De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010en eveneens alle tags voor Stefaan van den Bremt op dit blog.

Geboorte van de kleuren

Het grijs hield vol dat alles wit was
wat niet zwart was, dat alles dag was
wat niet nacht was. De vele kleuren
verbleven clandestien in het zonlicht
dat hen nog niet kon velen.

Wat wij nu rood vinden was wijnwit.
Oranje? Volle-melkwit.
Geel was een heel oud wit.
Groen, een grijzend wit.
Het blauw was nog zo bleu.
Indigo bleef maar bleken.
Violet werd olievet.

En verder was er zwart. Elke nacht
waren de tijden zwart. Elke zee
was zwart, elk woud, elk werelddeel.
De kunst was zwart, zo zwart als
de wereldziel. De inkt was Oost-Indisch
kleurendoof.

Moest er nog daglicht wezen?
vroeg de ochtend soms, of liever
vroeg de regen ('t regende pijpen-
stelen). De zon scheen daardoorhen
en kleurde als een boei,
werd een oranjeappel,
verschoot van vroeg goud
tot geel en groen,
zag dan weer blauw,
waste met indigo
een bloembed, violet.

De eerste regenboog
sprong in het eerste oog.

Motief op reis

Het motief was het moe
maar een patroon te zijn
in het vloerkleed. 't Wou
de wijde wereld in, en ging
als een klimoprank in het
ijle. 't Rekte zich, op zoek
naar een verband, dat er niet
was dan in het kleed. Dapper
steigerde het motief tegen
de hemel, helmboswuivend.
Omweef nu, hand, met wand,
met warme kleur en klank,
die wandelende tak.

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

You phone to remind me

You phone to remind me
I said the Nobel
ought to be refused, because
it’s not always awarded to the best.
Forgive me. I’m accepting out of fear.
A conspicious reward doesn’t offend,
rather it’s a defense against the threat
of devaluation. Don’t expect
acts of courage from an old man.
Recognition always arrives
late, when even a hoped-for
honor seems useless.
The time of events

is different from ours.

Vertaald door Jonathan Galassi

Eindig

Ik zie een vogel stil in de dakgoot zitten,

Hij lijkt op een duif, maar dunner

En met een soort kuifje, of anders

Is dat de wind, wie weet, de ramen zijn dicht.

Als jij hem ook ziet, als je wakker wordt

Van de buitenboordmotoren:

dit Is wat wij kunnen hebben aan geluk,

Meerniet.

Het kost te veel, het is niks voor ons

En wie het heeft, begint er weinig mee.

Vertaald door Eva Gerlach

To Rest In The Shade

To rest in the shade, pale and thoughtful,

by a sun-hot garden wall

listening among thorns and brushwood

to the cry of blackbirds, the hiss of snakes.

In cracks in the soil or amongst the vetch

to spy on the files of red ants

now scattering now intertwining

at the top of miniscule mountains.

To observe among the leaves the distant

quivering scales of the sea,

while the tremulous cries rise

from cicadas on the naked hills.

And walking in the dazzling sun

to feel with a saddened wonder

how all of life and its travails

is in this following a wall

topped by bright shards of glass.

Vertaald door A. S. Kline

Eugenio Montale (12 oktober 1896 - 12 september 1981)

In 1918

De Amerikaanse dichter, criticus en vertaler Robert Stuart Fitzgerald werd geboren op 12 oktober 1910 in Springfield, Illinois. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Robert Fitzgerald op dit blog.

Sympathy of Peoples

No but come closer. Come a little

Closer. Let the wall-eyed hornyhanded

Panhandler hit you for a dime

Sir and shiver. Snow like this

Drives its pelting shadows over Bremen,

Over sad Louvain and the eastern

Marshes, the black wold. It sighs

Into the cold sea of the north,

That vast contemptuous revery between

Antiquity and you. Turn up your collar,

Pull your hatbrim down. Commune

Briefly with your ignorant heart

For those bewildered raging children

Europe surrenders her old gentry to.

All their eyes turn in the night from

Your fretfulness and forgetfulness,

Your talk; they turn away, friend.

Their eyes dilated with dreams of power

Fix on the image of the mob wet

With blood scaling the gates of order.

Anarchist and incendiary

Caesar bind that brotherhood

To use and crush the civil guard,

Debauch the debauche, level

Tenement and court with soaring

Stripped for the smoking levee of the

Howitzer, thunderstruck under the net.

The great mouth of hunger closes

On swineherd and princess, on the air

Of jongleur and forest bell; Grendel

Swims from the foul deep again.

Deputy, cartelist, academician

Question in haste any plumeless captain

Before the peremptory descent

Of mankind, flattered and proud.

With whitening morning on the waste

You may discern through binoculars

Moving yet motionless, as if those

Were populations whom the sun failed

And the malicious moon enchanted

To wander and be still forever

The prey of wolves and bestial mazes.

Robert Fitzgerald (12 oktober 1910 – 16 januari 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e oktober ook mijn vorige blog van vandaag.

12-10-2013 om 15:04 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Engle werd geboren op 12 oktober 1908 in Cedar Rapids. Zie ook alle tags voor Paul Engle op dit blog en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: A Lucky American Childhood

The name Paul Engle trembles on his tongue.
Should it be bellowed, sneered, whined, bleated, sung?
Look at his broken (football) crooked nose,
His shifty way of letting his eyes close
When they look into your own eyes. Too grim.
How could you buy an old used car from him?

Yet as a father what he gave was love.
Yet as a husband what he gave was love.

He likes his liquor, but his hands don’t’ shake.
He talks too much, merely for talking’s sake.
He seldom bores you, but he makes you mad.
He is not really evil, only bad.
He likes all animals, dog, cat and woman
(For whom his love is human—all-too-human).
Some think him worse, now, than he really is.
Some think him better than he really is.
His hands still calloused from his working youth,
His brain is calloused bending too much truth.

Eyeball to eyeball, he and his memory stare
As glittering mirrors into mirrors’ glare.

Let it be said of Engle in his praise:
He loved his life-crammed, people-crowded days,
The rough of rock, the autumn’s hovering haze,
Skin rubbed on skin, the loving, living blaze,
Bird wing far brighter than the air it beats,
Cabbageworm greener than the leaf it eats,
The high hysteria that lies behind
The howling horror of the manic mind.

Let it be stated clearly—he was cruel,
But only to the cruel and to the fool.

He liked to laugh, and yet he laughed too loud.
He loathed the selfish, greedy, and proud

And told them so in language of too much lip.
Each day his eyes run the fast razor’s track,
But see the radiant mirror sneering back.

Paul Engle (12 oktober 1908 – 25 maart 1991)

In 1961

De Amerkaanse schrijfster Ann Petry werd geboren op 12 oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut. Zie ook alle tags voor Ann Petry op dit blog en ook mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: The Street

“The snow fell softly on the street. It muffled sound. It sent people scurrying homeward, so that the street was soon deserted, empty, quiet. And it could have been any street in the city, for the snow laid a delicate film over the sidewalk, over the brick of the tired, old buildings; gently obscuring the grime and the garbage and the ugliness.

(…)

She got off the train, thinking that she never felt really human until she reached Harlem and thus got away from the hostility in the eyes of the white women who stared at her on the downtown street and in the subway. Escaped from the openly appraising looks of the white men whose eyes seemed to go through her clothing to her long brown legs. On the trains their eyes came at her furtively from behind newspapers, or half-concealed under hatbrims or partly shielded by their hands. And there was a warm, moist look about their eyes that made her want to run.
These other folks feel the same way, she thought-that once they are freed from the contempt in the eyes of the downtown world, they instantly become individuals. Up here they are no longer creatures labeled simply 'colored' and therefore all alike. She noticed that once the crowd walked the length of the platform and started up the stairs toward the street, it expanded in size. The same people who had made themselves small on the train, even on the platform, suddenly grew so large they could hardly get up the stairs to the street together. She reached the street at the very end of the crowd and stood watching them as they scattered in all directions, laughing and talking to each other.”

Ann Petry (12 oktober 1908 – 28 april 1997)

De Franse schrijver Louis Hemon werd geboren op 12 oktober 1880 in Brest in Bretagne. Zie ook alle tags voor Louis Hemon op dit blog en eveneens mijn blog van 12 oktober 2010.

Uit: Maria Chapdelaine

“– Eh bien, monsieur Larouche, ça marche-t-il toujours de l’autre bord de l’eau ?
– Pas pire, les jeunesses. Pas pire !
Chacun tirait de sa poche sa pipe et la vessie de porc pleine de feuilles de tabac hachées à la main et commençait à fumer d’un air de contentement, après une heure et demie de contrainte. Tout en aspirant les premières bouffées ils causaient du temps, du printemps qui venait, de l’état de la glace sur le lac Saint-Jean et sur les rivières, de leurs affaires et des nouvelles de la paroisse, en hommes qui ne se voient guère qu’une fois la semaine à cause des grandes distances et des mauvais chemins.
– Le lac est encore bon, dit Cléophas Pesant, mais les rivières ne sont déjà plus sûres. La glace s’est fendue cette semaine à ras le banc de sable
en face de l’île, là où il y a eu des trous chauds tout l’hiver.
D’autres commençaient à parler de la récolte probable, avant même que la terre se fût montrée.
– Je vous dis que l’année sera pauvre, fit un vieux, la terre avait gelé avant les dernières neiges.
Puis les conversations se ralentirent et l’on se tourna vers la première marche du perron, d’où Napoléon Laliberté se préparait à crier, comme toutes les semaines, les nouvelles de la paroisse.
Il resta immobile et muet quelques instants, attendant le silence, les mains à fond dans les poches de son grand manteau de loup-cervier, plissant le front et fermant à demi ses yeux vifs sous la toque de fourrure profondément enfoncée ; et quand le silence fut venu, il se mit à crier les nouvelles de toutes ses forces, de la voix d’un charretier qui encourage ses chevaux dans une côte.”

Louis Hemon (12 oktober 1880 - 8 juli 1913)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Paula von Preradović werd geboren op 12 oktober 1887 in Wenen. Zie ook alle tags voor Paula von Preradović op dit blog.

Requiem

Ach, Bruder, von den Buchten her die Brandung schwoll,

Vom Hügel uns ein Duften schwer herüberquoll

Nach Thymian und Ginster und blauem Salbeikraut,

Aus finstergrüner Kiefer, da schrie ein Käuzchen laut.

Zu Häupten hoch die Sterne, die flammten ohne Zahl,

Sie schüttelten von ferne hernieder Strahl um Strahl.

Uns fächelte die Wangen salziger Wind von weit,

Da wir zur Nacht gegangen gaßauf, gaßab zu zweit.

Wir redeten und glühten von Liebe, Gott und Tod,

Wir grübelten und mühten uns bis ans Morgenrot,

Und durch die Stille schmetterten hell unsre Stimmen jung,

Da wir durchs Dickicht kletterten auf steiniger Wanderung.

Verschwunden und versunken ist uns die Heimat lang.

Es ist im Meer ertrunken, was leicht in Lüften schwang.

Das himmlische Geflimmer verlosch im Nebelgrund,

Und, Bruder, ach, auf immer ist mir verstummt dein Mund.

Paula von Preradović (12 oktober 1887 – 25 mei 1951)

12-10-2013 om 15:00 geschreven door Romenu