De Nederlandse schrijfster en columniste Margaretha Hendrika (Cri) Stellweg (alias Saartje Burgerhart) werd geboren in Nijmegen op 23 maart 1922. Zie ook alle tags voor Cri Stellweg op dit blog en ook mijn blog van 27 november 2006.

Uit: Geef mij maar een klaproosje…

“Wij hebben beiden onze eigenaardigheden, mijn man en ik. Over de meeste daarvan kan en wil ik hier niet uitweiden, doeh van deze ene hebbenlijkheid wil ik u toch deelgenoot maken: wij zijn volslagen verzameldol. Driehonderdvijftig dagen van het jaar verzamelen we thuis en de overige vijftien dagen verzamelen we op vacantie.
Ik voor mij heb in die tijd de boeiende afdeling: bloemen, planten, suikerzakjes, steentjes en grintjes onder mijn beheer. De echtgenoot beweegt zich op het terrein van het springend, kruipend, vliegend en hupsend gedierte‚ De levende have die mijn man tijdens deze periode met zich voert, baart hem veel zorgen en mij kippenvel. Het is echt niet leuk om op de meest onwaarschijnlijke plaatsen in je bagage op doosjes te stuiten, waaruit onheilspellend gekras en geritsel opstijgt. Ik ben er bijvoorbeeld ook nooit zeker van of ik in het hoesje van mijn nagellak inderdaad wel mijn flesje Cutex zal aantreffen of dat er een. op wraak beluste, levensgrote tor met harige poten uit zal schieten.
Maar goed,ik heb geleerd andermans hobby's te eerbiedigen en liet het zo. Doch vorig jaar is het me bepaald te gek geworden, want toen heeft hij namelijk de hand weten te leggen op een zeer bijzonder en zeer angstaanjagend stuk vee. Dat ging zo. Hij had zich in het hoofd gezet een cigale te vangen. Zo‘n lekkere grote cigale uit de Provence. We hàdden er al weleen van een vorig Frans reisje, maar die vonden we zo nietig. Hij wàs al klein toen we hem' vingen en na zijn verscheiden werden zijn afmetingen nog opvallend kleiner, kortom, we hadden er geen schik meer in.'
Een andere dus, een grotere. Op de weg van Toulon naar Fréjus stapten we om de klip-klap,
bogen ter rechter- en linkerzijde het hoofd uit het portier en luisterden aandachtig, met de hand achter de oorschelp, of we ze hoorden in de kurkeiken en dennebomen opzij van de weg. Een paar keer ontdekten we ze inderdaad. We kwamen dan behoedzaam de auto uit en slopen op de tenen in de richting van het getjirp. Helaas, de cigales in kwestie zaten of te hoog, òf we konden het geluid niet localiseren òf ze hielden en bloc hun kaken op elkaar zodra wij een voet buiten de auto zetten.”

 
Cri Stellweg (23 maart 1922 - 26 november 2006)
 

De Amerikaanse dichter Gary Joseph Whitehead werd geboren op 23 maart 1965 in Pawtucket, Rhode Island. Zie alle tags voor Gary Whitehead op dit blog.

Tumbleweeds

Rolling nests of the prairie,
prickered and denuded and dead,
clutching at clumps, skipping across
asphalt, whole shrubs ripped out
and flung, and clinging together
like herds racing over acres.
I'd only ever seen them

in Spaghetti Westerns tumbling
quaintly across the painted backdrop—
props blown by big fans and collecting
off-camera against some studio wall.
But here, in Nebraska, they roll
for miles unless a fence catches them.
All day they crunched beneath

my wheels like the delicate skeletons
of small animals. One clutched the grille
and flapped there like a giant bird.
And I felt I could join them, easily,
as stripped as I am, as thin as I've become,
as determined as I am to roll onward.
But even as I dodged them, speeding up

or slowing down, I found myself
feeling satisfied when one met me head-on,
the tread turning branches to chafe.
I relished the champ of their blanched
bodies as my machine ground them to dust,
here where chance seemed perfectly arrayed
and where, once, the deer and antelope played.

 
Gary Whitehead (Pawtucket, 23 maart 1965)

De Japanse dichteres en schrijfster Yōko Tawada werd geboren op 23 maart 1960 in Tokyo. Zie alle tags voor Yōko Tawada op dit blog.

The Flight Of The Moon

I was singing on the toilet
when the moon
came rolling in

bare naked
on a bicycle
racing through a forest of metaphor
the moon came to meet me.

Along the road outside
a beautiful woman walks by, brushing her teeth.
On a park bench
a man in a maternity dress is drinking apple juice.
At the end of the century health is always in full phase.

A hole in the sky drops open.
Distress like the moon, a gloom like the moon are gone
and the likes
fly brightly round and round that hole.

The deep folds of the abyss smooth.
Across the now-blank suffering face
poets start to skate.

The moon... mine... another.

Moscow

Don’t give a bouquet to the woman.
Repairing the subway escalator, her fingertips clear to the bone with machine oil.
The motion of the precision joints
ascends in the brains of the commuters.

In her damp hands
the escalator tugged once
and like a serpent      began to rise.
She stood up –
and looked up.

Far beyond the flashing shoes of
the clattering gate
a god was idly pissing.

Vertaald door Bruno Navasky

 
Yōko Tawada (Tokyo, 23 maart 1960)

De Amerikaanse schrijver Mitch Cullin werd geboren op 23 maart 1968 in Santa Fe, New Mexico. Zie alle tags voor Mitch Cullin op dit blog.

Uit:Whompyjawed

« Usually Doc Wallace says, “Everybody in one piece, huh?” And we’re always quick to answer. He comes into the locker room just grinning, no matter if we've won or lost, with that old black leather medical bag in his hand. And all of us, all the team, we’re scattered around old steel lockers or the wood benches. We’re still sweaty from the game, geared up or let down, with all our pads and jerseys and personal stuff thrown around.
The Claude Tigers. There’s about twenty of us. We got red and black uniforms. Jesus, we’re a mixed bag. Even though we got more white than most, we still got several black players and three Mexican brothers. No matter though. There’s no shit between any of us because, one, it’s stupid, and, two, we don’t win when we’re not all together. l make sure that’s clear. That’s my role in a way. Make sure everyone’s pumped. Make sure we’re together like a swarm of ants or something like that, like a bunch of monkeys or something. When we win, we all just yell and laugh and stuff, but when we lose, we all feel it together and no one says anything for a long time.
Either way, Doc always wanders the locker room after a game kind of checking us over, looking in our eyes for a concussion or something, sometimes pressing on bones here and there. What I find funny about Doc is his long gray hair, which makes him appear like some old hippie or something. We kid him about that and he takes it fine because that’s the kind of man he is, real lively.Some might say jovial, I guess. Sometimes I flash him the peace sign with my fingers and he just shakes his head and smiles.
Tonight Doc goes first to one of our linemen, Harvey, who’s real big and round but not what I’d call fat. Harvey is undressed from the waist up. He’s got sweat and dirt on his face because he hasn’t showered yet. Sometimes hedon’t. Three fingers on one hand are taped together with some raggedy bandage, but with his other hand he’s busy stuffing his jaw full of Red Man. Doc just stares at him for a bit, shaking his head at the amount of chew Harvey is putting in his mouth, then he points at Harvey’s wrapped hand. “Bothering you any?”

 
Mitch Cullin (Santa Fe, 23 maart 1968)

De Amerikaanse schrijver Steven Saylor werd geboren op 23 maart 1956 in Port Lavaca Texas. Zie alle tags voor Steven Saylor op dit blog.

Uit: Roma

“She traveled back and forth, up and down the river path. No single place was home. She liked the seaside, where there was always fish to eat, and the gentle lapping of the waves lulled her to sleep at night. She was less fond of the foothills, where the path grew steep, the nights could be cold, and views of great distances made her dizzy. She felt uneasy in the villages, and was often shy around strangers. The path itself was where she felt most at home. She loved the smell of the river on a hot day, and the croaking of frogs at night. Vines grew amid the lush foliage along the river, with berries that were good to eat. Even on the hottest day, sundown brought a cool breeze off the water, which sighed and sang amid the reeds and tall grasses.
Of all the places along the path, the area they were approaching, with the island in the river, was Lara’s favorite.
The terrain along this stretch of the river was mostly flat, but in the immediate vicinity of the island, the land on the sunrise side was like a rumpled cloth, with hills and ridges and valleys. Among Lara’s people, there was a wooden baby’s crib, suitable for strapping to a cart, that had been passed down for generations. The island was shaped like that crib, longer than it was wide and pointed at the upriver end, where the flow had eroded both banks. The island was like a crib, and the group of hills on the sunrise side of the river were like old women mantled in heavy cloaks gathered to have a look at the baby in the crib—that was how Lara’s father had once described the lay of the land.
Larth spoke like that all the time, conjuring images of giants and monsters in the landscape. He could perceive the spirits, called numina, that dwelled in rocks and trees. Sometimes he could speak to them and hear what they had to say. The river was his oldest friend and told him where the fishing would be best. From whispers in the wind he could foretell the next day’s weather. Because of such skills, Larth was the leader of the group.
“We’re close to the island, aren’t we, Papa?” said Lara.“

 
Steven Saylor (Port Lavaca, 23 maart 1956)
 

De Franse schrijver Roger Martin du Gard werd geboren op 23 maart 1881 in Neuilly. Zie alle tags voor Roger Martin du Gard op dit blog. 

Uit: Les Thibault, I, Le pénitencier

« Dans la pénombre de l’escalier, Antoine croisa le secrétaire de son père, M. Chasle, qui glissait le long du mur comme un rat, et, le voyant, s’arrêta, l’œil effaré :
— « Ah, c’est vous ? » Il avait pris à son patron cette manie d’apostrophe. « Mauvaise nouvelle ! » chuchota-t-il : « Le clan des universitaires a mis en avant la candidature du Doyen de la Faculté des Lettres : quinze voix de perdues, pour le moins ; avec celles des juristes, cela fera vingt-cinq. Quoi ? C’est ce qu’on appelle la déveine. Le Patron vous expliquera. » Il toussotait sans cesse par timidité, et, se croyant victime d’un catarrhe chronique, tout le long du jour, suçait des pastilles de gomme. « Je me sauve, maman doit s’inquiéter », reprit-il, voyant qu’Antoine ne répondait pas. Il tira sa montre, l’écouta avant de regarder l’heure, releva son col et disparut.
Depuis sept ans, ce petit homme à lunettes était le collaborateur quotidien de M. Thibault, et on ne le connaissait guère mieux qu’au premier jour. Il parlait peu, à voix basse, et n’exprimait que des idées répandues, en accumulant des synonymes. II se montrait ponctuel, occupé de minimes habitudes. Il vivait avec sa mère, pour laquelle il semblait avoir de touchantes prévenances. Ses bottines crissaient toujours. Son prénom était Jules ; mais M. Thibault, par considération pour lui-même, appelait son secrétaire « Monsieur Chasle ». Antoine et Jacques l’avaient surnommé « Boule de gomme » ou « l’Ennuyeux ».

 
Roger Martin du Gard (23 maart 1881 – 22 augustus 1958)
Malik Zidi (Jacques) en Jean Yanne (Oscar) in de Franse mini-serie « Les Thibault » uit 2003
 

De Amerikaanse dichter Madison Julius Cawein werd geboren in Louisville, Kentucky, op 23 maart 1865. Zie ook alle tags voor Madison Cawein op dit blog.

March

This is the tomboy month of all the year,
March, who comes shouting o'er the winter hills,
Waking the world with laughter, as she wills,
Or wild halloos, a windflower in her ear.
She stops a moment by the half-thawed mere
And whistles to the wind, and straightway shrills
The hyla's song, and hoods of daffodils
Crowd golden round her, leaning their heads to hear.
Then through the woods, that drip with all their eaves,
Her mad hair blown about her, loud she goes
Singing and calling to the naked trees;
And straight the oilets of the little leaves
Open their eyes in wonder, rows on rows,
And the first bluebird bugles to the breeze.

 
Madison Cawein (23 maart 1865 – 8 december 1914)
Portret door J. Bernard Alberts in de Filson Historical Society, Louisville

Zie voor nog meer schrijvers van de 23e maart ook mijn blog van 23 maart 2015 deel 1 en eveneens mijn blog van 23 maart 2014 deel 1 en ook deel 2.

23-03-2016 om 18:30 geschreven door Romenu