De Amerikaanse dichter en schrijver Paul Laurence Dunbar werd geboren op 27 juni 1872 in Dayton, Ohio. Dunbar was de zoon van voormalige slaven uit Kentucky. Hij volgde de middelbare school in Dayton; daar was hij de enige Afro-Amerikaan in zijn klas. Een van zijn klasgenoten was Orville Wright, voor wiens familie Pauls moeder werkte. Al tijdens zijn schooltijd gaf hij voor het eerst blijk van zijn literaire talent. Hij was lid van de literaire kring en uitgever van de schoolkrant. Met de steun van de gebroeders Wright was hij in staat om zijn eerste krant “The Dayton Tattler” te publiceren. Na de middelbare school werkte hij, gedwongen door zijn financiële situatie, als liftboy. Op een bijeenkomst van de westerse Vereniging van Schrijvers in 1892 werd hij uitgenodigd door een vroegere leraar om gedichten voor te dragen en hij maakte daarmee zoveel indruk dat hij een aanbevelingsbrief van de beroemde dichter James Whitcomb Riley ontving. In hetzelfde jaar publiceerde hij zijn eerste dichtbundel “Oak and Ivy”. Nadat hij verhuisd was naar Chicago, ontmoette hij Frederick Douglass, die hem omschreef als "the most promising young colored man in America." Dunbars gedichten verschenen in bekende kranten als The New York Times. Met zijn tweede dichtbundel “Majors and Minors” - Majors staat voor tekst in het standaard Engels en Minors voor teksten in dialect - was hij zo succesvol dat hij uitgenodigd werd voor een ​​zes maanden durende lezingentour door Engeland. Na zijn terugkeer in Amerika kreeg hij een baan bij de Library of Congress in Washington. Daar ontmoette hij en trouwde hij met de schrijfster Alice Ruth Moore. In Washington ontstond een roman en twee dichtbundels. Ook schreef hij in deze tijd enkele libretti. Toen bij Dunbar in 1898 tuberculose geconstateerd werd keerde hij terug naar Dayton en wijdde zich uitsluitend aan het schrijven en aan lezingen. In 1902 scheidde hij van zijn vrouw. Dunbar was een van de eerste zwarte dichter die in de Verenigde Staten erkenning gekregen.

The Corn-Stalk Fiddle

When the corn’s all cut and the bright stalks shine
Like the burnished spears of a field of gold;
When the field-mice rich on the nubbins dine,
And the frost comes white and the wind blows cold;
Then its heigho fellows and hi-diddle-diddle,
For the time is ripe for the corn-stalk fiddle.

And you take a stalk that is straight and long,
With an expert eye to its worthy points,
And you think of the bubbling strains of song
That are bound between its pithy joints—
Then you cut out strings, with a bridge in the middle,
With a corn-stalk bow for a corn-stalk fiddle.

Then the strains that grow as you draw the bow
O’er the yielding strings with a practiced hand!
And the music’s flow never loud but low
Is the concert note of a fairy band.
Oh, your dainty songs are a misty riddle
To the simple sweets of the corn-stalk fiddle.

When the eve comes on and our work is done
And the sun drops down with a tender glance,
With their hearts all prime for the harmless fun,
Come the neighbor girls for the evening’s dance,
And they wait for the well-known twist and twiddle,
More time than tune—from the corn-stalk fiddle.

Then brother Jabez takes the bow,
While Ned stands off with Susan Bland,
Then Henry stops by Milly Snow
And John takes Nellie Jones’s hand,
While I pair off with Mandy Biddle,
And scrape, scrape, scrape goes the corn-stalk fiddle.

“Salute your partners,” comes the call,
“All join hands and circle round,”
“Grand train back,” and “Balance all,”
Footsteps lightly spurn the ground,
“Take your lady and balance down the middle”
To the merry strains of the corn-stalk fiddle.

So the night goes on and the dance is o’er,
And the merry girls are homeward gone,
But I see it all in my sleep once more,
And I dream till the very break of dawn
Of an impish dance on a red-hot griddle
To the screech and scrape of a corn-stalk fiddle.

 
Paul Laurence Dunbar (27 juni 1872 - 9 februari 1906)

27-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nigeriaans-Amerikaanse schrijver, fotograaf en kunsthistoricus Teju Cole werd geboren op 27 juni 1975 in Kalamazoo, Michigan. Cole en zijn moeder keerden kort na zijn geboorte terug naar Lagos, Nigeria, waar zijn vader zich na het behalen van zijn MBA aan de Western Michigan University bij hen voegde. Cole ging op 17-jarige leeftijd terug naar de VS om een jaar lang te studeren aan de Western Michigan University, waarna hij overstapte naar Kalamazoo College, waar hij in 1996 zijn bachelor behaalde. Een studie medicijnen aan de Universiteit van Michigan gaf hij op om zichin te schrijven voor een programma Afrikaanse kunstgeschiedenis aan de School of Oriental and African Studies en uiteindelijk behaalde hij een doctoraat in de kunstgeschiedenis aan de Columbia University. Cole schreef drie boeken: een novelle: “Every Day is for the Thief”, een roman, Open City en een verzameling van meer dan 40 essays: “Known and Strange Things”, gepubliceerd in 2016. Van juni tot november 2014 was hij 'writer in residence' van de Literaturhaus Zürich en de PWG Foundation in Zurich. “Open City” werd vertaald in tien talen en over het algemeen door de critici positief ontvangen. Cole levert regelmatig bijdragen aan The New York Times, Qarrtsiluni, Granta, The New Yorker, Transition, The New Inquiry, en A Public Space en hij is fotografie criticus van New York Times Magazine.

Uit: Open City

“And so when I began to go on evening walks last fall, I found Morningside Heights an easy place from which to set out into the city. The path that drops down from the Cathedral of St. John the Divine and crosses Morningside Park is only fifteen minutes from Central Park. In the other direction, going west, it is some ten minutes to Sakura Park, and walking northward from there brings you toward Harlem, along the Hudson, though traffic makes the river on the other side of the trees inaudible. These walks, a counterpoint to my busy days at the hospital, steadily lengthened, taking me farther and farther afield each time, so that I often found myself at quite a distance from home late at night, and was compelled to return home by subway. In this way, at the beginning of the final year of my psychiatry fellowship, New York City worked itself into my life at walking pace.
Not long before this aimless wandering began, I had fallen into the habit of watching bird migrations from my apartment, and I wonder now if the two are connected. On the days when I was home early enough from the hospital, I used to look out the window like someone taking auspices, hoping to see the miracle of natural immigration. Each time I caught sight of geese swooping in formation across the sky, I wondered how our life below might look from their perspective, and imagined that, were they ever to indulge in such speculation, the high-rises might seem to them like firs massed in a grove. Often, as I searched the sky, all I saw was rain, or the faint contrail of an airplane bisecting the window, and I doubted in some part of myself whether these birds, with their dark wings and throats, their pale bodies and tireless little hearts, really did exist. So amazed was I by them that I couldn’t trust my memory when they weren’t there.
Pigeons flew by from time to time, as did sparrows, wrens, orioles, tanagers, and swifts, though it was almost impossible to identify the birds from the tiny, solitary, and mostly colorless specks I saw fizzing across the sky. While I waited for the rare squadrons of geese, I would sometimes listen to the radio. I generally avoided American stations, which had too many commercials for my taste — Beethoven followed by ski jackets, Wagner after artisanal cheese — instead tuning to Internet stations from Canada, Germany, or the Netherlands. And though I often couldn’t understand the announcers, my comprehension of their languages being poor, the programming always met my evening mood with great exactness. Much of the music was familiar, as I had by this point been an avid listener to classical radio for more than fourteen years, but some of it was new. There were also rare moments of astonishment, like the first time I heard, on a station broadcasting from Hamburg, a bewitching piece for orchestra and alto solo by Shchedrin (or perhaps it was Ysaÿe) which, to this day, I have been unable to identify.

 
Teju Cole (Kalamazoo, 27 juni 1975)

27-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter, schrijver en kunstcriticus Francis Russell "Frank" O'Hara werd geboren op 27 juni 1926 in Baltimore als zoon van Russell Joseph O'Hara en Katherine (née Broderick) en groeide op in Grafton, Massachusetts. Hij bezocht de St. John's High School. Eigenlijk was hij geboren maart, maar zijn ouders hadden zijn ware geboortedatum veranderd omdat hij verwekt werd buiten het huwelijk. Hij studeerde piano aan het New England Conservatory in Boston in de jaren 1941-1944 en diende in de Stille Zuidzee en Japan op de destroyer USS Nicholas tijdens WO II. Met de financiële middelen die voor veteranen ter beschikking werden gesteld ging hij naar Harvard University, waar de kunstenaar en schrijver Edward Gorey zijn kamergenoot was. O'Hara werd sterk beïnvloed door de beeldende kunst en hedendaagse muziek, die zijn eerste liefde was (hij bleef zijn hele leven een goede pianist). Zijn favoriete dichters waren Pierre Reverdy, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Boris Pasternak en Vladimir Majakovski. Op Harvard ontmoette O'Hara John Ashbery en begon hij met het publiceren van gedichten in de Harvard Advocate. Ondanks zijn liefde voor muziek veranderde O'Hara zijn hoofdvak en hij studeerde af in 1950 met een graad in Engels. Daarna bezocht hij de Universiteit van Michigan in Ann Arbor. In Michigan won hij een Hopwood Award en behaalde hij zijn MA in Engelse literatuur in 1951. In de herfst verhuisde O'Hara naar een appartement in New York City met Joe LeSueur, die zijn kamergenoot en soms minnaar zou zijn voor de komende 11 jaar. Het was in deze tijd dat hij begon les te geven aanThe New School. O'Hara was actief in de kunstwereld, werkte als recensent voor ARTnews, en in 1960 was hij assistent-conservator expositie schilderijen en beeldhouwwerken van het Museum of Modern Art. Hij was ook bevriend met de kunstenaars Willem de Kooning, Norman Bluhm, Larry Rivers en Joan Mitchell. In de vroege ochtenduren van 24 juli 1966, werd O'Hara aangereden door een jeep op het strand Fire Island. Hij stierf de volgende dag aan een gescheurde lever. Zijn poëzie toont de invloed van abstract expressionisme, surrealisme, de Russische poëzie en dichters van het Franse symbolisme en door William Carlos Williams. O’Hara wordt beschouwd als een leidende figuur in de New York School-een informele groep van kunstenaars, schrijvers en muzikanten die inspiratie putte uit jazz, surrealisme, abstract expressionisme, action painting en hedendaagse avant-gardistische kunststromingen.

Why I Am Not A Painter

I am not a painter, I am a poet.
Why? I think I would rather be
a painter, but I am not. Well,

for instance, Mike Goldberg
is starting a painting. I drop in.
"Sit down and have a drink" he
says. I drink; we drink. I look
up. "You have SARDINES in it."
"Yes, it needed something there."
"Oh." I go and the days go by
and I drop in again. The painting
is going on, and I go, and the days
go by. I drop in. The painting is
finished. "Where's SARDINES?"
All that's left is just
letters, "It was too much," Mike says.

But me? One day I am thinking of
a color: orange. I write a line
about orange. Pretty soon it is a
whole page of words, not lines.
Then another page. There should be
so much more, not of orange, of
words, of how terrible orange is
and life. Days go by. It is even in
prose, I am a real poet. My poem
is finished and I haven't mentioned
orange yet. It's twelve poems, I call
it ORANGES. And one day in a gallery
I see Mike's painting, called SARDINES.

Homosexuality

So we are taking off our masks, are we, and keeping
our mouths shut? as if we'd been pierced by a glance!

The song of an old cow is not more full of judgment
than the vapors which escape one's soul when one is sick;

so I pull the shadows around me like a puff
and crinkle my eyes as if at the most exquisite moment

of a very long opera, and then we are off!
without reproach and without hope that our delicate feet

will touch the earth again, let alone "very soon."
It is the law of my own voice I shall investigate.

I start like ice, my finger to my ear, my ear
to my heart, that proud cur at the garbage can

in the rain. It's wonderful to admire oneself
with complete candor, tallying up the merits of each

of the latrines. 14th Street is drunken and credulous,
53 rd tries to tremble but is too at rest. The good

love a park and the inept a railway station,
and there are the divine ones who drag themselves up

and down the lengthening shadow of an Abyssinian head
in the dust, trailing their long elegant heels of hot air

crying to confuse the brave "It's a summer day,
and I want to be wanted more than anything else in the world."

 
Frank O'Hara (27 juni 1926 - 25 juli 1966)

27-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Afrocaraïbische schrijver en politicus Aimé Césaire werd geboren op 26 juni 1913 in Basse-Pointe, Martinique. Zie ook alle tags voor Aimé Césaire op dit blog.

The Woman and the Flame

A bit of light that descends the springhead of a gaze
twin shadow of the eyelash and the rainbow on a face
and round about
who goes there angelically
ambling
Woman the current weather
the current weather matters little to me
my life is always ahead of a hurricane
you are the morning that swoops down on the lamp a night stone
   between its teeth
you are the passage of seabirds as well
you who are the wind through the salty ipomeas of consciousness
insinuating yourself from another world
Woman
you are a dragon whose lovely color is dispersed and darkens so
   as to constitute the
inevitable tenor of things
I am used to brush fires
I am used to ashen bush rats and the bronze ibis of the flame
Woman binder of the foresail gorgeous ghost
helmet of algae of eucalyptus
                             dawn isn’t it
                             and in the abandon of the ribbands
                             very savory swimmer

Vertaald door Clayton Eshleman

Mississipi

Too bad for you men who don’t notice that my eyes remember
slings and black flags
which murder with each blink of my Mississipi lashes

Too bad for you men who do not see who do not see anything
not even the gorgeous railway signals formed under my eyelids by the black and red discs
of the coral snake that my munificence coils in my Mississipi tears

Too bad for you men who do not see that in the depth of the reticule where chance has
deposited our Mississipi eyes

there waits a buffalo sunk to the very hilt of the swamp’s eyes
Too bad for you men who do not see that you cannot stop me from building to his fill

egg-headed islands of flagrant sky
under the calm ferocity of the immense geranium of our sun.

Vertaald door Clayton Eshleman en A. James Arnold

 
Aimé Césaire (26 juni 1913 – 17 april 2008)
Muurschildering in Bagnolet, Frankrijk

De Nederlandse dichteres Jacqueline Elisabeth van der Waals werd geboren op 26 juni 1868 in Den Haag. Zie ook alle tags voor Jacqueline van der Waals op dit blog.

Afscheid

Eén ogenblik van het voorbije leven
Als voor 't bewogen spiegelvlak te staan
Van rimplend water, dat met stadig beven,
Het beeld, eer het tot stand komt, doet vergaan.
De vorm te zien, die in het water drijft,
Onzuiver zo van kleuren als contouren,
Die, vluchtig bij het allerlichtst beroeren,
Geen wezen heeft, dat in zichzelf beklijft...

En heen te gaan - en niets dat achter blijft
Dan dingen, die wij meenden te bezitten,
En niet ons eigen waren, die als klitten
Nog hechten in de plooien van ons kleed,
Maar die wij van ons doen, zoals we leed
En bitterheid en zorgen van ons deden,
Als niet van ons, als dingen van 't verleden...

Een oogwenk voor het vlottend watervlak te staan
En naar 't verwarde spiegelbeeld te staren,
Dat nog de trekken draagt, die de onze waren,
En stil en eenzaam heen te gaan.

Avondnevel

O, die blinkend witte nevel over de venen! de uitgestrekte,
Grote, stille nevelzee, wier waatren de aarde bedekten!

Wij liepen des avonds tegen
De tijd, dat de zon onderging,
Samen op stille wegen
Door het moeras en zwegen
Van verwondering.
Slechts hoopjes turf en daken
Van donkere huisjes staken
Zwart uit de nevel omhoog.
Ze was zo stil, zo zonderling,
Die zee, waar niets bewoog.

O, die zwarte, grillige heuvelkust,
Die met haar brede lijn,
Scheidde de blinkende nevelrust
Van 't gloeiende karmijn!
Want boven de donkere landen
Stond vuurrood de hemel te branden
Met onheilspellende schijn.

Ik werd onrustig en ik zocht
Een woord, dat de stilte verbreken mocht.
Ik keek in de zon, in het nevelmeer....
Het zwijgen werd pijnlijk.
De avond, de aarde, mijn leven werd zeer,
zeer onwaarschijnlijk.

 
Jacqueline van der Waals (26 juni 1868 – 29 april 1922)
Cover 

De Canadese schrijver Yves Beauchemin werd geboren op 26 juni 1941 in Rouyn-Noranda, Quebec. Zie ook alle tags voor Yves Beauchemin op dit blog.

Uit: Le Matou

“-Qu'est-ce que je vais faire de tout cet alphabet? se demandait Florent, de plus en plus intrigué.
- Va la vendre dans un magasin d'antiques, lui suggéra Slipskin et il lui fournit sur-le-champ l'adresse de l'établissement de son père.
Deux jours passèrent. la générosité de son bienfaiteur ne donnait pas de signes de fatigue. Florent résolut d'aller au fond de l'affaire et de recevoir lui-même son prochain colis. Il se leva à l'aube et s'installa à son bureau devant une tasse de café.
À six heures vingt, il entendit une auto stopper devant Musipop. Bondissant de sa chaise, il courut ouvrir la porte et se retrouva nez à nez avec un infirme loqueteux, à la barbe hirsute, au visage creusé, qui le regardait d'un air stupide, la bouche béante.
- Mo... mo... mossieu Bwazono, bafouilla-t-il en lui tendant un colis, pendant que l'auto démarrait avec fracas.
Florent le considéra un instant, puis se retira dans le bureau. L'infirme déposa le colis par terre et s'avança au milieu de la rue, tournant la tête de tous côtés, complètement désemparé.
(…)

- Votre père sur la deuxième ligne, fit mademoiselle Relique dont la voix, aggravée par le récepteur, avait la douceur de la broche piquante.
- Salut, lança Florent, je m'achète un restaurant.
- Hein ? Quoi ? Que c'est que tu me dis là ?
- Oui, je m'achète une restaurant. La Binerie, sur la rue Mont-Royal.
- Es-tu sérieux ? La Binerie ? C'est un très bon spot, ça. J'allais manger là durant la guerre. Mais tu veux rire. Jamais je ne croirai…
- Je te raconterai. Pour l'instant, je suis un peu pressé. Dis donc, tu connais un peu le milieu des affaires, toi… As-tu déjà entendu parler d'un bonhomme du nom d'Egon Ratablavasky ?
- Egon quoi ? Minute! Laisse-moi prendre un crayon et répète-moi ça lentement, mon blond. Je vais m'informer, fit-il après avoir noté. Fie-toi sur moi, j'ai le nez long et le bras sans fin. Ah oui! Pendant que j'y pense : ta mère fait demander si vous venez souper dimanche? "

 
Yves Beauchemin (Rouyn-Noranda, 26 juni 1941)

De Duitse schrijfster Elisabeth Büchle werd geboren op 26 juni 1969 in Trossingen, Baden-Württemberg. Zie ook alle tags voor Elisabeth Büchle op dit blog.

Uit: Unter dem Polarlicht

„Die künstliche Beleuchtung des Büros im Bankgebäude surrte leise vor sich hin, während Chiara Kilians Finger der Tastatur ein schnelles Stakkato an Klackgeräuschen abverlangte. Die Frau auf dem Stuhl gegeniiber rutschte unruhig umher. Sie hatte ihr Anliegen geschäftsmäßig und detailliert vorgetragen, doch nun verriet ihre Körpersprache ihre innere Aufregung.
Chiara lächelte die Eingabemaske mehr traurig als fröhlich an.
Sie fand Noa Schochs Idee von einem Blumen-Geschenk-Bücher-Café in einem reinen Wohngebiet in Freiburg interessant, ahnte jedoch, dass die Finanzierung durch die Bank, bei der Chiara morgen genau ein halbes Jahr angestellt war, nicht zustande kommen würde. Mit ihren 22 Jahren war Noa noch ein Jahr jünger als Chiara und hatte bis auf eine gut durchdachte und bezaubernde Geschäftsidee keine Sicherheiten vorzuweisen.
Sie wollte der hübschen Rothaarigen gerade mitteilen, wie gering ihre Chancen waren. als es an der Tür klopfte. Einer der neuen Auszubildenden - ihr Namensgedächtnis verweigerte wieder einmal seinen Dienst - kam herein und sagte, ohne die Kundin zu beachten: „Frau Kilian, Sie werden von Herrn Meier erwartet.“
„Zwei Minuten, bitte“, erwiderte Chiara Freundlich und warf Noa einen cntschulcligenden Blick zu.
„Er sagte aber sofort!“, widersprach der jugendliche und trat neben sie, als plane er, ihr den Drehstuhl unter dem Hintern wegzuziehen. „Ich kümmere mich so lange um „Frau Schoch“. brummte Chiara und stand auf. Dieser junge Mann würde es weit bringen, dessen war sie sich gewiss. „Entschuldigen Sie mich bitte. Ich bin gleich wieder für Sie da.“

 
Elisabeth Büchle (Trossingen, 26 juni 1969)

De Engelse dichter en schrijver Laurence Edward Alan "Laurie" Lee werd geboren in Stroud, Gloucestershire op 26 juni 1914. Zie ook alle tags voor Laurie Lee op dit blog.

Day of These Days

Such a morning it is when love
leans through geranium windows
and calls with a cockerel's tongue.

When red-haired girls scamper like roses
over the rain-green grass;
and the sun drips honey.

When hedgerows grow venerable,
berries dry black as blood,
and holes suck in their bees.

Such a morning it is when mice
run whispering from the church,
dragging dropped ears of harvest.

When the partridge draws back his spring
and shoots like a buzzing arrow
over grained and mahogany fields.

When no table is bare,
and no beast dry,
and the tramp feeds on ribs of rabbit.

 
Laurie Lee (26 juni 1914 – 13 mei 1997)

De Amerikaanse schrijfster Pearl S. Buck werd geboren in Hillsboro West-Virginia, op 26 juni 1892. Zie ook alle tags voor Pearl S. Buck op dit blog en eveneens alle tags voor P. S. Buck.

Uit: The good earth

“And out of his heaviness there stood out strangely but one clear thought and it was a pain to him, and it was this, that he wished he had not taken the two pearls from O-lan that day when she was washing his clothes at the pool, and he would never bear to see Lotus put them in her ears again.”
(…)

“When the rich are too rich there are ways, and when the poor are too poor there are ways. Last winter we sold two girls and endured, and this winter, if this one my woman bears is a girl, we will sell again. One slave I have kept—the first. The others it is better to sell than to kill, although there are those who prefer to kill them before they draw breath. This is one of the ways when the poor are too poor. When the rich are too rich there is a way, and if I am not mistaken, that way will come soon.”
(…)

“Spring passed and summer passed into harvest and in the hot autumn sun before winter comes Wang Lung sat where his father had sat against the wall. And he thought no more about anything now except his food and his drink and his land. But of his land he thought no more what harvest it would bring or what seed would be planted or of anything except of the land itself, and he stooped sometimes and gathered some of the earth up in his hand and he sat thus and held it in his hand, and it seemed full of life between his fingers. And he was content, holding it thus, and he thought of it fitfully and of his good coffin that was there; and the kind earth waited without haste until he came to it.”

 
Pearl S. Buck (26 juni 1892 – 6 maart 1973) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

26-06-2016 om 11:37 geschreven door Romenu  

Duitse schrijver Stefan Andres werd geboren op 26 juni 1906 in Breitwies bij Trier. Zie ook alle tags voor Stefan Andres op dit blog.

Uit: Wir sind Utopia

“Die enge, düstere Gassenrinne fuhr der Wagen langsam dahin, wiewohl kein Mensch, weder Zivilist noch Soldat, ihm begegnete. Auf dem weiten, gleißenden Platz nahm er die Kehre, und im Schatten vor der Freitreppe der in ihrem starrenden Prunk unfreudig wirkenden Barockfassade des Karmeliterklosters stand er dann still.
Unter der Pforte erschien auf das groblässige Signal des Wagens hin ein Offizier, von einem Sergeanten und einem Soldaten begleitet, welche die Ankömmlinge mit düster gleichmütigen Blicken empfingen.
Die sechs Bajonette sprangen sofort auf das Pflaster, ein Kommando schnarrte, und die Lehmgestalten erhoben sich mühsam, traten ein paarmal hin und her und sprangen ebenfalls, nachdem sie die eingeschlafenen Füße zuvor möglichst tief hatten herabkommen lassen, vorsichtig auf das Pflaster.
Es waren über zwanzig Gefangene, die im Karmeliterkloster untergebracht werden sollten. Seine Geräumigkeit und vergitterten Fenster machten den Bau für seine neue Bestimmung noch geeigneter; zudem lag das Kloster mit der Hinterfront an der Stadtmauer, und da ging es aus den Fenstern des ersten Stockes über fünfzehn Meter tief jäh hinunter. Das war ein weiterer Vorteil für die Wachhabenden, denn das etwa zweihundert Gefangene beherbergende Lager konnte so mit einer schwachen Besatzung auskommen, die in der Tat nur aus einem Leutnant, einem Sergeanten und zwei Soldaten bestand.
Freilich lagen in der Stadt noch einige Fliegerabwehrbatterien und leichte Kraftfahrverbände, die auf den Einsatz warteten.“

 
Stefan Andres (26 juni 1906 - 29 juni 1970)

De Deense schrijver Martin Andersen-Nexø werd geboren op 26 juni 1869 in Kopenhagen. Zie ook alle tags voor Martin Andersen-Nexø op dit blog.

Uit:Die Passagiere der leeren Plätze (Vertaald door Ellen Schou en Karl Schodder)

„Aber eines Tages hielt ich dann doch eine gewaltige Summe Geldes in der Hand: vierhundert Kronen, für die ich nach Italien fahren sollte; die unfassbar gutherzige Frau hatte sie herangeschafft. Es ist nicht zu sagen, wie mir zumute war; dem Tode war ich entschlüpft, und dem noch Schlimmeren — der Sklaverei — ebenfalls! Wie ein Sperling, der durch wunderbaren Zufall aus dem Rachen der Katze entkommt, flatterte ich davon, halbtot, aber froh und warm im Herzen. Ich war — im letzten Augenblick — auf die Sonnenseite des Daseins versetzt worden; jetzt war ich an der Reihe, Sonne zu schlecken!
Aber war da Platz für mich? Und würden jene, die dort schon saßen, mit mir zu tun haben wollen — oder würden sie mich hetzen wie einen fremden Köter, der dort nichts zu suchen hätte?
Es war ganz merkwürdig, ins Lager der Auserwählten versetzt zu werden, zu denen, deren Leben so viel mehr galt, dass Reisen in den Süden dafür aufgewendet wurden. Wenn ich auch nur dritter Klasse fuhr, so nahm sich vor dem Hintergrund des Zwecks der Reise doch alles ganz anders aus. Mein Leben sollte gerettet werden, während alle die anderen, meine Leidensgefährten, in ihrem Elend stecken blieben! Ich empfand zugleich ein Gefühl des Auserwähltseins und der Fahnenflucht — der Treulosigkeit gegenüber allen jenen, mit denen ich ein Schicksal gemeinsam hatte.
Und ich war aus meiner Arme-Leute-Ergebenheit herausgerissen worden. Ich entdeckte rasch, dass es auf der Sonnenseite des Daseins Platz genug gab, für mich und viele andere; überall fuhren die Züge halbleer, während jene, die hätten mit dabei sein sollen, irgendwo im Dunkel saßen und verkamen. Warum wagten sie sich nicht hervor und machten ihr Recht geltend? Und warum war ich selber so geniert und verschüchtert, als ob ich ein Schmarotzer wäre?
Schon die erste Nacht der Reise von der schleswigschen Grenze bis zur Hauptstadt wurde mir zu einer unvergesslichen Lektion, mich nicht deshalb als auserwählt zu betrachten, weil ich zufällig einem Menschen begegnet war, der in mein Schicksal eingegriffen und mich aus meinem Zusammenhang, aus dem Zusammenhang des Elends herausgerissen hatte.“

 
Martin Andersen-Nexø (26 juni 1869 – 1 juni 1954)
Portret door Knud Aage Larsen, 1934.

De Engelse dichter en schilder Branwell Brontë werd op 26 juni 1817 geboren in Thornton, Yorkshire. Zie ook alle tags voor Branwell Brontë op dit blog.

Epistle To The Labouring Poor (Fragment)

Your mean attire and scanty fare
Are, doubtless, springs of bitter care,
Expose you blushing, trembling, bare,
To haughty scorn;
Yet murmur not in black despair,
Nor weep forlorn.

You see that lordling glittering ride
In all the pomp of wealth and pride,
With lady lolling at his side,
And train attendant:
'Tis all, when felt and fairly tried,
But care resplendent.

As riches grow his wants increase,
His passions burn and gnaw his peace,
Ambition foams like raging seas
And breaks the rein,
Excess produces pale disease
And racking pain.

Compared with him thrice happy you;
Though small your stock your wants are few,
Each wild desire your toils subdue,
And sweeten rest,
Remove all fancied ills from view,
And calm your breast.

 
Branwell Brontë (26 juni 1817 – 24 september 1848)
 

De Bengaals – Indische dichter, schrijver, essayiste en journalist Bankim Chandra Chatterjee werd geboren op 26 juni 1838 in Kanthalpura. Zie ook alle tags voor Bankim Chandra Chatterjee op dit blog.

Uit: The Poison Tree (Vertaald door Miriam S. Knight)

“It was not quite an ordinary house, but it had no sign of prosperity. The door-frames were broken and dirty; there was no trace of human occupation—only owls, mice, reptiles, and insects gathered there. The light came only from one side. Nagendra saw some articles of furniture for human use; but everything indicated poverty. One or two cooking vessels, a broken oven, three or four brass dishes—these were the sole ornaments of the place. The walls were black; spiders' webs hung in the corners; cockroaches, spiders, lizards, and mice, scampered about everywhere. On a dilapidated bedstead lay an old man who seemed to be at death's door; his eyes were sunk, his breath hurried, his lips trembling. By the side of his bed stood an earthen lamp upon a fragment of brick taken from the ruins of the house. In it the oil was deficient; so also was it in the body of the man. Another lamp shone by the bedside—a girl of faultlessly fair face, of soft, starry beauty.
Whether because the light from the oil-less lamp was dim, or because the two occupants of the house were absorbed in thinking of their approaching separation, Nagendra's entrance was unseen. Standing in the doorway, he heard the last sorrowful words that issued from the mouth of the old man. These two, the old man and the young girl, were friendless in this densely-peopled world. Once they had had wealth, relatives, men and maid servants—abundance of all kinds; but by the fickleness of fortune, one after another, all had gone. The mother of the family, seeing the faces of her son and daughter daily fading like the dew-drenched lotus from the pinch of poverty, had early sunk upon the bed of death. All the other stars had been extinguished with that moon. The support of the race, the jewel of his mother's eye, the hope of his father's age, even he had been laid on the pyre before his father's eyes. No one remained save the old man and this enchanting girl. They dwelt in this ruined, deserted house in the midst of the forest. Each was to the other the only helper.”

 
Bankim Chandra Chatterjee (26 juni 1838 – 8 april 1894)
Cover 

De Thaise dichter Sunthorn Phu werd geboren op 26 juni 1786 in Bangkok. Zie ook alle tags voor Sunthorn Phu op dit blog.

Uit: Phra Aphai Mani (Vertaald door Prince Prem Burachat)

“The two pupils made rapid advance in their studies. The professor of music took Phra Abhai Mani to the top of a mountain to play his flute, and what he learned was no common kind of flute-playing.
When he played, all the wild animals in the forest - even tigers and elephants - forgot to eat and came to listen, enraptured by the magic notes that came out of the musical instrument. Within seven months, Phra Abhai Mani had completely mastered the art of music, with which he could charm the hearts of men and lull them to sleep or make them fall in with his desires. His instruction finished, the professor handed him back his ring : he desired no payment from a pupil such as Phra Abhai Mani. So Phra Abhai Mani, full of gratitude, took leave of him and rejoined his brother, who had likewise completed his course. Sri Suvarna now knew all there was to be known about military tactics and could handle any weapon with infinite skill. He had als o been handed back his ring on completing his studies. There was nothing to prevent the two brothers from returning to their father's palace with all due speed.
On their arrival, they went straight to the hall where Sudasna was giving audience. As soon as the Prince saw his sons, he beamed with pleasure, and called them to his side. At once he began to ask how they had fared. But when he heard how his elder son has been learning to play the flute, and his younger son had spent his time wielding common weapons, his pleasure turned to anger, and, stamping his royal foot, said in his rage
"I do not wish to hear an not wish to hear any more! Music! Music is fit only for hired minstrels and entertainers. Why, even the women in my palace can learn to play music. And a knowledge of common weapons is suitable only for common soldiers. What have the sons of princes to do with such things? You have both put me to shame. I cannot let you stay in my palace. I ought to drive you out. You have been away a whole year, wasting your time, and then you come to annoy me with your foolish talk.”

 
Sunthorn Phu (26 juni 1786 - ? 1855)
Beeld in het wassenbeelden museum in Nakhon Pathom

De Amerikaanse toneel- en draaiboekschrijver Sidney Howard werd geboren op 26 juni 1891 in Oakland, Californië. Zie ook alle tags voor Sidney Howard op dit blog.

Uit: The Story Gets a Treatment

“The talking picture should, if possible, never pause to talk about itself. This is a lesson which many directors and writers in Hollywood have still to learn. One still sees too many picture scenes which are no more than photographed play scenes. By this I mean scenes in which the director has deluded himself into the belief that he is satisfying the action demands of the picture medium by moving his camera round and about a theater stage and cutting from close-up of A to close-up of B.
Dialogue scenes of talking pictures should be written as though each were a full-rate cable, for every word of which the writer has to pay out of his own pocket.
Length hangs like doom over any picture. All producers and directors seem to have one weakness in common. They are unwilling to face the fact that their scripts are too long, and proceed in the delusion that they will not need cutting after the film has been shot and put together. The picture which is cut to length in script can be smoothly cut and the cuts blended over so that they will not afterwards be apparent. The picture which is shot from an over-length script and cut after it has been put together will always show the bad joints of crude carpentry.
The day of important original screenplays is near, when our O'Neills and Kaufmans will be writing for the screen as independently as they now write for the stage and arranging for their productions, not out of deference to the higher weekly salary, but with the same greed for the best artistic conditions of cast and direction which they now impose upon the theater. This is inevitable because the best talents for producing, directing and acting have already been drawn to the screen. In the screen drama that is to come, the director will continue his domination, at least until the screen has welded director and screenwriter into a single individual. But the writer's side of this superman will still play second fiddle and screen drama will not be literature but something else, something new. It is always a sound idea in art, as in life, to welcome anything new when it is good, and motion pictures seem bent on growing better and better."

 
Sidney Howard (26 juni 1891 – 23 augustus 1939)

26-06-2016 om 11:36 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver Yann Martel werd op 25 juni 1963 geboren in Salamanca. Zie ook alle tags voor Yann Martel op dit blog.

Uit: Life of Pi

“My brother Ravi once told me that when Mamaji was born he didn't want to give up on breathing water and so the doctor, to save his life, had to take him by the feet and swing him above his head round and round.
“It did the trick!” said Ravi, wildly spinning his hand above his head. “He coughed out water and started breathing air, but it forced all his flesh and blood to his upper body. That's why his chest is so thick and his legs are so skinny.”
I believed him. (Ravi was a merciless teaser. The first time he called Mamaji “Mr. Push” to my face I left a banana peel in his bed.)
Even in his sixties, when he was a little stooped and a lifetime of counter-obstetric gravity had begun to nudge his flesh downwards, Mamaji swam thirty lengths every morning at the pool of the Aurobindo Ashram.

 
Scene uit de film “Life of Pi” uit 2012

He tried to teach my parents to swim, but he never got them to go beyond wading up to their knees at the beach and making ludicrous round motions with their arms, which, if they were practising the breaststroke, made them look as if they were walking through a jungle, spreading the tall grass ahead of them, or, if it was the front crawl, as ifthey were running down a hill and flailing their arms so as not to fall. Ravi was just as unenthusiastic.
Mamaji had to wait until I came into the picture to find a willing disciple. The day I came of swimming age, which, to Mother's distress, Mamaji claimed was seven, he brought me down to the beach, spread his arms seaward and said, “This is my gift to you.”
“And then he nearly drowned you," claimed Mother.“

 
Yann Martel (Salamanca, 25 juni 1963)

De Nederlandse schrijver en vertaler Rob van Essen werd op 25 juni 1963 geboren in Amstelveen. Zie ook alle tags voor Rob van Essen op dit blog.

Uit: Hier wonen ook mensen

“Hij was meteen voor deze plek gevallen. Als je op het terras stond, keek je kilometers ver de woestijn in, tot aan de trillende horizon, een uitzicht waarin niets gebeurde. Aan de andere kant van het huis werd het uitzicht afgesloten door een bergrug die in de loop van de dag van donkerrood naar lichtroze naar roestbruin verkleurde. Voor de bergrug lag een strook spiegelend water. Toen de makelaar hem in zijn vliegtuigje had meegenomen om dit gebied te laten zien, had Walter gedacht dat het een langwerpig meer was. Maar de makelaar had uitgelegd dat het ging om een doodlopende zijarm van een rivier, waaruit per dag net zoveel water verdampte als werd aangevoerd, zodat het waterpeil gelijk bleef. Toen Walter dat hoorde, had hij het perceel meteen gekocht. Daarna had hij de Finse architect opdracht gegeven een langgerekte woning te ontwerpen van één bouwlaag, met veel blank hout, grote, geschakelde ruimtes en een plat dak dat hier en daar ver uitstak om schaduw te geven. Dit was wat hij had gewild: iets langgerekts om in rond te dwalen en waarin verder niets gebeurde, iets zonder trappen of verdiepingen, alsof tijd verticaal was en eeuwigheid horizontaal.
En nergens iets wat herinnerde aan de vierling die dit alles mogelijk had gemaakt: Fritz, Fratz, Fretz en Frotz Frutzle. Ze waren even binnengekomen toen de Mexicaanse vrouw had gevraagd of hij de poster wilde signeren, maar diezelfde dag nog waren ze weer vertrokken, opgerold, in een kartonnen koker, zonder sporen na te laten.
Niets herinnerde hier aan zijn werk. Zijn archief bevond zich ergens in een opslag aan de westkust. Hij betaalde er nog steeds huur voor, maar het adres kende hij allang niet meer uit zijn hoofd en soms stelde hij zich voor hoe alles daar rustig lag te vergaan, ten prooi aan vocht en kleine beestjes die van papier leefden. Nog steeds ontving hij zo nu en dan een uitnodiging om langs te komen op een stripconventie. Dan ging het niet om de Frutzles, maar om eerder werk, Dr. Sjutsi, The School of Sex Lords – verzamelaars betaalden inmiddels grof geld voor de paar albums die destijds waren uitgebracht. Ook de Frutzles dateerden uit die tijd: de redactie van een van de bladen waarvoor hij werkte wilde een themanummer uitbrengen met kinderstrips, en omdat Walter voorzag dat zijn collega’s zich zouden overgeven aan vermoeiende parodieën vol goorheid en geweld, besloot hij als ultieme parodie een echte kinderstrip te maken, zonder poep, pis en anale seks.”

 
Rob van Essen (Amstelveen, 25 juni 1963)

De Canadese schrijver Michel Tremblay werd geboren in Quebec op 25 juni 1942. Zie ook alle tags voor Michel Tremblay op dit blog.

Uit: Les belles-sœurs

“LINDA LAUZON – Le père, y peut pas te marier ?
LISE PAQUETTE – T’sais ben qu’y m’a laissé tomber, hein ? Y’est disparu dans’brume, ça pas été long ! Les belles promesses qu’y m’avait faites ! On était donc pour être heureux, ensemble ! Y faisait d’l’argent comme de l’eau, ça fait que moé, la folle, j’voyais pus clair ! Des cadeaux par icitte, des cadeaux par là, y finissait pus ! Ah ! j’en ai ben profité, un temps. Mais maudit, y fallait que ça arrive ! Y fallait que ça arrive ! Maudite marde ! J’ai jamais de chance, jamais ! Y faut toujours que r’reçoive un siau de marde su’à tête ! Mais j’veux tellement sortir de ma crasse ! Chus t’écoeurée de travailler au Kresge ! J’veux arriver à quequ’chose, dans’vie, vous comprenez, j’veux arriver à quequ’chose ! J’veux avoir un char, un beau logement, du beau linge ! J’ai quasiment rien que des uniformes de restaurant à me mettre sur le dos, bonyeu ! J’ai toujours été pauvre, j’ai toujours tiré le diable par la queue, pis j’veux que ça change ! J’sais que chus cheap, mais j’veux m’en sortir ! Chus v’nue au monde par la porte d’en arrière, mais m’as donc sortir par la porte d’en avant ! Pis y’a rien qui va m’en empêcher ! Y’a rien qui va m’arrêter ! Tu sauras me dire plus tard que j’avais raison, Linda ! Attends deux-trois ans, pis tu vas voir que Lise Paquette a va devenir quelqu’un ! Des cennes, a va n’avoir, O.K. ?”

 
Michel Tremblay (Quebec, 25 juni 1942)
Scene uit een uitvoering als musical in Quebec, 2010

De Engelse schrijver Nicholas Mosley werd geboren op 25 juni 1923 geboren in Londen. Zie ook alle tags voor Nicholas Mosley op dit blog.

Uit: Children of Darkness and Light

“The editor gave me a look as if I might not last much longer with his newspaper.
I wrote yet another piece on what I myself felt about the story — in terms of it being a metaphor. I said that the Virgin Mary must know that her instructions weren't working because they had been tried so often and had been ineffective; what she must really want was for us, her children, to recognise this and grow up and start working things out on our own. I added that a metaphor was a way of talking about practical things that could be looked at in no better way.
I had become friendly with a local clergyman who was on the editorial board of an avant-garde religious magazine. I rang him up and said `Why is it that what the Virgin Mary says in these appearances is always so boring?'
He said `Perhaps she wants us to see that it's boring, so we'll begin to work things out for ourselves. But she can't say that, or we wouldn't be working things out for ourselves.'
I said `But that's just what I'm saying!'
He said `Then it seems to be working, doesn't it.'
He got my piece published in his religious magazine. It seemed that no one paid much attention to it.
I had a girlfriend at the time who was called Melissa. Melissa was a student at an art school: I had just started in this my first job with a newspaper. Melissa and I were living together in two rooms in North London. Melissa became pregnant. I said `Now what do we do — a bit of fasting and self-laceration, or do we think for ourselves.'
Melissa said `It's me we're talking about, not the Virgin Mary.'
I thought — What's the difference?
So in this way our son Billy came to be born — with the help, it is true, of what might be called a bit of anxiety and trusting.”

 
Nicholas Mosley (Londen, 25 juni 1923)

De Oostenrijkse dichteres Ingeborg Bachmann werd geboren op 25 juni 1926 in Klagenfurt. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor Ingeborg Bachmann op dit blog.

Heimweg

Nacht aus Schlüsselblumen
und verwunschnem Klee,
feuchte mir die Füße,
daß ich leichter geh.

Der Vampir im Rücken
übt den Kinderschritt,
und ich hör ihn atmen,
wenn er kreuzweis tritt.

Folgt er mir schon lange?
Hab ich wen gekränkt?
Was mich retten könnte,
ist noch nicht verschenkt.

Wo die Halme zelten
um den Felsenspund,
bricht es aus der Quelle
altem, klarem Mund:

„Um nicht zu verderben,
bleib nicht länger aus,
hör das Schüsselklirren,
komm ins Wiesenhaus!

Reinen Fleischs wird sterben,
wer es nicht mehr liebt,
über Rausch und Trauer
nur mehr Nachricht gibt.“

Mit der Kraft des Übels,
das mich niederschlug,
weitet seine Schwinge
der Vampir im Flug,

hebt die tausend Köpfe,
Freund- und Feindgesicht,
vom Saturn beschattet,
der den Ring zerbricht.

Ist das Mal gerissen
in die Nackenhaut,
öffnen sich die Türen
grün und ohne Laut.

Und die Wiesenschwelle
glänzt von meinem Blut.
Deck mir, Nacht, die Augen
mit dem Narrenhut.

 
Ingeborg Bachmann (25 juni 1926 – 17 oktober 1973)

De Russische dichter en vertaler Arseny Alexandrovich Tarkovsky werd geboren op 25 juni 1907 in Elisavetgrad. Zie ook alle tags voor Arseny Tarkovsky op dit blog.

To Poems

My poems: fledglings, heirs,
Plaintiffs and executors,
The silent ones, the loud,
The humble and the proud.

As soon as the shovel of time
Threw me onto the potter’s wheel—
Myself without kith or kin—
I grew beneath the hand, a miracle.

Something stretched out my long neck
And hollowed round my soul
And marked on my back
Legends of flowers and leaves.

I stoked the birch in the fire
As Daniel commanded
And blessed my red temper
Until I spoke as a prophet.

I had long been the earth—
Arid, ochre, forlorn since birth—
But you fell on my chest by chance
From beaks of birds, from eyes of grass.

Vertaald door Philip Metres

 
Arseny Tarkovsky (25 juni 1907 – 27 mei 1989)
Hier met zijn zoon Arseny in 1964 

De Britse schrijver George Orwell (pseudoniem van Eric Arthur Blair) werd op 25 juni 1903 geboren in Motihari, India. Zie ook mijn blog van 25 juni 2010 en eveneens alle tags voor George Orwell op dit blog.

Uit: 1984

“And the Records Department, after all, was itself only a single branch of the Ministry of Truth, whose primary job was not to reconstruct the past but to supply the citizens of Oceania with newspapers, films, textbooks, telescreen programmes, plays, novels — with every conceivable kind of information, instruction, or entertainment, from a statue to a slogan, from a lyric poem to a biological treatise, and from a child’s spelling-book to a Newspeak dictionary. And the Ministry had not only to supply the multifarious needs of the party, but also to repeat the whole operation at a lower level for the benefit of the proletariat. There was a whole chain of separate departments dealing with proletarian literature, music, drama, and entertainment generally. Here were produced rubbishy newspapers containing almost nothing except sport, crime and astrology, sensational five-cent novelettes, films oozing with sex, and sentimental songs which were composed entirely by mechanical means on a special kind of kaleidoscope known as a versificator. There was even a whole sub-section — Pornosec, it was called in Newspeak — engaged in producing the lowest kind of pornography, which was sent out in sealed packets and which no Party member, other than those who worked on it, was permitted to look at.
Three messages had slid out of the pneumatic tube while Winston was working, but they were simple matters, and he had disposed of them before the Two Minutes Hate interrupted him. When the Hate was over he returned to his cubicle, took the Newspeak dictionary from the shelf, pushed the speakwrite to one side, cleaned his spectacles, and settled down to his main job of the morning.
Winston’s greatest pleasure in life was in his work. Most of it was a tedious routine, but included in it there were also jobs so difficult and intricate that you could lose yourself in them as in the depths of a mathematical problem — delicate pieces of forgery in which you had nothing to guide you except your knowledge of the principles of Ingsoc and your estimate of what the Party wanted you to say. Winston was good at this kind of thing.”

 
George Orwell (25 juni 1903 – 21 januari 1950)
Cover Time, 1983

Zie voor nog meer schrijvers van de 25e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

25-06-2016 om 11:49 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver Claude Seignolle werd geboren op 25 juni 1917 in Périgueux. Zie ook alle tags voor Claude Seignrolle op dit blog.

Uit: L'Auberge du Larzac

"J'appelai et tapai du poing sur une table bancale qui faillit s'effondrer sous mes coups. L'aubergiste devait être au cellier ou dans une des chambres de l'étage. Mais, malgré mon tapage, on ne se montra pas. J'étais seul, tressaillant d'attente, devant un âtre vide inutilisé depuis bien longtemps, à en juger par les toiles d'araignées qui bouchaient la cheminée. Quant à la longue chandelle, allumée depuis peu, et soudée à une étagère, sa présence, au lieu de me rassurer, me remplit plus d'inquiétude que si je n'avais trouvé en cet endroit que la nuit et l'abandon.
Je cherchai un flacon d'eau-de-vie afin de me réconforter et chasser la crainte qui me retenait d'aller visiter les autres pièces de cette étrange auberge. Mais les bouteilles qui gisaient là, poussiéreuses, avaient depuis longtemps rendu l'âme. Toutes, de formes anciennes, étaient vides, les années assoiffées ayant effacé jusqu'aux traces des boissons qu'elles avaient contenues.
Tout était si singulier qu'attentif au moindre bruit, je me questionnai sur l'étrangeté des lieux. Du bois sec traînait. Je le rassemblai dans le foyer, sur un lit d'herbes sèches trouvées sans peine, et, frottant mon briquet épargné par la pluie, j'en tirai des flammes rassurantes.
Rencogné près de la cheminée, je me tendis à la chaleur, bien décidé à brûler le mobilier pour garder jusqu'à l'aube cette réconfortante compagnie. Les bouffées de résine me furent aussi revigorantes que des goulées d'alcool pur, mais, pensant à la perte de ma jument, je fus pris de tristesse, ne comptant plus que sur son instinct de bête pour qu'elle me revînt.
Tout à coup un insidieux frisson me traversa, semblable à celui ressenti dehors et qui m'avait chassé jusqu'ici. "On" se trouvait à nouveau là, tout proche !
Les murs avaient beau me protéger de trois côtés ; éclairé par le foyer craquant, j'étais visible et vulnérable. On pouvait m'atteindre de face, en tirant de loin, à plomb. Je me dressai, les muscles prêts à une nouvelle fuite.
Mais mon anxiété fit place à une vive angoisse qui m'oppressa jusqu'à m'étouffer. Maintenant "on" entourait l'auberge et, impitoyables dans leurs mystérieux desseins, d'invisibles regards, que je percevais, me fixaient par la fenêtre sans volets. "On" était attentif à ma personne et cela avec une telle violence que je suais, subitement terrifié. »

 
Claude Seignolle (Périgueux, 25 juni 1917)
Cover

De Amerikaanse schrijver, columnist en homoactivist  Larry Kramer werd geboren in Bridgeport, Connecticut op 25 juni 1935. Zie ook alle tags voor Larry Kramer op dit blog.

Uit: Gay Culture, Redefined

"The truth is, most gay men live calm, orderly lives, often as couples, and they are embarrassed by what Sex Panic espouses. They are ashamed this issue has surfaced again. Many feel that to speak up against Sex Panic only validates its existence, and that if they keep their mouths shut the group will go away. And, as with smoking, they feel that enough information about safe sex is out there -- if people choose to ignore it, that's their business.
Criticism from lesbians, the other half of our movement, is desperately needed as well. Promiscuous gay men must hear the message, "Enough already! Haven't you learned anything from the last 17 years?" Yet lesbian activists, who alongside gay men have fought against AIDS, crawl into shells rather than confront the idiocy of what Sex Panic is demanding. Why are they refusing to speak out, particularly when so many of them have confided that they agree with me?
After all, AIDS has usurped the entire gay movement's agenda, at great cost to lesbian issues. Just when it looked as if there was some breathing space to pay more attention to these issues, AIDS resurges. The message Sex Panic and its supporters are giving to women is tantamount to: we'll come back to your issues some other time.
I cannot understand why lesbians are not furious with their gay male friends.
Without a strong, vocal opposition, Sex Panic is on its way to convincing much of America that all gay men are back to pre-AIDS self-destructive behavior that will wind up costing the taxpayer a lot of extra money. Indeed, what Sex Panic is demanding could easily allow our enemies, as well as many of our straight friends, to deny all gay people what rights we've won or are still fighting for.
Those who do speak out in protest are automatically accused of assimilationist views: we want to be like straights; we want marriage and monogamy and white picket fenced-in homes.”

 
Larry Kramer (Bridgeport, 25 juni 1935)

De Amerikaanse schrijfster en journaliste Ariel Gore werd geboren op 25 juni 1970 in Carmel, Californië. Zie ook alle tags voor Ariel Gore op dit blog.

Uit: The End of Eve

“Two months shy of the death date my mother had written on her calendar in red pen, Sol and I sublet our studio apartment to an art student for the school year. We’d keep the shop space downstairs.
“Your situation is interesting,” the art student said as he signed the lease agreement. “If there’s a gay kid in the family, it’s always the gay kid who has to take care of the sick parent. I always thought that was because the gay kid wouldn’t have any children of their own. But that’s obviously not true for you.”
I shrugged. “Always great to be the gay kid.” And we packed up the car again for our move across town.
“Let’s make a pact,” Sol said as she turned the key in the ignition. “If we start plotting to murder your mother, we have to move out.”
I laughed. “Agreed.” But I knew she wasn’t kidding.
The house wasn’t a duplex anymore, but my mother’s now-master bedroom was separated from our smaller bedrooms by the dining room, living room, and the huge unusable kitchen.
Our first weeks in the house, I focused on cooking. On the camping stove in the back yard, I made calabacitas, ancho and mild green chile stew. When the doorbell rang and my mother spied one of the hospice nurses, she hissed in my ear: “It’s one of those maidens of death. Send her away.”
We’d moved here to “help,” but what could we do? Our joint tasks included shopping for organic groceries and cooking when my mother was home, not asking where she was going when she left, and being polite to Ronald who came and went at odd hours carrying expensive building supplies and appliances he didn’t seem to know how to install.
“I’m here with electrical wire,” he announced one night after dark. He had a key to the front door. “Anyone know how to wire a place?”
My solo tasks included paying all the bills, keeping track of my mother’s alternative healer appointments, and making sure there was a steady stream of Netflix noirs coming to the mailbox.”

 
Ariel Gore (Carmel, 25 juni 1970)

De Duitse dichter, schrijver en ingenieur Heinrich Seidel werd geboren op 25 juni 1842 in Perlin, Mecklenburg-Schwerin. Zie ook alle tags voor Heinrich Seidel op dit blog.

Im Sommer

O komm mit mir aus dem Gewühl der Menge
Aus Rauch und Qualm und tobendem Gedränge,
Zum stillen Wald,
Dort wo die Wipfel sanfte Grüsse tauschen,
Und aus der Zweige sanft bewegtem Rauschen
Ein Liedchen schallt.

Dort zu dem Quell, der durch die Felsen gleitet
Und dann zum Teich die klaren Wasser breitet,
Führ’ ich dich hin.
In seinem Spiegel schau die stolzen Bäume
Und weisse Wolken, die wie sanfte Träume
Vorüber ziehn.

Dort lass uns lauschen auf der Quelle Tropfen
Und auf der Spechte weit entferntes Klopfen
Mit uns allein.
Dort wollen wir die laute Welt vergessen,
An unsrem Herzschlag nur die Stunden messen
Und glücklich sein!

Sommerfäden

Still im Herbsteslicht der Sonnen
Stand der Blumen bunte Zier -
Sommerfäden, leicht gesponnen,
Woben sich von Dir zu mir.

Und wir Beide schritten sinnig,
Sprachen wenig - dachten viel -
Nur die Augen still und innig
Gaben Deutung diesem Spiel.

Jene Tage sind verstoben,
Jene Blumen sind versäet. ...
Sommerfäden, leicht gewoben,
Ach, wohin seid ihr verweht.

 
Heinrich Seidel (25. Juni 1842 – 7. November 1906)

De Duitse dichter en schrijver Hans Marchwitza werd geboren in Scharley op 25 juni 1890. Zie ook alle tags voor Hans Marchwitza op dit blog.

Uit: Sturm auf Essen

„Der Junge aß die Kartoffeln, die ihm die Mutter aufnötigen musste. Sie beobachtete ihn dabei und wischte an ihren Augen. Groß und mager war er. Und der düstere, abwesende Blick schreckte sie. Sie wusste nicht, dass dieser Blick, diese sich krampfhaft faltende Stirn, die Unrast, mit der er sich umsah, Flandern, Verdun, Aisne und noch einmal Verdun und noch einmal Flandern waren. Sie wusste nicht, dass er nicht dreiundzwanzig Jahre, sondern fünfzig, hundert Jahre alt war, dass er eine Ewigkeit von Schrecken und Toden durchgehetzt hatte. Sie dachte glücklich: Er ist wieder zurückgekommen!, und sie schnaubte die Tränen in ihre Schürze.
Franz sah sich in der Wohnung um. Alles war noch wie früher, stand fast gespenstisch genau auf dem alten Fleck - aber ein Jahrhundert schien zwischen dem Früher und Heute zu liegen. „Wer ist denn von den anderen noch zurückgekommen?" fragte er.
Einige waren zurück. Von einem ganzen Dutzend vier. Ihre alte Ecke war leer geworden. Auch dieses Erinnern an die alte Ecke lag hundert Jahre zurück.
„Ja - der Freising-Bruno und der Koschewa-Edy sind wieder auf der Zeche am Arbeiten. Nur der Kahlstein rennt noch mit dem Gewehr rum", erzählte ihm die
Mutter. „Der Kahlstein-Hermann war doch bei der Marine in Kiel und ist schon vor zwei, drei Wochen zurück. Er rennt wieder mit dem Gewehr..."
Franz grübelte. Er war vorläufig zu gar nichts entschlossen, er wusste nicht, ob er noch einmal in die Grube gehen oder ob er die Arbeit wechseln solle. Vielleicht mit einer Übertagearbeit. Aber er konnte sich das kaum noch vorstellen, dass er jetzt wieder einer normalen Tagesbeschäftigung nachgehen könne; er fühlte sich noch immer draußen im Graben. Und allen, die das Glück hatten, sich zu retten, erging es wohl ebenso; alle phantasierten sie nachts dasselbe; sie waren noch immer in Flandern oder vor Verdun.“

 
Hans Marchwitza (25 juni 1890 - 17 januari 1965)

De Franse schrijver en dramaturg Georges Courteline (eig. Georges Victor Marcel Moineaux ) werd geboren op 25 juni 1858 in Tours. Zie ook alle tags voor Georges Courteline op dit blog.

Uit: Messieurs les ronds-de-cuir

"Une immense nappe de soleil balayait d’un bout à l’autre la chaussée blondie du boulevard dont les fenêtres, à l’infini, miroitaient comme des lames d’épée, et sur l’asphalte des trottoirs les ombres jetées en biais des platanes et des marronniers semblaient des bâtons d’écolier tracés par une main géante.
Lahrier, mis en joie dès le matin au seul vu d’un reflet cuivré se jouant par la cretonne fleurie de son rideau, avait déjeuné en deux temps auprès de sa fenêtre ouverte ; puis, tourmenté de l’impérieuse soif de sortir sans par-dessus pour la première fois de l’année, il avait, de son pied léger, gagné la place de l’Opéra, remonté le boulevard jusqu’à la rue Drouot, le long des arbres déjà encapuchonnés de vert tendre, faisant le gros dos sous le soleil dont la bonne tiédeur lui caressait l’épaule à travers l’étoffe du vêtement.
Mais comme il revenait sur ses pas, talonné par l’heure du travail, équitablement partagé entre le sentiment du devoir et son amour du bien-être, brusquement il s’était rappelé n’avoir pas pris de café à son repas, et devant cette considération il avait imposé silence à ses scrupules.
Le Ministère pouvait attendre. Aussi bien était-ce l’affaire d’une minute.
Et il s’était attablé à la terrasse du Café Riche.
Le malheur est qu’une fois-là, le chapeau ramené sur les yeux, le guéridon entre les genoux, Lahrier s’était trouvé bien. Il s’était senti envahi d’une grande lâcheté de tout l’être, d’un besoin de se laisser vivre, tranquillement, sans une pensée, tombé à une mollesse alanguie et bienheureuse de convalescent. Dans sa tasse emplie à ras-bords un prisme s’était allumé, tandis que le flacon d’eau-de-vie projetait sur le glacis de la tôle une tache imprécise et dansante, aux tons roux de topaze brûlée."

 
Georges Courteline (25 juni 1858 – 25 juni 1929)
Borstbeeld in de naar hem genoemde straat in Parijs

De Duitse dichteres Friederike Kempner werd geboren op 25 juni 1836 te Optatow in de provincie Posen. Zie ook alle tags voor Friederike Kempner op dit blog.

Siehst Du nicht die grünen Matten

Siehst Du nicht die grünen Matten
Und das blaue Himmelszelt?
Und der Bäume lange Schatten
Und die ganze Frühlingswelt?

All die Bäche und die Quellen
Und die Wiesen gelb und grün,
All die Knospen, die da schwellen,
Und die Düfte, die da ziehn?

Grüne Zweige, goldne Frucht

Grüne Zweige, goldne Frucht!
Wer sie findet, wer sie sucht!
Kennst Du ihren tiefen Sinn?
In der Seele wohnt er drin. –

Grüne Zweige, goldne Frucht!
Wer sie findet, wer sie sucht!
Suchen, finden wirst du sie,
Brechen, ach, auf Erden nie. –

Sonett

In Waffen steht die Welt
Um Länder und um Geld,
Aus Friedensliebe zwar,
So heißt es immerdar.

Nur eines ruhig bleibt
Und ew’ge Blüten treibt,
Im Reich der Poesie,
Da streitet man sich nie. –

In reinem Element
Man keine Feindschaft kennt,
Die Mensch von Menschen trennt.
Ob nahe oder weit
Man leidet mit, mit Leid –
Für jetzt und alle Zeit.

 
Friederike Kempner (25 juni 1836 – 23 februari 1904)

25-06-2016 om 11:48 geschreven door Romenu  

De Argentijnse schrijver Ernesto Sabato werd op 24 juni 1911 geboren in Rojas, een dorp in de provincie Buenos Aires. Zie ook alle tags voor Ernesto Sabato op dit blog.

Uit: Before the End (Vertaald door Marina Harss))

« Beneath his harshness, my father hid a more vulnerable side, a candid and generous heart. He had an amazing esthetic sense, and when the family moved to La Plata, he designed our house. Late in life, I became aware of his passion for plants, which he cared for with a tenderness that I had not seen before in his dealings with people. I have never known him to go back on his word, and with age, I was able to admire his fidelity to his friends. As in the case of Don Santiago, the town tailor who became ill with tuberculosis. When Doctor Helguera informed him that his only hope was to move to the mountains in Córdoba, my father accompanied him there in one of those tiny railway cabins in which contagion seemed guaranteed.
I always remember this attitude. It was an expression of his devotion for friendship, which I was only able to appreciate years after his death. Life can sometimes appear to be a long series of missed opportunities. One day, it was too late to tell him that we loved him despite everything and to thank him for his efforts to warn us of the inevitable misfortunes of life; these misfortunes teach us important lessons.
Not all my memories of my father are terrible; I remember with nostalgia some joys, like the evenings when I would sit on his knees and he would sing the songs from his home, or when, in the afternoon, after his card game at the Social Club, he would bring me a box of Mentolina, the mints that we all liked so much.
Unfortunately, he is gone now, and some fundamental things between us have remained unsaid. When love can no longer be expressed, and the old wounds are left untended, we discover the ultimate solitude: that of the lover without his beloved, the child without his parents, the father without his children.
Many years ago I went to that town, Paola de San Francesco, where my father fell in love with my mother. I caught a glimpse of his childhood in that eternally longed-for place, facing the Mediterranean, and my eyes clouded over."

Ernesto Sabato (24 juni 1911 – 30 april 2011)

De Nederlandse dichter Wilfred Smit werd geboren in Soerabaja (Java, Nederlands Indië) op 24 juni 1933. Zie ook alle tags voor Wilfred Smit op dit blog.

Moment musical

Wat is een gastvrouw
een wondermooi ding van ver.
bijna een hoofd dat zoetjes
ronddraait in een kraag.
het kopje grijze thee
vaart naar de overkant;
twee lepels flirten - zo
plesant in deze schemer.

Slotpark

Toen onder noorderwind
de sparappels hun tocht
begonnen over de vijvers,
de pauwen waren afgedaald
van hun roodstenen muur,
verschoof een zonnewijzer
’t hele uur – ten teken
dat de koningin ’t gesprek
geopend had met de peon*
wiens handen wonderzacht
met paarden konden zijn.

 
Wilfred Smit (24 juni 1933 -13 augustus 1972)

De Franse dichter, schrijver en vertaler Yves Bonnefoy werd in Tours geboren op 24 juni 1923. Zie ook alle tags voor Yves Bonnefoy op dit blog.

L'imperfection est la cime

Il y avait qu'il fallait détruire et détruire et détruire,
Il y avait que le salut n'est qu'à ce prix.

Ruiner la face nue qui monte dans le marbre,
Marteler toute forme de beauté.

Aimer la perfection parce qu'elle est le seuil,
Mais la nier sitôt connue, l'oublier morte,

L'imperfection est la cime.

La seule rose

I
Il neige, c'est revenir dans une ville
Où, et je le découvre en avançant
Au hasard dans des rues qui toutes sont vides,
J'aurais vécu heureux une autre enfance.
Sous les flocons j'aperçois des façades
Qui ont beauté plus que rien de ce monde.
Seuls parmi nous Alberti puis San Gallo
A San Biagio, dans la salle la plus intense
Qu'ait bâtie le désir, ont approché
De cette perfection, de cette absence.

Et je regarde donc, avidement,
Ces masses que la neige me dérobe.
Je recherche surtout, dans la blancheur
Errante, ces frontons que je vois qui montent
A un plus haut niveau de l'apparence.
Ils déchirent la brume, c'est comme si
D'une main délivrée de la pesanteur
L'architecte d'ici avait fait vivre
D'un seul grand trait floral
La forme que voulait de siècle en siècle
La douleur d'être né dans la matière.

 
Yves Bonnefoy (Tours, 24 juni 1923)

De Amerikaanse schrijver Scott Oden werd geboren op 24 juni 1967 in Columbus, Indiana. Zie ook alle tags voor Scott Oden op dit blog.

Uit: Men of Bronze

“The emblem painted on their shield faces, the uadjet, the all-seeing Eye of Horns, symbolized their task as guardians of the eastern frontier. Pharaoh paid them to be vigilant, to crush any intruders before they could reach even an abandoned ruin such as Leontopolis, and he paid them well. This time, though, the Medjay had failed their royal paymaster.
To a man, they froze as the rasp of metal on stone drifted through the mist; instinctively, their eyes sought out the massive silhouette of their commander. Phoenician by birth, Hasdrabal Barca ruled the Medjay with the tigerish strength of a born killer. Spear, arrow, torch, and sword, all this and more had touched his flesh, leaving behind the indelible scars of a lifetime spent waging war. He disdained a helmet; long black hair, shot through with gray, fell over his face as he stood with head bowed, straining to hear.
The clatter came again, followed by sibilant cursing.
Barca looked up; his eyes turned to slits, like splinters hacked from the iron gates of Tartarus. He motioned, and a young soldier, a Libyan, edged up to his side. The Phoenician dragged his index finger across his throat in a chilling pantomime. Nodding, the soldier handed his bow and shield off to another, removed his helmet, and drew a curved knife from the small of his back. Beneath a thatch of sandy hair, plastered with sweat, the young Medjay's eyes shimmered with anticipation as he crept off to do Barca's bidding.
Raids like this were nothing new. The desert-folk of Sinai, the Bedouin, encroached on Egypt's borders every season, fleeing tribal feuds or seeking succor from generations of drought. The Medjay turned most back at the Walls of the Ruler, a line of ancient fortifications stretching from Pelusium on the coast, along the Bitter Lakes, to the Gulf of Suez. A few, though, slipped through the Medjay's nets to plunder the border villages. Such was the fate of Habu, south of the vale of Tumilat, on the shores of the Great Bitter Lake.“

 
Scott Oden (Columbus, 24 juni 1967)
Cover

De Amerikaanse dichter, vertaler en etymoloog John Anthony Ciardi werd geboren op 24 juni 1916 in Boston. Zie ook alle tags voor John Ciardi op dit blog.

Lines

I did not have exactly a way of life
but the bee amazed me and the wind's plenty
was almost believable. Hearing a magpie laugh

through a ghost town in Wyoming, saying Hello
in Cambridge, eating cheese by the frothy Rhine,
leaning from plexiglass over Tokyo,

I was not able to make one life of all
the presences I haunted. Still the bee
amazed me, and I did not care to call

accounts from the wind. Once only, at Pompeii,
I fell into a sleep I understood,
and woke to find I had not lost my way.

Philosophical Poem

The disease of civilization is not tools, citizen.
Ignorance might be closer to it.
Politics closer. But only Money
Will hit the brass tacks everyone wants to get down to
Squarely on the head.

Above all, I have no case against human nature.
Whatever that is, I like it.
I like mechanics with wrenches,
Taxi drivers' photos on licenses,
Drunks lighting cigarettes.
What the hell else is there to like
After you've kissed your wife and gone to sleep?

I like everything but important people being important.
And academic people being academic.
What I like least is bookkeepers
Spending their human eyes on accounts receivable,
Interest receivable, payment due, balance on hand.
And columns of soldiers marching.

 
John Ciardi (24 juni 1916 – 30 maart 1986)

De Nederlandse schrijver en televisiemaker Matthijs Leonard Kleyn werd geboren in Leiden op 24 juni 1979. Zie ook alle tags voor Matthijs Kleyn op dit blog.

Uit: Vita 

“Zorgvuldig had ik alles voorbereid. Ik had twee kaartjes gekocht, een voor een vriend, een voor mezelf. Ik had een tentje waar we samen in konden slapen en ik had Bellona verteld hoe belangrijk dit voor me was. Dat ik hiernaartoe moest met die vriend. Dat het ongepast zou zijn als zij mee zou gaan. Terwijl het eigenlijk juist om haar ging. Dat festival kon me gestolen worden en die vriend was inwisselbaar. Als ik maar even weg kon van haar. Een weekend in de modder was beter dan een weekend lang haar bagger over me heen. Op Lowlands zou de zon nog kunnen schijnen, thuis regende het gegarandeerd. Woorden, verwijten, tranen en argwaan.
Met de uitvinding van kogels kwam het kogelvrij vest en bij een miezerbui kun je een regenjas aantrekken, maar wanneer je liefje begint te schelden, sta je naakt.
Maandag was de mooiste dag van de week. Dan duurde het nog heel lang voor het weer weekend was. Op woensdag is de week doormidden, daar doen radiodeejays heel vrolijk over. Voor mij
was het een gitzwarte mededeling.
Als de verwijten niet op vrijdag begonnen, dan kwamen ze zaterdag en als ik zondagavond constateerde dat het niet was gebeurd, dan barstte het vlak daarna los. Doordeweeks was er geen vuiltje aan de lucht. Rond acht uur ’s avonds waren we beiden thuis en gingen we om elf uur naar bed. Maar wanneer ik langer dan drie uur in haar buurt was, trok de storm op. Eerst rustig, met een blik, daarna vol erin. En het gekke is dat ik niet kan navertellen waar het over ging. Dat durfde ik ook niet te vragen. Soms werd ik ’s nachts wakker omdat ze tegen me krijste. Rechtop in bed, in haar blauwe hemdje met spaghettibandjes.”

 
Matthijs Kleyn (Leiden, 24 juni 1979)

De Nederlandse schrijfster en journaliste Magdalena Hermina Székely-Lulofs werd geboren in Soerabaja op 24 juni 1899. Zie ook alle tags voor Madelon Székely-Lulofs op dit blog.

Uit: Rubber

“Het bleef stil. Een magere, schurftige hond, die onder het huis had liggen slapen, kwam te voorschijn, neusde wat over den grond en at met schrokkerige happen een paar kippen-vuiltjes op. Een kloek, die in het heete zand lag met haar kuikens, stond ineens overeind, klokkend van ongerustheid. De kuikens piepten verschrikt.
‘Eh.... ini bangsat andjing!!’ schold de vrouw verwoed, onverwacht uit haar traagheid losschietend. Met haar wijd van elkaar staande teenen raapte ze een tak van den grond, nam dien met haar hand over en smeet ermee naar den hond, die jankend weer onder het huis kroop....
Eindelijk kwamen twee mannen uit de struiken: de veerman en zijn hulp, Pâ Karmo. Pâ Karmo was een oude verschrompelde Javaan, een contractant, die na veel jaren van Deli-contract niet meer naar Java was teruggekeerd. Hij droeg wat hout over zijn schouder.
‘Wat dóe je?.... Waar hang je uit?!’ snauwde John tegen hem.
Pâ Karmo bleef even stil staan.
‘Maar ik heb toch brandhout gezocht,’ zei hij verongelijkt.
‘Kan me niks verdommen!’.... viel nu John woedend uit.... ‘je hebt bij de pont te zijn.... En nu gauw!.... Of ik sla je oude karkas in mekaar!!’
‘Slaan.... slaan....’ mopperde de oude, naar het huisje gaande, om het hout af te leveren. Hij wist wel, dat men hem niet meer sloeg. Sinds hij uit contract was sloeg men hem niet meer. En toewan van Laer was heelemaal niet zoo'n erge toewan! Soms schold hij.... En die Blanda's hadden altijd zoo'n haast!
‘Schiet op!’ schreeuwde John.
‘Saja.... saja....’ Pâ Karmo schepte met een klapperdop een slok water uit een oud verroest petroleumblik, dat in het keukentje stond, trok zijn havelooze korte broek op en ging toen achter zijn vriend aan om te helpen.”

 
Madelon Székely-Lulofs (24 juni 1899 – 22 mei 1958)
De voorstelling “Rubber” door het Nederlands Zangtheater, 2010

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichter Josse Kok werd geboren in Zeist in 1983.Kok woont in Dordrecht en werkt in een staalmagazijn. Zie ook alle tags voor Josse Kok op dit blog.

Gestrand

Vandaag moet iedereen het zien. De grove spatader,
het kwabbenland, het borrelende navelbad, de striae
van een rimpelheup, de allerkleinste schedeldeuk.
Vandaag is er geen hoongelach. De rauwe braadlap
vindt zijn spiegelbeeld in wat hij was of wie hij wordt,
een belhamel of mopperpot, versmeltend met het zand.
Schaamte is hier schaarse munt. Men rolt duinen uit
met wuivend vel en wentelt zich in Croma Light, jaagt
topless duizend kwallen op en spurt met rulle naad.
Vandaag lig ik, een lijkwit vod, midden in de blote wil.
Ik vind een zwaargewonde vlinder, leg hem in het gras
en bal mijn vuisten naar de zon. Dit lijf mag niet kapot.

 
Josse Kok (Zeist, 1983)

Zie voor nog meer schrijvers van de 24e juni ook mijn blog van 24 juni 2013 en ook mijn blog van 24 juni 2011 deel 2.

24-06-2016 om 18:17 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Leavitt werd geboren in Pittsburgh op 23 juni 1961. Zie ook alle tags voor David Leavitt op dit blog.

Uit: The Two Hotel Francforts

“So that was how we came to be at the Suica that morning-the Suica, the café that, of all the cafés in Lisbon, we foreigners had chosen to colonize. We were sitting outdoors, having breakfast and watching the traffic go round the oval of the Rossio, and it was this notion of settling in Portugal that Julia was going on about, as I drank my coffee and ate a second of those delicious little flan-filled tartlets in which the Suica specializes, and she laid out a hand of solitaire, which she played incessantly, using a special set of miniature cards. Slopes-lap went the cards; natternatter went her voice, as for the hundredth time she related her mad scheme to rent an apartment or a villa in Estoril; and as I explained to her, for the hundredth time, that it was no good, because at any moment Hitler might forge an alliance with Franco, in which case Portugal would be swallowed up by the Axis. And how funny to think that when all was said and done, she was right and I was wrong! For we would have been perfectly safe in Portugal. Well, it is too late for her to lord that over me now.
It was then that the pigeons swooped-so many of them, flying so low, that I had to duck. In ducking, I knocked her cards off the table. “It’s all right, I’ll get them,” I said to Julia, and was bending to do so when my glasses fell off my face. A passing waiter, in his effort to keep his trayful of coffee cups from spilling, kicked the glasses down the pavement, right into Edward Freleng’s path. It was he who stepped on them.
“Oh, damn," he said, picking up what was left of the frames.
“Whose are these?
“They’re mine," I said, from the ground, where Iwas still trying to collect the cards: no mean feat, since a breeze had just come up-or perhaps the pigeons had churned it up-and scattered them the length of the sidewalk.
“Let me help you with that,” Edward said, and got down on his knees next to me."

 
David Leavitt (Pittsburgh, 23 juni 1961)

De Syrisch-Duitse schrijver Rafik Shami werd geboren op 23 juni 1946 in Damascus.Zie ook alle tags voor Rafik Schami op dit blog.

Uit: Sophia

„Aida strahlte ihn an. »Das kann ich dir in drei Monaten beibringen.
Wenn du dann täglich fleißig übst, finden die Melodien den Weg zu deinen feinen Fingern. Das braucht aber etwas Geduld«, sagte sie, zögerte, »und Humor«, ergänzte sie und streichelte ihm das Gesicht.
»Und du, was hast du dir immer gewünscht und nie gewagt zu tun?«, fragte er verlegen lachend, um seine Unsicherheit zu überspielen.
»Rad fahren. Das war mein Traum als Mädchen. Ich beneidete meinen Bruder, seine Freunde und all die Jungen in meiner Nachbarschaft um dieses federleichte Schweben, aber als ich den Wunsch einmal geäußert habe, reagierte meine Mutter laut und ungehalten, und das war sie immer, wenn sie Angst bekam. Ich solle mir das aus dem Kopf schlagen. Frauen blieben zu Hause, und da bräuchten sie kein Rad. Rad fahren könne böse Folgen haben, erklärte sie bedeutungsvoll. Und als ich erstaunt und zugleich naiv fragte, was das für Folgen seien, behauptete sie, manch eine junge Frau sei durch das Radfahren nicht mehr Jungfrau gewesen. ›Erkläre dann den blöden Männern, dass du noch unberührt bist‹, sagte sie verzweifelt. Es war nichts zu machen.
Ich habe es nicht geglaubt. Es war wie alles, was meine Mutter sagte, wenn sie Angst bekam. Sie dramatisierte so sehr, dass man sich bald in einem Dschungel aus Aberglaube, Furcht und Scheu befand und schwer durch diese Düsterheit zur Wahrheit gelangen konnte. Kaffeetrinken führt bei jungen Mädchen zu Bartwuchs, zerbrochene Spiegel bringen sieben Jahre Unglück, Rauchen macht die Frau unfruchtbar, spaßiges Schielen kann zu Dauerschielen werden, schwangere Frauen sollten alle Früchte bekommen, die sie zu essen wünschen, sonst wird das Baby Feuermale in Form der ersehnten Frucht im Gesicht oder auf dem Leib tragen.“

Rafik Shami (Damascus, 23 juni 1946)

De Nederlandse dichter en schrijver Aart van der Leeuw werd geboren in Hof van Delft op 23 juni 1876. Zie ook alle tags voor Aart van der Leeuw op dit blog.

Het huis

Dit huis heeft de rust van de maagdelijke duinen
Gebroken noch verstoord;
Het ligt in het nest van zijn geurige tuinen,
Als bracht de grond het voort.

En waarlijk, het wèrd ook gewonnen, geboren;
Een eedle kunstnaarsdroom
Bevruchtte, als het zaad, dat zich mengt met de voren,
Het steenblok en de boom.

En zo uit die paring, dat innigst verzamen,
Is toen de bouw gegroeid,
Die nu, tussen duindorens, distels en bramen,
Gelijk hun broeder bloeit.

Vaak zit ik hier uren in stilte te turen,
Ik, meester die het schiep,
Naar 't blozende dak en de sneeuwwitte muren,
Alsof mijn kind daar sliep.

De vogelaar

Van de appels 't bloesemsnoer,
En langs de groene vloer
Der velden knoop en klit,
Goudgeel, zacht paars, en wit,

De mazen van de zon,
De draad, die 't lommer spon,
Dit is het blinkend net,
Dit is het blinkend net,
Hier heimlijk uitgezet.

Gij, die vervolgt en jaagt,
Loerend wat vlucht belaagt,
0 heilig-groot gevaar,
Gij zijt de vogelaar.

Maar meester, wie ben ik?
De bruine leeuwerik,
Die moe en vleugellam
Naar lente wederkwam,

En schichtig door het Licht
Van een hel aangezicht,
Verward in strik en band,
U tuimelt in de hand?

 
Aart van der Leeuw (23 juni 1876 – 17 april 1931)

De Zwitserse schrijver en filosoof Pascal Mercier (eig. Peter Bieri) werd geboren op 23 juni 1944 in Bern. Zie ook alle tags voor Pascal Mercier op dit blog.

Uit:Nachttrein naar Lissabon (Vertaald door Gerda Meijerink)

‘Ik heb niemand gekend die zich zo totaal kan overleveren aan zijn dagdromen als hij, ’ zei Ega. ‘En niemand die het zo haatte teleurgesteld te worden. Wat hij hier beschrijft - dat schreef hij tegen zichzelf. Zoals hij ook vaak tegen zichzelf leefde. Jorge zou het bestrijden. Hebt u Jorge leren kennen? Jorge O’Kelly, de apotheker, in wiens zaak het licht dag en nacht brandt? Hij heeft Amadeu veel langer gekend dan ik, veel langer. Maar toch.
Jorge en ik... nou ja. Eén keer hebben we een partij gespeeld.
Eén keer maar. Remise. Maar als het om het voorbereiden van acties ging en vooral om geraffineerde misleidingen, dan waren we een team dat niet te verslaan was, als tweelingen die elkaar blindelings begrijpen.
Amadeu was jaloers op dat woordeloze begrip, hij merkte dat hij geen pas kon houden met ons raffinement en gebrek aan scrupules. Jullie falanx, noemde hij ons verbond, dat soms ook een verbond van zwijgen was, zelfs tegen hem. En dan voelde je dat hij die falanx graag had doorbroken. Dan uitte hij allerlei vermoedens. Soms was het ook raak. En soms zat hij er volkomen naast. Vooral als het om iets ging dat hem... ja, dat hemzelf betrof.’
Gregorius hield zijn adem in. Zou hij nu iets te horen krijgen over Estefânia Espinhosa? Hij kon er Eca noch O’Kelly naar vragen, dat was uitgesloten. Had Prado zich uiteindelijk vergist? Had hij de vrouw in veiligheid gebracht voor een gevaar dat helemaal niet bestond? Of had de aarzeling van Eca betrekking op een heel andere herinnering?
‘Ik heb altijd een hekel gehad aan de zondagen hier,’ zei Eca bij het afscheid. ‘Gebak zonder smaak, slagroom zonder smaak, cadeautjes zonder smaak, loos geklets zonder smaak. De hel van de conventie. Maar nu… de middagen met u... Daar zou ik graag aan gewend raken.’
Hij haalde zijn hand uit zijn zak en stak die Gregorius toe. Het was de hand waaraan de nagels ontbraken.”

 
Pascal Mercier (Bern, 23 juni 1944)
 

De Nederlandse schrijfster en freelance journaliste Franca Treur werd geboren in Meliskerke op 23 juni 1979. Zie ook alle tags voor Franca Treur op dit blog.

Uit: De woongroep

“Volgens de site staat de dichtstbijzijnde Greenwheels-auto vlak bij het Scheepvaartmuseum. Maar het is een Peugeot 107 en daar kan Erik bij Freddie niet mee aankomen, want Freddie zelf heeft alles zo goed voor mekaar. We reserveren de 207 aan de overkant van de Nieuwe Vaart. Daar moeten we Nieuw-Sloten wel mee kunnen halen.
‘Het is Nieuw-Sloten maar.’ Ik neem het laatste trekje van mijn sigaret en trap de peuk uit op de grond.
Erik vertrouwt het niet. Wat wil ik daarmee zeggen? Hij houdt de kaart tegen de kaartlezer en het portier springt open. Ik leg de fles rode wijn op de achterbank bij de twee Facebook- blauwe kruippakjes in geschenkverpakking.
‘Wilt u een geschenkverpakking?’ had de vrouw in de winkel gevraagd. ‘Of is het voor uzelf?’
We rijden richting de ring. Zelfs Erik, die toch al z’n hele leven in Amsterdam woont, is nog nooit in Nieuw-Sloten geweest.
We draaien de ramen open. De wind is fris, maar de zon is nog lekker warm.
De radio meldt een file bij Best-West.
Ik heb eraan gedacht om een cd mee te nemen. We zijn op het moment helemaal into de Fleet Foxes. Ik was het het eerst, en daarna heeft het ook bij Erik iets in gang gezet. Hij neuriet de liedjes mee. Ik sla de maat op zijn knie.”

 
Franca Treur (Meliskerke,23 juni 1979)

De Franse (toneel)schrijver Jean Anouilh werd geboren in Bordeaux op 23 juni 1910. Zie ook alle tags voor Jean Anouilh op dit blog.

Uit: Antigone (Vertaald door Lewis Galantiére)

“That gray-haired, powerfully built man sitting lost in thought, with his little page at his side, is Creon, the King. His face is lined. He is tired. He practices the difficult art of a leader of men. When he was younger, when Oedipus was King and Creon was no more than the King's brother-in-law, he was different. He loved music, bought rare manuscripts, was a kind of art patron. He would while away whole afternoons in the antique shops of this city of Thebes. But Oedipus died. Oedipus' sons died. Creon's moment had come. He took over the kingdom. HAD TO ROLL UP HIS SLEEVES AND TAKE OVER THE KINGDOM. I'll tell you something about Creon. NOW AND THEN, WHEN HE GOES TO BED WEARY WITH THE DAY'S WORK, HE WONDERS WHETHER THIS BUSINESS OF BEING A LEADER OF MEN IS WORTH THE TROUBLE. He has a tendency to fool himself. This leader of men, this brilliant debater and logician, likes to believe that if it were not for his sense of responsibility, he would step right down from the throne and go back to collecting manuscripts. But the fact is he loves being king. He's an artist who has always believed that he could govern just as well as any man of action could. That pale young man ONE leaning against the wall is the Messenger. Later on he will come running in to announce that Haemon is dead. He has a premonition of catastrophe. That's what he is brooding over. That's why he won't mingle with the others. As for those three pasty-RED-faced card players — they are the guards, members of Creon's police. They chew tobacco; one smells of garlic,another of beer; but they're not a bad lot. They have wives they are afraid of, kids who are afraid of them; they're bothered by the little day-today worries that beset us all. At the same time -- they are policemen: eternally innocent, no matter what crimes are committed; eternally indifferent, for nothing that happens can matter to them.”

 
Jean Anouilh (23 juni 1910 – 3 oktober 1987)
Antigone donnant la sépulture à Polynice door Sébastien Norblin, 1825,

De Amerikaanse schrijver Richard Bach werd geboren in Oak Park, Illinois op 23 juni 1936. Zie ook alle tags voor Richard Bach op dit blog.

Uit: The Bridge Across Forever

“I had an hypothesis, almost a theory, well on its way be­fore you stopped my research: beautiful women, they don’t much care for sex.”
She laughed in surprise. “Oh, Richard, you’re not serious! Really?”
“Really.” I was caught in contrary pressures. I wanted to tell her, and I wanted to touch her, too. Time for both, I thought, time for both.
“Do you know what’s wrong with your hypothesis?” she said.
“Nothing, I don’t think. There are exceptions and you’re one, thank the Maker, but generally it’s true: beautiful women get so tired of being seen as sex-things, when they know they matter so much more than that, their switches turn off.”
“Nice, but no,” she said. “Why not?”
“Sexist goose. Turn it around. I have a theory, Richard, that handsome men don’t much care for sex.”
“Nonsense! What are you getting at?”
“Listen: I’m defended like a fortress against handsome men, I’m cold to them, I keep them at arm’s-length, don’t let them be a part of my life, and somehow it doesn’t seem as if they enjoy sex as much as I want them to…”
“No wonder,” I said, and in a flying shatter of broken con­jecture I knew what
she was saying. “No wonder! If you weren’t so cold to them, if you’d open up a little, let them know how you feel, what you think—none of us really hand­some men wants to be treated as a sex-machine, after all! Now, if a woman shows us a little human warmth, there’s a different story!”

 
Richard Bach (Oak Park, 23 juni 1936)

De Russische dichteres Anna Achmatova werd geboren in Bolshoi Fontan bij Odessa, 23 juni 1889. Zie ook alle tags voor Anna Achmatova op dit blog.

Twenty-first. Night. Monday

Twenty-first. Night. Monday.
Silhouette of the capitol in darkness.
Some good-for-nothing -- who knows why--
made up the tale that love exists on earth.

People believe it, maybe from laziness
or boredom, and live accordingly:
they wait eagerly for meetings, fear parting,
and when they sing, they sing about love.

But the secret reveals itself to some,
and on them silence settles down...
I found this out by accident
and now it seems I'm sick all the time.

 
Anna Achmatova ( 23 juni 1889 - 5 maart 1966)
Portret door Kuzma Petrov-Vodkin, 1922

Onafhankelijk van geboortedata

De Nederlandse dichteres Hanneke van Eijken werd geboren in 1981 in Amersfoort. Zie ook alle tags voor Hanneke van Eijken op dit blog.

Hoe we slapen

Later zullen ze ons vinden, in holtes
in steen, onder lagen kalk en aarde
 
ze zullen zich voorstellen, met voorzichtige handen
gruis uit onze neuzen aaien
ons uit kiezelgrond kloppen en vegen
  
ze zullen nagaan hoeveel licht we vingen
de vleugelslagen die we maakten
het wrijven van onze voeten
 
misschien vermoeden dat we nachtenlang
keken hoe sneeuwwolken voorbijtrokken
wij onze armen
klapwiekend in de lucht hielden
 
hoe mijn lichaam onder je handen past

 
Hanneke van Eijken (Amersfoort, 1981)

Zie voor nog meer schrijvers van de 23^e juni ook mijn blog van 23 juni 2013 deel 2.

23-06-2016 om 18:23 geschreven door Romenu  

De Vlaamse dichteres, schrijfster vertaalster en columniste Jo Govaerts werd geboren op 23 juni 1972 in Leuven. Govaerts debuteerde op veertienjarige leeftijd met de dichtbundel “Hanne Ton” (1987). Ze studeerde Oost-Europese talen en culturen in Leuven en Warschau, en sociale antropologie en geschiedenis van Centraal-Azië in Londen. Tijdens haar verblijf in Polen bestudeerde ze o.a. het werk van de Poolse auteur Zbigniew Herbert. Ze maakte kennis met en vertaalde poëzie van de Poolse dichter en Nobelprijswinnaar Wislawa Szymborska (1923-2012). Govaerts had tot 2001 een wekelijkse column in het programma 'Het Einde van de Wereld'op VRT-Radio 1. In 2011 schreef ze columns voor Cobra.

Wij waren zestien

Wij waren zestien jaar en spelden traag Aeneas'
avonturen. Over hoe winden plots opstaken
en schepen uit hun koers raakten,
over velden aan de overkant van een rivier
waar men een levend mens maar zelden toelaat,
over verlaten vrouwen, oorlogen en tweegevechten.

Wij waren zestien jaar en door de vensters
van het hoge klaslokaal scheen zon.
En om vier uur stond aan de schoolpoort
de jongen die gedurfd had je te kussen.
En alles over winden die plots opstaken,
schepen die uit hun koers raakten
werd in een boekentas gestoken weggeschoven
om de armen vrij te hebben en lichthartig
om hem heen te slaan.
Wij zouden elkaar nooit verlaten,
wij hadden geen oorlog om naartoe te gaan.

Je weet nooit zeker

Je weet nooit zeker
wat het is dat
door de lucht beweegt

zo ver weg ook
zoveel hoger

je kan alleen maar hopen
dat het iets is onderweg
naar een mooi plekje

een oude duif
naar zijn duiven

Jo Govaerts (Leuven, 23 juni 1972)

23-06-2016 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Nescio (pseudoniem van Jan Hendrik Frederik Grönloh) werd geboren in Amsterdam op 22 juni 1882. Zie ook alle tags voor Nescio op dit blog.

Uit: Titaantjes

“Waar we ook heel sterk in waren, dat waren, na kantoor, tochten naar den Ringdijk. Daar zaten we in 't gras tusschen de boterbloemetjes beneden aan den dijk en dan kwamen de nieuwsgierige koeien met hun groote oogen en keken naar ons en wij keken naar de koeien. En dan kon je ervan opaan, dat Bavink over Lien begon. Op de een of andere manier moeten die koeienoogen daar iets mee uit te staan gehad hebben. En dan begon 't te schemeren, de kikkers gingen kwaken, één ging er vreeselijk te keer, vlak bij mijn schoen, m'n eene voet lag bijna in de sloot. Andere hoorde je zachtjes, ver, heel ver weg. Een koe, die je nauwelijks meer kon zien in de halve duisternis, hoorde je 't gras afschuren. In de verte begon er een klagelijk te loeien. Een paard holde heen en weer, je hoorde 't maar zag 't niet. De koe bij ons blies en werd onrustig. Bekker zei: "'t Is hier goeie. Zoo moest 't maar blijven."
Bavink stond overeind en breidde z'n armen uit en luisterde, en ging daarna weer zitten en zei dat we der ook nooit iets van zouden snappen, hij zelf ook niet, en dat we eigenlijk niet veel beter waren dan al die andere lui, en ik geloof, dat-i daar heel na aan de waarheid was.
Neen, we deden eigenlijk niets. Ons werk op kantoor deden we niet al te best, en onze bazen verachtten we, behalve Bavink en Hoyer, die geen bazen hadden en niet begrepen, waarom we iederen dag weer naar die bazen toegingen.
We wachtten maar. Waarop? Dat hebben we nooit geweten. Bekker zei: "Op 't koninkrijk Gods." Dat wil zeggen, dat heeft-i een keer gezegd zonder zich nader te verklaren. Bavink had 't altijd over "het einde, dat meteen 't begin zou wezen." Wij vonden dat allemaal volkomen duidelijk en weidden er niet verder over uit.”

 
Nescio (22 juni 1882 – 25 juli 1961)
Cover audio cd, 2005

De Nederlandse dichter Juliën Holtrigter (pseudoniem van Henk van Loenen) werd geboren op 22 juni 1946 in Hilversum. Zie ook alle tags voor Juliën Holtrigter op dit blog.

Gelukkig wakker geworden

Gelukkig wakker geworden, meteen al
in tongen gezongen van raadselwater, veer
gehikt en zo meer.

Vanuit haar serre kijk ik de hemel
recht in haar vrijheid.
Tussen de bomen schittert de zee.

Ik blijf maar vissen: blikschade, zwik,
spaat, maskerade, tsja, om regels te vangen
moet men een woordje uitwerpen.

Hé, zwaan kleef maar aan, roept mijn duifje,
daar bromt de taalstrot, hier resoneert hij.

Zij hangt haar kousen te drogen.
Ik lig op haar bed en steek een sigaar op.

Stofje

Ik kwam net uit school toen het dreunde,
het halve heelal drong zich door mijn oren

naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil
en BHAAAAM! explodeerde.

Ik had mijn kamer verduisterd.
Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden.

Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel,
maar tegelijk een radertje in het systeem.

Ik hoorde verre muziek en begon te geloven
te kunnen ontsnappen, ik rende naar buiten.

Diep in de tuin van geluiden vonkte het tussen
schrikdraad en schaar, daar in de jungle

van het gazon waar de torren tokkelden
op hun gitaren.

 
Juliën Holtrigter (Hilversum, 22 juni 1946)

De Nederlandse dichter, schrijver en theatermaker Jaap Robben werd geboren in Oosterhout op 22 juni 1984. Zie ook alle tags voor Jaap Robben op dit blog.

Uit: Birk

‘Eet je niks?’
Ik haalde schokkerig mijn schouders op.
‘Kun je niet meer praten?’
‘Ik heb genoeg’, zei ik.
‘Dat was niet veel dan.’
‘Sorry.’
‘Straks niet als een klein kind gaan zeuren dat je wat anders moet hebben.’ Ze nam mijn kommetje, kieperde de soep terug in de pan en zette hem samen met die van haar op het aanrecht.
De pan en de soepkom voor mijn vader bleven staan. Ze zag dat ik ernaar keek. ‘Die vader van jou warmt zijn soep zelf maar op.’ Wanneer ze hem die vader van jou noemde, vond ze dat hij iets had goed te maken. Met een vochtig doekje veegde ze strepen over de tafel tot het hele blad donkerbruin was.
‘Hij zwom weg’, struikelde uit mijn mond.
‘Hmm?’
‘Papa zwom weg.’
‘“Zwom weg”?’
‘Ja.’
‘Hoezo?’
‘Weet ik niet.’
Ze keek me niet-begrijpend aan. ‘Waarheen dan?’
Ik trok mijn schouders op.
‘Zei hij niet wat hij ging doen?’
Weer trok ik mijn schouders op.
‘Je weet toch wel of hij iets zei?’
‘Niks, denk ik.’

 
Jaap Robben (Oosterhout, 22 juni 1984)

De Finse  dichter, criticus en geograaf Aaro Hellaakoski werd geboren op 22 juni 1893 in Oulu. Zie ook alle tags voor Aaro Hellaakoski op dit blog.

A rustling

The odour of all the leaves bursting –
that’s all I know now
in this rustle and flow
of rain. Doors are opening

into the greater art and key:
as things are, just let them be,
chancy, clear,
as the wind is here.

Just now I’m whole, just now
I’m one with every bursting bough.
Summer scenting my mouth and me,
I’m a glint of rain on a tree –

exhaling into the leaves,
and smiling at the huge verve
of a daybreak on the skyline’s curve.
I neither deny nor believe.

Vertaald door Herbert Lomas

 
Aaro Hellaakoski (22 juni 1893 - 23 november 1952)
Monument in Oulu

De Belgische dichter en schrijver Willie Verhegghe werd op 22 juni 1947 te Denderleeuw geboren. Zie ook alle tags voor Willie Verhegghe op dit blog.

De Italianen

Uit Abbruzzendorpen van ruwe hoge kalk
en hemeltergende armoede kwamen ze,
zuiderse mannen op de vlucht voor honger,
met zwarte glans in oog en haar.
Hun namen als klanken van Verdi:
Gaetano, Rodolfo, Cosimo, Orlando.

Diep onder het sombere Marcinelle
praatten zij met heftige gebaren
over la mamma, bambini en amore.
In hun huizen hingen verre foto’s
van grootvaders met Caruso-knevels
en kerkjes in godvergeten dorpen.

Anorato Pasquarelli-met-het-kunstbeen
zorgde voor de trouwe blinde paarden,
Angelo Galvan ging het vuur tegemoet
en werd levende legende, een engel gelijk.
Rocco en Camillo Lezzi waren broers:
men vond hen hand in hand. Warme diepe dood.

 
Willie Verhegghe (Denderleeuw, 22 juni 1947)

De Duitse schrijver Erich Maria Remarque (pseudoniem van Erich Paul Remark) werd geboren op 22 juni 1898 in Osnabrück. Zie ook alle tags voor Erich Maria Remarque op dit blog.

Uit: Im Westen nichts Neues

„Kropp und Müller unterhalten sich. Kropp hat als einziger ein Kochgeschirr voll Linsen erbeutet, wahrscheinlich bei der Pionierküche. Müller schielt gierig hin, beherrscht sich aber und fragt: „Albert, was würdest du tun, wenn jetzt auf einmal Frieden wäre?“
‚Frieden gibt’s nicht!“ äußert Albert kurz.
„Na, aber wenn-“, beharrt Müller, „was würdest du machen?“
„Abhauen“ knurrt Kropp.
„Das ist klar. Und dann?“
„Mich besaufen“, sagt Albert.
„Rede keinen Quatsch, ich meine es ernst-“
„Ich auch“, sagt Albert. „Was soll man denn anders machen?“
Kat interessiert sich für die Frage. Er fordert von Kropp seinen
Tribut an den Linsen, erhält ihn, überlegt dann lange und meint: , ,Besaufen könnte man sich ja, sonst aber auf die nächste Eisenbahn - und ab zu Muttern. Mensch, Frieden, Albert-“
Er kramt in seiner Wachstuchbrieftasche nach einer Photographie und zeigt sie stolz herum. „Meine Alte!“ Dann packt er sie weg und flucht: , ,Verdammter Lausekrieg-“
„Du kannst gut reden“, sage ich. „Du hast deinen jungen und deine Frau.“
„Stimmt“, nickt er. „Ich muß dafür sorgen, daß sie was zu essen haben.“
Wir lachen. „Daran wird’s nicht fehlen, Kat, sonst requirierst du eben.“
Müller ist hungrig und gibt sich noch nicht zufrieden.
Er schreckt Haie Westhus aus seinen Verprügelträumen."

 
Erich Maria Remarque (22 juni 1898 – 25 september 1970) 
 

De Amerikaanse schrijver Dan Brown werd geboren in Exeter, New Hampshire, op 22 juni 1964. Zie ook alle tags voor Dan Brown op dit blog.

Uit: Inferno

« R? Langdon thought, uncertain. As in . . . Robert? "Is that. . . me?"
The woman's face revealed nothing. Seek and find, she repeated.
Without warning, she began radiating a white light. . .brighter and brighter. Her entire body started vibrating intensely, and then, in a rush of thunder, she exploded into a thousand splintering shards of light.
Langdon bolted awake, shouting.
The room was bright. He was alone. The sharp smell of medicinal alcohol hung in the air, and somewhere a machine pinged in quiet rhythm with his heart. Langdon tried to move his right arm, but a sharp pain restrained him. He looked down and saw an IV tugging at the skin of his forearm.
His pulse quickened, and the machines kept pace, pinging more rapidly.
Where am I? What happened?
The back of Langdon's head throbbed, a gnawing pain. Gingerly, he reached up with his free arm and touched his scalp, trying to locate the source of his headache. Beneath his matted hair, he found the hard nubs of a dozen or so stitches caked with dried blood.
He closed his eyes, trying to remember an accident.
Nothing. A total blank.
Think.
Only darkness.“

 
Dan Brown (Exeter, 22 juni 1964)
Affiche voor de film uit 2016

Zie voor nog meer schrijvers van de 22^e juni ook mijn blog van 22 juni 2014 deel 1 en eveneens deel 2.

22-06-2016 om 18:16 geschreven door Romenu  

In Memoriam Henk Hofland

De Nederlandse schrijver, journalist, commentator, essayist en columnist Henk Hofland is dinsdagochtend overleden. Hij is 88 jaar oud geworden. Henk Hofland werd geboren in Rotterdam op 20 juli 1927. Zie ook alle tags voor Henk Hofland op dit blog.

Uit: Tegels lichten

“Van Troelstra is de waarneming afkomstig, dat na de invoering van het algemeen kiesrecht de bourgeoisie zich van de democratie en het parlementarisme heeft afgekeerd en ook in Nederland sympathie heeft gekregen voor een beetje dictatuur. In mei 1940 stond het er met de Nederlandse democratie niet uitstekend voor, zoals ook toen al vaak werd vastgesteld. Maar de kritiek kwam van twee kanten. Er was een sociaaldemocratische en vrijzinnig liberale minderheid, die via de parlementaire democratie naar emancipatie streefde. En er was een niet geringe, zelfbewuste minderheid die vond dat er al meer dan genoeg werd geëmancipeerd, dat al veel te veel mensen hun neus in de publieke zaak staken, en dat de parlementaire democratie dit hinderlijke proces alleen maar bevorderde, zodat een manier moest worden gevonden om in te grijpen (typische term uit de notabele woordenschat). De eerste vorm van kritiek wilde zichzelf versterken met behulp van de parlementaire methoden; de tweede wilde ook een versterkte positie, maar ten koste van het democratische systeem.
In mei 1940 werden daarom de critici van de eerstgenoemde soort van een probleem verlost: de democratische procedures werden opgeheven. Voor de anderen ontstond min of meer per mirakel het praktische vraagstuk van het wegen en grijpen der nieuwe kansen.
Het morele onderzoek dat hierop betrekking heeft, is nog altijd in volle gang, maar komt in dit verhaal niet voor. Vandaar dat hierna geen sprake zal zijn van goed of fout gedrag, collaboratie, onverzoenlijkheid, vaderlandsliefde, landverraad, enz. Het gaat er meer om, een verschijnsel in de Nederlandse politiek te beschrijven dat niet tot de oorlog is beperkt, maar dat voor 1940 ook al bestond en dat na 1945 zijn invloed op het Bestel onverzwakt heeft behouden. Dat is misschien niet de sympathie van de ‘bourgeoisie’ van Troelstra voor ‘het kleine beetje dictatuur’. Het is meer het gevoel of het besef dat heerst bij menig bestuurder, autoriteit, politicus, directeur en magistraat, zijn natuurlijk inzicht, dat hij en zijn gelijken het onvervreemdbare monopolie hebben om te bekokstoven. We hebben niet te doen met een kwaadwillig potentatisme, maar met het voortdurend nemen van ‘rustige, weloverwogen beslissingen’, gedekt door de magie der geheimhouding en een passende gelegenheidsideologie.”

 
Henk Hofland (20 juli 1927 – 21 juni 2016)

22-06-2016 om 11:44 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Ed Leeflang werd geboren op 21 juni 1929 in Amsterdam. Zie ook alle tags voor Ed Leeflang op dit blog.

De driesteenstrandloper

De zee kan het niet helpen,
in weeën komt haar drift;
voor haar opwelling wijkt hij,
haar bedenking beent hij na.

Van zijn bestaan verschijnt
het vluchtig spijkerschrift,
in scheve aanloopregels,
bijna kwatrijnen.

En door haar plompverloren dweilen
worden zij weggewist.

Ieder spoor van zijn gedribbel
moet verdwijnen, of hij zich in
de drang om voort te leven
zonder nadruk had vergist.

Blauw

Met kalmte van een nuttig mens
keek ik naar wolken en vertrapte haast
de stralend blauwe pol, de ereprijs
waar je die niet vermoedt, tegen
het stenen trapje aan de voet
van een nog kale winderige dijk.

Ik mocht je zo, de zin
die ik aan mijn verleden geef
hangt af van energie en van
toevalligs dat ik zie.

En daar grijpt midden op de dag
een blauw mij aan, als wij het niet
meer kunnen vinden, in een late schrik.
Ik had het vroeger voor je moeten stelen,
tegen je wil, tot elke prijs, ergens vandaan.

Magische bescherming

Spijker op je voordeur het bleke
houten masker tegen het kwaad.
De giftige blikken staren
dood en verderf tegemoet.
Al wat het op je voorzien heeft
draait zich om en druipt af
de holle ogen dwingen.
Slaap in en geloof dat ze
elk onheil buiten sluiten.

Dan is het zover en kom je
je eigen huis niet meer binnen.

 
Ed Leeflang (21 juni 1929 – 17 maart 2008)

De Vlaamse dichter, schrijver en journalist Thomas Blondeau werd geboren in Poperinge op 21 juni 1978. Zie ook Zie ook alle tags voor Thomas Blondeau op dit blog.

heeft zich ooit een wereld tegen de mijne zo uitgesproken

heeft zich ooit een wereld tegen de mijne zo uitgesproken
als die van jou van hebben we elkaar teruggevonden in
brood in gekauwde handen dat is iets wat je gedraag je
deed je hief jezelf op aalladders naar me toe bedankte
me juichte toen ik zeeziek je schoenen volzeek

met de achterkant van de woorden hebben we
alles weggeschraapt we danken elkaar met volle
mond in deze contreien maken vlekken weten
verduiveld goed waarom we de dichter afschieten
wat we gaan doen vanavond het zal weinig van
onze tijd vergen maar het blijft ons kus bij kogelgat na

onderwijl kunnen we het nog eens hebben over je
over je homunculus een mond grind het schertsen
van het mes grrrr vooruit een tank vol steek
een vlaggenmast in het gat, zet een gek op het dak
en laat hem orgel spelen de pijpen knekels van de
dichter en we natuurlijk niet te vergeten het mirakel
van de stenen bril het boek en drie letters liefde

IV

we hebben gelogen om bij elkaar te zijn
dat draagt niet ver deze dagen dit zal dan
geen muur meer zijn geen contrapunt geen bed
ik ben nog jong bedden zijn om over op te
scheppen niet om te slapen te scheiden

vrienden verloren om bij elkaar te zijn
en dat allemaal zonder cirkels in het zand
handschoenen in het gezicht een godbetert
voorhangsel die brokaten druppels bloei – hou maar op

vraag me belachelijk te zijn ik zal manmoedig
op tafel staan een voet in de soepkom en zwaaien
met een heilig vuil servet

 
Thomas Blondeau (21 juni 1978 – 20 oktober 2013)

De Canadese dichteres, essayiste en vertaalster Anne Carson werd geboren op 21 juni 1950 in Toronto. Zie ook alle tags voor Anne Carson op dit blog.

Short Talk On Chromo-luminarism

Sunlight slows down Europeans. Look at all those
spellbound people in Seurat. Look at Monsieur,
sitting deeply. Where does a European go when he
is ‘lost in thought’? Seurat has painted that
place—the old dazzler! It lies on the other
side of attention, a long lazy boatride from here.
It is A Sunday rather than A Saturday afternoon
there. Seurat has made this clear by a special
method. “Ma méthode,” he called it, rather testily,
when we asked him. He caught us hurrying through
the chill green shadows like adulterers. The
river was opening and closing its stone lips.
The river was pressing Seurat to its lips.

Short Talk on Geisha

The question of geisha and sex has always been complex.
Some do, some don’t. In fact, as you know, the first
geisha were men (jesters and drummers). Their risky
patter made the guests laugh. But by 1780 “geisha”
meant woman and the glamorous business of the tea
houses had been brought under government control.
Some geisha were artists and called themselves
“white”. Others with nicknames like “cat” and
“tumbler” set up shacks every night on the wide
river bed, to vanish by dawn. The important
thing was, someone to yearn for. Whether the
quilt was long, or the night was too long, or
you were given this place to sleep or that
place to sleep, someone to wait for until
she is coming along and the grass is stirring,
a tomato in her palm.

 
Anne Carson (Toronto, 21 juni 1950)

De Poolse dichter en essayist Adam Zagajewski werd geboren op 21 juni 1945 in Lwów, het huidige Lviv. Zie ook alle tags voor Adam Zagajewski op dit blog.

En Route

1.  without baggage

To travel without baggage, sleep in the train
on a hard wooden bench,
forget your native land,
emerge from small stations
when a gray sky rises
and fishing boats head to sea.

2.  in belgium

It was drizzling in Belgium
and the river wound between hills.
I thought, I'm so imperfect.
The trees sat in the meadows
like priests in green cassocks.
October was hiding in the weeds.
No, ma'am, I said,
this is the nontalking compartment.

3.  a hawk circles above the highway

It will be disappointed if it swoops down
on sheet iron, on gas,
on a tape of tawdry music,
on our narrow hearts.

4.  mont blanc

It shines from afar, white and cautious,
like a lantern for shadows.

5.  segesta

On the meadow a vast temple—
a wild animal
open to the sky.

Vertaald door Clare Cavanagh

 
Adam Zagajewski (Lwów, 21 juni 1945)

De Britse schrijver Ian McEwan werd op 21 juni 1948 geboren in de Engelse garnizoensplaats Aldershot. Zie ook alle tags voor Ian McEwan op dit blog.

Uit: Amsterdam

"I suppose so."
But instead they took another turn about the lawn, for they were there, after all, to bury Molly.
With a visible effort of concentration, Vernon resisted the anxieties of his office. "She was a lovely girl. Remember the snooker table?"
In 1978 a group of friends rented a large house in Scotland for Christmas. Molly and the man she was going about with at the time, a QC named Brady, staged an Adam and Eve tableau on a disused snooker table, he in his Y-fronts, she in bra and panties, a cue rest for a snake and a red ball for an apple. The story handed down, however, the one that had appeared in an obituary and was remembered that way even by some who were present, was that Molly "danced naked on Christmas Eve on a snooker table in a Scottish castle."
"A lovely girl," Clive repeated.
She had looked right at him when she pretended to bite the apple, and smiled raunchily through her chomping, with one hand on a jutting hip, like a music hall parody of a tart. He thought it was a signal, the way she held his gaze, and sure enough, they were back together that April. She moved into the studio in South Kensington and stayed through the summer. This was about the time her restaurant column was taking off, when she went on television to denounce the Michelin guide as the "kitsch of cuisine." It was also the time of his own first break, the Orchestral Variations at the Festival Hall. Second time round. She probably hadn't changed, but he had. Ten years on, he'd learned enough to let her teach him something. He'd always been of the hammer-and-tongs school. She taught him sexual stealth, the occasional necessity of stillness. Lie still, like this, look at me, really look at me. We're a time bomb. He was almost thirty, by today's standards a late developer. When she found a place of her own and packed her bags, he asked her to marry him. She kissed him, and quoted in his ear, He married a woman to stop her getting away/Now she's there all day. She was right, for when she went he was happier than ever to be alone and wrote the Three Autumn Songs in less than a month."

 
Ian McEwan (Aldershot, 21 juni 1948)

De Israëlische schrijver Alon Hilu werd geboren op 21 juni 1972 in Jaffa. Zie ook alle tags voor Alon Hilu op dit blog.

Uit: Death of a Monk

“My happy friend, while I impart these words to you, and as you record them from my mouth with your industrious fingers and with expression in your large brown eyes, I would ask your indulgence in reviving for a few moments the former, innocent image of Aslan, the image of a hollow-cheeked youth whose days were as roses, plagued by persecution at the hands of members of his household; still, it is incumbent upon you to recall that his excessive wickedness is yet to come, and that you must not be bound to him by bonds of love, and further, you must establish no hard and fast hatred for his enemies, rather, take extreme caution to avoid his infectious, burgeoning wickedness.
Let us return to memories of my father in young Aslan's eyes, who is steeped in senseless hatred. Indeed, when Father's shoutful voice arose from one of the rooms during one of his frequent disputes with Maman - the two would quarrel nearly every evening, after I had been given my lashing, about matters of great importance, such as why it was that his turban was once again stained and dirty, and why there was insufficient water in his narghile, and why once again the septic pit at the edge of the fruit orchards was filling the air with a putrid odor - when their voices rose and overwhelmed me, I would return there, to the date palms with their succulent fruits, a pure and cloudless desert day, and the sound of hooves reaches my ears and I am riding a wild stallion, tall leather boots on my feet and a sickle-shaped sword brandished in my hand, my arms no longer thin and spotted, but thick, firm, hardened, and my legs are no longer blighted and evil, they sport the light calves of experienced riders, and they push into the ribs of the horse and cause him to gallop and increase his speed, and my eyes do not covetously drink in all the beauty and grandeur of the world; instead they are generous and pure and appreciative, and I ride there, bare-chested and bronzed, exposed to the sun, my trusted ally.”

 
Alon Hilu (Jaffa, 21 juni 1972)

De Franse schrijver Jean Paul Sartre werd geboren op 21 juni 1905 in Parijs. Zie ook alle tags voor Jean-Paul Sartre op dit blog.

Uit: Nausea (Vertaald door Robert Baldick)

“What if something were to happen? What if something suddenly started throbbing? Then they would notice it was there and they'd think their hearts were going to burst. Then what good would their dykes, bulwarks, power houses, furnaces and pile drivers be to them? It can happen any time, perhaps right now: the omens are present. For example, the father of a family might go out for a walk, and, across the street, he'll see something like a red rag, blown towards him by the wind. And when the rag has gotten close to him he'll see that it is a side of rotten meat, grimy with dust, dragging itself along by crawling, skipping, a piece of writhing flesh rolling in the gutter, spasmodically shooting out spurts of blood. Or a mother might look at her child's cheek and ask him: "What's that, a pimple?" and see the flesh puff out a little, split, open, and at the bottom of the split an eye, a laughing eye might appear. Or they might feel things gently brushing against their bodies, like the caresses of reeds to swimmers in a river. And they will realize that their clothing has become living things. And someone else might feel something scratching in his mouth. He goes to the mirror, opens his mouth: and his tongue is an enormous, live centipede, rubbing its legs together and scraping his palate. He'd like to spit it out, but the centipede is a part of him and he will have to tear it out with his own hands. And a crowd of things will appear for which people will have to find new names, stone eye, great three cornered arm, toe crutch, spider jaw. And someone might be sleeping in his comfortable bed, in his quiet, warm room, and wake up naked on a bluish earth, in a forest of rustling birch trees, rising red and white towards the sky like the smokestacks of Jouxtebouville, with big bumps half way out of the ground, hairy and bulbous like onions. And birds will fly around these birch trees and pick at them with their beaks and make them bleed. Sperm will flow slowly, gently, from these wounds, sperm mixed with blood, warm and glassy with little bubbles.”

 
Jean-Paul Sartre (21 juni 1905 - 15 april 1980)
Sarte in het Musée Grévin (wassenbeelden), Parijs

Zie voor nog meer schrijvers van de 21e juni ook mijn blog van 21 juni 2014 deel 1, deel 2 en deel 3.

21-06-2016 om 17:26 geschreven door Romenu  

In Memoriam Benoîte Groult
 

De Franse feministische schrijfster Benoîte Groult is gisteren op 96-jarige leeftijd overleden. Dat heeft haar familie bekendgemaakt. Benoîte Groult werd geboren op 31 januari 1920 in Parijs. Zie ook alle tags voor Benoîte Groult op dit blog.

Uit: Mon évasion

« Ce ne serait sans doute pas inintéressant de le savoir et c’est indispensable pour les psychanalystes face à des patients qui souffrent de leur enfance comme d’une plaie qui ne veut pas se refermer. Autrefois on se passait très bien d’enfance. Elle n’occupait pas la place primordiale dans une exis-tence.
Elle n’occupera pas non plus une place primor-diale dans ce livre. Car je n’ai aucun procès à ins-truire, aucune rancune à assouvir, aucune excuse à invoquer pour expliquer que je n’aie pas été une surdouée ou un de ces cancres magnifiques que tant d’écrivains se vantent d’avoir été. L’éducation qu’on me donnait, en revanche, les personnes qui me la dis-pensaient jettent un éclairage indispensable pour comprendre comment je suis devenue cette adoles-cente timorée et incapable d’exploiter ses dons, alors que tant de fées s’étaient penchées sur mon berceau.
J’étais une gentille petite fille avec de très grands yeux bleus un peu fixes, une frange de cheveux châ-tains bien raides et une bouche trop charnue pour l’époque et que je laissais souvent ouverte, ce qui me donnait un air débile qui désolait ma mère. Comme elle n’était pas femme à se désoler mais à agir, afin de me rappeler de mimer cette bouche en cœur qui était à la mode pour les filles dans les années 30, elle me soufflait en public, dans un chuchotement que je jugeais tonitruant : « Pomme, Prune, Pouce, Rosie ! »
Je ne lui ai jamais répondu « Zut Maman ! ». Je devais bien être débile quelque part… Docile, je ras-semblais mes deux lèvres pour qu’elles ressemblent à celles de ma sœur qui étaient parfaites. Comme tout le reste de son être aux yeux de ma mère. Ah ! se dit le psy, l’air connu de la jalousie !
Eh bien non, même pas. J’aimais ma petite sœur, de quatre ans ma cadette et, en tout cas, je ne l’ai jamais haïe. Je l’ai à peine torturée, de bonnes grosses bri-mades bien innocentes. Après tout, je n’avais jamais prétendu adorer ma mère comme elle. Il est donc normal que maman préférât le genre de beauté de Flora et l’attachement passionné qu’elle lui a d’ail-leurs voué toute sa vie."

 
Benoîte Groult (31 januari 1920 – 20 juni 2016)

21-06-2016 om 17:25 geschreven door Romenu  

De Indische schrijver Vikram Seth werd geboren op 20 juni 1952 in Kolkata. Zie ook alle tags voor Vikram Seth op dit blog.

Uit: A Suitable Boy

‘That Meenakshi’ was Arun’s glamorous wife and her own disrespectful daughter-in-law. In four years of marriage Meenakshi’s only worthwhile act, in Mrs Rupa Mehra’s eyes, had been to give birth to her beloved granddaughter, Aparna, who even now had found her way to her grandmother’s brown silk sari and was tugging at it for attention. Mrs Rupa Mehra was delighted. She gave her a kiss and told her:
‘Aparna, you must stay with your Mummy or with Lata Bua, otherwise you will get lost. And then where would we be?’
‘Can’t I come with you?’ asked Aparna, who, at three, naturally had views and preferences of her own.
‘Sweetheart, I wish you could,’ said Mrs Rupa Mehra, ‘but I have to make sure that your Savita Bua is ready to be married. She is so late already.’ And Mrs Rupa Mehra looked once again at the little gold watch that had been her husband’s first gift to her and which had not missed a beat for two and a half decades.
‘I want to see Savita Bua!’ said Aparna, holding her ground.
Mrs Rupa Mehra looked a little harassed and nodded vaguely at Aparna.
Lata picked Aparna up. ‘When Savita Bua comes out, we’ll go over there together, shall we, and I’ll hold you up like this, and we’ll both get a good view. Meanwhile, should we go and see if we can get some ice-cream? I feel like some too.’
Aparna approved of this, as of most of Lata’s suggestions. It was never too cold for ice-cream. They walked towards the buffet table together, three-year-old and nineteen-year-old hand in hand. A few rose petals wafted down on them from somewhere.
‘What is good enough for your sister is good enough for you,’ said Mrs Rupa Mehra to Lata as a parting shot.
‘We can’t both marry Pran,’ said Lata, laughing.”

 
Vikram Seth (Kolkata, 20 juni 1952)
Cover

De Ierse dichter en schrijver Paul Muldoon werd geboren in Portadown, County Armagh, in Noord-Ierland op 20 juni 1951, Zie ook alle tags voor Paul Muldoon op dit blog.

Schoolmarm

I’ve taken sacred sex
And advanced shapeshifting
At the Omega Institute
And come to little harm
At 91st and Lex
I’ve done some heavy lifting
And flexed my abs against the absolute
On the monastery farm
I’ve tried and tried the treadmill of the true
But it’s as nothing, schoolmarm,
To what I’ve tried with you

Art history at Bard
Carnality in Titian
Was not a topic I could broach
Without chancing my arm
Four years injulliard
Orchestral composition
I sparred with a reproachful vocal coach
Over Massenet’s Les Larmes
And gained some insights into Berg’s Lulu
But it’s as nothing, schoolmarm,
To what I’ve gained from you

You were a schoolmarm
In a one-room schoolhouse
High in a mountain pass
You were a schoolmarm
In a one-room schoolhouse
Who kept me after class

After hair in modern dress
At Yale School of Drama
I did a stretch at Harvard Law
MIT ’s school for charm

 
Paul Muldoon (Portadown, 20 juni 1951)

De Duitse schrijver, dichter en kunstenaar Kurt Schwitters werd geboren op 20 juni 1887 in Hannover. Zie ook alle tags voor Kurt Schwitters op dit blog.

DU

Meine Singe ist leer.
Schreien gähnt,
Schreien weitet,
Brüllt gähnen weitet;
Ich herbe Du.
Ich herbe Deinen Hauch,
Ich singe Deine Augen,
Dein Schreiten sehnt meine Augen,
Dein Plaudern sehnt mein Ohr.
Ich lechze Duft die Stunden.
Du bist mein Sehnen
Du bist Dein Schreiten, Deine Augen, Dein Gebet.
Dein Lachen betet,
Dein Plaudern betet,
Dein Auge betet.
Mein Sehnen fernt Dein Beten Schrei.
Ich
Ferne Du

Geduld, du kleine

Geduld, du kleine ---
Im lieben stillen ---
Es ist noch viel zu ---
Es ist noch viel zu ---
Noch geh ich dich bald ---
Doch merk' ich mir den ---
Und kommt heran der ---
So hol' ich dich, mein ---

 
Kurt Schwitters (20 juni 1887 – 8 januari 1948) 
Mit herzlichen Danken, PEN No 1 (Martin B O’Connor for) Kurt Schwitters 2014.

De Franse dichter en schrijver Jean-Claude Izzo werd geboren op 20 juni 1945 in Marseille. Zie ook alle tags voor Jean-Claude Izzo op dit blog.

Uit: Total Khéops

« L’arôme du café me réveilla. Une odeur qui ne me surprenait plus le matin depuis des années. Bien avant Rosa. La tirer du lit n’était pas une mince affaire. La voir se lever pour préparer le café relevait du miracle. Carmen peut-être ? Je ne savais plus. Je sentis le pain grillé et décidai de me lever. Babette n’était pas rentrée. Elle s’était couchée contre moi. J’avais posé ma tête sur son épaule. Son bras m’avait enveloppé. Je m’étais endormi.
Sans un mot de plus. J’avais tout dit. De mon désespoir, de mes haines, et de ma solitude.
Sur la terrasse, le déjeuner était prêt. Bob Marley chantait Stir it Up.
Ça allait bien avec cette journée. Ciel bleu, mer d’huile. Le soleil déjà au rendez-vous. Babette avait enfilé mon peignoir de bain. Elle beurrait des tartines, une cigarette au bec, en se mouvant, presque imperceptiblement, au rythme de la musique. Le bonheur exista l’éclair d’une seconde.
— J’aurais dû t’épouser, dis-je.
— Arrête tes conneries !
Et au lieu de me tendre ses lèvres, elle m’offrit sa joue. Elle instaurait un nouveau rapport entre nous. Nous avions basculé dans un monde où le mensonge n’existait plus. Je l’aimais bien, Babette. Je le lui dis.
— T’es complètement fêlé, Fabio. T’es un malade du cœur. Moi du cul. Nos chemins peuvent pas se croiser.
Elle me regarda comme si elle me voyait pour la première fois. Et je préfère ça, finalement. Parce que moi aussi, je t’aime bien.
Son café était délicieux. Elle m’expliqua qu’elle allait proposer une enquête sur Marseille à Libé. La crise économique, la mafia, le football. Histoire de se faire rétribuer les informations qu’elle ramènerait pour moi.
Elle était partie en me promettant d’appeler d’ici deux à trois jours."

 
Jean-Claude Izzo (20 juni 1945 – 26 januari 2000)

De Duitse dichteres, schrijfster en kunsthistorica Silke Andrea Schuemmer werd geboren op 20 juni 1973 in Aken. Zie ook alle tags voor Silke Andrea Schuemmer op dit blog.

Was sich ein Nest baut

Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das kriecht auch durch den Nabel fort. Und in die
Muscheln ruft es wilde Worte, färbt Wangen rot,
ist Echolot auch für die Lymphen, die sich wie
grüngebleichte Nymphen zu den Schulterblättern schmiegen.
In den Salzfässern unterm Hals, da leckt sich satt,
was da geschlüpft aus Haar und Poren, was
ausgebrütet zu der Beuge runterfloß, um sich dann
noch einen Weg zu bohren zur andren Seite hin.
Was sich ein Nest baut in den Achselhöhlen,
das schlängelt sich auch durch den Mund,
das brennt und zündelt
auf der Zunge,
bis die Lippen wund ein neues Nest gestatten.

In der Kurve...

In der Kurve wird das Blut gestundet
hier nimmt die Ader einen Zoll
schröpft die Bahnen, doch der Druck
der läßt nicht, der läßt nicht nach,
Der Wurm, der krumm gekümmerte,
der gestockte, gestauchte, der rot gebauchte
schraubt die Vene ins Fleisch
Das Bild ist keine Kunst, ist nur Wegelagerhaut
drunter gerinnt der Puls, steigt der Spiegel bis zur Flut
da kommt von ferne eine Wallung auf,
steigt zu Kopf, treibt den Pfropfen vor sich her
dahin wos schlägt, wo es sich zu schächten lohnt

 
Silke Andrea Schuemmer (Aken, 20 juni 1973)
Aken, de dom 

De Nederlandse schrijver Carel van Nievelt werd op 20 juni 1843 geboren in Delfshaven, als zoon van een boekhandelaar. Zie ook mijn blog van 20 juni 2007.

Uit: Mijn Angelo. Herinneringen van het Garda-meer

“Ginds, zelfs in gehuchten, eene vriendelijke herberg, waar properheid en dienstvaardigheid u doen vergeten wat er tekort mocht wezen aan gerief; - hier, ook in dorpen van omvang en aanzien, op zijn best een bouwvallig hotel, in welks vunze slaapkamers gij slechts een blik behoeft te werpen om u te voelen aangevochten door eene nachtmerrie. Een volk, kortom, door de natuur beschonken met al de gegevens tot eene Helleensche ontwikkeling - maar dat, verstompt en verwaarloosd, zijn leven slijt in duisternis, vuil en ontbering. Eene landstreek, in alle dalen eenen paradijshof gelijk, vol van de sappigste vruchten en de fijnste moeskruiden - maar die voor den vreemdeling, welke haar doorwandelt, nauwelijks een genietbaren schotel eten oplevert.
Verslijt ge mij thans, na deze, niet juist rooskleurige inleiding, voor een dier galzieke reizigers, die rondgaan, niet als brieschende leeuwen, zoekende wien te verslinden, doch als mokkende kniesooren, zoekende wat te bedillen; of, zooals Sterne zegt, die trekken kunnen van Dan tot Berseba, en uitroepen: ‘'t is all barren’ -?
Ik bid u, doe mij dit grievende onrecht niet aan. Veeleer behoor ik tot het soort der sentimenteele, clan tot dat der critische reizigers. Maar niettemin, met eene geheel critieklooze opgetogenheid over alles en allen zon ik èn mijzelven èn u bedriegen. Ik heb u enkel willen beduiden, dat gij in Italiaansch Tirol sommige goede dingen niet behoeft te verwachten; als daar zijn: schaduwrijke wogen, nette dorpen, aangename herbergen, zindelijke bedden, eene smakelijke keuken, een opgewekt en gemoedelijk menschenslag.”

 
Carel van Nievelt (20 juni 1843 – 2 augustus 1913)
Het Gardameer
 

De Russische dichter en schrijver Robert Ivanovich Rozhdestvensky werd geboren op 20 juni 1932 in Kosikha in het district Altai Krai. Zie ook alle tags voor Robert Rozhdestvensky op dit blog.

We Are Perfectly Matched

We've been getting along since the
moment
we'll remember a whole life long;
just like words go with lips and like water
goes with thirst, we're getting
along.

Like the sky goes with birds, and the
ground
Goes with snow when winter's around
(we've been waiting for it
so long),
that's the way we are
getting along..

We were matched
knowing nothing about
what was good in this life,
what was bad,
and the calendar time
has for ever
coincided with us at that.

 
Robert Rozhdestvensky (20 juni 1932 – 19 augustus 1994)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e juni ook mijn blog van 20 juni 2015 deel 2.

20-06-2016 om 18:24 geschreven door Romenu  

Bij Vaderdag

 
Waiting room door William E. Rochfort, 2010

Volière

Van top tot teen vol vogels zit mijn vader.
Er hangen korenblauwe luchten in zijn lijf
en vergezichten om bij weg te dromen
en takken waar men, vogel zijnde, graag op slaapt.
 
De meest diverse soorten herbergt hij.
Bijvoorbeeld in zijn hoofd iets hoogs,
een torenvalk, een nachtegaal, een kardinaal
of welbespraakten als de papegaai, alsook de ara
 
uit de karaokebar. Omstreeks zijn kolossale kont,
daar wonen enkel en alleen de doodgewonen:
kanaries, zebravinken, pimpelmezen,
meerstemmig maar saamhorig in hem thuis.
 
Als al die vogels simultaan duizeling-
wekkend aan het kwetteren slaan,
kan ik de nagalm van zijn zwijgen horen.
Nooit is het stil wanneer mijn vader zwijgt

 
Luuk Gruwez (Kortrijk, 9 augustus 1953)
Kortrijk. Luuk Gruwez werd geboren in Kortrijk

Zie voor de schrijvers van de 19^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

19-06-2016 om 07:52 geschreven door Romenu  

De Indisch-Britse schrijver en essayist Salman Rushdie werd geboren in Bombay op 19 juni 1947. Zie ook alle tags voor Salman Rushdie op dit blog.

Uit: The Enchantress of Florence

“She was a doli-arthi prostitute of the Hatyapul, meaning that the terms of her employment stated that she was literally married to the job and would only leave on her arthi or funeral bier. She had had to go through a parody of a wedding ceremony, arriving, to the mirth of the street rabble, on a donkey-cart instead of the usual doli or palanquin. “Enjoy your wedding day, Skeleton, it’s the only one you’ll ever have,” shouted one lout, but the other prostitutes poured a chamber pot of warm urine over him from an upstairs balcony, and that shut him up just fine. The “groom” was the brothel itself, represented symbolically by the madam, Rangili Bibi, a whore so old, toothless, and squinty that she had become worthy of respect, and so fierce that everyone was scared of her, even the police officers whose job it theoretically was to close her business down, but who didn’t dare make a move against her in case she gave them a lifetime’s bad luck by fixing them with the evil eye. The other, more rational explanation for the brothel’s survival was that it was owned by an influential noble of the court — or else, as the city’s gossips were convinced, not a noble but a priest, maybe even one of the mystics praying nonstop at the Chishti tomb. But nobles go in and out of favor, and priests as well. Bad luck, on the other hand, is forever: so the fear of Rangili Bibi’s crossed eyes was at least as powerful as an unseen holy or aristocratic protector.
Mohini’s bitterness was not the result of being a whore, which was a job like any other job and gave her a home, and food and clothing, without which, she said, she would be no better than a pye-dog and would in all likelihood die like a dog in a ditch. It was aimed at one single woman, her former employer, the fourteen-year-old Lady Man Bai of Amer, currently residing at Sikri, a young hussy who was already receiving, in secret, the eager attentions of her cousin Crown Prince Salim. Lady Man Bai had one hundred slaves, and Mohini the Skeleton was one of her favorites.“

 
Salman Rushdie (Bombay, 19 juni 1947)

De Nederlandse dichter en schrijver Sybren Polet (pseudoniem van Sybe Minnema) werd geboren in Kampen op 19 juni 1924. Zie ook alle tags voor Sybren Polet op dit blog.

EXX NIHILO

Dichten na de dood van het Woord.

In den beginne is het na-Woord.
                               Taal
van nieuwe singulariteiten
           in de naam van de na-mens.

Of van een onzichtbare kwantum-Adam,
                                    alom aanwezig

in het tweelicht van onze luchtconstructies.

Of gaat hij wellicht nog verder terug
                                     tot voorbij
alle primordialiteit,
                     pal
in het scheppende Niets,
                         Niets dat zich - net als jij
tegen zichzelf verzet,
dus is.

LAAT LICHT

Laat, te laat namiddaglicht.

Onder hoogzwangere wolken een paar stilteduiven
op een los zwevende tak,
                                     afwachtend.

Gesmoorde verkeersgeluiden
                   als om hals gebrachte dooddoeners.

In de vertraagde achtertuin
                         enkele langzaam ontploffende pompoenen.

Raam dicht.
               Binnenlicht.

 
Sybren Polet (19 juni 1924 – 19 juli 2015)

De Tsjechische schrijver Josef Nesvadba werd geboren op 19 juni 1926 in Praag. Zie ook alle tags voor Josef Nesvadba op dit blog.

Uit: Horribly Beautiful, Beautifully Horrible

„She laughed at me, or so it seemed. She showed her coloured teeth. Her nose reminded me of a malformed pear. I couldn't see her eyes because they were covered by untidy, oily strands of hair. Her left cheek was swollen, as if she had just returned from the dentist. I was so shocked by her appearance that I couldn't help trying to move away, but she touched me again, this time more assertively. Her left hand was very strong indeed. Then I felt her squeezing my hip, painfully. Like everyone else, she seemed to have no right arm. She was dressed in a thin cloak without sleeves, which fell sheer from her shoulders. Her face reminded me of a hollowed-out beetroot of the kind with which we used to frighten one another in the days of my youth, placing a burning candle inside to illuminate the eye-holes. Her eyes seemed to be burning when I finally brought myself to look into them, as if she had a fever.
She attended to my wound with professional efficiency. When she had applied liniment to it I felt that it had instantly begun healing, as if by some miracle. Then she showed me to a wooden couch, which stood beneath the window beside an old-fashioned cupboard. She began to undress me. She was quite disinterested, as if she were merely doing her daily duty. She executed the task skilfully. Now it was her turn to suppress a cry; when she removed my trousers she saw that I had underpants on, and for some reason this angered her. She tore them down with a single movement, as if wearing them were something indecent and abominable, threw them in the wastebin, and then began to explore my genitals with her hand.
Naturally enough, I tried to cover myself with both my own hands, like a shy boy, but this angered her all the more, and she pushed me down on the couch like a sack of potatoes. She sat on me, and pulled her cloak up about her waist. She was naked underneath. I recalled to mind the old argument about the possibility of women raping men; she proved very easily that such a thing is indeed possible.”

 
Josef Nesvadba (19 juni 1926 – 26 april 2005)

De Japanse schrijver Osamu Dazai (eig.Shūji Tsushima) werd geboren op 19 juni 1909 in Tsugaru. Zie ook alle tags voor Osamu Dazai op dit blog.

Uit: No Longer Human

“What, I wondered, did he mean by “society”? The plural of human beings? Where was the substance of this thing called “society”? I had spent my whole life thinkng that society must certainly be something powerful, harsh and severe, but to hear Horiki talk made the words “Don’t you mean yourself?” come to the tip of my tongue. But I held the words back, reluctant to anger him.
‘Society won’t stand for it.’
‘It’s not society. You’re the one who won’t stand for it - right?’
‘If you do such a thing society will make you suffer for it’
‘It’s not society. It’s you, isn’t it?’
‘Before you know it, you’ll be ostracized by society.’
‘It’s not society. You’re going to do the ostracizing, aren’t you?’
Words, words of every kind went flitting through my head. “Know thy particular fearsomeness, thy knavery, cunning and witchcraft!” What I said, however, as I wiped the perspiration from my face with a handkerchief was merely, “You’ve put me in a cold sweat!” I smiled.
From then on, however, I came to hold, almost as a philosophical conviction, the belief: What is society but an individual?

 
Osamu Dazai (19 juni 1909 – 13 juni 1948)
Osamu Dazai museum in Kanagi

De Filippijnse dichter en schrijver José Rizal (eig. José Protacio Rizal Mercado y Alonso Realonda) werd geboren op 19 juni 1861 in Calamba. Zie ook alle tags voor José Rizal op dit blog.

To The Virgin Mary

Mary, sweet peace and dearest consolation
of suffering mortal: you are the fount whence springs
the current of solicitude that brings
unto our soil unceasing fecundation.

From your abode, enthroned on heaven's height,
in mercy deign to hear my cry of woe
and to the radiance of your mantle draw
my voice that rises with so swift a flight.

You are my mother, Mary, and shall be
my life, my stronghold, my defense most thorough;
and you shall be my guide on this wild sea.

If vice pursues me madly on the morrow,
if death harasses me with agony:
come to my aid and dissipate my sorrow!

Child Jesus

Why have you come to earth,
Child-God, in a poor manger?
Does Fortune find you a stranger
from the moment of your birth?

Alas, of heavenly stock
now turned an earthly resident!
Do you not wish to be president
but the shepherd of your flock?

 
José Rizal (19 juni 1861 - 30 december 1896)
Collage door Jeff Huntington

De Duitse dichter en schrijver Friedrich Huch werd geboren op 19 juni 1873 in Braunschweig. Zie ook alle tags voor Friedrich Huch op dit blog.

Uit: Enzo

„Ganz so schlimm, wie ich glaubte, ist es aber doch nicht! so dachte er mehrere Male, – hier die Stelle da ist sogar ohne jede Einschränkung schön, wie? Er las sie mehrmals, und sah sie schließlich doch wieder unschlüssig an, als erwarte er, daß sein Gefühl einen letzten, endgültigen Stoß bekäme, der alle Zweifel aus dem Wege räume. Dann versuchte er, um seinem Urteil noch mehr Sachlichkeit zu geben, sich einzubilden, diese Erfindung stamme von einem andern, und schloß die Augen, alles nur noch mit dem innern Ohr hörend.
Man ist so nah, so gräßlich nah zu seinen eignen Sachen! Mir kommt es vor, als könnten diese Takte von einem allerersten Meister stammen!
Rasch ging er auf den Flügel zu und spielte sie stehend. Eine Wendung in der Harmonie störte ihn plötzlich, ihm war, als müsse es anders heißen. Er fand die andere Wendung, und nun erschienen ihm die Takte erst in ihrer wirklichen Vollendung.
Wie, wenn ich hieraus ein Hauptthema zu einem späteren Satze entwickelte?
Er sang die Töne halblaut in Gedanken. Sein musikalischer Einfall erschien ihm so frisch und ursprünglich in der Erfindung, daß er in der Freude seines Herzens wieder ein Glas Wein trank. Dann dachte er neu gestärkt: Wir werden die ganze Geschichte noch wunderschön zusammenbekommen! Dies wird etwas Gutes, und auch Caecilie wird sich freuen! – Der Wein war stark und rollte glutig durch seinen Körper.
Plötzlich erfaßte ihn eine große Dankbarkeit gegen seine Frau. Sie war doch der einzige Mensch, der an ihn glaubte, mit aller Kraft! So sehr, daß er fast ein Schuldbewußtsein gegen sie empfand, mit seinem schlapperen Temperament und seiner Liebe zur Bequemlichkeit, wie sie sich in der letzten Zeit herangebildet hatte. Wie war sie zielbewußt und ehrgeizig für ihn! Sie hatte durchgesetzt, daß er hier am Hoftheater die angesehene Kapellmeisterstelle bekam; es war nur eine mittlere Residenzstadt, aber immerhin war er ein kleiner König."

 
Friedrich Huch (19 juni 1873 – 12 mei 1913)
Cover

De Duitse dichter, schrijver en pastor Gustav Schwab werd geboren op 19 juni 1792 in Stuttgart. Zie ook alle tags voor Gustav Schwab op dit blog.

Das Gewitter

Urahne, Großmutter, Mutter und Kind
In dumpfer Stube beisammen sind;
Es spielet das Kind, die Mutter sich schmückt,
Großmutter spinnet, Urahne gebückt
Sitzt hinter dem Ofen im Pfühl -
Wie wehen die Lüfte so schwül!

Das Kind spricht: "Morgen ists Feiertag,
Wie will ich spielen im grünen Hag,
Wie will ich springen durch Tal und Höhn,
Wie will ich pflücken viel Blumen schön;
Dem Anger, dem bin ich hold!" -
Hört ihrs, wie der Donner grollt?

Die Mutter spricht: "Morgen ists Feiertag,
Da halten wir alle fröhlich Gelag,
Ich selber, ich rüste mein Feierkleid;
Das Leben, es hat auch Lust nach Leid,
Dann scheint die Sonne wie Gold!" -
Hört ihrs, wie der Donner grollt?

Großmutter spricht: "Morgen ists Feiertag,
Großmutter hat keinen Feiertag,
Sie kochet das Mahl, sie spinnet das Kleid,
Das Leben ist Sorg und viel Arbeit;
Wohl dem, der tat, was er sollt!" -
Hört ihrs, wie der Donner grollt?

Urahne spricht: "Morgen ists Feiertag,
Am liebsten morgen ich sterben mag:
Ich kann nicht singen und scherzen mehr,
Ich kann nicht sorgen und schaffen schwer,
Was tu ich noch auf der Welt?" -
Seht ihr, wie der Blitz dort fällt?

Sie hörens nicht, sie sehens nicht,
Es flammet die Stube wie lauter Licht:
Urahne, Großmutter, Mutter und Kind
Vom Strahl miteinander getroffen sind,
Vier Leben endet ein Schlag -
Und morgen ists Feiertag.

 
Gustav Schwab (19 juni 1792 – 4 november 1850)
Portret door Karl Jakob Theodor Leybold, 1825

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichteres Claudia Gabler werd in 1970 geboren in Lörrach. Zie ook alle tags voor Claudia Gabler op dit blog.

Dieser Ort war mehr als das Repertoire

Dieser Ort war mehr als das Repertoire
seiner Geschichte. Wuchernd und ortlos zugleich.
Aus den Hallen schoben sich zur Begrüßung
orientalische Gräser. Dahinter kopulierte beinah
vergessen das Meer. Eine Membran zwischen Schwarz
und Weiß manifestierte den Aggregatzustand der Besucher,
die typischen Chanel-Farben simulierten ihren blumigen
Mittelstand. Türme aus Bodenschätzen bohrten sich
in den Himmel und wieder zurück. Die Fassade reagierte
auf ihr Inneres und vorübergehende Passanten mit
schnell changierenden Farben. Eine visuelle
Referenz

an die Bewohner der Strandboxen. Erschöpfte Architekten
oszillierten zwischen Ebbe und Flut wie
Chinas barfüßige Ärzte.

 
Claudia Gabler (Lörrach, 1970)

19-06-2016 om 07:50 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Richard Powers werd geboren op 18 juni 1957 in Evanston, Illinois. Zie ook alle tags voor Richard Powers op dit blog.

Uit: The Time of Our Singing

“This is how I see him, although he'll live another third of a century. This is the moment when the world first finds him out, the night I hear where his voice is headed. I'm up onstage, too, at the battered Steinway with its caramel action. I accompany him, trying to keep up, trying not to listen to that siren voice that says, Stop your fingers, crash your boat on the reef of keys, and die in peace.
Though I make no fatal fumbles, that night is not my proudest as a musician. After the concert, I'll ask my brother again to let me go, to find an accompanist who can do him justice. And again he'll refuse. "I already have one, Joey."
I'm there, up onstage with him. But at the same time, I'm down in the hall, in the place I always sit at concerts: eight rows back, just inside the left aisle. I sit where I can see my own: fingers moving, where I can study my brother's face--close enough to see everything, but far enough to survive seeing.
Stage fright ought to paralyze us. Backstage is a single bleeding ulcer. Performers who've spent their whole youth training for this moment now prepare to spend their old age explaining why it didn't go as planned. The hall fills with venom and envy, families who've traveled hundreds of miles to see their lives' pride reduced to runner-up. My brother alone is fearless. He has already paid. This public contest has nothing to do with music. Music means those years of harmonizing together, still in the shell of our family, before that shell broke open and burned. Jonah glides through the backstage fright, the dressing rooms full of well-bred nausea, on a cloud, as though through a dress rehearsal for a performance already canceled. Onstage, against this sea of panic, his calm electrifies. The drape of his hand on the piano's black enamel ravishes his listeners, the essence of his sound before he even makes one.
I see him on this night of his first open triumph, from four decades on. He still has that softness around his eyes that later life will crack and line. His jaw quakes a little on Dowland's quarter notes, but the notes do not. He drops his head toward his right shoulder as he lifts to the high C, shrinking from his entranced listeners. The face shudders, a look only I can see, from my perch behind the piano. The broken-ridged bridge of his nose, his bruised brown lips, the two bumps of bone riding his eyes: almost my own face, but keener, a year older, a shade lighter. That breakaway shade: the public record of our family's private crime.”

 
Richard Powers (Evanston, 18 juni 1957)

De Franse schrijver Raymond Radiguet werd geboren op 18 juni 1903 in Saint-Maur-des-Fossés. Zie ook alle tags voor Raymond Radiguet op dit blog.

Uit:Le diable au corps

« - Taisez-vous donc ! criait la dame, ce qui excitait les « En voilà un ! En voilà un ! » du public. A ces cris, la folle, s’armant de tuiles, en envoya une sur le casque du pompier parvenu au faîte. Les cinq autres redescendirent aussitôt.
Tandis que les tirs, les manèges, les baraques, place de la Mairie, se lamentaient de voir si peu de clientèle, une nuit où la recette devait être fructueuse, les plus hardis voyous escaladaient les murs et se pressaient sur la pelouse pour suivre la chasse. La folle disait des choses que j’ai oubliées, avec cette profonde mélancolie résignée que donne aux voix la certitude qu’on a raison, que tout le monde se trompe. Les voyous, qui préféraient ce spectacle à la foire, voulaient cependant combiner les plaisirs. Aussi, tremblant que la folle fût prise en leur absence, couraient-ils faire vite un tour de chevaux de bois. D’autres, plus sages, installés sur les branches des tilleuls, comme pour
la revue de Vincennes, se contentaient d’allumer des feux de Bengale, des pétards.
On imagine l’angoisse du couple Maréchaud, chez soi, enfermé au milieu de ce bruit et de ces lueurs.
Le conseiller municipal, époux de la dame charitable, grimpé sur un petit mur de la grille, improvisait un discours sur la couardise des propriétaires. On l’applaudit.
Croyant que c’était elle qu’on applaudissait, la folle saluait, un paquet de tuiles sous chaque bras, car elle en jetait une chaque fois que miroitait un casque. De sa voix inhumaine, elle remerciait qu’on l’eût enfin comprise. Je pensai à quelque fille, capitaine corsaire, restant seule sur son bateau qui
sombre.
La foule se dispersait, un peu lasse. J’avais voulu rester avec mon père, tandis que ma mère, pour assouvir ce besoin de mal au coeur qu’ont les enfants, conduisait les siens au manège en montagnes russes. »

 
Raymond Radiguet (18 juni 1903 – 12 december 1923) 
Portret door Valentine Hugo, 1921

De Engelse dichter Geoffrey Hill werd geboren op 18 juni 1932 in Bromsgrove, Worcestershire. Zie ook alle tags voor Geoffrey Hill op dit blog.

Funeral Music

William de la Pole, Duke of Suffolk: beheaded 1450
John Tiptoft, Earl of Worcester: beheaded 1470
Anthony Woodville, Earl Rivers: beheaded 1483

1

Processionals in the exemplary cave,
Benediction of shadows. Pomfret. London.
The voice fragrant with mannered humility,
With an equable contempt for this world,
‘In honorem Trinitatis’. Crash. The head
Struck down into a meaty conduit of blood.
So these dispose themselves to receive each
Pentecostal blow from axe or seraph,
Spattering block-straw with mortal residue.
Psalteries whine through the empyrean. Fire
Flares in the pit, ghosting upon stone
Creatures of such rampant state, vacuous
Ceremony of possession, restless
Habitation, no man’s dwelling-place.

2

For whom do we scrape our tribute of pain—
For none but the ritual king? We meditate
A rueful mystery; we are dying
To satisfy fat Caritas, those
Wiped jaws of stone. (Suppose all reconciled
By silent music; imagine the future
Flashed back at us, like steel against sun,
Ultimate recompense.) Recall the cold
Of Towton on Palm Sunday before dawn,
Wakefield, Tewkesbury: fastidious trumpets
Shrilling into the ruck; some trampled
Acres, parched, sodden or blanched by sleet,
Stuck with strange-postured dead. Recall the wind’s
Flurrying, darkness over the human mire.

 
Geoffrey Hill (Bromsgrove, 18 juni 1932)

De Nederlandse schrijver en dichter Bert Schierbeek werd geboren op 18 juni 1918 in Glanerbrug in Twente. Zie ook alle tags voor Bert Schierbeek op dit blog.

Uit: Weerwerk (Fragment)

... zegt Marcel
Marcel Baillon
net van zijn tractor gestapt
hij heeft gemolken
hoofd rood
haar rood
helemaal rood
bloedrood dus
van de gloeiende zon
het teveel aan wijn
tussen twee slokken bier door zegt ie:
wijzend op een mus
(op een telefoondraad)
soms blijft een vogel zitten
maar nooit lang
dan tikt ie met zijn vleugels tegen de lucht
en vliegt weg
hij valt niet
hij tikt
en weg is ie
...
die is goed georganiseerd
die weet waarheen
naar plaatsen waar wij niet
kunnen zitten of staan
hij kent het land van boven
en weet van te warm
'('t is 40 graden Celsius in de zon)

 
Bert Schierbeek (18 juni 1918- 9 juni 1996)
 

De Duitse dichteres Karin Fellner werd geboren op 18 juni 1970 in München. Zie ook alle tags voor Karin Fellner op dit blog.

achtäugige du

fingrige teegrüne spinne
fingierst nichts auf den frischen
halmen die schlüssigkeit

der wiese und dein ganz
körperhorchen auf ferne
erschütterungen vielleicht

von jener doberfrau in
klobigen schuhn während du
luftbeinig deinen leib

lamellen tracheen über
lichtstängeln wippst und so
filigran deinen adel

im neigen der kiefer zeigst

 
Karin Fellner (München, 18 juni 1970)

De Vlaamse schrijver Aster Berkhof (eig. Louis van den Bergh werd geboren in Rijkevorsel op 18 juni 1920. Zie ook alle tags voor Aster Berkhof op dit blog.

Uit: Veel geluk professor

“Deze edelmoedige gedachten hadden een zo weldoende invloed op Pierre, dat hij niet eens vloekte toen hij opeens tot aan de buik in een sneeuwgat schoot en minutenlang moest wroeten om er weer uit te komen. Hij schudde glimlachend het hoofd, klopte opgewekt de sneeuw van zijn kleren, nam zijn valies weer op en liep voort.
Had hij eerlijk zijn geweten onderzocht, dan zou hij beseft hebben dat die ongewone tederheid van gevoelens ten opzichte van rector Schlesinger, die inderdaad een onmogelijke brompot was, feitelijk niets te maken had met Schlesinger zelf, maar alleen met de oude professor Steinbach. Deze professor, die door de rector aangeduid was om hier in St.-Moritz de wintercursus literatuurgeschiedenis te geven in het Internationale Instituut van lady Thompson, was de avond tevoren namelijk onverwacht ziek geworden, en na een eerste onderzoek door de huisdokter was gebleken, dat hij bij hoogdringendheid naar de kliniek van Dr. Rosch gevoerd moest worden, en aldaar gedurende drie maanden in observatie en behandeling moest blijven. Een uur later had Pierre, die docent was bij Steinbach, een briefje gekregen dat hij zich bij de rector moest aanbieden, en tien minuten later was hij ijlings door de straten van Wenen aan het rennen, om nog gauw enkele dringende zaken af te handelen, een nieuwe overjas te kopen, en hij moest nog alles inpakken voor zijn afreis de volgende morgen.
Hij had geen minuut geslapen die nacht, en in zijn opwinding had hij driemaal opnieuw zijn valies moeten openmaken, omdat hij iedere keer iets vergeten had, en toen hij al naar het station aan het lopen was, had hij er nog juist op tijd aan gedacht dat hij het belangrijkste van alles vergeten had: de notities die hij nodig zou hebben om als plaatsvervanger van professor Steinbach de cursus literatuurgeschiedenis te geven.”

 
Aster Berkhof (Rijkevorsel, 18 juni 1920)
Borstbeeld in St-Jozef-Rijkevorsel

De Duitse schrijfster en vertaalster Mirjam Pressler werd geboren op 18 juni 1940 in Darmstadt. Zie ook alle tags voor Mirjam Pressler op dit blog.

Uit:Ein Buch für Hanna

„Abwechselnd bissen sie in den Apfel, nahmen ganz kleine Stücke, um lange etwas davon zu haben, und Mira erzählte dabei, wie sie den Deutschen in die Hände gefallen waren. Sie, Rachel, Bella und Rosa hatten beschlossen, gemeinsam Rosch Haschana zu feiern, deshalb waren sie nach Nyborg ins Zentrum gefahren. Sie wollten dort schlafen und erst am nächsten Morgen nach Hause zurückkehren. Doch mitten in der Nacht kamen die Deutschen.
Eigentlich suchten sie Inger Abrahamson und ihren Mann, die waren jedoch gar nicht da, sie waren für die Feiertage zu Ingers Eltern gefahren.
„Nun, damit sie den Weg nicht vergeblich gemacht haben, haben sie wenigstens uns vier mitgenommen“, sagte Mira.
„Und was ist mit den anderen? Mit Efraim?“
Mira zuckte mit den Schultern. „Keine Ahnung.“ Sie strich sich die Haare aus der Stirn.
„Findest du es nicht seltsam, dass wir deshalb geschnappt wurden, weil wir einen jüdischen Feiertag begehen wollten? Ausgerechnet wir, die wir so gar nicht fromm sind. Was für einen dummen, hinterhältigen Streich hat uns das Schicksal gespielt. Und dir auch.“
Hanna senkte den Kopf. „Es war nicht das Schicksal“, sagte sie. „Es war auch nicht Gott, wie sie uns früher, in der Schule, weismachen wollten.
Es waren diese Nazis. Es war dieses schreiende Ungeheuer, sein Name sei ausgelöscht.“
„Bis in alle Ewigkeit“, sagte Mira. „Und jetzt komm, vielleicht kriegen wir ja noch was.“
Hanna stand auf. Sie war bereit, so zu tun, als ob. Als wäre dies hier nichts anderes als eine
weitere Etappe ihres Lebens. Dankbar berührte sie Miras Hand.“

 
Mirjam Pressler (Darmstadt, 18 juni 1940)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e juni ook mijn vorige blog van vandaag.

18-06-2016 om 09:53 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver Günter Seuren werd geboren op 18 juni 1932 in Wickrath, Niederrhein. Zie ook alle tags voor Günter Seuren op dit blog.

Uit: Das Experiment

„Ich geh rückwärts, weil ich nicht länger vorwärts gehen will“, sagte der Mann.
Er war übermittelgroß, bleich vor Anstrengung, sich auf das Rückwärtsgehen zu konzentrieren, und hatte eine vom Wind gerötete Nase. Es blies ein heftiger Westwind, und die Böen, die die übrigen Fußgänger, mit denen der Mann in dieselbe Richtung ging, nur als Brise im Rücken empfanden, trafen ihn mitten ins Gesicht. Er bewegte sich langsamer als die anderen, aber stetig wie ein Krebs im Rückwärtsgang.
„Eines Tages“, sagte der Mann, „war ich ganz allein in einem windstillen Park. Ich hörte die Amseln neben mir im Gebüsch nach Futter stochern, ich hörte Tauben rufen - und eine große Ruhe überkam mich. Ich ging ein paar Schritte rückwärts, und ich weiß jetzt: wenn man immer nur vorwärts geht, verengt sich der Weg. Als ich anfing, rückwärts zu gehen, sah ich die übergangenen und übersehenen Dinge, ich hörte sogar das Überhörte. Sie werden entschuldigen, wenn ich mich Ihnen nicht ganz verständlich machen kann. Verlangen Sie keine Logik von mir, die Entdeckung, die ich gemacht habe, lässt sich nicht in Worte fassen. Und denken Sie auch nicht, dass ich ein Mann der Umkehr bin, nein, ich kehre nicht um, ich . . .“
Der Mann schwieg ein paar Sekunden und sah entschlossen geradeaus, „es wird Sie verwundern ...aber ich bin kein Träumer.“ „Was sind Sie dann?“ sagte der Begleiter, ein Mann, der sich im herkömmlichen Vorwärtsgang bewegte. „So kommen Sie doch nicht weiter. Eines Tages sind Sie stehen geblieben, vielleicht wollten Sie das Gras wachsen hören, Sie traten ein paar Schritte zurück, um Abstand zu haben. War es so?“

 
Günter Seuren (18 juni 1932 – 10 december 2003)

De Duitse schrijfster Utta Danella (eig.Utta Denneler) werd geboren op 18 juni 1924 in Berlijn. Zie ook alle tags voor Utta Danella op dit blog.

Uit:Meine Freundin Elaine

“Es war ein unbeschreibliches Glücksgefühl, wieder einmal in Berlin zu sein. Ich ging wie auf Wolken Unter den Linden dahin, die Friedrichstraße rauf und die Leipziger runter, ich stand am Gendarmenmarkt und bewunderte das Schauspielhaus und den Französischen Dom, als hätte ich sie nie gesehen. Oder ich landete beim Schloss, ging über die Brücke und himmelte den Großen Kurfürsten auf seinem stolzen Ross an, in ihn hatte ich mich schon als Kind verliebt.
An einem anderen Tag lief ich vom Nollendorfplatz über den Wittenbergplatz die Tauentzienstraße entlang, den ganzen Kurfürstendamm bis hinaus nach Halensee. War ich müde, fuhr ich mit der Straßenbahn, mit dem Bus oder der U-Bahn zurück und landete völlig erschöpft bei Tante Marina, sank in einen Sessel und sah ihr zu, wie sie den Tee bereitete.
An einem Tag hatte es heftig geregnet, und ich kam klitschnass nach Hause.
»Kind, du übertreibst«, sagte sie. »Jetzt hast du dich bestimmt zu allem Unglück noch erkältet.«
»Es ist so schön, so schön, so schön. Wieso Unglück? Ich bin glücklich. So glücklich bin ich seit hundert Jahren nicht mehr gewesen.«
»Ein komischer Ausspruch für eine verheiratete Frau mit drei niedlichen Kindern.« Sie sprach im typischen Marina- Ton, man wusste nie, ob sie es ernst meinte oder ob sie spottete.
Das Mädchen hatte währenddessen meinen nassen Mantel hinausgebracht, ich streifte die Schuhe von den Füßen, sie waren nicht wasserdicht, und ich hatte kalte Füße. War schon möglich, dass ich mich erkältet hatte. Na, wenn schon. In Berlin und bei Tante Marina fand ich alles wunderbar, selbst eine Erkältung. Ich rollte mich im Sessel zusammen und hätte am liebsten geschnurrt wie zu Hause unsere Mieze. Marina zapfte an ihrem Samowar den Tee, brachte die gefüllte Tasse und stellte sie auf das kleine Tischchen neben mich.
Der Tee war heiß und köstlich, sie hatte einen Schuss Rum hineingetan, wohl um der angekündigten Erkältung vorzubeugen. Ich trank in kleinen, genüsslichen Schlucken, bis die Tasse leer war. Dann langte ich nach der Keksdose.“

 
Utta Danella (18 juni 1924 – begin juli 2015)
Cover 

De Australische dichter George Essex Evans werd geboren op 18 juni 1863 in Londen. Zie ook alle tags voor George Essex Evans op dit blog.

A Pastoral

Nature feels the touch of noon;
Not a rustle stirs the grass;
Not a shadow flecks the sky,
Save the brown hawk hovering nigh;
Not a ripple dims the glass
Of the wide lagoon.

Darkly, like an armed host
Seen afar against the blue,
Rise the hills, and yellow-grey
Sleeps the plain in cove and bay,
Like a shining sea that dreams
Round a silent coast.

From the heart of these blue hills,
Like the joy that flows from peace,
Creeps the river far below
Fringed with willow, sinuous, slow.
Surely here there seems surcease
From the care that kills.

Surely here might radiant Love
Fill with happiness his cup,
Where the purple lucerne-bloom
Floods the air with sweet perfume,
Nature's incense floating up
To the Gods above.

'Neath the gnarled-boughed apple trees
Motionless the cattle stand;
Chequered cornfield, homestead white,
Sleeping in the streaming light,
For deep trance is o'er the land,
And the wings of peace.

Here, O Power that moves the heart,
Thou art in the quiet air;
Here, unvexed of code or creed,
Man may breathe his bitter need;
Nor with impious lips declare
What Thou wert and art.

All the strong souls of the race
Thro' the aeons that have run,
They have cried aloud to Thee --
"Thou art that which stirs in me!"
As the flame leaps towards the sun
They have sought Thy face.

But the faiths have flowered and flown,
And the truth is but in part;
Many a creed and many a grade
For Thy purpose Thou hast made.
None can know Thee what Thou art,
Fathomless! Unknown!

 
George Essex Evans (18 juni 1863 – 10 november 1909)
Cover

De Russische schrijver Ivan Aleksandrovitsj Gontsjarov werd geboren op 18 juni 1812 in Simbirsk als zoon van een graanhandelaar. Zie alle tags voor Ivan Gontsjarov op dit blog.

Uit: Oblomov (Vertaald door David Magarshack)

“Lying down was not for Oblomov a necessity, as it is for a sick man or for a man who is sleepy; or a matter of chance, as it is for a man who is tired; or a pleasure, as it is for a lazy man: it was his normal condition. When he was at home - and he was almost always at home - he lay down all the time, and always in the same room, the room in which we have found him and which served him as a bedroom, study, and reception-room. He had three more rooms, but he seldom looked into them, except perhaps in the morning, and that, too, not every day, but only when his man-servant swept his study - which did not happen every day. In those rooms the furniture was covered with dust sheets and the curtains were drawn.
The room in which Oblomov was lying seemed at first glance to be splendidly furnished. It had a mahogany bureau, two sofas, upholstered in a silk material, and a beautiful screen embroidered with birds and fruits never to be found in nature. It had silk curtains, rugs, a number of pictures, bronze, porcelain, and all sorts of pretty knick-knacks. But an experienced person of good taste casting a cursory glance round the room would at once detect a desire to keep up appearances somehow or other, since appearances had to be kept up. Oblomov, of course, had nothing else in mind when he furnished his study. A man of refined taste would never have been satisfied with those clumsy and heavy mahogany chairs and those rickety book-stands. The back of one of the sofas had dropped and the mahogany veneer had come unstuck in some places.”

 
Ivan Gontsjarov (18 juni 1812 - 27 september 1891)
Cover

De Canadese schrijver, journalist en historicus Jean-Claude Germain werd geboren op 18 juni 1939 in Montral. Zie ook alle tags voor Jean-Claude Germain op dit blog.

Uit: Sur le chemin de la roche percée: Nouvelles historiettes de la bohème

« Les cuisiniers chinois ont rapidement compris que le goût n’était pas dans l’assiette, mais dans la bouche du client, comme la beauté dans le regard de celui qui regarde. Ils ont donc adapté leurs plats au palais de chacune des villes où ils se sont installés. Au gré des années, j’ai mangé chinois un peu partout, à Toronto, Vancouver, New York, Boston et je n’ai jamais retrouvé la finesse de goût de la cuisine chinoise montréalaise. Ce qui en dit plus sur Montréal que sur la Chine. »
(…)

Le protestantisme en général avait pris ses distances devant les restrictions alimentaires du catholicisme. Mais les réformés, invoquant leur liberté de conscience, se sont infligé un régime de table encore plus ascétique. Il leur interdisait en tout temps de prendre plaisir à manger. Tous les jours de la semaine protestante sont ainsi devenus des vendredis catholiques."

 
Jean-Claude Germain (Montreal, 18 juni 1939)

De Duitse dicher en schrijver Martin Greif (eig. Friedrich Hermann Frey werd geboren op 18 juni 1839 in Speyer.Zie ook alle tags voor Martin Greif op dit blog.

Die einsame Wolke

Sonne warf den letzten Schein
Müd im Niedersinken,
Eine Wolke noch allein
Schien ihr nachzuwinken.

Lange sie wie sehnend hing,
Ferne den Genossen.
Als die Sonne unterging,
War auch sie zerflossen.

Schattenleben

Still ist's, wo die Gräber sind
meiner Liebe;
nur bisweilen klagt der Wind
bang und trübe.
Seh' die Schattenwelt auf Erden
rings vergehen,
fühle alles spurlos werden
und vergehen.

 
Martin Greif (18 juni 1839 – 1 april 1911)
Portret door Hans Thoma, 1910 

18-06-2016 om 09:52 geschreven door Romenu  

De Oostenrijkse dichter en schrijver Peter Rosei werd geboren op 17 juni 1946 in Wenen. Zie ook mijn blog van 17 juni 2009 en eveneens alle tags voor Peter Rosei op dit blog.

Uit: Das große Töten

„Nachdem er diesen Schriftzug eingehend studiert hatte, als enthalte der in seiner Lakonie irgendeine verborgene oder verklausulierte Nebenbedeutung, eine Botschaft, die sich vielleicht gerade an den Betrachter jetzt richtete, senkte der Mann langsam den Kopf, so als bedenke er, was er gesehen, ging er aus der Küche, in der er gesessen war, in die anliegende Kammer hinaus und betrachtete sich im Spiegel, der da über dem Waschtisch hing: Ja - ohne Zweifel: Er sah dem Vater ähnlich!
Warum schaute er das Photo nur so gern an? Waren das nicht Dummheiten?
Langsam ging der Mann jetzt wieder in den anderen Raum, in die weiß möblierte und mit einem Kohlenherd ausgestattete Küche, und setzte sich neuerlich an den Tisch. Er überrechnete, das Bild wieder zur Hand nehmend, wie lang die Aufnahme jetzt zurücklag.
Dreißig, fünfunddreißig Jahre?
Eine kleine Weile studierte der Mann den lose fallenden Uniformrock des Vaters. - War es ein Mantel? In der Mitte war ein großer, runder Knopf, der den Kragen zusammenhielt.
Das Photo war wohl im Herbst oder Spätherbst aufgenommen. Als der Mann von draußen, vom Hof her, eine Tür, die Eingangstür gehen hörte, hängte er das Photo, das er so ausführlich betrachtet hatte, rasch an den Nagel an der Küchenwand: Dort hing das Bild alle Tage.
"Hallo, Franz!" sagte die Frau, die jetzt geschäftig in die Küche trat.
"Hallo, Mama!" sagte er, ohne indes vom Tisch aufzuschauen oder sich sonstwie freundlich zu zeigen. Die Mutter ging, ihr schwarzes Kopftuch abbindend, an den großen Kühlschrank, nahm eine Flasche Bier heraus, machte sie auf und stellte sie vor ihren Sohn hin.
"Bist frei heute?" fragte die Frau.
"Was dagegen?!" antwortete der.“

 
Peter Rosei (Wenen, 17 juni 1946)

De Algerijnse schrijver en journalist Kamel Daoud werd geboren op 17 juni 1970 in Mostaganem, Algerije. Zie ook alle tags voor Kamel Daoud op dit blog.

Uit: Moussa, of de dood van een Arabier (Vertaald door Manik Sarkar)

“Vandaag is mijn moeder nog in leven.
Ze zegt niets meer, maar ze zou heel veel kunnen vertellen. Anders dan ik, die deze geschiedenis zo vaak ophaal dat ik me er nauwelijks iets van herinner.
Ik bedoel, het verhaal is ruim een halve eeuw oud. Het is gebeurd en er is veel over gepraat. Er wordt nog steeds over gepraat, maar de mensen noemen maar één dode – volkomen schaamteloos, begrijp je, terwijl er toch twee waren. Twee doden. Twee, ja. De oorzaak van die omissie? De eerste kon vertellen, zo goed dat hij zijn misdaad deed vergeten, terwijl de tweede een ongeletterde drommel was die kennelijk alleen door God was geschapen om een kogel te vangen en tot stof te vergaan, een naamloze die niet eens de tijd kreeg om een voornaam te dragen.
Ik zal er niet omheen draaien: die tweede dode, die vermoord werd, was mijn broer. Er is niks van hem over. Alleen ik ben er nog om voor hem het woord te voeren, hier in deze bar, hopend op condoleances die niemand me ooit aanbiedt. Je kunt erom lachen, maar dat is min of meer mijn missie: de stilte in de coulissen uitventen terwijl de zaal leegloopt. Dat is trouwens ook de reden dat ik deze taal heb leren spreken en schrijven: om te praten namens een dode, om zijn zinnen nog even te laten doorklinken. De moordenaar is beroemd geworden en heeft zijn verhaal zo goed opgeschreven dat het niet eens in me zou opkomen hem na te volgen. Het was zijn taal. Daarom doe ik wat sinds de Onafhankelijkheid iedereen in dit land doet: de stenen van de oude koloniale huizen een voor een weghalen om er een huis voor mezelf, een taal voor mezelf mee te bouwen. De woorden van de moordenaar, zijn zegswijzen, zijn mijn ‘onbeheerde eigendommen’. Het land ligt bezaaid met woorden die niemand meer toebehoren; ze staan op de voorgevels van oude winkels, in vergeelde boeken, op gezichten, of ze zijn vervormd door het vreemde creools dat de dekolonisatie tot stand heeft gebracht.
Het is dus behoorlijk lang geleden dat de moordenaar is doodgegaan, en te lang geleden dat mijn broer voor iedereen behalve mij ophield te bestaan.”

 
Kamel Daoud (Mostaganem, 17 juni 1970)

De Australische schrijfster Gail Jones werd geboren op 17 juni 1950 in Harvey. Zie ook alle tags voor Gail Joenes op dit blog.

Uit: Sorry

“When they met. my father was in his final year reading anthropology at Cambridge; my mother worked as what was then still known as a ‘lady‘s companion'. My father, Nicholas Keene. had money enough: his father owned four haberdashery stores in London, which he had invited his son to manage. In any case, they promised an independent yearly income. But the sight of mannequins in windows filled Nicholas with dread.
He could not have told anyone why he felt swindled by the life his father offered him, and why. when he gazed into the shop windows he would eventually inherit. he felt a dull quiver of morbid trepidation. The garments hanging on lifeless bodies reminded him of the war. He saw before him again the ghastly carnage of 1918. the ruin of mud-caked men. discoloured khaki with death, lying there. gone. His own surprised aliveness had made him feel special, one of the elect, a survivor, a lucky man, even when he was blasted from behind and found his back torn open. He could not have stood behind a counter. Dealing with body-shapes of clothing. the arms flapping loose on coathangers. the slack torso of any shirt. An anguish he did not recognise made him think of this often ~- bodies blown to kingdom come. the muck of it. the flesh. He would spend his life negotiating a dangerous contradiction. wanting both to remember and to forget the war.
Nicholas met Stella. my mother. in a shadowy little teashop opposite King’s College in Cambridge. As he pushed past a customer. looking sideways for a cosy booth on a freezing day, the tea on Nicholas‘s tray toppled and splashed someone sitting to his left. My mother called out, sprang to her feet, and with agitated gestures began to whip away the scalding liquid. Apologising, my father bent to wipe her.”

 
Gail Jones (Harvey, 17 juni 1950)

De Vlaamse schrijver Ward Ruyslinck (pseudoniem van Raymond Charles Marie De Belser) werd geboren in Berchem op 17 juni 1929. Zie ook alle tags voor Ward Ruyslinck op dit blog.

Uit: Het dal van Hinnom

“Maar ja, aan de andere kant wordt hun taak ook erg bemoeilijk door iets, dat een rechtstreeks uitvloeisel van de tijdsomstandigheden blijk te zijn: het ontstaan van een nieuwe klasse, deze van de intellectuele botkluivers.
Een verschrikkelijk woekergezwel. jaarlijks groeit dat legertje van overlopers met enkele duizenden aan, zij vormen als het ware een sociale middenlaag die noch naar boven noch naar beneden een uitweg vindt en ondertussen voortdurend uitzet, als een gistend deeg binnen een gesloten bakvorm.’ (... ) ‘De bestanddelen van dit deeg,’ ging Zijne Hoogwaardigheid voort, ‘komen doorgaans uit de lagere standen. Zij hebben, dankzij de verhoogde levensstandaard en de sociale verbeteringen, een vrij verzorgde opvoeding en algemene ontwikkeling genoten en slepen Plato, Marx en de logaritmetafiels in hun geestelijke bagage mee. Niettemin blijven de meesten onder hen op de drempels van de universiteiten zitten. Waarom? Zeer eenvoudig, omdat in onze tijd, die de volksklasse niet langer uitsluit van de weldaden der beschaving, hogere eisen dan ooit tevoren gesteld worden aan degenen die tot de verantwoordelijke posten worden geroepen. Velen zijn echter geroepen en weinigen uitverkoren. De candidaten worden onverbiddelijk gezeefd en het uitzeefsel, het afval, glijdt verder af naar de kantoren en de handelszaken, waar het nogmaals door de wan gaat. Degenen die boffen kunnen voor de rest van hun leven Plato en Marx van spijker tot spijker bestuderen of van een logaritmische provisie dromen voor de koelkasten en de stofzuigers die ze aan de man gebracht hebben.”

 
Ward Ruyslinck (17 juni 1929 – 3 oktober 2014)

De Nederlandse dichter en literatuurcriticus Adriaan van der Hoop jr werd geboren in Rotterdam op 17 juni 1802. Zie ook alle tags voor Adriaan van der Hoop op dit blog.

Geen liefde is de eerste min gelijk

Geen liefde is de eerste min gelijk,
Hoe men zich zelf misleidt,
Geen is zoo zuiver, geen zoo rijk
Aan onbaatzuchtigheid.
 
Ach, schoon men mij van liefde spreek'
'k Gevoel het diep in't hart,
Het beeld van hem, die van- mij week,
Diens liefde baart mij smart.
 
Geen liefde is de eerste min gelijk,
Geen dieper hartewond,
Dan als, ná 't eerste liefdeblijk,
Men ontrouw ondervond. -
 
Al toon ik soms een blij gezicht,
En opgeruimden zin,
In 't binnenst van mijn boezem ligt
Altijd nog de eerste min.
 
Geen liefde is de eerste min gelijk,
Hoe men ook de andre roem:
Is 't lieflijkst waar deze aard meê prijk:
Niet de eerste lentebloem?
 
Klinkt de eerste toon niet dubbel schoon
Van 't nachtegalenlied;
Is de eerste min, hoe snel gevloôn,
De teêrste en eêlste niet?

 
Adriaan van der Hoop jr (17 juni 1802 - 4 november 1841)
 

De Zwitserse schrijfster Hanna Johansen (eig. Hanna Margarete Meyer) werd geboren op 17 juni 1939 in Bremen. Zie ook alle tags voor Hanna Johansen op dit blog.

Uit: Der schwarze Schirm

„Ab und zu schaute sie sich um. So schauen Menschen, die fürchten, etwas Schlimmes werde geschehen, wenn die Tür sich öffnet. Die Tür öffnete sich nicht, die junge Frau aber sah aus wie die Menschen im Kino, wenn sie verfolgt werden, nur nicht so schön, wie die Schauspielerinnen sogar dann noch sind. Außerdem schnippte sie mit den Fingern, bis der Zug schnell genug fuhr.
»Wann hält er?« sagte sie.
Ich wußte es nicht genau. Es war mir auch gleich. »In einer Stunde vielleicht.«
»Nicht vorher?«
»Nein.«
Diese Auskunft, so dürftig sie war, schien sie zu erleichtern. Nach fünf Minuten, in denen sie bloß auf den Boden gestarrt hatte, fragte sie wieder, ob ich wüßte, wann der Zug hielte. Als ich meine Auskunft, jetzt schon ein wenig sicherer, wiederholte, hob sie ihren Blick vom Boden und richtete ihn auf mich, vollkommen erschrocken, als könnte sie nicht ertragen, daß sie so lange fahren mußte. Sie keuchte wieder. Dann beruhigte sie sich, während sie mich ansah. Sie besichtigte mich geradezu und schien sich alles genau einzuprägen, was an mir zu sehen war.
„Dann haben wir ja Zeit«, sagte sie.
Die Tür wurde aufgeschoben, sie zuckte zusammen, als sie das Geräusch hörte, und schien erleichtert, als sie sah, daß der Schaffner hereinkam. Meine Fahrkarte war in Ordnung, sie hatte keine.
»Ich hätte fast den Zug verpaßt!« klagte sie. »Die fahren doch sonst nicht so auf die Sekunde?«
»Wir tun, was wir können«, sagte der Schaffner. Mir ist nicht wohl bei dieser Bezeichnung, sie heißen heute anders, seit sie Mitglieder eines Zugteams sind. Und weil alles privatisiert ist, müssen sie nun
sogar Humor haben. »Und wohin soll’s gehen, schönes Fräulein?«
»Wie reden Sie denn mit mir!« keuchte sie.
»Also wohin?«
»Wohin fährt der Zug denn?«

 
Hanna Johansen (Bremen, 17 juni 1939)
Het beeld “Die Bremer Stadtmusikanten” in Bremen

De Nederlandse dichter en schrijver Max Dendermonde (pseudoniem van Hendrik Hazelhoff) werd geboren op 17 juni 1919 in Winschoten. Zie ook alle tags voor Max Dendermonde op dit blog.

Uit: De wereld gaat aan vlijt ten onder

‘‘Alec’, zei hij.
De heer Weatherwood opende zijn blauwe ogen, verdiepte zijn glimlach en rekte zich heerlijk uit. ‘Hallo...’, zei hij geeuwend.
‘Goede middag’, groette meneer Dall enigszins afgemeten. Hij haalde een kaart te voorschijn en zei: ‘Misschien zouden we hier...’
Alec J. Weatherwood nam de kaart over en spreidde hem uit op zijn knieën. Zijn vinger begon een kalme tocht langs een paar dikke lijntjes. ‘Verdorie’, zei hij, ‘we hebben zeker hàrd gereden’.
De ander bukte zich naar hem over en vroeg waar ze dan wel waren. De vinger tikte op de kaart.
‘Heel goed’, zei meneer Dall. ‘En dit is ons doel, nietwaar?’ Zijn vinger tikte nu ook, één keer. Alec zei ‘Hum hum’ en toen: ‘Dat is de goeie kant op’. De goeie kant was voor hem het verre, verre Maine. Zo lang de reis maar ging van West naar Oost was hem alles goed. Als hij maar vóór eind September in het goeie, ouwe Oaklake was. Meneer Dall keek op zijn horloge. ‘Vier minuten over drie’, zei hij.
‘Alle tijd dus’, zei Alec. ‘Om vijf uur zijn we er’.
‘Als we geen pech krijgen. En dan nog het opstellen en zo. 't Is acht uur voor je het weet. Maar goed, neem maar eens over’.
Ze wisselden. Meneer Dall liep om de wagen heen, schopte tegen de banden, veegde met een doek de voorruit schoon, hoewel dat overbodig was, en keek achterin of de kostbare bagage nog goed op zijn plaats stond. Hij verschoof één der koffers met projectoren, zuchtte en liet zich naast Alec neer. Ze reden weer. Meneer Dall stak een sigaar aan en deed zijn best rustig te peinzen. Hij kon het niet laten van tijd tot tijd naar de speedometer te kijken, die maar niet over de vijf en dertig mijl wilde komen. Hij nam grote trekken en inhaleerde diep, maar zei niets.
Alec J. Weatherwood neuriede. Hij had het raampje verder opengezet en rook bij vluchtige vlagen de volle, prikkelende geur van de dennen. De warme wind tochtte een beetje in zijn slordige baard en hij overdacht met welbehagen hoe prettig het was, dat hij zich die ochtend niet had hoeven scheren.”

 
Max Dendermonde (17 juni 1919 – 24 maart 2004)
Cover

Zie voor nog meer schrijvers van de 17^e juni ook mijn blog van 17 juni 2014 en ook mijn blog van 17 juli 2011 deel 2.

17-06-2016 om 18:45 geschreven door Romenu