De Nederlandse schrijver en journalist Bert Wagendorp werd geboren in Groenlo op 5 november 1956. Zie ook alle tags voor Bert Wagendorp op dit blog.

Uit:Ventoux

‘Nee.’
‘Maar daar kom ik wel achter.’
‘Ja.’
‘Ik heb een trainingsschema opgesteld, en jij en ik gaan de komende tijd hard aan de slag. Daarna gaan we naar de Ventoux. Wat zeg je ervan? De diploma-uitreiking is op 11 juni, beetje feesten, vertrekken we 16 juni, woensdag.’ Hij had de hele planning al klaar.
‘Ik ben een slechte klimmer. Ik word al beroerd van het Peeske.’
‘Weet ik,’ zei Joost. ‘De tonus van jouw spieren is ongeschikt voor het hooggebergte. Mijn benen zijn langer en vermoedelijk zijn mijn spieren ook geschikter. Maar met trainen kun je veel compenseren. Bovendien is wielrennen een gevecht tegen jezelf. Zei Gerrie Knetemann laatst.’ Hij klonk als een wielertrainer en hij wist wie Gerrie Knetemann was.
==

De weken daarna gingen we drie keer per week trainen, waarbij Joost aangaf wat de bedoeling was. Hij had het over temporiseren en interval en nadat we voor de eerste keer het Peeske op waren gereden, wist hij hoeveel watt hij had weggetrapt. Hij reed een stuk harder omhoog dan ik. ‘Je bent aan de zware kant,’ zei hij boven. ‘Je moet straks elke kilo 1600 meter omhoog hijsen. Weet je hoeveel energie dat kost? Evenveel als je gebruikt om 1600 kilo één meter omhoog te tillen. Moet je je voorstellen!’
Ik stond te rillen want het was nog niet eens februari en behoorlijk koud.
Hij had uitgerekend dat hij de klim in één uur en 52 minuten zou doen. ‘En ik ben bang dat jij zult uitkomen op rond de twee uur tien.’
Na de derde trainingsrit zei ik tegen mijn moeder dat ik minder ging eten. Ze keek me bezorgd aan. ‘Je moet aan je examens denken, niet alleen maar aan die berg. Je moet goed eten, anders hebben je hersenen straks energietekort.’

 
Bert Wagendorp (Groenlo, 5 november 1956)
Scene uit de gelijknamige film uit 2015

De Amerikaanse schrijfster Joyce Maynard werd geboren op 5 november 1953 in Durham, New Hampshire en volgde een opleiding aan de Phillips Exeter Academy. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Joyce Maynard op dit blog.

Uit: Labor Day

“One thing he would tell me, though, he said, had to do with babies. Not that he was any kind of expert, but for a brief while, long ago, he had cared for his son, and that experience more than any other had taught him the importance of following your instincts. Tuning in to the situation with all your five senses, and your body, not your brain. A baby cries in the night, and you go to pick him up. Maybe he’s screaming so hard his face is the color of a radish, or he’s gasping for breath, he’s got himself so worked up. What are you going to do, take a book off the shelf, and read what some expert has to say?
You lay your hand against his skin and just rub his back. Blow into his ear. Press that baby up against your own skin and walk outside with him, where the night air will surround him, and moonlight fall on his face. Whistle, maybe. Dance. Hum. Pray.
Sometimes a cool breeze might be just what the doctor ordered. Sometimes a warm hand on the belly. Sometimes doing absolutely nothing is the best. You have to pay attention. Slow things way down. Tune out the rest of the world that really doesn’t matter. Feel what the moment calls for.”
(…)

“What I have found is that a baby—though she doesn’t know words yet, or information, or the rules of life—is the most reliable judge of feelings. All a baby has with which to take in the world are her five senses. Hold her, sing to her, show her the night sky or a quivering leaf, or a bug. Those are the ways—the only ways—she learns about the world—whether it is a safe and loving place, or a harsh one. What she will register, at least, will be the fact that she is not alone. And it has been my experience that when you do this—slow down, pay attention, follow the simple instincts of love—a person is likely to respond favorably. It is generally true of babies, and most other people too, perhaps. Also dogs. Hamsters even. And people so damaged by life in the world that there might seem no hope for them, only there may be. So I talk to her. Sometimes we dance. When our daughter’s breathing is steady again—maybe she has fallen asleep, maybe not—we buckle her up in her car seat and continue north. I always know, whatever hour it may be when we pull down the long dirt road leading to their house, that the lights will be on, and the door will be open even before we reach it—my mother standing there, with Frank beside her. You brought the baby, she says.”

 
Joyce Maynard (Durham, 5 november 1953)

De Duitse schrijver Andreas Stichmann werd op 5 november 1983 in Bonn geboren. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Stichmann op dit blog.

Uit: Jackie in Silber (Alleinstehende Herren)

„Montag: Der Club geht im Vorstadtpark Rollschuh laufen. Sportlich vorbei an Baum, Hund, Baum. Das macht das Kreuz robust und die Muskeln geschmeidig. Vorneweg Paul, mit den Händen hinter dem Rücken. Dann Henneberg und du, euch gegenseitig stützend. Die Fräuleins weichen wortlos aus. „Herrschaftszeiten“, sagt Henneberg, auf der Parkbank verschnaufend, „wo kommen die nur alle her? Gott muss einen riesigen Topf voller Mädchenpampe haben, da greift er rein und formt Arme, Beine, Zöpfe. Streut allem noch eine Prise Unerreichbarkeit zu, denn das ist der Hauch des Lebens, jaja.“
Am Dienstag trifft Paul seine Witwe, motorisiert aus dem Anzeiger. Ihr anderen zwei hängt vor der Fensterscheibe des Italieners und seht zu. Paul sitzt so weit ganz souverän am Tisch, einer riesigen, lächelnden Nase gegenüber. Der Kellner kommt, der Kellner geht. Als die beiden das Restaurant verlassen, guckt ihr weg und kennt Paul nicht. Nur zwei zufällige Herren, die einen Sportrülpswettbewerb machen. Paul schüttelt der Dame die Hand. Die Dame geht und steigt in den Bus. Paul guckt traurig. „Habt ihr diese Nase gesehen?“ Zärtlich klopft ihr dem Kumpel die Schulter. „Alter Junge, vielleicht beim nächsten Mal!“ Dann zieht ihr unsicher grölend in den Imbiss 5.000 und stellt euch zu den Karikaturen an den Tisch. Paul wagt ein Spielautomatspielchen, er erntet Kleeblatt, Herz und Stern. Du sagst: „Potztausend.“ Henneberg hebt den Finger.
Lieselotte hat gesagt, einen Tee könne man ja mal trinken. Du duschst den ganzen Morgen, dann reibst du dich mit Kokosöl wund. Pünktlich um kurz nach zwei stehst du vor ihrer Tür. Du hast Rosen dabei und setzt dein dreieckiges Lächeln auf. Als Lieselotte in der Tür steht, merkst du, dass die Rosen kitschig sind. Heute kommt man zufällig vorbei, nur so, vielleicht ein Teechen? Ach, warum nicht, ehe ich mich totschlagen lasse, ein Tässchen geht rein. Anis-Fenchel-Kümmel oder Hagebutte?”

 
Andreas Stichmann (Bonn, 5 november 1983)

De Amerikaanse dichter, schrijver en hoogleraar Maurice Kilwein Guevara werd geboren op 5 november 1961 in Belencito. Zie ook alle tags voor Maurice Kilwein Guevara op dit blog.

Teusaquillo, 1989

Eleven bombs had gone off the previous night,
most of them in this neighborhood, which is called
Teusaquillo, and it is one of the pleasantest in Bogotá.
—Alma Guillermoprieto

Flowering sietecueros trees:
How easily we married ourselves
to the idea of that bruised light
outside the window,
capillary
fibers of the linen,
stained wood of the door frame.
Deepening hallway.
Beyond
the stucco portal,
crushed purple.

At night, tinnitus
we thought,
the ringing after an explosion,
a frenzied inner ear axle squeal,
until I placed my stethoscope's bell
on the purpled ceiling:

Bats at roost
under the terracotta tiles,
each squeak a vector between mountains,
sicarios ricocheting through the dark.

"If you press your skull between the pillows,
it's like a lullaby."

At dawn our windows
imploded from the street.
Before the glaziers knocked, a breeze:
Blood-sweet draft of begonias
rising again from the iron grillwork
of our little yard.

 
Maurice Kilwein Guevara (Belencito, 5 november 1961)

De Duitse schrijver Hanns-Josef Ortheil werd geboren op 5 november 1951 in Keulen. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Hanns-Josef Ortheil op dit blog.

Uit:Die Berlinreise

„Ich selbst wusste als damals zwölfjähriger Bub vom früheren Leben meiner Eltern in Berlin so gut wie nichts. Dass sie vor meiner Geburt vier Söhne verloren hatten, hatte ich erfahren, kannte aber damals die genaueren Umstände dieser Todesfälle nicht. Im Grunde war ich also in diesen Familiendingen sehr ahnungslos, als ich die Reise mit meinem Vater antrat.
Bereits seit mehreren Jahren aber war ich darin geübt, täglich Notizen und Aufzeichnungen über all das zu machen, was mir besonders auffiel und durch den Kopf ging. (Ich hatte mit solchen Notizen im Alter von etwa sieben Jahren begonnen, sie waren zunächst von meinem Vater, dann aber auch von meiner Mutter korrigiert und betreut worden. Im Grunde bildeten sie so etwas wie eine sehr lehrreiche Schule des Schreibens.) Solche kleineren, rasch notierten Texte schrieb ich auch während der Berlinreise. Mit einem großen
Fundus dieser meist mit dem Bleistift oder einem Füller gemachten Aufzeichnungen kehrte ich nach Köln zurück. Bis Weihnachten 1964 entstand anhand dieses Materials der hier veröffentlichte Text, den ich damals »ein Reisetagebuch« nannte. In ihm hatte ich die von der Reise mitgebrachten Notizen zu einer Art kleinem Reiseroman ausgearbeitet, der die Erlebnisse in eine erzählerisch ausgeschmückte Form brachte. Er war vor allem ein Geschenk an meinen Vater, der an derartigen Texten (und ihrem besonderen Ton) eine große Freude hatte und sie immer wieder mit Vergnügen las. Ich schenkte ihm dieses Reisetagebuch zu Weihnachten 1964, er las es wohl unzählige Male, und er nahm dann und wann (aber nur, wenn er Lust dazu hatte) einige kleinere orthographische und stilistische Korrekturen am Text vor."

 
Hanns-Josef Ortheil (Keulen, 5 november 1951)

De Nederlandse schrijfster Anna Maria van Schurman werd geboren in Keulen op 5 november 1607. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Anna Maria van Schurman op dit blog.

Uit: Brief aan prinses Elizabeth van Bohemen

“Wij kunnen er gemakkelijk de vereiste betrekkelijkheid in brengen als wij beter het genie en de tijdgeest van hun eeuw en de onze zouden kennen. J. Lipsius heeft juist deze methode in zijn boek getiteld Vermaningen (antieke en moderne voorbeelden) getraceerd en heeft aan publieke en particuliere personen laten zien welk nut men kan trekken uit de klassieke voorbeelden en de moderne.nderdaad schijnt het me dat de laatstgenoemden niets onder doen voor de eerstgenoemden als we ons niet zozeer laten leiden door de overtuigingskracht van de geschiedschrijvers als door de stof. Ik zou hier een enkele Elizabeth, in haar leven koningin van Engeland, en een Jane Gray tegenover alle beroemde vrouwen van het oude Rome en Griekenland durven stellen.
Men vindt bewonderenswaardige dingen in de eeuwen kort voor onze tijd, namelijk voor en na de ingrijpende verandering van de reformatie van het christendom. De grootsheid van het onderwerp is heel ongekunsteld en getrouw weergegeven door de Italiaan Guicciardini en sinds de derde ‘periode’ door Sleidan en Auguste de Thou.
Fysica is weinig serieus te nemen wanneer wij blijven steken in blote speculaties, maar er is een gedeelte (waarover Augustinus heeft geschreven in hoofdstuk vier van zijn boek De Stad Gods, en Cardan, Wecker en verschillende anderen ook) dat men natuurlijke magie noemt en die aangenamer is, omdat zij verbonden is met de toepassing van werken bewonderenswaardig om te zien en niettemin zich binnen de grenzen van een lofwaardige nieuwsgierigheid houdt. Welnu, de astrologie (ik neem dit woord niet zoals men vanouds deed in plaats van ‘astronomie’ die een nobele wetenschap is en onze aandacht zeer waardig) gaat veel verder en vervalt gewoonlijk in bijgeloof omdat zij meer toeschrijft aan tweede oorzaken dan de orde en eigenschap van de natuur deze hebben bedeeld. Want om te zeggen dat de menselijke wil en de toevalligheden afhangen van de constellatie van de sterren en van het aspect of de conjunctie van de planeten, dat is aan de wereld een onvermijdelijkheid introduceren die erger is dan die van de Stoicijnen. De vrije en toevallige oorzaken laten zich helemaal niet bepalen door natuurlijke oorzaken, dat is te zeggen door de invloed van de hemellichamen. Maar als gevolg van hun hoge rang in de orde der dingen zijn ze direct ondergeschikt aan de eerste en souvereine oorzaak."

Anna Maria van Schurman (5 november 1607 – 4 of 14 mei 1678)
Portret door Jan Lievens, 1649

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e november ook mijn vorige blog van vandaag.

05-11-2016 om 10:29 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Ella Wheeler Wilcox werd geboren op 5 november 1850 in Johnstown, Wisconsin. Zie ook alle tags voor Ella Wheeler Wilcox op dit blog en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

A Baby In The House

I knew that a baby was hid in that house,
Though I saw no cradle and heard no cry;
But the husband was tip-toeing 'round like a mouse,
And the good wife was humming a soft lullaby;
And there was a look on the face of the mother,
That I knew could mean only one thing, and no other.

The mother, I said to myself, for I knew
That the woman before me was certainly that;
And there lay in a corner a tiny cloth shoe,
And I saw on a stand such a wee little hat;
And the beard of the husband said, plain as could be,
'Two fat chubby hands have been tugging at me.'

And he took from his pocket a gay picture-book,
And a dog that could bark, if you pulled on a string;
And the wife laid them up with such a pleased look;
And I said to myself, 'There is no other thing
But a babe that could bring about all this, and so
That one thing is in hiding somewhere, I know.'

I stayed but a moment, and saw nothing more,
And heard not a sound, yet I know I was right;
What else could the shoe mean that lay on the floor,
The book and the toy, and the faces so bright;
And what made the husband as still as a mouse?
I am sure, very sure, there's a babe in that house.

 
Ella Wheeler Wilcox (5 november 1850 – 30 oktober 1919)

De Duitse dichter en schrijver Hans Sachs werd op 5 november 1494 in Nürnberg geboren als zoon van een kleermaker. Zie ook mijn blog van 5 november 2010 en eveneens alle tags voor Hans Sachs op dit blog.

Die bitter lieb

1.
Eins morgens ging ich ausspaziren,
um einen grünen walt refiren,
da hört ich ein heimlich gesprech;
in einem busche in der nech
tet ich durch das gestreus mein schauen:
da saß ein gsell bei einer frauen.
Ich lost zu irem freuntling sagen,
da war es nichts, wan bitter klagen.
das freulein senlich in ansach
und seufzent zu dem jüngling sprach:
»herzlieb, wie sich ich dich so selten?
sag mir doch, was muß ich entgelten?«
Der jüngling fing widerum an:
»vil geng ich dir zu lieb hab tan
und dich doch nit ersehen kunde;
des weinet ich von herzen grunde,
dacht, dein huld ich verloren hab,
all freuntschaft die wer tod und ab.
die eifersucht brach mir das herz,
die sensucht bracht mir heimlich schmerz.

 
Hans Sachs (5 november 1494 -19 janauari 1576)
Hans Sachs Haus in Neurenberg. Aquarel door A. Bauer

De Duitse schrijfster, uitgeefster en actrice Ulla Berkéwicz werd geboren op 5 november 1948 in Gießen als Ursula Schmidt. Zie ook alle tags voor Ulla Berkéwicz en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Uit: Überlebnis

„…während die Swatch zu schlagen anfängt während sie aus der Tür schlägt, was nicht ins Haus gehört während die letzten sich geschlagen geben, der Wind auf Sturm steht, die Sturmgardinen wehn, die Polenmädchen vor dem Bettrand knien während die Hand tickt und es stürmt im Haus, die Swatch wehtut, die Polenmädchenzöpfe stürmen während ich weiß, nur weil er nicht mehr ist, kann es ihm ähnlich sehn, und ihm das Laken übern Kopf hochziehe, so daß die schönen großen Füße, die Füße, deren Nägel ich geschnitten habe, die Nägel, die jetzt weiterwachsen, ohne daß ich sie weiterschneiden kann, die weiterwachsen wie der Bart, obwohl wir endlich einen Türken haben, der gut balbiert während die schönen großen Füße da sind, fängt alles an, ohne ihn zu sein. 1 Die Angst, die ich immer noch habe, ist die, zu vergessen. Vergessen ist Verlieren, ist Verlorensein. Wir wissen nicht, was das Leben ist, noch was der Tod, wissen nicht, was wir selbst sind oder bleiben, sind außerstande, unsere Verwandlung in ein gottverlassenes Ding, in einen baren Stoff, in einen Leichenstein zu fassen, zu ergründen, schauen uns als Spieler im Spiegel, eh wir Maske machen und begreifen: Ich bin, der Ich bin, und der ist nicht von dieser Welt, denn die genügt mir nicht, mich dem, der Ich ist, zu erklären. Doch sitzt die Maske, wird der Spiegel zugehängt, und unser Zeitraum bläht sich, nimmt uns ein, bis wir vergessen, daß wir wußten, und nicht mehr wissen, daß wir vergessen haben. Vergessen, heißt es, sei die Vertreibung aus dem Paradies, von dem uns nur ein Staub geblieben, ein Goldstaub und ein hartes Sehnen bloß.
Und weiter heißt es, im Sündenfall hätten wir einander in unsrer Nacktheit erst erkannt und davon, heißt es, erst gewußt, daß wir den Tod zu erwarten haben. Der Tod hat es mir angetan, von meinem Anfang an. Durch die kahlen Krankengänge tanzte ich an des Vaters Arzthand, tanzte in die Sterbezimmer ein, tanzte, sang, wollte mich leersingen für die Sterber, austanzen, ihnen meine jungen Jahre unter die alte Haut tanzen.“

 
Ulla Unseld-Berkéwicz (Gießen, 5 november 1948)

De Russische schrijver Mikhail Artsybashev werd geboren op 5 november 1878 in Dubroslavovka. Zie ook alle tags voor Mikhail Artsybashev op dit blogen ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Uit: The Jew (Vertaald door Avraham Yarmolinsky)

“It so happened that the second platoon of the third squad of the Ashkadar regiment found itself completely cut off from the main body of the army, and this without the loss of a single cartridge or soldier.
How this came about, and why a group of men, fifteen or twenty strong, had suddenly become an independent fighting unit, none of them could tell.
At the outset, the entire Ashkadar regiment zealously trudged throughout the long autumn night along an interminable road, leading no one knew where, into the dark, damp, and hostile distance. To smoke or to converse was forbidden. In the dark, the black mass of the regiment, bristling with its bayonets like some huge, porcupine-like creature, crawled steadily onward, filling the air with the shuffling of innumerable feet. The men kept stumbling over each other, and swore viciously in half tones; they slipped in the mud and sank knee-deep into the wheel-tracks filled with cold water. "Some road!" they sighed quietly.
At dawn the regiment was brought to a halt and was stretched along the edge of a wide potato field, which the soldiers had never seen before. It was drizzling with sickening persistence, and the dark-blue distances, mildly sloping and mournful, were blurred in the haze of the rain. On both sides, as far as eye could reach, ranks of grey officers and soldiers were wretchedly soaking in the rain. Water was dripping from their sullen faces and it looked as though they were all weeping over their fate—the fate which had cast them upon this strange, unknown, God-forsaken field. In a few hours many of them will perhaps be lying dead amidst the half-rotted potato stems on the wet soil with their pallid faces upturned to the cold heavens, the very ones which now weep also over their dear, distant country.
Behind, a battery crew was vainly attempting to set the cannon which were sinking into the soaked plough-land. One could hear the hoarse angry voices, the cracking of whips, and the heavy, strained snorting of horses. In front of them lone officers wandered in drenched cloaks in the rain; still farther behind the curtain of rain and the thick fog there rumbled cannons and it was impossible to tell whether they belonged to the enemy or not. At times the shooting seemed to come from afar-off on the right. Then the rumble of the guns was deep and muffled like the sound of heavy iron balls rolling over the ground; at other times, the discharges were quite near and rent the air with a crash, bursting over the men's very heads, as it were.”

 
Mikhail Artsybashev (5 november 1878 – 3 maart 1927)

De Engelse dichter en schrijver James Elroy Flecker werd geboren op 5 november 1884 in Londen. Zie ook alle tags voor James Elroy Flecker op dit blog en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

I Rose From Dreamless Hours..

I rose from dreamless hours and sought the morn
That beat upon my window: from the sill
I watched sweet lands, where Autumn light newborn
Swayed through the trees and lingered on the hill.
If things so lovely are, why labour still
To dream of something more than this I see?
Do I remember tales of Galilee,
I who have slain my faith and freed my will?
Let me forget dead faith, dead mystery,
Dead thoughts of things I cannot comprehend.
Enough the light mysterious in the tree,
Enough the friendship of my chosen friend.

Mignon

Knowest thou the land where bloom the lemon trees,
And darkly gleam the golden oranges?
A gentle wind blows down from that blue sky;
Calm stands the myrtle and the laurel high.
Knowest thou the land? So far and fair!
Thou, whom I love, and I will wander there.
Knowest thou the house with all its rooms aglow,
And shining hall and columned portico?
The marble statues stand and look at me.
Alas, poor child, what have they done to thee?
Knowest thou the land? So far and fair.
My Guardian, thou and I will wander there.

Knowest thou the mountain with its bridge of cloud?
The mule plods warily: the white mists crowd.
Coiled in their caves the brood of dragons sleep;
The torrent hurls the rock from steep to steep.
Knowest thou the land? So far and fair.
Father, away! Our road is over there!

 
James Elroy Flecker (5 november 1884 – 3 januari 1915)

De Amerikaanse schilder en dichter Washington Allston werd geboren op 5 november 1779 in de buurt van Charleston, South Carolina. Zie ook alle tags voor Washington Allston op dit blog en ook mijn blog van 5 november 2009 en ook mijn blog van 5 november 2010.

Boyhood

Ah, then how sweetly closed those crowded days!
The minutes parting one by one like rays,
That fade upon a summer's eve.
But O, what charm or magic numbers
Can give me back the gentle slumbers
Those weary, happy days did leave?
When by my bed I saw my mother kneel,
And with her blessing took her nightly kiss;
Whatever Time destroys, he cannot this;-
E'en now that nameless kiss I feel.

The French Revolution

The Earth has had her visitation. Like to this
She hath not known, save when the mounting waters
Made of her orb one universal ocean.
For now the Tree that grew in Paradise,
The deadly Tree that first gave Evil motion,
And sent its poison through Earth's sons and daughters,
Had struck again its root in every land;
And now its fruit was ripe,-about to fall,-
And now a mighty Kingdom raised the hand,
To pluck and eat. Then from his throne stepped forth
The King of Hell, and stood upon the Earth:
But not, as once, upon the Earth to crawl.
A Nation's congregated form he took,
Till, drunk with sin and blood, Earth to her centre shook.

 
Washington Allston (5 november 1779 – 9 juli 1843)
Portret door Charles Robert Leslie, z.j.

05-11-2016 om 10:28 geschreven door Romenu  

De Russische dichter en beeldend kunstenaar Dmitri Aleksandrovitsj Prigov werd geboren in Moskou op 5 november 1940 als zoon van een ingenieur en een pianiste. Zijn tienerjaren beleefde hij tijdens de periode van de Dooi onder Chroesjtsjov. Na het afmaken van de middelbare school werkte hij enige tijd als slotenmaker in een fabriek. In 1957 begon Prigov met het schrijven van poëzie, die later niet alleen in Rusland, maar ook in het Westen als samizdat circuleerde. In 1959 begon hij met een opleiding in de beeldhouwkunst aan de Stroganov staatsuniversiteit voor commerciële kunst van Moskou, waar hij van af werd gestuurd ten tijde van Chroesjtsjovs aanval op formalistische en abstracte kunst. Een jaar nadat hij van het instituut verwijderd was, mocht hij weer terugkomen en in 1966 studeerde hij alsnog af. Van 1966 tot 1974 werkte hij als stadsarchitect van Moskou. Tegelijkertijd hield hij zich ook met multi-media installaties, beeldhouwkunst, toneel, het schrijven van essays, schilderkunst, design, illustratie, muziek en grafische kunst bezig. Prigovs literaire werk werd voor het eerst gepubliceerd in de tweede helft van de jaren 70 in Slavische tijdschriften die in het Westen gepubliceerd werden - pas na 1986 werd zijn werk ook in de Sovjet-Unie uitgegeven. Vanaf het einde van de jaren 60 tot in de jaren 70 maakte Prigov deel uit van de underground beweging in Moskou. Hierin ontwikkelde hij zich tot een leidende figuur in de Moskouse beweging van het conceptualisme. In 1975 werd hij lid van de Kunstenaarsbond van de USSR, hoewel het nooit tot een tentoonstelling van zijn werk in de Sovjet-Unie kwam. In 1986 werd Prigov door de KGB gearresteerd tijdens een straatperformance en naar een psychiatrisch ziekenhuis gestuurd, maar na felle protesten, onder andere van dichteres en essayiste Bella Achmadoelina, werd hij snel weer vrijgelaten. Na het inzetten van de glasnost in 1987 werden vele exposities van zijn werk georganiseerd, zoals op de Documenta te Kassel en in 1989 in de “Struve Gallery” in Chicago, waarmee hij internationale bekendheid verwierf. Ook in de Sovjet-Unie werden nu exposities van Prigovs werk georganiseerd en in 1993 ontving hij de Poesjkin-prijs. Als freelance schrijver bevond hij zich afwisselend in Rusland, de Verenigde Staten en Duitsland.

Uit: Difficult Childhood or 20 Dreadful Tales (Vertaald door Chris Mattison)

(1)
When I was young and played
violin amidst a great hall
a rat crept out from behind
and crawled up my pant leg
nibbling away at my trembling scrotum
until it had nibbled it completely away
and I played, played, played, and I played
in the midst of the enormous, dank
hall

(3)
A merry old woman who lived near by
Dropped everything and stopped in to visit
Sitting and laughing, forgetting everything
Her lower dentures flapping and flapping
The two of us laughing faintly and idiotically
I look — every tooth in her mouth
Brand-new
And mine — bare! And
bleeding incessantly as well

(9)
I remember, laying in bed sick
And a whitish light running to me
Cuddling up in my legs like it was playing
Like a thousand gentle squeezes
With such fervor
Passed through me and disappeared into my sole
I grasped it by the hair — ah!
But it had no hair
Everything fled through my sole

 
Dmitri Prigov (5 november 1940 – 16 juli 2007)

05-11-2016 om 00:00 geschreven door Romenu