Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
07-04-2013
Quinsy Gario
De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984 en groeide op op Sint Maarten. Gario heeft Theater-, Film- en Televisiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en is begonnen aan Comparative Women's Studies in Culture and Politics. Hij heeft zijn eigen radioprogramma genaamd Roet In Het Eten dat twee wekelijks op Mart Radio wordt uitgezonden. Hij is lid van het Pan-Afrikaans kunstenaars collectief State of L3, het Antilliaans schrijverscollectief Simia Literario, redactielid van Andy's Art & Culture Market en redacteur bij Space Invaders. Van zijn hand zijn twee dichtbundels uitgekomen. In november 2011 won hij MC Theater's Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011. Een week later werd hij gearresteerd in Dordrecht voor zijn kunstproject Zwarte Piet Is Racisme. Op 30 oktober 2012 kwam theaterstuk genaamd Geit In Blik uit bij Podium Mozaïek (over de formatie van het kabinet Rutte Ascher).
Rehabilitatie
Hoe rehabiliteer je een woord? dat was mijn vraag aan de zin die vooraf ging aan deze. Ik wou het grijpen als een kreet halverwege een paragraaf gesmoord door de punten op een i die daar niet hoorde. Ik leerde lezen maar misvatte wat ons samen bracht en viel.
Geschaafde ziel en al probeer ik nu te staan, te lezen te begrijpen wat voor mijn neus wordt geduwd maar kom niet verder dan het heden. Los van de zoden, zolen van schoenen die aarde vertrappen op weg naar de oorden, soorten. We zijn meervoud dan we denken. Ik kom er nog steeds niet uit. Gevangen tussen morgen en gister probeer ik te vervangen wat vervuild is. Behoud mij van de dreiging achter vrijheid die schuil gaat in onbegrip en onbelezen acties. Versta me door te staan in de bibliotheek en lees de daden in de boeken niet de kaften, gekleurd, verkleurd door blikken, maar nog vol potentie van verroering, vervoering.
De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7
april1984.
Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en
Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft
onder andere voor Men's Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In
september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal Zero Impact in de
bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die
na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012
verscheen zijn debuutroman Eus bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een
Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met
criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een
gedeeltelijk autobiografische "schelmenroman".[2] Het kreeg voor en
bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week
tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten
gekocht door Eyeworks.
Uit: Eus
Volgens haar
werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal
om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het
vbo van die omhooggevallen klaploopster Die lelijke graftak Een zelfingenomen
kletskous Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid Kutje de Bruin!
Met haar fukkin poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een
klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.
Thuis vertelde ik
vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in
onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote
passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit
een boek.
Klootsjak, mijn
sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!
Schelden kon-ie wel
in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze
zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos
toekeken, we hadden er plezier in.
Schooldirecteur van
Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor
een persoonlijk gesprek Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.
Na wat
gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel
vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle ook wel de Turkenschoolgenoemd.
De Nederlandsedichter en schrijver Henk Fedder werd
op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. In eerste instantie werd hij
procuratiehouder bij de Rotterdamsche Bank, personeelschef, maar later
letterkundige. En loopbaan in het onderwijs ging niet door. Ook studeerde
Fedder voor organist. Henk Fedder heeft een aantal dichtbundels, toneelspelen,
boekbesprekingen, romans en historische romans op zijn naam staan. Het boek Onverwoestbaar
ideaal (ca. 1967) gaat over de op 11 oktober 1839 geboren Hollandse Jeanne
Merkus, een meisje van goede huize, die nu eens niet wil trouwen, sigaren
rookt, later meevecht in de Balkanoorlogen en zelfs aan het hoofd van een
cavalerie staat. Hij overleed op 29 mei 1979.
Wittebrood
Alweer gedroomd van wittebrood met ham
De honger maakt de wildste dieren tam
Maar Holland is door niets kapot te krijgen
'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam
Kazim Ali, Jakob Ejersbo, John Pepper Clark, Günter Herburger, Uljana Wolf
De Amerikaanse
dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon,
Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.
Hymn
My father's silence
I cannot brook. By now he must know I live and well.
My heart is nickel,
unearthed and sent. We are a manmade catastrophe.
Unable to forgive,
deeply mine this earthly light that swells sickly inside.
Like wind I drift
westward and profane when the doors of ice slide open.
While he prays my
father swallows the sickle moon, its bone sharp path spent.
Preyed upon by
calendars of stone unbound the nickel of the mountain in streams.
Mine this awful
empty night. Mine this unchiming bell, his unanswered prayers.
Mine the
rain-filled sandals, the road out of town. Like a wind unbound this shining
river mine.
Sleep Door
a light knocking on
the sleep door
like the sound of a
rope striking the side of a boat
I wake up early with blood on the sheet, a
headache and aching limbs. I can hear the girl in the kitchen. Were leaving
mid-morning. I crumple up the bed linen and chuck it in the laundry basket.
Walk into the sitting room. Alison is standing in a big T-shirt in the middle
of the floor, looking sleepy.
Wheres Dad? she asks.
I dont know, I say. I look outside his Land Rover has gone.
The only clue: missing toothbrush, toothpaste and weapon. Without saying a
word, leaving a note. Just gone. For how long? Who knows? Mum is sitting and
drinking coffee on the veranda.
He cant bring himself to say goodbye to Alison, she says.
I leap down the slope and into the boat house, sail out and go fishing, with
just a mask, snorkel and harpoon. I hover three metres down, and its beginning
to rain, even though the short rainy season is several months away its
frightening. The surface water is lashed into a lather. I hurry upwards. Grey
on grey.
Mum is still sitting on the veranda. The rain has stopped.
Arent you going to do something? I ask.
Why? she asks.
Because I say.
Youve almost left home, and Douglas is away all the time, and
Ive been chasing the employees every single day for years to tell them the
same things time and time again. And they dont take any notice only if I
stand over them. Im tired. Im tired of the humidity, of the mosquitoes, of
the hotel, of
Of Douglas, of us, I say. Mum looks shocked.
Not of all of you, she says. Alison appears in the sitting room
doorway:
Youre tired of yourself, she says.
Yes, Mum says. And Africa. Africa is killing me. She looks up
at me: If I go to England, will you come with me, Samantha? she asks.
Coming and going these several seasons,
Do stay out on the baobab tree,
Follow where you please your kindred spirits
If indoors is not enough for you.
True, it leaks through the thatch
When flood brim the banks,
And the bats and the owls
Often tear in at night through the eaves,
And at harmattan, the bamboo walls
Are ready tinder for the fire
That dries the fresh fish up on the rack.
Still, it's been the healthy stock
To several fingers, to many more will be
Who reach to the sun.
No longer then bestride the threshold
But step in and stay
For good. We know the knife scars
Serrating down your back and front
Like beak of the sword-fish,
And both your ears, notched
As a bondsman to this house,
Are all relics of your first comings.
Then step in, step in and stay
For her body is tired,
Tired, her milk going sour
Where many more mouths gladden the heart.
Judas und Jesus sind wieder da.
ein kämpferisches Paar.
Judas könnte Jesus sein.
dann wäre Jesus Judas.
Maria Magdalena sagt, küsst euch, was sie tun.
Sie werfen die Tische
von Geldwechselern um,
füttern das Volk
bei einem Fischsterben
und lassen dampfende Brote
den Hang in den See Genezareth hinunterrollen,
Zeichen zum Aufstand.
Bevor sie gekreuzigt werden,
erwecken sie Lazarus,
der barfuß im Fieber die Steine nicht spürt
und wie eine Fackel
in der Arena langsam erlischt.
Nun wissen wir , was geschieht,
sagt Judas. Sagt Jesus,
wir sind noch nicht tot,
das Martyrium beginnt erst.
Maria Magalena bleibt allein
und weint, muss ihren alten Beruf
wieder aufnehmen, diened mit Brust
und Schoß.Kunden , die nicht bezahlen
wollen, erschreckt sie
mit einem Heiligenschein.
Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen
De Zweedse
dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg
(Dalarna). Zie ook alle tags Dan Andersson op dit blog.
Elegy for the
Dying Dog
Tomorrow he will die.
For now, though, see him drowsing in the shade.
A cardinal cracks the red whip of its flight.
Frail butterfliesthe metalmark,
The spicebush swallowtailare lobbed
Like painted tissue on the air.
The wind, as it might carve on fields of wheat,
Combs over his black coat. Ive set him there
As water irises prepare
Their gold unfolding in the rain-fresh pond.
Last meal: Steamed rice. Grilled strips of steak.
Last lazy afternoon. Last hour
To watch the clouds drift like meringues,
To watch them blended into tones of peach
Then deepen to the dusky tints of plums.
One last command to heed or disobey,
But its not me whos calling Virgil now,
Its Death whos calling, calling, calling,
And he comes.
Vertaald door Mike McArthur
Dan Andersson (6 april 1888 16 september 1920)
De Duitse dichter,
schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april
1878. Zie ook alle tags Erich Mühsam op dit blog.
Folg mir in mein
Domizil
Folg mir in mein Domizil,
liebes Kind, und frag nicht viel.
Wirst schon alles lernen,
wirst schon alles sehn,
liest nicht in den Sternen,
was dir heut noch alles kann für Heil geschehn.
Stehst herum in Nacht und Wind.
Komm! Bei mir ist's warm, mein Kind.
Geb dir einen Taler,
koch dir ein Glas Tee.
Einen Emmentaler
essen wir selbander auf dem Kanapee.
Nach all den
Nächten, die voll Sternen hingen
Nach all den Nächten, die voll Sternen
hingen,
nun diese dumpfe, trübe, nasse Nacht,
als wär die Arbeit aller Zeit vollbracht
und niemals wieder Hoffnung auf Gelingen.
Wohin die Schritte weisen, da das Ziel
ertrank im nebeligen Grau der Wege?
Ich such nur noch, wo ich mich niederlege,
den stillen Platz. Verloren ist das Spiel.
Ich höre vieler Menschen Schritte tasten -
verirrte Menschen, einsam, müd und arm -
und keiner weiß, wie wohl ihm wär und warm,
wenn wir einander bei den Händen faßten.
Erich Mühsam (6 april 1878 10 juli 1934)
De Franse,
anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6
april 1862 in Parijs. Zie ook alle tags Georges Darien op dit blog.
Uit:Le Voleur
Vous pouvez être tranquille,
savez-vous ; on ne louvrira pas. Cest mon mari qui a été la chercher
lui-même ; et avec lui, savez-vous, jamais de visite ; il sest
arrangé avec les douaniers pour ça. Ça nous coûte ce que ça nous coûte ;
mais au moins, les bagages de nos clients cest sacré. Sans ça, avec les droits
dentrée sur les toilettes, ces dames auraient quelque chose à payer, savez-vous.
Et puis, vos instruments à vous, ils auraient du mal à échapper à lil,
hein ? Je sais bien quil vous en faut des solides et que vous ne pouvez
pas toujours les mettre dans vos poches ; mais enfin, on voit bien que ce
nest pas fait pour arracher les dents. Vaut mieux que tout ça passe franco.
Cest bien certain. Mais,
Ah ! joubliais. La valise qui est dans le coin, là, cest la valise de
M. Randal ; il na pas voulu lemporter, hier. Si elle ne vous gêne pas,
je la laisserai dans la chambre ; elle est plus en sûreté
quailleurs ; car je sais bien quentre vous À moins quelle ne vous
embarrasse ?
Pas le moins du monde.
Jespère que Monsieur sera satisfait, dit lhôtesse en se retirant. Et pour
le tarif, cest toujours comme ces messieurs ont dû le dire à Monsieur.
Jesquisse un sourire.
Jai été très satisfait. Et le soir, retiré dans ma chambre, fort ennuyé car
javais appris que le roi Léopold était enrhumé et quil ne sortirait pas de
quelque temps il mest venu à lidée, pour tromper mon chagrin, de regarder
ce que contenait la valise de M. Randal. Curiosité malsaine, je laccorde.
Mais, pourquoi avait-on laissé ce portemanteau dans ma chambre ? Pourquoi
étais-je morose et désuvré ? Pourquoi le roi Léopold était-il enrhumé ?
Autant de questions auxquelles il faudrait répondre avant de me juger trop
sévèrement.
Bref, jouvris la valise ; elle nétait point fermée à clé. ; les
courroies seules la bouclaient. Je naurai pas, Dieu merci, une effraction sur
la conscience.
C'est pour sauver
la mémoire
De vos immortels secours ;
C'est pour vous pour votre gloire,
Que vous prolongez nos jours.
Non, non, vos bontés sacrées
Ne seront point célébrées
Dans l'horreur des monuments :
La Mort, aveugle et muette,
Ne sera point l'interprète
De vos saints commandements.
Mais ceux qui de sa menace,
Comme moi, sont rachetés,
Annonceront à leur race
Vos célestes vérités.
J'irai, Seigneur, dans vos temples,
Réchauffer par mes exemples
Les mortels les plus glacés,
Et, vous offrant mon hommage,
Leur montrer l'unique usage
Des jours que vous leur laissez.
Jean-Baptiste
Rousseau (6 april 1671 16 maart 1741)
Uit: The Correspondence of Alexander Herzen with James de Rothschild
(Vertaald doorDerek Offord)
11 September 1849, from Geneva,
I have had the
pleasure this morning of receiving your kind letter of 3 September and I am
writing to you to repeat my request about the 24,000 francs to be remitted to
one of my compatriots. Here are some new guarantees that I propose.
1. I have received
four banker's drafts on Mr Roug. de Löwenberg through the House of Colley and
Redlich, [and] the total of these drafts is 30,000 francs, [so] I can repay you
the sum of 24,000 straightaway. I would even have done so now, but the drafts
are in the name of Mme Louise Haag and Mme is at present in Zurich.
2. In the event
that Mr de Rothschild does not wish to entrust the 24,000 to me until the
dispatch of these banker's drafts, I shall be able to send him the Belgian
registration document that the House has purchased, as you probably recall.
I shall be awfully
obliged to you if you would drop me a line about this and say in addition what
the formalities are for transfer or sale of the Belgian holding.
Incidentally, the
bond from the Moscow Bank must be realized soon, [since] it was made over on 10
August.
Trusting entirely
to your experience, in accordance with your advice I shall choose the 6% New
York as long as the rate of exchange goes no higher than 114. I do not place
much reliance on the stability of the old world it is too
old. I think that to write about the purchase of the 10,000 piastres would be
the right thing to do.
I have further sums
that I should like to have transferred from St Petersburg but I shall write
about this on another occasion.
I remain yours
faithfully, Your devoted servant, Alex. Herzen.
De Franse
schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas,
werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas
Chamfort op dit blog.
La Querelle du Riche et du Pauvre (Fragment)
Le riche avec le
pauvre a partagé la terre,
Et vous voyez comment : lun eut tout, lautre rien.
Mais depuis ce traité qui réglait tout si bien,
Les pauvres ont par fois recommencé la guerre :
On sait quils sont vaincus, sans doute pour toujours.
Jai lu, dans un écrit, tenu pour authentique,
Quaprès le siècle dor, qui dura quelques jours,
Les vaincus, opprimés sous un joug tyrannique,
Sadressèrent au ciel : cest-là leur seul recours.
Un humide député de lhumble république
Au souverain des dieux présenta leur supplique.
La pièce était touchante, et le texte était bon ;
Lorateur y plaidait très-bien les droits des hommes :
Elle parlait au cur non moins quà la raison ;
Je ne la transcris point, vu le siècle où nous sommes.
Jupiter, layant lue, en parut fort frappé.
« Mes amis, leur dit-il, je me suis bien trompé :
Cest le destin des rois ; ils nen conviennent guères.
Javais cru quà jamais les hommes seraient frères :
Tout bon père se flatte, et pense que ses fils,
Dun même sang formés, seront toujours amis.
Irrenhaus sagt man
nicht mehr. Es ist genau wie draußen, in der Nacht ist keiner da. Aber
aufhängen kannst du dich auch nicht, das ist der Vorteil. Vom Stimmenhören,
Pillenschlucken und Schwachsein.
Gott (in der
EU-Verfassung kommt ER, glaube ich, nicht vor, aber hier bei mir geht's ohne
IHN nicht, Schönborn wird sich freuen), Gott hat also mich ziemlich wahnsinnig
auf die Probe gestellt in den letzten Jahren und überhaupt den letzten
Jahrzehnten. Sodass ich zum Beispiel Anfang der Achtzigerjahre, als es nicht
mehr auszuhalten war, Österreichs prominenteste, immer gefragte
Schriftstellerin zu sein, betete: "Lieber Gott, bitte hilf mir, lass
einmal eine andere Frau die immer gefragte Schriftstellerin sein, nicht mehr
mich." Und ER hat mich erhört: Bitte, liebe Brigitte Gertraud, das kannst
du haben. Einige Jahre vergingen oder nur ei- nes, möglicherweise, da war
"Die Klavierspielerin" da, der große Hit. Eine Rowohlt-Angestellte
sagte zu mir bei einem Abendessen: "Sie wissen, Frau Schwaiger, dass
Elfriede Jelinek, von der wir ,Die Klavierspielerin' herausgebracht haben,
derzeit die gefragteste österreichische Autorin ist."
Wieder vergingen einige Jahre, ich wurde Sozialhilfeempfängerin, Elfriede
Jelinek gewann einen Preis nach dem andern, ich sagte zu Gott: "Bitte
schön, es ist genug." Doch Gott war so in Schuss oder hatte schon al-les
geplant, jedenfalls erhielt sie voriges Jahr den Nobelpreis . . . "Na ja,
reg dich nicht auf", sagte Peter Henisch, "du musst da nicht neidisch
sein, schau, es ist ein Ansporn.
Je suis aussi cette ombre que je suis et que
je fuis :
Ombre dune ombre, dansant sur les murs
croulants de hasards, jusqu à me devancer en ces moments où la chaleur le long
du dos me dissout dans la vue de cette caricature forcenée qui meffraie trop
pour que je nen rie pas tout mon soûl.
( )
Cest dans les livres darithmétique que jai
compris combien il était stupide de poser des problèmes. Depuis, jai
découvert que les problèmes ne sont même pas des faux-problèmes ! Larmoyante
comédie toute cousue de fil à retordre, et qui consiste à tenter de réconcilier
ce quon a dabord soigneusement disjoint. Le Monde et lEsprit, le Plein et le
Vide, le travail et le repos Pratiques qui nintéressent guère que ceux qui
nont pas à vivre. Car la vie vraie ou fausse- se charge bien de noyer le
poison dialectique dans le Phénoumène.
Le contraire du problème est le poème.
Julien
Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933)
De
Armeense dichter en schrijver Levon Shant werd geboren als Levon Seghposian in
Konstantinopel op 6 april 1869. Zie ook alle tags voor Levon Shant
op dit blog.
Uit: Ancient Gods (Vertaald doorAnne T. Vardanian)
Act I
Scene I
The summit of Sevan. A ruin amidst the rocks. Twilight.
The FATHER SUPERIOR is seated on a rock, his chin resting on his hand. As he
pensively looks down. From under arch partially destroyed the MAN IN WHITE
emerges. The FATHER SUPERIOR is tall, has thick. Graying hair, and is
bareheaded. The MAN IN WHITE is likewise bareheaded, has long black hair and a
splendid black beard, braided the Assyrian manner. For a moment they stare at
each other in silence. MAN IN WHITE (jeeringly)
Oh, how you gaze and stare at your kingdom!
FATHER SUPERIOR
Who are you?
MAN IN WHITE
Oh ... Yes! Behold that sight! See those few, small shaky cells. Haven't you
built them? Then, that chapel, how it compelled your haste! And lastly, look at
your new church, whose dome soars upward day by day, and atop which you shall
soon affix the cross with your own hands.
FATHER SUPERIOR
Yes, if the Lord so wills it.
Once again I have seen the winter
give way to spring;
The wild cherry trees in full bloom,
I saw once again.
Once again I saw the ice
break free from the land,
Saw the snow melt and the foam of the river
swirl and rage.
And the plants and flowers once again
I saw them bloom;
And again I heard the spring song of the birds
expectant of sun and summer.
And I was privileged to see
dancing on the spring hillsides,
Butterflies fluttering and flitting
among the garlands of flowers.
All the life of the spring I saw again
that I so missed.
But I am weary and I ask myself:
is this the last one?
Let it be so: much that was waited
in life I have enjoyed;
I have received more than I deserved
and all may fade.
Once I was myself, in the full flow of spring
that fills my sight,
Once I wanted to find myself a home
and convivial company.
All that the spring presented to me
and even the flowers I plucked,
And I thought it was the ancestral spirits
that danced and sighed,
And so between birch and fir tree I found
a mystery in the spring;
And so the sound of the flute that I cut
seemed full of tears.
Vertaald door William Jewson
Aasmund
Olavsson Vinje (6 april 1818 30 juli 1870)
Uit: The Sorrow Of Belgium (Vertaald door Arnold J.
Pomerans)
"It was
sister Imelda who was sitting in Louis's room, because although her face had
been replaced by a featureless, pumicelike tumor, he recognized her peasant
bosom, her smell of nature. She spread her knees, and from between the black
billows she carefully pulled a skinned rabbit, or was it a cat? Unfortunately
he couldn't see the skull properly, she stroked the naked, blood-spattered
carcass to which tufts of fur still clung, the pupils were not slit-shaped but
round, like little pink pills.
He was woken
by the siren, the antiaircraft guns and Papa calling him. Papa always called
him, vigilant watchman of the night, even though he knew that Louis would still
not follow him and Mama down to the air raid shelter with its crowds of
quaking, praying neighbors."
( )
He was
sitting on a train, and for the first time in his life it occurred to him that
a train, more so than the idea of a train, was a box so many feet high, so many
feet long, so many feet wide, a fragile, futile, and above all simple thing on
wheels. I could touch the ceiling of this carriage who would have thought it?
Only a moment ago I was in the playground, in the shadow of my grandfather, who
is now lying on his deathbed.
( )
My brother
died in a concentration camp, said Louis. He was an intellectual working for
the Underground, and he never tasted the fruits of his clandestine
labours.
Is this entry
about his experience?
His own
experience, yes, of course.
Het Laatste
Nieuws would certainly be interested in that.
It doesnt
deal directly with the concentration camp. Its rather
Which
concentration camp?
symbolic.
Uh, Neuengamme. (Ill be struck down for that. Till the blood runs. Terminal
cancer. Starting with the intestines. Then it spreads all over.)
Its a good
subject. The Belgian people are going to have to learn the facts. From the
source.
He handed me
the text before he was taken away. In a cattle truck. Take good care of it,
Louis, he said.
I thought his
name was Louis.
He asked me
to adopt his name. So as to save his lifes work after his death, to continue
it. My real name is Maurice.
I hid my heart in a nest of roses,
Out of the sun's way, hidden apart;
In a softer bed than the soft white snow's is,
Under the roses I hid my heart.
Why would it sleep not? why should it start,
When never a leaf of the rose-tree stirred?
What made sleep flutter his wings and part?
Only the song of a secret bird.
Lie still, I said, for the wind's wing closes,
And mild leaves muffle the keen sun's dart;
Lie still, for the wind on the warm seas dozes,
And the wind is unquieter yet than thou art.
Does a thought in thee still as a thorn's wound smart?
Does the fang still fret thee of hope deferred?
What bids the lips of thy sleep dispart?
Only the song of a secret bird.
The green land's name that a charm encloses,
It never was writ in the traveller's chart,
And sweet on its trees as the fruit that grows is,
It never was sold in the merchant's mart.
The swallows of dreams through its dim fields dart,
And sleep's are the tunes in its tree-tops heard;
No hound's note wakens the wildwood hart,
Only the song of a secret bird.
ENVOI
In the world of dreams I have chosen my part,
To sleep for a season and hear no word
Of true love's truth or of light love's art,
Only the song of a secret bird.
We carry within
the texts that fall into our hands. There are philosophers who believe: the
things that we find in books are those that we have brought to them. Borges
said that his protagonist writes an already existing book all over again,
convinced that only the repeat exists, not the original. In Musil's novel, by
the way, there is a strange librarian, who guards thousands of books without
every having opened even one of them. But still he knows everything about them,
because we apparently sometimes also read when we are not reading. As it is,
libraries make normal people anxious, seeming like overload, regardless how
orderly the catalogues may be. I therefore do understand those who flee from
reading as if it were the plague. Everyone has a right to their individual
fears. Canetti finds a way out of this in a novel about books by causing the
library to burn down. However, after every barbarian plundering there will
always be someone who reads the few remaining recognisable characters lying in
the ashes.
So my daily
ploughing through the pages continues, my unrelenting vice. There are many
people guilty of making me this way. My grandmother, first and foremost, who
already taught me to read and write at age four. (As we see, there are two
phenomena that run parallel to one another; writing is a form of reading, and
reading means writing.)
Bevor wir dem Wolf
begegneten, war eigentlich für Paula und für mich die Welt so ziemlich in
Ordnung. Wir hatten keine großen Schwierigkeiten miteinander. Wir lebten
glücklich und zufrieden und planten zusammen eine richtige Reise durch Amerika.
Das war im Sommer 1969. Und im Herbst flogen wir von Frankfurt aus mit einer DC
8 über Winnipeg nach Vancouver in Kanada.
Ich bin Billy.
Eigentlich heiße ich Werner, aber in Amerika nannte man mich Bill oder Billy,
was die Kurzform von William ist. Immer, wenn ich als W. J. Egli unterschrieben
habe, streckten mir die Leute die Hand hin und sagten: Well, how do you do,
Bill?, weil sie glaubten, das W steht für William. Inzwischen habe ich mich
daran gewöhnt. Paula und ich, wir waren schon drei Jahre zusammen. Ohne Hund.
Ohne Katze. Auch ohne Kanarienvogel.
Die Paula wollte
aber schon immer einen Hund haben. Schon seit sie klein war. Aber der
Hausmeister war dagegen. Paulas Mutter auch. Stofftierchen sind besser. Nur,
die Paula wollte lieber einen richtigen Hund haben, und jeden Herbst, wenn sie
Geburtstag hatte, schleppte sie mich in die Tierhandlung und spielte mit den
kleinen Hunden herum, den Dobermännern und den Schäferhunden und Spaniels, und
ich stand griesgrämig daneben .
Air freight
warehouses of all airlines were stacked to their palletized limits with
shipments, their usual high speed transit impeded by the storm. Freight
supervisors were nervously watching perishables hothouse flowers from Wyoming
for New England; a ton of Pennsylvania cheese for Anchorage, Alaska; frozen
peas for Iceland; live lobsters trans-shipped from the east for a polar route
flight destination Europe. The lobsters were for tomorrows menus in
Edinburgh and Paris where they would be billed as fresh local seafood, and
American tourists would order them unknowingly. Storm or not, contracts decreed
that air freight perishables must arrive at destination fresh, and swiftly.
Causing
special anxiety in American Airlines Freight was a shipment of several thousand
turkey poults, hatched in incubators only hours earlier. The precise
hatching-shipping schedule like a complex order of battle was set up weeks
ago, before the turkey eggs were laid. It called for delivery of the live birds
on the West Coast within forty-eight hours of birth, the limit of the tiny
creatures existence without their first food or water. Normally, the
arrangement provided a near-hundred percent survival. Significant also if the
poults were fed en route, they would stink, and so would the airplane conveying
them, for days afterward. Already the poults schedule was out of joint by
several hours. But an airplane had been diverted from passenger to freight
service, and tonight the fledgling turkeys would have priority over everything
else traveling, human VIPs included.
Rai. I
know, ninety per cent of the unfaithful wives represent only ninety out of a
hundred husbands who deserve being deceived. But half of them deserve it
through a single mistake they have made an imprudent choice. And your case?
The remedy? To make up for the first mistake with all the good sense possible.
It is difficult, true, but there is a certain sword of Damocles which sharpens
the wit and points the will.
Fed. A
sword of Damocles?
Rai. Yes,
a sword on whose blade a single word stands inscribed, the little word
describing the husband of the 124 faithless wife. It is the Inquisition of our
day. Should the man kill her? Should he forgive her? The law offers him a
wash-basin, and when he has washed his hands he is no better off than he was
before. Because society makes no allowances, but strikes him with a terrible
punishment, which overtakes him and is inflicted on him without his being
conscious of it. Nothing changes; no one denies him the usual bow. Quite the
contrary, poor fellow! His friends shake hands with him; why not, poor devil?
He is always welcome at his club; he is permitted to act as second in duels; he
is invited to shoot at pigeons, to belong to racing committees. But the bows
and hand-shakes have an imperceptible touch of irony, the very least tinge of
mockery, which is most pronounced when he passes arm in arm with his best
friend.
E. L. James, Maya Angelou, Wolfgang Windhausen, Marko Klomp, Marguerite Duras, Edith Södergran
De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika
Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.Zie ook alle tags voor E. L. James
op dit blog.
Uit:
Fifty
Shades of Grey
I know nothing
about him, I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
The questions will see you through. Go. Its a long drive. I dont want you to
be late.
Okay, Im going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later. I
stare at her fondly. Only for you,
Kate, would I do this.
I will. Good luck. And thanks, Anaas usual, youre my lifesaver.
Gathering my backpack, I smile wryly at her, then head out the door to the car.
I cannot believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk
anyone into anything. Shell make an exceptional journalist. Shes articulate,
strong, persuasive, argumentative, beautifuland shes my dearest, dearest
friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, Washington, toward Interstate
5. Its early, and I dont have to be in Seattle until two this afternoon.
Fortunately, Kate has lent me her sporty Mercedes CLK. Im not sure Wanda, my
old VW Beetle, would make the journey in time. Oh, the Merc is a fun drive, and
the miles slip away as I hit the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Greys global enterprise. Its a huge
twenty-story office building, all curved glass and steel, an architects utilitarian
fantasy, with GREY HOUSE written discreetly in steel over the glass front
doors. Its a quarter to two when I arrive, greatly relieved that Im not late
as I walk into the enormousand frankly intimidatingglass, steel, and white
sandstone lobby.
Behind the solid
sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman smiles
pleasantly at me. Shes wearing the sharpest charcoal suit jacket and white
shirt I have ever seen. She looks immaculate.
E. L. James
(Buckinghamshire, 4 april 1963)
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson)
werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.
Remembrance
Your hands easy
weight, teasing the bees
hived in my hair, your smile at the
slope of my cheek. On the
occasion, you press
above me, glowing, spouting
readiness, mystery rapes
my reason
When you have withdrawn
your self and the magic, when
only the smell of your
love lingers between
my breasts, then, only
then, can I greedily consume
your presence.
Refusal
Beloved,
In what other lives or lands
Have I known your lips
Your Hands
Your Laughter brave
Irreverent.
Those sweet excesses that
I do adore.
What surety is there
That we will meet again,
On other worlds some
Future time undated.
I defy my body's haste.
Without the promise
Of one more sweet encounter
I will not deign to die.
Nachdem wir es uns in
unserem Abteil bequem gemacht hatten, wurden auch wieder die
Begrüßungsblumen von der
Schaffnerin abgeräumt.
Diese zierten dann am
nächsten Morgen die Restauranttische. Zum Chinesischen Frühstück
begaben wir uns in den
Restaurantwagen und waren tief beeindruckt von dieser Höhenlandschaft mit
ihrem unnatürlich blauen
Himmel. Gelegentlich konnten wir Herden wilder Esel, Gazellen und Yaks
sehen, eine der Hauptnahrungsquellen
der Tibeter, die in dieser kargen Landschaft noch leben können.
Am frühen Vormittag
erreichten wir Golmud, unser erster und einziger Halt. Beim Verlassen des Zuges
merkten wir körperlich schon die Höhe. Die Stecke von Golmud nach Lhasa führt
über knapp
zweitausend Brücken,
Tunnel und Viadukte, eine Zahl die beeindruckt und uns die Dimension dieser
Strecke erneut vor Augen
führt. Die Volksrepublik China investierte mehr als 33 Milliarden Euro in
dieses Prestigeobjekt,
das nach Aussagen von Fachleuten keinen erkennbaren wirtschaftlichen Wert
hat. Die Chinesen nutzen
die Eisenbahn um das Militär nach Tibet zu bekommen. Das funktioniert auf
dem Schienenweg besser
und schneller als auf der Strasse.
Zur Sicherung der
Bahntrasse wurden Zehntausende von Kühlstäben entlang der Strecke eingebaut,
die, analog der Ölpipeline-Kühlung in Alaska, den Boden mit einem Kühlmittel
vor Temperaturschwankungen bzw. Erwärmung durch den Zug und die Globale Erderwärmung
schützen. Als eine weitere Schutzmaßnahme wurden quadratische Flächen mit einer
Steinumrandung über weite Flächen an der Trasse in Handarbeit angelegt. In
ihnen bricht sich der immer über die Landschaft fegende Wind, formt kleine
Wirbel und soll so den Untergrund kühlen.
Het sarcasme vanbinnen spuit zich
door
de tunnel van het excuus:
Wie zich inlaat
met scherpte
schrijft met
glasscherven
tussen de vingers
Marko Klomp (Goes,
4 april 1974)
De Franse
schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd
geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.
Uit:L'amant
Un jour, j'étais âgé déjà, un homme est venu
vers moi et m'a dit : " Je vous ai connu lorsque vous étiez petit, et je
vous trouve toujours aussi mignon ".
Que répondre à ce genre de compliments ?
Il m'arrive souvent de penser à cette
situation. Pourquoi ? Je ne sais pas.
Pourtant, à dix-huit ans, j'avais
l'impression d'être déjà vieux, Peut-être comme tout le monde. Cette impression
de vieillissement a été brutale, j'avais le regard triste des gens croisés dans
mes lectures
Et cela ne m'inquiétait pas du tout, car je
n'ai jamais trop aimé, ni mon enfance, ni mon adolescence. Aujourd'hui, j'ai un
visage lacéré de rides, mais il a gardé les contours rappelant ma jeunesse.
J'ai quinze ans et demi, c'est le passage d'un bac, la traversée de la Touque,
entre Trouville et Deauville,
Je rêve ne pas être là. J'ai quinze ans et
demi et suis dans un pays imaginaire. Il n'y a pas de saisons dans ce pays-là,
il fait chaud, toujours chaud, c'est monotone à la fin... Je suis dans une
pension, et là je mange, et là je dors. Ma mère est institutrice et moi, je
suis son élève. Mon petit frère n'a pas pu faire Des études comme moi, sauf la
comptabilité, et ma mère en a beaucoup souffert.
Mon autre frère, l'ainé de la famille, pour
faire les siennes, est parti, très loin de nous.
Il nous a quittés. On fit comme s'il
n'existait plus, on l'oublia même lorsque maman acheta la concession. Nous
mangions à notre faim, nous étions blancs. Lorsque j'ai eu dix-huit ans, il m'est
arrivé quelque chose. La nuit, c'était la nuit. J'avais peur de tout et de moi
aussi. Dans ma tête, ça se portait sur mon frère aîné, mes idées se perdaient
dans des interdits inouïs. Je voulais voir ma mère n'aimer que deux personnes :
moi et mon petit frère.
Marguerite Duras (4 april 1914 3 maart 1996) Cover
The Bolsheviks victory is very fast,
but we will get there before them, for this is the last one.
The reins we will loosen from life,
the muzzle we will remove from humanity.
Magnificent beast, you have come of age.
My Artificial
Flowers
My artificial flowers
I send them to you.
My small bronze lions
I set up at your door.
I myself sit down on the steps --
a lost oriental pearl
in the big citys noisy sea.
Charles Ducal, Adriaan Jaeggi, Pieter Aspe, Frederik van Eeden, Peter Huchel
De Vlaamse
dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd
geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.
In de marge
Zij zitten hoog, op dunne banden,
in de marge van het verkeer. Hun strook
is niet ingelijfd, zij zijn op weg
in een tragere eeuw, missen de koorts
de wereld bijtijds te bestrijken,
de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal.
De auto is jong, zingt de werkelijke taal.
Op de fiets komt men nergens. In ijdel
evenwicht sturen dichters hun hoogmoed
de marge in, waar God nog bestaat,
en zingen daarboven, met dunne halzen,
iets duurs op de rand van de taal.
Haas
Het veld was modder. Ik meed de wegen.
Regen waste het avondlicht schoon.
Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog
om de verte tegen te spreken.
Ik had zoveel jeugd bij te benen,
angst stuwde op in mijn bloed,
kreeg snelheid, werd overmoed.
De wind hield zijn honden geketend.
Haas is een hartslag op lopers,
een springveer door hoepels van licht.
Ik liep. Ik zag niet de strik.
Ik werd wakker in de handen van stropers.
Ik vind ze aardig, je ouders zei Marije.
Ik kon niet anders dan ja zeggen.
Waarom heb je me nooit eerder voorgesteld?
Was je bang dat ze me niet leuk zouden vinden?
Ik lachte. Ze had mijn vader en vooral mijn moeder volledig ingepakt. Marije
was precies het meisje dat ouders zich wensen als schoondochter. Knap op een
beschaafde manier, lief en met een goede baan, zonder daar al te trots op te
zijn. Maar het was moeilijk om dat aan haar uit te leggen zonder het
neerbuigend te laten klinken.
Ach, zei ik, het heeft ook tien jaar geduurd voor ze voor het eerst naar me
kwamen luisteren.
Ja, dat zei je vanmiddag al. Is daar een reden voor? Ik bedoel je vindt het
vast vervelend.
Ik haalde mijn schouders op. Een beetje. Ik heb ze nooit duidelijk kunnen
maken wat muziek voor me betekent. Wat het is om te spelen. Waarom weet ik
niet.
Heb je het wel geprobeerd?
Af en toe Maar als ik erover begon zag ik altijd die blik in hun ogen, als
toen ik thuiskwam van de kleuterschool en mijn eerste vinger verftekening liet
zien. Op zon moment zijn ouders heel trots op je, maar ze gaan er toch niet
van uit dat je de rest van je leven door wilt gaan met vingerverven.
Marije schoot in de lach. Vingerverven. Nou maak je het zelf belachelijk . Zo
kan ik het ook moeilijk serieus nemen.
O, ik weet best dat er belangrijker dingen zijn dat trompet spelen. Ik zou
alleen niet weten wat.
Ik zag hoe ze haar gezicht half naar me toe draaide. Het licht van het
dashboard scheen groen op haar voorhoofd.
Adriaan Jaeggi (3 april 1963 10 juni 2008)
De Vlaamse
schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in
Brugge op 3 april 1953. Zie
ook alle tags voor
Pieter Aspe op dit blog.
Uit:Blauw Bloed
DianaDelanghe, want zo heette ze officieel, betrok
een appartement in de Witte Leertouwersstraat op loopafstand van de Coupure,
waar Marcus Heydens naar alle waarschijnlijkheid zelfmoord had gepleegd. Het
was een trieste buurt. De mensen bleven er wonen omdat er elders geen plaats
voor hen was. Het pand in kwestie was een krot met een trapgevel dat onlangs
als beschermd monument was geklasseerd en dringend aan renovatie toe was, maar
daar had de eigenaar geen oren naar. Hij bleef de huur opstrijken en wachtte
geduldig af tot de overheid met een interessant voorstel over de brug zou
komen.
Die kans was klein
want in de Witte Leertouwersstraat kwamen geen toeristen. Het vervallen
monument had daarom geen enkele economische waarde. Van In raadpleegde de
naamplaatjes die slordig naast de belknoppen waren aangebracht.
Dat van Diana viel
op omdat het nog sneeuwwit was en er Heydens op stond in plaats van Delanghe.
Ik denk dat ze op
de tweede verdieping woont, zei hij tegen Versavel.
Een van de
overburen, een slome veertiger met een uitgezakte bierbuik, observeerde de
politionele actie van achter het raam van zijn woning. Toen Van In bij Diana
Delanghe aanbelde, riep hij zijn vrouw erbij. Hoewel het mens in de keuken
aardappelen aan het schillen was dat deed ze zittend vanwege haar spataderen
reageerde ze meteen op het verzoek van haar man.
Ik heb je toch
gezegd dat ze iets zouden ondernemen tegen dat tuig van hier rechtover. De
vrouw veegde haar aardappelschiller schoon aan haar schort. Wat moest ze daarop
zeggen?
Dat de aangetekende
brief die haar man vorig jaar aan het college van burgemeester en schepenen had
gericht en waarop nooit een antwoord was gekomen, hoogstwaarschijnlijk niets te
maken had met de politiewagen die nu voor de deur stond? Nee,als ze dat onder zijn neus zou wrijven, zou
hij kwaad worden en kreeg ze weer slaag. Dat gebeurde steeds vaker sinds hij
zijn baan was kwijtgeraakt.
Ik hoop dat ze die
vuile profiteurs meteen het land uitzetten.
Hij dacht aan de diepte
van het stille, heldere water voor zich, - hoe gezellig het daar moest zijn,
tusschen die waterplanten, in dat vreemde schemerlicht, en dan weer aan de
verre, prachtig gekleurde wolken die boven de duinen zweefden, wat daar wel
achter zou zijn en of het heerlijk zou zijn daarheen te kunnen vliegen. Als de
zon juist was ondergegaan, stapelden de wolken zich daar zóó opeen, dat ze den
ingang van een grot schenen te vormen en in de diepte van die grot schitterde
het dan van zachtrood licht. Dat was wat Johannes verlangde. Kon ik daarin
vliegen! dacht hij dan. Wat zou wel daar achter zijn? Zou ik daar eenmaal,
eenmaal kunnen komen?.....
Maar hoe dikwijls hij
dat wenschte, telkens viel de grot in vale, donkere wolkjes uiteen, zonder dat
hij er dichter bij konde komen. Dan werd het koud en vochtig aan den vijver en
hij moest weêr zijn donker slaapkamertje in het oude huis gaan opzoeken.
Hij woonde daar niet
geheel alleen; hij had een vader, die hem goed verzorgde, een hond die Presto
en kat die Simon heette. Natuurlijk hield hij van zijn vader het meest, maar
Pestro en Simon achtte hij volstrekt niet zooveel beneden hem, als een groot
mensch dat zou doen. Hij vertrouwde zelfs meer geheimen aan Presto dan aan zijn
vader, en voor Simon gevoelde hij een eerbiedig ontzag. Nu, dat was geen
wonder! Simon was een groote kat met glanzig zwart vel en een dikken staart.
Men kon hem aanzien dat hij volkomen overtuigd was van zijn eigen grootheid en
wijsheid. Hij bleef altijd even deftig en voornaam, zelfs als hij zich
verwaardigde even met een rollende kurk te spelen, of achter een boom een
vergeten haringkop op te knauwen. Bij de dolle uitgelatenheid van Presto kneep
hij minachtend de groene oogen toe en dacht: Nu ja! Die honden weten niet
beter.
Begrijpt ge nu dat
Johannes ontzag voor hem had? - Met den kleinen bruinen Presto ging hij veel
vertrouwelijker om. Het was geen mooi of voornaam, maar een bizonder goedig en
schrander hondje, dat nimmer verder dan twee pas van Johannes weg te krijgen
was en geduldig zat te luisteren naar de mededeelingen van zijn meester.
Klaubholz hat sie im Wald geknackt,
die Kiepe mit Kienzapf gepackt.
Sie hockt mich auf und schürzt sich kurz,
schwankt barfuß durch den Stoppelsturz.
Im Acker knarrt die späte Fuhr.
Die Nacht pecht schwarz die Wagenspur.
Die Geiß, die zottig mit uns streift,
im Bärlapp voll die Zitze schleift.
Exil
Am Abend nahen die Freunde,
die Schatten der Hügel.
Sie treten langsam über die Schwelle,
verdunkeln das Salz,
verdunkeln das Brot
und führen Gespräche mit meinem Schweigen.
Draußen im Ahorn
regt sich der Wind:
Meine Schwester, das Regenwasser
in kalkiger Mulde,
gefangen
blickt sie den Wolken nach.
Geh mit dem Wind,
sagen die Schatten.
Der Sommer legt dir
die eiserne Sichel aufs Herz.
Geh fort, bevor im Ahornblatt
das Stigma des Herbstes brennt.
Sei getreu, sagt der Stein.
Die dämmernde Frühe
hebt an, wo Licht und Laub
ineinander wohnen
und das Gesicht
in einer Flamme vergeht.
Man liegt unbequem da. Wagt nicht, den
steifgewordenen Arm unter dem Körper wegzuziehen. Man befürchtet, diese
Bewegung könnte Claudia so verschrecken, daß sie sich die Sache noch einmal
überlegt und Hals über Kopf zur Tür hinausstürzt. Doch das Risiko ist es wert.
So bewegt man die Lippen auf jene des Mädchens zu. Dabei achtet man darauf,
nicht zu hastig vorzugehen. Wenn endlich Mund auf Mund trifft, staunt man über
den Eindruck, den diese Intimität erzeugt.
Vorsichtig schiebt man die Zunge in Claudias
Mund, ohne sich vom Klopfen seines Herzens irritieren zu lassen. Man bemüht
sich, daß es zu keiner Kollision der Gebisse kommt. In Das erste Mal hat man
gelesen, solches sei der Romantik des Moments abträglich und nur durch Lachen
zu kompensieren. Das aber setzt ein gewisses Maß an bereits vorhandener
Harmonie voraus. Und so lange ist man ja nicht zusammen. Drei Wochen, was ist
das schon.
Beflissen vermeidet man ferner, der Geliebten
in den Mund zu speicheln. Jedenfalls in übertriebenem Ausmaß. Ein wenig
Speichel bringt Vertrautheit, doch dosis venenum facit.
Die Küsse sind lang und innig.
In regelmäßigen Abständen donnert Mutter mit
ihrem Gipsarm, den sie einem Alkoholexzeß verdankt, gegen die versperrte Tür, um
den Kindern keine Zeit für eine Schwängerung zu lassen. Vor Claudias Ankunft
hat sie allen Ernstes behauptet, sie selbst müsse in diesem Fall für die
Alimente aufkommen, da man noch unmündig sei, und daher solle man, wie sie sich
ausdrückte, den Hengst im Stall lassen.
Man reagiert nicht. In Claudias Beisein will
man der eigenen Mutter unterkühlt-lässig begegnen. Dies wird der Freundin das
Gefühl vermitteln, einen reifen Partner gewählt zu haben, der sich wohltuend
von den kreidewerfenden, kraftmeiernden und Allotria treibenden Kindsköpfen in
ihrer Klasse unterscheidet.
Lorsquon sort de Plassans par la porte de
Rome, située au sud de la ville, on trouve, à droite de la route de Nice, après
avoir dépassé les premières maisons du faubourg, un terrain vague désigné dans
le pays sous le nom daire Saint-Mittre.
Laire Saint-Mittre est un carré long, dune
certaine étendue, qui sallonge au ras du trottoir de la route, dont une simple
bande dherbe usée la sépare. Dun côté, à droite, une ruelle, qui va se
terminer en cul-de-sac, la borde dune rangée de masures ; à gauche et au
fond, elle est close par deux pans de muraille rongés de mousse, au-dessus
desquels on aperçoit les branches hautes des mûriers du Jas-Meiffren, grande
propriété qui a son entrée plus bas dans le faubourg. Ainsi fermée de trois
côtés, laire est comme une place qui ne conduit nulle part et que les
promeneurs seuls traversent.
Anciennement, il y avait là un cimetière
placé sous la protection de Saint-Mittre, un saint provençal fort honoré dans
la contrée. Les vieux de Plassans, en 1851, se souvenaient encore davoir vu
debout les murs de ce cimetière, qui était resté fermé pendant des années. La terre,
que lon gorgeait de cadavres depuis plus dun siècle, suait la mort, et lon
avait dû ouvrir un nouveau champ de sépultures à lautre bout de la ville.
Abandonné, lancien cimetière sétait épuré à chaque printemps, en se couvrant
dune végétation noire et drue. Ce sol gras, dans lequel les fossoyeurs ne
pouvaient plus donner un coup de bêche sans arracher quelque lambeau humain,
eut une fertilité formidable. De la route, après les pluies de mai et les
soleils de juin, on apercevait les pointes des herbes qui débordaient les
murs ; en dedans, cétait une mer dun vert sombre, profonde, piquée de
fleurs larges, dun éclat singulier. On sentait en dessous, dans lombre des
tiges pressées, le terreau humide qui bouillait et suintait la sève.
Émile
Zola(2 april
1840 - 29 september 1902)
Paul Cézanne:Paul
Alexis lisant à Emile Zola, 1869-1870
Jewish reflection bridges, links,
comprehends through distancing, and easily swings up from the concrete to the
abstract and back: it oscillates.
I see as Jewish this transcendent, surpassing
passion, the ability of individuals to break away from their environment, to
achieve distance, and to be able to view their own world ironically.
Jews are transcendent in a realistic way.
They are not afraid to go past the given borders of the given world, they know
there is more to it, they know people live beyond the hills as well.
It is an accommodating, polite, law-abiding
non-conformity.
The spiritual basis: individuals having godly
dignity of equal rank, integrity, inviolability, the idea of the unity of
humanity, every persons God is the same one.
For Jews, there is no intermediate
metaphysical station between man and god, there is no god-man, no man become
god.
That which is human should just stay that
way.
Moses is a person, David is a person, Jesus
is a person, all our fellow-men, all frail, and the truth of each one is
partial.
And the messiah can let people await his
arrival, he neednt hurry.
A Jew doesnt need to be religious; if he doesnt
believe, well then he doesnt believe God, who is not human, but rather
the eternal presence which sees and hears a person, even listens, God is spoken
to by the religious.
besta voor zeventig procent
uit water - u zegt: niets nieuws
onder de zon - u zegt: wij hebben
alle tijd, u neemt luchtig uw hoed af
op het zoveelste station, maar opgelet!
mijn vingers tegen licht gehouden
weten al van hun sterfelijkheid
straks liggen ze gevouwen
in mijn schoot - nog strelen ze
uw zachte huid, nog willen ze
om nieuw leven te planten
in dezelfde aarde wroeten
die hen verderop bedekken zal
het einde kent u wel uit uw
zorgvuldig weggestopte dromen
ik neem die trein en u blijft achter
op dat kolkende perron - ik gaf u
achteloos mijn sleutels, dat is al
pas als het fluitsignaal klinkt snapt u
het: u ziet mij voor het laatst achter
een boek verdwijnen - ik sla
verstrooid een bladzij om.
Uit:The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald
door Arthur Machen)
Bettina put on throughout the day a cheerful
and happy look. In the evening she dressed herself for the ball; but suddenly
an attack of sickness, whether feigned or real I did not know, compelled her to
go to bed, and frightened everybody in the house. As for myself, knowing the
whole affair, I was prepared for new scenes, and indeed for sad ones, for I
felt that I had obtained over her a power repugnant to her vanity and
self-love. I must, however, confess that, in spite of the excellent school in
which I found myself before I had attained manhood, and which ought to have
given me experience as a shield for the future, I have through the whole of my
life been the dupe of women. Twelve years ago, if it had not been for my
guardian angel, I would have foolishly married a young, thoughtless girl, with
whom I had fallen in love: Now that I am seventy-two years old I believe myself
no longer susceptible of such follies; but, alas! that is the very thing which
causes me to be miserable.
The next day the whole family was deeply
grieved because the devil of whom Bettina was possessed had made himself master
of her reason. Doctor Gozzi told me that there could not be the shadow of a
doubt that his unfortunate sister was possessed, as, if she had only been mad,
she never would have so cruelly ill-treated the Capuchin, Prospero, and he
determined to place her under the care of Father Mancia.
This Mancia was a celebrated Jacobin (or
Dominican) exorcist, who enjoyed the reputation of never having failed to cure
a girl possessed of the demon.
Giacomo
Casanova (2 april 1725 4 juni 1798)
Heath Ledger als Casanova in de gelijknamige film uit
2005
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!
Noli me tangere door Antonio da Correggio, ca 1534
Am Ostermontage
Ev: Von den Jüngern die nach Emmaus gingen
Herr, eröffne mir die Schrift,
Deiner Worte Liebesmorgen,
Daß er leis' im Herzen trifft,
Was gewißlich drin verborgen.
Weiß es selber nicht zu finden,
Bin doch aller Hoffnung voll:
O, die Wolken werden schwinden,
Wenn die Sonne scheinen soll!
Soll der Glaube ferne sein,
Da die Liebe nicht verloren,
Da in Nächten stiller Pein
Mir die Hoffnung neu geboren?
Du mein Gott der Huld und Treue,
Den des Würmleins Krümmen rührt,
Hättest du umsonst die Reue
In dies starre Herz geführt?
Nein, mein Herr, das hast du nicht,
Deine Seelen sind dir teuer;
Wo nur noch ein Fünklein spricht,
Nahst du gern mit deinem Feuer.
O, ich fühl' es wohl, wie leise
Sich das neue Leben regt,
An der Gnade zarte Speise
Seine schwachen Lippen legt.
Manches ist mir wunderbar,
Manches muß mir dunkel scheinen;
Doch in deiner Liebe klar
Wird sich Alles freudig einen.
War der Nebel nur des Bösen,
Was als Nacht mich zagen ließ:
Wie sich meine Sünden lösen,
Tret' ich aus der Finsternis.
Herr, mit Tränen dank ich dir
Für dein übergnädig Walten,
Daß du deinen Glauben mir
In der Sünde vorenthalten:
Ach, ich hätte wie im Grimme
Neue Frevel nur erspäht,
Bis mir des Gewissens Stimme
Von dem Sturme überweht.
Deine Gnad' ist weich und warm,
Mag der Sorgfalt nicht entbehren,
Und mein Herz war kalt und arm
Solchen zarten Gast zu nähren.
Aber wie die Quellen springen,
Losgerissen von dem Weh,
Taucht sie sich mit milden Schwingen
In den heißen roten See.
Herr, ich habe viel geweint,
Daß ich oft wie zu zergehen
In der Seelennot gemeint,
Und wie ist mir heut' geschehen!
Daß ich gar so voll der Freuden
Und mich keine Angst bezwingt,
Ob mir gleich das alte Leiden
Riesig an die Seele dringt.
Und bei deinem heil'gen Buch,
Was mir heute fast wie offen,
Denk ich keinen einz'gen Fluch,
Kann nur lieben, kann nur hoffen,
Seh dich nur als Kindlein neigen,
Alles lieblich, alles lind;
Deine harten Worte schweigen,
Und ich weiß nicht, wo sie sind.
Das ist nur für diesen Tag,
O, viel anders wird es kommen;
Denn zu groß ist meine Schmach,
Solche Lust kann ihr nicht frommen;
Hast nur deinen Blitz gesendet,
Daß nicht irr' in meiner Pein
Ich mich wieder zugewendet
Dem verlaßnen Götzenhain.
Du unendlich süßes Glück,
Muß ich wieder dich verlieren,
Laß mir nur dein Bild zurück,
In dem Grolle mich zu rühren!
Oder, Herr, soll dieser Stunde
Überschwenglich Heil erstehn,
O, so laß des Grolles Wunde
Mir als Trauer offen gehn!
Annette von
Droste-Hülshoff (10 januari 1797 24 mei 1848)
I
think, therefore I am is the statement of an intellectual who underrates
toothaches. I feel, therefore I am
is a truth much more universally valid, and it applies to everything that's
alive. My self does not differ substantially from yours in terms of its
thought. Many people, few ideas: we all think more or less the same, and we
exchange, borrow, steal thoughts from one another. However, when someone steps
on my foot, only I feel the pain. The basis of the self is not thought but
suffering, which is the most fundamental of all feelings. While it suffers, not
even a cat can doubt its unique and uninterchangeable self. In intense
suffering the world disappears and each of us is alone with his self. Suffering
is the university of egocentrism.
( )
Just imagine living in a world without
mirrors. You'd dream about your face and imagine it as an outer reflection of
what is inside you. And then, when you reached forty, someone put a mirror
before you for the first time in your life. Imagine your fright! You'd see the
face of a stranger. And you'd know quite clearly what you are unable to grasp:
your face is not you.
Uit: The Overcoat (Vertaald door Constance Garnett)
In the department of -- but it is
better not to mention the department. There is nothing more irritable than
departments, regiments, courts of justice, and, in a word, every branch of
public service. Each individual attached to them nowadays thinks all society
insulted in his person. Quite recently a complaint was received from a justice
of the peace, in which he plainly demonstrated that all the imperial
institutions were going to the dogs, and that the Czar's sacred name was being
taken in vain; and in proof he appended to the complaint a romance in which the
justice of the peace is made to appear about once every ten lines, and
sometimes in a drunken condition. Therefore, in order to avoid all
unpleasantness, it will be better to describe the department in question only
as a certain department.
So, in a certain department there
was a certain official -- not a very high one, it must be allowed -- short of
stature, somewhat pock-marked, red-haired, and short-sighted, with a bald
forehead, wrinkled cheeks, and a complexion of the kind known as sanguine. The
St. Petersburg climate was responsible for this. As for his official status, he
was what is called a perpetual titular councillor, over which, as is well
known, some writers make merry, and crack their jokes, obeying the praiseworthy
custom of attacking those who cannot bite back.
His family name was Bashmatchkin.
This name is evidently derived from "bashmak" (shoe); but when, at
what time, and in what manner, is not known. His father and grandfather, and
all the Bashmatchkins, always wore boots, which only had new heels two or three
times a year. His name was Akakiy Akakievitch. It may strike the reader as
rather singular and far-fetched, but he may rest assured that it was by no
means far-fetched, and that the circumstances were such that it would have been
impossible to give him any other.
In de doffe loomheid na het koffiedrinken
was hij neêrgevallen in zijn luien stoel, niet in staat om te gaan werken en in
de trage, lauwe kamerlucht had hij zich langzamerhand machteloos gevoeld om op
te staan en hij was blijven droomen, wezenloos en zwaar, in de vage drijving
van zijn gedachten, deinend als de wolken tabaksdamp, die laag in de kamer
hingen.
Onder den verdrietigen invloed van den
regenachtigen Octoberdag, was zijn moedelooze bui der laatste dagen tot een
uitbarsting gekomen, hem krachteloos makend en lam.
Vreemd waren die buien niet voor hem. Soms
duurden ze weken achtereen eentonig-grijs en maakten hem onmachtig om te
denken. Dan verdwenen zij plotseling en hij voelde zich weêr als te voren;
alleen bleef er een zekere vermoeidheid achter, alsof hij dagen lang ziek was
geweest.
In het sombere licht van een dreigende
regenbui, dreef in zijn kamer een donzige schemer, stil en droomerig glijdend
over de meubelen.
Alleen bij de vensters stond een waterig,
geel licht, vreemd afschijnend van een zonnige wolkplek, valsch klinkend tegen
den doffen toon der schemering.
Een fijne regen begon te vallen, dun, stoffig
zilverachtig zwevend in den gelen lichtveeg, die schuin over de natte straat en
de glimpende daken aan de overzij heenstreek.
En onder de tintelende, geluidlooze trilling
van den regen, loste langzaam de gele glans bij de vensters op in het donzige
licht dat donker uitzweefde in den kamer. Buiten trok de goude glans onmerkbaar
op naar de lucht waar alleen nog een heldere, witte wolk afplekte tegen het
dikke grauw er omheen.
Op eens herinnerde die vreemde lichtglans hem
aan jaren geleden. 't Was een winderige zomerdag. Hij reed met zijn moeder en
zuster in een boeren rijtuigje over den naakten weg tusschen groote
veenplassen.
Arnold
Aletrino (1 april 1858 - 17 januari 1916)
Zelfportret
De Nederlandse
dichter en journalist Max Nord werd geboren in Gorinchem op 1 april 1916. Zie ook alle tags voor Max Nord op dit blog.
FONTANA: Reden wir
realistisch. Ich frage dich als Mitarbeiter des Staatsekretariats: Wie könnte der Papst, ohne
seine Neutralitätspolitik zu revidieren,
Hitler zwingen, die Juden nicht zu deportieren?
RICCARDO: Indem er die Tatsache ausnutzt, daß Hitler seinen Einfluß fürchtet. Hitler hat nicht aus Frömmigkeit für
die Dauer seines Krieges alle Maßnahmen
gegen die Kirche untersagt.
FONTANA: Das kann sich täglich ändern. Wie viele Priester hat er schon umgebracht!
RICCARDO (sehr leidenschaftlich): Ja! und trotzdem kündigt Rom ihm nicht die Freundschaft! Warum? Weil Rom sich
gar nicht angegriffen fühlt? So ist es
doch: der Papst sieht weg, wenn man in Deutschland seinen Bruder totschlägt. Priester, die sich
dort opfern, handeln nicht auf Geheiß
des Vatikans sie verstoßen eher gegen sein Prinzip der Nicht- einmischung. Da
sie von Rom verlassen sind, so wird ihr Tod auch nicht als Sühne für die Schuld Roms verrechnet
werden. Solange Rom erlaubt, daß seine
Priester noch für Hitler beten ... noch beten für diesen Mann! solange ...
FONTANA: Bitte, bleib sachlich: Warum unterschlägst du die Proteste des Bischofs von Münster!
RICCARDO: O Vater, Galens Beispiel gibt mir ja recht! Er protestierte Mitten in Deutschland gegen die Mörder im
Sommer einundvierzig, Hitlers Ruhm stand
im Zenit, und siehe da: man ließ ihm volle Redefreiheit. Nicht eine Stunde war
er in Haft! Und sein Protest bewirkte, daß die Kranken nicht mehr ermordet werden. Nur
ein Bischof mußte sich erheben und
Hitler schreckte schon zurück. Warum? Weil er den Papst fürchtete, den Papst, der Galens Reden nicht
einmal unterstützt hat!
[...]
Und meine Frage: Warum ist Galen nicht auch für die Juden eingetreten? Weil die Geisteskranken getauft sind? Eine
entsetzliche Frage, Vater, geben wir das
zu.
FONTANA: Riccardo!
Richte nicht. Du wagst es, einem Bischof vor- zuwerfen, daß er für Juden nicht ebenso sein
Leben einsetzt wie für Christen? Weißt
du, Riccardo, was dazu gehört, sein Leben einzusetzen? Ich habe es im Krieg erfahren.
Everybody around the dockand lemme
tell you therere some smart men around here even if they aint got such high
and mighty jobseverybody around the dock says its crazy. Take the cargo this
Denhams stowed away! Theres stuff down there I cant believe yet, and I seen
it go aboard with my own two eyes. And take the crew! Its three times too big
for the ship. Why itll take shoe horns to fit em all in!
He paused but only for breath. Plainly he was prepared to bark out an
interminable succession of charges against the Wanderer. Before he could
re-open his critical barrage, however, a young authoritative voice put a
permanent stop to it.
Hey, on the gangway there! What do you want?
Weston looked up toward the low deck rail amidship. Light streaming from a
cabin astern and higher up outlined a figure; and in the illumination Weston
felt sure, from Denhams descriptions, that he was seeing the Wanderers
personable first mate. There, unmistakably, was the long, young body Denham had
praised. There were the reckless eyes, the full strong mouth. Weston, whose
experiences had taught him to guard against spontaneous regard for any
stranger, however personable, yielded for once to a swift liking. There, he
admitted, was as pleasant a young fellow as a man could hope to meetas any
woman could hope to meet, he added, on second glance.
What do you want? the brisk demand came down a second time as Weston made his
inspection.
Want to come aboard, Mister Driscoll, Weston replied; and grown a little more
cheerful because of his liking for the mate he began a cautious ascent of the
wet and slippery gangway.
Oh, you must be Weston.
Broadways one and only, Weston admitted. Weston, the ace of theatrical
agents, even if, he added as he began to puff a little from the ascent, my
wind is not what it used to be.
Edgar Wallace (1 april 1875 10 februari 1932)
Cover DVD
De Engelse
dichter en schrijver John Wilmot, 2e graaf van Rochester werd geboren in
Ditchley, Oxfordshire, op 1 april 1647. Zie ook alle tags voor John Wilmot op dit blog.
The Dying Lover
I cannot change, as
others do,
Though you unjustly scorn;
Since that poor swain that sighs for you,
For you alone was born.
No, Phyllis, no, your heart to move
A surer way I'll try:
And to revenge my slighted love,
Will still love on, will still love on, and die.
When, killed with grief, Amintas lies
And you to mind shall call,
The sighs that now unpitied rise,
The tears that vainly fall,
That welcome hour that ends this smart
Will then begin your pain;
For such a faithful tender heart
Can never break, can never break in vain.
John Wilmot (1 april 1647 26 juli 1680)
Johnny Depp in
de film The Liberine (The story of John Wilmot), 2004
Thekla, (ganz blond, tritt von links
ein) Bist du allein, Jenny? Um Mitternacht höre ich vom Zaun her, sehe einen
Schatten, eine Mannsgestalt gebückt.
Jenny Thekla!
Thekla Gebückt eine Ewigkeit lang, die ich hinstarre. Der Kerl hat mich
bemerkt, rührt sich nicht. Schließlich, ihm aus seiner Lage zu helfen, trete
ich zurück. Fort ist er. Wer war's?
Jenny Wer grade für dich schwärmt.
Thekla Warum in schwarzer Nacht wie ein Dieb her und weg?
Jenny Du hast dich getäuscht. Dir steckt Adolfs Tod noch in den Gliedern.
Thekla Sprich von Naumann nicht mehr in solchem Sinn. Er war mein Verlobter,
ein schreckliches Wesen. Ich krümmte mich unter seiner Geradheit.
Jenny Jetzt ruht er in Frieden. Die Männer werden gleich vom Begräbnis
zurück sein. Ob es geklungen hat: »Wie sie so sanft ruhen« ohne des
Begrabenen Tenor?
Thekla Dieser Morgen! Da es feststand, er ist Staub. Die Freude darüber
besiegte das Grauen vor dem nächtlichen Spuk.
Jenny Du dachtest einst besser von Naumann.
Thekla Ein Juniabend entschied. Wir beiden allein. Ich angefüllt von Glück,
ihm als dem Weltall hingegeben. Das Wort mußte er sprechen, Zeichen geben, ich
hätte ihn überschüttet. Blödsinn schwieg er. Seine Augen eines Kalbes auf Stielen.
Jenny Kind!
Thekla Da war's vorbei. Ich wieder frei.
Jenny Verwische Tilmann das Bild des Freundes nicht.
Thekla So wenig wie mein eigenes hochheiliges. In meines Bruders Vorstellung
bleiben wir das Brautpaar auf ein Postament hochgestellt. Ich spiele für ihn
die Untröstliche.
Carl Sternheim (1 april 1878 3 november 1942)
Uitvoering
van Burger Schippel in Heilbronn, 2007/2008
Je t'adore, Soleil
! ô toi dont la lumière,
Pour bénir chaque front et mûrir chaque miel,
Entrant dans chaque fleur et dans chaque chaumière,
Se divise et demeure entière
Ainsi que l'amour maternel !
Je te chante, et tu peux m'accepter pour ton prêtre,
Toi qui viens dans la cuve où trempe un savon bleu
Et qui choisis, souvent, quand tu veux disparaître,
L'humble vitre d'une fenêtre
Pour lancer ton dernier adieu !
Tu fais tourner les tournesols du presbytère,
Luire le frère d'or que j'ai sur le clocher,
Et quand, par les tilleuls, tu viens avec mystère,
Tu fais bouger des ronds par terre
Si beaux qu'on n'ose plus marcher !
Gloire à toi sur les prés! Gloire à toi dans les vignes !
Sois béni parmi l'herbe et contre les portails !
Dans les yeux des lézards et sur l'aile des cygnes !
Ô toi qui fais les grandes lignes
Et qui fais les petits détails!
C'est toi qui, découpant la soeur jumelle et sombre
Qui se couche et s'allonge au pied de ce qui luit,
De tout ce qui nous charme as su doubler le nombre,
A chaque objet donnant une ombre
Souvent plus charmante que lui !
Je t'adore, Soleil ! Tu mets dans l'air des roses,
Des flammes dans la source, un dieu dans le buisson !
Tu prends un arbre obscur et tu l'apothéoses !
Ô Soleil ! toi sans qui les choses
Ne seraient que ce qu'elles sont !
Un jour jadis quand
le ciel reposait sur la terre
En faisant delle, à cet endroit, un paradis
Dont personne en vivant na perdu la mémoire,
Avec larbre debout, le serpent et le fruit
Qui na cessé, depuis, de tomber à labîme
Et de le recreuser : un jour jadis, la terre
Avait le ciel pour capitale et pour maison.
Nul ne loublie et nul pourtant ne le sait plus :
Car en voulant, par sûreté, se faire un toit
Du monde où lon vivait, on a fait un tombeau.
Die Sonne hat uns
gute Nacht gegeben;
Die Schafe ziehen heim in's stille Haus,
Kein Vogel mag den Flügel mehr erheben,
Sie schlafen alle, und ihr Lied ist aus.
Nun leg' auch ich mich hin zur Ruh'
Und schließ' die müden Augen zu.
Ich bin noch schwach, ich bin noch klein,
Du, guter Gott, wirst bei mir sein,
Dann fürcht' ich nicht die finst're Zeit,
Ich weiß, mir widerfährt kein Leid.
Dann täum' ich, was auch kommen mag,
Von einem schönen gold'nen Tag.
* * *
Wenn die Kinder schlafen ein,
Wachen auf die Sterne,
Und es steigen Engelein
Nieder aus der Ferne,
Halten wohl die ganze Nacht
Bei den frommen Kindern Wacht.
Il s'embarque
comme volontaire à bord du vaisseau qui emporte Manon outre-Atlantique. Il
sympathise avec le capitaine et lui raconte ses malheurs. Il fait croire au
capitaine que Manon et lui sont mariés. Grâce à la confiance du capitaine, il
peut entourer Manon de ses soins.
Après deux mois de traversée, le bateau arrive à la Nouvelle Orléans. Le
capitaine renseigne le gouverneur sur la situation de des Grieux et de Manon.
Laccueil du gouverneur est sympathique. Il leur trouve un logement et les
invite à souper.
Comme toutes le cabanes du lieu, le logement de des Grieux et de Manon est
modeste. Les deux amants retrouvent une grande complicité. Manon rend grâce à
la gentillesse de des Grieux et lui promet qelle a changé. Des Grieux est
enfin « assuré du cur de Manon ». et se réjouit de leur séjour à la Nouvelle
Orléans. Les deux amants décident de se marier.
Ce louable projet entraîne leur ruine : le neveu du gouverneur aime Manon.
Apprenant qu'elle est libre, il la réclame pour lui. Il se bat en duel avec des
Grieux qui le blesse. Croyant avoir tué son adversaire, des Grieux s'enfuit
dans le désert avec Manon où elle meurt d'épuisement. Des Grieux l'ensevelit,
se couche sur sa tombe pour mourir.
Gracié, retrouvé par Tiberge parti à sa recherche, des Grieux revient en France
neuf mois après la mort de Manon. De retour en France, il apprend la mort de
son père, miné par le chagrin. Cest la deuxième rencontre avec lHomme de
qualité, à Calais.
Nous rencontrions
de temps en temps d'élégantes chaloupes dont on avoit retiré les rames, et qui
se laissoient aller doucement au paisible courant de ces belles eaux. Les
rameurs chantoient un air national, tandis que leurs maîtres jouissoient en
silence de la beauté du spectacle et du calme de la nuit. Près de nous une
longue barque emportoit rapidement une noce de riches négocians. Un baldaquin
cramoisi, garni de franges d' or, couvroit le jeune couple et les parens. Une
musique russe, resserrée entre deux files de rameurs, envoyoit au loin le son
de ses bruyans cornets. Cette musique n' appartient qu'à la Russie, et c'est
peut-être la seule chose particulière à un peuple, qui ne soit pas ancienne.
Une foule d'hommes vivans ont connu l'inventeur, dont le nom réveille
constamment dans sa patrie l'idée de l'antique hospitalité, du luxe élégant et
des nobles plaisirs. Singulière mélodie ! Emblème éclatant fait pour
occuper l'esprit bien plus que l'oreille. Qu'importe à l'uvre que les
instrumens sachent ce qu'ils font : vingt ou trente automates agissant
ensemble produisent une pensée étrangère à chacun d' eux ; le mécanisme
aveugle est dans l'individu : le calcul ingénieux, l'imposante harmonie
sont dans le tout.
La statue équestre
de Pierre Ier s'élève sur le bord de la Néva, à l'une des extrémités de
l'immense place d'Isaac. Son
visage sévère regarde le fleuve et semble encore animer cette navigation, créée
par le génie du fondateur. Tout ce que l'oreille entend, tout ce que l'il
contemple sur ce superbe théâtre n'existe que par une pensée de la tête
puissante qui fit sortir d'un marais tant de monumens pompeux. Sur ces rives
désolées, d'où la nature sembloit avoir exilé la vie, Pierre assit sa capitale
et se créa des sujets. Son bras terrible est encore étendu sur leur postérité
qui se presse autour de l'auguste effigie : on regarde, et l'on ne sait si
cette main de bronze protège ou menace.
Joseph
de Maistre (1 april 1753 26 februari 1821)
Standbeeld van Xavier en Joseph de Maistre in Chambéry
Marga Minco, Octavio Paz, Nichita Stănescu, Enrique Vila-Matas, Hartmut Lange
De Nederlandse schrijfster en journaliste Marga Minco,
pseudoniem van Sara Minco, werd
geboren in Ginneken op 31 maart 1920. Zie ook alle tags voor Marga
Minco op dit blog.
Uit: Het
Bittere Onkruid
De sterren
Van het raam van
mijn kamer uit zag ik in de verte mijn vader aankomen. Sinds enige weken was ik
uit het ziekenhuis. Wel moest ik nog een paar uur per dag rusten, maar ik was
geheel hersteld.
Meer dan deze
straat kende ik van Amersfoort nog niet. Het was een stille buitenwijk met
nieuwe, twee aan twee gebouwde huizen, omringd door tuinen.
Mijn vader liep met
korte, stevige passen en nam met een zwierig gebaar zijn hoed af voor een
vrouw, die in haar voortuin bloemen stond te plukken. Zij scheen iets tegen hem
te zeggen, want hij hield even zijn pas in. Toen hij vlak bij het huis was, zag
ik dat hij een pakje in zijn hand hield. Een bruin pakje. Ik ging naar beneden,
stak mijn hoofd om de huiskamerdeur en kondigde aan:
Daar komt vader
met een pakje.
Wat zit er in?
vroeg ik bij de voordeur.
Waarin? vroeg
mijn vader, die rustig jas en hoed ophing. Hij had het pakje op de kapstok
gelegd.
Nou, zei ik
ongeduldig, in dat pakje, dat je bij je hebt.
Je zult het wel
zien, zei hij. Kom maar.
Ik volgde hem naar
binnen. Daar legde hij het op tafel, terwijl iedereen er nieuwsgierig naar
keek. Er zat een touwtje omheen, waarvan hij eerst geduldig de knopen
lospeuterde. Daarna vouwde hij het papier open. Het waren de sterren.
Ik heb er voor
allemaal wat meegebracht, zei hij, dan kunnen jullie ze op al je jassen
naaien. Mijn moeder nam er een uit het pakje en bekeek die aandachtig. Ik zal
eens zien of ik gele zij in huis heb, zei ze.
't Is oranje, zei
ik, je moet er oranje garen voor gebruiken.
Het lijkt mij
beter, zei Lotte, de vrouw van mijn broer, om garen in de kleur van je mantel
te nemen.
Marga Minco (Ginneken, 31 maart 1920)
Cover
De Mexicaanse schrijver, dichter, en diplomaat Octavio Paz werd geboren op 31 maart 1914 in Mixcoac,
tegenwoordig een deel van Mexico-stad. Zie ook alle tags voor Octavio
Paz op dit blog.
Eén aar is al het koren
Eén aar is al het
koren
Eén veer is een levende en zingende vogel
Een mens van vlees is een mens van droom
De waarheid is ondeelbaar
De donder verkondigt de daden van de bliksem
Een gedroomde vrouw wordt altijd een geliefde van vlees
De slapende boom spreekt groene orakeltaal
Het water babbelt maar en herhaalt zicht nooit
In de weegschaal van de oogleden is de droom van geen gewicht
In de weegschaal van een tong die raaskalt
Een vrouwentong die ja zegt tot het leven
Slaat de paradijsvogel zijn vleugels open
Vertaald door Stefaan
van den Bremt
Hier
Mijn stappen in deze straat
Weerklinken
in een andere straat
waar
ik mijn stappen hoor
passeren in deze straat
waar
Slechts de mist werkelijk is
Vertaald door K.
Michel
Twee lichamen
Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee golven
En de nacht is de oceaan
Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms twee stenen
En de nacht een woestenij
Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms wortels
In de nacht vastgebonden
Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn soms zakmessen
En de nacht een bliksemflits
Twee lichamen tegenover elkaar
Zijn twee hemellichamen die vallen
In een lege hemel.
Vertaald door Annet
Burgers
Octavio
Paz (31 maart 1914 19 april 1998)
Portret door Carlos Enrique Velázquez Moreyra, 1990
Silence strikes the
tree trunks, upon itself retracing,
turns to distance, turns to sand.
I have turned my only face toward the sun,
my shoulders scatter leaves in this racing.
Cutting through the field - up on two shoes
my horse leaps, steaming, from the clay.
Ave, I am turning to you, I, Ave!
The sun has burst across the heavens, crying.
Stone drums are sounding, the sun grows,
the vault of heaven, alive with eagles, before him,
collapses into steps of air, and glows.
Silence turns to blue wind,
the spur of my shadow grows
in the ribs of the field.
The sun snaps the horizon in two.
The vault of heaven pulls down its dying prison cells.
Blue spears, with no returning,
I discard my visions, both of them -
they meet him, sweet and grave.
My horse rises on two shoes.
Ave, tide of light, ave!
The sun ascends from objects, crying,
shakes the borders, voiceless and grave.
My soul meets Him, Ave!
My horse rises on two shoes.
My pale mane burns on the wind.
Nichita
Stănescu(31 maart
1933 13 december 1983)
Uit: Bartleby & Co. (Vertaald door Jonathan Dunne)
I wonder if I can
do this. I am convinced that only by tracking down the labyrinth of the No can
the paths still open to the writing of the future appear. I wonder if I can
evoke them. I shall write footnotes commenting on a text that is invisible, which
does not mean it does not exist, since this phantom text could very well end up
held in suspension in the literature of the next millennium.
1) Robert Walser
knew that writing that one cannot write is also writing. Among the many minor
positions that he held - bookshop assistant, lawyer's clerk, bank employee,
worker in a factory that made sewing machines, and finally major-domo of a
castle in Silesia - Robert Walser would from time to time retire to Zurich, to
the "Chamber of Writing for Unoccupied Persons" (the name could not
be more Walserian, but it is genuine), and there, seated on an old stool, in
the evening, in the pale light of an oil lamp, he would make use of his
graceful handwriting to work as a copyist, to work as a "Bartleby".
Both his occupation
as a copyist and Walser's whole existence remind us of the character in
Melville's story, the scrivener who spent twenty-four hours a day in the
office. Roberto Calasso, referring to Walser and Bartleby, has remarked that in
such beings who have the appearance of ordinary and discreet men there is,
however, to be found an alarming tendency to negate the world. All the more
radical the less it is observed, the blast of destruction is frequently ignored
by people who consider the Bartlebys to be grey, good-natured beings. "For
many, Walser, the author of Jakob von
Gunten," writes Calasso, "is still a familiar figure and it is
possible to read even that his nihilism is middle class and good-natured like
the Swiss. And yet he is a remote character, a parallel path of nature, an
almost indiscernible knife-edge. Walser's obedience, like Bartleby's
disobedience, presupposes a total break [...]. They copy, they transcribe texts
that pass through them like a transparent sheet. They make no special pronouncements,
no attempt to modify. 'I do not develop,' says Jakob von Gunten in Jakob von Gunten. 'I would prefer not
to make any change,' says Bartleby. Their affinity reveals the similarity
between silence and a certain decorative use of language."
Jeder kennt die Stimmung, die um einen Schlafenden
entsteht. Es ist so etwas wie Fremdheit, und doch bleibt alles, wie es war: Da
sind die Möbel, die, nachdem die Nachttischlampe nicht mehr brennt, ihre
Schatten werfen, da ist das unverhangene Fenster, durch das genügend Licht
fällt, um auch den kahlen Wänden ringsherum Konturen zu geben, und hinter dem
Fenster beginnt das grenzenlose Draußen, das, da niemand es wahrnimmt, wie
unerlöst, wie beziehungslos, wie eine Welt ohne Gegenüber wirkt, und selbst der
Mond, der über den Dächern der Stadt aufsteigt, kann seine Schönheit nicht zur
Geltung bringen. Und wenn nun der eben noch Schlafende aus irgendeinem Grund,
vielleicht, weil er unbequem lag oder schlecht geträumt hatte, sich plötzlich
mit einem Seufzer aufrichtet und, mit beiden Händen Halt suchend, auf der
Bettkante zu sitzen kommt, dann wäre es möglich, dass sich zwei Welten, die
zusammengehören, für Augenblicke nicht mehr berühren.
Sometimes we
collide, tectonic plates merging,
continents shoving, crumpling down into the molten
veins of fire deep in the earth and raising
tons of rock into jagged crests of Sierra.
Sometimes your hands drift on me, milkweed's
airy silk, wingtip's feathery caresses,
our lips grazing, a drift of desires gathering
like fog over warm water, thickening to rain.
Sometimes we go to it heartily, digging,
burrowing, grunting, tossing up covers
like loose earth, nosing into the other's
flesh with hot nozzles and wallowing there.
Sometimes we are kids making out, silly
in the quilt, tickling the xylophone spine,
blowing wet jokes, loud as a whole
slumber party bouncing till the bed breaks.
I go round and round you sometimes, scouting,
blundering, seeking a way in, the high boxwood
maze I penetrate running lungs bursting
toward the fountain of green fire at the heart.
Sometimes you open wide as cathedral doors
and yank me inside. Sometimes you slither
into me like a snake into its burrow.
Sometimes you march in with a brass band.
Ten years of fitting our bodies together
and still they sing wild songs in new keys.
It is more and less than love: timing,
chemistry, magic and will and luck.
One plus one equal one, unknowable except
in the moment, not convertible into words,
not explicable or philosophically interesting.
But it is. And it is. And it is. Amen.
De Vlaamse
schrijver, vertaler en publicist Peter Motte werd geboren in Geraardsbergen op 31 maart
1966. Zie ook alle
tags voor Peter Motte op
dit blog.
Uit: Shinigami
in manga
Nadat ik mijn
eerste manga had gelezen, geraakte ik zodanig verstrikt in een web van
intriges, dat ik er nooit meer uitgeraakte. Die manga heette Death Note, en op dat moment kon ik
nog helemaal niet vermoeden dat ik aan de volledige tweede cyclus van die
cultreeks zou meewerken. Het begon nochtans onschuldig met de controle van het
eerste hoofdstuk van Detective Conan
- over een detectivetiener waarvan het lichaam per ongeluk wordt teruggebracht
tot zijn zevenjarige proporties - een serie die om een of andere reden nooit
door haar publiek werd ontdekt, en die in het Nederlands werd stopgezet. Niets
lukt zomaar.
Na dat instappertje
werden me Death Note en Shaman King toegeschoven. Death Note bleek een flinke
breinbreker, zeker voor de corrector, maar nog meer voor de vertaler. De
personages proberen elkaar de loef af te steken door ingewikkelde intriges op
te zetten, maar vooral door op slinkse manieren gebruik te maken van een apart
wezen waarover ze soms macht uitoefenen, en waarvan ze soms het slachtoffer
zijn: shinigami.
My mother would
have been twenty-seven, Wilkie about ten years older, this huge,
soft-voiced teddy bear with wavy brown hair and bushy brows, his
eyes set so deep under them that they looked trapped. He got
by because he'd had an inheritance of maybe forty thousand dollars
and, bumming around the West, he'd landed in Santa Fe several years
before the real-estate boom. His then artist-girlfriend persuaded
him to buy a crumbling adobe house on a large lot on Canyon Road.
Outright. She left before long, but there were always other artists (artist mostly in quotes)
ready to move in with him. The males and maybe some of the females
paid rent. He had good offers for the whole piece of real estate but
he turned them down. He couldn't imagine where he'd go
afterward. Wilkie was one of the few people I've ever known who
didn't need to do
anything, even when he was sober. He could sit at home or in the
coffee shop for hours without even looking at the newspaper,
waiting for people to come by and talk. Or not talk. Just drink
coffee at his regular table. Sober, my mother could do that for five
or ten minutes. Even drunk, she didn't stay still for long. Anyway,
I wasn't so much aware of the difference between drunk and sober, in
those days. And she wasn't drunk so much of the time.
They struck up a conversation in the Pink Adobe, called by regulars
the Pink. His girlfriend had just left. A couple of hours later, we
moved into his room. No mystery about how my mother got pregnant;
the marvel is that it didn't happen more often. She loved babies.
She loved anything that didn't talk back.
Hij heette Tjores
en hij had een baard,
hij was met zwaard en enterhaak bedreven.
Wie hem ontwaarde wendde vast de steven,
vaak tevergeefs, dan werd geen man gespaard.
Maar nooit heeft hij eenzelfde roem vergaard
als Jan, Piet en Corneel, dus ongeschreven
blijft heel de rest van Tjores ruige leven;
wie Tjores was bleef voor ons niet bewaard.
En waar hij dan ook rust, hij rust in vree.
Ze waren ferme jongens, stoere knapen
met een alom gerespecteerd beroep.
Dankzij hun spirit telden wij nog mee.
Thans heeft al wie een baard draagt en wil kapen
terstond het halve leger op zn stoep.
Yet still his claim
the Injur'd Ocean laid,
And oft at Leap-frog ore their Steeples plaid:
As if on purpose it on Land had come
To shew them what's their Mare Liberum.
A daily deluge over them does boyl;
The Earth and Water play at Level-coyl;
The Fish oft-times the Burger dispossest,
And sat not as a Meat but as a Guest;
And oft the Tritons and the Sea-Nymphs saw
Whole sholes of Dutch serv'd up for Cabillan;
Or as they over the new Level rang'd
For pickled Herring, pickled Heeren chang'd.
Nature, it seem'd, asham'd of her mistake,
Would throw their land away at Duck and Drake.
Therefore Necessity, that first made Kings,
Something like Government among them brings.
For as with Pygmees who best kills the Crane,
Among the hungry he that treasures Grain,
Among the blind the one-ey'd blinkard reigns,
So rules among the drowned he that draines.
Not who first see the rising Sun commands,
But who could first discern the rising Lands.
Who best could know to pump an Earth so leak
Him they their Lord and Country's Father speak.
To make a Bank was a great Plot of State;
Invent a Shov'l and
be a Magistrate.
Hence some small Dyke-grave unperceiv'd invades
The Pow'r, and grows as 'twere a King of Spades.
But for less envy some Joynt States endures,
Who look like a Commission of the Sewers.
For these Half-anders, half wet, and half dry,
Nor bear strict service, nor pure Liberty.
5 November 1949
Guy Fawkes night. A great crowd of people, vaguely contented at shaking off the
discipline of the world as it is. The undergraduates form the largest part, for
the most part just watching, with a few active spirits shouting, calling,
singing, making speeches. A certain air of forcedness about all these crowds.
Fireworks shooting up, and people exploding away from them when they land. The
police and the proctors standing ineffectively. Buses moving slowly, cars being
rocked and thumped. Many climb up the scaffolding around the Martyr's
Memorial,1 then a vague move is made to the Taj Mahal restaurant where there is
a man climbing up, men shouting, and a solid mass of people. Water out of the
windows.
Basically one cannot help feeling contempt for all this canaille, noisily and
offensively drunk yet not doing anything positive. Most of them posturing in a
ridiculous manner. A good many girls, who seem the most genuinely excited.
To a certain extent there is a vast good will that can be sensed; roughly
everyone is together and enjoying themselves, with the police and the proctors
symbolizing all kinds of emotion and, ultimately, the determinism in life. GH
and BB both enjoy themselves, and look for some means to manifest their
lawlessness. I have absolutely no desire to do anything else but watch, wanting
to be everywhere and see everything, observing people's faces. Roger Hendry2 is
like me but not so finely 'set', for he has to pretend to a certain lawlessness
which isn't innate in him at all.
Too many of the faces are vacuous and want filling.
The sight of the girl in green, about whom I wrote the Hospital story, with a
thick well set-up young man, is distressing. Above all the sight of the moon,
nearly full, in a clear night sky, not particularly cold, after a dull, rainy
day. I wanted very much to see one of the people who climbed the Memorial fall
down to his death. The indrawn breath and sudden laugh would have been most
effective.
III
And, as the Cock crew, those who stood before
The Tavern shouted--"Open then the Door!
You know how little while we have to stay,
And, once departed, may return no more."
IV
Now the New Year reviving old Desires,
The thoughtful Soul to Solitude retires,
Where the WHITE HAND OF MOSES on the Bough
Puts out, and Jesus from the Ground suspires.
VI
And David's Lips are lock't; but in divine
High piping Pehleví, with "Wine! Wine! Wine!
Red Wine!"--the Nightingale cries to the Rose
That yellow Cheek of hers to' incarnadine.
Vertaald door Edward FitzGerald
Edward FitzGerald (31 maart 1809 - 14 juni 1883)
Illustratie door Edmund Dulac uit de Rubáiyát of Omar
Khayyám
Now the bright
crocus flames, and now
The slim narcissus takes the rain,
And, straying o'er the mountain's brow,
The daffodilies bud again.
The thousand blossoms wax and wane
On wold, and heath, and fragrant bough,
But fairer than the flowers art thou,
Than any growth of hill or plain.
Ye gardens, cast your leafy crown,
That my Love's feet may tread it down,
Like lilies on the lilies set:
My Love, whose lips are softer far
Than drowsy poppy petals are,
And sweeter than the violet!
In Ithaca
'Tis thought Odysseus
when the strife was o'er
With all the waves and wars, a weary while,
Grew restless in his disenchanted isle,
And still would watch the sunset, from the shore,
Go down the ways of gold, and evermore
His sad heart followed after, mile on mile,
Back to the Goddess of the magic wile,
Calypso, and the love that was of yore.
Thou too, thy haven gained, must turn thee yet
To look across the sad and stormy space,
Years of a youth as bitter as the sea,
Ah, with a heavy heart, and eyelids wet,
Because, within a fair forsaken place
The life that might have been is lost to thee.
Andrew Lang (31 maart 1844 20 juli 1912)
Andrew Lang aan het werk. Ets door J. F. Jungling,
1894
Louvrage de méchants demeure périssable,
Les idoles d'argent qu'ils se sont élevées
S'écrouleront un jour sur leur base de sable
Et la nuit tombera sur leurs formes rêvées.
O Seigneur, nous qu'ils ont enfermés sous ces portes.
Nous qu'ils ont verrouillés derrière ces verrous,
Nous pour qui les soldats de ces murailles fortes
Font dans les corridors sonner leurs pas à clous,
O Seigneur, vous savez que couchés sur la paille
Ou sur le dur ciment des prisons sans hublot,
Nous avons su garder en nous, vaille que vaille,
L'espoir sans défaillance envers des jours plus beaux.
Nous avons rassemblé les anciennes tendresses,
Nous avons dessiné sur le plâtre des murs
Les magiques portraits de nos saintes jeunesses
Et nos coeurs sans remords savent qu'ils restent purs.
La sottise au dehors dans le sang rouge baigne,
Et l'ennemi déjà s'imagine immortel,
Mais lui seul croit encore au long temps de son règne
Et nos barreaux, Seigneur, ne cachent pas le ciel.
Robert Brasillach (31 maart 1909 - 6 februari
1945)
De Nederlandse schrijver Asis Aynan werd geboren in Haarlem op 31 maart 1980. Na de opleidingen MBO en HBO bestuurskunde ging hij als zoon van een Marokkaanse gastarbeider filosofie studeren aan de Universiteit van Amsterdam. Hij verdiepte zich ook in islamitische filosofie, nadat hij het boek “Islamitische filosofie: Een geschiedenis” van filosoof Michiel Leezenberg ontdekt had. Daarnaast is hij docent aan het middelbaar beroepsonderwijs in Haarlem. Hij is redacteur bij het opinietijdschrift Contrast en was columnist voor het weekblad Multined. Hij schrijft momenteel voor de boekenpagina van NRC Handelsblad, wekelijks een column voor Het Parool en hij was ook regelmatig te horen bij de Nederlandse Islamitische Omroep. Zijn stukken verschenen verder onder meer in het literaire tijdschrift Passionate en worden voorgelezen op Radio 5. In zijn bundel “Veldslag en andere herinneringen” (2007), schrijft Aynan over zijn jeugd, of zoals hij het zelf noemt, zijn "katholieke-islamitische-berberachtergrond", de huidige Nederlandse samenleving en de ervaringen van een Berberjongen tussen twee dominante culturen. In 2010 verscheen “Ik, Driss” samen met Hassan Bahara, onder het pseudoniem Driss Tafersiti.
Uit: Ik, Driss
“Op 29 april 1972 werd ik door mijn oudste broer, Moha, in Lille, Frankrijk, op de bus gezet naar Nederland. Ik was eenentwintig jaar. Ik had een klein reiskoffertje bij me. Daarin zaten al mijn bezittingen: twee witte overhemden, wat ondergoed en een van mijn twee pakken. Het andere had ik aan. Ik moest van Moha weg uit Frankrijk. Hij zei dat als ik langer in de mijnen zou werken mijn longen kapot zouden gaan. Net als die van hem. Moha zei dat het werk in Nederland schoner was. En hij zei ook dat Nederlanders aardiger zijn dan de Fransen. Die scholden ons vaak uit voor "vieze Arabieren". Twee jaar heb ik in Lille gewoond en niets van de stad gezien. Mijn dag zag er zo uit: huis-kolenmijn-huis. Het deed mij dan ook niets toen ik het verliet. De bus kwam aan op het Amstelstation in Amsterdam. Toen ik uitstapte, zag ik dat Moha gelijk had; alles was schoner. Alsof er een groot tapijt over de hele stad was uitgerold. En de mensen die op het tapijt liepen, keken vriendelijk. Ik dacht: Driss kan zich hier thuis voelen.'”
De Vlaamse dichter en muzikant MartijnTeerlinckwerd geboren op 31 maart 1987 in Lendelede. Teerlinck studeerde literatuurwetenschap en Italiaans aan de Universiteit van Amsterdam. Hij won in 2008 de poëzieprijs van het Amsterdams Studenten Festival. In 2010 behaalde hij een gedeelde eerste plaats bij het kampioenschap Poetry Slam. Teerlinck was één van de oprichters van het poëziecollectief Meer Licht. Hij publiceerde onder meer in de tijdschriften ‘Awater’, 'Deus Ex Machina', 'Met Andere Zinnen', 'Digther', 'Krakatau' en 'Op Ruwe Planken'. Ook verscheen zijn werk in de bloemlezingen ‘Met dat hoofd gebeurt nog eens wat’ (2010) en 'We zochten slechts een gat om van te varen' (2010).
schreeuw
ik schreeuw gedempt in de baard van de nacht:
houw jezelf toch uit dat lichaam van beton laat die witte schubben van je ogen vallen word een vogel die zijn naam roept
ook jij bent al te vaak een lege grot geweest verlies geen deuren, word niet dichtgeknipt maar scheur toch open uit dat bovenkleed scheur toch open uit die onderhuid
vlecht je ingegroeide botten uit sta op en loop onthecht jezelf toch uit de moederwond en wees vanaf vandaag geboorte
