De Israëlische Hebreeuwse en Jiddische dichter en politicus Uri Zvi Greenberg werd geboren op 22 september 1896 in Bialikamin, Lviv, in Galicië, destijds behorend tot Oostenrijk-Hongarije. Zie ook alle tags voor Uri Zvi Greenberg op dit blog.

One Truth and Not Two

Your Rabbis taught: A land is bought with money
You buy the land and work it with a hoe.
And I say: A land is not bought with money
And with a hoe you also dig and bury the dead.
And I say: A land is conquered with blood.
And only when conquered with blood is hallowed to the people
With the holiness of the blood.
And only one who follows after the cannon in the field,
Thus wins the right to follow after his good plow
On this, the field that was conquered.
And only such a field gives nourishing and healthy bread
And the house which arises on its hill is truly a fortress and a temple,
Because in this field there is honorable blood.
Your Rabbis taught: The messiah will come in future generations:
And Judea will arise without fire and without blood.
It will arise with every tree, with every additional house.
And I say: If your generation will be slow
And will not grasp in its hands and forcibly mold its future
And in fire will not come with the Shield of David
And in blood will not come with its horses saddled -
The Messiah will not come even in a far off generation.
Judea will not arise.
And you will be living slaves to every foreign ruler.
Your houses will be straw for the sparks of every wicked one.
And your trees will be cut down with their ripe fruit.
And a man will react the same as a babe
To the sword of the enemy -
And only your ramblings will remain - yours...
And your statue, an eternal curse.
Your Rabbis taught: There is one truth for the nations:
Blood for blood - but it is not a truth for Jews.
And I say: There is one truth and not two.
As there is one sun and as there are not two Jerusalems.
It was written in the Law of Conquest of Moses and Joshua
Until the last of my kings and my traitors have consumed.
And there will be a day when from the river of Egypt until the Euphrates
And from the sea until the mountain passes of Moav my boys will go up
And they will call my enemies and my haters to the last battle.
And the blood will decide: Who is the only ruler here.

Vertaald door Laurence Cramer

Uri Zvi Greenberg (22 september 1896 – 8 mei 1981)

De Britse schrijfster Rosamunde Pilcher werd op 22 september 1924 geboren in Lelant, Cornwall, Groot-Brittannië. Zie ook alle tags voor Rosamunde Pilcher op dit blog.

Uit: Winter Solstice

“When these friends departed, they needed reassurance: "You're all right, aren't you, Elfrida?" they would ask. "No regrets? You don't want to come back to London? You're happy?" And she had been able to set their minds at rest. "Of course I am. This is my geriatric bolt-hole. This is where I shall spend the twilight of my years."

So, by now, there was a comfortable familiarity about it all. She knew who lived in this house, in that cottage. People called her by her name. "Morning, Elfrida," or "Lovely day, Mrs. Phipps." Some of the inhabitants were commuting families, the man of the house setting out early each morning to catch the fast train to London and returning late in the evening to pick up his car from the station park and drive the short distance home. Others had lived here all their lives in small stone houses that had belonged to their fathers and their grandfathers before that. Still others were new altogether, inhabiting the council estates that ringed the village, and employed by the electronics factory in the neighbouring town. It was all very ordinary, and so, undemanding. Just, in fact, what Elfrida needed.

Walking, she passed the pub, newly furbished and now called the Dibton Coachhouse. There were wrought-iron signs and a spacious car-park. Farther on, she passed the church, with its yew trees and lych-gate, and a notice-board fluttering with parish news. A guitar concert, an outing for the Mothers and Toddlers group. In the churchyard, a man lit a bonfire and the air was sweet with the scent of toasting leaves. Overhead, rooks cawed. A cat sat on one of the churchyard gate posts, but luckily Horace did not notice him.”

Rosamunde Pilcher (Lelant, 22 september 1924)

De Duitse dichter en schrijver Hans Leip werd geboren op 22 september 1893 in Hamburg. Zie ook alle tags voor Hans Leip op dit blog.

Oevelgönne

Oevel-Oevelgönne,
buddelbunter Butt.
Sah ich sieben Segel
mittenmang im Mutt.
Junge, in die sieben
muß ich mich verlieben.

Oevel-Oevelgönne,
moije Milchmannsmagd.
Ob ich es wohl könne,
hat sie mich gefragt,
ihr das Schuhband lösen
mit den siebzehn Ösen.

Oevel-Oevelgönne,
kleine Muggepick
blieb verdimmich stecken
mittenmang im Schlick.
Mädchen, nimm dein Hemde,
denn es kommen Fremde!

Hans Leip (22 september 1893 – 6 juni 1983)

Zelfportret met vogel, 1956

De Duitse dichter Barthold Heinrich Brockes werd geboren in Hamburg op 22 september 1680. Zie ook alle tags voor Barthold Heinrich Brockes op dit blog.

Frühlings-Seufzer

Grosser Gott, in dieser Pracht
Seh' ich deine Wunder-Macht
Aus vergnügter Seelen an.
Es gereiche Dir zu Ehren,
Daß ich sehen, daß ich hören,
Fülen, schmecken, riechen kann!

Flammende Rose

Flammende Rose,
Zierde der Erden,
Glänzender Gärten
Bezaubernde Pracht!
Augen, die deine
Vortrefflichkeit sehen,
Müßten vor Anmut erstaunet
Gestehen,
Daß dich ein göttlicher
Finger gemacht.

Die Welt ist allezeit schön

Im Frühling prangt die schöne Welt

In einem fast Smaragden Schein.

Im Sommer gläntzt das reife Feld,

Und scheint dem Golde gleich zu seyn.

Im Herbste sieht man, als Opalen,

Der Bäume bunte Blätter strahlen.

Im Winter schmückt ein Schein, wie Diamant

Und reines Silber, Fluth und Land.

Ja kurtz, wenn wir die Welt aufmercksam sehn,

Ist sie zu allen Zeit schön.

Barthold Heinrich Brockes (22 september 1680 - 16 januari 1747)

Portret door Balthasar Denner

22-09-2013 om 19:07 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter, folk singer-songwriter en schrijver Leonard Cohen werd geboren op 21 september 1934 te Montréal. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Leonard Cohen op dit blog..

Song

I almost went to bed
without remembering
the four white violets
I put in the button-hole
of your green sweater

and how i kissed you then
and you kissed me
shy as though I'd
never been your lover

Now of Sleeping

Under her grandmother's patchwork quilt
a calico bird's-eye view
of crops and boundaries
naming dimly the districts of her body
sleeps my Annie like a perfect lady

Like ages of weightless snow
on tiny oceans filled with light
her eyelids enclose deeply
a shade tree of birthday candles
one for every morning
until the now of sleeping

The small banner of blood
kept and flown by Brother Wind
long after the pierced bird fell down
is like her red mouth
among the squalls of pillow

Bearers of evil fancy
of dark intention and corrupting fashion
who come to rend the quilt
plough the eye and ground the mouth
will contend with mighty Mother Goose
and Farmer Brown and all good stories
of invincible belief
which surround her sleep
like the golden wheather of a halo

Well-wishers and her true lover
may stay to watch my Annie
sleeping like a perfect lady
under her grandmother's patchwork quilt
but they must promise to whisper
and to vanish by morning -
all but her one true lover.

Leonard Cohen (Montréal, 21 september 1934)

In de jaren zestig

De Amerikaanse schrijver Stephen Edwin King werd geboren in Portland, Maine, op 21 september 1947. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephen King op dit blog.

Uit: The shining

“Jack Torrance thought: Officious little prick.

Ullman stood five-five, and when he moved, it was with the prissy speed that seems to be the exclusive domain of all small plump men. The part in his hair was exact, and his dark suit was sober but comforting. I am a man you can bring your problems to, that suit said to the paying customer. To the hired help it spoke more curtly: This had better be good, you. There was a red carnation in the lapel, perhaps so that no one on the street would mistake Stuart Ullman for the local undertaker.

As he listened to Ullman speak, Jack admitted to himself that he probably could not have liked any man on that side of the desk --- under the circumstances.

Ullman had asked a question he hadn't caught. That was bad; Ullman was the type of man who would file such lapses away in a mental Rolodex for later consideration.

Scene uit de film van Stanley Kubric uit 1980

"I'm sorry?"

"I asked if your wife fully understood what you would be taking on here. And there's your son, of course." He glanced down at the application in front of him. "Daniel. Your wife isn't a bit intimidated by the idea?"

"Wendy is an extraordinary woman."

"And your son is also extraordinary?"

Jack smiled, a big wide PR smile. "We like to think so, I suppose. He's quite self-radiant for a five-year-old."

No returning smile from Ullman. He slipped Jack's application back into the file. The file went into a drawer. The desk top was now completely bare except for a blotter, a telephone, a Tensor lamp, and an in/out basket. Both sides of the in/out were empty, too.”.

Stephen King (Portland, 21 september 1947)

De Franse schrijver Frédéric Beigbeder werd geboren op 21 september 1965 in Neuilly-sur-Seine. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Frédéric Beigbeder op dit blog.

Uit: L’amour dure trois ans

„On fait semblant d'être indifférent au divorce, mais arrive bientôt le moment terrible où l'on comprend être passé de "La belle au bois dormant" à "Nous ne vieillirons pas ensemble". Adieu souvenirs charmants, il faut renoncer aux surnoms adorables qu'on se donnait, brûler les photos du voyage de noces, éteindre la radio quand on y entend une chansons que l'on fredonnait ensemble. (...) Les seules fois où l'on se croisera désormais, ce sera en présence d'une souriante avocate qui aura, par dessus le marché, le mauvais goût d'être enceinte jusqu'aux dents.” 

Scene uit de gelijknamige film uit 2011

„Il fallait jeter des fleurs blanches dans les vagues en faisant un voeu que les divinités réaliseraient dans l’année. Je ne sais pas ce qui s’est passé : mes fleurs devaient être moches, ou les dieux absents. En tout cas, je n’ai jamais été exaucé.“

(…)

„Elles attendent le Prince Charmant, ce concept publicitaire débile qui fabrique des déçues, des futures vieilles filles, des aigries en quête d’absolu, alors que seul un homme imparfait peut les rendre heureuses.“

Frédéric Beigbeder (Neuilly-sur-Seine, 21 september 1965)

De Vlaamse dichter Xavier Roelens werd op 21 september 1976 in Rekkem (Menen). Zie ook alle tags voor Xavier Roelens op dit blog.

Lichaam en ziel

de liefste broer van de hele wereld dobbelt stenen
van het viaduct, telt de ogen en keert terug naar start

om een sollicitatiebrief te schrappen.
speeksel druipt mee de envelop in,
als lichaam en ziel verlangt het
hereniging, kent niet de reglementering ter zake.

'het kan morgen alleen maar beter.
wij wensen u veel succes.'

broer spingt over de omheining naar de gekantelde vrachtwagen
en verzamelt al wroetend en kwispelend wat overblijft.

Geheugenuitbreiding

schenk de slapende uw
ogen voor het uit de kassen
vallen, voel de ouderdom of bij
werkingen van een innoverend me
dicijn aan de tand kleven.
poets grondig treur niet om belasting
van systemen. uit uw nalatenschap,
uit adem van geschrap. het vormt
uw zekeringenkast, preventief,

vóór de implosie

Xavier Roelens (Rekkem, 21 september 1976)

De Amerikaanse schrijfster en actrice Fannie Flag (eig. Patricia Neal) werd geboren op 21 september in Birmingham (Alabama). Zie ook mijn blog van 21 september 2010en evenneens alle tags voor Fannie Flag op dit blog.

Uit: I Still Dream About You

“If Maggie had lived most of her life under the spell of her childhood, she wasn’t alone. A lot of people still had a few stars left in their eyes, and no wonder, growing up in a place called the Magic City, with all of its lofty aspirations and illusions of grandeur. You could see it everywhere you looked, from the towering smokestacks of the iron, coal, and steel mills to the grand mansions atop Red Mountain to the sparkle in the cement in the downtown sidewalks. The city was bustling and alive, with block after block of elegant stores, where mannequins stood in haughty poses, dressed in the latest fashions and furs from New York and Paris; blocks of showrooms filled with fine rugs, lamps, and furniture, displayed so beautifully you wanted to walk in and live there forever (or at least Maggie had). There had always been an excitement in the air. A feeling that Birmingham, the Fastest-Growing City in the South, was right on the verge of exploding into the biggest city in the world. Even the streets had been laid out extra wide and stood waiting, as if expecting a tremendous rush of traffic at any moment. From the beginning, Birmingham had been bursting with ambition and hated being second to Pittsburgh in steel production and having the second-largest city transit system in the country. Even the towering iron statue of Vulcan, the Greek god of fire and iron, that stood on the top of Red Mountain was only the second-largest iron statue in the country, and during the war, when headlines announced that Birmingham, Alabama, had been named the number two target city in America to be bombed by Germany and Japan, everybody was terribly disappointed; they would have loved to have been first! Their only consolation: they did have the largest electrical sign in the world, which greeted all visitors as they came out of the train station.”

Fannie Flag (Birmingham, 21 september 1944)

De Britse schrijver Herbert George Wells werd geboren op 21 september 1866 in Bromley, Kent. Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor H. G. Wells op dit blog.

Uit: The Time Machine

“The earth had come to rest with one face to the sun, even as in our own time the moon faces the earth. Very cautiously, for I remembered my former headlong fall, I began to reverse my motion. Slower and slower went the circling hands until the thousands one seemed motionless and the daily one was no longer a mere mist upon its scale. Still slower, until the dim outlines of a desolate beach grew visible.

"I stopped very gently and sat upon the Time Machine, looking round. The sky was no longer blue. North-eastward it was inky black, and out of the blackness shone brightly and steadily the pale white stars. Overhead it was a deep Indian red and starless, and south-eastward it grew brighter to a glowing scarlet where, cut by the horizon, lay the huge hull of the sun, red and motionless. The rocks about me were of a harsh reddish colour, and all the trace of life that I could see at first was the intensely green vegetation that covered every projecting point on their south-eastern face. It was the same rich green that one sees on forest moss or on the lichen in caves: plants which like these grow in a perpetual twilight.

"The machine was standing on a sloping beach. The sea stretched away to the south-west, to rise into a sharp bright horizon against the wan sky. There were no breakers and no waves, for not a breath of wind was stirring. Only a slight oily swell rose and fell like a gentle breathing, and showed that the eternal sea was still moving and living. And along the margin where the water sometimes broke was a thick incrustation of salt, pink under the lurid sky. There was a sense of oppression in my head, and I noticed that I was breathing very fast. The sensation reminded me of my only experience of mountaineering, and from that I judged the air to be more rarefied than it is now.”

H. G. Wells (21 september 1866 - 13 augustus 1946)

Portret door  Pauline Fitzpatrick

De Duitse dichter Johann Peter Eckermann werd geboren op 21 september 1792 in Winsen (Luhe). Hij was bovenal de medewerker en vriend van Johann Wolfgang von Goethe.Zie ook mijn blog van 21 september 2010 en eveneens alle tags voor Johann Peter Eckermann op dit blog.

An die Sommer-Winde

Süd und West, ihr linden, kühlen!
Und die ihr südwestlich weht!
Fächelt, säuselt, wenn im Schwülen
Mein geliebtes Mädchen geht!
Lüften könnt ihr, ja verschieben
Ihres Busens leichtes Tuch;
Aber müsst euch nicht verlieben,
Kühlen nur, das ist genug!

An die Winter-Winde

Nord und Ost, ihr eis'gen Winde!
Und die ihr nordöstlich weht!
O, ich bitt' euch, leise! linde!
Wenn mein zartes Mädchen geht.
Dass ihr meine Seelenweide,
Wang' und Augen, nicht betrübt!
Dass ihre schöner Mund nicht leide,
Der so willig Küsse gibt!

Johann Peter Eckermann (21 september 1792 - 3 december 1854)
Slot Winsen

21-09-2013 om 15:12 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver Donald Hall werd geboren in Hamden, New Haven County, Connecticut op 20 september 1928. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Donald Hall op dit blog.

Safe Seks

If he and she do not know each other, and feel confident
they will not meet again; if he avoids affectionate words;

if she has grown insensible skin under skin; if they desire
only the tribute of another's cry; if they employ each other

as revenge on old lovers or families of entitlement and steel —
then there will be no betrayals, no letters returned unread,

no frenzy, no hurled words of permanent humiliation,
no trembling days, no vomit at midnight, no repeated

apparition of a body floating face-down at the pond's edge

The Painted Bed

'Even when I danced erect
by the Nile’s garden
I constructed Necropolis.

Ten million fellaheen cells
of my body floated stones
to establish a white museum.'

Grisly, foul, and terrific
is the speech of bones,
thighs and arms slackened

into desiccated sacs of flesh
hanging from an armature
where muscle was, and fat.

'I lie on the painted bed
diminishing, concentrated
on the journey I undertake

to repose without pain
in the palace of darkness,
my body beside your body.'

Donald Hall (Hamden, 20 september 1928)

Hier in 2011 bij de uitreiking van de National Medal of Arts door president Obama

De Spaanse schrijver Javier Marías Franco werd op 20 september 1951 in Madrid geboren. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Javier Marías op dit blog.

Uit: A Heart So White (Vertaald door Margaret Jull Costa)

“It's always the chest of the other person we lean back against for support, we only really feel supported or backed up when, as the latter verb itself indicates, there's someone behind us, someone we perhaps cannot even see and who covers our back with their chest, so close it almost brushes our back and in the end always does, and at times, that someone places a hand on our shoulder, a hand to calm us and also to hold us. That's how most married people and most couples sleep or think they sleep, the two turn to the same side when they say goodnight, so that one has his or her back to the other throughout the whole night, when he or she wakes up startled from a nightmare, or is unable to get to sleep, or is suffering from a fever or feels alone and abandoned in the darkness, they have only to turn round and see before them the face of the person protecting them, the person who will let themselves be kissed on any part of the face that is kissable (nose, eyes and mouth; chin, forehead and cheeks, the whole face) or perhaps, half-asleep, will place a hand on their shoulder to calm them, or to hold them, or even to cling to them.”

(…)

“And we offer each other words of consolation or distraction or encouragement when we see that one or the other of us is in need of such words. We also miss each other (vaguely) when we're not together, she's one of those people (in everyone's life there are four or five such people whose loss one truly feels) to whom you're used to telling everything that happens to you, that is, one of those people you think about when something happens to you, be it funny or dramatic, and for whom you store up events and anecdotes. You accept misfortunes gladly because you know you can tell those five people about them afterwards.”

Javier Marías (Madrid, 20 september 1951)

De Vlaamse schrijver Cyriel Buysse werd geboren op 20 september 1859 in Nevele. Zie ook mijn blog van 20 september 2007. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Cyriel Buysse op dit blog.

Uit: De roman van den schaatsenrijder

„Ik wil u een en ander vertellen uit het leven van een schaatsenrijder.

Die schaatsenrijder ben ik.

Ik heb zóóveel, in verschillende landen, op schaatsen gereden, dat het schaatsenrijden in mijn leven een stuk leven op zichzelf geworden is.

Ik herinner mij nog die jonge, sterke jaren mijner jeugd, met die lange, saaie winters buiten, waar het ijs dan eensklaps, als onder de macht eener tooverroede, kleur en fleur en beweging in bracht.

Het was er ineens, na eindelooze dagen van grijze eentonigheid; ineens, op een frisschen, prikkelenden morgen: velden en boomen wit-berijpt, de harde grond klinkend onder de voetstappen, de neusgaten der paarden dampend en de zon die neveligoranje aan den blauw-wazigen einder oprees met korte, gouden stralen, die alom miljoenen en miljoenen diamanten deden fonkelen.

Even buiten 't dorp, op korten afstand van ons huis, lag de Lusthof. Die Lusthof heette te zijn het zomerverblijf van den dorpsnotaris. 'n Zonderlinge fantaisie! Een villa-achtig gebouwtje in roode steen met châlet-dak, zoo iets als men ziet afgebeeld op goedkoope chromos en prent-briefkaarten. Het lag aan den voorkant langs den trekweg van 't kanaal en aan de achterzijde grensde het aan een stuk weiland, dat gedeeltelijk tot lusttuintje was ingericht. Er stonden banken, er waren prieëltjes, er lag een vijvertje met roode vischjes en een fonteintje, dat tusschen rotsblokken van sintels opspoot; en op een grasveldje prijkte een groote, glazen bol, waarin de gansche omgeving zich wanstaltig en gedrochtelijk weerkaatste.

De dorpsnotaris, die in het dorp zelf, op nog geen tien minuten afstands, een prachtig oud huis, met een heerlijken, uitgestrekten tuin bewoonde, kwam 's zomers, op den Lusthof, af en toe enkele uren doorbrengen.“

Cyriel Buysse (20 september 1859 - 25 juli 1932)

Cover

De Amerikaanse schrijver Upton Beall Sinclair werd geboren op 20 september 1878. Zie ook mijn blog van 20 september 2010 en eveneens alle tags voor Upton Sinclair op dit blog.

Uit: The Metropolis

The crash of their volley was blinding--and horses wore fairly shot to fragments; and the Major's horse, with its lower jaw torn off, had plunged madly away and left its rider hanging in the aforementioned grape-vine. After he had kicked himself loose, it was to find himself in an arena where pain-maddened horses and frenzied men raced about amid a rain of minie-balls and canister. And in this inferno the gallant Major had captured a horse, and rallied the remains of his shattered command, and held the line until help came-and then helped to hold it, all through the afternoon and the twilight and the night, against charge after charge.--And now to stand and gaze at this stout and red-nosed little personage, and realize that these mighty deeds had been his!

Then, even while Montague was returning his hand-clasp and telling him of his pleasure, the Major's eye caught some one across the room, and he called eagerly, "Colonel Anderson! Colonel Anderson!"

And this was the heroic Jack Anderson! "Parson" Anderson, the men had called him, because he always prayed before everything he did. Prayers at each mess,--a prayer-meeting in the evening,--and then rumour said the Colonel prayed on while his men slept. With his battery of artillery trained to perfection under three years of divine guidance, the gallant Colonel had stood in the line of battle at Cold Harbour--name of frightful memory!--and when the enemy had swarmed out of their intrenchments and swept back the whole line just beyond him, his battery had stood like a cape in a storm-beaten ocean, attacked on two sides at once; and for the half-hour that elapsed before infantry support came up, the Colonel had ridden slowly up and down his line, repeating in calm and godly accents, "Give 'em hell, boys--give 'em hell!"--The Colonel's hand trembled now as he held it out, and his voice was shrill and cracked as he told what pleasure it gave him to meet General Montague's son.

Upton Sinclair (20 september 1878 – 25 november 1968)

Zie voor nog meer schrijvers van de 20e september ook mijn blog van 20 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

20-09-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Crauss werd geboren in Siegen op 19 september 1971. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Crauss op dit blog.

CLAUDIUS RECHT VERSTEHEN

den 7. sept./ lieber Friz,
vorige woche ist in hannover markt gewesen, und ich habe herrn Wehrs gebeten, dass er auf diesem markte eine schöne peitsche für meinen Friz kaufte. morgen abend werden wir sehen, was er gekauft hat, und mittwoch abend sollst du es sehen. bis so lange musst du dich mit der alten behelfen. hier sind die knaben so dumm und haben gar keine peitschen, reiten auch gar nicht... addies, lieber Friz, und donnerstagmorgen musst du so gut sein, in unser bett zu kommen und eine halbe stunde in meinem arm zu liegen. dein Matthias Claudius.

WAITING FOR THE HURRICANE

ich lag in einem dieser stickigen hotels nackt auf dem bett
und musste an einen max frisch film denken. der junge,
der vom flugplatz mit aufs zimmer gekommen war,
roch nach anderen männern; freundschaft
gab es in dieser stadt nicht, und ich versuchte dich
seit wochen zu vergessen. träge verteilte der ventilator
meine gedanken im raum, als das telephon ging.

die rede war von der schwülen luft im landesinneren, ich
erzählte dir von den gästen in der lounge, die fiebernd
warteten, dass endlich ein sturm losbrach. sie sassen fest.
wir hatten nicht den mut, uns zu verabreden;
aber als die erste träne an mein fenster schlug,
wusste ich, wir würden uns wiedersehn in einer ewigkeit
in diesem kleinen nest am rhein.

LANDSCHAP IN SPE, STAD IN ANGST

het veent en fluit in de struik, een herberg

stond hier ooit, griezelig,

een lijk met open buik, soms

flikkert een tv-scherm midden in het heidekruid,

met fictie gezouten picknick en tieners bouwen hutten

en paffen shagjes, de eerste en komen, cyclysch,

met aanzwellende violen, met paddestoelachtige magen

terug in de nederzetting en zien er alleen maar zo uit

als waren het mensen.

Vertaald door Frans Roumen

Crauss (Siegen, 19 september 1971)

De Engelse schrijver Sir William Gerald Golding werd geboren in St. Columb Minor, Newquay, Cornwall, op 19 september 1911. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor William Golding op dit blog.

Uit: Lord of the flies

“I expect we’ll want to know all their names,” said the fat boy, “and make a list. We ought to have a meeting.”

Ralph did not take the hint so the fat boy was forced to continue.

“I don’t care what they call me,” he said confidentially, “so long as they don’t call me what they used to call me at school.’

Ralph was faintly interested.

“What was that?”

The fat boy glanced over his shoulder, then leaned toward Ralph.

He whispered.

“They used to call me ‘Piggy.’ “

Ralph shrieked with laughter. He jumped up.

“Piggy! Piggy!”

“Ralph-please!”

Piggy clasped his hands in apprehension.

“I said I didn’t want-”

“Piggy! Piggy!”

Scene uit de film van Harry Hook uit 1990

Ralph danced out into the hot air of the beach and then returned as a fighter-plane, with wings swept back, and machine-gunned Piggy.

“Sche-aa-ow!”

He dived in the sand at Piggy’s feet and lay there laughing.

“Piggy!”

Piggy grinned reluctantly, pleased despite himself at even this much recognition.

“So long as you don’t tell the others-”

Ralph giggled into the sand. The expression of pain and concentration returned to Piggy’s face.

“Half a sec’.”

Here the beach was interrupted abruptly by the square motif of the landscape; a great platform of pink granite thrust up uncompromisingly through forest and terrace and sand and lagoon to make a raised jetty four feet high. The top of this was covered with a thin layer of soil and coarse grass and shaded with young palm trees.

William Golding (19 september 1911 – 19 juni 1993)

De Zuidafrikaanse dichteres en schrijfster Ingrid Jonker werd geboren op 19 september 1933 bij Komberley (Noord Kaap). Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Ingrid Jonker op dit blog.

Begin zomer

Voor Simone

Begin zomer en de zee
een opengebroken kweepeer
de lucht als een kind
z'n ballon
hoog boven het water
Onder de parasols
als gestreept snoepgoed
mieren van mensen
en de gulle lach van de baai
heeft gouden tanden

Kind met het gele emmertje
en de vergeten vlecht
je mond is zowaar een klokje
de kleine huig de kleine klepel
Jij bespeelt de zon de hele dag
als een ukelele

Ik herhaal je

Ik herhaal je
zonder begin of einde
herhaal ik jouw lichaam
De dag kent een smalle schaduw
en de nacht gele kruisen
het landschap is onaanzienlijk
en het mensdom een rij kaarsen
terwijl ik jou herhaal
met mijn borsten
die de holtes van jouw handen imiteren

Ingrid Jonker (19 september 1933 – 19 juli 1965)

De Surinaamse dichter en schrijver Orlando Emanuels werd geboren in Paramaribo op 19 september 1927. Zie ook mijn blog van 19 september 2010 en eveneens alle tags voor Orlando Emanuels op dit blog.

Uit: De Bloemen zijn gek

„Willem heeft zijn tuin even buiten de stad. Hij heeft daar geen wachters nodig.

Niemand steelt er ooit een bloem. Bang als ze zijn voor de geest die in Gekke Willem huist. Op straat roepen de kinderen hem na: ‘Gekke Willem, Law Willem.’

Maar als ze alleen zijn en langs zijn huis moeten, lopen ze altijd aan de overkant van de straat. Gaan vlug voorbij. Kijken de andere kant op. Fluisteren onder elkaar dat Willem met geesten praat, die hij ziet en op zijn erf kweekt en verzorgt. Wie het zou wagen één vinger naar de bloemen van Willem uit te steken, zou door de bakru van de tuin gedwongen worden daar te blijven werken. Zonder loon. Zonder hoop om ooit los te komen...

Als de nieuwe dag nauwelijks begint te ademen en de eerste vogels elkaar een langgerekt goede morgen toegeeuwen, begint Willems dag.

Zijn bloemendag.

In de droge tijd is dat het besproeien van elke plant.

De hele tuin door.

In de regentijd het aanbrengen van stutten voor neergeslagen planten en struiken.

Bemesten, snoeien.

Zaaien.

Verwelkte bloemen zorgvuldig afknippen.

Want Willem houdt niet van verwelkte bloemen.

Je hebt je tijd gehad, matrozeroos

Veel schoonheid

Je wil zo niet blijven staan

Verwelkt

Oud

Versleten.“

Orlando Emanuels (Paramaribo, 19 september 1927)

Zie voor nog meer schrijvers van de 19e september ook mijn blog van 19 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

19-09-2013 om 21:01 geschreven door Romenu  

In Memoriam Marcel Reich-Ranicki

De Duitse schrijver en literatuurcriticus Marcel Reich-Ranicki  is vandaag op 93-jarige leeftijd in Frankfurt am Main overleden. Marcel Reich-Ranicki werd geboren op 2 juni 1920 in Włocławek, Polen. Zie ook alle tags voor Marcel Reich-Ranicki op dit blog.

Uit: Unser Grass

“Zunächst bin ich verpflichtet, den Autor, dessen Buch ich rezensiere, zu verteidigen. Mit Geduld, mit liebevoller Teilnahme, mit Herzlichkeit muß ich sein Werk untersuchen. Ich muß es mit allen mir zu Gebote stehenden Mitteln zu seinen Gunsten deuten und dem Leser so vorteilhaft wie möglich präsentieren. Ich habe, wenn es um seine schwachen Seiten geht, auf mildernde Umstände

hinzuweisen. Und es ist meine Hauptaufgabe, alle diejenigen ästhetischen, intellektuellen und moralischen Aspekte und Motive seines Werkes zu betonen, die ihm, dem Autor, die Anerkennung, die Sympathie, vielleicht sogar die Liebe des Publikums sichern können. Kurzum: Mein Autor ist mein Mandant, mein Klient, mein Schützling. Ich habe ihm zu dienen, seine Sache zu vertreten.

Aber hätte ich nur diese eine Funktion – meine Arbeit wäre weit einfacher. Der Verteidiger muß jedoch zugleich ein Ankläger sein. In wessen Namen klage ich eigentlich an? Des Publikums? Gewiß nicht, denn ich habe vom Publikum keinerlei Auftrag erhalten. Im Namen der Zeitung, für die ich schreibe? Nein. Die Redaktion darf auf die Tendenz meiner Kritik keinen Einfluß ausüben. Der Kritiker repräsentiert nur sich selber – und nicht etwa ein Kollektiv.

In wessen Namen also klage ich an? Die ehrliche Antwort auf diese Frage klingt pathetisch: im Namen der Literatur. Ich muß jede Seite des neuen Werks mißtrauisch lesen, ich muß es hartnäckig anzweifeln. Ich habe alles Schwache, Fragwürdige und Schlechte im Gegen- stand der Betrachtung zu suchen. Es ist meine Aufgabe, dem Autor auf die Schliche zu kommen, ihn zu entlarven. Im Interesse der Literatur kann ich nicht zu streng sein. Mein Schützling ist auch mein Opfer.

Zwei Seelen wohnen also in des Kritikers Brust, in zwei Rollen tritt er gleichzeitig auf: als Rechtsanwalt und als Staatsanwalt. Das Ergebnis des Kampfes dieser beiden Seelen, des Gefechts auf dem Feld derartiger dialektischer Spannungen, die Summe der beiden Plädoyers, des verteidigenden und des anklagenden – das ist die Kritik, die dem Leser dienen will und dem Autor, der Literatur und unserer Zeit. Die Urteile hingegen werden, meine ich, nicht von uns, den Kritikern, gefällt, sondern später einmal von den hohen Richtern, den Literaturhistorikern.”

Marcel Reich-Ranicki (2 juni 1920 – 18 september 2013)

18-09-2013 om 21:37 geschreven door Romenu  

De Nederlandse kunstschilder, beeldhouwer, dichter, schrijver, violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker Armando werd geboren op 18 september 1929 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Armando op dit blog.

Haat

Is de haat vergeten?
Als sneeuw voor de hevige regen?

Vraag de haat wanneer hij kwam,
hoe de haat ontstaan is,
aan welke grens de haat geduldig wachtte
om ongestoord naar binnen te komen.

Vraag de haat hoe lang hij duurt,
hoe breedsprakig hij wil zijn,
op welke hoogte haatgevoelens
kunnen leven.

O haat, doornige haat.

Armando, Antwoord, 2008

Voorbarig

Ik hoorde ze joelen,
ze dansten en lachten,
het roversnest werd geplunderd,
men gluurt naar voornemens,
schimmel en een glimp:
het is voorbarig en voorbij.

Armando (Amsterdam, 18 september 1929)

De Nederlandse schrijver en letterkundige Ton Anbeek werd geboren in Ede op 18 september 1944. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Ton Anbeek op dit blog.

Uit: De verteltechniek van Hermans' eerste roman

“Conserve is een auktoriale roman, d.w.z. een roman waarin een verteller kommentaar op de gebeurtenissen geeft en zo nu en dan de lezer persoonlijk bij het verhaal betrekt (‘het tijdstip waar wij nu over gaan spreken’ (blz. 13)). Dit is op zichzelf genomen een weinig zeggende mededeling. Het gaat er om wat nu precies de plaats van die auktoriale verteller is, en vooral: welk gebruik hij van zijn positie maakt.

Die positie is het beste te vergelijken met die van een boven de aarde tronende godheid. Hij is niet gebonden aan een vaste plaats, maar heeft een almachtig geografisch overzicht:

‘Op hetzelfde oogenblik dat de planter, zwaaiend aan de balustrade zijn voeten in het water voelde zinken (hij voelde het nauwelijks, zoo warm en zoet was dat), ontspande zich de sluiter van een fototoestel, onder andere in Nicaragua, op zijn bezitting’ (blz. 7).

De eerste gebeurtenis speelt zich af op de Atlantische Oceaan, de tweede in Midden-Amerika. Herhaaldelijk wordt duidelijk dat er ook een grote tijdsafstand ligt tussen de verhaalde gebeurtenissen en het moment van vertellen:

‘Hij [Jerobeam] schreef er ook zijn brieven aan Ferdinand, die hoe langer hoe uitvoeriger werden. Zij zijn later vrij volledig teruggevonden. Zij waren van een ontstellende openheid, enkele punten natuurlijk uitgezonderd.’ (blz. 120)

Afstand wordt ook genomen met een zin als: ‘Zulke dingen gebeurden vaak, wist zij uit de doktersromans, die toen zeer in de mode waren.’ (blz.205)”

Ton Anbeek (18 september 1944)

 Uitgave van “Conserve” van W. F. Hermans

De Nederlandse dichter, schrijver, journalist en literair criticus Michaël Zeeman werd geboren op Marken op 12 september 1958. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Michaël Zeeman op dit blog.

Verdwijnpunt

Als jij gaat, ga dan snel,
neem een weinig opvallende jas,
vlij de deur sluipend op slot,
neem de straathoek vlakbij
en kijk in godsnaam niet om.
Als jij gaat, zal ik niet
in de erker gaan staan, neem
een zonnige dag in de winter,
de morgen met uitzicht op middag,
de koffie verleidend tot brood.
Als jij gaat, laat dan liefst
geen bericht van vertrek, wis
het spoor van je opstaan, spoel
je beker, je bord, laat het zijn
of je eerder al ging dan ik wist.
Als je ging, zal ik gaan
als ik heimelijk telde hoe ver,
hoe je rug en je haar -
een rug en haar zijn geworden,
zal ik schreeuwen buiten bereik.
Als je kijkt, zal ik schrijven,
zal ik nooit meer iets schrijven,
sluit het boek, het gordijn en
mijn pen, schrijf ik niet meer:
nooit meer iets anders dan jij.

Michaël Zeeman (18 september 1958 - 27 juli 2009)

De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Doris Mühringer werd geboren op 18 september 1920 in Graz. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Doris Mühringer op dit blog.

PFLANZT Blumen
über den Müttern:
Maßliebchen
Augentrost
Wiesenklee
(sie wachsen gern
wo die Erde leicht ist)
auch Gras

Setzt keinen Efeu:
Sie hatten Schatten genug
Erlegt ihnen
keinen
Stein
auf:
Es ist mühsam
ihn aufzulieben
nachts
um anfangs
(und lange noch)
nachzuschaun
ob alles gut ist
und schläft

Setzt eine Hecke
damit die Amsel ein Nest hat
setzt eine Birke:
Einmal
später
wenn ihre Wurzel dort eingeht
wo alles nun ruht
wird ihre Krone
reden

Doris Mühringer (18 september 1920 - 26 mei 2009)

De Duitse dichter en schrijver Stephan Sarek werd geboren op 18 september 1957 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Stephan Sarek op dit blog.

Uit: Der Turm

“Ich sitze im Restaurant des Fernsehturms etwa 5000 Meter über dem Alexanderplatz und trinke Cappuccino komplett. An einem Nebentisch sitzen eine Schwangere und ihr Freund, mir gegenüber ein Tourist. Alle zusammen drehen wir uns halbstündlich einmal um den Turm, was allerdings nicht schnell genug ist, um schwindelig zu machen. Da fängt der Tourist an, mich zuzutexten.

“Sind Sie Berliner?”

Ich nicke.

“Ost oder West?”

“West, aber …”

“Dachte ich mir, sehn auch gar nicht ost aus.” Er reicht mir die Hand. “Schmidthuber. Komme aus der Nähe von München.”

“Sehn nicht aus wie Schmidthuber”, murmel ich, doch Schmidthuber ist schon beim nächsten Satz. “Dieser Fernsehturm”, meint er und rückt näher an mich heran, “stimmt es, daß der damals von Westfirmen erbaut wurde?”

“Keine Ahnung, aber …”

Schmidthuber legt seine Hand auf meinen Arm und senkt verschwörerisch die Stimme. “Unter uns gesagt, wenn es nicht so wäre, würde ich nicht hier rauffahren wollen.”

“Na ja, also ich glaube, Sie …”

“Nein, nein, nein, das Ding wäre doch längst eingestürzt.”

“Sie meinen, wie die Kongreßhalle damals?”

“Sie sagen es ja selbst.” Zufrieden lehnt Schmidthuber sich zurück, kommt aber gleich wieder vor, um zum Vernichtungsschlag auszuholen. “Der Ossi an sich”, raunt er, “ist doch stinkefaul. Daran hat auch die Wende nichts geändert. Der würde niemals dieses Restaurant zum Drehen bringen. Glauben Sie mir, bevor der Ossi was Anständiges auf die Reihe kriegt, fliegen die Enten mit dem Arsch nach vorn.”

Stephan Sarek (Berlijn, 18 september 1957)

De Vlaamse dichter, toneelschrijver en essayist Omer Karel De Laey werd geboren in Hooglede op 18 september 1876. Zie ook mijn blog van 18 september 2010 en eveneens alle tags voor Omer Karel De Laey op dit blog.

De speleman

's Avonds op de markt en in de
zoelte, met 'n volle kan
gerstebier, bezijds z'n voeten,
zat 'n vreemde speleman.

En hij vlocht z'n vlugge vingers
door het spannig snarenspel,
dat z'n gulden harpe bromde,
lijk 'n zware kerkebel.

Lustig zong hij, en z'n kele
zwolg en zwol in 't groen gestraal
van de volle mane, lijk de
gorgel van 'n nachtegaal.

Rond hem, op de lippen van de
mensen, speelde 'n blij gelach,
en de jongens klepten hun san-
dalen mee, op mateslag.

't Lied was ten einde, en z'n harpe
trilde stervend uit en zweeg.
Dorstig greep hij naar de kan en,
smekkend trage, dronk ze leeg.

Omer Karel De Laey (18 september 1876 - 16 december 1909)

Hooglede, Sint Amanduskerk

Zie voor nog meer schrijvers van de 18e september ook mijn blog van 18 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

18-09-2013 om 20:16 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter H.H. (Herman Hendrik) ter Balkt werd geboren in Usselo op 17 september 1938. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor H. H. Ter Balkt  op dit blog.

Hoe een wijnkelder te beginnen

aan Vuurpijl

Neem vijftig flessenscherven.
Honderd stevige flessenscherven.
Flessenscherven die goed gebouwd zijn.
Vijfhonderd gelukkige flessenscherven.

Het is erg interessant om de scherven
in een jute zak of wijnkist te stoppen,
de groene scherven op de groene of
de witte op de witte te stapelen.

Scherven van wijnkruiken, wijnflessen.
Scherven van frankrijk en duitsland.
Voor het oog van de wijnetiketten
zijn alle flessenscherven gelijk.

Omdat het oog het zijne wil, voeg
aan de kelder aarde toe, zout, sterren.
Mooier nog: de adel van een straatkat
ondergegaan in een goed wijnjaar.

Spreuken van de donder

Klopper kleurt zich met 't hout van de deur.
Wie de stad met list bouwt, de burcht met onrecht,
die zal vallen. Wie raaskalt zal verdwalen,
hartenscheurders worden zure regen.

Wie vervoering dooft, van tombe naar tombe
tolt hij. Die 't water teert, zoet DDT
kust vroeger dan hij de engelenveer.
Nog niet eerder snelwandelden veenlijken.

Hinnikten paarden harder voor hun wagen,
zag ik in de straten kinderen banger.
Rogge en haver wilden hondsdraf zijn.

Onbarmhartig werden zelfs de zandwegen
en handenwringend boog de ellendige.
De rivier van vonken, de luchten vuur.

De mollen

Bij zijn opgedroogde zwarte Styx graaft Charon
de veerman, zijn roeispanen klauwen geworden,
wachter van de ivoren poorten en oogschaduw;
aarde geworden zwijgen de vliegende mythen
onder de zilveren gesp van De Dolfijn en Zwaan
bij de onderaardse Styx, de boot van gebeente.

Zachtzinnige ondermijners in hun bontjassen
van Russische adel uit de tijden van De Mantel
rusten de mollen geworden Charons in hun gangen
nachtzwart uitgestrekt in ondergrondse burchten,
seinend naar t landvolk met signalen van aarde
'Land in zicht' mompelend tussen hun tanden...

H.H. ter Balkt (Usselo, 17 september 1938)

De Amerikaanse dichter William Carlos Williams werd geboren in Rutherford (New Jersey) op 17 september 1883. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor William Carlos Williams op dit blog.

The Tulip Bed

The May sun--whom
all things imitate--
that glues small leaves to
the wooden trees
shone from the sky
through bluegauze clouds
upon the ground.
Under the leafy trees
where the suburban streets
lay crossed,
with houses on each corner,
tangled shadows had begun
to join
the roadway and the lawns.
With excellent precision
the tulip bed
inside the iron fence
upreared its gaudy
yellow, white and red,
rimmed round with grass,
reposedly.

The Spring Storm

The sky has given over
its bitterness.
Out of the dark change
all day long
rain falls and falls
as if it would never end.
Still the snow keeps
its hold on the ground.
But water, water
from a thousand runnels!
It collects swiftly,
dappled with black
cuts a way for itself
through green ice in the gutters.
Drop after drop it falls
from the withered grass-stems
of the overhanging embankment.

The Birds

The world begins again!
Not wholly insufflated
the blackbirds in the rain
upon the dead topbranches
of the living tree,
stuck fast to the low clouds,
notate the dawn.
Their shrill cries sound
announcing appetite
and drop among the bending roses
and the dripping grass.

William Carlos Williams (17 september 1883 - 4 maart 1963)

De Amerikaanse schrijver Ken Kesey werd geboren in La Junta (Colorado) op 17 september 1935. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Ken Kesey op dit blog.

Uit: One Flew Over the Cuckoo's Nest

“This morning the lockworks rattle strange; it's not a regular visitor at the door. An Escort Man's voice calls down, edgy and impatient, 'Admission, come sign for him,' and the black boys go.

Admission. Everybody stops playing cards and Monopoly, turns towards the day-room door. Most days I'd be out sweeping the hall and see who they're signing in, but this morning, like I explain to you, the Big Nurse put a thousand pounds down me and I can't budge out of the chair. Most days I'm the first one to see the Admission, watch him creep in the door and slide along the wall and stand scared till the black boys come sign for him and take him into the shower room, where they strip him and leave him shivering with the door open while they all three run grinning up and down the halls looking for the Vaseline. 'We need that Vaseline,' they'll tell the Big Nurse, 'for the thermometer.' She looks from one to the other: 'I'm sure you do,' and hands them a jar holds at least a gallon, 'but mind you boys don't group up in there.' Then I see two, maybe all three of them in there, in that shower room with the Admission, running that thermometer around in the grease till it's coated the size of your finger, crooning, ‘Tha's right, mothah, tha's right,' and then shut the door and turn all the showers up to where you can't hear anything but the vicious hiss of water on the green tile. I'm out there most days, and I see it like that.

But this morning I have to sit in the chair and only listen to them bring him in. Still, even though I can't see him, I know he's no ordinary Admission. I don't hear him slide scared along the wall, and when they tell him about the shower he don't just submit with a weak little yes, he tells them right back in a loud, brassy voice that he's already plenty damn clean, thank you.”

Ken Kesey (17 september 1935 – 10 november 2001)

Cover

De Nederlandse toneel- en kroniekschrijver en essayist Abel Herzberg werd geboren in Amsterdam op 17 september 1893. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Abel Herzberg op dit blog.

Uit: Meat and vegetables

„Wie één keer in de bioscoop een programma gezien heeft op het niveau van een onzer moderne wereldsteden, die is voorgoed voor de rederijkerskamer verloren. En toch blijft hij daar niet van af. Het is overbekend, dat de nieuwe cultuur en alles wat wij ‘vooruitgang’ plegen te noemen, allereerst de onvrede teweeg brengt met het bestaande en pas later de vrede met het wordende. Zo zal het wel altijd geweest zijn. Alleen wat geconsolideerd is, wat verleden tijd is geworden, wordt aanvaard. Die bekende verzuchting over ‘de goede oude tijden’ mag ongerechtvaardigd heten, ze is oprecht.

Dorps en conservatief, dat zijn wij van nature. En de verklaring ligt voor de hand. Het is al moeilijk genoeg het dorp, met zijn kleine, bekende verhoudingen te begrijpen. De stad te begrijpen is moeilijker en de wereld begrijpen is niet te doen, en is ook nooit te doen geweest. Bovendien, waartoe al dat begrijpen? Daar zijn wij veel te lui voor. ‘Bij ons in het dorp wordt geroddeld’. Meer heb ik niet nodig. Ik behoef alleen te zorgen, dat er niet over mij wordt geroddeld en daar bestaan een beperkt aantal leefregels voor, die met een beetje goede wil niet al te moeilijk zijn om op te volgen. Is dat eigenlijk niet een volmaakt bevredigend cultuurniveau? Het is om van te watertanden. Om naar te snakken.

Nu worden me daar ineens millioenen mensen vermoord, en dan nog wel mensen, ‘die niets hebben gedaan’. Wat moet ik daarmee? Wat gaat mij dat eigenlijk aan? 't Is griezelig en verschrikkelijk. Toegegeven! Maar juist daarom, laat me met rust! En, m'n hemel, moet ik dat nog gaan begrijpen ook?“

Abel Herzberg (17 september 1893 - Amsterdam, 19 mei 1989)
Portret door Charles Warter, 1979

De Indiase dichter, schrijver, schilder en regisseur Dilip Purushottam Chitre werd geboren op 17 september 1938 in Baroda. Zie ook mijn blog van 17 september 2010 en eveneens alle tags voor Dilip Chitre op dit blog.

In The Light of Birds

In the light of birds the lunatic wakes from uncountable sleeps
His burning electric wires begin to glow
Birds sing in every forest of flesh and blood
The lunatic's fingers turn into strings in the outer silence

The darkness of half-asleep awareness roars through
The lunatic's widening arteries, it's another kind of
Waking-- and even total sleep is a frightening fire
It's compelled to burst out even while being awake.

The lunatic sees through his sun-paraphrasing eyes
That creates circles centred outside him
And unaccountable sleep awakens lightnings
To sing a vast lullaby in flesh and blood.

The lunatic watches a bird...half-closed like eyes...flying
And his eyes as they drown begin to chirp.

Dilip Chitre (17 september 1938 – 10 december 2009)

Zie voor nog meer schrijvers van de 17e september ook mijn blog van 17 september 2011 deel 2.

17-09-2013 om 20:12 geschreven door Romenu  

De Zuid-Afrikaanse schrijver en dichter Breyten Breytenbach werd geboren op 16 september 1936 in Bonnievale. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Breyten Breytenbach op dit blog.

onderweg

‘somewhere halfway from here

there are half-empty boxes’

nu is elke nacht een reis

door onbekende landschappen

van licht en van schaduwen

over barre vlakten

of ineens door ravijnen

met druipende exotische bomen

soms is er een dood dorp

een modderglinsterende hond

met gesperde kaken vastgekolkt

in de koplichten

maar nooit een levende ziel

en elke nacht is er de bestuurder naast mij

een allang vergeten dode vriend

een dode broer van wie ik niets weet

nu is elke nacht een bittere woordenstrijd

want waarheen zijn we onderweg?

ik wil de praatjes niet meer horen

nu klim ik er elke ochtend uit de dag in

met een zere keel van stof en schrijven

Vertaald door Laurens Vancrevel

Dein Brief

Dein Brief ist glänzender und größer
als der Gedanke an eine Blume, wenn der Traum
ein Garten ist –

als sich dein Brief öffnet:
ein Auffalten von Himmel, Wort von außen
weite Räume

ich schlief in grünen Weiden
während der letzten Nachtwache
lag ich auf der Schwelle zum Tal der Schatten
und hörte wie man die zum Tod Verdammten
durch Tunnel in die Erde führte

wie sie singen
ihr Atem an den Lippen
ein Bewohner, der eben fortgehen will
eine Stadt in Flammen, wie sie singen
ihr Atem aus Fesseln

wie sie singen –
sie, die aus dem Licht ins Dunkel springen
sie, die man ohne Ziel verschickt –
schrecklich spür ich diese Schändung

der Tisch vor mir im Beisein meiner Feinde
ist blank, Asche bedeckt meinen Kopf
mein Krug ist leer  

ich floh in deinen Brief und wollte lesen
vom Orangenbaum, geschmückt mit weißen Blüten
die sich in der Sonne öffnen

ich konnte sie riechen, auf dem Balkon –
ich kann dich riechen
lieblicher und lichter als der Gedanke an eine Blume
in dieser düsteren Nacht

bald werde ich am Himmel deiner Worte hängen –
gib dass ich deinen Brief
mein Leben lang bewohnen kann

Envoi
dein Brief ist herrlich, glänzender und größer
als der Gedanke an eine Blume, wenn der Traum
die Erde eines Gartens ist –

als sich dein Brief öffnet:
ein Auffalten von Himmel, Wort von außen,
Erinnerung

Vertaald door Uljana Wolf

Breyten Breytenbach (Bonnievale, 16 september 1936)

De Nederlandse schrijver Frans Kusters werd geboren in Nijmegen op 16 september 1949. Zie ook alle tags voor Frans Kusters op dit blog.

Uit: Een goede buur

‘Zo, jij bent dus die jongen van dat boekje’, zei Pé Hawinkels met een grijns, toen wij elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen. Dat was in café Trianon, op een zomeravond in 1975. Mijn eerste verhalenbundel was niet lang daarvoor verschenen en enkele passages eruit, zo vertrouwde hij mij toe en weer kwam die grijns op zijn gezicht, vertoonden een treffende overeenkomst met ‘niet eens de allerkinderachtigste vondsten van de maëstro zelf’. Ik opperde dat hij die dan maar eens snel moest aanwijzen, maar hij, nu duidelijk zichtbaar geamuseerd, verwees mijn opmerking met een armgebaar naar de blauwe nevel van tabaksrook die er in de lokaliteit hing en adviseerde mij niet alles al te letterlijk op te vatten. Vervolgens wilde hij weten hoe ik oordeelde over een reeks maatschappelijke verschijnselen en een aantal zich met de vervaardiging van artistieke, voornamelijk muzikale produkten bezighoudende lieden, waardoor ik even met de mogelijkheid rekening hield dat onze gedachtenwisseling het karakter van een mondeling tentamen had.

Gaandeweg echter was ik steeds minder en hij steeds meer aan het woord. Die rolverdeling beviel mij uitstekend; waar het de verkondiging van meningen betreft luister ik liever naar anderen dan naar mijzelf. Bovendien had Pé die avond heel wat te beweren. Hij koppelde ieder gespreksonderwerp aan kwalificaties als ‘in orde’, ‘leuk’, ‘prima’, ‘middeleeuws’, ‘verachtelijk’ en ‘flauwekul’ en bediende zich daarbij van een stellige, docerende en tevens tamelijk luchtige toon, als handelde het keer op keer om een zeer voor de hand liggende constatering waaraan verder geen woord meer verspild hoefde te worden. Kortom, geheel in overeenstemming, zo kwam mij voor, met de trant waarin maëstro's zich plegen uit te drukken.

Frans Kusters (Nijmegen, 16 september 1949)

De Amerikaanse schrijver James Alan McPherson werd geboren op 16 september 1943 in Savannah, Georgia. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor James Alan McPherson op dit blog.

Uit: A Region Not Home: Reflections from Exile

“In 1974, during the last months of the Nixon administration, I lived in San Francisco, California. My public reason for leaving the East and going there was that my wife had been admitted to the San Francisco Medical Center School of Nursing, but my private reason for going was that San Francisco would be a very good place for working and for walking. Actually, during that time San Francisco was not that pleasant a place. We lived in a section of the city called the Sunset District, but it rained almost every day. During the late spring Patricia Hearst helped to rob a bank a few blocks from our apartment, a psychopath called "the Zebra Killer" was terrorizing the city, and the mayor seemed about to declare martial law. Periodically the FBI would come to my apartment with pictures of the suspected bank robbers. Agents came several times, until it began to dawn on me that they had become slightly interested in why, of all the people in a working-class neighborhood, I alone sat at home every day. They never asked any questions on this point, and I never volunteered that I was trying to keep my sanity by working very hard on a book dealing with the relationship between folklore and technology in nineteenth-century America.

In the late fall of the same year a friend came out from the East to give a talk in Sacramento. I drove there to take him back to San Francisco. This was an older black man, one whom I respect a great deal, but during our drive an argument developed between us. His major worry was the recession, but eventually his focus shifted to people in my age group and our failures. There were a great many of these, and he listed them point by point. He said, while we drove through a gloomy evening rain, "When the smoke clears and you start counting, I'll bet you won't find that many more black doctors, lawyers, accountants, engineers, dentists...." The list went on. He remonstrated a bit more, and said, "White people are very generous. When they start a thing they usually finish it. But after all this chaos, imagine how mad and tired they must be. Back in the fifties, when this thing started, they must have known anything could happen. They must have said, 'Well, we'd better settle in and hold on tight. Here come the niggers.'" During the eighteen months I spent in San Francisco, this was the only personal encounter that really made me mad.”

James Alan McPherson (Savannah, 16 september 1943)

De Amerikaanse schrijver Michael Nava werd geboren op 16 september 1954 in Stockton, Calefornië. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Nava op dit blog.

Uit: The Little Death

“I stood in the sally port while the steel door rolled back with a clang and then Istepped through into the jail. A sign on the wall ordered the prisoners to proceed nofurther; more to the point, the word STOP was scrawled beneath the printed message. Istopped and looked up at the mirror above the sign where I saw a slender dark-hairedman in a wrinkled seersucker suit, myself. As I adjusted the knot in my tie, a televisioncamera recorded the gesture on a screen in the booking room.It was six-thirty in the morning but the jail was as loud as if it had been six-thirty atnight. The jail was built in the basement of the courthouse, and there were, of course, nowindows, only the intense, white fluorescent lights that buzzed overhead. The jail was a place where people waited out their time and yet without day or night time stood still;only mealtimes and the change of guards communicated the passage of time to theinmates.I moved out of the way of a trustie who raced by carrying trays of food. Breakfastthat morning, the last day of July, was oatmeal, canned fruit cocktail, toast, milk andSanka. Jones stepped into the hall from the kitchen and acknowledged me with an abruptnod. He had done his hair up in cornrows and his apron was splattered with oatmeal.Jones cooked for the population. He was also a burglar and an informant and his onegreat fear was coming to trial and being sentenced to time at the state prison in Folsom.Several of his ex-associates were there, thanks to his help. I had just been granted afurther continuance of his trial, delaying it for another sixty days. Our strategy was tostring out his case as long as possible so that when he inevitably pled guilty he would becredited with the time he served in county jail and avoid Folsom altogether. The districtattorney’s office was cooperative; the least they owed him was county time—easy time,the prisoners called it. County was relatively un-crowded and the sheriffs relatively benign. On the other hand, county stank like every other jail I’d ever been in.”

Michael Nava (Stockton, 16 september 1954)

De Frans-Zwitserse kunstenaar, dichter en schrijver Hans (Jean) Arp werd geboren op 16 september 1886 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 16 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Arp op dit blog

Die Ebene

Ich befand mich allein mit einem Stuhl auf einer Ebene,
die sich in einen leeren Horizont verlor.
Die Ebene war fehlerlos asphaltiert.
Nichts, aber auch gar nichts außer mir und
dem Stuhl befand sich auf ihr.
Der Himmel war immerwährend blau.
Keine Sonne belebte ihn.
Ein unerklärliches, vernünftiges Licht erhellte die endlose Ebene.
Wie künstlich aus einer anderen Sphäre projiziert,
erschien mir dieser ewige Tag.
Ich hatte nie Schlaf, nie Hunger, nie Durst,
nie heiß, nie kalt.
Da sich nichts auf dieser Ebene ereignete
und veränderte,
war die Zeit nur ein abwegiges Gespenst.
Die Zeit lebte noch ein wenig in mir,
und dies hauptsächlich wegen des Stuhles.
Durch meine Beschäftigung mit ihm verlor
ich den Sinn für Vergangenes nicht ganz.
Ab und zu spannte ich mich, als sei ich ein
Pferd, vor den Stuhl
und trabte mit ihm bald im Kreis, bald
gerade aus.
Dass es gelang, nehme ich an,
ob es gelang, weiß ich nicht,
da sich ja im Raume nichts befand,
an dem ich meine Bewegung hätte nachprüfen
können.
Saß ich auf dem Stuhl, so grübelte ich
traurig, aber nicht verzweifelt,
warum das Innere der Welt ein solches schwarzes
Licht ausstrahlte.

Hans Arp (16 september 1886 - 7 juni 1966)
In 1905

 


Zie voor nog meer schrijvers van de 16e september ook mijn vorige blog van vandaag.

16-09-2013 om 19:12 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Lucebert werd in Amsterdam geboren op 15 september 1924 onder de naam Lubertus Swaanswijk. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Lucebert op dit blog.

Over schilders IV

het atelier staat wijd open
maar eerst worden van licht de tere benen
gebroken voordat de bezoeker zo kan staan
als de schilder zijn bezoeker droomt

maar vaak is de bezoeker in het atelier
een haan met haar en veel
zitvlees met stemverheffing
geen schilderij kan hem aan

soms ook komt als op kousevoeten
de beschouwende bezoeker die diep in gedachten
wat mee- nee wat napenseelt
omdat juist die kompositie die kleur niet past
bij zijn kiekeboe-museumcarrière of kamer
bij zijn kiekeboe-ega of zijn kiekeboe-kantoor

al die gasten waren toch gewaarschuwd
op het palet blijft het eeuwig een smeerboel
parasieten beulen zelfs de koddebeier van 't heelal
alles roert in de verf fervent en met verve

et la belle peinture o la la dat is het móóie schilderen
dat is uit de knieën van geknielde spuiten tranen
omdat zij zich schamen voor het bloed dat niet is te stuiten

Lucebert, Orpheus en de dieren, 1952

kleine strateeg

de kleine zonnetafel was immens
waaraan ik als kind mijn dromen speelde
de bergen hier de dalen daar
en het gevaar daartussen met zijn woeste baard

alles was toen geel onder gelukkige ogen
geen schaduw werd er ingedeeld
zelfs de despoot bleef onbewogen en in stilte
aan de altijd zingende slaven uitgespeeld

Slaap

De oude wind beweent met as de gouden zee
daarop traag en treurend drijft de dag weg
het sterft het streng en trouw gesprek en een zucht
verheft zich tussen de donkere doornen
wit schichtig de tred van de maan

In de diepte en onder zwijgzaamheid
trekken toekomstige handen naar
het werk aan waters en aan de wortel.

In wolken echter rusten
nu overbodige ogen uit
hun ijle vleugels sluiten alom
in het sterstijve licht.

Lucebert (15 september 1924 - 10 mei 1994)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Jacob Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden op 15 september 1898. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jan Slauerhoff op dit blog.

Ballade

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys,
Verstooten, rein van roem, alleen behorend
In 't heilloos gilde der Poètes Maudits,
Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren -
Vergeef dat een, door rampspoed achterhaald,
Om hulp roept, radeloos uw naam doet horen,
Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt,
Tot troost uw groter lijden heeft bezworen.

Villon, clerc, vagebond, in stage vete
Met 't burgerdom, benard door zijn gebod,
Met boeven, lichtekooien saamgerot,
Alleen op 't punt van rijmen vol geweten,
Hij stierf van dorst bij klaatrende fonteinen,
Vond voor liefde ontucht, voor paleis een krot.
Zijn leven kende uitdagende refreinen:
Hij keerde de aard de rug toe van 't schavot.

Verlaine sleepte voort zijn lijdensketen
Van zonde aan straf geschakeld zonder slot,
Heeft den hem toegewezen tijd gesleten
In beurtgezang van lust en zucht naar God.
In de gevangenis, bij 't stomp verkwijnen
In 't dranklokaal, of op een kil terras,
Voelde hij als wroeging vol verwondring schrijnen
Waarom voor hem geen plaats op aarde was.

Rimbaud, op allen, ook zichzelf gebeten
Als op de aartsvijand, strijdend tegen 't lot
Van de met spot gekroonden, smaad gesmeten,
Tussen de mensen wild verdwaalde God,
Liep storm door steppen, steden en woestijnen,
Gevloekt, geschuwd door 't rechtgeaarde ras,
Leerde in verlatenheid en helse pijnen
Dat er voor hem geen plaats op aarde was.

Du Plessys, door zijn oud verbond vergeten,
Verzwegen, onderdrukt door 't plomp complot
Van intriganten, door de hunkring tot
Luidruchtge en lucratieve roem bezeten,
Ontbeerde stoïsch en verteerde in 't reine
Heimwee naar 't onbereikbare Hellas.
Hij wist op hoge ritmen weg te deinen
Vanwaar geen plaats voor hem op aarde was.

Weet, gij die in hun geest nog moet verschijnen,
Voor ramp te zijn geboren. Neem dit lot
Niet op u! Breek de lier! Weet te verdwijnen.
Maak uw bestaan dat nergens hoort, weer vlot,
Stroomafwaarts drijvend met de goede Lethe.
Geen lied meer. Geef gehoor aan haar refrein.
Over uw leven spoelt de vloed. Vergeten
Zult ge eer dan echo's van nachtregens zijn.

Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936)

De Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie werd geboren op 15 september 1977 in Enugu. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Chimamanda Ngozi Adichie op dit blog.

Uit: The Thing Around Your Neck

“The first time our house was robbed, it was our neighbor Osita who climbed in through the dining room window and stole our TV, our VCR, and the Purple Rain and Thriller videotapes my father had brought back from America. The second time our house was robbed, it was my brother Nnamabia who faked a break-in and stole my mother’s jewelry. It happened on a Sunday. My parents had traveled to our hometown, Mbaise, to visit our grandparents, so Nnamabia and I went to church alone. He drove my mother’s green Peugeot 504. We sat together in church as we usually did, but we did not nudge each other and stifle giggles about somebody’s ugly hat or threadbare caftan, because Nnamabia left without a word after about ten minutes. He came back just before the priest said, "The Mass is ended. Go in peace." I was a little piqued. I imagined he had gone off to smoke and to see some girl, since he had the car to himself for once, but he could at least have told me where he was going. We drove home in silence and, when he parked in our long driveway, I stopped to pluck some ixora flowers while Nnamabia unlocked the front door. I went inside to find him standing still in the middle of the parlor.
"We’ve been robbed!" he said in English.

It took me a moment to understand, to take in the scattered room. Even then, I felt that there was a theatrical quality to the way the drawers were flung open, as if it had been done by somebody who wanted to make an impression on the discoverers. Or perhaps it was simply that I knew my brother so well. Later, when my parents came home and neighbors began to troop in to say ndo, and to snap their fingers and heave their shoulders up and down, I sat alone in my room upstairs and realized what the queasiness in my gut was: Nnamabia had done it, I knew.”

Chimamanda Ngozi Adichie (Enugu, 15 september 1977)

De Britse schrijfster Agatha Christie werd geboren in Torquay (Devon) op 15 september 1890. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Agatha Christie op dit blog.

Uit: Agatha Christie: An Autobiography

“Point of view. The point of view of a child. We all knew it once but we’ve traveled so far away from it that it’s difficult to get back there again. I remember seeing my own grandson Matthew when he must have been, I suppose, about two and a half. He did not know I was there. I was watching him from the top of the stairs. He walked very carefully down the stairs. It was a new achievement and he was proud of it, but still somewhat scared. He was muttering to himself, saying: “This is Matthew going down stairs. This is Matthew. Mathew is going down stairs. This is Matthew going down stairs.”

I wonder if we all start life thinking of ourselves, as soon as we can think of ourselves at all, as a separate person, as it were, from the one observing. Did I say to myself once, “This is Agatha in her party sash going down to the dining room”? It is as though the body in which we have found our spirit lodged is at first strange to us. An entity, we know its name, we are on terms with it, but are not as yet identified fully with it. We are Agatha going for a walk, Matthew going down stairs. We see ourselves rather than feel ourselves.

And then one day the next stage of life happens. Suddenly it is no longer, “This is Matthew going down stairs.” Suddenly it has become I am going down stairs. The achievement of “I” is the first step in the progress of a personal life.”

Agatha Christie (15 september 1890 – 12 januari 1976)

In 1971

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e september ook mijn vorige blog van vandaag.

15-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Kemal (eig. Mehmet Raşit Öğütçü) werd geboren op 15 september 1914 in Ceyhan. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Orhan Kemal op dit blog.

Uit: The Idle Years (Vertaald door Cengiz Lugal)

“Off we went. We eventually found the docks and walked around all the tobacco warehouses there. And, sure enough, by lunchtime, there was Nejip, standing in front of us, covered in a filthy brown layer of muck. He stank of tobacco. He could not believe his eyes. He hugged me, hugged Gazi, then hugged me again. Then he went inside a warehouse and asked for a short break. He shoved us into the restaurant next door and told us to have ourselves a good meal.
   ‘I’ve got to get back now,’ he said, ‘but when you’re finished here you can wait for me at the café. I’ll have a word, so don’t you pay for anything!’
   Gazi had already sat down. ‘Don’t just stand there,’ he said to me. ‘Sit down, and let’s tuck in!’ He impatiently tapped his fork on his plate.
   ‘Let’s not get too carried away,’ I warned, ‘because…’
   ‘Leave me alone. I’m so hungry I can’t see straight. Waiter, excuse me, over here…. These waiters are a bit dozy… Hey, waiter, over here’
   The waiter came over.
   ‘First,’ said Gazi, ‘bring me some cold dolma… Or, no, wait. I’ll have hot dolma, but make sure the chef gives me some big ones!’
   The waiter chuckled as he went off.
   ‘What are you staring at?’ Gazi asked me. ‘I’m going to eat a week’s worth. What’s it to you? But how did Nejip know we were hungry? Do we look that starved, I wonder? That’s what you call a friend. One look at us, and he could tell we were hungry. Good on him!’

Orhan Kemal (15 september 1914 – 2 juni 1970)
Cover

De Zweedse dichter en schrijver Bengt Gunnar Ekelöf werd geboren op 15 september 1907 in Stockholm. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Gunnar Ekelöf op dit blog.

Euphoria

You sit in the garden alone with your notebook, a sandwich,

                                            flask, and pipe.

It is night but so calm that the candle burns without flickeing,

spreads its glow over the table of rough planks

and gleams in bottle and glass.

You take a sip, a bite, and fill and light your pipe.

You write a line or two and give yourself pause and ponder

the thin streak of evening red slowly passing to the red of morning,

the sea of wild chervil, green-white foaming in the darkness

                                            of summer night,

not one moth around the candle but choirs of gnats in the oak,

leaves so stillagaint the sky … And the aspen rustles in the

                                            stillness:

All nature strong with love and death around you.

As if were the last evening before a long, long journey:

You have the ticket in your pocket and finally everything is packed.

And you can sit and sense the nearness of the distant land,

sense how all is in all, both its end and its beginning,

sense that here and mow is both your departure and retur

sense how death and life are as strong as wine inside you!

Yes, to be one with the night, one with myself, with the candle’s flame

which looks me in the eye still, unfathomable and still,

one with the aspen that trembles and whispers,

one with the crowds of flowers leaning out of darkness to listen

to something I had on my tongue to say but never got said,

something I don’t want to reveal even if I could.

And that it murmurs inside me of purest happiness!

And the flame rises … It is as though the flowers crowded

                                            nearer,

nearer and nearer the light in a rainbow of shimmering points.

The aspen trembles and plays, the evening red passes

and all that was inexpressible and distant is inexpressible and near

I sing of the only thing that reconciles,

only of what is practical, for all alike.

Vertaald door L. Nathan en J. Larson

Gunnar Ekelöf (15 september 1907 – 16 maart 1968)

De Amerikaanse schrijver Jim Curtiss werd geboren op 15 september 1969 in Beaver Falls, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jim Curtiss op dit blog.

Uit: Change me

“The city was lovely in December. Most of the narrow streets in the town center were draped in lighting, and I’m not talking schmaltzy, blinking, trailer-trash numbers either. These were uniformly white strands, their elegance adding to the city’s already over-the-top beauty. And the streets were simply packed in the evenings — everyone just finishing up work, kids running around, street musicians competing for the attention of passersby. The stores were packed with holiday shoppers, but the wares they had for sale were nothing like what the street vendors were peddling.

The street vendor’s routine was similar to that of most illegal street sellers: Spread a huge blanket on the sidewalk, and arrange the goodies over it in a way that facilitates a hasty, gather-it-up getaway should the police come around. Most of the vendors, who often displayed their goods in packs of six or seven, had things like rainbow-colored knitted caps and scarves, leather belts and bags — things I wasn’t interested in. But one fellow had an absolute gem of a thing: a foot-high stuffed cow standing upright on a fairly stable set of hind legs. When turned on, its upper body simply thrashed in every direction. The action of the upper portion led the legs to waddle here and there, and the effect of 20 of these cows doing this in concert just captivated me.

As I stood at a distance watching, I pictured the toy as a gift for my three-year-old nephew, Zdenek — how much he would enjoy it! The vendor, a short fellow who looked to be about 30, had a shock of straight, combed-over black hair. He wore a lined flannel shirt over jeans, and running shoes. He had a pleasant-looking face, but his eyes were nervous and constantly scanning the crowds. I must have looked suspicious to him standing across the pedestrian way, because his eyes kept returning to mine. Eventually (more to stop him from eyeing me than from a real desire to buy), I went over and asked him how much one of the thrashing cows cost”

Jim Curtiss (Beaver Falls, 15 september 1969)

De Duitse schrijfster en dichteres Ina Seidel werd geboren op 15 september 1885 in Halle. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Ina Seidel op dit blog.

Versäumnis

Viel zu wenig kenne ich die Bäume,
Die vor meinem Fenster stehn und rauschen,
Viel zu selten baun sich meine Träume
Nester, um die Winde zu belauschen,
Und des Himmels Silberwolkenspiele
Gehn vorüber, ohne mich zu trösten -
Ganz vergessen habe ich so viele
Wunder, die mir einst das Herz erlösten.

Ein Tropfen Traurigkeit ...

Ein Tropfen Traurigkeit ist gut dem Blute.
Das dunkle läutert sich und schimmert heller-
Das allzu schwere rinnt ein wenig schneller,
Das schon gestillt in satter Süße ruhte.

Ina Seidel (15 september 1885 – 2 oktober 1974)

15-09-2013 om 15:28 geschreven door Romenu  

De Jamaicaanse dichter en schrijver Festus Claudius " Claude " McKay werd geboren op 15 september 1890 in Sunny Ville, Clarendon, Jamaica. McKay was het jongste kind uit een groot gezin. Zijn vader was een relatief welvarende landeigenaar, een uitzondering onder donker gekleurde mensen. De familie hechtte waarde aan onderwijs en de literaire ambities van Claude McKay werden ook ondersteund door Walter Jekyll, een Engels kolonist. Hij hielp bij de publicatie van de eerste dichtbundel “Songs of Jamaica” in 1912. Deze vijftig gedichten waren ook de eerste gedrukte gedichten in het Jamaicaanse patois, de taal van de arme bevolking van het eiland . In McKays “Constab Ballads” uit hetzelfde jaar waren zijn ervaringen als politieagen verwerkt. In 1912 verliet hij het ​​eiland om in Charleston, South Carolina, het Tuskegee Institute van Booker T. Washingtonte bezoeken. Later verhuisde hij naar het Kansas State College, waar hij voor het eerst politiek actief werd. In 1914 brak hij zijn studie af. Hij verhuisde naar New York, naar Harlem en opende een restaurant en trouwde met zijn jeugdliefde Eulalie Imelda Lewars. Huwelijk en bedrijf waren geen succes en zijn vrouw ging terug naar Jamaica. McKay publiceerde in 1917 de gedichten “The Harlem Danser” en “Invocation”. Frank Harris, hoofdredacteur van de Amerikaanse editie van Pearson's Magazine en Max Eastman van The Liberator kregen belangstelling voor hem. In 1919-1920 woonde hij in Londen, las Karl Marx en ging al snel werken voor Workers Dreadnought, de socialistische krant van Sylvia Pankhurst. In 1920 verscheen de bundel “Spring in New Hampshire”, in 1922 zijn belangrijkste werk “Harlem Shadows”. In november 1922 gaf hij een toespraak op het Vierde Congres van de Derde Internationale in Moskou. Hij bleef zes maanden in Rusland. In 1925 voltooide hij zijn eerste roman “Color Schem”, maar deze werd niet gepubliceerd. In 1926-1927 woonde hij in Marseille. Zijn roman “Home to Harlem” verscheen in 1928 en werd een bestseller. Vanaf 1930 tot het einde van 1933woonde hij in Marokko . Vroeg in 1934 keerde hij terug naar New York. In 1940 werd hij tot Amerikaan genaturaliseerd. In 1944 stapte hij over naar de Rooms-Katholieke kerk.

Harlem Shadows

I hear the halting footsteps of a lass
In Negro Harlem when the night lets fall
Its veil. I see the shapes of girls who pass
To bend and barter at desire's call.
Ah, little dark girls who in slippered feet
Go prowling through the night from street to street!

Through the long night until the silver break
Of day the little gray feet know no rest;
Through the lone night until the last snow-flake
Has dropped from heaven upon the earth's white breast,
The dusky, half-clad girls of tired feet
Are trudging, thinly shod, from street to street.

Ah, stern harsh world, that in the wretched way
Of poverty, dishonor and disgrace,
Has pushed the timid little feet of clay,
The sacred brown feet of my fallen race!
Ah, heart of me, the weary, weary feet
In Harlem wandering from street to street.

Spring in New Hampshire

Too green the springing April grass,
Too blue the silver-speckled sky,
For me to linger here, alas,
While happy winds go laughing by,
Wasting the golden hours indoors,
Washing windows and scrubbing floors.

Too wonderful the April night,
Too faintly sweet the first May flowers,
The stars too gloriously bright,
For me to spend the evening hours,
When fields are fresh and streams are leaping,
Wearied, exhausted, dully sleeping.

December, 1919

Last night I heard your voice, mother,
The words you sang to me
When I, a little barefoot boy,
Knelt down against your knee.

And tears gushed from my heart, mother,
And passed beyond its wall,
But though the fountain reached my throat
The drops refused to fall.

'Tis ten years since you died, mother,
Just ten dark years of pain,
And oh, I only wish that I
Could weep just once again.

 
Claude McKay (15 september 1890 - 22 mei 1948)

15-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hans Faverey werd op 14 september 1933 geboren in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Faverey op dit blog.

Plotseling vliegt er een smak

Plotseling vliegt er een smak
water door de kamer; en is
in de zijmuur verdwenen.

Voor mijn ogen voltrekt zich het wonder,
zoals ik mij herinner, opnieuw. Voordat
de kamer wordt volgestort met herte-
geweien, sta ik al op de gang; indachtig
het alarm. Nu het veilig is, kijk ik
het trapgat in, en luister

hoe beneden op de deurmat
de Echo ritselend
en knisperend verpulvert.

Waar ik op heb gewacht

Waar ik op heb gewacht
maakt zich van mij meester;

en laat mij kort daarop los

ik ben gehuld in mijzelf

en dezelfde dingen zijn nog
van kracht: het ene doet niet
onder voor het andere.
Nadat ik zo geweest ben

wordt aarzeling betracht.

Het restant doorstaat zich, schijnt
weer terug te willen; wordt ontzet
tenslotte, desondanks, door
vergetelheid. Zo ontbloot zich

het wiel en lokt mij tot zich;
suggereert duur: duren.

Hans Faverey (14 september 1933 – 8 juli 1990)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Storm werd geboren in Husum op 14 september 1817. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Storm op dit blog.

Über die Heide

Über die Heide hallet mein Schritt;
Dumpf aus der Erde wandert es mit.

Herbst ist gekommen, Frühling ist weit -
Gab es denn einmal selige Zeit?

Brauende Nebel geisten umher;
Schwarz ist das Kraut und der Himmel so leer.

Wär ich hier nur nicht gegangen im Mai!
Leben und Liebe - wie flog es vorbei!

Am Geburtstage

Es heißt wohl: Vierzig Jahr ein Mann!
Doch Vierzig fängt die Fünfzig an.

Es liegt die frische Morgenzeit
Im Dunkel unter mir so weit,

Daß ich erschrecke, wenn ein Strahl
In diese Tiefe fällt einmal.

Schon weht ein Lüftlein von der Gruft,
Das bringt den Herbst-Resedaduft.

Es ist ein Flüstern

Es ist ein Flüstern in der Nacht,
Es hat mich ganz um den Schlaf gebracht;
Ich fühl's, es will sich was verkünden
Und kann den Weg nicht zu mir finden.

Sind's Liebesworte, vertrauet dem Wind,
Die unterwegs verwehet sind?
Oder ist's Unheil aus künftigen Tagen,
Das emsig drängt sich anzusagen?

Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)

Portret door  Marie von Wartenberg, 1884

De Surinaamse schrijver Leo Henri Ferrier werd geboren in Paramaribo op 14 september 1940. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Ferrier op dit blog.

Uit: Hoogtij overzee ( Notities van een vriend)

„Thuis voel ik me niet okay om te schrijven. Al die rommel die ik vanaf december tot maart jongstleden haast dagelijks heb zitten neerpennen. Geen moer kan ik er mee doen. Dat komt door die strontverbeelding van me. Liever knoop ik mezelf maar op! Deug je er niet voor je leven iets te bieden en ben je daarbij ook nog ongeschikt met een ander of anderen te leven, dan behoor je eigenlijk te creperen. Dat alleen zijn van mij, straalt geloof ik een soort pathologisch egoïsme uit. Daarom heeft iedereen de pest aan me. En ik nog het meest! Het is toch een vloektoestand dat die dieven keer op keer hier komen stelen? Alles wegdragen, wat voor mij juist zoveel betekent. Ik ben er niet weinig trots op geweest dat mijn grootvader geen ander, maar mij het antieke koper toevertrouwd heeft. Voor hem nog een huwelijksgeschenk van zijn moeder. Ze hebben ook een radio gestolen. Die mogen ze gerust houden. Beesten!

Ondanks al deze ellendige strontrotzooi, zo negatief als maar mogelijk, wil ik toch optimaal in het leven, in mijn leven geloven. Moet het zo, mag of kan het niet anders, dan zal ik het ook nemen. Mijn grote smoel zal ik dichthouden. Ik hoef niet te schrijven. Geen pianist te zijn, geen moer! Mezelf wens ik ook niet belachelijk te maken door-zeker om indruk op anderen te maken-me te gaan uitsloven het te zijn of schijnen te zijn. Morgen hoop ik in staat te zijn je het een en ander op te sturen. Ook het boek waar je om vroeg. Maak je niet bezorgd. In alles schuilt wel een voordeel. Houden jullie je heel goed. Misschien is het wel een voorrecht kapot te gaan. Ik weet het niet.“

Leo Ferrier (14 september 1940 - 30 juli 2006)

De Surinaamse dichter, schrijver, journalist en muziekpedagoog Corly Verlooghen werd geboren op 14 september 1932 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Corly Verlooghen op dit blog.

Een Creool in Holland

Ik liep voorbij

toen uit het raam

moeder kaik een zwarte

ik met hetzelfde recht

dag blanke

weer een raam

kaik een zwarte

dag blanke

een raam

zwarte kroeskop

dag blanke

ramen

een kroeskop

dag blanken

een kroeskop

miljoenen blanken

éen zwarte

blijft Europa's kracht

de meerderheid

dag blanken!

Mijn Creoolse vriendin I

Vanuit het landschap in je ogen

leidt een weg naar de tuin

van mijn hart ik heb mij

in de zwarte varensbogen

van het landschap warm verward

gevoeld sedert de laatste drogetijd

je zei dat eens de rhizoforen

in de vijver bloeien gaan

dan zullen wij tussen de nieuwe sporen

van pril beginnen elkaar verstaan.

Corly Verlooghen (Paramaribo, 14 september 1932)

De Waterkant, Paramaribo 

De Noord-Ierse schrijver Bernard MacLaverty werd geboren in Belfast op 14 september 1942. Zie ook alle tags voor Bernard MacLaverty op dit blog.

Uit: Father and Son

“Because I do not sleep well I hear my father rising to go to work. I know that in a few minutes he will come in to look at me sleeping. He will want to check that I came home last night. He will stand in his bare feet, his shoes and socks in hand, looking at me. I will sleep for him. Downstairs I hear the snap of the switch on the kettle. I hear him not eating anything, going about the kitchen with a stomach full of wind. He will come again to look at me before he goes out to work. He will want a conversation. He climbs the stairs and stands breathing through his nose with an empty lunch box in the crook of his arm, looking at me.

(…)

My son is breaking my heart. It is already broken. Is it my fault there is no woman in the house? Is it my fault a good woman should die? His face was never softer than when after I had shaved. A baby pressed to my shaved cheek. Now his chin is sandpaper. He is a man. When he was a boy I took him fishing. I taught him how to tie a blood-knot, how to cast a fly, how to strike so the fish would not escape. How to play a fish. The green bus to quiet days in Toome. Him pestering me with questions. If I leave him alone he will break my heart anyway. I must speak to him. Tonight at tea. If he is in.

(…)

My mother is dead but I have another one in her place. He is an old woman. He has been crying. I know he prays for me all the time. He used to dig the garden, grow vegetables and flowers for half the street. He used to fish. To take me fishing. Now he just waits. He sits and waits for me and the weeds have taken over. I would like to slap his face and make a man out of him.“

Bernard MacLaverty (Belfast, 14 september 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e september ook mijn vorige blog van vandaag.

14-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu