Romenu is een blog over gedichten, literatuur en kunst Maar Romenu is ook een professionele freelance vertaler Du-Ne en Ne-Du http://www.roumen-vertalingen.nl/
Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne
Paul Celan
Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.
Gerard Reve
Gerard Reve over: Medearbeiders ”God is in de mensen, de dieren, de planten en alle dingen - in de schepping, die verlost moet worden of waaruit God verlost moet worden, door onze arbeid, aangezien wij medearbeiders van God zijn.” Openbaring ”Tja, waar berust elk godsbegrip op, elke vorm van religie? Op een openbaring, dat wil zeggen op een psychische ervaring van zulk een dwingende en onverbiddelijke kracht, dat de betrokkene het gevoel heeft, niet dat hij een gedachte of een visioen heeft, maar dat een gedachte gedachte of visioen hem bezit en overweldigt.”
Simon Vestdijk
Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem 'de man die sneller schrijft dan God kan lezen'. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: "Kind van stad en land" (1936), "Meneer Visser's hellevaart" (1936), "Ierse nachten" (1946), "De toekomst de religie" (1947), "Pastorale 1943" (1948), "De koperen tuin" (1950), "Ivoren wachters" (1951), "Essays in duodecimo" (1952) en "Het genadeschot" (1964).
K.P. Kavafis K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.
Thomas Mann
Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle "Gefallen". Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond - hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar - besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de 'Duitse ziel' in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull.
Rainer Maria Rilke
Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid'. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.
* * * * * * * * * * * * * * * *
Romenu
Over literatuur, gedichten, kunst en cultuur
08-12-2018
Jamal Ouariachi, Louis de Bernières, Mary Gordon, Bill Bryson, John Banville, Delmore Schwartz, Jim Morrison, Georges Feydeau
“Uitgemergeld. Met een voorzichtige wijsvinger streelde hij over het hoofdje, zo klein dat je het met een pico-belloteken kon omvatten. Met twee vingers doodknijpen zou geen moeite kosten. Het schedelbot trilde onder de dunne huid. Het beestje opende de ogen. Ontstoken. Er zat althans een gistkleurig vlies over het blauw van de iris. Of hadden alle pasgeboren katjes dat? Hij was opgegroeid met een kat in huis, maar aan diens babytijd had hij amper herinneringen. Eén beeld: hoe het witharige mormeltje op de eerste dag bij zijn nieuwe gezin angstig wegkroop in de reuzenpantoffel van de heer des huizes. Nicolaas hadden ze hem genoemd, omdat hij met zijn licht golvende witte vacht aan de baard van Sinterklaas deed denken. Zijn vader, die tot dan toe niets van een huisdier had willen weten, raakte op slag vertederd door die kat in zijn pantoffel. Voortaan als hij thuiskwam van zijn werk en op de bank ging liggen om een halfuurtje te dutten, was Nicolaas de enige die hem mocht storen. De kat sprong dan boven op hem om zich, na een uitvoerige hartmassage met zijn voorpoten, uit te spreiden over de riante romp van zijn baasje. Als ze daar zo lagen met zijn tweeën, leek het werkelijk even of zijn vader Sinterklaas was en de kat zijn baard. Er steeg gepiep op uit de mand, de andere hadden ontdekt dat er iets gaande was. Ook het rossige katje in zijn hand begon nu te piepen. Hoelang zouden ze hier al liggen zonder eten? Het was maandag, misschien had die mand hier wel het hele weekend gestaan. Voorzichtig legde hij het katje terug tussen de andere. Het gepiep hield op. De vrachtwagen verderop reed weg. Het werd weer stil, op die onbestemde ruis na die de buitenwereld eigen is. Op zijn horloge zag hij dat de pauze ten einde liep. Hij veegde zijn hand af aan zijn broek en vatte, geïrriteerd, de terugtocht aan. Dat uitgerekend hij die beesten moest vinden. Daar was hij mooi klaar mee. Eén uur per werkdag had hij pauze, één uur om zijn taken te vergeten en de rust in zijn hoofd terug te brengen tijdens een solitaire wandeling. Die kittens kon hij natuurlijk niets kwalijk nemen, maar degene die ze te vondeling had gelegd, ja, die moest eigenlijk dood. Eenmaal weer aan het werk vergat hij zijn ergernis al snel. Steeds vrolijker ploegde hij zich door zijn verplichtingen heen. Na werktijd sloop hij de keuken van de kantine in. Uit een grote afwasmachine haalde hij twee kommetjes waar de kantinedames tussen de middag de desserts in serveerden; uit de koeling stal hij een pak halfvolle melk. Op basis van een gezondheidsadvies van de ondernemingsraad had de directie verordend dat de kantine voortaan alleen nog halfvolle en magere melk mocht verkopen. Hij had geen idee of kittens daar ook baat bij hadden. De spullen stopte hij in zijn tas, hij klokte uit – 17:08 uur, een latertje voor zijn doen – en hij verliet het pand. Het was een minuut of acht lopen naar het grasveld. Hij zou zijn gebruikelijke sneltram missen en in de piek van de avondspits belanden, maar dat deed er nu even niet toe.”
“It had been so long since the death of a sovereign that no one knew what to say, or how to behave. Lord Salisbury refused to talk about the accession ceremonies because it was too upsetting. The well-to-do cancelled their dinner parties and balls, and the frivolous optimism that had accompanied the arrival of a new century evaporated. It was January, and the dark clouds that wept rain onto the land complemented the mood of the people beneath them. The Queen’s relatives and descendants converged on Osborne from all over Europe. In South Africa the war that was supposed to have been won already was carried on by Botha, Smuts and de Wet. Money and young men continued to be expended. The British troops were killed mainly by enteric fever. The tiny Queen died. The Lord Mayor of London was informed, and then the rest of the world. Whilst the nation lay stunned, the Great argued about what should be done next. Lord Acton announced that King Edward VII could not call himself Edward VII because he was not descended from previous Edwards. Did the Lord Mayor of London count as an ex-officio member of the Privy Council? He decided that he did, and gatecrashed it. Who was in charge of the funeral? Was it the Lord Chamberlain or the Duke of Norfolk, even though he was a Catholic? The Duke insisted on his historic right, and the King conceded. Lady Cadogan received an invitation to the interment that was intended for her husband, in which she was requested to come wearing trousers. The Queen’s coffin was so minute that it might have been that of a child. King Edward and the Kaiser walked behind it as it was drawn through Cowes. It came across the Solent in a battle-ship, flanked by the greatest fleet in the world. In London the route from Victoria Station to Buckingham Palace then Paddington Station was blocked solid with mourners hoping to see the great procession of the gun carriage. Behind it rode King Edward, flanked by the Duke of Connaught and Kaiser Wilhelm, followed by the handsome and slim Crown Prince of Germany, the embodiment of hope for his nation, the guarantor of its great future as a beacon of civilisation.”
“But we won't leave you stranded. I want you to know that, Laura," Jack Chamberlain had said. "We found out from a friend of ours, a guy I work with, about a woman over in Chalk Farm who rents rooms to students. People your own age. You'll have a ball, believe me. And then you'll have your ticket home in August. It'll be a great time for you, believe me. Shake the dust from your feet as you leave that house or town. She knew what they thought, that she was bad for the children. But the children liked her. Jennifer, the youngest child, cried when Laura said good-bye to her. Their parents didn't understand them. But she understood. She always understood children. Their great unhappiness she always saw. They were victims of injustice from the moment of their birth. Believing human love to be important, they must suffer. This was how she could help them. She could teach them human love was not important, and their suffering would end, as hers had ended. How she had suffered every day before she knew. She had been a good child, and her mother had not loved her. She was slow, her mother said. And her mother was full of quickness; her movements danced, all the gestures of her hands, her words (her mother would make people laugh with her quickness) ended in points of silver. Laura was slow, slow in her movements like her father's family. Yet the teachers said she showed great promise in some subjects. And Miss Gildersleeve, the home economics teacher, said Laura sewed like a dream. That's good, said her mother, it's a good hobby for an old maid. Yet she had loved her mother, wanted to be near her, loved the feel of her bones through her light flesh, loved the quick movements of her skirt. She had loved her mother's body as a child. If only her father had loved her. But her father loved her mother. Daughters frightened him. He would have liked a son. But she no longer said, "If only they had loved me." Now she knew that it was not important. She had suffered thinking that a parent's love had meaning. Now she knew a parent's love was nothing. She was the favorite, the chosen, and her parents had not known it. So she had suffered as all children must suffer till they know the truth. It was in a garden that the Spirit first had come to her. Four years ago, when she was seventeen. She had been so unhappy then. Had always been, before she knew the truth. It was in a garden that the Spirit first had come to her. Four years ago, when she was seventeen. She had been so unhappy then. Had always been, before she knew the truth.”
Uit: Een huis vol (Vertaald door Inge Kok, Peter Diderichen Peter Diderich)
“Gezamenlijk worden ze vitaminen en mineralen genoemd en er is heel veel – echt verrassend veel – wat we er niet van weten, onder andere hoeveel we er nodig hebben, wat sommige precies doen en in welke hoeveelheden ze het best kunnen worden ingenomen. Dat we ze überhaupt nodig hebben was informatie waar we verbazend lang op hebben moeten wachten. Tot ver in de negentiende eeuw is niemand ooit op het idee van een uitgebalanceerde voeding gekomen. Men geloofde dat al het voedsel één enkele vage, maar versterkende stof bevatte: ‘het universele voedingsmiddel’. Een kilo biefstuk had dezelfde waarde voor het lichaam als een kilogram appels of pastinaken of wat dan ook, en een mens hoefde er alleen maar voor te zorgen dat hij er meer dan genoeg van binnenkreeg. Niemand had ooit gedacht dat bepaalde soorten voedsel onmisbare elementen bevatten die van cruciaal belang waren voor je welzijn. Dat hoeft ons niet echt te verbazen, want de verschijnselen van tekorten in je voeding – apathie, pijnlijke gewrichten, een verhoogde gevoeligheid voor infecties, wazig zien – wijzen zelden op een onevenwichtige voeding. Als je haar begint uit te vallen of je enkels onrustbarend dik worden, is het zelfs vandaag de dag niet waarschijnlijk dat je als eerste denkt aan wat je de laatste tijd hebt gegeten. En je zou al helemaal niet denken aan wat je níét had gegeten. Dat gold ook voor de verbijsterde Europeanen die heel lang dikwijls in ontstellende aantallen doodgingen zonder te weten waarom. Er is beweerd dat er tussen 1500 en 1850 alleen al aan scheurbuik twee miljoen zeelieden zijn overleden. Op een lange reis bezweek doorgaans ongeveer de helft van de bemanning eraan. Er zijn uiteenlopende wanhoopsmiddelen uitgeprobeerd. Vasco da Gama moedigde zijn mannen aan om tijdens een reis naar India en terug hun mond te spoelen met urine, wat niet hielp tegen scheurbuik en waar ze ook niet veel vrolijker van zullen zijn geworden. Soms was het aantal slachtoffers werkelijk schokkend. Rond 1740 verloor een Britse marine-expeditie onder bevel van commandeur George Anson tijdens een reis van drie jaar veertienhonderd van de tweeduizend opvarenden. Vier werden gedood tijdens gevechten; vrijwel alle anderen zijn overleden aan scheurbuik.”
“It had been a day of agitations and alarms, of smoke and steam and grit. Even yet she felt, did Mrs. Osmond, the awful surge and rhythm of the train’s wheels, beating on and on within her. It was as if she were still seated at the carriage window, as she had sat for what seemed impossibly many hours, gazing with unseeing eyes upon the placid English countryside flowing away from her endlessly in all the soft- green splendour of the early- summer afternoon. Her thoughts had sped along with the speeding train but, unlike the train, to no end. Indeed, she had never registered so acutely the mind’s unstoppable senseless headlong rush as she had since leaving Gardencourt. The great snorting and smoking brute that had paused with brusque impatience at the meek little village station and suffered her to take her place in one of its lattermost compartments— her fingertips still retained the impression of hot plush and greasy leather— now stood gasping after its mighty efforts under the high, soot- blackened glass canopy of the throbbing terminus, disgorging on to the platform its complement of dazed, bedraggled travellers and their jumbles of baggage. Well, she told herself, she had arrived somewhere, at least. Staines, her maid, had hardly stepped down from the train before she flew into an altercation with a red- faced railway porter. Had she not been a female it might have been said of Staines that she was a fellow with a heart of oak. She was tall and gaunt, a person all of angles, with long wrists and large feet, and a jaw that put one in mind of the blade of a primitive axe. In the years that she had been in Mrs. Osmond’s employ, or, given how closely they were conjoined, better say in the years that they had been together, Staines’s devotion to her mistress had not wavered by a jot. In their long period of exile in the south her forbearance had extended to putting up with the Italian market and the Italian kitchen, and, which required an even more saintly fortitude, with Italian plumbing. Indeed, such was her steadfastness that on occasion Mrs. Osmond— Isabel—found herself longing wistfully for even half a day’s respite from her servant’s unrelenting, stone-hard solicitude. In their recent travels together the chief token and proof of Staines’s loyalty had been a permanently maintained state of vexedness, not only in face of the impudence of porters, cab- drivers, boot-boys and the like, but also against what she considered her mistress’s wilful credulousness, deplorable gullibility and incurably soft heart. Now, as the maid, her bonnet fairly wagging from the force of her indignation, stood berating the porter for unspecified shortcomings—as a Londoner she was exercising her right to quarrel with her own kind, in her own city—Isabel moved away with that wide-eyed blandness of manner she had perfected over the years at the scenes of so many similar confrontations between Staines’s will and the world’s recalcitrance.”
Dogs are Shakespearean, children are strangers. Let Freud and Wordsworth discuss the child, Angels and Platonists shall judge the dog, The running dog, who paused, distending nostrils, Then barked and wailed; the boy who pinched his sister, The little girl who sang the song from Twelfth Night, As if she understood the wind and rain, The dog who moaned, hearing the violins in concert. —O I am sad when I see dogs or children! For they are strangers, they are Shakespearean.
Tell us, Freud, can it be that lovely children Have merely ugly dreams of natural functions? And you, too, Wordsworth, are children truly Clouded with glory, learned in dark Nature? The dog in humble inquiry along the ground, The child who credits dreams and fears the dark, Know more and less than you: they know full well Nor dream nor childhood answer questions well: You too are strangers, children are Shakespearean.
Regard the child, regard the animal, Welcome strangers, but study daily things, Knowing that heaven and hell surround us, But this, this which we say before we’re sorry, This which we live behind our unseen faces, Is neither dream, nor childhood, neither Myth, nor landscape, final, nor finished, For we are incomplete and know no future, And we are howling or dancing out our souls In beating syllables before the curtain: We are Shakespearean, we are strangers.
Delmore Schwartz (8 december 1913 – 11 juli 1966) Prent van New York uit 1913, vogelperspectief, met de hand ingekleurd
The world on fire ... Taxi from Africa... The Grand Hotel... He was drunk a big party last night back going back in all directions sleeping these insane hours. I'll never wake up in a good mood again. I'm sick of these stinky boots.
Freedom Exists
Did you know freedom exists In school books
Did you know madmen are Running our prisons
Within a jail, within a gaol Within a white free protestant Maelstrom
We're perched headlong On the edge of boredom
We're reaching for death On the end of a candle
We're trying for something That's already found us
« LUCIENNE. — Ah ! c’est-à-dire que tu ne saurais trop remercier monsieur. VATELIN, pendant que Pontagnac se confond en salutations qui dissimulent mal son trouble. — N’est-ce pas ? Je vous dis que c’est tout à fait gentil d’être venu, et surtout de cette façon-là ! LUCIENNE — Ah ! oui, surtout de cette façon-là ! Elle va à la cheminée. PONTAGNAC. — Ah ! vraiment, cher ami, madame ! (À part.) Ca y est ! elle se fiche de moi ! VATELIN,. — Mais, j’y pense, vous ne connaissiez pas ma femme… (Présentant.) Ma chère Lucienne, un de mes bons amis, M. de Pontagnac… Ma femme. PONTAGNAC.. — Madame ! VATELIN,. — Au fait ! je ne sais pas si c’est très prudent ce que je fais là de te présenter Pontagnac. PONTAGNAC. — Pourquoi ça ? VATELIN,. — Ah ! c’est que c’est un tel gaillard. Un tel pécheur devant l’Eternel ! Tu ne le connais pas ? Il ne peut pas voir une femme sans lui faire la cour ! il les lui faut toutes ! LUCIENNE railleuse. — Toutes ! Ah ! ça n’est pas flatteur pour chacune. PONTAGNAC.. — Oh ! madame, il exagère ! (À part.) Est-il bête de lui raconter ça ! LUCIENNE devant la cheminée. — Quelle déception pour la pauvre femme qui a pu se croire distinguée et qui finit par s’apercevoir qu’elle n’est qu’additionnée. PONTAGNAC. — Je vous répète, madame, que c’est une calomnie. LUCIENNE. — Ah ! j’avoue que si j’avais dû être une de ces "toutes", je n’en serais pas fière… Asseyez-vous donc !… Elle s’assied dans le fauteuil, près de la cheminée. PONTAGNAC, à part, en s’asseyant sur le canapé. — C’est bien ça ! elle me raille. Vatelin, s’asseyant près d’eux. — Dites donc ! Je crois qu’elle vous bêche! »
Georges Feydeau (8 december 1862 – 5 juni 1921) Scene uit een opvoering in Herblay, 2013
Horatius, Hervey Allen, James Thurber, Carmen Martín Gaite, Nikos Gatsos, Jura Soyfer, Bjørnstjerne Bjørnson, Joel Chandler Harris
De Romeinse dichter en schrijver Quintus Horatius Flaccus werd geboren op 8 december 65 v. Chr. Zie ook alle tags voor Horatius op dit blog.
Ode II.18
Geen elpenbeen en geen verguld plafond blinkt in mijn huis. Geen balkwerk van albast rust daar op een porfieren zuilenrij.
Ik heb niet van een onbekenden neef een Pergameenschen koningsburcht geërfd. Op mijn klandizie drijft geen purperzaak.
Maar trouw van hart en niet van geest ontbloot eert mij de vriendschap van een edelman.
Neen noch den goden noch mijn rijken vriend vraag ik om meer, gelukkig en voldaan met mijn geliefd Sabinum. Zie, de dag volgt op den dag, de maand volgt op de maand, en gij bestelt een marmermozaiek, alsof de dood niet aldoor nader kwam, bouwt huizen midden in het golfgeklots, alsof het zeestrand niet toereikend was.
Ja zelfs het dubbel heilig grondbezit van arme buren waagt uw hand te schenden.
Daar gaan zij, man en vrouw, van huis en haard verdreven, met hun eenig eigendom, hun havelooze kindren op den arm.
Maar ook den rijken heer wacht geen paleis zoo zeker als dat van den wissen dood. Wat wilt gij altijd meer? Voor arm en rijk ontsluit de aarde zonder onderscheid haar duistren schoot. Zelfs voor Prometheus' goud was geen retour aan Charons veer te koop.
Daar zuchten Tantalus en zijn geslacht, daar vindt een arme stakker eindlijk rust. De dood verhoort wie roept, en wie niet roept.
Vertaald door Dr. A. Rutgers van der Loeff
Horatius (8 december 65 v. Chr. – 27 november 8 v. Chr.) Standbeeld in Parijs
There is deliberateness in all sea-island ways, Outlandish to our days as stone wheels are. The islands cannot see the use of life Which only lives for change; Their days are flat, And all things there move slowly. Even the seasons are conservative— No sudden flaunting of wild colors in the fall, Only a gradual fading of the green, As if the earth turned slowly, Or looked with one still face upon the sun As Venus does; Until the trees, the fields, the marshes, All turn dun, dull Quaker brown, And a mild winter settles down, And mosses are more gray.
All human souls are glasses which reflect The aspects of the outer world. See what terrible gods the huge Himalayas bred!— And the fierce Jewish Jaywah came From the hot Syrian desert With his inhibitory decalogue. The gods of little hills are always tame; Here God is dull, where all things stay the same.
“We’re going through!” The Commander’s voice was like thin ice breaking. He wore his full-dress uniform, with the heavily braided white cap pulled down rakishly over one cold gray eye. “We can’t make it, sir. It’s spoiling for a hurricane, if you ask me.” “I’m not asking you, Lieutenant Berg,” said the Commander. “Throw on the power lights! Rev her up to 8,500! We’re going through!” The pounding of the cylinders increased: ta-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa-pocketa. The Commander stared at the ice forming on the pilot window. He walked over and twisted a row of complicated dials. “Switch on No. 8 auxiliary!” he shouted. “Switch on No. 8 auxiliary!” repeated Lieutenant Berg. “Full strength in No. 3 turret!” shouted the Commander. “Full strength in No. 3 turret!” The crew, bending to their various tasks in the huge, hurtling eight-engined Navy hydroplane, looked at each other and grinned. “The Old Man’ll get us through,” they said to one another. “The Old Man ain’t afraid of Hell!” . . . “Not so fast! You’re driving too fast!” said Mrs. Mitty. “What are you driving so fast for?” “Hmm?” said Walter Mitty. He looked at his wife, in the seat beside him, with shocked astonishment. She seemed grossly unfamiliar, like a strange woman who had yelled at him in a crowd. “You were up to fifty-five,” she said. “You know I don’t like to go more than forty. You were up to fifty-five.” Walter Mitty drove on toward Waterbury in silence, the roaring of the SN202 through the worst storm in twenty years of Navy flying fading in the remote, intimate airways of his mind. “You’re tensed up again,” said Mrs. Mitty. “It’s one of your days. I wish you’d let Dr. Renshaw look you over.” Walter Mitty stopped the car in front of the building where his wife went to have her hair done. “Remember to get those overshoes while I’m having my hair done,” she said. “I don’t need overshoes,” said Mitty. She put her mirror back into her bag. “We’ve been all through that,” she said, getting out of the car. “You’re not a young man any longer.” He raced the engine a little. “Why don’t you wear your gloves? Have you lost your gloves?” Walter Mitty reached in a pocket and brought out the gloves.”
James Thurber (8 december 1894 – 2 november 1961) Cover DVD
Uit: La reine des neiges (Vertaald door Claude Bleton)
« Pour la première fois, disaient-ils, on voyait comment la terre et les êtres humains sont réellement. Ils couraient de tous côtés avec leur miroir et bientôt il n'y eut pas un pays, pas une personne qui n'eussent été déformés là-dedans. Alors, ces apprentis sorciers voulurent voler vers le ciel lui-même, pour se moquer aussi des anges et de Notre-Seigneur. Plus ils volaient haut avec le miroir, plus ils ricanaient. C'est à peine s'ils pouvaient le tenir et ils volaient de plus en plus haut, de plus en plus près de Dieu et des anges, alors le miroir se mit à trembler si fort dans leurs mains qu'il leur échappa et tomba dans une chute vertigineuse sur la terre où il se brisa en mille morceaux, que dis-je, en des millions, des milliards de morceaux, et alors, ce miroir devint encore plus dangereux qu'auparavant. Certains morceaux n'étant pas plus grands qu'un grain de sable voltigeaient à travers le monde et si par malheur quelqu'un les recevait dans l'œil, le pauvre accidenté voyait les choses tout de travers ou bien ne voyait que ce qu'il y avait de mauvais en chaque chose, le plus petit morceau du miroir ayant conservé le même pouvoir que le miroir tout entier. Quelques personnes eurent même la malchance qu'un petit éclat leur sautât dans le cœur et, alors, c'était affreux : leur cœur devenait un bloc de glace. D'autres morceaux étaient, au contraire, si grands qu'on les employait pour faire des vitres, et il n'était pas bon dans ce cas de regarder ses amis à travers elles. D'autres petits bouts servirent à faire des lunettes, alors tout allait encore plus mal. Si quelqu'un les mettait pour bien voir et juger d'une chose en toute équité, le Malin riait à s'en faire éclater le ventre, ce qui le chatouillait agréablement. » (…)
Il lui sembla que les vagues lui faisaient signe, alors [Gerda] enleva ses souliers rouges, ceux auxquels elle tenait le plus, et les jeta tous les deux dans l'eau, mais ils tombèrent tout près du bord et les vagues les repoussèrent tout de suite vers elle, comme si la rivière ne voulait pas les accepter, puisqu'elle n'avait pas pris le petit Kay. Gerda crut qu'elle n'avait pas lancé les souliers assez loin, alors elle grimpa dans un bateau qui était là entre les roseaux, elle alla jusqu'au bout du bateau et jeta de nouveau ses souliers dans l'eau. Par malheur le bateau n'était pas attaché et dans le mouvement qu'elle fit il s'éloigna de la rive, elle s'en aperçut aussitôt et voulut retourner à terre, mais avant qu'elle n'y eût réussi, il était déjà loin sur l'eau et il s'éloignait de plus en plus vite. Alors la petite Gerda fut prise d'une grande frayeur et se mit à pleurer, mais personne ne pouvait l'entendre, excepté les moineaux, et ils ne pouvaient pas la porter, ils volaient seulement le long de la rive, en chantant comme pour la consoler : " Nous voici ! Nous voici ! " Le bateau s'en allait à la dérive, la pauvre petite était là tout immobile sur ses bas, les petits souliers rouges flottaient derrière mais ne pouvaient atteindre la barque qui allait plus vite."
Carmen Martín Gaite (8 december 1925 – 22 juli 2000)
So! my pallikari with wine in your kisses and leaves on your lips I want you to plunge naked into rivers to sing to Barbary like the carpenter hunts out the woodgrain like the viper passes through gardens of barley with its proud ferocious eyes like the lightning threshes the young.
And don't laugh and don't cry and don't rejoice don't uselessly lace up your shoes like you were planting platans don't become FATED because the lammergeier is not a a closed drawer it is not a tear from a plumtree or a smile from a waterlily nor is it an undershirt for a dove or mandolin for a Sultan nor a silk bonnet for the head of a whale. It is a saw from the sea that slaughters the gulls a carpenter's cushion a beggar's clock a fire in a gypsy's forge who seduces priests' wives and sings a lullaby for lilies a marriage for Turks a celebration of Australians a lair of Hungarians where the hazelnut trees go to meet secretly in fall they see the wise storks dying their eggs black and they weep too they burn their nightgowns and put on ducks' petticoats they spread stars on the earth for kings to walk on with their silver amulets with the crown and the purple they spread rosemary on beds so the mice will go to another cellar go to other churches to eat the Holy Table
Vertaald door Anita Sullivan
Nikos Gatsos (8 december 1911 – 12 mei 1992)
De Oostenrijkse dichter en schrijver Jura Soyfer werd op 8 december 1912 in Charkov, Oekraïne, geboren. Zie ook alle tags voor Jura Soyferop dit blog.
Einheitsfront
Die Sowjets bedrohen, wie jeder weiß, Den Klassenfrieden, den Erdölpreis, Die Baumwollkurse, die Religion, Moral und Zündholzproduktion! Drum reichen Deterding, Vanderbilt, Ford, Morgan und Thyssen einander die Hände: »Hoch die Kultur, die's zu schirmen gilt, Dreimal so hoch die Dividende!« Um Leichenbeute wird später gestritten – Jetzt feiern die Herren Honigmond. »Auf denn«, ruft Krupp, »gen Ostland geritten, Es lebe die goldene Einheitsfront!«
»Ich träumte einst von Arbeiterpartei«, Sprach Hitler, »doch das ist längst vorbei. Mögt ruhig sein, die ihr schafft und rafft: Fest steht und treu die Zinsknechtschaft!« Und neue Aufschläge gab es im Nu Zu Uniformrock samt Hose, Und neue Anschläge gab es dazu Auf Krüppel und Arbeitslose. So einten sich Hitler und die Barone. Schon steigen glorreich am Horizont Hohenzollernschnurrbart und Krone. »Es lebe die braune Einheitsfront!«
Von Warschau bis Schanghai, von Süd bis Nord, Von Essen bis Neuyork, von Thyssen bis Ford, Von Hitler bis Horthy steht er geeint, Der imperialistische Klassenfeind! Sie greifen an, sie marschieren geschlossen! Können denn wir nicht, was die gekonnt? Die Zeit ist knapp. Zeit ist Blut, Genossen! Genossen, schließet die Einheitsfront!
When comes the real morning? When golden, the sun's rays hover Over the earth's snow-cover, And where the shadows nestle, Wrestle, Lifting lightward the root enringèd Till it shall seem an angel wingèd, Then it is morning, Real, real morning. But if the weather is bad And my spirit sad, Never morning I know. No.
Truly, it's real morning, When blossom the buds winter-beaten, The birds having drunk and eaten Are glad as they sing, divining Shining Great new crowns to the tree-tops given, Cheering the brooks to the broad ocean riven. Then it is morning, Real, real morning. But if the weather is bad And my spirit sad, Never morning I know. No.
When comes the real morning? When power to conquer parries Sorrow and storm, and carries Sun to the soul, whose burning Yearning Opens in love and calls to others: Good to be unto all as brothers.
Then it is morning, Real, real morning. Greatest power you know -And most dangerous, lo!- Will you this then possess? Yes.
Bjørnstjerne Bjørnson (8 december 1832 – 26 april 1910)
“The name of Free Joe strikes humorously upon the ear of memory. It is impossible to say why, for he was the humblest, the simplest, and the most serious of all God's living creatures, sadly lacking in all those elements that suggest the humorous. It is certain, moreover, that in 1850 the sober-minded citizens of the little Georgian village of Hillsborough were not inclined to take a humorous view of Free Joe, and neither his name nor his presence provoked a smile. He was a black atom, drifting hither and thither without an owner, blown about by all the winds of circumstance, and given over to shiftlessness. The problems of one generation are the paradoxes of a succeeding one, particularly if war, or some such incident, intervenes to clarify the[4] atmosphere and strengthen the understanding. Thus, in 1850, Free Joe represented not only a problem of large concern, but, in the watchful eyes of Hillsborough, he was the embodiment of that vague and mysterious danger that seemed to be forever lurking on the outskirts of slavery, ready to sound a shrill and ghostly signal in the impenetrable swamps, and steal forth under the midnight stars to murder, rapine, and pillage—a danger always threatening, and yet never assuming shape; intangible, and yet real; impossible, and yet not improbable. Across the serene and smiling front of safety, the pale outlines of the awful shadow of insurrection sometimes fell. With this invisible panorama as a background, it was natural that the figure of Free Joe, simple and humble as it was, should assume undue proportions. Go where he would, do what he might, he could not escape the finger of observation and the kindling eye of suspicion. His lightest words were noted, his slightest actions marked.”
Joel Chandler Harris (8 december 1848 – 3 juli 1908) Portret door Lucy May Stanton, ca, 1914
De Nederlandse kunstenaar, schrijver en dichter Jopie Breemerwerd geboren op 8 december 1875 in Amsterdam. Beemer werdvooral bekend als het middelpunt van de Amsterdamse bohème rond 1910. Zijn huis aan de Leidsegracht was de luidruchtige ontmoetingsplaats van uiteenlopende kunstenaars, wetenschappers en schrijvers, onder wie Han van Meegeren, Hildo Krop en Arthur van Schendel en stond bekend als het “Jopiehol”. Uit het Jopiehol is Het Honk, en nog later uit Het Honk De Kring voortgekomen. Jopie zelf verdween uit het Amsterdamse gezichtsveld omstreeks 1912. Het gerucht wilde, dat hij als hotelportier, en later als dansmeester, in Den Haag een bestaan had gevonden. Een bloeiende anekdotiek rondom zijn legendarische persoonlijkheid leefde nog lang, voornamelijk mondeling, voort. Als eerbetoon aan Jopie gaven de bevriende kunstenaars hem in 1913, toen hij ging verhuizen naar Den Haag, "De ontboezemingsbundel van Jopie Breemer" cadeau met teksten van Jopie. Het is een bundel met proza, poëzie en teksten, die totaal anders zijn dan de poëzie van de erkende schrijvers uit die tijd. Hij persifleerde bij voorbeeld de in zijn ogen nogal gewichtige dichtstijl van de Tachtigers. Gerrit Komrij bezorgde in 1998 een herdruk van “De ontboezemingsbundel van Jopie Breemer”.
De Reiziger
De reiziger reist heen en weer Van Amsterdam naar Wormerveer En ook wel eens naar Krommenie Naar Beetsterzwaag en Middellie. Hij leest zijn krant in de coupé En neemt altijd zijn koffer mee Hij draagt een witte hoge boord En als hij zit zegt hij geen woord Hij praat nooit met een ander heer De reiziger reist heen en weer.
Ode op ‘de’
O! ‘De’, gij woord, dat zo alleen Betekent niets, wat zeg ik, neen Alleen betekent ‘De’ het al Een veelomvattend algetal. Dat woordje met een woord erachter Maakt dit soms sterk en somtijds zachter. Maar zonder ‘De’ kunnen wij niet Waar ‘De’ niet is, daar is geen lied En zonder ‘De’ ook niet deez ode En daarom heil gij ‘De’, o, o, ‘De’.
“Down at the dead end of the beach, I wash my face in the tideless sea, stare out over the still darkened warm-as-blood water to the skyline that has become a cage's prohibi-tive ring, go back, then, to the higher, now sunlit land where silent men are smashing rifles over rocks with the fe-rocity of those who wrestle serpents with their bare hands. I pass what is clearly an officer's tent. It is dug in until only the ridge shows, neat steps leading down. Outside, a batman is washing a china plate, saucer, cup, his pug-dog peasant's face seemingly unconcerned, but it does not raise from its staring down at the trembling of the hands. I pass another tent sunk in the sand. Again the ubiqui-tous robot's playing games, denying midnight now. Fren-ziedly the hands polish the buttons on an officer's tunic, button-stick inserted round the buttons so that the Brasso will not whiten the sullen cloth, bring upon the hands a comic wrath. The tunic's shoulder flaps flaunt a crown. I am thinking 'Christr, beating back bile. He is coming towards me, studying the anonymity of my fatigues, two pips glinting on his shoulders, sandy hair lifting in the awakening wind. The hair, the prissy pursing of the lips, the button mushroom eyes, warn of the worst of the breed and I snap him my still smart training college salute. He floppy-chops an arm back, barks, 'Unit and rank?' I think to tell him I am Colonel this-or-that because how would he — now — ever find out otherwise, but the solemnness in the air like bells' dissuades me and I say, 'Ser-geant. Second Divisional Headquarters. Sir!' His eyes widen a little as he balances between surprise and what I suspect is a chronic tendency to disbelieve. 'Div. H.Q? What do you do at Div. H.Q.?' There is a slight em-phasis on the 'you'. `Chemical Warfare Intelligence and Training. Sir!' He is impressed and it shows in a slight inclining to me of stance and tone, and something like a greediness of the eyes, which makes no sense and which I dismiss as a stress-induced fancifulness of the mind. `Do you want to hand yourself over like a sheep or make a break?' His voice is casual but his glance is sharp and I hear myself saying, 'Make a break,' even though previously there had been no thought of that in my mind. I am honest enough to admit that I am no hero and, even now, I am painfully aware that my excitement at the prospect of escape only slightly exceeds my congenital dread. `Get in that truck then,' he says and indicates a battered three-tonner a few paces off. 'Where's your kit? Are you armed?' `No kit, sir. No arms.' Even as the words still sound, I realize what I'm saying and I hump not my kit but my shame as I for the first time am faced by the fact that I never even thought of retrieving my kit from the anti-gas truck before I set the latter alight.“
Tatamkhulu Afrika (7 december 1920 – 23 december 2002) Cover
De Duits-Oostenrijkse schrijver, presentator en cabaretier Dirk Stermannwerd geboren op 7 december 1965 in Duisburg. Zie ook alle tags voor Dirk Stermann op dit blog.
Uit: Kurz & Klein
„Mein Name ist Caspar. Manchmal gehe ich gern in den Wald. Manchmal aber auch nicht. Im Wald da gibt es Bäume. Ich kenne Eichen und Fichten und die Bäume, die man zu Weihnachten in die Häuser stellt. Die heißen Tannen. Die meisten Bäume sind ganz schön hoch, es gibt aber auch welche, die sind nicht so hoch. Wenn die Hohen umkippen, muss man ganz schnell in Deckung gehen, weil sonnst hauen die einen um. Ich hab deswegen Angst vor den hohen Bäumen. Die Kleinen sind ja nicht so schlimm. Wenn die umkippen. find ich das lustig. Meine Freunde und ich machen das oft. Im Wald da gibt es sonnen Tümpel oder so und da drin sind Frösche. Viele Frösche. Denen stecken wir ein Strohhalm hinten rein und blasen die dann auf. Die werden dann ganz dick, dann kann man Fußball mit den spielen. Wer den dicksten bläst, hat gewonnen. Meistens gewinn ich nie nicht, :aber manchmal doch. Da gibt es auch noch so andere Tiere, die erschrecken wir immer. Man braucht nur in die Hände klatschen, dann hauen die schon ah. So feige sind die. Der Michael ist mein Freund und hat gesagt, daß er Tiere doof findet. Das find ich nicht. Ich finde, man kann sie ja immerhin aufblasen und erschrecken und so. Und viele Menschen haben ja auch Tiere zu Hause. Nicht nur Weihnachten wie die Tannen, sondern ich glaub immer. Aber das sind ja auch ganz andere Tiere. Nicht so richtige. Die beißen einen ja auch. Michael wurde neulich von einem gebissen. Der mußte dann ins Krankenhaus und da haben die den mit einer Nadel und einem Nähgarn genäht. Ich glaub, ich find Tiere doch doof. Am liebsten spiele ich bei uns auf der Straße.“
Dirk Stermann (Duisburg, 7 december 1965)
De Oostenrijkse dichter en schrijver Johann Nepomuk Eduard Ambrosius Nestroywerd geboren in Wenen op 7 december 1801. Zie ook alle tags voor Johann Nestroyop dit blog.
K.-Jammer
Diese graue Wolkenschar Stieg aus einem Meer von Freuden; Heute muß ich dafür leiden, Daß ich gestern glücklich war.
Ach, in Wermut hat verkehrt Sich der Nektar! Ach, wie quälend, Katzenjammer, Hundeelend Herz und Magen mir beschwert!
Ein steiler Felsen ist der Ruhm
Ein steiler Felsen ist der Ruhm, Ein Lorbeerbaum wächst darauf. Viel kraxeln drum und dran herum, Doch wenig kommen 'nauf; Darneben ist ein Präzipiß, 's geht kerzengrad hinab, Da drunnt' ein Holz zu finden is, Es heißt der Bettelstab.
Wer nicht enorm bei Kräften is, Soll nicht auf'n Felsen steig'n. Er rutscht und fallt ins Präzipiß, Viel Beispiel tun das zeig'n… Die Mittelstraßen ist ein breiter Raum, Die Fahrt kommod talab, Es wachst zwar drauf kein Lorbeerbaum, Doch auch kein Bettelstab.
Heute ist Tag der Lyrik
O Knute, o Knute! Die schwingen man tute, Machst Wirkung sehr gute Bei frevelndem Mute. Was dem Kinde die Rute, Ist dem Volke die Knute; Du stillest die Wute Rebellischem Blute. Das alles, das tute Die Knute, die Knute! Wehalb ich mich spute, In einer Minute Poetischer Glute Schrieb ich an die Knute Dies Gedichtchen, dies gute.
“No officer who has ever commanded a Nigerian company can forget the Hausa Farewell, that tune upon the bugles played as he rides away for the last time. But I don't know why, having met and greeted plenty of veterans, I remember so vividly that scene on the parade ground—perhaps only because I was taken by surprise, I can still see the sergeant's face, the men running; I can't forget their grins (and laughter—an African will laugh loudly with pleasure at any surprise), the hands stretched out, the shouts of greeting from the back where some young and short soldier felt excluded. It is not true that Africans are eager but fickle. They remember friendship quite as long as they strongly feel it. As for the style of the book, critics complained of the present tense. And when I answered that it was chosen because Johnson lives in the present, from hour to hour, they found this reason naïve and superficial. It is true that any analogy between the style and the cast of a hero's mind[Pg 8] appears false. Style, it is said, gives the atmosphere in which a hero acts; it is related to him only as a house, a period, is related to a living person. But this, I think, is a view answering to a critical attitude which necessarily overlooks the actual situation of the reader. For a critic, no doubt, style is the atmosphere in which the action takes place. For a reader (who may have as much critical acumen as you please, but is not reading in order to criticize), the whole work is a single continuous experience. He does not distinguish style from action or character. This is not to pretend that reading is a passive act. On the contrary, it is highly creative, or recreative; itself an art. It must be so. For all the reader has before him is a lot of crooked marks on a piece of paper. From those marks he constructs the work of art which conveys idea and feeling. But this creative act is largely in the subconscious. The reader's mind and feelings are intensely active, but though he himself is fully aware of the activity (it is part of his pleasure) he is absorbed, or should be absorbed, in the tale. A subconscious creative act may be a strange notion, but how else can one describe the passage from printer's ink into active complex experience. After all, a great deal of rational and constructive activity goes on in the subconscious. We hear of people who dream solutions of difficult mathematical problems. “
Joyce Cary (7 december 1888 – 29 maart 1957) Cover
“One might note here, in passing, that in our modern world, because of its extreme technical complication, we are, in fact, condemned to take for granted a great many results achieved through long research and laborious calculations, research and calculations of which the details are bound to escape us. One might postulate it as a principle, on the other hand, that in an investigation of the type on which we are now engaged, a philosophical investigation, there can be no place at all for results of this sort. Let us expand that: between a philosophical investigation and its final outcome, there exists a link which can not be broken without the summing up itself immediately losing all reality. And of course we must also ask ourselves here just what we mean, in this context, by reality. We can come to the same conclusions starting from the other end. We can attempt to elucidate the notion of philosophical investigation directly. Where a technician, like the chemist, starts off with some very general notion, a notion given in advance of what he is looking for, what is peculiar to a philosophical investigation is that the man who undertakes it cannot possess anything equivalent to that notion given in advance of what he is looking for. It would not, perhaps, be imprecise to say that he starts off at random ; I am taking care not to forget that this has been sometimes the case with scientists themselves, but a scientific result achieved, so to say, by a happy accident acquires a kind of purpose when it is viewed retrospectively ; it looks as if it had tended towards some strictly specific aim. As we go on we shall gradually see more and more clearly that this can never be the case with philosophic investigation. On the other hand, when we think of it, we realize that our mental image of the technician of the scientist, too, for at this level the distinction between the two of them reaches vanishing point is that of a man perpetually carrying out operations, in his own mind or with physical objects, which anybody could carry out in his place. The sequence of these operations, for that reason, can be schematized in universal terms. I am abstracting here from the mental gropings which are inseparable, in the individual scientist s history, from all periods of discovery. These gropings are like the useless roundabout routes taken by a raw tourist in a country with which he has not yet made himself familiar. Both are destined to be dropped and forgotten, for good and all, once the traveller knows the lie of the land.”
Gabriel Marcel (7 december 1889 – 8 oktober 1973) Parijs in de Adventstijd
De Amerikaanse schrijfster Willa Catherwerd geboren op 7 december 1873 in de buurt van Winchester, Virginia. Zie ook alle tags voor Willa Cather op dit blog.
Uit:Behind the Singer Tower
“It was a hot, close night in May, the night after the burning of the Mont Blanc Hotel, and some half dozen of us who had been thrown together, more or less, during that terrible day, accepted Fred Hallet's invitation to go for a turn in his launch, which was tied up in the North River. We were all tired and unstrung and heartsick, and the quiet of the night and the coolness on the water relaxed our tense nerves a little. None of us talked much as we slid down the river and out into the bay. We were in a kind of stupor. When the launch ran out into the harbor, we saw an Atlantic liner come steaming up the big sea road. She passed so near us that we could see her crowded steerage decks. "It's the Re di Napoli," said Johnson of the "Herald." "She's going to land her first cabin passengers to-night, evidently. Those people are terribly proud of their new docks in the North River; feel they've come up in the world." We ruffled easily along through the bay, looking behind us at the wide circle of lights that rim the horizon from east to west and from west to east, all the way round except for that narrow, much-traveled highway, the road to the open sea. Running a launch about the harbor at night is a good deal like bicycling among the motors on Fifth Avenue. That night there was probably no less activity than usual; the turtle-backed ferryboats swung to and fro, the tugs screamed and panted beside the freight cars they were towing on barges, the Coney Island boats threw out their streams of light and faded away. Boats of every shape and purpose went about their business and made noise enough as they did it, doubtless. But to us, after what we had been seeing and hearing all day long, the place seemed unnaturally quiet and the night unnaturally black. There was a brooding mournfulness over the harbor, as if the ghost of helplessness and terror were abroad in the darkness. One felt a solemnity in the misty spring sky where only a few stars shone, pale and far apart, and in the sighs of the heavy black water that rolled up into the light. The city itself, as we looked back at it, seemed enveloped in a tragic self-consciousness.”
Willa Cather (7 december 1873 – 24 april 1947) Cover
De Amerikaanse taalkundige, mediacriticus en anarchistisch denker Noam Chomskywerd geboren in Philadelphia op 7 december 1928. Zie ook alle tags voor Noam Chomsky op dit blog.
Uit: Propaganda, American-style
“Like the Soviets in Afghanistan, we tried to establish a government in Saigon to invite us in. We had to overthrow regime after regime in that effort. Finally we simply invaded outright. That is plain, simple aggression. But anyone in the U.S. who thought that our policies in Vietnam were wrong in principle was not admitted to the discussion about the war. The debate was essentially over tactics. Even at the peak of opposition to the U.S. war, only a minuscule portion of the intellectuals opposed the war out of principle--on the grounds that aggression is wrong. Most intellectuals came to oppose it well after leading business circles did--on the "pragmatic" grounds that the costs were too high. Strikingly omitted from the debate was the view that the U.S. could have won, but that it would have been wrong to allow such military aggression to succeed. This was the position of the authentic peace movement but it was seldom heard in the mainstream media. If you pick up a book on American history and look at the Vietnam War, there is no such event as the American attack on South Vietnam. For the past 22 years, I have searched in vain for even a single reference in mainstream journalism or scholarship to an "American invasion of South Vietnam" or American "aggression" in South Vietnam. In America's doctrinal system, there is no such event. It's out of history, down Orwell's memory hole. If the U.S. were a totalitarian state, the Ministry of Truth would simply have said, "It's right for us to go into Vietnam. Don't argue with it." People would have recognized that as the propaganda system, and they would have gone on thinking whatever they wanted. They would have plainly seen that we were attacking Vietnam, just as we can see the Soviets are attacking Afghanistan. People are much freer in the U.S., they are allowed to express themselves. That's why it's necessary for those in power to control everyone's thought, to try and make it appear as if the only issues in matters such as U.S. intervention in Vietnam are tactical: Can we get away with it? There is no discussion of right or wrong. During the Vietnam War, the U.S. propaganda system did its job partially but not entirely. Among educated people it worked very well. Studies show that among the more educated parts of the population, the government's propaganda about the war is now accepted unquestioningly. One reason that propaganda often works better on the educated than on the uneducated is that educated people read more, so they receive more propaganda. Another is that they have jobs in management, media, and academia and therefore work in some capacity as agents of the propaganda system--and they believe what the system expects them to believe. By and large, they're part of the privileged elite, and share the interests and perceptions of those in power.”
„Das war mir immer ein Räthsel; warum soll die Furcht der Anfang der Weisheit sein, wenn gerade die unverschämtesten Subjecte in diesem Jammerthale am klügsten fahren, und warum will die Menschheit überhaupt weise werden, wenn doch unstreitig die allerdümmsten ihrer Genossen zeitlebens vom Glücke begünstigt bleiben? Aber man drillt uns fort und fort nach dem altmodischen Muster und mir drillen wieder unsere Sprößlinge, nur recht »weise« zu werden, und wir wissen nicht genug »lehrreiche« Bücher aufzutreiben, die die stupendeste Weisheit in brochürtem Zustande auf so und so vielen Druckbogen enthalten, welche Weisheit, in mäßige Dosen (Lectionen) vertheilt, löffel(seiten)weise genossen, den Lernbegierigen nach dem aufliegenden Schulprogramme in der gesetzlich bemessenen Zeit so vollkommen »reif« macht, daß er augenblicklich z. B. Verwaltungsrath der Lemberg-Czernowitzer Bahn, oder einer beliebigen, selbst der dunkelsten Bank werden könnte, wenn die bezüglichen Posten nicht von anderen »Reifen« bereits besetzt wären. Sei es wie es sei; aber die letzte Septemberwoche war mir stets ein tragikomisches Kaleidoskop, wenn ich sah, wie sich Alt und Jung für den ersten oder abermaligen Schulanfang rüstet und welche kostspieligen Apparate mitunter benützt werden, um das junge Reis zu einem fruchtbringenden Baume, den unwissenden Knirps zu einem soi-disant »nützlichen Staatsbürger« heranzubilden. Welche herbe Opfer werden da oft gebracht und welch' Schweiß klebt, um mich recht unbildlich auszudrücken, an diesen, außerdem noch mit einem Agio belasteten Banknoten, welche die obligaten Vehikel der Gelehrsamkeit, genannt Schulbücher, verschlingen. Nun fällt mir nichts weniger ein, als gegen den in unserer wissenschaftlich gemäßigten Zone ohnehin nur sporadisch auftretenden »Büchereinkauf« zu predigen. Meine geehrten Landsleute treiben den Büchersport bekanntlich nur in zahmster Weise und die wenigen bibliothekarischen Dilettanten, welche die Metropole des Backhendlthums birgt, gehören zu den kulturhistorischen Curiositäten. Ja selbst die wohlhabendere Classe des Bürgerstandes findet es überhaupt meist »unbegreiflich«, für ein Buch – Geld auszulegen, und wenn z. B. der lebenslustige Hausherr X. und sein »Aeltester«, sich nicht lange besinnen, ihrem Leibfiaker einen Viertel Eimer Bier zu zahlen, falls es diesem gelingt, sie in fünfundsechzig Minuten von Schottenfeld zum »rothen Stadl« zu führen, so werden sie sicher die Zumuthung, etwa »Goethe's Faust«, nach der neuen Classiker-Verschleuderung um zwanzig Kreuzer zu kaufen, für eine unnöthige »Geldverschwendung« erklären.“
Friedrich Schlögl (7 december 1821 – 7 oktober 1892) Laimgrube (Wenen) Mariahilfer Straße, 1901
Wir gönnen jedem Glücklichen des Reichtums goldnen Fund; er sei nicht stolz, noch poch er drauf, das Glück geht unter und geht auf. Sein Fußgestell ist rund.
Der Redliche, mit dem das Glück stiefmütterlich es meint, der seinem Schiffbruch kaum entschwimmt, und nackend ans Gestade klimmt, der finde einen Freund!
Freut euch des Herrn, ihr Frommen
Freut euch des Herrn, ihr Frommen, und heißt mit lautem Jubelruf das junge Jahr willkommen und preist ihn, der den Frühling schuf! Seht, wie im Blumenkleide die Wiese lieblich prangt! Nur der fühlt wahre Freude, der Gott von Herzen dankt. Auf, jeder pflügt und säe und singe froh dazu: Ehr' sei Gott in der Höhe, auf Erden Fried und Ruh!
Samuel Gottlieb Bürde (7 december 1753 – 28 april 1831) Breslau – Pools: Wrocław, in de Adventstijd (Geen portret beschikbaar)
Tags:Tatamkhulu Afrika, Dirk Stermann, Johann Nestroy, Joyce Cary, Gabriel Marcel, Willa Cather, Noam Chomsky, Friedrich Schlögl, Samuel Gottlieb Bürde, Romenu
Karl Ove Knausgård, Peter Handke, Yolanda Entius, Rafał, Wojaczek, Henk van Woerden, Alfred Joyce Kilmer, Sophie von La Roche, Paul Adam, Charlotte Wood
Uit: Engelen vallen langzaam (Vertaald door Marianne Molenaar)
“Dit argument, dat Thomas van Aquino verder uitwerkte en verfijnde, gaat echter uit van de veronderstelling dat de verhouding tussen de engelen en het licht niet alleen metaforisch van aard is, zoals algemeen wordt aangenomen, maar dat ze ook op gecompliceerde wijze met elkaar verweven zijn, bijna identiek. Licht is niet gelijk engelen, maar engelen is gelijk licht. Hoe mooi deze gedachte ook is en hoeveel ze ook over de aard van de engelen zegt, ze voldoet helaas niet. Licht is slechts een van de vele verschijningsvormen van de engelen, zoals uit de Bijbel blijkt, en waarom zou juist die als benaming zijn gebruikt toen deze volmaakte, door God uitverkoren schepselen ontstonden? Omdat ze in hun buitenaardsheid beschreven noch begrepen kunnen worden? In dat geval is het toch merkwaardig dat ze vlak daarna, in het verhaal over de tuin van Eden, zonder enige schroom met name worden genoemd en dat ze daar, de allereerste keer dat de engelen direct in de Schrift worden vermeld, zo concreet en resoluut present zijn dat ze met zwaarden zijn uitgerust. Daarom geloof ik dat Hiëronymus gelijk had met zijn bewering en dat de engelen niet in het scheppingsverhaal worden genoemd omdat ze toen al bestonden. In hoeverre ze altijd al hadden bestaan, zoals bijvoorbeeld Antinous Bellori beweerde, is natuurlijk onmogelijk met zekerheid te zeggen. Uberhaupt is alles wat de engelen betreft in een soort vage nevel gehuld: we weten niet wanneer ze zijn ontstaan, we weten niet waar ze vandaan komen, we weten niet welke eigenschappen ze bezitten, hoe ze denken of wat ze zien als ze ons zien. Anderzijds zijn ze in de hele Bijbel met een soort vertrouwdheid omgeven alsof hun aanwezigheid zo vanzelf spreekt dat er geen verdere verklaring nodig is. Deze ambivalentie ligt voor de hand, aangezien het belangrijkste kenmerk van de engelen is dat ze tot twee werelden behoren en de ene altijd meenemen naar de andere. Dat wordt nergens zo duidelijk als in het verhaal over de val van Sodom en Gomorra. Ze hebben iets vreemds — zodra Lot hen 's avonds voor de stadspoort ziet, holt hij hun tegemoet en buigt hij zich voor hen in het stof — maar ook iets vertrouwds, want vlak daarop nodigt hij hen uit bij zich thuis, hij bakt brood en maakt een maaltijd voor hen klaar, die ze nuttigen. Waarschijnlijk komt het door bovengenoemde vertrouwdheid dat de schrijver het niet nodig vindt de situatie uitvoeriger te beschrijven. Aan een tafel in een keuken in Sodom zitten twee engelen te eten, door God gezonden om het lot van de stad te bezegelen, haar eventueel te verwoesten, en we krijgen niets te horen over de sfeer, over hoe ze eruitzien, wat ze tegen elkaar zeggen.”
„Ab und zu hat sich ein Gesicht aus der Menge von außen den Scheiben genähert, anfänglich mit einem neugierigen Starren, das sich angesichts der Passagierin drinnen jeweils in ein Staunen verwandelte, wozu ein sofortiges Zurückweichen gehörte. Der Fahrer ist ein noch junger Mann, als eine Art Uniform weiße Handschuhe, und eine Kappe, die sie ihm gleich abnahm, so wie sie auch auf der Stelle das Radio abschaltete,was beides zu einem gemeinsamen Ritual zu gehören schien. Und etwa so läßt sich der Fahrer dann hören: »Zu Ihrem Abschied von unserem Land möchte ich Ihnen etwas sagen. Ich war in allen IhrenKonzertenhier.IhrletztesKonzertheute war etwas ganz Besonderes. Aber auch die anderen Abende waren etwas Besonderes und, ich weiß das, nicht bloß für mich.Sie wollen einem mit ihrem Musizieren etwas geben.Auch wenn Sie zeitweise stumm sind und ich Sie nur noch in der Einbildung höre, geben Sie, entäußern Sie sich, teilen Sie sich auf für unsereinen – oft gerade dann.Ohne sich zu verausgaben, geben Sie, und wie. Oder nein: Sie verausgaben sich doch,wie nur je ein Musiker, aber so anders als die Musiker, die ich kenne, und ich kenne sie alle, alle. Auch die möchten geben, sich selber. Sie aber geben nichts, rein gar nichts von sich selber, sondern ich weiß nicht was. Es geht bei Ihnen keinen Ton oder Takt lang um Ehrlichkeit,oder gar Wahrheit, sondern um – ich weiß nicht was. Ich habe mir abgewöhnt, Wir zu sagen. Ich habe mir jedes Wir sogar verboten. Aber Ihre Musik hat mein Wir neubelebt. Wir, ja, wir sind von Ihren Konzerten gemeinsam weggegangen, ein jeder in seine Richtung, oder, umso besser, in gar keine Richtung, bloß keine Richtung, und bloß nicht nachhause.«
“Augustus 1978. Met zware rugzakken op hun schouders liepen Gaby, Doris en Nola langs de oever van de Ouvèze. Meer dan een etmaal hadden ze in een overvolle trein naar het zuiden gezeten. Vanaf Orange hadden ze de bus naar Vaison-la-Romaine genomen vanwaar ze, bij gebrek aan geld voor een taxi, over het plakkende asfalt naar de camping liepen. Zweet sijpelde van Nola’s voorhoofd en prikte in haar ogen. Haar rugzak trok aan haar schouders en kleefde aan haar rug. In de verte, aan de andere kant van de trillende lucht boven het wegdek, kon ze het hek van de camping al zien. Nog een minuutje of tien en dan waren ze er. Ze had dorst en hoofdpijn van de stank van smeltend asfalt en zette er flink de pas in. Achter haar zuchtte Doris en vloekte Gaby: Nola ging, vonden zij, veel te hard. Vanaf de oever van de rivier hoorde ze iemand fluiten. Fjietfjieuw, en toen nog eens: fjietfjieuw! Daar zat een man in de schaduw van de openstaande achterklep van een Renault die tussen het zand, de dorre struiken en de gladgeslepen keien stond. Hij was eind twintig, had een woest stoppelbaardje, door de zon gebleekt haar, lichtblauwe ogen en hij droeg een linnen overhemd dat een inkijk bood op zijn bruinverbrande borstkas. Hij stak zijn hand op, heel rustig, en lurkte aan een sigaret. Het lag niet in Nola’s aard te stoppen voor fluitende mannen, maar omdat hij zo kalm was en terughoudend – benen over elkaar, zijn opgestoken hand, de sigarettenrook die als een wolkje vrede richting hemel kringelde – minderde ze vaart en bleef, toen hij vroeg of ze haast had, staan. ‘Nee,’ zei ze, ‘geen haast, het is alleen nogal warm.’ Hij knikte. Ze keek achterom. Ook Gaby en Doris waren blijven staan. Waar gaat de reis naartoe?’ vroeg hij. ‘Naar de camping,’ zei Gaby. ‘Les Trois Rivières ‘Willen jullie niet liever een roseetje met me drinken?’ Uitnodigend wees hij naar de rivier achter hem waar het water bruisend tussen de stenen stroomde. ‘Hij staat koud.’ ‘Zullen we gewoon doorlopen.’ Geërgerd probeerde Doris een steentje uit het asfalt te schoppen. ‘Ik heb wel zin,’ zei Gaby luchtig, ‘jij?’ Nola haalde haar schouders op. ‘Weet je wat dat kost, die camping?’ vroeg de man. ‘Geen idee,’ zei Gaby. Doris begon ongeduldig te worden.‘Verdomme,’ siste ze, ‘ik heb hier helemaal geen zin in.’ Maar Gaby had de heupband van haar rugzak al losgegespt waarna de man zijn sigaret in het zand gooide. Hij kwam overeind en liep naar hen toe. Hij stak zijn hand uit. ‘André,’ stelde hij zich voor.”
Uit: De Turken zijn barbaren. Enkele brieffragmenten van Henk van Woerden
“Istanboel, 16 [september 1970] Liefste Linda en Nicole, Ik sprak in het Grieks met een Turk wiens familie eerder deze eeuw Kreta afgegooid was. Hij was uitgerekend over Kreta enorm enthousiast. Blijkbaar zijn er verschillende dorpjes aan de kust bij de zee van Marmara, ten westen van Istanboel, en ook aan de westkust, vooral Smirna, die voornamelijk bestaan uit voormalige Kretenzer gemeenschappen - waar je heen kan gaan om te luisteren naar oude mannen die nostalgisch vertellen. Deze man kwam zelf uit Chania. Er lopen mensen door de straten van Athene die zich de straten van Smirna herinneren. Er lopen mannen door de straten van Smirna die zich Herakleion herinneren. De Turken zijn arrogant tegenover buitenlanders - antagonistisch tegenover toeristen. Op elke straathoek staan kleine mannetjes hasj te verkopen. Clive kan er niet tegen: hij heeft er een hekel aan als hij wordt aangezien voor een hippie, en dat levert blasfemische en obscene uitwisselingen op. Toch zijn ze (de Turken) aardig voor katten en kinderen. Ik stond een keer per ongeluk op een kat - in Griekenland zouden ze dat juist opzoeken. Gisteravond, terwijl we een ‘na-gileh’ (een Turkse waterpijp) aan het roken waren, wat we regelmatig doen, als de rups in Wonderland - maar zonder paddenstoelen, zelfs niet in de pijp, spraken we met een Turkse chirurg die geen chirurg kon zijn aan zijn handen te zien, hij was een charlatan. Schaamteloos liegen komt heel natuurlijk voor Turken - ik geloof dat Perzen geen gevoel voor eerlijkheid hebben, het concept lijkt hen vreemd.”
Henk van Woerden (6 december 1947 – 16 november 2005) Leiden in de Adventstijd
„Die gute Geschöpfe blickten mich an, reichten nach meinen Händen, küßten sie, und ich umarmte die Kinder mit der äussersten Bewegung, denn ihre Trauerkleider und die Erklärung der Madame Grafe – meine nun eigene Kinder, sagten mir, daß die kranke Mutter, wie man es befürchtet hatte, den Tod des Vaters nicht überlebte. Die gute alte Wärterinn von den verstorbenen Kindern unserer Grafe kam nun auch in die Stube, und letzte sagte: »Rosalie! ich bleibe heute bei Ihnen, ich kann in diesem Regen nicht zurück, und muß Sie, als einen Lohn für erlittenen Kummer, wenigstens auf vier und zwanzig Stunden geniessen.« »Herzlich gerne, liebe Frau! es ist Raum und es sind auch Betten im Hause:« »Wenn Sie uns nur Raum und Betten für mich und Frau Sille geben, so ist es genug, denn die Betten der Kinder hab ich noch bei mir, und die sind bald in einer Ecke des Zimmers zurecht gelegt – aber ich will Ihnen erzählen wie ich herkam. »Mein letztes Nachtquartier war nahe an W. Wir standen früh auf und waren bald in der Stadt, ich fragte gleich nach Ihnen, man sagte, Sie wären schon nach Seedorf gezogen, um dort die Abreise von Marianen zu beweinen! Es war mir leid für Sie, daß Ihre Freundinn fort ist; und für mich, daß ich Sie nicht fand. Ich gieng unmuthig in meinem Zimmer auf und ab. Mittlerweile wurden die Pferde von meiner Kutsche abgespannt und die Koffers abgepackt – mein Mann bleibt noch für mehrere Tage in A – ich konnte den Gedanken nicht tragen Sie zu missen, und gab kurz den Befehl, man solle den Bettsack wieder festbinden und die zwei Kutschenkistgen auch nicht auspacken, sondern um frische Pferde sich umsehen, weil ich weiter wollte. Frau Sille und mein guter Jacob sahen wechselsweis bald mich bald sich selbst an, und giengen zugleich an das Fenster, welches Frau Sille stillschweigend öffnete, und mit der Hand auf das gegenüber stark überströmende Dachtrauf zeigte. Ich seh es wohl ihr lieben Guten! aber Rosalie ist nicht hier – Rosalia weint wie der Himmel über uns; ich muß sie sehen – Herr Grafe kommt erst in sechs Tagen – Jacob setzt sich zu uns in den Wagen, in den Kistchen ist alles was wir brauchen und die Kinderbetten im Sack, die großen Koffers bleiben hier, und der Postillion wird für doppeltes Trinkgeld wohl den Regen ausdauren.“
Sophie von La Roche (6 december 1730 – 18 februari 1807) Cover
De Franse dichter en romanschrijver Paul Adam werd geboren in Parijs op 6 december 1862. Zie ook alle tags voor Paul Adamop dit blog.
Uit: Chair molle
«Avec un bruit étourdisseur de vitres dansant en leurs châssis, l’omnibus cahota par la ville. Le monsieur avait mis un binocle. Partout, il scrutait Lucie, dans une étude insolente de sa toilette et de ses gestes. Sous ce regard la fille détourna la tête. Par le vasistas elle fixait les yeux sur une place caillouteuse, vers un kiosque à musique militaire, renfermant des chaises en piles. Elle songea : Ainsi on la méprisait, tout de suite, sitôt sa condition décelée et, pourtant, elle n’était pas encore au bordel ! Que serait-ce quand elle en porterait la livrée, ces hardes voyantes qu’elle imaginait bleues, rouges, vertes, très décolletées ; et, si on lui donnait des peignoirs de gaze, ils lui siéraient parfaitement, car elle avait la peau fort blanche. Elle s’oublia en une minutieuse analyse de ses beautés corporelles et, ayant pensé aux costumes qui lui conviendraient le mieux, les magasins l’intéressèrent. Puis elle se mit à considérer les passants ; des dames marchandant au seuil des boutiques, des hommes graves, portant sous le bras des serviettes en cuir. En elle-même, furent critiquées leurs allures, impitoyablement. Aux rampes des balcons, des jeunes gens s’étayaient, fumant. L’idée qu’ils seraient ses clients ramena la fille à l’appréhension de son nouveau métier, la fit se désoler encore, se reprocher, ainsi qu’une faute, l’instant de distraction qu’elle venait de prendre. Cependant, il lui était bien permis s’éjouir un peu ; bientôt, elle allait être prisonnière pour un long temps. Le monsieur s’était approché : il se serrait à elle, érotique. Lucie se recula, mimant une moue froissée. Vraiment il la dégoutait, cet homme ; il n’était même pas convenable, devant le monde ! Sévèrement, elle le toisa.”
Paul Adam (6 december 1862 – 2 januari 1920) Cover
“Then they got too hot, and Darren left her there sitting on the verge while he went and fetched two cups of water, but still nobody bought any moss. So they climbed the stairs and went inside to watch TV, and the moss dried out and turned grey and dusty and died.This was what the nightdress made her think of, the dead moss, and she loved Darren even though she knew it was him who let them bring her here, wherever she was. Perhaps he had put her in the crazed orange bucket and brought her here himself. What she really needed was a ciggy. While she waited there in the bed, in the dead-moss nightdress and the wide silence—the kookaburras stopped as instantly as they began—she took an inventory of herself. Yolanda Kovacs, nineteen years eight months. Good body (she was just being honest, why would she boast, when it had got her into such trouble?). She pulled the rustling nightdress closer—it scratched less, she was discovering, when tightly wrapped. One mother, one brother, living. One father, unknown, dead or alive. One boyfriend, Robbie, who no longer believed her (at poor Robbie, the rush of a sob in her throat. She swallowed it down). One night, one dark room, that bastard and his mates, one terrible mistake. And then one giant fucking unholy mess. Yolanda Kovacs, lunatic. And that word frightened her, and she turned her face and cried into the hard pillow.She stopped crying and went on with her inventory. Things missing: handbag, obviously. Ciggies (almost full pack), purple lighter, phone, make-up, blue top, bra, underpants, skinny jeans. Shoes. Three silver rings from Bali, reindeer necklace from Darren (she patted her chest for it again, still gone). Yolanda looked up at the dark window. Oh, stars. Stay with me. But very soon the sky was light and the two stars had gone, completely.She breathed in and out, longed for nicotine, curled in the bed, watching the door.”
Tags:Karl Ove Knausgård, Peter Handke, Yolanda Entius, Rafał,, Wojaczek, Henk van Woerden, Alfred Joyce Kilmer, Sophie von La Roche, Paul Adam, Charlotte Wood, Romenu
De Amerikaanse dichteres Julia Mae Spicher Kasdorf werd geboren op 6 december 1962 in Lewistown, Pennsylvania. Zij groeide op in de buitenwijken van Pittsburgh. Haar ouders waren Doopsgezinden die ervoor hadden gekozen hun landelijke gemeenschap te verlaten om in een stedelijke omgeving te werken. Kasdorf bezocht Goshen College, maar behaalde haar B.A. en Ph.D. aan de New York University. Als student aan het Goshen College bezocht Kasdorf in 1982 China voor het Study-Service Trimester aan het Sichuan Teachers College. Ze publiceerde “Moss Lotus”, een gedichtenbundel geïnspireerd door haar ervaringen in China, als tweedejaars Engelse major in Gosen in 1983. Kasdorf behaalde haar B.A., M.A. in creatief schrijven, en Ph.D. van New York University (1997), waar ze onder meer studeerde bij dichter Yehuda Amichai. Kasdorf begon al tijdens haar middelbare schooltijd gedichten te schrijven. Haar eerste gepubliceerde gedicht verscheen in 1977 in Images Remembered II, een bloemlezing van het Poets-in-the-Schools-programma van de Pennsylvania Council on the Arts. In 1981 won ze de Scholastic Writing Awards met werk dat vervolgens werd gepubliceerd in Literary Cavalcade. In 1992 verscheen haar bundel “Sleeping Preacher”, gevolgd door “Eve’s Striptease” (1998) en “Poetry in America” (2011).
What I Learned From My Mother
I learned from my mother how to love the living, to have plenty of vases on hand in case you have to rush to the hospital with peonies cut from the lawn, black ants still stuck to the buds. I learned to save jars large enough to hold fruit salad for a whole grieving household, to cube home-canned pears and peaches, to slice through maroon grape skins and flick out the sexual seeds with a knife point. I learned to attend viewings even if I didn’t know the deceased, to press the moist hands of the living, to look in their eyes and offer sympathy, as though I understood loss even then. I learned that whatever we say means nothing, what anyone will remember is that we came. I learned to believe I had the power to ease awful pains materially like an angel. Like a doctor, I learned to create from another’s suffering my own usefulness, and once you know how to do this, you can never refuse. To every house you enter, you must offer healing: a chocolate cake you baked yourself, the blessing of your voice, your chaste touch.
Underground
During those years, petals were purged from their stems. At first, greenhouse panes shattered on chrysanthemum’s upturned buds; clay pots crushed into shards. Flowers in public squares tilled under to grow turnips, radishes, cabbages for the masses. Seeds grew old and impotent in their packs; bulbs shriveled and died in dark cellars. Bonsais hunched under tea tables in hushed, city apartments while peasants risked only a ragged row of marigolds along the mud walls of home. Perhaps the perennials persisted, their roots ignorant of the law — stems, straining up through earth to be trampled — or secretly saved, petals pressed in books like isinglass icons.
