De Portugese dichter en schrijver Fernando António Nogueira Pessoa werd geboren in Lissabon op 13 juni 1888. Zie ook alle tags voor Fernando Pessoa op dit blog.

The Keeper Of Sheep II

My gaze is clear like a sunflower.
It is my custom to walk the roads
Looking right and left
And sometimes looking behind me,
And what I see at each moment
Is what I never saw before,
And I’m very good at noticing things.
I’m capable of feeling the same wonder
A newborn child would feel
If he noticed that he’d really and truly been born.
I feel at each moment that I’ve just been born
Into a completely new world…

I believe in the world as in a daisy,
Because I see it. But I don’t think about it,
Because to think is to not understand.
The world wasn’t made for us to think about it
(To think is to have eyes that aren’t well)
But to look at it and to be in agreement.

I have no philosophy, I have senses…
If I speak of Nature it’s not because I know what it is
But because I love it, and for that very reason,
Because those who love never know what they love
Or why they love, or what love is.

To love is eternal innocence,
And the only innocence is not to think…

The Keeper Of Sheep VI

To think about God is to disobey God,
Since God wanted us not to know him,
Which is why he didn’t reveal himself to us…

Let’s be simple and calm,
Like the trees and streams,
And God will love us, making us
Us even as the trees are trees
And the streams are streams,
And will give us greenness in the spring, which is its season,
And a river to go to when we end…
And he’ll give us nothing more, since to give us more would make us less us.

Vertaald door Richard Zenith

Fernando Pessoa (13 juni 1888 – 30 november 1935)

Portret in Café Martinho Da Arcada, Lissabon

De Nederlandse schrijver Willem Brakman werd geboren op 13 juni 1922 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Willem Brakman op dit blog.

Uit: De grote schok was Rilke

„Men ziet hoe onverzoenlijk men kan zijn, als men eigen trekken in een ander ontdekt. Toen ik dat mocht zien van het portret, zag ik het portret zelf ook weer scherper: een slap druipgezicht met te grote neus, weggeslagen kin, chinezensnor of, zoals ik het destijds met enige tevredenheid noteerde: een woudonanist.

Maar niet alle vooroordelen zijn fataal. Wat later nam ik Die Aufzeichnungen des Malte Laurids Brigge, weliswaar niet al te geestdriftig, ter hand. Het boek trof mij niettemin als een mokerslag. Rilke schreef het in Parijs, waar hij secretaris was van de beeldhouwer Rodin, die hem leerde zien en hem bevrijdde van het lyrische onbepaalde.

Opeens een genadeloos kijker kwam de werkelijkheid bij hem binnen en schreef hij een onvergetelijk boek over de vele vormen die de angst en de dood in een grote stad kunnen aannemen, in een bijna modern proza. Bijna modern, want ondanks alles handhaaft Rilke een poëtische ritmiek die in het werkelijk moderne proza ontbreekt (denk aan Handke en zijn gebruik van de stokkende en stotende omgangstaal). Malte is een gruwelijk boek over de werkelijkheid - hier toevallig Parijs - als storend element, als duistere achtergrond. Duister niet zozeer in de betekenis van onoverzichtelijk, maar van dreigend.

Het hoofdthema is eigenlijk het levensgevoel van de kunstenaar, gebouwd op een polariteit die men voor hetzelfde geld een verscheurdheid zou kunnen noemen. Een polariteit van rust - beweging, zwaarte - licht, waken - droom, werkelijkheid - spiegelbeeld, kosmos - chaos, dood - leven, heden - verleden, organisch - anorganisch en de alchemistische transmutatie van het ene in het andere tot een twee-eenheid waarvan de samenstellende delen als twee vijandige elementen worden gehandhaafd, ‘wütend in einander gebissen und zu einem Einzigen verkrallt’. Rilke, een meester in het doseren van het leed der ervaring, tast naar het voor hem net nog dragelijke (na het boek heeft hij inderdaad zelfmoord overwogen), maar wat hij ook overhoop haalt, hij blijft in het centrum. Hij blijft het natuurlijke uitgangspunt der mysterieuze gebeurtenissen of stemmingen; hij is daar waar alles van uitgaat en waartoe alles terugkeert.“

Willem Brakman (13 juni 1922 – 8 mei 2008)

Hier met minster Til Gardeniers van CRM in 1981 

De Franse journaliste en schrijfster Tristane Banon werd geboren op 13 juni 1979 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook alle tags voor Tristane Banon op dit blog.

Uit: Le bal des hypocrites

“Aujourd’hui, c’est mon anniversaire. Il n’y aura pas de fête ce soir. J’ai 32 ans, mon téléphone est sur écoute, ma ­messagerie sans doute surveillée, quelqu’un met ses pas dans les miens et “on” m’accuse de ne pas y aller, de ne pas porter le coup de grâce, de ne pas prendre tous les risques “au nom des femmes et de la vérité”.
Qu’on prenne ma vie, l’homme derrière moi et mon téléphone qui fait le mouchard, qu’on prenne le tout, je fais un prix de gros, et qu’avec ça “on” ait le courage de porter plainte, de s’avancer un peu plus vers l’ennemi et de livrer le combat.
Combien sont-ils ? Combien à promettre des témoignages si, d’aventure, il fallait ? Combien pour m’assurer d’un soutien indéfectible ? Combien subitement disparus au moment de signer une déclaration écrite, quand il faut photocopier la pièce d’identité qui authentifie la ­parole donnée ? Vas-y, Tristane, va défendre ton honneur, et n’oublie pas de venger toutes les femmes opprimées… Vas-y, on te regarde ! Qu’il est beau, le courage des déserteurs !
La nuit va glisser, de message en message, commentaires postés sur des forums de lecteurs, destinataires d’une actualité prête à mâcher, ­internautes ravis de participer à un semblant de vie médiatique en donnant leur avis sur des images qu’on leur offre à manger comme de la pâtée à des chiens. D’heure en heure, j’égrène les noms de ceux qui ne se prononcent pas, ceux qui insultent la petite ­salope qui a voulu faire du bruit ­médiatique à moindres frais. Ceux-là dénoncent.”

Tristane Banon (Neuilly-sur-Seine,13 juni 1979)

De Spaans-Galicische schrijver Gonzalo Torrente Ballester werd geboren op 13 juni 1910 in Serantes, Ferrol, Galicië. Zie ook alle tags voor Gonzalo Torrente Ballester op dit blog.

Uit: Les délices et les ombres (Vertaald door Claude De Frayssinet)

“En définitive, la venue de Carlos Deza à Pueblanueva del Conde fut moins une arrivée qu’un retour, précédée par des annonces, voire des prophéties, comme si d’un commun accord l’on voulait lui donner de l’importance ; et si les espoirs soulevés par un tel tapage n’avaient pas été déçus plus tard par l’intéressé lui-même, c’eut été parfait. Tout ce battage était vraiment inutile. Carlos nous avait quitté jeune, ou plutôt on nous l’avait enlevé ; ensuite il est revenu. Beaucoup s’en vont, et ceux qui retournent au pays ne sont pas tous des seigneurs, loin de là. Les uns rapportent de l’argent, une voiture et une léontine ; les autres, plus modestes, un chapeau de paille et un accordéon ; la plupart, une maladie dont ils meurent, et tous, sans exception, un nouvel accent, et ce besoin de parler des émigrés, de ceux qui doivent revenir, et des autres dont le retour est à jamais compromis par la honte d’un sort contraire ou par la mort. Ils font tous partie du même groupe, dans la rue, les jours de fête ou au Cercle s’ils en sont membres ; on les respecte parce qu’ils sont allés loin, qu’ils ont vu du pays, et comme ils ont de l’expérience, on les consulte pour les élections, l’emplacement de la nouvelle fontaine, le maintien éventuel des lignes d’autobus desservant La Corogne ou une pétition au Gouvernement pour construire la voie ferrée promise. Mais Carlos n’est pas allé bien loin. Il n’a rapporté ni voiture ni léontine, pas même un accordéon ; et si on lui demande son avis sur la nouvelle fontaine, il hausse les épaules et sourit.
C’était donc, répétons-le, plus un retour qu’une arrivée ; et il était inutile de faire tant d’histoires. Annonces et prophéties pullulaient, certes, mais ce petit jeu était à la portée du premier venu. Ah, bien sûr ! il n’est pas parti en Amérique, comme beaucoup, dans ces contrées où il faut braver le destin et la mort. Certains nous ont quittés et c’est à peine si l’on se souvient. Don Fernando, le père de Carlos, député à Madrid, est revenu un beau jour au pays, s’est marié et a vécu dans son pazo.”

Gonzalo Torrente Ballester (13 juni 1910 – 27 januari 1999)

De Britse schrijver en presentator Marcel Theroux werd geboren op 13 juni 1968 in Kampala, Oeganda. Zie ook alle tags voor Marcel Theroux op dit blog.

Uit: Thoughts On Short Fiction

„Let’s begin at the beginning – how do you start writing a short story? Is it important to have a strong sense of the plot and arc of the story to begin with? Can you give us a little about how the idea for ‘The Ordeal of Toby Trubshaw’ came about?

At the risk of demeaning my own credentials at the outset, I have to say I don’t consider myself to be a master of the short story. There are writers — Helen Simpson, Lorrie Moore, William Trevor, Alice Munro — who write, solely or mainly, short stories. I consider myself a fan and a student of the genre. Having said that, I do think a lot of bunk is talked about short stories. I mean, I enjoy all these writers and I love Chekhov, but I feel there’s a way that the quote unquote literary short story has unfairly hogged the limelight. A short story is a great way to explore mood, a pregnant silence, a seemingly mundane scenario that’s somehow charged with significance. But I don’t see why that kind of short story is the only kind or necessarily the most valid. A short story is just short. Beyond that I think anything is possible. I also love genre pieces, horror, speculative fiction Saki, Poe, Lovecraft, John Collier, Wodehouse, the unclassifiable flights of Borges, etc. Okay, end of homily.

There are broadly two ways to approach any piece of writing, in my opinion. One is where you have an idea of where the whole thing is heading: “worldly roué meets young woman in Yalta; falls in love in spite of himself; faces an uncertain future,” — in the case of Lady with the Lapdog. The other is where you have a phrase, an image, maybe a single line that fascinates you and provokes you into elaborating it.“

13-06-2012 om 20:02 geschreven door Romenu  

De Ierse dichter, toneelschrijver en mysticus William Butler Yeats werd geboren in Sandymount bij Dublin op 13 juni 1865. Zie ook alle tags voor William Butler Yeats op dit blog.

A Drunken Man's Praise Of Sobriety

COME swish around, my pretty punk,
And keep me dancing still
That I may stay a sober man
Although I drink my fill.

Sobriety is a jewel
That I do much adore;
And therefore keep me dancing
Though drunkards lie and snore.
O mind your feet, O mind your feet,
Keep dancing like a wave,
And under every dancer
A dead man in his grave.
No ups and downs, my pretty,
A mermaid, not a punk;
A drunkard is a dead man,
And all dead men are drunk.

A Dream Of Death

I DREAMED that one had died in a strange place
Near no accustomed hand,
And they had nailed the boards above her face,
The peasants of that land,
Wondering to lay her in that solitude,
And raised above her mound
A cross they had made out of two bits of wood,
And planted cypress round;
And left her to the indifferent stars above
Until I carved these words:
i{She was more beautiful than thy first love,}
i{But now lies under boards.}

A Man Young And Old: I. First Love

Though nurtured like the sailing moon
In beauty's murderous brood,
She walked awhile and blushed awhile
And on my pathway stood
Until I thought her body bore
A heart of flesh and blood.

But since I laid a hand thereon
And found a heart of stone
I have attempted many things
And not a thing is done,
For every hand is lunatic
That travels on the moon.

She smiled and that transfigured me
And left me but a lout,
Maundering here, and maundering there,
Emptier of thought
Than the heavenly circuit of its stars
When the moon sails out.

William Butler Yeats (13 juni 1865 – 28 januari 1939)

Standbeeld in Sligo, County Sligo (detail)

De Vlaamse schrijver Lode Zielens werd geboren in Antwerpen op 13 juni 1901. Zie ook alle tags voor Lode Zielens op dit blog.

Uit: Forebon

„Maar, daar is de blik: scherp, intelligent, snijdend, vooral. Die blik dringt vooruit, de forsche geslotenheid van den mond stuwt hem nog verder. Het is den onderzoeksrechter niet geheel onbekend, dat hij zijn faam van ongenaakbaarheid te wijten heeft aan dit scherpe, dit spitse kijken, vinnig en schijnbaar onbewogen. Koel en hard, bewegingloos zijn die heel heldere en klaar-blauwe oogen; maar prik hen weg uit dit anders dood-gewone gelaat en Ange zal even scherp blijven kijken. De kracht boort zich door het koude glazuur héén, die blik wordt niet in de pupil van de oogen geboren, hij doorbreekt haar en straalt koel en hevig, dringend in wie tegenover Ange komt te zitten: gespuis, meestal. De griffier heeft de kracht van dien blik onderschept en tracht te kijken naar de wijze van Ange. Met veel oefenen boekt hij eenige resultaten. Vooral bij vrouw en kinderen, bij een gendarm, een huissier. Maar och, als de onderzoeksrechter binnenkomt voelt de griffier zich verschrompelen. Hij is als de maan, die bleek in een klaren avondhemel hangt en maar één zijde van haar wezen kan toonen. Ja, dat is dezen griffier een gevoel, dat hem ietwat ongelukkig maakt. Ik ben mijn persoonlijkheid verloren, denkt hij dan. Mistroostig keert hij op zulke oogenblikken naar huis. Hij zwaait in het donker den wandelstok. Ik heb al drie jaar lang opgehouden te leven, mij overkomt niets meer, vanaf ik in het kabinet van Ange trad leef ik niet meer, denkt hij vaak. Om een beetje op kracht te komen, bezoekt hij dan erg stille drankgelegenheden. Vermits hij royaal betaalt, vermits zij weten wie hij is, vermits hij in zekere mate wordt gevreesd, kan hij er een krachtig taaltje aanslaan. Zijn bevelen worden uitgevoerd, zijn wenschen voorkomen.“

Lode Zielens (13 juni 1901 - 28 november 1944)

De Engelse schrijfster, dichteres en vertaalster Dorothy Leigh Sayers werd geboren op 13 juni 1893 in Oxford. Zie ook alle tags voor Dorothy L. Sayers op dit blog.

Uit Whose Body?

"Oh, damn!" said Lord Peter Wimsey at Piccadilly Circus. "Hi, driver!"

The taxi man, irritated at receiving this appeal while negotiating the intricacies of turning into Lower Regent Street across the route of a 19 'bus, a 38-B and a bicycle, bent an unwilling ear.

"I've left the catalogue behind," said Lord Peter deprecatingly, "uncommonly careless of me. D'you mind puttin' back to where we came from?"

"To the Savile Club, sir?"

"No—110 Piccadilly—just beyond—thank you."

"Thought you was in a hurry," said the man, overcome with a sense of injury.

"I'm afraid it's an awkward place to turn in," said Lord Peter, answering the thought rather than the words. His long, amiable face looked as if it had generated spontaneously from his top hat, as white maggots breed from Gorgonzola.

The taxi, under the severe eye of a policeman, revolved by slow jerks, with a noise like the grinding of teeth.

The block of new, perfect and expensive flats in which Lord Peter dwelt upon the second floor, stood directly opposite the Green Park, in a spot for many years occupied by the skeleton of a frustrate commercial enterprise. As Lord Peter let himself in he heard his man's voice in the library, uplifted in that throttled stridency peculiar to well-trained persons using the telephone.

"I believe that's his lordship just coming in again—if your Grace would kindly hold the line a moment."

"What is it, Bunter?"

"Her Grace has just called up from Denver, my lord. I was just saying your lordship had gone to the sale when I heard your lordship's latchkey."

"Thanks," said Lord Peter; "and you might find me my catalogue, would you? I think I must have left it in my bedroom, or on the desk."

He sat down to the telephone with an air of leisurely courtesy, as though it were an acquaintance dropped in for a chat.

"Hullo, Mother—that you?"

"Oh, there you are, dear," replied the voice of the Dowager Duchess. "I was afraid I'd just missed you."

"Well, you had, as a matter of fact. I'd just started off to Brocklebury's sale to pick up a book or two, but I had to come back for the catalogue. What's up?"

Dorothy L. Sayers (13 juni 1893 – 17 december 1957)

De Frans-Canadese dichter en schilder Hector de Saint-Denys Garneau werd geboren op 13 juni 1912 in Montréal. Zie ook alle tags voor Hector de Saint-Denys Garneau op dit blog..

The Elms

In static fields
like slender umbrellas,
in tranquil elegance,
the elms are alone
or among small families.
Composed, they give shade
to cattle and horses
who surround them at noon;
they do not speak,
I did not hear them call.
The elms are insensible,
giving thin shade
simply
to the beasts.

Hector de Saint-Denys Garneau, Sous Bois

River of My Eyes

Oh, this morning my eyes are wide like rivers,
the wave of my ready eyes reflects everything,
this coolness under my eyelids is
extraordinary,
encircling all the images I see--

as a stream that cools an island,
or as flowing waves surround
a sunlit swimmer.

Vertaald door Benjamin Vogt

Hector de Saint-Denys Garneau (13 juni 1912 – 24 oktober 1943)

13-06-2012 om 19:54 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Thomas Heerma van Voss werd geboren in Amsterdam op 13 juni 1990. Thomas doorliep het Vossius Gymnasium, studeerde een jaar Engels in Londen en studeert sinds 2009 Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam. In 2009 verscheen tevens zijn debuut De Allestafel, dat hij al op achttienjarige leeftijd schreef, bij uitgeverij Augustus,

Uit: De kraamafdeling

“Ze vragen zelden wie hij is of wat hij komt doen. De dame bij de receptie knikt hem hooguit vriendelijk toe. De eerste weken zei ze nog: ‘Bent u naar iemand op zoek?’ Maar inmiddels herkent ze zijn gezicht, ze weet dat hij hier dagelijks komt en dus de weg wel kent. Ook op de kraamafdeling wordt hij doorgaans met rust gelaten. Soms zegt een arts: ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ Of: ‘De bezoekuren zijn al afgelopen, meneer.’ Dan verzint hij snel iets over een ernstig zieke zoon of een vrouw die net aan het bevallen is, geen arts die hem dan nog de deur durft te wijzen. Het is acht uur ’s ochtends. Leon staat voor de badkamerspiegel. Hij haalt een scheerapparaat over zijn wangen, smeert een paar klodders gel in zijn haar en propt zijn witte jas in zijn broek. De gebruikelijke voorbereiding. Ten slotte trekt hij zijn roodbruine trui aan, op zo´n manier dat er niets van de jas zichtbaar is. Met zijn Polaroid-toestel in de hand gaat hij naar buiten. Het is rustig op straat. Leon slaat een hoek om, en nog een. De afgelopen maanden heeft hij deze route dagelijks gelopen. Toch voelt het nog steeds niet helemaal vertrouwd, hij krijgt het idee dat er nog altijd iets onverwachts kan gebeuren, dat Samantha hem elk moment kan bellen: ‘Kom snel. Het is al bezig.’ Toen hij die woorden hoorde, een half jaar geleden, begon hij meteen te rennen. Hij sprintte zoals hij nog nooit in zijn leven had gedaan, midden over straat, door rode lichten, hij duwde mensen opzij en riep: ‘Weg, weg, mijn dochter wordt geboren.’ Hij wist al maanden dat het een meisje zou worden.

Thomas Heerma van Voss (Amsterdam, 13 juni 1990)

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Romenu