De Uruguayaanse schrijver, essayist en journalist Eduardo Hughes Galeano werd geboren op 3 september 1940 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Eduardo Galeano op dit blog.

Uit: Voices Of Time (Vertaald door Mark Fried)

Time Tells

“We are made of time.

We are its feet and its voice.

The feet of time walk in our shoes.

Sooner or later, we all know, the winds of time will erase the tracks.

Passage of nothing, steps of no one? The voices of time tell of the voyage.

The Voyage

Oriol Vall, who works with newborns at a hospital in Barcelona, says that the first human gesture is the embrace. After coming into the world, at the beginning of their days, babies wave their arms as if seeking someone.

Other doctors, who work with people who have already lived their lives, say that the aged, at the end of their days, die trying to raise their arms.

And that’s it, that’s all, no matter how hard we strive or how many words we pile on. Everything comes down to this: between two flutterings, with no more explanation, the voyage occurs.

Footprints

A couple was walking across the savannah in East Africa at the beginning of the rainy season. The woman and the man still looked a lot like apes, truth be told, although they were standing upright and had no tails.

A nearby volcano, now called Sadiman, was belching ash. The rain of ash preserved the couple’s footprints, from that moment through time. Beneath their gray blanket, the tracks remained intact. Those footprints show that this Eve and that Adam had been walking side by side; at a certain point she stopped, turned away, and took a few steps on her own. Then she returned to the path they shared.

The world’s oldest human footprints left traces of doubt. A few years have gone by. The doubt remains.”

Eduardo Galeano (Montevideo, 3 september 1940)

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Alison Lurie werd geboren op 3 september 1926 in Chicago, Illinois. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Alison Lurie op dit blog.

Uit: Familiar Spirits

“At this time Jimmy had not yet achieved the attentive, contained, charming manner of his later years. He fidgeted with things, and was sometimes awkward and uneasy with strangers. He misplaced ordinary objects, and did not know how to drive. He frequently became panicky when faced with a mechanical or practical problem: a broken window blind, frozen pipes, missing student papers, a canceled plane flight. This, I felt then, was to be expected. I saw Jimmy as a kind of Martian: supernaturally brilliant, detached, quizzical, apart. Naturally he was someone with whom the invisible energies of this world would not cooperate, whom they would trick and confuse. In a sense I was wrong: but in another sense I was deeply right.

Whenever practical things failed, Jimmy's friend David would come to the rescue. He was at ease in the world: he calmed, he coped, he repaired and replaced and reassured. He understood electricity and plumbing and automobile engines. Later, with David's occasionally impatient encouragement, Jimmy would come to manage the practical side of life better. He would own a VW beetle with the license plate POET and drive it skillfully; he would learn to operate a computer, and become a brilliant, inventive cook.

But from the start Jimmy was in stunningly perfect control intellectually. His mind worked faster than that of anyone I'd known: he could answer most questions before you finished asking them. Words for him were like brilliant colored toys, and he could build with them the way gifted children build with Lego blocks, constructing and deconstructing elaborate, original architectural shapes and fantastic machines.”

Alison Lurie (Chigaco, 3 september 1926)

De Russische schrijver Sergej Dovlatov werd geboren op 3 september 1941 in Ufa, in het zuiden van Rusland. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Sergej Dovlatov op dit blog.

Uit: Ours (Vertaald door Anne Frydman)

OK, so I’m going to try this one again. I’ve tried to make my book reviews a little different by inserting a bit of myself into each one. I say how they strike me personally. When I first posted my review on Ours: A Russian Family Album, it seemed that I flew too close to the sun. I touched a nerve, one of my own.

I talked about my family reunion in Las Vegas and how that struck me. But as I did that and I read Dovlatov, who I’ve become quite attached to, when I got to the chapter The Colonel Says I Love You, the bottom fell out of everything. I had a realization about him as I’m working through my own stuff. Vague enough?

Anyway, going to Vegas was pretty easy. Low expectations. I hadn’t seen or talked to these people in years. They had shown very little to no interest in me in all this time. For all practical purposes, I was off to party with a bunch of strangers. Strangers with good references. I could do that. Nothing was at stake. My feelings were like iron.

So, then a funny thing happened. There was this common thread, perhaps best attributed to my imagination plus beer plus the heat. But the conversation flowed. Nothing seemed labored. No airs were put on. There was some common ground. It was nice.

These people are nothing like my husband’s family, where you don’t know they love you unless they slice you open and rip out your heart. It sounds terrible, but it doesn’t hurt because you don’t let yourself feel it. That’s what I’m used to, comfortable with. Anything that strays too close to real feeling is strictly verboten.

Thankfully, my husband still makes me laugh.

I went online searching for videos of Dovlatov. There don’t seem to be any from when he was young. The ones I found show him as a hulking man, not really the writer type, more the heavy weight boxer type. Very masculine.”

Sergej Dovlatov (3 september 1941 - 24 augustus 1990)

In 1965

De Indische schrijfster Kiran Desai werd geboren op 3 september 1971 in New Dehli. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Kiran Desai op dit blog.

Uit: La perte en héritage (Vertaald door Claude en Jean Demanuelli)

“Les couleurs du jour avaient été celles du crépuscule, la brume glissant comme une grande créature marine aux flancs des montagnes habitées d'ombres et de profondeurs océaniques. Visible par intermittence au-dessus de la vapeur, pic lointain taillé au burin dans la glace, le Kanchenjunga accrochait les dernières lueurs du couchant, couronné d'un panache de neige soulevé par les vents violents qui soufflaient au sommet. 

Assise sur la véranda, Sai lisait un article sur le calmar géant dans un vieux numéro du National Geographic. De temps à autre, elle levait les yeux sur le Kanchenjunga, et, parcourue d'un frisson, contemplait sa phosphorescence magique. Le juge assis à l'autre bout, face à son échiquier, jouait contre lui-même. Recroquevillée sous sa chaise, où elle se sentait en sécurité, Mutt, la chienne, ronflait doucement dans son sommeil. Une ampoule nue pendait à un fil au-dessus de la scène. Il faisait froid, mais plus froid encore à l'intérieur, où l'obscurité et l'air glacial étaient emprisonnés entre des murs de plus d'un mètre d'épaisseur. 

Ici, à l'arrière de la maison, dans la caverne de la cuisine, le cuisinier essayait d'enflammer le bois humide. Il manipulait les brindilles avec d'infinies précautions, de crainte de déranger la communauté de scorpions qui vivaient, aimaient, croissaient et se multipliaient dans le tas de bois. Un jour, il était tombé sur une mère, gonflée de poison, ses quatorze bébés sur le dos.” 

Le feu finit par prendre, et le cuisinier y posa sa bouilloire, dont les bosses et les incrustations étaient dignes d'un objet excavé par une équipe d'archéologues, et attendit que l'eau bouille. Les murs étaient roussis et détrempés, des aulx pendaient aux poutres noircies par leurs tiges terreuses, la suie s'accrochait ici et là au plafond en petits agrégats qui évoquaient des chauves-souris. Les flammes dessinaient une mosaïque orangée et luisante sur le visage de l'homme, la partie supérieure de son corps se réchauffait, mais un méchant courant d'air lui torturait les genoux.”

Kiran Desai (New Dehli, 3 september 1971)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter, schrijver en striptekenaar Lino Wirag werd geboren in 1983 in Pforzheim. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Lino Wirag op dit blog.

Uit: Vom Verschwinden der Satire im Literaturbetrieb

“In wenigen Bereichen ist die deutsche Teilung so augenfällig wie in der Satire: Titanic wird in vielen ostdeutschen Städten überhaupt nicht verkauft, der Eulenspiegel setzt im Westen wenig um. Er demonstriert, was Satire auch sein kann: Beständigkeit trotz Wandel. Viele Redakteure und Zeichner arbeiten schon seit Jahrzehnten für das Heft. Das Publikum schätzt die verlässliche Mischung aus Politikerschmäh und Gesellschaftskritik. Hier »geißeln« »scharfe Federn« »menschliche Missstände«, Aufklärer nehmen »kein Blatt vor den Mund«. Alte Schule also.
Dass dieses Konzept aufgeht, ist verständlich, gab es bis zum Fall der Mauer im Eulenspiegel doch keine politische Satire. Partei und Regierung durften nicht Gegenstand der Autoren sein. Dafür gingen eine halbe Million Exemplare an die DDR-Bürger. Pro Woche. »Im Mittelpunkt standen die Randerscheinungen« heißt es in der Festschrift zum 50. Geburtstag, den man im Kreise der Lieben 2004 gefeiert hat. Einen Rest dieser Zurückhaltung hat sich die »Eule« bewahrt: Die Witze bewegen sich in traditionellen, mitunter kabarettistischen Bahnen, Zielscheiben werden genannt, Missstände überzeichnet, die Bürokratie wie in alten Zeiten zum Hauptfeind des »gesunden Menschenverstands« erklärt: Satire für den kleinen Mann und die breite Masse, wie der Eulenspiegel selbst sagt.”

Lino Wirag (Pforzheim, 1983)

03-09-2013 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ernst Meister werd geboren op 3 september 1911 in Haspe. Meister bezocht de stedelijke middelbare school in zijn geboorteplaats en deed eindexamen in 1930.
In Marburg begon Master in 1930 op de wens van zijn vader aan een studie theologie, maar uiteindelijk koos hij Duitse literatuur, filosofie en kunstgeschiedenis en studeerde vanaf eind 1931 in Berlijn. Hier publiceerde hij in 1932 zijn eerste dichtbundel “Ausstellung“. Na de machtsovername door de nationaal-socialisten ging zijn leermeester Karl Löwith in ballingschap, zodat Meister zijn proefschrift niet kon afmaken. Ook als schrijver kon Meister niet meer publiceren, afgezien van drie kleine publicaties in de Frankfurter Zeitung. Meister nam als soldaat deel aan WO II. Zijn ervaringen verwerkte hij in lyrische bijdragen, in korte verhalen, hoorspelen en toneelstukken. Maar het was pas in de vroege jaren 1950 dat hij weer teksten publiceerde. Toen verschenen de bundels „Unterm schwarzen Schafspelz“ (1953), „Dem Spiegelkabinett gegenüber“ (1954), „Der Südwind sagte zu mir“ (1955) en „Fermate“ (1957).Deze werden gevolgd door „Zahlen und Figuren“ (1958), „Die Formel und die Stätte“ (1960), „Flut und Stein“ (1962) en „Zeichen um Zeichen“ (1968). Het late werk, tevens het hoogtepunt zijn werk, omvat „Es kam die Nachricht“ (1970), „Sage vom Ganzen den Satz“ (1972), „Im Zeitspalt“ (1976) en „Wandloser Raum“ (1979). Voor de dichter en schrijver Nicolas Born speelde de in Hagen teruggetrokken levende dichter als mentor vanaf de late jaren vijftig een cruciale rol. Born droeg er aan bij als lid van de jury van de Petrarca-Preis midden jaren zeventig dat Meisters hermetische, bijna vergeten poëzie werd herontdekt. Andere recente auteurs, die Meisters belang erkenden en zich met zijn werk bezig hielden waren Hans Bender, Peter Handke, Michael Krüger, Christoph Meckel, Oskar Pastior en Paul Wühr . In de literatuurwetenschap wordt Meister tegenwoordig niet zelden beschouwd alseen van de drie of vier belangrijkste Duitse dichters na 1945 .
Voor zijn werk werd Meister in 1957 bekroond met de Annette-von-Droste-Hülshoff-PreisDaarna volgden in 1963 de Große Kunstpreis von Nordrhein-Westfalen, in 1976 de Petrarca-Preis, in 1978 de Rainer-Maria-Rilke-Preis für Lyrik en in 1979, reeds postuum, de Georg-Büchner-Preis Om hem te eren werd aan zijn oude school in Hagen-Haspe in 1980 de naam Ernst-Meister-Gymnasium gegeven.

Lang und kurz ist die Zeit...

Lang und kurz ist die Zeit,
und das Wahre,
das sich ereignen wird,
heißt Sterben.

Danach bist du
gleichsinnig mit
der Erde, dem Himmel,
die sich nicht wissen.
(Aber wer bist du noch?)

Was eigentlich hieß denn das:
geboren, Zeit zu gebären
im Unterfangen des Bewußtseins
wozu "ich"?

Geist zu sein...

Geist zu sein
oder Staub, es ist
dasselbe im All.

Nichts ist, um
an den Rand zu reichen
der Leere.

Überhaupt
gibt es ihn nicht.
Was ist, ist

und ist aufgehoben
im wandlosen Gefäß
des Raums

Es schlug einer

Es schlug einer,
ein Lehrer,
mit dem Stock auf den Tisch:
Zu sterben, das ist
Grammatik!
Ich lachte.
Nimm den Leib
wörtlich, das Wort
Ich lachte.
Ich starb.

 
Ernst Meister (3 september 1911 - 15 juni 1979)

03-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en literatuurcriticus Jacq Firmin Vogelaar, pseudoniem van Franciscus Wilhelmus Maria (Frans) Broers werd geboren in Tilburg op 3 september 1944. Hij studeerde vanaf 1962 Nederlands en filosofie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en vestigde zich in 1965 in Amsterdam waar hij zijn studie voortzette. Vogelaar was in de periode van 1971-1975 werkzaam als docent op achtereenvolgens de afdeling bouwkunde van de Technische Hogeschool Delft, het Instituut voor Neerlandistiek van de Universiteit van Amsterdam en de kunstacademie te Arnhem. Als recensent was hij verbonden aan Het Parool en De Volkskrant. Vogelaar was bovendien intensief betrokken bij het politiek-cultureel tijdschrift Te Elfder Ure. Hij was ruim veertig jaar redacteur van Raster en literatuurcriticus bij De Groene Amsterdammer. Vogelaar debuteerde als dichter in 1965. Sindsdien schreef hij romans, verhalen, essays en een kinderboek. Veel aandacht trok "Alle vlees" (1980), een historische roman in fragmenten waarin het probleem van de uitbuiting van het menselijk lichaam vanuit allerlei gezichtspunten wordt behandeld. In 1986 schreef hij het kinderboek "Het geheim van de bolhoeden". "Terugschrijven" (1987) is een essaybundel over onder andere Gustave Flaubert, James Joyce, Franz Kafka en Virginia Woolf. Behalve schrijver en criticus was Jacq Vogelaar vertaler. In 2010 verscheen bij de Arbeiderspers zijn vertaling van "De apotheker van Auschwitz" van Dieter Schlesak.

Uit: Alle vlees

“(…)ik vermoed, na dertig jaar oefenen en afleren, dat hij bedoelde te zeggen ‘korte dunne zinnen’, dat wil zeggen: zinnen die je mond uitspatten, je oor inspringen, in je hersenen prikken als ’t kan en buiten begrip kunnen, ja en amen bedoelde hij ons te leren zeggen, met die komputertaal konden wij volstaan, bescheidenheid was het wachtwoord, je plaats weten en met twee woorden spreken, en als ik nu naar het woord in kwestie kijk moet ik deken aan andere punten die minder met punktuatie en verkeerstekens te maken hebben, en het liefst zou ik een punt zetten, zo mogelik zonder al te veel omhaal van woorden, maar graag ongestoord, niet door frikken op de vingers gekeken, zo lang als je zin hebt – dat wens ik mijn zin toe, om haar in konditie te houden, want ook als het niet naar mijn zin is moet ik bekennen dat ik niet buiten haar kan) moeten we dat proberen te vergeten, nu we rijp en rot genoeg zijn om bestand te zijn tegen de schok van het inzicht dat veel van wat ons in de desbetreffende jeugd met een Neurenbergertrechter is ingegoten, niet alleen tegen onze verlangens maar ook tegen onze belangen en dus verkeerd was, of verkeerd begrepen door degenen die onderricht gaven, of misschien een beetje ranzig, het bederf een gevolg van de persoonlike behoeften van onderwijzers die, achteraf gezien, ook mensen waren en als zodanig de neiging hadden iets van zichzelf in hun werk te leggen, in ons dus, en soms is dat niet zo erg fris meer, dat iets van henzelf, en dan bedoel ik niet de zweetlucht of het kleffe handje, en zelfs als ze meenden dat ze ‘kennis’ aan het overdragen waren, zoals de wet op het onderwijs verordonneert, hadden ze beseft kunnen hebben dat hun diktaat vol gaten zat die niet te dichten waren met bloedstelpende watten noch met stopwoorden”

 


Jacq Firmin Vogelaar (Tilburg, 3 september 1944)
Cover

03-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu