De Vlaamse dichter en schrijver Dimitri Verhulst werd op 2 oktober 1972 geboren in Aalst. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Dimitri Verhulst op dit blog.

Uit: De laatkomer

‘Haar vrees voor het vacuüm illustreerde zij dit keer door mijn hele kleine en sowieso reeds beklemmende kamertje vol te stouwen met kadertjes. En in die kadertjes: foto’s van haarzelf! Moniek met echtgenoot. Moniek met kroost. Moniek met echtgenoot en kroost. Moniek solo. Niet één spontaan kiekje dat was terug te vinden in haar selectie. De ijskoningin van de pose liet zich het liefst van al portretteren in een decor van bloemen of struiken. Ze had ook de eigenaardige tic deze bloemen of struiken te moeten aanraken voor de camera. Heel lullige foto’s levert dat op, een vrouw die stokstijf met een bevroren tandpastareclameglimlach de lens aangaapt en onderwijl in een mimosa knijpt.

(…)

Ik was geen onbekende voor die boekhandelaar; ongeveer een kwart van onze boekenkast was gevuld met spul dat uit zijn winkel kwam. Hij had in totaal vast een vakantie of twee met het hele gezin overgehouden aan mijn bellettristische vraatzucht. Dus kende hij best wel mijn dada’s en had ie redenen te over om zijn bedenkingen te hebben bij mijn plots opgewekte interesse voor overschotels, origamifiguren en tuinmeubelen. Maar een boekhandelaar krijgt niet alle dagen een dementerende over de vloer, en crisis was het voor iedereen, voor een kleine zelfstandige nog zo zeer, en hij greep de gelegenheid om nog een laatste keer aan mij te verdienen met beide pollen beet en verkocht mij de goorste troep.

(…)

Hoewel volkomen opzettelijk, is het zeer tegen mijn zin dat ik iedere nacht opnieuw in mijn bed schijt. Mij te verlagen tot deze zelfconterende daad is waarlijk de lastigste consequentie van de ietwat zotte levensweg die ik op mijn oude dag ben ingeslagen. Maar ik zou mijn verplegers en verpleegsters achterdochtig stemmen indien ik het in mijn slaap droog hield. Wens ik niet uit mijn rol van seniele grijsaard vallen, dan heb ik geen andere keus dan op regelmatige basis mijn luiers te bevuilen. Want dat is het inderdaad: een rol. Ik ben helemaal niet zo dement als ik mijn omgeving doe geloven!”

Dimitri Verhulst (Aalst, 2 oktober 1972)

De Zweedse dichter en vertaler Göran Sonnevi werd geboren in Lund op 2 oktober 1939. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Göran Sonnevi op dit blog.

Uit: Mozart's Third Brain (Vertaald door Rika Lesser)

XLIX

Now the enclaves are being opened   One after another, where people
have lived shut in, under grenade fire, month
after month, for years   Half-starved, many physically
injured; some with shattered psyches   Children
perhaps forever locked into psychoses
I see their gentle smiles, their helplessness
As if they’d been whirled out into a Hades of Chance
A girl’s milk teeth shine   Her eyes be-
speak hopelessness   That which is nameless

The brain’s enormously split-up time, in continual
integration, which is itself the prerequisite,
the basis for all integration   Just so, the one is created
Just so, the unity of all life is created   We will suffer the consequences

The human vortices, in the torrent of dreams, uncontrolled
In pain, disappointment, joy   While the ground gives
way; we hang onto trees, other beings
in gliding toward the flux; its ever more powerful surge
The Brownian motion in each human brain;
we construct its order   As if awakened,
fresh, after lovemaking, you say, love To what?
To what sort of surrender   Time   Silence   Time
The embittered are watching us   As if unable
at any moment to see the lesser evil   I understand them
But I don’t want to be like them   Here now is warmth
In the cold that is freedom’s I shall love you warm
And you me   Interference   Toward destruction
                                            or consummation. . .

Göran Sonnevi (Lund, 2 oktober 1939)

De Engelse schrijver Graham Greene werd geboren op 2 oktober 1904 in Berkhamsted, Hertfordshire. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Graham Greene op dit blog.

Uit: Our Man in Havana

‘Did you torture him?’
Captain Segura laughed. ‘No. He doesn’t belong to the torturable class.’
‘I didn’t know there were class-distinctions in torture.’
‘Dear Mr Wormold, surely you realize there are people who expect to be tortured and others who would be outraged by the idea. One never tortures except by a kind of mutual agreement.’
‘There’s torture and torture. When they broke up Dr Hasselbacher’s laboratory they were torturing …?’
‘One can never tell what amateurs may do. The police had no concern in that. Dr Hasselbacher does not belong to the torturable class.’

Alec Guiness en James Wormold in de film “Our Man in Havana” uit 1959

‘Who does?’
‘The poor in my own country, in any Latin American country. The poor of Central Europe and the Orient. Of course in your welfare states you have no poor, so you are untorturable. In Cuba the police can deal as harshly as they like with émigrés from Latin America and the Baltic States, but not with visitors from your country or Scandinavia. It is an instinctive matter on both sides. Catholics are more torturable than Protestants, just as they are more criminal. You see, I was right to make that king, and now I shall huff you for the last time.’

(…)

“I don't care a damn about men who are loyal to the people who pay them, to organizations...I don't think even my country means all that much. There are many countries in our blood, aren't there, but only one person. Would the world be in the mess it is if we were loyal to love and not to countries?”

Graham Greene (2 oktober 1904 – 3 april 1991)

De Amerikaanse dichter en essayist Wallace Stevens werd geboren op 2 oktober 1879 in Reading, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Wallace Stevens op dit blog.

Gray Room

Although you sit in a room that is gray,
Except for the silver
Of the straw-paper,
And pick
At your pale white gown;
Or lift one of the green beads
Of your necklace,
To let it fall;
Or gaze at your green fan
Printed with the red branches of a red willow;
Or, with one finger,
Move the leaf in the bowl--
The leaf that has fallen from the branches of the forsythia
Beside you...
What is all this?
I know how furiously your heart is beating.

The Snow Man

One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place
For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

Wallace Stevens (2 oktober – 1879 – 2 augustus 1955)

De Duitse dichter en schrijver Andreas Gryphius (gelatiniseerde naam van Andreas Greif) werd geboren op 2 oktober 1616 in Glogau (Silezië). Zie ook mijn blog van 2 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Andreas Gryphius op dit blog.

Menschliches Elende

Was sind wir Menschen doch? ein Wohnhaus grimmer Schmerzen
Ein Ball des falschen Glücks, ein Irrlicht dieser Zeit,
Ein Schauplatz herber Angst, besetzt mit scharfem Leid,
Ein bald verschmelzter Schnee und abgebrannte Kerzen.

Dies Leben fleucht darvon wie ein Geschwätz und Scherzen.

Die vor uns abgelegt des schwachen Leibes Kleid
Und in das Toten-Buch der großen Sterblichkeit
Längst eingeschrieben sind, sind uns aus Sinn und Herzen.

Gleich wie ein eitel Traum leicht aus der Acht hinfällt,
Und wie ein Strom verscheust, den keine Macht aufhält:
So muss auch unser Nam, Lob, Ehr und Ruhm verschwinden,

Was itzund Atem holt, muss mit der Luft entfliehn,
Was nach uns kommen wird, wird auch ins Grab nachziehn.
Was sag ich? wir vergehn wie Rauch von starken Winden.

Andreas Gryphius (2 oktober 1616 - 16 juli 1664)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2^e oktober ook mijn blog van 2 oktober 2011 deel 2.

02-10-2013 om 19:10 geschreven door Romenu  

In Memoriam Tom Clancy

De Amerikaanse schrijver Tom Clancy is gisteren overleden. De Amerikaanse schrijver Tom Clancy werd geboren op 12 april 1947 in Baltimore County, Maryland. Zie ook alle tags voor Tom Clancy op dit blog.

Uit: The Teeth of The Tiger

"Your treatment of your men is generous in its praise, Captain. Why?"

That made Caruso blink. "Sir, they did very well. I could not have expected more under any circumstances. I'll take that bunch of Marines up against anybody in the world. Even the new kids can all make sergeant someday, and two of them have 'gunny' written all over them. They work hard, and they're smart enough that they start doing the right thing before I have to tell them. At least one of them is officer material. Sir, those are my people, and I am damned lucky to have them."

"And you trained them up pretty well," Broughton added.

"That's my job, sir."

"Not anymore, Captain."

"Excuse me, sir? I have another fourteen months with the battalion, and my next job hasn't been determined yet." He'd happily stay in Second Force Recon forever. Caruso figured he'd screen for major soon, and maybe jump to battalion S-3, operations officer for the division's reconnaissance battalion.

"That Agency guy who went into the mountains with you, how was he to work with?"

"James Hardesty, says he used to be in the Army Special Forces. Age forty or so, but he's pretty fit for an older guy, speaks two of the local languages. Doesn't wet his pants when bad things happen. He—well, he backed me up pretty well."

The TS folder went up again in the M-2's hands. "He says here you saved his bacon in that ambush."

"Sir, nobody looks smart getting into an ambush in the first place. Mr. Hardesty was reconnoitering forward with Corporal Ward while I was getting the satellite radio set up. The bad guys were in a pretty clever little spot, but they tipped their hand. They opened up too soon on Mr. Hardesty, missed him with their first burst, and we maneuvered uphill around them. They didn't have good enough security out. Gunny Sullivan took his squad right, and when he got in position, I took my bunch up the middle. It took a total of ten to fifteen minutes, and then Gunny Sullivan got our target, took him right in the head from ten meters. We wanted to take him alive, but that wasn't possible the way things played out." Caruso shrugged. Superiors could generate officers, but not the exigencies of the moment, and the man had had no intention of spending time in American captivity, and it was hard to put the bag on someone like that. The final score had been one badly shot-up Marine, and sixteen dead Arabs, plus two live captives for the Intel pukes to chat with. It had ended up being more productive than anyone had expected. The Afghans were brave enough, but they weren't madmen—or, more precisely, they chose martyrdom only on their own terms.”

Tom Clancy (12 april 1947 – 1 oktober 2013)

02-10-2013 om 17:22 geschreven door Romenu  

De Nederlands – Marokkaanse schrijver Khalid Boudou werd geboren in Tamsamane, Marokko op 1 oktober 1974. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Khalid Boudou op dit blog.

Uit:  Lehrjahre im Schnitzelparadies (Vertaald door Franca Fritz)

»Ist das alles? Ist das schon alles?« Lautstärke und Klang meiner Stimme erinnern wohl an ein Transistorradio, dessen Batterien fast leer sind. Wachsam beobachten meine Augen das Messer, das sich dank Amimuns unkontrollierter Energie immer mehr in Richtung meiner Brust vorzittert.
   Seine Ohren wackeln, glühend rot vor Wut. »Was soll denn sonst noch sein, Spülwurm? Was ist mit euch Jungs los? Euch haben sie wohl schon völlig auf ihre Seite gezogen, mit diesen komischen, faden Weißbrot- und Weihnachtsmannmärchen. Aber mich kriegen sie nicht!« Er schlägt sich kräftig gegen die Brust. Eine harte Faust küsst das Schneidbrett. Vorderzähne graben sich in die Unterlippe. »Ich bin und bleibe ein maro, Nordip, außer ich gewinne zwanzig Millionen Mäuse im Lotto. Typen wie ihr macht uns nur lächerlich. Ihr mit eurem Gelehrtengequatsche. Und was hat dir das gebracht? Du schrubbst hier Pfannen und Töpfe. Aber sieh dir mal die Chinesen oder die Türken an - über die spricht oder schreibt niemand, keine Zeitung, kein einziger Fernsehsender, niemand weiß, was die machen. Denen ihr Leben ist denen ihr Leben. Sie verkaufen sich nicht selbst, verstehsdu. Sie haben alle ihre eigenen Läden, arbeiten füreinander, unterstützen sich gegenseitig, bewahren ihren Stolz und that's it.« Er schluckt. Der Apfel in seiner Kehle hüpft auf und nieder. »Zwischen die kriegt keiner auch nur einen Fingerbreit. Hast du schon mal irgendjemand über die meckern hören? Oder hast du ... Spülwurm, dummer kahler Pickelhering... hast du vielleicht schon mal einen Chinesen mehr Niederländisch reden hören als >Sambal dazu<? Und alle rufen: >Prima, ja, machen Sie es ruhig scharf... ja, prima, lecker... leckres chinesisches Essen ... < Die sind stolz. Die sagen nur das, was nötig ist. Aber ihr... ihr Kahlköppe, ihr müsst ja mal wieder ein Riesentheater um uns machen, euch selbst verleugnen, eure Seele an Schitan verkaufen, Couscous für sie aufwärmen und sogar die Teller noch ablecken, euch anpassen und auch so ... auch so ein Weißbrot-Aromie werden wollen. Ich schwör dir, noch keine zwanzig Jahre und ihr sitzt allesamt mit 'nem String am Hintern mit euren Kindern rund um ein geräuchertes grinsendes ekliges Dreckschwein und singt fröhlich Weihnachtslieder wie: Morgen, Kinder, wird's was geben ... «

Khalid Boudou (Tamsamane, 1 oktober 1974)

De Duitse schrijver en undercoverjournalist.Günter Wallraff werd geboren op 1 oktober 1942 in Burscheid bij Keulen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Günter Wallraff op mijn blog.

Uit: Schwarz auf Weiß

“Es muss wohl an meinem Aussehen liegen. Ich bin schwarz. Auf dem Kopf trage ich eine Perücke mit krausen schwarzen Haaren. Aber, das hat mich schon bei meinen Recherchen als Türke »Ali«

verblüfft, die meisten schauen nicht so genau hin und nehmen einem eine Verkleidung bereitwillig ab, auch wenn man ein eigenartiges »gebrochenes Deutsch« spricht wie ich in meiner Rolle als

»Ali« oder sich eben als »Schwarzer« ausgibt.

Ein Jahr lang reise ich immer wieder als »Schwarzer« durch die deutschen Lande, in Ost und West. Ich will auf Straßen festen mitfeiern, suche eine Wohnung, unternehme einen Bootsausflug, versuche einen Campingstellplatz mit meiner »schwarzen Familie« zu mieten, will in Diskos, in Kneipen, mische mich unter Fußballfans und spreche bei Behörden vor.

Wie lebt es sich als Schwar zer in Deutschland? Das will ich heraus finden.

Ist die Vorstellung vom unverbesserlich fremdenfeindlichen deutschen Wesen nur noch ein Klischee? Wird mein schwarzes Alter Ego das tolerante Deutschland kennen lernen, wie es zuletzt anlässlich der Fußball weltmeisterschaft 2006 so gepriesen wurde? Oder werde ich umgekehrt entdecken müssen, dass das von der Boulevardpresse so gern gepflegte Schreckbild vom Schwarzen als Dealer, Asylbetrüger und Kriminellen die Stimung im Lande prägt? Ich will den Lackmustest auf die Stimmung im Lande machen und bin neu gierig und besorgt zu gleich.

Diese Rolle zu spielen entsprang keiner Augenblickslaune. Schon vor Jahren hatte ich einen ersten Anlauf gemacht, das Vorhaben aber wieder abgebrochen, weil ich glaubte, es nicht bewältigen zu können. Nicht, weil diese Rolle anmaßend wäre gegenüber schwarzen Migranten oder schwarzen Deutschen. Jede meiner Rollen ist auf eine bestimmte Art anmaßend. Ohne diesen Schritt auf »fremdes« Terrain, das eigene Ich zu überwinden, um ein anderer zu werden, ist meine Art der verdeckten Recherche nicht möglich. Nein, der Grund für mein Zögern lag in der Befürchtung begründet, dass man mich zu rasch »enttarnen« könnte.”

Günter Wallraff (Burscheid, 1 oktober 1942)

Cover

De Nederlandse dichter criticus, essayist en letterkundige Pieter Nicolaas van Eyck werd geboren op 1 oktober 1887 in Breukelen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor P. N. van Eyck op dit blog.

Juni-ochtend

't Is vroeg. Ik sta voor de open deur,
Nauwelijks bewust, in stil verpozen,
en mijmerend drinkt mijn blik de kleur
Van anjers, leliën en rozen.

Dan, vredig, fluistert hart naar geest
(Zo leest een vrome zijn getijden):
'Alles is rein, en alles feest,-
Het wenkt ook ons nog tot verblijden.'

Laat mij nog éénmaal

Laat mij nog éénmaal met U gaan:
Uw woord was mij zo strelend zacht!
Beween nog eens mijn stille waan,
Mijn liefde en droef verborgen klacht.

Laat mij nog éénmaal met U gaan
En luistren naar dit teer gerucht,
Dat uit U schreit in traan na traan
Om 't leed, waarvan mijn peinzen zucht.

Laat ons nog éénmaal samenstaan -
De wereld wenkt zo grijs, zo wijd...
Geef mij nog éénmaal, vóór wij gaan,
Uw troostende barmhartigheid.

Eén enkle maal: dan zal Uw hart
Vergeten wat gij thans beschreit -
Mijn droefenis die zwijgend mart,
Mijn smart die om Uw droefheid lijdt.

Geef mij nog ééns Uw koele hand:
Dan zal 'k voor altijd van U gaan,
En dwalen langs 't verlaten land,
En klagen van mijn laatste waan.

P. N. van Eyck (1 oktober 1887 – 10 april 1954)

Breukelen 

De Nederlandse schrijver Israël Querido werd geboren in Amsterdam op 1 oktober 1872. Zie ook alle tags voor Israël Queriodo op dit blog.

Uit: Kunstenaarsleven

“- Weg d'r mee, weg, wèg... weg d'r mee, kerel! Nièt dichterbij!

Ze gilde als 'n dolle in hallucinatie-stuip, de oude weduwe Hoenders. - Ontsteld duwde ze zich achteruit in haar leunstoel, en, de armen naar voren gestoken, graaiden haar magere, doorpeesde handen in gruwbaren angst en afschuw rond d'r heen.

Haar zoon Ko stond kalm vóór d'r. Naast de in den raamhoek geschoven tafel, z'n sarrend-leuk gezicht plooiloos-rustig, gebaarde hij komiekerig, telkens tartend-zacht 't egeltje op z'n hand verwiegelend. -

Wat beduusd van haar lawaai, struikelde hij 'n eindje achteruit, al schuwer en bedremmelder door haar aansterkend gekrijsch.

- Stil toch lieve mins, schreeuw soo niet... de bure salle denke, dat 'k m'n wijfje van jetje geef! Kijk 'reis an, 't is maar 'n onnoosel stekelmannetje... niks meer as 'n groote tandeborstel...

Maurice Fleury, de buur-van-drie-hoog, stapte nèt de trap op, hoorde 't gegil en gekrijsch van de onde vrouw, kwam ontsteld, zonder kloppen de kamer inloopen, met bangen kijk vragend, wat er gebeurde.

- Niks an 't handje, amise! Aldegaar larie en apekool van m'n moesie, m'n liefe moesie, lachte Ko ironiseerend... 't is een doodnuchter, kaal beesie met 'n harretje van goud en hij heb beloofd m'n belasting te betale... en 't is d'r 'n beesie, 'n schuinsmesjeerder die selfs mit geen vlieg hommeles maakt... Sòo! Sòo!

- Nou maar kerel, als je moeder d'r nou zoo bang van is, smak 't ding dan weer wèg, zei goeiig Maurice, blij, dat 't zoo'n onbeduidend redentje was, waarvoor moeder Hoenders 't huis bij elkaar geschreeuwd had. Maar Ko bleef staan wiegelen 't dierke op z'n groote bloedlooze handen en schuw keek Fleury naar de wegkrimpende angsthouding van de oude vrouw op d'r leunstoel in den hoek.”

Israël Querido (1 oktober 1872 - 5 augustus 1932)

De Franse dichter Charles Cros werd geboren in Fabrezan op 1 oktober 1842. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010 en eveneens alle tags voor Charles Cros op mijn blog.

Madrigal (sur un carnet d'ivoire)

Mes vers, sur les lames d'ivoire
De votre carnet, font semblant
D'imiter la floraison noire
Des cheveux sur votre cou blanc.

Il faudrait d'immortelles strophes
A votre charme triomphal,
Quand dans un tourbillon d'étoffes
Vous entrez follement au bal.

Le sein palpite sous la gaze
Et, fermés à demi, les yeux
Voilent leurs éclairs de topaze
Sous la frange des cils soyeux.

Willis parisienne, empreinte
D'un charme inquiétant, mais doux,
J'attends, voluptueuse crainte,
La mort, si je valse avec vous.

Conquérant

J'ai balayé tout le pays
En une fière cavalcade ;
Partout les gens se sont soumis,
Ils viennent me chanter l'aubade.

Ce cérémonial est fade ;
Aux murs mes ordres sont écrits.
Amenez-moi (mais pas de cris)
Des filles pour la rigolade.

L'une sanglote, l'autre a peur,
La troisième a le sein trompeur
Et l'autre s'habille en insecte.

Mais la plus belle ne dit rien ;
Elle a le rire aérien
Et ne craint pas qu'on la respecte.

Charles Cros (1 oktober 1842 - 9 augustus 1888)

De Engelse dichter John Hegley werd geboren op 1 oktober 1953 in Londen. Zie ook mijn blog van 1 oktober 2010en eveneens alle tags voor John Hegley op dit blog.

Omo

We were fourteen

and the two of us went camping

and you smuggled into my tent

and we smuggled

and in the morning your smile was a joy

but when we were back at school

because I was a boy

and so were you

we had to keep it under the covers

otherwise the others

would have taken out their fears on us

but it was our fear as well

and back at the school

even when there was no one else near

all we ever spoke about was football.

Classic

In the radio interview

the former Classics student

asked me about the similarity between

my writings and those of Aristotle.

I said I didn't know there was such a similarity.

When she asked how useful my Sociology degree had

been,

I answered that it had taught me how to felt tip

my idea of a potato on to a sheet of transparent plastic,

then compare it with the real world

by placing it over an existing potato,

and she said, 'that's Plato'.

John Hegley (Londen, 1 oktober 1953)

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e oktober ook mijn blog van 1 oktober 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

01-10-2013 om 20:36 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Willem Gustaaf (Willem G.) van Maanen werd geboren in Kampen op 30 september 1920. Zie ook alle tags voor Willem G. van Maanen op dit blog.

Uit: De bewonderde meester

“Ik evenwel, die op school tegen mijn zin kennis had moeten maken met Reinier van Genderen Stort, Aart van der Leeuw en de vroege Van Schendel, ik greep Else Böhler uit de doos en sleepte haar mee naar mijn jongenskamer om haar te verslinden, daartoe verleid door een passage die ik, in mijn moeders bijzijn nog wel, had gelezen en die ik u nu niet mag onthouden, omdat, als er dan toch van navolging moet worden gesproken, het onder meer die regels uit het park- en vijverbestaan van de verliefden waren die ik maar al te graag wilde navolgen, niet in geschrifte weliswaar maar in de praktijk.

(…)

“Die gebaarde lippen mogen mij nu wat vreemd voorkomen, ze wonden mij toen verschrikkelijk op. Dat wilde ik ook wel eens voelen en ondergaan. Althans, dat verbeeldde ik me, want de gelegenheid had zich al vaak genoeg voorgedaan zonder dat ik er gebruik van had gemaakt. Mijn vriend en klasgenoot Wim, kersvers teruggekeerd uit de Oost waar Vestdijk wel als arts maar niet als schrijver was doorgedrongen, tenzij bij de vriendin van mijn moeder, Wim dan, opgegroeid onder de sarong van de baboe, zoals hij met een raar lachje zei, geestelijk lang niet zo sterk ontwikkeld als lichamelijk, waarvan hij me meer dan eens de bewijzen gaf, welnu, Wim was de zoon van ouders die er een Duits dienstmeisje op nahielden, Agnes, dik, rond, üppig zoals dat in haar taal heet, het haar als een koptelefoon over haar schedel tegen haar oren gewonden, wat in het Duits weer wordt aangeduid met Schnecken. De taal is gans een volk. Agnes deed meer dan Kuchen bakken, schelden en Lieder galmen, allemaal keihard trouwens, ze vond overdag ook tijd in haar kamertje op zolder te verdwijnen wanneer wij daar aan het knutselen waren op de werkbank van Wims overleden grootvader. Door de openstaande deur konden we zien hoe ze haar haren ontbond, citroenig van couleur, om de Schnecken voor enige tijd hun vrijheid te hergeven. Wim hielp haar daar graag en vaardig bij, en ging zelfs wat verder, op zoek naar de diertjes die, hoe traag ook, blijkbaar al onder haar kleding waren gevlucht. Het tafereel zou mij toch aan Johan en Else moeten herinneren, maar niets daarvan, ik keek niet eens meer toe en timmerde verder aan mijn werkstuk. Literatuur en leven waren gescheiden gebieden, en dat ze in de loop van de tijd in elkaar verward zijn geraakt, Vestdijk zou de laatste zijn om me daarover terecht te wijzen, zelf immers van mening dat verbeelding en werkelijkheid vrijwel onzichtbaar in elkaar overvloeien.”

Willem G. van Maanen (30 september 1920 - 17 augustus 2012)

De Amerikaanse schrijver Truman Capote werd geboren op 30 september 1924 als Truman Streckfus Persons in New Orleans. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Truman Capote op dit blog.

Uit: Breakfast at Tiffany's

“It never occurred to me in those days to write about Holly Golightly, and probably it would not now except for a conversation I had with Joe Bell that set the whole memory of her in motion again.

     Holly Golightly had been a tenant in the old brownstone; she'd occupied the apartment below mine. As for Joe Bell, he ran a bar around the corner on Lexington Avenue; he still does. Both Holly and I used to go there six, seven times a day, not for a drink, not always, but to make telephone calls: during the war a private telephone was hard to come by. Moreover, Joe Bell was good about taking messages, which in Holly's case was no small favour, for she had a tremendous many.

Audrey Hepburn en George Peppard als Holly en Paul in de film uit 1961

 Of course this was a long time ago, and until last week I hadn't seen Joe Bell in several years. Off and on we'd kept in touch, and occasionally I'd stopped by his bar when passing through the neighbourhood; but actually we'd never been strong friends except in as much as we were both friends of Holly Golightly. Joe Bell hasn't an easy nature, he admits it himself, he says it's because he's a bachelor and has a sour stomach. Anyone who knows him will tell you he's a hard man to talk to. Impossible if you don't share his fixations, of which Holly is one. Some others are: ice hockey, Weimaraner dogs, Our Gal Sunday (a soap serial he has listened to for fifteen years), and Gilbert and Sullivan – he claims to be related to one or the other, I can't remember which.

     And so when, late last Tuesday afternoon, the telephone rang and I heard 'Joe Bell here,' I knew it must be about Holly. He didn't say so, just: 'Can you rattle right over here? It's important,' and there was a croak of excitement in his froggy voice.

     I took a taxi in a downpour of October rain, and on my way I even thought she might be there, that I would see Holly again.”

Truman Capote (30 september 1924 – 25 augustus 1984)

In 1948 

De Nederlandse dichter en schrijver Hendrik Marsman werd geboren op 30 september 1899 in Zeist. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Marsman op dit blog.

Afscheid van Japan

De dag overweldigt de wijd-open ramen
met het morgenlichten der zee;
berglanden, vloten, eilanden zonder namen,
de kersentuinen van Jokohama
stromen en sneeuwen voorbij ...

ik voel mij gesterkt en tot reizen gereed;
vermoeidheid en slaap zijn verwaaid als mist in de wind ...
— waar gaat gij heen ? —
naar het land dat mijn hart heeft bemind
en de zee die zijn kusten omdruist ...

nu is het er zomer; nog in de herfst ben ik thuis. —

Drie verzen voor een dode III

Soms, dwalend over heuvels, hoor ik uwe stem. —
meestal op stille ongerepte plekken
waar de natuur nog iets gevangen houdt
van haar voormenselijke zuiverheid.
soms aan een water, soms ook in het woud.
maar op de rotsen met de zachte wieren
die onweerstaanbaar aan uw haar doen denken
vrees ik u telkenmaal te gaan herkennen
in de gedaante van een vluchtend hert.

maar waartoe kwelt gij mij? gij weet
dat ik nog niet tot sterven ben bereid;
ik kan geen afstand doen, noch van mijzelve
noch van mijn wrevel en opstandigheid.

misschien ben ik verdoemd; wanneer reeds nu de dood
mij plotseling in de rug zou overvallen
dan zou ik, stervend met de honderdtallen,
neerstorten in de Poelen, heet en rood.

en daar, juist daar — een prooi der helse koren —
vervolgt mij nog het hemelse verwijt van uwe stem
een lieflijk lied, verschriklijk om te horen
o, klinkende bazuin van 't nieuw Jeruzalem.

Verbittering

De namen van wie eens mijn vrienden waren
werden tot as tussen mijn tanden, en ik spuw ze uit.
eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen,
het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.

Hendrik Marsman (30 september 1899 – 21 juni 1940)

In 1933 

De Chinese schrijfster en scenariste Zhang Ailing (ook wel Eileen Chang) werd geboren op 30 september 1920 in Shanghai. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Zhang Ailing op dit blog.

Uit: Love in a Fallen City (Vertaald door Karen Kingsbury)

“On the day he was to move in, Zhenbao left work just after dusk. He and his brother were busy supervising the coolies as they carried the trunks in, and Wang Shihong was standing arms akimbo in the doorway, when a woman walked in from the room behind. She was washing her hair, which was all lathered up with shampoo, the white curls standing high on her head like a marble sculpture. “While the workmen are here,” she said to Shihong, holding her hair with her hands, “have them arrange all the furniture and things. It’s no use asking our majordomo to help: he’ll just make excuses—if he’s not in the mood he won’t do anything.”

“Let me introduce everyone,” said Wang Shihong. “Zhenbao, Dubao, my wife. I believe you haven’t met yet?”

The woman withdrew her hand from her hair to shake hands with the guests, but seeing the shampoo on her fingers, she hesitated. She nodded and smiled instead, then wiped her fingers on her dressing gown. A little shampoo splashed the back of Zhenbao’s hand. Instead of rubbing it off, he let it dry there. The skin puckered up slightly, as if a mouth were lightly

sucking at the spot.

Mrs. Wang turned and went back into the other room. Zhenbao directed the workers as they moved the bed and wardrobe, but he felt troubled, and the sucking sensation was still there. His mind wandered as he headed to the bathroom to wash his hands, thinking about this Mrs. Wang. He’d heard that she was an overseas Chinese from Singapore who, when she was studying in London, was quite a party girl. She and Wang Shihong got married in London, but Zhenbao had been too busy to attend the wedding.Seeing her was much better than hearing about her: under her white, shampoo-sculpted hair was a tawny gold face, the skin glistening and the flesh so firm that her eyes rose at a long upward slant, like the eyes of an actress. Her striped dressing gown, worn without a belt, hugged her body loosely, and the black-and-white stripeshinted at her figure, each line, each inch, fully alive.”

Zhang Ailing (30 september 1920 - 8 september 1995)

De Joods-Roemeens-Frans-Amerikaanse schrijver Eli Wiesel werd geboren op 30 september 1928 in Sighet (nu Sighetu Marmaţiei), Roemenië. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Eli Wiesel op dit blog.

Uit: Days of Remembrance

2004
I remember: Late May 1944, the Russians were so near my town that, at night, we could hear their guns thunder. Germany needed every vehicle, every train, every military unit to stop the Red Army. But absolute priority was given the murder of Jews. Four transports left my town during the last part of May 1944, shortly before D-Day. When the train stopped at a small town named Auschwitz, we could never imagine that the name will enter history and move it to remorse and shame.

...let us remember those who suffered and perished then, those who fell with weapons in their hands and those who died with prayers on their lips, all those who have no tombs: our heart remains their cemetery.

Eli Wiesel (Sighet, 30 september 1928)

De Perzische dichter en soefistisch mysticus Jalal ad-Din Rumi (of Roemi) werd geboren op 30 september 1207 in Balkh. Zie ook mijn blog van 30 september 2010 en eveneens alle tags voor Roemi op dit blog.

Uit: Het wetende hart

Laten we omdat het laat is en regent naar huis gaan, naar huis.

Een uitnodiging aan alle vrienden: op huis aan, naar huis.

Hoe lang hangen we nog als verbannen uilen rond de ruïnes?

Op huis aan, naar huis.

Vrienden met stralend gemoed, laten we ons ondanks alle blinden naar

huis begeven, naar huis.

Jullie, die redelijk en op je hoede zijn,

verontrust óns hart niet met al je zorgen. Op huis aan, naar huis.

Hoe lang nog dit liefdesspel met droombeelden uit het paradijs?

Net als de mieren zagen jullie de graankorrels, niet de oogst.

Op huis aan, naar huis.

Vraag niet naar het hoe en waarom,

laat het grazen maar over aan het vee.

Op huis aan, naar huis.

In dat huis is mystieke muziek voor het besnijdenisfeest

maar alleen voor wie zuiver zijn. Op huis aan, naar huis.

Sjams van Tabrîz heeft een huis gebouwd voor wie naakt is.

Op huis aan, naar huis.

Vertaald door Sipko den Boer

Roemi (30 september 1207 - 17 december 1273)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e september ook mijn blog van 30 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

30-09-2013 om 19:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver, songwriter en vertaler Pé Hawinkels werd geboren op 29 september 1942 in Heerlen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Pé Hawinkels op dit blog.

Uit: Autobiografische flitsen en fratsen

„Meteen toen ik geboren werd, en dat was snel - op bijzonder voorspoedige manier overigens, met vaart & elan, zoals dat mijn geslacht, en ‘geslacht’ bedoel ik hier dus ook in de betekenis van familie, voorzaten, afstamming, kenmerkt sinds de oudste bekende van mijn voorvaderen, de Katwijkse hoefsmid Wullem Haewynckelscz, in 1432 tijdens de woede van een der meest zondvloedachtige stormen & watersnoden, die uw land, lezer (kom hier, dat ik u aan mijn borstkas druk!), ooit ofte immer geteisterd ofte gekweld hebben, schaterlachend aan land kroop uit de kolkende bruinebonensoep die Noordzee heet en door verscheidene dichters nauwlettend in de kijkerd wordt gehouden met het oog op de dampen van eeuwigheid die er wel vanaf slaan, de blanke kop der duinen over, - werd ik zonder veel kapsones bij mijn kladden gegrepen en op de laatste plaats aan tafel gezet, naast mijn reeds levende broers en zusjes. Het was natuurlijk even wennen. De eerste uren schijn ik er wat zakkig bij gezeten te hebben; mijn oudste zus, momenteel als Wagnerzangeres verbonden aan het conservatorium van Kiew, pleegt tijdens onze schaarse ontmoetingen nog herhaaldelijk bij de blote herinnering in hatelijk schaterlachen uit te barsten, zodat er heel wat glaswerk smelt. Ik schijn nog geheel glibberig geweest te zijn, toestanden man, toestanden op het platteland, en mijn ruggegraat moet associaties losgeslagen hebben met die we kennen van een in- & uitgeblikte moot zalm, de roze koningin der rivieren. Maar al spoedig had ik de zelfbeheersing van voor mijn geboorte hervonden, en timmerde ik om het hardst met mijn houten lepel op de houten tafel, terwijl ik in koor met mijn broertjes en zusjes van voor de oorlog een lied eruit brulde van levenslust en honger. Dit lied is later opgetekend, en heeft maandenlang boven aan de hitparade gestaan in Joegoslavië, het geboorteland van Frédéric Chopin.

Mijn vader zag zoiets gaarne. Ik zal hem erg meegevallen zijn, omdat hij van de trappartijen, die ik voor de bevalling in de buikholte van mijn moeder, een sterke vrouw, aanrichtte, vaak deerlijk geschrokken was, en de indruk had overgehouden dat er een kudde bizons naderde.“  

Pé Hawinkels (29 september 1942 – 16 augustus 1977)

De Bulgaarse dichter en schrijver Hristo Smirnenski werd geboren op 29 september 1898 in Koukoush. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Hristo Smirnenski op dit blog.

The Red Squadrons

Heralds of a happier day rousing wonder and dismay -
Powerful squadrons rush in close array.
In the morning sad and gray, like flocks of birds of prey
Shrapnels fall in their midst or fall astray.

A horse rears high, neighing loud, and the fighter fair and proud,
Collapses pierced by a piece of lead.
The frightened horse stops short, gives out a violent snort,
Then, dashing on, leaves death bury its dead.

A thousand flowing manes and tails stream o'er hills and dales,
Like whirlwinds squadrons after squadrons fly,
Hoofs that barely touch the ground fill the air with a ringing sound,
And raise bronze-coloured veils across the glaring sky.

By the willows weeping sadly, hidden guns are spurting madly,
Waves of bloody fire clash, and chest meets chest.
In a ruthless human storm, steel draws blood - alive and warm;
Just a skirmish, then the squadron rushes off to join the rest.

Fly on, fearless squadrons, fly! Trample down deceit and lie.
All the world's amazed by your heroic deed,
And all the men, with fits clenched firm, are watching resolute and stern,
Prepared to fight and die for their sacred creed.

Struck by a primeval fright and blinded by the gushing light,
The mouldy structure of injustice crumbles down,
Crushing underneath its weight envy, enmity and hate,
The soulless canons of the cross and crown.

Fly on fearless through the rain of bullets, fire, death and pain;
You, happy harbingers of sunny days,
Declare through the stormy roar that the slaves are waging war,
The red victorious waves have set the earth ablaze!

And when the burning castle crashes, burying in ashes
Rot and shame, dismount your horses, bend your knee,
And reverently kiss the earth to greet the joyous birth
Of justice, love and happiness, of man for ever free!

Hristo Smirnenski (29 september 1898 – 18 juni 1923)

De Britse schrijfster Elizabeth Gaskell werd geboren op 29 september 1810 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Eilzabeth Gaskell op dit blog.

Uit: The Life of Charlotte Brontë

“The parsonage stands at right angles to the road, facing down upon the church; so that, in fact, parsonage, church, and belfried school-house, form three sides of an irregular oblong, of which the fourth is open to the fields and moors that lie beyond. The area of this oblong is filled up by a crowded churchyard, and a small garden or court in front of the clergyman's house. As the entrance to this from the road is at the side, the path goes round the corner into the little plot of ground. Underneath the windows is a narrow flower-border, carefully tended in days of yore, although only the most hardy plants could be made to grow there. Within the stone wall, which keeps out the surrounding churchyard, are bushes of elder and lilac; the rest of the ground is occupied by a square grass plot and a gravel walk. The house is of grey stone, two stories high, heavily roofed with flags, in order to resist the winds that might strip off a lighter covering. It appears to have been built about a hundred years ago, and to consist of four rooms on each story; the two windows on the right (as the visitor stands, with his back to the church, ready to enter in at the front door) belonging to Mr. Bronte's study, the two on the left to the family sitting-room. Everything about the place tells of the most dainty order, the most exquisite cleanliness. The door-steps are spotless; the small old - fashioned window-panes glitter like looking-glass. Inside and outside of that house cleanliness goes up into its essence, purity.

The little church lies, as I mentioned, above most of the houses in the village; and the graveyard rises above the church, and is terribly full of upright tombstones. The chapel or church claims greater antiquity than any other in that part of the kingdom; but there is no appearance of this in the external aspect of the present edifice, unless it be in the two eastern windows, which remain unmodernised, and in the lower part of the steeple.“

Elizabeth Gaskell (29 september 1810 – 12 november 1865)

Miniatuur door William John Thomson, 1832

De Spaanse dichter en filosoof Miguel de Unamuno y Jugo werd geboren op 29 september 1864 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Unamuno y Jugo op dit blog.

Sonnet I

At Aldehuela de Yeltes
by the Lake of El Cristo
a night of full moon.

White night wherein the crystal water
sleeps still on its lake bed
while a round full moon
that guides a host of stars

keeps watch, and in the terse
mirror a round ilex is mirrored,
white night wherein the water
cradles the highest, deepest counsel.

It is a shred of heaven Nature
holds embraced in its arms,
a shred of heaven that came to rest

and in the night's silence prays
the prayer the lover says who yields
but to that love, his only wealth

Sonnet II

When on a lake of clouds the moon
wandering sails above the sea,
a beam of livid counsel reaches
to my soul, a fleeting cloud.

Thus gliding and adrift,
that lunar boat's a sickle mowing
clouds of hopes. O sad endeavour,
where fault piles up on fault!

You rise and wax, mysterious moon,
wane and die, a meagre light,
pallid mirror of mortal fate;

sad, you show us ever the one face,
and even in this nook your cradle rocks,
water that laps the Sahara's feet.

Vertaald door Michael Smith

Miguel de Unamuno (29 september 1864 – 31 december 1936)
Portret door José Gutiérrez Solana, 1936

De Spaanse dichter en schrijver Miguel de Cervantes werd geboren op 29 september 1547 in Madrid. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Cervantes op dit blog.

Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)

„Toen dit nu beredderd was, besteedde hij drie of vier dagen, om een gepasten en welluidenden naam voor zijn strijdros te bedenken. Het arme beest had wel meer gebreken, dan een gulden centen en een pond wichtjes heeft, aan zijn lijf, maar Don Quichot was toch van oordeel, dat de hengst, daar die voortaan een edelen en beroemden ridder zou dragen, ook volstrekt een naam moest hebben, die met zijne nieuwe roeping en waardigheid strookte. Hij koos en koos weer, snuffelde al zijne ridder- en heldengeschiedenissen door en kwam na veel wikken en wegen tot het besluit, om aan zijn knol den liefelijken en welluidenden naam van Rocinante te geven.

Na het afdoen van deze hoogst gelukkige aangelegenheid viel hem in, dat ook hij zelf aan zijn ouden eerlijken naam een deftigen staart moest hechten, en besloot hij dus, in ’t vervolg als manhaftig en dapper ridder onder den naam van Don Quichot van La Mancha op te treden.

Nu eindelijk zoo de hoofdzwarigheden overwonnen waren, nu zijne wapenrusting blank gepoetst, Rocinante gedoopt en hij zelf van een deftigen naam voorzien was, nu haperde er alleen nog maar aan, dat hij, gelijk alle dolende ridders vóór hem, naar eene schoone dame rondzag, tot wier eer en verheerlijking de te verrichten groote daden moesten bedreven worden.

“Een dolend ridder,” sprak hij bij zich zelf, “is een onding zonder ridderlijke liefde. Hij is een boom zonder blad en bloesem, een lichaam zonder ziel en geest. Hoe toch, als ik nu op mijne tochten een reus ontmoet en hem door de kracht van mijn arm en van mijne dapperheid in het stof neerwerp of hem van den kop tot de teenen in tweeën hak, moet ik hem dan niet naar iemand heen zenden, om den roem mijner dapperheid te verkonden en door heel de wereld te verbreiden? En tot wien kan ik hem beter zenden, dan tot de uitverkorene dame van mijn hart, gelijk in alle tijden ieder avontuurlijk ridder er eene bezeten heeft? Ik moet en wil eene aangebedene van mijn hart en van mijne gedachten vinden!”

Miguel de Cervantes (29 september 1547 – 23 april 1616)

Standbeeld van Don Quichot en Sancho Panza in Albacete, Castilië-La Mancha

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e september ook mijn vorige blog van vandaag.

29-09-2013 om 15:55 geschreven door Romenu  

De Afghaanse schrijver en historicus Akram Assem werd geboren op 29 september 1965 in Kabul. Zie ook alle tags voor Akram Assem op dit blog.

Uit: The Sword of Allah

“Khalid and the tall boy glared at each other. Slowly they began to move in a circle, the gaze of each fixed intently upon the other, each looking for an opening for his attack and each wary of the tricks that the other might use. There was no hostility in their eyes-just a keen rivalry and an unshakeable determination to win. And Khalid found it necessary to be cautious, for the tall boy was left-handed and thus enjoyed the advantage that all left-handers have over their opponents in a fight.

Wrestling was a popular pastime among the boys of Arabia, and they frequently fought each other. There was no malice in these fights. It was a sport, and boys were trained in wrestling as one of the requirements of Arab manhood. But these two boys were the strongest of all and the leaders of boys of their age. This match was, so to speak, a fight for the heavy-weight title. The boys were well matched. Of about the same age, they were in their early teens. Both were tall and lean, and newly formed muscles rippled on their shoulders and arms as their sweating bodies glistened in the sun. The tall boy was perhaps an inch taller than Khalid. And their faces were so alike that one was often mistaken for the other.

Khalid threw the tall boy; but this was no ordinary fall. As the tall boy fell there was a distinct crack, and a moment later the grotesquely twisted shape of his leg showed that the bone had broken. The stricken boy lay motionless on the ground, and Khalid stared in horror at the broken leg of his friend and nephew. (The tall boy's mother, Hantamah bint Hisham bin Al Mugheerah, was Khalid's first cousin.)”

Akram Assem (Kabul, 29 september 1965)

De Duitse (detective)schrijfster Ingrid Noll werd geboren op 29 september 1935 in Shanghai. Zie ook alle tags voor Ingrid Noll op dit blog.

Uit: Über Bord

“Amalias träumerisches Sonnenbad wurde jäh unterbrochen. Ellen kam in den Garten gelaufen und rief »Zieh dir was über, wir bekommen gleich Besuch!« Ihre Tochter schaute träge hoch und hatte wenig Lust, ihr Top gegen ein T-Shirt einzutauschen.
»Wer denn?«, fragte sie.
»Ein Mann hat gerade angerufen, ich kenne ihn nicht. Er heißt Dornenvogel oder Dornkaat oder so ähnlich und will etwas Privates besprechen, er tat sehr geheimnisvoll«.
Jetzt horchte die misstrauische Großmutter ebenfalls auf. »Muss ich mich etwa auch umziehen?«, fragte sie. Ellen musterte ihre alte Mutter, die in ihrem Grünzeug zwar keine besonders gute Figur machte, aber zwischen Moos und Gras nicht weiter auffiel.
Auch Amalia wollte lieber liegen bleiben, doch ihre Neugier war erwacht. Ein Bote von der Lotteriegesellschaft?
»Ist der Dornenvogel aus der Nachbarschaft?«, fragte sie, aber Ellen schüttelte bloß den Kopf und rannte wieder ins Haus, um auf die Schnelle ein wenig aufzuräumen.
Es klingelte eine halbe Stunde später.”

Ingrid Noll (Shanghai, 29 september 1935)

De Britse schrijver Colin Dexter werd geboren op 29 september 1935 in Stamford, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Colin Dexter op dit blog.

Uit: The Remorseful Day

“He reached for the binoculars now and focused on an interesting specimen pecking away at the grass below the peanuts: a small bird, with a greyish crown, dark-brown bars across the dingy russet of its back, and paler underparts. As he watched, he sought earnestly to memorize this remarkable bird's characteristics, so as to be able to match its variegated plumage against the appropriate illustration in the Guide.
Plenty of time for that though.
He leaned back once more and rejoiced in the radiant warmth of Schwarzkopf's voice, following the English text that lay open on his lap: "You holy Art, when all my hope is shaken . . ."

When, too, a few moments later, his mood of pleasurable melancholy was shaken by three confident bursts on a front-door bell that to several of his neighbors sounded considerably over-decibeled, even for the hard-of-hearing.”

Colin Dexter (Stamford, 29 september 1935)

Hier rechts met John Thaw (Inspecteur Morse)

De Italiaanse filosoof, dichter, artiest, en geweldloos activist Lanza del Vasto werd geboren in San Vito dei Normanni op 29 september 1901. Zie ook alle tags voor Lanza del Vasto op dit blog.

L'inquiétante image

Les arbres que je vois sont de vrais arbres,
Verts dans le noir, et frissonnant très haut
Au creux du ciel grand que la lune marbre.
L'eau, où le vent se trace et se prolonge,
Lèche l'arche du pont et fuit, vraie eau.
Et les femmes qui marchent sur la terre,
Elles sont : ô stupeur du solitaire.
Et tout ceci, que je touche ce soir,
Est plus profond et plus secret qu'un songe,
Et trouble, et plus décevant qu'un espoir.
Image, ô toi belle aux cœurs inquiets,
O deux fois belle image, toi qui es.

Femme

Femme, le vent est doux entre tes dents,
La mer s'approche et vie dans tes paupières. ;
Femme, ton corps de nuage et de pierre
Porte la vie et son arbre au-dedans,
Et la nuit chante aux rameaux de tes veines :
Signe de chair, à l'oubli de tes plages,
A leur blancheur, notre appel et nos peines
Ont déposé leur coquillage.

Lanza del Vasto (29 september 1901 – 5 januari 1981)

29-09-2013 om 15:50 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Hella Haasse

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse is vandaag precies twee jaar geleden overleden. Hélène Serafia Haasse werd op 2 februari 1918 geboren te Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Hellas Haasse op dit blog .

Uit: Oeroeg

“Oeroeg en ik, spelend en op speurtocht in de wildernis – Oeroeg en ik, gebogen over ons huiswerk, over postzegelverzamelingen en verboden boeken – Oeroeg en ik, onveranderlijk samen, in alle ontwikkelingsstadia van kind tot jonge man.

(…)      

…maar hoe kon ik in weinig woorden uitleggen wie en wat Oeroeg was? Oeroeg was mijn vriend, vrijwel sinds mijn geboorte het enige levende wezen in mijn omgeving met wie ik iedere fase in mijn bestaan, iedere gedachte, iedere gewaarwording gedeeld had. En dat niet alleen. Oeroeg was meer. Oeroeg betekende – hoewel ik dat toen niet onder woorden kon brengen – het leven op en om Kebon Djati, de bergtochten, het spelen in de tuinen en op de stenen in de rivier, het reizen met de trein, het schoolgaan – het abc van mijn kinderleven.”

(…)

“Ik had bij deze mensen nooit het gevoel een buitenstaander te zijn, integendeel. Zelfs in die vervallen desawoning, op een modderig stuk erf, voelde ik mij meer op mijn gemak dan in de holle, schemerdonkere kamers van ons huis. Als ik, na afloop van zo’n bezoek, met Oeroeg de steenachtige weg naar de onderneming afdaalde, scheen het me toe, als had ik afscheid genomen van mijn eigen familie.”

(…)

“Ik zei dat ik niet naar school wilde, indachtig aan het stilzitten en ondervragen. Mijn moeder somde de geneugten van mijn toekomstige staat op, maar het vooruitzicht van te leren lezen, rekenen en schrijven had voor mij weinig aantrekkelijks. ‘Gaat Oeroeg mee?’ vroeg ik, toen zij uitgesproken was. Mijn moeder zuchtte. (…) ‘Wees toch niet zo dom. Oeroeg is immers een inlandse jongen.’ ‘Hoeft hij niet naar school?’ hield ik vol. Mijn moeder stond op en kuste mij vluchtig op de wang. ‘Misschien wel,’ zei ze vaag. ‘Naar een ander soort van school, natuurlijk. Ga nu slapen. (…) Je moet nu niet meer in de kampong gaan spelen,’ zei ze, op de wat geprikkelde nerveuze toon die naderende hoofdpijn aankondigde. ‘Je vader heeft het niet graag. Laat Oeroeg hier komen, als je dat prettig vindt. Slaap wel.’”

Hella Haasse (2 februari 1918 – 29 september 2011)

29-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Philip Huff werd geboren op 28 september 1984 in Zwolle. Zie ook alle tags voor Philip Huff op dit blog.

Uit: Niemand in de stad

“De laatste keer dat ik Jacob sprak, was vorig jaar mei. Hij belde vanuit Londen. Het was één uur ’s nachts en ik stond met Matt op de stoep van het Weeshuis. Ik wist niet dat het de laatste keer was dat ik Jacob zou spreken, natuurlijk, anders had ik zinniger dingen gezegd.
Had ik misschien wat gehoord.
Jacob was nooit iemand die het hart op zijn tong had. Ook die avond zei hij gewoon: ‘Bhiek, met Jacob. Hoe is het?’
‘Goed,’ antwoordde ik.
Ik loog: twee maanden daarvoor was mijn avontuur met Karen op de klippen gelopen en ik zat daar nog steeds mee. Ik had alleen geen zin erover te spreken. Dus zei ik hem dat we met Vondel vergaderden, en dat we even geschorst hadden voor het nabroodje.
Als ik eraan terugdenk, herinner ik me wat schorheid in Jacobs stem. Maar dat kan ook komen doordat mijn volgende beeld van Jacob het einde van het verhaal is.
Ik dacht tijdens het telefoongesprek aan de laatste keer dat ik Jacob in levenden lijve zag, enkele weken eerder. Dat was een rare, toevallige ontmoeting geweest. Wij waren niet langer de vrienden die we in onze eerste jaren in Amsterdam waren geweest. Of, misschien juist wel. Misschien waren wij precies de vrienden die wij toen ook waren. Ik weet het niet.
Het was in een kroeg in de Huidenstraat waar ik af en toe heen ging om de weekbladen te lezen. Jacob zat aan de grote tafel achter het glas. Het was een vreemde ochtend. Ik zei hem in ieder geval niet wat ik had moeten zeggen, en ook Jacob deed dat niet.
‘Goed,’ zeiden we. ‘Heel, goed.’
Jacob had verder niet veel te melden, de avond dat hij mij belde. Hij belde zomaar, zei hij, om te vragen hoe het met me was.
‘Goed,’ zei ik toen dus weer. ‘Uitstekend, zelfs.’ En Matt keek me aan en knikte. ‘Maar ik moet ophangen,’ zei ik. ‘We beginnen weer.’
‘Oké,’ zei Jacob.
‘We bellen snel,’ zei ik. ‘En dan wat langer.’
‘Ja,’ zei Jacob. ‘We bellen snel weer.’

Philip Huff (Zwolle, 28 september 1984)

De Engelse schrijfster Ellis Peters werd op 28 september 1913 als Edith Pargeter geboren in Horsehay. Zie ook ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ellis Peters op dit blog.

Uit: One Corpse Too Many

“And talk they did… Each of them took up the thread from the other, as though handed it in a fixed and formal ceremony, like a favour in a dance. Even their voices had grown somehow alike, as if they matched tones without understanding that they did it. They had not the least idea, as yet, that they were in love.”

(…)

Derek Jacobi als Cadfael

“I am not such a fool as all that,’ said Hugh reprovingly, and shook a finger at his friend. ‘For shame, Cadfael! You go to bed and sleep well, and rise fresh to the trial. And now I suppose you will insist on being my deputy and advocate to heaven?’

‘No,” said Cadfael grudgingly. ‘I shall sleep, and get up only when the bell rings for me. Am I to have less faith than an impudent heathen like you?’

(…)

‘The trouble with me,’ he thought unhappily, ‘is that I have been about the world long enough to know that God’s plans for us, however infallibly good, may not take the form that we expect and demand. And I find an immense potential for rebellion in this old heart, if God, for no matter what perfect end, choose to take Hugh Beringar out of this world and leave Adam Courcelle in it.’

Ellis Peters (28 september 1913 – 14 oktober 1995)

De Amerikaanse schrijver en uitgever Ben Greenman werd geboren op 28 september 1969 in Chicago. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ben Greenman op dit blog.

Uit: Marlon Brando's dreaming

“When I awoke from my after-breakfast nap, it was because the gardener, a little man who favored large sweaters, had entered the house. I thought that he was Jewish, although I had never known a Jewish gardener. I thought this only because when I asked him if he would like to join me in a brandy, he declined. Jews aren't big drinkers. Also, once about six months previous, I was typing up a letter to The New York Times that discussed the wonderful tendency of the Jew to engage in spirited verbal banter, and the gardener wandered by my desk and fixed me with a look of what I took to be silent disapproval, I assumed ironically. That day, the gardener picked up the bottle, then disappeared upstairs to Taluwa's bedroom to collect something. When he emerged again, he had in his hands what he wished me to think was the same bottle, but what I saw upon closer inspection was an entirely different bottle, narrower at the top, wider at the bottom, and of a hue that tended more toward periwinkle than toward cobalt. As soon as he was outside, I smashed this imposter-bottle into a thousand pieces, then ate some old lasagna I found hiding in the back of the refrigerator. The sauce, once red, had turned a brownish color that I can only describe as "brown-red." If there is a more precise term for this hue, I must confess that I do not know it.”

Ben Greenman (Chicago, 28 september 1969)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Thijs Zonneveld werd geboren op 28 september 1980 in Sassenheim. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Thijs Zonneveld op dit blog.

Uit: Verwarde columnist opgepakt

“Welzijnswerkers van de gemeente probeerden een gesprek met de man aan te knopen, maar hij kon niet over zijn toestand praten. Hij sprak tussen zijn huilbuien door slechts onbegrijpelijke zinnen over gevaarlijke afdalingen, zijwind, waaiervorming, bocht zeven, een vastzittende bus, de glazen bol cup, wattages per kilo lichaamsgewicht, klimtijden, Strava-KOM'metjes, het haar van Kittel, de derde bal van Tankink, de oplossing van de rebus, de Martosaurus, een Keniaanse banaan en Colombiaanse bolletjes. Verder leek de man een obsessie te hebben voor een persoon genaamd 'Titi Voeckler'. Ook wauwelde hij iets over een berg in Nederland.

Toen hij zich enkele uren later, na het nuttigen van enkele halve liters bier, in een bocht bij de kerk posteerde en liedjes van Dries Roelvink begon te zingen terwijl hij op daken van auto's trommelde, vonden de aanwezige politieagenten het genoeg. Ze namen de man in voorlopige hechtenis.

Op het politiebureau maakte de man zichzelf bij de agenten kenbaar als columnist van NUsport en het Algemeen Dagblad. Zijn naam of verblijfplaats wist hij zich niet te herinneren. Hij is inmiddels opgenomen in een kliniek. Zelf zei hij dat niet erg te vinden, zolang hij er volgend jaar in juli maar drie weken uit mocht.

Mocht u deze verwarde man kennen of meer informatie hebben over zijn vaste verblijfplaats, neem dan contact op met uw plaatselijke politiekantoor.

Einde politiebericht.”

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

De Franse schrijver, historicus en archeoloog Prosper Mérimée werd geboren in Parijs op 28 september 1803. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Prosper Mérimée op dit blog.

Uit: Carmen (Vertaald door Lady Mary Loyd)

“I had always suspected the geographical authorities did not know what they were talking about when they located the battlefield of Munda in the county of the Bastuli-Poeni, close to the modern Monda, some two leagues north of Marbella.

According to my own surmise, founded on the text of the anonymous author of the _Bellum Hispaniense_, and on certain information culled from the excellent library owned by the Duke of Ossuna, I believed the site of the memorable struggle in which Caesar played double or quits, once and for all, with the champions of the Republic, should be sought in the neighbourhood of Montilla.

Happening to be in Andalusia during the autumn of 1830, I made a somewhat lengthy excursion, with the object of clearing up certain doubts which still oppressed me. A paper which I shall shortly publish

will, I trust, remove any hesitation that may still exist in the minds of all honest archaeologists. But before that dissertation of mine finally settles the geographical problem on the solution of which the

whole of learned Europe hangs, I desire to relate a little tale. It will do no prejudice to the interesting question of the correct locality of Monda”.

Prosper Mérimée (28 september 1803 – 23 september 1870)

“Mademoiselle Célestine Galli-Marié dans le rôle de Carmen” door Henri Lucien Doucet, 1886

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e september ook mijn vorige blog van vandaag.

28-09-2013 om 15:52 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en criticus Albert Vigoleis Thelen werd geboren in Süchteln op 28 september 1903. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Albert Vigoleis Thelen op dit blog.

Uit: Het eiland van het tweede gezicht (Vertaald door Wil Boesten)

“Zou de wereld uit louter beroemde mensen bestaan, dan was zij al lang als afwaswater door een gootsteen weggeklokt en bestond ze enkel nog in het rioolstelsel van het laatste oordeel. Met eeuwig ondoorgrondelijk doel geschapen, heeft God ervoor gezorgd dat de bomen niet tot in de hemel groeien en de à?bermenschen niet dusdanig uit de kluiten wassen dat ze het krioelende mensdom vermorzelen onder de paradepas waarmee zij het hiernamaals binnenmarcheren. De geschiedenis leert dat de mensheid sterker is dan haar aanvaardende of afwijzende genieën, heiligen en helden. Beide categorieën vormen gezwellen, uitwassen die men verbaasd aankijkt of aanbidt. Zo nu en dan heeft het er de schijn van dat de naamloze menselijke kudde ineens meer grote figuren voortbrengt die onsterfelijke namen moeten worden. Oordeelkundige mensen wordt het dan bang te moede en ze vragen met hun handen in het haar: waar moet dat heen? Een dergelijke vrees is meestal ongegrond. Hoeveel echt grote pausen zijn er niet geweest en toch zijn ze er niet in geslaagd de Kerk van haar rots te stoten, en zelfs Adolf Hitler heeft het niet klaargespeeld Duitsland zo in de knoei te brengen dat het niet meer uit die narigheid zou kunnen worden geholpen. Ware grootsheid is gelegen in naamloosheid, in het luizenlot.”

Albert Vigoleis Thelen (28 september 1903 - 9 april 1989)

De Britse criticus en dichter Francis Turner Palgrave werd geboren op 28 september 1824 in Great Yarmouth. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Francis Turner Palgrave op dit blog.

The Ancient And Modern Muses

The monument outlasting bronze
Was promised well by bards of old;
The lucid outline of their lay
Its sweet precision keeps for aye,
Fixed in the ductile language-gold.

But we who work with smaller skill,
And less refined material mold,
—This close conglomerate English speech,
Bequest of many tribes, that each
Brought here and wrought at from of old,

Residuum rough, eked out by rhyme,
Barbarian ornament uncouth,—
Our hope is less to last through Art
Than deeper searching of the heart,
Than broader range of uttered truth.

One keen-cut group, one deed or aim
Athenian Sophocles could show,
And rest content:—But Shakespeare's stage
Must hold the glass to every age,—
A thousand forms and passions glow

Upon the world-wide canvas. So
With larger scope our art we ply;
And if the crown be harder won,
Diviner rays around it run,
With strains of fuller harmony.

Francis Turner Palgrave (28 september 1824 – 24 oktober 1897)

Portret door George James Howard 

De Duitse dichter Rudolf Baumbach werd op 28 september 1840 geboren in Kranichfeld/Ilm. Baumbach groeide op in Meiningen. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Rudolf Baumbach op dit blog.

Mannestreu

Einst schlenderte ich am Nordseestrand,

Da stund ein stachelig Kraut im Sand.

Fischer, die just des Weges kamen,

Nannten mir willig der Pflanze Namen,

Sagten, dass sie geheißen sei

Seit alten Zeiten Mannestreu. —

Dann zog ich langsam durch's deutsche Land,

Allwo ich ähnliche Kräuter fand.

Und jeder, den ich um Auskunft fragte,

Mir den Namen Mannestreu sagte. —

Also gelangt' ich im Weitergehen

Dorthin, wo die Alpen stehen.

Die Häupter von Schnee und schimmerndem Eise,

Weiß wie hundertjährige Greise.

Da fand ich ein Kraut, schön himmelblau,

Glänzend beperlt von des Himmels Tau,

Und der Jäger, der mir die "Wege wies,

Auf mein Befragen es Mannestreu hieß.

Da riss ich zornig das Kraut heraus

Und zornig rief ich die Worte aus:

„Mannestreu immer wieder aufs Neue!

Giebt's denn gar keine Weibertreue?"

Da kroch aus einer Felsenspalte

Der Berggeist Enzian, der alte.

Und sprach: „Ein Narr mehr fragen kann,

Als ihm beantwortet der weiseste Mann."

Rudolf Baumbach (28 september 1840 – 21 september 1905)

De Canadese schrijver Noël Laflamme werd geboren op 28 september 1950 in Saint-Adrien-d'Irlande als vijfde van in totaal dertien kinderen. Zie ook alle tags voor Noël Laflamme op dit blog.

Uit: Sous la surface des choses

“Définitivement en allé, l’enthousiasme quasi juvénile qui avait animé Monsieur Belzile au cours de ces trois belles années consacrées jadis à la direction de l’organisme à vocation humanitaire " Développement et paix ". Irrémédiablement évanoui, le zèle de néophyte qu’il avait alors déployé pour motiver ses troupes et lancer projet sur projet. Il était tout flammes et tout optimisme à l’époque, au point de confondre agitation et réalisation. Un jour, c’était couru, il lui était brusquement venu à l’esprit que, tout bien pesé, le bilan de ses actions prétendument philanthropiques était bien mince en termes de résultats concrets. Il avait dû convenir que non seulement ses bonnes intentions, une fois transmuées en projets de toutes sortes, se perdaient au bout du compte dans les sables mouvants d’étouffantes bureaucraties, s’évanouissaient dans des nids de corruption, se défaisaient à force de passer par des mains pas toujours propres d’hommes et de femmes soi-disant responsables, mais également que ces bonnes œuvres étaient au fond contre-productives. La dure réalité l’avait donc rattrapé, ses yeux s’étaient dessillés : exit ses idéaux de fraternité et de solidarité humaines. Du vent, tout ça. Une conviction, massive comme un bloc de granite, s’était alors installée à demeure dans son âme mal assurée : ses congénères humains étaient irrémédiablement affligés d’une tare, leur nature était viciée à la base. Irrécupérables. Philanthrope à tout crin il se sentait avant d’arriver à " Développement et Paix ", misanthrope juré il était devenu au moment d’en quitter la direction.”

Noël Laflamme (Saint-Adrien-d'Irlande, 28 september 1950)

Cover

 De Italiaanse dichter en schrijver Agnolo Firenzuola (eigenlijk Michelangelo Girolamo Giovannini) werd geboren op 28 september 1493 in Florence. Zie ook alle tags voor Agnolo Firenzuola op dit blog.

The Befana

The Befana comes by night
With her shoes all broken
With a dress in Roman style
Up, up with the Befana !!

She brings ashes and coal
To bad nasty children
To the nice good child
She brings candies and many gifts !

"Ninnaò, ninnaò,
who will I give this child to
if I give it to the Befana
she will keep him one whole week
if I give it to the Bogey Man
he will keep him one whole year
but if the child goes to sleep
then his mother will him keep"

Agnolo Firenzuola (28 september 1493 - 27 juni 1543)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 september 2010.

De Poolse schrijver en vertaler Waclaw Berent werd geboren op 28 september 1873 in Warschau.

28-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Irvine Welsh werd geboren op 27 september 1958 in Leith, Edinburgh. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Irvine Welsh op dit blog.

Uit: Filth

 “We wait and think and doubt and hate. How does it make you feel? The overwhelming feeling is rage. We hate ourself for being unable to be other than what we are. Unable to be better. We feel rage. The feelings must be followed. It doesn't matter whether you're an ideologue or a sensualist, you follow the stimuli thinking that they're your signposts to the promised land. But they are nothing of the kind. What they are is rocks to navigate the past, each on your brush against, ripping you a little more open and they are always more on the horizon. But you can't face up to the that, so you force yourself to believe the bullshit of those you instinctively know are liars and you repeat those lies to yourself and to others, hoping that by repeating them often and fervently enough you'll attain the godlike status we accord those who tell the lies most frequently and most passionately. But you never do, and even if you could, you wouldn't value it, you'd realise that nobody believes in heroes any more. We know that they only want to sell us something we don't really want and keep from us what we really do need. Maybe that's a good thing. Maybe we're getting in touch with our condition at last. It's horrible how we always die alone, but no worse than living alone.”

(…)

“All I can think about is that boy’s skull, bashed in, the way his head was caved in and how it wasn’t like a heid at all, just like a broken silly puppet face, about how when you destroy something, when you brutalise it, it always looks warped and disfigured and slightly unreal and unhuman and that’s what makes it easier for you to go on brutalising it, go on fucking it and hurting it and mashing until you’ve destroyed it completely, proving that destruction is natural in the human spirit, that nature has devices to enable us to destroy, to make it easier for us; a way of making righteous people who want to act do things without the fear of consequence, a way of making us less than human, as we break the laws . .”

Irvine Welsh (Edinburg, 27 september 1958)

De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27september 1945 in San Jose, California. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Kay Ryan op dit blog.

Spiderweb

From other
angles the
fibers look
fragile, but
not from the
spider’s, always
hauling coarse
ropes, hitching
lines to the
best posts
possible. It’s
heavy work
everyplace,
fighting sag,
winching up
give. It
isn’t ever
delicate
to live.

Age

As some people age
they kinden.
The apertures
of their eyes widen.
I do not think they weaken;
I think something weak strengthens
until they are more and more it,
like letting in heaven.
But other people are
mussels or clams, frightened.
Steam or knife blades mean open.
They hear heaven, they think boiled or broken.

Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)

De Nederlandse dichter, schrijver, kunstenaar en huisarts Ignace Schretlen werd geboren in Tilburg op 27 september 1952. Zie eveneens alle tags voor Ignace Schretlen op dit blog.

Van wiegelied tot buggytaal

Van wiegelied tot buggytaal leerde ik je spreken maar
't mooiste woord wat ik je gaf is wel jouw naam geweest

geen lege kamer werd zo met zorg gepoetst en onderhouden
keer op keer van roestplekken ontdaan en telkens weer

zo behoedzaam betreden als ooit fluisterend de eerste maal
geen woord sprak ik zo vaak uit zonder te herhalen

taal reikt niet verder dan het voorwoord van hetgeen ik je
te zeggen heb maar luister naar de rijkdom van haar klanken

zo moet ook ooit jouw naam geboren zijn, als geritsel in
een boom dat niet verstaan maar wel begrepen wordt

nooit liet ik je onbeheerd maar nu de avond valt lost
mijn verweerde huid van steen zich langzaam op

kijk vanuit de verte hoe ik jou stralen laat, sluit niet
eerder de luiken dan eer het licht helemaal is gedoofd.

De troost van vanillevla

Voor Vivienne

Ontroostbaar omdat de ‘H’ in schoonschrift jou niet lukken wil

zoals mijn woorden zich niet altijd schikken laten in een gedicht

de ‘H’ – zegt jouw juf – is een kleine ‘L’ na een grote ‘i’

zo simpel denken mensen ook over vanzelflopende poëzie

kun jij met zo’n slinger-‘H’ mooie grote woorden schrijven;

kan ik met mooie grote woorden mensen troosten bij verdriet

je huilt, ik twijfel…maar thuis wacht ons allebei vanillevla.

Ignace Schretlen (Tilburg, 27 september 1952)

De Tsjechische schrijver en uitgever Josef Škvorecký werd geboren op 27 september 1924 in Náchod. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Josef Škvoreckýop dit blog.

Uit: The Bass Saxophone (Vertaald door Kaca Polackova-Henley)

“I had committed a crime; it seems unbelievable today what could (can) be a crime: a Beatles haircut in Indonesia (that's today, and that kind of power is always a festering effusion of weakness) - our ducktail haircuts were also once a crime just like the locks on the heads of youths that shock syphilitic waiters so much today; and the fact that my father had been seen conversing with Mr. Kollitschoner; and the conviction that Drosophila flies are suitable for biological experiments; the use of slang; a joke about the president's wife; faith in the miraculous power of paintings and statues; a lack of faith in the miraculous power of paintings and statues; and everywhere the eyes, the spying eyes of the Kanas and the Vladykas; and the ears; and the little reports; and the file cards, keypunched, cybernetic, apparently the first things of all to be cyberneticized. I used to draw advertising slides for the movie house; I would carry them down the iron ladder to the projection booth and because beauty-inspired joy, pleasure-inspired pleasure is diminished by solitude, it had occurred to me: I had those rare records at home, I always used to listen to them before I went to sleep, on an old wind-up phonograph next to my bed: "Doctor Blues," "St. James Infirmary," "Blues in the Night," "Sweet Sue," the Boswell Sisters, "Mood Indigo," "Jump, Jack, Jump"; and so one day in the projection booth when the electric phonograph was spinning and amplifying a native polka called "Hey, Ma, Who Are You Saving Your Daughter For?" the idea had possessed me: I made my decision. In spite of the fact that they were so rare, I had brought them to the booth (I had labeled the vocal pieces with paper tape so Mack wouldn't make a mistake and put one on by accident) and while Herr Regierungskommissar and the others were awaiting the beginning of the film "Quax, der Bruchpilot," I was awaiting the first beats of Webb's drum in the foxtrot "Congo" -the annunciation, the sending down of beauty on the heads in the movie house; and when it finally came, that bliss, that splendor, I looked down through the little window and I couldn't understand why no heads were turned, no eyes opened in amazement, that they were not suddenly quiet and that the jaws cracking wartime sour candy did not pause in their effort; the crowd murmured on in their trite crowd conversation; and then, that once, Mack made a mistake (he explained later that the label had come unstuck on that side of the record); the crowd murmured on, ignoring the smeared swinging of Chick's saxes, and murmured on when Ella came in with her nasal twang ("I've got a guy, and he's tough. He's just a gem in the rough. But when I polish him up, I swear . . ."); only Horst Hermann Kühl stopped talking, pricked up his ears, took notice, and then cut loose with a roar (hate is unfortunately always much more observant than love, and more observant even than an insufficiency of love).

Josef Škvorecký (Náchod, 27 september 1924)

De Nederlandse schrijfster Esther Verhoef-Verhallen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 27 september 1968. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Esther Verhoefop dit blog.

Uit: Muren van glas

„Het is acht uur in de ochtend. Mijn hoofd bonkt, mijn lijf voelt zwaar. Mijn oogleden willen alleen maar dichtvallen. Ik had voor vertrek meer koffie moeten drinken; die dubbele espresso was niet genoeg. Dat krijg je ervan als je de halve nacht doorwerkt en er om zes uur weer uit moet.

Tot overmaat van ramp zitten Dennis en ik vast in een file die maar niet wil oplossen. Er heeft zich zojuist een ambulance tussen de auto’s door gewurmd. Daarna volgden twee politiewagens. Even verderop moet een ongeluk zijn gebeurd. Ik hoop toch echt dat het niet kilometers verderop is, want dan staan we hier over een halfuur nog. Ik kijk om me heen. Vier banen breed staat het verkeer vast. Iedereen kijkt chagrijnig voor zich uit. Voor ons, achter ons, naast ons. En het regent ook nog. Dit is nou typisch zo’n ochtend waar ik een hekel aan heb: een naargeestige, sombere Hollandse novembermorgen. Ik verlang naar zon, palmbomen en een blauwe zee. Dan zit ik hier verkeerd: om ons heen alleen asfalt, beton, glas en ijzer.

‘Hoe laat moeten we er uiterlijk zijn?’ vraag ik aan Dennis.

Mijn knappe, blonde beste vriend en collega zit naast me op zijn nagels te bijten. Zijn sneakers rusten op het dashboard van ons vrachtwagentje. Hoewel, rusten... de rode All Stars wiebelen continu heen en weer. De zolen piepen op het verweerde plastic. Dennis kan slecht tegen stress. Ik niet beter, trouwens, maar je ziet het aan mij minder.

‘Halfnegen moet alles zijn afgeleverd,’ antwoordt hij. ‘De beurs gaat om halftien open voor publiek.“

Esther Verhoef ('s-Hertogenbosch, 27 september 1968)

De Duitsedichter en schrijver Christian Schloyerwerd geboren op 27 september 1976 in Erlangen. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Christian Schloyerop dit blog.

walnüsse knacken

geduldig warten in japan

an ampeln die aaskräh'n – drehst dich im schlaf
        auf die seite · legen in japan krähen

nüsse auf straßen – du träumst in zwei sprachen

fern warten die krähen scheint's auf ein
        knacken · (als wären sie fähig, das rot aus

ampeln zu saufen, als wüssten sie wie man

schatten aus kirschblüten stiehlt) + zähl'n die rippen
        bei grün · lesen sie zeilen · aus deinem rücken

superman im september

sonneneinfallskorridore zwischen platten
bauten, relais für das blecherne echo der straßen
baumaschinen unter metall
blauem
himmel; der wächst
mir übern kopf
mittags
schließt sich die fontanelle: das innen
echo der welt
ohne fluchtpunkt
dann ist das herbstblau zwischen den bäumen
denkbar am größten & der welt
raum – muss ein paar stunden
ohne mich auskommen

Christian Schloyer (Erlangen, 27 september 1976)



Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn blog van 27 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

27-09-2013 om 19:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, performer, journalist en toneelschrijver Ko de Laat werd geboren op 27 september 1969 in Goirle. De Laat gaf van 1991 tot en met 2010 jaarlijks een dichtbundel uit, die hij in Tilburg als première presenteerde. De titels zijn: Dichter in Las Vegas (1991), Uit de gelijknamige bundel (1992), Ongemerkt voorbij (1993), Een naamgenoot uit Osdorp (1994), Vinketering (1995), De alwetende verteller (1996), Op het randje van de dansvloer (1997), Aloë Vera (1998), Van voor de dubbelvla (1999), Haarlem-Excelsior: 0-0 (2000), Kopstoot mijnerzijds (2001), Alleen deze week (2002), Zonder Botox (2003), Spamfilterblues (2004), Het ABC van de rimpelcrème (2005), De markt voor mooie dingen (2006), De mensen uit je arme tijd (2007), Levenskunstenaar (2008), Ach ja, ’t is overal wel wat (2009) en De boodschappen breken de dag (2010). De Laat was coauteur van vijf edities van de Tilburgse Revue en is theaterrecensent voor het Brabants Dagblad. Andere theaterproducties van zijn hand: het Tilburgse toneelstuk Ootentieke illemente (20010 en de eenakter Schijfjes en Blokjes (2010). Voor Brabants Dagblad schreef hij columns over de Tilburgse kermis en carnaval (1997-2002). Sinds 2004 schrijft hij wekelijks een actueel gedicht voor de website gedichten.nl en van 2005 tot 2010 had hij een vaste column op de site TilburgZ. Uit deze columns verscheen in 2010 een selectie in de bundel “Stadsgezichten van Tilburg”, met illustraties van Linda van Erve. In 2003 schreef hij een biografie over zijn oud-oom August de Laat en Mijn ontmoetingen met 1000 VIPs, een biografie over Peter Roozen die met duizend prominente personen op de foto ging. In 2007 publiceerde De Laat met Ed Schilders het boek Holland Carré, Twee eeuwen Noordhoek. In 2008 schreef hij de winnende inzending voor de Avond van het Nieuwe Lied, een liedjeswedstrijd van het Amsterdams Kleinkunstfestival. In 2009, 2010 en 2011 werd hij wederom bekroond bij de liedjeswedstrijd van het AKF, die inmiddels 'Tekst & Muziek' was gaan heten. In 2011 werd De Laat derde bij de wedstrijd om de Plantage Poëzieprijs.

Vijfdelige Kedinkedonkel voor Kronkel

Net voor de nacht viel
Kwam hij vertellen
Voorafgegaan door
Die Melodie

Hij kon meeslepend
Weloverwogen
Een leven vatten
In belletrie

Hij schreef kronieken
Vaak in een setting
Die toen al ophield
Om te bestaan:

Zo’n Amsterdamse
Verbruindemuurkroeg
Die gerestyled is
Of dichtgegaan

Dus toen de dood kwam
Was te voorspellen
Hoe het zijn status
Algauw verging…

Verdampend als de
Jenevernevel
Die rond zijn stukjes
Zo dikwijls hing

Maar dat verandert
’t Is nu zijn eeuwfeest
Met veel herdenking
Opeengehoopt

Met bovenal de
Verzamelbundel
Die door dat alles
Vrij goed verkoopt

De doorstart van een
Gestorven schrijver
Die nieuwe lezers
Nog weinig zegt

Gezien vanuit een
Commercie-oogpunt
Ten hoogste aardig
Maar wel terecht

Hoe die verkoudheid kwam

Eeuwige nazomer
't Was reeds november haast
Maar -regelmatig toch-
Scheen weer de zon

Soms was het bijna zelfs
Zondereenjasaanweer
Wat onberekenbaar
Omdraaien kon

 
Ko de Laat (Goirle, 27 september 1969)

27-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bart Chabot werd geboren in Den Haag op 26 september 1954. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Bart Chabot op dit blog.

haagse schimmen

het bestaat nog
het den haag van louis couperus
zijn geboortehuis op de mauritskade
de surinamestraat, het nassauplein
sophialaan, javastraat
het kurhaus, hotel des indes
de scheveningse bosjes
het bleef nagenoeg ongeschonden bewaard

zelfs de personages die couperus’
haagse romans bevolken komen voor in de stad
de van lowe’s, de van naghels
de ruyvenaers, de saetzema’s
al dragen zij nu een andere naam

toch was ik verrast iemand te ontmoeten
die couperus persoonlijk had gekend
— de mooiste barbierswinkel — zei dolf brouwers
— waar ik ooit werkte was figaro
in de zeestraat
de eigenaar heette kees
daar kwam de chic van den haag
prins hendrik, ministers, jonkheer van repelaer
het was allemaal even prachtig
mijn patroon was homoseksueel
‘s ochtends bevochtigde hij
een stukje crêpepapier uit de etalage
en maakte zo zijn lippen rood

Eend

disneyland paris bestaat vijf jaar
er valt confetti uit de wolken

we zitten aan de lunch
in het new york hotel
sebastiaan en ik lopen naar het buffet
ik til het deksel op
van een enorme vleesschotel
- pap - vraagt sebas - is dat kip?
van de damp beslaat mijn bril
- that's duck sir - schiet een ober ons te hulp
het tafelzilver hangt plotseling
op eigen kracht in de lucht
- you mean donald? - vraag ik
wijzend op de eendenborstjes
stilte daalt over de tafels
dan stijgt homerisch gelach op

sebastiaan kijkt niet blij

Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)

De Engels-Amerikaanse dichter en schrijver T. S. Eliot werd op 26 september 1888 geboren in St.Louis, Missouri. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor T. S. Eliot op dit blog.

The Boston Evening Transcript

The readers of the Boston Evening Transcript

Sway in the wind like a field of ripe corn.

When evening quickens faintly in the street,

Wakening the appetites of life in some

And to others bringing the Boston Evening Transcript,

I mount the steps and ring the bell, turning

Wearily, as one would turn to nod good-bye to Rochefoucauld,

If the street were time and he at the end of the street,

And I say, "Cousin Harriet, here is the Boston Evening Transcript."

Conversation Galante

I observe: "Our sentimental friend the moon!

Or possibly (fantastic, I confess)

It may be Prester John's balloon

Or an old battered lantern hung aloft

To light poor travellers to their distress."

She then: "How you digress!"

And I then: "Some one frames upon the keys

That exquisite nocturne, with which we explain

The night and moonshine; music which we seize

To body forth our vacuity."

She then: "Does this refer to me?"

"Oh no, it is I who am inane."

"You, madam, are the eternal humorist,

The eternal enemy of the absolute,

Giving our vagrant moods the slightest twist!

With your air indifferent and imperious

At a stroke our mad poetics to confute—"

And—"Are we then so serious?"

T. S. Eliot (26 september 1888 – 4 januari 1965)

De Nederlandse schrijver Thomas van Aalten werd geboren in Huissen bij Arnhem op 26 september 1978. Zie ook alle tags voor Thomas van Aalten op dit blog.

Uit: Sluit deuren en ramen

“Ik wandelde wat rond na de informatiebijeenkomst. Bij de balie pakte ik een folder. Voor de gestresste reiziger die de spieren los moest krijgen bood het motel een klein zwembad. Grote ramen aan de oostzijde gaven ruim zicht op iets wat op een natuurreservaat leek. In de ruimte hing een frisse dennengeur. Er speelde voortdurend rustgevende dwarsfluitmuziek. Wie 's nachts aan de zijkant van het gebouw stond zal het vage, opgloeiende blauw van de lampen in het zwembadwater tussen de pijnbomen en sparren hebben zien schijnen - maar wat een argeloze zwemmer in het bad snel zou vergeten, is dat achter die groene strook een snelweg lag.

In de lounge klonk een synthesizerversie van ‘How about us?’ van Champaign. Een mooi meisje poetste glazen droog. Ze had zwart haar en droeg een zwarte, strakke blouse waarvan ze de mouwen had opgestroopt. Haar bovenlip was mooi vol. Hoe anders dan mijn eigen bonige Lisa.

Aan de bar hing een zakenman met een rood aangelopen hoofd. Hij was dronken, bralde voor zich uit.

‘Mijn leven, mooi meissie, mijn leven holt me uit.’

‘Bof jij even,’ zei het meisje mat.

‘Ik meen het, hè. Vroeger las ik nog wel eens een boek of zo, maar nu...’ De man maakte een wegwerpgebaar met zijn hand. ‘Boeken lezen is niet meer aan me besteed. Boeken lezen is verbannen. Door Marquis de Sade. Ook vrouwen komen niet meer. Ja, escortservice.’ Hij maakte een v-gebaar met zijn vingers en bewoog zijn tong ertussen. ‘Escortservice, maar relaties? Relaties, met liefde en warmte, vergeet het maar. Ver-geet het maar me-vrouw-tje. Godverdomme. Geef mij nog een whisky.’

‘Dat lijkt me niet verstandig.’

‘Ik ben ook niet verstandig en bovendien volledig uitgeteerd, wat maakt die ene whisky nog uit? O - God o God.’ Hij sloeg met zijn vlakke hand op zijn voorhoofd. ‘Godverdommedommedomme. Godver. Godvergod... verdom-me.’

Thomas van Aalten (Huissen, 26 september 1978)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph W. Bauer werd geboren in Kolbnitz op 26 september 1968. Zie ook alle tags voor Christoph W. Bauer op dit blog.

Supersonic

XLVII

verlieren verboten ums gelenk buchstabiert
mit pünktlichseinblicken und jeder verdient
eine zweite lektion wie hausarrest für
eskapaden sie grüssten die fahne
das testbild die nächte waren inseln und
aussteiger sie durchs fenster über die grenze
der sperrstunde hinaus wuchsen strände wie
wiesen denen sie die uhren eingruben um
nicht zu hören was ihnen blüht holten sie
alles aus den rekordern und rasten bis
ins felderausfransen mit den winden
um die wette besang Campino das blech
ihrer träume sie haben alle abgehängt

Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 26 september 1968)

De Braziliaanse schrijver Luís Fernando Veríssimo werd geboren op 26 september 1936 in Porto Alegre, Rio Grande do Sul. Zie ook alle tags voor Luís Fernando Veríssimo op dit blog.

Uit: Meierhoffs Verschwörung (Vertaald door Barbara Mesquita)

“Der Zuckerrohrschnaps redet mit der Zunge der Menschen. Ich weiß nicht, wie viel von dieser Geschichte dem Schnaps, wie viel dem Menschen zuzuschreiben ist. Ich kann auch nicht dafür garantieren, dass ich alles, was ich erzähle, gehört habe. Der Chauasca macht die Ohren empfindlicher. Die halbe Zeit über hörte ich außer der Stimme des Polen das Rumoren der Galaxien des Perseus und das Summen der Fische im Rio Negro und in den Nebenflüssen der Nebenflüsse der Nebenflüsse seiner Nebenflüsse. Vielleicht solltest auch du irgend etwas zu dir nehmen, bevor du mit der Lektüre beginnst. Ich empfehle Sapiri-Saft.

Der Mann sagte, sein Name sei Jósef Teodor. Erst als er erfuhr, dass ich aufschrieb, was er mir erzählte, zeigte er mir mit der Fingerspitze auf der Tischplatte, wie sein Name geschrieben wurde. Mit einem Akzent auf dem ersten ó. Mit f und nicht mit ph am Ende von Jósef. Teodor ohne h. Doch in der Kneipe in Manaus, in der ich ihn kennenlernte, wurde er nur der Pole genannt.

»Lass den Jungen in Ruhe, Pole!«

Das rief Hatoum, der Besitzer der Kneipe, ihm zu, als er, das leere Glas in der einen Hand und mit der anderen seinen Stuhl hinter sich herschleifend, an meinen Tisch trat.

Ich machte Hatoum ein Zeichen, »Alles in Ordnung«, und der hochgewachsene Mann mit dem großflächigen, roten Gesicht setzte sich, nachdem er die anderen Stühle vom Tisch fortgestoßen hatte, mir gegenüber. Stets denselben Stuhl hinter sich herziehend, wanderte er von Tisch zu Tisch. Er schlief, den Kopf in seine auf dem Tisch verschränkten Arme gelegt, im Sitzen auf dem Stuhl. Er nahm den Stuhl sogar mit, wenn er in der Kneipe auf die Toilette ging. Als ich ihn verwirrt von den Details seiner Lebensgeschichte fragte, welches seine Heimat sei, stand er schließlich auf und zeigte auf den Stuhl. Dort war seine Heimat. Doch das kam später. Als erstes sagte er zu mir: »Es gibt einundzwanzig Arten und Weisen, einen Menschen mit bloßen Händen zu töten. Ich kenne sie alle.«

Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)

De Engelse schrijver Mark Haddon werd geboren op 26 september 1962 in Northampton. Zie ook alle tags voor Mark Haddon op dit blog.

Uit: The Red House

“Cooling towers and sewage farms. Finstock, Charlbury, Ascott-­under-­Wychwood. Seventy miles per hour, the train unzips the fields. Two gun-­gray lines beside the river’s meander. Flashes of sun on the hammered metal. Something of steam about it, even now. Hogwarts and Adlestrop. The night mail crossing the border. Cheyenne sweeping down from the ridge. Delta blues from the boxcar. Somewhere, those secret points that might just switch and send you curving into a world of uniformed porters and great-­aunts and summers at the lake.
Angela leant against the cold window, hypnotized by the power lines as they sagged and were scooped up by the next gantry, over and over and over. Polytunnels like silver mattresses, indecipherable swirls of graffiti on a brick siding. She’d buried her mother six weeks ago. A bearded man in a suit with shiny elbows playing “Danny Boy” on Northumbrian pipes. Everything off-­kilter, the bandage on the vicar’s hand, that woman chasing her windblown hat between the headstones, the dog that belonged to no one. She thought her mother had left the world a long way back, the weekly visits mostly for Angela’s own benefit. Boiled mutton, Classic FM and a commode in flesh-­colored plastic. Her death should have been a relief. Then the first spade of earth hit the coffin, a bubble rose in her chest and she realized her mother had been what . . . ? A cornerstone? A breakwater?”

Mark Haddon (Northampton, 26 september 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e september ook mijn blog van 26 september 2011 deel 2.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 september 2010.

De Nigeriaanse schrijver Cyprian Ekwensi werd op 26 september 1921 in Nigeria geboren in Minna. Zie ook mijn blog van 26 september 2006 en ook mijn blog van 26 september 2009.

De Oostenrijkse schrijver Peter Turrini werd geboren op 26. September 1944 in St. Margarethen im Lavanttal. Zie ook mijn blog van 26 september 2009.

De Engels schrijver, dichter en germanist Edwin Keppel Bennett werd geboren op 26 september 1887 in Wareham, Dorset.

De Australische dichter en schrijver Joseph Furphy werd geboren op 26 september 1843 in Yering, een voorstad van Melbourne.

26-09-2013 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Benioff (pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september 1970. Zie ook alle tags voor David Benioff op dit blog.

Uit: The 25th Hour

“They found the black dog sleeping on the shoulder of the West Side Highway, dreaming dog dreams. A crippled castoff, left ear chewed to mince, hide scored with dozens of cigarette burns-a fighting dog abandoned to the mercy of river rats. Traffic rumbled past: vans with padlocked rear doors, white limousines with tinted glass and New Jersey plates, yellow cabs, blue police cruisers.

Monty parked his Corvette on the shoulder and shut off the engine. He stepped from the car and walked over to the dog, followed by Kostya Novotny, who shook his head impatiently. Kostya was a big man. His thick white hands hung from the sleeves of his overcoat. His face had begun to blur with fat; his broad cheeks were red from the cold. He was thirty-five and looked older; Monty was twenty-three and looked younger.

"See?" said Monty. "He's alive."

"This dog, how do you call it?"

"Pit bull. Must have lost somebody some money."

"Ah, pit bull. In Ukraine my stepfather has such dog. Very bad dog, very bad. You have seen dogfights at Uncle Blue's?"

"No."

Flies crawled across the dog's fur, drawn by the scent of blood and shit. "What do we do, Monty, we watch him rot?"

"I was thinking of shooting him."

Awake now, the dog stared impassively into the distance, his face lit by passing headlights. The pavement by his paws was littered with broken glass, scraps of twisted metal, black rubber from blown tires. A concrete barricade behind the dog, separating north- and southbound traffic, bore the tag SANE SMITH in spray-painted letters three feet high.

"Shooting him? Are you sick in the head?"

"They just left him here to die," said Monty. "They threw him out the window and kept driving."

"Come, my friend, it is cold." A ship's horn sounded from the Hudson. "Come, people wait for us."

"They're used to waiting," said Monty. He squatted down beside the dog, inspecting the battered body, trying to determine if the left hip was broken. Monty was pale-skinned in the flickering light, his black hair combed straight back from a pronounced widow's peak. A small silver crucifix hung from a silver chain around his neck; silver rings adorned the fingers of his right hand.”

David Benioff (New York, 25 september 1970)

De Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón werd geboren op 25 september 1964 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Carlos Ruiz Zafón op dit blog.

Uit: The Angel's Game (Vertaald door Lucia Graves)

“The deputy editor looked at me askance. I entered the office, which smelled of sweat and tobacco in that order. Ignoring my presence, Don Basilio continued to read through one of the articles lying on his table, a red pencil in hand. For a couple of minutes, he machine- gunned the text with corrections and amputations, muttering sharp comments as if I weren’t there. Not knowing what to do, and noticing a chair placed against the wall, I slid toward it.
"Who said you could sit down?" muttered Don Basilio without raising his eyes from the text.
I quickly stood up and held my breath. The deputy editor sighed, let his red pencil fall, and leaned back in his armchair, eyeing me as if I were some useless piece of junk.
"I’ve been told that you write, Martin."
I gulped. When I opened my mouth only a ridiculous, reedy voice emerged.
"A little, well, I don’t know, I mean, yes, I do write..."
"I hope you write better than you speak. And what do you write– if that’s not too much to ask?"
"Crime stories. I mean..."
"I get the idea."
The look Don Basilio gave me was priceless. If I’d said I devoted my time to sculpting figures for Nativity scenes out of fresh dung I would have drawn three times as much enthusiasm from him. He sighed again and shrugged his shoulders.
"Vidal says you’re not altogether bad. He says you stand out."
"Of course, with the sort of competition in this neck of the woods, one doesn’t have to run very fast. Still, if Vidal says so."
Pedro Vidal was the star writer at The Voice of Industry. He penned a weekly column on crime and lurid events–the only thing worth read­ing in the whole paper. He was also the author of a dozen modestly successful thrillers about gangsters in the Raval quarter carrying out bedroom intrigues with ladies of high society.”

Carlos Ruiz Zafón (Barcelona, 25 september 1964)

De Poolse schrijver en letterkundige Andrzej Stasiuk werd geboren op 25 september 1960 in Warschau. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Andrzei Stasiuk op dit blog.

Uit: Tales Of Galicia (Vertaald door Margarita Nafpaktitis)

“When there was a shortage of calves and pigs in the village, or when people's hunger was already satisfied, or when a Lenten calm descended between weddings and christenings, he harnessed two horses to his ashwood cart and headed south. His woman stayed at home. It was no big deal to beat a path a couple times a day between the house, the pigsty and the cow barn, that's what he thought. That much one woman could handle. He started the journey in the morning and he could have made it by afternoon, but there was a pub halfway there. No matter where you're headed, some pub or other is always standing by the side of the road, like a reward for the peace and quiet at home.
He tied up the horses, tossed them a couple handfuls of hay and sat down to drink. And since everybody knew him, he always managed to find himself an enemy. Come evening, the soberer ones heaved two grappling men out the door. They landed in the mud or the dust, trying to get at vulnerable places, each trying to force the other to feel some pain. Then Kosciejny continued on his journey south. Peaceful, drowsing, just like the horses, one foot after the other to the edge of night, where darkness flowed over the mountains like rich, black milk. He unharnessed the horses in his sleep, and in his sleep he fell on a bed where he lay on his back until morning. The men living in that barrack at the end of the world said that Kosciejny slept with his eyes open, that he must have been afraid of something. But they were the ones who were afraid, and they closed their eyes so they didn't have to look out at the dark. They got up in the morning and left for the clearing. Kosciejny stayed behind and drank whatever he had brought with him. Rain was falling beyond the window. The room was cluttered with the debris of objects essential for living. Empty cans, dry bread crusts, leaky rubber boots, empty bottles ... dirt and freedom always intermingle. Kosciejny talked to himself and sang songs that nobody ever heard. He slumped on the bed, and the men returning at dusk ran up against his motionless gaze, which took in everyone and no one.”

Andrzej Stasiuk (Warschau, 25 september 1960)

De Amerikaanse schrijver William Faulkner werd geboren op 25 september 1897 in New Albany, Mississippi. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor William Faulkner op dit blog.

Uit: The Sound And The Fury 

“Caddy uncaught me and we crawled through. Uncle Maury said to not let anybody see us, so we better stoop over, Caddy said. Stoop over, Benjy. Like this, see. We stooped over and crossed the garden, where the flowers rasped and rattled against us. The ground was hard. We climbed the fence, where the pigs were grunting and snuffing. I expect they're sorry because one of them got killed today, Caddy said. The ground was hard, churned and knotted. Keep your hands in your pockets, Caddy said. Or they'll get froze. You dont want your hands froze on Christmas, do you.

"It's too cold out there." Versh said. "You dont want to go outdoors."

"What is it now." Mother said.

"He want to go out doors." Versh said.

"Let him go." Uncle Maury said.

"It's too cold." Mother said. "He'd better stay in. Benjamin. Stop that, now."

"It wont hurt him." Uncle Maury said.

"You, Benjamin." Mother said. "If vou dont be good, you'll have to go to the kitchen."

"Mammy say keep him out the kitchen today." Versh said. "She say she got all that cooking to get done."

"Let him go, Caroline." Uncle Maury said. "You'll worry yourself sick over him."

"I know it." Mother said. "It's a judgment on me. I sometimes wonder."

"I know, I know." Uncle Maury said. "You must keep your strength up. I'll make you a toddy."

"It just upsets me that much more." Mother said. "Dont you know it does."

"You'll feel better. " Uncle Maury said. "Wrap him up good, boy, and take him out for a while."

Uncle Maury went away. Versh went away.

"Please hush." Mother said. "We're trying to get you out as fast as we can. I dont want you to get sick."

Versh put my overshoes and overcoat on and we took my cap and went out. Uncle Maury was putting the bottle away in the sideboard in the diningroom.

"Keep him out about half an hour, boy." Uncle Maury said. "Keep him in the yard, now."

"Yes, sir." Versh said. "We dont never let him get off the place."

We went out doors. The sun was cold and bright. “

William Faulkner (25 september 1897 - 6 juli 1962)

De Belgische dichteres en schrijfster Patricia Lasoen werd geboren op 25 september 1948 in Brugge. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Patricia Lasoen op dit blog.

Landschap met roze hoed

"Niets kan zachter golven
dan een golfterrein"
denkt de dame met de grote hoed
en de suède handschoenen.
De heer die haar galant terzijde
staat, kijkt heel even
naar haar borsten in de roze crêpe jurk
en slaat dan met een forse slag
het kleine witte balletje
een heel eind verder.

Onder de pompelmoezen maan

Onder de pompelmoezen maan
Op de oude schommel
Als op een droom van vroeger

Scharnieren knarsen
Krekels zwijgen
Onkruid
Schiet uit het droge zand omhoog

Zaden zijn verdord van de hitte
Lelies bloeien niet verder
Algen vertroebelen de vijver

Je bent er niet

Er is brood en wijn
Je bent er niet

Pompelmoezen maan
Fruit en wijn
Dompelpomp
Soezende deken
Slaap

Patricia Lasoen (Brugge, 25 september 1948) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e september ook mijn blog van 25 september 2012 en eveneens mijn blog van 25 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-09-2013 om 15:02 geschreven door Romenu