Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
26-12-2011
Christmas in India (Rudyard Kipling)
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!
De Geboorte van Christus, Hans Baldung (Grien), 1484/85 tot 1545
Christmas in India
Dim dawn behind the tamerisks -- the sky is saffron-yellow --
As the women in the village grind the corn,
And the parrots seek the riverside, each calling to his fellow
That the Day, the staring Easter Day, is born.
O the white dust on the highway! O the stenches in the byway!
O the clammy fog that hovers over earth!
And at Home they're making merry 'neath the white and scarlet berry --
What part have India's exiles in their mirth?
Full day begind the tamarisks -- the sky is blue and staring --
As the cattle crawl afield beneath the yoke,
And they bear One o'er the field-path, who is past all hope or caring,
To the ghat below the curling wreaths of smoke.
Call on Rama, going slowly, as ye bear a brother lowly --
Call on Rama -- he may hear, perhaps, your voice!
With our hymn-books and our psalters we appeal to other altars,
And to-day we bid "good Christian men rejoice!"
High noon behind the tamarisks -- the sun is hot above us --
As at Home the Christmas Day is breaking wan.
They will drink our healths at dinner -- those who tell us how they love us,
And forget us till another year be gone!
Oh the toil that knows no breaking! Oh the Heimweh, ceaseless, aching!
Oh the black dividing Sea and alien Plain!
Youth was cheap -- wherefore we sold it.
Gold was good -- we hoped to hold it,
And to-day we know the fulness of our gain!
Grey dusk behind the tamarisks -- the parrots fly together --
As the sun is sinking slowly over Home;
And his last ray seems to mock us shackled in a lifelong tether.
That drags us back howe'er so far we roam.
Hard her service, poor her payment -- she in ancient, tattered raiment --
India, she the grim Stepmother of our kind.
If a year of life be lent her, if her temple's shrine we enter,
The door is shut -- we may not look behind.
Black night behind the tamarisks -- the owls begin their chorus --
As the conches from the temple scream and bray.
With the fruitless years behind us and the hopeless years before us,
Let us honor, O my brother, Christmas Day!
Call a truce, then, to our labours -- let us feast with friends and neighbours,
And be merry as the custom of our caste;
For, if "faint and forced the laughter," and if sadness follow after,
We are richer by one mocking Christmas past.
Rudyard Kipling(30 december1865 –18 januari1936)
Portret in Bateman's, Kiplings huis in Burwash, East Sussex
“When my family first moved to North Carolina, we lived in a rented house three blocks from the school where I would begin the third grade. My mother made friends with one of the neighbors, but one seemed enough for her. Within a year we would move again and, as she explained, there wasn’t much point in getting too close to people we would have to say good-bye to. Our next house was less than a mile away, and the short journey would hardly merit tears or even good-byes, for that matter. It was more of a "see you later" situation, but still I adopted my mother’s attitude, as it allowed me to pretend that not making friends was a conscious choice. I could if I wanted to. It just wasn’t the right time. Back in New York State, we had lived in the country, with no sidewalks or streetlights; you could leave the house and still be alone. But here, when you looked out the window, you saw other houses, and people inside those houses. I hoped that in walking around after dark I might witness a murder, but for the most part our neighbors just sat in their living rooms, watching TV. The only place that seemed truly different was owned by a man named Mr. Tomkey, who did not believe in television. This was told to us by our mother’s friend, who dropped by one afternoon with a basketful of okra. The woman did not editorialize—rather, she just presented her information, leaving her listener to make of it what she might. Had my mother said, "That’s the craziest thing I’ve ever heard in my life," I assume that the friend would have agreed, and had she said, "Three cheers for Mr. Tomkey," the friend likely would have agreed as well. It was a kind of test, as was the okra.”
“When my father returned from some name on the European map that hung on the wall in our dining room, he smelled like other times and places, spicy and tired. We took our vacations in Paris or Rome, diligently studying the landmarks my father thought I should see, but I longed for those other places he disappeared to, those strange old places I had never been. While he was gone, I went back and forth to school, dropping my books on the polished hall table with a bang. Neither Mrs. Clay nor my father let me go out in the evenings, except to the occasional carefully approved movie with carefully approved friends, and—to my retrospective astonishment—I never flouted these rules. I preferred solitude anyway; it was the medium in which I had been raised, in which I swam comfortably. I excelled at my studies but not in my social life. Girls my age terrified me, especially the tough-talking, chain-smoking sophisticates of our diplomatic circle—around them I always felt that my dress was too long, or too short, or that I should have been wearing something else entirely. Boys mystified me, although I dreamed vaguely of men. In fact, I was happiest alone in my father’s library, a large, fine room on the first floor of our house.”
„What I secretly longed for was to disentangle myself from all those lives which had woven themselves into the pattern of my own life and were making my destiny a part of theirs. To shake myself free of these accumulating experiences which were mine only by force of inertia required a violent effort. Now and then I lunged and tore at the net, but only to become more enmeshed. My liberation seemed to involve pain and suffering to those near and dear to me. Every move I made for my own private good brought about reproach and condemnation. I was a traitor a thousand times over. ...
The purpose of discipline is to promote freedom. But freedom leads to infinity and infinity is terrifying. Then arose the comforting thought of stopping at the brink, of setting down in words the mysteries of impulsion, compulsion, propulsion, of bathing the senses in human odors. To become utterly human, the compassionate fiend incarnate, the locksmith of the great door leading beyond and away and forever isolate. ...
In the beginning one wants to approach every problem directly. The more direct and insistent the approach, the more quickly and surely one succeeds in getting caught in the web. No one is more helpless than the heroic individual. And no one can produce more tragedy and confusion than such a type. Flashing his sword above the Gordian knot, he promises speedy deliverance. A delusion which ends in an ocean of blood.
The creative artist has something in common with the hero. Though functioning on another plane, he too believes that he has solutions to offer. He gives his life to accomplish imaginary triumphs. At the conclusion of every grand experiment, whether by statesman, warrior, poet or philosopher, the problems of life present the same enigmatic complexion. The happiest peoples, it is said, are those which have no history. Those which have a history, those which have made history, seem only to have emphasized through their accomplishments the eternality of struggle. These disappear too, eventually, just as those who made no effort, who were content merely to live and enjoy. ...
The creative individual (in wrestling with his medium) is supposed to experience a joy which balances, if it does not outweigh, the pain and anguish which accompany the struggle to express himself. He lives in his work, we say. But this unique kind of life varies extremely with the individual. It is only in the measure that he is aware of more life, the life abundant, that he may be said to live in his work.
Zwei Sessel Sie haben mir gedient. Und ich besinge sie so nüchtern, wie es ihnen entspricht. Schwarz gestrichenes Holz und Segeltuch - Material für ein Schiff, eine Reise. Und bin ich nicht in ihnen gereist? Manchen Tag, manche Nacht denkend und träumend? Sie gaben immer, was Dinge geben können: zuverlässig scheinenden Halt, Orientierung und ein leises Echo des entschwundenen Lebens.
Rainer Malkowski (26 december 1939 – 1 september 2003)
London dämmerte. Ein warmes, rötliches Abendlicht legte sich wie ein unpassend gefärbtes Leichentuch über die Stadt und ließ die Verwüstung und Zerstörung noch unwirklicher erscheinen. Beinahe hatte es den Anschein, als glühten die verbrannten Überreste immer noch. Die hagere Gestalt stand seit etwa einer Stunde regungslos am Fenster und starrte hinaus ins Halbdunkel. Auch das Gesicht des Mannes war unbewegt, die knittrige fahle Haut leuchtete im Abendlicht, als wäre sie vom Fieber gerötet. Der weiße Haarschopf und die buschigen Augenbrauen schienen ebenfalls wie vom furchtbaren Feuer erfasst, das die gesamte City von London vor beinahe zwei Monaten in Schutt und Asche gelegt hatte. Noch immer lag ein merklicher Brandgeruch über den Häusern und dem Fluss, und manchmal kam es dem Mann so vor, als hätte sich dieser Geruch in seinem Kopf eingebrannt, wie ein unsichtbares Kainsmal.
Durch das Fenster seiner Dachstube schaute er auf den Friedhof und die alte gotische Kirche von St. Olave. Dahinter sah er die breite Themse und am gegenüberliegenden nördlichen Ufer die niedergebrannten Ruinen der Häuser und Kirchen, die wie Hohn und Spott auf ihre einstige Größe wirkten. Zur Linken wurde der Blick durch die London Bridge versperrt, deren dicht gedrängte und überbordende Häuser durch eine Baulücke am anderen Ende gerettet worden waren. Ein Brand vor über dreißig Jahren hatte diese Lücke gerissen und damit ein Übergreifen des furchtbaren Feuers auf die Südseite der Brücke und den Stadtteil Southwark verhindert.“
Uit: The Kingdom of This World (Vertaald door Harriet de Onís)
"When Ti Noel laid his brick at the foot of a wall it was almost midnight. Nevertheless construction was going on by the light of bonfires and torches. Along the way men were sleeping on great blocks of stone, on cannon, beside mules whose knees were callused from falling as they toiled upward. Worn out with fatigue, the old man dropped into a ditch under the suspension bridge. A whiplash awakened him at dawn. Above, the bulls who were to have their throats cut at daybreak were bellowing. New scaffoldings had come into being with the passing of the cold clouds, and the entire mountain came alive with neighing, shouts, bugle calls, whip cracks, the squeaking of dew-swollen ropes. Ti Noel began the descent to Milot in search of another brick. On the way down he could see coming up the flanks of the mountain, by every path and byway, thick columns of women, children, and old men, each with a brick to be left at the foot of the fortress, which rising like an ant-hill, thanks to those grains of fired clay borne to it unceasingly, from season to season, from year's end to year's end. Ti Noel soon learned that this had been going on for more than twelve years, and that the entire population of the North had been drafted for this incredible task. Every protest had been silenced in blood. Walking, walking, up and down, down and up, the Negro began to think that the chamber-music orchestras of Sans Souci, the splendor of the uniforms, and the statues of naked white women soaking up the sun on their scrolled pedestals among the sculptured boxwood hedging the flower beds were all the product of a slavery as abominable as that he had known on the plantation of M. Leonormand de Mezy."
Alejo Carpentier (26 december 1904 - 24 april 1980)
Als ik een kindje zie met blonde haren Denk ik aan jou, Carolyn Ik zal je beeld altijd in mij bewaren Als iets heel liefs, Carolyn Al ben je ver, ik zal je nooit vergeten Want ik ben trouw, Carolyn Ik wil zo graag, dat jij het eens zult weten Hoe 'k van je hou, Carolyn
Soms, in de nacht, heb ik heel mooie dromen Dan ben je hier, Carolyn Ik zie je dan de kamer binnenkomen Waar jij nooit was, Carolyn Ik zie je ogen, kan je lachje horen Ik zeg: "Hello, Carolyn!" Maar als de dag komt heb ik je verloren Je bent weer weg, Carolyn
Als er ooit droefheid zijn mocht in je leven Denk dan aan mij, Carolyn Die jou zo graag alle geluk zou geven Mijn meisje klein, Carolyn Misschien zul jij ook eens een kindje krijgen Zo lief als jij, Carolyn Dan blijft van oma, als ze eens zal zwijgen Dit lied voor jou, Carolyn
„Comme ils sont tristes, ces soirs d’octobre ! Il y a dans l’air une moiteur qui fait mourir les choses. Les feuilles tombent, comme lasses de vivre, sans le moindre vent qui les chasse. Des troupes d’oiseaux reviennent au nid. Et, par le chemin qui monte, un chemin creux de la Vendée angevine, que les orages nettoient et qu’émondent les chèvres, un jeune gars rentre à la ferme, à cheval sur la Huasse.
Elle n’est plus belle, la Huasse, avec ses poils blancs ébouriffés, son ventre énorme pelé par l’attelage, sa crinière en éventail, qui lui donnent l’air d’un chat-huant. Elle va son pas résigné de serviteur usé à la peine, traînant sur les cailloux les traits pendants de son collier, tandis que, par devant, son poulain gambade, comme un petit chevreuil blond et fou. Son cavalier ne la presse pas. Ils sont, elle et lui, presque du même âge. Depuis quinze ans qu’il est venu monde, elle l’a si souvent porté sur son dos, de cette même allure maternelle que rien n’étonne! Maintenant, c’est sa compagne de labour. Toute la journée, ils ont hersé ensemble dans les terres basses. La chaleur était grande, les mottes étaient dures. Tous deux sont las. Il la laisse donc aller, la bonne bête, aussi doucement qu’elle veut, les yeux mi-clos, et lui, tranquille, dépassant la haie de toute sa tête baignée de lumière, il regarde cette campagne superbe dont il est l’enfant.“
Uit: The Treason of the Intellectuals (Vertaald door Richard Aldington)
“As regards the nation, think of Italy; as regards class, think of Russia; and you will see the hitherto known point of perfection attained by the spirit of hatred against what is "different" among a group of men, consciously realist and at last liberated from all non-practical morality. And my predictions are not rendered less probable by the fact that these two nations are hailed as models throughout the world by those who desire either the grandeur of their nation or the triumph of their class. These dark predictions do not seem to me to need as much modification as some people think, on account of certain actions resolutely directed against war, such as the setting up of a supernational institution and the agreements recently made by the rival nations. Imposed upon the nations by their Ministers rather than desired by them, dictated solely by interest (the fear of war and its ravages) and not at all by a change in public morality, these new institutions may perhaps be opposed to war but leave intact the spirit of war, and nothing leads us to suppose that a nation which only respects a contract for practical reasons, will not break it as soon as breaking it appears more profitable. Peace, if it ever exists, will not be based on the fear of war but on the love of peace. It will not be the abstaining from an act, but the coming of a state of mind. In this sense the most insignificant writer can serve peace where the most powerful tribunals can do nothing. And moreover these tribunals leave untouched the economic war between the nations and the class wars.“
Uit: Mémoires d’un Parisien (Nos amours de jeunesse)
„Mon ami Jean-Loup était un «direct», suivant l'expression d'Arletty: superbe gaillard au torse en parfait trapèze, excessivement velu, et prodigieusement monté, ce qui ne gâte rien. Sa cour auprès des belles consistait essentiellement à leur présenter en toute simplicité ses considérables attributs. De même que son père, suivant la légende, Jean-Loup jouissait d'une virilité exceptionnelle. C'est lui qui énumérait de la sorte ses performances d'une nuit:
- Oh! rien de sensationnel; quinze coups: deux doublés, deux petits brelans, un royal (quatre de suite) et un isolé.
Prouvant sa flamme à l'élue d'un soir de dix à quinze fois de suite, cet amant innombrable ne pouvait conserver aucune maîtresse, car chacune de ses conquêtes entrait à l'hôpital ou en clinique le lendemain même de la prestigieuse séance inaugurale.
Dans ma Bonne Vie, la petite ahurie qui disait «J'connais pas l'homme» était une conquête de Jean-Loup, lequel déclarait: «Je ne vais tout de même pas rentrer chez moi la bitte sous le bras.»
Mon ami Gabriel, lui, appartenait au genre baratineur. Il avait de la verve et du feu. Éloquent, persuasif, pressant, il répétait sans cesse à l'élue: «Je suis l'Amant ! Je suis l'AMANT !» et il arrivait souvent à convaincre sa partenaire qu'il convenait de ne pas laisser passer une telle occasion.“
Jean Galtier-Boissière (26 december 1891 – 22 januari 1966)
„HURRICANE HALL is a large old family mansion, built of dark-red sandstone, in one of the loneliest and wildest of the mountain regions of Virginia.
The estate is surrounded on three sides by a range of steep, gray rocks, spiked with clumps of dark evergreens, and called, from its horseshoe form, the Devil's Hoof.
On the fourth side the ground gradually descends in broken rock and barren soil to the edge of the wild mountain stream known as the Devil's Run.
When storms and floods were high the loud roaring of the wind through the wild mountain gorges and the terrific raging of the torrent over its rocky course gave to this savage locality its ill-omened names of Devil's Hoof, Devil's Run and Hurricane Hall.
Major Ira Warfield, the lonely proprietor of the Hall, was a veteran officer, who, in disgust at what he supposed to be ill-requited services, had retired from public life to spend the evening of his vigorous age on this his patrimonial estate. Here he lived in seclusion, with his old-fashioned housekeeper, Mrs. Condiment, and his old family servants and his favorite dogs and horses. Here his mornings were usually spent in the chase, in which he excelled, and his afternoons and evenings were occupied in small convivial suppers among his few chosen companions of the chase or the bottle.“
E. D. E. N. Southworth(26 december 1819 – 30 juni 1899)
Des monts et des rochers le vaste amphithéâtre Disparaît tout à coup sous un voile grisâtre ; Le nuage élargi les couvre de ses flancs ; Il pèse sur les airs tranquilles et brûlants. Mais des traits enflammés ont sillonné la nue, Et la foudre en grondant roule dans l'étendue : Elle redouble, vole, éclate dans les airs ; Leur nuit est plus profonde, et de vastes éclairs En font sortir sans cesse un jour pâle et livide. Du couchant ténébreux s'élance un vent rapide Qui tourne sur la plaine, et, rasant les sillons, Enlève un sable noir, qu'il roule en tourbillons. Ce nuage nouveau, ce torrent de poussière, Dérobe à la campagne un reste de lumière. La peur, l'airain sonnant, dans les temples sacrés Font entrer à grands flots les peuples égarés. Grand Dieu ! vois à tes pieds leur foule consternée Te demander le prix des travaux de l'année.
Jean-François de Saint-Lambert (26 december 1716 – 9 februari 1803)
