De Vlaamse dichter en essayist Stefaan van den Bremt werd geboren in Aalst op 12 oktober 1941. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Stefaan van den Bremt op dit blog.

Naastenliefde

Wie heeft de pad het pad zien oversteken?
De boer op zijn tractor niet: hij heeft
al honderd padden overreden. Het pad
is smal, en de pad traag. Hij is een
pelgrim, onderweg (misschien mist hij
een kenteken?). Hij sleept zich naar
de plas, de poel waarin herboren wordt
zijn groene paradijs. Hij wil dwars
door het stenen huis, hij volhardt in
zijn heimwee, zwijgend, laat zich
met geen klem van drempels overreden.
En als wij in het donker de deur dicht-
slaan brengt hij geen klacht uit, geeft
geen kik. Pas maanden later vindt men
tussen deur en drempel, geplet, gedroogd,
zijn bijna gewichtloos, haast onstoffelijk
omhulsel. Gelukkige pad, nog steeds
op pad, pelgrim zonder reisgoed.

Lijflied

Het is van mijn leven nog niet geschreven,
nog nooit van m'n leven.
Het staat om de dood nog niet te boek,
om de dooie dood niet.

Het voelt nog zo iel aan,
of het mijn tong nog niet kan roeren;
ik voel me beroerd. Hoor hoe
het zou willen schreien.

Ik wil het ooit nog eens op
kunnen schrijven, al is het te weinig
om van te leven, het is om dood te gaan
te veel.

Een wijs is het, een onbepaalde
ruimte, die nog niet weet van tijd.
Een mond waarin bestorven ligt
wat nog geboren moet worden.

Stefaan van den Bremt (Aalst, 12 oktober 1941)

De Italiaanse dichter Eugenio Montale werd geboren in Genua op 12 oktober 1896. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Eugenio Montale op dit blog.

Glory of Expanded Noon

Glory of expanded noon
when the trees give up no shade,
and more and more the look of things
is turning bronze, from excess light.

Above, the sun—and a dry shore;
so my day is not yet done:
the finest hour is over the low wall,
closed off by a pale setting sun.

Drought all around: kingfisher hovers
over something life has left.
The good rain is beyond the barrenness,
but there's greater joy in waiting.

Vertaald door Jonathan Galassi

Bring Me the Sunflower

Bring me the sunflower so I can transplant it
here in my own field burned by salt-spray,
so it can show all day to the blue reflection of the sky
the anxiety of its golden face.

Darker things yearn for a clarity,
bodies fade and exhaust themselves in a flood
of colors, as colors do in music. To vanish,
therefore, is the best of all good luck.

Bring me the plant that leads us
where blond transparencies rise up
and life evaporates like an essence;
bring me the sunflower sent mad with light.

Vertaald door Charles Wright

Eugenio Montale (12 oktober 1896 - 12 september 1981)

Portret door  Guido Peyron, 1932

De Amerikaanse dichter, criticus en vertaler Robert Stuart Fitzgerald werd geboren op 12 oktober 1910 in Springfield, Illinois. Zie ook mijn blog van 12 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Robert Fitzgerald op dit blog.

Cobb Would Have Caught It

In sunburnt parks where Sundays lie,
Or the wide wastes beyond the cities,
Teams in grey deploy through sunlight.

Talk it up, boys, a little practice.

Coming in stubby and fast, the baseman
Gathers a grounder in fat green grass,
Picks it stinging and clipped as wit
Into th eleather: a swinging step
Wings it deadeye down to first.
Smack. Oh, attaboy, attyoldboy.

Catcher reverses his cap, pulls down
Sweaty casque, and squats in the dust:
Pitcher rubs new ball on his pants,
Chewing, puts a jet behind him;
Nods past batter, taking his time.
Batter settles, tugs at his cap:
A spinning ball: step and swing to it,
Caught like a cheek before it ducks
By shivery hickory: socko, baby:
Cleats dig into dust. Outfielder,
On his way, looking over shoulder,
Makes it a triple. A long peg home.

Innings and afternoons. Fly lost in sunset.
Throwing arm gone bad. There's your old ball game.
Cool reek of the field. Reek of companions.

Night Images

Late in the cold night wakened, and heard wind,   

And lay with eyes closed and silent, knowing   

These words how bodiless they are, this darkness   

Empty under my roof and the panes rattling   

Roughed by wind. And so lay and imagined   

Somewhere far off black seas heavy-shouldered   

Plunging on sand and the ebb off-streaming and   

Thunder forever. So lying bethought me, friend,   

What traffic ghouls have, or this be legend,   

In low inland hollows of the earth, under

Shade of moon, the night moaning, and bitter frost;   

And feared the riches of my bones, long given   

Into this earth, should tumble to their hands.   

No girl or ghost beside me, and I lonely,   

Remembering gardens, lilac scent, or twilight   

Descending late in summer on that town,   

I lay and found my years departed from me,   

And feared the cold bed and the wind, absurdly   

Alone with silence and the trick of tears.

Robert Fitzgerald (12 oktober 1910 – 16 januari 1985)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e oktober ook mijn blog van 12 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-10-2012 om 19:44 geschreven door Romenu  

Nobelprijs voor de Literatuur voor Mo Yan

De Nobelprijs voor de Literatuur is toegekend aan Chinese schrijver Mo Yan. Dat heeft het Nobelcomité in Stockholm bekendgemaakt. Mo Yan werd geboren op 17 februari 1955 in Gaomi in de provincie Shandong. Aan de Nobelprijs is een bedrag van ongeveer € 930.000 verbonden. Het Nobelcomité roemt Mo Yan voor het "hallucinerend realisme" waarmee hij volksverhalen, geschiedenis en het hedendaagse combineert. Mo Yan, een pseudoniem voor 'spreek niet', krijgt de prijs op 10 december uitgereikt. Zie ook alle tags voor Mo Yan op dit blog.
 

Uit: The Garlic Ballads (Vertaald door Howard Goldblatt)

“Gao Yang touched the drop of nectar with his tongue, and his taste buds were treated to a cool, sweet taste that relaxed him. He surveyed his three acres of garlic field. It was a good crop, the white tips large and plump, some at a jaunty angle, others straight as a board. The garlic was moist and juicy, with downy sprouts beginning to appear. His pregnant wife was on her hands and knees beside him, yanking garlic out of the ground. Her face was darker than usual, and there were fine lines around her eyes, like veins of spreading rust on a sheet of iron. As she knelt, knees coated with mud, her childhood deformity — a stunted left arm that inconvenienced her in everything she did — made the job harder than it ought to have been. He watched her reach down and pinch the stalks with a pair of new bamboo chopsticks; the effort made her bite her lip each time, and he felt sorry for her. But he needed her help, for he’d heard that the co-op was setting up shop in the county town to buy the garlic crop at slightly over fifty fen a pound, higher than last year’s peak price of forty-five. He knew the county had expanded the amount of acreage given over to garlic this year; and with a bumper crop, the earlier you harvested yours, the sooner you could sell it. That was why everyone in the Village, women and children included, was out in the fields. But as he looked at his pitiable pregnant wife, he said, “Why not rest awhile?”

“What for?” She raised her sweaty face. “I’m not tired. I just worry the baby might come.”

“Already?” he asked anxiously.

“I figure some time in the next couple of days. I hope it waits till the harvest is in, at least.”

“Do they always come when they’re due?”

“Not always. Xinghua was ten days late.”

They turned to look behind them, where their daughter sat obediently at the edge of the field, her sightless eyes opened wide. She was holding a stalk of garlic in one hand and stroking it with the other.

“Careful with that garlic, Xinghua,” he said. “Each stalk is worth several fen.”

Mo Yan (Gaomi, 17 februari 1955)

12-10-2012 om 09:15 geschreven door Romenu