De Canadese schrijver, journalist, regisseur en scenarioschrijver Martyn Burke werd geboren op 14 september 1952 in Toronto. Zie ook alle tags voor Martyn Burke op dit blog.

Uit: Laughing War

“. . . the band began blasting out an off-key Colonel Bogey March. The audience went wild. But at this point in the evening they usually went wild over almost anything…….
And so Colonel Bogey races across the flatness like a tide seeking shore. It is louder than even the laughter and the strange yelling that comes from the Club and is momentarily lost in the unearthly whine of the F-lOOs as they return from bombing whatever it is that has to be bombed. Colonel Bogey
washes over the lone sentries and rushes on into the darkness that lies beyond the perimeter. The darkness stretches on and on, beyond the wretches lying soaked and bloody in the swamp near Cambodia listening to the metallic voices in the headset that tell them why the F-lOOs cannot come back until dawn, and listening to the noises in the nearby jungle that might be metal grating on metal. The darkness goes on forever. But the nineteen-year-old from Georgia can no longer hear the curling chords of Jimi Hendrix s guitar as the Armed Forces Radio brings him the Best in Rock. The nineteen-year-old from Georgia can hear none of this. A long thin knife protrudes from his chest at the place where his flak jacket should have been buckled. Thin bubbles of blood drip from his mouth. In his
final act as a sentry, he has died with his eyes wide open.”

Martyn Burke (Toronto, 14 september 1952)

De Tsjechische schrijver Ivan Klíma werd op 14 september 1931 geboren in Praag. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Ivan Klima op dit blog.

Uit: Lovers for a Day (Vertaald door Gerald Turner)

“And she feels a sudden pang of regret. Just outside the window drops of water glisten on the dry branch which reminds her of an owl. You think I'll never know it, that nothing like that happens these days, but I'll bide my time, and then one morning like this one he'll lean over me, my beloved, and put his hand here, right here, and he'll be here at my side, all of him, and his warmth will enfold me.

    And she feels lonely, very lonely. There is nothing else she need think about and she is utterly dejected. When she has dressed she quietly climbs the narrow winding staircase that emerges in front of a low door underneath the rafters. Here there is a room she can escape to. It's not even a proper room. It used to be just a mansard: it has a sloping roof and a small, high window, starting at neck level and ending at the height of her forehead. The room contains nothing but childhood junk, a tin washbasin to bring water from the passage, and a cupboard, an ironing board with a hole burnt in the cover, a rocking chair and a great big ball of blue twine — not of hemp, let alone paper, but of some synthetic material: twine for tying up parcels and battered suitcases, as well as for hanging washing, and those in despair. It now hangs on a nail and its free end swings to and fro almost imperceptibly, rather scarily in this room with the door and window closed. But it calms her to sit in the rocking chair watching the world see-saw up and down.

  It's still the early morning and the sun shines in her eyes; above it the heavens with two clouds that sail slowly past. A shoreless lake with boats sinking, a blue desert with a caravan of white elephants. I can sail and wander.”

Ivan Klíma (Praag, 14 september 1931)

De Duitse schrijver Eckhard Henscheid werd geboren op 14 september 1941 in Amberg. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Eckhard Henscheid op dit blog.

Uit: Meine Jahre mit Helmut Kohl

“Der allerdings, überdenke ich es heute nochmals, dem Rätsel Kohl schon immer ein bißchen verfallen war, seinem gewissermaßen negativ dialektischen Geheimnis. Etwa dem seines seltsamen Erfolgs. Der da beginnt mit den sagenhaften Untiefen seiner legendär brummwuchtigen Heidelberger Doktorarbeit (ich besitze 1 Exemplar!) und zügig fortfährt zur scheint’s nur allzu idealtypisch-normalen Nachkriegspolitikerlaufbahn im allgemeinen Rahmen der Gnade der Spätgeburt und der seit frühester Jugend konsequent durchgezogenen Imagepflege als spätzuckmayerisch fröhlicher Weinberg (obwohl die Heimat Ludwigshafen flach wie ein Brett vorm Kopf ist) – doch, schon immer, auch damals schon, 1982 ff. und auf dem Höhepunkt der ersten allseitigen Kohl-Bespöttelung strahlte der Oggersbeziehungsweise gebürtige Friesenheimer für mich etwas ab, das mit Begriffen kaum, mit „kritischer Reflexion“ (Habermas und andere) schwerlich – ja, und inzwischen hab’ ich im Nachgang meiner biographischen Anstrengungen auch in jenem Deidesheimer Lokal zu Mittag gegessen, worein Kohl seine Staatsgäste zu Pfälzer Saumagen zu schleppen pflegt. Es hat mir sogar prima geschmeckt.

Natürlich, ganz eingewickelt hat er mich und meine kritische Grundausrüstung doch noch nicht. Natürlich, Kohl ist und bleibt auch immer Haupt- und Staatsexempel für den neudeutschen Aufsteigertypus aus dem älteren Angestelltenmilieu, fast hemmungslos erfolgs- und karrierefixiert, als Leitfigur ausgerüstet mit populären und manchmal auch allzu folkloristischen Attitüden, der Bauernschlau als Bonvivant und Parvenü, der Jedermann als Weltpolitiker – allein, ein schierer Opportunist war Kohl wohl nie, noch übers erträgliche Maß hinaus Schleimer (wie so mancher aus der heutigen Enkel- und Toscana-SPD); sondern stets sehr eins mit sich selber, Entität sui generis und natura naturans und magna cum voce oder wenigstens corpore o.s.ä. – auch wenn man nun nicht unbedingt wie neulich und reichlich verheuchelt Th. Waigel in ranschmeißerische Entzückensschreie über dieses baumlang „gestandene Mannsbild“ ausrasten sollte.”

Eckhard Henscheid (Amberg, 14 september 1941)

De Uruguayaanse dichter, schrijver, criticus en journalist Mario Benedetti Farugia werd geboren op 14 september 1920 in Paso de los Toros in het department Tacuarembó. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Mario Benedetti op dit blog.

I Love You

Your hands are my caress

My everyday chords

I love you because your hands

Work for justice

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

And on the street, side by side

We are much more than two

Your eyes are my spell

Against bad days

I love you for your eyes

Which look at and sow the future

Your mouth is yours and mine

Your mouth is never wrong

I love you because your mouth

Knows how to shout rebellion

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

and on the street side by side

We are much more than two

And for your sincere face

And your wandering gait

And your tears for the world

Because you are the people I love you

And because love is not a halo

And neither a candid moral

And because we are a pair

Who knows it is not alone

I want you in my paradise

That is in my country

Where the people live happily

Even if it is not allowed

If I love you it is because you are

My love, my accomplice and everything

And on the street side by side

We are much more than two

Vertaald door Nabil ‘Abdou

Mario Benedetti (14 september 1920 – 17 mei 2009)

Portret door Alejandro Cabeza

De Nederlandse schrijver, dichter en journalist Eric van der Steen werd op 14 september 1907 in Alkmaar geboren. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Eric van der Steen op dit blog.

De Reiziger

Ik wandel door de drukke straat.

Het is nog licht. Het is niet laat.

Het is nog vroeg. Het is acht uur.

Wat moet dit worden op den duur?

Ik kijk elk meisje zichtbaar aan.

Waarom zou het hier anders gaan?

Ik wandel door, God weet waarheen.

Als het maar druk is om mij heen.

Ik wandel en het is mooi weer.

Ik voel: mijn borst gaat op en neer.

Dit leek nu iets: een vreemde stad,

maar na een uur ben je ook dit zat.

Ik kan het best naar huis toe gaan.

‘Ik kan het best naar huis toe gaan.’

Naar huis. Naar het hotel. Naar bed.

Ik heb het zelf op touw gezet.

Ik maakte zelf dit goed bestaan.

Geen mensch begint van vooraf aan.

Ik ging zelf naar een vreemde stad.

Ik heb zelf niemand liefgehad.

Ik ga zelf naar het harde bed.

Nog jaren? God verhoede het.

Eric van der Steen (14 september 1907 - 3 november 1985)

De Duitse dichter en schrijver Uli Becker werd geboren op 14 september 1953 in Hagen. Zie ook mijn blog van 14 september 2010 en ook alle tags voor Uli Becker op dit blog.

Wie Dichter das machen

Den Asphalt grau tret ich mit Füßen,
beiß aber grad so gern ins grüne Gras

und kehre heim und spanne den Bogen
in meiner Maschine: Sowohl – als auch,

ist beides mein Stoff, das Rohe wie
das Hartgesottene, und wer bestimmt,

man könne nicht auf zwei Hochzeiten

tanzen, bei zwei Begräbnissen flennen?

Des Dichters Tag- und Nachtwerk ist
die stete Kümmerei, und zwar um dies

genau wie um das, um beides zusammen
mit süßsaurem Lächeln zu verwursten.

Die späte Tagesschau noch und ins Bett
und sehn, was anliegt oder schmiegt –

so funktioniert das: Eine Hand am Puls der Zeit,
die andere am Arsch der Welt.

Uli Becker (Hagen, 14 september 1953)

14-09-2013 om 15:34 geschreven door Romenu  

De Estische dichter, schrijver en vertaler Tõnu Õnnepalu werd geboren op 13 september 1962 in Tallin. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Tõnu Õnnepalu op dit blog.

My soul is ready for the journey

My soul is ready for the journey,
coat drawn close and girdled as was the command.
For the carriage will not wait or stay long
in this station
before the long and difficult ascent
that may finally lead to the fearsome mountain,
onto the strange empty ridge where the Nameless is waiting,
or perhaps to another valley, different from this one.

My soul is ready for the journey
but it does not know the way
for it leads through soul’s own bare territory
and the day journeys are hidden behind the shadows of night.

My soul is ready for the journey
but yet it is afraid to go.
Could it not rest for a while
under the pavilion of your soul?
Does it not belong to the Possible
that it were allowed a moment of oblivion there?
Or is it really your soul that has asked for permission
to sit at the hearth whose fire does not warm me?
And is it not that when one finds rest for a while
and can loosen the girdle,
the other must keep guard and cannot have a share
of the shade and refreshment that it unknowingly offers?

My soul is ready for the journey
but where it is, it is alone,
and still it is night, the Moon lures, but does not show
under what tent’s cloth the shadows seem to move
and whose shadows they are.
Are they the others, the foreign travellers?
And if morning is still far away.

Is this reddish glow
from the campfire of the Nameless
or is the decampment day already hoisting the flag of light
and the pavilion taken down
before I can even see you face to face?
And where I am lying sleeplessly
it is only an image of your body,
for your soul is travelling too and must not stop.

No, my soul is ready for the journey
and already the changing Moon
burns up in the rising glow of the Day.

And you are nowhere but far,
no, you are nowhere but far
and I am far from you.
And far from me travels my soul.

Tõnu Õnnepalu (Tallin, 13 september 1962)

De Poolse schrijver Janusz Glowacki werd geboren op 13 september 1938 in Poznań. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Janusz Glowacki op dit blog.

Uit: The Last Supper (Vertaald door Zuza Glowacka)

“It was seven p.m., towards the end of July, and I was sitting in the restaurant 'Fiorellos' across from Lincoln Center, wondering how to improve my luck. I was sitting at one of twelve tables set up on the sidewalk, covered by twelve white and blue striped umbrellas, created by the famous French designer, Jean Marie Cottarde. Hurricane Alan was loitering nearby and the air was

 thick from the heat. After my first double scotch, I contemplated moving inside, but after the third one I dismissed the idea. At around eight, the glass walls of the Metropolitan Opera darkened, and the flying creatures on Marc Chagall's frescoes stopped shining through them. Meanwhile the crowd on Broadway thickened. Glittering couples, wrapped in diamonds and pearls, rushed to the concert at the Metropolitan Opera, pushed along the way by half-naked black boys on rollerblades. Japanese tourists hugged their cameras to their chests and slalomed around the prostitutes and transvestites, who, as usual, spilled out from the Irish bar on 61st street at seven o'clock sharp. A few feet away from me, a grizzled man wearing an Armani suit, Brooks Brothers shoes, and a Perry Ellis shirt was banging a phone booth with his fists and screaming into the receiver, but the swarm of honking cars drowned out his voice. I ordered another scotch and, to finish off the night early, I topped it off with a Heineken. The grizzled man kicked the telephone booth for the last time, threw a crumpled copy of the July edition of People Magazine on a table next to me, and disappeared into the crowd. The face of John Jefferson Caine looked at me unenthusiastically from its cover. The entire magazine, just as every other one that week, was packed with articles, gossip, and memories of J.J.C., his astonishing life and shocking death. For several years now, the greatest designer of our time, known as the Leonardo Da Vinci of our century, had withdrawn somewhat from the rest of the world.”

Janusz Glowacki (Poznań, 13 september 1938)

De Poolse dichter Julian Tuwim werd geboren in Łódź op 13 september 1894. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Julian Tuwim op dit blog.

Berlin 1913

Oh, dismal, snowy nevermore!
Days lost and adored!
I see you again in the Café du Nord
On a frosty, foggy morn.

Fear, sweet fear from head to toe,
The quiver of blue and tender nerves,
A dream came so, and a letter came so:
Fog of legendary perfumes.

Though I am not and I am not,
And I will never be.
In a letter caught; in a dream, caught
In a gentle, snowy mythology.

You know not of this. Only wait, trembling.
As the day sleepily spills and whispers.
Oh, this heart of mine, this youth,
You carry with you in your silver purse.

Yesterday? But what was that?
Carmen, coaches, wine, and waltzes...
Flash before my eyes. No—a bird,
Sewn onto the veil around your hat.

It's empty and warm in this Café.
Winter frosts the glass like skin,
I won't come. You won't see me. Go away.
...Great, great is the city of Berlin.

Bird

Bird on a branch did settle:
Chirp-chirping and a-flapping,
Sharp beak in soft feather wrapping,
Shrub was a shower of petals.

Then with a swish it took flight,
As branch left a-swinging,
Shuddering, joyously singing,
Its song: “fool bird you delight!”

Vertaald door Pacze Moj

Julian Tuwim (13 september 1894 – 27 december 1953)

Monument in Łódź

De Nederlandse dichter, predikant en hoogleraarr Nicolaas Beets werd geboren op 13 september 1814 in Haarlem. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Nicolaas Beets op dit blog.

Uit: Camera Obscura

“Onder de dingen, die men, zonder veel nadenken, gewoon is bij zichzelven vast te stellen, behoort onder anderen de meening dat het, des winters, buiten even zoo onaangenaam is als des zomers louter gelukzaligheid. Menschen, die niet zonder opera's, concerten en soirées leven kunnen; mannen, die behoefte hebben dagelijks de sociëteit te bezoeken, en vrouwen, die niet gelukkig zijn of zij moeten ten minste eenmaal des weeks groot toilet maken, mogen zich in dit denkbeeld vastzetten, maar voor stille huislijke gemoederen, die van het bij uitstek wereldsche genoeg hebben, en den cirkel hunner genoegens, het zij die les hun zachter of gevoeliger is voorgehouden, zachtjes aan hebben leeren inkrimpen, voor hen is het er in den kouder tijd vooral niet minder genoeglijk als in het warme seizoen; ja, geloof mij, indien ik u zeg, dat op het stille land de winter oneindig veel korter valt dan in de stad met al hare - ressources! Daar toch maakt hij, met zijne voorhoede en nasleep van donkere dagen, een groot en langdurig jaargetijde uit, dat men door allerhande in 't oog loopende kunstmiddelen zoekt op te korten en door te komen; buiten daarentegen, is hij slechts de spoedige overgang van een gerekten herfst tot een vroege lente. Want hoe kort een tijd verloopt er tusschen het afvallen van het laatste eikenblad tot op het uitloopen van den voorlijksten kastanjeboom!

Als het twee dagen van de zeven hard waait, en twee andere dagen regent en hagelt dat het een weinig klettert, dan blijven de steêlui binnen hunne muren, ook zelfs gedurende de drie dagen van de week die overblijven, waarop de zon bij tijden door de wolken breekt en allerliefst schijnt over de kwijnende natuur; want zij hebben van 's morgens af dat zij hun bed verlieten, tot twaalf uren toe, een nevel gezien, en weten niet welk mooi weer daar in het najaar gewoonlijk op volgt; en al weten zij dat ook, zij ‘gaan niet meer uit; zij kunnen niet meer op het weer aan;”

Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903)

De Britse schrijver Roald Dahl werd geboren op 13 september 1916 in Llandalf, Zuid-Wales. Zie ook mijn blog van 13 september 2010 en eveneens alle tags voor Roald Dahl op dit blog.

Uit: Boy

“My four friends and I had come across a loose floor-board at the back of the classroom, and when we prised it up with the blade of a pocket-knife, we discovered a big hollow space underneath. This, we decided, would be our secret hiding place for sweets and other small treasures such as conkers and monkey-nuts and birds' eggs. Every afternoon, when the last lesson was over, the five of us would wait until the classroom had emptied, then we would lift up the floor-board and examine our secret hoard, perhaps adding to it or taking something away.
One day, when we lifted it up, we found a dead mouse lying among our treasures. It was an exciting discovery. Thwaites took it out by its tail and waved it in front of our faces. 'What shall we do with it?' he cried.
'It stinks!' someone shouted. 'Throw it out of the window quick!'
'Hold on a tick,' I said. 'Don't throw it away.'
Thwaites hesitated. They all looked at me.
When writing about oneself, one must strive to be truthful. Truth is more important than modesty. I must tell you, therefore, that it was I and I alone who had the idea for the great and daring Mouse Plot. We all have our moments of brilliance and glory, and this was mine.
'Why don't we', I said, 'slip it into one of Mrs Pratchett's jars of sweets? Then when she puts her dirty hand in to grab a handful, she'll grab a stinky dead mouse instead.'
The other four stared at me in wonder. Then, as the sheer genius of the plot began to sink in, they all started grinning. They slapped me on the back. They cheered me and danced around the classroom. 'We'll do it today!' they cried. 'We'll do it on the way home! You had the idea,' they said to me, 'so you can be the one to put the mouse in the jar”

Roald Dahl (13 september 1916 – 23 november 1990)

Op 8-jarige leeftijd 

Zie voor nog meer schrijvers van de 13e september ook mijn blog van 13 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

13-09-2013 om 19:19 geschreven door Romenu  

In Memoriam Erich Loest

De Duitse schrijver Erich Loest is gisteren op 87-jarige leeftijd in Leipzig gestorven. Erich Loest werd geboren op 24 februari 1926 in Mittweida. Zie ook alle tags voor Erich Loest op dit blog.

Uit: Durch die Erde ein Riß

“Der Teufel naht meist auf leisen Sohlen. Er dachte darüber nach, wie es denn gekommen war, daß er keine Macht wollte, keine von oben verliehene und von unten nicht kontrollierte Macht. Keine Gesellschaft war denkbar, ohne daß Menschen Macht über andere ausübten — warum, fragte er sich, ist das für mich ein Problem und für andere nicht? Wer Macht hatte, war allergisch gegen alle, die nicht ein Häppchen von ihr leihen wollten. Trugen die Mächtigen schlechtes Gefühl mit sich herum, suchten sie deshalb Komplizenschaft und haßten die Machtverweigerer, weil die sich nicht zu Mittätern machen ließen? War es eitel, sich das weiße Hemd der Unschuld überzuziehen seht her, was für ein Engel ich bin, ich mach mir die Hände nicht schmutzig? Teilhabe an der Macht, um Informationsbedürfnis, Neugier zu befriedigen? Die Tragik derer, die in der Mitte zerrieben wurden — ein endloses Feld.

Vielleicht verschwand er morgen oder nächste Woche in Einzelhaft, vielleicht steckten sie ihn mit einem Lump zusammen, legten ihn in eine Außenzelle, in der es doppelt so kalt war wie in Innenzellen. Kein Kino für drei Monate. Möglichkeiten gab es die Menge, und er kannte fast alle. Schreiberlaubnis bekam er ohnehin nicht. Oder auch: Es blieb alles beim alten.

Jupp begann tief zu atmen und leise zu schnarchen. 23/59 blickte gegen die Decke mit dem Gitterschatten, der Knastmond würde niemals untergehen. Er versuchte, sich an Wendungen zu erinnern, als er mit der Macht kollidiert war.

Dabei überkam ihn Müdigkeit, er drehte sich auf die Seite und zog die Decke über den Kopf, daß nur ein Spalt zum Atmen blieb. So würde er die Kälte überstehen. Der Schlaf kam schnell und spülte alles Grübeln weg. 23/59 wehrte sich nicht gegen ihn. Denn natürlich ist Schlaf das Beste, was es im Knast überhaupt gibt.”

Erich Loest (24 februari 1926 – 12 september 2013)

13-09-2013 om 08:52 geschreven door Romenu  

De Canadese dichter en schrijver Philip Michael Ondaatje werd op 12 september 1943 geboren in Colombo, Ceylon (nu Sri Lanka). Zieook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Ondaantje op dit blog.

Notes For The Legend Of Salad Woman

Since my wife was born
she must have eaten
the equivalent of two-thirds
of the original garden of Eden.
Not the dripping lush fruit
or the meat in the ribs of animals
but the green salad gardens of that place.
The whole arena of green
would have been eradicated
as if the right filter had been removed
leaving only the skeleton of coarse brightness.

All green ends up eventually
churning in her left cheek.
Her mouth is a laundromat of spinning drowning herbs.
She is never in fields
but is sucking the pith out of grass.
I have noticed the very leaves from flower decorations
grow sparse in their week long performance in our house.
The garden is a dust bowl.

On our last day in Eden as we walked out
she nibbled the leaves at her breasts and crotch.
But there's none to touch
none to equal
the Chlorophyll Kiss

Michael Ondaatje (Colombo, 12 september 1943)

De Amerikaanse schrijver James Frey werd geboren op 12 september 1969 in Cleveland. Zie ookmijn blog van 12 september 2010eveneens alle tags voor James Frey op dit blog.

Uit: My Friend Leonard

“I stand in the middle of the afternoon. I use the toilet and I drink a glass of water and I smoke a cigarette. I leave my cell and I walk to the outdoor recreation area. If the weather holds, there are prisoners in the area playing basketball, lifting weights, smoking cigarettes, talking. I do not mingle with them. I do not participate in their approved activities. I walk along the perimeter of the wall until I can feel my legs again. I walk until my eyes and my mind regain some sort of focus. Until they bring me back to where I am and to what I am, which is an alcoholic and a drug addict and a criminal. If the weather is bad, the area is empty. I go outside despite the weather. I walk along the perimeter until I can feel and remember. I am what I am. I need to feel and remember.
I spend my afternoons with Porterhouse. His real is name is Antwan, but he calls himself Porterhouse because he says he's big and juicy like a fine-ass steak. Porterhouse threw his wife out the window of their seventh floor apartment when he found her in bed with another man. He took the man into a field and shot him twelve times. The first eleven shots went into the man's arms and legs. He waited thirty minutes to let the man feel the pain of the shots, pain he said was the equivalent to the pain he felt when saw the man fucking his wife. Shot number twelve went into the man's heart.

From three o'clock to six o'clock, I read to Porterhouse. I sit on my bed and he sits on the floor. He leans against the wall and he closes his eyes so he can, as he says, do some imagining. I read slowly and clearly, taking an occasional break to drink a glass of water or smoke a cigarette. In the past twelve weeks we have worked our way through Don Quixote, Leaves of Grass, and East of Eden. We are currently reading War and Peace, which is Porterhouse's favorite. He smiled at the engagement of Andrei and Natasha. He cried when Anatole betrayed her”

.

James Frey (Cleveland, 12 september 1969)

De Ierse dichter en schrijver Louis MacNeice werd geboren op 12 september 1907 in Belfast. Zie ook ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Louis MacNeice op dit blog.

The Sunlight on the Garden

The sunlight on the garden
Hardens and grows cold,
We cannot cage the minute
Within its nets of gold;
When all is told
We cannot beg for pardon.

Our freedom as free lances
Advances towards its end;
The earth compels, upon it
Sonnets and birds descend;
And soon, my friend,
We shall have no time for dances.

The sky was good for flying
Defying the church bells
And every evil iron
Siren and what it tells:
The earth compels,
We are dying, Egypt, dying

And not expecting pardon,
Hardened in heart anew,
But glad to have sat under
Thunder and rain with you,
And grateful too
For sunlight on the garden.

Louis MacNeice (12 september 1907 – 3 september 1963)

Portret door  Nancy Sharp, 1938

De Nederlandse dichteres en schrijfster Hannes Meinkema werd op 12 september 1943 geboren in Tiel. Zie ook mijn blog van 12 september 2010 en eveneens alle tags voor Hannes Meinkema op dit blog.

Uit: Een krokodil is een zeer eenzaam dier

“Haar moeder droeg de ochtendjas die van een oude deken was gemaakt. Ze kon er niet naar kijken en tegelijk haar ontbijt opeten. De kleur alleen al maakte je misselijk. Zo'n vaalgeelbruine kleur. Moederkleur. Haar keel slikte pijnlijk de keurig gesneden hapjes door (geen kritiek moeder, vanmorgen geen kritiek, ik heb haast).

‘Heb je je huiswerk voor morgen af?’

‘Ja’.

Haar moeder boog zich over de tafel heen om naar haar ogen te kijken. (Je hebt gejokt, ik zie een kruisje op je voorhoofd). Zure lucht. Volwassenen stonken erger als ze hun tanden nog niet hadden gepoetst. Ze rookte ook te veel. Oude zure asbak, laat me met rust.

‘Je moet nog een beker karnemelk drinken.’ Door de week nam ze gewone als haar moeder niet keek, lekker. Ze zei niets, klokte de zure karnemelk naar binnen.

‘Kan ik nu gaan?’

‘Niet voordat je een afspraak met je vader hebt gemaakt om je huiswerk vanavond te overhoren.’

‘Maar hij slaapt nog!’ Verontwaardiging in haar stem. Jammer, als haar moeder merkte dat ze popelde kwam ze nooit weg.

‘Nee hoor, ik hoor hem boven lopen.’

Ze liep de trap op.

Haar vader kwam de badkamerdeur uit op weg naar de slaapkamer. Naakt. Ze had er nooit over nagedacht. Het viel haar nu pas op dat hij het steels deed: hij draaide zich niet om toen ze hem riep, alleen zijn hoofd, houterig. ‘Ik kom zo.’

Wat doen we hier allemaal gewoon in huis, we hebben geen geheimen voor elkaar. Alsof ze had willen kijken. Honderden malen had ze hem naakt gezien, nooit bewust gekeken. Nu was het anders, nu zou ze willen dat ze niet wist hoe hij er daar uitzag. Ze schaamde zich voor hem. Haar naakte vader.

Hij kwam terug in onderbroek en overhemd. ‘U moet me vanavond mijn huiswerk overhoren, zegt moeder.’

Hannes Meinkema (Tiel, 12 september 1943)

De Nederlandse columnist, journalist en schrijver Eduard Maurits Elias werd geboren in Amsterdam op 12 september 1900. Zie ook alle tags voor Eduard Elias op dit blog.

Uit: Hendrik Hagenaars Hoek

“GODFRIED BOMANS, die wij gerust de grootmeester der Klazologie mogen noemen, heeft onlangs een fel en meewarig licht doen vallen op een der tragische aspecten van de persoon Sinterklaas. Hij deelde mede dat de Goedheiligman uiteraard de enige mens is die met zekerheid kan zeggen dat hij nooit iets in zijn schoen zal vinden, doch dat hij - om onverklaarbare reden -toch iedere morgen gaat kijken. Hij hoopt, de oude man, dat er toch eens een wonder zal geschieden en dat hij ook in zijn schoen nog eens een verrassing zal vinden. Op het grote gezag van Bomans dient men dit geval van schizophrenie te aanvaarden. Het is een meelijwekkend geval, dat overduidelijk aantoont dat de man, die zo talloos velen gelukkig maakt, zelf het volmaakte geluk niet vinden kan.

Het is trouwens eigenlijk géén baan; al dat telgaan over moeilijke daken moet voor een oude man een uiterst vermoeiend werkje zijn, dat de oude heer niet in de koude kleren gaat zitten. Laten wij hem er dubbel dankbaar voor zijn, dat hij telken jare weer bereid is het te doen.

Deze dankbaarheid dwingt mij er toe geen spelbreker te zijn en ieder jaar weer mee te doen, al gaat het mij langzamerhand wel een beetje de keel uithangen. Eerlijk gezegd heb ik niet de ware zielevreugde meer aan het feest, temeer omdat mijn uitgaven de inkomsten in steeds pijnlijker mate gaan overtreffen. Het vorig jaar heb ik voor ruim f 150 aan geschenkjes gestrooid en het enige dat ik gekregen heb was een (kunstzijden) das, die ik maximaal op f 4,50 schatte. Ik heb haar bovendien nooit gedragen, want zij is bruin met een oranje werkje, een kleurencombinatie die niet met de fraaie, matte, natuurzuivere tint van mijn huid harmonieert.”

Eduard Elias (12 september 1900 — 14 januari 1967)

Zie voor nog meer schrijvers van de 12e september ook mijn blog van 12 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

12-09-2013 om 19:01 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en hoogleraar Jan Willem (Wim) Schulte Nordholt werd geboren in Zwolle op 12 september 1920. In 1942 werd hij gearresteerd, waarna hij zowel in Nederland als in Duitsland gevangen zat. In 1943 verscheen clandestien zijn eerste dichtbundel. Na de Tweede Wereldoorlog studeerde hij geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam waar hij in 1951 promoveerde. Tot 1962 was hij leraar; vervolgens lector aan de Rijksuniversiteit Leiden. In 1966 werd hij tot hoogleraar geschiedenis en cultuur van Noord-Amerika benoemd. Hij werd vooral bekend om zijn publicaties over de Verenigde Staten. Om gezondheidsredenen moest hij in 1983 het ambt verlaten. Schulte Nordholt heeft o.a. de Nederlandse vertaling “U zij de glorie van het kerklied” “À toi la gloire“ gemaakt. Ook heeft hij een fors aantal liederen vertaald die zijn opgenomen in het Liedboek voor de Kerken. Schulte Nordholt was een broer van hoogleraar culturele antropologie Herman Gerrit Schulte Nordholt en kunsthistoricus Henk Schulte Nordholt. Het gezin kende vijf broers en een zusje. Hij was vader van zakenman en sinoloog Henk Schulte Nordholt.

Existentie

Hier loopt het ik, het loopt zichzelf te vinden
het ziet verbaasd de regen en het gras.
Het denkt: wat loop ik hier zo in den blinde,
wie laat dit hart slaan, wie bepaalt de pas?
Het luistert naar het stromen van de winden.

Hier loopt het ik, het treft zich aan in straten
die het slechts na lang aarzelen herkent.
Het ziet de huizen, lange, donkre raten
tegen het harde blauwe firmament.
Wat gaat het hier zo eenzaam en verlaten.

Hier loopt het ik, vanwaar is het gekomen
tot dit moment als tot een open plek,
waar het tussen het zwart geheim der bomen
zich in een maanblank watervlak ontdekt
en wakker wordt en toch volloopt met dromen.

Hier loopt het vreemde ik, het richt zijn voeten
naar waar, naar waar? Het kent de wegen niet.
Alleen: het is! Het wil de aarde groeten
met een herkennend nieuw en oeroud lied.
Hier loopt het ik en het wil God ontmoeten. 

Niet uit de snelle vervoering...

Niet uit de snelle vervoering
van het zonlicht, glinsterend op de rivier
zou ik het water willen putten
voor de woordenstroom van het gedicht,
 
maar uit een diepere ontroering,
zoals van de oude sluiskolk hier,
waar men bezig is om een schip te schutten
dat tot over de oren in 't water ligt.

 
Jan Willem Schulte Nordholt (12 september 1920 - 16 augustus 1995)

12-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlands-Turkse schrijver, columnist en journalist Murat Isik werd geboren in Izmir op 11 september 1977. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Murat Isik op dit blog.

Uit: Verloren grond

“Mijn moeder ondernam de klim naar het plateau toen ze ongeveer zeven maanden zwanger was van mij. Mijn vader had haar hand vastgepakt en haar eindeloos gesmeekt in het dorp te blijven, omdat het onmogelijk goed kon zijn voor een hoogzwangere vrouw om een zware klim te ondernemen en de ijle lucht op honderden meters hoogte in te ademen. Hij had zelfs toegezegd haar op het warmste moment van de dag, tijdens de verzengende hitte van twee uur ’s middags, koelte toe te wuiven.
‘Lieve Asme, ik zal mijn werk onderbreken en met een waaier naast je bed staan,’ had hij met zachte stem gezegd, ‘tot de zon ondergaat en je rustig in slaap valt.’
Maar mijn vader kon het ook toen niet winnen van haar koppigheid. ‘Waar heb je het over, Selim? Deze hitte wordt nog mijn dood. Mijn kleren plakken aan mijn lijf en ik heb het gevoel dat mijn keel wordt dichtgedrukt. Ik sterf nog liever tijdens de klim dan dat ik een dag langer hier blijf.’
Ik verdenk mijn moeder ervan dat ze niet zozeer de hitte van het dorp ontvluchtte, maar vooral onder geen beding haar jaarlijkse hoogtepunt wilde missen. Ondanks aandringen van mijn vader weigerde ze op de rug van een ezel te gaan zitten en volbracht ze de klim met verrassend gemak. Slechts één keer, halverwege de tocht, nam ze zuchtend plaats op een rots om op adem te komen. Ze dwong door haar volhardendheid zelfs respect af bij de mannen die hen vergezelden en kreunden van de zware spullen en voorraden die ze als pakezels omhoog sjouwden.
De mannen zetten de tenten op, die in sommige gevallen zo groot waren dat er vier gezinnen in pasten en de hoogvlakte het aanzien van een kamp gaven. De vrouwen verbleven tijdens de hete periode zo’n twee maanden in afzondering van de mannen op de yayla en hoefden zich slechts te bekommeren om de kleine kinderen. Het was voor hen de tijd van het jaar waarin ze eindeloos konden roddelen, terwijl ze onafgebroken zonnebloempitten kraakten en bittere thee dronken onder de sterrenhemel.”

Murat Isik (Izmir, 11 september 1977)

De Engelse dichter en schrijver D.H. Lawrence werd geboren op 11 september 1885 in Eastwood (Nottinghamshire). Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor D. H. Lawrence op dit blog.

Uit: Lady Chatterley’s Lover

“Ours is essentially a tragic age, so we refuse to take it tragically. The cataclysm has happened, we are among the ruins, we start to build up new little habitats, to have new little hopes. It is rather hard work: there is now no smooth road into the future: but we go round, or scramble over the obstacles. We've got to live, no matter how many skies have fallen.

This was more or less Constance Chatterley's position. The war had brought the roof down over her head. And she had realised that one must live and learn.

She married Clifford Chatterley in 1917, when he was home for a month on leave. They had a month's honeymoon. Then he went back to Flanders: to be shipped over to England again six months later, more or less in bits. Constance, his wife, was then twenty-three years old, and he was twenty-nine.

His hold on life was marvellous. He didn't die, and the bits seemed to grow together again. For two years he remained in the doctor's hands. Then he was pronounced a cure, and could return to life again, with the lower half of his body, from the hips down, paralysed for ever.

This was in 1920. They returned, Clifford and Constance, to his home, Wragby Hall, the family "seat". His father had died, Clifford was now a baronet, Sir Clifford, and Constance was Lady Chatterley. They came to start housekeeping and married life in the rather forlorn home of the Chatterleys on a rather inadequate income. Clifford had a sister, but she had departed. Otherwise there were no near relatives. The elder brother was dead in the war. Crippled for ever, knowing he could never have any children, Clifford came home to the smoky Midlands to keep the Chatterley name alive while he could.”

D.H. Lawrence (11 september 1885 – 2 maart 1930)

Sean Bean en Joely Richardson in de film “Lady Chatterley’s Lover” uit 1992

De Vlaamse dichter Eddy van Vliet werd geboren op 11 september 1942 in Antwerpen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Eddy van Vliet op dit blog

Verbaasd

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat het vertrek van de trein die naast
je staat je stilstaand rijden doet.

Dat uit het fototoestel dat de vader
achterliet, hoe hard de grimas ook een lach
betracht, geen vogeltje vliegt.

Dat het verwijderen van een tegel,
jaren geleden in de tuin gelegd, toont
hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.

Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt
nooit aan het eigen graf staat.

Afscheid van mijn vader

Ik wil alleen maar zeggen dat ik het niet weet.
Dat ik het allemaal niet zo duidelijk zag,
zoals gebleken achteraf.

Het tuinhek diende plotseling gesmeerd.
De lege plekken op de muur bedekt en vlug
vlug de geur van scheerzeep weg.

De kalende die Homerus declameerde. De maïsvretende.
De charmante die uit Frankrijk parfum meebracht.
Hadden zij
ook hun koffers gepakt, de huisvrienden van de vrije dag?

Ik schreef het reeds meer. Die morgen
liep hij van de keuken naar de straatdeur
en kwam niet weer.

Eddy van Vliet (11 september 1942 – 5 oktober 2002)

De Vlaamse dichter, schrijver en wetenschapper David Van Reybrouck werd geboren in Brugge op 11 september 1971. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor David van Reybrouck op dit blog.

Uit: Congo

“‘Er vertrokken tien, misschien wel vijftien colonnes. Een colonne bestond uit honderdvijftig vrachtwagens en telde één Belgische officier en één marconist. Ik was zo’n marconist. Als opérateur stond ik in voor de communicatie met de andere colonnes. We gingen van Nigeria naar Soedan en trokken door de grote Nubische woestijn. Op kompas; De doortocht van die woestijn zal ik nooit vergeten. Er waren zandstormen waardoor je soms een uur lang niets kon zien. Als het zand opwarmde, zag je dingen die er niet waren. Meer dan een maand hebben we erover gedaan. Soms vorderden we maar twintig kilometer per dag. Er waren ravijnen. Daar gebeurden ongelukken… We leefden op biscuits en blikjes corned beef. We kregen slechts een halve liter water per dag. Velen werden ziek… We leefden als dieren, we konden ons niet wassen… De hele tocht van Lagos naar Caïro heeft ons drie maanden gekost. Duizenden en duizenden kilometers hebben we toen gereden.” Hij stokte. Stopte. Nooit eerder had ik over die heroïsche doorsteek van de Sahara gehoord. Ik vroeg hem of hij zijn verhaal ooit had laten optekenen. “Nee”, zei hij, “het is de eerste keer dat een blanke ernaar vraagt.”

(…)

‘Het beeld van dappere burgers die bij kaarslicht in een hut stemmen zitten te tellen, vaak na een dag lang niets gegeten te hebben, ontroert mateloos. Het beeld van vermoeide mannen en vrouwen die slapen tegen een verzegelde stembus en hem omarmen als was het een schrijn of een kind, laat niemand onberoerd. De grootste overwinnaar van de verkiezingen was de gewone Congolees. Nog voor het ochtendgloren werden veel resultaten al doorgebeld of ge-sms’t naar de rekencentra. Het wonder was geschied.’

David van Reybrouck (Brugge, 11 september 1971)

De Duitse schrijfster Barbara Bongartz werd geboren op 11 september 1957 in Keulen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Barbara Bongartz op dit blog.

Uit: Die Schönen und die Reichen

“Einen großen Teil meiner Kindheit habe ich in wechselnden Häusern verbracht. Es waren Häuser, in die wir nicht gehörten. Später erst wurde mir klar, dass dieses Nomadentum, wie ich es nenne, weil der Begriff einem widerlichen Zustand die Aura von Abenteuer und Würde verleiht, schon lange vor meiner Geburt begonnen hatte. Meine Mutter, eine alleinstehende Frau, lebte davon. Sie putzte für andere Leute.

Als kleines Kind setzte sie mich in einer Küchenecke ab. Danach machte sie sich an die Arbeit. Später ging ich in dieselbe Schule wie die Kinder der Leute, für deren Dreck sie zuständig

war. Vormittags saß ich im selben Unterricht wie die feinen Töchter und hatte zur selben Zeit Schule aus. Aber wir teilten den Schulweg nicht. Ich hielt Abstand, tat so, als sei ich mit mir

selbst beschäftigt und trödelte herum. Schließlich gingen sie durch die Vordertür ins Haus, ich nahm den Seiteneingang. Sie gingen nach oben in ihre Zimmer. Ich ging ins Souterrain.

Alleinstehende Frauen mit Kindern waren damals infam, Schwulsein ein Verbrechen und Deutschland in zwei Teile geteilt. Die Jugendlichen heute wissen nichts mehr davon. Es gab Regeln, die heute keiner mehr kennt. Leute in meinem Alter scheinen die offziellen Lebensbedingungen von früher verdrängt zu haben, und selbst ich muss mich manchmal disziplinieren, um nicht zu vergessen, woran niemand mehr denkt. Mit den persönlichen und privaten Vergangenheiten ist das anders. Zwar vergisst man die auch, aber sie bleiben eingeschrieben in den eigenen Körper, als Tattoo, als Knochendeformation oder Allergie.

Sie prägen die Perspektive, das Denken, das Fühlen, egal ob wir uns bewusst erinnern oder nicht. Der ursprüngliche Verschaltungsmodus, das innere Bild, ist oft überlagert, mitunter sogar getilgt. Aber es hat für den weiteren Weg gesorgt, und sich dessen nicht bewusst zu sein, kann unangenehme Folgen haben.”

Barbara Bongartz (Keulen, 11 september 1957)

De Litouwse dichter, schrijver en vertaler Tomas Venclova werd geboren op 11 september 1937 in Klaipeda, Litouwen. Zie ook mijn blog van 11 september 2010 en eveneens alle tags voor Tomas Venclova op dit blog.

The Valley Of Ararat

So unexpected, finished, and sensible,

And we are not searched for in vain

By the forgetful and scorn-swollen

Incensed lord of the earth.

And not in vain are the blueberries

Of the biblical flat-topped hills

So abundant and so miserable

When the waters of the Savus are born

In the dead Armenian springs.

We will accept your offering of peace,

All of your translucent lead?

O, how our mouths are cut by the black hoar-frost

In the dead Armenian springs.

Vertaald door Jonas Zdanys

In A Station Of The Berlin Metro

Now winter's seal on Europe shrinks and buckles

Broad asphalt fields break open like chestnuts.

Space minus its overbearing menace is Berlin's

Insular winter in bone, cardboard, concrete,

Where we see heaven reversed.  Street patrols.

Blinking blue lights.  A wallpatch bulging with pride.

The vacuum lacks direction.  Spooled thread leads to

No other existence.  High over Europe, snow beats its wings.

After the miles and seasons you've logged, it's more or less

The same where you put in next, whether at Jericho or Mitte.

Termites are hard at work, and cities change their layout,

Still, their dull rumble can't withstand the trumpet's blast.

Step back into the past for a glimpse of tomorrow:

No solid human shadow half-sunk in dirty snow is

Meant to witness the cardboard boxcar just hauled in

At Hallesches Tor, from nowhere and beyond.

Vertaald door Vyt Bakaitis

Tomas Venclova (Klaipeda, 11 september 1937)

Zie voor nog meer schrijvers van de 11e september ook mijn blog van 11 september 2011 deel 2.

11-09-2013 om 08:53 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver Andre Dubus III werd geboren op 11 september 1959 in Oceanside, California als zoon van de schrijver Andre Dubus, Andre Dubus III groeide op in molen steden in de vallei van de Merrimack rivier langs de grens van Massachusetts-New Hampshire met zijn drie broers en zussen:. Suzanne, Jeb en Nicole. Hij begon met het schrijven van fictie op de leeftijd van 22 jaar, een paar maanden na zijn afstuderen aan de Universiteit van Texas in Austin met een Bachelors Degree in de sociologie. Om in zijn levensonderhoud te voorzien werkte hij als timmerman, barman, schoonmaker, en als een soort reclasseringswerker. Zijn eerste gepubliceerde short story, "Forky," werd gepubliceerd door Playboy toen Dubus 23 jaar oud was. Dubus’ roman “House of Sand and Fog” (1999) was finalist voor de National Book Award vormde de basis voor een voor de Academy award genomineerde film met dezelfde naam. Zijn in 2011 verschenen memoires “Townie” vertelt over het opgroeien in armoede in Haverhill nadat zijn ouders waren gescheiden,over straatgevechten, en uiteindelijk boksen, en gaat uitgebreid in op zijn relatie met zijn vader. Zijn essay 'Bloed, Root, Knit, Purl" verscheen in de bloemlezing “Knitting Yarns: Writers on Knitting” in 2013. Als lid van het PEN American Center was Dubus panellid voor de National Book Foundation en de National Endowment for the Arts. Hij doceerde schrijven aan de Harvard University, Tufts University, Emerson College en de Universiteit van Massachusetts Lowell, waar hij full-time verbonden is met de faculteit. Dubus 'werk is opgenomen in The Best American Essays 1994, The Best Spiritual Writing 1999 en The Best of Hope Magazine. Hij ontving o.a. een Guggenheim Fellowship, de National Magazine Award voor fictie, en de Handkar Prize.

Uit:Townie

"On the other side of the river was Bradford. It's where a lot of Jocks at the high school lived, the kids who wore corduroys and sweaters and looked clean. It's where houses had big green lawns. It's where the college was where pop taught. It's where he lived in an apartment building with Theo Metrakos and his friend Dave Supple, a writer too.
Since leaving our mother, Pop had lived in a few places, but we rarely saw them and never slept there. Years later I would hear my father say the divorce had left him dating his children. That still meant picking us up every Sunday for a matinee and, if he had the money, an early dinner somewhere. For a few years now he was taking us to church too. He'd pull up in his rusted-out Lancer and drive us to Mass at Sacred Hearts in Bradford Square. The five of us would walk down the aisle between the crowded pews, Jeb and I with our long hair, Suzanne in her tight hip- huggers, Nicole in her brace she now wore for scoliosis, Pop one of the only men in church not wearing a jacket or tie. He refused to put money in the collection basket, too. Many times I'd hear him say, "You think Jesus ever wore a [expletive] tie? Did Jesus spend money on buildings?"
One night, when we were still living at the doctor's house, I heard Mom on the phone trying to convince Pop that he should start taking out each of us one at a time, that he was never going to know us as individual people if he didn't.
I don't know if I cared then about that or not, but a cool sweat broke out on my forehead just thinking about being alone with Pop. I'd never been alone with him. What would I say? What would we talk about? What would we do?
When Mom got off the phone, she said, "I can't believe it. Your father says he'll be too shy with each of you. He's scared of his own kids!"
This made me feel better and worse, but every Wednesday night he'd drive up to the house and take one of us back to his apartment across the river. It was on the third floor of an old brick building covered with ivy.”

 
Andre Dubus III (Oceanside, 11 september 1959)

11-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Franse schrijver van Russische afkomst Andreï Makine werd geboren in Krasnojarsk op 10 september 1957. Zie ook mijn blog van 10 september 2010. en eveneens alle tags voor Andreï Makine op dit blog.

Uit: The Life of an Unknown Man (Vertaald door Geoffrey Strachan)

“This happiness rendered absurd men's desire to dominate, to kill, to possess, thought Volsky. For neither Mila nor he possessed anything. Their joy came from the things one does not possess, from what other people had abandoned or scorned. But, above all, this sunset, this scent of warm bark, these clouds above the young trees in the graveyard, these belonged to everybody!”

(…)

“All of this seemed equally trifling to him now. And when he thought again about the world of free people, the difference between it and the miseries and joys of this place seemed minimal. If three tiny fragments of tea leaf chanced to fall into a prisoner's battered cup, he relished them. In Leningrad during the interval at the opera a woman sipped champagne with the same pleasure. Their sufferings were also comparable. Both the prisoner and the woman had painful shoes. Hers were narrow evening shoes which she took off during the performance. The prisoner suffered from what they wore in the camp, section of tyres into which you thrust your foot wrapped in rags and fastened with string. The woman at the opera knew that somewhere in the world there were millions of beings transformed into gaunt animals, their faces blackened by the polar winds. But this did not stop her drinking her glass of wine amid the glittering of the great mirrors. The prisoner knew that a warm and brilliant life was lived elsewhere in tranquility but this did not spoil his pleasure as he chewed those fragments of tea leaf....”

Andreï Makine (Krasnojarsk, 10 september 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Franz Werfel werd op 10 september 1890 in Praag geboren. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Franz Werfel op dit blog.

Uit: Die Versuchung

“Wüste

Der Dichter:

Sie haben vor den Pyramiden Aida aufgeführt. Ich jauchzte, als ich die superbe Auffahrt vor den berühmten Jahrtausenden sah.

Und diese Beleuchtungen, diese Fanfaren, diese Musik, die all die liebgewonnenen Theaterschicksale in luxuriös unsterbliche Melodien setzt. Ich war diesen Nachmittag so glücklich. Nichts als ein Kultus, ein ewiger Kniefall für dich, Miß Olivia. Warum hast du mir das getan? Wo ich doch jenes glückliche Lachen hatte, das in mir Tribünen und Automobile, Fellachen und Ladies, Sphynxe und Statistenbäuche, Kamele und Wiener Kaffees tanzen ließ.

Warum mußtest du sagen, daß ich jenem braunen, o-beinigen Baritonisten ähnlich sehe! Weißt du denn nicht, wie eitel ich bin? Mußt du mich täglich zerschmettern? Das erstemal, als wir uns in Luzern auf der Reunion im Hotel National sahen und ich dich bebend, wie kein Kaiser vor einem Staatsstreich, zum Twostep aufforderte . . . schweige, Mensch! Unsäglicher Schlemihl. Alles um dich siegt.

Nur du bist dumpf und zitterst vor jedem bißchen Leben, das du großartig das äußere nennst, und das dich, wenn du sicher bist, so seltsam gleichgültig läßt. Jeder Kellner unterjocht dich, jede Dirne blamiert dich.

Apropos, peinige nur dein Herz. In einem Münchener Weinlokal, hat nicht ein Herr aus Magdeburg, ein Statistiker des jährlichen Niederschlages, ein Wetterprophet, ein Kerl wie Weißbier, die süße Erika, die du wie ein Legendenwesen behandeltest, von deiner Seite gerissen?

Womit? Gott, ich muß zu meiner Schande gestehen, ich war die bessere Wurzen. —Womit? Mit welchem Heroentum? Er bestellte bei der Musik das Lied „Zeppelin kommt nach Berlin“, schlug mit den Fäusten den Takt, sprühte hinter seinem Zwicker, war eine durchwärmte, anschmelzende Büste von Vertraulichkeit und lustigem Wohlwollen . . . und hin war alles.”

Franz Werfel (10 september 1890 – 26 augustus 1945)

De Poolse schrijver Paweł Huelle werd geboren op 10 september 1957 in Gdańsk. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Pawel Huelle op dit blog.

Uit: Cold Sea Tales (Vertaald door Antonia Lloyd-Jones)

“Cyrankiewicz took far longer to burn than Gomułka, maybe because his pictures were on worse paper. At home in the evenings it was the only thing people talked about: how the workers had sung the Internationale before the Gdansk committee, how they had been shot at in Gdynia, how those arrested had been tortured, how those killed had been buried on the quiet with the help of secret agents, how the Soviet warships were anchored off our city, and how on television the new Party secretary was promising the whole nation peace, prosperity and justice.
It was all running through my memory like a long forgotten black-and-white film from childhood. Now, as the crowd of sweaty people poured from the train onto the platform and headed in the hot August sun towards the shipyard gates, it was hard to imagine anyone wanting to shoot at this colourful motley of locals, tourists and holidaymakers, and certainly not in daylight in full view of the foreign journalists’ cameras. Apart from the obvious advantage of summer over winter there was another, much more profound difference. This time the workers had shut themselves inside the shipyard rather than coming out onto the streets, and it was the street that was coming to them, bringing food, money and information all the time. At the shipyard gates, alongside bouquets of flowers and a Polish flag someone had hung a portrait of the Pope. The communiqués read over a loudspeaker sounded like a litany: factories all over Poland were joining the strike literally by the hour. The plaster Lenin in the shipyard conference hall was having to watch patiently as the demand was formulated: yes, we want a pay rise, but more than that we want to have our own, completely independent trade unions.
 “So far it’s like a picnic,” I heard Fredek’s voice behind me, “but I wonder how it’ll end?”

Paweł Huelle (Gdańsk, 10 september 1957)

De Amerikaanse dichteres Mary Oliver werd geboren op 10 september 1936 in Maple Heights, Ohio. Zie ook mijn blog van 10 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Oliver op dit blog.

De reis

Op zekere dag

wist je eindelijk wat je te doen stond

en je begon aan je reis

hoewel allerlei stemmen in en rondom je

je ervan probeerden te weerhouden.

Je hele huis beefde op zijn fundamenten.

Herstel toch mijn leven, riep iedere stem.

Maar je liet je niet weerhouden.

Je wist wat je te doen had.

Het was al laat toen je op weg ging.

Een wilde nacht met afgebroken takken

die je weg versperden. En overal stenen. 

En langzaam aan, naarmate je de stemmen achter je liet

begonnen de sterren te schijnen

door de dikke slierten wolken heen.

Toen hoorde je een nieuwe stem.

En heel geleidelijk naarmate je dieper en dieper

je eigen binnenland introk

wist je dat het jouw stem was.

Vastbesloten als je was

om het enige te doen wat jij doen kunt:

het enige leven te redden

dat alleen jij kunt redden! 

Vertaald door E.Verrijt

Praying

It doesn’t have to be

The blue iris, it could be

Weeds in a vacant lot, or a few

Small stones, just

Pay attention, then patch

A few words together and don’t try

To make them elaborate, this isn’t

A contest but the doorway

Into thanks, and a silence in which

Another voice may speak.

 Mary Oliver (Maple Heights, 10 september 1935)

Oom Krisjan

naast het paard waarop
hij wedde sprak hij
met de walm van kokolampu
in zijn adem
over Topibo
nu onterfd
geschonken aan imperialisten
zijn geest was reeds eerder
als exportprodukt geladen
in ijzergebuikte reuzen
zijn bezit - voorzover hij
mocht bezitten - werd versmolten
tot vliegtuigen voor Vietnam
zijn handen betekenden arbeid
voor hen
zijn hart bauxiet
zijn teelballen alluinaarde
geen aanklacht was het
slechts weemoed
en ik sloop weg

Eddy Pinas (Paramaribo, 10 september 1939)

Zie voor nog meer schrijvers van de 10e september eveneens mijn blog van 10 september 2011 deel 2.

10-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, essayist en germanist C. O, Jellema werd geboren op 9 september 1936 in Groningen. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor C. O. Jellema op dit blog.

Zomernacht

Doe nu eens even die gedachten dicht van je.
Denk nu eens liever niet na over morgen.
Kijk niet steeds weer die bosrand van gisteren
na. Bramenplukker die je bent zoals vroeger
maar nu. Maak even geen onderscheid tussen
een wie en hoezo en de kans op anders.

Doe in je hoofd uit de lamp, hoor wat er is,
ademt en ritselt, kwaakt in de kikkers.
Leef met je lichaam van nachtwind de koelte.
Geeuw je een gat in het hart en proef het
zo rood als het sap van de bramen. Wees langzaam
door vogels gezonden het wordende licht.

De verborgen wegen zijn het mooist

(H.N.Werkman)

De wegen waarlangs de gedachten komen
met het beeld dat je draagt van jezelf in de dingen,
de wegen waarlangs het herinnerde opdaagt,
waarlangs je herkent wie er niet meer zijn;
de wegen waarlangs de uren voorbijgaan,
die van niemand de uren, je werkt aan de wens
wat uit woorden te maken, in de slaap van de woorden
ontwaak je: zo heet het geluk;

de wegen waarlangs je nog 's winters het koolzaad
ziet bloeien, de bijen hoort gonzen, de zon
op je huid voelt, een lentedag leeftocht -
in het blijvend verbeelde ben je hier;

de wegen waarlangs je de wereld ontvluchten kunt
met je wetende hand op het witte papier,
je raadt wat er staat, maar hoe het te maken
dat het er staan zal, zelf zo ver te komen

daarginds waar het waar is, naar het woord: dat in 't hart
der kunstvaardigen wijsheid gelegd werd te maken
alles in opdracht -

kijk, mooi hoe een weg in zijn bocht wordt verborgen,
dan ruik in de berm van vers maaigras de geur.

Thomas, genaamd Didymus

4. 

Dit is ons brood. Die dood. Daarvan bestaan.

Neem. Eet. Van dag tot dag. Wat ik vergat

wanneer je naast me lag. Beeldspraak is dat.

Ik droeg je immers en je blijft voortaan

als ik het gras opschrijf, schaduw bewaar

voor lettergrepen. Ieder ding bevat

een woord voor taal. Je ging wel maar ik had

verdwijning al tot voorraad opgespaard:

herinnering, je bent er weer, een late

namiddag en de zon schijnt, het is zomer,

de blaren leggen schaduw op het gras -

ik slaap nog net niet, denk, er vallen gaten -

dan lichaamloos door beelden weggenomen:

die eeuwigheid duurt voort in wat ooit was.

C. O. Jellema (9 september 1936 – 19 maart 2003)

De Russische schrijver Leo Tolstoj werd geboren op 9 september 1828 op het landgoed Jasnaja Poljana, in de buurt van Toela. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Leo Tolstoj op dit blog.

Uit: Oorlog en vrede (Vertaald door Peter Zeeman en Dieuwke Papma)

“De salon van Anna Pavlovna begon zich zoetjesaan te vullen. De hoge adel van Petersburg arriveerde, qua leeftijd en karakter totaal verschillende mensen, maar eender wat betreft het milieu waarin ze allen verkeerden: graaf Z., een diplomaat, arriveerde, behangen met sterren en ridderorden van alle buitenlandse hoven, evenals vorstin L., een verwelkte schoonheid, echtgenote van een ambassadeur; een afgetakelde generaal kwam kreunend binnen, stommelend met zijn sabel; de dochter van vorst Vasili, de beeldschone Hélène, kwam haar vader ophalen om samen met hem naar het feest van de Engelse gezant te gaan. Ze droeg een baljurk met het monogram van de keizerin. Ook de jonge, kleine vorstin Bolkonskaja, die gold als de verleidelijkste vrouw van Petersburg, arriveerde; ze was vorige winter getrouwd, meed nu vanwege haar zwangerschap het drukke uitgaansleven, maar ging nog wel naar bescheiden avondjes.
‘Heeft u mijn tantetje nog nooit ontmoet?’ of ‘Heeft u al eens kennis gemaakt met mijn tantetje?’ vroeg Anna Pavlovna de binnenkomende genodigden, die ze vervolgens bloedserieus meenam naar een klein oud besje dat, met linten hoog in het haar, vanuit een ander vertrek was opgedoken zodra de eerste gasten waren verschenen. Anna Pavlovna noemde hen bij hun naam terwijl ze haar blik langzaam van de bezoeker naar het tantetje liet glijden en verwijderde zich dan. Alle gasten verrichtten dat begroetingsritueel voor het tantetje dat bij niemand bekend was, voor wie niemand zich interesseerde en aan wie niemand behoefte had. Weemoedig, plechtig en begripvol zag Anna Pavlovna goedkeurend toe op hun begroetingen. Het tantetje gaf iedereen in steeds dezelfde bewoordingen iets te verstaan over zijn of haar gezondheid, over haar eigen gezondheid en over de gezondheid van Hare Majesteit, met wie het nu godzijdank beter ging. Allen die op haar toegetreden waren en uit beleefdheid niet lieten merken dat ze haast hadden, gingen met het opgeluchte gevoel zich van een zware plichtpleging te hebben gekweten bij het oudje vandaan om de hele avond niet meer, maar dan ook niet één keer, in haar buurt te komen.”

Leo Tolstoj (9 september 1828 – 20 november 1910)

Tolstoj in zijn studeerkamer door Ilya  Repin, 1891

De Vlaamse dichter en componist Gentil Theodoor Antheunis werd geboren te Oudenaarde op 9 september 1840. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gentil Th. Antheunis op dit blog.

Serenade

Naar de muziek van Franz Schubert

Smeekend zacht, als liefdebeden,

Dringt tot u mijn zang;

't Woud is stil, kom naar beneden,

Liefste, wees niet bang.

Slanke boomen heimlijk fluistren

In den maneschijn;

Geen bespieder staat te luistren;

Kom, o liefste mijn!

't Zoet gefluit der nachtegalen,

Liefste, hoort-gij 't niet?

Kan uw hart nog langer dralen

Bij dit smachtend lied?

't Voegt zich streelend bij mijn zangen,

't Klaagt van liefdepijn;

't Zingt van hoop en heet verlangen;

Kom, o liefste mijn!

Ach! hoe kunt-gij langer wachten,

Onverbidlijk zijn?

Kom, en stil mijn liefdeklachten,

Liefste, kom, wees mijn!

Ja! kom, wees mijn.

Gentil Th. Antheunis (9 september 1840 – 5 augustus 1907)

De Vlaamse schrijver, dichter en journalist Gaston Cyriel Durnez werd geboren in Wervik op 9 september 1928. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Gaston Durnez op dit blog.

Mei

Als de koe koekt in de bomen
En de nachte gaalt weer blij,
Is de lente weer gekomen,
Is het weer eens mei in mij.

Als de wiele weer gaat walen,
Als de tor weer vrolijk telt,
Vrij ik weer op grote schaal en
Vaart de ooie boven 't veld.

Alle goud vinkt, elke mé relt,
Elke mei kevert weer fit.
Eén nochtans die nu niet meetelt,
Is de kie dit somber vit.

Gaston Durnez (Wervik, 9 september 1928)

De Italiaanse dichter en schrijver Cesare Pavese werd geboren in Santo Stefano Belbo op 9 september 1908. Zie ook mijn blog van 9 september 2010 en eveneens alle tags voor Cesare Pavese op dit blog.

Death will Come with your Eyes

Death will come with your eyes—
this death that accompanies us
from morning till night, sleepless,
deaf, like an old regret
or a stupid vice. Your eyes
will be a useless word,
a muted cry, a silence.
As you see them each morning
when alone you lean over
the mirror. O cherished hope,
that day we too shall know
that you are life and nothing.

For everyone death has a look.
Death will come with your eyes.
It will be like terminating a vice,
as seen in the mirror
a dead face re-emerging,
like listening to closed lips.
We'll go down the abyss in silence.

Cesare Pavese (9 september 1908 – 27 augustus 1950)

Zie voor nog meer schrijvers van de 9e september ook mijn blog van 9 september 2011 deel 1 en eveneens deel 2.

09-09-2013 om 21:10 geschreven door Romenu  

De Duitse dichter en schrijver Clemens Brentano werd geboren op 8 september 1778 in Ehrenbreitstein. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Clemens Brentano op dit blog.

An dem Feuer saß das Kind

An dem Feuer saß das Kind,

  Amor, Amor,

  Und war blind;

Mit dem kleinen Flügel fächelt

In die Flamme er und lächelt,

Fächle, lächle, schlaues Kind!

Ach, der Flügel brennt dem Kind,

  Amor, Amor

  Läuft geschwind!

»O, wie mich die Glut durchpeinet!«

Flügelschlagend laut er weinet,

In der Hirtin Schoß entrinnt

Hülfeschreind das schlaue Kind.

Und die Hirtin hilft dem Kind

  Amor, Amor,

  Bös und blind.

Hirtin, sieh, dein Herz entbrennet,

Hast den Schelm du nicht gekennet?

Sieh, die Flamme wächst geschwind,

Hüt dich vor dem schlauen Kind!

Juni 1834. Aus einem Briefe nach Karlsbad

Was heiß aus meiner Seele fleht,

Und bang in diesen Zeilen steht

Das soll dich nicht betrüben

Die Liebe hat es ausgesäet

Die Liebe hat hindurchgeweht,

Die Liebe hat’s getrieben

Und ist dies Feld einst abgemäht,

Arm Lindi durch die Stoppeln geht,

Sucht Ähren, die geblieben,

Sucht Lieb, die mit ihr untergeht,

Sucht Lieb, die mit ihr aufersteht,

Sucht Lieb, die ich mußt lieben!

Annonciatens Bild

Am Hügel sitzt sie, wo von kühlen Reben

Ein Dach sich wölbt durchrankt von bunter Wicke,

Im Abendhimmel ruhen ihre Blicke,

Wo goldne Pfeile durch die Dämmrung schweben.

Orangen sind ihr in den Schoß gegeben

Zu zeigen, wie die Glut sie nur entzücke,

Und länger weilt die Sonne, sieht zurücke

Zum stillen Kinde in das dunkle Leben.

Der freien Stirne schwarze Locken kränzet

Ihr goldner Pomeranzen süße Blüte,

Zur Seite sitzt ein Pfau, der in den Strahlen

Der Sonne, der er sehnend ruft, erglänzet.

Mit solchen Farben wollte das Gemüte

Von Annonciata fromm ein Künstler malen.

Clemens Brentano (8 september 1778 – 28 juli 1842)

De Duitse schrijver Wilhelm Raabe werd op 8 september 1831 in Eschershausen geboren. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Wilhelm Raabe op dit blog.

Uit: Holunderblüte

“Ich bin Arzt, ein alter Praktiker und sogar Medizinalrat. Seit vier Jahren besitze ich die dritte Klasse des Roten Adlerordens; dem Jahrhundert schreite ich um einige Jahre voran und stehe deshalb dem biblischen Lebenspunktum ziemlich nahe. Ich war verheiratet; meine Kinder sind gut eingeschlagen; die Söhne sind auf ihre eigenen Füße gestellt, meine Tochter hat einen guten Mann. Über mein Herz und meine Nerven habe ich mich nicht zu beklagen, sie bestehen aus zähem Material und halten gut bei manchen Gelegenheiten, wo andere Leute ihren Gefühlen nicht mit Unrecht unterliegen. Wir Ärzte werden, sozusagen, innerlich und äußerlich gegerbt, und wie wir unempfindlich werden gegen den Ansteckungsstoff der Epidemien, so hindert uns nichts, inmitten des lauten Schmerzes und der stummen Verzweiflung den ergebenen und gelassenen Tröster zu spielen. Jedermann soll seine Pflicht tun, und ich übe hoffentlich die meinige nach bestem Vermögen. Das sind schlechte Doktoren, die da glauben, daß ihre Aufgabe gelöst sei, wenn sie in ihrer Krankenliste ein Kreuz oder irgendein anderes Zeichen hinter dem Namen eines Patienten gemacht haben. Unsere schwierigste Aufgabe beginnt sehr oft dann erst; wir, deren Kunst und Wissenschaft sich so machtlos erwiesen, wir, die wir so oft von den Verwandten und Freunden unserer Kranken nicht mit den günstigsten und gerechtesten Augen angesehen werden, wir sollen noch Worte des Trostes für diese Freunde und Verwandten haben. Die Stunden und Besuche, welche wir, nachdem der Sarg aus dem Hause geschafft ist, den Überlebenden widmen müssen, sind viel peinlicher als die, welche wir am Lager des hoffnungslosen Kranken zubrachten.

Doch das hat eigentlich nichts mit diesen Aufzeichnungen zu tun; ich will nur an einem neuen Beispiele zeigen, welch ein wunderliches Ding die menschliche Seele ist. Nicht ohne guten Grund überschreibe ich dieses Blatt: Holunderblüte; der Leser wird bald erfahren, was für einen Einfluß Syringa vulgaris auf mich hat.”

Wilhelm Raabe (8 september 1831 - 15 november 1910)

Postuum portret door  Wilhelm Immenkamp, 1911

De Engelse dichter Siegfried Sassoon werd geboren op 8 september 1886 in Brenchley, Kent. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Siegfried Sassoon op dit blog.

Butterflies

Frail Travellers, deftly flickering over the flowers;
O living flowers against the heedless blue
Of summer days, what sends them dancing through
This fiery-blossom’d revel of the hours?

Theirs are the musing silences between
The enraptured crying of shrill birds that make
Heaven in the wood while summer dawns awake;
And theirs the faintest winds that hush the green.

And they are as my soul that wings its way
Out of the starlit dimness into morn:
And they are as my tremulous being—born
To know but this, the phantom glare of day.

Enemies

He stood alone in some queer sunless place
Where Armageddon ends. Perhaps he longed
For days he might have lived; but his young face
Gazed forth untroubled: and suddenly there thronged
Round him the hulking Germans that I shot
When for his death my brooding rage was hot.

He stared at them, half-wondering; and then
They told him how I’d killed them for his sake—
Those patient, stupid, sullen ghosts of men;
And still there seemed no answer he could make.
At last he turned and smiled. One took his hand
Because his face could make them understand.

Lovers

You were glad to-night: and now you’ve gone away.
Flushed in the dark, you put your dreams to bed;
But as you fall asleep I hear you say
Those tired sweet drowsy words we left unsaid.

Sleep well: for I can follow you, to bless
And lull your distant beauty where you roam;
And with wild songs of hoarded loveliness
Recall you to these arms that were your home.

Siegfried Sassoon (8 september 1886 – 1 september 1967)
Hier met vriendje Stephen Tennant.(links)

De Duitse dichter en schrijver Eduard Mörike werd geboren op 8 september 1804 in Ludwigsberg. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Eduard Mörike op dit blog.

Der Zauberleuchtturm

Des Zauberers sein Mägdlein saß

in ihrem Saale rund von Glas;

sie spann beim hellen Kerzenschein

und sang so glockenhell darein.

Der Saal, als eine Kugel klar,

in Lüften aufgehangen war

an einem Turm auf Felsenhöh’,

bei Nacht hoch ob der wilden See,

und hing in Sturm und Wettergraus

an einem langen Arm hinaus.

Wenn nun ein Schiff in Nächten schwer

sah weder Rat noch Rettung mehr,

der Lotse zog die Achsel schief,

der Hauptmann alle Teufel rief,

auch der Matrose wollt’ verzagen:

O weh mir armen Schwartenmagen!

Auf einmal scheint ein Licht von fern

als wie ein heller Morgenstern;

die Mannschaft jauchzet überlaut:

Heida! jetzt gilt es trockne Haut!

Aus allen Kräften steuert man

jetzt nach dem teuren Licht hinan,

das wächst und wächst und leuchtet fast

wie einer Zaubersonne Glast,

darin ein Mägdlein sitzt und spinnt,

sich beuget ihr Gesang im Wind;

die Männer stehen wie verzückt,

ein jeder nach dem Wunder blickt

und horcht und staunet unverwandt,

dem Steuermann entsinkt die Hand,

hat keiner acht mehr auf das Schiff;

das kracht mit eins am Felsenriff,

die Luft zerreißt ein Jammerschrei:

Herr Gott im Himmel, steh uns bei!

Da löscht die Zauberin ihr Licht;

noch einmal aus der Tiefe bricht

verhallend Weh aus einem Mund;

da zuckt das Schiff und sinkt zu Grund.

Eduard Mörike (8 september 1804 – 4 juni 1875)

Mörikes geboortehuis in  Ludwigsburg

Zie voor nog meer schrijvers van de 8e september ook mijn vorige blog van vandaag.

08-09-2013 om 19:02 geschreven door Romenu  

De Zwitserse schrijver Perikles Monioudis werd geboren op 8 september 1966 in Glarus. Zie ook mijn blog van 8 september 2010.

Uit: Freulers Rückkehr

"Ich komme stets um sechs rein, Herr Freuler.«

»Um sechs? Sie sind ein Held.« Freuler schaltete die neue Espressomaschine ein und löffelte Kaffeepulver in den Kolben.

»Ist Ihnen ein gewisser Moser bekannt, Herr Doktor? Heinrich Moser, der Industrielle aus Schwanden?« Freuler überlegte. Seit er wieder im Glarnerland lebte, seit ein paar Tagen also, war es ihm bereits mehrmals begegnet, dass er Menschen aus einer vergangenen Zeit wiedersah, ohne dass er sich an ihren Namen oder an den Zusammenhang zu erinnern vermocht hätte, aus dem sie ihm bekannt waren.

Vorgestern hatte er umgekehrt einen alten Schulfreund beim Namen begrüßt, ohne sich dessen Namen, nachdem er in der Bankstraße vorbeigegangen war, erneut vergegenwärtigen zu können.

Wenn wir wüssten, was wir alles wissen, dachte er wie- der. Das war der Lieblingssatz seiner Frau. Sie hatte Freuler oft unerbittlich genannt, sogar streng. Auch wenn sie ihn für sein heiteres Gemüt geliebt hatte.

»Heinrich Moser? Der war zu meiner Zeit noch nicht hier.«

»Er wurde heute früh in seiner Villa tot aufgefunden.«

So schnell hatte Freuler seinen ersten Einsatz nicht erwartet. Er schaltete die Kaffeemaschine aus.“

Perikles Monioudis (Glarus, 8 september 1966)

De Franse (Occitaanse) dichter en schrijver Frederic (Frédéric) Mistral werd geboren op 8 september 1830 in Maillane. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Frederic Mistral op dit blog.

Uit: Mireio. A Provencal poem

CANTO I.

Lotus Farm.

Methinks I see yon airy little bough :

It mocks me with its freshness even now ;

The light breeze lifts it, and it waves on high

Fruitage and foUage that cannot die.

Help me, dear God, on our Provençal speech,

To soar until the birds' own home I reach !

Once, then, beside the poplar-bordered Rhône,

There lived a basket-weaver and his son,

In a poor hut set round with willow-trees

(For ail their humble wares were made from thèse) ;

And sometimes they from farm to farm would wend,

And horses' cribs and broken baskets raend.

And so one evening, as they trudged their round

With osier bundles on their shoulders bound,

" Father," young Vincen said, " the clouds look wild

About old Magalouno's ® tower up-piled.

If that gray rarapart fell, 'twould do us harm :

We should be drenched ère we had gained the farra."

" Nay, nay ! " the old man said, " no rain to-night !

'Tis the sea-breeze that shakes the trees. Ail right !

A western gale were différent." Vincen mused :

" Are raany ploughs at Lotus farmstead used ? "

" Six ploughs ! " the basket-weaver answered slow :

" It is the finest fi-eehold in La Crau.

Frederic Mistral (8 september 1830 – 25 maart 1914)

De Italiaanse dichter, toneelschrijver Ludovico Ariosto werd geboren in Reggio Emilia op 8 september 1474. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Ludovico Ariosto op dit blog.

Uit: Der rasende Roland (Vertaald door Friedrich Schiller)

Erster Gesang.

4.

In jenem heldenvollen Kreis,

Den ich jetzt zu besingen mich bereite,

Erblikst du Rogern groß im Streite,

Einst deiner Ahnen würd’ges Reiß.

Von seinem weit berühmten Siegen,

Von seinen Löwenmuth will ich dir Kunde thun,

Gefällt es dir, von deines Geistes hohen Flügen

In meinen Versen auszuruhn.

5.

Nach tausend glänzenden Trophäen

Die, für Angelika entbrannt,

In Indien, am Phrat und auf des Kaukas Höhen,

Held Roland sich ersiegt an ihrer Hand,

Erschien er jetzt mit ihr am Fuß der Pyrenäen,

Wo streitend für sein Vaterland

Die fränkischen und deutschen Schaaren

Im Lager Karls versammelt waren.

6.

Er kam just zu gelegner Zeit,

Den Muth der Christen anzufeuern,

Dem Uebermuth des Agramant zu steuern,

Der mit Barbaren Frankreich überschneit,

Und Marsils Wuth, der, es gewisser zu zerstören,

Zu Leons Waffen seine Zuflucht nahm.

Nicht günst’ger konnte Roland wiederkehren,

Doch bald bereut er, daß er kam.

Ludovico Ariosto (8 september 1474 – 6 juli 1533)

Portret door Palma il Vecchio, 1525

De Amerikaanse schrijfster Grace Metalious werd geboren in Manchester, New Hampshire, op 8 september 1924. Zie ook mijn blog van 8 september 2010 en eveneens alle tags voor Grace Metalious op dit blog.

Uit: Peyton Place

"I am not at liberty to say". "Nonsense " roared Dcotor." What kind of rot is that ? "You're not the first girl in the world who has to get married , nor the in this town for that matter.Who is it now, and no more foolishness . Young Carter's ? " No " said Selena .
Don't you lie to me ! shouted Dr.Swain." I've seen the way that boys looks at you.What gave the idea he was inhuman. ?. Come on now don't lie to me Selena "
"I am not lying " said the girl , and in the next moment she lost her control and began to shout.I am not lying. If it were Ted's I'd be the happiest girl in the world.But it's not his.Doctor please help me.

What you mean by help , Selena? , he asked .How can I help you?" Give me something"she said." Something to get rid of it"" There is nothing I can give you to take, Selena, that would help you now.
" Tell me who is responsible? May be I could help you in that way.You could get married until after the baby is born ." He is already married ", she said.

Ryan O'Neal, Barbara Parkins, Leigh Taylor-Young en Christopher Connelly als
Rodney Harington, Betty Anderson, Rachel Welles  en Norman Harrington in de tv-serie (1964 – 1969)

" Selena " ,said Dr.Swain." there is nothing I can give you at this point that will make you miscarry.The only thing now is an abortion and that's against  the law.
" I have done a lot of things in my time, but I never broken the law."Selena, tell me who this man is, and I will see he is held responsible.He will have to take care of you and provide for the baby.I could work it so nobody would know.
Just tell me who it is, Selena and I'll do everything I can to help you .
"Its my father ", said Selena Cross.Its my Stepfather".She fell forward onto the floor and beat her fists against it."Its Lucas",she screamed."It's Lucas.It's Lucas ", my father.

Grace Metalious (8 september 1924 - 25 februari 1964)

Hier met echtgenoot George in 1956

08-09-2013 om 18:56 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Anton Haakman werd geboren op 7 september 1933 in Bussum. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Anton Haakman op dit blog.

Uit: Herfsttaferelen

“Het seizoen is geopend. Sint Maarten hebben we gehad, Sint Nicolaas werpt dreigend zijn schaduw vooruit, en dan krijgen we ook nog het kerstfeest en Oud en Nieuw, dagen van Jamin en wild en gevogelte en bezinning.

Het jachtseizoen is open. De man die in de altijd gure Sint Maartensavond eerst bijna onhoorbaar gezang heeft gehoord en ver weg wiebelende lichtjes heeft gezien, betreedt een huiskamer vol kinderen en hoort het kraken onder zijn lompe, nu al winterse laarzen. Met een schok komt hij tot het besef dat hij op een kinderziel trapt. Pepernoten zijn het die daar kraken - nu al, en een koetjesreep, een bounty. Want de kinderen hebben op kranten op de vloer tableau gemaakt, na de grote jacht op snoep.

Tableau: gerangschikte groep van het op een jachtpartij geschoten wild. Tableau maken, het is altijd een schilderachtige gebeurtenis geweest waarvan het resultaat doorgaans niet werd geschilderd en ook niet noodzakelijk hoeft te worden gefotografeerd.

Het schouwspel heeft iets van een tableau vivant: een groep mensen beeldt, onbeweeglijk als een wassenbeeldengroep, een historisch tafereel uit. Napoleon zet zichzelf de keizerskroon op het hoofd. Yje Wijkstra schiet vier veldwachters neer; roerloos, en toch niet voor de eeuwigheid bedoeld. Wanneer het doek valt maken de spelers snel een paar kniebuigingen om uit hun verstijving te geraken.

Het tableau is een ongeschilderd stilleven, en tegelijk een groepsfoto waar geen camera aan te pas komt. Nature morte, tableau vivant. Leven en dood te zamen niet-vereeuwigd. Herfst. “

Anton Haakman (Bussum, 7 september 1933)

De Engelse dichteres en schrijfster Edith Sitwell werd geboren op 7 september 1887 in Scarborough. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Edith Sitwell op dit blog.

Scotch Rhapsody

Do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day! '
Said the huntsman, playing on his old bagpipe,
Boring to death the pheasant and the snipe —
Boring the ptarmigan and grouse for fun —
Boring them worse than a nine-bore gun.
Till the flaxen leaves where the prunes are ripe,
Heard the tartan wind a-droning in the pipe,
And they heard Macpherson say:
'Where do the waves go? What hotels
Hide their bustles and their gay ombrelles?
And would there be room? —

Would there be room?
Would there be room
for
me?

There is a hotel at Ostend
Cold as the wind, without an end,
Haunted by ghostly poor relations
Of Bostonian conversations
(Like bagpipes rotting through the walls.)
And there the pearl-ropes fall like shawls
With a noise like marine waterfalls.
And 'Another little drink wouldn't do us any harm! '
Pierces through the Sabbatical calm.
And that is the place for me!
So do not take a bath in Jordan, Gordon,
On the holy Sabbath, on the peaceful day —
Or you'll never go to heaven, Gordon Macpherson,
And speaking purely as a private person

That is the place
— that is the place
— that is the
place
for
me!

Edith Sitwell (7 september 1887 - 9 december 1964)

In 1928

De Nederlandse dichter en schrijver Willem Bilderdijk werd geboren op 7 september 1756 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Willem Bilderdijk op dit blog.

Oranje

Vlecht Oranje om de hoed!
Holland rijst met nieuwe moed
Uit de schoot der waat'ren!
Huppel vrolijk in het rond!
Daver Hollands vruchtbre grond!
Laat de vreugde schaat'ren!

Holland grijpt de wapens aan,
Om de vijand af te slaan;
Plant de leger vanen,
En het uitgetogen zwaard
Zal de fiere Leeuwstandaard
't Spoor der zege banen.

Holland blinkt in 't krijgsgeweer;
Holland vlamt op krijgsmans eer;
't Zal zijn haard bevrijden.
En de God, die wond'ren doet,
Zegent aller brave moed:
Hij zal met ons strijden.

De rozen

Ik heb ze zien bloeien
Bij ’t ochtendontgloeien;
Nu hangen de bladen en storten in ’t stof
Tot speeltuig der stormen,
Tot aas van de wormen,
Tot schaamte van d’op haar zo pralende Hof.

Toen zogen haar knopjens
De lavende dropjens,
Tot parels geronnen uit hemelse dauw;
Nu missen zij kleuren,
En spreiden geen geuren,
Eer de avond de velden nog wikkelt in ’t grauw.

Zo zag ik geslachten,
Zo schoonheid en krachten
Ontluiken en bloeien, maar luttel bestaan,
Zo lach en verblijden
In jammer en lijden
Voor ’t schemerend Westen des levens vergaan.

Zo ’t zingen en springen
Voor ’t handenverwringen
Verwisseld in min dan een vluchtige wenk.
’t Zijn alles slechts bloemen
Waarop wij hier roemen,
t Is alles een dauwdrop, een morgengeschenk.

De luister der ogen
Met nevels betogen,
Ja, zenuw- en voeding- en spierkracht verkwijnt.
Ook oordeel en reden
Bezwijkt met de leden,
En ’t leven verwaassemt, vervliegt, en verdwijnt.

Willem Bilderdijk (7 september 1756 – 18 december 1831)

De Duits – Israëlische dichteres en schrijfster Jenny Aloni (eig. Jenny Rosenbaum werd geboren op 7 september 1917 in Paderborn. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Jenny Aloni op dit blog.

Uit: Jenny Aloni – Heinrich Böll. Briefwechsel

“Gane Jehuda, den 25.5.1960

Lieber Herr Böll,

gerade gestern schrieb ich Ihnen und bat Sie, die Manuskripte vor  Ihrer Irlandreise an Frl. Zander zu senden, denn, um die Wahrheit zu gestehen, ich hatte die Hoffnung aufgegeben, je von Ihnen zu hören, und es war mir unangenehm, aufdringlich zu scheinen.

Auch dachte ich nicht, dass Sie in Irland, (Frl. Zander schrieb mir von Ihren Reiseplänen) Zeit zum Durchlesen finden würden. Natürlich können Sie die verschiedenen Sachen noch bei sich behalten. Für Ihre Bemühungen um mich danke ich Ihnen sehr. Ich schreibe jetzt an einer Erzählung, soweit die Hitze hier, unter der ich immer sehr leide, es mir ermöglicht. Ich hoffe, Sie sind nun ganz wieder gesund. Frl. Zander sandte mir Ihr „irisches Tagebuch“. Es hat mir gefallen, aber nicht so gut wie die Erzählungen, welche Sie mir in Köln gaben und „Wo warst du, Adam“. (Das ist leider vorläufig alles, was ich von Ihnen kenne.) Vielleicht deshalb

weil man aus den beiden letzten das aufwühlende Erleben herausspürt. Ich könnte mir denken, dass das „I. T.“ guten Erfolg hat, weil es sich so glatt dahinliest (manchmal für mein Empfinden, vielleicht ist diese Kritik unberechtigt, zu glatt, zu poliert) und keinerlei Ansprüche an den Leser stellt. Es erinnert mich an manche Bücher über Israel, die (zum Teil mit viel weniger schriftstellerischem Können geschrieben) das gleiche kritiklose Wohlwollen

enthalten, welches in einer Reisebeschreibung mir genau so gefährlich scheint wie jene andere von Ihnen mit Recht verurteilte Einstellung, die alles mit zuhause vergleicht und das Zuhause über alles schätzt. Übrigens sprach ich vor kurzem mit dem Lektor eines hiesigen Verlages, der, so glaube ich, im allgemeinen nicht sehr Deutschen freundlich eingestellt ist. Er hält Ihre Bücher für sehr interessant. Darf ich etwas ganz Offenes schreiben? Einen Wunsch für Sie, zu dem ich im Grunde keine Berechtigung habe? Ich tue es und hoffe, Sie verstehen es so gut und so ehrlich wie es gemeint ist.”

Jenny Aloni (7 september 1917 – 30 september 1993)

Cover

De Oostenrijkse dichter en schrijver Michael Guttenbrunner werd geboren op 7 september 1919 in Altenhofen. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Michael Guttenbrunner op dit blog.

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht

Mit einem Baum beginnt´s und das ist recht.
Ein Baum hat Weisheit, Wohlgestalt, Geschlecht.
Er, überlebend unseren Bestand,
sei frisch, fromm, fröhlich, frei genannt.
Wenn dann der Baum noch gar ein Wunschbaum ist
und du deutschstämmig und in Ordnung bist,
dann siehst du schon, wie es gemeint sein kann:
Hier schaut dich mütterlich der Vater an.
Ein Baum bewährt es, kahl und winkelrecht:
Er trägt das untermenschliche Geschlecht.
Er, sichernd unsern völkischen Bestand,
sei so als Denkmal anerkannt.

Michael Guttenbrunner (7 september 1919 – 12 mei 2004)

De Amerikaanse schrijfster Margaret Landon werd geboren op 7 september 1903 in Somers, Wisconsin. Zie ook mijn blog van 7 september 2010 en eveneens alle tags voor Margaret Landon op dit blog.

Uit: Anna et le roi  (Vertaald door Germaine Tonnac-Villeneuve en Eléonore Mazel)