De Nederlandse schrijver Anton Haakman werd geboren op 7 september 1933 in Bussum. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Anton Haakman op dit blog.

Uit: Herfsttaferelen

“Het seizoen is geopend. Sint Maarten hebben we gehad, Sint Nicolaas werpt dreigend zijn schaduw vooruit, en dan krijgen we ook nog het kerstfeest en Oud en Nieuw, dagen van Jamin en wild en gevogelte en bezinning.

Het jachtseizoen is open. De man die in de altijd gure Sint Maartensavond eerst bijna onhoorbaar gezang heeft gehoord en ver weg wiebelende lichtjes heeft gezien, betreedt een huiskamer vol kinderen en hoort het kraken onder zijn lompe, nu al winterse laarzen. Met een schok komt hij tot het besef dat hij op een kinderziel trapt. Pepernoten zijn het die daar kraken - nu al, en een koetjesreep, een bounty. Want de kinderen hebben op kranten op de vloer tableau gemaakt, na de grote jacht op snoep.

Tableau: gerangschikte groep van het op een jachtpartij geschoten wild. Tableau maken, het is altijd een schilderachtige gebeurtenis geweest waarvan het resultaat doorgaans niet werd geschilderd en ook niet noodzakelijk hoeft te worden gefotografeerd.

Het schouwspel heeft iets van een tableau vivant: een groep mensen beeldt, onbeweeglijk als een wassenbeeldengroep, een historisch tafereel uit. Napoleon zet zichzelf de keizerskroon op het hoofd. Yje Wijkstra schiet vier veldwachters neer; roerloos, en toch niet voor de eeuwigheid bedoeld. Wanneer het doek valt maken de spelers snel een paar kniebuigingen om uit hun verstijving te geraken.

Het tableau is een ongeschilderd stilleven, en tegelijk een groepsfoto waar geen camera aan te pas komt. Nature morte, tableau vivant. Leven en dood te zamen niet-vereeuwigd. Herfst. “

Anton Haakman (Bussum, 7 september 1933)

De Engelse dichteres en schrijfster Edith Sitwell werd geboren op 7 september 1887 in Scarborough. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Edith Sitwell op dit blog.

Scotch Rhapsody

Do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day! '
Said the huntsman, playing on his old bagpipe,
Boring to death the pheasant and the snipe —
Boring the ptarmigan and grouse for fun —
Boring them worse than a nine-bore gun.
Till the flaxen leaves where the prunes are ripe,
Heard the tartan wind a-droning in the pipe,
And they heard Macpherson say:
'Where do the waves go? What hotels
Hide their bustles and their gay ombrelles?
And would there be room? —

Would there be room?
Would there be room
for
me?

There is a hotel at Ostend
Cold as the wind, without an end,
Haunted by ghostly poor relations
Of Bostonian conversations
(Like bagpipes rotting through the walls.)
And there the pearl-ropes fall like shawls
With a noise like marine waterfalls.
And 'Another little drink wouldn't do us any harm! '
Pierces through the Sabbatical calm.
And that is the place for me!
So do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day —
Or you'll never go to heaven, Gordon Macpherson,
And speaking purely as a private person

That is the place
— that is the place
— that is the
place
for
me!

Edith Sitwell (7 september 1887 - 9 december 1964)

In 1928

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Bilderdijk werd geboren op 7 september 1756 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Willem Bilderdijk op dit blog.

Oranje

Vlecht Oranje om de hoed!
Holland rijst met nieuwe moed
Uit de schoot der waat'ren!
Huppel vrolijk in het rond!
Daver Hollands vruchtbre grond!
Laat de vreugde schaat'ren!

Holland grijpt de wapens aan,
Om de vijand af te slaan;
Plant de leger vanen,
En het uitgetogen zwaard
Zal de fiere Leeuwstandaard
't Spoor der zege banen.

Holland blinkt in 't krijgsgeweer;
Holland vlamt op krijgsmans eer;
't Zal zijn haard bevrijden.
En de God, die wond'ren doet,
Zegent aller brave moed:
Hij zal met ons strijden.

De rozen

Ik heb ze zien bloeien
Bij ’t ochtendontgloeien;
Nu hangen de bladen en storten in ’t stof
Tot speeltuig der stormen,
Tot aas van de wormen,
Tot schaamte van d’op haar zo pralende Hof.

Toen zogen haar knopjens
De lavende dropjens,
Tot parels geronnen uit hemelse dauw;
Nu missen zij kleuren,
En spreiden geen geuren,
Eer de avond de velden nog wikkelt in ’t grauw.

Zo zag ik geslachten,
Zo schoonheid en krachten
Ontluiken en bloeien, maar luttel bestaan,
Zo lach en verblijden
In jammer en lijden
Voor ’t schemerend Westen des levens vergaan.

Zo ’t zingen en springen
Voor ’t handenverwringen
Verwisseld in min dan een vluchtige wenk.
’t Zijn alles slechts bloemen
Waarop wij hier roemen,
t Is alles een dauwdrop, een morgengeschenk.

De luister der ogen
Met nevels betogen,
Ja, zenuw- en voeding- en spierkracht verkwijnt.
Ook oordeel en reden
Bezwijkt met de leden,
En ’t leven verwaassemt, vervliegt, en verdwijnt.

Willem Bilderdijk (7 september 1756 – 18 december 1831)

De Duits – Israëlische dichteres en schrijfster Jenny Aloni (eig. Jenny Rosenbaum werd geboren op 7 september 1917 in Paderborn. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Jenny Aloni op dit blog.

Uit: Jenny Aloni – Heinrich Böll. Briefwechsel

“Gane Jehuda, den 25.5.1960

Lieber Herr Böll,

gerade gestern schrieb ich Ihnen und bat Sie, die Manuskripte vor  Ihrer Irlandreise an Frl. Zander zu senden, denn, um die Wahrheit zu gestehen, ich hatte die Hoffnung aufgegeben, je von Ihnen zu hören, und es war mir unangenehm, aufdringlich zu scheinen.

Auch dachte ich nicht, dass Sie in Irland, (Frl. Zander schrieb mir von Ihren Reiseplänen) Zeit zum Durchlesen finden würden. Natürlich können Sie die verschiedenen Sachen noch bei sich behalten. Für Ihre Bemühungen um mich danke ich Ihnen sehr. Ich schreibe jetzt an einer Erzählung, soweit die Hitze hier, unter der ich immer sehr leide, es mir ermöglicht. Ich hoffe, Sie sind nun ganz wieder gesund. Frl. Zander sandte mir Ihr „irisches Tagebuch“. Es hat mir gefallen, aber nicht so gut wie die Erzählungen, welche Sie mir in Köln gaben und „Wo warst du, Adam“. (Das ist leider vorläufig alles, was ich von Ihnen kenne.) Vielleicht deshalb

weil man aus den beiden letzten das aufwühlende Erleben herausspürt. Ich könnte mir denken, dass das „I. T.“ guten Erfolg hat, weil es sich so glatt dahinliest (manchmal für mein Empfinden, vielleicht ist diese Kritik unberechtigt, zu glatt, zu poliert) und keinerlei Ansprüche an den Leser stellt. Es erinnert mich an manche Bücher über Israel, die (zum Teil mit viel weniger schriftstellerischem Können geschrieben) das gleiche kritiklose Wohlwollen

enthalten, welches in einer Reisebeschreibung mir genau so gefährlich scheint wie jene andere von Ihnen mit Recht verurteilte Einstellung, die alles mit zuhause vergleicht und das Zuhause über alles schätzt. Übrigens sprach ich vor kurzem mit dem Lektor eines hiesigen Verlages, der, so glaube ich, im allgemeinen nicht sehr Deutschen freundlich eingestellt ist. Er hält Ihre Bücher für sehr interessant. Darf ich etwas ganz Offenes schreiben? Einen Wunsch für Sie, zu dem ich im Grunde keine Berechtigung habe? Ich tue es und hoffe, Sie verstehen es so gut und so ehrlich wie es gemeint ist.”

Jenny Aloni (7 september 1917 – 30 september 1993)

Cover

De Oostenrijkse dichter en schrijver Michael Guttenbrunner werd geboren op 7 september 1919 in Altenhofen. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Guttenbrunner op dit blog.

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht.
Ein Baum hat Weisheit, Wohlgestalt, Geschlecht.
Er, überlebend unseren Bestand,
sei frisch, fromm, fröhlich, frei genannt.
Wenn dann der Baum noch gar ein Wunschbaum ist
und du deutschstämmig und in Ordnung bist,
dann siehst du schon, wie es gemeint sein kann:
Hier schaut dich mütterlich der Vater an.
Ein Baum bewährt es, kahl und winkelrecht:
Er trägt das untermenschliche Geschlecht.
Er, sichernd unsern völkischen Bestand,
sei so als Denkmal anerkannt.

Michael Guttenbrunner (7 september 1919 – 12 mei 2004)

De Amerikaanse schrijfster Margaret Landon werd geboren op 7 september 1903 in Somers, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Margaret Landon op dit blog.

Uit: Anna et le roi  (Vertaald door Germaine Tonnac-Villeneuve en Eléonore Mazel)  

“Bangkok, 1862
Le Chow Phya, le plus moderne des bateaux à vapeur faisant la navette entre Singapour et Bangkok, jetait l'ancre devant la barre, à l'embouchure du fleuve dont il portait le nom. Penchés sur le bastingage, les artistes d'un cirque s'efforçaient d'apercevoir ce pays dont le souverain avait prié leur troupe de venir distraire sa vaste famille. Les chiens savants aboyaient et montraient les dents à ceux du capitaine George Orton ; mais Jip et Trumpet, hautains, ne leur témoignaient que mépris.
Une jeune Anglaise, mince et gracieuse, se tenait à l'écart de ce groupe bruyant et rieur. Elle portait une modeste robe couleur lavande à manches longues et à col montant. Des boucles brunes encadraient son joli visage, dont le nez trop grand n'atténuait pas le charme. Ses yeux sombres étaient fixés sur la ligne de terre, à l'horizon. Debout, presque immobile, elle jouait avec un curieux bijou épingle sur sa poitrine : une broche en or faite de deux griffes de tigre. Une chienne terre-neuve était assise à côté d'elle, paisible. Les chiens de cirque s'approchèrent, la flairèrent et aboyèrent, mais elle ne leur rendit pas la politesse. Calme et digne, elle ne se laissait point séduire par les familiarités d'inconnus. Elle contemplait le visage de sa maîtresse qui regardait, au-delà des flots, le lointain rivage.”

Margaret Landon (7 september 1903 – 4 december 1993)

Jody Forster en Yun-Fat Chow in de film “Anna and the King uit 1999

De Amerikaanse schrijver Henry Morton Robinsonwerd op 7 September 1898 in Boston, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Henry Morton Robinson op dit blog.

Uit: The Cardinal

“Neri hostesses, inevitably titled, mingled with wives and daughters of ambassadors to the Vatican. Invited musicians entertained the company after dinner. Because Romans “love a voice” Stephen heard a great many arias in the best bel canto manner that spring. He was surprised to discover that not all Italian women were brunettes; frequently he encountered blondes, exquisitely pink and gold in colouring. To sit beside some gorgeous woman in décolletage while a soprano poured forth Isolde’s passion was something of a trial to Stephen. He mentioned it to Roberto, and Braggiotti’s answer was “sensible” in both the English and French meaning of the word.

“Bothers you, does it? Well, my friend, one of the advantages of clerical life in Rome is the immunity you develop to malaria—and beautiful women.”

Stephen found himself particularly at home in the Palazzo Lontana, a baroque seventeenth-century structure on the Corso. Its convex façade of pinkish-yellow travertine made the palazzo resemble a private Coliseum. One entered the palace by a side gate opening into a walled courtyard, then took a modern elevator to the piano nobile, and walked through a series of coldly superb chambers—each a museum of murals, marbles, and tapestries—to the warmer but equally spacious salon of the Princess Lontana. The Princess, born Loretta Kenney of Steubenville, Ohio, had brought to her titled husband (one of the four chamberlains a numeri to the Pope) several millions of anthracite money, a head of natural red hair that forty years had not faded, and a talent for collecting cosmopolitans.”

Henry Morton Robinson (7 september 1898 – 13 januari 1961)

Scene uit de film „The Cardinal“ van Otto Preminger uit 1963

07-09-2013 om 20:49 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Christopher Brookmyre werd geboren op 6 september 1968 in Glasgow. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Christopher Brookmyre op dit blog.

Uit: Bedlam

„This is not the end of the world, Ross told himself.

He closed his eyes as a low hum began to sound around him, heralding the commencement of the scan. The effect was more white-out than black-out, the reflective tiles filling the room with greater light than the fine membranes of his eyelids could possibly block.

He should look upon all of it as a new start; several new starts, in fact. Yes: multiple, simultaneous, unforeseen, unwanted and utterly unappealing new beginnings. Welcome to your future.

As he lay on the slab he conducted a quick audit of all the things that had gone wrong in the couple of hours since he’d stepped off his morning bus into a squall of Scottish rain and a lungful of diesel fumes on his way to work. He concluded that it wasn’t a brain scan he needed: it was a brain transplant. Nonetheless, as the scan-heads zipped and buzzed above him, for the briefest moment he enjoyed a sense of his mind being completely empty, an awareness of a fleeting disconnection from his thoughts, as though they were a vinyl record from which the needle had been temporarily raised.

‘Hey Solderburn, are we clear?’ he asked, keeping his eyes closed just in case.

There was no reply. Then he recalled the capricious ruler of the Research and Development Lab telling him to bang on the door if there was a problem, so he deduced there was no internal monitoring.

He opened his eyes and sat up. It was only a moment after he had done so that he realised the tracks and scan-heads were no longer there. He did a double-take, wondering if the whole framework had been automatically withdrawn into some hidden wall-recess: it was the kind of pointless feature Solderburn was known to spend weeks implementing, even though it was of no intrinsic value.”

Christopher Brookmyre (Glasgow, 6 september 1968)

De Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan werd geboren in Chicago op 6 september 1962. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Jennifer Egan op dit blog.

Uit: Bezoek van de knokploeg (Vertaald door Ton Heuvelmans)

“Het begon op de gebruikelijke manier, in het toilet van het Lassimo Hotel. Sasha stond voor de spiegel haar gele oogschaduw bij te werken, toen ze naast de wastafel een tas op de vloer zag staan, die het eigendom moest zijn van de vrouw die ze vaag kon horen plassen door de kluisachtige deur van een wc-hokje. Nauwelijks zichtbaar aan de rand van de tas bevond zich een portemonnee van lichtgroen leer. Achteraf begreep Sasha dat het blinde vertrouwen van de plassende vrouw haar ertoe had aangezet: We leven in een stad waar de mensen als ze de kans krijgen stelen als raven, maar jij laat je spullen open en bloot slingeren, en verwacht dat alles er nog ligt als je terugkomt? Ze kreeg zin de vrouw een lesje te leren. Maar die wens diende slechts als camouflage voor het diepere gevoel dat Sasha nooit verliet: die dikke, zachte portemonnee die zich aan haar aanbood – het leek zo saai, zo ontzettend alledaags en burgerlijk om hem daar te laten zitten in plaats van haar kans te grijpen, de uitdaging aan te nemen, de sprong in het diepe te wagen, ermee vandoor te gaan, alle voorzichtigheid overboord te gooien, gevaarlijk te leven (‘Ik snap het,’ zei Coz, haar psychotherapeut), en dat kutding gewoon te pakken.
‘Te stelen, bedoel je.’
Hij probeerde Sasha dat woord te laten gebruiken, wat in het geval van een portemonnee moeilijker te omzeilen was dan bij een heleboel andere dingen die ze had gejat het afgelopen jaar, waarin haar conditie (zoals Coz het noemde) begon te verergeren: vijf sleutelbossen, veertien zonnebrillen, een gestreepte kindersjaal, een verrekijker, een zakmes, achtentwintig stukken zeep en vijfentachtig pennen, variërend van goedkope balpennen die ze gebruikte om creditnota’s te tekenen, tot een auberginekleurige Visconti.”

Jennifer Egan (Chicago, 6 september 1962)

De Nederlandse dichter en schrijver Aart G. Broek werd op 6 september 1954 geboren in Maasland. Zie ook alle tags voor Aart G. Broek op dit blog.

Een eiland verzonken

Je gleed geruisloos langs de cactuszuilen de nacht in.
Naalden scheurden flarden uit ons leven, die terstond
verdroogden in de zilte wind. Verpulverd tot poeder
verwaaiden de herinneringen door de mondi, achter je
aan naar zee, over het korzelige diabaas op de kust,
waar ik heldhaftig de wacht hield en jij mij toch genadeloos
ontglipte. Maar ons gedeelde verleden zou mij niet
ontsnappen! Naar zee. Smalend schoot het ontzielde stof
langs m’n lijf en m’n woest malende handen, schuurde
sarrend over m’n oogleden. En ja! Ja! De tranen verraadden
dat niet alle verstreken belevingen over de kolkende golven
van de noordkust in het schuim verdwenen.
Even nog niet.

Dan, rap druppelend, vlieden ze toch en laten me alleen
nog een onzichtbare horizon, die ik pas in de ochtend
-wanneer de passaat slechts zout aandraagt- zal opsnuiven.

Aart G. Broek (Maasland, 6 september 1954)

De Amerikaanse schrijfster Alice Sebold op 6 september 1962 in Madison, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Alice Seebold op dit blog.

Uit: De wijde hemel (Vertaald door Molly van Gelder)

“Op het bureau van mijn vader stond een sneeuwbol met daarin een pinguïn met een rood-wit gestreept dasje om. Toen ik nog klein was, trok mijn vader me op schoot en pakte de sneeuwbol. Hij draaide hem om, zodat alle sneeuw zich aan één kant verzamelde, en draaide hem dan snel weer terug. Samen keken we naar de sneeuw. die zachtjes om de pinguïn heen naar beneden dwarrelde. Die pinguïn was daar erg alleen, vond ik. Ik had met hem te doen. Toen ik dat tegen mijn vader zei, antwoordde hij: "Maak je geen zorgen, Suzie, hij heeft een mooi leven. Hij zit gevangen in een volmaakte wereld."

(…)

"Nu ben ik op de plek die ik de wijde, wijde hemel noem, omdat daar mijn eenvoudigste wensen vervuld worden, maar ook de nederigste en meest verhevene. Mijn grootvader heeft daar een woord voor: Luxe. Maar wat ik het liefst wilde, kreeg ik niet: Dat meneer Harvey dood was en dat ik nog leefde. De hemel was niet volmaakt. Maar ik raakte ervan overtuigd dat als ik maar goed oplette en veel verlangde, ik de levens van mijn dierbare op aarde zou kunnen veranderen."

Alice Sebold (Madison, 6 september 1962)

De Frans – Amerikaanse schrijver Julien Green werd geboren op 6 september 1900 in Parijs. Zie ook ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Julien Green op dit blog.

Uit: Frère François

“Aux moqueries et aux insultes des Assisiates succédait peu à peu un respect proche de l'admiration quand les mendiants de François demandaient humblement à manger et chantaient joyeusement les louanges du Seigneur. Cet incompréhensible bonheur, on le leur enviait et il leur faisait des adeptes. Des conversions inattendues se multipliaient parmi les riches et les savants comme parmi les moins favorisés. Ils savaient pourtant ce qui les attendait. Qui n'était au courant de la vie mortifiée des Poverelli ? Renoncer à toutes les gourmandises de la chair, aux délices du confort, à la volupté, avoir faim, avoir froid et prier, prier, prier, tel était le coût de cette béatitude. Il ne paraissait pas trop élevé. Aujourd'hui encore, on se demande par quel miracle intérieur se recrutaient ces âmes données à Dieu.
La présence de François y était pour beaucoup. Ce malade perpétuel n'en exultait pas moins et communiquait à tous cette paix du cœur unique et surtout cet amour des frères les uns pour les autres. Enfants de Dieu, ils avaient conquis la liberté de ceux que le monde ne peut plus séduire et qui jouissent de ne plus rien posséder. Quelle légèreté cela donnait, mais aussi quelles épreuves... Car enfin, le corps était toujours là avec ses convoitises maîtrisées. « L'ennemi, disait François, c'est le corps. » A cause de cela, il devait souffrir.
« Le corps, c'est le diable », disaient les prédicateurs cathares dont la pureté de mœurs étonnait saint Bernard lui-même. Et, bien avant eux, dans cet Orient mystérieux où l'ombre et la lumière se mêlaient, la chair était assimilée au mal.”

Julien Green (6 september 1900 - 13 augustus 1998)

Cover

De Nederlandse schrijfster Jessica Durlacher werd geboren in Amsterdam op 6 september 1961. Zie ook mijn blog van 6 september 2010 en eveneens alle tags voor Jessica Durlacher op dit blog.

Uit: Der Sohn (Vertaald door Hanni Ehlers)

“Wenn ich an meine Familie denke, sehe ich auch heute noch immer diesen einen Abend vor mir. Wir waren alle zusammenkommen, weil Mitchs Abreise nach Berkeley bevorstand. Nicht, dass wir so viele gewesen wären. Zu siebt waren wir vollzählig – Tote und nie Geborene nicht mitgerechnet. Unser Sohn ging für ein Jahr nach Amerika, um Filmwissenschaft zu studieren und Fußball zu spielen. Und

mein Vater machte Kohlrouladen mit Kümmel.

Das ist kein Gericht, über das man die Nase rümpfen sollte. Mein Vater bereitete Kohlrouladen mit Kümmel nur bei ganz besonderen Anlässen zu.

Im Haus meiner Eltern riecht es nach einer Zeit lange vor unserer Geburt, einem früheren Leben, denke ich, als wir hereinkommen. Wenn mein Vater das Essen zubereitet, wird das Kochen zu einer höchst bedeutsamen Angelegenheit. Dann ist niemand willkommen im Operationssaal, der normalerweise Küche heißt. Nicht einmal Jacob, mein Mann, der große Film- und Fernsehproduzent, an dessen starken Geschichten mein Vater sonst so viel Freude hat. Vielleicht gerade Jacob nicht. Mein Vater wetteifert zwar gern mit ihm und versucht, seine Berichte aus der Welt zu überbieten,

aber jetzt würde ihn das nur ablenken. Mein Vater nimmt keine Aufgabe im Leben auf die leichte Schulter, die Zubereitung von Kohlrouladen schon gar nicht. Kohlrouladen sind heilig. Er bereitet sie nach dem Rezept seiner Mutter zu, die sie wiederum nach dem Rezept ihrer Mutter machte, und die hatte sich ganz nach den Anweisungen ihrer Mutter gerichtet. Das sind keine unverbindlichen Empfehlungen, das sind Gebete, Psalmen, Fleisch gewordene Worte – beziehungsweise in Kohl gewickelte.”.

Jessica Durlacher (Amsterdam, 6 september 1961)

Zie voor nog meer schrijvers van de 6^e september ook mijn blog van 6 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

06-09-2013 om 17:06 geschreven door Romenu  

De Egyptische dichter Ahmed Fouad Negm ontvangt dit jaar de Grote Prins Claus Prijs. Prins Constantijn zal de prijs op 11 december in het Koninklijk Paleis in Amsterdam aan hem uitreiken. Ahmed Fouad Negm werd op 22 mei 1929 in Ash Sharqiyah geboren. Zie ook alle tags voor Ahmed Fouad Negm op dit blog.

What’s wrong with our president?

I never fret, and will always say
A word, for which, I am responsible
That the president is a compassionate man
Constantly, busy working for his people
Busy, gathering their money
Outside, in Switzerland, saving it for us
In secret bank accounts
Poor guy, looking out for our future
Can’t you see his kindly heart?
In faith and good conscience
He only starves you; so you’d lose the weight
O what a people! In need of a diet
O the ignorance! You talk of “unemployment”
And how condition have become dysfunctional
The man just wants to see you rested
Since when was rest such a burden?
And this talk of the resorts
Why do they call them political prisons?
Why do you have to be so suspicious?
He just wants you to have some fun
With regards to “The Chair]”
It is without a doubt
All our fault!!
Couldn’t we buy him a Taflon Chair?
I swear, you mistreated the poor man
He wasted his life away, and for what?
Even your food, he eats it for you!
Devouring all that’s in his way
After all this, what’s wrong with our president?

Vertaald door Walaa Quisay

Ahmed Fouad Negm (Ash Sharqiyah, 22 mei 1929)

06-09-2013 om 08:47 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Marcel Möring werd geboren in Enschede op 5 september 1957. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en alle tags voor Marcel Möring op dit blog.

Uit: Louteringsberg.

“Becky was vijf toen we hier kwamen wonen. Het liep tegen het einde van de jaren tachtig en hoewel onze verhuizing naar een afgelegen huis op een heuvel te midden van uitgestrekte bossen het begin van iets nieuws betekende, was het tegelijkertijd een afsluiting.
Het huis had bijna tien jaar leeggestaan. Tijdens de bezichtiging had de makelaar, een kettingrokende vvd’er in blazer en grijze flanellen pantalon, ons druipend van scepsis rondgeleid in wat een halve ruïne leek. Op het dak lagen zeilen tegen het inregenen, er waren deuren weg, de trap was een wrak en overal hing de gronderige geur van schimmel en nat hout. We volgden de makelaar door de vertrekken, helemaal naar boven, waar het middengedeelte van de kap op de vloer van de zolder was gestort en de lichtblauwe lentelucht door de kieren van de dekzeilen zichtbaar was.
‘Van wie is het?’ vroeg ik, toen we weer beneden waren, in wat ooit een salon moest zijn geweest, maar door de laatste eigenaar blijkbaar als bibliotheek was gebruikt.
‘Een Amerikaan,’ zei de makelaar met tegenzin.
Ik keek hem vragend aan, maar hij leek er niet veel voor te voelen om het onderwerp diepgaander te behandelen.
‘En hij is...?’
‘...terug naar Amerika.’
We liepen naar buiten, waar onze auto’s tegen de bosrand stonden te wachten, zijn groene Jaguar en mijn oude rode Volvo station.
‘De vraagprijs is te hoog,’ zei ik. ‘Ik zal een bod uitbrengen.’ De makelaar meesmuilde.
‘Luister eens,’ zei ik. ‘Voor iemand die hier een aardige courtage aan over kan houden ben je niet erg enthousiast.’

Marcel Möring (Enschede, 5 september 1957)

De Nederlandse schrijver en acteur Herman Koch werd geboren in Arnhem op 5 september 1953. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Herman Koch op dit blog.

Uit: Red ons, Maria Montanelli

“Van die opgefokte menopauzekoppen waar je werkelijk schele hoofdpijn van krijgt als je dat te lang aan moet zien hoe ze in hun dure bontjassen hun eigen weerzinwekkende spiegelbeeld in de etalageruiten lopen te bewonderen, of van die te dikke of juist veel te dunne mannen die daar in hun maatpakken ook een beetje gezellig lopen te winkelen of ze niks beters te doen hebben.
(…)

Verder zijn er zo ongeveer honderdvijftig banketbakkers en delicatessenwinkels. Die laatste zijn het ergst, daar kun je je geen voorstelling van maken als je niet een keer zelf hebt gezien wat daar achter de toonbank staat. Van hun onderbroek tot uit hun stroperige tuitmondjes stinken ze naar de buitenlandse kaassoorten en de fijne vleeswaren.  

(…)

De hele volgende oorlog mag wat mij betreft in onze buurt worden uitgevochten. Soms, als ze op maandag het luchtalarm laten loeien, om te oefenen, dan stel ik me voor dat er plotseling een Spitfire naar beneden komt duiken om die hele duffe en verwende kankerbuurt eens goed onder vuur te nemen, dat ze in paniek alle kanten op spurten, want een beetje gewone drukte en een beetje leven, dat is nou precies waar het aan ontbreekt.'  

Herman Koch (Arnhem, 5 september 1953)

De Belgische schrijver Jos Vandeloo werd geboren op 5 september 1925 in Zonhoven, Belgisch-Limburg. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Jos Vandeloo op dit blog.

Gewoon te sterven

Er lag een man te sterven
gewoon te sterven
onopgemerkt
hij verweerde zich niet
hij was niet bevreesd

heel vreemd
hij liep niet weg
en hij riep niet
alleen maar een quasi glimlach
terwijl hij lag te sterven
een beetje ongerust
wat ze zouden zeggen zo plots
een beetje hulpeloos
om de last die hij nu
ging veroorzaken
hij trachtte met zijn voet
een kuiltje te maken
maar het ging niet
daarom bleefhij liggen
met een versteend excuus
op zijn gezicht

In de trein  

In de trein

vraagt een kind

wat is een koe

en wat is een paard

wat is water en vuur

wat is de lucht

de zon

de dauw en de mist

duizend vragen zijn er

en tienduizend antwoorden

in de trein

denk ik

wat is een kind

één vraag is er

en één antwoord

WONDER  

Jos Vandeloo (Zonhoven, 5 september 1925)

De Nederlandse schrijver en wielrenner Peter Winnen werd geboren op 5 september 1957 in Ysselsteyn. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Peter Winnenn op dit blog.

Uit: Hallucineren in een wolk van opwinding

“Al in 1981 ervoer ik dat een overwinning op Alpe d’Huez heel wat losmaakt bij mensen. Ik was Tourdebutant, een groentje van 23 dat bij de start van zichzelf niet wist of hij een wedstrijd over drie weken aankon. Tot mijn eigen verbazing bereikte ik na twee weken de absolute topvorm, wat culmineerde in een zwaarbevochten zege op de alp. In de pers werd ik tegen mijn zin meteen uitgeroepen tot opvolger van Joop Zoetemelk.

Vakantieherinneringen

Na de Tour werd ik in mijn geboortedorp in een koets rondgereden. Een niet aflatende stroom aan fanmail kwam binnen. Het waren niet alleen maar felicitaties, er zaten aangrijpende brieven tussen. Mensen die ernstig ziek waren, mensen die in existentieel opzicht op een nulpunt waren beland, mensen die met een groot verlies geconfronteerd waren, ze hadden troost gevonden voor de televisie. Het duurde lang voordat ik aan de rol van troostverschaffer gewend raakte.

Van Alpe d’Huez kom je niet meer los. Misschien komt het omdat er sinds 1989 niet meer door een Nederlander is gewonnen, maar nog steeds word ik met grote regelmaat aan de berg herinnerd. Ik blijk onderdeel te zijn van andermans vakantieherinneringen. De huisvader die nog weet hoe de camping heet waar hij zich terugtrok in de kantine om de etappe te bekijken. De moeder met een radiootje aan het oor terwijl de kinderen in het zwembad spartelden. De supporter die ter plekke was op de berg en vraagt of ik me „zijn duwtje” nog herinner. Alpe d’Huez heeft een magie die elke andere beklimming ontbeert.”

Peter Winnen (Ysselsteyn, 5 september 1957)

De Nederlandse schrijfster Margaretha Ferguson werd geboren op 5 september 1920 in Arnhem. Zie ook mijn blog van 5 september 2010. en eveneens alle tags voor Margaretha Ferguson op dit blog.

Uit: Mammie ik ga dood. Aantekeningen uit de Japanse tijd op Java 1942-1945

“Geest is onsterfelijk, ik weet het, ik ben ervan doordrongen, maar het losmaken van de stoffelijke werkelijkheid der dingen gaat heel moeizaam. Ik denk aan de grootvader in Rilke's Dagboek van Malte Laurids Brigge, die over langgestorven mensen spreekt alsof ze nog dagelijks in zijn tegenwoordigheid waren. 'Hun dood negeerde hij als een onbelangrijk incident.' Rilke heeft ook gezegd, Das Leben hat immer Recht'.' Maar het moeilijke is, dit werkelijk te leven. Vecht ik tegen mijn verdriet? Ik weet het niet. Ik voel mij vaak gelukkig in het besef dat ik geheel aanvaarden kan dat het zo zijn moet. En de ogenblikken dat ik mij overgeef aan mijn droefheid zijn misschien geen inzinkingen te noemen.
Maaike voelt zich erg beroerd in haar tweede zwangerschap. Ze kan niets eten zegt ze, en ze kan ook niets doen. Haar jongetje van anderhalf leeft af en toe een hele dag op limonadestroop geloof ik. Als Theo thuis is probeert hij het huishouden een beetje te redden. Maaike kan niets in haar handen houden. Straks zal ik naar haar toegaan en zeggen, ziezo, nu ben ik met mijn eigen werk klaar en kan ik wat voor jou doen. Dan zal ze antwoorden, 0, het is al niet meer nodig, want één van de andere buurvrouwen die niet zo goed weten als ik wat ze aan Maaike hebben en haar alleen zien als het beklagenswaardig schepsel dat ze is en zonder uitpluizerijen gewoon medelijden met haar hebben, zal haar natuurlijk allang aan het helpen zijn. Maaike, dat weet ik toch, is door een moeilijke jeugd lam geslagen in haar groei, bij haar is immers van schuld ook geen sprake.”

Margaretha Ferguson (5 september 1920 - 8 mei 1992)

Cover 

De Oostenrijkse schrijver Franz Carl Heimito von Doderer werd geboren op 5 september 1896 in Weidlingau, Oostenrijk. Zie ook mijn blog van 5 september 2010 en eveneens alle tags voor Heimito von Doderer op dit blog.

Uit: Die Strudlhofstiege

„Es gibt eine Treue, die nichts anderes ist als Habsucht in Bezug auf Qualitäten, Qualitäts-Geiz, der, was er an Besitz-

Titeln hat, an sich halten will. Eine solche Treue von gewisser- maßen nur meritorischer Natur – aber meritum heißt auch das

Verdienst – bildet ein bequemes Stieglein zur Hoffart und man gewöhnt sich daran, gerne da hinauf zu treten wie an einen Fensterplatz im Erker, von wo aus man auf die gewöhnlichen

Straßenpassanten herabblicken kann. Eine solche Treue ist nicht stabil im Gleichgewicht und verdient eigentlich nicht ihren Namen, sie meritiert ihn nicht, eben weil sie nur meritorisch ist, aber sie wird unter Umständen sehr schwer aufgegeben, und wenn diese Umstände als unsichtbare Mauern, die aber gleichwohl den Ausblick verengen, als lange Mauern durch die Jahre den Weg begleiten, dann bleibt es beim gedachten meritum.

Das brachte den Doktor Negria auf, und hier zum Durchbruche zu gelangen – er war durchaus immer ein Durch-Brecher – wurde ihm zum Vorsatz, den er ohne jede kritische Erwägung fest in sich einbaute. Eine fordernde, eine postulierende, eine fuchtelnde Natur, ein Interventionist, Einer, der kurz beiseite zu schieben versuchte, was ihn störte und empört als unerhört empfand, was ihn bremsen wollte.“

Heimito von Doderer (5 september 1896 – 23 december 1966)

Zie voor nog meer schrijvers van de 5e september ook mijn blog van 5 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

05-09-2013 om 19:45 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijfster Helga Ruebsamen is op 4 september 1934 geboren in Batavia, in Nederlands lndië. Zie ook mijn blog van 4 september 2010 en eveneens alle tags voor Helga Ruebsamen op dit blog.

Uit: De Indische kamer

“Zo kregen de dingen een bestaan dat veel langer duurde dan in werkelijkheid en kreeg mijn eigen minieme tropenverleden er hier in Holland nog eens zevenenveertig jaren bij. In de vorm van verhalen vol vuur en duisternis, over dingen die gisteren gebeurd hadden kunnen zijn, als ze al ooit gebeurden.
Aan wat er gisteren en vandaag feitelijk geschiedde, leende mijn moeder haar oor liever niet. Nu en Heden waren er slechts om te verduren. Vroeger en Toen! Toen had men echt geleefd. Ik luisterde er de eerste jaren naar zoals ik als klein kind had geluisterd naar de sprookjes van Andersen en Moeder de Gans.
Mijn moeder begin met: ‘Ik herinner mij’, in plaats van met: ‘Er was eens’, maar verder was er geen verschil, alle verhalen of herinneringen hadden een eigen toon, een kleur, een stemming. Er waren opgetogen en sombere verhalen bij, dramatische en grappige, rooskleurige en zwarte en bittere, zure en giftige ook.
Misschien is het wel jammer dat de foto’s er op een gegeven ogenblik bij zijn gehaald.”

Helga Ruebsamen (Batavia, 4 september 1934)

De Franse schrijver Antonin Artaud werd geboren op 4 september 1896 in Marseille. Zie ook mijn blog van 4 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonin Artaud op dit blog.

Petit poème des poissons de la mer

Je me suis penché sur la mer
Pour communiquer mon message
Aux poissons:
«Voilà ce que je cherche et que je veux savoir.»

Les petits poissons argentés
Du fond des mers sont remontés
Répondre à ce que je voulais.
La réponse des petits poissons était:
«Nous ne pouvons pas vous le dire
Monsieur
PARCE QUE»
Là la mer les a arrêtés.

Alors j’ai écarté la mer
Pour les mieux fixer au visage
Et leur ai redit mon message:
«Vaut-il mieux être que d’obéir?»

Je le leur redis une fois, je leur dis une seconde
Mais j’eus beau crier à la ronde
Ils n’ont pas voulu entendre raison!

Je pris une bouilloire neuve
Excellente pour cette épreuve
Où la mer allait obéir.

Mon coeur fit hamp, mon coeur fit hump
Pendant que j’actionnais la pompe
À eau douce, pour les punir.

Un, qui mit la tête dehors
Me dit: «Les petits poissons sont tous morts.»

«C’est pour voir si tu les réveilles,
Lui criai-je en plein dans l’oreille,
Va rejoindre le fond de la mer.»

Dodu Mafflu haussa la voix jusqu’à hurler en déclamant ces trois derniers vers, et Alice pensa avec un frisson:
«Pour rien au monde je n’aurai voulu être ce messager!»

Celui qui n’est pas ne sait pas
L’obéissant ne souffre pas.

C’est à celui qui est à savoir
Pourquoi l’obéissance entière
Est ce qui n’a jamais souffert

Lorsque l’être est ce qui s’effrite
Comme la masse de la mer.

Jamais plus tu ne seras quitte,
Ils vont au but et tu t’agites.
Ton destin est le plus amer.

Les poissons de la mer sont morts
Parce qu’ils ont préféré à être
D’aller au but sans rien connaître
De ce que tu appelles obéir.

Dieu seul est ce qui n’obéit pas,
Tous les autres êtres ne sont pas
Encore, et ils souffrent.

Ils souffrent ni vivants ni morts.
Pourquoi?

Mais enfin les obéissants vivent,
On ne peut pas dire qu’ils ne sont pas.

Ils vivent et n’existent pas.
Pourquoi?

Pourquoi? Il faut faire tomber la porte
Qui sépare l’Être d’obéir!

L’Être est celui qui s’imagine être
Être assez pour se dispenser
D’apprendre ce que veut la mer…

Mais tout petit poisson le sait!
Il y eut une longue pause.
«Est-ce là tout? demanda Alice timidement.»

Antonin Artaud (4 september 1896 - 4 maart 1948)

In 1931, gefotografeerd door Raymond Voinquel

De Franse schrijver François René de Chateaubriand werd geboren op 4 september 1768 in Saint Malo. Zie ook mijn blog van 4 september 2010 en eveneens alle tags voor René de Chateaubriand op dit blog.

Uit: René

“Cette vie, qui m'avait d'abord enchanté, ne tarda pas à me devenir insupportable. Je me fatiguai de la répétition des mêmes scènes et des mêmes idées. Je me mis à sonder mon coeur, à me demander ce que je désirais. Je ne le savais pas; mais je crus tout à coup que les bois me seraient délicieux. Me voilà soudain résolu d'achever, dans un exil champêtre, une carrière à peine commencée, et dans laquelle j'avais déjà dévoré des siècles.

J'embrassai ce projet avec l'ardeur que je mets à tous mes desseins; je partis précipitamment pour m'ensevelir dans une chaumière, comme j'étais parti autrefois pour faire le tour du monde.

On m'accuse d'avoir des goûts inconstants, de ne pouvoir jouir longtemps de la même chimère, d'être la proie d'une imagination qui se hâte d'arriver au fond de mes plaisirs, comme si elle était accablée de leur durée; on m'accuse de passer toujours le but que je puis atteindre: hélas! je cherche seulement un bien inconnu, dont l'instinct me poursuit. Est-ce ma faute, si je trouve partout des bornes, si ce qui est fini n'a pour moi aucune valeur? Cependant je sens que j'aime la monotonie des sentiments de la vie, et si j'avais encore la folie de croire au bonheur, je le chercherais dans l'habitude.”

René de Chateaubriand (4 september 1768 – 4 juli 1848)

Standbeeld door Alphonse Terroir in Combourg 

De Nederlandse dichter en schrijver Constantijn Huygens werd geboren op 4 september 1596 in Den Haag. Zie ook mijn blog van 4 september 2010 en eveneens alle tags voor Constantijn Huygens op dit blog.

Delft

’Kben twee mael dat ick ben, sints dat ick’t eenmael was,
Ena eens mijn’ muren hebb’ sien wentelen in d’ass:
Maer danck hebb’ ’t Vage-vier, ick bender door geresen,
Mijn selven dubbel waerd: Het overkoolde wesen
En komt mij niet van daer, Soo moet de kuijpe sien
Die Vriend en Vreemdeling moet laven en beziên.
’Khebb grooten Wilm gehuijst, soo lang’t de Moorder doogde,
Die mij en mijn’ gebuert verraderlickb ontvoogde,
Maer, Spagnen, ’t baett’ u niet, ick hebb de scha geboett,
En voor een’ sulcken Va’er een’ sulcken Zoôn gevoedt.

Leiden

’Ten ware ’tnijdigh Duijn, off ’tRhijnsch verdwaelde sogh,
Ick waer’, spijt andere, de grootste Rhijnstadt noch;
Om nevens Katwijck uijt mijn’ wrake te gaen halen
Van ’t Arragonsch gewelt. Hoe souden sij’t betalen
Die, op mijn aller weeckst, voor ’tstuijvende gerucht
Van een’ verrotten muer verstoven inde vlucht!
Nu doen ick’s meer van verr, nu doen ick oock te Roomen
Mijn’ ware Wetenschapp, mijn’ wijse Waerheit schroomen:
Krabt, swarte Phariseên, krabt, snoodste dien ick ken,
’Tzijn scherpe nagelen die ’t meer zijn dan mijn’ Penn.

Constantijn Huygens (4 september 1596 — 28 maart 1687)

Delft, Nieuwe Kerk

De Amerikaanse schrijver Richard Nathaniel Wright werd geboren in Roxie, Mississippi op 4 september 1908. Zie ook mijn blog van 4 september 2010 en eveneens alle tags voor Richard Wright op dit blog.

Uit: Black Boy

“After my father’s desertion, my mother’s ardently religious disposition dominated the household and I was often taken to Sunday school where I met God’s representative in the guise of a tall, black preacher. One Sunday my mother invited the tall, black preacher to a dinner of fried chicken. I was happy, not because the preacher was coming but because of the chicken. One or two neighbors also were invited. But no sooner had the preacher arrived than I began to resent him, for I learned at once that he, like my father, was used to having his own way. The hour for dinner came and I was wedged at the table between talking and laughing adults. In the center of the table was a huge platter of golden-brown fried chicken. I compared the bowl of soup that sat before me with the crispy chicken and decided in favor of the chicken. The others began to eat their soup, but I could not touch mine. 

“Eat your soup,” my mother said. 

“I don’t want any,” I said. 

“You won’t get anything else until you’ve eaten your soup,” she said. 

The preacher had finished his soup and had asked that the platter of chicken be passed to him. It galled me. He smiled, cocked his head this way and that, picking out choice pieces. I forced a spoonful of soup down my throat and looked to see if my speed matched that of the preacher. It did not. There were already bare chicken bones on his plate, and he was reaching for more. I tried eating my soup faster, but it was no use; the other people were now serving themselves chicken and the platter was more than half empty. I gave up and sat staring in despair at the vanishing pieces of fried chicken. 

“Eat your soup or you won’t get anything,” my mother warned.” 

Richard Wright  (4 september 1908 – 28 november 1960)

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e september ook mijn blog van 4 september 2011.

04-09-2013 om 19:47 geschreven door Romenu  

De Uruguayaanse schrijver, essayist en journalist Eduardo Hughes Galeano werd geboren op 3 september 1940 in Montevideo. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Eduardo Galeano op dit blog.

Uit: Voices Of Time (Vertaald door Mark Fried)

Time Tells

“We are made of time.

We are its feet and its voice.

The feet of time walk in our shoes.

Sooner or later, we all know, the winds of time will erase the tracks.

Passage of nothing, steps of no one? The voices of time tell of the voyage.

The Voyage

Oriol Vall, who works with newborns at a hospital in Barcelona, says that the first human gesture is the embrace. After coming into the world, at the beginning of their days, babies wave their arms as if seeking someone.

Other doctors, who work with people who have already lived their lives, say that the aged, at the end of their days, die trying to raise their arms.

And that’s it, that’s all, no matter how hard we strive or how many words we pile on. Everything comes down to this: between two flutterings, with no more explanation, the voyage occurs.

Footprints

A couple was walking across the savannah in East Africa at the beginning of the rainy season. The woman and the man still looked a lot like apes, truth be told, although they were standing upright and had no tails.

A nearby volcano, now called Sadiman, was belching ash. The rain of ash preserved the couple’s footprints, from that moment through time. Beneath their gray blanket, the tracks remained intact. Those footprints show that this Eve and that Adam had been walking side by side; at a certain point she stopped, turned away, and took a few steps on her own. Then she returned to the path they shared.

The world’s oldest human footprints left traces of doubt. A few years have gone by. The doubt remains.”

Eduardo Galeano (Montevideo, 3 september 1940)

De Amerikaanse schrijfster en literatuurwetenschapster Alison Lurie werd geboren op 3 september 1926 in Chicago, Illinois. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Alison Lurie op dit blog.

Uit: Familiar Spirits

“At this time Jimmy had not yet achieved the attentive, contained, charming manner of his later years. He fidgeted with things, and was sometimes awkward and uneasy with strangers. He misplaced ordinary objects, and did not know how to drive. He frequently became panicky when faced with a mechanical or practical problem: a broken window blind, frozen pipes, missing student papers, a canceled plane flight. This, I felt then, was to be expected. I saw Jimmy as a kind of Martian: supernaturally brilliant, detached, quizzical, apart. Naturally he was someone with whom the invisible energies of this world would not cooperate, whom they would trick and confuse. In a sense I was wrong: but in another sense I was deeply right.

Whenever practical things failed, Jimmy's friend David would come to the rescue. He was at ease in the world: he calmed, he coped, he repaired and replaced and reassured. He understood electricity and plumbing and automobile engines. Later, with David's occasionally impatient encouragement, Jimmy would come to manage the practical side of life better. He would own a VW beetle with the license plate POET and drive it skillfully; he would learn to operate a computer, and become a brilliant, inventive cook.

But from the start Jimmy was in stunningly perfect control intellectually. His mind worked faster than that of anyone I'd known: he could answer most questions before you finished asking them. Words for him were like brilliant colored toys, and he could build with them the way gifted children build with Lego blocks, constructing and deconstructing elaborate, original architectural shapes and fantastic machines.”

Alison Lurie (Chigaco, 3 september 1926)

De Russische schrijver Sergej Dovlatov werd geboren op 3 september 1941 in Ufa, in het zuiden van Rusland. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Sergej Dovlatov op dit blog.

Uit: Ours (Vertaald door Anne Frydman)

OK, so I’m going to try this one again. I’ve tried to make my book reviews a little different by inserting a bit of myself into each one. I say how they strike me personally. When I first posted my review on Ours: A Russian Family Album, it seemed that I flew too close to the sun. I touched a nerve, one of my own.

I talked about my family reunion in Las Vegas and how that struck me. But as I did that and I read Dovlatov, who I’ve become quite attached to, when I got to the chapter The Colonel Says I Love You, the bottom fell out of everything. I had a realization about him as I’m working through my own stuff. Vague enough?

Anyway, going to Vegas was pretty easy. Low expectations. I hadn’t seen or talked to these people in years. They had shown very little to no interest in me in all this time. For all practical purposes, I was off to party with a bunch of strangers. Strangers with good references. I could do that. Nothing was at stake. My feelings were like iron.

So, then a funny thing happened. There was this common thread, perhaps best attributed to my imagination plus beer plus the heat. But the conversation flowed. Nothing seemed labored. No airs were put on. There was some common ground. It was nice.

These people are nothing like my husband’s family, where you don’t know they love you unless they slice you open and rip out your heart. It sounds terrible, but it doesn’t hurt because you don’t let yourself feel it. That’s what I’m used to, comfortable with. Anything that strays too close to real feeling is strictly verboten.

Thankfully, my husband still makes me laugh.

I went online searching for videos of Dovlatov. There don’t seem to be any from when he was young. The ones I found show him as a hulking man, not really the writer type, more the heavy weight boxer type. Very masculine.”

Sergej Dovlatov (3 september 1941 - 24 augustus 1990)

In 1965

De Indische schrijfster Kiran Desai werd geboren op 3 september 1971 in New Dehli. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Kiran Desai op dit blog.

Uit: La perte en héritage (Vertaald door Claude en Jean Demanuelli)

“Les couleurs du jour avaient été celles du crépuscule, la brume glissant comme une grande créature marine aux flancs des montagnes habitées d'ombres et de profondeurs océaniques. Visible par intermittence au-dessus de la vapeur, pic lointain taillé au burin dans la glace, le Kanchenjunga accrochait les dernières lueurs du couchant, couronné d'un panache de neige soulevé par les vents violents qui soufflaient au sommet. 

Assise sur la véranda, Sai lisait un article sur le calmar géant dans un vieux numéro du National Geographic. De temps à autre, elle levait les yeux sur le Kanchenjunga, et, parcourue d'un frisson, contemplait sa phosphorescence magique. Le juge assis à l'autre bout, face à son échiquier, jouait contre lui-même. Recroquevillée sous sa chaise, où elle se sentait en sécurité, Mutt, la chienne, ronflait doucement dans son sommeil. Une ampoule nue pendait à un fil au-dessus de la scène. Il faisait froid, mais plus froid encore à l'intérieur, où l'obscurité et l'air glacial étaient emprisonnés entre des murs de plus d'un mètre d'épaisseur. 

Ici, à l'arrière de la maison, dans la caverne de la cuisine, le cuisinier essayait d'enflammer le bois humide. Il manipulait les brindilles avec d'infinies précautions, de crainte de déranger la communauté de scorpions qui vivaient, aimaient, croissaient et se multipliaient dans le tas de bois. Un jour, il était tombé sur une mère, gonflée de poison, ses quatorze bébés sur le dos.” 

Le feu finit par prendre, et le cuisinier y posa sa bouilloire, dont les bosses et les incrustations étaient dignes d'un objet excavé par une équipe d'archéologues, et attendit que l'eau bouille. Les murs étaient roussis et détrempés, des aulx pendaient aux poutres noircies par leurs tiges terreuses, la suie s'accrochait ici et là au plafond en petits agrégats qui évoquaient des chauves-souris. Les flammes dessinaient une mosaïque orangée et luisante sur le visage de l'homme, la partie supérieure de son corps se réchauffait, mais un méchant courant d'air lui torturait les genoux.”

Kiran Desai (New Dehli, 3 september 1971)

Onafhankelijk van geboortedata:

De Duitse dichter, schrijver en striptekenaar Lino Wirag werd geboren in 1983 in Pforzheim. Zie ook mijn blog van 3 september 2010 en eveneens alle tags voor Lino Wirag op dit blog.

Uit: Vom Verschwinden der Satire im Literaturbetrieb

“In wenigen Bereichen ist die deutsche Teilung so augenfällig wie in der Satire: Titanic wird in vielen ostdeutschen Städten überhaupt nicht verkauft, der Eulenspiegel setzt im Westen wenig um. Er demonstriert, was Satire auch sein kann: Beständigkeit trotz Wandel. Viele Redakteure und Zeichner arbeiten schon seit Jahrzehnten für das Heft. Das Publikum schätzt die verlässliche Mischung aus Politikerschmäh und Gesellschaftskritik. Hier »geißeln« »scharfe Federn« »menschliche Missstände«, Aufklärer nehmen »kein Blatt vor den Mund«. Alte Schule also.
Dass dieses Konzept aufgeht, ist verständlich, gab es bis zum Fall der Mauer im Eulenspiegel doch keine politische Satire. Partei und Regierung durften nicht Gegenstand der Autoren sein. Dafür gingen eine halbe Million Exemplare an die DDR-Bürger. Pro Woche. »Im Mittelpunkt standen die Randerscheinungen« heißt es in der Festschrift zum 50. Geburtstag, den man im Kreise der Lieben 2004 gefeiert hat. Einen Rest dieser Zurückhaltung hat sich die »Eule« bewahrt: Die Witze bewegen sich in traditionellen, mitunter kabarettistischen Bahnen, Zielscheiben werden genannt, Missstände überzeichnet, die Bürokratie wie in alten Zeiten zum Hauptfeind des »gesunden Menschenverstands« erklärt: Satire für den kleinen Mann und die breite Masse, wie der Eulenspiegel selbst sagt.”

Lino Wirag (Pforzheim, 1983)

03-09-2013 om 19:20 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Ernst Meister werd geboren op 3 september 1911 in Haspe. Meister bezocht de stedelijke middelbare school in zijn geboorteplaats en deed eindexamen in 1930.
In Marburg begon Master in 1930 op de wens van zijn vader aan een studie theologie, maar uiteindelijk koos hij Duitse literatuur, filosofie en kunstgeschiedenis en studeerde vanaf eind 1931 in Berlijn. Hier publiceerde hij in 1932 zijn eerste dichtbundel “Ausstellung“. Na de machtsovername door de nationaal-socialisten ging zijn leermeester Karl Löwith in ballingschap, zodat Meister zijn proefschrift niet kon afmaken. Ook als schrijver kon Meister niet meer publiceren, afgezien van drie kleine publicaties in de Frankfurter Zeitung. Meister nam als soldaat deel aan WO II. Zijn ervaringen verwerkte hij in lyrische bijdragen, in korte verhalen, hoorspelen en toneelstukken. Maar het was pas in de vroege jaren 1950 dat hij weer teksten publiceerde. Toen verschenen de bundels „Unterm schwarzen Schafspelz“ (1953), „Dem Spiegelkabinett gegenüber“ (1954), „Der Südwind sagte zu mir“ (1955) en „Fermate“ (1957).Deze werden gevolgd door „Zahlen und Figuren“ (1958), „Die Formel und die Stätte“ (1960), „Flut und Stein“ (1962) en „Zeichen um Zeichen“ (1968). Het late werk, tevens het hoogtepunt zijn werk, omvat „Es kam die Nachricht“ (1970), „Sage vom Ganzen den Satz“ (1972), „Im Zeitspalt“ (1976) en „Wandloser Raum“ (1979). Voor de dichter en schrijver Nicolas Born speelde de in Hagen teruggetrokken levende dichter als mentor vanaf de late jaren vijftig een cruciale rol. Born droeg er aan bij als lid van de jury van de Petrarca-Preis midden jaren zeventig dat Meisters hermetische, bijna vergeten poëzie werd herontdekt. Andere recente auteurs, die Meisters belang erkenden en zich met zijn werk bezig hielden waren Hans Bender, Peter Handke, Michael Krüger, Christoph Meckel, Oskar Pastior en Paul Wühr . In de literatuurwetenschap wordt Meister tegenwoordig niet zelden beschouwd alseen van de drie of vier belangrijkste Duitse dichters na 1945 .
Voor zijn werk werd Meister in 1957 bekroond met de Annette-von-Droste-Hülshoff-PreisDaarna volgden in 1963 de Große Kunstpreis von Nordrhein-Westfalen, in 1976 de Petrarca-Preis, in 1978 de Rainer-Maria-Rilke-Preis für Lyrik en in 1979, reeds postuum, de Georg-Büchner-Preis Om hem te eren werd aan zijn oude school in Hagen-Haspe in 1980 de naam Ernst-Meister-Gymnasium gegeven.

Lang und kurz ist die Zeit...

Lang und kurz ist die Zeit,
und das Wahre,
das sich ereignen wird,
heißt Sterben.

Danach bist du
gleichsinnig mit
der Erde, dem Himmel,
die sich nicht wissen.
(Aber wer bist du noch?)

Was eigentlich hieß denn das:
geboren, Zeit zu gebären
im Unterfangen des Bewußtseins
wozu "ich"?

Geist zu sein...

Geist zu sein
oder Staub, es ist
dasselbe im All.

Nichts ist, um
an den Rand zu reichen
der Leere.

Überhaupt
gibt es ihn nicht.
Was ist, ist

und ist aufgehoben
im wandlosen Gefäß
des Raums

Es schlug einer

Es schlug einer,
ein Lehrer,
mit dem Stock auf den Tisch:
Zu sterben, das ist
Grammatik!
Ich lachte.
Nimm den Leib
wörtlich, das Wort
Ich lachte.
Ich starb.

 
Ernst Meister (3 september 1911 - 15 juni 1979)

03-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, schrijver en literatuurcriticus Jacq Firmin Vogelaar, pseudoniem van Franciscus Wilhelmus Maria (Frans) Broers werd geboren in Tilburg op 3 september 1944. Hij studeerde vanaf 1962 Nederlands en filosofie aan de Radboud Universiteit Nijmegen en vestigde zich in 1965 in Amsterdam waar hij zijn studie voortzette. Vogelaar was in de periode van 1971-1975 werkzaam als docent op achtereenvolgens de afdeling bouwkunde van de Technische Hogeschool Delft, het Instituut voor Neerlandistiek van de Universiteit van Amsterdam en de kunstacademie te Arnhem. Als recensent was hij verbonden aan Het Parool en De Volkskrant. Vogelaar was bovendien intensief betrokken bij het politiek-cultureel tijdschrift Te Elfder Ure. Hij was ruim veertig jaar redacteur van Raster en literatuurcriticus bij De Groene Amsterdammer. Vogelaar debuteerde als dichter in 1965. Sindsdien schreef hij romans, verhalen, essays en een kinderboek. Veel aandacht trok "Alle vlees" (1980), een historische roman in fragmenten waarin het probleem van de uitbuiting van het menselijk lichaam vanuit allerlei gezichtspunten wordt behandeld. In 1986 schreef hij het kinderboek "Het geheim van de bolhoeden". "Terugschrijven" (1987) is een essaybundel over onder andere Gustave Flaubert, James Joyce, Franz Kafka en Virginia Woolf. Behalve schrijver en criticus was Jacq Vogelaar vertaler. In 2010 verscheen bij de Arbeiderspers zijn vertaling van "De apotheker van Auschwitz" van Dieter Schlesak.

Uit: Alle vlees

“(…)ik vermoed, na dertig jaar oefenen en afleren, dat hij bedoelde te zeggen ‘korte dunne zinnen’, dat wil zeggen: zinnen die je mond uitspatten, je oor inspringen, in je hersenen prikken als ’t kan en buiten begrip kunnen, ja en amen bedoelde hij ons te leren zeggen, met die komputertaal konden wij volstaan, bescheidenheid was het wachtwoord, je plaats weten en met twee woorden spreken, en als ik nu naar het woord in kwestie kijk moet ik deken aan andere punten die minder met punktuatie en verkeerstekens te maken hebben, en het liefst zou ik een punt zetten, zo mogelik zonder al te veel omhaal van woorden, maar graag ongestoord, niet door frikken op de vingers gekeken, zo lang als je zin hebt – dat wens ik mijn zin toe, om haar in konditie te houden, want ook als het niet naar mijn zin is moet ik bekennen dat ik niet buiten haar kan) moeten we dat proberen te vergeten, nu we rijp en rot genoeg zijn om bestand te zijn tegen de schok van het inzicht dat veel van wat ons in de desbetreffende jeugd met een Neurenbergertrechter is ingegoten, niet alleen tegen onze verlangens maar ook tegen onze belangen en dus verkeerd was, of verkeerd begrepen door degenen die onderricht gaven, of misschien een beetje ranzig, het bederf een gevolg van de persoonlike behoeften van onderwijzers die, achteraf gezien, ook mensen waren en als zodanig de neiging hadden iets van zichzelf in hun werk te leggen, in ons dus, en soms is dat niet zo erg fris meer, dat iets van henzelf, en dan bedoel ik niet de zweetlucht of het kleffe handje, en zelfs als ze meenden dat ze ‘kennis’ aan het overdragen waren, zoals de wet op het onderwijs verordonneert, hadden ze beseft kunnen hebben dat hun diktaat vol gaten zat die niet te dichten waren met bloedstelpende watten noch met stopwoorden”

 


Jacq Firmin Vogelaar (Tilburg, 3 september 1944)
Cover

03-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem de Mérode (pseudoniem van Willem Eduard Keuning) werd op 2 september 1887 geboren in Spijk. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en eveneens alle tags voor Willem de Mérode op dit blog.

Ik kus uw lippen

Ik kus uw lippen en uw ogen,
Ik kus uw haren en uw mond,
Ik kus mij moede en gezond;
Kussende ben ik rondgetogen.

Gij glimlacht en gij wilt gedogen
Dat ik uw hand kus en uw voet.
Ik eet uw vlees en drink uw bloed
Ik kus uw lippen en uw ogen.

Ik kus u in de vroege morgen,
Ik kus u 's avonds en des nachts.
Ik kus u stil en onverwachts,
Ik kus u heftig en verborgen.

Uw liefde is zo wijd en vrij,
Zo vol van deernis en ontferming,
Dat ik nooit buiten uw bescherming
Verdwalen kan; ik kus u blij.

O dit ontroeren om een klein gezicht

O dit ontroeren om een klein gezicht,
vredig en goed, onder donkre haren,
bruin met goudglans, die de zware
streling der handen doet trillen in ‘t licht.

Het zoel aandringen van dit gevoelen
drijft tot het staamlen van huiverblode
woorden, die ‘t snelle stromen van node
hebben, en vrezen hun eigen bedoelen,

en stokken… en er is enkel een kijken
in blauwe verten, oneindig wijde;
wegvloeien van denken en een blijde
duizeling doet het hart bezwijken.

Maar altijd dit weten: in smal gelaat
twee grote blauwe ogen naar mij geheven;
een glanzend bloeien van een jong leven,
waardoor mijn moeheid schoon omstrengeld staat.

In de moskee

Hij wandelt daaglijks tussen de pilaren
En de klimrozen en de ruisfontein.
Hij kent: de groene vanen en het plein
Waar vreemden naar de goudspiralen staren;
De Koraanspreuken boven ’t deurgordijn;
De egale zon; der schaduwen slagorden,
Die zwart opdoemen, en verwijderd worden;
De stilte, de gebedsroep, en de schijn
Der maan, die als een man met een lantaren
De laatste rondgang doet, en met zijn licht
Het donker oproept en de dood, het dicht-
worden van alles, het naar binnenstaren
Der dingen… en zijn hart was als een knaap,
Vallende biddend om geluk in slaap.

Willem de Mérode (2 september 1887 – 22 mei 1939)

De Amerikaanse schrijver Chris Kuzneski werd geboren op 2 september 1969 in Indiana, Pennsylvania. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en eveneens alle tags voor Chris Kuzneski op dit blog.

Uit: The Hunter

“The biggest theft in modern history didn’t occur at a bank. It happened in a train station in the dead of night, under the watchful gaze of armed soldiers.
Amazingly, no one knew it was a robbery until years later.
And by then, the treasure had vanished again.
It was miserably cold as Béla Dobrev left the three-story building where he and his wife lived in a small, second-floor apartment. The streets were empty at this late hour, and the wind from the northeast carried the damp, dreadful smell of the Prut River. He pulled his new wool scarf higher on his face, over his full moustache to the bridge of his nose. He was grateful his wife had given him this Christmas gift early. The winter was unforgiving, the odors of sewage even worse. At least in the summer the winds tended to blow from the south.
From the moment he started out for his evening shift, he walked with his eyes downcast to protect them from the incessant wind. He did not have to look up to walk the three blocks to the sprawling station. He had worked there for over forty years, since the proud, palatial structure had opened in 1870. He knew the cobbled roadways stone by stone. He remembered when a carthorse had stumbled and broken this one, when an axe had fallen from a laborer’s backpack and cracked that one. He remembered it all.
A block from the station, Dobrev smiled beneath the scarf, the bristles of his moustache prickling his upper lip. It was then that he always smelled the first, faint scent of the lubricants used to oil the trains. Crawling under the big locomotives to apply grease to the wheel hubs had been his first job here.”

Chris Kuzneski (Indiana, 2 september 1969)

De Belgische dichter en schrijver Johan Daisne werd op 2 september 1912 in Gent geboren als Hermanus Thiery. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 en eveneens alle tags voor Johan Daisne op dit blog.

FAUSTUS

Er was een man die verzen schreef,
en drie keer duizend had geschreven,
tot er hem niets meer overbleef
om nog te schrijven of te leven.

Hij zat daar, grijs en zwak en ziek,
te mummelen en stil te wenen;
toen hoorde hij wat hoornmuziek,
en rees voor God gauw op zijn benen.

Blijf zitten, zei hem moe de Heer,
Ik kom maar even met je praten,
en nam een stoel en zat ook neer.
De oude schrijver zweeg gelaten.

We zijn nu even wijs, zij God,
want jullie leven is het mijne;
wat denk je, lokt je nog dit lot,
of wens je liever te verdwijnen?

De dichter had bijna gezeid:
Waartoe nogmaals, 'k verkies te rusten!
maar voelde toen een vreemde spijt,
en greep Gods hand, die hij lang kuste.

'k Verkies te leven, zei hij schor,
daar ik U anders moet verliezen!
Toen gaf hem God een vriendenpor:
Heb dank - nu weet Ik ook te kiezen!

En hij verdween. De man keek op.
Had hij zijn spiegel toegesproken?
Maar met verjongde hartenklop
is hij toen weer in 't Werk gedoken.

Johan Daisne (2 september 1912 – 9 augustus 1978)

De Oostenrijks – Hongaarse schrijver en journalist Joseph Roth werd geboren op 2 september 1894 in Brody in Galicië. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 eveneens alle tags voor Joseph Roth op dit blog.

Uit: Radetzkymarsch

“Und während der Kadettoffizierstellvertreter vor den Zug trat und mit heller stimme verkündete: «Ich übernehme das Kommando!», erhoben sich Franz Joseph und seine Begleiter, schnallten die Sanitäter vorsichtig den Leutnant auf die Bahre, und alle zogen sich zurück, in die Richtung des Regimentskommandos, wo ein schneeweißes Zelt den nächsten Verbandplatz überdachte.
Das linke Schlüsselbein Trottas war zerschmettert. Das Geschoss, unmittelbar unter dem linken Schulterblatt stecken geblieben, entfernte man in Anwesenheit des Allerhöchsten Kriegsherrn und unter dem unmenschlichen Gebrüll des Verwundeten, den der schmerz aus der Ohnmacht geweckt hatte.
Trotta wurde nach vier Wochen gesund. Als er in seine südungarische Garnison zurückkehrte, besaß er den Rang eines Hauptmanns, die höchste aller Auszeichnungen: den Maria-Theresien-Orden und den Adel. Er hieß von nun ab: Hauptmann Joseph Trotta von Sipolje.
Als hätte man ihm sein eigenes Leben gegen ein fremdes, neues, in einer Werkstatt angefertigtes vertauscht, wiederholte er sich jede Nacht vor dem Einschlafen und jeden Morgen nach dem Erwachen seinen neuen Rang und seinen neuen Stand, trat vor den Spiegel und bestätigte sich, dass sein Angesicht das alte war. Zwischen der linkischen Vertraulichkeit, mit dem Schicksal plötzlich zwischen ihn und sie gelegt hatte, und seinen eigenen vergeblichen Bemühungen, aller Welt mit der gewohnten Unbefangenheit entgegenzutreten, schien der geadelte Hauptmann Trotta das Gleichgewicht zu verlieren, und ihm war, als wäre er von nun ab sein Leben lang verurteilt, in fremden stiefeln auf einem glatten Boden zu wandeln, von heimlichen Reden verfolgt und von scheuen Blicken erwartet. sein Großvater noch war ein kleiner Bauer gewesen, sein Vater Rechnungsunteroffizier, später Gendarmeriewachtmeister im südlichen Grenzgebiet der Monarchie.”

Joseph Roth (2 september 1894 - 27 mei 1939)

Max von Sydow en Tilman Günther in de tv-serie “Radetzkymarsch” uit 1994 

De Nederlandse journalist en schrijver Pierre Huyskens werd geboren op 2 september 1931 in Wessem. Zie ook mijn blog van 2 september 2010 eveneens alle tags voor Pierre Huyskens op dit blog.

Memo aan de veteraan (Fragment)

Hier is hij toch weer bij je, veteraan.
Je kunt hem tegen de wijdse hemel
in het vriendelijk wolkenspel van deze dag
toch boven de letters van zijn naam
en tussen de bomen van dit park
weer in levende lijve zien staan?
En, weet je, veteraan
hij is hier nooit alleen.
Altijd zijn mensen hier,
van 's morgens vroeg als de vlag gehesen wordt
door Eduard Allers, trouw wachter hier,
vraagbaak voor jong en oud en vriendelijke schout
die onbezoldigd en vrijwillig
hier het toezicht houdt
en die de ganse dag tussen zijn jongens leeft
en hen des avonds wel te rusten wenst
als hij de vlag gestreken heeft.

En dan mijn vriend en veteraan -
dan hoor je vaak de nachtegaal.
En als het warm geweest is overdag,
en de zon weer flink gebatterd heeft
op al die zuilen met hun namen, zodat het staal
is uitgezet, dat in de koelte van de avond
weer terugkrimpt in zijn naden –
dan hoor je zuil na zuil
zich roeren met een roffel als van pauken;
een door de hitte van de dag
gecomponeerde serenade;
een taptoe lijkt het, van God zelf
ter ere van de in dit park gelegerde kameraden.

Pierre Huyskens (2 september 1931 – 19 november 2008)

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e september ook mijn blog van 2 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2en ook deel 3.

02-09-2013 om 18:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Frederik Hermans werd geboren op 1 september 1921 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 1 september 2010 en eveneens alle tags voor W. F. Hermans op dit blog.

Nachtmerrie van een polemist

Toen ik de ene man met goed gevolg
Aan een gezwel in de hals had geopereerd
Met mijn zakmes,
Werd ik overmoedig en opereerde de andere man
Aan het hart.

Ik had het ongeluk een ader open te snijden
Zij hing uit zijn borstkas als een dunne rubberslang
Zoals gebruikt wordt in aquaria.

Haastig heb ik, zonder verder te opereren, de wond toegenaaid.
De ader hing eruit.
Gelukkig, er kwam geen bloed uit.

Radeloos ben ik naar mijn huisdokter gegaan
En ik bekende hem al mijn zonden:
Hoe ik de ene man had geholpen,
Hoe ik de andere misschien had vermoord,
Hoe ik hem haast je rep je had verbonden
Dat ik de twee einden van de ader
Niet meer op elkaar aan kon sluiten.
Hoe moest nu die man zijn bloedsomloop gebruiken ?

De dokter vroeg: Bloed ? Wat zegt u, bloed ?
Is dat er dan niet allang allemaal uitgelopen ?
Is hij niet dood ?

Ik ontkende, ik zei: er kwam geen bloed uit.
De ader hangt uit zijn huid
Als een tuit.

W. F. Hermans (1 september 1921 – 27 april 1995)

De Belgische schrijver Hubert Lampo werd op 1 september 1920 geboren in Het Kiel, Antwerpen. Zie ook mijn blog van 1 september 2010 en eveneens alle tags voor Hubert Lampo op dit blog.

Uit: Glastonbury-Gent, met retourkaartje

“Bij het lezen van informatieve werken over Koning Arthur en de Graalthematiek treft het mij, dat minder de historici doch, naarmate hun status van achtenswaardigheid toeneemt, vooral de literatuurhistorici allergisch reageren, wanneer de Engelse abdij van Glastonbury (Somerset) ter sprake komt. Meestal krijgt men de indruk met een typisch Fremdkörper te doen te hebben, op subversieve wijze de teksten en de studie van de middeleeuwse letteren binnengesmokkeld.

Dit is hoegenaamd niet het geval. Ruw geschat een halve eeuw of zelfs meer voor Chrétien de Troyes, Robert de Boron en Wolfram von Eschenbach hun Arthur- en Graalromans schrijven, treffen wij immers Arthur, Glastonbury en zijn abdij reeds expliciet in éénzelfde context aan.

Helemaal uit het begin van de jaren elfhonderd dateert de Vita Gildae, geschreven door de Welshe monnik Caradoc van Llancarvan. Het is het levensverhaal van de H. Gildas, een Brits geestelijke uit de zesde eeuw. Grondig mistevreden over de religieuze en politieke toestanden, vooral in Wales en Cornwall, wijkt hij uit naar continentaal Bretagne. Hier vestigt hij zich in Rhuys, thans Saint Gildas de Rhuys, waar zijn herinnering vroom in ere wordt gehouden. Tijdens deze vrijwillige ballingschap schrijft hij zijn bittere Liber Querulus de Excidio et Conquestu Brittaniae. Erg interessant als historische evocatie van zijn tijd wordt Arthur er, jammer genoeg, niet in vermeld, ofschoon de hem toegeschreven overwinning van Mons Badonicus wél aan haar trekken komt (zowat als het beleg van Bastogne zonder generaal Patton!).”

Hubert Lampo (1 september 1920 - 12 juli 2006)

De Deense schrijver Peter Adolphsen werd geboren op 1 september 1972 in Århus. Zie ook mijn blog van 1 september 2010 en eveneens alle tags voor Peter Adolphsen op dit blog.

Uit: Bromsteen  (Vertaald door Edith Koenders)

“Eigenlijk schreef het reglement voor dat gevonden voorwerpen na achttien maanden aan de Deutsche Reichsbahn toevielen, maar het uitbreken van de oorlog op 1 september een jaar later betekende dat de functionaris die tot op dat moment de afdeling beheerd had, opgeroepen werd voor militaire dienst en vervangen door de gepensioneerde loketbeambte Georg Weide die gedurende de hele oorlog, onbekend met de genoemde regel, toezicht hield op de aan de rand van het stationsterrein gelegen houten barak met zijn honderden koffers, tassen, jassen, hoeden, paraplu’s enzovoort. Door een onwaarschijnlijk geluk, en dankzij de afgelegen plek tussen twee lage wallen, bleef de barak gespaard voor alle geallieerde bombardementen inclusief de drukgolf van de brand op 28 juli 1943 tijdens de operatie Gomorrha.
Al in mei 1941 werd het gebouw aan de Langenfelderstrasse waarin Georg zijn woning had door een voltreffer verwoest, en de barak op het stationsterrein werd zijn permanente verblijfplaats. Het was er eigenlijk heel gezellig: kachel, tafel, stoel, brits en gemakhuisje waren al aanwezig, en met de weinige bezittingen die hij tussen de brokstukken wist op te graven, richtte hij de barak in zodat er niets van belang ontbrak; hij hing zelfs een verduisteringsgordijn op.

In december 1943 overwon Georg eindelijk de innerlijke barrière die hem er tot dan toe van weerhouden had zich de gevonden voorwerpen toe te eigenen. Een nobel motief, honger, bracht hem ertoe.”

Peter Adolphsen (Århus, 1 september 1972)

De Franstalige, Zwitserse dichter en schrijver Blaise Cendrars werd geboren op 1 september 1887 in La Chaux-de-Fonds. Zie ook mijn blog van 1 september 2010  en alle tags voor Blaise Cendrars op dit blog.

Journal

Christ
There goes another year in which I haven’t thought about You
Since I wrote my penultimate poem Easter
My life has changed so much
But I’m the same as ever
I still want to become a painter

Here are the pictures that I’ve done displayed here on the walls this evening.
They reveal to me strange perspectives into myself that make me think of You.

Christ
Life
See what I’ve unearthed

My paintings make me uneasy
I’m too passionate
Everything is tinted orange.

I’ve passed a sad day thinking about my friends
And reading my diary
Christ
A life crucified in this journal that I hold at arm’s length.
Wingspans
Rockets
Frenzy
Cries
Like a crashing aeroplane
That’s me.
Passion
Fire
A serial
Diary
No matter how much you try to stay silent
Sometimes you have to cry out
I’m the other way
Too sensitive

Vertaald door Dick Jones

Blaise Cendrars (1 september 1887 – 21 januari 1961)

In 1907, op 20-jarige leeftijd

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e september ook mijn vorige blog van vandaag.

01-09-2013 om 17:42 geschreven door Romenu  

De Duitse dichteres en schrijfster Sabine Scho werd geboren op 1 september 1970 in Ochtrup. Zie ook mijn blog van 1 september 2010  en alle tags voor Sabine Scho op dit blog.

Uit: Sound und Soulfood

“Bei Pepys erfährt man, dass ein Fässchen Austern und auch mal ein Kuheuter nichts Symbolisches sind und üblicherweise auf dem Speiseplan standen. Auch wie sich ein bürgerliches Leben formte, wie man Ämter verschacherte, wie man sich, ganz Opportunist eines guten Lebens  und wem wollte man das verdenken  vom Königskritiker zum königstreuen Leistungsträger wandelte, der sich dies und jenes noch draufgeschafft hat, um sich in seinem Amt unentbehrlich zu machen. | Janz schicke Eames- Stühle, die leider selbst im Schlussverkauf immer noch unerschwinglich sind. | Ich steh am Rand, bin Assistenzfi gur, allerdings betrifft das alle derzeitigen Dichter. Wir sind weder eine Generation, noch eint uns etwas, außer ein Hang zu Texten, die keiner wirklich haben will, aber von denen wir nicht lassen können. | Murmelmeisterin. Gould und Jarrett haben ja auch gedichtet, nur brauchten die halt Klaviere dazu. | Man kann ein Gedicht total zerzelebrieren. Das Ergebnis ist selbst ein Faszinosum, auch wenn­s misslungen ist. | Everyone­s right and no one is sorry, that­s the start and the end of the story. | Wie es wohl so weiter geht. Was man mir bestellen darf. Die große Sushiplatte und ­nen grünen Tee, danke!”

Sabine Scho (Ochtrup, 1 september 1970)

Ochtrup, Westwall met Stüwwenkopp

De Gambiaanse schrijver en chirurg Lenrie Leopold Wilfred Peters werd geboren in Bathurst op 1 september 1932. Zie ook mijn blog van 1 september 2010  en alle tags voor Lenrie Peters op dit blog.

THE FENCE

There where the dim past and future mingle
their nebulous hopes and aspirations
there I lie.

There where truth and untruth struggle
in endless and bloody combat,
there I lie.

There where time moves forwards and backwards
with not one moment’s pause for sighing,
there I lie.

There where the body ages relentlessly
and only the feeble mind can wander back

there I lie in open-souled amazement

There where all the opposites arrive
to plague the inner senses, but do not fuse,
I hold my head; and then contrive
to stop the constant motion.
my head goes round and round,
but I have not been drinking;
I feel the buoyant waves; I stagger

It seems the world has changed her garment.
but it is I who have not crossed the fence,
So there I lie.

There where the need for good
and “the doing good” conflict,
there I lie.

Lenrie Peters (1 september 1932 - 28 mei 2009)

De Nederlandse schrijver Jacob(us) Jan Cremer werd geboren op in Arnhem op 1 september 1827. Zie ook mijn blog van 1 september 2010  en alle tags voor J. J. Cremer op dit blog.

Uit: De regte Jozef

‘Het steet mien niks oan; as 'k dat had kunnen veurzien was 't best meugelik gewêst da 'k de jong in 's gheel niet in huus had genomen.’

‘Moar hoe ku'j nou zoo sprêken,’ beantwoordde een vrouwenstem de mansstem die 't eerst had gesproken. ‘Ge weet 'r nog niks af, 't is ligt nog verbeilding; en al was 't zoo...’

‘Al was 't zoo!... Al was 't zoo!’ viel de eerste in, ‘nooit van zien lêven! denk ie da'k mien dern oan zoo'n koale jong zou versmieten? Nee vrouw, wa'k gedoan heb, he'k gedoan, en God zal me doarveur zêgenen, dat zal Ie; moar, gek zin, dat za'k niet, doar ku'j over rêkenen.’

Na deze woorden van den eersten spreker volgde er een pauze, van welke gelegenheid wij gebruik maken om den lezer met de sprekend ingevoerde personen, en met de plaats waar ze spraken, bekend te maken.

Voorzigtig! 't is donker in de keukenkamer van Janboer. Voorzigtig, er brandt geen nachtlicht, en het flaauwe schijnsel der starren, dat door de hartjes in de luiken naar binnen dringt, is niet voldoende om u voor een onaangename kennismaking met de stevige meubelen van Janboer te vrijwaren. Voorzigtig, wij zullen u, als zijnde met het terrein bekend, den weg wijzen. Pas op, links van den ingang hebt gij het groote kabinet; wat daarin zit weten wij niet. Janboer weet het best, en misschien, Mijnheer A. of B. ruilt hij den inhoud niet voor dien uwer kunstig bewerkte, zékere brandkast. Wacht, hier zoudt gij u leelijk kunnen stooten aan die ijzeren vuurplaat, en buk u wat, want de vooruitstekende schoorsteen is niet bijzonder hoog; jammer dat gij die mooije porseleinen pullen en schotels niet kunt zien, wel wat groot voor uw étagère, Mevrouw! maar voor uw pronkkamer à la renaissance lang niet te versmaden. Hoor! tik, tik, tik, de groote staande klok vlak in den hoek bij het raam. Het is ons, al zagen wij die, altijd met den slinger heen en weer duikende scheepjes boven de wijzerplaat; de scheepjes, die reeds zoo menigen boer een: ‘Hoe is 't meugelik!’ deden ontboezemen.”

J. J. Cremer (1 september 1827 - 5 juni 1880)

01-09-2013 om 17:38 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter en schrijver William Saroyan werd geboren op 31 augustus 1908 in Fresno, Californië. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor William Saroyan op dit blog.

Uit: The Human Comedy

“Dear Homer: First of all. everything of mine at home is yours – to give to Ulysses when you no longer want them : my books, my phonogram, my records, my clothes when you’re ready to fit into them, my bycicle, my microscope, my fishing tackle, my collection of rocks from Piedra, and all the other things of mine at home. They’re yours because you are now the man of the Macauley family of Ithaca. The money I made last year at the packing house I have given to Ma of course, to help out. It is not nearly enough, though. I don’t know how you are going to be able to keep our family together and go to high school at the same time, But I believe you will find a way. My army pay goes to Ma, except for a few dollars that I must have, but this money is not enough either. It isn’t easy for me to hope for so much from you, when I myself did not begin to work until I was 19, but somehow I believe that you will be able to do what I didn’t do.

I miss you of course and I think of you all the time. I am OK and even though I have never believed in wars – and know them foolish even when they are necessary – I am proud that I am involved, since so many others are and this is what’s happening. I do not recognize any enemy which is human, for no human being can be my enemy. Whoever he is, he is my friend. My quarrel is not with him, but with that unfortunate part of him which I seek to destroy in myself first.

I do not feel like a hero. I have no talent for such feelings. I hate no one. I do not feel patriotic either, for I have always loved my country, its people, its towns, my home, and my family. I would rather I were not in the Army. I would rather there were no War. I have no idea what is ahead, but whatever it is I am resigned and ready for it.

I’m terribly afraid – I must tell you this – but I believe that when the time comes I shall do what is right for me. I shall obey no command other than the command of my own heart.”

William Saroyan (31 augustus 1908 – 18 mei 1981)

Standbeeld in Jerevan

De Duitse dichter en schrijver Wolfgang Hilbig werd geboren in Meuselwitz op 31 augustus 1941. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Wolfgang Hilbich op dit blog.

Uit:  Ich

„Jetzt bewege ich mich wieder um meine kalten Ecken. Ich bin wieder auf dem Weg, doch ich werde darüber nicht berichten. Keine kurzen Bewegungen der unteren Gesichthälfte, diesmal nicht, denn es ist so weit, dass ich sagen müsste, es gehöre u meinem Wesen, auf dem Weg u sein. Das Wesen aber lässt man besser aus dem Spiel: wo ich mitspiele, bleibt jeder nur ein Zuträger von Bällen; und es soll auch von der Art des Spiels nur das unbedingt Dazugehörige ins Feld gebracht werden. Der Weg, straßauf, straßab ... unten entlang, oben entlang: zu meinem Wesen gehört eine Vorliebe für die so genannten kleinen Schritte, ich könnte sagen, ich bin nicht der Mensch, der sich auf Biegen und Brechen durchsetzt. Ich bin nicht eben das, was man als skrupulös diagnostiziert, doch ich wäge die Schritte ab, die ich unternehme, die meisten jedenfalls, aber dazu noch später.

(…)

“Wenn die Lebensmittelhandlungen um achtzehn Uhr geschlossen wurden, starb die Stadt aus; binnen einer halben Stunde fiel Schweigen zwischen die Häuser, die mit einem Mal, alle gleichzeitig, verriegelt und verschlossen erschienen, als sei die Stadt vor dem Eindringen feindlicher Kräfte gewarnt worden; die schweigenden, zusammengescharten Gebäude verharrten wie in Erwartung eines riesenhaften, alles zertrümmernden Schlags.”

Wolfgang Hilbig (31 augustus 1941 - 2 juni 2007)

De Amerikaanse dichter, criticus en tijdschriftredacteur Raymond  P. Hammond werd geboren op 31 augustus 1964 in Roanoke, Virginia. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Raymond P. Hammond op dit blog.

SNOWFALL

I love how the snow slightly
salts on shoulders, in hair
of the darkly draped women
whose sole earlier accent
of color was powder blue
pink, red, green, fuchsia scarves, hats
a contrast of dark to light
daguerreotype to color
old, young, ancient to modern
a colorized timelessness
of vision that I can pass
through and get chillingly wet

Raymond P. Hammond (Roanoke, 31 augustus 1964)

Roanoke, Market Street

De Engelse schrijfster Elizabeth von Arnim werd op 31 augustus 1866 geboren in Kirribilli Point in de buurt van Sydney. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Elizabeth von Arnim op dit blog.

 Uit:The Solitary Summer

“Everybody, it is true, would not like it, and I had some visitors here a fortnight ago who left after staying about a week and clearly not enjoying themselves. They found it dull, I know, but that of course was their own fault; how can you make a person happy against his will? You can knock a great deal into him in the way of learning and what the schools call extras, but if you try for ever you will not knock any happiness into a being who has not got it in him to be happy. The only result probably would be that you knock your own out of yourself. Obviously happiness must come from within, and not from without; and judging from my past experience and my present sensations, I should say that I have a store just now within me more than sufficient to fill five quiet months.

"I wonder," I remarked after a pause, during which I began to suspect that I too must belong to the serried ranks of the femmes incomprises, "why you think I shall be dull. The garden is always beautiful, and I am nearly always in the mood to enjoy it. Not quite always, I must confess, for when those Schmidts were here" (their name was not Schmidt, but what does that matter?) "I grew almost to hate it. Whenever I went into it there they were, dragging themselves about with faces full of indignant resignation. Do you suppose they saw one of those blue hepaticas overflowing the shrubberies? And when I drove with them into the woods, where the fairies were so busy just then hanging the branches with little green jewels, they talked about Berlin the whole time, and the good savouries their new chef makes."

Elizabethvon Arnim (31 augustus 1866 – 9 februari 1941)

De Franse dichter en schrijver Théophile Gautier werd op 31 augustus 1811 geboren in Tarbes (departement Hautes-Pyrénées. Zie ook mijn blog van 31 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Théophile Gautier op dit blog.

Au bord de la mer

La lune de ses mains distraites
A laissé choir, du haut de l'air,
Son grand éventail à paillettes
Sur le bleu tapis de la mer.

Pour le ravoir elle se penche
Et tend son beau bras argenté ;
Mais l'éventail fuit sa main blanche,
Par le flot qui passe emporté.

Au gouffre amer pour te le rendre,
Lune, j'irais bien me jeter,
Si tu voulais du ciel descendre,
Au ciel si je pouvais monter !

Le poète et la foule

La plaine un jour disait à la montagne oisive :
" Rien ne vient sur ton front des vents toujours battu ! "
Au poète, courbé sur sa lyre pensive,
La foule aussi disait : " Rêveur, à quoi sers-tu ? "

La montagne en courroux répondit à la plaine :
" C'est moi qui fais germer les moissons sur ton sol ;
Du midi dévorant je tempère l'haleine ;
J'arrête dans les cieux les nuages au vol !

Je pétris de mes doigts la neige en avalanches ;
Dans mon creuset je fonds les cristaux des glaciers,
Et je verse, du bout de mes mamelles blanches,
En longs filets d'argent, les fleuves nourriciers.

Le poète, à son tour, répondit à la foule :
" Laissez mon pâle front s'appuyer sur ma main.
N'ai-je pas de mon flanc, d'où mon âme s'écoule,
Fait jaillir une source où boit le genre humain ? "

Théophile Gautier (31 augustus 1811 – 23 oktober 1872)

Portret door  Auguste Clésinger, 1853

31-08-2013 om 16:23 geschreven door Romenu  

In Memoriam Seamus Heaney

De Ierse dichter Seamus Heaney is vrijdag op 74-jarige leeftijd overleden. Dat hebben Ierse media gemeld. Heaney kreeg in 1995 de Nobelprijs voor Literatuur. Seamus Heaney werd op 13 april 1939 te County Derry, Noord-Ierland, geboren. Zie ook alle tags voor Seamus Heaney op dit blog.

Death Of A Naturalist

All year the flax-dam festered in the heart
Of the townland; green and heavy headed
Flax had rotted there, weighted down by huge sods.
Daily it sweltered in the punishing sun.
Bubbles gargled delicately, bluebottles
Wove a strong gauze of sound around the smell.
There were dragon-flies, spotted butterflies,
But best of all was the warm thick slobber
Of frogspawn that grew like clotted water
In the shade of the banks. Here, every spring
I would fill jampotfuls of the jellied
Specks to range on window-sills at home,
On shelves at school, and wait and watch until
The fattening dots burst into nimble-
Swimming tadpoles. Miss Walls would tell us how
The daddy frog was called a bullfrog
And how he croaked and how the mammy frog
Laid hundreds of little eggs and this was
Frogspawn. You could tell the weather by frogs too
For they were yellow in the sun and brown
In rain.
Then one hot day when fields were rank
With cowdung in the grass the angry frogs
Invaded the flax-dam; I ducked through hedges
To a coarse croaking that I had not heard
Before. The air was thick with a bass chorus.
Right down the dam gross-bellied frogs were cocked
On sods; their loose necks pulsed like sails. Some hopped:
The slap and plop were obscene threats. Some sat
Poised like mud grenades, their blunt heads farting.
I sickened, turned, and ran. The great slime kings
Were gathered there for vengeance and I knew
That if I dipped my hand the spawn would clutch it.

Postscript

And some time make the time to drive out west
Into County Clare, along the Flaggy Shore,
In September or October, when the wind
And the light are working off each other
So that the ocean on one side is wild
With foam and glitter, and inland among stones
The surface of a slate-grey lake is lit
By the earthed lightening of flock of swans,
Their feathers roughed and ruffling, white on white,
Their fully-grown headstrong-looking heads
Tucked or cresting or busy underwater.
Useless to think you'll park or capture it
More thoroughly. You are neither here nor there,
A hurry through which known and strange things pass
As big soft buffetings come at the car sideways
And catch the heart off guard and blow it open

Seamus Heaney (13 april 1939 – 30 augustus 2013)

30-08-2013 om 20:26 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse dichter Charles Reznikoff werd op 30 augustus 1894 in New York geboren. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2010.en alle tags voor Charles Reznikoff op dit blog.

Night-Piece

I saw within the shadows of the yard the shed

and saw the snow upon its roof—

an oblong glowing in the moonlit night.

I could not rest or close my eyes,

although I knew that I must rise

early next morning and begin my work again,

and begin my work again.

That day was lost—that month as well;

and year and year for all that I can tell.

Jerusalem the Golden

II: The Shield of David

Then spoke the prophets: Our God is not of clay,

to be carried in our saddle-bags;

nor to be molten of silver or fine gold,

a calf to stand in our houses with unseeing eyes, unbending

        knees;

Who is the King of Glory?

He is from everlasting to everlasting;

we go down to the darkness of the grave,

but all the lights of heaven are His.

The smoke of your sacrifices is hateful, says the Lord,

I hate your festivals, your feasts, and your fasts;

worship Me in righteousness;

worship Me in kindness to the poor and weak,

in justice to the orphan, the widow, the stranger among you,

and in justice to him who takes his hire from your hand;

for I am the God of Justice, I am the God of Righteousness.

III: Spinoza

He is the stars,

multitudinous as the drops of rain,

and the worm at our feet,

leaving only a blot on the stone;

except God there is nothing.

God neither hates nor loves, has neither pleasure nor pain;

were God to hate or love, He would not be God;

He is not a hero to fight our enemies,

nor like a king to be angry or pleased at us,

nor even a father to give us our daily bread, forgive us our

       trespasses;

nothing is but as He wishes,

nothing was but as He willed it;

as He wills it, so it will be.

Charles Reznikoff (30 augustus 1894 – 22 januari 1976)

De Chinees-Franse dichter, schrijver en vertaler François Cheng werd geboren op 30 augustus 1929 in Nanchang in China. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2010 en eveens alle tags voor François Cheng op dit blog.

Une prière à la Transcendance

Nous voici dans l’abîme,
Tu en restes l’énigme.

Si Tu dis un seul mot,
Et nous serons sauvés.

Tu restes muet encore,
Jusqu’au bout sembles sourd

Nos cœurs ont trop durci,
En nous l’horreur sans fond.

Viendrait-elle de nous
Une lueur de douceur ?

Si nous disons un mot,
Et Tu seras sauvé.

Nous restons muets encore,
Jusqu’au bout restons sourds

Te voici dans l’abîme,
Nous en sommes l’énigme.

S’abaisser jusqu’à l’humus

S’abaisser jusqu’à l’humus où se mêlent
Larmes et rosées, sangs versés
Et source inviolée, où les corps suppliciés
retrouvent la douce argile,
Humus prêt à recevoir frayeurs et douleurs,
Pour que tout ait une fin et que pourtant
rien ne soit perdu.

S’abaisser jusqu’à l’humus où se loge
La promesse du souffle originel. Unique lieu
De transmutation où se frayeurs et douleurs
Se découvrent paix et silence. Se joignent alors
Pourri et nourri, ne font qu’un terme et germe.
Lieux du choix : la voix de mort mène au néant,
Le désir de vie mène à la vie. Oui, le miracle a lieu,
Pour que tout ait une fin et que pourtant
toute fin puisse être naissance.

S’abaisser jusqu’à l’humus, consentir
A être humus même. Unir la souffrance portée
Par soi à la souffrance du monde ; unir
Les voix tues au chant d’oiseau, les os givrés
Au vacarme des perce-neige !

François Cheng (Nanchang, 30 augustus 1929)

De Tsjechische dichter Jiří Orten (eig. Jiří Ohrenstein) werd geboren op 30 augustus 1919 bij Kutná Hora. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Jiří Orten op dit blog.

Goodbye Letter 6

Oh, pain will die, I swear, when I succeed
in making a Myshkin of these tears
to master agony, quietly, there
where I burn with beautiful helpless need,

where voices go mute, and feelings wake late,
before finally disbanding.
To smile (to reach understanding)
just as He said. And not to wait.

So far. At a higher elevation
than the rise and fall of simple speech.
Who can’t write his way to conciliation
lived for the coffin. He should be betrayed.

And that’s me, woman, that’s me,
fullness rotting and being dispersed
and all that was suffered for will go
there where you wounded me the worst

where the air is fragrant with kisses
and fate forces those who’ve been tried
to love what so terribly isn’t,
about which I endlessly know.

Vertaald door Lyn Coffin en Leda Pugh

Poetik

Genauer, Worte! Mag der Weg sich dehnen
dem Garten zu, der seiner harrt,
hebt an, ihr meine Gärtner, pflückt die Tränen,
die mir verdorrt sind: Äpfel, hart

noch, pflückt mir, auch ein wenig grün im Falle,
die Brust pflückt, welche Kinder tränkt,
pflückt Morgen, Frauen, Bücherduft, sie alle,
deren die Zeit mit Neid gedenkt.

Und schweigt die Liebe, täuscht rings nur Gebärde
stumm Ruhe vor: ihr Worte, weit
zum Himmel klingt und klingt herab zur Erde –
und jäh in mir. Versehrt das Leid…

Vertaald door Urs Heftrich

Jiří Orten (30 augustus 1919 – 1 september 1941)

De Duitstalige, Tsjechische schrijfster Libuše Moníková werd geboren op 30 augustus 1945 in Praag. Zie ook mijn blog van 30 augustus 2010 en eveneens alle tags voor Libuše Moníková op dit blog.

Uit: Der Taumel

“Er fiel noch einmal in einen Dämmerzustand, aus dem er mit der Meldung einer technischen Störung gerüttelt wurde. Eine ungeübte, rohe Stimme, es war nicht zu verstehen, ob es einen technischen Schaden gab oder ob er bereits behoben war. Der Zug fuhr weiter – keine besonderen Vorkommnisse. Dann wurde ihm ernstlich schlecht. Die weitere Meldung, nach weiterem Dämmern: in wenigen Minuten erreichen wir … die Stimme wiederholte die Meldung noch einmal, mit der Aufzählung aller vorherigen und aller nachfolgenden Stationen, wo sich der Zug in den nächsten zwölf Stunden befinden würde.
Diese sinnlosen Wiederholungen, die vertraute Traumszenerie, der er hilflos ausgesetzt war, das Suchen nach dem Fahrschein, seine Schwäche, die Unmöglichkeit, dieses Treiben, diese unsinnige Fahrt zu unterbrechen, als käme er aus diesem Gespenster-Zug gar nicht heraus …
Endlich hielt der Zug an.
Er stieg in L. aus. Zwei Männer trugen einen Sarg über die Straße. Einen braunen, unauffälligen Sarg. Sie gingen diskret, schnell, obwohl an ihrer Haltung und ihrem Gang zu merken war, daß der Sarg nicht leer war. Es war nicht die Bahnhofstraße, sondern eine Nebenstraße, leer, aber auch die Bahnhofstraße war fast leer, es war spät, dämmrig, leichtes Nieseln.”

Libuše Moníková (30 augustus 1945 – 12 januari 1998)

Zie voor nog meer schrijvers van de 30^e augustus ook mijn blog van 30 augustus 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

30-08-2013 om 19:53 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres en beeldend kunstenares Elma van Haren werd geboren in Roosendaal op 29 augustus 1954. Zie ook alle tags voor Elma van Haren op dit blog en eveneens mijn blog van 29 augustus 2010.

Knipoog

Buiten mist. Het ratelen van de wielen
verhult alle geluid hierbinnen.
Ik kan niets meer horen.
Blikken ontwijken me, naamborden ontglippen me.
Op goed geluk moet ik er straks uit.

Het is er weer, dit stollen,
na langdurig het hoofd te hoog
te hebben gedragen.
In mijn bagage,

mijn dagboek,
ontvleesd verleden, een herbarium vol bladskelet.
Ik blader.
Zo was het in een paar woorden.
Geklost als kant, wit gezouten,
dit tenminste
blijft!

De trein stopt.
Ik bezichtig een bekende touristenplaats.
Een bord zegt 'Bezoek onze grotten!'
Ik volg de pijlen en word welkom geheten
in scherp verlichte,
haast kraakheldere catacomben,
waarin opeen gepakt is,
waarin tot aan het plafond toe
opgestapeld is.

Hitte – 1

Mei:

lauw strijkijzer over een gebloemde beddesprei.

Neem nu de maat van je voetzolen

die kleine lichamelijke plek, waarop je gebouwd bent

en voel hoe los van de grond...

longen grijpen in de lucht

je handen moeten gevuld om je gewicht te beseffen

als je naakt over het satijn van het bed schuift

denkend aan een groot onaangedaan vossegezicht

slechts één keer aangeraakt

zijn lynxse ogen -

Met kracht stroomt het bloed

terug naar je voeten.

Duikelaar

altijd kom je weer recht!

Hoe dan plotseling

'Het is heel goed mogelijk!' afspringt van

'Zou het kunnen?' en

hoe 'Het kan!'

begint te bloemen

vanaf de beddesprei en die aarzelende knop

door zachte meiwind bestreken, uitgroeit tot de kelk:

'Het zal gebeuren, het is zo!'

en wachtend op dat moment, dat moment alleen

niets anders doen dan tevreden kijken

hoe geduldig de planten naar het zonlicht buigen

hoe beloftevol de was te drogen hangt.