De Engelse dichter en schrijver Mario Petrucci werd geboren op 29 november 1958 in Londen. Zie ook alle tags voor Mario Petrucci op dit blog.

Last Wish
(Chernobyl, 1986)

You bury me in concrete.   Bury me
in lead.   Rather I was buried
with a bullet in the head.

You seal me in powder.   Cut the hair
last.   Then take the trimmings
and seal them in glass.

You wrap me in plastic.   Wash me
in foam.   Weld the box airless
and ram the box home.

For each tomb that's hidden a green
soldier turns.   None decomposes.
Nothing for worms.

A buckle.   A pencil.   Break one thing
I left.   Give some small part of me
ordinary death.

Lessons

Easy for me, your son,
youthful lungs trawling in one sweep –

cigar smoke, omelette,
the girl next door.

One day I told you
how in physics we'd calculated a cough holds

billions of atoms Galileo
inhaled.   It took a full

week for your retort -
as always, off the nail.   Must be I've used it

all then.   From Siberia
to Antarctica - from slack-

pit to spire.   That's
why each draw's so, so bloody hard.

Your drenched face was me,
silenced.   Had to catch you

last thing, at the foot
of your Jacob's Ladder, ascending to the one

bulb of the landing
toilet, to tell you

I'd checked with sir.
You can't use it all, I piped, not in a hundred

million years.   You'll get
better.   Just wait and see.

Mouth bluish, a slur
suspended over your chest.   Fist white

on the rail.   You said
Don't hold your breath.

 
Mario Petrucci (Londen, 29 november 1958)

De Algerijnse, Franstalige, dichter en schrijver Jean Senac werd geboren op 29 november 1926 in Beni Saf in de regio Oran. Zie ook alle tags voor Jean Senac op dit blog.

My People's Early Rising

You were saying easy things;
the hard-working woman of the morning
the forest that grew in your voice
its trees so thick that they tear hearts apart
and know the full weight of song
the warmth of a clearing
for the up-right man who demands
a word of peace
a word of human proportions
You pulled the stalker from his solitude
who steeped in shadows kept you in his sight
the one who wants to write the way you see
the way you sing, the way you weave
and bring the others wheat
goat's milk
flour coarsely ground
and thick in the heart and strong in the blood
the kindness of everyone
and the impetuous charm of men in solidarity.
Speak oh tranquil flower weaver of hope
prelude to the barley's certain awakening
say that soon steel will reject the throat
that soon the douar will deal a blow to the night
You will teach me to think
to live as you live
Torn from the dark abode, your early rising

Triolet With A Line

Come walk with me under the low-slung stars
until the birds are buried again inside our blood,
sewn in with fishing line, leaving a jagged scar.
Come walk with me under the low-slung stars
while our love smolders like a thick cigar.
Our time swells and ends, fast as a flash flood.
Come hold me under the low-slung stars
until the birds are buried again inside our blood.

Vertaald door David Bergman en Katia Sainson

 
Jean Senac (29 november 1926 – 30 augustus 1973)

De Italiaanse schrijver, schilder, arts en politicus Carlo Levi werd geboren op 29 november 1902 in Turijn. Zie ook alle tags voor Carlo Levi op dit blog.

Uit:Christus kwam niet verder dan Eboli (Vertaald door Margriet Agricola)

“Ondanks al mijn bezigheden en het werk gingen de dagen in die doodse wereld voorbij in een bleke eentonigheid, zonder tijd, zonder liefde, zonder vrijheid. De aanwezigheid van één enkel levend ding zou mij duizendmaal liever zijn geweest dan al die vele wemelende onlichamelijke wezens die je aankijken en je volgen en die de eenzaamheid alleen maar zwaarder maken. De voortdurende magie van de dieren en de dingen weegt als een dodelijke betovering op je hart, maar om je van hun aanwezigheid te bevrijden dienen zich alleen maar nieuwe magische remedies aan. Giulia leerde mij hoe zij haar liefdesdrankjes maakte en ook een aantal toverspreuken. Maar wat is er nu meer in tegenspraak met de liefde, die toch vrijwillig gegeven moet worden, dan de magie die er op uit is de ander te dwingen? Er bestonden toverspreuken om het hart van de aanwezige mensen te binden, en andere om mensen die ver weg waren te beïnvloeden. Een daarvan, en Giulia verzekerde mij dat die bijzonder effectief was, was bestemd voor mensen aan de andere kant van de bergen en de verre zeeën. Die voelden hoe de toverspreuk aan hen trok, en gedreven door de liefde lieten zij alles in de steek om gehoor te geven aan de oproep terug te keren.”

 
Carlo Levi (29 november 1902 – 4 januari 1975)
Carlo Levi: Landschap met maan, 1935

De Belgische schrijver Jean-Philippe Toussaint werd op 29 november 1957 geboren in Brussel. Zie ook alle tags voor Jean-Philippe Toussaint op dit blog.

Uit: The Bathroom (Vertaald door Nancy Amphoux en Paul De Angelis)

“8. A friend of my parents was passing through Paris and came to see me. From him I learned it was raining. Stretching out an arm toward the washbasin, I suggested he take a towel. Best the yellow, the other one was dirty. He dried his hair carefully and at length. I didn't know what he wanted from me. When the silence had begun to seem permanent, he told me the latest about his professional activities, explaining that the difficulties he had to contend with were insurmountable since they were linked to incompatibilities of temperament among persons at the same hierarchical level. Fiddling nervously with my towel, he strode up and down alongside the bathtub and, fired by his words, became more and more intransigent. He began to threaten and vociferate. In the end he accused Lacour of irresponsibility. I am trying to do the impossible, he said, the impossible! And nobody gives a damn."

 
Jean-Philippe Toussaint (Brussel, 29 november 1957)

De Ierse schrijver C.S. Lewis werd geboren op 29 november 1898 in Belfast. Zie ook alle tags voor C. S. Lewis en de overige tags voor C, S. Lewis op dit blog.

Uit: Mere Christianity

“Imagine yourself as a living house. God comes in to rebuild that house. At first, perhaps, you can understand what He is doing. He is getting the drains right and stopping the leaks in the roof and so on; you knew that those jobs needed doing and so you are not surprised. But presently He starts knocking the house about in a way that hurts abominably and does not seem to make any sense. What on earth is He up to? The explanation is that He is building quite a different house from the one you thought of - throwing out a new wing here, putting on an extra floor there, running up towers, making courtyards. You thought you were being made into a decent little cottage: but He is building a palace. He intends to come and live in it Himself.”
(…)

“I am trying here to prevent anyone saying the really foolish thing that people often say about Him: I’m ready to accept Jesus as a great moral teacher, but I don’t accept his claim to be God. That is the one thing we must not say. A man who was merely a man and said the sort of things Jesus said would not be a great moral teacher. He would either be a lunatic — on the level with the man who says he is a poached egg — or else he would be the Devil of Hell. You must make your choice. Either this man was, and is, the Son of God, or else a madman or something worse. You can shut him up for a fool, you can spit at him and kill him as a demon or you can fall at his feet and call him Lord and God, but let us not come with any patronizing nonsense about his being a great human teacher. He has not left that open to us. He did not intend to.”

 
C.S. Lewis (29 november 1898 – 22 november 1963)

De Duitse dichter en schrijver Wilhelm Hauff werd geboren inStuttgart op 29 november 1802. Zie ook alle tags voor Wilhelm Hauff op dit blog.

Uit: Phantasien im Bremer Ratskeller

»Mit dem Menschen ist nicht auszukommen«, sagten sie, als sie in meinem Gasthof die Treppe hinabstiegen, und ich konnte es noch deutlich hören. »Jetzt will er wieder schlafen von neun Uhr an und leben wie ein Murmeltier; wer hätte das gedacht vor vier Jahren!«
Sie hatte nicht Unrecht, die Freunde, daß sie mich in Unmut verließen. Gab es ja doch heute abend eines der glänzendsten musikalischen, tanzenden und deklamierenden Butterbrote in der Stadt und hatte sie sich nicht alle mögliche Mühe gegeben, mit, dem Landfremden, einen angenehmen Abend dort zu verschaffen? Aber es war wahrhaftig unmöglich; ich konnte nicht gehen. Warum sollte ich einen tanzenden Tee besuchen, wo sie nicht tanzte, warum ein singendes Butterbrot, wo ich (ich wußte es zum voraus) hätte singen müssen, ohne von ihr gehört zu werden; warum einen trauten Kreis von Freunden durch Trübsinn und finsteres Wesen stören, das ich nun heute nicht verbannen konnte? O Gott! ich wollte ja lieber, daß sie mir auf der Treppe einige Sekunden fluchten, als daß sie sich von neun Uhr bis ein Uhr langweilten, wenn sie nur mit meinem Körper sich unterhielten und bei der Seele umsonst anfragten, die einige Straßen weiter auf Unserer Lieben Frauen Kirchhof nachtwandelte.
Aber das tat mir wehe, daß mich die guten Gesellen für ein Murmeltier hielten und dem Drang nach Schlafe zuschrieben, was aus Freude am Wachen geschah. O nur du, ehrlicher Hermann, wußtest es mehr zu würdigen! Hörte ich denn nicht, wie du unten auf dem Domhof sagtest: »Schlaf ist es nicht, denn seine Augen leuchteten. Aber entweder hat er wieder zu viel oder zu wenig Wein getrunken, das heißt, er trinkt noch welchen und – allein.«

 
Wilhelm Hauff (29 november 1802 - 18 november 1827)
Borstbeeld in het Wilhelm-Hauff-Museum in Honau

De Amerikaanse schrijfster Louisa May Alcott werd geboren op 29 november 1832 in Germantown, Pennylvania. Zie ook alle tags voor Louisa May Alcott op dit blog.

Uit: Onder moedervleugels (Vertaald door Wilhelmina Doedes-Clarisse en Aleida Doedes)

‘Het Kerstfeest zal geen Kerstfeest zijn, zonder presenten,’ bromde Jo, die languit op het haardkleedje lag.
‘Het is verschrikkelijk arm te zijn!’ zuchtte Meta en keek naar hare oude japon.
‘Ik vind het heel onbillijk, dat sommige meisjes allerlei mooie dingen hebben, en andere meisjes niets,’ voegde kleine Amy ontevreden snuivend er bij.
‘Wij hebben in elk geval toch vader en moeder en elkander,’ zeide Betsy vriendelijk uit haar hoekje.
De vier jonge gezichtjes, bestraald door het haardvuur, klaarden bij die bemoedigende woorden op, maar betrokken weêr, toen Jo droevig zeide:
‘Wij hebben vader niet, en zullen hem in lang niet hebben.’ Zij zeide niet: ‘misschien nooit weêr,’ maar allen voegden het er in haar hart bij, en dachten aan den vader, die verre was op het tooneel van den strijd.
Niemand sprak gedurende de eerste oogenblikken; toen zeide Meta op vroolijken toon:
‘Gij weet, waarom moeder voorstelde, dat wij dit jaar geen Kerstpresenten zouden hebben: omdat het een moeilijke winter zal zijn voor iedereen; en zij vindt, dat wij geen geld moeten uitgeven voor ons pleizier, terwijl onze soldaten zooveel moeten doorstaan in het leger. Wij kunnen niet veel doen, maar wij kunnen ons wel kleine opofferingen getroosten, en behoorden dat met een blij hart te doen, maar ik vrees, dat ik het niet doe,’ en Meta schudde haar hoofd, terwijl zij met smart dacht aan al de mooie dingen, die zij graag wilde hebben.
‘Maar ik geloof niet, dat het weinigje, dat wij te besteden hebben, veel zou kunnen uitrichten. Wij hebben elk een rijksdaalder, en het leger zou er niet veel bij winnen, of wij dien nu al gaven. Ik geef toe, dat ik niets moet verwachten van moeder of u, maar ik zou graag “Undine en Sintram” voor mijzelve willen koopen, ik heb er al zóó lang naar verlangd,’ zeide Jo, die een boekworm was”.

 
Louisa May Alcott (29 november 1832 – 6 maart 1888)
Portret door George Healy, 1871

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Stelzhamer werd geboren in Großpiesenham op 29 november 1802. Zie ook mijn blog van 29 november 2008 en ook mijn blog van 29 november 2009.

Rätsel

Ich kenne ein Antlitz
das ist so klar
Als wär’s von Nichts der Kommentar

Draus blicken Augen, groß und klein
Die könnten auch wahrlich nicht klarer sein

Ich hab es schon oftmals angelacht
Nach frohem Tag in stiller Nacht

Hab öfters auch geweint vor ihm
Und aufgeflucht im wilden Grimm

Allein das Gesicht blieb glatt und klar
Als wär’s zu Nichts der Kommentar

Wie’s Bacherl so gscheid

Oft wills da nöt krea gehn,
Das is a Pein!
Do so gscheid, azwies Bacherl
Wirst denna wohl sein?!

Das windt sö und boigt sö,
Das schlingt sö und schmoigt sö,
Nur gehn, seits, nur gehn,
Olls is bössa wie’s Stehn!

Ja, oft wills ain nöt krea gehn,
Das is a Pein!
Do, wies Bacherl so gscheid,
Wird ma denna wohl sein!

 
Franz Stelzhamer (29 november 1802 – 14 juni 1874)

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e november ook mijn vorige blog van vandaag.

29-11-2014 om 14:00 geschreven door Romenu  

De Litouwse dichter en schrijver Antanas Škėma werd op 29 november 1910 geboren in Lodz in Polen. Zie ook alle tags voor Antanas Škėma op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009 en ook mijn blog van 29 november 2010.

Uit: Steps And Stairs (Vertaald door Kęstutis Girnius)

„You thought you sailed west, west the whole day. But your boat turned around, and you return to land again. An old fisherman, a friend of your youth, sits on the rocky shore. His campfire smolders. Dead fish lie around him. In the silk sphere fish and stars, sparks and embers, veined hands and mermaid scales. In the silk sphere a round night is reflected in the electric lamp.
I think all of this when I stop two yards below the old man and see the holes in his soles, while the half-blind man feels something completely other.
He cleaned banks. In Manhattan and Brooklyn, Queens and the Bronx. In the cellar were ladders and rags, cleaning oil and soap powders, and in the marbled rooms dust stuck to furniture, walls, ceilings, lampshades, and curtains—the unctuous dust of banks, like a thick layer of frozen fat. The Ukrainian stooped often, crawled on all fours, and swayed below the ceiling; hot water flowed through his unfeeling fingers; tables and chairs, telephones and ashtrays, the steel of safes and the blue veins of marble rejuvenated themselves with damp leather, redwood mirrors, the matted shine of plastic; his hands stuck together from the cleaning oil, they smelled of pine sap, of bare feet in the morning mist, the filth of old age, and wrung-out underwear.
I.R.T., B.M.T., Independent. Every night the subways, ruled by magic hieroglyphics, carpets from "A Thousand and One Nights," flew the Ukrainian to a different part of the city. He still walked a few blocks. The same taverns with different names licked his eyes. Gondola, New Orleans, On the 7th Corner. Store windows were jammed with shirts and shoes tied with red ribbons, presents for a girl friend, children, and for oneself.“

 
Antanas Škėma (29 november 1910 – 11 augustus 1961)

De Amerikaanse schrijfster Madeleine L'Engle werd geboren in New York op 29 november 1918. Zie ook alle tags voor Madeleine L’Engle op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009 en ook mijn blog van 29 november 2010.

Uit: The Joys of Love

“One Friday night in the beginning of August, Kurt, his face smeared with greasepaint and cold cream, said, “Elizabeth, I want to talk to you. Go wait for me on the old boardwalk.”
The old boardwalk was about a hundred feet closer to the ocean than the regular boardwalk. It had long ago been washed away and consisted now of perhaps a dozen barnacled piles sticking haphazardly up out of the sand.
Elizabeth climbed onto one of the piles and sat facing the ocean. She had on the full long yellow dirndl skirt and peasant blouse she had worn for ushering, and the sand had come in through her sandals and settled between her toes. The tide was coming in and small, precocious waves crept closer and closer to her. From farther down the beach came the sound of two recorders playing a duet, and the delicate notes of an old English madrigal floated up to her, so faint and so blown by the wind that the music seemed to be part of the night, one with the lapping of the small waves against the piles, the roar of the breakers muted in the quiet night, rather than a sound produced by two human beings blowing into wooden pipes. Behind her and up the boardwalk Elizabeth could still hear voices from the theatre, stragglers from the audience standing around on the boardwalk talking, members of the company coming out of the stage door and discussing plans for the evening.
Elizabeth raised her head as a voice called, “Elizabeth Jerrold, is that you?”
She tried to keep the disappointment that it wasn’t Kurt out of her voice as she called back, “Hi, Ben, where are you off to?”
Ben dropped off the boardwalk and clambered up onto the pile next to Elizabeth. “Hey, the tide’s coming in.”
“I know it is.”
He turned and tried to look at her face, which was only a pale shadow in the starlight. “Come on down the boardwalk to Lukie’s and have a hamburger with me.”
“I’m broke.”
“I’ll treat you,” Ben said, still trying to read her expression.”

 
Madeleine L’Engle (29 november 1918 – 6 september 2007)

De Oostenrijkse schrijver Ludwig Anzengruber werd geboren op 29 november 1839 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ludwig Anzengruber op dit blog.

Uit: Der gottüberlegene Jakob

„Die Frühmesse war vorüber, die Leute drängten aus der Kirche, verloren sich auf verschiedenen Wegen nach ihren Gehöften, oder verhielten sich wohl auch plaudernd, in Gruppen, auf dem großen Platze. Im Gotteshause blieben nur diejenigen zurück, die ein besonderes Anliegen auf dem Herzen hatten.
In der letzten Kirchenbank saß, in eine Ecke gedrückt, ein gar schmächtiges Bäuerlein; der große Hut, der neben ihm auf dem Sitzbrette lag, sah danach aus, als könne er sich über das ganze Männchen stülpen, daß nichts hervorsähe als die Schuhspitzen. Durch eine Rosette aus farbigen Gläsern, oberhalb eines Seitenaltares, fiel ein Lichtstreif quer in das Schiff der Kirche und machte die Weste des Beters in brennendem Rot aufleuchten; ein paar tiefe Falten durchfuhren sie, wie sie so schlotterig über seiner eingesunkenen Brust herabhing, und von den kugeligen, bleiernen Knöpfen fehlte einer; bleierne mußten's freilich sein, denn silberne auf einer »Armen-Leut'-Weste« haften nur an Spinnweben.
Jakob Wiesner hieß der Mann im Betstuhle. Er zeigte ein schmales, demütiges Gesichtchen, die Lider und Ränder der kleinen, beweglichen, grauen Augen waren gerötet und sahen wie verschwollen aus. Die Stirn war spitz, und über derselben hing ein dichter Schopf, der einer verkümmerten Locke glich: was sonst an Haaren gedieh, war vom Hinterhaupte nach vorn gebürstet, aber es waren ihrer nicht so viele, um den kahlen Wirbel verdecken zu können. Zwischen den Fingern hielt der Wiesner Jakob einen Rosenkranz, und sooft er mit einem Vaterunser zu Ende kam, wo andere Christen beten: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern erlöse uns von dem Übel«, murmelte er regelmäßig: »Führe uns nicht in Versuchung, sondern mach mir meine kranke Kuh wieder gesund. Amen!«
Eine kranke Kuh ist eben auch ein Übel.”

 
Ludwig Anzengruber (29 november 1839 – 10 december 1889)

De Cubaanse dichter en singer-songwriter Silvio Rodríguez Domínguez werd geboren in San Antonio de Los Baños op 29 november 1946. Zie ook alle tags voor Silvio Rodriguez op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Angel for an ending

They say that when a silence
appears between two,
it was that an angel
stole their voices.
And, that day, such silence came,
the day that we had to forget.
what, in such a luck,
I still
hadn't finished quieting up.

Everything started in the surprise,
in a casual encounter,
but the night is roguish
when the luck is woven.
Without realizing it, we make an oblation
that makes a pact with the pain
or an angel passes,
it's made into a legend
and it becomes love.

Now I understand
who was the angel
who passed between us.
It was the most terrible
the rentless
the fiercest.

Now I fully understand
this mortal silence.
Angel that passes,
kisses and embraces you,
angel for an ending.

 
Silvio Rodríguez (San Antonio de Los Baños, 29 november 1946)

De Franse schrijver Maurice Genevoix werd geboren op 29 november 1890 in Decize (Nièvre). Zie ook alle tags voor Maurice Genevoix op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Uit: Nuits de guerre

« Les Allemands sont tout proches. Des soldats français, mutilés, terrorisés, se replient dans le désordre. Le lieutenant Genevoix tente de rassembler ses hommes pour donner l'assaut.
Ligne de sections par quatre, sous bois, gravissant la pente. Je réagis mal contre l'inquiétude que m'inspire la nervosité des soldats. J'ai confiance en eux, en moi; mais je redoute, malgré que j'en aie, quelque chose d'impossible à prévoir, l'affolement, la panique, est-ce que je sais?
Comme nous montons lentement! Mes artères battent, ma tête s'échauffe.
Ah! ...
Violente, claquante, frénétique, la fusillade a jailli vers nous comme nous arrivions au sommet. Les hommes, d'un seul mouvement impulsif, se sont jetés à terre.
«Debout, nom d'un chien! Regnard, Lauche, tous les gradés, vous n'avez pas honte? Faites-les lever!»
Nous ne sommes pas encore au feu meurtrier. Quelques balles seulement viennent nous chercher, et coupent des branches au-dessus de nous. Je dis, très haut:
«C'est bien compris? Je veux que les gradés tiennent la main à ce que personne ne perde la ligne. Nous allons peut-être entrer au taillis, où l'on s'égare facilement. Il faut avoir l'oeil partout.»
Là-bas, dans le layon que nous suivons, deux hommes ont surgi. Ils viennent vers nous, très vite, à une allure de fuite. Et petit à petit je discerne leur face ensanglantée, que nul pansement ne cache et qu'ils vont montrer aux miens. Ils approchent; les voici; et le premier crie vers nous:
«Rangez-vous! Y en a d'autres qui viennent derrière!»
Il n'a plus de nez. A la place, un trou qui saigne, qui saigne...
Avec lui, un autre dont la mâchoire inférieure vient de sauter. Est-il possible qu'une seule balle ait fait cela? La moitié inférieure du visage n'est plus qu'un morceau de chair rouge, molle, pendante, d'où le sang mêlé à la salive coule en filet visqueux. Et ce visage a deux yeux bleus d'enfant, qui arrêtent sur moi un lourd, un intolérable regard de détresse et de stupeur muette. Cela me bouleverse, pitié aux larmes, tristesse, puis colère démesurée contre ceux qui nous font la guerre, ceux par qui tout ce sang coule, ceux qui massacrent et mutilent.
«Rangez-vous! Rangez-vous!»

 
Maurice Genevoix (29 november 1890 -  8 september 1980)
Tijdens WO I

De Chileens-Venezolaanse dichter, wetgever, filosoof, politicus, diplomaat, wetenschapper, humanist en taalkundige Andrés Bello werd geboren in Caracas, Venezuela, op 29 november 1781. Zie ook alle tags voor Andrés Bello op dit blog en ook mijn blog van 29 november 2009.

Allocution to Poetry (Fragment)

Divine poetry, you who dwell in solitude'
taught to enwrap your songs
in the shady forest's silence,
you who lived in the green grotto
and had for company the mountain's echo;
it is time for you to leave effete Europe,
no lover of your native rustic charms,
and fly to where Columbus’s world
opens its great scene before your eyes.
There heaven respects the laurel,evergreen
with which you crown men's valor.
There too the flowering meadow,
the tangled wood,the twisting river,
offer a thousand colors to your brush,
And Zephyr flits among the roses,
and shining stars spangle night's chariot.
The king of heaven rises,among bright curtains
of pearly clouds;and little birds
sweetly sing songs of love in tones unlearned.

Oh, sylvan nymph,what have you to do
 with pomps of gilded royal palaces?

 
Andrés Bello (29 november 1781 - 10 oktober 1865)
Standbeeld in Caracas

29-11-2014 om 13:45 geschreven door Romenu