De Franse schrijver en journalist Patrick Besson werd geboren op 1 juni 1956 in Montreuil. Zie ook mijn blog van 1 juni 2007 en ook mijn blog van 1 juni 2008 en ook mijn blog van 1 juni 2009.

Uit: Le deuxième couteau

“Gaston Cooper avait une quarantaine d'années. De père américain et de mère française, il était bilingue. Il avait commencé dans l'édition comme lecteur et traducteur. Il lui arrivait aussi de donner des articles littéraires au Paris-Métro. Un héritage lui permit, en 1977, de fonder sa propre maison d'édition, et le succès espéré mais tout de même inattendu, en été 1978, d'un roman-reportage traduit de l'américain lui permit de la garder. En automne de la même année, il engagea Jérôme Bernotte.

Au bout du couloir, dans un cagibi qui tenait lieu de bureau à l'attachée de presse, Cooper, debout, feuilletait un journal. Il portait un costume rose, des mocassins noirs. Il tourna la tête vers Bernotte.

- Alors, ce déjeuner ? demanda-t-il aussitôt.

" Il ne sait rien ", pensa Bernotte. Il se demanda comment c'était possible, puis se souvint que Cooper lui avait dit qu'il mangeait sur les Champs-Elysées en compagnie d'une de ses lectrices qui était également mannequin, assistante de production et sans doute bien d'autres choses encore. Bernotte l'avait aperçue plusieurs fois, rue des Saints-Pères. C'était une grande blonde au regard glacé et dont le visage dans sa perfection exprimait une sorte de haine concentrée contre le monde.

- Il s'est passé une chose épouvantable, dit Bernotte.

- Elle ne veut plus signer ?

Bernotte secoua la tête. La porte de l'appartement s'ouvrit dans son dos et il reconnut Pauline, l'attachée de presse, à son parfum, quelque chose de fort et de poivré qui lui donnait toujours un peu la nausée quand il s'approchait de trop près trop longtemps“.

Patrick Besson (Montreuil, 1 juni 1956)

De Engelse dichter en schrijver John Edward Masefield werd geboren op 1 juni 1878 in Ledbury, in Herefordshire. Zie ook mijn blog van 1 juni 2010 en eveneens alle tags voor John Masefield op dit blog.

Night Is On The Downland

Night is on the downland, on the lonely moorland,
On the hills where the wind goes over sheep-bitten turf,
Where the bent grass beats upon the unplowed poorland
And the pine-woods roar like the surf.

Here the Roman lived on the wind-barren lonely,
Dark now and haunted by the moorland fowl;
None comes here now but the peewit only,
And moth-like death in the owl.

Beauty was here in on this beetle-droning downland;
The thought of a Caesar in the purple came
From the palace by the Tiber in the Roman townland
To this wind-swept hill with no name.

Lonely Beauty came here and was here in sadness,
Brave as a thought on the frontier of the mind,
In the camp of the wild upon the march of madness,
The bright-eyed Queen of the Blind.

Now where Beauty was are the wind-withered gorses,
Moaning like old men in the hill-wind's blast;
The flying sky is dark with running horses,
And the night is full of the past.

John Edward Masefield (1 juni 1878 – 12 mei 1967)

De Oostenrijkse schrijver Ferdinand Raimund werd geboren op 1 juni 1790 in Wenen. Zie ook mijn blog van 1 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Raimund op dit blog.

Uit: Der Verschwender

“Erster Auftritt

Vorsaal in Flottwells Schloß.  Mit Mittel- und vier Seitentüren, vorne ein Fenster.  Dienerschaft in reichen Livreen ist im Saale beschäftigt.  Einige tragen auf silbernen Tassen Kaffee, Tee, Champagner, ausgebürstete Kleider nach den Gemächern der Gäste. Fritz und Johann ordnen an.  Ein paar Jäger putzen Gewehre.

Chor.

Hurtig!  Hurtig!  Macht doch weiter!

Holt Champagner!  Kaffee!  Rum!

Bringt den Gästen ihre Kleider,

Tummelt euch ein wenig um.

Alles sei hier vornehm, groß

In des reichen Flottwells Schloß.

(Im Hofe ertönen Jagdhörner.  Alle ab bis auf Fritz und Johann,

welche ans Fenster treten.)

Fritz.  Ja blast nur zu!  Da könnt ihr noch lange blasen.  Die

Herrschaften sind erst aufgestanden.  Heute wird es eine späte

Jagd geben.

Johann.  Das Spiel hat ja bis zwei Uhr gedauert.

Fritz.  Ja wenn sie nach dem Souper zu spielen anfangen!  Da ist

kein Ende.

Johann (lachend).  Aber heute Nacht haben sie den Herrn schön gerupft.“

Ferdinand Raimund (1 juni 1790 - 5 september 1836) 

Portret door Friedrich Remdé, rond 1832

De Duitse schrijver, essayist, journalist, biograaf en uitgever Peter de Mendelssohn werd op 1 juni 1908 in München. Zie ook mijn blog van 1 juni 2010 en eveneens alle tags voor Peter de Mendelssohn op dit blog.

Uit: Der Zauberer. Das Leben des deutschen Schriftstellers Thomas Mann

“"Hier ist Gelegenheit, auf eines der frühesten Bücher über Thomas Mann aufmerksam zu machen. Franz Leppmann hat in seiner 1916 erschienenen Studie diese drei Varianten des Verfalls des gesunden bürgerlichen Erbgutes [in 'Buddenbrooks'] bei aller Kürze einfühlsamer und treffender als manch späterer Interpret gegeneinander abgegrenzt [...] Leppmann erspürt, ohne den Namen zu nennen, soweit wir sehen, als erster den Zusammenhang mit dem, was er die 'innere Erfahrung Manns' nennt, den Zusammenhang mit Heinrich und den ihm innewohnenden Gegensatz, der sich schon bald nach dem Erscheinen von 'Buddenbrooks' immer stärker zu profilieren beginnt, bis er um die Zeit, da Leppmanns Studie erscheint, zum offenen Konflikt wird."

01-06-2011 om 19:56 geschreven door Romenu  

De Australische schrijfster Colleen McCullough werd geboren op 1 juni 1937 in Wellington. Zie ook mijn blog van 1 juni 2010 en eveneens alle tags voor Colleen McCullough op dit blog.

Uit: The Thorn Birds

„Hughie noticed the joint in the doll's wrist, and whistled. "Hey, Jack, look! It can move its hand!"

"Where? Let's see."

"No!" Meggie hugged the doll close again, tears forming. "No, you'll break herl Oh, Jack, don't take her away-you'll break her!"

"Pooh!" His dirty brown hands locked about her wrists, closing tightly. "Want a Chinese bum? And don't be such a crybaby, or I'll tell Bob." He squeezed her skin in opposite directions until it stretched whitely, as Hughie got hold of the doll's skirts and pulled. "Gimme, or I'll do it really hard!"

"Nol Don't, Jack, please don'tl You'll break her, I know you will! Oh, please leave her alone! Don't take her, please!" In spite of the cruel grip on her wrists she clung to the doll, sobbing and kicking.

"Got it" Hughie whooped, as the doll slid under Meggie's crossed forearms.

Jack and Hughie found her just as fascinating as Meggie had; off came the dress, the petticoats and long, frilly drawers. Agnes lay naked while the boys pushed and pulled at her, forcing one foot round the back of her head, making her look down her spine, every possible contortion they could think of. They took no notice of Meggie as she stood crying; it did not occur to her to seek help, for in the Cleary family those who could not fight their own battles got scant aid or sympathy, and that went for girls, too.

Scene uit de tv-serie met Richard Chamberlain en Rachel Ward, 1983

She clasped the doll against her chest and shook her head. "No, she's mine! I got her for my birthday!"

"Show us, go on! We just want to have a look."

Pride and joy won out. She held the doll so her brothers could see. "Look, isn't she beautiful? Her name is Agnes."

"Agnes? Agnes?" Jack gagged realistically. "What a soppy name! Why don't you call her Margaret or Betty?"

"Because she's Agnes!"

Hughie noticed the joint in the doll's wrist, and whistled. "Hey, Jack, look! It can move its hand!"

"Where? Let's see."

Colleen McCullough (Wellington, 1 juni 1937)

De Argentijnse schrijver Macedonio Fernández werd geboren op 1 juni 1874 in Buenos Aires. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

Uit: From The Museum of Eterna’s Novel (Vertaald door Margaret Schwartz)

„The old posterity, with all the time it took to think about it, consecrated a multitude of nonentities as glorious artists; there’s more equity and common sense in today’s reporter: vacuous solemnity and moralisms were posterity’s cheap and effective bribe, born until yesterday. I will look, trusting, for posterity’s universal judgment of my novel in the 30th of September 1929 edition of Critique and Reason, the day the novel will appear, a date which could not have been postponed, since all the postponements had already been used up in promises, with the most literary postponements having been used for prologues.

For the consecrated future literati that does not believe in, nor is able to estimate, posterity beyond each day’s night, it won’t make sense for authors to feel a sense of urgency to write promptly for a prompt posterior judgment: with the speeds that posterity can reach today, the artist will outlive his posterity and will know the next day whether he should or should not write better, or if he has already written so well that he should content himself by contemplating the perfection of his writing. Or if he has no literary accolades left to seek, other than the one that’s most difficult to find—the reader’s. The actual ease of writing makes the legible scarce, and it has reached the point of superseding the injurious necessity of having readers in the first place: writing is for the fruition of art and at best is for knowing the critic’s opinion. In all sincerity, this change is lovely; it’s art for art’s sake and art for the critics’ sake, which is art for art’s sake all over again.“

Macedonio Fernández (1 juni 1874 – 10 februari 1952) 

Onafhankelijk van geboortedata:

De Nederlandse dichter Dennis Gaens werd geboren in Susteren in 1982. Zie ook mijn blog van 1 juni 2009 en ook mijn blog van 1 juni 2010.

Çetin

Ik ben geen vluchteling; ik ben een bouwer en mijn broers vertelden mij dat de grond hier goed was. Muharrem en Metin werkten in de put, maar toen er in de put geen werk meer was, brachten ze shoarma naar de buitenstad. Daarna haalden ze mij naar Nijmegen. Dat is bouwen.

Er waren dagen waarop ik moest bepalen: ga ik eten of toch maar slapen?

Ik kom uit een land waar je geen garanties hebt behalve je twee handen en wat daar verder aan vastzit – zolang dat lichaam het uithoudt moet je gaan. Hier deden we niet anders; wij drieën draaiden zaken, maakten het steeds later en nu is alles anders hier. Het draait, dag en nacht door.

Toen zeiden ze: ‘Je bent klaar, boven zeggen ze dat je weg moet.’
Ik vroeg: ‘Wie is boven?’

Want beneden willen ze dat ik blijf. Zoiets noem je een fundament. Eigenlijk is alles bouwen of breken en wat ik wil is bouwen, dingen zoals rust.

Dennis Gaens (Susteren, 1982)  

De Nederlandse dichter Daan Doesborgh werd geboren in 1988 in Steyl. Van 2006 tot 2011 was Doesborgh stadsdichter van Venlo. Hij won prijzen op slams in Düsseldorf, Amsterdam, Eindhoven, Tilburg, Utrecht en Groningen, en werd in 2009 derde op het Nederlands Kampioenschap. Zijn carrière als slammer werd bekroond in 2010, toen hij datzelfde NK won. In 2008 publiceerde Doesborgh de bundel 'De Reeds Beweende Liefdes van Daan Doesborgh', die verscheen bij Literair Station Venlo. In 2010 verscheen bij uitgeverij De Contrabas zijn tweede bundel, 'De Venus Suikerspin'.

De dronkaard
Bukowski en ik

Na verloop van tijd
Toen de fles al geen effect meer had
Hij voelde dat zijn lichaam stierf
Is hij poëzie gaan schrijven

Zijn blaas hield niets meer binnen
Zijn maag stak
Zijn lever stak
Zijn nieren staken

Hij schreef over
de wereld rond zijn baard
Schreef een week over haar
Een jaar over zijn vader
Over zijn moeder schreef hij niet

Zijn vulpen raakte leeg
Zijn lichaam staakte vaker
Zijn baard begon te zwijgen
Zijn vulpen raakte leeg   

Tot men hem vond
op de grond met alle gedichten
door zijn laatste pis onleesbaar gemaakt

Daan Doesborgh (Steyl, 1988)

01-06-2011 om 19:48 geschreven door Romenu  

In Memoriam Hans Keilson

De Duits-Nederlandse schrijver en psychoanalyticus Hans Keilson is gisteren op 101-jarige leeftijd overleden in een ziekenhuis in Hilversum. Keilson werd op 12 december 1909 geboren in het Duitse Freienwalde. Zie ook mijn blog van 12 december 2010.

Uit: Daar staat mijn huis

„Moeder had veel lekkere recepten om asperges te bereiden: met eieren, ham, bruine boter of bij rosbief. (We aten thuis weliswaar ham, maar voor de rest geen varkensvlees.) In de eerste jaren van hun huwelijk leidden mijn ouders een orthodoxe huishouding, melk- en vleesproducten werden strikt van elkaar gescheiden gehouden, zoals de rituele spijswetten voorschrijven. Dat ze die levensstijl vervolgens opgaven, kwam volgens mijn ouders doordat die in de provinciestad moeilijk vol te houden was. Soms, als hij in Berlijn inkopen was gaan doen, bracht mijn vader bij wijze van troost koosjere vleeswaren mee naar Freienwalde.

Door de jaren heen werd ik mij, eerst in het religieuze domein, niet alleen van de andere levensstijl van ons Joden bewust, maar ook van de zo onvergelijkbaar geringe grootte van onze gemeenschap. ‘Onze kille’ – het Hebreeuwse woord kehilla omschreef de religieuze tempelgroep die zich op onze feestdagen in de onopvallende synagoge in de Fischerstrasse verzamelde, een buurt met kleine huurhuizen van slechts één verdieping waarin arbeiders woonden – ‘onze kille is klein,’ zei mijn moeder. Mijn vader knikte instemmend. Op de grote feestdagen sloot hij zijn zaak en ging in een zwart kostuum met hogehoed naar de eredienst. Maar zijn Joodse opvoeding was vergeleken met die van moeder minimaal. Hij kon slechts met moeite de Hebreeuwse teksten lezen van de gebeden die opgezegd moesten worden. Moeder fluisterde hem vaak de woorden in.“

01-06-2011 om 18:02 geschreven door Romenu