De Nederlandse dichter Alexis de Roode werd geboren op 8 oktober 1970 in Hulst. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Alexis de Roode op dit blog.

Winterslaap

Laat mij koud en schitterend zijn,
en zonder mens. Van steen
wil ik zijn, een beeld in het park,
en niets kan mij raken,
en ik raak niets. Ik sta
en bekijk de seizoenen.

Maar zet mijn hoofd in koele aarde.
Dan kan ik in de loop van jaren
wortelen in het donker,
waar grondwater zachtjes sijpelt
en koele bezoekers geluidloos
voorbijglijden. Heel langzaam

ga ik als boom een winter in.
Het blad heb ik reeds afgeworpen,
de wind waait door mij heen,
kaal tot in de kleinste vertakking
ben ik, maar diep van binnen
stroomt het sap.

Gedicht gevonden in een aardewerken pot

We zijn gekomen op voeten van leem
en gestegen op vleugels van rook.
Van oeroude eiken reiken de wortels
inmiddels tot het middelpunt der aarde.

Wat nu?
Nu moet het snel gaan.
Nu moet het gebeuren.

Koninkrijken kwamen en gingen,
de ijstijd is voorbij en ook het Krijt
kunnen we zo langzamerhand
als afgesloten beschouwen.

Ikzelf ben nu al over de dertig
en mijn zus is twee jaar ouder.
Wie kan zich nog heugen
dat vrouwen van ribben en mannen
van modder werden gemaakt?

Het begin is dus voorbij.
Madagaskar ligt op zijn plek
en de Alpen staan. We moeten door.
We kunnen niet langer wachten.
Er is geen tijd meer, geen seconde.

Alexis de Roode (Hulst, 8 oktober 1970)

De Nederlandse schrijver en journalist Martin van Amerongen werd geboren op 8 oktober 1941 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Uit: Universele zelfvernietigingsdrang. Tristan und Isolde

“Ik ben op weg naar Japan, de natie waar suïcide wordt gepleegd met de routine waarmee men naar de kapper gaat. ‘Soll ich lauschen? Lass mich sterben!’ Ik spoel mijn laatste sushi weg met een laatste slokje Chablis, zet Tristan en Isolde in de wacht en sukkel genoeglijk in slaap.
Het is geen toeval dat de roman waarin Gabriele d’Annunzio op Tristan en Isolde reflecteert Il trionfo della morte heet, een boek waarin de beide helden zich boven het klavieruittreksel van de opera op een gezamenlijke zelfmoord voorbereiden. De Tristan is – weten wij – niet alleen verleidend en verlokkend, maar tevens levensbedreigend, en in elk geval ten zeerste ongeschikt voor de opgroeiende jeugd. ‘Mevrouw!’ sprak de pianoleraar Pfühl uit Thomas Manns Buddenbrooks. ‘Dit speel ik niet. Ik ben uw dienstwillige dienaar, maar dit speel ik niet. Dit is geen muziek – Gelooft u mij toch – Ik heb mij altijd verbeeld iets van muziek te begrijpen. Dit is de chaos! Dit is demagogie, godslastering en waanzin! Dit is geparfumeerde walm, waarin het bliksemt. Dit is het einde van alle moraal in de kunst. Ik speel het niet! Vergeeft u mij, mevrouw, dat ik zo openhartig spreek. U honoreert mij, u betaalt mij sinds jaar en dag voor mijn diensten – en ik leef onder bescheiden omstandigheden. Maar ik leg mijn ambt neer als u mij dwingt tot deze goddeloosheden – En het kind; daar zit het kind in zijn stoel! Het is zachtjes binnengekomen om muziek te horen. Wilt u zijn geest dan helemaal vergiftigen?’
Richard Wagners opera kan bogen op een rijke partituur. Niettemin, de overspannen perspectieven waarin het werk is geplaatst zijn enkel en alleen te verklaren in het bijna hysterische decor van de romantiek, waarbij Wagner bepaald niet geneigd was een matigende rol te spelen. ‘Kind!’ schreef hij aan zijn muze Mathilde Wesendonck, ‘deze Tristan wordt iets verschrikkelijks! De laatste akte! Ik ben bang dat de opera verboden wordt – of hij moet door een slechte uitvoering het aanzien van een parodie krijgen – alleen middelmatige uitvoeringen kunnen mij redden! Een geheel geslaagde uitvoering moet de mensen gek maken – ik kan mij niet anders voorstellen.’

Martin van Amerongen (8 oktober 1941 – 11 mei 2002)

De Amerikaanse schrijver Benjamin Cheever werd geboren op 8 oktober 1948 in New York. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Uit: Famous after death

„Cleo didn't look pleased. "This is not a joke," she said.

"And I'm not joking," I said.

"Okay," she said. "Anything else?"

"Thin. It's difficult to get a lot of beautiful women to love you if you're plump," I said.

"You've already mentioned that you want to reduce," she said, and she said it quite sourly.

"And tall," I said. "I'd also like to be tall." This last remark to the psychiatrist was meant to get a laugh. When it failed to do so, I was disappointed but not surprised. I've never yet met a therapist who hadn't had the laugh organ removed. True mental health, apparently, will be the death of humor.

"Is that all you want?" she asked.

"Well, actually there's more," I said, prepared now to horrify my audience.

"Yes?"

"You want to know what I'd really like?"

"Yes, of course, " she said, although she was already beginning to sound bored.

"What I'd REALLY like is to be famous."

"Famous?" she asked, as if she'd never heard anything so rude, as if penis would have been a better word. Penis envy was something she'd been trained to deal with. Envy envy was not.

"That's right. I want to be a household name."

"Like the president, or more like a movie star?"

"Is there a difference?" I asked.“

Benjamin Cheever (New York, 8 oktober 1948)

De Duitse schrijver Jakob Arjouni (pseudoniem van Jakob Bothe) werd geboren op 8 oktober 1964 in Frankfurt am Main.  Zie ook mijn blog van 8 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Jakob Arjouni op dit blog.

Uit: Idioten. Fünf Märchen

„Er winkte immer noch, als er aus den Augenwinkeln eine Bewegung wahrnahm. Er wandte den Kopf, und vor ihm schwebte die Fee. »Guten Abend«, wünschte die Fee.
»Guten Abend«, erwiderte Max, ließ den Arm als Zeichen für den Wirt in die Höhe gestreckt und erwartete, nach einem Weg oder einer Zigarette gefragt zu werden. Zwar bemerkte er, dass die Gestalt vor ihm irgendwie durchsichtig wirkte und ihre nackten Füße den Boden nicht berührten, aber das führte er auf die Machart des himmelblau schillernden Kleids und den Effekt raffiniert gemachter Sandalen zurück. Vielleicht arbeitete sie in der Modebranche, nicht weit vom ›Sporteck‹ gab es ein paar kleine Ateliers.
»Ich bin eine Fee und gekommen, Ihnen einen Wunsch zu erfüllen.« Max hatte sich erneut zur Tür umgesehen in der Hoffnung, dem Kellner, der seinen gestreckten Arm offenbar nicht bemerkte, mit einem durstigen Blick begegnen zu können. Dabei drangen die Worte der Fee nur langsam zu ihm vor. »Bitte?«
»Eine Fee«, wiederholte die Fee, »und ich bin gekommen, Ihnen einen Wunsch zu erfüllen.«
Max schaute erst irritiert, dann ließ er den Arm sinken und runzelte missbilligend die Stirn. Sollte das ein Scherz sein? Vielleicht ein Reklameding? Die gute Fee von Schultheiss oder Marlboro, die allein herumsitzenden Männern einen Wunsch versprach, wahlweise ein Mountainbike oder eine Messerkollektion, wenn sie dafür ein Jahr lang jede Woche eine Stange Zigaretten oder zwei Kästen Bier orderten? Oder einer dieser Fernsehgags? Aber wo waren die Kameras? Oder einfach nur eine Verrückte?

»Hören Sie, wenn das irgendein Spiel ist…« »Nein. Ich bin eine echte Fee, und Sie haben wirklich einen Wunsch frei.“

Jakob Arjouni (Frankfurt am Main, 8 oktober 1964)

De Franse schrijver en dichter André Theuriet werd geboren op 8 oktober 1833 in Marly-le-Roi. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2008 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Prière dans les bois.

CE soir, je suis allé rêver dans le grand bois.

Les oiseaux l'emplissaient de leur gaîté bruj'ante.

Couronné de muguets comme aux jours d'autrefois,

Le printemps y menait sa fête verdoyante.

Et je me suis laissé tomber à deux genoux

Dans la mousse, parmi les boutons près d'éclore :

« Quand nous sommes en deuil, pourquoi fleurissez-vous,

O muguets? Rossignols, pourquoi chanter encore?

« Le pays a perdu sa joie et sa fierté.

Les Teutons ont saigné la France aux quatre veines,

Et le peu de sang pur qui nous était resté,

Nos propres mains l'ont fait ruisseler par les plaines.

« Libres oiseaux, chantez pour les peuples heureux,

L'allégresse n'a plus de place en notre histoire;

Notre orgueil est à terre, ô chênes vigoureux,

Verdissez pour les fronts des peuples pleins de gloire.

André Theuriet (8 oktober 1833 – 23 april 1907)

De Duitse schrijver Nikolaus Becker werd geboren op 8 oktober 1809 in Bonn. Zie ook mijn blog van 8 oktober 2006 en ook mijn blog van 8 oktober 2009 en ook mijn blog van 8 oktober 2010

Das Geheimnis der Stunde

Wer kennt sie nicht, die trüben Stunden,
der Seele grauen Nebeltag,
wo die Gefühle, festgebunden,
nichts rühren, nichts erfreuen mag?

Es liegt die See in tiefem Schweigen,
die Wellen schlafen unbewegt;
sie spiegelt nur den Wolkenreigen,
der dunkel sich am Himmel regt.

Kennst du des ersten Lüftchens Wehen,
das neu belebt der Wellen Spiel?
Hast du den ersten Strahl gesehen,
der hellend in die Trübe fiel?

Du siehst die Wogen steigen, schweben,
es glänzet drin der Sonne Licht:
so strömt in dich ein frisches Leben,
wie es gekommen, weißt du nicht.

Nikolaus Becker (8 oktober 1809 – 28 augustus 1845)

08-10-2011 om 19:17 geschreven door Romenu