De Nederlandse schrijver Thomas Heerma van Voss werd geboren in Amsterdam op 13 juni 1990. Thomas doorliep het Vossius Gymnasium, studeerde een jaar Engels in Londen en studeert sinds 2009 Nederlands aan de Universiteit van Amsterdam. In 2009 verscheen tevens zijn debuut De Allestafel, dat hij al op achttienjarige leeftijd schreef, bij uitgeverij Augustus,

Uit: De kraamafdeling

“Ze vragen zelden wie hij is of wat hij komt doen. De dame bij de receptie knikt hem hooguit vriendelijk toe. De eerste weken zei ze nog: ‘Bent u naar iemand op zoek?’ Maar inmiddels herkent ze zijn gezicht, ze weet dat hij hier dagelijks komt en dus de weg wel kent. Ook op de kraamafdeling wordt hij doorgaans met rust gelaten. Soms zegt een arts: ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ Of: ‘De bezoekuren zijn al afgelopen, meneer.’ Dan verzint hij snel iets over een ernstig zieke zoon of een vrouw die net aan het bevallen is, geen arts die hem dan nog de deur durft te wijzen. Het is acht uur ’s ochtends. Leon staat voor de badkamerspiegel. Hij haalt een scheerapparaat over zijn wangen, smeert een paar klodders gel in zijn haar en propt zijn witte jas in zijn broek. De gebruikelijke voorbereiding. Ten slotte trekt hij zijn roodbruine trui aan, op zo´n manier dat er niets van de jas zichtbaar is. Met zijn Polaroid-toestel in de hand gaat hij naar buiten. Het is rustig op straat. Leon slaat een hoek om, en nog een. De afgelopen maanden heeft hij deze route dagelijks gelopen. Toch voelt het nog steeds niet helemaal vertrouwd, hij krijgt het idee dat er nog altijd iets onverwachts kan gebeuren, dat Samantha hem elk moment kan bellen: ‘Kom snel. Het is al bezig.’ Toen hij die woorden hoorde, een half jaar geleden, begon hij meteen te rennen. Hij sprintte zoals hij nog nooit in zijn leven had gedaan, midden over straat, door rode lichten, hij duwde mensen opzij en riep: ‘Weg, weg, mijn dochter wordt geboren.’ Hij wist al maanden dat het een meisje zou worden.

Thomas Heerma van Voss (Amsterdam, 13 juni 1990)

13-06-2012 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Anne Frank werd geboren in Frankfurt am Main op 12 juni 1929. Zie ook alle tags voor Anne Frank op dit blog.

Uit: The Diary of a Young Girl (Vertaald door B. M. Mooyart-Doubleday)

„Tuesday, 11 April, 1944

Dear Kitty,

My head throbs, I honestly don’t know where to begin.

On Friday (Good Friday) we played Monopoly, Saturday afternoon too. These days passed quickly and uneventfully. On Sunday afternoon, on my invitation, Peter came to my room at half past four, at a quarter past five we went to the front attic, where we remained until six o’clock. There was a beautiful Mozart concert on the radio from six until a quarter past seven. I enjoyed it all very much, but especially the “Kleine Nachtmusik.” I can hardly listen in the room because I’m always so inwardly stirred when I hear lovely music.

On Sunday evening Peter and I went to the front attic together and, in order to sit comfortably, we took with us a few divan cushions that we were able to lay our hands on. We seated ourselves on one packing case. Both the case and the cushions were very narrow, so we sat absolutely squashed together, leaning against other cases. Mouschi kept us company too, so we weren’t unchaperoned.

Suddenly, at a quarter to nine, Mr. Van Daan whistled and asked if we had one of Dussel’s cushions. We both jumped up and went downstairs with cushion, cat, and Van Daan.

A lot of trouble arose out of this cushion, because Dussel was annoyed that we had one of his cushions, one that he used as a pillow. He was afraid that there might be fleas in it and made a great commotion about his beloved cushion! Peter and I put two hard brushes in his bed as a revenge. We had a good laugh over this little interlude!

Our fun didn’t last long. At half past nine Peter knocked softly on the door and asked Daddy if he would just help him upstairs over a difficult English sentence. “That’s a blind,” I said to Margot, “anyone could see through that one!” I was right. They were in the act of breaking into the warehouse. Daddy, Van Daan, Dussel, and Peter were downstairs in a flash. Margot, Mummy, Mrs. Van Daan, and I stayed upstairs and waited“.

Anne Frank (12 juni 1929 – maart 1945)

Beeld op de Westermarkt, Amsterdam

De Duitse dichter, schrijver en graficus Christoph Meckel werd geboren op 12 juni 1935 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Christopher Meckel op dit blog.

Entwurf eines Menschen der Zukunft

Einer läuft mit dem Handy

herum in Montza,

redet mit seinen Monstern,

Gangs der Eisengürtel, zukünftigen Killern

unbekannt, leere Fresse –

how are you. I’m fine.

Wer ihn sucht

ortet Blutbild, Frequenz, Funktion

von Nerv und Knochen.

Von ihm weiß niemand. Unauffindbar

wo Leere den Raum übernahm

und fortsetzt in Vorzeit, Endzeit, Nachzeit.

Er läuft durch den Tag, die Nacht

ohne vermißt zu werden, verlangt zu werden,

business and more.

Ohne Gefühle rauszulassen

und reinzuholen. Ohne. Ohne.

Und ist kein Stoff für sich selbst

und seinesgleichen.

Keine Geheimzahl, kein Code.

Folgt keiner Spur, hinterläßt nichts,

human society, nicht sein Haus.

Kommt zurück an Niemandes Stelle.

Kein Anlaß für Totschlag, Gelächter, Erbarmen.

Nicht auffindbar in Chronologie

und Erscheinungen anderer.

Ihn übernimmt kein Gott und keine Hölle.

Die Sirenen

- holten mich aus dem Schiffsbauch, befreiten

Hände und Füße von Fesseln und stellten mich

an die Reling ins volle Licht (Meerglast

glühend im Zeichen des Löwen), damit ich

den Gesang zu hören bekam mit offenen Ohren,

um den Verstand gebracht und so weiter

                                                                 (sie lagen

im Schatten der Segel mit verstopften Köpfen)

Wir trieben nah vor den verrufenen Felsen

und nichts geschah – die Sirenen

und ich, der Singvogel, altes Bündnis,

                                      private Geschichte –

Christoph Meckel (Berlijn, 12 juni 1935)

De Turks-Duitse schrijfster en actrice Renan Demirkan werd geboren op 12 juni 1955 in Ankara. Zie ook alle tags voor Renan Demirkan op dit blog.

Uit: Wie buchstabiert man Liebe

Ich möchte von der Liebe erzählen, das heißt, ich will davon erzählen, was dieses ›Liebe‹ so alles mit uns macht.

L-i-e-b-e, nur eine Hand voll Buchstaben und gleichzeitig das größte Wort: Es heißt alles und auch gar nichts.

Es ist ein Wort wie eine Mehrzweckhalle, in der alle möglichen Veranstaltungen organisiert werden können.

Kennen Sie Mehrzweckhallen?

Diese steingewordenen Erbsünden der sechziger Jahre?

Ich kenne die von Leverkusen.

Da finden zum Beispiel die legendären Leverkusener Jazztage statt oder ganz alltägliche Kaffeekränzchen, der gebeutelte Fuß­ballverein trifft sich dort zu einer Krisensitzung oder das Frau­enhaus mit einer Benefizveranstaltung, um Geld für den Anbau zu sammeln.

Jeder macht die Halle für sich passend, baut seine Bühne, sucht Freunde, Helfer oder Verbündete.

Aber wenn nichts und niemand drinnen ist, nichts Greifbares, keine Stimme, kein Gesicht, und man hockt da allein mit seinem Echo, eingebunkert von rauem Spannbeton ohne ein Gegenüber, dann ist es ziemlich trostlos und Furcht erregend dort …

L-i-e-b-e, Liebe, ich sage ein und dasselbe Wort zu meinem Kind und zu meinem Liebsten: Ich liebe dich, meine aber etwas grund­verschieden anderes.

Ich liebe …

Ich liebe auch meine Mutter, meinen Vater, ich liebe es, in der Sonne zu sein, ich liebe die italienische Küche, ich liebe Cha­nel Nr. 5!

Ich liebe …“

Renan Demirkan (Ankara, 12 juni 1955)

De Amerikaanse schrijfster Djuna Barnes werd geboren in Cornwall-on-Hudson, Orange County in de staat New York op 12 juni 1892. Zie ook alle tags voor Djuna Barnes op dit blog.

Uit: Nightwood

„In the Vienna of Volkbein's day there were few trades thatwelcomed Jews, yet somehow he had managed, by various dealsin household goods, by discreet buying of old masters and firsteditions and by money changing, to secure for Hedvig a housein the Inner City, to the north, overlooking the Prater, a housethat, large, dark and imposing, became a fantastic museum oftheir encounter.

The long rococo halls, giddy with plush and whorled designsin gold, were peopled with Roman fragments, white and disassociated;a runner's leg, the chilly half-turned head of amatron stricken at the bosom, the blind bold sockets of the eyesgiven a pupil by every shifting shadow so that what they lookedupon was an act of the sun. The great salon was of walnut. Overthe fireplace hung impressive copies of the Medici shield and,beside them, the Austrian bird.

Three massive pianos (Hedvig had played the waltzes ofher time with the masterly stroke of a man, in the tempo ofher blood, rapid and rising - that quick mannerliness of touchassociated with the playing of the Viennese, who, thoughpricked with the love of rhythm, execute its demands in theduelling manner) sprawled over the thick dragon's-blood pileof rugs from Madrid. The study harboured two rambling desksin rich and bloody wood. Hedvig had liked things in twos andthrees. Into the middle arch of each desk silver-headed bradshad been hammered to form a lion, a bear, a ram, a dove and intheir midst a flaming torch. The design was executed under thesupervision of Guido who, thinking on the instant, claimed it asthe Volkbein field, though it turned out to be a bit of heraldrylong since in decline beneath the papal frown. The full lengthwindows (a French touch that Guido thought handsome) overlookingthe park were curtained in native velvets and stuffs fromTunis and the Venetian blinds were of that peculiarly sombreshade of red so loved by the Austrians. Against the panels ofoak that reared themselves above the long table and up to thecurving ceiling hung life-sized portraits of Guido's claim tofather and mother. The lady was a sumptuous Florentine withbright sly eyes and overt mouth. Great puffed and pearledsleeves rose to the pricked-eared pointings of the stiff laceabout the head, conical and braided.“

Djuna Barnes (12 juni 1892 – 18 juni 1982)

De schrijfsters Solita Solano en Djuna Barnes in Parijs

De Italiaanse dichter en schrijver Sandro Penna werd geboren op 12 juni 1906 in Perugia. Zie ook alle tags voor Sandro Penna op dit blog.

Black fire between surf

Black fire between surf
Your eyes, confused, caught up in a dream
Of travel and solitude, you, my love

The heat, and the cold

The heat, and the cold, of waiting rooms
The world it seemed a clear dream
Everyday life a legend

If behind the window’s glow

If behind the window’s glow
A small boy sleeps, in summer night,
And dreams…
                        Quickly a train
Goes by, and far
                               The sea is as before

Vertaald door Alexander Booth

Sandro Penna (12 juni 1906 – 21 januari 1977)

Thuis, in 1976

De Engelse schrijfster, essayiste, criticaen biografe Brigid Antonia Brophy werd geboren op 12 juni 1929 in Londen.  Zie ook alle tags voor Brigid Brophy op dit blog.

Uit: In Transit

„The voice was mechanical. Mechanical equals international.
‘Bay uh ah annoncent le départ de leur vol six six six, à destination de Rome.’
Italian place-name, Frenched, spoken with an angliccent: its mutations made me diagnose my linguistic leprosy as a fallout disease. The unlocatable loudspeakers were bombarding me with linguistic Beta Eta Alpha rays.
At the recognition, my German dropped off, PLONK, its wing swiftly severed by an invisible-ray buzz-saw in mid flight.
I addressed back to the public-address system my macaronic plaint, with the brilliant apostrophe in qu’it throught which I sobbed on an indrawn breath — a plaint which, because it both stated and illustrated my leprosy, constituted a rebus in language.
I had decided to refuse to follow the hint of ‘destination de Rome’ — and equally of ‘destination: home’.
My internal eternal city, my capital Home, was founded by Romulus and Rebus.
The interlocutor whom child—I used to trail to bed was a punny.
I sprang out of the tweed-suited chair which, sloped backwards, was designed to let you rise from it only as a very slow Venus from the foamrubber, and began to stroll. I would have liked to brisk-march but, alone among strangers, you simply cannot, unless you are sure in the possession of a purpose which, if stopped and asked, you could declare as to the Customs. It makes no difference that you know no one ever would stop you and ask.
I strolled, as if not noticing where, towards the wall of glass through which you could look out on a la piste/die Startbhan/the apron, whereon it was forbidden to smoke/rauchen/fumer.“

Brigid Brophy (12 juni 1929 - 7 augustus 1995)

De Zwitserse schrijfster Johanna Spyri werd geboren in Hirzel op 12 juni 1827. Zie ook alle tags voor Johanna Spyri op dit blog.

Uit: Heidi kann brauchen, was es gelernt hat

»Alles beim alten, Sebastian?« fragte der Herr Doktor wie gewohnt mit freundlicher Stimme und ging die Treppe hinauf, gefolgt von Sebastian, der nicht aufhörte, allerlei Zeichen der Ergebenheit zu machen, obschon der Herr Doktor sie eigentlich nicht sehen konnte, denn er kehrte dem Nachfolgenden den Rücken.

»Gut, daß du kommst, Doktor«, rief Herr Sesemann dem Eintretenden entgegen. »Wir müssen durchaus noch einmal die Schweizerreise besprechen, ich muß von dir hören, ob du unter allen Umständen bei deinem Ausspruche bleibst, auch nachdem nun bei Klärchen entschieden ein besserer Zustand eingetreten ist.«

»Mein lieber Sesemann, wie kommst du mir denn vor?« entgegnete der Angekommene, indem er sich zu seinem Freunde hinsetzte. »Ich möchte wirklich wünschen, daß deine Mutter hier wäre; mit der wird alles gleich klar und einfach und kommt ins rechte Geleise. Mit dir aber ist ja kein Fertigwerden. Du lässest mich heute zum dritten Male zu dir kommen, damit ich dir immer noch einmal dasselbe sage. –

»Ja, du hast recht, die Sache muß dich ungeduldig machen, aber du mußt doch begreifen, lieber Freund« – und Herr Sesemann legte seine Hand wie bittend auf die Schulter seines Freundes –, »es wird mir gar zu schwer, dem Kinde zu versagen, was ich ihm so bestimmt versprochen hatte und worauf es sich nun monatelang Tag und Nacht gefreut hat. Auch diese letzte schlimme Zeit hat das Kind so geduldig ertragen, immer in der Hoffnung, daß die Schweizerreise nahe sei und daß es seine Freundin Heidi auf der Alp besuchen könne; und nun soll ich dem guten Kinde, das ja sonst schon so vieles entbehren muß, die langgenährte Hoffnung mit einemmal wieder durchstreichen – das ist mir fast nicht möglich.«

Johanna Spyri (12 juni 1827 - 7 juli 1901)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12^e juni ook mijn blog van 12 juni 2011 deel 2.

12-06-2012 om 18:42 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver William Styron werd op 11 juni 1925 in Newport News in de staat Virginia geboren. Zie ook alle tags voor William Styron op dit blog.

Uit: Sophie's Choice

„Sometime during my thirties the nickname and I mysteriously parted company, Stingo merely evaporating like a wan ghost out of my existence, leaving me indifferent to the loss. But Stingo I still was during this time about which I write. If, however, it is perplexing that the name is absent from the earlier part of this narrative, it may be understood that I am describing a morbid and solitary period in my life when, like the crazy hermit in the cave on the hill, I was rarely called by any name at all.

I was glad to be shut of my job--the first and only salaried position, excluding the military, of my life--even though its loss seriously undermined my already modest solvency. Also, I now think it was constructive to learn so early in life that I would never fit in as an office worker, anytime, anywhere. In fact, considering how I had so coveted the job in the first place, I was rather surprised at the relief, indeed the alacrity, with which I accepted my dismissal only five months later. In 1947 jobs were scarce, especially jobs in publishing, but a stroke of luck had landed me employment with one of the largest publishers of books, where I was made "junior editor"--a euphemism for manuscript reader. That the employer called the tune, in those days when the dollar was much more valuable tender than it is now, may be seen in the stark terms of my salary--forty dollars a week. After withholding taxes this meant that the anemic blue check placed on my desk each Friday by the hunchbacked little woman who managed the payroll represented emolument in the nature of a little over ninety cents an hour. But I had not been in the least dismayed by the fact that these coolie wages were dispensed by one of the most powerful and wealthy publishers in the world; young and resilient, I approached my job--at least at the very beginning--with a sense of lofty purpose; and besides, in compensation, the work bore intimations of glamour: lunch at "21," dinner with John O'Hara, poised and brilliant but carnal-minded lady writers melting at my editorial acumen, and so on.“

William Styron (11 juni 1925 – 1 november 2006)

De Britse dichteres en schrijfster Renée Vivien (eig. Pauline Mary Tarn) werd geboren op 11 juni 1877 in Londen. Zie ook alle tags voor Renée Vivien op dit blog.

Your Strange Hair

Your strange hair, cold light,
Has pale glows and blond dullness;
Your gaze has the blue of ether and waves;
Your gown has the chill of the breeze and the woods.

I burn the whiteness of your fingers with kisses.
The night air spreads the dust from many worlds.
Still I don't know anymore, in the heart of those deep nights,
How to see you with the passion of yesterday.

The moon grazed you with a slanted glow ...
It was terrible, like prophetic lightning
Revealing the hideous below your beauty.

I saw-as one sees a flower fade-
On your mouth, like summer auroras,
The withered smile of an old whore.

JAPANESE REVERIE

I know not why this recollection forces the frequently closed door of my memory.
It was night-time, in a Japanese tea-house.
In a subdued ascension, the monotonous rhythm, the almost eternal rhythm of three cords were struck with regularity. Three notes, no more... A rhythm in the night...

But the moon was so large, so magnificently powerful, that prodigious stalks of bamboo were seen rising beyond a pool, - which, beneath the moon, took on all the mystery of the sacred pools in the enclosure of a temple. And the immense moon gave to these prodigious stalks the appearance of a dream.

For some time, a melancholy old woman, who was beautiful and a professional musician, played tirelessly... I cannot render this feeling of eternity, of the Eternity which, formerly, seemed terrible to me, incomprehensible and deadly... This strange intuition glided in my veins, with the rhythm of three notes repeated indefinitely, with the Japanese night, with the visage of the melancholy old musician... And little by little, ... and little by little, my soul was appeased until there was a divine annihilation of death in the night...

Renée Vivien (11 juni 1877 – 10 november 1909)

Hier met vriendin Natalie Clifford Barney (rechts)

De Franse schrijver Jean-Pierre Chabrol werd geboren op 11 juni 1925 in Chamborigaud. Zie ook alle tags voor Jean-Pierre Chabrol op dit blog.

Uit: Clerguemort - Les Rebelles

„Le village suivait trois lignes parallèles qui épousaient étroitement le S étiré de la rivière, sur la rive gauche ; la première ligne était une rangée de maisons dont les murs extérieurs trempaient dans l’eau, la deuxième était la rue, chemin vicinal et grand-rue tout à la fois, qu’il fallait connaître pour la deviner, d’ici, à son tracé noir qui séparait la première ligne des maisons de la deuxième, c’était une rue étroite, profonde, fraîche et sonore.
À l’entrée de Clerguemort, le vieux pont bossu, fait de gros galets ronds, avec, de part et d’autre du sommet, les deux saillies aiguës dans lesquelles on pouvait s’abriter quand se lançait au galop sur les galets de sa pente un coche ou l’attelage de la poste, le bon vieux pont jetait d’un élan l’arche unique et bien ronde sur le grand gouffre dont on ne pouvait même pas deviner le fond.
À ce bout de Clerguemort, la filature, à l’autre bout, le temple et le moulin, c’était le vrai village protestant de la Cévenne.
La filature, avec ses quatre étages, ses quatre verrières en demi-cercle, toute en longueur, massive, était, de loin, la construction la plus imposante de Clerguemort, la seule aussi qui s’élevait sur la rive droite, à l’entrée du pont, avec, bien sûr, quelques baraquettes qui servaient de dépendances et, surtout, la demeure du maître, belle bâtisse bien carrée sur trois étages, qu’on voyait d’abord car elle était la seule crépie en blanc, où filait ses derniers jours le filateur, M. Huguet qu’on appelait lù richo, ou, plus souvent, lù moussu, le monsieur.“

Jean-Pierre Chabrol (11 juni 1925 – 1 december 2001)
 



De Nederlandse schrijfster Sophie van der Stap werd geboren in Amsterdam op 11 juni 1983. Zie ook alle tags voor Sophie van der Stap op dit blog.

Uit: Heute bin ich blond (Vertaald door Barbara Heller)

Sorry«, sage ich, als ich die Haare hinter mir auf dem Parkett sehe. »Das geht auf einmal so schnell.«
Die Frau sieht mich im Spiegel an. Ich habe Fotos von mir mitgebracht, um ihr zu zeigen, wie ich die Haare am liebsten trage. Es sind die Fotos, die Martin vor drei Wochen gemacht hat, als ich noch meine eigenen Haare hatte. Seit meine Haarzellen den Kampf gegen die Chemo verlieren, sehe ich dem Mädchen auf den Bildern immer weniger ähnlich. Sie liegen auf dem Tisch, zwischen einem Perückenprospekt und einem gelbblonden Haarschopf, den die Frau mir eben gebracht hat. Vielleicht etwas in der Art? Ganz bestimmt nicht. Alle diese Frisuren machen mich zu einem Transvestiten, und als die Frau zu einer Perücke aus langen, dunklen Haaren greift, muss ich an den Gitarristen von Guns N’ Roses denken, nur dass die Mähne auf meinem eigenen Kopf sitzt. Grauenhaft.
Der Perückenladen liegt in der Eingangshalle des AMC, des Akademisch Medisch Centrum in Amsterdam; im ersten Stock ist eine Kabine zum Anprobieren. Schön bequem für die Onkologiepatienten, die können nach der Infusion direkt dorthin. Neben mir sitzen meine Mutter, meine Schwester und Annabel, meine beste Freundin. Wir fühlen uns unbehaglich und sind alle ziemlich still, doch dann probiert Annabel eine der Perücken auf, und die Spannung löst sich. Sie sieht unmöglich aus. Wir müssen laut lachen. Ich betrachte meine Schwester mit ihrer dunklen Hochfrisur. Toll sieht sie aus. Wie ich trägt sie ihr Haar am liebsten hinten hochgesteckt, mit einer leichten Welle vorn. Ich betrachte Annabels dichte schwarze Haare und dann wieder das glänzende Haar meiner Schwester, die Kurzhaarfrisur meiner Mutter und schließlich die Bü schel, die bei mir noch übrig sind. Die letzten drei Wochen ziehen im Schnelldurchlauf an mir vorüber, und ich begreife immer noch nicht, was ich hier soll. Was ich hier soll. Ich will weg, mich verstecken in der Geborgenheit meiner vier Wände. Nicht nur vor meiner Krankheit, sondern auch vor den Reaktionen der anderen, die nur bestätigen, was ich vergessen will. Nachbarn, die mich mitleidig ansehen.

Sophie van der Stap (Amsterdam, 11 juni 1983)

De Engelse dichter en schrijver Ben Jonson werd geboren rond 11 juni 1572 in Westminster, Londen. Zie ook alle tags voor Ben Jonson op dit blog.

An Elegy

THOUGH beauty be the mark of praise,
And yours of whom I sing be such
As not the world can praise too much,
Yet 'tis your Virtue now I raise.

A virtue, like allay so gone
Throughout your form as, though that move
And draw and conquer all men's love,
This subjects you to love of one.

Wherein you triumph yet-because
'Tis of your flesh, and that you use
The noblest freedom, not to choose
Against or faith or honour's laws.

But who should less expect from you?
In whom alone Love lives again:
By whom he is restored to men,
And kept and bred and brought up true.

His falling temples you have rear'd,
The wither'd garlands ta'en away;
His altars kept from that decay
That envy wish'd, and nature fear'd:

And on them burn so chaste a flame,
With so much loyalty's expense,
As Love to acquit such excellence
Is gone himself into your name.

And you are he-the deity
To whom all lovers are design'd
That would their better objects find;
Among which faithful troop am I-

Who as an off'ring at your shrine
Have sung this hymn, and here entreat
One spark of your diviner heat
To light upon a love of mine.

Which if it kindle not, but scant
Appear, and that to shortest view;
Yet give me leave to adore in you
What I in her am grieved to want!

Ben Jonson (ca. 11 juni 1572 – 6 augustus 1637)

De Zuidafrikaanse schrijver Harold Athol Lannigan Fugard werd geboren op 11 juni 1932 in Middelburg, Kaapprovincie. Zie ook alle tags voor Athol Fugard op dit blog.

Uit: Notebooks

“Tonight, after two weeks of pain, of sleepless nights, of crying and whining in the dark, of vainly imploring Jeeesus and God, Dad broke down and sobbed like a child. Tears and flat spit bubbled his lips. We searched around for pills, for nerve pain specific, and dosed him with the lot. He pulled himself together for a few minutes then, just before I left, he called to me, ‘Come here, my boy’ — started to say something, then floundered and drowned in another flood of tears. Eventually, he

managed to say what he wanted: ‘Don’t let them do anything to my leg.

Don’t let them take it off!’

“Behind the bland withdrawn expression what terrors moved! Behind the midnight agony ... That a cripple might lose his remaining leg — his final vestige of independence, or manhood, would go. ...

“The lies and half-truths that I have spread about Dad — alcoholic, fought in the war, etc. The truth — humility, resignation to suffering. A character who deliberately propagates and establishes a public

image compounded of cowardice, weakness, dependence of another man who was the exact opposite. But done, not out of hate, but in submission to the inevitability of his (the other man’s — Dad’s) fate — and, finally, love.“

Athol Fugard (Middelburg (ZA), 11 juni 1932)

De Japanse schrijver Yasunari Kawabata werd geboren op 11 juni 1899 in Osaka. Zie ook alle tags voor Yasunari Kawabata op dit blog.

Uit: First Snow on Fuji (Vertaald door Michael Emmerich)

„Gazing at the photograph, Takako tried to imagine the princess as she would have looked hoisting a stone onto the mound with the group captain, but the image that came was simply an image. Takako felt no connection to it. Her reading of the articles in the previous day's paper had left her feeling sorry for the princess, who had after all been forced by church law and by certain customs of the English royal family to abandon her love, but that feeling was now gone. In some ways yesterday's empathy itself seemed like a foreign story.

    Takako was unable to read one of the other stories in "This Country, That Country" with so much detachment, however. The story described two actual cases of "spouse swapping."

    The first incident had occurred in Sweden. Two married couples, the Polsens and the Petersons, lived in adjacent apartments in a single building in Egresund, a town near Stockholm. Mr. Polsen and Mr. Peterson were friends of long standing, and they and their wives had grown so close that they lived essentially as a single family. Then, on the twenty-ninth (the article ran on November second, so it must have been October twenty-ninth), the two husbands swapped wives—or to look at it from the other point of view, the wives swapped husbands. In short, the couples were divorced and remarried simultaneously. Neither the Petersons nor the Polsens are at all worried about the shock they've given the world, and all four of them are getting along as well as ever, it was reported.“

11-06-2012 om 18:59 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Jacques Fabrice Herman Perk werd geboren in Dordrecht op 10 juni 1859. Zie ook mijn blog van 10 juni 2011.

Twee rozeblaadjes

Zie, hoe de beek langs enge boorden schiet,
En 't rozeblaadje met zich mede-draagt,
Dat vrolijk langs de harde oever vliet,
En draait en wendt, naar 't aan zijn hart behaagt.

Dat andre zoekt de grauwe rots, waar niet
Die domme beek zijn vrije wil belaagt;
En toen 't uit vrije keus te bersten stiet,
Had het zich toch tot volgen niet verlaagd:

Tot iets wordt door zijn aard bestemd, wat leeft;
Dat iets verrichten kán het, want het moet,
En 't voelt zich vrij in 't slaaf-zijn van een wet:

Slaaf, wie zich tegen wat hij moet, verzet,
Maar vrij de wil, van wie al willend doet
De wil van wat geluk en vrede geeft!

Dorpsvesper

Heen is de dag - de nacht nog niet geboren
En langs de bergen wademt avond-dauw
De vogel laat een laatst geneurie horen
In roerloze aandacht luistert de landouw

De zwerver daalt, in zielsgepeins verloren
In 't dal, en naar 't gehucht van wit en grauw
Daar klinken vrome tonen uit de toren -
De star der liefde flinkert zilver-blauw

Het kerkje bracht, wie danken wilden, samen
En wierook en gezang golft uit de poort
En op het dankgebed zegt alles "amen" -

De zwerver schrijdt, in zoet gepeins, weer voort;
Waar zoveel eensgezinden samenkwamen,
Daar sterft de haat, en wordt geen klacht gehoord

Avond

Wanneer in ademloze schemerschijn
De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen,
En de aarde staart naar de eerste tintelingen
Der zilvren spangen van het nachtgordijn;

Als dan door 't loof der luistrende jasmijn
De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen,
En sluimer daalt op brede duivezwingen...
Dan is het zalig, om alleen te zijn.

Dan is het zalig, 't lachend oog te luiken,
Waar fulpen rust op neerzijgt, die verkwikt,
En leeft van 't zoete liefdedromen sluiken.

O, driewerf zalig, wie het werd beschikt,
Om in de zee der sluimring neer te duiken
Als daar een lief gelaat hem tegenblikt!

Jacques Perk (10 juni 1859 - 1 november 1881)

De Nederlandse schrijver Louis Couperus werd op 10 juni 1863 geboren in Den Haag. Zie ook alle tags voor Louis Couperus op dit blog.

Uit: Iskander. De roman van Alexander den Groote

“De nazomerzon brandde neêr over het Kamp van Kyros, de wijde vlakte in Cilicië, waar, volgens de overlevering, een eeuw her de jonge Kyros had gekampeerd. De stralende hemel scheen onverzoenbaar van gloed, dadelijk al, in de eerste ure des dags. De achterhoede van het Macedonische leger bewoog over de zanden heen als een slang, fabelmonster, met dof glanzende schubben van ijzer en brons, die waren de schilden, met de kam der oppiekende lansen, die schenen de steile rugharen van den voort schuivenden draak, terwijl de vooraf gaande ruiterij er de duizendvoudige kop van scheen.

De soldaten, ijzeren helmkap achter op de ongeschoren, gegroefde, gebruinde aangezichten, marcheerden reeds twee uren lang, van voor de zon was achter de Cilicische bergen gerezen in een wijd luchtmeer van ròze dauw, dien, neêr droppende, de dorre weg met het drooge zand dadelijk dronken. De stoere soldaten - velen hunner hadden onder Filippos gestreden - rumoerden luidruchtig: luid stemmengedruisch drong de zwijgende, wijde vlakte door, geleidelijk langs den telkens draaienden weg, die telkens verloren in, zich ook telkens weêr hief ùit het zand. Nu blies er geen wind en in rust lagen de wijde zanden geeffend. Geen boom wees de rotsen uit.

De soldaten wisten, dat Alexandros Tarsos bereikt had. Daar wachtte hij hen. Zij kwamen van Cappadocië, waar Abistamenes, die er hen had gehouden ter overheersching van het gewest, hen niet meer van noode had. Nu gingen zij den Koning en het groot avontuur te gemoet: de verovering van het geheimzinnige Oosten, sedert, den Granikos overgestoken, Klein-Azië veroverd was. En zij waren vroolijk, zorgelooze gelukzoekers gelijk. Zij dachten niet aan wat zij verlaten hadden, Macedonië, de Grieksche gronden, hunne vrije kinderen, vrouwen en luttele bezittingen. Gewend aan den krijg, dragend hunne litteekenen als ordeteekenen, wachtte hen ginds de oorlog en de Fortuin: zij, die nooit week van de zijde van Alexandros.”

Louis Couperus (10 juni 1863 – 16 juli 1923)

De joods-Amerikaanse schrijver Saul Bellow werd geboren op 10 juni 1915 te Lachine, een voorstad van Montreal. Zie ook alle tags voor Saul Bellow op dit blog.

Uit: Herzog

„When some new thought gripped his heart he went to the kitchen, his headquarters, to write it down. The white paint was scaling from the brick walls and Herzog sometimes wiped mouse droppings from the table with his sleeve, calmly wondering why field mice should have such a passion for wax and paraffin. They made holes in paraffin-sealed preserves; they gnawed birthday candles down to the wicks. A rat chewed into a package of bread, leaving the shape of its body in the layers of slices. Herzog ate the other half of the loaf spread with jam. He could share with rats too.

All the while, one corner of his mind remained open to the external world. He heard the crows in the morning. Their harsh call was delicious. He heard the thrushes at dusk. At night there was a barn owl. When he walked in the garden, excited by a mental letter, he saw roses winding about the rain spout; or mulberries – birds gorging in the mulberry tree. The days were hot, the evenings flushed and dusty. He looked keenly at everything but he felt half blind.

His friend, his former friend, Valentine, and his wife, his ex-wife Madeleine, had spread the rumor that his sanity had collapsed. Was it true?

He was taking a turn around the empty house and saw the shadow of his face in a gray, webby window. He looked weirdly tranquil. A radiant line went from mid-forehead over his straight nose and full, silent lips.

--------------------------------------
Late in spring Herzog had been overcome by the need to explain, to have it out, to justify, to put in perspective, to clarify, to make amends.

At that time he had been giving adult-education lectures in a New York night school. He was clear enough in April but by the end of May he began to ramble. It became apparent to his students that they would never learn much about The Roots of Romanticism but that they would see and hear odd things. One after another, the academic formalities dropped away. Professor Herzog had the unconscious frankness of a man deeply preoccupied. And toward the end of the term there were long pauses in his lectures.“

Saul Bellow (10 juni 1915 - 5 april 2005)

 In 1990

De Nederlandse schrijfster Mensje van Keulen werd op 10 juni 1946 geboren in Den Haag. Zie ook alle tags voor Mensje van Keulen op dit blog.

Uit: Langs deze mij onsympathieke weg...

„Het is een hele tijd geleden dat ik er achter kwam dat er verschil is in de manier waarop de Berlagebrug van hout, steen en ijzer is en de manier waarop diezelfde brug mooi is. Iets minder lang geleden is het sinds ik begreep dat ik sommige mensen die in andere opzichten dan ik in een koe een ‘heerlijk’ dier zien, smerige vleeseters vind.

Zo is de tijd die er voorbij is gegaan nog korter sinds ik vernam dat het schoonste gedicht van de ongezonde dichter Graftdijk door ene Luijters/Schippers/Mechanicus werd geschreven. Bewonderde ik in dat gedicht de dubbele bodem en de grappigheid van sommige wendingen, het bleef een zwakke vlam in een oeuvre van eindeloze duisternis. Toen bleek dat het niet van de poëet Graftdijk was maar dat het kwam uit de koker van het genre dichters dat me de laatste jaren soms met hun pen vermochten te ontroeren of verbazen door helder inzicht, kon ik er even vrede mee hebben.

Maar het genre Graftdijkdichters waarover ik de laatste jaren toenemende zorgelijke gedachten heb, die kunstenaars zijn niet eens flauwe prozaschrijvers wat ze zouden zijn als ze hun gedichtvormige uitwerpselen nog enige grap, lichtvoetigheid of zelfs maar een banale betekenis mee hadden gegeven (o wat zou zo'n vergissing een welkome verlichting in mijn sombere gedachten zijn) nee, niets van dit al: deze poëten zijn even hol als pretentieus, even veeleisend als veelhijsend. Hun emoties zijn even onecht als nageaapt, hun zieleleven is zo verpauperd, hun dichterlijke vonk brandt op zo'n laag pitje, hun alerte oogopslag is zo verlebberd, dat geen mens zich aan hun werk kan verkwikken, troosten, of zelfs maar in de trein op weg naar zijn naargeestige werkkring kan laten afleiden. Zo erg is het, zo ver zijn deze dichters door hun onuitroeibare jeugdzonde uitgehold dat ze niet meer kunnen ophouden. En zulk een dichter verlekkert zich erin om Van het Reve wanneer hij een minder aangenaam werk - gedichten dus - laat verschijnen, iemand te noemen die niets nieuws te melden heeft, praalt, hopeloos gearriveerd is en ‘dat het misschien praktischer is hem niet meer als schrijver te beschouwen maar als iemand die schrijft en er af en toe flink “naast” schrijft’.

Mensje van Keulen (Den Haag, 10 juni 1946)

De Nederlandse schrijver Jan Brokken werd geboren op 10 juni 1949 in Leiden. Zie ook alle tags voor Jan Brokken op dit blog.

Uit: De Regenvogel

“ De eerste man uit Libreville die ik leerde kennen heeft nooit bestaan. Hij heette Joseph Timar. Hij was jong en fatsoenlijk. Te fatsoenlijk voor een stadje aan de rand van het oerwoud.

Timar arriveerde aan het begin van de crisisjaren in Afrika. Het schip dat hem in drie weken tot op een halve graad van de evenaar had gebracht, bleef mijlenver uit de kust liggen; een motorvlet zette hem

aan wal.

Vanaf zee gezien was Libreville in die vroege jaren dertig weinig meer dan een vlek tussen dampend groen. Een paar huizen, een paar overheidsgebouwen, een zeeboulevard van rode sintels met aan

weerszijden palmen, om de honderd meter een factorij en, recht in de wind, een markt voor inboorlingen. Direct achter dat plukje beschaving rees de dofgroene muur op die je direct al de indruk gaf dat het oerwoud een onneembare vesting was.

Niemand wachtte Timar op, niemand controleerde zijn bagage. Hij liep de betonnen steiger af en hield een vrachtwagen aan die hem regelrecht naar Central reed, het enige hotel van de stad. Het telde

vijf kamers die het grootste deel van het jaar leegstonden. Wanneer de houthakkers uit de binnenlanden voor zaken in het kustplaatsje moesten wezen, aten en dronken ze in Central, maar tegen bedtijd staken ze de straat over, waggelden op goed geluk een hut binnen, stopten de man die daar woonde een tientje toe, joegen hem weg en kropen op de mat naast zijn vrouw. Alleen nieuwkomers logeerden in Central, tot ze de gewoonte van de houthakkers hadden overgenomen.

Timar kwam uit La Rochelle. Met zijn drieëntwintig jaren geloofde hij wat talloze jonge Europeanen voor hem geloofd hadden: dat hij het met de kaken op elkaar wel zou rooien in de wildernis. Hij vreesde de ziektes van het oerwoud niet en hoopte er op een fatsoenlijke manier grof geld te verdienen. Dat fatsoenlijke zat er bij hem ingebakken; hij was door zijn moeder en zijn oudere zuster opgevoed en die hadden hem zo verschrikkelijk fatsoenlijk gemaakt dat hij eraan ten onder zou gaan.

Een van zijn ooms, een politicus, een senator, had hem een baan bij een koloniale firma bezorgd. Timar zou de leiding krijgen over een factorij op een honderd kilometer van de kust.“

Jan Brokken (Leiden, 10 juni 1949)



Zie voor nog meer schrijvers van de 10^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

10-06-2012 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, criticus en filosoof Maarten Doorman werd geboren op 9 juni 1957 in Medina Sidonia (Spanje). Zie ook alle tags voor Maarten Doorman op dit blog.

Blindganger

Een goudvis in de zandbak zwemt
in de vijver bakt een jongen taart
het water schrikt niet van de vorm
het zand in golfjes ligt bedaard

Er zijn twaalf auto's gepasseerd
en een als voorbijganger verklede wandelaar
het geeft niet van die jongen: hij heeft
nog drie levens en het er zelf naar gemaakt

Wel heeft hij redelijk zacht haar en een vliegtuig
nog niet geheel in elkaar, het is op de wielen
en het verven na klaar, het moet ervan komen

dat het zweeft, hij weet hoe het vliegt
en dat van de vorm het water niet schrikt.
Misschien als er een scooter langskwam.

La gare

       De avond ruikt licht naar gist, dan naar jou.
Een lokomotief glijdt aan het station voorbij

zonder trein. Er is geen verband.

De hoogspanningsdraden tikken tegen de kou

van de mist. Vanwaar opeens jouw hand

als een dief door mijn haar - alsof

een vrouw niet gewoon kan zijn.

       En bij elkaar

waren we de omgegooide stoelen

van een plotseling verlaten tafel

in ons slordig onverwacht

in een kamer liggen

waar dingen met omhaal niets meer bedoelen,

nooit iets meer leven zou.

      De liniaal van het spoor ligt langs de nacht,

de herfst rook gister even naar jou.

Maarten Doorman (Medina Sidonia, 9 juni 1957)

De Nederlandse schrijver Xander Michiel Beute werd geboren op 9 juni 1975 te Gouda. Zie ook alle tags voor Xander Michiel Beute op dit blog.

Uit: Travolta

“Johan leeft bijna dertig jaar. Hij heeft weinig vriendinnen van vlees en bloed tot zich genomen. Maria in de brugklas. Dansen op feestjes in garages. ‘Slijpen’ noemden ze het. Zes jaar later, Laura. Vier maanden lang op dinsdag- en donderdagmiddag vrijen in het bed van haar ouders. Dansen deden ze niet. Tenslotte besloot Laura haar dinsdag- en donderdagmiddagen met een ander te slijten. En dat was dat. Johan gooide zijn postzegelverzameling in de prullenbak. De modelvliegtuigen verdwenen van de plank boven zijn bed. De posters van Madonna, Genesis en Toto gingen van de muren. Een nieuwe vriendin kreeg hij er niet mee.

Hij werd student en zoende soms op feestjes. Twee keer ging een dronken meisje mee naar zijn kamer. Het bleef bij die twee.

In zijn eentje ging het hem stukken beter af in de liefde. Binnen met de deur op slot waren er mooie vrouwen genoeg om mee te dansen. Een koptelefoon om zijn huisgenoten geen last te bezorgen. Ogen dicht en ze was in zijn armen.

Hij maakte dat ze korte rokjes droeg. De bovenste knoopjes van haar blouse los. Hoerig bijna. Haar lichaam kostte geen moeite. Hij voelde het binnen minuten onder zijn vingers, likte het voordat het afbedacht was. Kuste de binnenkant van haar dijen terwijl ze nog geen borsten had. Neukte haar en plakte intussen nog haastig een moedervlek op haar onderbuik. Maakte op het nippertje haar tepels dikker. Hij kwam in haar klaar.

Het gezicht was een probleem. Het veranderde steeds. Tenslotte knipte hij er eentje uit de Viva. Een gezicht ingelijst door lichtbruine haren tot op haar schouders, lichtblauwe ogen, een smalle neus, een klein kuiltje in haar kin... Eveline. Eeuwig glimlachend. Zijn vrouw.”

Xander Michiel Beute (Gouda, 9 juni 1975)

Gouda

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Mirko Bonné werd op 9 Juni 1965 in Tegernsee / Oberbayern. Zie ook alle tags voor Mirko Bonné op dit blog.

Das schwarze Heft

Was notierte ich da über Katzen,
zweihundertzehn Katzen im Keller
der Eremitage? Und die Bankbrücke
über die Mojka mit den vier Greifen?
Sie verdoppeln das Kleingeld derer,
die hinübergehen wie zum Tod
zu den Trolleybussen
mit dem schiefen
Stromabnehmer. Da schliefen
an beschlagene Scheiben gelehnt
Russinnen wie sie in dem roten Mantel:
An der Fontanka stehend sah sie hinaus
auf den Fluss, als ich nervös rauchte
am Balkon der Majakowski-Bibliothek.
Wie aus dem Nichts nach der Lesung
stand sie vor mir und fragte auf Deutsch:
Warum hast du kein Gedicht vorgetragen?
Von der Newa kommen Militärwagen,
die im Geniesel den Schlossplatz
vorm Winterpalast überfluten
binnen Minuten,
im Regen der Lautsprecher
an einem verwaisten Kassenhaus
plärrt und keiner hört, obwohl
die Frauenstimme schön klingt,
sie hustet. Klebstoff und Kleister,
ausgekochtes Leder und die süße
Erde, in die nach Brandbomben
geschmolzener Zucker lief,
aßen die Leute, verhungert,
erfroren, elfhunderttausend,
als meine Großeltern jung vermählt
hinter verrußten Scheiben durchs Getto
zur arisierten Gentleman-Gummifabrik
von Lodz Tram fuhren. Blockade.
Leningrad. Die Krähen
über der Auferstehungskirche.
Da waren Leonardo, Watteau, Friedrich,
Fragonard und Runge, vor Mausfraß
bewahrt von den zweihundertzehn
Katzen im Keller der Eremitage,
und da war Gauߒ Sternwarte
beim Anflug auf Pulkowo.
Kasaner Kathedrale,
der Duft und die Leere,
verlassene Tragflächenfähre.
Sommergarten und Winterkanal.
Das Haus für Graf Orlow in Rufweite
Katharinas – Favorit, sagte die Dame
mit dem Pullunder voller Geranien
und fragte: Was kritzeln Sie da
eigentlich in das schwarze Heft?

Mirko Bonné (Tegernsee, 9 juni 1965)

De Italiaanse schrijver van Duitse afkomst Curzio Malaparte (pseudoniem van Kurt Erich Suckert) werd geboren in Prato Toscane, 9 juni 1898. Zie ook alle tags voor Curzio Malaparte op dit blog.

Uit: Die Haut (La Pelle, vertaald door Hellmut Ludwig)

“Als es mir endlich gelang, den Nagel zu entfernen und den Schuh anzuziehen, war die Kompanie, deren Führung ich übernehmen sollte, schon seit einer Weile im Hof der Kaserne angetreten. Die Kaserne war ein altes Kloster in der Gegend der Torretta, jenseits der Mergellina, im Laufe der Jahrhunderte und durch die Bombardements arg baufällig geworden. Der Hof in Form eines Kreuzganges war auf drei Seiten von einem Portikus mit mageren Säulen aus grauem Tuff umgeben, auf der vierten Seite von einer hohen gelben Mauer, bedeckt von Moderflecken und großen Marmortafeln, auf denen unter großen schwarzen Kreuzen lange Kolonnen von Namen eingemeißelt waren. Das Kloster war während einer früheren Cholera-Epidemie Lazarett gewesen, und dies waren die Namen der an der Cholera Gestorbenen. An der Mauer stand in großen schwarzen Buchstaben geschrieben: Requiescant in pace. Oberst Palese wollte mich persönlich meinen Soldaten vorstellen, in einer jener traulichen Zeremonien, an denen alte Militärs so sehr hängen. Er war ein großer, hagerer Mann mit schlohweißen Haaren. Er drückte mir schweigend die Hand und seufzte wehmütig lächelnd. Die Soldaten - sie waren fast alle sehr jung und hatten sich gegen die Alliierten in Afrika und Sizilien gut geschlagen, und aus diesem Grunde hatten die Alliierten sie dazu ausgewählt, die Keimzelle des italienischen Befreiungskorps zu stellen - standen im Hofe angetreten, dort vor uns, und blickten auf mich. Sie trugen gleichfalls Uniformen, die man den vor El Alamein und Tobruk gefallenen englischen Soldaten abgenommen hatte, ihre Schuhe waren Schuhe von Toten. Ihre Gesichter waren bleich und abgezehrt, die Augen weiß und ohne Bewegung, aus einer weichen, trüben Materie gebildet. Sie blickten starr auf mich, ohne, schien es mir, mit den Wimpern zu zucken. Oberst Palese gab ein Zeichen mit dem Kopf, und der Feldwebel brüllte: »Kompanie, stillgestanden!« Der Blick der Soldaten ruhte schwer auf mir, mit der schmerzlichen Intensität des Blicks einer toten Katze. Ihre Gliedmaßen wurden regungslos, sie erstarrten im Stillgestanden. Die Hände, die die Gewehre preßten, waren weiß und blutleer: Die schlaffe Haut der Fingerspitzen hing herab wie das Leder eines zu weiten Handschuhs.

Curzio Malaparte (9 juni 1898 – 19 juli 1957)

De Amerikaanse schrijver Charles Webb werd geboren op 9 juni 1939 in San Francisco. Zie ook alle tags voor Charles Webb op dit blog.

Uit: The Graduate

„Benjamin nodded.

"Aren't you just thrilled to death?"

He walked on through the room, nodding at several more guests, and into the dining room where there was a tray of bottles on the dining-room table and a bucket of ice and some glasses. He selected one of the largest and poured it full of bourbon. Then he took several swallows, closed his eyes a moment and took several more. He refilled the glass to the top and turned around to see his mother standing in front of him.

"What's that," she said, frowning at the glass in his hand.

"This?"

"Yes."

"I don't know," he said. "Maybe it's a drink."

His mother turned her frown up to his face. "Ben, what's the trouble," she said.

"The trouble is I'm trying to get out of this house!"

"But what's on your mind."

"Different things, Mother."

"Well, can't you worry about them another time?"

"No."

Mrs. Braddock reached for his drink. "Here," she said, taking it. "Come out to the kitchen for a minute."

Benjamin shook his head but followed her through the swinging door and into the kitchen. Mrs. Braddock walked to the sink and poured out most of the drink, then filled the glass with water. "Can't you tell me what you're worried about?" she said, drying off the glass with a dish towel beside the sink.

"Mother, I'm worried about different things. I'm a little worried about my future."

Charles Webb (San Francisco, 9 juni 1939)

De Oostenrijkse schrijfster en pacifiste Bertha Sophie Felicitas Barones von Suttner werd geboren op 9 juni 1843 in Praag. Zie ook alle tags voor Bertha von Suttner op dit blog.

Uit: Memoiren

„Bei dem Bilde meines Vormundes muß ich noch etwas verweilen. Meine ganze Kindheit und erste Jugend hat es freundlich durchleuchtet. Friedrich Landgraf zu Fürstenberg war meines verstorbenen Vaters Kamerad und Freund gewesen, und seine übernommene Aufgabe als Vormund und Beschützer und sorgender Freund des vaterlosen Kindes hat er bis zu seinem Tode treu erfüllt. Ich betete ihn einfach an, betrachtete ihn als ein höheres Wesen, dem ich unbedingten Gehorsam, Verehrung und Liebe schuldete und auch gerne zollte. Er war ein älterer Herr, über fünfzig, als ich zur Welt kam, und wie Kinder in der Alterschätzung schon sind, mir schien er uralt, aber urlieb. So lächelnd, so heiter, so Grandseigneur, so unbeschreiblich gütig. Diese mitgebrachten Zuckerbäckerwaren, diese reichen Weihnachtsgeschenke, diese Sorge um meine Erziehung, meine Gesundheit, meine Zukunft!

Grandseigneur: das war er ja tatsächlich. Mitglied des stolzesten österreichischen Hochadels, Feldzeugmeister, zuletzt Kapitän der Arcièrengarde, eine der ersten Stellungen bei Hofe. Fehlte bei keinem großen Hoffest und brachte mir von jedem Kaiserdiner so schöne Bonbons mit. Seine hohe Stellung flößte mir mehr Stolz als Respekt ein. Für mich war er der »Fritzerl«, dem ich du sagte, dem ich, solange ich klein war, auf die Knie stieg und den Schnurrbart zupfte.

Er starb unverheiratet. Sein Leben war so regelmäßig eingeteilt, es verlief so ohne Sorgen, ohne Leidenschaften, zwischen Dienst und Geselligkeit, daß nie der Wunsch aufkam, es zu verändern. In Wien bewohnte er eine schöne Garçonwohnung in der Inneren Stadt; in Mähren besaß er eine Herrschaft, wo er öfters ein paar Sommerwochen zubrachte, um nachzusehen, was seine Beamten treiben; doch zog er es vor, statt bei sich in dem einsamen Schloß zu wohnen, als Gast bei seiner alten Mutter und bei seinen verschiedenen Schwestern die Sommermonate zuzubringen. Reisen unternahm er niemals. Hinter den österreichischen Grenzpfählen hörte die Welt für ihn auf.“

Bertha von Suttner (9 juni 1843 - 21 juni 1914)

De Vlaamse dichter en schrijver Willy Roggeman werd geboren in Ninove op 9 juni 1934. Zie ook alle tags voor Willy Roggeman op dit blog.

Epures (2)

Tijdscalpels snijden het ptolemeïsch vel

zijn tumors herinnering en illusie.

Klokarmen spreiden tot wonden voor en na.

Het zomers lichaam op de dobbelsteen: rug-

vuur. Huiden op het oog, pantsers op het hart,

leven naar de fictie van het centrum toe.

Willy Roggeman (Ninove, 9 juni 1934)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e juni ook mijn blog van 9 juni 2011 deel 2.

09-06-2012 om 11:42 geschreven door Romenu  

De Belgisch-Amerikaanse, Franstalige schrijfster Marguerite Yourcenar werd geboren in Brussel op 8 juni 1903. Zie ook alle tags voor Marguerite Yourcenar op dit blog.

Uit: Memoirs of Hadrian (Vertaald door Grace Frick, in samenwerking met de schrijfster)

”Whatever I had I chose to have, obliging myself only to possess it totally, and to taste the experience to the full. Thus the most dreary tasks were accomplished with ease as long as I was willing to give myself to them. Whenever an object repelled me, I made it a subject of study, ingeniously compelling myself to extract from it a motive for enjoyment. If faced with something unforeseen or near cause for despair, like an ambush or a storm at sea, after all measures for the safety of others had been taken, I strove to welcome this hazard, to rejoice in whatever it brought me of the new and unexpected, and thus without shock the ambush or the tempest was incorporated into my plans, or my thoughts. Even in the throes of my worst disaster, I have seen a moment when sheer exhaustion reduced some part of the horror of the experience, and when I made the defeat a thing of my own in being willing to accept it. If ever I am to undergo torture (and illness will doubtless see to that) I cannot be sure of maintaining the impassiveness of a Thrasea, but I shall at least have the resource of resigning myself to my cries. And it is in such a way, with a mixture of reserve and of daring, of submission and revolt carefully concerted, of extreme demand and prudent concession, that I have finally learned to accept myself.

(…)

Halcyon seasons, solstice of my days... Far from exaggerating my former happiness, I must struggle against too weak a portrayal; even now the recollection overpowers me. More sincere than most men, I can freely admit the secret causes of this felicity: that calm so propitious for work and for discipline of the mind seems to me one of the richest results of love. And it puzzles me that these joys, so precarious at best, and so rarely perfect in the course of human life, however we may have sought or received them, should be regarded with such mistrust by the so-called wise, who denounce the danger of habit and excess in sensuous delight, instead of fearing its absence or its loss; in tyrannizing over their senses they pass time which would be better occupied in putting their souls to rights, or embellishing them. At that period I paid as constant attention to the greater securing of my happiness, to enjoying and judging it, too, as I had always done for the smallest details of my acts; and what is the act of love, itself, if not a moment of passionate attention on the part of the body? Every bliss achieved is a masterpiece; the slightest error turns it awry, and it alters with one touch of doubt; any heaviness detracts from its charm, the least stupidity renders it dull.

Marguerite Yourcenar (8 juni 1903 – 17 december 1987)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Ulf Stolterfoht werd geboren op 8 juni 1963 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Ulf Stolterfoht op dit blog.

Uit: fachsprachen I – IX

1.
DIN 2330: begriffe und benennungen.
allgemeine grundsätze

berlin. ballung der besten. gesundes-wort-beginnt-
an-der-wurzel-adepten. mal richtig abzumanteln
bis aufs morph. gut. freitag: arbeit am wort-
schatz. liebevolles eindringen in den sprachleib.

samstag: bereitstellung eines zeichenvorrats. be-
griffsinventur. sonntag: sonderlexik. halbtermini.
scheinsubstantivierung. am abend jeweils arbeitsdienst
in kontextfreier rede. erklärung der «scheuche». Dann

ging man auseinander. // wien. pension «gnadenwahl».
hier ist man unter sich. problem des eichte / *ich.
bezüglich eisenfrei/arm/los verbale explosionen.
durchaus auf ausdruckshöhe zwar doch weit entfernt

vom zu erstellenden glossar. halbherzige einigung auf
«jenes das die größte merkhilfe aufweist». // düssel-
dorf im herbst. die kühlsten köpfe der sprachlichen
not - sie klanglich aufzumöbeln. rechtfertigung des

lauschangriffs: erstmals wird stimmabdruck genommen.
das regelwerk scheint wasserdicht. doch wirkendes wort
vom erhabenen braille: die normenpräger sollen später
nicht umsonst «««alleine an der spur vergangen sein»»».

Ulf Stolterfoht (Stuttgart, 8 juni 1963)

De Australische dichteres en librettiste Gwen Harwood werd geboren op 8 juni 1920 in Taringa, Queensland. Zie ook alle tags voor Gwen Harwood op dit blog.

Dichterliebe

So hungry-sensitive that he
craves day and night the pap of praise,
he'll ease his gripes or fingerpaint
in heartsblood on a public page.
The ordinary world must be
altered to circumvent his rage.

He'll tell, with stylish Angst of course,
the inmost secrets of our bed.
Words are far worse than drugs; there is
no hope of surfeit or remorse.
The world lies wide, and warm. No kiss,
no child, no prayer will keep him here.

I'll wash the floors. He'll watch the stars.
I'll salt his life with common sense.
He'll suck my sap and vigour down
the crude mouth of his private hell.
Visions have no equivalents.
He'll die of drink and candy bars.

Gwen Harwood (8 juni 1920 - 5 december 1995)

De Oostenrijkse dichter en vertaler Gerald Bisinger werd geboren op 8 juni 1936 in Wenen. Zie ook alle tags voor Gerald Bisinger op dit blog.

Jetzt etwas zu sagen

In einem Gasthausvorgarten sitz
ich an der Vorgartenstraße ein
wenig sonnenbestrahlt soeben hab
einen Blick ich auf die Donau ge-
worfen in der Ferne auch auf den
Leopoldsberg was will ich heute
am Ersten des Mai was nicht hab
schon ich geschrieben ich aß Pa-
latschinken mit Marmelade (sie aus
Marillen) gut bin ich ausgeschissen
und genieße den Zustand trink Rot-
wein trink Sodawasser von Oregano
den Geruch in der Nase und mehr
noch von Knoblauch schreib ich an
diesem Gedicht verspüre den Wunsch
nicht donauabwärts demnächst zu
verreisen altere so vor mich hin
und habe niemand jetzt etwas zu sagen

Gerald Bisinger (8 juni 1936 – 22 februari 1999)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Oostenrijkse dichter, vertaler, danser en choreograaf Udo Kawasser werd geboren in 1965 in Vorarlberg. Zie ook alle tags voor Udo Kawasser op dit blog.

muezzin über brooklyn

ein geviert auch schattenteich
über das ein singsang
brandet in die verwahrlosten
zwischenräume
müllfetzen ein liebeslied
mir gerade
das minarett des bankhochhauses
die hängenden steingärten
semiramis   gerade mir
ins herz   diese finsternisse
in den körpern
und die kleegefasste schrift
in kafkas fenster
schweigt
allahs lied im blockmeer
verkeilter architekturen so
ein konglomerat von lücken
sich versperrenden
und die hintergärten
restleiber warten
ja die gibts
...
(ny, sept.97+jan.99)

Udo Kawasser (Vorarlberg, 1965)

08-06-2012 om 19:18 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Pamuk werd geboren op 7 juni 1952 in Istanbul. Zie ook alle tags voor Orhan Pamuk op dit blog.

Uit: Snow (Vertaald door Maureen Freely)

„As he watched the snow fall outside his window, as slowly and silently as the snow in a dream, the traveler fell into a long-desired, long-awaited reverie; cleansed by memories of innocence and childhood, he succumbed to optimism and dared to believe himself at home in this world. Soon afterward, he felt something else that he had not known for quite a long time and fell asleep in his seat.
Let us take advantage of this lull to whisper a few biographical details. Although he had spent the last twelve years in political exile in Germany, our traveler had never been very much involved in politics. His real passion, his only thought, was for poetry. He was forty-two years old and single, never married. Although it might be hard to tell as he curled up in his seat, he was tall for a Turk, with brown hair and a pale complexion that had become even paler during this journey. He was shy and enjoyed being alone. Had he known what would happen soon after he fell asleep—with the swaying of the bus his head would come to lean first on his neighbor's shoulder and then on the man's chest—he would have been very much ashamed. For the traveler we see leaning on his neighbor is an honest and well-meaning man and full of melancholy, like those Chekhov characters so laden with virtues that they never know success in life. We'll have a lot to say about melancholy later on. But as he is not likely to remain asleep for very long in that awkward position, suffice it for now to say that the traveler's name is Kerim Alakusoglu, that he doesn't like this name but prefers to be called Ka (from his initials), and that I'll be doing the same in this book. Even as a schoolboy, our hero stubbornly insisted on writing Ka on his homework and exam papers; he signed Ka on university registration forms; and he took every opportunity to defend his right to continue to do so, even if it meant conflict with teachers and government officials. His mother, his family, and his friends all called him Ka, and, having also published some poetry collections under this name, he enjoyed a small enigmatic fame as Ka, both in Turkey and in Turkish circles in Germany.“

Orhan Pamuk (Istanbul, 7 juni 1952)

De Duitse schrijfster Monika Mann werd als vierde kind van Thomas Mann geboren op 7 juni 1910 in München. Zie ook alle tags voor Monika Mann op dit blog.

Uit: Das fahrende Haus

„Daß meine Brüder und Vettern und Freunde für Amerika kämpften, daß sie dafür – nämlich für Demokratie und Menschenwürde – durchs Feuer gingen und daß mein Vater ein Streiter der Demokratie und Menschenwürde war – für die ich mit meinem Herzen gleichwohl eintrat – und daß er ein guter Freund Roosevelts war, half mir nichts: da es hier nicht um der gleichen, sondern um Quoten ging. Ich war ein Besucher Amerikas, immer wieder um das Visita-Visum eingebend. Die Akten

häuften sich. Als ich nach sechsjährigem amerikanischen Aufenthalt bei Kriegsende meine Emigration anstrebte und die Kanzleien des Kolumbus mir zur Gewohnheit gemacht hatte, häuften sich jene Akten noch mehr. Es kam der Tag, daß ich (dem vorgeschriebenen Bumerangprozeß zufolge) die USA verließ, um von draußen, nämlich von Montreal, Kanada, in aller Form in die USA einzuwandern, was während des Krieges nicht möglich gewesen war.

Abgesehen davon, daß ich das alte, gartenreiche französische Städtchen reizend fand, schauderte ich vor dem Stoß meine Person betreffender Amtspapiere, der mich auf dem American Consulate General Montreals anglotzte: Man konnte meinen, es handle sich um einen sechsfach Vorbestraften. Heil back home hieß nicht, daß ich zu Hause war. Bis dahin sollte jener Stoß und das Spiel der Bürokratie an Dimensionen noch gewinnen!

Nach endlichem Empfang der sogenannten First Papers dauerte es ganz auffallend lang, bis ich endlich das Staatsbürgerrecht, bis ich endlich eingeschworen wurde.“

Monika Mann (7 juni 1910 – 17 maart 1992)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Nikki Giovanni werd geboren op 7 juni 1943 in Knoxville, Tennessee. Zie ook alle tags voor Nikki Giovanni op dit blog.

Nikki-Rosa

Childhood rememberances are
always a drag if you're Black
you always remember things like
living in Woodlawn with no inside toilet
and if you become famous or something

They never talk about how happy
you were to have your mother
all to yourself and how good the
water felt when you got your bath
from one of those

Big tubs that folk in chicago barbeque
in and somehow when you talk
about home
it never gets across how much you
understood their feelings as the
whole family attended meetings

About Hollydale and even though you
remember your biographers never
understand your father's pain as he
sells his stock and another
dream goes

And though your're poor it isn't
poverty that concerns you and
though they fought a lot
it isn't your father's drinking that
makes any difference but only that

Everybody is together and you
and your sister have happy birthdays
and very good Christmasses and I
really hope no white person ever has
cause to write about me
because they never understand

Black love is Black wealth and they'll
probably talk about my hard childhood
and never understand that
all the while I was quite happy

Nikki Giovanni (Knoxville, 7 juni 1943)

De Amerikaanse schrijver Harry Crews werd geboren op 7 juni 1935 in Bacon County, Georgia. Zie ook alle tags voor Harry Crews op dit blog. Harry Crews overleed op 28 maart van dit jaar op 76-jarige leeftijd.

Uit: Celebration

„When Johnson Meechum came up the three steps of his purple double-wide trailer and opened the front door, his wife, Mabel, was waiting for him, her thin hands clenched on her hips, her tinted hair standing from her scalp in a tiny blue cloud. He could look right through the hair to her freckled skull.

He made a small adjustment of the .22-caliber target pistol stuck in the small of his back, behind his belt. He didn't even know why he wore it there. It was not as though she wasn't aware he took it with him when he went out in the morning. She knew everything about him. He knew everything about her. Everything. It was very nearly unbearable at times. He often wondered where all the surprises and lovely secrets had gone. He sometimes felt like he'd be willing to open a vein for one tiny surprise, for one inconsequential secret.

It was terrible to know the most excruciatingly intimate details about her person. He even knew the stink she left in the bathroom was inexplicably tinged with the fragrance of almonds. He had no idea why, but it was. And it had taken him the first two years of marriage to discover that she was capable of leaving a foul odor of any kind anywhere. Nothing stank during those first two years of marriage. Now, after sixty years together, everything stank. Even her age, which she wore like a moldy overcoat, stank of mortality. And he supposed he wore the same stinking overcoat, but if he did, he did everything to resist it, by keeping himself washed down in cologne. Mabel wore nothing, not even face powder. She either had no pride left or had just totally given up on everything.

Johnson didn't know, and he was ashamed to ask. But he could smell her fifteen feet away even if he had a bad head cold. That's why he had taken to sleeping on a blanket on the floor. He told her it was for his bad back, but it was really because of the ripe, almond-tainted effluvium that hovered everywhere about her and the sweat that she never seemed quite able to dig out of the creases and folds of her body. Consequently, she seemed to be covered with the coppery odor of impending death.“

Harry Crews (7 juni 1935 – 28 maart 2012)

De Amerikaanse schrijfster Louise Erdrich werd geboren op 7 juni 1954 in Little Falls, Minnesota. Zie ook alle tags voor Louise Erdrich op dit blog.

Uit: Love Medicine

“The morning before Easter Sunday, June Kashpaw was walking down the clogged main street of oil boomtown Williston, North Dakota, killing time before the noon bus arrived that would take her home. She was a long-legged Chippewa woman, aged hard in every way except how she moved. Probably it was the way she moved, easy as a young girl on slim hard legs, that caught the eye of the man who rapped at her from inside the window of the Rigger Bar. He looked familiar, like a lot of people looked familiar to her. She had seen so many come and go. He hooked his arm, inviting her to enter, and she did so without hesitation, thinking only that she might tip down one or two with him and then get her bags to meet the bus. She wanted, at least, to see if she actually knew him. Even through the watery glass she could see that he wasn’t all that old and that his chest was thickly padded in dark red nylon and expensive down.

There were cartons of colored eggs on the bar, each glowing like a jewel in its wad of cellophane. He was peeling one, sky blue as a robin’s, palming it while he thumbed the peel aside, when she walked through the door. Although the day was overcast, the snow itself reflected such light that she was momentarily blinded. It was like going underwater. What she walked toward more than anything else was that blue egg in the white hand, a beacon in the murky air.

He ordered a beer for her, a Blue Ribbon, saying she deserved a prize for being the best thing he’d seen for days. He peeled an egg for her, a pink one, saying it matched her turtleneck. She told him it was no turtleneck. You called these things shells. He said he would peel that for her, too, if she wanted, then he grinned at the bartender and handed her the naked egg.

June’s hand was colder from the outdoors than the egg, and so she had to let it sit in her fingers for a minute before it stopped feeling rubbery warm. Eating it, she found out how hungry she was. The last of the money that the man before this one had given her was spent for the ticket. She didn’t know exactly when she’d eaten last. This man seemed impressed, when her egg was finished, and peeled her another one just like it. She ate the egg.“

Louise Erdrich (Little Falls, 7 juni 1954)

De Duitstalige dichteres Mascha Kaléko (eig. Golda Malka Aufen) werd geboren op 7 juni 1907 in Krenau of Schidlow in Galicië in het toenmalige Oostenrijk-Hongarije, nu Polen. Zie ook alle tags voor Mascha Kaléko op dit blog.

Wiedersehen mit Berlin

Seit man von tausend Jahren mich verbannt.

Ich seh die Stadt auf eine neue Weise,

So mit dem Fremdenführer in der Hand.

Der Himmel blaut. Die Föhren lauschen leise.

In Steglitz sprach mich gestern eine Meise

Im Schloßpark an. Die hatte mich erkannt.

Und wieder wecken mich Berliner Spatzen!

Ich liebe diesen märkisch-kessen Ton.

Hör ich sie morgens an mein Fenster kratzen,

Am Ku-Damm in der Gartenhauspension,

Komm ich beglückt, nach alter Tradition,

Ganz so wie damals mit besagten Spatzen

Mein Tagespensum durchzuschwatzen.

Es ostert schon. Grün treibt die Zimmerlinde.

Wies heut im Grunewald nach Frühjahr roch!

Ein erster Specht beklopft die Birkenrinde.

Nun pfeift der Ostwind aus dem letzten Loch.

Und alles fragt, wie ich Berlin denn finde?

— Wie ich es finde? Ach, ich such es noch!

Ich such es heftig unter den Ruinen

Der Menschheit und der Stuckarchitektur.

Berlinert einer: »Ick bejrüße Ihnen!«,

Glaub ich mich fast dem Damals auf der Spur.

Doch diese neue Härte in den Mienen …

Berlin, wo bliebst du? Ja, wo bliebst du nur?

Auf meinem Herzen geh ich durch die Straßen,

Wo oft nichts steht als nur ein Straßenschild.

In mir, dem Fremdling, lebt das alte Bild

Der Stadt, die so viel Tausende vergaßen.

Ich wandle wie durch einen Traum

Durch dieser Landschaft Zeit und Raum.

Und mir wird so ich-weiß-nicht-wie

Vor Heimweh nach den Temps perdus …

Berlin im Frühling. Und Berlin im Schnee.

Mein erster Versband in den Bücherläden.

Die Freunde vom Romanischen Café.

Wie vieles seh ich, das ich nicht mehr seh!

Wie laut »Pompejis« Steine zu mir reden!

Wir schluckten beide unsre Medizin,

Pompeji ohne Pomp. Bonjour, Berlin!

07-06-2012 om 19:03 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Thomas Mann werd geboren in Lübeck op 6 juni 1875. Zie ook mijn blog van 6 juni 2010 en eveneens alle tags voor Thomas Mann op dit blog.

Uit: Tristan

„Hier ist >Einfried<, das Sanatorium! Weiß und geradlinig liegt es mit seinem langgestreckten Hauptgebäude und seinem Seitenflügel inmitten des weiten Gartens, der mit Grotten, Laubengängen und kleinen Pavillons aus Baumrinde ergötzlich ausgestattet ist, und hinter seinen Schieferdächern ragen tannengrün, massig und weich zerklüftet die Berge himmelan.

Nach wie vor leitet Doktor Leander die Anstalt. Mit seinem zweispitzigen schwarzen Bart, der hart und kraus ist wie das Roßhaar, mit dem man die Möbel stopft, seinen dicken, funkelnden Brillengläsern und diesem Aspekt eines Mannes, den die Wissenschaft gekältet, gehärtet und mit stillem, nachsichtigem Pessimismus erfüllt hat, hält er auf kurz angebundene und verschlossene Art die Leidenden in seinem Bann, — alle diese Individuen, die, zu schwach, sich selbst Gesetze zu geben und sie zu halten, ihm ihr Vermögen ausliefern, um sich von seiner Strenge stützen lassen zu dürfen.

Was Fräulein von Osterloh betrifft, so steht sie mit unermüdlicher Hingabe dem Haushalte vor. Mein Gott, wie tätig sie, treppauf und treppab, von einem Ende der Anstalt zum anderen eilt! Sie herrscht in Küche und Vorratskammer, sie klettert in den Wäscheschränken umher, sie kommandiert die Dienerschaft und bestellt unter den Gesichtspunkten der Sparsamkeit, der Hygiene, des Wohlgeschmacks und der äußeren Anmut den Tisch des Hauses, sie wirtschaftet mit einer rasenden Umsicht, und in ihrer extremen Tüchtigkeit liegt ein beständiger Vorwurf für die gesamte Männerwelt verborgen, von der noch niemand darauf verfallen ist, sie heimzuführen. Auf ihren Wangen aber glüht in zwei runden, karmoisinroten Flecken die unauslöschliche Hoffnung, dereinst Frau Doktor Leander zu werden…“

Manns werkkamer en schrijftafel, nu in het Thomas Mann Archiv in Zürich

Ozon und stille, stille Luft … für Lungenkranke ist >Einfried<, was Doktor Leanders Neider und Rivalen auch sagen mögen, aufs wärmste zu empfehlen. Aber es halten sich nicht nur Phthisiker, es halten sich Patienten aller Art, Herren, Damen und sogar Kinder hier auf: Doktor Leander hat auf den verschiedensten Gebieten Erfolge aufzuweisen. Es gibt hier gastrisch Leidende, wie die Magistratsrätin Spatz, die überdies an den Ohren krankt, Herrschaften mit Herzfehlern, Paralytiker, Rheumatiker und Nervöse in allen Zuständen. Ein diabetischer General verzehrt hier unter immerwährendem Murren seine Pension. Mehrere Herren mit entfleischten Gesichtern werfen auf jene unbeherrschte Art ihre Beine, die nichts Gutes bedeutet. Eine fünfzigjährige Dame, die Pastorin Höhlenrauch, die neunzehn Kinder zur Welt gebracht hat und absolut keines Gedankens mehr fähig ist, gelangt dennoch nicht zum Frieden, sondern irrt, von einer blöden Unrast getrieben, seit einem Jahre bereits am Arm ihrer Privatpflegerin starr und stumm, ziellos und unheimlich durch das ganze Haus.

Dann und wann stirbt jemand von den >Schweren<, die in ihren Zimmern liegen und nicht zu den Mahlzeiten noch im Konversationszimmer erscheinen, und niemand, selbst der Zimmernachbar nicht, erfährt etwas davon. In stiller Nacht wird der wächserne Gast beiseite geschafft, und ungestört nimmt das Treiben in >Einfried< seinen Fortgang, das Massieren, Elektrisieren und Injizieren, das Duschen, Baden, Turnen, Schwitzen und Inhalieren in den verschiedenen mit allen Errungenschaften der Neuzeit ausgestatteten Räumlichkeiten…“

Thomas Mann (6 juni 1875 - 12 augustus 1955)

De Russische dichter en schrijver Aleksandr Poesjkin werd geboren in Moskou op 6 juni 1799. Zie ook alle tags voor Aleksandr Poesjkin op dit blog.

Der Engel

An Engel steht, ein Glanzgebilde,

An Edens Thor, das Haupt geneigt,

Indeß der tückische, der wilde

Dämon dem Höllenschlund entsteigt.

Der Geist des Zweifels, der Verneinung

Sieht auf das reine Wesen hin,

Und Reue quält bei der Erscheinung

Zum Erstenmal des Bösen Sinn:

Dich nicht umsonst hab' ich betrachtet!

Ich habe, reiner Himmelsgast,

Nicht alles Irdische verachtet,

Nicht alles Himmlische gehaßt!

Die Wolke

Vorbei ist der Sturm, das Gewitter zerstoben,

Was schwebst du allein noch, o Wolke, dort oben!

Verdunkelst allein noch den blühenden Hag,

Betrübest allein den frohlockenden Tag!

Haft eben erst grollend den Himmel umhangen,

Daß zündende Blitze dir zuckend entsprangen;

Hast Donner geschleudert, dich finster gesenkt,

Die lechzende Erde mit Regen getränkt.

Erfrischt ist nun Alles, das Wetter zerstoben,

Verschwinde auch du, letzte Wolke dort oben!

Der Wind, der jetzt kost mit den Blättern am Baum,

Vertreibt dich sonst bald aus dem sonnigen Raum.

Die beiden Raben

Durch die Luft ein Rabe krächzt,

Hungermüd nach Labung lechzt,

Fragt er einen andern Raben:

Werden wir heut Speise haben?

Und der andre Rabe spricht:

Heut an Speise fehlt es nicht:

Tod im Feld, am Waldessaume,

Liegt ein Ritter unter'm Baume.

Wer, warum man ihn erschlug?

Weiß der Fall nur, den er trug,

Weiß des Ritters schwarzes Roß nur

Und sein junges Weib im Schloß nur.

Flog der Fall zum Walde fern,

Blieb das Roß dem Feind des Herrn?

Und die Frau harrt ihres Lieben,

Aber deß nicht, der geblieben ...

Vertaald door Friedrich Martin Bodenstedt.

Aleksandr Poesjkin (6 juni 1799- 10 februari 1837)

Standbeeld in Minsk

De Engelse schrijfster Lesley Blanch werd geboren op 6 juni 1904 in Londen geboren. Zie ook alle tags voor Lesley Blanch op dit blog.

Uit: The Sabres Of Paradise

„Vengeance and violence; such was the Caucasus throughout its dark history, reaching its apogee during the first half of the nineteenth century, when the invading Russian armies marched eastwards acquiring their Asiatic and near-Eastern provinces and met their first check among the Caucasian mountains. All the warring Moslem tribes banded together in one terrible force, and under one man, Shamyl, the Avar, their Prophet and Warrior. In 1834, he sprang on to the scene in a flash of steel, a clap of thunder, like some flamboyant Prince of Darkness, the dramatic nature of his legend and his black banners matched by his back-cloth of towering mountains, perpendicular rock cliffs topped by eagle’s nest aôuls, or fortified villages, hung over ravines slit so deep no light ever penetrated the abyss where torrents raged, and a never-ceasing wind howled down the passes. This was his birth place — the wild mountains of Dagestan, an almost unmapped rock waste, set between the Black Sea and Caspian.

A hundred years or more ago, leading European newspapers devoted columns to Shamyl’s exploits: questions were asked in the House of Commons as to Britain’s commitments in the Caucasus, his bravery was extolled from public platforms, and English ladies were sewing an elaborate piece of bunting designed to become his flag. Shamyl’s heroic stand was interpreted with gratification as a deliberate check to Tzarist designs on India. The Caucasus barred the overland route to Delhi: it was clear, this man was an ally, ‘a really splendid type who stood up to tyrants … and deeply religious, even if he did have several wives…’ Thus the ladies of the parish sewing circle, fortified by tea and pound cake, as they stitched away at an appliqué of scarlet stars on a white ground and dreamed of it fluttering from some dark Caucasian peak. There was no doubt Shamyl had captured England’s imagination.“  

Lesley Blanch (6 juni 1904 - 6 mei 2007)

De Amerikaanse schrijfster Sarah Dessen werd geboren op 6 juni 1970 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Sarah Dessen nop dit blog.

Uit: The Truth About Forever

„Jason was going to Brain Camp. It had another name, a real name, but that’s what everyone called it.

“Okay,” he said, wedging a final pair of socks along the edge of his suitcase. “The list. One more time.”

I picked up the piece of paper beside me. “Pens,” I said. “Notebooks. Phone card. Camera battery.

Vitamins.”

His fingers moved across the contents of the bag, finding and identifying each item. Check and

double- check. With Jason, it was always about being sure.

“Calculator.” I continued, “Laptop. . . .”

“Stop,” he said, putting up his hand. He walked over to his desk, unzipping the slim black bag there,

then nodded at me. “Skip down to list number two.”

I scanned down the page, found the words LAPTOP (CASE), and cleared my throat. “Blank CDs,” I said.

“Surge protector. Headphones. . . .”

By the time we’d covered that, then finished the main list—stopping to cover two other sub-headings,

TOILETRIES and MISCELLANEOUS—Jason seemed pretty much convinced he had everything. Which did not,

however, stop him from continuing to circle the room, mumbling to himself. It took a lot of work to be

perfect. If you didn’t want to break a sweat, there was no point in even bothering.

Jason knew perfect. Unlike most people, for him it wasn’t some distant horizon. For Jason, perfect was

just over the next hill, close enough to make out the landscape. And it wasn’t a place he would just visit.

He was going to live there.“

06-06-2012 om 19:08 geschreven door Romenu  

De Spaanse dichter en toneelschrijver Federico Garcia Lorca werd geboren op 5 juni 1898 in Fuente Vaqueros, Granada. Zie ook alle tags voor Federico Garcia Lorca op dit blog.

DE KREET

De ellips van een kreet
slaat van berg
naar berg.

Vanuit de olijfgaarden
wordt hij een zwarte regenboog
over de blauwe nacht.

Ay!

Als de strijkstok van een altviool
liet de kreet de lange snaren
van de wind trillen.

Ay!

(De grotbewoners komen
met hun lampen naar buiten.)

Ay!

VERWONDERING

Dood bleef hij liggen op straat
met een dolk in zijn borst.
Niemand die hem kende.
Wat trilde de lantaarn!
Moeder.
Wat trilde het lantaarntje
op straat!
Bij dageraad. Niemand
kon nog in zijn ogen kijken
die staarden in de harde lucht.
Ja, dood bleef hij liggen op straat,
en met een dolk in zijn borst
en niemand, niemand die hem kende.

Vertaald door Bart Vonck

Casida der dunklen Tauben

Durch die Äste des Lorbeers hindurch
sah ich zwei dunkle Tauben.
Die eine war die Sonne,
die andere der Mond.
Kleine Nachbarn, sagte ich zu ihnen,
wo ist mein Grab?
In meinem Schwanz, sagte die Sonne.
In meiner Kehle, sagte der Mond.
Und ich, der ich bis zum Gürtel
in der Erde ging,
sah zwei Adler aus Marmor
und ein nacktes Mädchen.
Der eine war der andere,
und das Mädchen war keines.
Kleine Adler, sagte ich zu ihnen:
wo ist mein Grab?
In meinem Schwanz, sagte die Sonne.
In meiner Kehle, sagte der Mond.
Durch die Äste des Lorbeers hindurch
sah ich zwei nackte Tauben.
Die eine war die andere,
und beide waren keine.

Vertaald door Johannes Beilharz 

Federico García Lorca (5 juni 1898 – 19 augustus 1936)

De Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Morriën werd geboren op 5 juni 1912 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Adriaan Morriën op dit blog.

Geestelijke

Zijn leven is gebed en mis geworden.

In 't duister van de kerk schrikt hij nog zelden

terug tot achter deze vrome orde.

't Verleden rinkelt soms in altaarschellen.

God is verneveld tot een log geheel

van plichten en 't verzaken van die plichten;

tot overvloed van heiligen-gezichten:

nog steeds te weinig en al lang te veel.

Er is een honger die zichzelf niet kent.

Een moeheid die tevredenheid voorwendt.

Soms denkt hij aan het leven na dit leven

als aan een ziekte die nooit zal genezen.

Hij heeft zijn handen naar het crucifix geheven.

Maar Jezus aan het kruis kan niet zo eenzaam wezen.

Fabrieksjongen

Het licht ruist door de hoge glazen wanden.

Een jongen vijlt verwoed zijn eerste ijzer

En doet het met de glimlach van de plicht,

Niet wijzer dan toen hij speelde in een ander licht,

Zijn eerste woorden leerde en zijn eerste stappen deed

Over een uitgesleten kleed, aan een te blijde hand.
Maar nu is hij bevriend met mannen en machines

En 's avonds strekt hij zich naast een te mager meisje uit.

Er is een kalme tijdeloosheid in de lucht,

Een vliegwiel dat zijn wentelingen mindert

Zonder dat het de speelse voortgang hindert.

Hij voelt de ongefabriceerde zachtheid van haar hand.

Hij kust haar en zij proeft een smaak van ijzer.

Het is hun eerste misverstand.

Adriaan Morriën (5 juni 1912 – 7 juni 2002)

De Engelse schrijver Ken Follett werd geboren op 5 juni 1949 in Cardiff, Wales. Zie ook alle tags voor Ken Follett op dit blog.

Uit: A Place Called Freedom

„Snow crowned the ridges of High Glen and lay on the wooded slopes in pearly patches, like jewellery on the bosom of a green silk dress. In the valley bottom a hasty stream dodged between icy rocks. The bitter wind that howled inland from the North Sea brought flurries of sleet and hail. Walking to church in the morning the McAsh twins, Malachi and Esther, followed a zigzag trail along the eastern slope of the glen. Malachi, known as Mack, wore a plaid cape and tweed breeches, but his legs were bare below the knee, and his feet, without stockings, froze in his wooden clogs. However, he was young and hot-blooded, and he hardly noticed the cold. This was not the shortest way to church but High Glen always thrilled him. The high mountainsides, the quiet mysterious woods and the laughing water formed a landscape familiar to his soul. He had watched a pair of eagles raise three sets of nestlings here. Like the eagles, he had stolen the laird’s salmon from the teeming stream. And, like the deer, he had hidden in the trees, silent and still, when the gamekeepers came. The laird was a woman, Lady Hallim, a widow with a daughter. The land on the far side of the mountain belonged to Sir George Jamisson, and it was a different world. Engineers had torn great holes in the mountainsides; man-made hills of slag disfigured the valley; massive wagons loaded with coal ploughed the muddy road; and the stream was black with dust. There the twins lived, in a village called Heugh, a long row of low stone houses marching uphill like a staircase.

They were male and female versions of the same image. Both had fair hair blackened by coal dust, and striking pale-green eyes. Both were short and broad-backed, with strongly muscled arms and legs. Both were opinionated and argumentative.

Arguments were a family tradition. Their father had been an all-round nonconformist, eager to disagree with the government, the church or any other authority. Their mother had worked for Lady Hallim before her marriage, and like many servants she identified with the upper class.“

Ken Follett (Cardiff, 5 juni 1949)

De Australische schrijfster Margo Lanagan werd geboren op 5 juni 1960 in Waratah, New South Wales. Zie ook alle tags voor Margo Lanagan op dit blog.

Uit: Black Juice

„We all went down to the tar pit, with mats to spread our weight.

Ikky was standing on the bank, her hands in a metal twin loop behind her. She'd stopped sulking; now she looked, more, starey and puzzled.

Chief Barnarndra pointed to the pit. "Out you go then, girl. You must walk on out there to the middle and stand. When you picked a spot, your people can join you."

So Ik stepped out, very ordinary. She walked out. I thought -- hoped, even -- she might walk right across and into the thorns the other side; at the same time, I knew she wouldn't do that.

She walked the way you walk on the tar, except without the arms balancing. She nearly fell from a stumble once, but Mumma hullooed to her, and she straightened and walked upright out to the very middle, where she slowed and stopped.

Mumma didn't look to the chief, but all us kids and the rest did. "Right, then," he said.

Mumma stepped out as if she'd just herself that moment happened to decide to. We went after her -- only us, Ik's family, which was like us being punished, too, everyone watching us walk out to that girl who was our shame.

In the winter you come to the pit to warm your feet in the tar. You stand long enough to sink as far as your ankles -- the littler you are, the longer you can stand. You soak the heat in for as long as the tar doesn't close over your feet and grip, and it's as good as warmed boots wrapping your feet. But in summer, like this day, you keep away from the tar, because it makes the air hotter and you mind about the stink.

But today we had to go out, and everyone had to see us go.

Ikky was tall, but she was thin and light from all the worry and prison; she was going to take a long time about sinking. We got our mats down, all the food parcels and ice baskets and instruments and such spread out evenly on the broad planks Dash and Felly had carried out.“

Margo Lanagan (Waratah, 5 juni 1960)