De Duitstalige schrijver Franz Kafka werd geboren op 3 juli 1883 in Praag, toen een stad gelegen in de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Franz Kafka op dit blog.

Uit:Tagebücher 1910 - 1923

"Sonntag, den 19. Juli 1910
(…)

„Meine Unvollkommenheit ist, wie ich sagte, nicht angeboren, nicht verdient, trotzdem ertrage ich sie besser, als andere unter großer Arbeit der Einbildung mit ausgesuchten Hilfsmitteln viel kleineres Unglück ertragen, eine abscheuliche Ehefrau zum Beispiel, ärmliche Verhältnisse, elende Berufe, und bin dabei keineswegs schwarz vor Verzweiflung im Gesicht, sondern weiß und rot.
Ich wäre es nicht, wenn meine Erziehung so weit in mich gedrungen wäre, wie sie wollte. Vielleicht war meine Jugend zu kurz dazu, dann lobe ich ihre Kürze noch jetzt in meinen Vierzigerjahren aus voller Brust. Nur dadurch war es möglich, daß mir noch Kräfte bleiben, um mir der Verluste meiner Jugend bewußt zu werden, weiter, um diese Verluste zu verschmerzen, weiter, um Vorwürfe gegen die Vergangenheit nach allen Seiten zu erheben und endlich ein Rest von Kraft für mich selbst. Aber alle diese Kräfte sind wieder nur ein Rest jener, die ich als Kind besaß und die mich mehr als andere den Verderben der Jugend ausgesetzt haben, ja ein guter Rennwagen wird vor allen von Staub und Wind verfolgt und überholt, und seine Räder fliegen über die Hindernisse, daß man fast an Liebe glauben sollte.
Was ich jetzt noch bin, wird mir am deutlichsten in der Kraft, mit der die Vorwürfe aus mir herauswollen. Es gab Zeiten, wo ich in mir nichts anderes als vor Wut getriebene Vorwürfe hatte, daß ich bei körperlichem Wohlbefinden mich auf der Gasse an fremden Leuten festhielt, weil sich die Vorwürfe in mir von einer Seite auf die andere warfen, wie Wasser in einem Becken, das man rasch trägt.
Jene Zeiten sind vorüber. Die Vorwürfe liegen in mir herum wie fremde Werkzeuge, die zu fassen zu zu heben ich kaum den Mut mehr habe. Dabei scheint die Verderbnis meiner alten Erziehung mehr und mehr in mir von neuem zu wirken, die Sucht, sich zu erinnern, vielleicht eine allgemeine Eigenschaft der Junggesellen meines Alters, öffnet wieder mein Herz jenen Menschen, welche meine Vorwürfe schlagen sollten, und ein Ereignis wie das gestrige, früher so häufig wie das Essen, ist jetzt so selten, daß ich es notiere.“

 
Franz Kafka (3 juli 1883 – 3 juni 1924)
In 1923/24

De Duitse schrijver Christopher Kloeble werd op 3 juli 1982 geboren in München. Zie ook alle tags voor Christopher Kloeble op dit blog.

Uit:Die unsterbliche Familie Salz

„Meine Großmutter starb zwei Mal. Nur war sie nach dem mien Mal mehr tot. Am 15. Juli 3990 Stieg Lob Rosa Salz. wenige Tage nachdem sie den Leipziger Fürstenhof in Besitz genommen hatte. aus unerfindlichen Gründen und trotz ihres Alters von fünfundachtzig Jahren auf das Dach des Grandhotels und stürzte. Sie stürzte so schlimm, dass ihr Herz aussetzte. Als es wieder zu schlagen begann. tat es das nicht kräftig genug, um sie zurück ins Leben zu bringen. Sie lag seitdem in einem tiefen Schlaf. den mein Vater (ihr Sohn) Koma nannte. Aber war es das wirklich? Selbst Tante Ava. ihre Tochter und Pflegerin. war darüber erstaunt. wie mühelos Lola gewöhnliche Nahrung zu sich nehmen konnte. (Am liebsten Eclairs mit extra viel Sahne.) Kauen, Schlucken, Verdauen, Aus.scheiden - alles, ein bisschen Hilfe vorausgesetzt, kein Problem. Mir offenen Augen lag sie in ihrem französischen Bett und redete vor sich hin. Die meisten Worte waren unverständlich, die wenigen verständlichen ohne klaren Zusammenhang. Als flüchteten sich kleine Reste ihrer Träume in die Welt. Abgesehen von ich will sie am häufigsten folgende vier Wer gerne von sich gegeben haben: Manra, Herr Salz und Maria. (Herr Salz war vermutlich ihr lange verstorben« Vater und Maria ihre noch langer verstorbene Großmutter.' Wollte sie etwas beichten? Wollte sie ihre Erfahrung weitergeben, um nicht zu schnell in Vergessenheit zu geraten? Oder brabbelte sie bloß Unsinn?“

 
Christopher Kloeble (München, 3 juli 1982)

De Poolse schrijfster en journaliste Dorota Masłowska werd op 3 juli 1983 in Wejherowo geboren. Zie ook alle tags voor Dorota Masłowska op dit blog.

Uit:Snow White and Russian Red (Vertaald door Benjamin Paloff)

“I tell him I don't have one. Though maybe I should have one. Kacper has speed, a whole car full of speed, the whole trunk of his Golf. He looks around everywhere, as though an army of Russkies were lying in wait on all sides. As if they wanted to come in here and stick all their Russki cigs between his clattering jaws. He takes out an LM Red. Asks why I'm sitting with my face to the wall. I say, Maybe I should sit facing forward, maybe that would change something, right? Maybe Magda would be here with me, only I'm facing forward, and she races up and squats down on my knees, her hair in my face, places my hand up between her thighs, her kisses, her love. I say no. Though I'd rather say yes. But I say no. No and no. I refuse. Even if she wanted to come here, I'd say: Don't come closer, don't touch me, you stink. You stink of those guys who touch you while you're not looking, and you think you don't know they're touching you. You stink of those cigs you bum off them, that they treat you to. Of fucking LM Menthols. Bought cheap from the Russkies. Of those drinks, that swill they buy you in a glass swimming with bacteria from their mouths like fish, like sea sluts. And if she wanted me to take her like that now, she'd have another thing coming. I wouldn't say a single word. She'd give me her drink, I'd say: No. First get rid of that gum you stuck under there, since it's just come from the mouth of one of those dirty guys, from their mouths, that gum, though you think I don't know about that. Then wash yourself off, and only then, maybe, you can sit with me, when you're cleansed of those bootleg cigs, of that bootleg speed you drink in your drinks. Only after you take off those rags, that plumage, which isn't for me. Of course, I'm still a bit resentful then. I turn around, I don't want to chat with her. I say that if she's going to be that way, I'll fuck up the whole bar, all the glasses will go to the floor, she'll walk on glass, she'll snap her heels, she'll bash her elbows, she'll tear her dress and all the laces that went into it. She asks me to come back to her. Says she'll be good like never before, more good, more giving. I say no to that. I say: If I have to explain it to you once, I have to explain it to you twice, that I never want to be with you again, and either you go away or I'll do it myself. She says that she loved me. I say that I loved her, too, that I always liked her, though first she was Lolo's girl before she was mine, and his car was better, everything Lolo had was better, better shoes, better pants, better money. I say that I wanted to kill him because he wasn't good for Magda, just harsher. But that later she was mine, I always stood up for her, I was always behind her.”

 
Dorota Masłowska (Wejherowo, 3 juli 1983)

De Britse schrijfster Joanne Harris werd geboren op 3 juli 1964 in Barnsley, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Joanne Harris op dit blog.

Uit: Runemarks

“Besides, they said, why speak the word? That ruinmark surely spoke for itself.
Now Maddy considered the rust-colored mark. It looked like a letter or sigil of some kind, and sometimes it shone faintly in the dark or burned as if something hot had pressed there. It was burning now, she saw. It often did when the Good Folk were near, as if something inside her were restless and itched to be set free.
That summer, it had itched more often than ever, as the goblins swarmed in unheard-of numbers, and banishing them was one way of putting that itch to rest. Her other skills remained unused and, for the most part, untried, and though sometimes that was hard to bear-like having to pretend you're not hungry when your favorite meal is on the table-Maddy understood why it had to be so.
Cantrips and runecharms were bad enough. But glamours, true glamours, were perilous business, and if rumor of these were to reach World's End, where the servants of the Order worked day and night in study of the Word . . .
For Maddy's deepest secret-known only to her closest friend, the man folk knew as One-Eye-was that she enjoyed working magic, however shameful that might be. More than that, she thought she might be good at it too and, like anyone with a talent, longed to make use of it and to show it off to other people.
But that was impossible. At best it counted as giving herself airs.
And at worst? Folk had been Cleansed for less.”

Joanne Harris (Barnsley, 3 juli 1964)
Cover

De Nederlandse dichter en vertaler Gerard den Brabander (eig. Jan Gerardus Jofriet) werd geboren in Den Haag op 3 juli 1900. Zie ook alle tags voor Gerard Den Brabander op dit blog.

Dame met kind

Eénmaal had zij de liefde niet weerstaan
en zich, gestrekt, haar fluistring gansch gegeven:
Bloeide de roos aan 't venster niet een leven?
Lachte de nacht wel ooit een milder maan?

Haar sluimring scheurde: ergens kreet een haan.
Zij huiverde en zag de loovers beven.
De maan viel kantlend over valer dreven.
Zij zag hem donker aan het venster staan.

Nòg meent zij vaak, dat hem haar haten wondt,
wanneer zij peinzend in den avondstond
haar kindje baadt en 't zacht een do-do neuriet;

maar weent, want vindt, van die haar stom ter deur stiet
en henengaan en eenzaam en verscheurd liet,
den glimlach, sluimrende op een kindermond.

Fata-morgana

En hij doceerde (en spande pink en duim
van Dover naar Calais): - Dit heet Kanaal .... -
Toen brak zijn blik de muren van het lokaal:
over zijn vingers streelde driest zeeschuim ....

de zon dreef in een porceleinen schaal ....
de zilte wind joeg lammren door het ruim ....
zeeruiters hieven zingend elk een pluim
en vielen stoeiend over het ovaal,

de weeke buik van de verzande bocht ....
daar wenkte wuft, half uit 't bewogen vocht,
de zeemeermin en rinkelde met schelpen ....

Nog vóór hij boog om 't wezen voort te helpen,
vluchtte de droom voor het gejoel der welpen ....
Er wiegelde éép of hij naar achter mocht.

 
Gerard den Brabander (3 juli 1900 – 4 februari 1968)

De Britse toneelschrijver Tom Stoppard (eig. Tomas Straussler) werd geboren inZlín op 3 juli 1937. Zie ook alle tags voor Tom Stoppard op dit blog.

Uit: Arcadia

«THOMASINA Is it a sin?
SEPTIMUS Not necessarily, my lady, but when carnal embrace is sinful it is a sin of the flesh, QED. We had cam in our Gallic Wars —"The Britons live on milk and meat"— 'lane et came vivant'. I am sorry that the seed fell on stony ground.
THOMASINA That was the sin of Onan, wasn't it, Septimus?
SEPTIMUS Yes. He was giving his brother's wife a Latin lesson and she was hardly the wiser after it than before. I thought you were finding a proof for Fermat's last theorem.
THOMASINA It is very difficult, Septimus. You will have to show me how.
SEPTIMUS If I knew how, there would be no need to ask you. Fennat's last theorem has kept people busy for a hundred and fifty years, and I hoped it would keep you busy long enough for me to read Mr Chater's poem in praise of love with only the distraction of its own absurdities.
THOMASINA Our Mr Chater has written a poem?
SEPTIMUS He believes he has written a poem, yes. I can see that them might be more carnality in your algebra than in Mr Chater's "Couch of Eros".
THOMASINA Oh, it was not my algebra. I heard Jellaby telling Cook that Mrs Chater was discovered in carnal embrace in the gazebo.
SEPTIMUS (after a pause) Really? With whom, did Jellaby happen to say?
Thomasina considers this with a puzzled frown
THOMASINA What do you mean, with whom?
SEPTIMUS With what? Exactly so. The idea is absurd. Where did this story come from? Thomasina Mr Noakes.
SEPTIMUS Mr Noakes!
THOMASINA Papa's landskip gardener. He was taking bearings in the garden when he saw— through his spyglass—Mrs Chater in the gazebo in carnal embrace.
SEPTIMUS And do you mean to tell me that Mr Noakes told the butler?
THOMASINA No. Mr Noakes told Mr Chairs. Jellaby was told by the groom. who overheard Mr Noakes telling Mr Chater, in the stable yard.
SEPTIMUS Mr Chater being engaged in closing the stable door.“

 
Tom Stoppard (Zlín, 3 juli 1937)
Scene uit een opvoering in Washington, 2009

De Nederlandse schrijfster Andreas Burnier werd op 3 juli 1931 in Den Haag geboren als Catharina Irma Dessaur. Zie ook alle tags voor Andreas Burnier op dit blog.

Uit:De literaire salon (De zeenevels van het verleden)

“Als ik geheimzinnige artiesten bezocht in de De Ruyterstraat of nog geheimzinniger religieuze freaks in verborgen hofjes achter de Anna Paulownastraat, dacht ik nooit aan het Panorama, behalve misschien als een heel verre, onbenoembare, voorgeboortelijke herinnering. En omgekeerd wist ik eenmaal boven in het Panorama van tijd noch duur en niets van de verwarrende, onrustige gevoelens daar beneden. Hier werden eeuwig dezelfde netten geboet, dezelfde vissen gevangen, dezelfde huizen bewoond. In de wereld daaronder was ik een ander, rusteloos mens.
De herinneringen zijn onscherp en wat scherp lijkt, wantrouw ik. Het gezin van schilder Frederik Frederik, Galein Frederik en Aluin Frederik, zijn twee zoons, en voorts hun stoet van steeds wisselende moeders, althans zo leek het mij, had ook iets met het Van Gogh-gevoel te maken, maar dan de woeste, tragische kant daarvan.
Het gezin Frederik was in alles het tegendeel van onze familie. Mijn vader, accountant bij de Shell (‘de Koninklijke’), een respectabel man. Mijn moeder een huisvorstin. Precieze regels, nut, reinheid, vlijt, orde, spaarzaamheid, voorspelbaarheid, stonden hoog genoteerd. Om zeven uur 's avonds las mijn vader de, toen nog deftige, krant Het Vaderland. Natuurlijk eerst de beurskoersen van de ‘olies’, daarna het weerbericht, het hoofdartikel, het internationale nieuws, het stadsnieuws, het landelijke nieuws, de advertenties. In die volgorde. Ik mocht als hij de krant uithad de culturele artikelen eruitknippen. Die las hij nooit, behalve als het over zeer gevestigde reputaties ging, zoals Rembrandt, Beethoven of Shakespeare.
Mijn moeder interesseerde zich niet voor dagelijks nieuws. Het belangrijkste las mijn vader haar voor, op een speciale toon die hij verder nooit gebruikte.
‘Ach, wist je dat ze nieuwe rioleringen moeten aanleggen in het Vredespaleis? Het zal minstens zes weken voor het publiek gesloten zijn.’
‘Ik zie hier dat Kakebeeke is overleden. Maar vierenzeventig jaar oud geworden. Nee, niet de procureur-generaal, de notaris.’
‘Ze willen de rozentuin in het Westbroekpark met uitheemse varianten gaan uitbreiden.’
Over de beurs en het politieke nieuws sprak hij niet met haar. Als de wereld was vergaan, zou zij het éen dag later hebben bemerkt.”

 
Andreas Burnier (3 juli 1931 - 18 september 2002)

De Amerikaanse humoristische schrijver, columnist en bestsellerauteur David Barry, Jr werd geboren op 3 juli 1947 in Armonk, New York. Zie ook alle tags voor David Barry op dit blog.

Uit: Best. State. Ever.A Florida Man Defends His Homeland

“For millions of years, Florida was uninhabited, because it was geographically remote, not to mention several hundred feet beneath the surface of the Atlantic, which meant insurance rates were very high. Gradually, however, Global Rising caused Florida to emerge from the ocean, and today the state is above sea level except during certain months.
The first humans arrived in Florida 20,000 years ago, having crossed the land bridge from Asia, and made the arduous trek across North America in search of Spring Break. These early inhabitants left primitive archaeological artifacts that can still be seen today, including the world’s oldest-known stone bong.
In time, the population of Florida started to grow — probably, scientists now believe, as a result of people having sex with each other. Eventually, these indigenous peoples spread out across Florida and formed Native American tribes, which established thriving, sophisticated societies based on hitting things with rocks until they became edible. Sometimes the tribes would fight wars, but after maybe 15 minutes they would stop because of the humidity.
Thus Florida was a prosperous and peaceful place until the early sixteenth century, when the first Europeans arrived in the form of Spanish explorers who had been lured by the legend of the Pájaro Temprano, which told of a mythical place where, if you were seated before 4:30 p.m., you got a steeply discounted entrée. The Spaniards named the new land La Pascua de la Florida (literally, “The Sunshine State”) and claimed it for Spain, seeing as how there was nobody there except for several hundred thousand natives. »

David Barry (Armonk, 3 juli 1947)

De Welshe dichter en schrijver William Henry Davies werd op 3 juli 1871 in Newport, Monmouthshire, geboren. Zie ook alle tags voor William Henry Davies op dit blog.

The Boy

Go, little boy,
Fill thee with joy;
For Time gives thee
Unlicensed hours,
To run in fields,
And roll in flowers.

A little boy
Can life enjoy;
If but to see
The horses pass,
When shut indoors
Behind the glass.

Go, little boy,
Fill thee with joy;
Fear not, like man,
The kick of wrath,
That you do lie
In some one's path.

Time is to thee
Eternity,
As to a bird
Or butterfly;
And in that faith
True joy doth lie.

The Rain

I hear leaves drinking rain;
I hear rich leaves on top
Giving the poor beneath
Drop after drop;
'Tis a sweet noise to hear
These green leaves drinking near.

And when the Sun comes out,
After this Rain shall stop,
A wondrous Light will fill
Each dark, round drop;
I hope the Sun shines bright;
'Twill be a lovely sight.

 
William Henry Davies (3 juli 1871 - 26 september 1940)
In 1913

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e juli ook mijn blog van 3 juli 2016 deel 1 en eveneens deel 2 en ook deel 3.

03-07-2017 om 18:31 geschreven door Romenu