De Nederlandse dichter Hans Lodeizen werd geboren op 20 juli 1924 in Naarden. Zie ook mijn blog van 20 juli 2010 en eveneens alle tags voor Hans Lodeizen op dit blog.

ANGST

Een spin holt in de lente
angst is de veer van het horloge
het is bijna tijd.

Dan, dan: o kinderen
van de overspelige moeder,
je gescheiden papa
leeft in het huis naar links.
maak je nagels schoon
de omroeper zegt:
het is lente.

angst voor wat?
De wolken zijn een gerafelde sok
van God.

o lentegeuren!

Weeekend in Metropolis

Zo dikwijls als ik over de lange
populierenlanen liep zacht zingend,
denkend aan de avond haar witte
plaveisel waar ik gestorven ben. -

als ik je weerzie ben je toch een ander
ik ken je je blijft niet lang bij iemand
in steeds andere spiegels behaagt het je
steeds andere mensen te zien steeds jezelf.

nu heb ik je niet langer
weet je het je bent dood
ik heb je gevonden hijgend
over de daken van Metropolis.

Voor jou

1

voor jou

als ik je ooit zal tegenkomen

of als ik nooit in je hart

zal wachten op een brand van kussen

voor jou

ik zal de ring van trouw bewaken

ik zal de zon openhouden

ik zal de nacht strelen

voor jou zal ik de waardigheid

van de mens op aarde zichtbaar maken

en mijn bed zal wit zijn

voor jou zal ik wachten. 

Hans Lodeizen (20 juli 1924 - 26 juli 1950)

De Duitse schrijver Uwe Johnson werd geboren op 20 juli 1934 in Cammin (tegenwoordig Kamień Pomorski, Polen). Zie ook alle tags voor Uwe Johnson op dit blog.

Uit: Mutmaßungen über Jakob

“ Deswegen waren sie ja so aufgeregt. Wenn sie auch gleich wieder Worte gefunden haben von tragischem Unglücksfall und Verdienste beim Aufbau des Sozialismus und ehrendes Andenken bewahren: der sich das aus den Fingern gesogen hat weiss es gewiss besser, wär schon einer. Frag doch mal auf diesem ganzen verdammten Bahnhof ob einer jetzt noch im November Ausreiseerlaubnis nach Westdeutschland gekriegt hat, und Jakob ist am selben Morgen erst mit einem Interzonenzug zurückgekommen. Denk dir mal bei wem er war.
- Cresspahl, wenn du den kennst. Der hat eine Tochter. Mein Vater war achtundsechzig Jahre alt in diesem Herbst und lebte allein in dem Wind, der grau und rauh vom Meer ins Land einfiel hinweg über ihn und sein Haus Heinrich Cresspahl war ein mächtiger breiter Mann von schweren langsamen Bewegungen, sein Kopf war ein verwitterter alter Turm unter kurzen grauen scheitellosen Haaren. Seine Frau war tot seit achtzehn Jahren, er entbehrte seine Tochter. In seiner Werkstatt stand wenig Arbeit an den Wänden, er hatte das Schild seines Handwerks schon lange von der Haustür genommen. Gelegentlich für das Landesmuseum besserte er kostbare Möbel aus und für Leute die sich seinen Namen weitersagten. Er ging viel über Land in Manchesterzeug und langen Stiefeln, da suchte er nach alten Truhen und Bauernschränken. Manchmal hielten Pferdefuhrwerke vor seinem Haus mit Stücken, die ihm hineingetragen wurden; später kamen Autos aus den grossen Städten und fuhren das sattbraune kunstreich gefügte Holz mit den stumpf glänzenden Zierbeschlägen davon in die Fremde. So erhielt er sein Leben. Steuererklärung in Ordnung, Bankkonto bescheiden passend zu den Ausgaben in einer abgelegenen kleinen Stadt, kein Verdacht auf ungesetzliche Einkünfte.“

Uwe Johnson (20 juli 1934 – 24 februari 1984)

Beeld door Wieland Förster in Güstrow

De Nederlandse schrijver, journalist, commentator, essayist en columnist Henk Hofland werd geboren in Rotterdam op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Henk Hofland op dit blog.

Uit: Van zazou tot provo

“Wie spreekt er nu nog over zazous? Ze zijn totaal vergeten, maar toch hebben ze jarenlang voor grote verontrusting onder de pedagogen gezorgd. Het best zijn ze beschreven door Malaparte in De huid:

‘Zazous waren excentrieke jongelieden tussen de zeventien en de twintig, opvallend gekleed, met golfschoenen, nauwe tot het scheenbeen reikende broekspijpen, een overmatig lang jasje en een overhemd met een hoog nauw boord. Ze droegen hun haar lang, tot in hun nek en het geheel deed herinneren aan Marie Antoinette. De zazous verschenen voor het eerst in 1940 hier en daar in Parijs in de buurt van de Place Victor Hugo. In een bar aan dit plein hadden ze hun hoofdkwartier. Vervolgens werden ze in dichte drommen waargenomen aan de Rive Gauche en in de bars in de buurt van St. Germain des Prés. Maar de voorkeur bleken ze toch te geven aan Muette en de Champs Elysées.

Over het algemeen kwamen ze uit welgestelde burgermilieus en op het eerste gezicht lieten de zorgen die de meeste Fransen somber stemden, hen koud. Ze toonden geen buitengewone belangstelling voor kunst of litteratuur of sport en vooral niet voor de politiek, als men tenminste de smerigheid uit die tijd politiek wil noemen. Voor alles wat onder de term flirt wordt samengevat, waren ze onverschillig, hoewel ze in gezelschap waren, of liever, meisjes in hun gevolg hadden die op soortgelijke excentrieke manier gekleed waren - in een lange blouse en een rok die tot even boven de knieën reikte. In openbare gelegenheden spraken ze nooit luid, maar steeds met gedempte stem, bijna fluisterend, en hun gesprekken gingen altijd over de film, minder over de sterren dan over de regisseurs en de films op zichzelf. Hun middagen brachten ze door in de bioscoop, en in de donkere zalen hoorde men hun zacht gefluister en de korte keelgeluiden waarmee ze elkaar aanriepen.”

Henk Hofland (Rotterdam, 20 juli 1927)

De Iraanse dichteres en schrijfster Simin Behbahāni werd geboren in Teheran op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Simin Behbahāni op dit blog.

Ancient Eve

Love at Eighty?

Admit it: it’s bizarre.

Ancient Eve is, once again

offering apples:

red lips and golden tresses.

Beautiful,

but not divine.

If my face has color

it’s just makeup, a deceit.

But in my chest a heart

beats its wings wild with desire,

every seventy of its heartbeats

multiplied by two.

Love and shame and my body

warm with lust. I burn

with fever, a fever

past any physician’s cure.

But at my side is bliss,

my lover

kind and faithful

and as long as he is here

I dwell in heaven.

I can’t breathe a word;

my mouth’s sealed

shut with your kisses,

their tongues of flame.

Oh, my thirsty lover!

Look at my happy fortune:

You, I, us tonight.

with a wine so delightful

where’s the room for restraint?

Adam! Come see the spectacle.

Leave behind your denial and conceits

and watch as the Eve of eighty

rivals the twenty-year-old she.

Vertaald door Aria Fani en Adeeba Talukder

Simin Behbahāni (Teheran, 20 juli 1927)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20^e juli ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

20-07-2013 om 14:16 geschreven door Romenu  

De Italiaanse dichter en schrijver Francesco Petrarca werd geboren in Arezzo op 20 juli 1304. Zie ook alle tags voor Francesco Petrarca op dit blog.

Erhabne Flamme, mehr als schöne, schön

Erhabne Flamme, mehr als schöne, schön,
zu der der Himmel neigte so unstreitig,
daß er beschloß, sie, ach für mich zu zeitig,
zu dem ihr gleichen Sterne zu erhöhn.

Jetzt erst erwach ich und gewahr, wie sie
zu meinem Besten jenen Wünschen wehrte,
da sie der Glut, die Jugend noch vermehrte,
ihr Antlitz süß zugleich und trügend lieh.

Ihr dank ich, ihrem Rat und Augenmerk;
wie machte sie mit sanftestem Verachten
in meinem Brand das eigne Heil mir dringend.

Durch Künste, welche würdge Früchte brachten,
war Zunge hier und Braue dort am Werk,
ich Ruhm auf sie, sie in mich Tugend bringend.

Vertaald door Rainer Maria Rilke

Am Tag', als rings die Strahlen sich der Sonnen

Am Tag', als rings die Strahlen sich der Sonnen,

Dem Schöpfer trauernd, trübten in den Höhen,

Ward ich umgarnt, und eh' ich mich's versehen,

Hielt euer Auge, Donna, mich umsponnen;

Und weil ich nicht in solcher Zeit gesonnen,

Den Kampf mit Amors Pfeilen zu bestehen,

Ging arglos ich; so haben meine Wehen

Im allgemeinen Trauern bald begonnen.

Es fand mich Amor gänzlich sonder Wehre,

Den Weg zum Herzen durch die Augen offen,

Durch deren Pforten Thränen viel gezogen;

Drum bringt es ihm auch, dünkt mich, wenig Ehre,

Daß er mich Nackten mit dem Pfeil getroffen,

Euch, der Bewehrten, kaum gezeigt den Bogen.

Vertaald door Carl Förster

Francesco Petrarca (20 juli 1304 – 19 juli 1374)

Casa di Francesco Petrarca, Laura en de Dichter

De Vlaamse dichter en schrijver Maurice Gilliams werd geboren in Antwerpen op 20 juli 1900. Zie ook alle tags voor Maurice Gilliams op dit blog.

Wolvin en wolf in ‘t winters ledikant

Wolvin en wolf in ‘t winters ledikant
als het gehuil des harten krimpt tot fluistren:
uit de angsten ranken namen op in ‘t duister
met in hun wijn de bloedsmaak van het lam.

Als in de tijd van de ouders zijn de nachten,
op ‘t huis gestapeld drukt het tempelpuin;
en waar een lichtstraat door een schaduw suist
bederft de waan tot schimmel op de wanden.

‘t Gedroomde kinderhandje slaapt in ons;
zijn polsje klopt gelijk in nood de borst
der vogels die men treurig vrij moet laten.

Samen, onder de vlag van ‘t beddelaken,
als na een veldslag zijn wij opgebaard.
Maria’s hand rust op mijn grauwend haar.

Het bruidje

De bruiloftgasten lieten hen alleen.
Hij heeft haar blonde hand
in zijn donkre hand genomen.
De kamer in het schemerlicht der maan,
het ordeloze maal, de bekers en de bloemen,
de stoelen rond de dis verspreid;
en buiten, waar de weeldrigheid der bomen
ruist en vol sidderende vogels is
- alle schatten die de feestelijke weemoed toebehoren
schenken deze nacht zijn onvergankelijke faam.
Hij beeft van innigheid en zucht haar naam
terwijl zijn armen om haar schouders komen.
Zij draagt de rijkdom die haar zwaar beklemt,
denkt aan de maan die op het bed
haar ranke straal reeds heeft geschoten.
En lang, terwijl haar lijf van tederheid ontstelt,
heeft zij haar man aanschouwd;
en uit vervaarlijkheid in het geluk gekomen,
schuilt haar maagdelijke onnozelheid
bij zijn ontfermen en zijn mededogen.

Maurice Gilliams (20 juli 1900 – 18 oktober 1982)

De Zweedse dichter Erik Axel Karlfeldt werd geboren op 20 juli 1864 in Folkärna. Zie ook alle tags voor Erik Axel Karlfeldt op dit blog.

The rhyme smith

Now, coarsely wrought iron from my thoughts’ own smithy,

my sledge shall test the utmost you can bear.

I know your chain’s links snap, that this is risky,

but likewise know there’s honest steel in there.

From my home mine and slash-burnt acres’ clamour

I gained my iron and charcoal for the fire,

I gripped – as once each sweetheart’s waist – my hammer

and fanned my forge’s flames with keen desire.

How bright the anvil’s song when dusk was swelling,

in evening coolness when my youth’s sun set!

The clanging, how it spread! From farm and dwelling

with chiming youthful voices it was met.

But out of sight, alone, hard iron unfurling,

toiled with great zest the half-apprenticed bard

and smiled at all the hot flakes round him whirling,

though many a spark his pitted skin still scarred.

Vertaald door John Irons

Komm, singen wir...

Komm, singen wir, an mir soll es nicht fehlen,
auch du hast was auf Lager, wie ich sehe-
tönt es auch falsch aus rostig alten Kehlen,
Ein Frühlingslied klingt schön selbst von der Krähe.
Und streift hier über mittagheißes Land
ein Mädchen, übermütig, rank und rund,
so lächeln wir über der Hecke Rand,
wir trieben´s früher beide ziemlich bunt.

Erik Axel Karlfeldt (20 juli 1864 – 8 april 1931)

De Amerikaanse schrijver Cormac McCarthy werd geboren op 20 juli 1933 in Providence, Rhode Island. Zie ook alle tags voor Cormac McCarthy op dit blog.

Uit: Cities of The Plain

“Can I ask you somethin? said John Grady.

Ask it.

How old were you when you got married?

I was never married. Never found anybody that'd have me.

He looked at John Grady.

Margaret was my brother's girl. Him and his wife both was carried off in the influenza epidemic in nineteen and eighteen.

I didnt know that.

She never really knowed her parents. She was just a baby. Well, five. Where's your coat at?

I'm all right.

I was in Fort Collins Colorado at the time. They sent for me. I shipped my horses and come back on the train with em. Dont catch cold out here now.

No sir. I wont. I aint cold.

I had ever motivation in the world but I never could find one I thought would suit Margaret.

One what?

Wife. One wife. We finally just give it up. Probably a mistake. I dont know. Socorro pretty much raised her. She spoke better spanish than Socorro did. It's just awful hard. It liked to of killed Socorro. She still aint right. I dont expect she ever will be.

Yessir.

We tried ever way in the world to spoil her rotten but it didnt take. I dont know why she turned out the way she did. It's just a miracle I guess you could say. I dont take no credit for it, I'll tell you that.

Yessir.

Look yonder. The old man nodded toward the moon.

What?

You cant see em now. Wait a minute. No. They're gone.”

Cormac McCarthy (Providence, 20 juli 1933)

20-07-2013 om 14:12 geschreven door Romenu  

De Tsjechische schrijver Pavel Kohout werd geboren op 20 juli 1928 in Praag in wat toen nog Tsjecho-Slowakije werd genoemd. Zie ook alle tags voor Pavel Kohout op dit blog.

Uit: The Widow Killer (Vertaald door Neil Bernel)

“Thunder, mused Chief Inspector Buback, in February? It was over before he knew it. A large aerial bomb, he realized, and it had fallen uncomfortably close by.

    The building of the Prague Gestapo, where Buback worked as liaison officer for the Reich's criminal police office, swayed wildly for what seemed like an eternity, but did not collapse. The proverbial quiet followed the storm; time stopped. Eventually sirens began to wail, and the officers and secretaries trooped down to the shelter.

    He stared, motionless, at the two faces on his desk.

    Buback disliked the shelter, in the basement of the old Petschke Bank. Some of its safes had been converted into cells; he'd heard a good interrogation there helped political prisoners remember all sorts of forgotten details. So he stayed upstairs, thunderstruck: the blast and the shaking had brought Hilde and Heidi back to life.

    Their framed picture had traveled with him throughout the war. The offices changed, as did the cities and countries, but everywhere they had smiled radiantly at him, older and younger versions of a quiet, soothing loveliness. He conducted meetings and interrogations as they gazed at him from that final peacetime summer on the Isle of Sylt; for the most part he barely noticed them. But not an hour went by without Buback remembering in a flash of joy that they were alive.

    They had been on his desk last year in Antwerp as men in other departments prepared for the retreat by burning documents in the courtyard. He had sneezed as the pungent smoke tickled his nose, and for a moment he did not understand the voice on the telephone telling him that both of them were dead. The smiles in the picture still glowed inside him; they flatly contradicted what he heard. Then the official from Berlin headquarters read him the police report.”

Pavel Kohout (Praag, 20 juli 1928)

De Oostenrijkse schrijfster Lotte Ingrisch (geb. Charlotte Gruber) werd geboren op 20 juli 1930 in Wenen. Zie ook alle tags voor Lotte Ingrisch op dit blog.

Uit: Die doppelte Lotte

„Vielleicht habe ich ein Rätsel gelöst. Ein Geheimnis erraten. Ich wiederhole, vielleicht. Aber wenn, wird es Ihr Leben verändern.

Ich bin alt. Die nach mir kommen, sollen forschen, rechnen, experimentieren. Meine privaten Theorien wissenschaftlich bestätigen oder widerlegen. Wenn sie aber bestätigt werden ...

Begleiten Sie mich auf meiner Entdeckungsreise. Sie war verblüffend, erschreckend und fast immer komisch. Ich hab mich gewundert, mich gefürchtet, aber viel gelacht. Ich lache gern und wünsche mir, dass Sie es bei der Lektüre auch tun. Schrecken und Komik liegen so nah beieinander.

Materialisten behaupten, dass es nur Materie gibt. Sie berufen sich auf ihre nicht gemachten Erfahrungen, was an einen Maulwurf erinnert, der die Milchstraße leugnet. Der Ärmste, er kann sie nicht sehen. Im Gegensatz zu ihnen erkläre ich aufgrund gemachter Erfahrungen den Kosmos der Maulwürfe für ein Hirngespinst von Blinden. Sinnlos, sich an ihm orientieren zu wollen.

Im Namen der Milchstraße berichte ich von Erfahrungen, welche die Existenz von Doppelgängern und parallelen Universen dokumentieren. Dazu eine kleine Einführung:

Der Doppelgänger ist eine Person, die so ausschaut wie, zum Beispiel, Sie – obwohl Sie es gar nicht sind. Doppel- gänger sind aus allen Zeiten und Kulturen bekannt. Sie haben viele Namen. Ob feinstofflicher, siderischer, astraler, Äther- oder Hauchkörper – ich nenne ihn am liebsten Quantenleib. Teilchenkörper und Quantenleib sind Erscheinungen unserer Doppelnatur. Wir sind sowohl materiell als auch immateriell, was nicht erschreckend, sondern ein Segen ist.“

Lotte Ingrisch (Wenen, 20 juli 1930)

De Oostenrijkse schrijfster Elfriede Kern werd geboren op 20 juli 1950 in Bruck an der Mur. Zie ook alle tags voor Elfriede Kern op dit blog.

Uit: Kopfstücke

„Man täuscht sich da oft, hat die Frau gesagt, ohne Säge ist nicht viel zu machen, das könnte in ein Gemetzel ausarten, und dazu möchte ich mich eigentlich nicht hergeben. Wenn es nicht sauber und einigermaßen schmerzlos gemacht werden kann, dürfen Sie auf meine Hilfe nicht zählen. Ich bin verzweifelt. Es ist ganz ausgeschlossen, daß ich hier im Zug irgendwo eine Säge auftreibe. Säge oder Axt, hat die Frau gesagt, beides ist möglich. Auch eine Axt wird sich hier im Zug nicht finden, sie weiß das genausogut wie ich. Dann ist also alles umsonst gewesen, hab ich gesagt, Yolande hat umsonst so tapfer durchgehalten und kann mir mit Recht den Vorwurf machen, daß ich ihr Bein ganz unnötig aufs Spiel gesetzt habe. Sie beobachtet uns die ganze Zeit, hat die Frau gesagt und an mir vorbei ins Abteil geschaut, sie schöpft Verdacht, wenn wir noch lange hier draußen stehenbleiben.“

Elfriede Kern (Bruck an der Mur, 20 juli 1950)

Bruck an der Mur

De Amerikaanse schrijver Thomas Louis Berger werd geboren op 20 juli 1924 in Cincinnati, Ohio. Zie ook alle tags voor Thomas Berger op dit blog.

Uit: Best Friends

“Such terms made Roy uncomfortable, and he himself never used them. "I'm trying to tell you there's no boffer or boffee. There's just your humble servant and another self-commanded person. Sometimes we're lovers and sometimes not."
"Lovers?" Sam gestured with his own stein, which he had long since emptied and was politely waiting to refill at Roy's convenience. "See, that's what I don't get. The sex I can understand better than what you call love. How can one-night stands, even with the same partner for a week or two, be love?"

Sam would never understand that for Roy, making love could be a three-second meeting of the eyes with a woman in the window of a passing bus. At the same time, Roy still loved all the women with whom he had ever had intimate relations, a sizable company if not as multitudinous as Sam imagined, though no account was actually kept. Roy liked to think a great many of his former partners shared the feeling, though he knew not all did. There were of course those who felt rejected, even betrayed, when it was he who brought it to an end, and not even all of those who took the initiative in terminating the affair could forgive him for sincerely agreeing with their decision.
Roy tried to recognize his own inadequacies, though more than one of the women he had frequented disparaged his sort of self-criticism as being actually an insidious form of conceit. But there were those who found it attractive in a man forthrightly to admit his flaws without using such an admission as a pretext for an array of attention-demanding excuses. Roy would readily apologize, but he rarely explained. There were those who saw that as a kind of honesty all too uncommon in the male sex. Not all women want to be lied to, as Roy would tell the ones he thought might agree, and he was right often enough.”

Thomas Berger (Cincinnati, 20 juli 1924)

Cincinnati

De Engelse dichter Thomas Lovell Beddoes werd geboren op 20 juli 1803 in Clifton. Zie ook alle tags voor Thomas Lovell Beddoes dit blog.

Song On The Water

As mad sexton's bell, tolling
For earth's loveliest daughter
Night's dumbness breaks rolling
Ghostily:
So our boat breaks the water
Witchingly.

As her look the dream troubles
Of her tearful-eyed lover,
So our sails in the bubbles
Ghostily
Are mirrored, and hover
Moonily.

To Night

So thou art come again, old black-winged night,
Like an huge bird, between us and the sun,
Hiding, with out-stretched form, the genial light;
And still, beneath thine icy bosom's dun
And cloudy plumage, hatching fog-breathed blight
And embryo storms, and crabbéd frosts, that shun
Day's warm caress. The owls from ivied loop
Are shrieking homage, as thou cowerest high;
Like sable crow pausing in eager stoop
On the dim world thou gluttest thy clouded eye,
Silently waiting latest time's fell whoop,
When thou shalt quit thine eyrie in the sky,
To pounce upon the world with eager claw,
And tomb time, death, and substance in thy maw.

Thomas Lovell Beddoes (20 juli 1803 – 26 januari 1849)

20-07-2013 om 14:09 geschreven door Romenu