. Zie ook alle tags voor Ilse Gräfin von Bredow op dit blog.

Uit: Nach mir die Sintflut

„Doch jetzt im hohen Alter hat sich das Blatt gewendet. Wir werden wegen jeder Kleinigkeit bewundert. Und dazu haben wir noch die Aura des Zeitzeugen, der, was meine Generation betrifft, ja tatsächlich eine Menge erlebt hat. Die kleinste Leistung findet Beifall:»Sie ziehen Ihre Markise noch alleine hoch?! Alle Achtung! Sie gehen noch im Dunkeln im Park spazieren?! Ist ja mutig! Sie fahren noch Rad?! Bewundernswert!«
Die Uroma alten Stils ganz in Schwarz und ohne jedes Make-up gibt es zwar nicht mehr, doch irgendwie spuken sie und ihre altersbedingte Rückständigkeit immer noch in den Köpfen mancher Jüngeren herum. Dabei sind wir keineswegs von gestern, ebenso wenig, wie es damals unsere Mütter waren, die zwei Kriege über sich ergehen lassen mussten. Wir schwimmen wacker im Mainstream mit und bemühen uns zu verstehen, dass der, wie man früher gesagt hätte, überarbeitete Urenkel eine »Auszeit« braucht, um ein »Burn-out« zu vermeiden. Auch wir lieben inzwischen leider das Wort »Depression« und sprechen nicht mehr von »schlechter Laune« oder »Verstimmtheit«. Auch wir besitzen selbstverständlich ein Handy und behaupten, es sei kinderleicht zu bedienen, obwohl es meist in der Schublade bleibt. Aber insgesamt – tief in unserem Innern – hängen wir doch noch am Althergebrachten, finden den angedeuteten Knicks der zukünftigen Frau des Enkels einfach zu reizend und denken, wenn uns der Urenkel lässig die linke Pfote reicht: »Wo ist das brave Händchen?« Wir tragen innere Kämpfe aus, nicht gekränkt zu sein, wenn uns zum Geburtstag nur per Telefon und SMS gratuliert wird statt mit langen Briefen oder ausgesuchten Blumenkarten. Und wir sind uneins mit uns, ob wir das kurze »Hi!« der jungen Nachbarin unmöglich finden sollen oder nicht.
Aber einem Problem entwachsen wir von Jahr zu Jahr mehr und mehr – dem nachteiligen Vergleich mit anderen Familienmitgliedern unserer Generation, denn von denen gibt es immer weniger, und die Jahrgänge davor kennt zum Glück niemand mehr. Jetzt haben wir endlich die Chance, uns unsere Ähnlichkeit selbst auszusuchen. In meinem Fall empfinde ich eine tiefe Seelenverwandtschaft mit Wuffi, dem Hund meiner verstorbenen Freunde, den aber auch schon seit etlichen Jahren der grüne Rasen deckt. Er starb so angenehm, wie es sich jeder Mensch nur wünschen kann, an einem Frühlingstag unter blühenden Bäumen. Und das Letzte, was ich von ihm hörte, war ein zufriedenes »Wuff«.

 
Ilse Gräfin v. Bredow (5 juli 1922 – 20 april 2014)

25-04-2014 om 15:38 geschreven door Romenu  

Gouden Boekenuil voor Joost de Vries

De Nederlandse schrijver Joost de Vries heeft met zijn roman “De republiek” de Gouden Boekenuil gewonnen, een Vlaamse boekenprijs van 25 duizend euro die jaarlijks wordt uitgereikt.Joost de Vries werd geboren op 28 maart 1983 in Alkmaar. Zie ook alle tags voor Joost de Vries op dit blog.

Uit: De republiek

“Pas later las ik haar studie en kwam ik ook nog de verwijzing naar De papegaai van de Luitenant (1965) tegen, de enige roman van Gabriel Garcia Marquez die zich in Chili afspeelde, waarin drie rivaliserende dorpszonen naar de hand dingen van de dochter van de burgemeester; Minimaxi Gonzalez en Ivanho Sucre verliezen het gevecht, terwijl Donalduk Marinha uiteindelijk met de mooie Ariel Bulnes op de zonsondergang af rijdt. Ladida, zo gaat het liedje.
Volgens Romero waren dit soort onorthodoxe namen het gevolg van een antiklerikale golf die in de jaren twintig en dertig door de Chileense politiek en media ging: ‘Je moet je voorstellen hoe het Chileens staatsburgerschap eruitzag in de vroege twintigste eeuw. Enorme hoeveelheden immigranten kwamen dit land binnen, de grote steden waren een melting pot van Duits, Italiaans, Spaans, Iers, Grieks, noem maar op. Om geen religie te bevoordelen en zo etnische spanningen in de hand te werken, voerde de overheid al vroeg een rigide beleid van scheiding van kerk en staat. Wat je ziet is dat de gebruikelijke namen — veelal verwijzingen naar heiligen en martelaren — in die tijd massaal verdwenen, ten faveure van seculiere namen, soms ingegeven door politiek, maar vaker ingegeven door de Amerikaanse popcultuur die vanaf de jaren veertig een ongekende opmars maakte. Zo’n big deal was Hitler niet.’
Haar theorie kwam overeen met een onderzoek uitgevoerd door een van Briks studenten, die behalve Hitlers ook vijf Stalins, drie Churchills en twee Mussolini’s in het telefoonboek telde. Alsnog liep de snelheid van mijn aantekeningen achter bij Romero’s privecollege, waardoor ze soms moest pauzeren. Ik dacht niet dat ze oog had voor mijn jetlag en vond dat het niet heel flink zou zijn om erover te beginnen, maar opeens doorbrak ze haar vacante gezicht met een glimlach en zei: ‘Hee chico, ga toch lekker slapen.’ Ik knikte, ik straalde, ik was altijd bereid me te laten bemoederen. — Morgen moet ik naar Aquila rijden.
— Dat is heel ver.
— Ik heb een interview met iemand die Hitler heet, en die zijn zoon ook Hitler heeft genoemd. Hitler Lima.
— Dat is best een beruchte naam, zei ze. Doe voorzichtig.
Hij gold als de bekendste Hitler in Chili en er waren er best wat.”

 
Joost de Vries (Alkmaar, 28 maart 1983)

25-04-2014 om 09:09 geschreven door Romenu