|
De Italiaanse schrijver Niccolò Ammaniti werd geboren in Rome op 25 september 1966. Zie ook alle tags voor Niccolò Ammaniti op dit blog.
Uit: Ik en jij (Vertaald door Etta Maris)
“De avond van 18 februari 2000 ging ik vroeg naar bed en ik viel meteen in slaap, maar ik werd ’s nachts wakker en kon daarna niet meer slapen.
Om tien over zes lag ik met mijn dekbed tot aan mijn kin opgetrokken met open mond te ademen.
Het was stil in huis. Het enige wat je hoorde was de regen die tegen de luiken sloeg en de lucht die mijn luchtpijp in- en uitging.
Ik wachtte tot mijn moeder me zou komen wekken om me weg te brengen naar mijn afspraak met de anderen. Even later hoorde ik haar op de verdieping boven mij heen en weer lopen tussen de slaapkamer en de badkamer.
Ik stak de krekelvormige lamp op mijn nachtkastje aan. Het groene licht bescheen een stukje kamer waar de uitpuilende rugzak, het gore-tex ski-jack, de tas met skischoenen en de ski’s lagen.
Ik had dat jaar een groeispurt gehad alsof ik kunstmest te eten had gekregen, en opeens stak ik boven mijn leeftijdgenoten uit. Mijn moeder zei dat ik was opgerekt door twee trekpaarden.
Ik bracht veel tijd door voor de spiegel om mijn witte huid vol sproeten en de blonde haren op mijn benen te inspecteren. Op mijn hoofd groeide een ebbenhouten bos haar waar mijn oren uitstaken. Mijn gelaatstrekken waren veranderd door de puberteit en tussen mijn groene ogen prijkte een indrukwekkende neus.
Ik stond op en stak mijn hand in het grote voorvak van de rugzak die naast de deur lag. ‘Het zakmes is er De zaklamp ook. Alles is er’ mompelde ik.
De voetstappen van mijn moeder in de gang. Ze droeg waarschijnlijk haar donkerblauwe schoenen met hoge hakken.
Ik dook terug in bed, knipte het licht uit en deed alsof ik sliep.
‘Lorenzo, wakker worden. Het is al laat’ Ik tilde mijn hoofd op van het kussen en wreef mijn ogen uit.
Mijn moeder haalde het rolluik op. ‘Wat een afschuwelijke dag. Hopelijk is het in Cortina beter’
Het sombere licht van de dageraad tekende haar silhouet smal af. Ze had de rok en het grijze colbertje aangetrokken die ze altijd droeg wanneer ze belangrijke dingen te doen had. Het zwarte truitje. De parelketting. En de donkerblauwe schoenen met hoge hakken.
‘Goedemorgen.’ Ik gaapte, alsof ik net wakker werd.
Ze ging op de rand van mijn bed zitten. ‘Lieverd, heb je lekker geslapen?’
‘Ja.’
‘Ik ga je ontbijt klaarmaken. Ga jij intussen douchen.”
Niccolò Ammaniti (Rome, 25 september 1966)
De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27 september 1945 in San Jose, California. Zie ook alle tags voor Kay Ryan op dit blog.
Het licht van interieurs
Het licht van interieurs
is de het mengsel
van wie weet hoeveel
deuren op een kier, ramen
met terloops gesloten gordijnen,
niet geblindeerd of geopend,
oculi in plafonds,
putten, poorten, schachten,
losse verbindingen, lekken
en andere gaten
in het oppervlak. Maar hoe
dan ook, eenmaal binnen,
stuitert het licht
richting het interieur,
glanzend van glazig
emaille en poetsmiddelen,
verzacht door slijtage
en veelvuldige aanraking, gedempt
in tapijt en handdoeken ,
door gangen geslingerd,
evenzeer verward
door de spreiding en orde
van liefde en mislukking
tot een ideale en nu
bronloze textuur die,
gemengd met stilte
een eenvoudige
tafel met bloemen
tot een eiland maakt.
Vertaald door Frans Roumen
Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)
Zie voor de schrijvers van de 25e september ook mijn blog van 25 september 2021 en ook mijn blog van 25 september 2019 en ook mijn blog van 25 september 2018 en eveneens mijn blog van 25 september 2016 deel 2.
25-09-2025 om 16:21
geschreven door Romenu 
Tags:Etta Maris, Frans Roumen, Kay Ryan, Niccolò Ammaniti, Romenu
|
