De Nederlandse schrijver Menno ter Braak werd geboren op 26 januari 1902 in Eibergen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Afscheid van Domineesland

“Sedert ik ingezien heb, dat de vooroordeelen in Nederland niet erger zijn dan elders, durf ik weer van Nederland houden, van zijn individualistische huisdeuren, van zijn koffiemaaltijd, van zijn laatsten krijgsheld van Speyck, van zijn volksuniversiteiten en het weekblad ‘De Prins’. Maar er is een tijd geweest, waarin ik dit alles haatte, omdat het niet van mij afgevallen was, omdat het voor mij een probleem beteekende, Nederlander te zijn van afstamming en gemoed, geen Nederlander te willen zijn in eruditie en formuleering. Thans, nu ik afscheid genomen heb van Nederland en zijn dominees, nu ik voor mijzelf niet langer behoef te loochenen, dat ik in plaats van in Arles in het land van Revius en Cats ter wereld ben gekomen, thans blijkt dit afscheid tevens een wederzien... Ik besef, dat deze laatste zin nog zoo duidelijk de sporen van den dominee-in-mij draagt, dat ik mij, bij het verschijnen van deze twee bundels studies uit vijf jaren, rekenschap moet geven van dien Engelbewaarder van mijn jeugd in gekleede jas, die op mijn eerste wankele schreden steeds zoo zorgvuldig acht heeft geslagen.

De onverbiddelijke erfelijkheid bestemde mij, bijna, tot dominee. Mijn overgrootvader was niet de eerste, die het ambt in mijn familie bracht; maar hij was een dominee, wiens ijzeren gehechtheid aan het moraliseeren alleen reeds een gansch nageslacht zou kunnen bestemmen tot volmaakte ethici. Hij schreef dag in dag uit dagboek na dagboek vol en hield aan zijn oude doopsgezinde geloof vast, terwijl zijn zoons hem in den steek lieten. De overtuiging, dat er iets Hoogers was, gaf hem voldoende steun, om het Evangelie op één der waddeneilanden te blijven verkondigen.”

Menno ter Braak (26 januari 1902 -  14 mei 1940)

De Duitse schrijver Achim von Arnim werd geboren in Berlijn op 26 januari 1781. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Des Knaben Wunderhorn

Der traurige Garten

 Ach Gott, wie weh thut Scheiden,

Hat mir mein Herz verwundt,

So trab ich über Helden,

Und traure zu aller Stund,

Der Stunden der sind alsoviel,

Mein Herz trägt heimlich Leiden,

Wiewohl ich oft fröhlich bin.

Hät mir ein Gärtlein bauet,

Von Veil und grünem Klee,

Ist mir zu früh erfroren,

Thut meinem Herzen weh;

Ist mir erfrorn bei Sonnenschein

Ein Kraut je länger je lieber,

Ein Blümlein Vergiß nicht mein.

Das Blümlein, das ich meine,

Das ist von edler Art,

Ist aller Tugend reine,

Ihr Mündlein das ist zart,

Ihr Aeuglein die sind hübsch und fein,

Wann ich an sie gedenke,

So wollt ich gern bei ihr seyn.

Mich dünkt in all mein Sinnen,

Und wann ich bei ihr bin,

Sie sey ein Kaiserinne,

Kein lieber ich nimmer gewinn,

Hat mir mein junges Herz erfreut,

Wann ich an sie gedenke,

Verschwunden ist mir mein Leid.

Knabe und Veilchen

Knabe.

 Blühe liebes Veilchen,

Das so lieblich roch,

Blühe noch ein Weilchen,

Werde schöner noch.

Weist du was ich denke,

Liebchen zum Geschenke,

Pflück ich Veilchen dich,

Veilchen freue dich!

Veilchen.

 Brich mich stilles Veilchen,

Bin die Liebste dein,

Und in einem Weilchen

Werd ich schöner seyn!

Weist du, was ich denke,

Wenn ich duftend schwenke

Meinen Duft um dich:

Knabe liebe mich!

Achim von Arnim (26 januari 1781 -  21 januari 1831)

Portret door Peter Eduard Ströhling, 1805

De Amerikaanse schrijver Jonathan Carroll werd geboren op 26 januari 1949 in New York. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Kissing the Beehive

“Pauline Ostrova and Edward Durant Jr. were made for each other and never should have met. He was practical and thorough, she was not. The first time he ever insulted her, he said she was as complicated and bustling as a beehive. It became his nickname for her. She laughed in his face and said she'd rather be that than a key or a pencil, like him, which served exactly one boring purpose and thus was constantly forgotten or lost.

Both kids were brilliant and moody. Durant had lived his life in the shadow of his important and powerful father. Pauline's dad was a mechanic.

That's how they met, one afternoon when Edward's car wouldn't start. He had the hood up and was futzing around with the hoses and whatever else he could turn with his fingers. He knew squat about car engines but all men pop the hood and fiddle helplessly when their cars don't start; it's in the genes.

Pauline had just finished a freshman philosophy class where once again college proved to be a disappointment. Her peers were mostly interested in doing things she considered old hat: screwing and drinking, staying up all night cramming for tests because of all the classes they'd missed screwing and drinking”.

Jonathan Carroll (New York, 26 januari 1949)

De Duitse dichter en schrijver Jochen Missfeldt werd geboren op 26 januari 1941 in Satrup. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Steilküste

„Die glücklichen Tage waren geblieben, und das Glück würde nicht vergehen. Das Wetter versprach, vom strahlenden Siegesgesang noch strahlender zu werden. Weit ging der Blick über die Ostsee und über Stadt und Land. Schönwetterwolken trieben am Maihimmel. Der Maiwind blies kühl. Das liebliche Osterfest war ohne Auferstehung an den Menschen vorbeigegangen. Das liebliche Pfingstfest stand vor der Tür. Erst mal Himmelfahrt, Leute.

Zum Baden war das Wasser an diesem 5. Mai noch zu kalt. Wer den Fuß eintauchte, zog ihn zurück. Ein Blick auf die Uhr ergab: drei Minuten nach sechs. Die einzige stille Morgenminute war unwiderruflich abgelaufen. Schon erwachte die Neugier. Oben auf der Steilküste standen viele Schaulustige, herbeigelaufene Flüchtlinge und Einheimische, Junge und Alte. Sie waren vom wieder-

kehrenden, dumpfen Bum-Bum der Unterwasser-Detonationen, vom Orgeln, Seufzen und Stöhnen der auf den Grund der Geltinger Bucht sinkenden U-Boote geweckt worden.

Das erste U-Boot war frühmorgens um vier Uhr zehn in die Tiefe gesunken. Bis spätestens acht musste die Aktion «Regenbogen» beendet sein, denn danach galt der mit Feldmarschall Montgomery ausgehandelte Waffenstillstand. Warum die U-Boote versenkt wurden, darüber lässt sich gut spekulieren. Der unausgesprochene Herzenswunsch des Großadmirals, des frisch gebackenen deutschen Reichspräsidenten Karl Dönitz, also des Staatsoberhaupts, war der Wunsch der Kriegsmarine und sollte in Erfüllung gehen.

Von jeher war es in aller Herren Länder Marine-Tradition: Kein Boot, kein Schiff darf in Feindeshand fallen. Kurz vor acht bäumte sich ein Boot auf mit einem Flagge schwenkenden Matrosen. Nein, er hatte sich die Flagge um den Körper gewickelt, hielt sich noch mit einer Hand am Turm fest, als der Bug bereits zum Himmel zeigte. Das sinkende Boot orgelte und stöhnte von der entweichenden

Luft, die dem einlaufenden Wasser Platz machte und zu allen Luken und Löchern hinauspfiff.“

Jochen Missfeldt (Satrup, 26 januari 1941)

De Nederlandse schrijver Gerrit Jan Zwier werd geboren in Leeuwarden op 26 januari 1947. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Een reisverhaal uit Noord-Portugal

„Wij besluiten eerst naar Braga te rijden en vervolgens via Ponte de Lima naar de kust te gaan. In Braga wordt veel gebeden, zeggen de Portugezen. Maar in Fatima gebeuren de wonderen, voegen ze er stiekem aan toe. Braga is Portugals heilige stad en dus ruim voorzien van kerken en bisschoppelijke paleizen. De kathedraal ziet er echter van buiten niet bepaald indrukwekkend uit. Dat is wel het geval met de Igreja do Bom Jesus do Monte (Kerk van de Goede Jezus op de Berg), een bedevaartsoord aan de rand van de stad. Het heiligdom ligt op de pelgrimsroute van Fatima naar het Spaanse Santiago de Compostela. De ware pelgrim maakt de lange klim over de zigzaggende trap van de voet naar de top en werpt onderweg een blik op de grotten en kapelletjes die de via sacra, de heilige weg, omzomen. Met de auto of per kabelbaan naar boven kan ook. Het is echter beslist niet de bedoeling om joelend en rennend de trappen af te dalen, zoals groepen schoolkinderen graag doen. In de naaste omgeving houden zich nog enkele bedevaartkerken op. Zo is in Sameiro een witte koepelkerk verrezen, omringd door bordessen, trappen, beelden, pleinen en parkeerplaatsen. Net als in Lourdes en Fatima wordt het religieuze spektakel hier in een massaregie opgevoerd.“ 

26-01-2011 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Philip José Farmer werd geboren in North Terre Haute (Indiana) op 26 januari 1918. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: The Magic Labyrinth

“Everybody should fear only one person, and that person should be himself.”

That was a favorite saying of the Operator.

The Operator had also spoken much of love, saying that the person most feared should also be much loved.

The man known to some as X or the Mysterious Stranger neither loved nor feared himself the most.

There were three people he had loved more than he loved anybody else.

His wife, now dead, he had loved but not as deeply as the other two. His foster mother and the Operator he loved with equal intensity or at least he had once thought so.

His foster mother was light-years away, and he did not have to deal with her as yet and might never. Now, if she knew what he was doing, she would be deeply ashamed and grieved. That he couldn’t explain to her why he was doing this, and so justify himself, deeply grieved him.

The Operator he still loved but at the same time hated.

Now X waited, sometimes patiently, sometimes impatiently or angrily, for the fabled but real Riverboat. He had missed the Rex Grandissimus. His only chance now was the Mark Twain.

If he didn’t get aboard that boat . . . no, the thought was almost unendurable. He must.

Yet, when he did get on it, he might be in the greatest peril he’d ever been in, bar one. He knew that the Operator was downRiver. The surface of his grail had shown him the Operator’s location. But that had been the last information he would get from the map.“

Philip José Farmer (26 januari 1918 - 25 februari 2009)

De Surinaamse dichter Bhai (eig.James Ramlall) werd geboren op 26 januari 1935 in het toenmalige district Suriname. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

De stilte
Hangt
Op de lippen
De wimpers
Kussen
Elkaar
Nu ook
De adem
Is ontslapen
Is de tijd
Tot niet tijd
Ontbonden
Dit leven
Tot de dood
Gepromoveerd

ahân se dur

Ginds, ver van hier

bloeien de amandelbomen

met hun brede bladeren.

Daar heb ik veel verloren

wat ik nimmer

hervinden zal.

Bhai (District Suriname, 26 januari 1935)

De Duitse dichter en schrijver Rudolf Alexander Schröder werd geboren op 26 januari 1878 in Bremen. Zie ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

An die Nelke

Blume, runder Sternenkreis,

Du, der Rose jüngre Schwester,

die sich stolzer noch und fester

In sich selbst zu schließen weiß,

Offen weisest du dein Herz;

Aber zwo gerollte Flammen

Züngeln über ihm zusammen,

Zückend brünstig himmelwärts

Bittersüßen Würzgeruch

Feuerstrahl aus dunklen Schlüften;

Und doch schwebst du rank in Lüften

Wie der Falter, dein Besuch.

Blühst im Fenster noch, wenn neu

Sich der Garten vorbereitet,

Schöne Blume, die mich treu

Durch das ganze Jahr begleitet.

Rudolf Alexander Schröder (26 januari 1878 – 22 augustus 1962)

Hier links tijdens een tv-interview in 1958

De Duitse dichter, schrijver en journalist Alfons Paquet werd geboren op 26 januari 1881 in Wiesbaden. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Im kommunistischen Rußland

„Der Bahnhof von Eydtkuhnen mit seinem schwärzlichgelben Gebäude, noch einmal Zusammenfassung preußischster Nüchternheit,  entläßt den Reisenden kasernenniäßig. Wirballen ist überstanden; an  der Stelle des russischen Gendarmen stand ein Männlein vom Bodensee;  wie geht sie einem hier zu Herzen, die dunkelblaue Dienstmütze mit  der schwarzroten württembergischen Kokarde, Das Land beginnt sich  aufzutun; unter der Memelbrücke liegt die dörfliche Stadt /Coze'wo; Auf  dem von grünen Festungskegeln beherrschten Bahnhof ist feiertägliche Leere. Unter grauen Wolken, die in der Ferne schwärzhch werden und  sich regnend ausschütten wie angeschnittene Säcke, wogen litauische  Hügel. Ockerbraune hölzerne Stationsgebäude stehen unter hohen zot-

tigen Tannen. Lokalzüge mit Landvolk, offene Güterwagen mit grauen  Soldaten halten an, und hellgrüne Birkenzweige an den Geschützen  wehen Abschied von den tiefen Wäldern. In Wilna geht ein Alltag zu  Ende, voll Gewöhnung an das Leiden, vom Schicksal abseits gestellt zu  sein, bis eines Tages das Weitere geschehen wird. Die bronzene Kaiserin  Katharina, nach rascher Eroberung einst Herrin dieser Stadt, hat sich  nach unbekanntem Ort begeben. Die rötlichen Marmorquadern ihres

Denkmals klaffen, kunstgerecht zerlegt, vor den Laubkulissen der öffentlichen Anlage. Volk ist über die warmen Straßen ausgeschüttet, bäuerlich langsam geht es einher, oder steht bettlerhaft vor Kircheneingänge  hingepflanzt oder kleinhandelsmäßig in Läden beschäftigt. Landsturmleute mit gelben Blasinstrumenten gehen durch Geschäftsstraßen in der  Richtung auf das Kasino. Aus oberen Stockwerken bellen Grammophone. Ein ländlich gebogener Fluß in hängenden Ufern umschimmert

Flöße, gibt Anglern ihr dunkles Spiegelbild. Die weiße Kathedrale, griechisch und barock, bewacht den weiten Platz vor dunkel dämmernden  Bäumen des Stadtgartens.“

Alfons Paquet (26 januari 1881 – 8 februari 1944)

De Vlaamse schrijver Lode Baekelmans werd geboren in Antwerpen op 26 januari 1879. Zie en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: Mijnheer Snepvangers

„Mijnheer Snepvangers en Madame Snepvangers, geboren Verstraete, hadden jaren gediend bij Notaris Boeykens in de Hobokenstraat. In het statig, oude huis werd de vrijage van den heerenknecht met de keukenmeid niet opgemerkt of stilzwijgend geduld. Daarbij gaf de minnehandel geen aanstoot, geen stoornis in den dienst. Beiden waren zeer degelijk en ernstig, en alle aardsche zotternij was hun oogenschijnlijk vreemd. Om de veertien dagen profiteerden zij van een half Zondagmiddagverlof om te wandelen en om plannen voor de toekomst te beramen. De andere Zondagen, wanneer bovenmeid en koetsier op gang waren, zaten zij gezellig voor het keukenraam uit te rekenen wat er nog aan hun spaarpot ontbrak. Jaren lang hadden zij zoo hun leven gesleten, gierig gespaard hun loon En de fooien, tot zij eindelijk een flinken duit bezaten. En op een Zondag, zij waren toen zes-en-dertig jaar geworden, was de beslissing gevallen. Een eenige gelegenheid bood zich aan om een bloeiende kruidenierszaak over te nemen en hun eigen meester te worden. Spitsvondig onderzochten zij de kansen om noch Mevrouw noch den Notaris te krenken, vermits zij in de buurt bleven en de oude meesters goede klanten konden wezen. Daarbij was de bescherming niet te versmaden voor kleine lieden! Toen zij het eens waren dat Snepvangers M. Boeykens onder vier oogen om raad zou vragen, zaten zij in de schemering te staren naar de poort van het krijgsgasthuis aan den overkant der straat. En toen het tijd werd om voor het avondmaal te zorgen, overviel hun voor de eerste maal het gevoel vreemden, ondergeschikten in dit huis te zijn.

Na het souper zat de Notaris meestal nog een uurtje op zijn bureel en las er, onder pruttelend gaslicht, zijn gazet. Snepvangers talmde niet, waagde het voor den eersten keer zijn meester te storen in zijne rustige afzondering.“

Lode Baekelmans (26 januari 1879 - 11 mei 1965)

26-01-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Franse dichter en schrijver François Coppée werd geboren op 26 januari 1842 in Parijs. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Janvier

Songes-tu parfois, bien-aimée,
Assise près du foyer clair,
Lorsque sous la porte fermée
Gémit la bise de l'hiver,

Qu'après cette automne clémente,
Les oiseaux, cher peuple étourdi,
Trop tard, par un jour de tourmente,
Ont pris leur vol vers le Midi ;

Que leurs ailes, blanches de givre,
Sont lasses d'avoir voyagé ;
Que sur le long chemin à suivre
Il a neigé, neigé, neigé ;

Et que, perdus dans la rafale,
Ils sont là, transis et sans voix,
Eux dont la chanson triomphale
Charmait nos courses dans les bois ?

Hélas ! comme il faut qu'il en meure
De ces émigrés grelottants !
Y songes-tu ? Moi, je les pleure,
Nos chanteurs du dernier printemps.

Tu parles, ce soir où tu m'aimes,
Des oiseaux du prochain Avril ;
Mais ce ne seront plus les mêmes,
Et ton amour attendra-t-il ?

François Coppée (26 januari 1842 – 23 mei 1908)

De Franse schrijver Eugène Sue zou geboren zijn op 26 januari 1804. Zie voor meer informatie en een fragment mijn blog van 10 december 2006 en ook mijn blog van 26 januari 2007 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Uit: The Mysteries of Paris (Vertaald door Henry C. Deming)

„A few days after the murder of Madame Séraphin, the death of the Chouette, and the arrest of the gang of desperadoes taken by surprise at Bras-Rouge's house, Rodolph paid another visit to the house in the Rue du Temple.

We have already observed that, with the view of practising artifice for artifice with Jacques Ferrand, discovering his hidden crimes, obliging him to repair them, and inflicting condign punishment should the guilty wretch, either by skill or hypocrisy, continue to evade the just punishment of the laws, Rodolph had sent to fetch from one of the prisons in Germany a young and beautiful creole, the unworthy wife of the negro David. This female, lovely in person as depraved in mind, as fascinating as dangerous, had reached Paris the preceding evening, and had received the most minute instructions from Baron de Graün.

The reader will recollect that in the last interview between Rodolph and Madame Pipelet, the latter having very cleverly managed to propose Cecily to Madame Séraphin, as a servant to the notary in place of Louise Morel, her proposition had been so well received that the „femme de charge“ had promised to speak to Jacques Ferrand on the subject; and this she had done, in terms most flattering to Cecily, the very morning of the day on which she (Madame Séraphin) had been drowned at the Isle

du Ravageur.“

 

Eugène Sue (26 januari 1804 – 3 augustus 1857)

De Nederlandse dichter Jan van Hoogstraten werd geboren in Rotterdam op 26 januari 1662. Zie ook mijn blog van 26 januari 2008 en ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Geen schuim voor Goud (fragment)

II. Zang.

Wyze: O droevig Ongeval, &c.

 1.

 HOe (riep het vlees verbaast)

 Myn ziel wat maakt gy haast?

 Zoud gy dus scheyden van uw hartvrindin?

 Wie blaast u deze ontydige afkeer in?

 Kan dat ô ziel! bestaan voor God?

 Dat gy my stelt tot yders schimp en spot?

 Verlaat gy zelf uw eygen vlees, en been,

 Daar ik my stel in al uw doen te vreen?

 2.

 Zoo klaagt steeds de oude mens,

 Berooft van zynen wens,

 Gehegt aan 't snoer der aardse slaverny,

 Wanneer de ziel van deze banden vry,

 Al 's werrelts ydelheen verzaakt,

 En eenzaam in bespiegling zig vermaakt,

 Niet min belust als op 't verganklyk goed,

 Waarom hier elk begeerig slaaft, en vroet.

Jan van Hoogstraten (26 januari 1662 – 28 juli 1736)

Uit: Arnold Houbraken's Schouburg, G- Johan Lingelbach en Samuel en Jan van Hoogstraten, 1719

De Franse dichteres en schrijfster Delphine Gay werd geboren op 26 januari 1804 in Aken. Zie ook mijn blog van 26 januari 2009 en ook mijn blog van 26 januari 2010.

Le Dernier Jour de Pompéi (fragment)

Ô désastre ! ô terreur ! effrayante merveille !

Dans le sein des Enfers un volcan se réveille.

Par de sombres vapeurs les astres sont voilés ;

Les fleuves sont taris sous les rocs ébranlés ;

Les cités ont frémi sur leur base mouvante ;

Les lies sur les flots reculent d’épouvante ;

Renversant des Romains les orgueilleux travaux,

De la terre, soudain, sortent des monts nouveaux ;

Du Vésuve en fureur on voit tomber la cime.

Un tonnerre inconnu gronde au sein de Tabime ;

La montagne de feu se couronne d’éclairs ;

L’orage souterrain éclate dans les airs,

Lance des tourbillons de cendre et de fumée,

Et du gouffre jaillit une gerbe enflammée !

Delphine Gay (26 januari 1804 – 29 juni 1855)

Aken

De Baskische schrijver en politicus Sabino de Arana y Goiri werd geboren op 26 januari 1865 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 26 januari 2010.

Eusko Abendaren Ereserkia

Vive et vive le Pays basque

gloire et gloire

à son bon seigneur d'en haut.

Il y a un arbre de chêne en Biscaye

vieux, fort, sain

comme sa loi

Au-dessus de l'arbre nous trouvons

la sainte croix

toujours au-dessus de nous

Chantes "Vive le Pays Basque"

gloire et gloire

à son bon seigneur d'en haut

Sabino Arana Goiri (26 januari 1865 – 25 november 1903)

Standbeeld in Bilbao

26-01-2011 om 18:47 geschreven door Romenu