De Nederlandse schrijver Ferdinand Bordewijk werd geboren op 10 oktober 1884 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Ferdinand Bordewijk op dit blog.

Uit: Knorrende beesten

„De ondergaande zon der hondsdagen zette de kust in een machtig rood. Het rijkelijk bluschwater der zee doofde dit trotsch tafereel. De nachthitte hing op het land, en de dikke zilte geur van de zee, het parfum van een zware vrouw die ruischt in ondergoed van zij.

Hoog kalkig scheen de parade in lange lijn, van Rigel tot Regulus, en verder tot de haven en de blinde dolkstooten van den vuurtoren. Daarlangs de kleine duistere bars, broeisch geflonker van kleur en geteem van muziek. Hooger de golvende promenade, en hooger weer de terrassen met de hotels, Rigel, Beteigeuze, Mizar, Regulus, en daarin gevat het kleine uiterst selecte blok van Alcor.

Het verkeer op de parade wemelde, zijn toon was beschaafd. Het groot gerucht kwam van de pier.

De pier stak een arm en een vuist ver in zee. Ook daar wemelde het, in een eenvoudiger feestelijkheid. De pier had zich overwelfd met een berceau van roze gloeilicht.

Het groote eindcafé trok zijn burgerlijk silhouet in roze lichtlijnen na en herschiep zich tot een onbeholpen fantasmagorie. Het water weerkaatste het roze in gerekte deining. Een maritieme kanonnade gaf het slagwerk van de militaire kapel. Er werd geroepen, gezongen, gedraafd.

In de keten der kleine bars van de parade was de parkeerplaats een breuk. Aan den ingang was de garage en de service, dit woord in bijtend zilverlicht vóór den muur, dan de effen matheid van het plein van betontegels, afgesloten door een rechten steenwal, waarboven de promenade door een peristyle. Aan de verre andere zijde de kleine steenen cylinder van den parkwachter. Het park lag in het halfduister, zonder eigen verlichting, zijdelings beschenen door het booglicht van de parade.

Het park was vol van kleine, stille dieren. Hun eigenaars zochten vreugde op de pier. De tijd kwam nu van de weeldedieren. Zij liepen langzaam over de parade, met gedempte knorren van gevoede beesten, met het rhythmisch namalen van juist passende tanden in een dichten snuit.“

Ferdinand Bordewijk (10 oktober 1884 –  28 april 1965)

De Nederlandse dichter en vertaler Menno Wigman werd geboren in Beverwijk op 10 oktober 1966.  Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Glazenwasser ziet schilderijen

Auto's, gelach, geraas: alles slaat dood
op zeven hoog. Ik hoor alleen mijn spons

en het verkouden knarsen van het staal
waaraan ik hang. Soms spreekt een wolk mij aan

of gis ik wat een meeuw te zeggen heeft.
De mensen: druk, wit, stemloos, achter glas.

Op acht hoog kunst. Dat meisje daar, die lach,
wie heeft haar zo bespied dat ze immuun

voor complimenten mijn gezicht in kijkt?
En wanneer breekt die sperwer uit zijn lijst?

Ik hang hier als een ijskoud schilderij
waar niemand oog voor heeft, ik poets en zwoeg

en maak het uitzicht vrij - schilder er maand
na maand onvervalste wolken bij.

Kijk. Daar kruipt al zonlicht in mijn lijst.

Telefunken

Na jaren zwoegen werd ik kleurenblind,
sloeg vonken uit, kreeg klappen, gaf de geest.

Nu sta ik vaal en uitgepraat op straat
en moet steeds denken aan dat lege masker

dat mij zo schaamteloos heeft aangestaard.
Nagepraat. Aanbeden. Stukgemaakt.

De zak. Dat hij niet zag hoe levensecht
ik de tijd uit zijn ogen at. De zak.

Ik gaf hem Hitchcock, borsten, rampen, sikhs.
Ik gaf hem ogen. Oorlog. Noorderlicht.

Maar ik kon gaan. En hij kijkt weer tv.
Straks word ik opgehaald en sterven kilo's

dode uren op de stortplaats met mij mee.

Menno Wigman (Beverwijk, 10 oktober 1966)

De Amerikaanse schrijver Jonathan Littell werd geboren in New York op 10 oktober 1967. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Die Wohlgesinnten (Vertaald door Hainer Kober)

„Ihr Menschenbrüder, lasst mich euch erzählen, wie es gewesen ist. Wir sind nicht deine Brüder, werdet ihr antworten, und wir wollen es gar nicht wissen. Gewiss, die Geschichte ist düster, aber auch erbaulich, sie ist eine wahrhaft moralische Erzählung, glaubt mir. Ein bisschen lang ist sie wohl, schließlich ist viel geschehen, doch wenn ihr es nicht allzu eilig habt, werdet ihr vielleicht die Zeit erübrigen. Immerhin betrifft die Geschichte euch: Und ihr werdet schon sehen, wie sehr sie euch betrifft. Glaubt nicht, ich wollte euch von irgendetwas überzeugen, wovon es auch sei; was ihr denkt, ist schließlich eure Sache. Wenn ich mich nach all diesen Jahren entschlossen habe, sie niederzuschreiben, dann nur, um mir selber Klarheit zu verschaffen, nicht euch. Lange kriecht man als Raupe über diese Erde und wartet auf den prächtigen durchscheinenden Schmetterling, den man in sich trägt. Und dann vergeht die Zeit, die Verpuppung findet nicht statt, wir bleiben Larven. Das ist eine betrübliche Feststellung, aber was soll man machen? Natürlich bleibt immer noch der Selbstmord. Doch ehrlich gesagt, lockt er mich wenig. Sicher, ich habe lange daran gedacht, und sollte ich doch darauf zurückgreifen, wüsste ich auch wie: Ich würde mir eine Handgranate gegen das Herz drücken und mit einem wilden Ausbruch der Freude aus dieser Welt scheiden. Eine kleine runde Granate, die ich behutsam entsichern würde, bevor ich den Bügel freigäbe, und bei dem kurzen metallischen Klicken des Zünders lächelte ich, dem letzten Geräusch, das ich hören würde - abgesehen vom Hämmern meines Herzens in den Ohren. Und dann endlich das Glück, oder jedenfalls der Friede, und die Wände des Büros mit Fetzen dekoriert. Die Putzfrauen würden saubermachen, dafür werden sie schließlich bezahlt, selber schuld. Doch wie gesagt, der Selbstmord

reizt mich nicht. Ich weiß übrigens nicht, warum, ein altes moralphilosophisches Relikt vielleicht, das mich predigen lässt, wir seien schließlich nicht auf dieser Welt, um uns zu amüsieren? Aber wozu dann? Keine Ahnung, um zu überdauern vermutlich, die Zeit totzuschlagen, bevor sie dich erschlägt. So gesehen, ist das Schreiben ein Zeitvertreib wie jeder andere auch“.

Jonathan Littell (New York, 10 oktober 1967)

De Duitse schrijver, tekenaar en musicus Eugen Egner werd geboren op 10 oktober 1951 in Ingelfingen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Eine Brieffreundschaft auf dem Billigmond

„Nach getaner Arbeit saß ich teetrinkend im Sessel und lauschte der Rundfunkübertragung eines Kammerkonzerts. Plötzlich brach die Musik ab, und drei irre Stimmen schrillten aus den Lautsprechern: »Programmänderung! Wir wollen sofort eine Kochsendung bringen! Programmänderung! Kochsendung!«

Eine Feuerwehrglocke wurde frenetisch geläutet, lautes Brutzeln war zu hören und das Klappern von

Herdgeschirr.

»Damen und Herren«, schrien die Irren weiter, »wir werden jetzt einen Fisch zubereiten. Obacht! Aufgemerkt! Fischzubereitung!«

Als nächstes wurde behauptet: »Diesen Fisch haben ein paar Eichhörnchen für uns aus dem Meer gezogen. Es waren gute Eichhörnchen. Und wir haben sie mit Eichhörnchen-Geld gut bezahlt. Nun wollen wir den Fisch aufschneiden. Zurücktreten! Brillenträger und Herzkranke in den Schutzraum!«

Es folgte ein häßliches Schneidegeräusch. Die drei Irren fuhren fort: »Nunmehr erfolgt das Ausnehmen.«

Wieder erklang die Feuerwehrglocke. »Da ist was drin, in dem Fisch«, hieß es dann. »Ein Fremdkörper. Sieht aus wie … Abwischen, das! Damen und Herren, es handelt sich um eine Musikkassette. Was ist da drauf? Ein Fischrezept? Sofort abspielen!«

Gut hörbar wurde die Musikkassette in ein entsprechendes Abspielgerät eingelegt. Eine Frauenstimme hob an zu erzählen:

»Das war also die Innere Mongolei des Billigmondes, auf den ich strafversetzt worden war. Meine

drei minderwertigen Reiseführer zeigten mir stolz die offene Weite des Landes. Aus der Ferne trug der

Wind rasendes Schreibmaschinengeklapper heran.“

Eugen Egner (Ingelfingen, 10 oktober 1951)

De Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda werd geboren op 10 oktober 1908 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Quanta, Quanta Guerra  (Vertaald door Anna Maria Saludes i Amat)

„I was born at midnight, in autumn, with a lentil-sized mark on my forehead. My mother, when I misbehaved, would say, half turning her back to me, you look like a Cain. Josep had a scar on his left thigh, the inner part, shaped like a fish, that made people laugh. Rossend, the son of the junkman who lent us his donkey and wheelbarrow to take carnations to market, had red on the tip of his nose and made people laugh. Ramón, the butcher’s son, had pointy ears and made people laugh. I didn’t make anyone laugh. Whenever they joined together and attacked me because I didn’t want to join in their games, I would force them to retreat, shouting that the devil was my uncle and had marked my forehead before I was born so that he could recognize me later, even among other boys. When I was three, because my mother never wanted to cut the hair that fell in ringlets on both sides of my neck, everyone took me for a girl. The day that my mother took me to see Father Sebastià so I could be enrolled in school, Father Sebastià regarded me with pity and said: we don’t admit girls here. My mother burst out with explanations, saying that it hurt her to cut my hair, so pretty, that I was still just a baby and would get cold without the hair, and while she explained this, I, who already knew how to write my name, went up to the board, took the chalk and wrote in white on black, in large, crooked letters: Adrià Guinart. Father Sebastià suddenly noticed, joined his hands and said: what an archangel!“

Mercè Rodoreda (10 oktober 1908 – 13 april 1983)

10-10-2011 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Britse schrijver Harold Pinter werd geboren op 10 oktober 1930 in Londen. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Harold Pinter op dit blog.

Uit: The Dumb Waiter

“GUS. I wonder who it’ll be tonight.

[Silence]

Eh, I’ve been wanting to ask you something.

BEN. [putting his legs on the bed] Oh, for Christ’s sake.

GUS. No. I was going to ask you something.

[He rises and sits on Ben's bed]

BEN. What are you sitting on my bed for?

[Gus sits]

What’s the matter with you? You’re always asking me questions. What’s the matter with you?

GUS. Nothing.

BEN. You never used to ask me so many damn questions. What’s come over you?

GUS. No, I was just wondering.

BEN. Stop wondering. You’ve got a job to do. Why don’t you just do it and shut up?

GUS. That’s what I was wondering about.

BEN. What?

GUS. The job.

BEN. What job?

GUS. [tentatively] I thought perhaps you might know something.

[Ben looks at him.]

I thought perhaps you — I mean — have you got any idea — who’s it going to be tonight?

BEN. Who what’s going to be?

[They look at each other]

GUS. [at length] Who it’s going to be.

[Silence]

BEN. Are you feeling all right?

GUS. Sure.

BEN. Go and make the tea.

GUS. Yes, sure.

[Gus exits, Ben looks after him. He then takes his revolver from under the pillow and checks it for ammunition. Gus re-enters]

The gas has gone out.

BEN. Well, what about it?

GUS. There’s a meter.

BEN. I haven’t got any money.

GUS. Nor have I.

BEN. You’ll have to wait.

GUS. What for?

BEN. For Wilson.

GUS. He might not come. He might just send a message. He doesn’t always come.

BEN. Well, you’ll have to do without it, won’t you?”

Harold Pinter (10 oktober 1930 – 24 december 2008)

De Franse schrijver Claude Simon werd geboren op 10 oktober 1913 te Tananarive (Madagaskar) als zoon van een Franse legerofficier. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Claude Simon op dit blog.

Uit: Discours de Stockholm

„Mesdames, Mesdemoiselles, Messieurs,
Sur les sentiments que peut éprouver un lauréat distingué par l'Académie Suédoise, l'un de mes « confrères Nobel », comme nous appelle le docteur André Lwoff dans une lettre qu'il a eu la gentillesse de m'adresser, s'est on ne peut mieux expliqué :

« La recherche étant un jeu, écrivait-il dans son remerciement, il importe peu, en théorie tout au moins, que l'on gagne ou que l'on perde. Mais les savants » (et je dirai aussi les écrivains), « les savants, donc, possèdent certains traits des enfants. Comme eux ils aiment gagner et comme eux ils aiment être récompensés »; à quoi André Lwoff ajoutait : « Au fond de lui-même, tout savant » (tout écrivain, dirai-je encore) « désire être reconnu ».

Et, si j'essaie d'analyser les composantes multiples de cette satisfaction par certains côtés puérile, je dirais que s'y mêle une certaine fierté qu'au-delà de ma personne l'attention se trouve ainsi attirée sur le pays qui pour le meilleur et pour le pire est le mien et où il n'est pas mauvais que l'on sache que, malgré ce pire, existe comme une obstinée protestation, dénigrée, moquée, parfois même hypocritement persécutée, une certaine vie de l'esprit, qui, en soi, sans autre but ni raison que d'être, fait encore de ce pays un des lieux où survivent, indifférentes à l'inertie ou parfois même à l'hostilité des divers pouvoirs, quelques-unes des valeurs les plus menacées d'aujourd'hui.

Je voudrais ensuite, en m'adressant aux membres de votre Académie, leur dire que, si je me tourne vers eux pour qu'ils sachent combien je suis sensible au choix qu'ils ont fait et les en remercier, ce n'est pas seulement pour sacrifier à un rite ou me soumettre à un simple usage de courtoisie.

Claude Simon (10 oktober 1913 – 6 juli 2005)

De Antilliaanse (Curaçaose) schrijver Willem Cornelis Jacobus (Boeli) van Leeuwen werd geboren op 10 oktober 1922 op Curaçao. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Boeli van Leeuwen op dit blog.

Uit: A Stranger on Earth (Vertaald door Olga E. Roger en Joesph O. Aimone)

„The first years of the marriage were very difficult for Maria-Teresa. As a human being she felt a certain charity toward the clumsy and vain man she had married. As a woman, she lived in terror of his scaly hands and bony body. No one knew how often in those years, on the brink of despair, she lay waiting in her bedroom for Janchi to return from the club, inflamed by the whiskey sodas and the crude jokes of his friends. She would feign sleep, in the hopes that he would not touch her. When he was sober, he would lie next to her and turn his back to her. A depressive silence would then grow in the room until neither dared to move. But when he was drunk, he would sometimes begin to caress her, and soon she would feel his member like an awakening animal against her hip. She would shudder in revulsion, and he would take her very quickly and roughly because he knew that she had no joy in their union. After the joyless act, they lay defeated in the warm room, spinning their bitter thoughts with wide-open eyes.
Afterwards Maria-Teresa often dreamt of an ancient dwarf who held her between his bony knees, while his hand crept over her body like a white crab. When the crab reached her lap, she would bolt awake screaming and would clasp herself tightly, not onto the man, but rather onto the human being, who lay next to her.
During that time, Janchi was already becoming a caricature of the jovial, prominent citizen in a small community. He joined the local lodge where he rose in rank in a short time; he became a member of three leading clubs, in which at an advanced age he would become honorary chairman, and he comported himself like a pillar of the community. In reality he was a mediocre businessman who often lost large sums of money and who in any other community than the community of Curacao would have fallen into poverty. His entire life he carried a mortgage on the excessively large home on Scharloo, and he was always in debt up to his protruding ears. Still, he was, like so many superficial people, a popular member of the community and well-liked by his friends, since he overshadowed no one with his mediocrity. He enjoyed giving speeches in his execrable Dutch: "Hit has wholly gotten itself from my remembering, Mister Overseer." (2) He dressed his long and bony body with a certain flourish and, when greeting all women, would hold on to their hands a bit too long.”

Boeli van Leeuwen (10 oktober 1922 – 28 november 2007)

Boeli van Leeuwen (links) met Godfriend Bomans (midden) op Curaçao

De Russische dichter en schrijver Ivan Aleksejevitsj Boenin werd geboren in Voronezj op 10 oktober 1870. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Loneliness

The rain and the wind and the murk
Reign over cold desert of fall,
Here, life's interrupted till spring;
Till the spring, gardens barren and tall.
I'm alone in my house, it's dim
At the easel, and drafts through the rims.

The other day, you came to me,
But I feel you are bored with me now.
The somber day's over, it seemed
You were there for me as my spouse.
Well, so long, I will somehow strive
To survive till the spring with no wife.

The clouds, again, have today
Returned, passing, patch after patch.
Your footprints got smudged by the rain,
And are filling with water by the porch.
As I sink into lonesome despair
From the vanishing late autumn’s glare.

I gasped to call after you fast:
Please come back, you're a part of me, dear;
To a woman, there is no past
Once love ends, you're a stranger to her;
I’ll get drunk, I will watch burning logs,
Would be splendid to get me a dog.

Ivan Boenin (10 oktober 1870 - 8 november 1953)

Portret door Leonard Turzhansky 

De Amerikaanse schrijver Frederick Barthelme werd geboren op 10 oktober 1943 in Houston, Texas. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: A City of Churches  
 
"Yes," Mr. Phillips said, "ours is a city of churches all right."  
Cecelia nodded, following his pointing hand.  Both sides of the street were solidly lines with churches, 
standing shoulder to shoulder in a variety of architectural styles. The Bethel Baptist stood next to the 
Holy Messiah Free Baptist, Saint Paul's Episcopal next to Grace Evangelical Covenant.  Then came 
theFirst Christian Science, the Church of God, All Souls, Our Lady of Victory, and the Church of the 
Holy Apostles.  The spires and steeples of the traditional buildings were jammed in next to the broad 
imaginative flights of the "contemporary" designs.  
"Everyone here takes great interest in church matters," Mr. Philips said. 
Will I fit in, Cecelia wondered. She had come to Prester to open a branch office of a car-rental concern.  
"I'm not especially religious," she said to Mr. Philips, who was in the real-estate business.  
"Not now," he answered. "Not yet. But we have many fine young people here. You'll get integrated into 
the community soon enough. The immediate problem is where are you to live? Most people," he said, 
"live in the church of their choice. All of our churches have many extra rooms.  I have a few belfry 

apartments that I can show you. What price range were you thinking of?" 
They turned a corner and were confronted with more churches.  They passed Saint Luke's, the Church 
of the Epiphany, All Saints Ukrainian Orthodox, Saint Clement's, Fountain Baptist, Union Congregational, 
Saint Anargyri's, Temple Emanuel, the First Church of Christ Reformed.  The mouths of all the

churches were gaping open.  Inside, lights could be seen dimly.    
 "I can go up to a hundred and ten," Cecelia said.  "Do you have any buildings that are not churches?"  
"None," said Mr. Philips.  "Oh course, many of our fine church structures also do double duty as 
something else."  He indicated an handsome Georgian facade.  "That one," he said, "houses the United 
Methodist and the Board of Education. The one next to it, which is the Antioch Pentecostal, has the 
barbershop."  

Frederick Barthelme (Houston, 10 oktober 1943)

10-10-2011 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Indiase schrijver Rasipuran Krishnaswami Narayan werd geboren op 10 oktober 1906 in Madras. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: The Guide

“Next morning I found the atmosphere once again black and tense - all the vivacity of the previous evening was gone. When their room opened, only he came out, fully dressed and ready . . . I poured him a cup of coffee.
'Joseph has brought tiffin. Will you not taste it?'
'No; let us be going. I'm keen on reaching the caves.'
'What about the lady?' I asked.
'Leave her alone,' he said petulantly. 'I can't afford to be fooling around, wasting my time.' In the same condition as yesterday! This seemed to be the spirit of their morning every day. How cordially he had come over and sat beside her last night on the veranda! How cordially they had gone into the hotel on that night! What exactly happened at night that made them want to tear at each other in the morning? . . . I wanted to cry out, 'Oh, monster, what do you do to her that makes her sulk like this on rising?'

(…)

On the way she said to me (Raju), 'Have you documents to see too?'
'No, no,' I said, hesitating midway between my room and hers.
'Come along then. Surely you aren't going to leave me to the mercy of prowling beasts?'
. . .
'I'm prepared to spend the whole night here, she said. 'He will, of course, be glad to be left alone. Here at least we have silence and darkness, welcome things, and something to wait for out of that darkness.'
I couldn't find anything to say in reply. I was overwhelmed by her perfume. The stars beyond the glass shone in the sky.
. . .
Bright eyes shone amidst the foliage. She pulled my sleeve and whispered excitedly, 'Something - what can it be?'
'Probably a panther,' I said to keep up the conversation. Oh, the whispers, the stars, and the darkness - I began to breathe heavily with excitement.”

R. K. Narayan (10 oktober 1906 – 13 mei 2001)

De Nederlandse dichteres, schrijfster en illustrator Rie Cramer werd geboren in Sukabumi op Java, ndonesië op 10 oktober 1887. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Uit: Sneeuwwitje

De koningin zat voor het raam

En tuurde door de ruiten:

Het sneeuwde, sneeuwde heel den dag.

't Was alles wit daar buiten.

En wit was ook het zijden kleed

Waaraan zij zat te zoomen:

Maar telkens hield zij even op.

Dan zat ze stil te droomen.

En droomde van een kindje klein...

Prik - in haar vingertopje

Prikte de naald, op 't zijden kleed

Viel er een bloedrood dropje.

Illustratie bij Sneeuwwwitje door Rie Cramer

Ze keek er naar: ‘Zoo wit als sneeuw.

Met lipjes rood als bloed en

Met haartjes, zwart als ebbenhout

Zou 't kindje wezen moeten.

Sneeuwwitje zou 'k je noemen dan.’

Zoo zat ze lang te droomen.

Toen nam ze 't zijden kleed weer op

En ging weer vlijtig zoomen.

Rie Cramer (10 oktober 1887 - 18 juli 1977)

De Finse dichter en schrijver Aleksis Kivi werd geboren als geboren Alexis Stenvall in Palojoki op 10 oktober 1834. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

Grove of Tuoni, grove of night

Grove of Tuoni, grove of night!
There thy bed of sand is light.
Thither my baby I lead.
Mirth and joy each long hour yields
In the Prince of Tuoni's fields
Tending the Tuonela cattle.
Mirth and joy my babe will know,
Lulled to sleep at evening glow
By the pale Tuonela maiden.
Surely joy hours will hold,
Lying in thy cot of gold,
Hearing the nightjar singing.
Grove of Tuoni, grove of peace!
There all strife and passion cease.
Distant the treacherous world.

 
Vertaald door Alex Matson

Aleksis Kivi (10 oktober 1834 - 31 december 1872)

Standbeeld bij het Finse Nationale Theater in Helsinki

De Nederlandse dichter en schrijver Robidé van der Aa (eig. Christianus Petrus Eliza van der Aa) werd geboren op 10 oktober 1791 in Oosterbeek. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009 en ook mijn blog van 10 oktober 2010

De wreede knaap

Jan Hobbes was van aard zoo wreed,

Dat hij vermaak vond, elk te plagen;

Hij schepte een wezenlijk behagen

In dat, wat andren moeite deed.

Geen goed van vreemden was hem heilig,

Daar hij elks huis of boomgaard schond;

Geen dier was voor zijn' moedwil veilig,

Wijl hij in sarren wellust vond.

Doch 't kruikje gaat, gelijk men spreekt,

Zoo lang te water, tot het breekt.

Jan durfde 't onlangs roekloos wagen,

Den stier van Krelisbuur te plagen,

En dien met zijne zweep te slaan;

Maar, ach! dat kwam hem duur te staan!

De stier werd woedend door dit tergen,

En wierp, eer hij zich kon verbergen,

Den knaap, misvormd door wond bij wond,

Geheel te pletter op den grond.

Robidé van der Aa (7 oktober 1791 – 14 mei 1851)

Ilustratie bij bovenstaand gedicht 

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 10 oktober 2010.

De Brits - Amerikaanse schrijver en regisseur James Clavell (pseudoniem van Charles Edmund DuMaresq de Clavelle) werd geboren op 10 oktober 1924 in Sydney. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2008 en ook mijn blog van 10 oktober 2009.

De Australische dichteres en schrijfster Louise Mack werd geboren op 10 oktober 1870 in Hobart, Tasmania. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

De Amerikaanse schrijver, zakenman en officier Kermit Roosevelt sr. Werd geboren op 10 oktober 1889 in Sagamore Hill in Oyster Bay, New York. Zie ook mijn blog van 10 oktober 2009.

10-10-2011 om 18:46 geschreven door Romenu