De Iraanse schrijver Kader Abdolah (pseudoniem van Hossein Sadjadi Ghaemmaghami Farahani) werd geboren in Arak op 12 december 1954. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: De Koning

„De sjah had een zware erfenis gekregen van zijn vader.
De situatie in het land was slecht, de schatkist was leeg, het leger verkeerde in een armzalige staat, de bevolking was grotendeels analfabeet en leefde in armoede en onzekerheid. En altijd dreigde er oorlog aan de grens met India, waar de Britten de macht in handen hadden.
Het waren allemaal kwesties die de sjah tijdens zijn koningschap zou moeten aanpakken, maar hij wist niet hoe en hij liet het liever aan zijn vizier over. Mirza Kabir had wel een plan, een groots plan waar hij de instemming van de sjah voor nodig had. Zolang de sjah met zijn eigen zaken bezig was, had de vizier zijn handen vrij om voorbereidingen te treffen die nodig waren om zijn ideeën wat betreft hervormingen en de ontwikkeling van het land te realiseren.

De eerste zorg van de koning was de huisvesting van zijn vrouwen. Zijn vader had meer dan 1.200 vrouwen in zijn harem gehad, maar sjah Naser had er slechts 230. Ze waren nu al ruim twee weken onderweg om van de Russische grensstad Tabriz naar Teheran te komen.
De sjah ontving Ghadje Bashi, de baas van zijn harem. De vader van deze man was een trouwe knecht van de overleden koning geweest en hij had zijn zoon, toen hij nog een kind was, laten castreren zodat deze later als eunuch in de harem zou kunnen werken. Toen de jongen volwassen was, stuurde de oude koning hem naar Tabriz om in de harem van de kroonprins dienst te doen. Zijn trouw bezorgde hem later de titel Ghadje, een hoge koninklijke onderscheiding voor een eunuch.
Ghadje Bashi kreeg rechtstreeks opdrachten van de sjah en na de sjah had hij het voor het zeggen in de harem. Alles wat de vrouwen nodig hadden, werd door hem verzorgd. Zonder zijn toestemming mocht geen enkele vrouw een stap buiten de harem zetten. Ghadje bewaakte de toegang. De sjah kon via een doorgang van de harem naar zijn slaapkamer gaan.
Ghadje was nu door de sjah ontboden om verslag uit te brengen over de nieuwe huisvesting. De sjah stond midden in de spiegelzaal toen zijn hofmeester, een zwijgzame man in een lange zwarte strakke jas, vroeg of hij Ghadje Bashi mocht binnenlaten. De sjah knikte.“

Kader Abdolah (Arak, 12 december 1954)

De Italiaanse schrijfster Susanna Tamaro werd geboren in Triëst op 12 december 1957. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: Rispondimi (Vertaald door John Cullen)

„In fact, it was just this past Christmas, the last holidays I spent at my aunt and uncle's. The weather was cold, and fog blanketed the village. Life there was as boring as always, nobody ever called, nobody ever came to see me. My uncle fell asleep watching the dancers on television, my aunt crocheted huge bedspreads. The plastic tree blinked in the semidarkness like a broken traffic light.

Even at midday, fog lay over the house like a shroud. Every half hour I looked out the window to see if the sun had broken through. You could never see a thing. At night I dreamed I had long, long arms, so long that I could reach the sky. I reached up there and grabbed the clouds and pushed them aside, one after the other, as though they were curtains in a movie theater. I started to get angry. Does the sun really exist? I wondered. At last I found it, its bright ray struck me in the middle of my forehead. It struck me and no one else, because I had been the one looking for it, I I had flushed it out with my enormous arms, with the force of my will.

On New Year's Eve I went into the woodshed and got drunk. At intervals, the sounds of passing cars reached me from the outside. Everyone was in motion, hurtling through the fog. Going where? Going to kill themselves, perhaps, out of pure sadness, even before they ate the big New Year's Eve dinner. The wood smelled moldy. It looked wet and glossy, like the wood of a sunken galleon. Everything was whirling around me, and I thought, I'm in the belly of the whale. It's swallowed me, and I'll never be able to escape. I'm a prisoner in a castle dungeon, or maybe I'm already in the afterlife and this is my grave. The wood is rotting, and my bones have started rotting, too. If this is the grave, where's the next world? Eventually a crack should open, the Light should come in somewhere. Or flames should blaze up.

Was I supposed to believe this? To fall back into the trap and keep on believing?“

Susanna Tamaro (Triëst, 12 december 1957)

De Britse schrijfster Sophie Kinsella (pseudoniem van Madeleine Wickham) werd geboren in Londen op 12 december 1969. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: Remember Me?

“How long have I been awake? Is it morning yet?

I feel so rough. What happened last night? God, my head hurts. Okay, I'm never drinking again, ever.

I feel so woozy I can't even think, let alone . . .

***

Oww. How long have I been awake?

My head is splitting and kind of foggy. And my mouth is parched. This is the most monster hangover I've ever had. I'm never drinking again, ever.

Is that a voice?

No, I have to sleep . . .

***

How long have I been awake? Five minutes? Half an hour, maybe? It's kind of hard to tell.

What day is it, anyway?

For a moment I just lie still. My head is pounding with a rhythmic pain, like some sort of massive concrete-breaker. I'm dry-throated and aching all over. My skin feels like sandpaper.

Where was I last night? What's wrong with my brain? It's like a fog has descended over everything. I'm never drinking again. I must have alcohol poisoning or something. I'm trying to remember last night as hard as I can-but all that's coming into my head is stupid stuff. Old memories and images from the past, flashing by in random order, like some kind of iPod shuffle in my brain.

Sunflowers waving against a blue sky . . .

Amy as a newborn baby, looking like a little pinksausage in a blanket . . .

A plate of salty french fries on a wooden pub table; hot sunshine on my neck; my dad sitting opposite in a Panama hat, blowing out cigar smoke and telling me, "Eat up, sweetheart" . . .

The sack race at school. Oh God, not this memory again. I try to block it out, but too late, it's rushing in. . . . I'm seven years old, it's sports day, and I'm winning by miles, but it feels so uncomfortable to be out front that I stop and wait for all my friends. They catch up-then somehow in the melee I trip and wind up coming in last. I can still feel the humiliation, hear the laughter, feel the dust in my throat, the taste of bananas . . .”

Sophie Kinsella (Londen, 12 december 1969)

De Griekse schrijver Vassilis Alexakis werd geboren op 12 december 1943 in Athene. In 1961 trok hij naar Frankrijk om journalistiek te studeren in Lille. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: Foreign Words (Vertaald door Alyson Waters)

“The first word of Sango I learned was baba, “papa.” It’s easy to remember, of course. “My father” is translated as baba ti mbi. The possessive adjective “my” apparently doesn’t exist in Sango, for baba ti mbi literally means “the father of me.” Kodoro means both “village” and “country.” If I had to say something about my identity, I would say, “Kodoro ti mbi is Greece.”

Is there a word in Sango for Greece? But I don’t want to talk about me (I repeat, mbi). I think I have exhausted the subject of my comings and goings between Athens and Paris. I realize in fact that it has become oppressively commonplace: several flights a day link the two capitals, and they’re almost always full. And I don’t feel like inventing a story. I suppose I should, for my published novels are so few and far between. I must admit, translating my own works from Greek into French or French into Greek takes so much time. My bibliography would surely be more extensive if I had not written each of my books twice.

These last few months I’ve had no ideas for a novel. Was I discouraged by

The Tin Soldier’s lukewarm, not to say cold (de, in Sango) reception last year? The adventures of Martine, the book’s heroine (a little girl in love with a toy soldier) had been so moving to me, and I thought the public would be moved as well. Alas, this was not the case.

“Your book came out either too early or too late,” my publisher said as he gazed absent-mindedly out the window. “The French don’t feel like crying this year.”

The Tin Soldier will be published in Greek at the end of the year, with the same title (O Molyvénios stratiotis). I made several changes to the novel as I translated it. I got rid of quite a few sentences and abridged Martine’s interior monologue in the basement of the Galeries Lafayette.“

Vassilis Alexakis (Athene, 12 december 1943)

De Iraanse dichter, schrijver en journalist Ahmad Shamlou werd geboren op 12 december 1925 in Teheran. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2009 en ook mijn blog van 12 december 2010.

Die Wüste

Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt.

Verborgen des Dorfes Licht.

Eine warme Woge durchzieht der Wüste Blut.

Müde die Wüste

mit stummen Lippen

gebrochnem Atem

im Fieberwahn des Nebels rinnt ihr Schweiß

aus jeder Öffnung.

„Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt.“ sagt sich der Wanderer.

Still die Hunde im Dorf.

In die Kutte des Nebels gehüllt erreiche ich das Haus. Golku ist ahnungslos.

Erblickt mich plötzlich in der Tür. Mit einer Träne im Auge,

einem Lächeln um die Lippen wird sie sagen:

Die Wüste ist über und über mit Nebel bedeckt ... Im Stillen dachte ich: Wenn der Nebel nur

bis ins Frühlicht reichte, könnten die Tapferen

zurückkehren, ihre Liebsten zu sehen.“

Die Wüste ist
über und über
mit Nebel bedeckt.
Verborgen des Dorfes Licht, eine warme Woge durchzieht der Wüste Blut.
Müde die Wüste mit stummen Lippen gebrochnem Atem im Fieberwahn des Nebels rinnt

 ihr Schweiß langsam aus jeder Öffnung ...

Ahmad Shamlou (12 december 1925  - 24 juli 2000)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

12-12-2011 om 20:51 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Gustave Flaubert werd op 12 december 1821 geboren in Rouen. Zie ook alle tags voor Gustave Flaubert op dit blog.

Uit: Madame Bovary (Vertaald door Hans van Pinxteren)

„Soms bedacht zij dat dit toch de mooiste dagen van haar leven waren, de wittebroodsweken, zoals dat heette. Om daar ten volle van te genieten hadden zij beslist een reis moeten maken naar zo'n land met een klinkende naam, waar het nietsdoen van de eerste huwelijksdagen zoveel zaliger is! In postkoetsen, achter blauw-zijden gordijntjes, rijdt men stapvoets de steile wegen op, terwijl het lied van de postiljon in de bergen weerklinkt, met het geklingel van de geitebel en het gedaver van de waterval. Bij zonsondergang ademt men aan de baai de geur van citroenen in; en 's avonds, op het terras van een villa, kijkt men samen, de handen ineengestrengeld, naar de sterren en maakt plan- nen voor de toekomst. Er waren bepaalde streken op aarde, meende zij, waar het geluk tot bloei komt, als een plant die speciaal aan die bodem is gehecht en die nergens anders goed gedijt. Kon zij maar in een Zwitsers chalet over het balkon leunen, of zich vol weemoed opsluiten in een Schotse cottage, met een echtgenoot in een zwartfluwelen kostuum met lange panden, die soepele laarzen draagt, een spitse hoed en kanten kragen. Wellicht had zij graag eens vertrouwelijk over dit alles gepraat. Maar hoe geef je uiting aan een vaag gevoel van onvrede, dat even veranderlijk is als de wolken en wervelend als de wind. Daartoe ontbraken haar de woorden, de gelegenheid, de moed. En toch, als Charles het maar had gewild, als hij het had aangevoeld, als zijn blik ook maar één keer haar gedachte tegemoet was gekomen, dan zou, meende zij, haar hart zich ineens hebben uitgestort, zoals een overvloed van rijpe vruchten uit de fruitboom valt zodra je je hand ernaar uitstrekt. Maar naarmate de intimiteit in hun leven vastere vormen aannam, vervreemdde zij innerlijk van hem, waardoor hij steeds verder van haar af kwam te staan. Charles' gesprekken waren zo vlak als de stoep in de straat waarover de ideeën van alleman kuierden in alle- daagse kleren, niet in staat om enige emotie te wekken, geen lach, geen illusie. Toen hij studeerde in Rouen, had hij, zei hij, nooit zin gehad om in de schouwburg te gaan kijken naar de toneelspelers uit Parijs. Hij kon niet zwemmen, niet schermen, niet schieten, en op een dag kon hij haar een ruiterterm, die zij was tegengekomen in een roman, niet verklaren. Maar een man diende toch juist alles te weten?„

Gustave Flaubert (12 december 1821 – 8 mei 1880) 

Standbeeld in Trouville-sur-mer

De Engelse toneelschrijver John James Osborne werd geboren op 12 dezember 1929 in Fulham. Zie ook alle tags voor John Osborne op dit blog.

Uit: Look Back in Anger

„HELENA. Haven’t you finished?

[He can smell blood again, and he goes on calmly, cheerfully]

JIMMY. [to Allison] Are you going to let yourself be taken in by this saint in Dior’s clothing? I will tell you the simple truth about her. [articulating with care] She is a cow. I wouldn’t mind that so much, but she seems to have become a sacred cow as well!

CLIFF. You’ve gone too far, Jimmy. Now dry up!

HELENA. Oh, let him go on.

JIMMY. [to Cliff] I suppose you’re going over to that side as well. Well, why don’t you? Helena will help to make it pay off for you. She’s an expert in the New Economics — the Economics of the Supernatural. It’s all a simple matter of payments and penalties. She’s one of those apocalyptic share pushers who are spreading all those rumours about a transfer of power. [His imagination is racing, and the words pour out] Reason and Progress, the old firm, is selling out! Everyone get out while the going’s good. Those forgotten shares you had in the old traditions, the old beliefs are going up — up and up and up. There’s going to be a change over. A new Board of Directors, who are going to see that the dividents are always attractive, and that they go to the right people. Sell out everything you’ve got: all those stocks in the old, free inquiry. The Big Crash is coming, you can’t escape it, so get in on the ground floor with Helena and her friends whil there’s still time. And there isn’t much of it left. Tell me, what could be more gilt-edged than the next world? It’s a capital gain, and it’s all yours. You see, I know Helena and her kind so very well. In fact, her kind are everywhere, you can’t move for them. They’re a romantic lot. They spend their time mostly looking forward to the past. The only place they can see the light is the Dark Ages. She’s moved long ago into a lovely little cottage of the soul, cut right off from the ugly problems of the twentieth century altogether. She prefers to be cut off from all the conveniences we’ve fought to get for centuries. She’d rather go down to the ecstatic little shed at the bottom of the garden to relieve her sense of guilt. Our Helena is full of ecstatic wind — aren’t you?

[He waits for her to reply]“

John Osborne (12 december 1929 - 24 december 1994)

De Zwitserse dichter, schrijver en essayist Beat Sterchi werd geboren in Bern op 12 december 1949. Zie ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2010.

Schweizerdeutsch für Deutsche

Wo ihr fegt da tun wir wischen,
und dem Angeln sagen wir halt Fischen.
Anstatt doch doch sagen wir: mo mou.
Für ganz ernsthaft einfach: ohni Kou.
Bitte sehr, heisst hier: was wotsch?
Und die dumme Kuh, das ist der Totsch.

Wo ihr glättet da tun wir bügeln
und wo ihr umzieht da tun wir zügeln.
Das Bier bestellen wir in Stangen,
die Backen, das sind unsere Wangen,
Kanapee heisst das Ruhebett
und bitte merken: Schüfeli und Bäseli,
das ist bei uns die Kehrgarnitur im Zweiersett.

Wo ihr schreit, da tun wir möggen
und die Poppel sind bei uns die Pööggen.
Nume hüh, heisst vorwärts bitte.
Das Butterbrot ist eine Schnitte,
Der Chnebu, das ist ein Knüttel
und der freche Löu, das ist der Rüppel.

Wo ihr marschiert, da tun wir steissen,
symer gange, will lasst uns gehen heissen.
D Wöhli ist das grosse Glück,
und der Füfliber ist ein Fünffrankenstück.
Houssi heisst bei uns der Hans
und das tumme Güetzi ist die blöde Gans.

Wo ihr geht, da tun wir laufen,
gänggele sagen wir dem frivolen Kaufen.
Der Schlotterfritz, das ist bei uns der Gfrürli
aber ein Purli ist nicht etwa ein Pürli.
Dem Motorrad sagen wir halt Töff
und der arrogante Laffe, das ist der blöde Möff!

Wo ihr entwertet, da tun wir stempeln
müpfen sagen wir anstatt rempeln.
Der Bahnsteigt ist bei uns das Perron
Excüsé sagen wir dort lieber als Pardon!
Der Schaffner heisst hier überall dr Kondi
und die schöne Blondine, das ist die heissi Blondi!

Wo ihr hetzt und hastet tun wir jufeln,
anstatt meckern tun wir moffeln.
Die Pfannen sind bei uns auch Töpfe
und die Gringen, das sind die Köpfe.
Der Schnupfen heisst bei uns oft Pfnüsel
und das Ekelpaket, das ist der Grüsel.

Wo Ihr springt da tun wir gumpen,
das Taschentuch heisst der Nasenlumpen.
Verdammt heisst Gopferdeckel,
und der Schweinehund Schafseckel.
Haut d'Schnurre heisst halt den Mund!
Und der Gauner ist der Lumpenhund.

Beat Sterchi (Bern, 12 december 1949)

De Duits-Nederlands schrijver, arts en psychiater Hans Alex Keilson werd geboren in Bad Freienwalde op 12 december 1909. Hans Keilson overleed op 31 mei van dit jaar op 101-jarige leeftijd. Zie ook mijn blog van 12 december 2010 en ook mijn blog van 1 juni 2011.

Uit: Das Leben geht weiter

»Es ist gut, daß Sie kommen, Frau Seldersen«, sagte der Wirt, »ich spreche eben mit Ihrem Mann.«
»Was gibt es denn?« fragte die Mutter Óngstlich. Der Wirt begann von neuem zu erzÓhlen. Frau Seldersen härt zu, und ein großer Schreck çberfÓllt sie. Doch zuerst zeigt sie sich noch beherrscht, bald wird sie unruhig, abwechselnd geht ihr Blick von dem Wirt auf den Vater, der wie abwesend dasteht, als sollte keiner seine Gedanken erraten, und wieder zurçck auf den Wirt. Schon nach wenigen SÓtzen hat sie verstanden, um was es hier geht. Der Vater ist in dieser Lage wie ein Kind, hilflos, ungeschickt, wÓre sie nicht im richtigen Augenblick dazugekommen, er hÓtte alles schweigend hingenommen, nichts erwidert und nur im geheimen seine Gedanken gehabt. »Das ist fçr uns immerhin eine gewaltige Zumutung«, beginnt sie, »wenn man schon mehr als zwanzig Jahre in diesem Laden hier steht. Und jetzt wollen Sie uns hinauswerfen.« »Hinauswerfen, wo Sie bloß hindenken, keine Rede von Hinauswerfen. Nebenan in den Eckladen sollen Sie ziehen, ist das nicht außerordentlich?“

Hans Keilson (12 december 1909 -  31 mei 2011)

12-12-2011 om 20:51 geschreven door Romenu  

De Surinaamse dichter Shrinivási werd geboren op 12 december 1926 op de grond Vaderszorg, Kwatta, in het district Beneden-Suriname. Zie ook mijn blog van 12 december 2006 en ook mijn blog van 12 december 2008 en ook mijn blog van 12 december 2010.

marie pompoen

Goud en donker

als de troepiaal is mijn hart

als de wind speelt in de bomen

een dartele toemba

vandaag zingt de zee

nabij jouw huis

waarom?

Laat de zee zingen

haar mond kan niemand snoeren

haar ogen niet verbieden

open te staan

haar armen niet weigeren

om dit land te omhelzen

Laat de wind spelen en

om jouw huis drentelen

verlegen maar ongezien

en praten met jou

in je oor fluisteren

woorden van weleer

goud en donker

waarom?

En waarom in je ring

die druppel bloed

en waarom in je ogen

een doffe aanwezigheid

en waarom in je handen

de onvrijheid

van de slaaf

waarom?

Goud en donker

als de troepiaal

is mijn hart

maar vandaag sluit ik

mijn ogen;

voor zijn zang alleen

in de goudgedreven morgen

staan mijn oren open

want dan ervaar ik jou

als je land en

de zingende zee;

als je land en

de wenkende wind;

als je land en

de lonkende zon.

Shrinivási (Vaderszorg, Kwatta, 12 december 1926)

De Belgische kunstschilder, schrijver en dichter Christian Dotremont werd geboren in Tervuren op 12 december 1922. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.

Hvem Hvor Hvad - Vink Til Gauguin, 1962

Te Tervuren de taxi naar Brussel

Te Tervuren de taxi naar Brussel, in Brussel de trein naar Kopenhagen, de trein op de boot op de Baltische zee, in Kopenhagen de trein voor Mjölby in Zweden, de trein op de boot op de Oeresund, in Mjölby de trein voor Boden, in Boden de trein voor Haparanda, in Haparanda de taxi naar Tornio in Finland, in Tornio de trein voor Rovaniemi, in Rovaniemi de autobus van de posterijen naar Ivalo, in Ivalo de autobus der posterijen naar Kaamanem, in Kaamanem de hondeslee naar Sevettijärvi, in Sevetttijärvi niets anders meer dan sleeën-schuiten, het bruuske van schokkende sleeën getrokken door een rendier, en ook de traagheid, eindelijk de absolute traagheid, alsof ik dood was, om alleen naar nergens te gaan, het nergens waar enorme sneeuw- en ijsvlakten zijn met de sterren en de lucht, eindeloos veel lucht tot mijn adem stokt, alsof ik in leven was.

Christian Dotremont (12 december 1922 - 20 augustus 1979)

De Kirgizische schrijver Tsjingiz Ajtmatov werd op 12 december 1928 geboren in het Kirgizische dorp Sheker, in wat toen een deelrepubliek was van de Sovjet-Unie. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: Das Kassandramal (Vertaald door Friedrich Hitzer)

“Er schwamm lange im Ozean. Inmitten der Wale. Und es wurde heiß im Wasser. Wieder waren ihm die Wale im Traum erschienen, und zwar so glaubwürdig, daß er ihnen in die Augen blickte. Er begriff, was die wellenüberspiel­ten Walaugen ausdrückten. Er war ja auch ein Wal. Sie schwammen im Keil, wie damals, als er aus dem Flug­zeug blickte. Eine unerklärliche Kraft zog sie vorwärts ans Ende des Horizonts, als erwartete sie dort etwas, wenn sie auftauchten. Der Horizont entfernte sich, und sie alle schwammen dahin, und ihre mächtigen Körper zerteilten die Wogen. Das Wasser im Ozean wurde immer heißer. Die heranrollenden Wellen verbrühten sie. Und je weiter sie sich fortbewegten, desto schwieriger und schrecklicher war es, in den siedenden Brechern zu schwimmen. Da ent­deckte er sie und begriff plötzlich, warum der Ozean so unerträglich zu kochen begann. Über dem Ozean erschie­nen zwei Sonnen auf ein Mal. Zwei feurige purpurbraune Kugeln lohten wie ein Paar Scheinwerfer brüllend heiß vom Himmel über dem Horizont. Aber welche Sonne war nun die echte und ewige, welche dagegen die zweite, mutierte, von irgendwoher verirrte oder konkurrierende Sonne? Das konnte er nicht unterscheiden und erschrak furchtbar. Und er schrie den Walen, die neben ihm schwammen, zu: "Seht doch, seht, ihr Wale; meine Brü­der! Zwei Sonnen sind am Himmel! Zwei Sonnen gleich­zeitig! Was hat das zu bedeuten? Hört ihr mich? Das ist furchtbar! Der Ozean wird kochen, und wir kommen darin um! Zwei Sonnen - wie schrecklich!" Robert Bork schrie noch lange in dem tosenden Ozean unter den Walen, die sich hin und her warfen - und erwachte schweißgebadet; sein Herz klopfte heftig und war in den Ohren als Echo zu hören. Bis er zu sich kam, glaubte er nicht, daß es tatsächlich ein Traum gewesen war. Zwei Sonnen, die über dem Ozean betäubend glühten, wollten sein Vorstellungs­vermögen nicht mehr verlassen und prägten sich ihm so stark ein, als hätte er sie tatsächlich in der Welt gesehen. Die Wale waren ihm des öfteren im Traum erschienen, aber daß zwei Sonnen von oben flammten! Die Vorstellung war ungeheuerlich, geradezu unheimlich.”

Tsjingiz Ajtmatov (12 december 1928 – 10 juni 2008)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 12 december 2010.

De Duitse schrijfster, journaliste en televisiepresentatrice Else Buschheuer werd geboren op 12 december 1965 in Eilenburg in Sachsen. Zie ook mijn blog van 12 december 2008.

De Oostenrijks - Franse schrijver, essayist en psycholoog Manès Sperber werd geboren op 12 december 1905 in Zabłotów, Galicië. Zie ook mijn blog van 12 december 2008.

De Engelse schrijver Patrick O’Brian werd geboren op 12 december 1914 in Chalfont St. Peter, Buckinghamshire. Zie ook mijn blog van 12 december 2008.

12-12-2011 om 20:04 geschreven door Romenu