De Nederlandse dichter Lucebert werd in Amsterdam geboren op 15 september 1924 onder de naam Lubertus Swaanswijk. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Lucebert op dit blog.

Over schilders IV

het atelier staat wijd open
maar eerst worden van licht de tere benen
gebroken voordat de bezoeker zo kan staan
als de schilder zijn bezoeker droomt

maar vaak is de bezoeker in het atelier
een haan met haar en veel
zitvlees met stemverheffing
geen schilderij kan hem aan

soms ook komt als op kousevoeten
de beschouwende bezoeker die diep in gedachten
wat mee- nee wat napenseelt
omdat juist die kompositie die kleur niet past
bij zijn kiekeboe-museumcarrière of kamer
bij zijn kiekeboe-ega of zijn kiekeboe-kantoor

al die gasten waren toch gewaarschuwd
op het palet blijft het eeuwig een smeerboel
parasieten beulen zelfs de koddebeier van 't heelal
alles roert in de verf fervent en met verve

et la belle peinture o la la dat is het móóie schilderen
dat is uit de knieën van geknielde spuiten tranen
omdat zij zich schamen voor het bloed dat niet is te stuiten

Lucebert, Orpheus en de dieren, 1952

kleine strateeg

de kleine zonnetafel was immens
waaraan ik als kind mijn dromen speelde
de bergen hier de dalen daar
en het gevaar daartussen met zijn woeste baard

alles was toen geel onder gelukkige ogen
geen schaduw werd er ingedeeld
zelfs de despoot bleef onbewogen en in stilte
aan de altijd zingende slaven uitgespeeld

Slaap

De oude wind beweent met as de gouden zee
daarop traag en treurend drijft de dag weg
het sterft het streng en trouw gesprek en een zucht
verheft zich tussen de donkere doornen
wit schichtig de tred van de maan

In de diepte en onder zwijgzaamheid
trekken toekomstige handen naar
het werk aan waters en aan de wortel.

In wolken echter rusten
nu overbodige ogen uit
hun ijle vleugels sluiten alom
in het sterstijve licht.

Lucebert (15 september 1924 - 10 mei 1994)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Jacob Slauerhoff werd geboren in Leeuwarden op 15 september 1898. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jan Slauerhoff op dit blog.

Ballade

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys,
Verstooten, rein van roem, alleen behorend
In 't heilloos gilde der Poètes Maudits,
Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren -
Vergeef dat een, door rampspoed achterhaald,
Om hulp roept, radeloos uw naam doet horen,
Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt,
Tot troost uw groter lijden heeft bezworen.

Villon, clerc, vagebond, in stage vete
Met 't burgerdom, benard door zijn gebod,
Met boeven, lichtekooien saamgerot,
Alleen op 't punt van rijmen vol geweten,
Hij stierf van dorst bij klaatrende fonteinen,
Vond voor liefde ontucht, voor paleis een krot.
Zijn leven kende uitdagende refreinen:
Hij keerde de aard de rug toe van 't schavot.

Verlaine sleepte voort zijn lijdensketen
Van zonde aan straf geschakeld zonder slot,
Heeft den hem toegewezen tijd gesleten
In beurtgezang van lust en zucht naar God.
In de gevangenis, bij 't stomp verkwijnen
In 't dranklokaal, of op een kil terras,
Voelde hij als wroeging vol verwondring schrijnen
Waarom voor hem geen plaats op aarde was.

Rimbaud, op allen, ook zichzelf gebeten
Als op de aartsvijand, strijdend tegen 't lot
Van de met spot gekroonden, smaad gesmeten,
Tussen de mensen wild verdwaalde God,
Liep storm door steppen, steden en woestijnen,
Gevloekt, geschuwd door 't rechtgeaarde ras,
Leerde in verlatenheid en helse pijnen
Dat er voor hem geen plaats op aarde was.

Du Plessys, door zijn oud verbond vergeten,
Verzwegen, onderdrukt door 't plomp complot
Van intriganten, door de hunkring tot
Luidruchtge en lucratieve roem bezeten,
Ontbeerde stoïsch en verteerde in 't reine
Heimwee naar 't onbereikbare Hellas.
Hij wist op hoge ritmen weg te deinen
Vanwaar geen plaats voor hem op aarde was.

Weet, gij die in hun geest nog moet verschijnen,
Voor ramp te zijn geboren. Neem dit lot
Niet op u! Breek de lier! Weet te verdwijnen.
Maak uw bestaan dat nergens hoort, weer vlot,
Stroomafwaarts drijvend met de goede Lethe.
Geen lied meer. Geef gehoor aan haar refrein.
Over uw leven spoelt de vloed. Vergeten
Zult ge eer dan echo's van nachtregens zijn.

Jan Slauerhoff (15 september 1898 – 5 oktober 1936)

De Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie werd geboren op 15 september 1977 in Enugu. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Chimamanda Ngozi Adichie op dit blog.

Uit: The Thing Around Your Neck

“The first time our house was robbed, it was our neighbor Osita who climbed in through the dining room window and stole our TV, our VCR, and the Purple Rain and Thriller videotapes my father had brought back from America. The second time our house was robbed, it was my brother Nnamabia who faked a break-in and stole my mother’s jewelry. It happened on a Sunday. My parents had traveled to our hometown, Mbaise, to visit our grandparents, so Nnamabia and I went to church alone. He drove my mother’s green Peugeot 504. We sat together in church as we usually did, but we did not nudge each other and stifle giggles about somebody’s ugly hat or threadbare caftan, because Nnamabia left without a word after about ten minutes. He came back just before the priest said, "The Mass is ended. Go in peace." I was a little piqued. I imagined he had gone off to smoke and to see some girl, since he had the car to himself for once, but he could at least have told me where he was going. We drove home in silence and, when he parked in our long driveway, I stopped to pluck some ixora flowers while Nnamabia unlocked the front door. I went inside to find him standing still in the middle of the parlor.
"We’ve been robbed!" he said in English.

It took me a moment to understand, to take in the scattered room. Even then, I felt that there was a theatrical quality to the way the drawers were flung open, as if it had been done by somebody who wanted to make an impression on the discoverers. Or perhaps it was simply that I knew my brother so well. Later, when my parents came home and neighbors began to troop in to say ndo, and to snap their fingers and heave their shoulders up and down, I sat alone in my room upstairs and realized what the queasiness in my gut was: Nnamabia had done it, I knew.”

Chimamanda Ngozi Adichie (Enugu, 15 september 1977)

De Britse schrijfster Agatha Christie werd geboren in Torquay (Devon) op 15 september 1890. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Agatha Christie op dit blog.

Uit: Agatha Christie: An Autobiography

“Point of view. The point of view of a child. We all knew it once but we’ve traveled so far away from it that it’s difficult to get back there again. I remember seeing my own grandson Matthew when he must have been, I suppose, about two and a half. He did not know I was there. I was watching him from the top of the stairs. He walked very carefully down the stairs. It was a new achievement and he was proud of it, but still somewhat scared. He was muttering to himself, saying: “This is Matthew going down stairs. This is Matthew. Mathew is going down stairs. This is Matthew going down stairs.”

I wonder if we all start life thinking of ourselves, as soon as we can think of ourselves at all, as a separate person, as it were, from the one observing. Did I say to myself once, “This is Agatha in her party sash going down to the dining room”? It is as though the body in which we have found our spirit lodged is at first strange to us. An entity, we know its name, we are on terms with it, but are not as yet identified fully with it. We are Agatha going for a walk, Matthew going down stairs. We see ourselves rather than feel ourselves.

And then one day the next stage of life happens. Suddenly it is no longer, “This is Matthew going down stairs.” Suddenly it has become I am going down stairs. The achievement of “I” is the first step in the progress of a personal life.”

Agatha Christie (15 september 1890 – 12 januari 1976)

In 1971

Zie voor nog meer schrijvers van de 15^e september ook mijn vorige blog van vandaag.

15-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Turkse schrijver Orhan Kemal (eig. Mehmet Raşit Öğütçü) werd geboren op 15 september 1914 in Ceyhan. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Orhan Kemal op dit blog.

Uit: The Idle Years (Vertaald door Cengiz Lugal)

“Off we went. We eventually found the docks and walked around all the tobacco warehouses there. And, sure enough, by lunchtime, there was Nejip, standing in front of us, covered in a filthy brown layer of muck. He stank of tobacco. He could not believe his eyes. He hugged me, hugged Gazi, then hugged me again. Then he went inside a warehouse and asked for a short break. He shoved us into the restaurant next door and told us to have ourselves a good meal.
   ‘I’ve got to get back now,’ he said, ‘but when you’re finished here you can wait for me at the café. I’ll have a word, so don’t you pay for anything!’
   Gazi had already sat down. ‘Don’t just stand there,’ he said to me. ‘Sit down, and let’s tuck in!’ He impatiently tapped his fork on his plate.
   ‘Let’s not get too carried away,’ I warned, ‘because…’
   ‘Leave me alone. I’m so hungry I can’t see straight. Waiter, excuse me, over here…. These waiters are a bit dozy… Hey, waiter, over here’
   The waiter came over.
   ‘First,’ said Gazi, ‘bring me some cold dolma… Or, no, wait. I’ll have hot dolma, but make sure the chef gives me some big ones!’
   The waiter chuckled as he went off.
   ‘What are you staring at?’ Gazi asked me. ‘I’m going to eat a week’s worth. What’s it to you? But how did Nejip know we were hungry? Do we look that starved, I wonder? That’s what you call a friend. One look at us, and he could tell we were hungry. Good on him!’

Orhan Kemal (15 september 1914 – 2 juni 1970)
Cover

De Zweedse dichter en schrijver Bengt Gunnar Ekelöf werd geboren op 15 september 1907 in Stockholm. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Gunnar Ekelöf op dit blog.

Euphoria

You sit in the garden alone with your notebook, a sandwich,

                                            flask, and pipe.

It is night but so calm that the candle burns without flickeing,

spreads its glow over the table of rough planks

and gleams in bottle and glass.

You take a sip, a bite, and fill and light your pipe.

You write a line or two and give yourself pause and ponder

the thin streak of evening red slowly passing to the red of morning,

the sea of wild chervil, green-white foaming in the darkness

                                            of summer night,

not one moth around the candle but choirs of gnats in the oak,

leaves so stillagaint the sky … And the aspen rustles in the

                                            stillness:

All nature strong with love and death around you.

As if were the last evening before a long, long journey:

You have the ticket in your pocket and finally everything is packed.

And you can sit and sense the nearness of the distant land,

sense how all is in all, both its end and its beginning,

sense that here and mow is both your departure and retur

sense how death and life are as strong as wine inside you!

Yes, to be one with the night, one with myself, with the candle’s flame

which looks me in the eye still, unfathomable and still,

one with the aspen that trembles and whispers,

one with the crowds of flowers leaning out of darkness to listen

to something I had on my tongue to say but never got said,

something I don’t want to reveal even if I could.

And that it murmurs inside me of purest happiness!

And the flame rises … It is as though the flowers crowded

                                            nearer,

nearer and nearer the light in a rainbow of shimmering points.

The aspen trembles and plays, the evening red passes

and all that was inexpressible and distant is inexpressible and near

I sing of the only thing that reconciles,

only of what is practical, for all alike.

Vertaald door L. Nathan en J. Larson

Gunnar Ekelöf (15 september 1907 – 16 maart 1968)

De Amerikaanse schrijver Jim Curtiss werd geboren op 15 september 1969 in Beaver Falls, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Jim Curtiss op dit blog.

Uit: Change me

“The city was lovely in December. Most of the narrow streets in the town center were draped in lighting, and I’m not talking schmaltzy, blinking, trailer-trash numbers either. These were uniformly white strands, their elegance adding to the city’s already over-the-top beauty. And the streets were simply packed in the evenings — everyone just finishing up work, kids running around, street musicians competing for the attention of passersby. The stores were packed with holiday shoppers, but the wares they had for sale were nothing like what the street vendors were peddling.

The street vendor’s routine was similar to that of most illegal street sellers: Spread a huge blanket on the sidewalk, and arrange the goodies over it in a way that facilitates a hasty, gather-it-up getaway should the police come around. Most of the vendors, who often displayed their goods in packs of six or seven, had things like rainbow-colored knitted caps and scarves, leather belts and bags — things I wasn’t interested in. But one fellow had an absolute gem of a thing: a foot-high stuffed cow standing upright on a fairly stable set of hind legs. When turned on, its upper body simply thrashed in every direction. The action of the upper portion led the legs to waddle here and there, and the effect of 20 of these cows doing this in concert just captivated me.

As I stood at a distance watching, I pictured the toy as a gift for my three-year-old nephew, Zdenek — how much he would enjoy it! The vendor, a short fellow who looked to be about 30, had a shock of straight, combed-over black hair. He wore a lined flannel shirt over jeans, and running shoes. He had a pleasant-looking face, but his eyes were nervous and constantly scanning the crowds. I must have looked suspicious to him standing across the pedestrian way, because his eyes kept returning to mine. Eventually (more to stop him from eyeing me than from a real desire to buy), I went over and asked him how much one of the thrashing cows cost”

Jim Curtiss (Beaver Falls, 15 september 1969)

De Duitse schrijfster en dichteres Ina Seidel werd geboren op 15 september 1885 in Halle. Zie ook mijn blog van 15 september 2010 en eveneens alle tags voor Ina Seidel op dit blog.

Versäumnis

Viel zu wenig kenne ich die Bäume,
Die vor meinem Fenster stehn und rauschen,
Viel zu selten baun sich meine Träume
Nester, um die Winde zu belauschen,
Und des Himmels Silberwolkenspiele
Gehn vorüber, ohne mich zu trösten -
Ganz vergessen habe ich so viele
Wunder, die mir einst das Herz erlösten.

Ein Tropfen Traurigkeit ...

Ein Tropfen Traurigkeit ist gut dem Blute.
Das dunkle läutert sich und schimmert heller-
Das allzu schwere rinnt ein wenig schneller,
Das schon gestillt in satter Süße ruhte.

Ina Seidel (15 september 1885 – 2 oktober 1974)

15-09-2013 om 15:28 geschreven door Romenu  

De Jamaicaanse dichter en schrijver Festus Claudius " Claude " McKay werd geboren op 15 september 1890 in Sunny Ville, Clarendon, Jamaica. McKay was het jongste kind uit een groot gezin. Zijn vader was een relatief welvarende landeigenaar, een uitzondering onder donker gekleurde mensen. De familie hechtte waarde aan onderwijs en de literaire ambities van Claude McKay werden ook ondersteund door Walter Jekyll, een Engels kolonist. Hij hielp bij de publicatie van de eerste dichtbundel “Songs of Jamaica” in 1912. Deze vijftig gedichten waren ook de eerste gedrukte gedichten in het Jamaicaanse patois, de taal van de arme bevolking van het eiland . In McKays “Constab Ballads” uit hetzelfde jaar waren zijn ervaringen als politieagen verwerkt. In 1912 verliet hij het ​​eiland om in Charleston, South Carolina, het Tuskegee Institute van Booker T. Washingtonte bezoeken. Later verhuisde hij naar het Kansas State College, waar hij voor het eerst politiek actief werd. In 1914 brak hij zijn studie af. Hij verhuisde naar New York, naar Harlem en opende een restaurant en trouwde met zijn jeugdliefde Eulalie Imelda Lewars. Huwelijk en bedrijf waren geen succes en zijn vrouw ging terug naar Jamaica. McKay publiceerde in 1917 de gedichten “The Harlem Danser” en “Invocation”. Frank Harris, hoofdredacteur van de Amerikaanse editie van Pearson's Magazine en Max Eastman van The Liberator kregen belangstelling voor hem. In 1919-1920 woonde hij in Londen, las Karl Marx en ging al snel werken voor Workers Dreadnought, de socialistische krant van Sylvia Pankhurst. In 1920 verscheen de bundel “Spring in New Hampshire”, in 1922 zijn belangrijkste werk “Harlem Shadows”. In november 1922 gaf hij een toespraak op het Vierde Congres van de Derde Internationale in Moskou. Hij bleef zes maanden in Rusland. In 1925 voltooide hij zijn eerste roman “Color Schem”, maar deze werd niet gepubliceerd. In 1926-1927 woonde hij in Marseille. Zijn roman “Home to Harlem” verscheen in 1928 en werd een bestseller. Vanaf 1930 tot het einde van 1933woonde hij in Marokko . Vroeg in 1934 keerde hij terug naar New York. In 1940 werd hij tot Amerikaan genaturaliseerd. In 1944 stapte hij over naar de Rooms-Katholieke kerk.

Harlem Shadows

I hear the halting footsteps of a lass
In Negro Harlem when the night lets fall
Its veil. I see the shapes of girls who pass
To bend and barter at desire's call.
Ah, little dark girls who in slippered feet
Go prowling through the night from street to street!

Through the long night until the silver break
Of day the little gray feet know no rest;
Through the lone night until the last snow-flake
Has dropped from heaven upon the earth's white breast,
The dusky, half-clad girls of tired feet
Are trudging, thinly shod, from street to street.

Ah, stern harsh world, that in the wretched way
Of poverty, dishonor and disgrace,
Has pushed the timid little feet of clay,
The sacred brown feet of my fallen race!
Ah, heart of me, the weary, weary feet
In Harlem wandering from street to street.

Spring in New Hampshire

Too green the springing April grass,
Too blue the silver-speckled sky,
For me to linger here, alas,
While happy winds go laughing by,
Wasting the golden hours indoors,
Washing windows and scrubbing floors.

Too wonderful the April night,
Too faintly sweet the first May flowers,
The stars too gloriously bright,
For me to spend the evening hours,
When fields are fresh and streams are leaping,
Wearied, exhausted, dully sleeping.

December, 1919

Last night I heard your voice, mother,
The words you sang to me
When I, a little barefoot boy,
Knelt down against your knee.

And tears gushed from my heart, mother,
And passed beyond its wall,
But though the fountain reached my throat
The drops refused to fall.

'Tis ten years since you died, mother,
Just ten dark years of pain,
And oh, I only wish that I
Could weep just once again.

 
Claude McKay (15 september 1890 - 22 mei 1948)

15-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter Hans Faverey werd op 14 september 1933 geboren in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Hans Faverey op dit blog.

Plotseling vliegt er een smak

Plotseling vliegt er een smak
water door de kamer; en is
in de zijmuur verdwenen.

Voor mijn ogen voltrekt zich het wonder,
zoals ik mij herinner, opnieuw. Voordat
de kamer wordt volgestort met herte-
geweien, sta ik al op de gang; indachtig
het alarm. Nu het veilig is, kijk ik
het trapgat in, en luister

hoe beneden op de deurmat
de Echo ritselend
en knisperend verpulvert.

Waar ik op heb gewacht

Waar ik op heb gewacht
maakt zich van mij meester;

en laat mij kort daarop los

ik ben gehuld in mijzelf

en dezelfde dingen zijn nog
van kracht: het ene doet niet
onder voor het andere.
Nadat ik zo geweest ben

wordt aarzeling betracht.

Het restant doorstaat zich, schijnt
weer terug te willen; wordt ontzet
tenslotte, desondanks, door
vergetelheid. Zo ontbloot zich

het wiel en lokt mij tot zich;
suggereert duur: duren.

Hans Faverey (14 september 1933 – 8 juli 1990)

De Duitse dichter en schrijver Theodor Storm werd geboren in Husum op 14 september 1817. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Theodor Storm op dit blog.

Über die Heide

Über die Heide hallet mein Schritt;
Dumpf aus der Erde wandert es mit.

Herbst ist gekommen, Frühling ist weit -
Gab es denn einmal selige Zeit?

Brauende Nebel geisten umher;
Schwarz ist das Kraut und der Himmel so leer.

Wär ich hier nur nicht gegangen im Mai!
Leben und Liebe - wie flog es vorbei!

Am Geburtstage

Es heißt wohl: Vierzig Jahr ein Mann!
Doch Vierzig fängt die Fünfzig an.

Es liegt die frische Morgenzeit
Im Dunkel unter mir so weit,

Daß ich erschrecke, wenn ein Strahl
In diese Tiefe fällt einmal.

Schon weht ein Lüftlein von der Gruft,
Das bringt den Herbst-Resedaduft.

Es ist ein Flüstern

Es ist ein Flüstern in der Nacht,
Es hat mich ganz um den Schlaf gebracht;
Ich fühl's, es will sich was verkünden
Und kann den Weg nicht zu mir finden.

Sind's Liebesworte, vertrauet dem Wind,
Die unterwegs verwehet sind?
Oder ist's Unheil aus künftigen Tagen,
Das emsig drängt sich anzusagen?

Theodor Storm (14 september 1817 - 4 juli 1888)

Portret door  Marie von Wartenberg, 1884

De Surinaamse schrijver Leo Henri Ferrier werd geboren in Paramaribo op 14 september 1940. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Ferrier op dit blog.

Uit: Hoogtij overzee ( Notities van een vriend)

„Thuis voel ik me niet okay om te schrijven. Al die rommel die ik vanaf december tot maart jongstleden haast dagelijks heb zitten neerpennen. Geen moer kan ik er mee doen. Dat komt door die strontverbeelding van me. Liever knoop ik mezelf maar op! Deug je er niet voor je leven iets te bieden en ben je daarbij ook nog ongeschikt met een ander of anderen te leven, dan behoor je eigenlijk te creperen. Dat alleen zijn van mij, straalt geloof ik een soort pathologisch egoïsme uit. Daarom heeft iedereen de pest aan me. En ik nog het meest! Het is toch een vloektoestand dat die dieven keer op keer hier komen stelen? Alles wegdragen, wat voor mij juist zoveel betekent. Ik ben er niet weinig trots op geweest dat mijn grootvader geen ander, maar mij het antieke koper toevertrouwd heeft. Voor hem nog een huwelijksgeschenk van zijn moeder. Ze hebben ook een radio gestolen. Die mogen ze gerust houden. Beesten!

Ondanks al deze ellendige strontrotzooi, zo negatief als maar mogelijk, wil ik toch optimaal in het leven, in mijn leven geloven. Moet het zo, mag of kan het niet anders, dan zal ik het ook nemen. Mijn grote smoel zal ik dichthouden. Ik hoef niet te schrijven. Geen pianist te zijn, geen moer! Mezelf wens ik ook niet belachelijk te maken door-zeker om indruk op anderen te maken-me te gaan uitsloven het te zijn of schijnen te zijn. Morgen hoop ik in staat te zijn je het een en ander op te sturen. Ook het boek waar je om vroeg. Maak je niet bezorgd. In alles schuilt wel een voordeel. Houden jullie je heel goed. Misschien is het wel een voorrecht kapot te gaan. Ik weet het niet.“

Leo Ferrier (14 september 1940 - 30 juli 2006)

De Surinaamse dichter, schrijver, journalist en muziekpedagoog Corly Verlooghen werd geboren op 14 september 1932 in Paramaribo. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en eveneens alle tags voor Corly Verlooghen op dit blog.

Een Creool in Holland

Ik liep voorbij

toen uit het raam

moeder kaik een zwarte

ik met hetzelfde recht

dag blanke

weer een raam

kaik een zwarte

dag blanke

een raam

zwarte kroeskop

dag blanke

ramen

een kroeskop

dag blanken

een kroeskop

miljoenen blanken

éen zwarte

blijft Europa's kracht

de meerderheid

dag blanken!

Mijn Creoolse vriendin I

Vanuit het landschap in je ogen

leidt een weg naar de tuin

van mijn hart ik heb mij

in de zwarte varensbogen

van het landschap warm verward

gevoeld sedert de laatste drogetijd

je zei dat eens de rhizoforen

in de vijver bloeien gaan

dan zullen wij tussen de nieuwe sporen

van pril beginnen elkaar verstaan.

Corly Verlooghen (Paramaribo, 14 september 1932)

De Waterkant, Paramaribo 

De Noord-Ierse schrijver Bernard MacLaverty werd geboren in Belfast op 14 september 1942. Zie ook alle tags voor Bernard MacLaverty op dit blog.

Uit: Father and Son

“Because I do not sleep well I hear my father rising to go to work. I know that in a few minutes he will come in to look at me sleeping. He will want to check that I came home last night. He will stand in his bare feet, his shoes and socks in hand, looking at me. I will sleep for him. Downstairs I hear the snap of the switch on the kettle. I hear him not eating anything, going about the kitchen with a stomach full of wind. He will come again to look at me before he goes out to work. He will want a conversation. He climbs the stairs and stands breathing through his nose with an empty lunch box in the crook of his arm, looking at me.

(…)

My son is breaking my heart. It is already broken. Is it my fault there is no woman in the house? Is it my fault a good woman should die? His face was never softer than when after I had shaved. A baby pressed to my shaved cheek. Now his chin is sandpaper. He is a man. When he was a boy I took him fishing. I taught him how to tie a blood-knot, how to cast a fly, how to strike so the fish would not escape. How to play a fish. The green bus to quiet days in Toome. Him pestering me with questions. If I leave him alone he will break my heart anyway. I must speak to him. Tonight at tea. If he is in.

(…)

My mother is dead but I have another one in her place. He is an old woman. He has been crying. I know he prays for me all the time. He used to dig the garden, grow vegetables and flowers for half the street. He used to fish. To take me fishing. Now he just waits. He sits and waits for me and the weeds have taken over. I would like to slap his face and make a man out of him.“

Bernard MacLaverty (Belfast, 14 september 1942)

Zie voor nog meer schrijvers van de 14e september ook mijn vorige blog van vandaag.

14-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Canadese schrijver, journalist, regisseur en scenarioschrijver Martyn Burke werd geboren op 14 september 1952 in Toronto. Zie ook alle tags voor Martyn Burke op dit blog.

Uit: Laughing War

“. . . the band began blasting out an off-key Colonel Bogey March. The audience went wild. But at this point in the evening they usually went wild over almost anything…….
And so Colonel Bogey races across the flatness like a tide seeking shore. It is louder than even the laughter and the strange yelling that comes from the Club and is momentarily lost in the unearthly whine of the F-lOOs as they return from bombing whatever it is that has to be bombed. Colonel Bogey
washes over the lone sentries and rushes on into the darkness that lies beyond the perimeter. The darkness stretches on and on, beyond the wretches lying soaked and bloody in the swamp near Cambodia listening to the metallic voices in the headset that tell them why the F-lOOs cannot come back until dawn, and listening to the noises in the nearby jungle that might be metal grating on metal. The darkness goes on forever. But the nineteen-year-old from Georgia can no longer hear the curling chords of Jimi Hendrix s guitar as the Armed Forces Radio brings him the Best in Rock. The nineteen-year-old from Georgia can hear none of this. A long thin knife protrudes from his chest at the place where his flak jacket should have been buckled. Thin bubbles of blood drip from his mouth. In his
final act as a sentry, he has died with his eyes wide open.”

Martyn Burke (Toronto, 14 september 1952)

De Tsjechische schrijver Ivan Klíma werd op 14 september 1931 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Ivan Klima op dit blog.

Uit: Lovers for a Day (Vertaald door Gerald Turner)

“And she feels a sudden pang of regret. Just outside the window drops of water glisten on the dry branch which reminds her of an owl. You think I'll never know it, that nothing like that happens these days, but I'll bide my time, and then one morning like this one he'll lean over me, my beloved, and put his hand here, right here, and he'll be here at my side, all of him, and his warmth will enfold me.

    And she feels lonely, very lonely. There is nothing else she need think about and she is utterly dejected. When she has dressed she quietly climbs the narrow winding staircase that emerges in front of a low door underneath the rafters. Here there is a room she can escape to. It's not even a proper room. It used to be just a mansard: it has a sloping roof and a small, high window, starting at neck level and ending at the height of her forehead. The room contains nothing but childhood junk, a tin washbasin to bring water from the passage, and a cupboard, an ironing board with a hole burnt in the cover, a rocking chair and a great big ball of blue twine — not of hemp, let alone paper, but of some synthetic material: twine for tying up parcels and battered suitcases, as well as for hanging washing, and those in despair. It now hangs on a nail and its free end swings to and fro almost imperceptibly, rather scarily in this room with the door and window closed. But it calms her to sit in the rocking chair watching the world see-saw up and down.

  It's still the early morning and the sun shines in her eyes; above it the heavens with two clouds that sail slowly past. A shoreless lake with boats sinking, a blue desert with a caravan of white elephants. I can sail and wander.”

Ivan Klíma (Praag, 14 september 1931)

De Duitse schrijver Eckhard Henscheid werd geboren op 14 september 1941 in Amberg. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Eckhard Henscheid op dit blog.

Uit: Meine Jahre mit Helmut Kohl

“Der allerdings, überdenke ich es heute nochmals, dem Rätsel Kohl schon immer ein bißchen verfallen war, seinem gewissermaßen negativ dialektischen Geheimnis. Etwa dem seines seltsamen Erfolgs. Der da beginnt mit den sagenhaften Untiefen seiner legendär brummwuchtigen Heidelberger Doktorarbeit (ich besitze 1 Exemplar!) und zügig fortfährt zur scheint’s nur allzu idealtypisch-normalen Nachkriegspolitikerlaufbahn im allgemeinen Rahmen der Gnade der Spätgeburt und der seit frühester Jugend konsequent durchgezogenen Imagepflege als spätzuckmayerisch fröhlicher Weinberg (obwohl die Heimat Ludwigshafen flach wie ein Brett vorm Kopf ist) – doch, schon immer, auch damals schon, 1982 ff. und auf dem Höhepunkt der ersten allseitigen Kohl-Bespöttelung strahlte der Oggersbeziehungsweise gebürtige Friesenheimer für mich etwas ab, das mit Begriffen kaum, mit „kritischer Reflexion“ (Habermas und andere) schwerlich – ja, und inzwischen hab’ ich im Nachgang meiner biographischen Anstrengungen auch in jenem Deidesheimer Lokal zu Mittag gegessen, worein Kohl seine Staatsgäste zu Pfälzer Saumagen zu schleppen pflegt. Es hat mir sogar prima geschmeckt.

Natürlich, ganz eingewickelt hat er mich und meine kritische Grundausrüstung doch noch nicht. Natürlich, Kohl ist und bleibt auch immer Haupt- und Staatsexempel für den neudeutschen Aufsteigertypus aus dem älteren Angestelltenmilieu, fast hemmungslos erfolgs- und karrierefixiert, als Leitfigur ausgerüstet mit populären und manchmal auch allzu folkloristischen Attitüden, der Bauernschlau als Bonvivant und Parvenü, der Jedermann als Weltpolitiker – allein, ein schierer Opportunist war Kohl wohl nie, noch übers erträgliche Maß hinaus Schleimer (wie so mancher aus der heutigen Enkel- und Toscana-SPD); sondern stets sehr eins mit sich selber, Entität sui generis und natura naturans und magna cum voce oder wenigstens corpore o.s.ä. – auch wenn man nun nicht unbedingt wie neulich und reichlich verheuchelt Th. Waigel in ranschmeißerische Entzückensschreie über dieses baumlang „gestandene Mannsbild“ ausrasten sollte.”

Eckhard Henscheid (Amberg, 14 september 1941)

De Uruguayaanse dichter, schrijver, criticus en journalist Mario Benedetti Farugia werd geboren op 14 september 1920 in Paso de los Toros in het department Tacuarembó. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Mario Benedetti op dit blog.

I Love You

Your hands are my caress

My everyday chords

I love you because your hands

Work for justice

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

And on the street, side by side

We are much more than two

Your eyes are my spell

Against bad days

I love you for your eyes

Which look at and sow the future

Your mouth is yours and mine

Your mouth is never wrong

I love you because your mouth

Knows how to shout rebellion

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

and on the street side by side

We are much more than two

And for your sincere face

And your wandering gait

And your tears for the world

Because you are the people I love you

And because love is not a halo

And neither a candid moral

And because we are a pair

Who knows it is not alone

I want you in my paradise

That is in my country

Where the people live happily

Even if it is not allowed

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

And on the street side by side

We are much more than two

Vertaald door Nabil ‘Abdou

Mario Benedetti (14 september 1920 – 17 mei 2009)

Portret door Alejandro Cabeza

De Nederlandse schrijver, dichter en journalist Eric van der Steen werd op 14 september 1907 in Alkmaar geboren. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Eric van der Steen op dit blog.

De Reiziger

Ik wandel door de drukke straat.

Het is nog licht. Het is niet laat.

Het is nog vroeg. Het is acht uur.

Wat moet dit worden op den duur?

Ik kijk elk meisje zichtbaar aan.

Waarom zou het hier anders gaan?

Ik wandel door, God weet waarheen.

Als het maar druk is om mij heen.

Ik wandel en het is mooi weer.

Ik voel: mijn borst gaat op en neer.

Dit leek nu iets: een vreemde stad,

maar na een uur ben je ook dit zat.

Ik kan het best naar huis toe gaan.

‘Ik kan het best naar huis toe gaan.’

Naar huis. Naar het hotel. Naar bed.

Ik heb het zelf op touw gezet.

Ik maakte zelf dit goed bestaan.

Geen mensch begint van vooraf aan.

Ik ging zelf naar een vreemde stad.

Ik heb zelf niemand liefgehad.

Ik ga zelf naar het harde bed.

Nog jaren? God verhoede het.

Eric van der Steen (14 september 1907 - 3 november 1985)

De Duitse dichter en schrijver Uli Becker werd geboren op 14 september 1953 in Hagen. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Uli Becker op dit blog.

Wie Dichter das machen

Den Asphalt grau tret ich mit Füßen,
beiß aber grad so gern ins grüne Gras

und kehre heim und spanne den Bogen
in meiner Maschine: Sowohl – als auch,

ist beides mein Stoff, das Rohe wie
das Hartgesottene, und wer bestimmt,

man könne nicht auf zwei Hochzeiten

tanzen, bei zwei Begräbnissen flennen?

Des Dichters Tag- und Nachtwerk ist
die stete Kümmerei, und zwar um dies

genau wie um das, um beides zusammen
mit süßsaurem Lächeln zu verwursten.

Die späte Tagesschau noch und ins Bett
und sehn, was anliegt oder schmiegt –

so funktioniert das: Eine Hand am Puls der Zeit,
die andere am Arsch der Welt.

Uli Becker (Hagen, 14 september 1953)

14-09-2013 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Estische dichter, schrijver en vertaler Tõnu Õnnepalu werd geboren op 13 september 1962 in Tallin. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Tõnu Õnnepalu op dit blog.

My soul is ready for the journey

My soul is ready for the journey,
coat drawn close and girdled as was the command.
For the carriage will not wait or stay long
in this station
before the long and difficult ascent
that may finally lead to the fearsome mountain,
onto the strange empty ridge where the Nameless is waiting,
or perhaps to another valley, different from this one.

My soul is ready for the journey
but it does not know the way
for it leads through soul’s own bare territory
and the day journeys are hidden behind the shadows of night.

My soul is ready for the journey
but yet it is afraid to go.
Could it not rest for a while
under the pavilion of your soul?
Does it not belong to the Possible
that it were allowed a moment of oblivion there?
Or is it really your soul that has asked for permission
to sit at the hearth whose fire does not warm me?
And is it not that when one finds rest for a while
and can loosen the girdle,
the other must keep guard and cannot have a share
of the shade and refreshment that it unknowingly offers?

My soul is ready for the journey
but where it is, it is alone,
and still it is night, the Moon lures, but does not show
under what tent’s cloth the shadows seem to move
and whose shadows they are.
Are they the others, the foreign travellers?
And if morning is still far away.

Is this reddish glow
from the campfire of the Nameless
or is the decampment day already hoisting the flag of light
and the pavilion taken down
before I can even see you face to face?
And where I am lying sleeplessly
it is only an image of your body,
for your soul is travelling too and must not stop.

No, my soul is ready for the journey
and already the changing Moon
burns up in the rising glow of the Day.

And you are nowhere but far,
no, you are nowhere but far
and I am far from you.
And far from me travels my soul.

Tõnu Õnnepalu (Tallin, 13 september 1962)

De Poolse schrijver Janusz Glowacki werd geboren op 13 september 1938 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Janusz Glowacki op dit blog.

Uit: The Last Supper (Vertaald door Zuza Glowacka)

“It was seven p.m., towards the end of July, and I was sitting in the restaurant 'Fiorellos' across from Lincoln Center, wondering how to improve my luck. I was sitting at one of twelve tables set up on the sidewalk, covered by twelve white and blue striped umbrellas, created by the famous French designer, Jean Marie Cottarde. Hurricane Alan was loitering nearby and the air was

 thick from the heat. After my first double scotch, I contemplated moving inside, but after the third one I dismissed the idea. At around eight, the glass walls of the Metropolitan Opera darkened, and the flying creatures on Marc Chagall's frescoes stopped shining through them. Meanwhile the crowd on Broadway thickened. Glittering couples, wrapped in diamonds and pearls, rushed to the concert at the Metropolitan Opera, pushed along the way by half-naked black boys on rollerblades. Japanese tourists hugged their cameras to their chests and slalomed around the prostitutes and transvestites, who, as usual, spilled out from the Irish bar on 61st street at seven o'clock sharp. A few feet away from me, a grizzled man wearing an Armani suit, Brooks Brothers shoes, and a Perry Ellis shirt was banging a phone booth with his fists and screaming into the receiver, but the swarm of honking cars drowned out his voice. I ordered another scotch and, to finish off the night early, I topped it off with a Heineken. The grizzled man kicked the telephone booth for the last time, threw a crumpled copy of the July edition of People Magazine on a table next to me, and disappeared into the crowd. The face of John Jefferson Caine looked at me unenthusiastically from its cover. The entire magazine, just as every other one that week, was packed with articles, gossip, and memories of J.J.C., his astonishing life and shocking death. For several years now, the greatest designer of our time, known as the Leonardo Da Vinci of our century, had withdrawn somewhat from the rest of the world.”

Janusz Glowacki (Poznań, 13 september 1938)

De Poolse dichter Julian Tuwim werd geboren in Łódź op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Julian Tuwim op dit blog.

Berlin 1913

Oh, dismal, snowy nevermore!
Days lost and adored!
I see you again in the Café du Nord
On a frosty, foggy morn.

Fear, sweet fear from head to toe,
The quiver of blue and tender nerves,
A dream came so, and a letter came so:
Fog of legendary perfumes.

Though I am not and I am not,
And I will never be.
In a letter caught; in a dream, caught
In a gentle, snowy mythology.

You know not of this. Only wait, trembling.
As the day sleepily spills and whispers.
Oh, this heart of mine, this youth,
You carry with you in your silver purse.

Yesterday? But what was that?
Carmen, coaches, wine, and waltzes...
Flash before my eyes. No—a bird,
Sewn onto the veil around your hat.

It's empty and warm in this Café.
Winter frosts the glass like skin,
I won't come. You won't see me. Go away.
...Great, great is the city of Berlin.

Bird

Bird on a branch did settle:
Chirp-chirping and a-flapping,
Sharp beak in soft feather wrapping,
Shrub was a shower of petals.

Then with a swish it took flight,
As branch left a-swinging,
Shuddering, joyously singing,
Its song: “fool bird you delight!”

Vertaald door Pacze Moj

Julian Tuwim (13 september 1894 – 27 december 1953)

Monument in Łódź

De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Nicolaas Beets op dit blog.

Uit: Camera Obscura

“Onder de dingen, die men, zonder veel nadenken, gewoon is bij zichzelven vast te stellen, behoort onder anderen de meening dat het, des winters, buiten even zoo onaangenaam is als des zomers louter gelukzaligheid. Menschen, die niet zonder opera's, concerten en soirées leven kunnen; mannen, die behoefte hebben dagelijks de sociëteit te bezoeken, en vrouwen, die niet gelukkig zijn of zij moeten ten minste eenmaal des weeks groot toilet maken, mogen zich in dit denkbeeld vastzetten, maar voor stille huislijke gemoederen, die van het bij uitstek wereldsche genoeg hebben, en den cirkel hunner genoegens, het zij die les hun zachter of gevoeliger is voorgehouden, zachtjes aan hebben leeren inkrimpen, voor hen is het er in den kouder tijd vooral niet minder genoeglijk als in het warme seizoen; ja, geloof mij, indien ik u zeg, dat op het stille land de winter oneindig veel korter valt dan in de stad met al hare - ressources! Daar toch maakt hij, met zijne voorhoede en nasleep van donkere dagen, een groot en langdurig jaargetijde uit, dat men door allerhande in 't oog loopende kunstmiddelen zoekt op te korten en door te komen; buiten daarentegen, is hij slechts de spoedige overgang van een gerekten herfst tot een vroege lente. Want hoe kort een tijd verloopt er tusschen het afvallen van het laatste eikenblad tot op het uitloopen van den voorlijksten kastanjeboom!

Als het twee dagen van de zeven hard waait, en twee andere dagen regent en hagelt dat het een weinig klettert, dan blijven de steêlui binnen hunne muren, ook zelfs gedurende de drie dagen van de week die overblijven, waarop de zon bij tijden door de wolken breekt en allerliefst schijnt over de kwijnende natuur; want zij hebben van 's morgens af dat zij hun bed verlieten, tot twaalf uren toe, een nevel gezien, en weten niet welk mooi weer daar in het najaar gewoonlijk op volgt; en al weten zij dat ook, zij ‘gaan niet meer uit; zij kunnen niet meer op het weer aan;”

Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Roald Dahl op dit blog.

Uit: Boy

“My four friends and I had come across a loose floor-board at the back of the classroom, and when we prised it up with the blade of a pocket-knife, we discovered a big hollow space underneath. This, we decided, would be our secret hiding place for sweets and other small treasures such as conkers and monkey-nuts and birds' eggs. Every afternoon, when the last lesson was over, the five of us would wait until the classroom had emptied, then we would lift up the floor-board and examine our secret hoard, perhaps adding to it or taking something away.
One day, when we lifted it up, we found a dead mouse lying among our treasures. It was an exciting discovery. Thwaites took it out by its tail and waved it in front of our faces. 'What shall we do with it?' he cried.
'It stinks!' someone shouted. 'Throw it out of the window quick!'
'Hold on a tick,' I said. 'Don't throw it away.'
Thwaites hesitated. They all looked at me.
When writing about oneself, one must strive to be truthful. Truth is more important than modesty. I must tell you, therefore, that it was I and I alone who had the idea for the great and daring Mouse Plot. We all have our moments of brilliance and glory, and this was mine.
'Why don't we', I said, 'slip it into one of Mrs Pratchett's jars of sweets? Then when she puts her dirty hand in to grab a handful, she'll grab a stinky dead mouse instead.'
The other four stared at me in wonder. Then, as the sheer genius of the plot began to sink in, they all started grinning. They slapped me on the back. They cheered me and danced around the classroom. 'We'll do it today!' they cried. 'We'll do it on the way home! You had the idea,' they said to me, 'so you can be the one to put the mouse in the jar”

Roald Dahl (13 september 1916 – 23 november 1990)

Op 8-jarige leeftijd 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e september ook mijn blog van 13 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

13-09-2013 om 19:19 geschreven door Romenu  

In Memoriam Erich Loest

De Duitse schrijver Erich Loest is gisteren op 87-jarige leeftijd in Leipzig gestorven. Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook alle tags voor Erich Loest op dit blog.

Uit: Durch die Erde ein Riß

“Der Teufel naht meist auf leisen Sohlen. Er dachte darüber nach, wie es denn gekommen war, daß er keine Macht wollte, keine von oben verliehene und von unten nicht kontrollierte Macht. Keine Gesellschaft war denkbar, ohne daß Menschen Macht über andere ausübten — warum, fragte er sich, ist das für mich ein Problem und für andere nicht? Wer Macht hatte, war allergisch gegen alle, die nicht ein Häppchen von ihr leihen wollten. Trugen die Mächtigen schlechtes Gefühl mit sich herum, suchten sie deshalb Komplizenschaft und haßten die Machtverweigerer, weil die sich nicht zu Mittätern machen ließen? War es eitel, sich das weiße Hemd der Unschuld überzuziehen seht her, was für ein Engel ich bin, ich mach mir die Hände nicht schmutzig? Teilhabe an der Macht, um Informationsbedürfnis, Neugier zu befriedigen? Die Tragik derer, die in der Mitte zerrieben wurden — ein endloses Feld.

Vielleicht verschwand er morgen oder nächste Woche in Einzelhaft, vielleicht steckten sie ihn mit einem Lump zusammen, legten ihn in eine Außenzelle, in der es doppelt so kalt war wie in Innenzellen. Kein Kino für drei Monate. Möglichkeiten gab es die Menge, und er kannte fast alle. Schreiberlaubnis bekam er ohnehin nicht. Oder auch: Es blieb alles beim alten.

Jupp begann tief zu atmen und leise zu schnarchen. 23/59 blickte gegen die Decke mit dem Gitterschatten, der Knastmond würde niemals untergehen. Er versuchte, sich an Wendungen zu erinnern, als er mit der Macht kollidiert war.

Dabei überkam ihn Müdigkeit, er drehte sich auf die Seite und zog die Decke über den Kopf, daß nur ein Spalt zum Atmen blieb. So würde er die Kälte überstehen. Der Schlaf kam schnell und spülte alles Grübeln weg. 23/59 wehrte sich nicht gegen ihn. Denn natürlich ist Schlaf das Beste, was es im Knast überhaupt gibt.”

Erich Loest (24 februari 1926 – 12 september 2013)

13-09-2013 om 08:52 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter en schrijver Philip Michael Ondaatje werd op 12 september 1943 geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka). Zieook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Ondaantje op dit blog.

Notes For The Legend Of Salad Woman

Since my wife was born
she must have eaten
the equivalent of two-thirds
of the original garden of Eden.
Not the dripping lush fruit
or the meat in the ribs of animals
but the green salad gardens of that place.
The whole arena of green
would have been eradicated
as if the right filter had been removed
leaving only the skeleton of coarse brightness.

All green ends up eventually
churning in her left cheek.
Her mouth is a laundromat of spinning drowning herbs.
She is never in fields
but is sucking the pith out of grass.
I have noticed the very leaves from flower decorations
grow sparse in their week long performance in our house.
The garden is a dust bowl.

On our last day in Eden as we walked out
she nibbled the leaves at her breasts and crotch.
But there's none to touch
none to equal
the Chlorophyll Kiss

Michael Ondaatje (Colombo, 12 september 1943)

De Amerikaanse schrijver James Frey werd geboren op 12 september 1969 in Cleveland. Zie ookmijn blog van 12 september 2010eveneens alle tags voor James Frey op dit blog.

Uit: My Friend Leonard

“I stand in the middle of the afternoon. I use the toilet and I drink a glass of water and I smoke a cigarette. I leave my cell and I walk to the outdoor recreation area. If the weather holds, there are prisoners in the area playing basketball, lifting weights, smoking cigarettes, talking. I do not mingle with them. I do not participate in their approved activities. I walk along the perimeter of the wall until I can feel my legs again. I walk until my eyes and my mind regain some sort of focus. Until they bring me back to where I am and to what I am, which is an alcoholic and a drug addict and a criminal. If the weather is bad, the area is empty. I go outside despite the weather. I walk along the perimeter until I can feel and remember. I am what I am. I need to feel and remember.
I spend my afternoons with Porterhouse. His real is name is Antwan, but he calls himself Porterhouse because he says he's big and juicy like a fine-ass steak. Porterhouse threw his wife out the window of their seventh floor apartment when he found her in bed with another man. He took the man into a field and shot him twelve times. The first eleven shots went into the man's arms and legs. He waited thirty minutes to let the man feel the pain of the shots, pain he said was the equivalent to the pain he felt when saw the man fucking his wife. Shot number twelve went into the man's heart.

From three o'clock to six o'clock, I read to Porterhouse. I sit on my bed and he sits on the floor. He leans against the wall and he closes his eyes so he can, as he says, do some imagining. I read slowly and clearly, taking an occasional break to drink a glass of water or smoke a cigarette. In the past twelve weeks we have worked our way through Don Quixote, Leaves of Grass, and East of Eden. We are currently reading War and Peace, which is Porterhouse's favorite. He smiled at the engagement of Andrei and Natasha. He cried when Anatole betrayed her”

.

James Frey (Cleveland, 12 september 1969)

De Ierse dichter en schrijver Louis MacNeice werd geboren op 12 september 1907 in Belfast. Zie ook ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Louis MacNeice op dit blog.

The Sunlight on the Garden

The sunlight on the garden
Hardens and grows cold,
We cannot cage the minute
Within its nets of gold;
When all is told
We cannot beg for pardon.

Our freedom as free lances
Advances towards its end;
The earth compels, upon it
Sonnets and birds descend;
And soon, my friend,
We shall have no time for dances.

The sky was good for flying
Defying the church bells
And every evil iron
Siren and what it tells:
The earth compels,
We are dying, Egypt, dying

And not expecting pardon,
Hardened in heart anew,
But glad to have sat under
Thunder and rain with you,
And grateful too
For sunlight on the garden.

Louis MacNeice (12 september 1907 – 3 september 1963)

Portret door  Nancy Sharp, 1938

De Nederlandse dichteres en schrijfster Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Hannes Meinkema op dit blog.

Uit: Een krokodil is een zeer eenzaam dier

“Haar moeder droeg de ochtendjas die van een oude deken was gemaakt. Ze kon er niet naar kijken en tegelijk haar ontbijt opeten. De kleur alleen al maakte je misselijk. Zo'n vaalgeelbruine kleur. Moederkleur. Haar keel slikte pijnlijk de keurig gesneden hapjes door (geen kritiek moeder, vanmorgen geen kritiek, ik heb haast).

‘Heb je je huiswerk voor morgen af?’

‘Ja’.

Haar moeder boog zich over de tafel heen om naar haar ogen te kijken. (Je hebt gejokt, ik zie een kruisje op je voorhoofd). Zure lucht. Volwassenen stonken erger als ze hun tanden nog niet hadden gepoetst. Ze rookte ook te veel. Oude zure asbak, laat me met rust.

‘Je moet nog een beker karnemelk drinken.’ Door de week nam ze gewone als haar moeder niet keek, lekker. Ze zei niets, klokte de zure karnemelk naar binnen.

‘Kan ik nu gaan?’

‘Niet voordat je een afspraak met je vader hebt gemaakt om je huiswerk vanavond te overhoren.’

‘Maar hij slaapt nog!’ Verontwaardiging in haar stem. Jammer, als haar moeder merkte dat ze popelde kwam ze nooit weg.

‘Nee hoor, ik hoor hem boven lopen.’

Ze liep de trap op.

Haar vader kwam de badkamerdeur uit op weg naar de slaapkamer. Naakt. Ze had er nooit over nagedacht. Het viel haar nu pas op dat hij het steels deed: hij draaide zich niet om toen ze hem riep, alleen zijn hoofd, houterig. ‘Ik kom zo.’

Wat doen we hier allemaal gewoon in huis, we hebben geen geheimen voor elkaar. Alsof ze had willen kijken. Honderden malen had ze hem naakt gezien, nooit bewust gekeken. Nu was het anders, nu zou ze willen dat ze niet wist hoe hij er daar uitzag. Ze schaamde zich voor hem. Haar naakte vader.

Hij kwam terug in onderbroek en overhemd. ‘U moet me vanavond mijn huiswerk overhoren, zegt moeder.’

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Nederlandse columnist, journalist en schrijver Eduard Maurits Elias werd geboren in Amsterdam op 12 september 1900. Zie ook alle tags voor Eduard Elias op dit blog.

Uit: Hendrik Hagenaars Hoek

“GODFRIED BOMANS, die wij gerust de grootmeester der Klazologie mogen noemen, heeft onlangs een fel en meewarig licht doen vallen op een der tragische aspecten van de persoon Sinterklaas. Hij deelde mede dat de Goedheiligman uiteraard de enige mens is die met zekerheid kan zeggen dat hij nooit iets in zijn schoen zal vinden, doch dat hij - om onverklaarbare reden -toch iedere morgen gaat kijken. Hij hoopt, de oude man, dat er toch eens een wonder zal geschieden en dat hij ook in zijn schoen nog eens een verrassing zal vinden. Op het grote gezag van Bomans dient men dit geval van schizophrenie te aanvaarden. Het is een meelijwekkend geval, dat overduidelijk aantoont dat de man, die zo talloos velen gelukkig maakt, zelf het volmaakte geluk niet vinden kan.

Het is trouwens eigenlijk géén baan; al dat telgaan over moeilijke daken moet voor een oude man een uiterst vermoeiend werkje zijn, dat de oude heer niet in de koude kleren gaat zitten. Laten wij hem er dubbel dankbaar voor zijn, dat hij telken jare weer bereid is het te doen.

Deze dankbaarheid dwingt mij er toe geen spelbreker te zijn en ieder jaar weer mee te doen, al gaat het mij langzamerhand wel een beetje de keel uithangen. Eerlijk gezegd heb ik niet de ware zielevreugde meer aan het feest, temeer omdat mijn uitgaven de inkomsten in steeds pijnlijker mate gaan overtreffen. Het vorig jaar heb ik voor ruim f 150 aan geschenkjes gestrooid en het enige dat ik gekregen heb was een (kunstzijden) das, die ik maximaal op f 4,50 schatte. Ik heb haar bovendien nooit gedragen, want zij is bruin met een oranje werkje, een kleurencombinatie die niet met de fraaie, matte, natuurzuivere tint van mijn huid harmonieert.”

Eduard Elias (12 september 1900 — 14 januari 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e september ook mijn blog van 12 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-09-2013 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en hoogleraar Jan Willem (Wim) Schulte Nordholt werd geboren in Zwolle op 12 september 1920. In 1942 werd hij gearresteerd, waarna hij zowel in Nederland als in Duitsland gevangen zat. In 1943 verscheen clandestien zijn eerste dichtbundel. Na de Tweede Wereldoorlog studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam waar hij in 1951 promoveerde. Tot 1962 was hij leraar; vervolgens lector aan de Rijksuniversiteit Leiden. In 1966 werd hij tot hoogleraar geschiedenis en cultuur van Noord-Amerika benoemd. Hij werd vooral bekend om zijn publicaties over de Verenigde Staten. Om gezondheidsredenen moest hij in 1983 het ambt verlaten. Schulte Nordholt heeft o.a. de Nederlandse vertaling “U zij de glorie van het kerklied” “À toi la gloire“ gemaakt. Ook heeft hij een fors aantal liederen vertaald die zijn opgenomen in het Liedboek voor de Kerken. Schulte Nordholt was een broer van hoogleraar culturele antropologie Herman Gerrit Schulte Nordholt en kunsthistoricus Henk Schulte Nordholt. Het gezin kende vijf broers en een zusje. Hij was vader van zakenman en sinoloog Henk Schulte Nordholt.

Existentie

Hier loopt het ik, het loopt zichzelf te vinden
het ziet verbaasd de regen en het gras.
Het denkt: wat loop ik hier zo in den blinde,
wie laat dit hart slaan, wie bepaalt de pas?
Het luistert naar het stromen van de winden.

Hier loopt het ik, het treft zich aan in straten
die het slechts na lang aarzelen herkent.
Het ziet de huizen, lange, donkre raten
tegen het harde blauwe firmament.
Wat gaat het hier zo eenzaam en verlaten.

Hier loopt het ik, vanwaar is het gekomen
tot dit moment als tot een open plek,
waar het tussen het zwart geheim der bomen
zich in een maanblank watervlak ontdekt
en wakker wordt en toch volloopt met dromen.

Hier loopt het vreemde ik, het richt zijn voeten
naar waar, naar waar? Het kent de wegen niet.
Alleen: het is! Het wil de aarde groeten
met een herkennend nieuw en oeroud lied.
Hier loopt het ik en het wil God ontmoeten. 

Niet uit de snelle vervoering...

Niet uit de snelle vervoering
van het zonlicht, glinsterend op de rivier
zou ik het water willen putten
voor de woordenstroom van het gedicht,
 
maar uit een diepere ontroering,
zoals van de oude sluiskolk hier,
waar men bezig is om een schip te schutten
dat tot over de oren in 't water ligt.

 
Jan Willem Schulte Nordholt (12 september 1920 - 16 augustus 1995)

12-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Murat Isik op dit blog.

Uit: Verloren grond

“Mijn moeder ondernam de klim naar het plateau toen ze ongeveer zeven maanden zwanger was van mij. Mijn vader had haar hand vastgepakt en haar eindeloos gesmeekt in het dorp te blijven, omdat het onmogelijk goed kon zijn voor een hoogzwangere vrouw om een zware klim te ondernemen en de ijle lucht op honderden meters hoogte in te ademen. Hij had zelfs toegezegd haar op het warmste moment van de dag, tijdens de verzengende hitte van twee uur ’s middags, koelte toe te wuiven.
‘Lieve Asme, ik zal mijn werk onderbreken en met een waaier naast je bed staan,’ had hij met zachte stem gezegd, ‘tot de zon ondergaat en je rustig in slaap valt.’
Maar mijn vader kon het ook toen niet winnen van haar koppigheid. ‘Waar heb je het over, Selim? Deze hitte wordt nog mijn dood. Mijn kleren plakken aan mijn lijf en ik heb het gevoel dat mijn keel wordt dichtgedrukt. Ik sterf nog liever tijdens de klim dan dat ik een dag langer hier blijf.’
Ik verdenk mijn moeder ervan dat ze niet zozeer de hitte van het dorp ontvluchtte, maar vooral onder geen beding haar jaarlijkse hoogtepunt wilde missen. Ondanks aandringen van mijn vader weigerde ze op de rug van een ezel te gaan zitten en volbracht ze de klim met verrassend gemak. Slechts één keer, halverwege de tocht, nam ze zuchtend plaats op een rots om op adem te komen. Ze dwong door haar volhardendheid zelfs respect af bij de mannen die hen vergezelden en kreunden van de zware spullen en voorraden die ze als pakezels omhoog sjouwden.
De mannen zetten de tenten op, die in sommige gevallen zo groot waren dat er vier gezinnen in pasten en de hoogvlakte het aanzien van een kamp gaven. De vrouwen verbleven tijdens de hete periode zo’n twee maanden in afzondering van de mannen op de yayla en hoefden zich slechts te bekommeren om de kleine kinderen. Het was voor hen de tijd van het jaar waarin ze eindeloos konden roddelen, terwijl ze onafgebroken zonnebloempitten kraakten en bittere thee dronken onder de sterrenhemel.”

Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

De Engelse dichter en schrijver D.H. Lawrence werd geboren op 11 september 1885 in Eastwood (Nottinghamshire). Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor D. H. Lawrence op dit blog.

Uit: Lady Chatterley’s Lover

“Ours is essentially a tragic age, so we refuse to take it tragically. The cataclysm has happened, we are among the ruins, we start to build up new little habitats, to have new little hopes. It is rather hard work: there is now no smooth road into the future: but we go round, or scramble over the obstacles. We've got to live, no matter how many skies have fallen.

This was more or less Constance Chatterley's position. The war had brought the roof down over her head. And she had realised that one must live and learn.

She married Clifford Chatterley in 1917, when he was home for a month on leave. They had a month's honeymoon. Then he went back to Flanders: to be shipped over to England again six months later, more or less in bits. Constance, his wife, was then twenty-three years old, and he was twenty-nine.

His hold on life was marvellous. He didn't die, and the bits seemed to grow together again. For two years he remained in the doctor's hands. Then he was pronounced a cure, and could return to life again, with the lower half of his body, from the hips down, paralysed for ever.

This was in 1920. They returned, Clifford and Constance, to his home, Wragby Hall, the family "seat". His father had died, Clifford was now a baronet, Sir Clifford, and Constance was Lady Chatterley. They came to start housekeeping and married life in the rather forlorn home of the Chatterleys on a rather inadequate income. Clifford had a sister, but she had departed. Otherwise there were no near relatives. The elder brother was dead in the war. Crippled for ever, knowing he could never have any children, Clifford came home to the smoky Midlands to keep the Chatterley name alive while he could.”

D.H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)

Sean Bean en Joely Richardson in de film “Lady Chatterley’s Lover” uit 1992

De Vlaamse dichter Eddy van Vliet werd geboren op 11 september 1942 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Eddy van Vliet op dit blog

Verbaasd

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat het vertrek van de trein die naast
je staat je stilstaand rijden doet.

Dat uit het fototoestel dat de vader
achterliet, hoe hard de grimas ook een lach
betracht, geen vogeltje vliegt.

Dat het verwijderen van een tegel,
jaren geleden in de tuin gelegd, toont
hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt
nooit aan het eigen graf staat.

Afscheid van mijn vader

Ik wil alleen maar zeggen dat ik het niet weet.
Dat ik het allemaal niet zo duidelijk zag,
zoals gebleken achteraf.

Het tuinhek diende plotseling gesmeerd.
De lege plekken op de muur bedekt en vlug
vlug de geur van scheerzeep weg.

De kalende die Homerus declameerde. De maïsvretende.
De charmante die uit Frankrijk parfum meebracht.
Hadden zij
ook hun koffers gepakt, de huisvrienden van de vrije dag?

Ik schreef het reeds meer. Die morgen
liep hij van de keuken naar de straatdeur
en kwam niet weer.

Eddy van Vliet (11 september 1942 – 5 oktober 2002)

De Vlaamse dichter, schrijver en wetenschapper David Van Reybrouck werd geboren in Brugge op 11 september 1971. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor David van Reybrouck op dit blog.

Uit: Congo

“‘Er vertrokken tien, misschien wel vijftien colonnes. Een colonne bestond uit honderdvijftig vrachtwagens en telde één Belgische officier en één marconist. Ik was zo’n marconist. Als opérateur stond ik in voor de communicatie met de andere colonnes. We gingen van Nigeria naar Soedan en trokken door de grote Nubische woestijn. Op kompas; De doortocht van die woestijn zal ik nooit vergeten. Er waren zandstormen waardoor je soms een uur lang niets kon zien. Als het zand opwarmde, zag je dingen die er niet waren. Meer dan een maand hebben we erover gedaan. Soms vorderden we maar twintig kilometer per dag. Er waren ravijnen. Daar gebeurden ongelukken… We leefden op biscuits en blikjes corned beef. We kregen slechts een halve liter water per dag. Velen werden ziek… We leefden als dieren, we konden ons niet wassen… De hele tocht van Lagos naar Caïro heeft ons drie maanden gekost. Duizenden en duizenden kilometers hebben we toen gereden.” Hij stokte. Stopte. Nooit eerder had ik over die heroïsche doorsteek van de Sahara gehoord. Ik vroeg hem of hij zijn verhaal ooit had laten optekenen. “Nee”, zei hij, “het is de eerste keer dat een blanke ernaar vraagt.”

(…)

‘Het beeld van dappere burgers die bij kaarslicht in een hut stemmen zitten te tellen, vaak na een dag lang niets gegeten te hebben, ontroert mateloos. Het beeld van vermoeide mannen en vrouwen die slapen tegen een verzegelde stembus en hem omarmen als was het een schrijn of een kind, laat niemand onberoerd. De grootste overwinnaar van de verkiezingen was de gewone Congolees. Nog voor het ochtendgloren werden veel resultaten al doorgebeld of ge-sms’t naar de rekencentra. Het wonder was geschied.’

David van Reybrouck (Brugge, 11 september 1971)

De Duitse schrijfster Barbara Bongartz werd geboren op 11 september 1957 in Keulen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Barbara Bongartz op dit blog.

Uit: Die Schönen und die Reichen

“Einen großen Teil meiner Kindheit habe ich in wechselnden Häusern verbracht. Es waren Häuser, in die wir nicht gehörten. Später erst wurde mir klar, dass dieses Nomadentum, wie ich es nenne, weil der Begriff einem widerlichen Zustand die Aura von Abenteuer und Würde verleiht, schon lange vor meiner Geburt begonnen hatte. Meine Mutter, eine alleinstehende Frau, lebte davon. Sie putzte für andere Leute.

Als kleines Kind setzte sie mich in einer Küchenecke ab. Danach machte sie sich an die Arbeit. Später ging ich in dieselbe Schule wie die Kinder der Leute, für deren Dreck sie zuständig

war. Vormittags saß ich im selben Unterricht wie die feinen Töchter und hatte zur selben Zeit Schule aus. Aber wir teilten den Schulweg nicht. Ich hielt Abstand, tat so, als sei ich mit mir

selbst beschäftigt und trödelte herum. Schließlich gingen sie durch die Vordertür ins Haus, ich nahm den Seiteneingang. Sie gingen nach oben in ihre Zimmer. Ich ging ins Souterrain.

Alleinstehende Frauen mit Kindern waren damals infam, Schwulsein ein Verbrechen und Deutschland in zwei Teile geteilt. Die Jugendlichen heute wissen nichts mehr davon. Es gab Regeln, die heute keiner mehr kennt. Leute in meinem Alter scheinen die offziellen Lebensbedingungen von früher verdrängt zu haben, und selbst ich muss mich manchmal disziplinieren, um nicht zu vergessen, woran niemand mehr denkt. Mit den persönlichen und privaten Vergangenheiten ist das anders. Zwar vergisst man die auch, aber sie bleiben eingeschrieben in den eigenen Körper, als Tattoo, als Knochendeformation oder Allergie.

Sie prägen die Perspektive, das Denken, das Fühlen, egal ob wir uns bewusst erinnern oder nicht. Der ursprüngliche Verschaltungsmodus, das innere Bild, ist oft überlagert, mitunter sogar getilgt. Aber es hat für den weiteren Weg gesorgt, und sich dessen nicht bewusst zu sein, kann unangenehme Folgen haben.”

Barbara Bongartz (Keulen, 11 september 1957)

De Litouwse dichter, schrijver en vertaler Tomas Venclova werd geboren op 11 september 1937 in Klaipeda, Litouwen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Tomas Venclova op dit blog.

The Valley Of Ararat

So unexpected, finished, and sensible,

And we are not searched for in vain

By the forgetful and scorn-swollen

Incensed lord of the earth.

And not in vain are the blueberries

Of the biblical flat-topped hills

So abundant and so miserable

When the waters of the Savus are born

In the dead Armenian springs.

We will accept your offering of peace,

All of your translucent lead?

O, how our mouths are cut by the black hoar-frost

In the dead Armenian springs.

Vertaald door Jonas Zdanys

In A Station Of The Berlin Metro

Now winter's seal on Europe shrinks and buckles

Broad asphalt fields break open like chestnuts.

Space minus its overbearing menace is Berlin's

Insular winter in bone, cardboard, concrete,

Where we see heaven reversed.  Street patrols.

Blinking blue lights.  A wallpatch bulging with pride.

The vacuum lacks direction.  Spooled thread leads to

No other existence.  High over Europe, snow beats its wings.

After the miles and seasons you've logged, it's more or less

The same where you put in next, whether at Jericho or Mitte.

Termites are hard at work, and cities change their layout,

Still, their dull rumble can't withstand the trumpet's blast.

Step back into the past for a glimpse of tomorrow:

No solid human shadow half-sunk in dirty snow is

Meant to witness the cardboard boxcar just hauled in

At Hallesches Tor, from nowhere and beyond.

Vertaald door Vyt Bakaitis

Tomas Venclova (Klaipeda, 11 september 1937)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e september ook mijn blog van 11 september 2011 deel 2.

11-09-2013 om 08:53 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Andre Dubus III werd geboren op 11 september 1959 in Oceanside, California als zoon van de schrijver Andre Dubus, Andre Dubus III groeide op in molen steden in de vallei van de Merrimack rivier langs de grens van Massachusetts-New Hampshire met zijn drie broers en zussen:. Suzanne, Jeb en Nicole. Hij begon met het schrijven van fictie op de leeftijd van 22 jaar, een paar maanden na zijn afstuderen aan de Universiteit van Texas in Austin met een Bachelors Degree in de sociologie. Om in zijn levensonderhoud te voorzien werkte hij als timmerman, barman, schoonmaker, en als een soort reclasseringswerker. Zijn eerste gepubliceerde short story, "Forky," werd gepubliceerd door Playboy toen Dubus 23 jaar oud was. Dubus’ roman “House of Sand and Fog” (1999) was finalist voor de National Book Award vormde de basis voor een voor de Academy award genomineerde film met dezelfde naam. Zijn in 2011 verschenen memoires “Townie” vertelt over het opgroeien in armoede in Haverhill nadat zijn ouders waren gescheiden,over straatgevechten, en uiteindelijk boksen, en gaat uitgebreid in op zijn relatie met zijn vader. Zijn essay 'Bloed, Root, Knit, Purl" verscheen in de bloemlezing “Knitting Yarns: Writers on Knitting” in 2013. Als lid van het PEN American Center was Dubus panellid voor de National Book Foundation en de National Endowment for the Arts. Hij doceerde schrijven aan de Harvard University, Tufts University, Emerson College en de Universiteit van Massachusetts Lowell, waar hij full-time verbonden is met de faculteit. Dubus 'werk is opgenomen in The Best American Essays 1994, The Best Spiritual Writing 1999 en The Best of Hope Magazine. Hij ontving o.a. een Guggenheim Fellowship, de National Magazine Award voor fictie, en de Handkar Prize.

Uit:Townie

"On the other side of the river was Bradford. It's where a lot of Jocks at the high school lived, the kids who wore corduroys and sweaters and looked clean. It's where houses had big green lawns. It's where the college was where pop taught. It's where he lived in an apartment building with Theo Metrakos and his friend Dave Supple, a writer too.
Since leaving our mother, Pop had lived in a few places, but we rarely saw them and never slept there. Years later I would hear my father say the divorce had left him dating his children. That still meant picking us up every Sunday for a matinee and, if he had the money, an early dinner somewhere. For a few years now he was taking us to church too. He'd pull up in his rusted-out Lancer and drive us to Mass at Sacred Hearts in Bradford Square. The five of us would walk down the aisle between the crowded pews, Jeb and I with our long hair, Suzanne in her tight hip- huggers, Nicole in her brace she now wore for scoliosis, Pop one of the only men in church not wearing a jacket or tie. He refused to put money in the collection basket, too. Many times I'd hear him say, "You think Jesus ever wore a [expletive] tie? Did Jesus spend money on buildings?"
One night, when we were still living at the doctor's house, I heard Mom on the phone trying to convince Pop that he should start taking out each of us one at a time, that he was never going to know us as individual people if he didn't.
I don't know if I cared then about that or not, but a cool sweat broke out on my forehead just thinking about being alone with Pop. I'd never been alone with him. What would I say? What would we talk about? What would we do?
When Mom got off the phone, she said, "I can't believe it. Your father says he'll be too shy with each of you. He's scared of his own kids!"
This made me feel better and worse, but every Wednesday night he'd drive up to the house and take one of us back to his apartment across the river. It was on the third floor of an old brick building covered with ivy.”

 
Andre Dubus III (Oceanside, 11 september 1959)

11-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver van Russische afkomst Andreï Makine werd geboren in Krasnojarsk op 10 september 1957. Zie ook mijn blog van 10 september 2010. en eveneens alle tags voor Andreï Makine op dit blog.

Uit: The Life of an Unknown Man (Vertaald door Geoffrey Strachan)

“This happiness rendered absurd men's desire to dominate, to kill, to possess, thought Volsky. For neither Mila nor he possessed anything. Their joy came from the things one does not possess, from what other people had abandoned or scorned. But, above all, this sunset, this scent of warm bark, these clouds above the young trees in the graveyard, these belonged to everybody!”

(…)

“All of this seemed equally trifling to him now. And when he thought again about the world of free people, the difference between it and the miseries and joys of this place seemed minimal. If three tiny fragments of tea leaf chanced to fall into a prisoner's battered cup, he relished them. In Leningrad during the interval at the opera a woman sipped champagne with the same pleasure. Their sufferings were also comparable. Both the prisoner and the woman had painful shoes. Hers were narrow evening shoes which she took off during the performance. The prisoner suffered from what they wore in the camp, section of tyres into which you thrust your foot wrapped in rags and fastened with string. The woman at the opera knew that somewhere in the world there were millions of beings transformed into gaunt animals, their faces blackened by the polar winds. But this did not stop her drinking her glass of wine amid the glittering of the great mirrors. The prisoner knew that a warm and brilliant life was lived elsewhere in tranquility but this did not spoil his pleasure as he chewed those fragments of tea leaf....”

Andreï Makine (Krasnojarsk, 10 september 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Werfel werd op 10 september 1890 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Franz Werfel op dit blog.

Uit: Die Versuchung

“Wüste

Der Dichter:

Sie haben vor den Pyramiden Aida aufgeführt. Ich jauchzte, als ich die superbe Auffahrt vor den berühmten Jahrtausenden sah.

Und diese Beleuchtungen, diese Fanfaren, diese Musik, die all die liebgewonnenen Theaterschicksale in luxuriös unsterbliche Melodien setzt. Ich war diesen Nachmittag so glücklich. Nichts als ein Kultus, ein ewiger Kniefall für dich, Miß Olivia. Warum hast du mir das getan? Wo ich doch jenes glückliche Lachen hatte, das in mir Tribünen und Automobile, Fellachen und Ladies, Sphynxe und Statistenbäuche, Kamele und Wiener Kaffees tanzen ließ.

Warum mußtest du sagen, daß ich jenem braunen, o-beinigen Baritonisten ähnlich sehe! Weißt du denn nicht, wie eitel ich bin? Mußt du mich täglich zerschmettern? Das erstemal, als wir uns in Luzern auf der Reunion im Hotel National sahen und ich dich bebend, wie kein Kaiser vor einem Staatsstreich, zum Twostep aufforderte . . . schweige, Mensch! Unsäglicher Schlemihl. Alles um dich siegt.

Nur du bist dumpf und zitterst vor jedem bißchen Leben, das du großartig das äußere nennst, und das dich, wenn du sicher bist, so seltsam gleichgültig läßt. Jeder Kellner unterjocht dich, jede Dirne blamiert dich.

Apropos, peinige nur dein Herz. In einem Münchener Weinlokal, hat nicht ein Herr aus Magdeburg, ein Statistiker des jährlichen Niederschlages, ein Wetterprophet, ein Kerl wie Weißbier, die süße Erika, die du wie ein Legendenwesen behandeltest, von deiner Seite gerissen?

Womit? Gott, ich muß zu meiner Schande gestehen, ich war die bessere Wurzen. —Womit? Mit welchem Heroentum? Er bestellte bei der Musik das Lied „Zeppelin kommt nach Berlin“, schlug mit den Fäusten den Takt, sprühte hinter seinem Zwicker, war eine durchwärmte, anschmelzende Büste von Vertraulichkeit und lustigem Wohlwollen . . . und hin war alles.”

Franz Werfel (10 september 1890 – 26 augustus 1945)

De Poolse schrijver Paweł Huelle werd geboren op 10 september 1957 in Gdańsk. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Pawel Huelle op dit blog.

Uit: Cold Sea Tales (Vertaald door Antonia Lloyd-Jones)

“Cyrankiewicz took far longer to burn than Gomułka, maybe because his pictures were on worse paper. At home in the evenings it was the only thing people talked about: how the workers had sung the Internationale before the Gdansk committee, how they had been shot at in Gdynia, how those arrested had been tortured, how those killed had been buried on the quiet with the help of secret agents, how the Soviet warships were anchored off our city, and how on television the new Party secretary was promising the whole nation peace, prosperity and justice.
It was all running through my memory like a long forgotten black-and-white film from childhood. Now, as the crowd of sweaty people poured from the train onto the platform and headed in the hot August sun towards the shipyard gates, it was hard to imagine anyone wanting to shoot at this colourful motley of locals, tourists and holidaymakers, and certainly not in daylight in full view of the foreign journalists’ cameras. Apart from the obvious advantage of summer over winter there was another, much more profound difference. This time the workers had shut themselves inside the shipyard rather than coming out onto the streets, and it was the street that was coming to them, bringing food, money and information all the time. At the shipyard gates, alongside bouquets of flowers and a Polish flag someone had hung a portrait of the Pope. The communiqués read over a loudspeaker sounded like a litany: factories all over Poland were joining the strike literally by the hour. The plaster Lenin in the shipyard conference hall was having to watch patiently as the demand was formulated: yes, we want a pay rise, but more than that we want to have our own, completely independent trade unions.
 “So far it’s like a picnic,” I heard Fredek’s voice behind me, “but I wonder how it’ll end?”

Paweł Huelle (Gdańsk, 10 september 1957)

De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Oliver op dit blog.

De reis

Op zekere dag

wist je eindelijk wat je te doen stond

en je begon aan je reis

hoewel allerlei stemmen in en rondom je

je ervan probeerden te weerhouden.

Je hele huis beefde op zijn fundamenten.

Herstel toch mijn leven, riep iedere stem.

Maar je liet je niet weerhouden.

Je wist wat je te doen had.

Het was al laat toen je op weg ging.

Een wilde nacht met afgebroken takken

die je weg versperden. En overal stenen. 

En langzaam aan, naarmate je de stemmen achter je liet

begonnen de sterren te schijnen

door de dikke slierten wolken heen.

Toen hoorde je een nieuwe stem.

En heel geleidelijk naarmate je dieper en dieper

je eigen binnenland introk

wist je dat het jouw stem was.

Vastbesloten als je was

om het enige te doen wat jij doen kunt:

het enige leven te redden

dat alleen jij kunt redden! 

Vertaald door E.Verrijt

Praying

It doesn’t have to be

The blue iris, it could be

Weeds in a vacant lot, or a few

Small stones, just

Pay attention, then patch

A few words together and don’t try

To make them elaborate, this isn’t

A contest but the doorway

Into thanks, and a silence in which

Another voice may speak.

 Mary Oliver (Maple Heights, 10 september 1935)

Oom Krisjan

naast het paard waarop
hij wedde sprak hij
met de walm van kokolampu
in zijn adem
over Topibo
nu onterfd
geschonken aan imperialisten
zijn geest was reeds eerder
als exportprodukt geladen
in ijzergebuikte reuzen
zijn bezit - voorzover hij
mocht bezitten - werd versmolten
tot vliegtuigen voor Vietnam
zijn handen betekenden arbeid
voor hen
zijn hart bauxiet
zijn teelballen alluinaarde
geen aanklacht was het
slechts weemoed
en ik sloop weg

Eddy Pinas (Paramaribo, 10 september 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e september eveneens mijn blog van 10 september 2011 deel 2.

10-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, essayist en germanist C. O, Jellema werd geboren op 9 september 1936 in Groningen. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor C. O. Jellema op dit blog.

Zomernacht

Doe nu eens even die gedachten dicht van je.
Denk nu eens liever niet na over morgen.
Kijk niet steeds weer die bosrand van gisteren
na. Bramenplukker die je bent zoals vroeger
maar nu. Maak even geen onderscheid tussen
een wie en hoezo en de kans op anders.

Doe in je hoofd uit de lamp, hoor wat er is,
ademt en ritselt, kwaakt in de kikkers.
Leef met je lichaam van nachtwind de koelte.
Geeuw je een gat in het hart en proef het
zo rood als het sap van de bramen. Wees langzaam
door vogels gezonden het wordende licht.

De verborgen wegen zijn het mooist

(H.N.Werkman)

De wegen waarlangs de gedachten komen
met het beeld dat je draagt van jezelf in de dingen,
de wegen waarlangs het herinnerde opdaagt,
waarlangs je herkent wie er niet meer zijn;
de wegen waarlangs de uren voorbijgaan,
die van niemand de uren, je werkt aan de wens
wat uit woorden te maken, in de slaap van de woorden
ontwaak je: zo heet het geluk;

de wegen waarlangs je nog 's winters het koolzaad
ziet bloeien, de bijen hoort gonzen, de zon
op je huid voelt, een lentedag leeftocht -
in het blijvend verbeelde ben je hier;

de wegen waarlangs je de wereld ontvluchten kunt
met je wetende hand op het witte papier,
je raadt wat er staat, maar hoe het te maken
dat het er staan zal, zelf zo ver te komen

daarginds waar het waar is, naar het woord: dat in 't hart
der kunstvaardigen wijsheid gelegd werd te maken
alles in opdracht -

kijk, mooi hoe een weg in zijn bocht wordt verborgen,
dan ruik in de berm van vers maaigras de geur.

Thomas, genaamd Didymus

4. 

Dit is ons brood. Die dood. Daarvan bestaan.

Neem. Eet. Van dag tot dag. Wat ik vergat

wanneer je naast me lag. Beeldspraak is dat.

Ik droeg je immers en je blijft voortaan

als ik het gras opschrijf, schaduw bewaar

voor lettergrepen. Ieder ding bevat

een woord voor taal. Je ging wel maar ik had

verdwijning al tot voorraad opgespaard:

herinnering, je bent er weer, een late

namiddag en de zon schijnt, het is zomer,

de blaren leggen schaduw op het gras -

ik slaap nog net niet, denk, er vallen gaten -

dan lichaamloos door beelden weggenomen:

die eeuwigheid duurt voort in wat ooit was.

C. O. Jellema (9 september 1936 – 19 maart 2003)

De Russische schrijver Leo Tolstoj werd geboren op 9 september 1828 op het landgoed Jasnaja Poljana, in de buurt van Toela. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Tolstoj op dit blog.

Uit: Oorlog en vrede (Vertaald door Peter Zeeman en Dieuwke Papma)

“De salon van Anna Pavlovna begon zich zoetjesaan te vullen. De hoge adel van Petersburg arriveerde, qua leeftijd en karakter totaal verschillende mensen, maar eender wat betreft het milieu waarin ze allen verkeerden: graaf Z., een diplomaat, arriveerde, behangen met sterren en ridderorden van alle buitenlandse hoven, evenals vorstin L., een verwelkte schoonheid, echtgenote van een ambassadeur; een afgetakelde generaal kwam kreunend binnen, stommelend met zijn sabel; de dochter van vorst Vasili, de beeldschone Hélène, kwam haar vader ophalen om samen met hem naar het feest van de Engelse gezant te gaan. Ze droeg een baljurk met het monogram van de keizerin. Ook de jonge, kleine vorstin Bolkonskaja, die gold als de verleidelijkste vrouw van Petersburg, arriveerde; ze was vorige winter getrouwd, meed nu vanwege haar zwangerschap het drukke uitgaansleven, maar ging nog wel naar bescheiden avondjes.
‘Heeft u mijn tantetje nog nooit ontmoet?’ of ‘Heeft u al eens kennis gemaakt met mijn tantetje?’ vroeg Anna Pavlovna de binnenkomende genodigden, die ze vervolgens bloedserieus meenam naar een klein oud besje dat, met linten hoog in het haar, vanuit een ander vertrek was opgedoken zodra de eerste gasten waren verschenen. Anna Pavlovna noemde hen bij hun naam terwijl ze haar blik langzaam van de bezoeker naar het tantetje liet glijden en verwijderde zich dan. Alle gasten verrichtten dat begroetingsritueel voor het tantetje dat bij niemand bekend was, voor wie niemand zich interesseerde en aan wie niemand behoefte had. Weemoedig, plechtig en begripvol zag Anna Pavlovna goedkeurend toe op hun begroetingen. Het tantetje gaf iedereen in steeds dezelfde bewoordingen iets te verstaan over zijn of haar gezondheid, over haar eigen gezondheid en over de gezondheid van Hare Majesteit, met wie het nu godzijdank beter ging. Allen die op haar toegetreden waren en uit beleefdheid niet lieten merken dat ze haast hadden, gingen met het opgeluchte gevoel zich van een zware plichtpleging te hebben gekweten bij het oudje vandaan om de hele avond niet meer, maar dan ook niet één keer, in haar buurt te komen.”

Leo Tolstoj (9 september 1828 – 20 november 1910)

Tolstoj in zijn studeerkamer door Ilya  Repin, 1891

De Vlaamse dichter en componist Gentil Theodoor Antheunis werd geboren te Oudenaarde op 9 september 1840. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gentil Th. Antheunis op dit blog.

Serenade

Naar de muziek van Franz Schubert

Smeekend zacht, als liefdebeden,

Dringt tot u mijn zang;

't Woud is stil, kom naar beneden,

Liefste, wees niet bang.

Slanke boomen heimlijk fluistren

In den maneschijn;

Geen bespieder staat te luistren;

Kom, o liefste mijn!

't Zoet gefluit der nachtegalen,

Liefste, hoort-gij 't niet?

Kan uw hart nog langer dralen

Bij dit smachtend lied?

't Voegt zich streelend bij mijn zangen,

't Klaagt van liefdepijn;

't Zingt van hoop en heet verlangen;

Kom, o liefste mijn!

Ach! hoe kunt-gij langer wachten,

Onverbidlijk zijn?

Kom, en stil mijn liefdeklachten,

Liefste, kom, wees mijn!

Ja! kom, wees mijn.

Gentil Th. Antheunis (9 september 1840 – 5 augustus 1907)

De Vlaamse schrijver, dichter en journalist Gaston Cyriel Durnez werd geboren in Wervik op 9 september 1928. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gaston Durnez op dit blog.

Mei

Als de koe koekt in de bomen
En de nachte gaalt weer blij,
Is de lente weer gekomen,
Is het weer eens mei in mij.

Als de wiele weer gaat walen,
Als de tor weer vrolijk telt,
Vrij ik weer op grote schaal en
Vaart de ooie boven 't veld.

Alle goud vinkt, elke mé relt,
Elke mei kevert weer fit.
Eén nochtans die nu niet meetelt,
Is de kie dit somber vit.

Gaston Durnez (Wervik, 9 september 1928)

De Italiaanse dichter en schrijver Cesare Pavese werd geboren in Santo Stefano Belbo op 9 september 1908. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Cesare Pavese op dit blog.

Death will Come with your Eyes

Death will come with your eyes—
this death that accompanies us
from morning till night, sleepless,
deaf, like an old regret
or a stupid vice. Your eyes
will be a useless word,
a muted cry, a silence.
As you see them each morning
when alone you lean over
the mirror. O cherished hope,
that day we too shall know
that you are life and nothing.

For everyone death has a look.
Death will come with your eyes.
It will be like terminating a vice,
as seen in the mirror
a dead face re-emerging,
like listening to closed lips.
We'll go down the abyss in silence.

Cesare Pavese (9 september 1908 – 27 augustus 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e september ook mijn blog van 9 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

09-09-2013 om 21:10 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Clemens Brentano werd geboren op 8 september 1778 in Ehrenbreitstein. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Clemens Brentano op dit blog.

An dem Feuer saß das Kind

An dem Feuer saß das Kind,

  Amor, Amor,

  Und war blind;

Mit dem kleinen Flügel fächelt

In die Flamme er und lächelt,

Fächle, lächle, schlaues Kind!

Ach, der Flügel brennt dem Kind,

  Amor, Amor

  Läuft geschwind!

»O, wie mich die Glut durchpeinet!«

Flügelschlagend laut er weinet,

In der Hirtin Schoß entrinnt

Hülfeschreind das schlaue Kind.