De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook alle tags voor Hafid Bouazza op dit blog.

Uit: Toen Jahweh nog een vriendin had

“De felle strijd tussen de twee groepen en andere latere schisma’s en gevechten deden de genoemde geschiedschrijver Ammianus verzuchten: “Geen enkel wild beest is zo vijandig jegens de mensheid als sommige van de Christenen in hun beestachtigheid jegens elkaar.” Eenzelfde bittere onderlinge haat vinden we ook bij de moslims en wel tussen de sjieten en de soennieten: de oorzaak van die strijd is onenigheid over wie Mohammed had moeten opvolgen. Ook Constantijn maakte zich grote zorgen over de tweestrijd, maar op een paganistische manier: hij vreesde dat God misnoegd zou raken door deze twist en Zijn gunsten zou tergtrekken. Zijn pogingen de twee groepen met elkaar te verzoenen waren echter tevergeefs.

In februari 360 wordt Julianus door zijn troepen in Parijs tot Augustus uitgeroepen, dat is de titel van de heerser over het gehele Romeinse rijk. In november van hetzelfde jaar vaardigt deze onverzorgde man van zelfspot en ironie; hij kreeg de bijnaam Cercops, naar het mythische mensenras dat door Jupiter in apen was veranderd – een edict uit ten gunste van het paganisme en beveelt de opening van de oude heidense tempels. Ook wordt het verbod op allerlei voorspellingen opgeheven. Hij was nogal verbitterd over de moraal van de christenen, zoals hij die had leren kennen, toch stond hij een samenleving voor waarin plaats was voor religieuze verscheidenheid.

De beschrijving van deze man van letteren, van dromen en dagdromen, leest als de beschrijving van een kunstenaar, hij vertoonde dezelfde verstrooidheid en gebrek aan belangstelling voor zijn uiterlijk als Stephan Daedalus in Ulysses. Hij stierf op 26 juni 363 tijdens een oorlog tegen Shapur II, de keizer van Perzië. Historici verschillen van mening over de oorzaak en dader, die hem met een speer de lever doorboorde: een Christuswond. Een theorie luidt dat het - verdomd als het niet waar is -–een Arabier was, een bedoeïen die in opdracht handelde, maar van wie? (Bedoeïenen waren vaardige speermakers- en –werpers.) Zijn dood betekende het einde van het heidendom, dat slechts nog beleden werd in de uithoeken van het Romeinse rijk, ironisch genoeg op het Arabische schiereiland waar na twee eeuwen een andere man zou opstaan om de genadeklap te geven aan de tolerantie en kleurrijkheid van het paganisme, een man van een agressief monotheïsme, Mohammed genaamd.“

Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook alle tags voor Jeffrey Eugenides op dit blog.

Uit: The Marriage Plot

„To start with, look at all the books. There were her Edith Wharton novels, arranged not by title but date of publication; there was the complete Modern Library set of Henry James, a gift from her father on her twenty-first birthday; there were the dog-eared paperbacks assigned in her college courses, a lot of Dickens, a smidgen of Trollope, along with good helpings of Austen, George Eliot, and the redoubtable Brontë sisters. There were a whole lot of black-and-white New Directions paperbacks, mostly poetry by people like H.D. or Denise Levertov. There were the Colette novels she read on the sly. There was the first edition of Couples, belonging to her mother, which Madeleine had surreptitiously dipped into back in sixth grade and which she was using now to provide textual support in her English honors thesis on the marriage plot. There was, in short, this mid-size but still portable library representing pretty much everything Madeleine had read in college, a collection of texts, seemingly chosen at random, whose focus slowly narrowed, like a personality test, a sophisticated one you couldn't trick by anticipating the implications of its questions and finally got so lost in that your only recourse was to answer the simple truth. And then you waited for the result, hoping for "Artistic," or "Passionate," thinking you could live with "Sensitive," secretly fearing "Narcissistic" and "Domestic," but finally being presented with an outcome that cut both ways and made you feel different depending on the day, the hour, or the guy you happened to be dating: "Incurably Romantic."

Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)

De  Nederlandse dichter en schrijver A. Marja (pseudoniem van Arend Theodoor Mooij werd geboren in Oude Leije op 8 maart 1917. Zie ook mijn blog van 8 maart 2011.

Het huwelijk

Ik heb je alles gegeven:

Een gedicht, mijn maandsalaris,

en een kind; wil je nu even

kijken of het eten klaar is?

Ik zag mijn vader

Ik zag mijn vader dood toen ik al dertig jaar
geworden was, toch gaf het mij een harde schok:
wij waren altijd goede vrienden van elkaar,
maar toen hij daar zo lag en met zijn lippen trok

alsof hij snauwen ging - iets wat hij haast nooit deed
terwijl hij leefde - leek hij op een dode hond
die, voor hij stierf, nog grimmig in het leven beet,
vertwijfelend omdat hij daarna niets meer vond.

Hij had iets onvoltooids, doordat men zijn gebit
had weggenomen toen hij langzaam lag te stikken:
meer embryo dan hond, zo lag mijn vader dood.

Soms denk ik, als ik droom of vaag te staren zit,
dat ik moet schrijven hoe zijn aanblik mij deed schrikken,
maar dat gelukt maar half: ik geef mij niet graag bloot.

A. Marja (8 maart 1917 – 10 januari 1964)

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook alle tags voor John McPhee op dit blog.

Uit: They're in the River

„No two shad fishermen agree on much of anything, but I would say that if a female takes your lure, you know it from the first moments, or think you do, and you’re not often wrong. If you have a male one, you may be at first uncertain, but then he displays his character and you know it’s a buck shad. The roe shad is often twice the size of the buck shad. She may weigh five to six pounds, while he weighs two or three. Shad don’t exactly strike. First there’s a fixed moment—a second or two in which you feel what appears to be a snag (and might be); then the bottom of the river seems to move, as if you are tied to a working trampoline; and you start thinking five, six pounds, big fillets in the broiler, the

grained savor of lemoned roe; but now this little buck shad—two and a half pounds—takes off across the river, flies into the air, and struts round on his tail. He leaps again. He leaps once more and does a complete somersault. He can’t be said to be cocky, of course, but he suggests cockiness and pretension.

He’s all show and no roe. She doesn’t move. Her size and weight are not at first especially employed. Yet here is the message she sends up the line: If this isn’t bedrock you’d be better off if it were; if you’re in a hurry, get out your scissors. She stays low, and holds; and soon you are sure about the weight and the sex. Now, straight across the river and away, deep, she strips line, your reel drag clicking. She turns and moves back, an arcuate run. You’re supposed to keep things taut but often she’ll do it for you.

When, rising, she rolls near the surface, she looks even larger than she is. She, too, can leap, can do a front flip, but she obviously knows that her shrewdest position is broadside to full current. It’s as difficult to move her as it would be to reel in a boat sideways.“

John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

08-03-2012 om 20:14 geschreven door Romenu  

De Algerijnse schrijver Mouloud Feraoun werd geboren op 8 maart 1913 in het bergdorp Tizi Hibel, Kabylie. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010 en ook mijn blog van 8 maart 2011.

Uit: Le fils du pauvre

„L’année même où il perdit ses tantes, alors qu’ils souhaitaient tous un peu de bonheur, Fouroulou eut un frère, qu’on appela Dadar, et dont la venue réveilla la rage impuissante de Helima.

Fouroulou en perdant son titre de fils unique prit celui d’aîné qui comporte, lui expliqua-t-on, certains devoirs pour l’avenir, quand le petit sera grand, et beaucoup d’avantages dans le présent. Pour

commencer, il eut sa part de toutes les bonnes choses (oeufs, viande, galette) que sa mère mangea pour guérir. Plus tard, le petit ayant symboliquement sa part de tout ce qui se partageait, on faisait mine de le lui donner et la main déviait vers Fouroulou qui recevait ainsi deux fois plus que les autres. Les soeurs n’avaient rien à dire: un frère peut bien céder ce qui lui revient à son aîné. Tant pis pour elles si elles ne sont que des filles.

Voilà donc au complet la famille Menrad. Sept personnes. Une seule travaille et rapporte. C’est le père. Il se démène comme un diable, ne perd aucune journée, ne se permet et ne permet à personne aucun luxe. Il tremble à l’approche des « aïds » qui engloutissent les sous. Il tremble à l’approche de l’hiver qui engloutit les provisions. Fouroulou, son frère et ses soeurs grandissent comme ils peuvent.

Mais, somme toute, ils passent ainsi une période paisible dont Fouroulou ne garde qu’un vague souvenir. Il ne se rappelle avec précision que les mauvais moments de son enfance. Il avait onze ans

environ lorsque son père exténué par la fatigue tomba gravement malade. C’était la fin de la saison des figues. Ramdane avait passé auparavant toutes les nuits au champ, surveillant le séchoir. Un

matin, il remonte à la maison les yeux enfoncés dans leurs orbites, le corps brûlant, les lèvres blanches.“

Mouloud Feraoun (8 maart 1913 – 15 maart 1962)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook alle tags voor Harry Thürk op dit blog.
 

Uit: Zwei Stahlsplitter aus dem Deckungsloch (Stationen und Erfahrungen)

„Ich halte es mit der alten, im jahrzehntelangen Klassenkampf erprobten Wahrheit, daß die Kunst eine Waffe ist. Man kann sie für eine Klasse einsetzen oder für die andere. Dazwischen ist kein ehrenhafter Platz. Höchstens die Spielwiese für Opportunisten, für charakterlose, klugschwätzende Chancenjäger, denen irgendein speziell für sie erfundener bürgerlicher „Literaturpreis„ winkt, mit anschließender Reise zur Besichtigung der Schönheiten Amerikas. Was mich betrifft, so kenne ich von Amerika am besten den Gestank, den brennendes Napalm verbreitet und das Aussehen menschlicher Haut, auf der es seine „befreiende Mission“ verrichtete. Schönheiten sind mir erspart geblieben. Man hält sie wohl auch weniger für Sozialisten bereit, sondern eher für Gleichgesinnte.

Einmal, als ich mich in Vietnam nach einem Angriff aus einem Deckungsloch erhob, nahm ich zwei scharfkantige Splitter auf, die neben mir eingeschlagen waren. Vierzig Zentimeter, vielleicht fünfzig. Ich habe sie mit nach Hause genommen. Zuweilen, wenn mir aus bundesdeutschen Medien eine gehobene Stimme ins Ohr geht, die von Menschenwürde und Bürgerrechten redet, von der im Sozialismus angeblich bedrohten Freiheit des Individuums, möchte ich dem Sprecher einfach auf dem Handteller die beiden Splitter hinhalten und ihn fragen: „Schämst du dich nicht, du Heuchler?“

Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Uruguayaanse dichteres en schrijfster Juana de Ibarbourou werd geboren op 8 maart 1892 als Juana Fernández Morales in Melo, Cerro Largo. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010 en ook mijn blog van 8 maart 2011.

I give you my soul...

I give you my soul naked
like a statue - not even a scrap hides it.

Naked like the innocent flaunting
of a fruit, of a star or a flower;

of all those things that have the infinite
serenity of Eve before the fall.

All these things,
fruit, stars, and roses:

They don't feel ashamed of their unveiled sex,
And no one dares to sew them clothes.

Without veils, like the body of a serene goddess,
intensely lily-white!

Naked, and all open, wide open
from the desire to love!

Vertaald door Liz Henry

Juana de Ibarbourou (8 maart 1892 – 15 juli 1979)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse schrijver Dominic Angeloch werd in 1979 in Stuttgart geboren. Zie ook mijn blog van 8 maart 2010 en ook mijn blog van 8 maart 2011.

Uit: Blinder Passagier

„Du siehst deine Hand auf dem Griff zögern und wartest, bis sie doch die Tür anschiebt; dann trittst du ein in Wärme und Rauch.

Der Luftzug läßt einen Bebrillten im hinteren Teil des Restaurants aufblicken, aber nun, die Tür hat sich ja schon selbst ins Schloß geschoben. Du gehst am Rücken eines Wildlederjackenträgers vorbei, zwischen Theke und Wand entlang: nickst dem Kellner zu, wartest darauf, daß seine Glatze vor den vielen bunt etikettierten Flaschen zurück nickt – und folgst seiner Geste um die Ecke, Ziel: der dritte

Tisch, der am Fenster. Du gehst zwischen den Tischen hindurch: drei Tische, zwei Tische – dann, am Fenster, läßt du dich auf die Holzbank fallen: So hältst du eine Wand im Rücken; den Gastraum im Blick links.

Die Frau zwei Tische weiter, Typus höhere Büroangestellte wie ihre Begleiterin, rückt die Brosche am Aufschlag ihres hellgrauen Hosenanzuges zurecht. Nachdem sie am Boden ihres Weißweinglases offenbar etwas gesehen hat, das sie die Augenbrauen dauerhaft heben macht, stellt sie es wieder in seinen Sockelkreis und führt zwischen ihren weit gespreizten Fingern ein silbernes Mundstück ans erhobene Kinn.“

Dominic Angeloch (Stuttgart, 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e maart ook mijn blog van 8 maart 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

08-03-2012 om 20:08 geschreven door Romenu