De Ierse dichter Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog.

The Harvest Bow

As you plaited the harvest bow
You implicated the mellowed silence in you
In wheat that does not rust
But brightens as it tightens twist by twist
Into a knowable corona,
A throwaway love-knot of straw.

Hands that aged round ashplants and cane sticks
And lapped the spurs on a lifetime of game cocks
Harked to their gift and worked with fine intent
Until your fingers moved somnambulant:
I tell and finger it like braille,
Gleaning the unsaid off the palpable,

And if I spy into its golden loops
I see us walk between the railway slopes
Into an evening of long grass and midges,
Blue smoke straight up, old beds and ploughs in hedges,
An auction notice on an outhouse wall—
You with a harvest bow in your lapel,

Me with the fishing rod, already homesick
For the big lift of these evenings, as your stick
Whacking the tips off weeds and bushes
Beats out of time, and beats, but flushes
Nothing: that original townland
Still tongue-tied in the straw tied by your hand.

The end of art is peace
Could be the motto of this frail device
That I have pinned up on our deal dresser—
Like a drawn snare
Slipped lately by the spirit of the corn
Yet burnished by its passage, and still warm.

Postscript

And some time make the time to drive out west
Into County Clare, along the Flaggy Shore,
In September or October, when the wind
And the light are working off each other
So that the ocean on one side is wild
With foam and glitter, and inland among stones
The surface of a slate-grey lake is lit
By the earthed lightening of flock of swans,
Their feathers roughed and ruffling, white on white,
Their fully-grown headstrong-looking heads
Tucked or cresting or busy underwater.
Useless to think you'll park or capture it
More thoroughly. You are neither here nor there,
A hurry through which known and strange things pass
As big soft buffetings come at the car sideways
And catch the heart off guard and blow it open.

Seamus Heaney (County Derry, 13 april 1939)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Hermlin werd als zoon van joodse immigranten geboren op 13 april 1915 in Chemnitz Zie ook alle tags voor Stephan Hermlin op dit blog.

Uit: Abendlicht

“Seit ich zum erstenmal "Tausendundeine Nacht" gelesen hatte, drang immer die gleiche rubinene Glut aus der Nacht der Basare, lief der gleiche kleine Wasserverkäufer durch die schweren Schlagschatten, stand die gleiche unsichtbare Sonne an einem tiefblauen Himmel über der Morgenkühle in den Häuserschluchten. Umgeben von Armut und Verfall und dem Einbruch einer widerwärtigen Technik stand ich lange neben den Märchenerzählern an den Straßenecken. Ihre Sprache verstand ich nicht; nur in den Augen ihrer zerlumpten Zuhörer lebten die Bilder und Gestalten meiner Kindheit. Lange suchte ich nach einem Licht, das ich einmal deutlich gesehen hatte. Ich habe es nicht gefunden.
Mit dreizehn Jahren las ich zufällig das "Kommunistische Manifest"; es hatte später Folgen. Mich bestach daran der große poetische Stil, dann die Schlüssigkeit des Gesagten. Zu den Folgen gehörte, daß ich es mehrmals las, im Laufe der Jahre sicher zwei dutzendmal. In drei Ländern hörte ich bei meinem Lehrer Hermann Duncker Vorlesungen über das Manifest; Duncker, der das Werk vom ersten bis zum letzten Wort hätte auswendig hersagen können, gehört zu jenen nicht mehr Lebenden, die noch mit Tränen der Ergriffenheit in den Augen über marxistische Theorie sprachen. Das berühmte Werk führte mich zu schwierigeren, umfangreicheren Schriften der marxistischen Literatur, aber ich kehrte immer wieder auch zu ihm zurück. Längst schon glaubte ich, es genau zu kennen, als ich, es war etwa in meinem fünfzigsten Lebensjahr, eine unheimliche Entdeckung machte. Unter den Sätzen, die für mich seit langem selbstverständlich geworden waren, befand sich einer, der folgendermaßen lautete: "An die Stelle der alten bürgerlichen Gesellschaft mit ihren Klassen und Klassengegensätzen tritt eine Assoziation, worin die freie Entwicklung aller die Bedingung für die freie Entwicklung eines jeden ist." Ich weiß nicht, wann ich begonnen hatte, den Satz so zu lesen, wie er hier steht. Ich las ihn so, er lautete für mich so, weil er meinem damaligen Weltverständnis auf diese Weise entsprach. Wie groß war mein Erstaunen, ja mein Entsetzen, als ich nach vielen Jahren fand, daß der Satz in Wirklichkeit gerade das Gegenteil besagt: "... worin die freie Entwicklung eines jeden die Bedingung für die freie Entwicklung aller ist."

Stephan Hermlin (13 april 1915 – 6 april 1997)

Hier met de Albanese schrijver Zihni Sako (rechts) op een congres in 1952

De Turkse dichter Orhan Veli (eig. Orhan Veli Kanık) werd geboren op 13 april 1914 in Izmir. Zie ook alle tags voor Orhan Veli op dit blog.

MY TREE

If there were other trees
in our neighbourhood
I would not love you so.
But if you knew
how to play backgammon with me
I would love you even more.

O beautiful tree!
When you die
I hope we'll have moved
to another neighbourhood.

FOR FREE

We are living for free;
The air's for free, the clouds are for free,
hills and dales are for free.
Rain and mud are for free.
The outside of cars,
the foyers of movie-houses,
shop-windows are for free.
It's not the same as bread and cheese -
but salt-water is for free.

Freedom will cost you your life,
but slavery is free - somewhere -
to anyone who wants it.
We are living for free.
For free.

THE TRAM-DRIVER

He looks in front of him all the time.
He doesn't smoke.
He is
a wonder!

Vertaald door Murat Nemet-Nejat e.a.

Orhan Veli (13 april 1914 – 14 november 1950)

De Nederlands schrijver en schaker Tim Krabbé werd geboren in Amsterdam op 13 april 1943. Zie ook alle tags voor Tim Krabbé op dit blog.

Uit: Vertraging

„Met zijn zaklantaarn scheen hij langs de bomenrij, maar ineens was het alsof zijn licht geweldig aangloeide. Hij keek om: het waren de koplampen van een auto die vlakbij stilhield. Hij deed zijn lantaarn uit. Een deur sloeg, er klonken stemmen, lichtbundels van lantaarns zochten tussen de bomen en verblinden hem.

'Blijf staan!' zei een stem.

Hij stak zijn handen in de lucht en begon voorzichtig naar het licht toe te lopen. De Bundels weken uit zijn ogen, en hij zag twee mannen. Ze hadden uniformen aan, en op hun auto stond POLICE.

'Ze is hier,' zei hij.

'Wie is hier.'

'Madame Twenty. Ze moet hier zijn. Ik zoek haar al de hele tijd, maar ik kan haar niet vinden. Ik ben Jacques Bekker, de Nederlandse quizmaster.'

Hij werd achter in de auto gezet, de politiemannen vroegen per radio om versterking, en toen die er was, en men op zijn aanwijzingen het lichaam van Moniek gevonden had werd hij naar Strobe gebracht. Onderweg, zo zouden de politiemannen later op de avond aan de toegestroomde pers vertellen, herhaalde hij voordurend dat hij een lafbek was die voor eeuwig zijn kans had gemist.“

Tim Krabbé (Amsterdam, 13 april 1943)

13-04-2013 om 12:03 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijfster Antje Rávic Strubel werd geboren op 12 april 1974 in Potsdam. Zie ook alle tags voor Antje Rávic Strubel op dit blog.

Uit: Gebrauchsanweisung Schweden

“Ich hatte eine Villa in Schweden, am Ufer des Fryken in Värmland. Vom Fenster und von der Veranda war der See zu sehen, der in der Sonne hell aufschien. Vogelbeerbäume säumten eine Schneise im Wald. Solange der Nachbar die Schneise nicht zuwuchern ließ, wurde sie von Rehen genutzt, um in der Dämmerung zum Trinken ans Ufer zu ziehen.

Wenn die Tannen nachts in der Spur des MondesSchatten auf die Kiesel warfen und das Gras am Schuppen grau und verwittert aussah, wenn nach einer stürmischen Nacht Kastanienhülsen, Birkenzweige und die Blätter der Akazie über die Holzplanken der Veranda trieben und das Haus im blauen Licht wirkte wie der letzte, verlassene Ort, oder wenn an einem Frühsommermorgen der Tau die verrosteten Seile des Fahnenmastes im Garten versilberte und die Luft so klar war, dass sie schmerzend scharfe Bilder aus der Landschaft trieb, war es, als hätte bis zu diesem Moment jemand anderes mein Leben gelebt. Ich aber wäre die ganze Zeit hier gewesen.

Ich war in meine Villa so verliebt wie Tania Blixen in ihre Farm in Afrika, und genauso blauäugig hatte ich sie auch gekauft. Die Abenteuer schienen mir, die ich nie in Kenia gewesen bin, vergleichbar groß. Unerschrocken unternahm ich Tagesmärsche in den nächsten Ort, um Proviant für die kommenden Wochen zu kaufen, verhandelte mit Einheimischen über die Reparatur meines Brunnens und hielt Elche für mindestens so gefährlich wie Löwen, weshalb ich wahrscheinlich nie einen sah. Glücklicherweise war ich am Ende nicht ganz so pleite wie die dänische Schriftstellerin, aber ich war am Anfang auch nicht annähernd so reich gewesen.”

Antje Rávic Strubel (Potsdam, 12 april 1974)

De Amerikaanse schrijver en jurist Scott Turow werd geboren op 12 april 1949 in Chicago. Zie ook alle tags voor Scott Turow op dit blog.

Uit: Personal Injuries

“Robbie Feaver's troubles were more immediate. Last night three Special Agents of the Internal Revenue Service's Criminal Intelligence Division had visited him at home -- one to talk and two to listen. They were, as you would expect, rumpled men in inexpensive sport coats, grave but polite. They had handed him a grand jury subpoena for all of his law partnership's financial records and tried to ask Robbie questions about his income tax returns. Wisely, he had refused to reply.

He could suit himself, responded the one agent who spoke. But they wanted to tell him a couple things. Good news and bad. Bad first.

They knew. They knew what Robbie and his law partner, Morton Dinnerstein, had been up to. They knew that for several years the two had occasionally deposited a check they received when they won or settled one of their personal injury cases in a secret account at River National Bank, where the firm transacted no other business. They knew that out of the River National account Dinnerstein and Robbie had paid the usual shares of what they'd earned -- two thirds to the clients, one ninth to the referring attorneys, odd amounts to experts or court reporters. Everyone had received his due. Except the IRS. They knew that for years now, Feaver and his partner had been writing checks to cash to draw down the balance of the account, never paying a dime in tax.

You guys are cold-cocked, the agent added. Robbie laughed now, very briefly, repeating the words.

I didn't ask how Robbie and his partner could have ever believed a scheme so simpleminded would work. I was long accustomed to the dumb ways people get themselves in trouble. Besides, the fact was that their scam had operated smoothly for years. A checking account that paid no interest was unlikely to come to the Service's attention. It was, frankly, noteworthy that it had, a development that would inevitably be traced to freak coincidence, or, if things were spicier, betrayal.”

Scott Turow (Chicago, 12 april 1949)

De Britse blijspelauteur Alan Ayckbourn werd geboren op 12 april 1939 in Londen. Zie ook alle tags voor Alan Ayckbourn op dit blog.

Uit: Alan Ayckbourn's programme note for the Theatre Royal, Windsor, 1968

“My only contact with the Theatre Royal until now was a rather embarrassing one. My mother-in-law, determined to see her daughter's newly acquired, un-employed actor husband established as a second Terence Rattigan, besieged John Counsell's office with 'phone calls, letters and visits insisting they presented a play of mine. Mr. Counsell politely but firmly declined the invitation. But all that was several years and six plays ago. The fact remains though, that when we heard that Relatively Speaking was to be presented here both mother-in-law and I glowed smug with contentment.
I thought it might be worth devoting these columns to describing exactly how a play comes to be written. In particular this play, since every single one is different, and the actual process of writing it down devious and mysterious. Some write in pencil; some directly on to typewriters; some at dawn some at midnight. Some wait for inspiration, some, like me, bash on with page one and hope they reach page ninety-five without confronting a major obstacle. Plays are sometimes written back to front with the first scene the last to be completed. This play, for the record, was written in pencil over several midnights, the second scene first and the first scene last and was completed in ten days flat. I remember I had a large woolly cat for company who didn't really belong to us but seemed to like basking in the heat generated by my creative processes.”

Alan Ayckbourn (Londen, 12 april 1939)

Scene uit  “Relatively Speaking”, Nyack’s Elmwood Playhouse, 2009

De Amerikaanse schrijver Tom Clancy werd geboren op 12 april 1947 in Baltimore County, Maryland. Zie ookalle tags voor Tom Clancy op dit blog.

Uit: Red Rabbit

“The scary part, Jack decided, was going to be driving. He'd already bought a Jaguar — pronounced jag-you-ah over here, he'd have to remembe — but both times he'd walked to it at the dealership, he'd gone to the left-front door instead of the right. The dealer hadn't laughed at him, but Ryan was sure he'd wanted to. At least he hadn't climbed into the passenger seat by mistake and really made an ass of himself. He'd have to remember all that: The "right" side of the road was the left. A right turn crossed oncoming traffic, not a left turn. The left lane was the slow lane on the interstates-motorways, he corrected himself. The plugs in the wall were all cockeyed. The house didn't have central heating, despite the princely price he'd paid for it. There was no air-conditioning, though that probably wasn't necessary here. It wasn't the hottest of climates: The locals started dropping dead in the street when the mercury topped 75. Jack wondered what the D.C. climate would do to them. Evidently, the "mad dogs and Englishmen" ditty was a thing of the past.
But it could have been worse. He did have a pass to shop for food at the Army-Air Force Exchange Service — otherwise known as the PX at nearby Greenham Commons Air Base — so at least they'd have proper hot dogs, and brands that resembled the ones he bought at the Giant at home in Maryland.

So many other discordant notes. British television was different, of course, not that he really expected much chance to vegetate in front of the phosphor screen anymore, but little Sally needed her ration of cartoons. Besides, even when you were reading something important, the background chatter of some mindless show was comforting in its own way. The TV news wasn't too bad, though, and the newspapers were particularly good-better than those he normally read at home, on the whole, but he'd miss the morning Far Side. Maybe the International Tribune had it, Ryan hoped. He could buy it at the train station kiosk. He had to keep track of baseball anyway.”

Tom Clancy (Baltimore County, 12 april 1947)

De Duitse schrijfster Agnes Sapper werd geboren op 12 april 1852 in München. Zie ook alle tags voor Agnes Sapper op dit blog.

Uit: Ohne den Vater

„Im gemütlichen Wohnzimmer eines Forsthauses in Ostpreußen saß ein kleiner Familienkreis eng und traulich beisammen: der Förster Stegemann mit seiner noch ganz jungen, lieblichen Frau, die ihr Kindchen in den Armen hielt und versuchte, mit zärtlichen Worten und dem Spiel ihrer Finger dem kleinen Geschöpf das erste Lächeln zu entlocken. Neben ihr lehnte Gebhard, ein kräftiger, etwa zehnjähriger Junge; er sah nach dem Schwesterchen, das so wohlig in der Mutter Armen ruhte, und wartete gespannt, ob es noch einmal gelänge, das Lächeln hervorzuzaubern, das vorhin wie ein Sonnenstrahl über das Kindergesichtchen gehuscht war. Als es gelang, sah er die Mutter beglückt an und wandte sich lebhaft an seinen Vater: "Hast du es diesmal gesehen?"

Nein, er hatte es wieder nicht gesehen, weil ihm etwas anderes noch anziehender war, als das erste Lächeln seines Töchterchens. Er hatte auf Mutter und Sohn gesehen. Ihn freute, daß diese beiden sich so gut verstanden. Es war noch nicht lange her, daß er diese junge Frau heimgeführt hatte, nachdem seine erste Frau, Gebhards Mutter, gestorben war. Eine lange Reihe stiller Jahre hatte er mit dem Knaben verlebt, den eine treue Magd schlicht und streng erzog. Innig nah standen sich Vater

und Sohn, ernst und pflichttreu war der Förster, anspruchslos der Junge.

Kräftig wuchs er in der frischen Waldluft heran und machte von seinem sechsten Lebensjahr an täglich einen stundenlangen Weg, um auf einem benachbarten Gut an dem Unterricht mit den Knaben des Gutsbesitzers teilzunehmen. Auf diesem Weg begleitete ihn ein treuer Hund des Försters, der schon immer sein Spielkamerad gewesen und jetzt sein Beschützer auf einsamen Waldwegen war.”

Agnes Sapper (12 april 1852 – 19 maart 1929)
München, Sendlinger Tor

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e april ook mijn blog van 12 april 2012 deel 2.

12-04-2013 om 16:31 geschreven door Romenu  

De Belgische dichter en schrijver Leonard Nolens werd geboren in Bree op 11 april 1947. Zie ook alle tags voor Leonard Nolens op dit blog.

Geduld

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan
Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen.
Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen
Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap,
En dat ik slaap door alles heen en iedereen.

Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen,
En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot
Dat mij aan tafel roept met zijn afwezige stem.
Ik zal er eten van haar brood, haar vlees, en eten
Tot ik niet meer kan, en weggegeten ben.

Jij bent schatrijk geboren

Jij en ik, dat is twee
Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen
Om ruzie, men komt er niet uit.
Wij zitten perplex in elkaar.
Wij maken hetzelfde misbaar.
Jij en ik dat is een.

Jij bent schatrijk geboren
En kocht mij met gemak.
Dat zet ik je betaald
Op deze rekening.
Ik ben geen slapend geld
Vandaag, ik handel in ons.

Ik werk mij in het zweet
Van jou, ik bid en vloek mij
Uit de naad van ons,
Ik maak je winst op de markt.
Jij bent wat ik hier tel,
Mijn tol, mijn kapitaal.

Ik viel jou in de schoot
Van goud, ik woeker met wissels
Van ons en koop je terug
Nu ik ons doorverkoop
Aan vreemden, de truc is gelukt.
Wij staan op hetzelfde biljet.

Ritueel

Zij hebben ons hart ingepikt,
Onze groei, onze poppen genekt,
Onze tuin op de trein gezet,
Ons verblind met hun lichtende as.

Zij hebben de zwarte zak
Van hun afwezigheid strak
Over ons heengetrokken
En toen onze oren verpest
Met de ruis van hun hemelse spraak.

Dus waar ik vandaan kom, daar
Moet je die opgebaarde
Nog lichtjes blozende doden
Lang en bedachtzaam slaan.

Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)

De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook alle tags voor Mark Strand op dit blog.

Man and Camel

On the eve of my fortieth birthday

I sat on the porch having a smoke

when out of the blue a man and a camel

happened by. Neither uttered a sound

at first, but as they drifted up the street

and out of town the two of them began to sing.

Yet what they sang is still a mystery to me—

the words were indistinct and the tune

too ornamental to recall. Into the desert

they went and as they went their voices

rose as one above the sifting sound

of windblown sand. The wonder of their singing,

its elusive blend of man and camel, seemed

an ideal image for all uncommon couples.

Was this the night that I had waited for

so long? I wanted to believe it was,

but just as they were vanishing, the man

and camel ceased to sing, and galloped

back to town. They stood before my porch,

staring up at me with beady eyes, and said:

"You ruined it. You ruined it forever."

The Everyday Enchantment of Music

A rough sound was polished until it became a smoother sound, which was polished until it became music. Then the music was polished until it became the memory of a night in Venice when tears of the sea fell from the Bridge of Sighs, which in turn was polished until it ceased to be and in its place stood the empty home of a heart in trouble. Then suddenly there was sun and the music came back and traffic was moving and off in the distance, at the edge of the city, a long line of clouds appeared, and there was thunder, which, however menacing, would become music, and the memory of what happened after Venice would begin, and what happened after the home of the troubled heart broke in two would also begin.

Mark Strand (Summerside, 11 april 1934)

De Tunesische dichter, schrijver, essayist en vertaler Walid Soliman werd geboren op 11 april 1975 in Tunis. Zie ook alle tags voor Walid Soliman op dit blog.

Uit: In Jean Genet Square

“The failure of sand… nothing grows, everything gets erased.”

He said that while leaning with his hand on the back of the park bench, and I noticed that he did not seem as imposing as I had first supposed. It was clear his life had not been a walk in the park. He then took the straw hat he had been fingering and put it on his head, saying, “Do you know who said that quote?”

“Honestly… my memory fails me.”

“James Joyce, in Ulysses.”

But before I could find a moment to ask him his name, or if we had met previously, he disappeared, leaving me to flounder in my confusion.

With him, my desire to read also disappeared that day, as his solemn voice continued to ring in my ears. I remained there, motionless, until nightfall.

In the days that followed I continued going to the same place, sitting in the same bench, patently hoping to meet that man who appeared to me a connoisseur of the world of literature. But he never came. In fact, nothing at all transpired that could confirm to me the reality of our meeting, that it was not simply all a confused dream.

Summer had begun to expire when one day I entered a large bookshop specialized in foreign literature located in the center of Barcelona. I was looking for a copy of Ulysses by James Joyce. While I was rummaging through the shelves, my attention was taken by a group of black-and-white photographs hanging above the bookcase. They were pictures of famous authors, and there between Sartre and Camus – I trembled when I saw it – hung a photo of one with a completely shaven head smoking a Cuban cigar.”

Walid Soliman (Tunis, 11 april 1975)

De Hongaarse dichter Attila József werd geboren op 11 april 1905 in Boedapest. Zie ook alle tags voor Attila Józsefop dit blog.

By the Danube

1.

As I sat on the bottom step of the wharf,
A melon-rind flowed by with the current;
Wrapped in my fate I hardly heard the chatter
Of the surface, while the deep was silent.
As if my own heart had opened its gate:
The Danube was turbulent, wise and great.

Like a man's muscles when hard at his toil,
Hammering, digging, leaning on the spade,
So bulged and relaxed and contracted again
Each single movement, each and every wave.
It rocked me like my mother for a time
And washed and washed the city's filth and grime.

And the rain began to fall but then it stopped
Just as if it couldn't have mattered less,
And like one watching the long rain from a cave,
I gazed away into the nothingness.
Like grey, endless rain from the skies overcast,
So fell drably all that was bright: the past.

But the Danube flowed on. And the sprightly waves
In playful gaiety laughed at me again,
Like a child on his prolific mother's knee,
While other thoughts were racing through her brain.
They trembled in Time's flow and in its wake,
Like in a graveyard tottering tomb-stones shake.

Vertaald door John Székely

Attila József (11 april 1905 – 3 december 1937)

Standbeeld in Boedapest

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e april ook mijn blog van 11 april 2012 deel 2.

11-04-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Leo Vroman werd op 10 april 1915 in Gouda geboren. Zie ook alle tags voor Leo Vroman op dit blog.

Twee Partijen

Er zijn twee hachelijke
partijen: één strevende
naar het belachelijke,
dat is die der levenden;

en één van gezag,
dat is die der doden;
en als het aan mij lag
waren beide verboden.

Lag het aan mij
dan stichtte ik graag,
en liefst nog vandaag,
een derde partij.

De 'Waar Alleen Zij
Die Nergens Toe Horen,
Toe Horen Partij'
zij hierbij geboren.

Ik nodig degenen
die zich klimdrab
of zitsteen menen
tot lidmaatschap,

en maak bekend
dat dit gedicht
zich tot hen richt
als president;

want evenals
gesprek en spook
heeft het geen leven
en geen dood ook.

Echt gisteravond gebeurd

Wij zaten gewoon naast elkaar
en keken als altijd naar de tv
toen ik plotseling merkte: Nee,
dat is allemaal niet waar,

ik ben op een vreemde planeet
waar mijn vrienden mij achterlieten
en voor zover ik weet
zit ik eenzaam op visite.

Tegenover mij stond een lijst
waar een landschap in werd gereisd,
en waaruit tot overmaat
raar werd gepraat.

En ineens was dat weer niet waar
en we zaten opnieuw naast elkaar.

Wel blijft mij een bepaald
gevoel van onzekerheid:
wordt het niet langzaamaan tijd
dat ik word opgehaald?

Sluiting

Als ik morgen niet opsta
moet je niet schrikken:
per slot, elke opera
en alle toneelstukken
hebben hun ogenblikken,
het vallen van gordijnen
of andere ongelukken.
Dit is dan het mijne.

Sluit dus mijn gezicht,
doe die mond en twee ogen
maar netjes dicht
en ik ben voltooid.

Laat zo maar gaan,
en die oren mogen
nog openstaan,
want je weet nooit

Leo Vroman (Gouda, 10 april 1915)

De Amerikaanse schrijver Paul Edward Theroux werd geboren op 10 april 1941 in Medford, Massachusetts. Zie ook alle tags voor Paul Theroux op dit blog.

Uit: Dark Star Safari

“To be an African leader was to be a thief, but evangelists stole people’s innocence, and self- serving aid agencies gave them false hope, which seemed worse. In reply, Africans dragged their feet or tried to emigrate, they begged, they pleaded, they demanded money and gifts with a rude, weird sense of entitlement. Not that Africa is one place. It is an assortment of motley republics and seedy chiefdoms. I got sick, I got stranded, but I was never bored. In fact, my trip was a delight and a revelation. Such a paragraph needs some explanation — at least a book. This book perhaps.
As I was saying, in those old undramatic days of my school- teaching in the bundu, folks lived their lives on bush paths at the ends of unpaved roads of red clay, in villages of grass-roofed huts. They had a new national flag to replace the Union Jack, they had just gotten the vote, some had bikes, many talked about buying their first pair of shoes. They were hopeful and so was I, a teacher living near a settlement of mud huts among dusty trees and parched fields. The children shrieked at play; the women, bent double — most with infants slung on their backs — hoed patches of corn and beans; and the men sat in the shade stupefying themselves on chibuku, the local beer, or kachasu, the local gin. That was taken for the natural order in Africa: frolicking children, laboring women, idle men. Now and then there was trouble: someone transfixed by a spear, drunken brawls, political violence, goon squads wearing the ruling-party T- shirt and raising hell. But in general the Africa I knew was sunlit and lovely, a soft green emptiness of low, flat-topped trees and dense bush, bird squawks, giggling kids, red roads, cracked and crusty brown cliffs that looked newly baked, blue remembered hills, striped and spotted animals and ones with yellow fur and fangs, and every hue of human being, from pink-faced planters in knee socks and shorts to brown Indians to Africans with black gleaming faces, and some people so dark they were purple.”

Paul Theroux (Medford, 10 april 1941)

De Italiaanse schrijver en vertaler Claudio Magris werd geboren op 10 april 1939 in Triëst. Zie ook alle tags voor Claudio Magris op dit blog.

Uit: Blindly (Vertaald door Anne Milano Appel)

“MY DEAR COGOI, to tell the truth I'm not so sure that no one is able to write a man's life as well as he can, even though I was the one who wrote that. Of course, that sentence has a question mark. In fact, if I remember correctly—so many years have passed, a century, the world around us was young, a verdant, dewy-eyed dawn, still it was already a prison—if I remember correctly, that question mark, hauling all the rest along with it, was the very first thing I actually wrote down. When Dr. Ross urged me to write those pages for the yearbook, I would have liked to send him a batch of pages with just a nice big question mark and nothing else—it would have been the honest thing to do—but I didn't want to be impolite toward him, kindly and benevolent as he was, unlike the others, and then too it wasn't a good idea to irritate someone who could oust you from a comfortable niche, like the editorial office of the penal colony almanac, and send you to that hellhole, Port Arthur, where if you sat down to rest for even just a second, worn out from the rocks and icy water, you'd feel the cat-o'-nine-tails on your back.

So I only wrote the first sentence in front of that question mark, rather than my entire life ... mine, his, whoever's. Life, our grammar teacher Pistorius used to say—accompanying the Latin citations with calm, sonorous gestures in that room hung with red that darkened and faded away toward evening, childhood's embers glowing in the shadows—life is not a declaration or a statement but an interjection, a punctuation mark, a conjunction, at most an adverb. In any case, never one of the so-called principal parts of speech—"Are you sure that's what he said?"—Oh ... you're right, Doctor, it's possible that ... perhaps it wasn't he who used that expression, it must have been Miss Perich, subsequently Perini, the teacher in Fiume, but later on, much later.

Besides, that initial question can't be taken seriously since it implicitly contains the commonly known response, like a question in a sermon posed to the faithful in a rising tone. "Who so able to write a man's life as the living man himself?" No one, of course, you can almost hear the congregation murmur in response to the preacher. If there's one thing I've grown used to, it's rhetorical questions, ever since I wrote the sermons for Reverend Blunt, who paid me half a shilling apiece, in the prison in Newgate, while he played cards with the guards and waited for me to come and play too, that way he frequently got his half shilling back—nothing strange about that, I was in there mainly because I had lost everything gambling.”

Claudio Magris (Triëst, 10 april 1939)

De Russische dichteres Bella Akhmadulina werd geboren op 10 April 1937 in Moskou. Zie ook alle tags voor Bella Akhmadulina op dit blog.

The Dream Of Winter Night

‘Twas snowing. And to the snow,

To cold of the heaven and earth,

The deeper I slept the more grown

Was Chegem tulips’ warming blaze.

‘Twas snowing. Soul was singing

From whiteness of snow afar.

‘Twas snowing. Plane-trees were greening.

How green, dreams of winter, you are!…

There is again a change…

There is again a change in Nature,

the green is very rough in sight,

and rises – in a lofty fashion –

the figure of the mushroom, white.

And this old garden itself shows

all living woods and skies above,

and choices of my grace are posed

just on three faces that I love.

The body of the moth, so sightless,

dies in the lamp’s indifferent light,

marks fingers with its golden brightness,

and gives hand the non-pleasance, slight.

Oh, Lord, how in this best of summers,

my soul’s peace is long and great –

thus in a rainbow its colors

forbid one more to be inset.

Like this, a circle, fully ended,

inside it handles itself all,

and uselessness of each touch, added,

seem as unenvied and droll.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Bella Akhmadulina (Moskou, 10 April 1937)

De Duitse schrijver Stefan Heym (eig. Hellmuth Flieg) werd geboren op 10 april 1913 in Chemnitz. Zie ook alle tags voor Stefan Heym op dit blog.

Uit: Gesammelte Erzählungen (Marius)

“Es ist ein halbdunkler Kellerraum. Durch ein kleines Loch in der Wand, Fenster genannt, fällt, je nachdem die Wolken draußen sich lichten oder zusammenballen, stärkeres oder schwach zitterndes Licht ein. Ein großer, für das niedere Gemach zu großer Mann geht darin auf und ab, manchmal rüttelt er an der Tür, sein Gesicht rötet sich, dick schwillt eine Ader auf seiner kurzen Stirn - dann flucht er, grob, bäurisch, und fährt sich mit eigenartig täppischer, Verzweiflung bedeutender Gebärde über sein glatt geschorenes, fast weißes Haar. / Seine Toga ist grau und befleckt, die Purpurstreifen des Consuls hat er abgetrennt vor seiner Flucht, aber man hat ihn natürlich doch erkannt und geschnappt - wer kennt ihn denn nicht, Marius, zum sechsten Male Consul gegen das Gesetz, Sieger über Jugurtha, den Neger, über die aufrührerischen Italiker, über Cimbern und Teutonen? Er sieht seine Hände durch den Dämmer schimmern - es war falsch, sagt er sich. Das sind nicht mehr Soldatenhände, weiß und weich sind sie geworden, Hände eines Politikers und doch zu ungeschickt für dieses lügenhaft-feine Spiel. Solange er General war, solange sie ihn brauchten mit seinen Legionen: in Afrika, in den Alpen, in Asien - so lange erkannten sie ihn an, die noblen Herren, denen er schon als Volkstribun erheblich auf die Finger geklopft hatte. Jedoch hinter seinem Rücken - oh, das hatte er immer gewußt, sollten sie nur nicht glauben, daß er so dumm sei -, hinter seinem Rücken rümpften sie die Nasen, ihre vornehmen, wenn er beim Essen sich gehen ließ, aufstieß und hochzog, schnalzte und schlürfte. Aber ins Gesicht waren sie fein devot, er war der Herr der Legionen, abgöttisch verehrten ihn die Soldaten - nun nicht mehr, nun nicht mehr, seit jener gekommen war, der immer dann auftauchte, wenn der Gipfel des Ruhms erreicht zu sein schien, der Zaunkönig, den er, Marius, der Adler, mit in die Höhe getragen hatte und der nun noch einen Meter höher flog und frech grinste, das listige Gigerl, das sich nicht anstrengte, dem alles in den Schoß fiel, der adrette Schleimer, der im Feldlager immer saubere Fingernägel und parfümierte Damen hatte, dieser Sulla …”

Stefan Heym (10 april 1913 – 16 december 2001)

De Duitse schrijver Richard Wagner werd geboren op 10 april 1952 in Lovrin, in Roemenië. Zie ook alle tags voor Richard Wagner op dit blog.

Uit: Ausgewählte Schriften und Briefe (Autobiographische Skizze)

“Ich heiße Wilhelm Richard Wagner, und bin den 22. Mai 1813 in Leipzig geboren. Mein Vater war Polizei-Aktuarius und starb ein halbes Jahr nach meiner Geburt. Mein Stiefvater, Ludwig Geyer, war Schauspieler und Maler; er hat auch einige Lustspiele geschrieben, worunter das Eine: »Der bethlehemitische Kindermord« Glück machte: mit ihm zog meine Familie nach Dresden.

Er wollte, ich sollte Maler werden; ich war aber sehr ungeschickt im Zeichnen. Auch mein Stiefvater starb zeitig, – ich war erst sieben Jahr. Kurz vor seinem Tode hatte ich: »Üb’ immer Treu und Redlichkeit« und den damals ganz neuen »Jungfernkranz« auf dem Klavier spielen gelernt: einen Tag vor seinem Tode mußte ich ihm Beides im Nebenzimmer vorspielen; ich hörte ihn da mit schwacher Stimme zu meiner Mutter sagen: »Sollte er vielleicht Talent zur Musik haben?« Am frühen Morgen, als er gestorben war, trat die Mutter in die Kinderstube, sagte jedem der Kinder etwas, und mir sagte sie: »Aus Dir hat er etwas machen wollen«. Ich entsinne mich, daß ich mir lange Zeit eingebildet habe, es würde etwas aus mir werden. – Ich kam mit meinem neunten Jahre auf die Dresdner Kreuzschule: ich wollte studieren, an Musik wurde nicht gedacht; zwei meiner Schwestern lernten gut Klavier spielen, ich hörte ihnen zu, ohne selbst Klavierunterricht zu erhalten. Nichts gefiel mir so wie der »Freschütz«: ich sah Weber oft vor unserm Hause vorbeigehen, wenn er aus den Proben kam; stets betrachtete ich ihn mit heiliger Scheu. Ein Hauslehrer, der mir den Cornelius Nepos explizierte, mußte mir endlich auch Klavierstunden geben; kaum war ich über die ersten Fingerübungen hinaus, so studierte ich mir

heimlich, zuerst ohne Noten, die Ouvertüre zum Freischütz ein; mein Lehrer hörte das einmal und sagte: aus mir würde nichts.”

Richard Wagner (Lowrin, 10 april 1952)
Lovrin, katholieke kerk

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e april ook mijn blog van 10 april 2012 deel 2.

10-04-2013 om 19:18 geschreven door Romenu  

In Memoriam José Luis Sampedro

De Spaanse schrijver José Luis Sampedro is maandagochtend, 8 april, op 96-jarige leeftijd in zijn woning in Madrid overleden. Dat heeft zijn echtgenote na zijn crematie dinsdag laten weten. Sampedro kreeg bekendheid met zijn roman La sonrisa etrusca, die als De Etruskische glimlach in het Nederlands is vertaald. Zie ook alle tags voor José Luis Sampredo op dit blog.

Uit: De Etruskische glimlach (Vertaald door Eugenie Schoolderman)

“Verscholen spotjes zetten de figuren vol in het licht; door het spel van licht en schaduw is het bijna alsof ze tot leven komen. De roerloze oude man in het halfdonker daarentegen lijkt in de ogen van de suppoost wel een beeld.

‘Als betoverd,’ denkt hij onwillekeurig en om zichzelf gerust te stellen praat hij zich in dat er niets aan de hand is.

‘Die oude man is gewoon moe en omdat hij toch entree heeft betaald, wil hij ook wel even zitten. Zo zijn mensen van het platteland nou eenmaal.’ Omdat er niets gebeurt, loopt de zaalwachter na een poosje weer verder.

Nu hij weg is, lijkt de lucht rond om de drie gedaanten in de crypte, de oude man en het echtpaar, zich nog meer te verdichten. De tijd verstrijkt.

Ineens wordt de betovering verbroken door een jongeman, die zegt:

‘Eindelijk, vader! Kom, we gaan. Het spijt me dat ik u zo heb laten wachten, maar de directeur...’

De oude Roncone kijkt naar hem. ‘Arme kerel,’ denkt hij, ‘altijd maar gehaast en zich verontschuldigend... En dat moet dan mijn zoon zijn?’

‘Wacht even. Wat is dat?’

‘Dat daar? Het heet De echtgenoten. Een Etruskische sarcofaag.’

‘Een sarcofaag? Een kist voor doden?’

‘Ja... Maar nu moeten we gaan.’

‘Zijn ze echt in dat ding begraven? Het lijkt wel een divan.’

‘Een triclinium. De Etrusken aten liggend, net als in Rome. En ze werden ook niet echt begraven. De sarcofagen werden in een gesloten crypte gezet, die vanbinnen werd beschilderd als een huis.’

‘Precies, ja. Maar Andrea kan het u vast beter uitleggen. Ik ben geen archeoloog.’

‘Je vrouw? Goed, ik zal het haar vragen.’

Verbaasd kijkt zijn zoon hem aan. ‘Is hij er zo in geïnteresseerd?’ Hij kijkt opnieuw op zijn horloge.

‘Milaan is nog een heel eind, vader... Toe.’

Langzaam komt de oude Roncone overeind van de bank, met zijn ogen nog steeds strak op het paar gericht.

‘Ze werden begraven terwijl ze aten!’ mompelt hij verwonderd en met tegenzin gaat hij met zijn zoon mee.”

José Luis Sampredo (1 februari 1917 - 8 april 2013)

10-04-2013 om 09:53 geschreven door Romenu  

De Franse dichter Charles Baudelaire werd geboren in Parijs op 9 april 1821. Zie ook alle tags voor Charles Baudelaire op dit blog.

Au lecteur

La sottise, l'erreur, le péché, la lésine,
Occupent nos esprits et travaillent nos corps,
Et nous alimentons nos aimables remords,
Comme les mendiants nourrissent leur vermine.

Nos péchés sont têtus, nos repentirs sont lâches ;
Nous nous faisons payer grassement nos aveux,
Et nous rentrons gaiement dans le chemin bourbeux,
Croyant par de vils pleurs laver toutes nos taches.

Sur l'oreiller du mal c'est Satan Trismégiste
Qui berce longuement notre esprit enchanté,
Et le riche métal de notre volonté
Est tout vaporisé par ce savant chimiste.

C'est le Diable qui tient les fils qui nous remuent !
Aux objets répugnants nous trouvons des appas ;
Chaque jour vers l'Enfer nous descendons d'un pas,
Sans horreur, à travers des ténèbres qui puent.

Ainsi qu'un débauché pauvre qui baise et mange
Le sein martyrisé d'une antique catin,
Nous volons au passage un plaisir clandestin
Que nous pressons bien fort comme une vieille orange.

Serré, fourmillant, comme un million d'helminthes,
Dans nos cerveaux ribote un peuple de Démons,
Et, quand nous respirons, la Mort dans nos poumons
Descend, fleuve invisible, avec de sourdes plaintes.

Si le viol, le poison, le poignard, l'incendie,
N'ont pas encor brodé de leurs plaisants dessins
Le canevas banal de nos piteux destins,
C'est que notre âme, hélas ! n'est pas assez hardie.

Mais parmi les chacals, les panthères, les lices,
Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,
Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,
Dans la ménagerie infâme de nos vices,

Il en est un plus laid, plus méchant, plus immonde !
Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,
Il ferait volontiers de la terre un débris
Et dans un bâillement avalerait le monde ;

C'est l'Ennui ! - l'oeil chargé d'un pleur involontaire,
Il rêve d'échafauds en fumant son houka.
Tu le connais, lecteur, ce monstre délicat,
- Hypocrite lecteur, - mon semblable, - mon frère !

Wees altijd dronken

Wees altijd dronken. Daar gaat het om: dat is het enige. Om niet de afschuwelijke last van de Tijd te voelen die je schouders verbrijzelt en je naar de aarde toe drukt, moet je je onophoudelijk bedrinken.

Maar waar aan? Aan wijn, aan poëzie, of aan deugdzaamheid, dat moet je zelf weten. Maar bedrink je.

En als je, een enkele keer, op de traptreden van een paleis, op het groene gras van een greppel, in desombere eenzaamheid van je kamer, wakker wordt, en de dronkenschap is al verminderd of verdwenen, vraag dan aan de wind, aan de golf, aan de ster, aan de vogel, aan de klok, aan alles wat vliedt, aan alles wat zucht, aan alles wat voortrolt, aan alles wat zingt, aan alles wat spreekt, vraag dan hoe laat het is; en de wind, de golf,de ster, de vogel, de klok, zullen je antwoorden: 'Het is tijd om je te bedrinken! Om niet de gemartelde slaven van de Tijd te zijn, bedrink je, bedrink je voortdurend! Aan wijn, aan poëzie of aan deugdzaamheid, dat moet je zelf weten.

Vertaald door Thérèse Fisscher en Kees Diekstra

Charles Baudelaire (9 april 1821 – 31 augustus 1867)

In 1855, foto door Nadar

De Engelse dichteres, schrijfster en “spoken-word artist” Joolz Denby werd geboren op 9 april 1955 in Colchester. Zie ook alle tags voor Joolz Denby op dit blog.

Uit: Wild Thing

“Once upon a time, long ago and far away, I had everything you’re supposed to want. All the stuff they tell you about on the telly and in the celeb mags, the lifestyle you’re supposed to die for. I had a good job at a major record company, a bijou loft apartment in London, the parties, the clothes, the gorgeous rock-star boyfriend, the cocaine, the champagne, the permanent guest-list at the kind of clubs that pissed-up silicone sculpted glamour-models are paparazzi’d leaving with a Premier League footballer in tow and without their knickers. The Brit Awards. AAA passes to everything from Unsigned Bands Night at some tiny, hip club to The Pyramid Stage at Glastonbury and The Stones Honest-To-God-Final-Goodbye concert at Wembley – all four nights. I had invites to everything; the OK wedding of a whippet-sized chart-topping popstrelle and her thicko backing-dancer fiancé, the openings of the hottest new bars, clubs, galleries, boutiques; oh, you name it, I turned it down because I couldn’t be arsed. Or I went, and made out like I was bored stiff, which mostly, I was, celeb culture not being all that, in actuality.

All of it. I had all of it, and more. Jesus, the tales I could tell – not that anyone would believe me because they wouldn’t be about how great it all was and what fascinating and worthwhile people boy-bands, pop-whores and rock musicians are. Or MP’s, newscasters, actors and celebrity chefs either, for that matter. Those stories wouldn’t tow the party line, boost the media profile, you see. Ha! Christ, far from it – like, remember that MP, the one who was on the box all the time saying how Britain should return to a state of decency and Christian principles? Him with the blond hair and fat red face? Yeah – you know. I once saw him at a party stark naked on all fours on a dining table, coked off his tits, eating – well, yeah, not the entrées anyway. People were cheering him on while they shook bottles of Moet up and sprayed him and his – dinner – with them. Cool, eh? Right.”

Joolz Denby (Colchester, 9 april 1955)

De Duitse dichter, schrijver, essayist en criticus Albert von Schirnding werd geboren op 9 april 1935 in Regensburg. Zie ookZie ook alle tags voor Albert von Schirnding op dit blog.

Uit: Thomas Mann

“Wie trat Thomas Mann auf?

Der Dichter Hans  Carossa erinnert sich an das im Krieg zerstörte  Münchner Café Stephanie, auch «Café Größenwahn»  genannt, in dem um die vorletzte Jahrhundertwende Schwabinger  Literaten und Künstler verkehrten. Obwohl auch der junge Thomas Mann in Schwabing wohnte, zählte er nicht zu den Gästen des Cafés.  Man konnte ihn aber durch die großen Fenster «raschen Schrittes»

über die Straße gehen sehen, «unauffällig tadellos gekleidet». Den  Verfasser von Erzählungen wie

Gladius Dei oder Tristan merkte man  diesem Herrn nicht an, eher konnte man ihn für einen «Vertreter der  Großindustrie» halten, der sich «auf dem Wege zur Aufsichtsratssitzung ein wenig verspätet hatte». Weniger wohlwollende Augenzeugen assoziierten die Erscheinung des wenige Jahre nach der Veröffentlichung seines ersten Romans Buddenbrooks(1901) berühmt gewordenen Schriftstellers mit einem mittleren Bankbeamten. Der aus der Hansestadt Lübeck mit neunzehn Jahren nach München gezogene Senatorensohn trug und betrug sich nach hanseatisch korrekter, kühler und distanzierter Art.

Thomas Mann als student van de Technische Hochschule in München, ca. 1984

In der Hochburg der Boheme fiel er gerade durch seine Unauffälligkeit aus dem Rahmen. Seinen Doppelgänger, den Schriftsteller Tonio Kröger in der gleichnamigen Novelle von 1903, läßt er zu einer befreundeten Malerin sagen: «Wünschten Sie, daß ich in einer zerrissenen Sammetjacke oder einer rotseidenen Weste umherliefe? Man ist als Künstler innerlich immer Abenteurer genug. Äußerlich soll man sich gut anziehen, zum Teufel, und sich benehmen wie ein anständiger Mensch.» So hielt er es sein Leben lang. Seine Förmlichkeit im Umgang, die auf manche Menschen als Steifheit und Kälte wirkte, der «Artistengestus des Sich-draußen-Haltens» (Theodor W. Adorno), diente der Abschirmung des inneren Abenteurertums, dem Schutz der künstlerischen Freiheit vor den Zumutungen der Außenwelt. “

Albert von Schirnding (Regensburg, 9 april 1935)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Johannes Bobrowski werd geboren op 9 april 1917 in Tilsit. Zie ook alle tags voor Johannes Bobrowski op dit blog.

Gertrud Kolmar

Buche, blutig im Laub,

in rauchender Tiefe, bitter

die Schatten, droben das Tor

aus Elstergeschrei.

Dort ist eine gegangen,

Mädchen, mit glattem Haar,

die Ebene unter den Lidern

lugt herauf, in den Mooren

vertropfte der Schritt.

Ungestorben aber die

finstere Zeit, umher geht

meine Sprache und ist rostig

von Blut.

Wenn ich deiner gedächte:

Vor die Buche trat ich,

ich hob befohlen der Elster:

Schweig, es kommen, die hier

waren

—

wenn ich gedächte:

Wir werden nicht sterben, wir werden

mit Türmen gegürtet sein?

Im Strom

Mit den Flößen hinab

im helleren Grau des fremden 

Ufers, einem

Glanz, der zurücktritt, dem Grau

schräger Flächen, aus Spiegeln

beschoß uns das Licht.

Es lag des Täufers Haupt

auf der zerrissenen Schläfe,

in das verschnittene Haar

eine Hand mit bläulichen, losen

Nägeln verkrallt.

Als ich dich liebte, unruhig

dein Herz, die Speise auf schlagendem

Feuer, der Mund, der sich öffnete,

offen, der Strom

war ein Regen und flog

mit den Reihern, Blätter

fielen und füllten sein Bett.

Wir beugten uns über erstarrte

Fische, mit Schuppen bekleidet

trat der Grille Gesang

über den Sand, aus den Lauben

des Ufers, wir waren gekommen

einzuschlafen, Niemand

umschritt das Lager, Niemand

löschte die Spiegel, Niemand

wird uns wecken

zu unserer Zeit.

Johannes Bobrowski (9 april 1917 – 2 september 1965)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9^e april ook mijn blog van 9 april 2012 deel 2.

09-04-2013 om 19:36 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Gerard Reve

Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.

Hymne voor M.

Gij, Die alles weet en alles begrijpt,
ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld,
tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied:
van U gekomen, keer ik tot U terug.
Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben.

Gerard Reve (14 december 1923 - 8 april 2006)

In 1969

De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook alle tags voor Hanz Mirck op dit blog.

Een annunciatie

Ooit een engel ontmoet
haar al eerder gezien achteraf
in andere blotevoetenmaat
Maar steeds als zodanig herkenbaar

Haar glimlach vraagt om een lasbril
haar beloften zijn van een zoetheid
die het glazuur van je tanden slijt
altijd gevleugeld en met een altijd
vlammend zwaard tussen ons in

Komt me nog meer vertellen
hemelse nakomelingen voorspellen
maar (wat ze achter haar rug
houdt) geloven durf ik het niet
Dan vallen alle kruiswegstaties om
dan stijgt ze terneergeslagen weer op
fietst langzaam en eenzaam
naar het paradijs terug
Toch blijft in mijn koelkast onbedorven
het eeuwig licht bewaard.

Zwemles

Hoe dat te ondergaan? Wie zich in het water begeeft
moet kunnen zwemmen. En wie niet kan zwemmen
doet er verstandig aan zich niet in het water te begeven

Eerst moet een kind watergewend zijn,
zich bepaalde automatismen aanleren. Daarna
moet het die weer afleren

Het regent, de voetenbaden waardoorheen je trapje af trapje op
moet lopen zijn lauwwarm, je kleren zullen nat worden
van het water, je tranen. Wie zwemt bij regen, blijft eigenlijk droog

Onder water kun je niet huilen. Of zwem je dan in verdriet?
En als je je hoofd boven water houden kan,
hard watertrappelend, met beide wijsvingers opgestoken?

Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)

De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook alle tags voor Christian Hein op dit blog.

Uit: Frau Paula Trousseau

“Und nun, wenige Wochen nachdem er ihren Namen gelöscht hatte, hörte er wieder von ihr. Er war von einem Kundenbesuch ins Büro zurückgekommen, als ihm seine Sekretärin sagte, die französische Polizei habe angerufen und wünsche ihn zu sprechen. Sie würden gegen drei Uhr nochmals anrufen.

»Wer will mich sprechen?«, fragte Gliese überrascht.

»Die Gendarmerie von Vendôme. Ein Monsieur Passeret.«

Er fuhr herum und starrte die Frau überrascht an.

»Die Gendarmerie? Aus Vendôme? In Frankreich?«

»Ja, natürlich.«

»Was habe ich mit der französischen Gendarmerie zu tun? Was wollen die von mir?«

»Das wollte er mir nicht sagen.«

Er schüttelte belustigt den Kopf.

»Gut. Stellen Sie ihn durch, falls er sich wieder meldet.«

»Sie müssen französisch mit ihm sprechen. Monsieur Passeret spricht kein Deutsch und kein Englisch.«

»Auch das noch.«

Eine halbe Stunde später klingelte es.

»Monsieur Gliese?«

»Ja.«

»Können Sie mich verstehen? Sprechen Sie Französisch?

»Ein wenig. Sprechen Sie bitte langsam.«

»Sie sind Monsieur Sebastian Gliese? Sie wohnen in der Nummer fünf der Körnerstraße in Berlin?«

Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)

Cover Hoorspel 

De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Zie ook alle tags voor Nnedi Okorafor op dit blog.

Uit: Who Fears Death

“It was her turn to have her last moment. Afterwards, they’d take him for cremation. I looked down at his face one last time. I’ll never see you again, I thought. I wasn’t ready. I blinked and touched my chest. That’s when it happened…when I touched my chest. At first, it felt like an itchy tingle. It quickly swelled into something more.
The more I tried to get up, the more intense it got and the more my grief expanded. They can’t take him, I thought frantically. There is still so much metal left in his shop. He hasn’t finished his work! The sensation spread through my chest and radiated out to the rest of my body. I rounded my shoulders to hold it in. Then I started pulling it from the people around me. I shuddered and gnashed my teeth. I was filling with rage. Oh not here! I thought. Not at Papa’s ceremony! Life wouldn’t leave me alone long enough to even mourn my dead father.
Behind me, the wailing stopped. All I heard was the gentle breeze. It was utterly eerie. Something was beneath me, in the ground, or maybe somewhere else. Suddenly, I was slammed with the pained emotions of everyone around me- for Papa.
On instinct, I laid my hand on his arm. People started screaming. I didn’t turn around. I was too focused on what I had to do. Nobody tried to pull me away. No one touched me. My friend Luyu’s uncle was once struck by lightning during a rare dry season Ungwa storm. He survived but he couldn’t stop talking about how it felt like being violently shaken from the inside out. That’s how I felt now.
I gasped with horror. I couldn’t take my hand from Papa’s arm. It was fused to him. My sand colored skin tapered to his grey brown skin from my palm. A mound of mingled flesh.
I started screaming.”

Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)

De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook alle tags voor Barbara Kingsolver op dit blog.

Uit: Flight Behavior

“On shearing day the weather turned cool and fine. On the strength of that and nothing more, just a few degrees of temperature, the gray clouds scurried away to parts unknown like a fleet of barn cats. The chore of turning ninety ewes and their uncountable half-grown lambs through the shearing stall became a day's good work instead of the misery expected by all. As far as Dellarobia could remember, no autumn shearing had been so pleasant. After all the months of dampness, the air inside the barn now seemed unnaturally dry. Stray motes of fleece flecked the beams of light streaming from the high windows, and the day smelled mostly of lanolin rather than urine and mud. The shorn fleeces were dry enough to be skirted while still warm off the sheep. Dellarobia stood across from her mother-in-law at the skirting table where they worked with four other women, picking over the white fleece spread out between them. The six of them surrounded the table evenly like numbers on a clock, but with more hands, all reaching inward rather than out.

There was no denying the clear sky was fortuitous. If the sheep had stood in rain and mud all morning waiting to be shorn, some of the wool would have been too fouled for sale. A lot of income turned on a few points of humidity. But good luck was too simple for Hester, who now declared that God had taken a hand in the weather. Dellarobia felt provoked by the self-congratulation. "So you're thinking God made the rain stop last night, just for us?" she asked.”

Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)

De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook alle tags voor John Fante op dit blog.

Uit: The Road to Los Angeles

“Then I got a job as a grocery clerk. The man who ran the store was an Italian with a belly like a bushel basket. When Tony Romero was not busy he stood over the cheese bin breaking off little pieces with his fingers. He had a good business. The harbor people traded at his store when they wanted imported food.

One morning he waddled in and saw me with a pad and pencil. I was taking inventory.

"Inventory," he said. "What's that?" I told him, but he didn't like it. He looked around. "Get to work," he said. "I thought I told you to sweep the floor the first thing every morning."

"You mean you don't want me to take inventory?" "No. Get to work. No inventory."

Every day at three there was a great rush of customers. It was too much work for one man. Tony Romero worked hard but he waddled, his neck floated in sweat, and people went away because they couldn't waste time waiting. Tony couldn't find me. He hurried to the rear of the store and pounded

the bathroom door I was reading Nietzsche, memorizing a long passage about voluptuousness. I heard the banging on the door but ignored it. Tony Romero put an egg crate in front of the door and stood on it. His big jaw pushed over the top and looking down he saw me on the other side. "Mannaggia Jesu Christif" he yelled. "Come out!" I told him I'd come out immediately. He went away roaring. But I wasn't fired for that.

One night he was checking the day's receipts at the cash register. It was late, almost nine o'clock. I wanted to get to the library before it closed. He cursed under his breath and called me. I walked over. "I'm short ten dollars." I said, "That's funny." "It's not here."

John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)

De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook alle tags voor Hégésippe Moreau op dit blog.

L’Amant timide

À seize ans, pauvre et timide
Devant les plus frais appas,
Le cœur battant, l’œil humide,
Je voulais et n’osais pas,
Et je priais, et sans cesse
Je répétais dans mes vœux :
« Jésus ! rien qu’une maîtresse,
Rien qu’une maîtresse… ou deux ! »

Lors une beauté, qui daigne
M’agacer d’un air moqueur,
Me dit : « Enfant, ton cœur saigne,
Et j’ai pitié de ton cœur.
Pour te guérir quel dictame
Faut-il donc, pauvre amoureux ?
— Oh ! rien qu’un baiser, madame !
Oh ! rien qu’un baiser… ou deux !… »

Puis le beau docteur, qui raille,
Me tâte le pouls, et moi,
En façon de représaille,
Je tâte je ne sais quoi !
« Où vont ces lèvres de flamme ?
Où vont ces doigts curieux ?
— Puisque j’en tiens un, madame,
Laissez-moi prendre les deux. »

La coquette sans alarmes
Rit si bien de mon amour,
Que j’eus à baiser des larmes
Quand je riais à mon tour.
Elle sanglote et se pâme :
« Qu’avons-nous fait là, grands dieux ?
— Oh ! rien qu’un enfant, madame.
Oh ! rien qu’un enfant… ou deux ! »

Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e april ook mijn blog van 8 april 2012 en ook mijn blog van 8 april 2011 deel 2.

08-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Judith Koelemeijer werd geboren in Zaandam op 8 april 1967. Koelemeijer studeerde Nederlands en Culturele Studies, volgde een cursus aan de postdoctorale opleiding Journalistiek en werd daarna werkzaam bij de Volkskrant. In 2000 nam ze ontslag bij die krant om zich volledig te kunnen wijden aan het schrijven van haar debuutroman “Het zwijgen van Maria Zachea”, die in 2001 verscheen. Van deze familiegeschiedenis werden meer dan 250.000 exemplaren verkocht en het boek werd bekroond met de NS publieksprijs in 2002, het Gouden Ezelsoor in 2003 en de Zaanse Cultuurprijs. In 2008 verscheen de biografie “Anna Boom”, die ook vertaald werd naar het Duits en daar verscheen onder de titel “Das Leben der Anna Boom - die Geschichte einer mutigen Frau”. Het boek stond in 2008 op de achtste plaats in de Nederlandse top tien van bestverkochte non-fictie boeken. In juni 2009 verscheen “Mijn vader, de familie en ik” in de reeks Literaire Juweeltjes. Koelemeijer schrijft vanaf oktober 2009 samen met haar zus Rosa een interviewreeks voor het tijdschrift esta. In 2013 verscheen “Hemelvaart”. Het is haar eerste autobiografische boek en het gaat over het noodlottige einde van een vakantie op het Griekse Paros in 1985.

Uit: Anna Boom

“Er werd hard op de deur gebonkt. Wel een paar keer.Ze wist zeker dat het de Russen waren.
De Russen stonden voor haar huis en kwamen haar halen. Ze lag in bed. Ze kon geen kant op.
Ze moest haar revolver hebben. Waar was haar revolver? Ze moest hem hebben, nu meteen, voor het te laat was, ze moest opspringen en...
Iemand schudde aan haar arm. 'Wat heb jij nou?' vroeg Jan.
'Ik droomde,' zei ze, nog slaperig. 'Een nachtmerrie denk ik.'
'Je schreeuwde. Je riep: "Waar is mijn revolver?!"
En toen nog een keer. "Waar is mijnrevolver!"'
'Wil je een glas water halen?'
Het was vier uur 's nachts. In hun slaapkamer was het warm. Buiten hoorde ze de honden blaffen. Hun nieuwe buren in Cascais hadden veel honden, die liefst 's nachts veel lawaai maakten.
Terwijl ze haar glas leegdronk, keek Jan haar nog steeds verwonderd aan. 'Wat moet jij nu met een revolver?' vroeg hij.
'Het was maar een droom. Laten we gaan slapen.'
Jan deed het licht uit en ging dicht naast haar liggen. Terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde, dacht ze aan de jonge Rus die ze al die jaren had willen vergeten - maar die zich nu niet langer liet wegstoppen in het donker.
'Wat was er vannacht?' vroeg Jan toen ze de volgende dag zoals gewoonlijk samen een borrel dronken; hij een pilsje met een jenever ernaast en zij een wodka met ijs.
'Ik droomde over de oorlog,' zei ze. 'Over de Russen. Er is iets gebeurd toen... Ik bedoel: er is zoveel gebeurd in Boedapest...”

 
Judith Koelemeijer (Zaandam, 8 april 1967)

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

A Night Thought

Lo! where the Moon along the sky
Sails with her happy destiny;
Oft is she hid from mortal eye
Or dimly seen,
But when the clouds asunder fly
How bright her mien!

Far different we--a froward race,
Thousands though rich in Fortune's grace
With cherished sullenness of pace
Their way pursue,
Ingrates who wear a smileless face
The whole year through.

If kindred humours e'er would make
My spirit droop for drooping's sake,
From Fancy following in thy wake,
Bright ship of heaven!
A counter impulse let me take
And be forgiven.

William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

The Lark

You said that you loved the lark more than any other bird because of its straight flight toward the sun. That is how I wanted our flight to be.
Albatrosses fly over the sea, intoxicated by salt and iodine. They are like unfettered waves playing in the air, but they do not lose touch with the other waves.
Storks make long journeys; they cast shadows over the Earth's face. But like albatrosses, they fly horizontally, resting in the hills.
Only the lark leaps out of ruts like a live dart, and rises, swallowed by the heavens. Then the sky feels as though the Earth itself has risen. Heavy jungles below do not answer the lark. Mountains crucified over the flatlands do not answer.
But a winged arrow quickly shoots ahead, and it sings between the sun and the Earth. One does not know if the bird has come down from the sun or risen from the Earth. It exists between the two, like a flame. When it has serenaded the skies with its abundance, the exhausted lark lands in the wheatfield.
You, Francis, wanted us to achieve that vertical flight, without a zigzag, in order to arrive at that haven where we could rest in the light.
You wanted the morning air filled with arrows, with a multitude of carefree larks. Francis, with each morning song, you imagined that a net of golden larks floated between the Earth and the sky.
We are burdened, Francis. We cherish our lukewarm rut: our habits. We exalt ourselves in glory just as the towering grass aspires. The loftiest blade does not reach beyond the high pines.
Only when we die do we achieve that vertical flight! Never again, held back by earthly ruts, will our bodies inhibit our souls.

Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

De Argentijnse schrijjfster Victoria Ocampo werd geboren op 7 april 1890 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Victoria Ocampo op dit blog.

Uit: This America of Ours. The Letters of Gabriela Mistral and Victoria Ocampo (Introductie door Elizabeth Horan and Doris Meyer)

“Ocampo's preference for French in her earlier writings was consistent with her background and education, as was also the case with other literary figures of her generation, such as her close friend Ricardo Güiraldes (author of the definitive gaucho novel Don Segundo Sombra). She did not begin to use Spanish as a literary language until the 1930s, in response to both the urgings of friends such as Mistral and Waldo Frank and her own dissatisfaction with translations others did of her work.

Ocampo's preferred genre was the personal essay, or testimonio, which eventually resulted in more than ten volumes of collected writings. Unlike Mistral, poetry was not Ocampo's medium, although the first letter in this volume shares with Mistral a long and very subjective poem that was published under a pseudonym years later. Ocampo's profound poetic nature, however, is repeatedly expressed in her prose essays through a kind of "imaginative understanding" based on intuition, not intellect. In fact, Ocampo's constant concern as a writer is to find unity between the intellect and the spirit, and to bridge cultural as well as geographic divides. For this objective, the essay's malleability and its inherent resistance to boundaries of containment made it the perfect genre for her wide-reaching interests.

Ocampo's true entry into the public sphere followed in part from her work with Sur, the literary magazine she founded in 1931, and, more broadly, from the death of her parents, whose conservative sensibilities she had tried not to offend. After 1935, Ocampo became emotionally and financially independent.”

Victoria Ocampo (7 april 1890 – 27 januari 1979)

Cover 

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ookalle tags voor Donald Barthelme op dit blog.

Uit: Game

“Considerations of rank and precedence were temporarily put aside, a handsome concession on the part of Shotwell, who is a captain, whereas I am only a first lieutenant. One of us watches the console at all times rather than two of us watching the console at all times, except when we are both on our feet. One of us watches the console at all times and if the bird flies then that one wakes the other and we turn our keys in the locks simultaneously and the bird flies. Our system involves a delay of perhaps twelve seconds but I do not care because I am not well, and Shotwell does not care because he is not himself. After the agreement was signed Shotwell produced the jacks and the rubber ball from his attache case, and I began to write a series of descriptions of forms occurring in nature, such as a shell, a leaf, a stone, an animal. On the walls.

Shotwell plays jacks and I write descriptions of natural forms on the walls. Shotwell is enrolled in a USAFI course which leads to a master's degree in business administration from the University of Wisconsin (although we are not in Wisconsin, we are in Utah, Montana or Idaho). When we went down it was in either Utah, Montana or Idaho, I don't remember. We have been here for one hundred thirty-three days owing to an oversight. The pale green reinforced concrete walls sweat and the air conditioning zips on and off erratically and Shotwell reads

Introduction to Marketing by Lassiter and Munk, making notes with a blue ballpoint pen.”

Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn vorige blog van vandaag.

De Oostenrijkse schrijver Johannes Mario Simmel werd op 7 april 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Johannes Mario Simmel op dit blog.

Uit: Liebe ist die letzte Brücke

"Ich kenne keinen Jacob Fenner."
"Er war sehr erregt. Sagte, er müsse dich unbedingt sprechen. Es klang hysterisch. Gewiß ruft er wieder an."
"Gewiß", sagte Philip Sorel. Er stieg auf der gewaltigen Marmortreppe in den ersten Stock hinauf und ging in eines von drei Badezimmern, in denen, natürlich, weißer Marmor dominierte. Vergoldet leuchteten die Armaturen. Sorel zog sich aus und trat unter die Dusche. Bis in das Bad klang die Cembalomusik.
Scarlatti, dachte er, während Wasser auf ihn herabzustürzen begann. Seit drei Jahren Scarlatti.
Seit einundzwanzig Jahren war er mit Irene verheiratet, der älteren Schwester Cats. Catherine, wie die Eltern sie getauft hatten, war seine erste Frau gewesen, in allem und jedem das absolute Gegenteil Irenes: fröhlich, warmherzig, leidenschaftlich. Ende 1974 war sie schwanger geworden. Sie lebten in Hamburg. Mit übergroßer Freude erwarteten sie das Kind. Philip glaubte damals, daß keine Frau mehr bei einer Geburt starb. Er irrte sich. Cat starb bei der Geburt Kims am 5. September 1975.
Er war zu jener Zeit bereits Chef der Abteilung Softwarequalität bei Alpha und plötzlich allein mit dem Säugling. Nur sehr schwer gelang es ihm, über Cats Tod durch Arbeit, besonders viel Arbeit, hinwegzukommen. Aber wer sollte seinen Sohn aufziehen, wer sich um ihn kümmern? Er konnte das nicht und wollte doch, daß eine Frau mit aller Kraft und aller Zuneigung für Kim da war, für ihn, der keine Mutter hatte. Sogleich nach Cats Tod übernahm Irene diese Aufgabe.”

Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

07-04-2013 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Jens Peter Jacobsen werd geboren op 7 april 1847 in Thisted. Zie ook alle tags voor Jens Peter Jacobsen op dit blog.

Landschaft

Die weite Heide mit moosigem Fels,

Sanft schimmernder See in der Ferne,

Ein roter Streif, wo die Sonne versank,

Und einige flimmernde Sterne.

Und seltsam sausender, nächtlicher Wind

In schwerem und seufzendem Schlummer,

Als bangte bewegt eine Seele in ihm

Für irdische Schmerzen und Kummer.

Bei steigender Sonne wohl mancher Wunsch

Strich vorwärts auf mutigen Schwingen;

Wer weiß es, wird nicht der seufzende Wind

Die Wunden und Müden uns bringen?

Wer weiß, ob sie nicht versammeln sich hier

Wie Vögel zum herbstlichen Zuge

Und prüfen: haben die Flügel noch Kraft,

Versagen sie immer im Fluge?

Und viele fühlen, wie sie schon längst

Hinab den Todesstrom gleiten,

Die andern heben sich, Schar folgt auf Schar,

Geheilt in des Traumreiches Weiten.

Reime

I

Schneidet, schneidet Hafer,
Jedes Hälmchen klein!
Wer wird Hafer binden,
Wer wird oben sein?
Wer nimmt mich,
Und wer nimmt dich,
Wer wird uns verschmähen?
Gott nimmt seins, und Satan seins,
Niemand bleibt hier stehen.

Vertaald door Robert Franz Arnold

Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885)

De Duitse schrijver, vertaler, anarchistisch politicus en joods denker Gustav Landauer werd geboren in Karlsruhe op 7 april 1870. Zie ook alle tags voor Gustav Landauer op dit blog.

Uit: Das Bildnis des Dorian Gray (Vertaling door Gustav Landauer en Hedwig Lachmann)

“Starker Rosenduft durchströmte das Atelier, und als ein leichter Sommerwind die Bäume im Garten hin und her wiegte, kam durch die offene Tür der schwere Geruch des Flieders oder der feinere Duft des Rotdorns.

Von dem Perserdiwan, auf dem er lag und nach seiner Gewohnheit unzählige Zigaretten rauchte, konnte Lord Henry Wotton gerade die süßduftenden und honigfarbenen Blüten eines Goldregenstrauchs gewahren, dessen zitternde Zweige die Last einer so flammenden Schönheit kaum tragen zu können schienen; und hie und da flitzten die phantastischen Schatten vorbeifliegender Vögel über die langen bastseidenen Vorhänge des großen Fensters und brachten eine Art japanische Augenblickswirkung hervor, so daß ihm die blassen, nephritfarbenen Maler Tokios einfielen, die vermittelst einer Kunst, die nicht anders als unbeweglich sein kann, den Eindruck der Raschheit und Bewegung hervorzurufen suchen. Das summende Murren der Bienen, die in dem langen ungemähten Gras hin und her taumelten oder mit eintöniger Hartnäckigkeit die staubiggoldenen Blütentrichter des wuchernden Geißblatts umkreisten, schienen die Stille noch drückender zu machen. Das dumpfe Getöse Londons klang wie das Schnarrwerk einer entfernten Orgel.

In der Mitte des Gemaches stand auf einer hoch aufgerichteten Staffelei das lebensgroße Porträt eines ungewöhnlich schönen jungen Mannes, und ihm gegenüber, etwas entfernt davon, saß der Künstler, der es gemalt hatte, Basil Hallward, dessen plötzliches Verschwinden vor einigen Jahren das Publikum erregt und so viele seltsame Vermutungen erweckt hat.”

Gustav Landauer (7 april 1870 – 2 mei 1919)

Helmut Berger en Herbert Lom in de Duits-Italiaanse verfilming  door Massimo Dallamano uit 1970

De Franse schrijver Hervé Bazin werd geboren in Angers op 7 april 1911. Zie ook alle tags voor Hervé Bazin op dit blog.

Uit: La mort du petit cheval

“Faut-il avouer, en désavouant ma jeunesse, que la force de Brasse-Bouillon n'était qu'un reflet de celle de sa mère, une contrepartie, un courant induit?
"Voyez la bobine! Tu viens, ricanait le vieux démon, te frotter à la nouvelle inductrice, à la nouvelle force qui est simplement de signe contraire. oui, tu viens, dans un sens, demander la main de Monique : les enfants ont besoin d'une main pour passer la rue.
- il n'y aura pas grand monde à votre noce.
"Mariage" rectifiai-je, replongeant dans mes pensées. "Noce" est plébéien. Et de constater aussitôt : "C'est vrai que tu te mésallies, tu descends." Mais voici qu'intervenait une troisième voix qui, depuis quelques temps, tranchait ces controverses: "Vous vous rejoindrez".
Nous nous rejoignîmes ce soir-là, au fond du potager, dans un carré de citrouilles. par une brèche du mur, on apercevait quelques arpents de vigne, puis des kilomètres de cette campagne champenoise si différente de mes halliers craonnais. Sur cet immense damier se dressaient quelques arbres isolés, tels des pièces d'échec en fin de partie.”

Hervé Bazin (7 april 1911 – 17 februari 1996)

De Canadese schrijver en essayist Roger Lemelin werd geboren op 7 april 1919 in Quebec. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010.

Uit: Au pied de la pente douce

“D'ailleurs, cette pauvreté ne demandait rien. Du milieu de la Pente Douce, les maisons sales qu'on apercevait semblaient se moquer des belles choses, parce que les belles choses tournent toujours aux larmes et fondent. Jean était mort aussi.
Denis n'avait pas encore l'esprit social. Il ne révolutionnerait rien de cela. Boucher se disait laid: il voulait sans humiliation s'établir un commerce d'épicerie dans son quartier, où il se créerait une supériorité protégée par l'hermétisme de la paroisse. Et la littérature commençait à rapporter. Déjà on lui confiait la rédaction d'adresses pour enterrements de vie de garçon, d'anniversaires, de mariages. Ainsi, il s'éviterait les frottements des salons littéraires où des dames intéressées et coquettes accaparent les jeunes talents.
Il trébucha soudain et grommela. Il s'était accroché à une crevasse qui zébrait le ciment. A cet endroit se trouvait un ancien dépotoir. Maintenant, le pavage travaillait. Pour se punir de ses espoirs, il s'imagina à la place de Jean. Le vent se mit à souffler. Le soleil creva les nuages et rampa dans les champs. Les bosquets rutilèrent: une obsession traversa Boucher, amollit tout son être: avant l'automne, il faudrait rire et chanter dans ces bosquets avec Lise.
D'en bas arriva une rumeur de vie. Des épousailles se préparaient dans l'enthousiasme: l'église était neuve, et les jeunes Mulots se tranquillisaient après la vingtaine, devenaient des ouvriers rangés, de bons pères de famille, d'excellents paroissiens.”

Roger Lemelin (7 april 1919 – 16 maart 1992)

De Franse schrijfster en strijdster voor vrouwenrechten Flora Tristan werd geboren op 7 april 1803 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010. 

Uit : Nécessité de faire un bon accueil aux femmes étrangères

“On a toujours jeté l'anathème sur les grandes villes, en disant que là abondent les vices, les infamies ; que tout vient s'y cacher, s'y confondre, s'y engloutir. Cela n'est que trop vrai, mais aussi c'est là où l'on trouve la vertu qui y pleure et y meurt ignorée, le désespoir qui y gémit et s'y tord les mains en silence, et le malheur à l'attitude calme et résignée. Nous savons parfaitement que si une autre jeune fille, d'une petite ville de province, a été séduite, déshonorée, et abandonnée dans son malheur, cette infortunée n'a d'autre ressource pour cacher sa honte que d'aller se confondre dans cet abîme immense où tout se broie sous la même forme et prend la même couleur.
C'est là aussi que vient chercher un refuge la femme malheureusement mariée, que nos institutions actuelles laissent vivre séparée de son mari, sans pourtant lui accorder un divorce nécessaire pour le bonheur de tous deux et l'ordre général.
C'est là aussi où vient chercher refuge l'Etrangère que l'infortune, ou la calomnie qui en est la conséquence, a forcé d'abandonner sa terre natale. C'est lorsque leurs cœurs sont brisés par les angoisses, que l'infâme anathème de leurs semblables, peut-être mille fois plus coupables qu'elles, vient encore peser sur leurs têtes, c'est alors qu'elles se réfugient en foule dans le sein de ces grandes villes, y cherchant la liberté de pleurer inaperçues dans l'ombre, et d'y cacher leur douleur et leur misère.”

Flora Tristan (7 april 1803 – 14 november 1844)

07-04-2013 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984 en groeide op op Sint Maarten. Gario heeft Theater-, Film- en Televisiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en is begonnen aan Comparative Women's Studies in Culture and Politics. Hij heeft zijn eigen radioprogramma genaamd Roet In Het Eten dat twee wekelijks op Mart Radio wordt uitgezonden. Hij is lid van het Pan-Afrikaans kunstenaars collectief State of L3, het Antilliaans schrijverscollectief Simia Literario, redactielid van Andy's Art & Culture Market en redacteur bij Space Invaders. Van zijn hand zijn twee dichtbundels uitgekomen. In november 2011 won hij MC Theater's Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011. Een week later werd hij gearresteerd in Dordrecht voor zijn kunstproject Zwarte Piet Is Racisme. Op 30 oktober 2012 kwam theaterstuk genaamd Geit In Blik uit bij Podium Mozaïek (over de formatie van het kabinet Rutte Ascher).

Rehabilitatie

Hoe rehabiliteer je een woord?
dat was mijn vraag aan de zin
die vooraf ging aan deze.
Ik wou het grijpen
als een kreet halverwege een paragraaf
gesmoord door de punten
op een i die daar niet hoorde.
Ik leerde lezen
maar misvatte wat ons samen bracht
en viel.

Geschaafde ziel en al
probeer ik nu te staan, te lezen
te begrijpen wat voor mijn neus wordt geduwd
maar kom niet verder
dan het heden.
Los van de zoden, zolen
van schoenen die aarde vertrappen
op weg naar de oorden, soorten.
We zijn meervoud
dan we denken.
Ik kom er nog steeds niet uit.
Gevangen tussen morgen en gister
probeer ik te vervangen wat vervuild is.
Behoud mij van de dreiging achter vrijheid
die schuil gaat in onbegrip
en onbelezen acties.
Versta me door te staan
in de bibliotheek en lees
de daden in de boeken
niet de kaften, gekleurd,
verkleurd door blikken,
maar nog vol potentie
van verroering, vervoering.

 
Quinsy Gario (Curaçao, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april1984.

Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft onder andere voor Men's Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal “Zero Impact” in de bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012 verscheen zijn debuutroman “Eus” bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een gedeeltelijk autobiografische "schelmenroman".[2] Het kreeg voor en bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten gekocht door Eyeworks.

Uit: Eus

“Volgens haar werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het vbo van die omhooggevallen klaploopster… Die lelijke graftak… Een zelfingenomen kletskous… Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid… Kutje de Bruin! Met haar fukkin’ poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.

Thuis vertelde ik vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit een boek.

“Klootsjak, mijn sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!”

Schelden kon-ie wel in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos toekeken, we hadden er plezier in.

Schooldirecteur van Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor een persoonlijk gesprek – Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.

Na wat gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle – ook wel de ‘Turkenschool’genoemd.”

Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Henk Fedder werd op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. In eerste instantie werd hij procuratiehouder bij de Rotterdamsche Bank, personeelschef, maar later letterkundige. En loopbaan in het onderwijs ging niet door. Ook studeerde Fedder voor organist. Henk Fedder heeft een aantal dichtbundels, toneelspelen, boekbesprekingen, romans en historische romans op zijn naam staan. Het boek “Onverwoestbaar ideaal” (ca. 1967) gaat over de op 11 oktober 1839 geboren Hollandse Jeanne Merkus, een meisje van goede huize, die nu eens niet wil trouwen, sigaren rookt, later meevecht in de Balkanoorlogen en zelfs aan het hoofd van een cavalerie staat. Hij overleed op 29 mei 1979.

Wittebrood

Alweer gedroomd van wittebrood met ham
De honger maakt de wildste dieren tam
Maar Holland is door niets kapot te krijgen
'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam

Joodsch Kind

Zij wacht hem elke avond aan de trein

Het meisje met d'on-arisch zwarte haren.

Met ogen, die verstrakken in een staren

of vader gauw de tunnel door zal zijn.

Forensen schuif'len langs de binnendeur

en schieten van de trap in daag'lijks jachten.

Het donkre kind kan enkel staan en wachten

vlak bij het hokje van de conducteur.

Dan zwaait een mannenarm een verre groet,

Op 't klein gezicht bloeit plotseling herkennen.

Ze moet op slag hard naar haar vader rennen.

Hij bukt zich laag en zoent haar smalle toet.

 Nu gaan ze samen door de late dag,

 De man gebogen en van zorg gebeten,

 Het ratelstemmetje wil erg graag weten

 Waarom ze nog niet naar het zwembad mag .

O Heer, ik heb vandaag één bede maar:

Elk Joods gezin wordt haast vaneengereten,

Laat de Gestapo deze twee vergeten,

Laat die in Jesus' naam toch bij elkaar.

Henk Fedder (7 april 1890 – 29 mei 1979)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Hymn

My father's silence I cannot brook. By now he must know I live and well.

My heart is nickel, unearthed and sent. We are a manmade catastrophe.

Unable to forgive, deeply mine this earthly light that swells sickly inside.

Like wind I drift westward and profane when the doors of ice slide open.

While he prays my father swallows the sickle moon, its bone sharp path spent.

Preyed upon by calendars of stone unbound the nickel of the mountain in streams.

Mine this awful empty night. Mine this unchiming bell, his unanswered prayers.

Mine the rain-filled sandals, the road out of town. Like a wind unbound this shining river mine.

Sleep Door

a light knocking on the sleep door

like the sound of a rope striking the side of a boat

heard underwater

boats pulling up alongside each other

beneath the surface we rub up against each other

will we capsize in

the surge and silence

of waking from sleep

you are a lost canoe, navigating by me

I am the star map tonight

all the failed echoes

don't matter

the painted-over murals

don't matter

you can find your way to me

by the faint star-lamp

we are a fleet now

our prows zeroing in

praying in the wind

to spin like haywire compasses

toward whichever direction

will have us

Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Exile (Vertaald door Don Bartlett)

“I wake up early with blood on the sheet, a headache and aching limbs. I can hear the girl in the kitchen. We’re leaving mid-morning. I crumple up the bed linen and chuck it in the laundry basket. Walk into the sitting room. Alison is standing in a big T-shirt in the middle of the floor, looking sleepy.
   ‘Where’s Dad?’ she asks.
   ‘I don’t know,’ I say. I look outside – his Land Rover has gone. The only clue: missing toothbrush, toothpaste and weapon. Without saying a word, leaving a note. Just gone. For how long? Who knows? Mum is sitting and drinking coffee on the veranda.
   ‘He can’t bring himself to say goodbye to Alison,’ she says.
I leap down the slope and into the boat house, sail out and go fishing, with just a mask, snorkel and harpoon. I hover three metres down, and it’s beginning to rain, even though the short rainy season is several months away – it’s frightening. The surface water is lashed into a lather. I hurry upwards. Grey on grey.
   Mum is still sitting on the veranda. The rain has stopped.
   ‘Aren’t you going to do something?’ I ask.
   ‘Why?’ she asks.
   ‘Because …’ I say.
   ‘You’ve almost left home, and Douglas is away all the time, and I’ve been chasing the employees every single day for years to tell them the same things time and time again. And they don’t take any notice – only if I stand over them. I’m tired. I’m tired of the humidity, of the mosquitoes, of the hotel, of …’
   ‘Of Douglas, of us,’ I say. Mum looks shocked.
   ‘Not of all of you,’ she says. Alison appears in the sitting room doorway:
    ‘You’re tired of yourself,’ she says.
   ‘Yes,’ Mum says. ‘And Africa. Africa is killing me.’ She looks up at me: ‘If I go to England, will you come with me, Samantha?’ she asks.”

Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Abiku

Coming and going these several seasons,
Do stay out on the baobab tree,
Follow where you please your kindred spirits
If indoors is not enough for you.
True, it leaks through the thatch
When flood brim the banks,
And the bats and the owls
Often tear in at night through the eaves,
And at harmattan, the bamboo walls
Are ready tinder for the fire
That dries the fresh fish up on the rack.
Still, it's been the healthy stock
To several fingers, to many more will be
Who reach to the sun.
No longer then bestride the threshold
But step in and stay
For good. We know the knife scars
Serrating down your back and front
Like beak of the sword-fish,
And both your ears, notched
As a bondsman to this house,
Are all relics of your first comings.
Then step in, step in and stay
For her body is tired,
Tired, her milk going sour
Where many more mouths gladden the heart.

John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Ostern

Judas und Jesus sind wieder da.
ein kämpferisches Paar.
Judas könnte Jesus sein.
dann wäre Jesus Judas.

Maria Magdalena sagt, küsst euch, was sie tun.
Sie werfen die Tische
von Geldwechselern um,
füttern das Volk
bei einem Fischsterben
und lassen dampfende Brote
den Hang in den See Genezareth hinunterrollen,
Zeichen zum Aufstand.

Bevor sie gekreuzigt werden,
erwecken sie Lazarus,
der barfuß im Fieber die Steine nicht spürt
und wie eine Fackel
in der Arena langsam erlischt.

Nun wissen wir , was geschieht,
sagt Judas. Sagt Jesus,
wir sind noch nicht tot,
das Martyrium beginnt erst.

Maria Magalena bleibt allein
und weint, muss ihren alten Beruf
wieder aufnehmen, diened mit Brust
und Schoß.Kunden , die nicht bezahlen
wollen, erschreckt sie
mit einem Heiligenschein.

Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932)

Isny im Allgäu

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

schliefen die öfen [I / berlin]

berlin

als wir aufwachten mit nestern

im haar die wir nacht nannten

schlugen die genesenden väter

schaufelhändig alle klappen zu

schliefen die öfen ohne uns

in ihr vergessen zu nehmen

schliefen die öfen [II / glauchau]

glauchau

als wir krank waren von ruß

und schüttgut aus archiven

zogen wir mit den großvätern

ins geschlossne stellwerk ein

sahn die alten gleisbewacher

ihre hände an die hebel legen

durch die tote weichenleitung

ging ein zittern wie auf reisen

Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

06-04-2013 om 14:32 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Zie ook alle tags Dan Andersson op dit blog.

Elegy for the Dying Dog

Tomorrow he will die.
For now, though, see him drowsing in the shade.
A cardinal cracks the red whip of its flight.
Frail butterflies—the metalmark,
The spicebush swallowtail—are lobbed
Like painted tissue on the air.
The wind, as it might carve on fields of wheat,
Combs over his black coat. I’ve set him there
As water irises prepare
Their gold unfolding in the rain-fresh pond.
Last meal: Steamed rice. Grilled strips of steak.
Last lazy afternoon. Last hour
To watch the clouds drift like meringues,
To watch them blended into tones of peach
Then deepen to the dusky tints of plums.
One last command to heed or disobey,
But it’s not me who’s calling Virgil now,
It’s Death who’s calling, calling, calling,
And he comes.

Vertaald door Mike McArthur

Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

De Duitse dichter, schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april 1878. Zie ook alle tags Erich Mühsam op dit blog.

Folg mir in mein Domizil

Folg mir in mein Domizil,
liebes Kind, und frag nicht viel.
Wirst schon alles lernen,
wirst schon alles sehn,
liest nicht in den Sternen,
was dir heut noch alles kann für Heil geschehn.

Stehst herum in Nacht und Wind.
Komm! Bei mir ist's warm, mein Kind.
Geb dir einen Taler,
koch dir ein Glas Tee.
Einen Emmentaler
essen wir selbander auf dem Kanapee.

Nach all den Nächten, die voll Sternen hingen

Nach all den Nächten, die voll Sternen hingen,

nun diese dumpfe, trübe, nasse Nacht,

als wär die Arbeit aller Zeit vollbracht

und niemals wieder Hoffnung auf Gelingen.

Wohin die Schritte weisen, da das Ziel

ertrank im nebeligen Grau der Wege?

Ich such nur noch, wo ich mich niederlege,

den stillen Platz. Verloren ist das Spiel.

Ich höre vieler Menschen Schritte tasten -

verirrte Menschen, einsam, müd und arm -

und keiner weiß, wie wohl ihm wär und warm,

wenn wir einander bei den Händen faßten.

Erich Mühsam (6 april 1878 – 10 juli 1934)

De Franse, anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6 april 1862 in Parijs. Zie ook alle tags Georges Darien op dit blog.

Uit: Le Voleur

“Vous pouvez être tranquille, savez-vous ; on ne l’ouvrira pas. C’est mon mari qui a été la chercher lui-même ; et avec lui, savez-vous, jamais de visite ; il s’est arrangé avec les douaniers pour ça. Ça nous coûte ce que ça nous coûte ; mais au moins, les bagages de nos clients c’est sacré. Sans ça, avec les droits d’entrée sur les toilettes, ces dames auraient quelque chose à payer, savez-vous. Et puis, vos instruments à vous, ils auraient du mal à échapper à l’œil, hein ? Je sais bien qu’il vous en faut des solides et que vous ne pouvez pas toujours les mettre dans vos poches ; mais enfin, on voit bien que ce n’est pas fait pour arracher les dents. Vaut mieux que tout ça passe franco.
– C’est bien certain. Mais,…
– Ah ! j’oubliais. La valise qui est dans le coin, là, c’est la valise de M. Randal ; il n’a pas voulu l’emporter, hier. Si elle ne vous gêne pas, je la laisserai dans la chambre ; elle est plus en sûreté qu’ailleurs ; car je sais bien qu’entre vous … À moins qu’elle ne vous embarrasse ?
– Pas le moins du monde.
– J’espère que Monsieur sera satisfait, dit l’hôtesse en se retirant. Et pour le tarif, c’est toujours comme ces messieurs ont dû le dire à Monsieur.
J’esquisse un sourire.
J’ai été très satisfait. Et le soir, retiré dans ma chambre, fort ennuyé – car j’avais appris que le roi Léopold était enrhumé et qu’il ne sortirait pas de quelque temps – il m’est venu à l’idée, pour tromper mon chagrin, de regarder ce que contenait la valise de M. Randal. Curiosité malsaine, je l’accorde. Mais, pourquoi avait-on laissé ce portemanteau dans ma chambre ? Pourquoi étais-je morose et désœuvré ? Pourquoi le roi Léopold était-il enrhumé ? Autant de questions auxquelles il faudrait répondre avant de me juger trop sévèrement.
Bref, j’ouvris la valise ; elle n’était point fermée à clé. ; les courroies seules la bouclaient. Je n’aurai pas, Dieu merci, une effraction sur la conscience.”

Georges Darien (6 april 1862 – 19 augustus 1921)

De Franse dichter en schrijver Jean-Baptiste Rousseau werd geboren op 6 april 1671 in Parijs. Zie ook alle tags Jean-Baptiste Rousseau op dit blog.

Ode tirée du Cantique d'Ézéchias (Fragment)

C'est pour sauver la mémoire
De vos immortels secours ;
C'est pour vous pour votre gloire,
Que vous prolongez nos jours.
Non, non, vos bontés sacrées
Ne seront point célébrées
Dans l'horreur des monuments :
La Mort, aveugle et muette,
Ne sera point l'interprète
De vos saints commandements.

Mais ceux qui de sa menace,
Comme moi, sont rachetés,
Annonceront à leur race
Vos célestes vérités.
J'irai, Seigneur, dans vos temples,
Réchauffer par mes exemples
Les mortels les plus glacés,
Et, vous offrant mon hommage,
Leur montrer l'unique usage
Des jours que vous leur laissez.

Jean-Baptiste Rousseau (6 april 1671 – 16 maart 1741)