De Britse schrijver Alan Hollinghurst werd geboren op 26 mei 1954 in Stoud, Gloucestershire. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

Uit: The Spell

“He wondered if the boy had lost the way. They had started out on a driven track half-covered with small noisy stones; but it faded, was found again for half a mile, where it followed the rim of a dry wash, and then died away among the windswept contours and little dusty bushes of the desert. The pick-up roared on across long inclines of grey dirt. The boy kept his foot down and stared straight ahead, as if unable to consider the possibilities that lay to left and right. He was almost smiling -- Robin couldn't decide if from nerves or from the pleasure a local person has in scaring and disorienting a stranger. An empty bottle rolled and clinked against the metal supports of the bench-seat. Robin sat with his forearm braced in the open window, and grunted involuntarily at each bump and drop: academic research had never been so wayward or so physical. He found that he was smiling too, and that he was not only shaken but happy.

    They reached a low crest and there beneath them spread thirty or forty miles of silvery waste, crossed by the quick eclipses of windy sunlight; the wide plain was rifted with gulleys and dry riverbeds, and climbed distantly to mountains which were radiant towers in the west and unguessable obscurities in the blackly shadowed south. This was what he wanted to see: it was what had brought a rich man and his architect here half a century ago. It wasn't a terrain that could be ploughed or grazed or humbled by use: nothing could have altered unless by the gradual violence of winds and storm rains. The pick-up slowed, and Robin imagined that even his guide, who had surely seen nothing but this country all his life, was responding to its magic or its admonishment.

`What are those mountains called?' he shouted over the churning of the engine and the racket of stones and grit against the bottom of the vehicle. The boy looked stoopingly across, and out beyond Robin at the morning-bright bluffs to the west. He nodded several times, perhaps he had only understood the word mountains, or was hesitating before so many mountains, with so many names.“

Alan Hollinghurst (Stoud, 26 mei 1954)

De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook mijn blog van 26 mei 2007 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

van A naar M loopt de rechte  (fragment)

van A naar M loopt de rechte.

Van M vertrekt ze in een boog, ze is vertrokken.

Ze vordert feilloos en zuiver maar dik.

Het is een punt dat vordert, oprukt, traag en nauwkeurig.

En zichzelf achterlaat in tweede dimensie.

Over X tijdseenheden zal de tocht voltrokken zijn en hoog en volledig.

M is een rode stip.

Hier eindigt het bewegende punt.

De overgang van het rekkend zwarte punt in het rode stabiele punt is

niet zichtbaar, er is geen grens, geen dooreenvloeiing.

Sterk schuin omhoog loopt de rechte T' X'.

De andere lijnen kruisen mekaar op verschillende afstanden en niveaus.

De boog van het cirkelsegment verdwijnt in het niet aan twee zijden in

de verre schemerverte waar verder niets te zien is.

Er verschijnt een stip.

Een punt ontstaat in de nabijheid van N' en verdwijnt tegelijkertijd

dadelijk opnieuw.

De omgeving is nu als voorheen.

De lijnenruimte verbleekt alsof lichtend ze wordt.

Bij O is er een bol gekomen van niet te schatten grootte.

Hugo Raes (Antwerpen, 26 mei 1929)

De Egyptische schrijfster en literatuurwetenschapster Radwa Ashour werd geboren op 26 mei 1946 in Caïro. In 1967 studeerde zij af in Engelse literatuurwetenschap. Daarna specialiseerde zij zich in Vergelijkende Literatuurwetenschap. Zij doceert tegenwoordig aan de Ain Shams universiteit in Caïro. Daarnaast schrijft zij romans, korte verhalen en kritieken.

Uit: Siraaj.An Arab Tale (Vertaald door Barbara Romaine)

“Amina is afraid of the sea, but to her heart she pretends otherwise: she gets up before the rooster crows, and begins her day by going down to the beach. She stares through the darkness out to sea and whispers a prayer. After that she makes her way to the port and inquires, "Any news?"

"No news."

She walks along the path that leads to the hill, then begins her ascent to the high house. She passes by the dungeon and hears the murmurs and muffled voices. She continues the climb to the women's quarters, which are wrapped in silence and the crash of the waves.

By the time she reaches the kitchen courtyard, the darkness has faded and the sky has burst into the colors of sunrise. "Bismillah al-rahman al-rahim," she says, as she hauls out the sacks of flour and commences opening them one after another. Then she begins the process of sifting. The other women don't arrive until after Amina has finished kneading the dough and left it to rise. The women flock to their tasks, while the slaves carry in the daily provisions of fresh-killed meat, baskets of fish, and crates of fruits and vegetables.

After the call to afternoon prayer, Amina knots her handkerchief around two loaves of bread—her day's wages—picks up her bundle, and retraces her steps homeward, grains of flour still clinging to her dress and headscarf. Her body gives off mingled odors of the day's sweat and baked bread. She stops by the port.

"Any news?"

"No news."

She proceeds to the beach, sits down facing the sea . . . and waits.”

Radwa Ashour (Caïro, 26 mei 1946)

Uit: Pacte de contrition

« Il est l’heure ! Allez, au lit ! Je dois t’attacher pour la nuit, Monsieur Wanson. »

Quand je suis seul /

Et qu’il est là

« Et ne fais pas cette tête… c’est ton dernier jour ici ! Demain tu quittes la Haute Sécurité pour le nouveau Quartier W

– ordre du Docteur X. Petit veinard, tu auras même un voisin de chambre. »

Lorsque je sens le monstre hideux penché sur moi

« Fais de beaux rêves, gueule d’amour. Ne cherche pas à t’évader, d’accord ? Ha – ha – ha… Hé ! Wanson ? Wanson ! Je

me demande parfois si tu m’as jamais écouté. »

J’ai peur du noir

L’infi rmière coupe la lumière. Ferme la porte. Tourne la clef. L’écho glacé de ses pas roule et disparaît. Et le vent piquant

de l’angoisse monte en ma gorge à m’étouffer.

La lumière s’éteint : il est là

Démon de mes vies passées

Le monstre immense et immobile

Qui me regarde sans bouger

Il a la couleur de la mort

Il se déplace par magie

Je sens son souffl e dans mon cou

Proie frissonnante aux yeux fermés

Il est dans un coin de la chambre

À me fi xer sans faire de bruit

Il s’assoit au bord de mon lit

Sa face frôle mon visage

Je ne dois pas me retourner

Le regarder serait mourir

Je dois m’enfuir dans le sommeil

– ou chanter

Ivan O. Godfroid (Boussu, 26 mei 1971)

De Duitse schrijfster Isabella Nadolny (eig. Isabella Peltzer) werd geboren op 26 mei 1917 in München. Zij werkte als secretaresse op een ministerie in Berlijn. In 1941 trouwde zij met de schrijver Burkhard Nadolny. Zelf begon zij in 1951 met schrijven. Vanaf de jaren zestig legde zij zich meer toe op het vertalen.

Uit:  Die Stunden vor Morgengrauen

"Es war Sonnabend, der erste Sonnabend im April, und Louise schien es, als habe der Sommer mit einem einzigen schwindelerregenden Ruck am Thermometer zugeschlagen. Die strahlende Nachmittagssonne sank ihr köstlich in die müden Glieder, als seien, dachte sie wehmütig, die müden Glieder wirklich draußen, in der Sonne, wie bei allen anderen Leuten, statt hier im Werkzeugschrank nach Marks Turnschuhen zu suchen. Als ihr gerade eine Dose halb voll vertrockneter Farbe ärgerlicherweise an den Ellbogen fuhr, fiel ihr ein, dass es für eine Hausfrau beim ersten unerwarteten Sonnenschein des Jahres ja nie anders war. Er trieb einen nicht hinaus, sondern hinein. In lang verschlossenen Schubladen nach den Sommersachen der Kinder suchen. Sie aufbügeln. Fehlende Knöpfe annähen. Und in dunklen Schränken wühlen: nach den Gartenkissen, den Liegestühlen, den Seilen für die Schaukel...."

Isabella Nadolny (26 mei 1917 – 31 juli 2004)

26-05-2009 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Tsjechische dichter en vertaler Vítezslav Nezval werd geboren op 26 mei 1900 in Biskoupky. Hij geldt als medegrondlegger van het Poëtisme en als leidende persoonlijkheid van het Tsjechische surrealisme. In 1953 werd hij benoemd tot nationale kunstenaar. Hij studeerde in Brünn en Praag, maar maakte zijn studie rechten niet af. Zijn werk werd gepubliceerd in kranten en tijdschriften als Rudé Právo, Tvorba, Odeon, Nová scéna, Lidové noviny. Hij sloot zich aan bij het antifascistische verzet en werd in 1944 voor korte tijd gevangengezet. Na WO II sllot hij zich aan bij de communisten.

Edison (Fragment)

And now the sky beyond the trees is brightening

electric wires tremble in the snow

now promenades and corsos are aglow

now our souls are viewed on the X-ray screen

like ichthyosauri from the pliocene

now the clock's hand is moving towards six

now we go off together to the flicks

now spectral shades of gamblers and of witches

are put to flight by our electric switches

and now applause and cheers ring through the house

and Thomas Edison now takes his bows

The party's over now your soul is dark

the guests have left and you are back at work

Look at those inventors and at their resources

yet the stars have not deviated from their courses

look at all those people living quietly

no this isn't work nor even energy

this is adventure as on the high seas

locking oneself in one's laboratories

look at all those people living quietly

no this isn't work it's poetry

It's intention and a bit of accident

to become one's country's president

to become a poet who's outstripped you all

to become a songbird holding you in thrall

to be always lucky at roulette

to be the discoverer of a new planet

Vertaald door Ewald Oser

Vítězslav Nezval (26 mei 1900 – 6 april 1958)

De Amerikaanse dichter en schrijver Maxwell Bodenheim werd geboren op 26 mei 1892 in Hermanville, Mississippi. Zijn vader was in 1888 naar de VS getrokken. Rond 1912 leerde Bodenheim Ben Hecht in Chicago kennen. Ze raakten bevriend en richtten samen een tijdschrift op.  Andere leden van de groep waren o.a. Sherwood Anderson en Charles MacArthur. Zijn eerste gedichten publiceerde Bodenheim 1914 in het Poetry Magazine. In de jaren die volgden groeide hij uit tot een belangrijk schrijver. Hij publiceerde 10 dichtbundels en 13 romans. In de jaren twintig en dertig verslechterden zijn levensomstandigheden helaas dramatisch. Hij begon te drinken en werd dakloos. Samen met zijn derde vrouw werd hij door een 25-jarige bordenwasser na een ruzie vermoord.

EAST SIDE MOVING PICTURE THEATRE--SUNDAY

An old woman rubs her eyes

As though she were stroking children back to life.

A slender Jewish boy whose forehead

Is tall, and like a wind-marked wall,

Restlessly waits while leaping prayers

Clash their light-cymbals within his eyes.

And a little hunchbacked girl

Straightens her back with a slow-pulling smile.

(I am afraid to look at her again.)

Then the blurred, tawdry pictures rush across the scene,

And I hear a swishing intake of breath,

As though some band of shy rigid spirits

Were standing before their last heaven.

Factory-girl

Why are your eyes like dry brown flower-pods,

Still, gripped by the memory of lost petals?

I feel that, if I touched them,

They would crumble to falling brown dust,

And you would stand with blindness revealed.

Yet you would not shrink, for your life

Has been long since memorized,

And eyes would only melt out against its high walls.

Besides, in the making of boxes

Sprinkled with crude forget-me-nots,

One is curiously blessed if one's eyes are dead.

Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954)

De Franse schrijver Edmond de Goncourt  werd geboren op 26 mei 1822. Zie ook mijn blog van 26 mei 2006 en ook mijn blog van 26 mei 2008.

Uit: VOYAGE  DU N° 43 DE LA RUE SAINT-GEORGES

„… Eh! dis-je, Sterne avait des pantoufles jaunes! Je passai mon pantalon, disant cela  ; et en déjeunant : Pour ceux qui ont proposé une statue à Parmentier, ajoutai-je, ceux-là, certes… Que Sylvestre ait écrit des traités sur les bêtes à laine, Huzard sur les gros bestiaux et leur vaccination, et qu'Yvart en ait donné sur les assolements... Mais Parmentier! À sa santé!…

- Allons! mesdemoiselles! disait-elle sur le pas de la porte. J'avais descendu l'escalier et j'étais au premier.

- Allons! mesdemoiselles, entrez donc! répétait la maîtresse de pension. - «Madame la maîtresse de pension, au moins accoutumez-les à faire leurs lignes droites, à rendre leur caractère net et lisible.»

La petite phalange enfantine montait, montait l'escalier, essoufflée de jouer. - «Madame la maîtresse de pension, il faudrait aussi qu'une fille sût la grammaire pour sa langue naturelle. Il n'est pas question de la lui apprendre par règles, comme les écoliers apprennent le latin en classe : accoutumez-les seulement, ces jolis enfants, à ne point prendre un temps pour un autre.»

Joues rouges, minois poupins, paniers au bras, petits bas blancs, et petites bottines agiles, tout cela grimpait l'escalier, tout d'un leste et d'un frais charmants! Le soleil, passant par les grandes vitres du palier, courait et se posait comme un papillon d'or sur les nattes blondes attachées de rubans noirs, et les chevelures brunes affolées. Elles grignotaient, en s'empressant, ouvrant leurs paniers, se montrant leurs tartines. - «Madame la maîtresse, elles devraient aussi savoir les quatre règles de l'arithmétique ; elles s 'en serviraient utilement pour faire des comptes : c'est une occupation fort épineuse pour beaucoup de gens.“

Edmond De Goncourt (26 mei 1822  -  16 juli 1896)  

De Engelse schrijfster Lady Mary Wortley Montagu werd geboren in Thoresby Hall, Nottinghamshire, op 26 mei 1689 – Londen, 21 augustus 1762) was een Engels schrijfster. Mary was bevriend met Mary Astell, die wordt gezien als de eerste actieve voorvechtster voor vrouwenrechten in Engeland, en met Anne Wortley Montagu en haar broer Edward. Met deze laatste trouwde zij, tegen haar vaders wil, in 1712. Edward Mortley Montagu was op dat moment parlementslid en vervulde na de troonsbestijging van George I diverse functies. Mary en Edward raakten goed bekend in hofkringen. Hij was bevriend met Joseph Addison, waardoor lady Mary ook in aanraking kwam met de literaire kringen. Zij raakte zelf bevriend met Alexander Pope. In 1716 werd Edward benoemd tot Engels ambassadeur in Constantinopel en hoewel hij in 1717 werd teruggeroepen, bleven zij in Turkije tot 1718. Mary leerde zichzelf Turks en schreef vele brieven naar diverse mensen met wie zij correspondeerde. Haar bekendheid berust vooral op de uitgave van deze brieven, waarin een levendig beeld wordt geschetst van het leven in de Oriënt en aan het Ottomaanse hof.

Uit: Letters of the Right Honourable Lady M—y W—y M—e

“_Rotterdam, Aug_. 3. O. S. 1716.

I FLATTER, myself, dear sister, that I shall give you some pleasure in letting you know that I have safely passed the sea, though we had the ill fortune of a storm.  We were persuaded by the captain of the yacht to set out in a calm, and he pretended there was nothing so easy as to tide it over; but, after two days slowly moving, the wind blew so hard, that none of the sailors could keep their feet, and we were all Sunday night tossed very handsomely.  I never saw a man more frighted (sic) than the captain.  For my part, I have been so lucky, neither to suffer from fear nor seasickness; though, I confess, I was so impatient to see myself once more upon dry land, that I would not stay till the yacht could get to Rotterdam, but went in the long-boat to Helvoetsluys, where we had voitures to carry us to the Briel.  I was charmed with the neatness of that little town; but my arrival at Rotterdam presented me a new scene of pleasure.  All the streets are

paved with broad stones, and before many of the meanest artificers doors are placed seats of various coloured marbles, so neatly kept, that, I assure you, I walked almost all over the town yesterday, _incognito_,  in my slippers without receiving one spot of dirt; and you may see the Dutch maids washing the pavement of the street, with more application than ours do our bed-chambers.  The town seems so full of people, with such busy faces, all in motion, that I can hardly fancy it is not some celebrated fair; but I see it is every day the same.  'Tis certain no town can be more advantageously situated for commerce.  Here are seven large canals, on which the merchants ships come up to the very doors of their houses.  The shops and warehouses are of a surprising neatness and magnificence, filled with an incredible quantity of fine merchandise, and so much cheaper than what we see in England, that I have much ado to persuade myself I am still so near it.”

Mary Wortley Montagu (26 mei 1689 – 21 augustus 1762)

Portret door Charles Jervas

Onafhankelijk van geboortedata:

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd geboren in Rekkem in 1976. Hij was hoofdredacteur van het literaire tijdschrift en er is, stelde met Maarten De Pourcq de bloemlezing Op het oog, 21 dichters voor de 21ste eeuw (Uitgeverij P) samen en organiseerde poëziefestivals als Het Uitzaaiend Kaf - poëziefestival voor jong talent en het eerste Belgisch Kampioenschap poetry slam. Eigen gedichten verschenen in o.a. DW B, NRC Handelsblad, De Revisor, Het liegend konijn en Poëziekrant. Hij stond al op Crossing Border en De Nachten. Hij is redacteur van de poëzienieuwssite in Letterland. Juni 2007 verscheen bij Uitgeverij Contact zijn debuutbundel er is een spookrijder gesignaleerd.

schoon genoeg gelachen

aan de leiband schuifelen ramptoeristen voorbij
de rechtgetrokken vrachtwagen, staan even stil
de tijd van een behoefte.

goofy bengelt aan de achteruitkijkspiegel
het doek valt over de overlevenden. (traag)

een rijvak wordt opengesteld: in de weggesleepte
                             auto
verlengt de zon de strepen op de achterbank, maakt zwart
of wit wat nu nog getint. (trager, traagzaam)
     er kwijnen wat bloemen in stof
     er valt wat te praten als ik alleen ben

Xavier Roelens (Rekkem, 1976)

26-05-2009 om 00:00 geschreven door Romenu