Dolce far niente

 
Indian Summer door George Inness, 1894

Altweibersommer

Nun tönt schon mählich mehr und mehr
Der Klang der Drescher aus den Scheunen,
Und müde zieht schon hin und her
Altweibersommer an den Zäunen.
Ich that den Weg heut aufwärts gehn,
Da ward mir bitter weh zu Mute,
Als ich zum ersten Mal gesehn
Das weiße Garn an meinem Hute.

In Fäden flattert es zu Thal,
Die Sehnsucht nach dem Sommer wecken,
Und blitzt und spielt im Sonnenstrahl
An herbstgeküßten Weißdornhecken.
Es schwingt sich auf wie Blumenduft,
Vom Wind geführt, dem wandermüden,
Und über ihm in weißer Luft
Ziehn Vogelschwärme nach dem Süden.

Wie das so kommt, mahnt dann und wann
Mich an ein Lied die Sommerseide,
Das süß und wunderbar begann
Und mählich sich verlor im Leide.
Das ist das Glück, das schwebt vorbei,
Drum falte betend beide Hände,
Daß dir der Herrgott gnädig sei -
Sonst klingt dein Sommer auch zu Ende.

 
Carl Busse (12 november 1872 - 3 december 1918)
Birnbaum (nu: Międzychód in Polen) Busse werd in Lindenstadt bij Birnbaum geboren.

Zie voor de schrijvers van de 24^e september ook mijn twee vorige blogs van vandaag.

24-09-2017 om 10:29 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Joke van Leeuwen op dit blog.

Melden

Is dus wel verplicht ja. In gebouw a staat b
als het daar niet tussen x en y uur dicht is
wegens middageten. Wat gemeld moet
want geweten: onder meer waarom niet
op de plaats gebleven, bewijs van nog
bestaan en mate van verstoren.

Is er een krijgen ook? Jazeker. Te noemen:
kansen. Maar hangt er wel van af. En wel.
Van af. Natuurlijk is er ook een wachten.
Er zijn rijen dus. Een rij is onvermijdelijk.
Een rij. Wordt genoeg afgehandeld? Schuiven
de wachtenden gestaag naar voren?

Men wordt verwerkt. Er wordt ingegrepen.
Maar melden moet eerst, want anders
geen beginnen aan. Ook niet ten overstaan
van wie bestaan ziet en in vel zal knijpen.
Vel telt niet. Nee. Helaas. Dus eerst bewijzen
er te zijn, want ooit te zijn geboren.

Daar

Hadden er lang naar gezocht, maar wat lag
het daar prachtig, precies op zijn plaats.
Overal groeisel, verschiet en bedoening.
Alles kon rijmen, ook als het niet.

Zaten daar gretig te willen ontvangen
aan lange ontsplinterde tafels waarop,
nog gesloten, schenkbaar te tillen getink.
Kregen te lezen wat eetbaar kon, drinkbaar kon,

alles beschreven. Keken soms over de regels heen,
zagen daar groeisel, verschiet en bedoening.
Iemand riep: Drinkt u maar, drink maar, ik
kom dalijk bij u! - terwijl hij verdween.

Opname

Uw bruikbaarste woorden zijn er bij gaan
liggen. Genoeg gebruikt, denken ze, neem maar
de onbeschadigde om te herhalen. Herhalen
doen ze op de televisie ook. Maar die
kapotte kleerhangers vraagtekens.

Wat het was waar u zich vijftig jaar
aan heeft geërgerd. Waar u uw man heeft
neergelegd. Er prijken al zo lang met haast
beschreven ansichtkaarten in uw territorium.
Mooie uitzichten, prachtige hoeheethet.

 
Joke van Leeuwen (Den Haag, 24 september 1952)

De Nederlandse dichter en schrijver Mark Boog werd geboren op 24 september 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Mark Boog op dit blog.

De rotonde (Fragment)

Oorverdovend razen de motoren.
De kranen die de dagen takelen van hier
naar ginder draaien knarsend overuren.
Van Dam, gekleed, verlaat zijn huis.

In zijn lange jas de overblijfselen
van eerder leven: bonnen, pepermunt,
een pen, portemonnee gevuld met geld
dat vaak gebruikt is en met kaarten:

krediet-, parkeer-, visite-, korting-.
Koel en ijverig de werkdag, als altijd.
Het duurt niet lang voor hij de stad uit is,
die modderpoel van oud en ouder zeer.

Hij ziet de weg.
Hij buigt het hoofd.
Het onweert in de verte.

Het kruispunt waar zijn redding wacht ligt ver
buiten de stad. Hij gaat te voet, het moet
een pelgrimstocht zijn, een beproeving.
In de polder, tussen wei en sloot en leegte,

waar de rechte wegen kruisen, daar
moet het contract met bloed bekrachtigd.
Veel te laat, tien jaar of meer, dat kan hij zich
verwijten – lafaard, nietsnut, onbenul –

maar toch. Er is nog tijd genoeg. Die ziel,
daar heeft hij nooit iets aan gehad, die is
nog nooit door wie dan ook herkend. ‘Verkocht!’
Zo zal het gaan. Van Dam is dan een ander.

 
Mark Boog (Utrecht, 24 september 1970)

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren op 24 september 1937 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 20 novemberr 2010 en eveneens alle tags voor A.L. Snijders op dit blog.

Gedichten

`Hierbij stuur ik u twee gedichtten; schreef een jon-gen van tien die mij twee gedichten stuurde. Hij wilde dichter worden, hij vroeg mijn oordeel. Ik schreef hem terug dattie al dichter was en dattie het moest blijven — hij zou me er een plezier mee doen. Toen het ijs gebroken was, vroeg ik hem apropos waarom hij gedichten met twee t's spelde. Hij antwoordde dat hij een persoonlijke spelling volgde. Hij wilde de meer-voudsvorm van gedicht accentueren met de dubbele t. Hij schreef ook paardden, katten en muizzen. Ik had de jongen in juni ontmoet op Schiphol, hij liep daar met een cello, en vroeg of ik even op hem wilde passen, zijn ouders waren met de auto naar de parkeerplaats. Hij vertelde dat hij in Amsterdam-Zuid woonde, in de Botticellistraat. Wat een toeval, in die buurt had ik ook gewoond toen ik zo oud was als hij. Ik fietste altijd naar school met een jongen uit de Botticellistraat, wiens vader professor was. Hij had een computer gebouwd zo groot als een doodkist. Die noemde hij, zijn rekenmachine. Hij stond op de over-loop, ik legde mijn jas erop als ik daar op bezoek was.

 
A.L. Snijders (Amsterdam, 24 september 1937)

De Chileense schrijver Alejandro Zambra werd op 24 september 1975 geboren in Santiago de Chile, waar hij ook opgroeide. Zie ook mijn blog van 10 november 2010 en eveneens alle tags voor Alejandro Zambra op dit blog.

Uit: Ways of Going Home (Vertaald door Megan McDowell)

“But we were friends, or something like it. We talked a lot. Sometimes I think I'm writing this book just to remember those conversations.
The night of the earthquake I was scared but I also, in a way, enjoyed what was happening.
In the front yard of one of the houses, the adults put up two tents for the children to sleep in, and at first it was chaos because we all wanted to sleep in the one that looked like an igloo—those were still a novelty back then—but they gave that one to the girls. So we boys shut ourselves in to fight in silence, which was what we did when we were alone: hit each other furiously, happily. But then the redhead's nose started bleeding, so we had to find another game.
Someone thought of making wills, and at first it seemed like a good idea; after a while, though, we decided it didn't make sense, because if a bigger earthquake came and ended the world, there wouldn't be anyone to leave our things to. Then we imagined that the earth was like a dog shaking itself so people fell off like fleas into space, and we thought about that image so much it made us laugh, and it also made us sleepy.
But I didn't want to sleep. I was tired like never before, but it was a new tiredness that burned my eyes. I decided to stay up all night and I tried to sneak into the igloo to keep talking to the girls, but the policeman's daughter threw me out, saying I wanted to rape them. Back then I didn't know what a rapist was but I still promised I didn't want to rape them, I just wanted to look at them, and she laughed mockingly and replied that that was what rapists always said. I had to stay outside, listening to them pretend that their dolls were the only survivors; they mourned their owners, crying spectacularly when they realized they were dead, although one of them thought it was for the best, since the human race had always seemed repellent to her. Finally, they argued over who would be in charge. The discussion seemed long to me, but it was easily resolved, since there was only one original Barbie among the dolls: she won.”

 
Alejandro Zambra (Santiago de Chile, 24 september 1975)

De Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald werd geboren op 24 september 1896 in Saint Paul, in de staat Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor F. Scott Fitzgerald op dit blog.

Uit: This Side of Paradise

“In her less important moments she returned to America, met Stephen Blaine and married him–this almost entirely because she was a little bit weary, a little bit sad. Her only child was carried through a tiresome season and brought into the world on a spring day in ninety-six.
When Amory was five he was already a delightful companion for her. He was an auburn-haired boy, with great, handsome eyes which he would grow up to in time, a facile imaginative mind and a taste for fancy dress. From his fourth to his tenth year he did the country with his mother in her father’s private car, from Coronado, where his mother became so bored that she had a nervous breakdown in a fashionable hotel, down to Mexico City, where she took a mild, almost epidemic consumption. This trouble pleased her, and later she made use of it as an intrinsic part of her atmosphere–especially after several astounding bracers.
So, while more or less fortunate little rich boys were defying governesses on the beach at Newport, or being spanked or tutored or read to from “Do and Dare,” or “Frank on the Mississippi,” Amory was biting acquiescent bell-boys in the Waldorf, outgrowing a natural repugnance to chamber music and symphonies, and deriving a highly specialized education from his mother.
“Amory.”
“Yes, Beatrice.” (Such a quaint name for his mother; she encouraged it.)
“Dear, don’t think of getting out of bed yet. I’ve always suspected that early rising in early life makes one nervous. Clothilde is having your breakfast brought up.”
“All right.”
“I am feeling very old today, Amory,” she would sigh, her face a rare cameo of pathos, her voice exquisitely modulated, her hands as facile as Bernhardt’s. “My nerves are on edge–on edge. We must leave this terrifying place tomorrow and go searching for sunshine.”
Amory’s penetrating green eyes would look out through tangled hair at his mother. Even at this age he had no illusions about her.”

 
F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)
Cover

De Britse schrijfster en filmmaakster Shamim Sarif werd geboren op 24 september 1969 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Shamim Sarif op dit blog.

Uit: Despite the falling snow

“They walk back to her apartment, holding hands, not speaking. The late-night air is cool, even here, where the narrow streets are bound by high, grey buildings, and he is happy. Even his fatigue is pleasurable when it is relieved by her company. When they reach her apartment, he walks behind her up the stairs. The concrete walls and tiny stairwells are oppressive, and he is relieved to get away from them, even into her small, dark living space. Maya, as usual, is still out. Maya’s mother is asleep in her tiny cupboard of a room, the door tightly shut. They go into the bedroom and Alexander sits on the foot of her bed, draws her to him, and kisses her. “Happy anniversary,” he says.
It is not a particularly significant day, but while they have been strolling home, he has been calculating in his mind, and has come to the conclusion that today they have been together for five months exactly. Katya looks up with a jerk, almost as though he has reached over and slapped her. She stares at him coolly.
“What is it?” he asks, feeling a mild panic grip him.
“What are you talking about?” she replies. Her tone is harsh.
“I was just thinking… I was just thinking that we have been together exactly five months. Today. An anniversary.”
“Oh.” She stands up abruptly, upset still, and embarrassed. As she knew would happen, he is on his feet in a moment, and has moved to hold her, but it is hard for him to do so for she has the palms of her hands pressed over her eyes. He holds her from behind, cradling her in his arms, and kissing her neck.“

 
Shamim Sarif (Londen, 24 september 1969)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e september ook mijn vorige blog van vandaag.

24-09-2017 om 10:25 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hendrik Tollens werd op 24 september 1780 te Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Tollens op dit blog.

Geluk en deugd (Fragment)

de grijsaard
Och, meer niet dan een schone bloem,
maar die van verf verschiet,
verwaaiend loof is aardse Roem
en wat gij najaagt niet.-
't Was ook 't Geluk niet, neen voorwaar!
Die opschik droeg het nooit!
Dat droombeeld met juweel in 't haar,
met loovren gouds bestrooid:
dat was de Rijkdom. - Arme dwaas
die, 't hart vertuit aan pracht,
uit klei en mijnkloof zich, helaas!
't geluk te delven tracht!
Neen, neen, mijn zoon! vertrouw op mij:
't geluk stak nooit in 't goud!
Het hang' de pels u om de pij,
het laat u 't harte koud.
Niet zoeter smaakt des levens zuur
schoon gij 't uit zilver drinkt;
niet zachter valt hem 't scheidensuur
wie op een goudbaar zinkt.
Neen, neen, mijn zoon! wat faalt en vliedt
wanneer gij 't bijstand vraagt,
wat in de nood u 't eerst verliet,
dat is 't Geluk voorzeker niet,
waarnaar gij smacht en jaagt.
de jongeling
Maar dan die derde schoonheid toch,
slechts met een roos in 't haar...?
Dát was voorzeker geen bedrog:
dát was 't Geluk voorwaar!
Neen, nimmer joeg mij 't hart zo snel
als toen dat beeld verscheen!
Dat is 't Geluk! ik dacht het wel!
Ontdek mij 't pad erheen.

 
Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856)
Litho Rijswijk ca. 1840-'50. Links het huis waar Tollens vanaf 1846 tot zijn dood leefde.

De Canadese dichter, essayist en schrijver Fernand Ouellette werd geboren in Montreal, Quebec, op 24 september 1930. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Fernand Ouellette op dit blog.

Embrasement

Le soleil pourrait-il
Quelquefois se maintenir
Dans un midi exalté
Au dessus des collines?

Du moins le temps que les nervures
Des feuilles, si rarement perçues,
Etincellent vives
Dans l'épaisseur de l'arbre.
Que tout le massif, au loin
Exulte, soutienne la fête.

Enfin, le feuillu pourrait,
Jusque dans les racines,
Dans nos pensées,
Se rappeler
Ce qu'a été un moment
De véritable embrasement.

Orage de profil

Seul j'étais de tout mon poids d'ombre à épauler
   la rumeur de l'air, de l'eau mouvante.
Mille chiens d'eau se disputaient le puissant
   rythme du fleuve.
Tendue ma poitrine dépassa la flèche vive de l'œil
   souverain l'éclair de neige m'habita.
Et lorsque de l'arbre surgit ma parole de conquête,
   la fonte fraîche du soleil grandissait le blé.
À l'avènement du fleuve, les flammes de silence
   pénétraient la mer.

 
Fernand Ouellette (Montreal, 24 septenber 1930)

De Franse schrijver Yves Navarre werd geboren op 24 september 1940 in Condom. Zie ook mijn blog van 24 september 2010. en eveneens alle tags voor Yves Navarre op dit blog.

Uit: L'Espérance de beaux voyages, 1 : Eté-automne

« Tu as le regard du ciel bleu » et il lui avait pincé la joue. Mademoiselle Bémol se fâche « Pierre, vous rêvez encore ? » Marie, à côté de Pierre, dessine un jardin, sur son cahier de calcul, à côté des soustractions. Elle n'aime pas faire des soustractions. Mademoiselle Bémol aime bien Pierre et Marie, tous les deux, au troisième rang. Elle doit rêver également, Parfois, quand elle écrit, au tableau, le bâton de craie, dans ses doigts, se casse. Alors, elle regarde Marie et Pierre et elle leur sourit. Elle doit avoir vu « Valparaiso » ou un jardin, elle aussi, dans sa vie. Or un matin, il était une fois un matin, à l'heure de la récréation, le ciel était plus bleu que jamais, plein d'oiseaux bleus en train de voler, on ne les voyait donc pas et il avait neigé toute la nuit. Sous le préau, Pierre prit sa tartine. Il avait faim. Il la croqua. Elle n'avait pas le bon goût du beurre de sa maison. Il l'ouvrit. Le beurre avait disparu. Il ne dit rien. Mais le lendemain matin, avant de partir pour l'école, il regarda sa maman préparer la tartine et la beurrer. « Tu me surveilles maintenant ? » Il baissa les yeux. Pierre n'aime pas baisser les yeux devant sa maman. Cela veut dire qu'il lui cache quelque chose et elle lui dit, automatiquement, « toi, tu me caches quelque chose ! » Et comme il ne peut pas mentir, il rougit. Et rougir pour ne pas mentir, ce n'est vraiment pas une vie. Le second jour, à l'heure de la récréation, avant de croquer la tartine, Pierre l'ouvrit. Il n'y avait plus de beurre. Il regarda Marie. Elle faisait la grimace. « Qu'est-ce qui se passe, Marie ? » « Je ne peux pas te le dire. » Le troisième jour, à l'heure de la récréation, plusieurs enfants, parmi les plus petits, se mirent à pleurer : il n'y avait plus de beurre dans aucune tartine. Quelqu'un venait voler le beurre des tartines pendant les premières heures de cours. Or, si quelqu'un était entré dans la cour de l'école, mademoiselle Bémol l'aurait vu. Elle voit tout. Tout le temps tout. Les parents de Marie et les parents de Pierre disent d'elle « c'est la meilleure maîtresse d'école de toute la région. Elle a l'oeil à tout ». Alors qui a volé le beurre des tartines, qui ? »

 
Yves Navarre (24 september 1940 – 24 januari 1994)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Alfons Petzold werd geboren op 24 september 1882 in Wenen. Zie ook alle tags voor Alfons Petzold op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2009 en ook mijn blog van 24 september 2010.

Raunende Worte liegen im schwingenden Wind,

Raunende Worte liegen im schwingenden Wind,
die seltsam und heilig gleich biblischen Worten sind.

Fallende Perlen erklingen nimmer so schön,
wie dieser Worte frohzwitscherndes Glockengetön.

Wer spricht sie hinein in den stillaufhorchenden Raum:
Es ist die Blume, der Stein, der ragende Baum.

Und wer sie versteht? Der — welcher mit offenem Ohr
lauschend strebt aus den Stuben des Alltags hervor.

Dem nicht rußige Wände kreisen die Seele ein,
kann der seltsamen Worte jubelnder Deuter sein.

Ja, er kann jubeln; denn, was da kündet der Psalm,
den sie singen, der Baum, der Stein, der zitternde Halm.

Ist das ewige Lied, das rauschende Lied von der Kraft,
die in jedem Ding einen Teil der Ewigkeit schafft.

Als er jener Welt entsagen wollte

Als er jener Welt entsagen wollte,
Die nur Äußerlichem zugetan,
Da geschah es, dass der Vater grollte
lieber seines Sohnes neuen Wahn.

Unbeirrbar durch den Zorn des Alten,
Jubelte der Jüngling vor sich hin:
O, wie kann sich nun mein Herz entfalten,
Da ich Gottes froher Spielmann bin!

Lachte schrill der alte Tuchverkäufer
In dem pelzverbrämten Bürgerrock:
Frevle nicht, du junger Narr und Säufer,
Sonst erhebt sich über dich mein Stock!

Nahm Franziskus eine Hirtenflöte,
Sprach kein Wort mehr, blies nur süß und rein,
Sich im Schein der frommen Abendröte
In das große Herz der Allmacht ein.

 
Alfons Petzold (24 september 1882 – 25 januari 1923)
Monument in Kitzbühel, Tirol

De Franstalige Zwitserse dichter, schrijver en essayist Charles Ferdinand Ramuz werd geboren op 24 september 1878 in Cully-sur-Lausanne. Zie ook alle tags voor Charles Ferdinand Ramuz op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2009 en Zook mijn blog van 24 september 2010.

Sur le banc devant la maison

Viens t'asseoir à côté de moi sur le banc devant la maison, femme, tu en as bien le droit, voici quarante ans que nous sommes ensemble.
Cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, c'est aussi le soir de notre vie. Tu as bien mérité,vois-tu, un peu de repos.
Maintenant, les enfants sont placés. Ils sont allés chacun de son côté et nous sommes de nouveau rien que les deux, comme quand nous avons commencé.
Femme, te souviens-tu? Nous n'avions rien pour commencer, tout était à faire. Et nous nous sommes mis à l'ouvrage. Ça n'allait pas tout seul, il nous en a fallu du courage !
Il nous en a fallu de l'amour, et l'amour n'est pas ce qu'on croit au commencement.
Se serrer l'un contre l'autre, s'embrasser, se parler tout doux à l'oreille.
Ça, c'est bon pour le jour de la noce ! Le temps de la vie est grand, mais le jour de la noce ne dure qu'un jour. C'est seulement après, qu'a commencé la vie.
Les enfants viennent; il leur faut quelque chose à manger, des vêtements et des souliers, ça n'a pas de fin. Il est aussi arrivé qu'ils étaient malades, alors tu devais passer toute la nuit à veiller et moi, j'étais à l'ouvrage d'avant le jour jusqu'à la nuit tombée.
Nous croyions être arrivés à quelque chose, puis après, tout était en bas et à recommencer. Des fois, nous étions tout dépités de voir que nous avions beau faire, nous piétinions sur place et même, nous repartions en arrière.
Te souviens-tu, femme, de tous ces soucis ? Mais nous sommes restés fidèles l'un à l'autre, et ainsi, j'ai pu m'appuyer sur toi, et toi la même chose sur moi.
Nous avons eu de la chance d'être ensemble, les deux. On s'est mis à l'ouvrage, nous avons duré et tenu le coup.
Le véritable amour n'est pas pour un jour. C'est toute la vie que nous devons nous aimer, s'aider et se comprendre.
Puis, les affaires sont allées du bon côté, les enfants ont tous bien tourné. Mais aussi, on leur avait appris à partir sur le bon chemin.
Nous avons un petit quelque chose au soleil et dans le bas de laine. C'est pourquoi, cette fin d'après-midi, alors qu'il fait si beau, assieds-toi à côté de moi. On veut pas mparler, nous n'avons plus rien à nous dire.
Nous n'avons besoin que d'être les deux et laisser venir la nuit, bienheureux d'avoir bien rempli notre vie.

 
Charles Ferdinand Ramuz (24 september 1878 – 23 mei 1947) 
Portret door Martin Fivian 

De Engels-Zweedse schrijfster en vertaalster Szilvia Molnar werd geboren op 24 september 1984 in Boedapest, Hongarije. Zie ook alle tags voor Szilvia Molnar op dit blog en ook mijn blog van 24 september 2010.

Uit: Soft split

"I am training my new assistant, a chubby Indian woman who seems great but when I mention that she would also have to handle tax forms she says, That’s not possible, that’s work for an assistant, like it was beneath her to do tax forms. So I get really upset & ask her to leave. But first she wantsto check her email on my computer. I scream & push her but I also kind of try to have sex with her on her way out. Gimme sum sum sum paru papum pum, I say & I smile. She calls me crazy & leaves. I jiggle my body parts like keys on a chain hooked to a hip.
Now I’m all wild & ready inside, like I can’t go in any other direction but forward. My fingers want to be put somewhere.
I go to the ladies room & ask Valerie to sleep with me. She is the assistant nobody can stand at the office. Every office has one. Her hair is short & curly. Just like her legs.
She reads books by Czech authors but it was her mother who got her this job.
I don’t care who I’m asking, but Valerie looks at me like I’m a madwoman with obscene facial hair & leaves me alone in the ladiesroom.
I decide to masturbate in the stalls. My fingers start off soft, like a boutique company. Then they get all hard & busy. Corporate. Expanding. Merging. Concurring. I hear other girls trickle in. They close the stall doors behind them, like in unison. They drop their bottoms & they plant their soft butt cheeks on the gaping toilet seats. Thinking of these simple kisses brings me to victory. I lean back & close my eyes. I listen to my quick heartbeats.“

 
Szilvia Molnar (Boedapest, 24 september 1984)

24-09-2017 om 10:15 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichteres, schrijfster,suffragette en abolitioniste Frances Ellen Watkins Harper werd geboren in Baltimore op 24 september 1825 als enig kind van twee vrije zwarte ouders. Veel zwarte mensen waren in die tijd slaaf. Haar moeder overleed in 1828 toen Frances pas drie jaar oud was en ze werd opgevoed door haar moeders tante en oom, dominee William Watkins, een burgerrechtenactivist. Ze werd opgeleid in zijn Academy for Negro Youth en hij zou een belangrijke invloed hebben op haar leven en werk. Op 14-jarige leeftijd begon ze te werken als naaister. Haar eerste dichtbundel “Forest Leaves” werd gepubliceerd in 1845, haar tweede “Poems on Miscellaneous Subjects” (1854), was heel populair en werd in de loop van de volgende jaren verscheidene malen herdrukt. In 1859 werd haar kort verhaal “The Two Offers” gepubliceerd in Anglo-African Magazine, waardoor ze de eerste Afro-Amerikaanse vrouw was die een kort verhaal publiceerde.Drie van haar romans werden van 1868 tot 1888 als serie uitgebracht in het christelijk tijdschrift Christian Recorder. Haar bekendste werk “Iola Leroy” (alternatieve titel Shadows Uplifted) werd als roman in 1892 gepubliceerd, toen Harper 67 jaar oud was. Het werd lang beschouwd als de eerste roman, uitgebracht door een Afro-Amerikaanse auteur (latere onderzoeken vonden nog vroegere werken van Harriet E. Wilson en William Wells Brown). Naar de conventies van die tijd behandelde ze ernstige sociale kwesties zoals onderwijs voor vrouwen, rassenvermenging, passing, afschaffing van de slavernij, wederopbouw, matigheid met alcohol en sociale verantwoordelijkheid. In 1850 verhuisde Watkins naar Ohio waar ze de eerste vrouwelijke docent werd aan het Union Seminary. Frances Harper was een groot voorvechter van het abolitionisme en het vrouwenkiesrecht. Ze was ook actief in de Unitarian Church, die de afschaffing van de slavernij ondersteunde. Samen met Mary Church Terrell hielp Harper met de oprichting van de National Association of Colored Women (Nationale vereniging van gekleurde vrouwen) in 1896 en ze werd in 1897 verkozen tot vicepresident.

The Slave Auction

The sale began—young girls were there,
Defenseless in their wretchedness,
Whose stifled sobs of deep despair
Revealed their anguish and distress.

And mothers stood, with streaming eyes,
And saw their dearest children sold;
Unheeded rose their bitter cries,
While tyrants bartered them for gold.

And woman, with her love and truth—
For these in sable forms may dwell—
Gazed on the husband of her youth,
With anguish none may paint or tell.

And men, whose sole crime was their hue,
The impress of their Maker's hand,
And frail and shrinking children too,
Were gathered in that mournful band.

Ye who have laid your loved to rest,
And wept above their lifeless clay,
Know not the anguish of that breast,
Whose loved are rudely torn away.

Ye may not know how desolate
Are bosoms rudely forced to part,
And how a dull and heavy weight
Will press the life-drops from the heart.

Learning to Read

Very soon the Yankee teachers
Came down and set up school;
But, oh! how the Rebs did hate it,—
It was agin’ their rule.

Our masters always tried to hide
Book learning from our eyes;
Knowledge did’nt agree with slavery—
’Twould make us all too wise.

But some of us would try to steal
A little from the book.
And put the words together,
And learn by hook or crook.

I remember Uncle Caldwell,
Who took pot liquor fat
And greased the pages of his book,
And hid it in his hat.

And had his master ever seen
The leaves upon his head,
He’d have thought them greasy papers,
But nothing to be read.

And there was Mr. Turner’s Ben,
Who heard the children spell,
And picked the words right up by heart,
And learned to read ’em well.

Well, the Northern folks kept sending
The Yankee teachers down;
And they stood right up and helped us,
Though Rebs did sneer and frown.

And I longed to read my Bible,
For precious words it said;
But when I begun to learn it,
Folks just shook their heads,

And said there is no use trying,
Oh! Chloe, you’re too late;
But as I was rising sixty,
I had no time to wait.

So I got a pair of glasses,
And straight to work I went,
And never stopped till I could read
The hymns and Testament.

Then I got a little cabin
A place to call my own—
And I felt independent
As the queen upon her throne.

 
Frances Harper (24 september 1825 - 25 februari 1911)

24-09-2017 om 00:00 geschreven door Romenu