De Nederlandse dichter en schrijver Bernard Wesseling werd geboren in Amsterdam op 27 december 1978. Zie ook alle tags voor Bernard Wesseling op dit blog.

Etiquette voor een stervende

Allereerst is het goed om te beseffen dat je de dood
momenteel gezicht geeft.

Mocht je nog tot praten in staat zijn, zie dan af
van spreekwoordelijke gezegdes. Zing liever
een mopje uit de kindertijd, maar let erop
dat de woorden zonder context blijven. Houd het
luchtig.
Bij twijfel mompel je, dit combineert ook prima
met respiratie-apparatuur.

Laatkomers dienen voor de gelegenheid meteen
vergeven.
In plaats van nu te opteren voor de dubieuze glimlach,
neem je je sentimentele verantwoordelijkheid waar
door bij het slaken van de laatste adem
de duim omhoog te steken.

Een universele geruststelling in rigor mortis
die het de nabestaanden verwaardigd is te bewaren
achter glas als relikwie van de familie.

In geval van een onverhoopt afscheid onder vreemden
zoals zich dit wel voordoet bij een verkeersongeluk:
lieg de laatste blik als je niet in de positie bent
het hoofd af te wenden.

Voel je je onverwachts avontuurlijk? Lach eens hardop.
Maar kijk uit voor de kakel. Neem een ruim getal
als je voelt dat je moet aftellen, je hoeft niet uit te
komen.

Bernard Wesseling (Amsterdam, 27 december 1978)

De Franse dichter, schrijver, schilder en musicus Édouard Nabe (eig. Alain Zannini) werd geboren in Marseille op 27 december 1958. Zie ook alle tags voor Edouard Nabe op dit blog.

Uit: L’Autopocalypse 

“J’ai l’air en forme comme ça, mais je suis détruit. En fait, c’est dès que j’écris que je vais mieux. Il y a cinq secondes, ça allait très mal. L’écriture ne reflète pas du tout mon état d’esprit présent, même au passé. Voilà pourquoi les temps flottent. C’est assez agréable de passer du présent au passé et de repasser au présent, non ? Laissons-nous, vous et moi (dans la même galère), bercer par cette houle temporelle. Je raconte actuellement une histoire, mais au moment où je l’écris, je suis déjà un autre. J’ose à peine dire que ces lignes ont été écrites à Patmos, là où j’étais en souffrance. Ce n’est même pas plus tard que je me souviens de tout ça ! Faudra-t-il (futur) que je me replonge (présent) dans ce que j’ai vécu (passé) pour me retrouver enfin ? Un drôle de roman commence : je veux vous prévenir, vous, lecteur du seul temps qui existe, celui de la lecture. Vous êtes dans le vrai moment de ma vie, moi je n’y suis que par anticipation, et encore, rétrospectivement !”

Édouard Nabe (Marseille, 27 december 1958)

De Amerikaanse schrijfster Wendy Coakley-Thompson werd geboren op 27 december 1966 in Brooklyn, New York. Zie ook alle tags voor Wendy Coakley-Thompson op dit blog.

Uit: What You Won’t Do for Love

“When Chaney parked in front of the house on North Garfield, she saw him standing under the porch light. Gone was the bloodstained polo. He wore a white wife beater, his cargo pants, and Adidas sandals. She locked the car with her remote, bounded up the concrete path, and took the steps two at a time. Anger-induced physical exercise. He looked a tad peeved as well. “You gave me my orders,” he said. “I’m here. What do you want?”

“You come over to my house, mooning over some bitch, and I’m supposed to be open like 7-Eleven?” she demanded. “Are you insane?!”

He opened the glass door, and she could see the darkened anteroom. “Let’s take this inside,” he said quietly. “Unless you want to whole neighborhood to hear us.”

Chaney thought about it for a second, then stepped into the house. He closed the glass door and the front door, leaving them both in the dark. Her heart thumped, as her eyes adjusted to the darkness. “Can we shed the light on the subject, please?” she whispered.

“Come this way,” he said.

Obediently, she followed him, all the while, looking around for landmarks. She was doubtful that he’d physically hurt her, but she was leery nonetheless. He led her into the kitchen, and she remembered helping him clean up that night he’d had her over for dinner. For a second, she regretted allowing romantic feelings to cloud her judgment where he was concerned. All of this, he’d been a great friend to her.

He opened a door at the far end of the kitchen. A sliver of light from the basement cut the darkness in the kitchen. “Go on,” he said.”

Wendy Coakley-Thompson (New York, 27 december 1966)

De Amerikaanse schrijver en optredend artiest Bob Flanagan werd geboren op 26 december 1952 in New York. Zie ook alle tags voor Bob Flanagan op dit blog.

Why (Fragment)

because I still love Lent, and I still love my penis, and in spite of it all I have no guilt;
because my parents said BE WHAT YOU WANT TO BE, and this is what I want to be;
because I'm nothing but a big baby and I want to stay that way, and I want a mommy forever, even a mean one, especially a mean one;
because of all the fairy tale witches, and the wicked stepmother, and the stepsisters, and how sexy Cinderella was, smudged with soot, doomed to a life of servitude;
because of Hansel, locked in the witch's cage until he was fat enough to eat;
because of "O" and how desperately I wanted to be her;
because of my dreams;
because of the games we played;
because I've got an active imagination;
because my mother bought me Tinker Toys;
because hardware stores give me hard-ons;
because of hammers, nails, clothespins, wood, padlocks, pullies, eyebolts, thumbtacks, staple-guns, sewing needles, wooden spoons, fishing tackle, chains, metal rulers, rubber tubing, spatulas, rope, twine, C-clamps, S-hooks, razor blades, scissors, tweezers, knives, pushpins, two-by-fours, Ping-Pong paddles, alligator clips, duct tape, broomsticks, barbecue skewers, bungie cords, sawhorses, soldering irons;

Bob Flanagan (27 december 1952 – 4 januari 1996)

De Nederlandse dichter Louis de Bourbon werd geboren in Renkum op 27 december 1908. Zie ook alle tags voor Louis de Bourbon op dit blog.

Zelfportret I

Een Prins van Frankrijk en het zoet Navarre,

heeft blauwe ogen, donker-blonde haren,

maar geen paleizen meer en geen vazallen,

Want heersen doen in deze eeuw barbaren.

Zelfportret II

Iets van een zwerver die een woning zoekt,

iets van een zeeman die zijn boot vervloekt,

iets van een vlieger die te paard wil rijden.

Maar dan, als al die dingen van hem glijden,

een zeer eenvoudig man die rookt en lacht,

en die zijn kinders op het schoolplein wacht.

Louis de Bourbon (27 december 1908 – 8 januari 1975)

Plaquette In Escharen op het Burg. De Bourbonplein

Zie voor nog meer schrijvers van de 27^e december ook mijn blog van 27 december 2011 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

27-12-2012 om 21:57 geschreven door Romenu