Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Prettig Kerstfeest!

 
 De geboorte van Christus met St.Franciscus en
 St. Laurentius door Caravaggio, 1609

Music On Christmas Morning

Music, I love--but never strain
Could kindle raptures so divine,
So grief assuage, so conquer pain,
And rouse this pensive heart of mine--
As that we hear on Christmas morn,
Upon the wintry breezes borne.

Though Darkness still her empire keep,
And hours must pass, ere morning break;
From troubled dreams, or slumbers deep,
That music KINDLY bids us wake:
It calls us, with an angel's voice,
To wake, and worship, and rejoice;

To greet with joy the glorious morn,
Which angels welcomed long ago,
When our redeeming Lord was born,
To bring the light of Heaven below;
The Powers of Darkness to dispel,
And rescue Earth from Death and Hell.

While listening to that sacred strain,
My raptured spirit soars on high;
I seem to hear those songs again
Resounding through the open sky,
That kindled such divine delight,
In those who watched their flocks by night.

With them I celebrate His birth--
Glory to God, in highest Heaven,
Good-will to men, and peace on earth,
To us a Saviour-king is given;
Our God is come to claim His own,
And Satan's power is overthrown!

A sinless God, for sinful men,
Descends to suffer and to bleed;
Hell MUST renounce its empire then;
The price is paid, the world is freed,
And Satan's self must now confess
That Christ has earned a RIGHT to bless:

Now holy Peace may smile from heaven,
And heavenly Truth from earth shall spring:
The captive's galling bonds are riven,
For our Redeemer is our king;
And He that gave his blood for men
Will lead us home to God again

 
Anne Brontë (17 januari 1820 – 28 mei 1849)
Brontë Country in de winter

Zie voor de schrijvers van de 25e December ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

25-12-2013 om 08:43 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver David Pefko werd op 25 december 1983 geboren in Amsterdam. Zie ook alle tags voor David Pefko op dit blog.

Uit: Levi Andreas

“Ik had een afspraak met het 22-jarige meisje gemaakt. We moesten elkaar maar eens in het echt zien.
Ze was veel langer dan ik dacht, in mijn ogen een soort reuzin. Ze droeg een bloemenblouse en een rokje van velours, suède laarzen. Haar lange bruine haar zat in een staart, haar gezicht verstopt onder een dikke laag make-up.
‘Je bent wel klein hè,’ was het eerste wat ze zei. Daar had ze gelijk in, in het echte leven was ik bijna vijf centimeter korter dan op de datingsite.
Ik voelde de moed in de schoenen zakken. Misschien had ik thuis iets moeten drinken, maar nu was het al te laat.
We beklommen de trappen van het Amstelhotel, en liepen door de foyer met zijn vergulde kroonluchters en afzichtelijke Perzische tapijten. Ik had deze plek uitgekozen, omdat ik er in die tijd veel kwam, met vrienden en met mijn broertje en moeder; maar vooral omdat ik op die mensen na, hier niemand tegen zou kunnen komen.
We dronken champagne, die ons regelmatig werd bijgeschonken door een ober die vertelde dat hij nog in opleiding was.
Het gesprek ging nergens over. Ik was zenuwachtig en wilde een aspirine, mijn hoofd tolde. Ook had ik behoorlijke motorische problemen, zelfs aan het tafeltje. De klunzige handelingen van de ober maskeerden de mijne gelukkig een beetje.

Ze vertelde over de reizen die ze had gemaakt, de studie die ze volgde, de scriptie die ze nog steeds moest schrijven, over haar vriendinnen en hun problemen, over haar moeder en jongere broertje, over de rest van haar familie. Eigenlijk vertelde ze over iedereen in haar omgeving, zelfs haar buren kwamen aan bod. Ze sprak met me alsof we elkaar al jaren kenden.”

 
David Pefko (Amsterdam, 25 december 1983)

De Surinaams-Nederlandse schrijfster Karin Amatmoekrim werd geboren in Paramaribo op 25 december 1976. Zie ook alle tags voor Karin Amatmoekrim op dit blog.

Uit: Titus

“Het was moeilijk om haar terug te vinden. Toen ik haar eenmaal had waar ik haar hebben wilde (naast me in het café, omgekocht met Martini’s en sigaretten. Gauloises. Ze waardeerde mijn geheugen voor details), vertelde ze dat ze een tijdje ondergedoken zat. ‘Een huis voor huislozen,’ antwoordde ze enkel toen ik vroeg waar ze zich had verscholen (ik dorste nog niet te vragen voor wie). En toen; ‘Er zijn er nog een paar die zich om ons bekommeren,’ op een manier die deed  vermoeden dat ook ik tot haar ons behoorde.
Ik besteedde verder weinig tijd aan small talk. Ze was teveel een vrouw van de wereld om die niet te doorzien.
‘Ik wil weten wat jij van Titus weet. De man van het meisje dat jij hebt zien verongelukken.’
Ze keek me aan met die kattenogen van haar, die hoe dan ook dit keer niet meer het effect op me hadden als de dag dat ik haar ontmoette.
‘Tutoyeren we elkaar al?’
Ik liet me niet van slag brengen en zei dat we dat inderdaad deden, omdat we dan konden doen alsof we goede vrienden waren.
‘Goede vrienden van de fles,’ reageerde ze.
Ik begon bang te worden dat ik haar op een verkeerde dag getroffen had.
‘Als je niet wil praten, dan doen we dit een andere keer.’

 
Karin Amatmoekrim (Paramaribo, 25 december 1976)

De Engelse schrijver, acteur en homoactivist Quentin Crisp werd geboren als Denis Charles Pratt op 25 december 1908 in Sutton, Surrey. Zie ook alle tags voor Quentin Crisp op dit blog.

AND IT'S UNCOMFORTABLE!

There’s nothing that great about sex — never was. What usually comes from it? Sweat, fatigue, and dirty linens, then later unwanted pregnancies, and, of course, today there’s the health angle.

As for gay sex in particular: Nothing’s really that great about it. It’s very uncomfortable and many times vastly more complex than lovemaking in heterosexual counterparts.

When a boy and girl decide they are going to have sex, they roughly know what to expect. But before two men have sex, they practically have to hold a board meeting in order to figure out the agenda of what they’re going to do.

 
Quentin Crisp (25 december 1908 – 21 november 1999)

De Argentijnse schrijfster Tununa Mercado werd geboren op 25 december 1939 in Córdoba, Argentinië. Zie ook alle tags voor Tunana Mercado op dit blog.

Uit: In a State of Memory

“The name Cindal, whose spelling escapes me, comes back to me time and again along with a man and the words of that man incessantly repeated in the waiting room of a psychiatric clinic. Tell him to do something for me, please! Tell him to do something for me! I have an ulcer! I have an ulcer! he cried, not a little repetitively. While he begged and pleaded, I imagined a factory in some part of his body, at the pit of his stomach judging from the way he was doubled over, clutching at his waist, in some part of his body where ulcers were bursting without remission or pity. The patients, assembled in the waiting room for problems that were quite minor compared to Cindal's terminal situation, were frozen, gripped by his shrieks and howls. The receptionist, to whom Cindal appealed to see the doctor, had no idea how to deal with the unusual case that had barged into the office with no prior phone call, no appointment, and no previous visits, but that nonetheless did not seem a violent man. She disappeared toward the interior of the clinic and reappeared with the message that the doctor could not attend to him, that he was presently in a session, and that he would see the scheduled group in the waiting room next. The man then approached and pleaded with us, in a voice trembling with suffering, to grant him a few minutes of our hour. But the hour was sacred, and although we were willing to surrender some terrain of our madness so that he could unburden himself of his own, the psychiatrist was adamant: he would not see him.”

 
Tununa Mercado (Córdoba, 25 december 1939)

De Duitse schrijfster Sabine Kuegler werd geboren op 25 december 1972 in Patan in Nepal. Zie ook alle tags voor Sabine Kuegler op dit blog.

Uit: Dschungelkind

„Ich stehe einen Augenblick da und weiß nicht, was ich machen soll. Mein Herz klopft so stark, als wolle es zerspringen. Da bemerke ich, dass es Türen gibt, die es ermöglichen, durch die einzelnen Wagen zu gehen. Ich laufe los nach vorn. Ich fange an zu schwitzen und sorge dafür, dass ich bloß keinen Augenkontakt mit Fremden aufnehme. Die Waggons scheinen niemals aufzuhören, es geht weiter und weiter. Plötzlich stehe ich in einem Abteil, das schöner aussieht als die, die ich gerade durchlaufen habe – es ist die Erste Klasse. Es gibt kei nen Durchgang mehr. Ratlos bleibe ich stehen. Meine Augen füllen sich mit Tränen.

In diesem Moment taucht ein Mann aus einem Abteil auf und sieht mich. Ich wende mich schnell ab, aber er kommt auf mich zu. Er fragt, ob er mir helfen kann. Ich sehe ihn an, er scheint Ende dreißig zu sein, dunkler Anzug, braune Haare und hellblaue Augen. Ich zeige ihm meine Fahrkarte und frage ihn nach dem Waggon mit dieser Nummer. Gerade kommt

auch ein Mann in Uniform den Gang herunter. Nach einem Blick auf meinen Fahrschein teilt er mir gleichgültig mit, dass ich im falschen Zug sei. Mein Herz steht still, ich werde ganz blass im Gesicht. Der Schaffner muss meine Angst gesehen haben, weil er mich schnell beruhigt und mir erklärt, dass es ausnahmsweise zwei Züge gibt, die beide zum selben Zielort fahren.“

 
Sabine Kuegler (Patan, 25 december 1972)
Patan in Nepal

De Duitse schrijver, journalist en theatercriticus Alfred Kerr werd op 25 december 1867 in Breslau geboren. Zie ook alle tags voor Alfred Kerr op dit blog.

Uit: Berliner Plauderbriefe

“Seitdem Fräulein Mestorf Professor geworden ist, scheint auch die Wahlberechtigung der Frau nicht mehr in einer märchenhaften Ferne zu stehen. Wenn unsere preußische Regierung, die überstürzten und leichtsinnigen Neuerungen nicht grade hold ist, einen solchen Schritt thut, darf man annehmen, daß sie der vollständigen bürgerlichen Gleichstellung der Frau keinen grundsätzlichen und unbesiegbaren Widerstand mehr entgegenstellen wird. Es geschehen Zeichen und Wunder – es ist jetzt alles möglich! Freilich mit der Kriegführung, mit dem Soldatenthum wird es noch hapern. Wenn sie schon die Funktionen eines Professors verrichten können – zu den Funktionen eines Füsiliers werden sie doch unfähig sein. Solange sie aber nicht mit in den Krieg ziehen, wird man ihnen kaum dasselbe Recht wie den Männern zugestehen. Darauf könnte man allerdings erwidern: bitte sehr, erstens ziehen nicht alle Männer in den Krieg, sondern nur diejenigen, die dazu tauglich befunden werden und in dem betreffenden Alter stehen. Zweitens könnten die Frauen, wenn nicht als Krieger, so doch als Samariterinnen in den Krieg ziehen, wobei sie ihr Leben vielleicht nicht weniger riskiren als die Soldaten. Und drittens: wenn sie überhaupt nicht in den Krieg ziehen (denn sämmtliche Frauen können doch nicht Samariterinnen sein), so riskiren sie ihr Leben auf andere Weise zur Erhaltung des Staates; am Ende setzen sie ebensoviel ein, wie der Soldat, der auf dem Schlachtfelde bereit ist, zu sterben. Thatsächlich hat man diesen Einwand bereits erhoben. Wer sich ein Urtheil anmaßt, möge entscheiden, ob mit Recht oder Unrecht.“

 
Alfred Kerr (25 december 1867 - 12 oktober 1948)
Berlijn, Unter den Linden in kerstsfeer

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e december ook mijn vorige blog van vandaag.

25-12-2013 om 08:24 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Friedrich Wilhelm Weber werd geboren op 25 december 1813 in Althausen. Zie ook alle tags voor Friedrich Wilhelm Weber op dit blog.

Näher, mein Gott, zu dir!

Wär' ich, mein Gott, zu dir
Näher gehoben,
Selbst durch ein Leid, das mich
Führte nach oben!
Laut ruf' ich für und für,
Näher, mein Gott, zu dir,
Näher zu dir!

Wenn ich auch wandern muß
Bei Nacht alleine,
Rasten mein müdes Haupt
Auf kaltem Steine:
Fliegt doch mein Traum von hier,
Näher, mein Gott, zu dir,
Näher zu dir!

Laß mich die Leiter sehn,
Himmlische Pfade;
Lende herab zu mir
Boten der Gnade.
Engel, sie winken mir
Näher, mein Gott, zu dir,
Näher zu dir!

Dann der Erwachende
Wird dir lobsingen,
Und auf des Kummers Stein
Opfer dir bringen,
Schmerzen, sie helfen mir
Näher, mein Gott, zu dir,
Näher zu dir!

Schwebt auch mein sel'ger Flug
Durch Himmelsferne,
Hoch über Sonn' und Mond,
Über die Steine:
Ruf' ich doch für und für,
Näher, mein Gott, zu dir,
Näher zu dir!

 
Friedrich Wilhelm Weber (25 december 1813 – 5 april 1894)
Bosrtbeeld in Alhausen, bij het Friedrich-Wilhelm-Weber-Museum

De Duitse dichter en schrijver Christian Geissler werd geboren op 25 december 1928 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Christian Geissler op dit blog.

Uit: Im Vorfeld einer Schußverletzung

wo du nicht endgültig gehst
bist du schon selber das garn

wo du wirklich das tust was du weißt
kannst du so elend nie werden

dennoch der haken bleibt drin
dennoch den faden abbeißen

lieder für zuhaus

da ist ein alter mann
umbaumelt von apfelsinen
im rätsel der fremden sprache
unterm hieb der sonne
im weißen haus
fast verstummt.

er sehnt sich nachhaus
ins regenplatschen
ins ofenbullern
ins gänsegeschrei überm tee.

Die heimat hat zwei große augen.
Das ist rätsel genug.

 
Christian Geissler (25 december 1928 – 26 augustus 2008)

De Engelse dichteres en dagboekschrijfster Dorothy Mae Ann Wordsworth werd geboren in Cockermouth, Cumberland, 25 december 1771. Zie ook alle tags voor Dorothy Wordsworth op dit blog.

Uit: Journals of Dorothy Wordsworth

“We rang a bell at the gate, and, instead of a porter, an old woman came to open it through a narrow side-alley cut in a thick plantation of evergreens. On entering, saw the thatch of her hut just above the trees, and it looked very pretty, but the poor creature herself was a figure to frighten a child, - bowed almost double, having a hooked nose and overhanging eyebrows, a complexion stained brown with smoke, and a cap that might have been worn for months and never washed. No doubt she had been cowering over her peat fire, for if she had emitted smoke by her breath and through every pore, the odour could not have been stronger. This ancient woman, by right of office, attended us to show off the curiosities, and she had her tale as perfect, though it was not quite so long a one, as the gentleman Swiss, whom I remember to have seen at Blenheim with his slender wand and dainty white clothes.
The house of Lord Buchan and the Abbey stand upon a large flat peninsula, a green holm almost covered with fruit-trees. The ruins of Dryburgh are much less extensive than those of Melrose, and greatly inferior both in the architecture and stone, which is much mouldered away. Lord Buchan has trained pear-trees along the walls, which are bordered with flowers and gravel walks, and he has made a pigeon-house, and a fine room in the ruin, ornamented with a curiously-assorted collection of busts of eminent men, in which lately a ball was given; yet, deducting for all these improvements, which are certainly much less offensive than you could imagine, it is a very sweet ruin, standing so enclosed in wood, which the towers overtop, that you cannot know that it is not in a state of natural desolation till you are close to it.”

 
Dorothy Wordsworth (25 december 1771 – 25 januari 1855)

De Amerikaans-Peruviaanse schrijver Carlos Castaneda werd geboren op 25 december 1925 in São Paulo, Brazilië (volgens hem zelf) of op 25 december 1919 in Cajamarca, Peru (volgens zijn immigratiepapieren). Zie ook alle tags voor Carlos Castaneda op dit blog.

Uit: Journey to Ixtlan

“I have no routines or personal history. One day I found out that they were no longer necessary for me and, like drinking, I dropped them. One must have the desire to drop them and then one must proceed harmoniously to chop them off, little by little. If you have no personal history, no explanations are needed; nobody is angry or disillusioned with your acts. And above all no one pins you down with their thoughts. It is best to erase all personal history because that makes us free from the encumbering thoughts of other people. I have, little by little, created a fog around me and my life. And now nobody knows for sure who I am or what I do. Not even I. How can I know who I am, when I am all this?”
(…)

“To worry is to become accessible, unwittingly accessible. And once you worry you cling to anything out of desperation; and once you cling you are bound to get exhausted or to exhaust whoever or whatever you are clinging to.”

 
Carlos Castaneda (25 december 1925 – 27 april 1998)

De Engelse dichter William Collins werd geboren in Chichester op 25 december 1721. Zie ook alle tags voor William Collinsop dit blog.

The Passions (Fragment)
An Ode for Music

When Music, heavenly maid, was young,
While yet in early Greece she sung,
The Passions oft, to hear her shell,
Thronged around her magic cell,
Exulting, trembling, raging, fainting,
Possest beyond the Muse's painting:
By turns they felt the glowing mind
Disturbed, delighted, raised, refined;
Till once, 'tis said, when all were fired,
Filled with fury, rapt, inspired,
From the supporting myrtles round
They snatched her instruments of sound,
And, as they oft had heard apart
Sweet lessons of her forceful art,
Each (for Madness ruled the hour)
Would prove his own expressive power.

First Fear his hand, its skill to try,
Amid the chords bewildered laid,
And back recoiled, he knew not why,
E'en at the sound himself had made.

Next Anger rushed, his eyes on fire,
In lightnings owned his secret stings:
In one rude clash he struck the lyre,
And swept with hurried hand the strings.

 
William Collins (25 december 1721 – 12 juni 1759)
Chichester, kathedraal

De Duitse schrijfster en dichteres Ute Erb werd geboren op 25 december 1940 in Scherbach, nu Rheinbach, in de Voreifel. Zie ook alle tags voor Ute Erb op dit blog.

Gedächtniskirche

Die Kirche haben sie wieder aufgebaut
und das Gedächtnis zerstört erhalten.

 
Ute Erb (Scherbach, 25 december 1940)
Gedächtniskirche in Berlijn (Geen portret beschikbaar)

De (Oost) Duitse schrijver Gerhard Holtz-Baumert werd geboren op 25 december 1927 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Gerhard Holtz-Baumert op dit blog.

Uit: Alfons Zitterbacke hat wieder Ärger

 „Na, willst du nicht wieder mal etwas lesen?“
Mein Sohn, acht Jahre, räkelt sich auf der Couch und stiert in den Fernseher, als hätte er nichts gehört.
„Hallo, ich rede mit dir!“
Keine Antwort. Erst als ich den Fernseher leiser drehe, reagiert mein Herr Sohn: „Jetzt nicht, jetzt kommen doch die Schlümpfe. Und dann Bugs Bunny. Und dann die Simpsons. Und dann Alf. Und dann ...“, mein Sohn denkt kurz nach, „dann ,Eine schrecklich nette Familie‘.“ Ich mußte einsehen, der Nachmittag war verplant. Auf dem Bildschirm erscheint ein widerwärtig gut gelaunter Hase und läßt coole Sprüche ab. An der Miene meines lieben Kindes lese ich ab, daß ich gegen das blöde Langohr keine Chance habe. „Das ist die große bunte Bunny-Show und wir sind alle mit dabei“. Ja leider. Doch meine Zeit wird kommen ...
Kurz vor zwanzig Uhr, und mein Kind sollte sich eigentlich zu Bett begeben: „Mama, wir wollten doch was lesen.“
Es ist soweit. Mein Kind lechzt nach Literatur. Den Gedanken, daß hiermit nur ein raffiniert getarnter Anschlag auf die für acht Uhr festgesetzte Schlafenszeit unternommen wird, schiebe ich schnell beiseite. Jetzt bloß ein Buch her, das nicht wieder den Unmut meines Nachwuchses hervorruft. Nur nicht wieder das gefürchtete Och-ist-das-langweilig.” 

 
Gerhard Holtz-Baumert (25 december 1927 – 17 oktober 1996)

25-12-2013 om 08:22 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Lisa Kränzler werd geboren op 25 december 1983 in Ravensburg. Zij behaalde in 2003 het eindexamen gymnasium in Weingarten. Daarna studeerde zij van 2005 tot 2010 in Karlsruhe schilderkunst en grafiek aan de Rijksacademie van Beeldende Kunsten. In de periode 2010 – 2011 was zij een masterstudent bij Tatjana Doll. Kränzler wijdde zich al vroeg aan het schrijven. Tijdens haar studie schreef ze onophoudelijk en wel met een mechanische typemachine op A4-vellen, die werden verdeeld door horizontale lijnen. Voor haar tekeningen en vooral voor de grootschalige werken gebruikt ze vaak comic-sjablonen die haar door hun willekeurige kleuren inspireren. Als kunstenaar beschouwd ze literatuur en beeldende kunst als eenheid, Zij ziet zich zelf als een schildersd die schrijft. In februari 2012 publiceerde Kränzlerhaar eerste roman “Export A” over een zestien-jarige uitwisselingsstudent in Canada. Haar tweede roman “Nachhinein” werd in 2013 genomineerd in de categorie Literatuur voor de Leipziger Buchmesse.

Uit: Nachhinein

„Unwahrscheinlich, dass sich das Gefühl ihrer frisch gesprossenen, streichholzkopfkurzen Haarspitzen unter meiner Handfläche nach mehr als 24 Jahren noch wiedererwecken lässt …
Glücklicherweise schert sich meine Erinnerung einen Dreck um Wahrscheinlichkeiten und lässt meine kleine, dickliche Hand wieder und wieder über ihren großen, kurzgeschorenen Kinderkopf streichen.
Im Hintergrund grölen gnadenlose Zwergstimmen einen heute harmlos anmutenden Spitznamen: »Igel«.
»Igel-Igel-Igel!«, tönt es aus Kinderkehlen, die so lange am I ­ziehen, bis ein IHHH draus wird, – wodurch aus dem Igel ein IHHHgel und somit etwas Ekelerregendes wird.
Später hat sie behauptet, ich sei die Einzige gewesen, die sie beim Namen, ihrem richtigen Vornamen, der vielleicht Jasmin, vielleicht Celine, vielleicht Justine lautete, gerufen hat, dass meine Weigerung, es den anderen gleichzutun und ihr einen Tiernamen zu geben, unsere Freundschaft begründet hat.
Ich hingegen halte es für viel wahrscheinlicher, dass mich das ­pelzige, perserteppichflauschige und dabei doch seltsam störrische Kitzelgefühl, das ihr Haar meiner Handfläche bescherte, gerade­zu magnetisch angezogen und eine Lust auf mehr in mir ausgelöst hat, mehrmaliges Streichen, mehrmaliges Fühlen, mehrmaliges Genießen, dieser mir bisher unbekannten Oberflächen- und Haarstruktur.
Folglich würde ICH sagen, dass der Grundstein unserer Freundschaft keineswegs meine Enthaltsamkeit in Sachen Hänselei, ­sondern vielmehr jener Bordstein gewesen ist, der ihr, kurz vor Kinder­garteneintritt, den Schädel gespalten hatte.
Ich kenne den Hügel und auch die Stelle genau, an der ebendies geschah und die wir in den darauffolgenden Jahren oft mit roten X-en aus Straßenkreide markierten. Den Unfallhergang, den ich nur aus Erzählungen kenne, und das Bild einer furchtlosen Kamikaze-Jasmin oder Celine oder Justine auf einem klappernden, trotz Stützrädern wenig verkehrssicheren Zweirad, kann ich jederzeit, ohne die geringsten Schwierigkeiten und mit zuverlässiger Kamera­schärfe, in mir aufrufen. Das Unfallbild, dessen Existenz ich der erwähnten Weigerung meiner Erinnerung, sich um Wahrscheinlichkeiten zu scheren, verdanke, verteidigt seinen Platz in meinem Bilderspeicher seit unglaublichen 24 Jahren, während andere »live« miterlebte Bilder längst im Trubel der Lebendigkeit verloren ge­gangen sind.“

 
Lisa Kränzler (Ravensburg, 25 december 1983)

25-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en hoogleraar N.E.M. Pareau (pseudoniem van Herman Jan Scheltema) werd geboren in Groningen op 25 december 1906. Hij studeerde rechten te Groningen en promoveerde in 1934. Hij stond in nauw contact met de Groningse schildersvereniging 'De Ploeg'. Hij publiceerde anonieme bijdragen in de 'Groninger Studenten Almanak' (1927-1933) en samen met H.C. Kool, J.C. Noordstar en H. Poort pamfletten, gedrukt door Hendrik Werkman. Hij schreef onder het pseudoniem N.E.M. Pareau en Mr. J.Jer. van Nes onder andere XXVIII Sonnetten (1942). Met J.C. Noordstar was hij verder deelgenoot van Uitgeverij Eben Haëzer. Hij werd in 1940 privaatdocent in het Byzantijns recht. Vanaf 1945 was hij hoogleraar Romeins recht aan de RUG. Van 1945 tot 1977 was hij hoogleraar rechtsgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij was onder andere medewerker aan 'Werk' en 'De Gids' (1941). Onder zijn eigen naam verzorgde hij de editie van de 60-delige Byzantijnse vertaling van de Justiniaanse codificatie : Ta basilika nómma. Op 7 juni 1977 ging Scheltema met emeritaat.

Aan de ganzen

Laat in de nacht, wanneer ik droomend door
het venster staar, roepen uit hooge luchten
onzichtbaar overgaande ganzenvluchten;
een zwak gekrijsch, dat zwelt en gaat teloor.

Nauw drijven door de duisternis geruchten;
de zomernacht is zwoel en drachtig. Voor
de sterren hangt een nevelwaas. Ik hoor
de donkere aard’ in diepen sluimer zuchten.

Ay, vreemde vogelen, die komt overzweven
en ongestoord de breede vlerken vouwt
in landen waar nog vredig volken leven,

Vertelt hun, hoe men hier den vrede rouwt
en welk een ongeluk de menschen lijden
die d’overgaande trekganzen benijden.

Kloosterzangen I

Dit schijnt mij 't schoonste leven toe: om rust te vinden
in 't oude landhuis, waar wij kinderen zijn geweest;
het is zeer stil en witgekalkt. De zware linden
verroeren 't lover nauw en fluisteren bedeesd.
De lage muren blinken door de zon en in de
doorschenen kamers werkt men zwijgende en leest.
Daar trekt zich terug een uitverkoren schare vrinden,
die vorsen na en zoeken: zervers naar de geest.

De zon zinkt lager. Glazen deuren draaien open;
de gasten dwalen, groepen vormend, over 't gras,
verscholen telkens achter 't zware struikgewas.
Men ziet hen handgebarende door 't koren lopen.
Daarna in wijde kring gezeten op 't terras
blinkt de lange tijd nog wijn in 't kristallijnen glas.

 
N.E.M. Pareau (25 december 1906 - 2 december 1981)
Portret door J.S. Sjollema, z.j.

25-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijfster Sheila Heti werd geboren op 25 december 1976 in Toronto als dochter van Hongaarse Joodse immigranten. Heti studeerde kunstgeschiedenis en filosofie aan de Universiteit van Toronto en schrijven voor toneel aan de National Theatre School of Canada. Ze werkt als redacteur Interviews bij The Believer. Haar verhalenbundel “The Middle Stories” werd in 2001 uitgegeven, toen ze vierentwintig was en vertaald in het Duits, Frans, Spaans en Nederlands. Heti’s roman “Ticknor” verscheen in 2005. In 2011 publiceerde zij “The Chairs are Where The People Go”, geschreven samen met haar vriend Misha Glouberman. In september 2010 werd “How Should a Person Be?” gepubliceerd. Het werd gekozen door de New York Times als een van de 100 beste boeken van 2012 en door James Wood van The New Yorker als een van de beste boeken van het jaar. Heti stond aan de wieg van Trampoline Hall, een populaire maandelijkse lezingenreeks in Toronto en New York, waarin mensen over onderwerpen buiten hun vakgebied spreken . Heti was als kind actrice en als tiener verscheen zij in shows geregisseerd door Hillar Liitoja, de oprichter en artistiek directeur van het experiemental DNA Theater. In 2010 speelde zij een rol in Margaux Williamson's film “Teenager Hamlet”. In november 2013 regisseerde Jordanië Tannahill Heti 's toneelstuk “All Our Happy Days are Stupid” in Toronto Videofag. Heti 's tien jaar lange worsteling om het stuk te schrijven is een primaire plot in haar roman “How Should a Person Be?”

Uit: How Should a Person Be?

“That night, after spending several hours staring at my impossible play, I finally decided I would tell the theater to pull it. I had been laboring on it for so many years, never getting any closer to making it a thing of beauty. It resisted my every advance. I got up and left my apartment in frustration and went out to a party to celebrate three more books of poetry in the world.
The party was in a wide and cavernous room with a stage up front and the ceiling painted brown, hung around the sides with brown velvet. A large disco ball rotated in the center, and everything was polished wood, semi-formal and awful.
Standing alone by the bar, I wondered if I could love the boy I noticed at the end of it — the one with the curly brown hair, who looked like a washed-out, more neutral version of the first boy I loved. When he stepped outside onto the front steps, I thought, If he has gone out there to smoke, I will love him. But when I got outside, though I could see a cigarette dangling from his lips, I did not love him.
I went back inside to get myself a drink, and was standing by the bar when a man, slightly taller than me, stepped out from the crowd and moved toward me. My stomach lurched. I turned away. I felt so attracted to him, I couldn’t let myself speak. I knew him: his name was Israel. This was a guy whose girlfriend I had complimented the year before, running into her on the street and saying, Your boyfriend is the sexiest guy in the city. Later, when I learned that she was mad at me for saying this, I got upset. I had genuinely wanted to compliment her!
I had met Israel once before, several years ago, and never forgot it. I was married at the time, and was going down in an elevator in a building of artists’ studios. He entered on the same floor and stood there beside me. He had killer eyes, huge, jaded soul-sucking eyes, a nice, easy, lazy smile, big thick lashes, and the lips of a real pervert.”

 
Sheila Heti (Toronto, 25 december 1976)

25-12-2013 om 00:00 geschreven door Romenu