Herinnering aan Gerard Reve

Vandaag is het precies 7 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie ook alle tags voor Gerard Reve op dit blog en eveneens mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006.

Hymne voor M.

Gij, Die alles weet en alles begrijpt,
ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld,
tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied:
van U gekomen, keer ik tot U terug.
Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben.

Gerard Reve (14 december 1923 - 8 april 2006)

In 1969

De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook alle tags voor Hanz Mirck op dit blog.

Een annunciatie

Ooit een engel ontmoet
haar al eerder gezien achteraf
in andere blotevoetenmaat
Maar steeds als zodanig herkenbaar

Haar glimlach vraagt om een lasbril
haar beloften zijn van een zoetheid
die het glazuur van je tanden slijt
altijd gevleugeld en met een altijd
vlammend zwaard tussen ons in

Komt me nog meer vertellen
hemelse nakomelingen voorspellen
maar (wat ze achter haar rug
houdt) geloven durf ik het niet
Dan vallen alle kruiswegstaties om
dan stijgt ze terneergeslagen weer op
fietst langzaam en eenzaam
naar het paradijs terug
Toch blijft in mijn koelkast onbedorven
het eeuwig licht bewaard.

Zwemles

Hoe dat te ondergaan? Wie zich in het water begeeft
moet kunnen zwemmen. En wie niet kan zwemmen
doet er verstandig aan zich niet in het water te begeven

Eerst moet een kind watergewend zijn,
zich bepaalde automatismen aanleren. Daarna
moet het die weer afleren

Het regent, de voetenbaden waardoorheen je trapje af trapje op
moet lopen zijn lauwwarm, je kleren zullen nat worden
van het water, je tranen. Wie zwemt bij regen, blijft eigenlijk droog

Onder water kun je niet huilen. Of zwem je dan in verdriet?
En als je je hoofd boven water houden kan,
hard watertrappelend, met beide wijsvingers opgestoken?

Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)

De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook alle tags voor Christian Hein op dit blog.

Uit: Frau Paula Trousseau

“Und nun, wenige Wochen nachdem er ihren Namen gelöscht hatte, hörte er wieder von ihr. Er war von einem Kundenbesuch ins Büro zurückgekommen, als ihm seine Sekretärin sagte, die französische Polizei habe angerufen und wünsche ihn zu sprechen. Sie würden gegen drei Uhr nochmals anrufen.

»Wer will mich sprechen?«, fragte Gliese überrascht.

»Die Gendarmerie von Vendôme. Ein Monsieur Passeret.«

Er fuhr herum und starrte die Frau überrascht an.

»Die Gendarmerie? Aus Vendôme? In Frankreich?«

»Ja, natürlich.«

»Was habe ich mit der französischen Gendarmerie zu tun? Was wollen die von mir?«

»Das wollte er mir nicht sagen.«

Er schüttelte belustigt den Kopf.

»Gut. Stellen Sie ihn durch, falls er sich wieder meldet.«

»Sie müssen französisch mit ihm sprechen. Monsieur Passeret spricht kein Deutsch und kein Englisch.«

»Auch das noch.«

Eine halbe Stunde später klingelte es.

»Monsieur Gliese?«

»Ja.«

»Können Sie mich verstehen? Sprechen Sie Französisch?

»Ein wenig. Sprechen Sie bitte langsam.«

»Sie sind Monsieur Sebastian Gliese? Sie wohnen in der Nummer fünf der Körnerstraße in Berlin?«

Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)

Cover Hoorspel 

De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Zie ook alle tags voor Nnedi Okorafor op dit blog.

Uit: Who Fears Death

“It was her turn to have her last moment. Afterwards, they’d take him for cremation. I looked down at his face one last time. I’ll never see you again, I thought. I wasn’t ready. I blinked and touched my chest. That’s when it happened…when I touched my chest. At first, it felt like an itchy tingle. It quickly swelled into something more.
The more I tried to get up, the more intense it got and the more my grief expanded. They can’t take him, I thought frantically. There is still so much metal left in his shop. He hasn’t finished his work! The sensation spread through my chest and radiated out to the rest of my body. I rounded my shoulders to hold it in. Then I started pulling it from the people around me. I shuddered and gnashed my teeth. I was filling with rage. Oh not here! I thought. Not at Papa’s ceremony! Life wouldn’t leave me alone long enough to even mourn my dead father.
Behind me, the wailing stopped. All I heard was the gentle breeze. It was utterly eerie. Something was beneath me, in the ground, or maybe somewhere else. Suddenly, I was slammed with the pained emotions of everyone around me- for Papa.
On instinct, I laid my hand on his arm. People started screaming. I didn’t turn around. I was too focused on what I had to do. Nobody tried to pull me away. No one touched me. My friend Luyu’s uncle was once struck by lightning during a rare dry season Ungwa storm. He survived but he couldn’t stop talking about how it felt like being violently shaken from the inside out. That’s how I felt now.
I gasped with horror. I couldn’t take my hand from Papa’s arm. It was fused to him. My sand colored skin tapered to his grey brown skin from my palm. A mound of mingled flesh.
I started screaming.”

Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)

De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook alle tags voor Barbara Kingsolver op dit blog.

Uit: Flight Behavior

“On shearing day the weather turned cool and fine. On the strength of that and nothing more, just a few degrees of temperature, the gray clouds scurried away to parts unknown like a fleet of barn cats. The chore of turning ninety ewes and their uncountable half-grown lambs through the shearing stall became a day's good work instead of the misery expected by all. As far as Dellarobia could remember, no autumn shearing had been so pleasant. After all the months of dampness, the air inside the barn now seemed unnaturally dry. Stray motes of fleece flecked the beams of light streaming from the high windows, and the day smelled mostly of lanolin rather than urine and mud. The shorn fleeces were dry enough to be skirted while still warm off the sheep. Dellarobia stood across from her mother-in-law at the skirting table where they worked with four other women, picking over the white fleece spread out between them. The six of them surrounded the table evenly like numbers on a clock, but with more hands, all reaching inward rather than out.

There was no denying the clear sky was fortuitous. If the sheep had stood in rain and mud all morning waiting to be shorn, some of the wool would have been too fouled for sale. A lot of income turned on a few points of humidity. But good luck was too simple for Hester, who now declared that God had taken a hand in the weather. Dellarobia felt provoked by the self-congratulation. "So you're thinking God made the rain stop last night, just for us?" she asked.”

Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)

De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook alle tags voor John Fante op dit blog.

Uit: The Road to Los Angeles

“Then I got a job as a grocery clerk. The man who ran the store was an Italian with a belly like a bushel basket. When Tony Romero was not busy he stood over the cheese bin breaking off little pieces with his fingers. He had a good business. The harbor people traded at his store when they wanted imported food.

One morning he waddled in and saw me with a pad and pencil. I was taking inventory.

"Inventory," he said. "What's that?" I told him, but he didn't like it. He looked around. "Get to work," he said. "I thought I told you to sweep the floor the first thing every morning."

"You mean you don't want me to take inventory?" "No. Get to work. No inventory."

Every day at three there was a great rush of customers. It was too much work for one man. Tony Romero worked hard but he waddled, his neck floated in sweat, and people went away because they couldn't waste time waiting. Tony couldn't find me. He hurried to the rear of the store and pounded

the bathroom door I was reading Nietzsche, memorizing a long passage about voluptuousness. I heard the banging on the door but ignored it. Tony Romero put an egg crate in front of the door and stood on it. His big jaw pushed over the top and looking down he saw me on the other side. "Mannaggia Jesu Christif" he yelled. "Come out!" I told him I'd come out immediately. He went away roaring. But I wasn't fired for that.

One night he was checking the day's receipts at the cash register. It was late, almost nine o'clock. I wanted to get to the library before it closed. He cursed under his breath and called me. I walked over. "I'm short ten dollars." I said, "That's funny." "It's not here."

John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)

De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook alle tags voor Hégésippe Moreau op dit blog.

L’Amant timide

À seize ans, pauvre et timide
Devant les plus frais appas,
Le cœur battant, l’œil humide,
Je voulais et n’osais pas,
Et je priais, et sans cesse
Je répétais dans mes vœux :
« Jésus ! rien qu’une maîtresse,
Rien qu’une maîtresse… ou deux ! »

Lors une beauté, qui daigne
M’agacer d’un air moqueur,
Me dit : « Enfant, ton cœur saigne,
Et j’ai pitié de ton cœur.
Pour te guérir quel dictame
Faut-il donc, pauvre amoureux ?
— Oh ! rien qu’un baiser, madame !
Oh ! rien qu’un baiser… ou deux !… »

Puis le beau docteur, qui raille,
Me tâte le pouls, et moi,
En façon de représaille,
Je tâte je ne sais quoi !
« Où vont ces lèvres de flamme ?
Où vont ces doigts curieux ?
— Puisque j’en tiens un, madame,
Laissez-moi prendre les deux. »

La coquette sans alarmes
Rit si bien de mon amour,
Que j’eus à baiser des larmes
Quand je riais à mon tour.
Elle sanglote et se pâme :
« Qu’avons-nous fait là, grands dieux ?
— Oh ! rien qu’un enfant, madame.
Oh ! rien qu’un enfant… ou deux ! »

Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e april ook mijn blog van 8 april 2012 en ook mijn blog van 8 april 2011 deel 2.

08-04-2013 om 18:48 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster en journaliste Judith Koelemeijer werd geboren in Zaandam op 8 april 1967. Koelemeijer studeerde Nederlands en Culturele Studies, volgde een cursus aan de postdoctorale opleiding Journalistiek en werd daarna werkzaam bij de Volkskrant. In 2000 nam ze ontslag bij die krant om zich volledig te kunnen wijden aan het schrijven van haar debuutroman “Het zwijgen van Maria Zachea”, die in 2001 verscheen. Van deze familiegeschiedenis werden meer dan 250.000 exemplaren verkocht en het boek werd bekroond met de NS publieksprijs in 2002, het Gouden Ezelsoor in 2003 en de Zaanse Cultuurprijs. In 2008 verscheen de biografie “Anna Boom”, die ook vertaald werd naar het Duits en daar verscheen onder de titel “Das Leben der Anna Boom - die Geschichte einer mutigen Frau”. Het boek stond in 2008 op de achtste plaats in de Nederlandse top tien van bestverkochte non-fictie boeken. In juni 2009 verscheen “Mijn vader, de familie en ik” in de reeks Literaire Juweeltjes. Koelemeijer schrijft vanaf oktober 2009 samen met haar zus Rosa een interviewreeks voor het tijdschrift esta. In 2013 verscheen “Hemelvaart”. Het is haar eerste autobiografische boek en het gaat over het noodlottige einde van een vakantie op het Griekse Paros in 1985.

Uit: Anna Boom

“Er werd hard op de deur gebonkt. Wel een paar keer.Ze wist zeker dat het de Russen waren.
De Russen stonden voor haar huis en kwamen haar halen. Ze lag in bed. Ze kon geen kant op.
Ze moest haar revolver hebben. Waar was haar revolver? Ze moest hem hebben, nu meteen, voor het te laat was, ze moest opspringen en...
Iemand schudde aan haar arm. 'Wat heb jij nou?' vroeg Jan.
'Ik droomde,' zei ze, nog slaperig. 'Een nachtmerrie denk ik.'
'Je schreeuwde. Je riep: "Waar is mijn revolver?!"
En toen nog een keer. "Waar is mijnrevolver!"'
'Wil je een glas water halen?'
Het was vier uur 's nachts. In hun slaapkamer was het warm. Buiten hoorde ze de honden blaffen. Hun nieuwe buren in Cascais hadden veel honden, die liefst 's nachts veel lawaai maakten.
Terwijl ze haar glas leegdronk, keek Jan haar nog steeds verwonderd aan. 'Wat moet jij nu met een revolver?' vroeg hij.
'Het was maar een droom. Laten we gaan slapen.'
Jan deed het licht uit en ging dicht naast haar liggen. Terwijl ze naar zijn ademhaling luisterde, dacht ze aan de jonge Rus die ze al die jaren had willen vergeten - maar die zich nu niet langer liet wegstoppen in het donker.
'Wat was er vannacht?' vroeg Jan toen ze de volgende dag zoals gewoonlijk samen een borrel dronken; hij een pilsje met een jenever ernaast en zij een wodka met ijs.
'Ik droomde over de oorlog,' zei ze. 'Over de Russen. Er is iets gebeurd toen... Ik bedoel: er is zoveel gebeurd in Boedapest...”

 
Judith Koelemeijer (Zaandam, 8 april 1967)

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cumberland. Zie ook alle tags voor William Wordsworth op dit blog.

Daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high o'er vales and hills,
When all at once I saw a crowd,
A host, of golden daffodils;
Beside the lake, beneath the trees,
Fluttering and dancing in the breeze.

Continuous as the stars that shine
And twinkle on the milky way,
They stretched in never-ending line
Along the margin of a bay:
Ten thousand saw I at a glance,
Tossing their heads in sprightly dance.

The waves beside them danced; but they
Out-did the sparkling waves in glee:
A poet could not but be gay,
In such a jocund company:
I gazed--and gazed--but little thought
What wealth the show to me had brought:

For oft, when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood,
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude;
And then my heart with pleasure fills,
And dances with the daffodils.

A Night Thought

Lo! where the Moon along the sky
Sails with her happy destiny;
Oft is she hid from mortal eye
Or dimly seen,
But when the clouds asunder fly
How bright her mien!

Far different we--a froward race,
Thousands though rich in Fortune's grace
With cherished sullenness of pace
Their way pursue,
Ingrates who wear a smileless face
The whole year through.

If kindred humours e'er would make
My spirit droop for drooping's sake,
From Fancy following in thy wake,
Bright ship of heaven!
A counter impulse let me take
And be forgiven.

William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook alle tags voor Gabriela Mistral op dit blog.

The Lark

You said that you loved the lark more than any other bird because of its straight flight toward the sun. That is how I wanted our flight to be.
Albatrosses fly over the sea, intoxicated by salt and iodine. They are like unfettered waves playing in the air, but they do not lose touch with the other waves.
Storks make long journeys; they cast shadows over the Earth's face. But like albatrosses, they fly horizontally, resting in the hills.
Only the lark leaps out of ruts like a live dart, and rises, swallowed by the heavens. Then the sky feels as though the Earth itself has risen. Heavy jungles below do not answer the lark. Mountains crucified over the flatlands do not answer.
But a winged arrow quickly shoots ahead, and it sings between the sun and the Earth. One does not know if the bird has come down from the sun or risen from the Earth. It exists between the two, like a flame. When it has serenaded the skies with its abundance, the exhausted lark lands in the wheatfield.
You, Francis, wanted us to achieve that vertical flight, without a zigzag, in order to arrive at that haven where we could rest in the light.
You wanted the morning air filled with arrows, with a multitude of carefree larks. Francis, with each morning song, you imagined that a net of golden larks floated between the Earth and the sky.
We are burdened, Francis. We cherish our lukewarm rut: our habits. We exalt ourselves in glory just as the towering grass aspires. The loftiest blade does not reach beyond the high pines.
Only when we die do we achieve that vertical flight! Never again, held back by earthly ruts, will our bodies inhibit our souls.

Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

De Argentijnse schrijjfster Victoria Ocampo werd geboren op 7 april 1890 in Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Victoria Ocampo op dit blog.

Uit: This America of Ours. The Letters of Gabriela Mistral and Victoria Ocampo (Introductie door Elizabeth Horan and Doris Meyer)

“Ocampo's preference for French in her earlier writings was consistent with her background and education, as was also the case with other literary figures of her generation, such as her close friend Ricardo Güiraldes (author of the definitive gaucho novel Don Segundo Sombra). She did not begin to use Spanish as a literary language until the 1930s, in response to both the urgings of friends such as Mistral and Waldo Frank and her own dissatisfaction with translations others did of her work.

Ocampo's preferred genre was the personal essay, or testimonio, which eventually resulted in more than ten volumes of collected writings. Unlike Mistral, poetry was not Ocampo's medium, although the first letter in this volume shares with Mistral a long and very subjective poem that was published under a pseudonym years later. Ocampo's profound poetic nature, however, is repeatedly expressed in her prose essays through a kind of "imaginative understanding" based on intuition, not intellect. In fact, Ocampo's constant concern as a writer is to find unity between the intellect and the spirit, and to bridge cultural as well as geographic divides. For this objective, the essay's malleability and its inherent resistance to boundaries of containment made it the perfect genre for her wide-reaching interests.

Ocampo's true entry into the public sphere followed in part from her work with Sur, the literary magazine she founded in 1931, and, more broadly, from the death of her parents, whose conservative sensibilities she had tried not to offend. After 1935, Ocampo became emotionally and financially independent.”

Victoria Ocampo (7 april 1890 – 27 januari 1979)

Cover 

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ookalle tags voor Donald Barthelme op dit blog.

Uit: Game

“Considerations of rank and precedence were temporarily put aside, a handsome concession on the part of Shotwell, who is a captain, whereas I am only a first lieutenant. One of us watches the console at all times rather than two of us watching the console at all times, except when we are both on our feet. One of us watches the console at all times and if the bird flies then that one wakes the other and we turn our keys in the locks simultaneously and the bird flies. Our system involves a delay of perhaps twelve seconds but I do not care because I am not well, and Shotwell does not care because he is not himself. After the agreement was signed Shotwell produced the jacks and the rubber ball from his attache case, and I began to write a series of descriptions of forms occurring in nature, such as a shell, a leaf, a stone, an animal. On the walls.

Shotwell plays jacks and I write descriptions of natural forms on the walls. Shotwell is enrolled in a USAFI course which leads to a master's degree in business administration from the University of Wisconsin (although we are not in Wisconsin, we are in Utah, Montana or Idaho). When we went down it was in either Utah, Montana or Idaho, I don't remember. We have been here for one hundred thirty-three days owing to an oversight. The pale green reinforced concrete walls sweat and the air conditioning zips on and off erratically and Shotwell reads

Introduction to Marketing by Lassiter and Munk, making notes with a blue ballpoint pen.”

Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7e april ook mijn vorige blog van vandaag.

De Oostenrijkse schrijver Johannes Mario Simmel werd op 7 april 1924 in Wenen geboren. Zie ook alle tags voor Johannes Mario Simmel op dit blog.

Uit: Liebe ist die letzte Brücke

"Ich kenne keinen Jacob Fenner."
"Er war sehr erregt. Sagte, er müsse dich unbedingt sprechen. Es klang hysterisch. Gewiß ruft er wieder an."
"Gewiß", sagte Philip Sorel. Er stieg auf der gewaltigen Marmortreppe in den ersten Stock hinauf und ging in eines von drei Badezimmern, in denen, natürlich, weißer Marmor dominierte. Vergoldet leuchteten die Armaturen. Sorel zog sich aus und trat unter die Dusche. Bis in das Bad klang die Cembalomusik.
Scarlatti, dachte er, während Wasser auf ihn herabzustürzen begann. Seit drei Jahren Scarlatti.
Seit einundzwanzig Jahren war er mit Irene verheiratet, der älteren Schwester Cats. Catherine, wie die Eltern sie getauft hatten, war seine erste Frau gewesen, in allem und jedem das absolute Gegenteil Irenes: fröhlich, warmherzig, leidenschaftlich. Ende 1974 war sie schwanger geworden. Sie lebten in Hamburg. Mit übergroßer Freude erwarteten sie das Kind. Philip glaubte damals, daß keine Frau mehr bei einer Geburt starb. Er irrte sich. Cat starb bei der Geburt Kims am 5. September 1975.
Er war zu jener Zeit bereits Chef der Abteilung Softwarequalität bei Alpha und plötzlich allein mit dem Säugling. Nur sehr schwer gelang es ihm, über Cats Tod durch Arbeit, besonders viel Arbeit, hinwegzukommen. Aber wer sollte seinen Sohn aufziehen, wer sich um ihn kümmern? Er konnte das nicht und wollte doch, daß eine Frau mit aller Kraft und aller Zuneigung für Kim da war, für ihn, der keine Mutter hatte. Sogleich nach Cats Tod übernahm Irene diese Aufgabe.”

Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 7^e april ook mijn vorige blog van vandaag.

07-04-2013 om 18:21 geschreven door Romenu  

De Deense dichter en schrijver Jens Peter Jacobsen werd geboren op 7 april 1847 in Thisted. Zie ook alle tags voor Jens Peter Jacobsen op dit blog.

Landschaft

Die weite Heide mit moosigem Fels,

Sanft schimmernder See in der Ferne,

Ein roter Streif, wo die Sonne versank,

Und einige flimmernde Sterne.

Und seltsam sausender, nächtlicher Wind

In schwerem und seufzendem Schlummer,

Als bangte bewegt eine Seele in ihm

Für irdische Schmerzen und Kummer.

Bei steigender Sonne wohl mancher Wunsch

Strich vorwärts auf mutigen Schwingen;

Wer weiß es, wird nicht der seufzende Wind

Die Wunden und Müden uns bringen?

Wer weiß, ob sie nicht versammeln sich hier

Wie Vögel zum herbstlichen Zuge

Und prüfen: haben die Flügel noch Kraft,

Versagen sie immer im Fluge?

Und viele fühlen, wie sie schon längst

Hinab den Todesstrom gleiten,

Die andern heben sich, Schar folgt auf Schar,

Geheilt in des Traumreiches Weiten.

Reime

I

Schneidet, schneidet Hafer,
Jedes Hälmchen klein!
Wer wird Hafer binden,
Wer wird oben sein?
Wer nimmt mich,
Und wer nimmt dich,
Wer wird uns verschmähen?
Gott nimmt seins, und Satan seins,
Niemand bleibt hier stehen.

Vertaald door Robert Franz Arnold

Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885)

De Duitse schrijver, vertaler, anarchistisch politicus en joods denker Gustav Landauer werd geboren in Karlsruhe op 7 april 1870. Zie ook alle tags voor Gustav Landauer op dit blog.

Uit: Das Bildnis des Dorian Gray (Vertaling door Gustav Landauer en Hedwig Lachmann)

“Starker Rosenduft durchströmte das Atelier, und als ein leichter Sommerwind die Bäume im Garten hin und her wiegte, kam durch die offene Tür der schwere Geruch des Flieders oder der feinere Duft des Rotdorns.

Von dem Perserdiwan, auf dem er lag und nach seiner Gewohnheit unzählige Zigaretten rauchte, konnte Lord Henry Wotton gerade die süßduftenden und honigfarbenen Blüten eines Goldregenstrauchs gewahren, dessen zitternde Zweige die Last einer so flammenden Schönheit kaum tragen zu können schienen; und hie und da flitzten die phantastischen Schatten vorbeifliegender Vögel über die langen bastseidenen Vorhänge des großen Fensters und brachten eine Art japanische Augenblickswirkung hervor, so daß ihm die blassen, nephritfarbenen Maler Tokios einfielen, die vermittelst einer Kunst, die nicht anders als unbeweglich sein kann, den Eindruck der Raschheit und Bewegung hervorzurufen suchen. Das summende Murren der Bienen, die in dem langen ungemähten Gras hin und her taumelten oder mit eintöniger Hartnäckigkeit die staubiggoldenen Blütentrichter des wuchernden Geißblatts umkreisten, schienen die Stille noch drückender zu machen. Das dumpfe Getöse Londons klang wie das Schnarrwerk einer entfernten Orgel.

In der Mitte des Gemaches stand auf einer hoch aufgerichteten Staffelei das lebensgroße Porträt eines ungewöhnlich schönen jungen Mannes, und ihm gegenüber, etwas entfernt davon, saß der Künstler, der es gemalt hatte, Basil Hallward, dessen plötzliches Verschwinden vor einigen Jahren das Publikum erregt und so viele seltsame Vermutungen erweckt hat.”

Gustav Landauer (7 april 1870 – 2 mei 1919)

Helmut Berger en Herbert Lom in de Duits-Italiaanse verfilming  door Massimo Dallamano uit 1970

De Franse schrijver Hervé Bazin werd geboren in Angers op 7 april 1911. Zie ook alle tags voor Hervé Bazin op dit blog.

Uit: La mort du petit cheval

“Faut-il avouer, en désavouant ma jeunesse, que la force de Brasse-Bouillon n'était qu'un reflet de celle de sa mère, une contrepartie, un courant induit?
"Voyez la bobine! Tu viens, ricanait le vieux démon, te frotter à la nouvelle inductrice, à la nouvelle force qui est simplement de signe contraire. oui, tu viens, dans un sens, demander la main de Monique : les enfants ont besoin d'une main pour passer la rue.
- il n'y aura pas grand monde à votre noce.
"Mariage" rectifiai-je, replongeant dans mes pensées. "Noce" est plébéien. Et de constater aussitôt : "C'est vrai que tu te mésallies, tu descends." Mais voici qu'intervenait une troisième voix qui, depuis quelques temps, tranchait ces controverses: "Vous vous rejoindrez".
Nous nous rejoignîmes ce soir-là, au fond du potager, dans un carré de citrouilles. par une brèche du mur, on apercevait quelques arpents de vigne, puis des kilomètres de cette campagne champenoise si différente de mes halliers craonnais. Sur cet immense damier se dressaient quelques arbres isolés, tels des pièces d'échec en fin de partie.”

Hervé Bazin (7 april 1911 – 17 februari 1996)

De Canadese schrijver en essayist Roger Lemelin werd geboren op 7 april 1919 in Quebec. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010.

Uit: Au pied de la pente douce

“D'ailleurs, cette pauvreté ne demandait rien. Du milieu de la Pente Douce, les maisons sales qu'on apercevait semblaient se moquer des belles choses, parce que les belles choses tournent toujours aux larmes et fondent. Jean était mort aussi.
Denis n'avait pas encore l'esprit social. Il ne révolutionnerait rien de cela. Boucher se disait laid: il voulait sans humiliation s'établir un commerce d'épicerie dans son quartier, où il se créerait une supériorité protégée par l'hermétisme de la paroisse. Et la littérature commençait à rapporter. Déjà on lui confiait la rédaction d'adresses pour enterrements de vie de garçon, d'anniversaires, de mariages. Ainsi, il s'éviterait les frottements des salons littéraires où des dames intéressées et coquettes accaparent les jeunes talents.
Il trébucha soudain et grommela. Il s'était accroché à une crevasse qui zébrait le ciment. A cet endroit se trouvait un ancien dépotoir. Maintenant, le pavage travaillait. Pour se punir de ses espoirs, il s'imagina à la place de Jean. Le vent se mit à souffler. Le soleil creva les nuages et rampa dans les champs. Les bosquets rutilèrent: une obsession traversa Boucher, amollit tout son être: avant l'automne, il faudrait rire et chanter dans ces bosquets avec Lise.
D'en bas arriva une rumeur de vie. Des épousailles se préparaient dans l'enthousiasme: l'église était neuve, et les jeunes Mulots se tranquillisaient après la vingtaine, devenaient des ouvriers rangés, de bons pères de famille, d'excellents paroissiens.”

Roger Lemelin (7 april 1919 – 16 maart 1992)

De Franse schrijfster en strijdster voor vrouwenrechten Flora Tristan werd geboren op 7 april 1803 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 april 2009en ook mijn blog van 7 april 2010. 

Uit : Nécessité de faire un bon accueil aux femmes étrangères

“On a toujours jeté l'anathème sur les grandes villes, en disant que là abondent les vices, les infamies ; que tout vient s'y cacher, s'y confondre, s'y engloutir. Cela n'est que trop vrai, mais aussi c'est là où l'on trouve la vertu qui y pleure et y meurt ignorée, le désespoir qui y gémit et s'y tord les mains en silence, et le malheur à l'attitude calme et résignée. Nous savons parfaitement que si une autre jeune fille, d'une petite ville de province, a été séduite, déshonorée, et abandonnée dans son malheur, cette infortunée n'a d'autre ressource pour cacher sa honte que d'aller se confondre dans cet abîme immense où tout se broie sous la même forme et prend la même couleur.
C'est là aussi que vient chercher un refuge la femme malheureusement mariée, que nos institutions actuelles laissent vivre séparée de son mari, sans pourtant lui accorder un divorce nécessaire pour le bonheur de tous deux et l'ordre général.
C'est là aussi où vient chercher refuge l'Etrangère que l'infortune, ou la calomnie qui en est la conséquence, a forcé d'abandonner sa terre natale. C'est lorsque leurs cœurs sont brisés par les angoisses, que l'infâme anathème de leurs semblables, peut-être mille fois plus coupables qu'elles, vient encore peser sur leurs têtes, c'est alors qu'elles se réfugient en foule dans le sein de ces grandes villes, y cherchant la liberté de pleurer inaperçues dans l'ombre, et d'y cacher leur douleur et leur misère.”

Flora Tristan (7 april 1803 – 14 november 1844)

07-04-2013 om 18:16 geschreven door Romenu  

De Antilliaans-Nederlandse dichter en kunstenaar Quinsy Gario (ook bekend onder het pseudoniem T. Martinus) werd geboren in Curaçao op 7 april 1984 en groeide op op Sint Maarten. Gario heeft Theater-, Film- en Televisiewetenschap gestudeerd aan de Universiteit Utrecht en is begonnen aan Comparative Women's Studies in Culture and Politics. Hij heeft zijn eigen radioprogramma genaamd Roet In Het Eten dat twee wekelijks op Mart Radio wordt uitgezonden. Hij is lid van het Pan-Afrikaans kunstenaars collectief State of L3, het Antilliaans schrijverscollectief Simia Literario, redactielid van Andy's Art & Culture Market en redacteur bij Space Invaders. Van zijn hand zijn twee dichtbundels uitgekomen. In november 2011 won hij MC Theater's Hollandse Nieuwe Theatermakersprijs 2011. Een week later werd hij gearresteerd in Dordrecht voor zijn kunstproject Zwarte Piet Is Racisme. Op 30 oktober 2012 kwam theaterstuk genaamd Geit In Blik uit bij Podium Mozaïek (over de formatie van het kabinet Rutte Ascher).

Rehabilitatie

Hoe rehabiliteer je een woord?
dat was mijn vraag aan de zin
die vooraf ging aan deze.
Ik wou het grijpen
als een kreet halverwege een paragraaf
gesmoord door de punten
op een i die daar niet hoorde.
Ik leerde lezen
maar misvatte wat ons samen bracht
en viel.

Geschaafde ziel en al
probeer ik nu te staan, te lezen
te begrijpen wat voor mijn neus wordt geduwd
maar kom niet verder
dan het heden.
Los van de zoden, zolen
van schoenen die aarde vertrappen
op weg naar de oorden, soorten.
We zijn meervoud
dan we denken.
Ik kom er nog steeds niet uit.
Gevangen tussen morgen en gister
probeer ik te vervangen wat vervuild is.
Behoud mij van de dreiging achter vrijheid
die schuil gaat in onbegrip
en onbelezen acties.
Versta me door te staan
in de bibliotheek en lees
de daden in de boeken
niet de kaften, gekleurd,
verkleurd door blikken,
maar nog vol potentie
van verroering, vervoering.

 
Quinsy Gario (Curaçao, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver en columnist Özcan Akyol werd geboren in Deventer op 7 april1984.

Akyol bezocht de mavo en studeerde later journalistiek en Nederlands. De laatste studie heeft hij echter niet afgerond. Hij schrijft onder andere voor Men's Health, Playboy, Hard Gras, NRC en De Volkskrant. In september 2011 debuteerde Akyol met het korte verhaal “Zero Impact” in de bundel WTF? Volwassen worden na 11 september. Dit boek gaat over jongeren die na de aanslagen op 11 september 2001 in New York opgroeien. In oktober 2012 verscheen zijn debuutroman “Eus” bij uitgeverij Prometheus. Het boek, over een Turks-Nederlandse jongen uit een gastarbeidersgezin die in aanraking komt met criminaliteit en in de gevangenis belandt, werd gepresenteerd als een gedeeltelijk autobiografische "schelmenroman".[2] Het kreeg voor en bij verschijnen veel aandacht in de Nederlandse media. Er werden in een week tijd 10.000 exemplaren verkocht. Een maand na het verschijnen werden de filmrechten gekocht door Eyeworks.

Uit: Eus

“Volgens haar werden de Hollandse kinderen thuis gesteund door hun ouders, het was cruciaal om te slagen op het atheneum. Net als de andere batsen moest ik óók naar het vbo van die omhooggevallen klaploopster… Die lelijke graftak… Een zelfingenomen kletskous… Het vleesgeworden product van de kleinburgerlijkheid… Kutje de Bruin! Met haar fukkin’ poster van Rintje Ritsma in de klas, die ze adoreerde als een klein meisje terwijl ze eigenlijk een verlept oud wijf was.

Thuis vertelde ik vader van het vbo-advies en de volgende morgen stond hij woedend in onsklaslokaal, duidelijk van plan het een en ander recht te breien. Met grote passen kwam-ie voor het bureau van Faber staan, die net een stukje voorlas uit een boek.

“Klootsjak, mijn sjoon doktor worden of atvokaat! Wie jij zijn, ha?!”

Schelden kon-ie wel in het Hollands. Die hoer bewoog zich schuifelend naar de deur, bijna scheet ze zeven kleuren stront in haar kakibroek, terwijl mijn vriendjes en ik ademloos toekeken, we hadden er plezier in.

Schooldirecteur van Luijn kwam op het geluid af en kalmeerde Turis. Daarna nam-ie hem apart voor een persoonlijk gesprek – Mahir stond in de gang. Hij zou tolken.

Na wat gediscussieer mocht ik naar de mavo, net als mijn broers, en daar had ik wel vrede mee, want nu hoefde ik niet naar de Van Marle – ook wel de ‘Turkenschool’genoemd.”

Özcan Akyol (Deventer, 7 april 1984)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Henk Fedder werd op 7 april 1890 te Amsterdam geboren. In eerste instantie werd hij procuratiehouder bij de Rotterdamsche Bank, personeelschef, maar later letterkundige. En loopbaan in het onderwijs ging niet door. Ook studeerde Fedder voor organist. Henk Fedder heeft een aantal dichtbundels, toneelspelen, boekbesprekingen, romans en historische romans op zijn naam staan. Het boek “Onverwoestbaar ideaal” (ca. 1967) gaat over de op 11 oktober 1839 geboren Hollandse Jeanne Merkus, een meisje van goede huize, die nu eens niet wil trouwen, sigaren rookt, later meevecht in de Balkanoorlogen en zelfs aan het hoofd van een cavalerie staat. Hij overleed op 29 mei 1979.

Wittebrood

Alweer gedroomd van wittebrood met ham
De honger maakt de wildste dieren tam
Maar Holland is door niets kapot te krijgen
'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam

Joodsch Kind

Zij wacht hem elke avond aan de trein

Het meisje met d'on-arisch zwarte haren.

Met ogen, die verstrakken in een staren

of vader gauw de tunnel door zal zijn.

Forensen schuif'len langs de binnendeur

en schieten van de trap in daag'lijks jachten.

Het donkre kind kan enkel staan en wachten

vlak bij het hokje van de conducteur.

Dan zwaait een mannenarm een verre groet,

Op 't klein gezicht bloeit plotseling herkennen.

Ze moet op slag hard naar haar vader rennen.

Hij bukt zich laag en zoent haar smalle toet.

 Nu gaan ze samen door de late dag,

 De man gebogen en van zorg gebeten,

 Het ratelstemmetje wil erg graag weten

 Waarom ze nog niet naar het zwembad mag .

O Heer, ik heb vandaag één bede maar:

Elk Joods gezin wordt haast vaneengereten,

Laat de Gestapo deze twee vergeten,

Laat die in Jesus' naam toch bij elkaar.

Henk Fedder (7 april 1890 – 29 mei 1979)

07-04-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en essayist Kazim Ali werd geboren op 6 april 1971 in Croydon, Engeland. Zie ook alle tags voor Kazim Ali op dit blog.

Hymn

My father's silence I cannot brook. By now he must know I live and well.

My heart is nickel, unearthed and sent. We are a manmade catastrophe.

Unable to forgive, deeply mine this earthly light that swells sickly inside.

Like wind I drift westward and profane when the doors of ice slide open.

While he prays my father swallows the sickle moon, its bone sharp path spent.

Preyed upon by calendars of stone unbound the nickel of the mountain in streams.

Mine this awful empty night. Mine this unchiming bell, his unanswered prayers.

Mine the rain-filled sandals, the road out of town. Like a wind unbound this shining river mine.

Sleep Door

a light knocking on the sleep door

like the sound of a rope striking the side of a boat

heard underwater

boats pulling up alongside each other

beneath the surface we rub up against each other

will we capsize in

the surge and silence

of waking from sleep

you are a lost canoe, navigating by me

I am the star map tonight

all the failed echoes

don't matter

the painted-over murals

don't matter

you can find your way to me

by the faint star-lamp

we are a fleet now

our prows zeroing in

praying in the wind

to spin like haywire compasses

toward whichever direction

will have us

Kazim Ali (Croydon, 6 april 1971)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Zie ook alle tags voor Jakob Ejersbo op dit blog.

Uit: Exile (Vertaald door Don Bartlett)

“I wake up early with blood on the sheet, a headache and aching limbs. I can hear the girl in the kitchen. We’re leaving mid-morning. I crumple up the bed linen and chuck it in the laundry basket. Walk into the sitting room. Alison is standing in a big T-shirt in the middle of the floor, looking sleepy.
   ‘Where’s Dad?’ she asks.
   ‘I don’t know,’ I say. I look outside – his Land Rover has gone. The only clue: missing toothbrush, toothpaste and weapon. Without saying a word, leaving a note. Just gone. For how long? Who knows? Mum is sitting and drinking coffee on the veranda.
   ‘He can’t bring himself to say goodbye to Alison,’ she says.
I leap down the slope and into the boat house, sail out and go fishing, with just a mask, snorkel and harpoon. I hover three metres down, and it’s beginning to rain, even though the short rainy season is several months away – it’s frightening. The surface water is lashed into a lather. I hurry upwards. Grey on grey.
   Mum is still sitting on the veranda. The rain has stopped.
   ‘Aren’t you going to do something?’ I ask.
   ‘Why?’ she asks.
   ‘Because …’ I say.
   ‘You’ve almost left home, and Douglas is away all the time, and I’ve been chasing the employees every single day for years to tell them the same things time and time again. And they don’t take any notice – only if I stand over them. I’m tired. I’m tired of the humidity, of the mosquitoes, of the hotel, of …’
   ‘Of Douglas, of us,’ I say. Mum looks shocked.
   ‘Not of all of you,’ she says. Alison appears in the sitting room doorway:
    ‘You’re tired of yourself,’ she says.
   ‘Yes,’ Mum says. ‘And Africa. Africa is killing me.’ She looks up at me: ‘If I go to England, will you come with me, Samantha?’ she asks.”

Jakob Ejersbo (6 april 1968 - 10 juli 2008)

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook alle tags John Pepper Clark op dit blog.

Abiku

Coming and going these several seasons,
Do stay out on the baobab tree,
Follow where you please your kindred spirits
If indoors is not enough for you.
True, it leaks through the thatch
When flood brim the banks,
And the bats and the owls
Often tear in at night through the eaves,
And at harmattan, the bamboo walls
Are ready tinder for the fire
That dries the fresh fish up on the rack.
Still, it's been the healthy stock
To several fingers, to many more will be
Who reach to the sun.
No longer then bestride the threshold
But step in and stay
For good. We know the knife scars
Serrating down your back and front
Like beak of the sword-fish,
And both your ears, notched
As a bondsman to this house,
Are all relics of your first comings.
Then step in, step in and stay
For her body is tired,
Tired, her milk going sour
Where many more mouths gladden the heart.

John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook alle tags Günther Herburger op dit blog.

Ostern

Judas und Jesus sind wieder da.
ein kämpferisches Paar.
Judas könnte Jesus sein.
dann wäre Jesus Judas.

Maria Magdalena sagt, küsst euch, was sie tun.
Sie werfen die Tische
von Geldwechselern um,
füttern das Volk
bei einem Fischsterben
und lassen dampfende Brote
den Hang in den See Genezareth hinunterrollen,
Zeichen zum Aufstand.

Bevor sie gekreuzigt werden,
erwecken sie Lazarus,
der barfuß im Fieber die Steine nicht spürt
und wie eine Fackel
in der Arena langsam erlischt.

Nun wissen wir , was geschieht,
sagt Judas. Sagt Jesus,
wir sind noch nicht tot,
das Martyrium beginnt erst.

Maria Magalena bleibt allein
und weint, muss ihren alten Beruf
wieder aufnehmen, diened mit Brust
und Schoß.Kunden , die nicht bezahlen
wollen, erschreckt sie
mit einem Heiligenschein.

Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932)

Isny im Allgäu

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook alle tags Uljana Wolf op dit blog.

schliefen die öfen [I / berlin]

berlin

als wir aufwachten mit nestern

im haar die wir nacht nannten

schlugen die genesenden väter

schaufelhändig alle klappen zu

schliefen die öfen ohne uns

in ihr vergessen zu nehmen

schliefen die öfen [II / glauchau]

glauchau

als wir krank waren von ruß

und schüttgut aus archiven

zogen wir mit den großvätern

ins geschlossne stellwerk ein

sahn die alten gleisbewacher

ihre hände an die hebel legen

durch die tote weichenleitung

ging ein zittern wie auf reisen

Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e april ook mijn vorige twee blogs van vandaag.

06-04-2013 om 14:32 geschreven door Romenu  

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Zie ook alle tags Dan Andersson op dit blog.

Elegy for the Dying Dog

Tomorrow he will die.
For now, though, see him drowsing in the shade.
A cardinal cracks the red whip of its flight.
Frail butterflies—the metalmark,
The spicebush swallowtail—are lobbed
Like painted tissue on the air.
The wind, as it might carve on fields of wheat,
Combs over his black coat. I’ve set him there
As water irises prepare
Their gold unfolding in the rain-fresh pond.
Last meal: Steamed rice. Grilled strips of steak.
Last lazy afternoon. Last hour
To watch the clouds drift like meringues,
To watch them blended into tones of peach
Then deepen to the dusky tints of plums.
One last command to heed or disobey,
But it’s not me who’s calling Virgil now,
It’s Death who’s calling, calling, calling,
And he comes.

Vertaald door Mike McArthur

Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

De Duitse dichter, schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april 1878. Zie ook alle tags Erich Mühsam op dit blog.

Folg mir in mein Domizil

Folg mir in mein Domizil,
liebes Kind, und frag nicht viel.
Wirst schon alles lernen,
wirst schon alles sehn,
liest nicht in den Sternen,
was dir heut noch alles kann für Heil geschehn.

Stehst herum in Nacht und Wind.
Komm! Bei mir ist's warm, mein Kind.
Geb dir einen Taler,
koch dir ein Glas Tee.
Einen Emmentaler
essen wir selbander auf dem Kanapee.

Nach all den Nächten, die voll Sternen hingen

Nach all den Nächten, die voll Sternen hingen,

nun diese dumpfe, trübe, nasse Nacht,

als wär die Arbeit aller Zeit vollbracht

und niemals wieder Hoffnung auf Gelingen.

Wohin die Schritte weisen, da das Ziel

ertrank im nebeligen Grau der Wege?

Ich such nur noch, wo ich mich niederlege,

den stillen Platz. Verloren ist das Spiel.

Ich höre vieler Menschen Schritte tasten -

verirrte Menschen, einsam, müd und arm -

und keiner weiß, wie wohl ihm wär und warm,

wenn wir einander bei den Händen faßten.

Erich Mühsam (6 april 1878 – 10 juli 1934)

De Franse, anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6 april 1862 in Parijs. Zie ook alle tags Georges Darien op dit blog.

Uit: Le Voleur

“Vous pouvez être tranquille, savez-vous ; on ne l’ouvrira pas. C’est mon mari qui a été la chercher lui-même ; et avec lui, savez-vous, jamais de visite ; il s’est arrangé avec les douaniers pour ça. Ça nous coûte ce que ça nous coûte ; mais au moins, les bagages de nos clients c’est sacré. Sans ça, avec les droits d’entrée sur les toilettes, ces dames auraient quelque chose à payer, savez-vous. Et puis, vos instruments à vous, ils auraient du mal à échapper à l’œil, hein ? Je sais bien qu’il vous en faut des solides et que vous ne pouvez pas toujours les mettre dans vos poches ; mais enfin, on voit bien que ce n’est pas fait pour arracher les dents. Vaut mieux que tout ça passe franco.
– C’est bien certain. Mais,…
– Ah ! j’oubliais. La valise qui est dans le coin, là, c’est la valise de M. Randal ; il n’a pas voulu l’emporter, hier. Si elle ne vous gêne pas, je la laisserai dans la chambre ; elle est plus en sûreté qu’ailleurs ; car je sais bien qu’entre vous … À moins qu’elle ne vous embarrasse ?
– Pas le moins du monde.
– J’espère que Monsieur sera satisfait, dit l’hôtesse en se retirant. Et pour le tarif, c’est toujours comme ces messieurs ont dû le dire à Monsieur.
J’esquisse un sourire.
J’ai été très satisfait. Et le soir, retiré dans ma chambre, fort ennuyé – car j’avais appris que le roi Léopold était enrhumé et qu’il ne sortirait pas de quelque temps – il m’est venu à l’idée, pour tromper mon chagrin, de regarder ce que contenait la valise de M. Randal. Curiosité malsaine, je l’accorde. Mais, pourquoi avait-on laissé ce portemanteau dans ma chambre ? Pourquoi étais-je morose et désœuvré ? Pourquoi le roi Léopold était-il enrhumé ? Autant de questions auxquelles il faudrait répondre avant de me juger trop sévèrement.
Bref, j’ouvris la valise ; elle n’était point fermée à clé. ; les courroies seules la bouclaient. Je n’aurai pas, Dieu merci, une effraction sur la conscience.”

Georges Darien (6 april 1862 – 19 augustus 1921)

De Franse dichter en schrijver Jean-Baptiste Rousseau werd geboren op 6 april 1671 in Parijs. Zie ook alle tags Jean-Baptiste Rousseau op dit blog.

Ode tirée du Cantique d'Ézéchias (Fragment)

C'est pour sauver la mémoire
De vos immortels secours ;
C'est pour vous pour votre gloire,
Que vous prolongez nos jours.
Non, non, vos bontés sacrées
Ne seront point célébrées
Dans l'horreur des monuments :
La Mort, aveugle et muette,
Ne sera point l'interprète
De vos saints commandements.

Mais ceux qui de sa menace,
Comme moi, sont rachetés,
Annonceront à leur race
Vos célestes vérités.
J'irai, Seigneur, dans vos temples,
Réchauffer par mes exemples
Les mortels les plus glacés,
Et, vous offrant mon hommage,
Leur montrer l'unique usage
Des jours que vous leur laissez.

Jean-Baptiste Rousseau (6 april 1671 – 16 maart 1741)

De Russische schrijver, filosoof en publicist Alexander Herzen werd geboren op 6 april 1812 in Moskou. Zie ook alle tags voor Alexander Herzen op dit blog.

Uit: The Correspondence of Alexander Herzen with James de Rothschild

       (Vertaald door Derek Offord)

“11 September 1849, from Geneva,

I have had the pleasure this morning of receiving your kind letter of 3 September and I am writing to you to repeat my request about the 24,000 francs to be remitted to one of my compatriots. Here are some new guarantees that I propose.

1. I have received four banker's drafts on Mr Roug. de Löwenberg through the House of Colley and Redlich, [and] the total of these drafts is 30,000 francs, [so] I can repay you the sum of 24,000 straightaway. I would even have done so now, but the drafts are in the name of Mme Louise Haag and Mme is at present in Zurich.

2. In the event that Mr de Rothschild does not wish to entrust the 24,000 to me until the dispatch of these banker's drafts, I shall be able to send him the Belgian registration document that the House has purchased, as you probably recall.

I shall be awfully obliged to you if you would drop me a line about this and say in addition what the formalities are for transfer or sale of the Belgian holding.

Incidentally, the bond from the Moscow Bank must be realized soon, [since] it was made over on 10 August.

Trusting entirely to your experience, in accordance with your advice I shall choose the 6% New York as long as the rate of exchange goes no higher than 114. I do not place much reliance on the stability of the old world – it is too old. I think that to write about the purchase of the 10,000 piastres would be the right thing to do.

I have further sums that I should like to have transferred from St Petersburg but I shall write about this on another occasion.

I remain yours faithfully, Your devoted servant, Alex. Herzen.”

Alexander Herzen (6 april 1812 – 21 januari 1870)

Nikolai Ogarev (links) en Alaxander Herzen

06-04-2013 om 14:27 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont - Ferrand. Zie ook alle tags voor Nicolas Chamfort op dit blog.

La Querelle du Riche et du Pauvre (Fragment)

Le riche avec le pauvre a partagé la terre,
Et vous voyez comment : l’un eut tout, l’autre rien.
Mais depuis ce traité qui réglait tout si bien,
Les pauvres ont par fois recommencé la guerre :
On sait qu’ils sont vaincus, sans doute pour toujours.
J’ai lu, dans un écrit, tenu pour authentique,
Qu’après le siècle d’or, qui dura quelques jours,
Les vaincus, opprimés sous un joug tyrannique,
S’adressèrent au ciel : c’est-là leur seul recours.
Un humide député de l’humble république
Au souverain des dieux présenta leur supplique.
La pièce était touchante, et le texte était bon ;
L’orateur y plaidait très-bien les droits des hommes :
Elle parlait au cœur non moins qu’à la raison ;
Je ne la transcris point, vu le siècle où nous sommes.
Jupiter, l’ayant lue, en parut fort frappé.
« Mes amis, leur dit-il, je me suis bien trompé :
C’est le destin des rois ; ils n’en conviennent guères.
J’avais cru qu’à jamais les hommes seraient frères :
Tout bon père se flatte, et pense que ses fils,
D’un même sang formés, seront toujours amis.

Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt. Zie ook alle tags voor Brigitte Schwaiger op dit blog.

Uit: Meine schöne Welt

“Irrenhaus sagt man nicht mehr. Es ist genau wie draußen, in der Nacht ist keiner da. Aber aufhängen kannst du dich auch nicht, das ist der Vorteil. Vom Stimmenhören, Pillenschlucken und Schwachsein.

Gott (in der EU-Verfassung kommt ER, glaube ich, nicht vor, aber hier bei mir geht's ohne IHN nicht, Schönborn wird sich freuen), Gott hat also mich ziemlich wahnsinnig auf die Probe gestellt in den letzten Jahren und überhaupt den letzten Jahrzehnten. Sodass ich zum Beispiel Anfang der Achtzigerjahre, als es nicht mehr auszuhalten war, Österreichs prominenteste, immer gefragte Schriftstellerin zu sein, betete: "Lieber Gott, bitte hilf mir, lass einmal eine andere Frau die immer gefragte Schriftstellerin sein, nicht mehr mich." Und ER hat mich erhört: Bitte, liebe Brigitte Gertraud, das kannst du haben. Einige Jahre vergingen oder nur ei- nes, möglicherweise, da war "Die Klavierspielerin" da, der große Hit. Eine Rowohlt-Angestellte sagte zu mir bei einem Abendessen: "Sie wissen, Frau Schwaiger, dass Elfriede Jelinek, von der wir ,Die Klavierspielerin' herausgebracht haben, derzeit die gefragteste österreichische Autorin ist."
Wieder vergingen einige Jahre, ich wurde Sozialhilfeempfängerin, Elfriede Jelinek gewann einen Preis nach dem andern, ich sagte zu Gott: "Bitte schön, es ist genug." Doch Gott war so in Schuss oder hatte schon al-les geplant, jedenfalls erhielt sie voriges Jahr den Nobelpreis . . . "Na ja, reg dich nicht auf", sagte Peter Henisch, "du musst da nicht neidisch sein, schau, es ist ein Ansporn”.

Brigitte Schwaiger (6 april 1949 – 26 juli 2010)

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Zie ook alle tags voor Julien Torma op dit blog.

Uit: Euphorismes

“Je suis aussi cette ombre que je suis et que je fuis : 

Ombre d’une ombre, dansant sur les murs croulants de hasards, jusqu’ à me devancer en ces moments où la chaleur le long du dos me dissout dans la vue de cette caricature forcenée qui m’effraie trop pour que je n’en rie pas tout mon soûl.

(…)

C’est dans les livres d’arithmétique que j’ai compris combien il était stupide de poser des problèmes. … Depuis, j’ai découvert que les problèmes ne sont même pas des faux-problèmes ! Larmoyante comédie toute cousue de fil à retordre, et qui consiste à tenter de réconcilier ce qu’on a d’abord soigneusement disjoint. Le Monde et l’Esprit, le Plein et le Vide, le travail et le repos… Pratiques qui n’intéressent guère que ceux qui n’ont pas à vivre. Car la vie – vraie ou fausse- se charge bien de noyer le poison dialectique dans le Phénoumène. 

Le contraire du problème est le poème.”

Julien Torma (6 april 1902 - 17 februari 1933)

De Armeense dichter en schrijver Levon Shant werd geboren als Levon Seghposian in Konstantinopel op 6 april 1869. Zie ook alle tags voor Levon Shant op dit blog.

Uit: Ancient Gods (Vertaald door Anne T. Vardanian)

“Act I
Scene I
 The summit of Sevan. A ruin amidst the rocks. Twilight.
The FATHER SUPERIOR is seated on a rock, his chin resting on his hand. As he pensively looks down. From under arch partially destroyed the MAN IN WHITE emerges. The FATHER SUPERIOR is tall, has thick. Graying hair, and is bareheaded. The MAN IN WHITE is likewise bareheaded, has long black hair and a splendid black beard, braided the Assyrian manner. For a moment they stare at each other in silence.
MAN IN WHITE (jeeringly)
Oh, how you gaze and stare at your kingdom!
 
FATHER SUPERIOR
Who are you?
MAN IN WHITE
Oh ... Yes! Behold that sight! See those few, small shaky cells. Haven't you built them? Then, that chapel, how it compelled your haste! And lastly, look at your new church, whose dome soars upward day by day, and atop which you shall soon affix the cross with your own hands.
FATHER SUPERIOR
Yes, if the Lord so wills it.”

Levon Shant (6 april 1869 – 29 november 1951)

De Noorse dichter en journalist Aasmund Olavsson Vinje werd geboren op 6 april 1818 in Vinje, Telemark. Zie ook alle tags voor Aasmund Olavsson Vinje op dit blog.

Last Spring

Once again I have seen the winter
give way to spring;
The wild cherry trees in full bloom,
I saw once again.
Once again I saw the ice
break free from the land,
Saw the snow melt and the foam of the river
swirl and rage.
And the plants and flowers once again
I saw them bloom;
And again I heard the spring song of the birds
expectant of sun and summer.

And I was privileged to see
dancing on the spring hillsides,
Butterflies fluttering and flitting
among the garlands of flowers.
All the life of the spring I saw again
that I so missed.
But I am weary and I ask myself:
is this the last one?
Let it be so: much that was waited
in life I have enjoyed;
I have received more than I deserved
and all may fade.

Once I was myself, in the full flow of spring
that fills my sight,
Once I wanted to find myself a home
and convivial company.
All that the spring presented to me
and even the flowers I plucked,
And I thought it was the ancestral spirits
that danced and sighed,
And so between birch and fir tree I found
a mystery in the spring;
And so the sound of the flute that I cut
seemed full of tears.

Vertaald door William Jewson

Aasmund Olavsson Vinje (6 april 1818 – 30 juli 1870)

06-04-2013 om 14:22 geschreven door Romenu  

De Vlaamse schrijver Hugo Claus werd in Brugge geboren op 5 april 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Claus op dit blog.

Uit: The Sorrow Of Belgium (Vertaald door Arnold J. Pomerans)

"It was sister Imelda who was sitting in Louis's room, because although her face had been replaced by a featureless, pumicelike tumor, he recognized her peasant bosom, her smell of nature. She spread her knees, and from between the black billows she carefully pulled a skinned rabbit, or was it a cat? Unfortunately he couldn't see the skull properly, she stroked the naked, blood-spattered carcass to which tufts of fur still clung, the pupils were not slit-shaped but round, like little pink pills.

He was woken by the siren, the antiaircraft guns and Papa calling him. Papa always called him, vigilant watchman of the night, even though he knew that Louis would still not follow him and Mama down to the air raid shelter with its crowds of quaking, praying neighbors."

(…)

“He was sitting on a train, and for the first time in his life it occurred to him that a train, more so than the idea of a train, was a box so many feet high, so many feet long, so many feet wide, a fragile, futile, and above all simple thing on wheels. I could touch the ceiling of this carriage – who would have thought it? Only a moment ago I was in the playground, in the shadow of my grandfather, who is now lying on his deathbed.” 

(…)

“My brother died in a concentration camp,” said Louis. “He was an intellectual working for the Underground, and he never tasted the fruits of his clandestine labours.” 

“Is this entry about his experience?” 

“His own experience, yes, of course.” 

“Het Laatste Nieuws would certainly be interested in that.” 

“It doesn’t deal directly with the concentration camp. It’s rather…” 

“Which concentration camp?” 

“…symbolic. Uh, Neuengamme.” (I’ll be struck down for that. Till the blood runs. Terminal cancer. Starting with the intestines. Then it spreads all over.) 

“It’s a good subject. The Belgian people are going to have to learn the facts. From the source.” 

“He handed me the text before he was taken away. In a cattle truck. ‘Take good care of it, Louis,’ he said.” 

“I thought his name was Louis.” 

“He asked me to adopt his name. So as to save his life’s work after his death, to continue it. My real name is Maurice.”  

Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)

De Engelse schrijver en dichter Algernon Charles Swinburne werd geboren op 5 april 1837 in Londen. Zie ook alle tags voor Algernon Swinburne op dit blog.

A Ballad of Dreamland

I hid my heart in a nest of roses,
Out of the sun's way, hidden apart;
In a softer bed than the soft white snow's is,
Under the roses I hid my heart.
Why would it sleep not? why should it start,
When never a leaf of the rose-tree stirred?
What made sleep flutter his wings and part?
Only the song of a secret bird.

Lie still, I said, for the wind's wing closes,
And mild leaves muffle the keen sun's dart;
Lie still, for the wind on the warm seas dozes,
And the wind is unquieter yet than thou art.
Does a thought in thee still as a thorn's wound smart?
Does the fang still fret thee of hope deferred?
What bids the lips of thy sleep dispart?
Only the song of a secret bird.

The green land's name that a charm encloses,
It never was writ in the traveller's chart,
And sweet on its trees as the fruit that grows is,
It never was sold in the merchant's mart.
The swallows of dreams through its dim fields dart,
And sleep's are the tunes in its tree-tops heard;
No hound's note wakens the wildwood hart,
Only the song of a secret bird.


ENVOI

In the world of dreams I have chosen my part,
To sleep for a season and hear no word
Of true love's truth or of light love's art,
Only the song of a secret bird.

Algernon Swinburne (5 april 1837 – 10 april 1909)

Anoniem portret , ca. 1860 - 1890

De Servische dichter en schrijver Bora Ćosić werd geboren op 5 april 1932 in Zagreb. Zie ook alle tags voor Bora Ćosić op dit blog.

Uit: My unrelenting vice

“We carry within the texts that fall into our hands. There are philosophers who believe: the things that we find in books are those that we have brought to them. Borges said that – his protagonist writes an already existing book all over again, convinced that only the repeat exists, not the original. In Musil's novel, by the way, there is a strange librarian, who guards thousands of books without every having opened even one of them. But still he knows everything about them, because we apparently sometimes also read when we are not reading. As it is, libraries make normal people anxious, seeming like overload, regardless how orderly the catalogues may be. I therefore do understand those who flee from reading as if it were the plague. Everyone has a right to their individual fears. Canetti finds a way out of this in a novel about books by causing the library to burn down. However, after every barbarian plundering there will always be someone who reads the few remaining recognisable characters lying in the ashes.

So my daily ploughing through the pages continues, my unrelenting vice. There are many people guilty of making me this way. My grandmother, first and foremost, who already taught me to read and write at age four. (As we see, there are two phenomena that run parallel to one another; writing is a form of reading, and reading means writing.)”

Bora Ćosić (Zagreb, 5 april 1932)

De Zwitserse schrijver Werner J. Egli werd geboren in Luzern op 5 april 1943. Zie ook alle tags voor Werner J. Egli op dit blog.

Uit: Heul doch den Mond an

“Bevor wir dem Wolf begegneten, war eigentlich für Paula und für mich die Welt so ziemlich in Ordnung. Wir hatten keine großen Schwierigkeiten miteinander. Wir lebten glücklich und zufrieden und planten zusammen eine richtige Reise durch Amerika. Das war im Sommer 1969. Und im Herbst flogen wir von Frankfurt aus mit einer DC 8 über Winnipeg nach Vancouver in Kanada.

Ich bin Billy. Eigentlich heiße ich Werner, aber in Amerika nannte man mich Bill oder Billy, was die Kurzform von William ist. Immer, wenn ich als W. J. Egli unterschrieben habe, streckten mir die Leute die Hand hin und sagten: Well, how do you do, Bill?, weil sie glaubten, das W steht für William. Inzwischen habe ich mich daran gewöhnt. Paula und ich, wir waren schon drei Jahre zusammen. Ohne Hund. Ohne Katze. Auch ohne Kanarienvogel.

Die Paula wollte aber schon immer einen Hund haben. Schon seit sie klein war. Aber der Hausmeister war dagegen. Paulas Mutter auch. Stofftierchen sind besser. Nur, die Paula wollte lieber einen richtigen Hund haben, und jeden Herbst, wenn sie Geburtstag hatte, schleppte sie mich in die Tierhandlung und spielte mit den kleinen Hunden herum, den Dobermännern und den Schäferhunden und Spaniels, und ich stand griesgrämig daneben….”

Werner J. Egli (Luzern, 5 april 1943)

Cover

De Duitse dichter en schrijver Michael Georg Conrad werd geboren op 5 april 1846 in Gnodstadt. Zie ook alle tags voor Michael Georg Conrad op dit blog.

Wochenandacht

Woche spricht in sieben Tagen,

mahnt zum Kämpfen, nicht zum Klagen,

spitz die Ohren halt den Mund,

stillstes Lauschen ist gesund.

In der Zeit der leiblich Not

achte doppelt geistig Brot!

Sonntag

Ob du an Gott glaubst?

Stolzes Menschlein, ach, wie nichtig!

Daß Gott an dich glaubt,

das allein ist wichtig,

damit dein ehrfüchtig erfülltes Leben

den Weltgeist zwingt, auf dich achtzugeben.

Montag

Den Freund ertragen,

den Feind erschlagen -

rettet's dich je,

schaffst du selbst dir Plagen,

bist selbst in dir allen Elendes voll?

Zahl erst des eignen Unwerts Zoll!

Michael Georg Conrad (5 april 1846 – 20 december 1927)

De Brits-Canadees schrijver Arthur Hailey werd geboren in Luton, Bedfordshire, op 5 april 1920. Zie ook alle tags voor Arthur Hailey op dit blog.

Uit: Airport

“Air freight warehouses — of all airlines — were stacked to their palletized limits with shipments, their usual high speed transit impeded by the storm. Freight supervisors were nervously watching perishables — hothouse flowers from Wyoming for New England; a ton of Pennsylvania cheese for Anchorage, Alaska; frozen peas for Iceland; live lobsters — trans-shipped from the east for a polar route flight — destination Europe. The lobsters were for tomorrow’s menus in Edinburgh and Paris where they would be billed as “fresh local seafood,” and American tourists would order them unknowingly. Storm or not, contracts decreed that air freight perishables must arrive at destination fresh, and swiftly.

      Causing special anxiety in American Airlines Freight was a shipment of several thousand turkey poults, hatched in incubators only hours earlier. The precise hatching-shipping schedule — like a complex order of battle — was set up weeks ago, before the turkey eggs were laid. It called for delivery of the live birds on the West Coast within forty-eight hours of birth, the limit of the tiny creatures’ existence without their first food or water. Normally, the arrangement provided a near-hundred percent survival. Significant also — if the poults were fed en route, they would stink, and so would the airplane conveying them, for days afterward. Already the poults’ schedule was out of joint by several hours. But an airplane had been diverted from passenger to freight service, and tonight the fledgling turkeys would have priority over everything else traveling, human VIPs included.”

Arthur Hailey (5 april 1920 - 24 november 2004)

Poster voor de film uit 1970

De Italiaanse blijspeldichter Paolo Ferrari werd geboren op 5 april 1822 in Modena. Zie ook alle tags voor Paolo Ferrari op dit blog.

Uit: Ridicule

“Rai.  I know, ninety per cent of the unfaithful wives represent only ninety out of a hundred husbands who deserve being deceived. But half of them deserve it through a single mistake they have made — an imprudent choice. And your case? The remedy? To make up for the first mistake with all the good sense possible. It is difficult, true, but there is a certain sword of Damocles which sharpens the wit and points the will.

Fed.  A sword of Damocles?

Rai.  Yes, a sword on whose blade a single word stands inscribed, the little word describing the husband of the 124 faithless wife. It is the Inquisition of our day. Should the man kill her? Should he forgive her? The law offers him a wash-basin, and when he has washed his hands he is no better off than he was before. Because society makes no allowances, but strikes him with a terrible punishment, which overtakes him and is inflicted on him without his being conscious of it. Nothing changes; no one denies him the usual bow. Quite the contrary, poor fellow! His friends shake hands with him; why not, poor devil? He is always welcome at his club; he is permitted to act as second in duels; he is invited to shoot at pigeons, to belong to racing committees. But the bows and hand-shakes have an imperceptible touch of irony, the very least tinge of mockery, which is most pronounced when he passes arm in arm with his best friend.”

Paolo Ferrari (5 april 1822 – 9 maart 1889)

05-04-2013 om 18:54 geschreven door Romenu  

De Britse schrijfster E. L. James (pseudoniem van Erika Leonard) werd op 4 april 1963 in Buckinghamshire als Erika Mitchell geboren.  Zie ook alle tags voor E. L. James op dit blog.

Uit: Fifty Shades of Grey

“I know nothing about him,” I murmur, trying and failing to suppress my rising panic.
“The questions will see you through. Go. It’s a long drive. I don’t want you to be late.”
“Okay, I’m going. Get back to bed. I made you some soup to heat up later.” I stare at her fondly. Only for you, Kate, would I do this.
“I will. Good luck. And thanks, Ana—as usual, you’re my lifesaver.”
Gathering my backpack, I smile wryly at her, then head out the door to the car. I cannot believe I have let Kate talk me into this. But then Kate can talk anyone into anything. She’ll make an exceptional journalist. She’s articulate, strong, persuasive, argumentative, beautiful—and she’s my dearest, dearest friend.
The roads are clear as I set off from Vancouver, Washington, toward Interstate 5. It’s early, and I don’t have to be in Seattle until two this afternoon. Fortunately, Kate has lent me her sporty Mercedes CLK. I’m not sure Wanda, my old VW Beetle, would make the journey in time. Oh, the Merc is a fun drive, and the miles slip away as I hit the pedal to the metal.
My destination is the headquarters of Mr. Grey’s global enterprise. It’s a huge twenty-story office building, all curved glass and steel, an architect’s utilitarian fantasy, with GREY HOUSE written discreetly in steel over the glass front doors. It’s a quarter to two when I arrive, greatly relieved that I’m not late as I walk into the enormous—and frankly intimidating—glass, steel, and white sandstone lobby.

Behind the solid sandstone desk, a very attractive, groomed, blonde young woman smiles pleasantly at me. She’s wearing the sharpest charcoal suit jacket and white shirt I have ever seen. She looks immaculate.”
 

E. L. James (Buckinghamshire, 4 april 1963)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.

Remembrance

Your hands easy
weight, teasing the bees
hived in my hair, your smile at the
slope of my cheek. On the
occasion, you press
above me, glowing, spouting
readiness, mystery rapes
my reason

When you have withdrawn
your self and the magic, when
only the smell of your
love lingers between
my breasts, then, only
then, can I greedily consume
your presence.

Refusal

Beloved,
In what other lives or lands
Have I known your lips
Your Hands
Your Laughter brave
Irreverent.
Those sweet excesses that
I do adore.
What surety is there
That we will meet again,
On other worlds some
Future time undated.
I defy my body's haste.
Without the promise
Of one more sweet encounter
I will not deign to die.

Maya Angelou (Saint Louis, 4 april 1928)

De Duitse schrijver, dichter en graficus Wolfgang Windhausen werd geboren op 4 april 1949 in Duderstadt. Zie ook alle tags voor Wolfgang Windhausen op dit blog.

Uit: Geheimnisvolles Tibet - geschundenes Land!

„Nachdem wir es uns in unserem Abteil bequem gemacht hatten, wurden auch wieder die

Begrüßungsblumen von der Schaffnerin abgeräumt.

Diese zierten dann am nächsten Morgen die Restauranttische. Zum Chinesischen Frühstück

begaben wir uns in den Restaurantwagen und waren tief beeindruckt von dieser Höhenlandschaft mit

ihrem unnatürlich blauen Himmel. Gelegentlich konnten wir Herden wilder Esel, Gazellen und Yaks

sehen, eine der Hauptnahrungsquellen der Tibeter, die in dieser kargen Landschaft noch leben können.

Am frühen Vormittag erreichten wir Golmud, unser erster und einziger Halt. Beim Verlassen des Zuges merkten wir körperlich schon die Höhe. Die Stecke von Golmud nach Lhasa führt über knapp

zweitausend Brücken, Tunnel und Viadukte, eine Zahl die beeindruckt und uns die Dimension dieser

Strecke erneut vor Augen führt. Die Volksrepublik China investierte mehr als 33 Milliarden Euro in

dieses Prestigeobjekt, das nach Aussagen von Fachleuten keinen erkennbaren wirtschaftlichen Wert

hat. Die Chinesen nutzen die Eisenbahn um das Militär nach Tibet zu bekommen. Das funktioniert auf

dem Schienenweg besser und schneller als auf der Strasse.

Zur Sicherung der Bahntrasse wurden Zehntausende von Kühlstäben entlang der Strecke eingebaut, die, analog der Ölpipeline-Kühlung in Alaska, den Boden mit einem Kühlmittel vor Temperaturschwankungen bzw. Erwärmung durch den Zug und die Globale Erderwärmung schützen. Als eine weitere Schutzmaßnahme wurden quadratische Flächen mit einer Steinumrandung über weite Flächen an der Trasse in Handarbeit angelegt. In ihnen bricht sich der immer über die Landschaft fegende Wind, formt kleine Wirbel und soll so den Untergrund kühlen.“

Wolfgang Windhausen (Duderstadt, 4 april 1949)

Duderstadt 

De Nederlandse dichter en schilder Marko Klomp werd geboren op 4 april 1974 in Goes. Zie ook alle tags voor Marko Klomp op dit blog.

Masqué

De vlucht als het drama verslecht

achter de mombakkes schuilgaan

in de mist van de façade afgedaan

ware gezicht verscholen opgelegd

Zogenaamd, voldaan

of in tranen volgelegd

levendig aangehecht

met de rol meegaan

De hamer van de dagen

anoniem waarop

de klap wordt afgedragen

Valt minder op

spijkers ingeslagen

met verlopen kop

Scherpte

Het sarcasme vanbinnen spuit zich door
de tunnel van het excuus:

Wie zich inlaat
met scherpte
schrijft met
glasscherven
tussen de vingers

Marko Klomp (Goes, 4 april 1974)

De Franse schrijfster Marguerite Duras (pseudoniem van Marguerite Donnadieu) werd geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh, Indochina (nu Vietnam). Zie ook alle tags voor Marguerite Duras op dit blog.

Uit: L'amant

“Un jour, j'étais âgé déjà, un homme est venu vers moi et m'a dit : " Je vous ai connu lorsque vous étiez petit, et je vous trouve toujours aussi mignon ".

Que répondre à ce genre de compliments ?

Il m'arrive souvent de penser à cette situation. Pourquoi ? Je ne sais pas.

Pourtant, à dix-huit ans, j'avais l'impression d'être déjà vieux, Peut-être comme tout le monde. Cette impression de vieillissement a été brutale, j'avais le regard triste des gens croisés dans mes lectures

Et cela ne m'inquiétait pas du tout, car je n'ai jamais trop aimé, ni mon enfance, ni mon adolescence. Aujourd'hui, j'ai un visage lacéré de rides, mais il a gardé les contours rappelant ma jeunesse. J'ai quinze ans et demi, c'est le passage d'un bac, la traversée de la Touque, entre Trouville et Deauville,

Je rêve ne pas être là. J'ai quinze ans et demi et suis dans un pays imaginaire. Il n'y a pas de saisons dans ce pays-là, il fait chaud, toujours chaud, c'est monotone à la fin... Je suis dans une pension, et là je mange, et là je dors. Ma mère est institutrice et moi, je suis son élève. Mon petit frère n'a pas pu faire Des études comme moi, sauf la comptabilité, et ma mère en a beaucoup souffert.

Mon autre frère, l'ainé de la famille, pour faire les siennes, est parti, très loin de nous.

Il nous a quittés. On fit comme s'il n'existait plus, on l'oublia même lorsque maman acheta la concession. Nous mangions à notre faim, nous étions blancs. Lorsque j'ai eu dix-huit ans, il m'est arrivé quelque chose. La nuit, c'était la nuit. J'avais peur de tout et de moi aussi. Dans ma tête, ça se portait sur mon frère aîné, mes idées se perdaient dans des interdits inouïs. Je voulais voir ma mère n'aimer que deux personnes : moi et mon petit frère.”

Marguerite Duras (4 april 1914 – 3 maart 1996)
Cover

De Fins-Zweedse dichteres Edith Irene Södergran werd geboren in Sint-Petersburg op 4 april 1892. Zie ook alle tags voor Edith Södergran op dit blog.

Moment Image

The Bolsheviks’ victory is very fast,
but we will get there before them, for this is the last one.
The reins we will loosen from life,
the muzzle we will remove from humanity.
Magnificent beast, you have come of age.

My Artificial Flowers

My artificial flowers
I send them to you.
My small bronze lions
I set up at your door.
I myself sit down on the steps --
a lost oriental pearl
in the big city’s noisy sea.

Edith Södergran (4 april 1892 - 24 juni 1923)

Portret door Tonie Roos, 1994

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e april ook mijn blog van 4 april 2012 deel 2.

04-04-2013 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichter en schrijver Charles Ducal (pseudoniem van Frans Dumortier) werd geboren in Leuven op 3 april 1952. Zie ook alle tags voor Charles Ducal op dit blog.

In de marge

Zij zitten hoog, op dunne banden,
in de marge van het verkeer. Hun strook
is niet ingelijfd, zij zijn op weg
in een tragere eeuw, missen de koorts

de wereld bijtijds te bestrijken,
de verte aanwezig te rijden, breed en brutaal.
De auto is jong, zingt de werkelijke taal.
Op de fiets komt men nergens. In ijdel

evenwicht sturen dichters hun hoogmoed
de marge in, waar God nog bestaat,
en zingen daarboven, met dunne halzen,
iets duurs op de rand van de taal.

Haas

Het veld was modder. Ik meed de wegen.
Regen waste het avondlicht schoon.
Prikkeldraad aan de rand sloot te hoog
om de verte tegen te spreken.

Ik had zoveel jeugd bij te benen,
angst stuwde op in mijn bloed,
kreeg snelheid, werd overmoed.
De wind hield zijn honden geketend.

Haas is een hartslag op lopers,
een springveer door hoepels van licht.
Ik liep. Ik zag niet de strik.
Ik werd wakker in de handen van stropers.

Charles Ducal (Leuven, 3 april 1952)

De Nederlandse schrijver, dichter en columnist Adriaan Jaeggi werd geboren op 3 april 1963 in Wassenaar. Zie ook alle tags voor Adriaan Jaeggi op dit blog.

Uit: De tol van de roem

„Ik vind ze aardig, je ouders’ zei Marije.
Ik kon niet anders dan ja zeggen.
‘Waarom heb je me nooit eerder voorgesteld?
Was je bang dat ze me niet leuk zouden vinden?’
Ik lachte. Ze had mijn vader en vooral mijn moeder volledig ingepakt. Marije was precies het meisje dat ouders zich wensen als schoondochter. Knap op een beschaafde manier, lief en met een goede baan, zonder daar al te trots op te zijn. Maar het was moeilijk om dat aan haar uit te leggen zonder het neerbuigend te laten klinken.
‘Ach,’ zei ik, ‘het heeft ook tien jaar geduurd voor ze voor het eerst naar me kwamen luisteren.’
‘Ja, dat zei je vanmiddag al. Is daar een reden voor? Ik bedoel… je vindt het vast vervelend.’
Ik haalde mijn schouders op. ‘Een beetje. Ik heb ze nooit duidelijk kunnen maken wat muziek voor me betekent. Wat het is om te spelen. Waarom weet ik niet.’
‘Heb je het wel geprobeerd?’
‘Af en toe Maar als ik erover begon zag ik altijd die blik in hun ogen, als toen ik thuiskwam van de kleuterschool en mijn eerste vinger verftekening liet zien. Op zo’n moment zijn ouders heel trots op je, maar ze gaan er toch niet van uit dat je de rest van je leven door wilt gaan met vingerverven.’
Marije schoot in de lach. ‘Vingerverven. Nou maak je het zelf belachelijk . Zo kan ik het ook moeilijk serieus nemen.’
‘O, ik weet best dat er belangrijker dingen zijn dat trompet spelen. Ik zou alleen niet weten wat.’
Ik zag hoe ze haar gezicht half naar me toe draaide. Het licht van het dashboard scheen groen op haar voorhoofd. “

Adriaan Jaeggi (3 april 1963 – 10 juni 2008)

De Vlaamse schrijver Pieter Aspe (pseudoniem van Pierre Aspeslag) werd geboren in Brugge op 3 april 1953. Zie ook alle tags voor Pieter Aspe op dit blog.

Uit: Blauw Bloed

“Diana  Delanghe, want zo heette ze officieel, betrok een appartement in de Witte Leertouwersstraat op loopafstand van de Coupure, waar Marcus Heydens naar alle waarschijnlijkheid zelfmoord had gepleegd. Het was een trieste buurt. De mensen bleven er wonen omdat er elders geen plaats voor hen was. Het pand in kwestie was een krot met een trapgevel dat onlangs als beschermd monument was geklasseerd en dringend aan renovatie toe was, maar daar had de eigenaar geen oren naar. Hij bleef de huur opstrijken en wachtte geduldig af tot de overheid met een interessant voorstel over de brug zou komen.

Die kans was klein want in de Witte Leertouwersstraat kwamen geen toeristen. Het vervallen monument had daarom geen enkele economische waarde. Van In raadpleegde de naamplaatjes die slordig naast de belknoppen waren aangebracht.

Dat van Diana viel op omdat het nog sneeuwwit was en er Heydens op stond in plaats van Delanghe.

“Ik denk dat ze op de tweede verdieping woont”, zei hij tegen Versavel.

Een van de overburen, een slome veertiger met een uitgezakte bierbuik, observeerde de politionele actie van achter het raam van zijn woning. Toen Van In bij Diana Delanghe aanbelde, riep hij zijn vrouw erbij. Hoewel het mens in de keuken aardappelen aan het schillen was – dat deed ze zittend vanwege haar spataderen – reageerde ze meteen op het verzoek van haar man.

“Ik heb je toch gezegd dat ze iets zouden ondernemen tegen dat tuig van hier rechtover.” De vrouw veegde haar aardappelschiller schoon aan haar schort. Wat moest ze daarop zeggen?

Dat de aangetekende brief die haar man vorig jaar aan het college van burgemeester en schepenen had gericht en waarop nooit een antwoord was gekomen, hoogstwaarschijnlijk niets te maken had met de politiewagen die nu voor de deur stond? Nee,  als ze dat onder zijn neus zou wrijven, zou hij kwaad worden en kreeg ze weer slaag. Dat gebeurde steeds vaker sinds hij zijn baan was kwijtgeraakt.

“Ik hoop dat ze die vuile profiteurs meteen het land uitzetten.”

Pieter Aspe (Brugge, 3 april 1953)

Cover

De Nederlandse dichter en schrijver Frederik van Eeden werd geboren in Haarlem op 3 april 1860. Zie ook alle tags voor Frederik van Eeden op dit blog.

Uit: De kleine Johannes

„Hij dacht aan de diepte van het stille, heldere water voor zich, - hoe gezellig het daar moest zijn, tusschen die waterplanten, in dat vreemde schemerlicht, en dan weer aan de verre, prachtig gekleurde wolken die boven de duinen zweefden, – wat daar wel achter zou zijn en of het heerlijk zou zijn daarheen te kunnen vliegen. Als de zon juist was ondergegaan, stapelden de wolken zich daar zóó opeen, dat ze den ingang van een grot schenen te vormen en in de diepte van die grot schitterde het dan van zachtrood licht. Dat was wat Johannes verlangde. Kon ik daarin vliegen! dacht hij dan. Wat zou wel daar achter zijn? Zou ik daar eenmaal, eenmaal kunnen komen?.....

Maar hoe dikwijls hij dat wenschte, telkens viel de grot in vale, donkere wolkjes uiteen, zonder dat hij er dichter bij konde komen. Dan werd het koud en vochtig aan den vijver en hij moest weêr zijn donker slaapkamertje in het oude huis gaan opzoeken.

Hij woonde daar niet geheel alleen; hij had een vader, die hem goed verzorgde, een hond die Presto en kat die Simon heette. Natuurlijk hield hij van zijn vader het meest, maar Pestro en Simon achtte hij volstrekt niet zooveel beneden hem, als een groot mensch dat zou doen. Hij vertrouwde zelfs meer geheimen aan Presto dan aan zijn vader, en voor Simon gevoelde hij een eerbiedig ontzag. Nu, dat was geen wonder! Simon was een groote kat met glanzig zwart vel en een dikken staart. Men kon hem aanzien dat hij volkomen overtuigd was van zijn eigen grootheid en wijsheid. Hij bleef altijd even deftig en voornaam, zelfs als hij zich verwaardigde even met een rollende kurk te spelen, of achter een boom een vergeten haringkop op te knauwen. Bij de dolle uitgelatenheid van Presto kneep hij minachtend de groene oogen toe en dacht: Nu ja! Die honden weten niet beter.

Begrijpt ge nu dat Johannes ontzag voor hem had? - Met den kleinen bruinen Presto ging hij veel vertrouwelijker om. Het was geen mooi of voornaam, maar een bizonder goedig en schrander hondje, dat nimmer verder dan twee pas van Johannes weg te krijgen was en geduldig zat te luisteren naar de mededeelingen van zijn meester.“

Frederik van Eeden (3 april 1860 – 16 juni 1932)

De Duitse dichter Peter Huchel werd geboren in Lichterfelde bij Berlijn op 3 april 1903. Zie ook alle tags voor Peter Huchel op dit blog.

Die Magd

Klaubholz hat sie im Wald geknackt,
die Kiepe mit Kienzapf gepackt.
Sie hockt mich auf und schürzt sich kurz,
schwankt barfuß durch den Stoppelsturz.

Im Acker knarrt die späte Fuhr.
Die Nacht pecht schwarz die Wagenspur.
Die Geiß, die zottig mit uns streift,
im Bärlapp voll die Zitze schleift.

Exil

Am Abend nahen die Freunde,
die Schatten der Hügel.
Sie treten langsam über die Schwelle,
verdunkeln das Salz,
verdunkeln das Brot
und führen Gespräche mit meinem Schweigen.

Draußen im Ahorn
regt sich der Wind:
Meine Schwester, das Regenwasser
in kalkiger Mulde,
gefangen
blickt sie den Wolken nach.

Geh mit dem Wind,
sagen die Schatten.
Der Sommer legt dir
die eiserne Sichel aufs Herz.
Geh fort, bevor im Ahornblatt
das Stigma des Herbstes brennt.

Sei getreu, sagt der Stein.
Die dämmernde Frühe
hebt an, wo Licht und Laub
ineinander wohnen
und das Gesicht
in einer Flamme vergeht.

Peter Huchel (3 april 1903 – 30 april 1981)

Rond 1947 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e april ook mijn blog van 3 april 2012 deel 2.

03-04-2013 om 18:24 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse schrijver Thomas Glavinic werd geboren op 2 april 1972 in Graz. Zie ook alle tags voor Thomas Glavinic op dit blog.

Uit: Wie man leben soll

“Man liegt unbequem da. Wagt nicht, den steifgewordenen Arm unter dem Körper wegzuziehen. Man befürchtet, diese Bewegung könnte Claudia so verschrecken, daß sie sich die Sache noch einmal überlegt und Hals über Kopf zur Tür hinausstürzt. Doch das Risiko ist es wert. So bewegt man die Lippen auf jene des Mädchens zu. Dabei achtet man darauf, nicht zu hastig vorzugehen. Wenn endlich Mund auf Mund trifft, staunt man über den Eindruck, den diese Intimität erzeugt.

Vorsichtig schiebt man die Zunge in Claudias Mund, ohne sich vom Klopfen seines Herzens irritieren zu lassen. Man bemüht sich, daß es zu keiner Kollision der Gebisse kommt. In ›Das erste Mal‹ hat man gelesen, solches sei der Romantik des Moments abträglich und nur durch Lachen zu kompensieren. Das aber setzt ein gewisses Maß an bereits vorhandener Harmonie voraus. Und so lange ist man ja nicht zusammen. Drei Wochen, was ist das schon.

Beflissen vermeidet man ferner, der Geliebten in den Mund zu speicheln. Jedenfalls in übertriebenem Ausmaß. Ein wenig Speichel bringt Vertrautheit, doch dosis venenum facit.

Die Küsse sind lang und innig.

In regelmäßigen Abständen donnert Mutter mit ihrem Gipsarm, den sie einem Alkoholexzeß verdankt, gegen die versperrte Tür, um den Kindern keine Zeit für eine Schwängerung zu lassen. Vor Claudias Ankunft hat sie allen Ernstes behauptet, sie selbst müsse in diesem Fall für die Alimente aufkommen, da man noch unmündig sei, und daher solle man, wie sie sich ausdrückte, den Hengst im Stall lassen.

Man reagiert nicht. In Claudias Beisein will man der eigenen Mutter unterkühlt-lässig begegnen. Dies wird der Freundin das Gefühl vermitteln, einen reifen Partner gewählt zu haben, der sich wohltuend von den kreidewerfenden, kraftmeiernden und Allotria treibenden Kindsköpfen in ihrer Klasse unterscheidet.”

Thomas Glavinic (Graz, 2 april 1972)

De Franse schrijver Émile Zola werd geboren op 2 april 1840 te Parijs. Zie ook alle tags voor Émile Zola op dit blog.

Uit: La Fortune des Rougon

“Lorsqu’on sort de Plassans par la porte de Rome, située au sud de la ville, on trouve, à droite de la route de Nice, après avoir dépassé les premières maisons du faubourg, un terrain vague désigné dans le pays sous le nom d’aire Saint-Mittre.

L’aire Saint-Mittre est un carré long, d’une certaine étendue, qui s’allonge au ras du trottoir de la route, dont une simple bande d’herbe usée la sépare. D’un côté, à droite, une ruelle, qui va se terminer en cul-de-sac, la borde d’une rangée de masures ; à gauche et au fond, elle est close par deux pans de muraille rongés de mousse, au-dessus desquels on aperçoit les branches hautes des mûriers du Jas-Meiffren, grande propriété qui a son entrée plus bas dans le faubourg. Ainsi fermée de trois côtés, l’aire est comme une place qui ne conduit nulle part et que les promeneurs seuls traversent.

Anciennement, il y avait là un cimetière placé sous la protection de Saint-Mittre, un saint provençal fort honoré dans la contrée. Les vieux de Plassans, en 1851, se souvenaient encore d’avoir vu debout les murs de ce cimetière, qui était resté fermé pendant des années. La terre, que l’on gorgeait de cadavres depuis plus d’un siècle, suait la mort, et l’on avait dû ouvrir un nouveau champ de sépultures à l’autre bout de la ville. Abandonné, l’ancien cimetière s’était épuré à chaque printemps, en se couvrant d’une végétation noire et drue. Ce sol gras, dans lequel les fossoyeurs ne pouvaient plus donner un coup de bêche sans arracher quelque lambeau humain, eut une fertilité formidable. De la route, après les pluies de mai et les soleils de juin, on apercevait les pointes des herbes qui débordaient les murs ; en dedans, c’était une mer d’un vert sombre, profonde, piquée de fleurs larges, d’un éclat singulier. On sentait en dessous, dans l’ombre des tiges pressées, le terreau humide qui bouillait et suintait la sève.”

Émile Zola (2 april 1840 - 29 september 1902)

Paul Cézanne:“Paul Alexis lisant à Emile Zola”, 1869-1870

De joods-Hongaarse schrijver György Konrád werd geboren op 2 april 1933 in Berettyóújfalu (bij Debrecen). Zie ook alle tags voor György Konrád op dit blog.

Uit: Aphorism On The Durability Of Jews

“Jewish reflection bridges, links, comprehends through distancing, and easily swings up from the concrete to the abstract and back: it oscillates.

I see as Jewish this transcendent, surpassing passion, the ability of individuals to break away from their environment, to achieve distance, and to be able to view their own world ironically.

Jews are transcendent in a realistic way. They are not afraid to go past the given borders of the given world, they know there is more to it, they know people live beyond the hills as well.

It is an accommodating, polite, law-abiding non-conformity.

The spiritual basis: individuals having godly dignity of equal rank, integrity, inviolability, the idea of the unity of humanity, every person’s God is the same one.

For Jews, there is no intermediate metaphysical station between man and god, there is no god-man, no man become god.

That which is human should just stay that way.

Moses is a person, David is a person, Jesus is a person, all our fellow-men, all frail, and the truth of each one is partial.

And the messiah can let people await his arrival, he needn’t hurry.

A Jew doesn’t need to be religious; if he doesn’t believe, well then he doesn’t believe God, who is not human, but rather the eternal presence which sees and hears a person, even listens, God is spoken to by the religious.”

György Konrád (Berettyóújfalu, 2 april 1933)

De Nederlandse dichteres en schrijfster Anneke Claus werd geboren op 2 april 1979 in Doetinchem. Zie ook alle tags voor Anneke Claus op dit blog.

Trouwens

besta voor zeventig procent
uit water - u zegt: niets nieuws
onder de zon - u zegt: wij hebben
alle tijd, u neemt luchtig uw hoed af
op het zoveelste station, maar opgelet!
mijn vingers tegen licht gehouden
weten al van hun sterfelijkheid
straks liggen ze gevouwen
in mijn schoot - nog strelen ze
uw zachte huid, nog willen ze
om nieuw leven te planten
in dezelfde aarde wroeten
die hen verderop bedekken zal
het einde kent u wel uit uw
zorgvuldig weggestopte dromen
ik neem die trein en u blijft achter
op dat kolkende perron - ik gaf u
achteloos mijn sleutels, dat is al
pas als het fluitsignaal klinkt snapt u
het: u ziet mij voor het laatst achter
een boek verdwijnen - ik sla
verstrooid een bladzij om.

Anneke Claus (Doetinchem, 2 april 1979)

De Amerikaanse dichteres Anne Waldman werd geboren op 2 april 1945 in Millville, New Jersey. Zie ook alle tags voor Anne Waldman op dit blog.

Manatee/Humanity (Fragment)

sing manatee, manatee (you’d better praise all you can he said) all the trembling day

& passing before her captivity

                        reiterating a chant of manatee

I began

the manatee is found in shallow slow-moving rivers

the manatee moves in estuaries moves in saltwater bays

the manatee in moving moves gently

the manatee is to be found in canals & coastal areas

the manatee is a migratory animal

the manatee is gentle & slow moving

the manatee in slow-moving rivers slowly

the manatee is completely herbivorous

the West Indian manatee has no natural enemies

the manatee has no natural enemies but unnatural man

the manatee is constantly threatened by man unnaturally

man with his boats & plastic & attitude

the manatee often drowns in canal locks of man

man who makes no concession to manatee

the manatee dies in flood control structures

man who makes no concession to manatee nor cares of manatee

Anne Waldman (Millville, 2 april 1945)

De Italiaanse schrijver en avonturier Giacomo Girolamo Casanova werd geboren in Venetië op 2 april 1725. Zie ook alle tags voor Giacomo Casanova op dit blog.

Uit: The memoirs of Jacques Casanova de Seingalt (Vertaald door Arthur Machen)

“Bettina put on throughout the day a cheerful and happy look. In the evening she dressed herself for the ball; but suddenly an attack of sickness, whether feigned or real I did not know, compelled her to go to bed, and frightened everybody in the house. As for myself, knowing the whole affair, I was prepared for new scenes, and indeed for sad ones, for I felt that I had obtained over her a power repugnant to her vanity and self-love. I must, however, confess that, in spite of the excellent school in which I found myself before I had attained manhood, and which ought to have given me experience as a shield for the future, I have through the whole of my life been the dupe of women. Twelve years ago, if it had not been for my guardian angel, I would have foolishly married a young, thoughtless girl, with whom I had fallen in love: Now that I am seventy-two years old I believe myself no longer susceptible of such follies; but, alas! that is the very thing which causes me to be miserable.

The next day the whole family was deeply grieved because the devil of whom Bettina was possessed had made himself master of her reason. Doctor Gozzi told me that there could not be the shadow of a doubt that his unfortunate sister was possessed, as, if she had only been mad, she never would have so cruelly ill-treated the Capuchin, Prospero, and he determined to place her under the care of Father Mancia.