De Nederlandse schrijver Arnon Grunberg werd geboren in Amsterdam op 22 februari 1971. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2008 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: De asielzoeker

„Beck kijkt omhoog naar de asielzoeker, en die knikt hem welwillend toe. Zo van, houd je maar koest, we maken nog wel een echte man van je. Dit is waanzin, denkt Beck, mijn vrouw is waanzinnig, ik ben waanzinnig, de asielzoeker is waanzinnig, mijn leven is honderd procent waanzin geworden. Maar dan verwerpt hij die gedachte. Als je je geluk eenmaal terzijde hebt geschoven veranderen de categorieën, je houdt op je steeds af te vragen wat je eraan hebt, wat je eraan overhoudt, in plaats daarvan onderga je, je leeft voor een doel dat groter is dan je eigen geluk, en daarmee krijgt bijna elke vraag een antwoord, elke situatie zin: voor jou, voor jou, en nog eens voor jou.

Hij noemt het gelatenheid, maar zijn vrouw heeft iets tegen die term, ze vindt hem te negatief. 'Je laat gaan,' heeft Beck vaak gezegd, 'dat is gelatenheid, je legt je neer bij de kracht van het toeval. Er is geen rede, er bestaat geen verband.'

De getuige van de asielzoeker arriveert zonder kloppen. Het is een vrouw, een ondefinieerbaar iemand eigenlijk, Beck kan niet eens haar naam verstaan. Ze heeft cake bij zich, amandelcake in zilverpapier, die ze uitdeelt. Erg vriendelijk, maar Beck had het liever zonder amandelcake doorstaan.

'Bent u ook een,' begint de ambtenaar te vragen, maar dan onderbreekt hij zichzelf, kucht even en zegt: 'U bent ook niet van hier, neem ik aan?'

De vogel knabbelt aan haar stuk cake, maar moet die na een paar happen laten staan. Misselijk is ze de laatste weken, alsof ze zwanger is. Beck klopt de kruimels van haar schoot en legt ze op tafel. Hij wil haar mond schoonvegen, maar ze rukt hem het servet uit handen.

'Laten we beginnen,' zegt de ambtenaar. 'We hebben allemaal nog meer te doen vandaag.'

Beck veegt de nu vrijwel onzichtbare kruimels van de schoot van zijn vrouw. Overbodig, volstrekt overbodig. In de toewijding waarmee hij iedere dag zijn overbodige handelingen verricht schuilt zijn waardigheid.

De ceremonie is kort, maar redelijk aangenaam. De ambtenaar glimlacht een paar keer. Tot Becks verbazing zijn er zelfs ringen. Ze blijken uit een automaat te komen.“

Arnon Grunberg (Amsterdam, 22 februari 1971)

De Vlaamse dichter en schrijver Paul van Ostaijen werd geboren in Antwerpen op 22 februari 1896. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2008 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Avond Winter Straten

Witte blinde autoögen

zij schuift stom

                de straat als zij is wit en blind

                en zij is ver

Haar vele verre lichten verscherpen sneeuw

de sneeuw verscherpt haar vele verre lichten

eenzaam en enkelvoudig ding

van heugenis gescheiden           zijn banken

                   banken in sneeuw

Doorzicht der allee

schild scherp wit waarop het zwart hard staat

                   voor wielrijders verboden weg

een rode lucifer ligt

                    hel een vlam tot d'éne sneeuw

Schitteren chemies-industriëel violet en groen

in de winkel-kaats-klaarte

bonbonhulzen

Haar ogen of de goed gebruikte wensvorm

Ogen wentelen lichten

lichten laaien landen

in de verte brandt een vuur

mij

vlamt een gloed

mij

en stil trilt het onbekende

sterrewachten wachten mij

                         dat ik reize

Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte

DE PROFUNDIS

Wij zijn de overwonnenen

op de zuiderstrook der lage landen langs de zee

De zee was niet ons goed

al schuren hare zoute waatren zuiver ons strand

van bitterheid

Soms is een plant ons goed nog

en dieren

Ik meen daarmee buiten de paarden

schepershonden van Mechelen of Groenendaal

die na de schilders de roem van Vlaanderen

over de grenzen dragen

Herkennen zij in ons hun maats

der volle maat

van slagen

Zien paardenogen aan wier staren

het denken om het leed verglijdt

in de verte

de ster die ons niet begeleidt

Om de geraniën die aan de vensters onzer hoeven God roepen

met haar meekraplakken stemmen

schokt de stilte en het verstarren

Paul van Ostaijen (22 februari 1896 – 18 maart 1928)

Monument in Antwerpen

De Duitse dichter en schrijver Hugo Ball werd geboren op 22 februari 1886 in Pirmasens. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2008 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Der Henker

Ich kugle Dich auf Deiner roten Decke.

Ich bin am Werk: blank wie ein Metzgermeister.

Tische und Bänke stehen wie blitzende Messer

der Syphiliszwerg stochert in Töpfen voll Gallert und Kleister.

Dein Leib ist gekrümmt und blendend und glänzt wie der gelbe Mond

deine Augen sind kleine lüsterne Monde

dein Mund ist geborsten in Wollust und in der Jüdinnen Not

deine Hand eine Schnecke, die in den blutroten Gärten voll Weintrauben und Rosen wohnte.

Hilf, heilige Maria! Dir sprang die Frucht aus dem Leibe

sei gebenedeit! Mir rinnt geiler Brand an den Beinen herunter.

Mein Haar ein Sturm, mein Gehirn ein Zunder

meine Finger zehn gierige Zimmermannsnägel

die schlage ich in der Christenheit Götzenplunder.

Als dein Wehgeschrei dir die Zähne aus den Kiefern sprengte

da brach auch ein Goldprasseln durch die Himmelssparren nieder.

Eine gigantische Hostie gerann und blieb zwischen Rosabergen stehen

ein Hallelujah gurgelte durch Apostel- und Hirtenglieder.

Da tanzten nackichte Männer und Huren in verrückter Ekstase

Heiden, Türken, Kaffern und Muhammedaner zumal

Da stoben die Engel den Erdkreis hinunter

Und brachten auf feurigem Teller die Finsternis und die Qual.

Da war keine Mutterknospe, kein Auge mehr blutunterlaufen und ohne Hoffen

Jede Seele stand für die Kindheit und für das Wunder offen.

Hugo Ball (22 februari 1886 – 14 september 1927)

Hier met zijn vrouw Emmy Ball – Hennings

De Servische schrijver Danilo Kiš werd geboren op 22 febrari 1935 in Subotica. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2008 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: Die mechanischen Löwen (Vertaald door Ilma Rakusa, Peter Urban)

„MÁRIA RIGÓ: Ah nein, warte einen Augenblick … (Horcht. Man hört, wie die Wohnungstür geöffnet wird) Das ist sicher Emil … Wir trinken das Gläschen zu dritt … Emil … Emil?

EMIL (off): Wieder haben die uns gequält mit ihren ewigen Versammlungen …

MÁRIA RIGÓ: Emil, sieh nur, wer uns besuchen gekommen ist … Einer von Otos Freunden.

EMIL (off): Immer findet sich jemand, der die Parteilinie nicht kapiert, und deswegen mußt du und deine Genossen deine kostbare Zeit verschwenden …

Emil tritt ein, reicht dem jungen Mann die Hand, küßt Mária auf die Stirn.

EMIL: …Verzeihen Sie, ich bin ein bißchen müde… Um Gottes willen, Mária, warum hast du dem Genossen nichts zu essen gegeben … sicher habt ihr auf mich gewartet …

JUNGER MANN: Oh, nein, meine Lehrerin hat mich äußerst liebenswürdig bewirtet, aber glauben Sie mir…

MÁRIA RIGÓ: Emil, das ist ein Schulfreund von Oto …

JUNGER MANN: Eigentlich, um genau zu sein: von Anton.

EMIL: Von der Universität?

MÁRIA RIGÓ: Aber nein, Emil, um Gottes willen, ein Schüler von mir von vor zwanzig Jahren. Er ging mit Anton zusammen in die Grundschule …

JUNGER MANN: Ja, Herr Emil, von vor zwanzig Jahren …

MÁRIA RIGÓ: Natürlich, Emil, kannst du dich nicht an Andreas erinnern, den kleinen Andreas …

EMIL: Wieso eigentlich nicht, ich habe den Eindruck, als komme mir das Gesicht ganz bekannt vor… Ehrlich gesagt, kann ich mich nicht genau erinnern … hm … an die elementaren, um es so zu sagen, die biographischen Daten, aber daß der Genosse einer von Otos …

MÁRIA RIGÓ: Von Antons …

EMIL: Von Antons Schulfreunden ist, ist mir ganz klar, das heißt, ich habe in Ihnen einen der … aber ehrlich gesagt…

MÁRIA RIGÓ: Gib dir keine Mühe, Emil … Glaube mir, auch ich habe ihn nicht wiedererkannt, und stell dir vor, bis vor kurzem, bis du kamst, hat er mich im Ungewissen gelassen, wie in einem Kriminalfilm … Er war so geheimnisvoll, bis er sich endlich zu erkennen gab… Und weißt du, wie?…“

Danilo Kiš (22 februari 1935 – 15 oktober 1989)

De Amerikaanse schrijfster Jane Bowles werd als Jane Auer geboren op 22 februari 1917 in New York. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: Two Serious Ladies

“They sat in silence for a few minutes. Miss Gamelon was thinking seriously about all these things when suddenly a bottle broke against her head, inundating her with perfume and making quite a deep cut just above her forehead. She started to bleed profusely and sat for a moment with her hands over her eyes.
     ”I didn’t actually mean to draw blood,” said Arnold leaning out of the window. “I just meant to give her a start.”
     Miss Goering, although she was beginning to regard Miss Gamelon more and more as the embodiment of evil, made a swift and compassionate gesture towards her friend.

(...)

Step back a little farther, please,” he said. “Look carefully at your man and then say whether or not you want him.”
     Miss Goering did not see how she could possibly answer anything but yes. He was standing now with his head cocked to one side, looking very much as though he were trying to refrain from blinking his eyes, the way people do when they are having snapshots taken.
     ”Very well,” said Miss Goering, “I do want you to be my man.” She smiled at him sweetly, but she was not thinking very hard of what she was saying.”

Jane Bowles (22 februari 1917 – 4 mei 1973)

De Afro-Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Ishmael Scott Reed werd geboren op 22 februari 1938 in Chattanooga, Tennessee. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Untitled

Alaska's rape
dismemberment
disassembled piece by piece
and shipped to the lower
forty-eight so that people
in Dallas may own whale-
sized Cadillacs and lear
jets which cost Alaska an
arm and a leg just like
ravished Jamaica whose
stolen sugar built Mansfield
Park where idle gang rapers
discuss flower beds and
old furniture
Jamaica, Alaska, sisters
dragged into an alley
used and abandoned

Skirt Dance

i am to my honey what marijuana is
to tiajuana. the acapulco gold of her
secret harvest, up her lush coasts i
glide at midnite bringing a full boat.
(that's all the spanish i know.)

22-02-2011 om 18:52 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse letterkundige en literatuurwetenschapper Wayne Clayton Booth werd geboren op 22 februari 1921 in American Fork, Utah. Zie ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: The Essential Wayne Booth

„Put even in its simplest terms, the problem Shakespeare gave himself in Macbeth was a tremendous one. Take a good man, a noble man, a man admired by all who know him-and destroy him, not only physically and emotionally, as the Greeks destroyed their heroes, but also morally and intellectually. As if this were not difficult enough as a dramatic hurdle, while you are transforming him into one of the most despicable mortals conceivable, maintain him as a tragic hero-that is, keep him so sympathetic that, when he comes to his death, the audience will pity rather than detest him; they must feel relieved to see him out of his misery rather than pleased to see him destroyed. Put in Shakespeare's own terms: take a "noble" man, full of "conscience" and "the milk of human kindness," and make of him a "dead butcher," yet keep him an object of pity rather than hatred.

If we thus artificially reconstruct the problem as it might have existed before the play was written, we see that, in choosing these "terminal points" and these terminal intentions, Shakespeare makes almost impossible demands on his dramatic skill, although at the same time he insures that, if he succeeds at all, he will succeed magnificently. If the trick can be turned, it will inevitably be a great one.

One need only consider the many relative failures in attempts at similar "plots" and effects to realize the difficulties involved. When dramatists or novelists attempt the sympathetic-degenerative plot, almost always one or another of the following failures or transformations occurs:

1. The feeling of abhorrence for the protagonist becomes so strong that all sympathy is lost, and the play or novel becomes "punitive"-that is, the reader's or spectator's chief pleasure depends on his satisfaction in revenge or punishment.

2. The protagonist is never really made very wicked, after all; he only seems wicked by conventional (and, by implication, unsound) standards and is really a highly admirable reform-candidate.

3. The protagonist reforms in the end and avoids his proper punishment.“

4. The book or play itself becomes a "wicked" work; that is, either deliberately or unconsciously the artist makes us side with his degenerated hero against "morality."

Wayne C. Booth (22 februari 1921 – 9 oktober 2005)

De Canadese schrijver Morley Callaghan werd geboren op 22 februari 1903 in Toronto. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007.en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: Such Is My Beloved

„There was a freshness in the air that made him think of approaching spring. He passed a young man and a girl walking very close together and the girl’s face was so full of eagerness and love Father Dowling smiled. As soon as the mild weather came the young people began to walk slowly around the Cathedral in the early evening, laughing out loud or whispering and never noticing anybody who smiled at them. The next time Father Dowling, walking slowly, passed two young people, he smiled openly, they looked at him in surprise, and the young man touched his hat with respect. Father Dowling felt suddenly that he loved the whole neighborhood, all the murmuring city noises, the street cries of newsboys, the purring of automobiles and rumble of heavy vehicles, the thousand separate sounds of everlasting motion, the low, steady, and mysterious hum that was always in the air, the lights in windows, doors opening, rows of street lights and fiery flash of signs, the cry of night birds darting around the Cathedral and the soft low laugh of lovers strolling in the side streets on the first spring nights. He felt he would rather be here in the city and at the Cathedral than any place else on earth, for here was his own home in the midst of his own people.“

Morley Callaghan (22 februari 1903 – 25 augustus 1990)

De Franse schrijver Jules Renard werd geboren op 22 februari 1864 in Châlons-du-Maine. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Uit: Histoires naturelles

« Le cochon et les perles
Dès qu'on le lâche au pré, le cochon se met à manger et son groin ne quitte plus la terre.
Il ne choisit pas l'herbe fine. Il attaque la première venue et pousse au hasard, devant lui, comme un soc ou comme une taupe aveugle, son nez infatigable.
Il ne s'occupe que d'arrondir un ventre qui prend déjà la forme du saloir, et jamais il n'a souci du temps qu'il fait.
Qu'importe que ses soies aient failli s'allumer tout à l'heure au soleil de midi, et qu'importe maintenant que ce nuage lourd, gonflé de grêle, s'étale et crève sur le pré.
La pie, il est vrai, d'un vol automatique se sauve; les dindes se cachent dans la haie, et le poulain puéril s'abrite sous un chêne.
Mais le cochon reste où il mange.
Il ne perd pas une bouchée.
Il ne remue pas, avec moins d'aise, la queue. Tout criblé de grêlons, c'est à peine s'il grogne: - Encore leurs sales perles! »

Jules Renard (22 februari 1864 – 22 mei 1910)

De Amerikaanse dichter, essayist, uitgever en diplomaat James Russell Lowell werd geboren op 22 februari 1819 in Cambridge, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

She Came And Went

As a twig trembles, which a bird

Lights on to sing, then leaves unbent,

So is my memory thrilled and stirred;--

I only know she came and went.

As clasps some lake, by gusts unriven,

The blue dome's measureless content,

So my soul held that moment's heaven;--

I only know she came and went.

As, at one bound, our swift spring heaps

The orchards full of bloom and scent,

So clove her May my wintry sleeps;--

I only know she came and went.

An angel stood and met my gaze,

Through the low doorway of my tent;

The tent is struck, the vision stays;--

I only know she came and went.

Oh, when the room grows slowly dim,

And life's last oil is nearly spent,

One gush of light these eyes will brim,

Only to think she came and went.

James Russell Lowell (22 februari 1819 – 12 augustus 1891)

Beeld in New York, campus City University

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Edna St. Vincent Millay werd geboren op 22 februari 1892 in Rockland, Maine. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Tavern

I'll keep a little tavern
  Below the high hill's crest,
Wherein all grey-eyed people
  May set them down and rest.

There shall be plates a-plenty,
  And mugs to melt the chill
Of all the grey-eyed people
  Who happen up the hill.

There sound will sleep the traveller,
  And dream his journey's end,
But I will rouse at midnight
  The falling fire to tend.

Aye, 'tis a curious fancy --
  But all the good I know
Was taught me out of two grey eyes
  A long time ago.

Edna St. Vincent Millay (22 februari 1892 – 19 oktober 1950)

De Duitse dichteres en schrijfster Ottilie Wildermuth werd geboren op 22 februari 1817 in Rottenburg am Neckar. Zie ook mijn blog van 22 februari 2009 en ook mijn blog van 22 februari 2010.

Zur Silberhochzeit

Mit blühenden Gewächsen.

Viel zu spät kommt alles heuer,
Frühlingsluft und Sonnenschein,
auch zu Eurer Silberfeier
stell' ich fast zu spät mich ein.

Und mit reichen Hochzeitsgaben
wag ich kaum mich mehr hinaus,
alles soll ja reichlich haben
Euer wohlbestelltes Haus.

Eines wag ich doch zu bieten,
bitte, nehmet freundlich hin
auch die spät erschloss'nen Blüten
und der Treue friedlich Grün.

Denn die Liebe und die Treue
sind zu früh nicht, nicht zu spät.
Schön ist's, dass sie blühen neue,
wenn bald kühler Herbstwind weht.

Lasset drum die Bäumchen stehen
gern vor Eurem trauten Haus,
mögt in Fried' und Freude gehen
viele Jahre ein und aus.

Ottilie Wildermuth (22 februari 1817 – 12 juli 1877)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 22 februari 2010.

De Ierse schrijver Sean O'Faolain werd geboren op 22 februari 1900 in Cork. Zie ook mijn blog van 22 februari 2007 en ook mijn blog van 22 februari 2009.

22-02-2011 om 18:45 geschreven door Romenu