Alle bezoekers en mede-bloggers een aangename jaarwisseling en een gelukkig Nieuwjaar!

Kerkuitgang bij avond door B. J. van Hove, 1846

The Death of the Old Year

Full knee-deep lies the winter snow,

And the winter winds are wearily sighing:

Toll ye the church bell sad and slow,

And tread softly and speak low,

For the old year lies a-dying.

Old year you must not die;

You came to us so readily,

You lived with us so steadily,

Old year you shall not die.

He lieth still: he doth not move:

He will not see the dawn of day.

He hath no other life above.

He gave me a friend and a true truelove

And the New-year will take ’em away.

Old year you must not go;

So long you have been with us,

Such joy as you have seen with us,

Old year, you shall not go.

He froth’d his bumpers to the brim;

A jollier year we shall not see.

But tho’ his eyes are waxing dim,

And tho’ his foes speak ill of him,

He was a friend to me.

Old year, you shall not die;

We did so laugh and cry with you,

I’ve half a mind to die with you,

Old year, if you must die.

He was full of joke and jest,

But all his merry quips are o’er.

To see him die across the waste

His son and heir doth ride post-haste,

But he’ll be dead before.

Every one for his own.

The night is starry and cold, my friend,

And the New-year blithe and bold, my friend,

Comes up to take his own.

How hard he breathes! over the snow

I heard just now the crowing cock.

The shadows flicker to and fro:

The cricket chirps: the light burns low:

’Tis nearly twelve o’clock.

Shake hands, before you die.

Old year, we’ll dearly rue for you:

What is it we can do for you?

Speak out before you die.

His face is growing sharp and thin.

Alack! our friend is gone,

Close up his eyes: tie up his chin:

Step from the corpse, and let him in

That standeth there alone,

And waiteth at the door.

There’s a new foot on the floor, my friend,

And a new face at the door, my friend,

A new face at the door.

Alfred Tennyson (6 augustus 1809 – 6 oktober 1892)

Portret door Samuel Laurence, rond 1840

Zie voor de schrijvers van de 31e december ook mijn vorige blog van vandaag en eveneens mijn eerste blog van vandaag.

31-12-2012 om 15:23 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Arjen Duinker werd geboren in Delft op 31 december 1956. Zie ook alle tags voor Arjen Duinker op dit blog.

Leve de camouflage!

Het oninteressante is concreet als een hond.
Vorstelijk als een rog, uniek als een kikker,
Het oninteressante is sentimenteel als een vlo,
Ruimhartig als een baviaan, zacht als een raaf.

Laten we de dierenwereld verder vergeten...

Het oninteressante is aandoenlijk als een tas,
Abstract als een koekje, schoon als een bril.
Het oninteressante is nieuwsgierig als een kapstok,
Vrij als een zeem, schitterend als een tafel.

Laten we de wereld van de dingen vergeten, en snel...

Het oninteressante is magazijnchef,
Loodgieter, demagoog, landmeter,
Psychiater, laborant, vuilnisman,
Hofnar, touwslager, empirist.

laten we ook de wereld van de functies onmiddellijk vergeten!

Leve de camouflage!

Plattegrond

Ik liet mijn stad zien
Aan drie duidelijke mannen.
De eerste zei: je stad lijkt op een arend.
De tweede zei: je stad lijkt op een dingo.
De derde zei: je stad lijkt op een slang.

De poorten gingen dicht
En de lichten werden zwart
Door het zwijgen van de muren.

Ik liet mijn stad zien
Aan drie duidelijke mannen.
De eerste zei: je stad lijkt op een bizon of op een tijger.
De tweede zei: je stad lijkt op een snoek of op een eland.
De derde zei: je stad lijkt op een havik of op een giraf.

Er kwam beweging in het water,
Er verscheen enige wildernis op de stoep
Maar de mannen ontkenden geluk.

Arjen Duinker (Delft, 31 december 1956)

De Duitse dichter schrijver Bastian Böttcher werd op 31 december 1974 in Bremen geboren. Zie ook alle tags voor Bastian Bötcher op dit blog.

Blumenblüten

Blumenblüten Ob zu Sträußen gebunden im Angebot mit Bindegrün
Ob in Gewächshäusern großgezogen mit Guano-Dung
Ob in Vasen, Beeten, Rabatten oder Töpfen
Ob auf Waldboden, Feldern, am Wegrand oder Flussufer

Blumenblüten, man hat euch verarscht
Blumenblüten, man hat euch verraten und verkauft!

Man druckt euch auf geschmacklose Tapeten und kleistert euch zu
Man besprüht euch mit Goldlack, wenn ihr nicht hübsch genug seid
Man häkelt euch als Topflappen und lässt euch dann anbrennen
Man druckt euch auf Klopapier und wischt damit die Popos ab

Blumenblüten, man hat euch verarscht
Blumenblüten, man hat euch verraten und verkauft!

Man bildet euch aus Plastik nach und schießt dann auf Jahrmärkten drauf
Mit euch schmückt man Rednerpulte von Militärdiktatoren
Man nennt euch Stiefmutter, Knotenfuß oder Sumpfdotterblume
Männer schenken euch als Strauß, wenn sie untreu waren

Blumenblüten, man hat euch verarscht
Blumenblüten, man hat euch verraten und verkauft!

Man rupft euch die Blätter aus, um abzuzählen, ob man geliebt wird
Man missbraucht euch in der Werbung, zum Beispiel für Pril
Man verspeist schon eure Knospen als Artischocken oder Kapern
Manche rauchen euch in Pfeifen und werden high davon

Blumenblüten, man hat euch verarscht
Blumenblüten, man hat euch verraten und verkauft!

Euer Duft hängt in Form von Wunderbäumen an Rückspiegeln
Man packt euch mit Grünzeug in Zellophan ein
Man verarbeitet euch zu Trockenblumen und Potpourri
Man hat falsche Scheine nach eurem Namen benannt

Blumenblüten, man hat euch verarscht
Blumenblüten, man hat euch verraten und verkauft!

Bastian Böttcher (Bremen, 31 december 1974)

De Nederlandse schrijver, dichter, publicist, rechtsgeleerde Jacob Israël de Haan werd geboren in Smilde op 31 december 1881. Zie ook alle tags voor Jacob Israël de Haan op dit blog.

Tijd en eeuwigheid

De Tijd kan de Eeuwigheid niet overwinnen.
Maar kan de Eeuwigheid één Ogenblik overslaan?
Laat dan gerust uw Ziel en uwe Zinnen
Op de stroom van de Vreugde vergaan.

Wijsheid

Ach: wat men niet leert uit de wijn,
Dat leert men ook niet uit het Boek.
Een leven met minst mooglijk pijn,
Een stille Dood is wat ik zoek.

II
Ach, wat is waarheid? Wat is zeker?
Dit is de waarheid, die ik vond:
Men schenkt de wijn uit een kruik in een beker
En uit de beker in de dronken mond.

III
Wie in de druiven meer proeft dan het zoete,
Wie in zijne wijn meer proeft dan de wijn,
Hij zal iedere vreugd met wroeging boeten,
En iedere vriendschap met pijn.

Een vogel

Een vogel floot en deze stoorde
Stilte met zijn ongehoorde
Tintelende fluit.
Die vogel floot voor zich alleen
Uit hart en keel ten hemel heen
Zijn hoog geluid.

Een vogel kent geen roem of loon,
IJdelheid niet. Dus fluit hij schoon
Uit eigen lust.
Als vogels zó fluit ik, een dichter,
Maak het duister leven lichter,
Rusteloos hart gerust.

Jacob Israël de Haan (31 december 1881 - 30 juni 1924)

De Surinaamse dichter, percussionist, beeldend kunstenaar, Surinamist, toneelschrijver, regisseur, acteur en maatschappelijk werker Noeki André Mosis (Kingbotho) werd geboren in het District Marowijne op 31 december 1954. Zie ook alle tags voor Kingbotho op dit blog.

Mijn drum en ik

Ik, die ouder ben dan mijn drum
Die er al vóór de dood bestond
Ik, die mijn drum ergens ontmoette
Waar er haast geen blijdschap was

Ik kwam daar aan in de hitte van het vuur
Dat de vonken als vuurwerk uiteen deed spatten
Ik keek naar mijn drum
Ik voelde binnen in mij het vuur branden

Ik voelde de spanning
Ik werd boos en wierp mij ter aarde
Ik stond op, ik sprong op, en liep er vandaan
Ik danste alsof ik me waste en mijn lichaam droogde

Ik bespeelde mijn drum
mi asantikotoko-tin-tin-tenenbua
mi osiosi-koobua-besuankama-watradyande
mi opinti-busumaosolo-gintani

mi odupobi gintani
mi opintiman fu kumasi

The questionmark of the world

The mouth is mine
the message is yours
it came from our grandparents
the ancestor of our country

I’m the question of the Caribbean
you are the question in America
we are the question in the world

If you’re named Kodyo
Amimba
John
Jose
Mohammed
Jean

Your roots are deep
your offspring is everywhere

The question will stay in the world
Negro,
What are you?

I’m the beginning of the world.

Kingbotho (District Marowijne, 31 december 1954)

De Vlaamse dichter, advocaat en rechter August van Cauwelaert werd geboren in Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek op 31 december 1885. Zie ook alle tags voor August van Cauwelaert op dit blog.

Vuurpijlen

Als maan en sterren duiken

In de' afgrond van den nacht.

Gaat om ons hoofd ontluiken

Een heldrer sterrenpracht.

Met zwierig-lichte bogen

Gereze'uit lagen schans,

Treedt vóór ons wondrende oogen

Bij beurt hun vlucht'ge dans.

Hun spel, als vuur'ge pijlen,

Lijnt door de lucht een spoor;

Dan zweeft ter hoogte een wijle

Hun wissel-wufte gloor.

De baaierd wentelt open,

De dag straalt over de' aard;

De grachten staan bedropen

Van wonderlijke klaart'.

Daar is een rust gekomen,

Beangst en onvermoed;

Hoe rijzen nu de boomen

Den hemel te gemoet.

De mannen speuren zwijgend,

In plots herwaakte wacht;

De stad staat doodsch en dreigend

Op de' achtergrond van nacht.

Dáár strekt de stroom, bewogen

Naar vree zijn vaart dooraëmt,

En dáár de arduinen bogen

Van spookrig bruggeraemt'.

En ver staan huize' en stallen,

Verschanst en schemer-diep,

Lijk puin van burcht en wallen

Dat naamlooze eeuwen sliep.

Kortstondig leeft de luister,

't Gesternte daalt en dooft;

Weer sluit het zwaardre duister

Den hemel om ons hoofd.

August van Cauwelaert (31 december 1885 - 4 juli 1945)

Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn vorige blog van vandaag.

31-12-2012 om 12:52 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Nicholas Sparks werd geboren in Omaha, Nebraska op 31 december 1965. Zie ook alle tags voor Nicolas Sparks op dit blog.

Uit: Dear John

„Wilmington, 2000

My name is John Tyree. I was born in 1977, and I grew up in Wilmington, North Carolina, a city that proudly boasts the largest port in the state as well as a long and vibrant history but now strikes me more as a city that came about by accident. Sure, the weather was great and the beaches perfect, but it wasn't ready for the wave of Yankee retirees up north who wanted someplace cheap to spend their golden years. The city is located on a relatively thin spit of land bounded by the Cape Fear River on one side and the ocean on the other. Highway 17 -- which leads to Myrtle Beach and Charleston -- bisects the town and serves as its major road. When I was a kid, my dad and I could drive from the historic district near the Cape Fear River to Wrightsville Beach in ten minutes, but so many stoplights and shopping centers have been added that it can now take an hour, especially on the weekends, when the tourists come flooding in. Wrightsville Beach, located on an island just off the coast, is on the northern end of Wilmington and far and away one of the most popular beaches in the state. The homes along the dunes are ridiculously expensive, and most of them are rented out all summer long. The Outer Banks may have more romantic appeal because of their isolation and wild horses and that flight that Orville and Wilbur were famous for, but let me tell you, most people who go to the beach on vacation feel most at home when they can find a McDonald's or Burger King nearby, in case the little ones aren't too fond of the local fare, and want more than a couple of choices when it comes to evening activities.”

Nicholas Sparks (Omaha, 31 december 1965)

De Duitse dichter en schrijver Gottfried August Bürger werd geboren op 31`december 1747 in Molmerswende. Zie ook alle tags voor Gottfried August Bürger op dit blog.

Überall Molly und Liebe

In die Nacht der Tannen oder Eichen,

Die das Kind der Freude schauernd flieht,

Such ich oft, von Kummer abgemüht,

Aus der Welt Gerassel wegzuschleichen.

Könnt ich nur, wie allem meinesgleichen,

Auch sogar der Wildnis, die mich sieht,

Und den Sinn zu neuer Arbeit zieht,

Bis ins Nichts hinein zur Ruh entweichen!

Dennoch ist so heimlich kein Revier,

Ist auch nicht ein Felsenspalt so öde,

Daß mich nicht, wie überall, auch hier

Liebe, die Verfolgerin, befehde;

Daß nicht ich mit ihr von Molly rede,

Oder sie, die Schwätzerin, mit mir.

Himmel und Erde

In dem Himmel quillt die Fülle

Der vollkommnen Seligkeit.

Ich auch, wär’ es Gottes Wille,

Tränke gern aus dieser Fülle

Labsal für der Erde Leid.

Für das Leid, das meiner Tage

Schöne Rosenfarbe bleicht,

Das ich tief im Busen trage,

Das ich Arzt und Priester klage,

Welches keinem Balsam weicht.

Längst sind über Thal und Hügel

Alle Freuden mir entflohn.

Lahm sind meiner Hoffnung Flügel,

Rauher Hindernisse Hügel

Sprechen selbst den Wünschen Hohn. –

Dennoch setzt’ ich auch auf Erden

Gern noch fort den Pilgerstab.

Sollte Molly mir nur werden,

Trüg’ ich aller Welt Beschwerden

Noch den längsten Pfad hinab.

Gottfried August Bürger (31 december 1747 – 8 juni 1794)

Gottfried-August-Bürger-Haus in Molmerswende

De Schotse dichter Alexander Smith werd geboren op 31 december 1830 in Kilmarnock. Zie ook alle tags voor Alexander Smith op dit blog.

To ----

THE BROKEN moon lay in the autumn sky,
And I lay at thy feet;
You bent above me; in the silence I
Could hear my wild heart beat.

I spoke; my soul was full of trembling fears
At what my words would bring:
You rais’d your face, your eyes were full of tears,
As the sweet eyes of Spring.

You kiss’d me then, I worshipp’d at thy feet
Upon the shadowy sod.
Oh, fool, I lov’d thee! lov’d thee, lovely cheat!
Better than Fame or God.

My soul leap’d up beneath thy timid kiss;
What then to me were groans,
Or pain, or death? Earth was a round of bliss,
I seem’d to walk on thrones.

And you were with me ’mong the rushing wheels,
’Mid Trade’s tumultuous jars;
And where to awe-struck wilds the Night reveals
Her hollow gulfs of stars.

Before your window, as before a shrine,
I ’ve knelt ’mong dew-soak’d flowers,
While distant music-bells, with voices fine,
Measur’d the midnight hours.

There came a fearful moment: I was pale,
You wept, and never spoke,
But clung around me as the woodbine frail
Clings, pleading, round an oak.

Upon my wrong I steadied up my soul,
And flung thee from myself;
I spurn’d thy love as ’t were a rich man’s dole,—
It was my only wealth.

I spurn’d thee! I, who lov’d thee, could have died,
That hop’d to call thee “wife,”
And bear thee, gently-smiling at my side,
Through all the shocks of life!

Too late, thy fatal beauty and thy tears,
Thy vows, thy passionate breath;
I ’ll meet thee not in Life, nor in the spheres
Made visible by Death.

Alexander Smith (31 december 1830 - 5 januari 1867)

The Cross, Kilmarnock, Schotland, 1890 – 1900

De Uruguayaanse schrijver Horacio Quiroga werd geboren op 31 december 1878 in Salto. Zie ook alle tags voor Horacio Quiroga op dit blog.

Uit: The Feather Pillow (Vertaald door A.Z. Foreman)

“Suddenly Jordan, with deep tenderness, ran his hand very slowly over her head, and Alicia instantly burst into sobs, throwing her arms around his neck. For a long time she cried out all the fears she had kept silent, redoubling her weeping at Jordan's slightest caress. Then her sobs subsided, and she stood a long while, her face hidden in the hollow of his neck, not moving or speaking a word.

This was the last day Alicia was well enough to be up. On the following day she awakened feeling faint. Jordan's doctor examined her with minute attention, prescribing calm and absolute rest.

'I don't know,' he said to Jordan at the street door. 'She has a great weakness that I am unable to explain. And with no vomiting, nothing...if she wakes tomorrow as she did today, call me at once.

When she awakened the following day, Alicia was worse. There was a consultation. It was agreed there was an anaemia of incredible progression, completely inexplicable. Alicia had no more fainting spells, but she was visibly moving toward death. The lights were lighted all day long in her bedroom, and there was complete silence. Hours went by without the slightest sound.

Alicia dozed. Jordan virtually lived in the drawing room, which was also always lighted. With tireless persistence he paced ceaselessly from one end of the room to the other. The carpet swallowed his steps. At times he entered the bedroom and continued his silent pacing back and forth alongside the bed, stopping for an instant at each end to regard his wife.

Suddenly Alicia began to have hallucinations, vague images, at first seeming to float in the air, then descending to floor level. Her eyes excessively wide, she stared continuously at the carpet on either side of the head of her bed. One night she suddenly focused on one spot. Then she opened her mouth to scream, and pearls of sweat suddenly beaded her nose and lips.”

Horacio Quiroga (31 december 1878 – 19 februari 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 31e december ook mijn blog van 31 december 2010 deel 2 en ook deel 3 en eveneens deel 4.

31-12-2012 om 12:47 geschreven door Romenu  

De  Nederlandse dichteres en schrijfster  Anne Vegter werd geboren in Delfzijl op 31 december 1958.

Nadat ze een jaar in een psychiatrische inrichting had gewerkt en na uitstapjes naar kunstgeschiedenis en pedagogiek, ging ze naar de drama-opleiding van de toenmalige Akademie voor Expressie door woord en gebaar in Utrecht.

Schrijven en illustreren werden voor haar echter steeds belangrijker. Via het kindertijdschrift St. Kitts van de Bovenwindse kwam ze in contact met Geerten Ten Bosch. Dat resulteerde in het kinderboek De dame en de neushoorn, waarbij Anne Vegter de tekst schreef en Geerten Ten Bosch illustreerde. Voor dit boek kregen ze in 1990 de Woutertje Pieterse Prijs.

In 1991 werd Vegters eerste gedichtenbundel Het veerde gepubliceerd. In hetzelfde jaar werd ze genomineerd voor de AKO-Literatuurprijs voor het kinderboek Verse Bekken!  Vanaf die tijd was haar naam gevestigd. Ze maakte deel uit van jury’s, werd docente aan de Schrijversvakschool in Amsterdam, kreeg een zaterdagse rubriek in De Volkskrant en leverde een wekelijkse bijdrage aan het VPRO-radioprogramma De Avonden. In 1994 debuteerde Vegter als prozaschrijfster met de verhalenbundel Ongekuiste versies en twee jaar later schreef ze haar eerste toneelstuk Het recht op fatsoen.

In 2004 ontving Anne Vegter de Anna Blaman Prijs voor haar hele oeuvre. In januari 2012 won Anne Vegter de Awater Poëzieprijs 2011 voor haar bundel Eiland berg gletsjer.

Negen

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes
later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord

dat wel kon, ik word negerrrrrr. Mijn broer fluisterde
in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote

kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien
als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein

en daarom sterven ze jong, een gotspe. Vind je niet? Wat?
Laat maar. Mijn broer had ogen zonder kleur, heel authentiek

hoorde ik en dat kon wat worden. Ik vergat wat.
Elf alweer twaalf, veertien en ik bruinde, ik zonde

en er brak een tijd aan. Mijn broer kwam niet meer thuis.
In de zekerheid van een aantal onopgeloste vraagstukken

leidde ik een blank leven in een stad van grote mensen,
in de zekerheid van een aantal onopgeloste vraagstukken.

Uit eten

Je kunt het beste maar met plezier doen
wat je anders ook met plezier zou doen.
Als er geen maaltijd tussen zou zitten!

Er is vroeger nooit gesproken over de maaltijd als een zaak.
Een netelige zaak?
Maar sinds de kinderen!

Die eten ook werkelijk niets van wat wij vinden dat zij te eten hebben.
En al die oude koek, daar lachen zij om.
Courgettes, jij durft! Of aubergines, het moet niet gestoorder worden.

'Zoon snijdt gezicht uit raapje'
(Er stak een tong door, zijn tong en tot zover was de maaltijd overzichtelijk bedorven.)
Maar zie de schaapjes eens in bed te krijgen zonder volle maag, die mekkeren.

De ene heeft zijn guldens dreigend belegd in 'De Berehap', daar frituurt men maagvulling.
Ik vind het goed, wat ben ik er voor eentje?
Doe mij ook maar met.

Ja, met!
Ook voor de andere.
Ja, met!

Ja, met met met met met!

Anne Vegter (Delfzijl, 31 december 1958)

31-12-2012 om 00:00 geschreven door Romenu