De Nederlandse dichter, schrijver, songwriter en vertaler Pé Hawinkels werd geboren op 29 september 1942 in Heerlen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Pé Hawinkels op dit blog.

Uit: Autobiografische flitsen en fratsen

„Meteen toen ik geboren werd, en dat was snel - op bijzonder voorspoedige manier overigens, met vaart & elan, zoals dat mijn geslacht, en ‘geslacht’ bedoel ik hier dus ook in de betekenis van familie, voorzaten, afstamming, kenmerkt sinds de oudste bekende van mijn voorvaderen, de Katwijkse hoefsmid Wullem Haewynckelscz, in 1432 tijdens de woede van een der meest zondvloedachtige stormen & watersnoden, die uw land, lezer (kom hier, dat ik u aan mijn borstkas druk!), ooit ofte immer geteisterd ofte gekweld hebben, schaterlachend aan land kroop uit de kolkende bruinebonensoep die Noordzee heet en door verscheidene dichters nauwlettend in de kijkerd wordt gehouden met het oog op de dampen van eeuwigheid die er wel vanaf slaan, de blanke kop der duinen over, - werd ik zonder veel kapsones bij mijn kladden gegrepen en op de laatste plaats aan tafel gezet, naast mijn reeds levende broers en zusjes. Het was natuurlijk even wennen. De eerste uren schijn ik er wat zakkig bij gezeten te hebben; mijn oudste zus, momenteel als Wagnerzangeres verbonden aan het conservatorium van Kiew, pleegt tijdens onze schaarse ontmoetingen nog herhaaldelijk bij de blote herinnering in hatelijk schaterlachen uit te barsten, zodat er heel wat glaswerk smelt. Ik schijn nog geheel glibberig geweest te zijn, toestanden man, toestanden op het platteland, en mijn ruggegraat moet associaties losgeslagen hebben met die we kennen van een in- & uitgeblikte moot zalm, de roze koningin der rivieren. Maar al spoedig had ik de zelfbeheersing van voor mijn geboorte hervonden, en timmerde ik om het hardst met mijn houten lepel op de houten tafel, terwijl ik in koor met mijn broertjes en zusjes van voor de oorlog een lied eruit brulde van levenslust en honger. Dit lied is later opgetekend, en heeft maandenlang boven aan de hitparade gestaan in Joegoslavië, het geboorteland van Frédéric Chopin.

Mijn vader zag zoiets gaarne. Ik zal hem erg meegevallen zijn, omdat hij van de trappartijen, die ik voor de bevalling in de buikholte van mijn moeder, een sterke vrouw, aanrichtte, vaak deerlijk geschrokken was, en de indruk had overgehouden dat er een kudde bizons naderde.“  

Pé Hawinkels (29 september 1942 – 16 augustus 1977)

De Bulgaarse dichter en schrijver Hristo Smirnenski werd geboren op 29 september 1898 in Koukoush. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Hristo Smirnenski op dit blog.

The Red Squadrons

Heralds of a happier day rousing wonder and dismay -
Powerful squadrons rush in close array.
In the morning sad and gray, like flocks of birds of prey
Shrapnels fall in their midst or fall astray.

A horse rears high, neighing loud, and the fighter fair and proud,
Collapses pierced by a piece of lead.
The frightened horse stops short, gives out a violent snort,
Then, dashing on, leaves death bury its dead.

A thousand flowing manes and tails stream o'er hills and dales,
Like whirlwinds squadrons after squadrons fly,
Hoofs that barely touch the ground fill the air with a ringing sound,
And raise bronze-coloured veils across the glaring sky.

By the willows weeping sadly, hidden guns are spurting madly,
Waves of bloody fire clash, and chest meets chest.
In a ruthless human storm, steel draws blood - alive and warm;
Just a skirmish, then the squadron rushes off to join the rest.

Fly on, fearless squadrons, fly! Trample down deceit and lie.
All the world's amazed by your heroic deed,
And all the men, with fits clenched firm, are watching resolute and stern,
Prepared to fight and die for their sacred creed.

Struck by a primeval fright and blinded by the gushing light,
The mouldy structure of injustice crumbles down,
Crushing underneath its weight envy, enmity and hate,
The soulless canons of the cross and crown.

Fly on fearless through the rain of bullets, fire, death and pain;
You, happy harbingers of sunny days,
Declare through the stormy roar that the slaves are waging war,
The red victorious waves have set the earth ablaze!

And when the burning castle crashes, burying in ashes
Rot and shame, dismount your horses, bend your knee,
And reverently kiss the earth to greet the joyous birth
Of justice, love and happiness, of man for ever free!

Hristo Smirnenski (29 september 1898 – 18 juni 1923)

De Britse schrijfster Elizabeth Gaskell werd geboren op 29 september 1810 in Londen. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Eilzabeth Gaskell op dit blog.

Uit: The Life of Charlotte Brontë

“The parsonage stands at right angles to the road, facing down upon the church; so that, in fact, parsonage, church, and belfried school-house, form three sides of an irregular oblong, of which the fourth is open to the fields and moors that lie beyond. The area of this oblong is filled up by a crowded churchyard, and a small garden or court in front of the clergyman's house. As the entrance to this from the road is at the side, the path goes round the corner into the little plot of ground. Underneath the windows is a narrow flower-border, carefully tended in days of yore, although only the most hardy plants could be made to grow there. Within the stone wall, which keeps out the surrounding churchyard, are bushes of elder and lilac; the rest of the ground is occupied by a square grass plot and a gravel walk. The house is of grey stone, two stories high, heavily roofed with flags, in order to resist the winds that might strip off a lighter covering. It appears to have been built about a hundred years ago, and to consist of four rooms on each story; the two windows on the right (as the visitor stands, with his back to the church, ready to enter in at the front door) belonging to Mr. Bronte's study, the two on the left to the family sitting-room. Everything about the place tells of the most dainty order, the most exquisite cleanliness. The door-steps are spotless; the small old - fashioned window-panes glitter like looking-glass. Inside and outside of that house cleanliness goes up into its essence, purity.

The little church lies, as I mentioned, above most of the houses in the village; and the graveyard rises above the church, and is terribly full of upright tombstones. The chapel or church claims greater antiquity than any other in that part of the kingdom; but there is no appearance of this in the external aspect of the present edifice, unless it be in the two eastern windows, which remain unmodernised, and in the lower part of the steeple.“

Elizabeth Gaskell (29 september 1810 – 12 november 1865)

Miniatuur door William John Thomson, 1832

De Spaanse dichter en filosoof Miguel de Unamuno y Jugo werd geboren op 29 september 1864 in Bilbao. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Unamuno y Jugo op dit blog.

Sonnet I

At Aldehuela de Yeltes
by the Lake of El Cristo
a night of full moon.

White night wherein the crystal water
sleeps still on its lake bed
while a round full moon
that guides a host of stars

keeps watch, and in the terse
mirror a round ilex is mirrored,
white night wherein the water
cradles the highest, deepest counsel.

It is a shred of heaven Nature
holds embraced in its arms,
a shred of heaven that came to rest

and in the night's silence prays
the prayer the lover says who yields
but to that love, his only wealth

Sonnet II

When on a lake of clouds the moon
wandering sails above the sea,
a beam of livid counsel reaches
to my soul, a fleeting cloud.

Thus gliding and adrift,
that lunar boat's a sickle mowing
clouds of hopes. O sad endeavour,
where fault piles up on fault!

You rise and wax, mysterious moon,
wane and die, a meagre light,
pallid mirror of mortal fate;

sad, you show us ever the one face,
and even in this nook your cradle rocks,
water that laps the Sahara's feet.

Vertaald door Michael Smith

Miguel de Unamuno (29 september 1864 – 31 december 1936)
Portret door José Gutiérrez Solana, 1936

De Spaanse dichter en schrijver Miguel de Cervantes werd geboren op 29 september 1547 in Madrid. Zie ook mijn blog van 29 september 2010 en eveneens alle tags voor Miguel de Cervantes op dit blog.

Uit: Don Quichot van La Mancha (Bewerkt door J.J.A. Goeverneur)

„Toen dit nu beredderd was, besteedde hij drie of vier dagen, om een gepasten en welluidenden naam voor zijn strijdros te bedenken. Het arme beest had wel meer gebreken, dan een gulden centen en een pond wichtjes heeft, aan zijn lijf, maar Don Quichot was toch van oordeel, dat de hengst, daar die voortaan een edelen en beroemden ridder zou dragen, ook volstrekt een naam moest hebben, die met zijne nieuwe roeping en waardigheid strookte. Hij koos en koos weer, snuffelde al zijne ridder- en heldengeschiedenissen door en kwam na veel wikken en wegen tot het besluit, om aan zijn knol den liefelijken en welluidenden naam van Rocinante te geven.

Na het afdoen van deze hoogst gelukkige aangelegenheid viel hem in, dat ook hij zelf aan zijn ouden eerlijken naam een deftigen staart moest hechten, en besloot hij dus, in ’t vervolg als manhaftig en dapper ridder onder den naam van Don Quichot van La Mancha op te treden.

Nu eindelijk zoo de hoofdzwarigheden overwonnen waren, nu zijne wapenrusting blank gepoetst, Rocinante gedoopt en hij zelf van een deftigen naam voorzien was, nu haperde er alleen nog maar aan, dat hij, gelijk alle dolende ridders vóór hem, naar eene schoone dame rondzag, tot wier eer en verheerlijking de te verrichten groote daden moesten bedreven worden.

“Een dolend ridder,” sprak hij bij zich zelf, “is een onding zonder ridderlijke liefde. Hij is een boom zonder blad en bloesem, een lichaam zonder ziel en geest. Hoe toch, als ik nu op mijne tochten een reus ontmoet en hem door de kracht van mijn arm en van mijne dapperheid in het stof neerwerp of hem van den kop tot de teenen in tweeën hak, moet ik hem dan niet naar iemand heen zenden, om den roem mijner dapperheid te verkonden en door heel de wereld te verbreiden? En tot wien kan ik hem beter zenden, dan tot de uitverkorene dame van mijn hart, gelijk in alle tijden ieder avontuurlijk ridder er eene bezeten heeft? Ik moet en wil eene aangebedene van mijn hart en van mijne gedachten vinden!”

Miguel de Cervantes (29 september 1547 – 23 april 1616)

Standbeeld van Don Quichot en Sancho Panza in Albacete, Castilië-La Mancha

Zie voor nog meer schrijvers van de 29e september ook mijn vorige blog van vandaag.

29-09-2013 om 15:55 geschreven door Romenu  

De Afghaanse schrijver en historicus Akram Assem werd geboren op 29 september 1965 in Kabul. Zie ook alle tags voor Akram Assem op dit blog.

Uit: The Sword of Allah

“Khalid and the tall boy glared at each other. Slowly they began to move in a circle, the gaze of each fixed intently upon the other, each looking for an opening for his attack and each wary of the tricks that the other might use. There was no hostility in their eyes-just a keen rivalry and an unshakeable determination to win. And Khalid found it necessary to be cautious, for the tall boy was left-handed and thus enjoyed the advantage that all left-handers have over their opponents in a fight.

Wrestling was a popular pastime among the boys of Arabia, and they frequently fought each other. There was no malice in these fights. It was a sport, and boys were trained in wrestling as one of the requirements of Arab manhood. But these two boys were the strongest of all and the leaders of boys of their age. This match was, so to speak, a fight for the heavy-weight title. The boys were well matched. Of about the same age, they were in their early teens. Both were tall and lean, and newly formed muscles rippled on their shoulders and arms as their sweating bodies glistened in the sun. The tall boy was perhaps an inch taller than Khalid. And their faces were so alike that one was often mistaken for the other.

Khalid threw the tall boy; but this was no ordinary fall. As the tall boy fell there was a distinct crack, and a moment later the grotesquely twisted shape of his leg showed that the bone had broken. The stricken boy lay motionless on the ground, and Khalid stared in horror at the broken leg of his friend and nephew. (The tall boy's mother, Hantamah bint Hisham bin Al Mugheerah, was Khalid's first cousin.)”

Akram Assem (Kabul, 29 september 1965)

De Duitse (detective)schrijfster Ingrid Noll werd geboren op 29 september 1935 in Shanghai. Zie ook alle tags voor Ingrid Noll op dit blog.

Uit: Über Bord

“Amalias träumerisches Sonnenbad wurde jäh unterbrochen. Ellen kam in den Garten gelaufen und rief »Zieh dir was über, wir bekommen gleich Besuch!« Ihre Tochter schaute träge hoch und hatte wenig Lust, ihr Top gegen ein T-Shirt einzutauschen.
»Wer denn?«, fragte sie.
»Ein Mann hat gerade angerufen, ich kenne ihn nicht. Er heißt Dornenvogel oder Dornkaat oder so ähnlich und will etwas Privates besprechen, er tat sehr geheimnisvoll«.
Jetzt horchte die misstrauische Großmutter ebenfalls auf. »Muss ich mich etwa auch umziehen?«, fragte sie. Ellen musterte ihre alte Mutter, die in ihrem Grünzeug zwar keine besonders gute Figur machte, aber zwischen Moos und Gras nicht weiter auffiel.
Auch Amalia wollte lieber liegen bleiben, doch ihre Neugier war erwacht. Ein Bote von der Lotteriegesellschaft?
»Ist der Dornenvogel aus der Nachbarschaft?«, fragte sie, aber Ellen schüttelte bloß den Kopf und rannte wieder ins Haus, um auf die Schnelle ein wenig aufzuräumen.
Es klingelte eine halbe Stunde später.”

Ingrid Noll (Shanghai, 29 september 1935)

De Britse schrijver Colin Dexter werd geboren op 29 september 1935 in Stamford, Lincolnshire. Zie ook alle tags voor Colin Dexter op dit blog.

Uit: The Remorseful Day

“He reached for the binoculars now and focused on an interesting specimen pecking away at the grass below the peanuts: a small bird, with a greyish crown, dark-brown bars across the dingy russet of its back, and paler underparts. As he watched, he sought earnestly to memorize this remarkable bird's characteristics, so as to be able to match its variegated plumage against the appropriate illustration in the Guide.
Plenty of time for that though.
He leaned back once more and rejoiced in the radiant warmth of Schwarzkopf's voice, following the English text that lay open on his lap: "You holy Art, when all my hope is shaken . . ."

When, too, a few moments later, his mood of pleasurable melancholy was shaken by three confident bursts on a front-door bell that to several of his neighbors sounded considerably over-decibeled, even for the hard-of-hearing.”

Colin Dexter (Stamford, 29 september 1935)

Hier rechts met John Thaw (Inspecteur Morse)

De Italiaanse filosoof, dichter, artiest, en geweldloos activist Lanza del Vasto werd geboren in San Vito dei Normanni op 29 september 1901. Zie ook alle tags voor Lanza del Vasto op dit blog.

L'inquiétante image

Les arbres que je vois sont de vrais arbres,
Verts dans le noir, et frissonnant très haut
Au creux du ciel grand que la lune marbre.
L'eau, où le vent se trace et se prolonge,
Lèche l'arche du pont et fuit, vraie eau.
Et les femmes qui marchent sur la terre,
Elles sont : ô stupeur du solitaire.
Et tout ceci, que je touche ce soir,
Est plus profond et plus secret qu'un songe,
Et trouble, et plus décevant qu'un espoir.
Image, ô toi belle aux cœurs inquiets,
O deux fois belle image, toi qui es.

Femme

Femme, le vent est doux entre tes dents,
La mer s'approche et vie dans tes paupières. ;
Femme, ton corps de nuage et de pierre
Porte la vie et son arbre au-dedans,
Et la nuit chante aux rameaux de tes veines :
Signe de chair, à l'oubli de tes plages,
A leur blancheur, notre appel et nos peines
Ont déposé leur coquillage.

Lanza del Vasto (29 september 1901 – 5 januari 1981)

29-09-2013 om 15:50 geschreven door Romenu  

Herinnering aan Hella Haasse

De Nederlandse schrijfster Hella Haasse is vandaag precies twee jaar geleden overleden. Hélène Serafia Haasse werd op 2 februari 1918 geboren te Batavia, in het toenmalige Nederlands-Indië. Zie ook alle tags voor Hellas Haasse op dit blog .

Uit: Oeroeg

“Oeroeg en ik, spelend en op speurtocht in de wildernis – Oeroeg en ik, gebogen over ons huiswerk, over postzegelverzamelingen en verboden boeken – Oeroeg en ik, onveranderlijk samen, in alle ontwikkelingsstadia van kind tot jonge man.

(…)      

…maar hoe kon ik in weinig woorden uitleggen wie en wat Oeroeg was? Oeroeg was mijn vriend, vrijwel sinds mijn geboorte het enige levende wezen in mijn omgeving met wie ik iedere fase in mijn bestaan, iedere gedachte, iedere gewaarwording gedeeld had. En dat niet alleen. Oeroeg was meer. Oeroeg betekende – hoewel ik dat toen niet onder woorden kon brengen – het leven op en om Kebon Djati, de bergtochten, het spelen in de tuinen en op de stenen in de rivier, het reizen met de trein, het schoolgaan – het abc van mijn kinderleven.”

(…)

“Ik had bij deze mensen nooit het gevoel een buitenstaander te zijn, integendeel. Zelfs in die vervallen desawoning, op een modderig stuk erf, voelde ik mij meer op mijn gemak dan in de holle, schemerdonkere kamers van ons huis. Als ik, na afloop van zo’n bezoek, met Oeroeg de steenachtige weg naar de onderneming afdaalde, scheen het me toe, als had ik afscheid genomen van mijn eigen familie.”

(…)

“Ik zei dat ik niet naar school wilde, indachtig aan het stilzitten en ondervragen. Mijn moeder somde de geneugten van mijn toekomstige staat op, maar het vooruitzicht van te leren lezen, rekenen en schrijven had voor mij weinig aantrekkelijks. ‘Gaat Oeroeg mee?’ vroeg ik, toen zij uitgesproken was. Mijn moeder zuchtte. (…) ‘Wees toch niet zo dom. Oeroeg is immers een inlandse jongen.’ ‘Hoeft hij niet naar school?’ hield ik vol. Mijn moeder stond op en kuste mij vluchtig op de wang. ‘Misschien wel,’ zei ze vaag. ‘Naar een ander soort van school, natuurlijk. Ga nu slapen. (…) Je moet nu niet meer in de kampong gaan spelen,’ zei ze, op de wat geprikkelde nerveuze toon die naderende hoofdpijn aankondigde. ‘Je vader heeft het niet graag. Laat Oeroeg hier komen, als je dat prettig vindt. Slaap wel.’”

Hella Haasse (2 februari 1918 – 29 september 2011)

29-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse schrijver Philip Huff werd geboren op 28 september 1984 in Zwolle. Zie ook alle tags voor Philip Huff op dit blog.

Uit: Niemand in de stad

“De laatste keer dat ik Jacob sprak, was vorig jaar mei. Hij belde vanuit Londen. Het was één uur ’s nachts en ik stond met Matt op de stoep van het Weeshuis. Ik wist niet dat het de laatste keer was dat ik Jacob zou spreken, natuurlijk, anders had ik zinniger dingen gezegd.
Had ik misschien wat gehoord.
Jacob was nooit iemand die het hart op zijn tong had. Ook die avond zei hij gewoon: ‘Bhiek, met Jacob. Hoe is het?’
‘Goed,’ antwoordde ik.
Ik loog: twee maanden daarvoor was mijn avontuur met Karen op de klippen gelopen en ik zat daar nog steeds mee. Ik had alleen geen zin erover te spreken. Dus zei ik hem dat we met Vondel vergaderden, en dat we even geschorst hadden voor het nabroodje.
Als ik eraan terugdenk, herinner ik me wat schorheid in Jacobs stem. Maar dat kan ook komen doordat mijn volgende beeld van Jacob het einde van het verhaal is.
Ik dacht tijdens het telefoongesprek aan de laatste keer dat ik Jacob in levenden lijve zag, enkele weken eerder. Dat was een rare, toevallige ontmoeting geweest. Wij waren niet langer de vrienden die we in onze eerste jaren in Amsterdam waren geweest. Of, misschien juist wel. Misschien waren wij precies de vrienden die wij toen ook waren. Ik weet het niet.
Het was in een kroeg in de Huidenstraat waar ik af en toe heen ging om de weekbladen te lezen. Jacob zat aan de grote tafel achter het glas. Het was een vreemde ochtend. Ik zei hem in ieder geval niet wat ik had moeten zeggen, en ook Jacob deed dat niet.
‘Goed,’ zeiden we. ‘Heel, goed.’
Jacob had verder niet veel te melden, de avond dat hij mij belde. Hij belde zomaar, zei hij, om te vragen hoe het met me was.
‘Goed,’ zei ik toen dus weer. ‘Uitstekend, zelfs.’ En Matt keek me aan en knikte. ‘Maar ik moet ophangen,’ zei ik. ‘We beginnen weer.’
‘Oké,’ zei Jacob.
‘We bellen snel,’ zei ik. ‘En dan wat langer.’
‘Ja,’ zei Jacob. ‘We bellen snel weer.’

Philip Huff (Zwolle, 28 september 1984)

De Engelse schrijfster Ellis Peters werd op 28 september 1913 als Edith Pargeter geboren in Horsehay. Zie ook ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ellis Peters op dit blog.

Uit: One Corpse Too Many

“And talk they did… Each of them took up the thread from the other, as though handed it in a fixed and formal ceremony, like a favour in a dance. Even their voices had grown somehow alike, as if they matched tones without understanding that they did it. They had not the least idea, as yet, that they were in love.”

(…)

Derek Jacobi als Cadfael

“I am not such a fool as all that,’ said Hugh reprovingly, and shook a finger at his friend. ‘For shame, Cadfael! You go to bed and sleep well, and rise fresh to the trial. And now I suppose you will insist on being my deputy and advocate to heaven?’

‘No,” said Cadfael grudgingly. ‘I shall sleep, and get up only when the bell rings for me. Am I to have less faith than an impudent heathen like you?’

(…)

‘The trouble with me,’ he thought unhappily, ‘is that I have been about the world long enough to know that God’s plans for us, however infallibly good, may not take the form that we expect and demand. And I find an immense potential for rebellion in this old heart, if God, for no matter what perfect end, choose to take Hugh Beringar out of this world and leave Adam Courcelle in it.’

Ellis Peters (28 september 1913 – 14 oktober 1995)

De Amerikaanse schrijver en uitgever Ben Greenman werd geboren op 28 september 1969 in Chicago. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Ben Greenman op dit blog.

Uit: Marlon Brando's dreaming

“When I awoke from my after-breakfast nap, it was because the gardener, a little man who favored large sweaters, had entered the house. I thought that he was Jewish, although I had never known a Jewish gardener. I thought this only because when I asked him if he would like to join me in a brandy, he declined. Jews aren't big drinkers. Also, once about six months previous, I was typing up a letter to The New York Times that discussed the wonderful tendency of the Jew to engage in spirited verbal banter, and the gardener wandered by my desk and fixed me with a look of what I took to be silent disapproval, I assumed ironically. That day, the gardener picked up the bottle, then disappeared upstairs to Taluwa's bedroom to collect something. When he emerged again, he had in his hands what he wished me to think was the same bottle, but what I saw upon closer inspection was an entirely different bottle, narrower at the top, wider at the bottom, and of a hue that tended more toward periwinkle than toward cobalt. As soon as he was outside, I smashed this imposter-bottle into a thousand pieces, then ate some old lasagna I found hiding in the back of the refrigerator. The sauce, once red, had turned a brownish color that I can only describe as "brown-red." If there is a more precise term for this hue, I must confess that I do not know it.”

Ben Greenman (Chicago, 28 september 1969)

De Nederlandse schrijver, journalist en columnist Thijs Zonneveld werd geboren op 28 september 1980 in Sassenheim. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Thijs Zonneveld op dit blog.

Uit: Verwarde columnist opgepakt

“Welzijnswerkers van de gemeente probeerden een gesprek met de man aan te knopen, maar hij kon niet over zijn toestand praten. Hij sprak tussen zijn huilbuien door slechts onbegrijpelijke zinnen over gevaarlijke afdalingen, zijwind, waaiervorming, bocht zeven, een vastzittende bus, de glazen bol cup, wattages per kilo lichaamsgewicht, klimtijden, Strava-KOM'metjes, het haar van Kittel, de derde bal van Tankink, de oplossing van de rebus, de Martosaurus, een Keniaanse banaan en Colombiaanse bolletjes. Verder leek de man een obsessie te hebben voor een persoon genaamd 'Titi Voeckler'. Ook wauwelde hij iets over een berg in Nederland.

Toen hij zich enkele uren later, na het nuttigen van enkele halve liters bier, in een bocht bij de kerk posteerde en liedjes van Dries Roelvink begon te zingen terwijl hij op daken van auto's trommelde, vonden de aanwezige politieagenten het genoeg. Ze namen de man in voorlopige hechtenis.

Op het politiebureau maakte de man zichzelf bij de agenten kenbaar als columnist van NUsport en het Algemeen Dagblad. Zijn naam of verblijfplaats wist hij zich niet te herinneren. Hij is inmiddels opgenomen in een kliniek. Zelf zei hij dat niet erg te vinden, zolang hij er volgend jaar in juli maar drie weken uit mocht.

Mocht u deze verwarde man kennen of meer informatie hebben over zijn vaste verblijfplaats, neem dan contact op met uw plaatselijke politiekantoor.

Einde politiebericht.”

Thijs Zonneveld (Sassenheim, 28 september 1980)

De Franse schrijver, historicus en archeoloog Prosper Mérimée werd geboren in Parijs op 28 september 1803. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Prosper Mérimée op dit blog.

Uit: Carmen (Vertaald door Lady Mary Loyd)

“I had always suspected the geographical authorities did not know what they were talking about when they located the battlefield of Munda in the county of the Bastuli-Poeni, close to the modern Monda, some two leagues north of Marbella.

According to my own surmise, founded on the text of the anonymous author of the _Bellum Hispaniense_, and on certain information culled from the excellent library owned by the Duke of Ossuna, I believed the site of the memorable struggle in which Caesar played double or quits, once and for all, with the champions of the Republic, should be sought in the neighbourhood of Montilla.

Happening to be in Andalusia during the autumn of 1830, I made a somewhat lengthy excursion, with the object of clearing up certain doubts which still oppressed me. A paper which I shall shortly publish

will, I trust, remove any hesitation that may still exist in the minds of all honest archaeologists. But before that dissertation of mine finally settles the geographical problem on the solution of which the

whole of learned Europe hangs, I desire to relate a little tale. It will do no prejudice to the interesting question of the correct locality of Monda”.

Prosper Mérimée (28 september 1803 – 23 september 1870)

“Mademoiselle Célestine Galli-Marié dans le rôle de Carmen” door Henri Lucien Doucet, 1886

Zie voor nog meer schrijvers van de 28e september ook mijn vorige blog van vandaag.

28-09-2013 om 15:52 geschreven door Romenu  

De Duitse schrijver en criticus Albert Vigoleis Thelen werd geboren in Süchteln op 28 september 1903. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Albert Vigoleis Thelen op dit blog.

Uit: Het eiland van het tweede gezicht (Vertaald door Wil Boesten)

“Zou de wereld uit louter beroemde mensen bestaan, dan was zij al lang als afwaswater door een gootsteen weggeklokt en bestond ze enkel nog in het rioolstelsel van het laatste oordeel. Met eeuwig ondoorgrondelijk doel geschapen, heeft God ervoor gezorgd dat de bomen niet tot in de hemel groeien en de à?bermenschen niet dusdanig uit de kluiten wassen dat ze het krioelende mensdom vermorzelen onder de paradepas waarmee zij het hiernamaals binnenmarcheren. De geschiedenis leert dat de mensheid sterker is dan haar aanvaardende of afwijzende genieën, heiligen en helden. Beide categorieën vormen gezwellen, uitwassen die men verbaasd aankijkt of aanbidt. Zo nu en dan heeft het er de schijn van dat de naamloze menselijke kudde ineens meer grote figuren voortbrengt die onsterfelijke namen moeten worden. Oordeelkundige mensen wordt het dan bang te moede en ze vragen met hun handen in het haar: waar moet dat heen? Een dergelijke vrees is meestal ongegrond. Hoeveel echt grote pausen zijn er niet geweest en toch zijn ze er niet in geslaagd de Kerk van haar rots te stoten, en zelfs Adolf Hitler heeft het niet klaargespeeld Duitsland zo in de knoei te brengen dat het niet meer uit die narigheid zou kunnen worden geholpen. Ware grootsheid is gelegen in naamloosheid, in het luizenlot.”

Albert Vigoleis Thelen (28 september 1903 - 9 april 1989)

De Britse criticus en dichter Francis Turner Palgrave werd geboren op 28 september 1824 in Great Yarmouth. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Francis Turner Palgrave op dit blog.

The Ancient And Modern Muses

The monument outlasting bronze
Was promised well by bards of old;
The lucid outline of their lay
Its sweet precision keeps for aye,
Fixed in the ductile language-gold.

But we who work with smaller skill,
And less refined material mold,
—This close conglomerate English speech,
Bequest of many tribes, that each
Brought here and wrought at from of old,

Residuum rough, eked out by rhyme,
Barbarian ornament uncouth,—
Our hope is less to last through Art
Than deeper searching of the heart,
Than broader range of uttered truth.

One keen-cut group, one deed or aim
Athenian Sophocles could show,
And rest content:—But Shakespeare's stage
Must hold the glass to every age,—
A thousand forms and passions glow

Upon the world-wide canvas. So
With larger scope our art we ply;
And if the crown be harder won,
Diviner rays around it run,
With strains of fuller harmony.

Francis Turner Palgrave (28 september 1824 – 24 oktober 1897)

Portret door George James Howard 

De Duitse dichter Rudolf Baumbach werd op 28 september 1840 geboren in Kranichfeld/Ilm. Baumbach groeide op in Meiningen. Zie ook mijn blog van 28 september 2010 en eveneens alle tags voor Rudolf Baumbach op dit blog.

Mannestreu

Einst schlenderte ich am Nordseestrand,

Da stund ein stachelig Kraut im Sand.

Fischer, die just des Weges kamen,

Nannten mir willig der Pflanze Namen,

Sagten, dass sie geheißen sei

Seit alten Zeiten Mannestreu. —

Dann zog ich langsam durch's deutsche Land,

Allwo ich ähnliche Kräuter fand.

Und jeder, den ich um Auskunft fragte,

Mir den Namen Mannestreu sagte. —

Also gelangt' ich im Weitergehen

Dorthin, wo die Alpen stehen.

Die Häupter von Schnee und schimmerndem Eise,

Weiß wie hundertjährige Greise.

Da fand ich ein Kraut, schön himmelblau,

Glänzend beperlt von des Himmels Tau,

Und der Jäger, der mir die "Wege wies,

Auf mein Befragen es Mannestreu hieß.

Da riss ich zornig das Kraut heraus

Und zornig rief ich die Worte aus:

„Mannestreu immer wieder aufs Neue!

Giebt's denn gar keine Weibertreue?"

Da kroch aus einer Felsenspalte

Der Berggeist Enzian, der alte.

Und sprach: „Ein Narr mehr fragen kann,

Als ihm beantwortet der weiseste Mann."

Rudolf Baumbach (28 september 1840 – 21 september 1905)

De Canadese schrijver Noël Laflamme werd geboren op 28 september 1950 in Saint-Adrien-d'Irlande als vijfde van in totaal dertien kinderen. Zie ook alle tags voor Noël Laflamme op dit blog.

Uit: Sous la surface des choses

“Définitivement en allé, l’enthousiasme quasi juvénile qui avait animé Monsieur Belzile au cours de ces trois belles années consacrées jadis à la direction de l’organisme à vocation humanitaire " Développement et paix ". Irrémédiablement évanoui, le zèle de néophyte qu’il avait alors déployé pour motiver ses troupes et lancer projet sur projet. Il était tout flammes et tout optimisme à l’époque, au point de confondre agitation et réalisation. Un jour, c’était couru, il lui était brusquement venu à l’esprit que, tout bien pesé, le bilan de ses actions prétendument philanthropiques était bien mince en termes de résultats concrets. Il avait dû convenir que non seulement ses bonnes intentions, une fois transmuées en projets de toutes sortes, se perdaient au bout du compte dans les sables mouvants d’étouffantes bureaucraties, s’évanouissaient dans des nids de corruption, se défaisaient à force de passer par des mains pas toujours propres d’hommes et de femmes soi-disant responsables, mais également que ces bonnes œuvres étaient au fond contre-productives. La dure réalité l’avait donc rattrapé, ses yeux s’étaient dessillés : exit ses idéaux de fraternité et de solidarité humaines. Du vent, tout ça. Une conviction, massive comme un bloc de granite, s’était alors installée à demeure dans son âme mal assurée : ses congénères humains étaient irrémédiablement affligés d’une tare, leur nature était viciée à la base. Irrécupérables. Philanthrope à tout crin il se sentait avant d’arriver à " Développement et Paix ", misanthrope juré il était devenu au moment d’en quitter la direction.”

Noël Laflamme (Saint-Adrien-d'Irlande, 28 september 1950)

Cover

 De Italiaanse dichter en schrijver Agnolo Firenzuola (eigenlijk Michelangelo Girolamo Giovannini) werd geboren op 28 september 1493 in Florence. Zie ook alle tags voor Agnolo Firenzuola op dit blog.

The Befana

The Befana comes by night
With her shoes all broken
With a dress in Roman style
Up, up with the Befana !!

She brings ashes and coal
To bad nasty children
To the nice good child
She brings candies and many gifts !

"Ninnaò, ninnaò,
who will I give this child to
if I give it to the Befana
she will keep him one whole week
if I give it to the Bogey Man
he will keep him one whole year
but if the child goes to sleep
then his mother will him keep"

Agnolo Firenzuola (28 september 1493 - 27 juni 1543)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 28 september 2010.

De Poolse schrijver en vertaler Waclaw Berent werd geboren op 28 september 1873 in Warschau.

28-09-2013 om 15:39 geschreven door Romenu  

De Schotse schrijver Irvine Welsh werd geboren op 27 september 1958 in Leith, Edinburgh. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Irvine Welsh op dit blog.

Uit: Filth

 “We wait and think and doubt and hate. How does it make you feel? The overwhelming feeling is rage. We hate ourself for being unable to be other than what we are. Unable to be better. We feel rage. The feelings must be followed. It doesn't matter whether you're an ideologue or a sensualist, you follow the stimuli thinking that they're your signposts to the promised land. But they are nothing of the kind. What they are is rocks to navigate the past, each on your brush against, ripping you a little more open and they are always more on the horizon. But you can't face up to the that, so you force yourself to believe the bullshit of those you instinctively know are liars and you repeat those lies to yourself and to others, hoping that by repeating them often and fervently enough you'll attain the godlike status we accord those who tell the lies most frequently and most passionately. But you never do, and even if you could, you wouldn't value it, you'd realise that nobody believes in heroes any more. We know that they only want to sell us something we don't really want and keep from us what we really do need. Maybe that's a good thing. Maybe we're getting in touch with our condition at last. It's horrible how we always die alone, but no worse than living alone.”

(…)

“All I can think about is that boy’s skull, bashed in, the way his head was caved in and how it wasn’t like a heid at all, just like a broken silly puppet face, about how when you destroy something, when you brutalise it, it always looks warped and disfigured and slightly unreal and unhuman and that’s what makes it easier for you to go on brutalising it, go on fucking it and hurting it and mashing until you’ve destroyed it completely, proving that destruction is natural in the human spirit, that nature has devices to enable us to destroy, to make it easier for us; a way of making righteous people who want to act do things without the fear of consequence, a way of making us less than human, as we break the laws . .”

Irvine Welsh (Edinburg, 27 september 1958)

De Amerikaanse dichteres Kay Ryan werd geboren op 27september 1945 in San Jose, California. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Kay Ryan op dit blog.

Spiderweb

From other
angles the
fibers look
fragile, but
not from the
spider’s, always
hauling coarse
ropes, hitching
lines to the
best posts
possible. It’s
heavy work
everyplace,
fighting sag,
winching up
give. It
isn’t ever
delicate
to live.

Age

As some people age
they kinden.
The apertures
of their eyes widen.
I do not think they weaken;
I think something weak strengthens
until they are more and more it,
like letting in heaven.
But other people are
mussels or clams, frightened.
Steam or knife blades mean open.
They hear heaven, they think boiled or broken.

Kay Ryan (San Jose, 27 september 1945)

De Nederlandse dichter, schrijver, kunstenaar en huisarts Ignace Schretlen werd geboren in Tilburg op 27 september 1952. Zie eveneens alle tags voor Ignace Schretlen op dit blog.

Van wiegelied tot buggytaal

Van wiegelied tot buggytaal leerde ik je spreken maar
't mooiste woord wat ik je gaf is wel jouw naam geweest

geen lege kamer werd zo met zorg gepoetst en onderhouden
keer op keer van roestplekken ontdaan en telkens weer

zo behoedzaam betreden als ooit fluisterend de eerste maal
geen woord sprak ik zo vaak uit zonder te herhalen

taal reikt niet verder dan het voorwoord van hetgeen ik je
te zeggen heb maar luister naar de rijkdom van haar klanken

zo moet ook ooit jouw naam geboren zijn, als geritsel in
een boom dat niet verstaan maar wel begrepen wordt

nooit liet ik je onbeheerd maar nu de avond valt lost
mijn verweerde huid van steen zich langzaam op

kijk vanuit de verte hoe ik jou stralen laat, sluit niet
eerder de luiken dan eer het licht helemaal is gedoofd.

De troost van vanillevla

Voor Vivienne

Ontroostbaar omdat de ‘H’ in schoonschrift jou niet lukken wil

zoals mijn woorden zich niet altijd schikken laten in een gedicht

de ‘H’ – zegt jouw juf – is een kleine ‘L’ na een grote ‘i’

zo simpel denken mensen ook over vanzelflopende poëzie

kun jij met zo’n slinger-‘H’ mooie grote woorden schrijven;

kan ik met mooie grote woorden mensen troosten bij verdriet

je huilt, ik twijfel…maar thuis wacht ons allebei vanillevla.

Ignace Schretlen (Tilburg, 27 september 1952)

De Tsjechische schrijver en uitgever Josef Škvorecký werd geboren op 27 september 1924 in Náchod. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Josef Škvoreckýop dit blog.

Uit: The Bass Saxophone (Vertaald door Kaca Polackova-Henley)

“I had committed a crime; it seems unbelievable today what could (can) be a crime: a Beatles haircut in Indonesia (that's today, and that kind of power is always a festering effusion of weakness) - our ducktail haircuts were also once a crime just like the locks on the heads of youths that shock syphilitic waiters so much today; and the fact that my father had been seen conversing with Mr. Kollitschoner; and the conviction that Drosophila flies are suitable for biological experiments; the use of slang; a joke about the president's wife; faith in the miraculous power of paintings and statues; a lack of faith in the miraculous power of paintings and statues; and everywhere the eyes, the spying eyes of the Kanas and the Vladykas; and the ears; and the little reports; and the file cards, keypunched, cybernetic, apparently the first things of all to be cyberneticized. I used to draw advertising slides for the movie house; I would carry them down the iron ladder to the projection booth and because beauty-inspired joy, pleasure-inspired pleasure is diminished by solitude, it had occurred to me: I had those rare records at home, I always used to listen to them before I went to sleep, on an old wind-up phonograph next to my bed: "Doctor Blues," "St. James Infirmary," "Blues in the Night," "Sweet Sue," the Boswell Sisters, "Mood Indigo," "Jump, Jack, Jump"; and so one day in the projection booth when the electric phonograph was spinning and amplifying a native polka called "Hey, Ma, Who Are You Saving Your Daughter For?" the idea had possessed me: I made my decision. In spite of the fact that they were so rare, I had brought them to the booth (I had labeled the vocal pieces with paper tape so Mack wouldn't make a mistake and put one on by accident) and while Herr Regierungskommissar and the others were awaiting the beginning of the film "Quax, der Bruchpilot," I was awaiting the first beats of Webb's drum in the foxtrot "Congo" -the annunciation, the sending down of beauty on the heads in the movie house; and when it finally came, that bliss, that splendor, I looked down through the little window and I couldn't understand why no heads were turned, no eyes opened in amazement, that they were not suddenly quiet and that the jaws cracking wartime sour candy did not pause in their effort; the crowd murmured on in their trite crowd conversation; and then, that once, Mack made a mistake (he explained later that the label had come unstuck on that side of the record); the crowd murmured on, ignoring the smeared swinging of Chick's saxes, and murmured on when Ella came in with her nasal twang ("I've got a guy, and he's tough. He's just a gem in the rough. But when I polish him up, I swear . . ."); only Horst Hermann Kühl stopped talking, pricked up his ears, took notice, and then cut loose with a roar (hate is unfortunately always much more observant than love, and more observant even than an insufficiency of love).

Josef Škvorecký (Náchod, 27 september 1924)

De Nederlandse schrijfster Esther Verhoef-Verhallen werd geboren in ’s-Hertogenbosch op 27 september 1968. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Esther Verhoefop dit blog.

Uit: Muren van glas

„Het is acht uur in de ochtend. Mijn hoofd bonkt, mijn lijf voelt zwaar. Mijn oogleden willen alleen maar dichtvallen. Ik had voor vertrek meer koffie moeten drinken; die dubbele espresso was niet genoeg. Dat krijg je ervan als je de halve nacht doorwerkt en er om zes uur weer uit moet.

Tot overmaat van ramp zitten Dennis en ik vast in een file die maar niet wil oplossen. Er heeft zich zojuist een ambulance tussen de auto’s door gewurmd. Daarna volgden twee politiewagens. Even verderop moet een ongeluk zijn gebeurd. Ik hoop toch echt dat het niet kilometers verderop is, want dan staan we hier over een halfuur nog. Ik kijk om me heen. Vier banen breed staat het verkeer vast. Iedereen kijkt chagrijnig voor zich uit. Voor ons, achter ons, naast ons. En het regent ook nog. Dit is nou typisch zo’n ochtend waar ik een hekel aan heb: een naargeestige, sombere Hollandse novembermorgen. Ik verlang naar zon, palmbomen en een blauwe zee. Dan zit ik hier verkeerd: om ons heen alleen asfalt, beton, glas en ijzer.

‘Hoe laat moeten we er uiterlijk zijn?’ vraag ik aan Dennis.

Mijn knappe, blonde beste vriend en collega zit naast me op zijn nagels te bijten. Zijn sneakers rusten op het dashboard van ons vrachtwagentje. Hoewel, rusten... de rode All Stars wiebelen continu heen en weer. De zolen piepen op het verweerde plastic. Dennis kan slecht tegen stress. Ik niet beter, trouwens, maar je ziet het aan mij minder.

‘Halfnegen moet alles zijn afgeleverd,’ antwoordt hij. ‘De beurs gaat om halftien open voor publiek.“

Esther Verhoef ('s-Hertogenbosch, 27 september 1968)

De Duitsedichter en schrijver Christian Schloyerwerd geboren op 27 september 1976 in Erlangen. Zie ook mijn blog van 27 september 2010 en eveneens alle tags voor Christian Schloyerop dit blog.

walnüsse knacken

geduldig warten in japan

an ampeln die aaskräh'n – drehst dich im schlaf
        auf die seite · legen in japan krähen

nüsse auf straßen – du träumst in zwei sprachen

fern warten die krähen scheint's auf ein
        knacken · (als wären sie fähig, das rot aus

ampeln zu saufen, als wüssten sie wie man

schatten aus kirschblüten stiehlt) + zähl'n die rippen
        bei grün · lesen sie zeilen · aus deinem rücken

superman im september

sonneneinfallskorridore zwischen platten
bauten, relais für das blecherne echo der straßen
baumaschinen unter metall
blauem
himmel; der wächst
mir übern kopf
mittags
schließt sich die fontanelle: das innen
echo der welt
ohne fluchtpunkt
dann ist das herbstblau zwischen den bäumen
denkbar am größten & der welt
raum – muss ein paar stunden
ohne mich auskommen

Christian Schloyer (Erlangen, 27 september 1976)



Zie voor nog meer schrijvers van de 27e september ook mijn blog van 27 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

27-09-2013 om 19:22 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter, performer, journalist en toneelschrijver Ko de Laat werd geboren op 27 september 1969 in Goirle. De Laat gaf van 1991 tot en met 2010 jaarlijks een dichtbundel uit, die hij in Tilburg als première presenteerde. De titels zijn: Dichter in Las Vegas (1991), Uit de gelijknamige bundel (1992), Ongemerkt voorbij (1993), Een naamgenoot uit Osdorp (1994), Vinketering (1995), De alwetende verteller (1996), Op het randje van de dansvloer (1997), Aloë Vera (1998), Van voor de dubbelvla (1999), Haarlem-Excelsior: 0-0 (2000), Kopstoot mijnerzijds (2001), Alleen deze week (2002), Zonder Botox (2003), Spamfilterblues (2004), Het ABC van de rimpelcrème (2005), De markt voor mooie dingen (2006), De mensen uit je arme tijd (2007), Levenskunstenaar (2008), Ach ja, ’t is overal wel wat (2009) en De boodschappen breken de dag (2010). De Laat was coauteur van vijf edities van de Tilburgse Revue en is theaterrecensent voor het Brabants Dagblad. Andere theaterproducties van zijn hand: het Tilburgse toneelstuk Ootentieke illemente (20010 en de eenakter Schijfjes en Blokjes (2010). Voor Brabants Dagblad schreef hij columns over de Tilburgse kermis en carnaval (1997-2002). Sinds 2004 schrijft hij wekelijks een actueel gedicht voor de website gedichten.nl en van 2005 tot 2010 had hij een vaste column op de site TilburgZ. Uit deze columns verscheen in 2010 een selectie in de bundel “Stadsgezichten van Tilburg”, met illustraties van Linda van Erve. In 2003 schreef hij een biografie over zijn oud-oom August de Laat en Mijn ontmoetingen met 1000 VIPs, een biografie over Peter Roozen die met duizend prominente personen op de foto ging. In 2007 publiceerde De Laat met Ed Schilders het boek Holland Carré, Twee eeuwen Noordhoek. In 2008 schreef hij de winnende inzending voor de Avond van het Nieuwe Lied, een liedjeswedstrijd van het Amsterdams Kleinkunstfestival. In 2009, 2010 en 2011 werd hij wederom bekroond bij de liedjeswedstrijd van het AKF, die inmiddels 'Tekst & Muziek' was gaan heten. In 2011 werd De Laat derde bij de wedstrijd om de Plantage Poëzieprijs.

Vijfdelige Kedinkedonkel voor Kronkel

Net voor de nacht viel
Kwam hij vertellen
Voorafgegaan door
Die Melodie

Hij kon meeslepend
Weloverwogen
Een leven vatten
In belletrie

Hij schreef kronieken
Vaak in een setting
Die toen al ophield
Om te bestaan:

Zo’n Amsterdamse
Verbruindemuurkroeg
Die gerestyled is
Of dichtgegaan

Dus toen de dood kwam
Was te voorspellen
Hoe het zijn status
Algauw verging…

Verdampend als de
Jenevernevel
Die rond zijn stukjes
Zo dikwijls hing

Maar dat verandert
’t Is nu zijn eeuwfeest
Met veel herdenking
Opeengehoopt

Met bovenal de
Verzamelbundel
Die door dat alles
Vrij goed verkoopt

De doorstart van een
Gestorven schrijver
Die nieuwe lezers
Nog weinig zegt

Gezien vanuit een
Commercie-oogpunt
Ten hoogste aardig
Maar wel terecht

Hoe die verkoudheid kwam

Eeuwige nazomer
't Was reeds november haast
Maar -regelmatig toch-
Scheen weer de zon

Soms was het bijna zelfs
Zondereenjasaanweer
Wat onberekenbaar
Omdraaien kon

 
Ko de Laat (Goirle, 27 september 1969)

27-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Bart Chabot werd geboren in Den Haag op 26 september 1954. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor Bart Chabot op dit blog.

haagse schimmen

het bestaat nog
het den haag van louis couperus
zijn geboortehuis op de mauritskade
de surinamestraat, het nassauplein
sophialaan, javastraat
het kurhaus, hotel des indes
de scheveningse bosjes
het bleef nagenoeg ongeschonden bewaard

zelfs de personages die couperus’
haagse romans bevolken komen voor in de stad
de van lowe’s, de van naghels
de ruyvenaers, de saetzema’s
al dragen zij nu een andere naam

toch was ik verrast iemand te ontmoeten
die couperus persoonlijk had gekend
— de mooiste barbierswinkel — zei dolf brouwers
— waar ik ooit werkte was figaro
in de zeestraat
de eigenaar heette kees
daar kwam de chic van den haag
prins hendrik, ministers, jonkheer van repelaer
het was allemaal even prachtig
mijn patroon was homoseksueel
‘s ochtends bevochtigde hij
een stukje crêpepapier uit de etalage
en maakte zo zijn lippen rood

Eend

disneyland paris bestaat vijf jaar
er valt confetti uit de wolken

we zitten aan de lunch
in het new york hotel
sebastiaan en ik lopen naar het buffet
ik til het deksel op
van een enorme vleesschotel
- pap - vraagt sebas - is dat kip?
van de damp beslaat mijn bril
- that's duck sir - schiet een ober ons te hulp
het tafelzilver hangt plotseling
op eigen kracht in de lucht
- you mean donald? - vraag ik
wijzend op de eendenborstjes
stilte daalt over de tafels
dan stijgt homerisch gelach op

sebastiaan kijkt niet blij

Bart Chabot (Den Haag, 26 september 1954)

De Engels-Amerikaanse dichter en schrijver T. S. Eliot werd op 26 september 1888 geboren in St.Louis, Missouri. Zie ook mijn blog van 26 september 2010 en eveneens alle tags voor T. S. Eliot op dit blog.

The Boston Evening Transcript

The readers of the Boston Evening Transcript

Sway in the wind like a field of ripe corn.

When evening quickens faintly in the street,

Wakening the appetites of life in some

And to others bringing the Boston Evening Transcript,

I mount the steps and ring the bell, turning

Wearily, as one would turn to nod good-bye to Rochefoucauld,

If the street were time and he at the end of the street,

And I say, "Cousin Harriet, here is the Boston Evening Transcript."

Conversation Galante

I observe: "Our sentimental friend the moon!

Or possibly (fantastic, I confess)

It may be Prester John's balloon

Or an old battered lantern hung aloft

To light poor travellers to their distress."

She then: "How you digress!"

And I then: "Some one frames upon the keys

That exquisite nocturne, with which we explain

The night and moonshine; music which we seize

To body forth our vacuity."

She then: "Does this refer to me?"

"Oh no, it is I who am inane."

"You, madam, are the eternal humorist,

The eternal enemy of the absolute,

Giving our vagrant moods the slightest twist!

With your air indifferent and imperious

At a stroke our mad poetics to confute—"

And—"Are we then so serious?"

T. S. Eliot (26 september 1888 – 4 januari 1965)

De Nederlandse schrijver Thomas van Aalten werd geboren in Huissen bij Arnhem op 26 september 1978. Zie ook alle tags voor Thomas van Aalten op dit blog.

Uit: Sluit deuren en ramen

“Ik wandelde wat rond na de informatiebijeenkomst. Bij de balie pakte ik een folder. Voor de gestresste reiziger die de spieren los moest krijgen bood het motel een klein zwembad. Grote ramen aan de oostzijde gaven ruim zicht op iets wat op een natuurreservaat leek. In de ruimte hing een frisse dennengeur. Er speelde voortdurend rustgevende dwarsfluitmuziek. Wie 's nachts aan de zijkant van het gebouw stond zal het vage, opgloeiende blauw van de lampen in het zwembadwater tussen de pijnbomen en sparren hebben zien schijnen - maar wat een argeloze zwemmer in het bad snel zou vergeten, is dat achter die groene strook een snelweg lag.

In de lounge klonk een synthesizerversie van ‘How about us?’ van Champaign. Een mooi meisje poetste glazen droog. Ze had zwart haar en droeg een zwarte, strakke blouse waarvan ze de mouwen had opgestroopt. Haar bovenlip was mooi vol. Hoe anders dan mijn eigen bonige Lisa.

Aan de bar hing een zakenman met een rood aangelopen hoofd. Hij was dronken, bralde voor zich uit.

‘Mijn leven, mooi meissie, mijn leven holt me uit.’

‘Bof jij even,’ zei het meisje mat.

‘Ik meen het, hè. Vroeger las ik nog wel eens een boek of zo, maar nu...’ De man maakte een wegwerpgebaar met zijn hand. ‘Boeken lezen is niet meer aan me besteed. Boeken lezen is verbannen. Door Marquis de Sade. Ook vrouwen komen niet meer. Ja, escortservice.’ Hij maakte een v-gebaar met zijn vingers en bewoog zijn tong ertussen. ‘Escortservice, maar relaties? Relaties, met liefde en warmte, vergeet het maar. Ver-geet het maar me-vrouw-tje. Godverdomme. Geef mij nog een whisky.’

‘Dat lijkt me niet verstandig.’

‘Ik ben ook niet verstandig en bovendien volledig uitgeteerd, wat maakt die ene whisky nog uit? O - God o God.’ Hij sloeg met zijn vlakke hand op zijn voorhoofd. ‘Godverdommedommedomme. Godver. Godvergod... verdom-me.’

Thomas van Aalten (Huissen, 26 september 1978)

De Oostenrijkse dichter, schrijver en vertaler Christoph W. Bauer werd geboren in Kolbnitz op 26 september 1968. Zie ook alle tags voor Christoph W. Bauer op dit blog.

Supersonic

XLVII

verlieren verboten ums gelenk buchstabiert
mit pünktlichseinblicken und jeder verdient
eine zweite lektion wie hausarrest für
eskapaden sie grüssten die fahne
das testbild die nächte waren inseln und
aussteiger sie durchs fenster über die grenze
der sperrstunde hinaus wuchsen strände wie
wiesen denen sie die uhren eingruben um
nicht zu hören was ihnen blüht holten sie
alles aus den rekordern und rasten bis
ins felderausfransen mit den winden
um die wette besang Campino das blech
ihrer träume sie haben alle abgehängt

Christoph W. Bauer (Kolbnitz, 26 september 1968)

De Braziliaanse schrijver Luís Fernando Veríssimo werd geboren op 26 september 1936 in Porto Alegre, Rio Grande do Sul. Zie ook alle tags voor Luís Fernando Veríssimo op dit blog.

Uit: Meierhoffs Verschwörung (Vertaald door Barbara Mesquita)

“Der Zuckerrohrschnaps redet mit der Zunge der Menschen. Ich weiß nicht, wie viel von dieser Geschichte dem Schnaps, wie viel dem Menschen zuzuschreiben ist. Ich kann auch nicht dafür garantieren, dass ich alles, was ich erzähle, gehört habe. Der Chauasca macht die Ohren empfindlicher. Die halbe Zeit über hörte ich außer der Stimme des Polen das Rumoren der Galaxien des Perseus und das Summen der Fische im Rio Negro und in den Nebenflüssen der Nebenflüsse der Nebenflüsse seiner Nebenflüsse. Vielleicht solltest auch du irgend etwas zu dir nehmen, bevor du mit der Lektüre beginnst. Ich empfehle Sapiri-Saft.

Der Mann sagte, sein Name sei Jósef Teodor. Erst als er erfuhr, dass ich aufschrieb, was er mir erzählte, zeigte er mir mit der Fingerspitze auf der Tischplatte, wie sein Name geschrieben wurde. Mit einem Akzent auf dem ersten ó. Mit f und nicht mit ph am Ende von Jósef. Teodor ohne h. Doch in der Kneipe in Manaus, in der ich ihn kennenlernte, wurde er nur der Pole genannt.

»Lass den Jungen in Ruhe, Pole!«

Das rief Hatoum, der Besitzer der Kneipe, ihm zu, als er, das leere Glas in der einen Hand und mit der anderen seinen Stuhl hinter sich herschleifend, an meinen Tisch trat.

Ich machte Hatoum ein Zeichen, »Alles in Ordnung«, und der hochgewachsene Mann mit dem großflächigen, roten Gesicht setzte sich, nachdem er die anderen Stühle vom Tisch fortgestoßen hatte, mir gegenüber. Stets denselben Stuhl hinter sich herziehend, wanderte er von Tisch zu Tisch. Er schlief, den Kopf in seine auf dem Tisch verschränkten Arme gelegt, im Sitzen auf dem Stuhl. Er nahm den Stuhl sogar mit, wenn er in der Kneipe auf die Toilette ging. Als ich ihn verwirrt von den Details seiner Lebensgeschichte fragte, welches seine Heimat sei, stand er schließlich auf und zeigte auf den Stuhl. Dort war seine Heimat. Doch das kam später. Als erstes sagte er zu mir: »Es gibt einundzwanzig Arten und Weisen, einen Menschen mit bloßen Händen zu töten. Ich kenne sie alle.«

Luís Fernando Veríssimo (Porto Alegre, 26 september 1936)

De Engelse schrijver Mark Haddon werd geboren op 26 september 1962 in Northampton. Zie ook alle tags voor Mark Haddon op dit blog.

Uit: The Red House

“Cooling towers and sewage farms. Finstock, Charlbury, Ascott-­under-­Wychwood. Seventy miles per hour, the train unzips the fields. Two gun-­gray lines beside the river’s meander. Flashes of sun on the hammered metal. Something of steam about it, even now. Hogwarts and Adlestrop. The night mail crossing the border. Cheyenne sweeping down from the ridge. Delta blues from the boxcar. Somewhere, those secret points that might just switch and send you curving into a world of uniformed porters and great-­aunts and summers at the lake.
Angela leant against the cold window, hypnotized by the power lines as they sagged and were scooped up by the next gantry, over and over and over. Polytunnels like silver mattresses, indecipherable swirls of graffiti on a brick siding. She’d buried her mother six weeks ago. A bearded man in a suit with shiny elbows playing “Danny Boy” on Northumbrian pipes. Everything off-­kilter, the bandage on the vicar’s hand, that woman chasing her windblown hat between the headstones, the dog that belonged to no one. She thought her mother had left the world a long way back, the weekly visits mostly for Angela’s own benefit. Boiled mutton, Classic FM and a commode in flesh-­colored plastic. Her death should have been a relief. Then the first spade of earth hit the coffin, a bubble rose in her chest and she realized her mother had been what . . . ? A cornerstone? A breakwater?”

Mark Haddon (Northampton, 26 september 1962)

Zie voor nog meer schrijvers van de 26e september ook mijn blog van 26 september 2011 deel 2.

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 26 september 2010.

De Nigeriaanse schrijver Cyprian Ekwensi werd op 26 september 1921 in Nigeria geboren in Minna. Zie ook mijn blog van 26 september 2006 en ook mijn blog van 26 september 2009.

De Oostenrijkse schrijver Peter Turrini werd geboren op 26. September 1944 in St. Margarethen im Lavanttal. Zie ook mijn blog van 26 september 2009.

De Engels schrijver, dichter en germanist Edwin Keppel Bennett werd geboren op 26 september 1887 in Wareham, Dorset.

De Australische dichter en schrijver Joseph Furphy werd geboren op 26 september 1843 in Yering, een voorstad van Melbourne.

26-09-2013 om 19:25 geschreven door Romenu  

De Amerikaanse schrijver David Benioff (pseudoniem van David Friedman) werd geboren in New York City op 25 september 1970. Zie ook alle tags voor David Benioff op dit blog.

Uit: The 25th Hour

“They found the black dog sleeping on the shoulder of the West Side Highway, dreaming dog dreams. A crippled castoff, left ear chewed to mince, hide scored with dozens of cigarette burns-a fighting dog abandoned to the mercy of river rats. Traffic rumbled past: vans with padlocked rear doors, white limousines with tinted glass and New Jersey plates, yellow cabs, blue police cruisers.

Monty parked his Corvette on the shoulder and shut off the engine. He stepped from the car and walked over to the dog, followed by Kostya Novotny, who shook his head impatiently. Kostya was a big man. His thick white hands hung from the sleeves of his overcoat. His face had begun to blur with fat; his broad cheeks were red from the cold. He was thirty-five and looked older; Monty was twenty-three and looked younger.

"See?" said Monty. "He's alive."

"This dog, how do you call it?"

"Pit bull. Must have lost somebody some money."

"Ah, pit bull. In Ukraine my stepfather has such dog. Very bad dog, very bad. You have seen dogfights at Uncle Blue's?"

"No."

Flies crawled across the dog's fur, drawn by the scent of blood and shit. "What do we do, Monty, we watch him rot?"

"I was thinking of shooting him."

Awake now, the dog stared impassively into the distance, his face lit by passing headlights. The pavement by his paws was littered with broken glass, scraps of twisted metal, black rubber from blown tires. A concrete barricade behind the dog, separating north- and southbound traffic, bore the tag SANE SMITH in spray-painted letters three feet high.

"Shooting him? Are you sick in the head?"

"They just left him here to die," said Monty. "They threw him out the window and kept driving."

"Come, my friend, it is cold." A ship's horn sounded from the Hudson. "Come, people wait for us."

"They're used to waiting," said Monty. He squatted down beside the dog, inspecting the battered body, trying to determine if the left hip was broken. Monty was pale-skinned in the flickering light, his black hair combed straight back from a pronounced widow's peak. A small silver crucifix hung from a silver chain around his neck; silver rings adorned the fingers of his right hand.”

David Benioff (New York, 25 september 1970)

De Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón werd geboren op 25 september 1964 in Barcelona. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Carlos Ruiz Zafón op dit blog.

Uit: The Angel's Game (Vertaald door Lucia Graves)

“The deputy editor looked at me askance. I entered the office, which smelled of sweat and tobacco in that order. Ignoring my presence, Don Basilio continued to read through one of the articles lying on his table, a red pencil in hand. For a couple of minutes, he machine- gunned the text with corrections and amputations, muttering sharp comments as if I weren’t there. Not knowing what to do, and noticing a chair placed against the wall, I slid toward it.
"Who said you could sit down?" muttered Don Basilio without raising his eyes from the text.
I quickly stood up and held my breath. The deputy editor sighed, let his red pencil fall, and leaned back in his armchair, eyeing me as if I were some useless piece of junk.
"I’ve been told that you write, Martin."
I gulped. When I opened my mouth only a ridiculous, reedy voice emerged.
"A little, well, I don’t know, I mean, yes, I do write..."
"I hope you write better than you speak. And what do you write– if that’s not too much to ask?"
"Crime stories. I mean..."
"I get the idea."
The look Don Basilio gave me was priceless. If I’d said I devoted my time to sculpting figures for Nativity scenes out of fresh dung I would have drawn three times as much enthusiasm from him. He sighed again and shrugged his shoulders.
"Vidal says you’re not altogether bad. He says you stand out."
"Of course, with the sort of competition in this neck of the woods, one doesn’t have to run very fast. Still, if Vidal says so."
Pedro Vidal was the star writer at The Voice of Industry. He penned a weekly column on crime and lurid events–the only thing worth read­ing in the whole paper. He was also the author of a dozen modestly successful thrillers about gangsters in the Raval quarter carrying out bedroom intrigues with ladies of high society.”

Carlos Ruiz Zafón (Barcelona, 25 september 1964)

De Poolse schrijver en letterkundige Andrzej Stasiuk werd geboren op 25 september 1960 in Warschau. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Andrzei Stasiuk op dit blog.

Uit: Tales Of Galicia (Vertaald door Margarita Nafpaktitis)

“When there was a shortage of calves and pigs in the village, or when people's hunger was already satisfied, or when a Lenten calm descended between weddings and christenings, he harnessed two horses to his ashwood cart and headed south. His woman stayed at home. It was no big deal to beat a path a couple times a day between the house, the pigsty and the cow barn, that's what he thought. That much one woman could handle. He started the journey in the morning and he could have made it by afternoon, but there was a pub halfway there. No matter where you're headed, some pub or other is always standing by the side of the road, like a reward for the peace and quiet at home.
He tied up the horses, tossed them a couple handfuls of hay and sat down to drink. And since everybody knew him, he always managed to find himself an enemy. Come evening, the soberer ones heaved two grappling men out the door. They landed in the mud or the dust, trying to get at vulnerable places, each trying to force the other to feel some pain. Then Kosciejny continued on his journey south. Peaceful, drowsing, just like the horses, one foot after the other to the edge of night, where darkness flowed over the mountains like rich, black milk. He unharnessed the horses in his sleep, and in his sleep he fell on a bed where he lay on his back until morning. The men living in that barrack at the end of the world said that Kosciejny slept with his eyes open, that he must have been afraid of something. But they were the ones who were afraid, and they closed their eyes so they didn't have to look out at the dark. They got up in the morning and left for the clearing. Kosciejny stayed behind and drank whatever he had brought with him. Rain was falling beyond the window. The room was cluttered with the debris of objects essential for living. Empty cans, dry bread crusts, leaky rubber boots, empty bottles ... dirt and freedom always intermingle. Kosciejny talked to himself and sang songs that nobody ever heard. He slumped on the bed, and the men returning at dusk ran up against his motionless gaze, which took in everyone and no one.”

Andrzej Stasiuk (Warschau, 25 september 1960)

De Amerikaanse schrijver William Faulkner werd geboren op 25 september 1897 in New Albany, Mississippi. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor William Faulkner op dit blog.

Uit: The Sound And The Fury 

“Caddy uncaught me and we crawled through. Uncle Maury said to not let anybody see us, so we better stoop over, Caddy said. Stoop over, Benjy. Like this, see. We stooped over and crossed the garden, where the flowers rasped and rattled against us. The ground was hard. We climbed the fence, where the pigs were grunting and snuffing. I expect they're sorry because one of them got killed today, Caddy said. The ground was hard, churned and knotted. Keep your hands in your pockets, Caddy said. Or they'll get froze. You dont want your hands froze on Christmas, do you.

"It's too cold out there." Versh said. "You dont want to go outdoors."

"What is it now." Mother said.

"He want to go out doors." Versh said.

"Let him go." Uncle Maury said.

"It's too cold." Mother said. "He'd better stay in. Benjamin. Stop that, now."

"It wont hurt him." Uncle Maury said.

"You, Benjamin." Mother said. "If vou dont be good, you'll have to go to the kitchen."

"Mammy say keep him out the kitchen today." Versh said. "She say she got all that cooking to get done."

"Let him go, Caroline." Uncle Maury said. "You'll worry yourself sick over him."

"I know it." Mother said. "It's a judgment on me. I sometimes wonder."

"I know, I know." Uncle Maury said. "You must keep your strength up. I'll make you a toddy."

"It just upsets me that much more." Mother said. "Dont you know it does."

"You'll feel better. " Uncle Maury said. "Wrap him up good, boy, and take him out for a while."

Uncle Maury went away. Versh went away.

"Please hush." Mother said. "We're trying to get you out as fast as we can. I dont want you to get sick."

Versh put my overshoes and overcoat on and we took my cap and went out. Uncle Maury was putting the bottle away in the sideboard in the diningroom.

"Keep him out about half an hour, boy." Uncle Maury said. "Keep him in the yard, now."

"Yes, sir." Versh said. "We dont never let him get off the place."

We went out doors. The sun was cold and bright. “

William Faulkner (25 september 1897 - 6 juli 1962)

De Belgische dichteres en schrijfster Patricia Lasoen werd geboren op 25 september 1948 in Brugge. Zie ook mijn blog van 25 september 2010 en eveneens alle tags voor Patricia Lasoen op dit blog.

Landschap met roze hoed

"Niets kan zachter golven
dan een golfterrein"
denkt de dame met de grote hoed
en de suède handschoenen.
De heer die haar galant terzijde
staat, kijkt heel even
naar haar borsten in de roze crêpe jurk
en slaat dan met een forse slag
het kleine witte balletje
een heel eind verder.

Onder de pompelmoezen maan

Onder de pompelmoezen maan
Op de oude schommel
Als op een droom van vroeger

Scharnieren knarsen
Krekels zwijgen
Onkruid
Schiet uit het droge zand omhoog

Zaden zijn verdord van de hitte
Lelies bloeien niet verder
Algen vertroebelen de vijver

Je bent er niet

Er is brood en wijn
Je bent er niet

Pompelmoezen maan
Fruit en wijn
Dompelpomp
Soezende deken
Slaap

Patricia Lasoen (Brugge, 25 september 1948) 

Zie voor nog meer schrijvers van de 25^e september ook mijn blog van 25 september 2012 en eveneens mijn blog van 25 september 2011 deel 2 en eveneens deel 3.

25-09-2013 om 15:02 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichter en schrijver Mark Boog werd geboren op 24 september 1970 in Utrecht. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Mark Boog op dit blog.

Het gietijzer van stations...

Het gietijzer van stations, het glas, je handen.
Deze schoonheid is breekbaar, is te ontkennen,

maar overtreft ons. Ik ben klein in je nabijheid
als een tor in het hoge gras, dapper ploeterend -

in de verte ben ik groter, spookhuis, het vervormde
beeld in de gekromde spiegel. Spinnenweb, skelet,

gehuil van witte geesten, onecht als alle dagen,
vals als jij. Maar wij schrikken zo snel niet meer,

wij laten ons nog slechts elkaar op het lijf jagen.
We reizen van ons vandaan, elke dag, zo ver

als we durven, met het oog op bestemming. Niets
minder dan dat. Ik zie je van verre komen, gaan.

Atleet

Alle ramen zijn open. De geluiden van binnen en buiten
mengen zich; mengen zich met het licht en de gedachten.

Uiterst verwonderlijk is deze lijdzaamheid. Met handen
waarin geen zand en ogen onder leden wachten we lang.

Het zeggen is bijkomstig. In de verste stilste hoeken
is er plaats voor, tussen het gebeuren, naast het wachten.

Er beweegt zich een atleet door de gangen van het huis,
langs de kamers waarin we zitten, er klinkt voorbijgaan.

Mark Boog (Utrecht, 24 september 1970)

De Nederlandse schrijver A.L. Snijders (pseudoniem van Peter Cornelis Müller) werd geboren op 24 september 1937 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 20 novemberr 2010 en eveneens alle tags voor A.L. Snijders op dit blog.

Uit: Het Huwelijk

“De ceremoniemeester van het huwelijksfeest heeft gevraagd of ik iets realistisch wil zeggen. Ik bedenk dat je alleen het huwelijk van je ouders van binnenuit kent, en dat van jezelf. Van alle andere huwelijken ken je slechts de buitenkant. Daarom wend ik me voor een volledig beeld tot de poëzie en kom meteen bij Het Huwelijk van Willem Elsschot, het bekendste gedicht uit onze literatuur. De moeilijkheid is dat alle vrouwen die ik ken het onaangenaam vinden, het verval van de vrouw, de spijt van de man. Maar voor mij zijn dat details, de hoofdzaak is de weemoed, de stille kracht die onbenoembaar is, en superieur aan de woede en de spijt. Dus lees ik op het feest, nadat iemand aan het glas heeft getikt, het vijfde couplet voor om een ieder stil te houden en mijn gelijk te halen. Maar doodslaan deed hij niet, want tusschen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat. Later op de avond, na het dansen, word ik aangesproken door een zestienjarig meisje dat me vertelt dat het gedicht juist die week op school is behandeld en dat de leraar de nadruk heeft gelegd op de mislukking, op het beeld van de man die bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke' aanblik bood. Ik zeg: Leraren geven een aanzet, jij moet het verder zelf doen. Hang het gedicht boven je bed, lees het honderd keer, maak zelf een voorlopige keuze, en laat die altijd voorlopig blijven.”

A.L. Snijders (Amsterdam, 24 september 1937)

De Amerikaanse schrijver Francis Scott Fitzgerald werd geboren op 24 september 1896 in Saint Paul, in de staat Minnesota. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor F. Scott Fitzgerald op dit blog.

Uit: The Great Gatsby

“And so with the sunshine and the great bursts of leaves growing on the trees, just as things grow in fast movies, I had that familiar conviction that life was beginning over again with the summer.

There was so much to read, for one thing, and so much fine health to be pulled down out of the young breath-giving air. I bought a dozen volumes on banking and credit and investment securities, and they stood on my shelf in red and gold like new money from the mint, promising to unfold the shining secrets that only Midas and Morgan and Maecenas knew. And I had the high intention of reading many other books besides. I was rather literary in college — one year I wrote a series of very solemn and obvious editorials for the “Yale News.”— and now I was going to bring back all such things into my life and become again that most limited of all specialists, the “well-rounded man.” This isn’t just an epigram — life is much more successfully looked at from a single window, after all.

Leonardo DiCaprio (Jay Gatsb)y en Carey Mulligan (Daisy) in de film uit 2013

It was a matter of chance that I should have rented a house in one of the strangest communities in North America. It was on that slender riotous island which extends itself due east of New York — and where there are, among other natural curiosities, two unusual formations of land. Twenty miles from the city a pair of enormous eggs, identical in contour and separated only by a courtesy bay, jut out into the most domesticated body of salt water in the Western hemisphere, the great wet barnyard of Long Island Sound. They are not perfect ovals — like the egg in the Columbus story, they are both crushed flat at the contact end — but their physical resemblance must be a source of perpetual confusion to the gulls that fly overhead. To the wingless a more arresting phenomenon is their dissimilarity in every particular except shape and size.

I lived at West Egg, the — well, the less fashionable of the two, though this is a most superficial tag to express the bizarre and not a little sinister contrast between them. My house was at the very tip of the egg, only fifty yards from the Sound, and squeezed between two huge places that rented for twelve or fifteen thousand a season.”

F. Scott Fitzgerald (24 september 1896 - 21 december 1940)

Fitzgerald hier met vrouw  Zelda en dochter Scottie in 1927

De Britse schrijfster en filmmaakster Shamim Sarif werd geboren op 24 september 1969 in Londen. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Shamim Sarif op dit blog.

Uit: The World Unseen

“Miriam held the baby close and thought that Amina herself lived a very different life from her own.

“You ‘ve been on the Garden Route?” she asked, her tone wistful.

Amina nodded. “Twice,” she said.

Miriam turned and sat the baby down amongst her toys on the floor behind the counter, pausing to touch her soft hair.

“I’ve never been anywhere,” she said, straightening up. “Only to Pretoria.”

Miriam hardly noticed the girl move, but suddenly Amina was standing right before her, with only the counter top between them.

“Come with me to Cape Town,” she offered, and her tone was one that Miriam recognised from before, flirtatious and laughing. She was looking Miriam directly in the eyes, and then she looked, disconcertingly, at her mouth. Miriam pulled back, for Amina was standing so close to her that she could catch the fresh scent of her, a scent that she still remembered well from the night the girl had stayed over. Miriam said nothing, but came out from behind the counter and went back to her spot by the open door.

“Come with me,” said Amina again, more serious this time. “It would be company for me. And we could take turns with the driving.”

“I can’t drive,” said Miriam.

Amina considered this. “Well, I don’t really need help with the driving…”

“I can’t go with you,” Miriam told her abruptly. “I have a husband and three children and a shop to look after.” She looked away, and they were both silent, listening to the rain and the blues tune that floated out from the radio.”

Shamim Sarif (Londen, 24 september 1969)

Hier met zangeres en actrice  Leonie Casanova

De Nederlandse dichter Hendrik Tollens werd op 24 september 1780 te Rotterdam geboren. Zie ook mijn blog van 24 september 2010 en eveneens alle tags voor Hendrik Tollens op dit blog.

Het roosje

Een jonge tuinman kweekte teder
Een roosje, dat zijn bloembed droeg;
Behoedde 't wel voor buiig weder,
En gaf het warmte en vocht genoeg.

't Was eindlijk zeldzaam schoon ontloken,
En menig had en kocht het graag:
‘Het is voorlang mij reeds besproken’
Was elk bescheid op elke vraag.

Nu plukt hij 't zorglijk van de stengel,
En laat er mee naar 't landhuis gaan,
En de eedle vrouw, een jeugdige engel,
Nam zelf het bloempje lachende aan.

‘Hoe laat hij,’ sprak zij, ‘hoe zich noemen,
Die mij dat kostbaar roosje zendt?’ -
‘Hij is een vriend van schone bloemen:
Meer’, sprak de knaap, ‘is me onbekend.’

En toen zij rondreed in haar wagen,
De boezem met de bloem getooid,
Toen zag de tuinman 't uit de hagen,
En blijder sloeg hem 't harte nooit.

Hendrik Tollens (24 september 1780 -21 oktober 1856)

Zilveren penning bij zijn 70ste verjaardag

Zie voor nog meer schrijvers van de 24^e september ook mijn blog van 24 september 2012 deel 2 en ook mijn blog van 24 september 2011 deel 2.

24-09-2013 om 19:09 geschreven door Romenu  

De Nederlandse dichteres, schrijfster, illustrator en cabaretière Johanna Rutgera van Leeuwen werd geboren op 24 september 1952 in Den Haag. Haar vader was theoloog en het grote gezin Van Leeuwen verhuisde regelmatig.Ze woonde onder meer in Amsterdam, Brussel, Zetten en Maastricht. Sinds 2002 woont ze voor een tweede maal in Antwerpen. In het ouderlijk huis van Joke van Leeuwen werd veel gelezen, muziek gemaakt en toneel gespeeld. Als achtjarige schreef en tekende zij al een eigen huiskrant. Zij studeerde grafische kunsten aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen en de Hogeschool Sint-Lukas Brussel in Schaarbeek, en geschiedenis aan de Vrije Universiteit Brussel.  In 1978 publiceerde ze haar eerste kinderboek en won ze op het Camerettenfestival alle prijzen waardoor ze meteen in het officiële cabaretcircuit verzeild raakte. Ze bleef er zes jaar, daarna zette ze deze activiteiten, met grotere professionaliteit maar minder frequent, voort op literaire festivals, feestelijke middagen, voorleesavonden en conferenties en middels theatertournees van beperkte duur. In 2004 kwam ze weer officieel terug in de theaters, met programma's waarin ze cabaret, literatuur en beeld combineert.  Daarnaast maakt ze ook schilderijen en is ze actief als illustrator en schrijver van (kinder-)boeken. Voor volwassenen scheef ze in 2008 “Alles nieuw” - een geïllustreerde roman; maar ook gedichtenbundels zoals “De tjilpmachine” (1990), en “Wuif de mussen uit” (2006). De verzamelde gedichten “Fladderen voor de vloed” verschenen in 2007.In 2010 werd “Iep!” verfilmd.

Zei ze

Zei ze hadden we nieuwe ontferming

besteld wij, ze zouden die brengen,

de nieuwe ontferming, op vrijdag.

Zeggen ze vrijdag kan het op zaterdag.

Zeggen we ja, maar dan wel in

de morgen. Zeggen ze gaat niet,

dat gaat niet, de morgen. Zegt mijn

man goed, dan kom ik die zelf halen,

zaterdag dan in de morgen, dat kan?

Ja dat kan, zeggen ze. Komt hij daar,

zaterdag, nergens ontferming. Zegt hij

hoezo niet, die zou er toch wezen?

Nee nee, die is er niet, komt u maar

vrijdag. Zegt hij wat vrijdag, ik moet

die meteen. Zeggen ze gaat niet, die

is nog niet binnen Zegt hij u zei toch

dat die er nu was? Zeiden ze

moeten we zeggen van niet dan,

wilt u dat horen,

van zeggen van niet?

Ik was veel kleiner dan de stad...

Ik was veel kleiner dan de stad
en schrok nog van bedelaars
waar altijd iets niet meer aan zat.
De winkels waren hemelhoog met
witte bergen onderbroeken, waarin
gegraaid werd van het zoeken tot
handen hadden. Ik vergat de weg
die ik niet had geleerd en
liep verkeerd. een vrouw gerimpeld
van bestaan, vroeg of ik met haar op
wou gaan, want anders viel zij om.
We liepen samen krom,
als een gezinnetje van zotten.
Zij wist de weg, ik droeg haar oude botten.

Andermans hond

Ik ging niet wandelen met de hond,
de hond ging wandelen met mij.
Kijk, zei hij, kijk, zo doe je dat:
je snuffelt wat, je kruipt eens
onder groen, je doet daar wat je
daar moet doen, je kwispelt -
nee dat kun je niet - loopt achterna
wat vleugels heeft, je rolt je op je
ene zij, je andere zij, je ene zij,
je mond staat op de tocht, je zoekt
in woorden naar een geur, bij grenzen
naar vreemd vocht, hoort woest geroep
van groepen mens als blaffen aan,
verstaat alleen je naam
en Lig en Koest en Af.

Joke van Leeuwen  (Den Haag, 24 september 1952)

24-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De dagen korten
het duister dikt in
de messen spitsen zich toe
de pantoffels staan te smachten
de open haard gaapt
de ochtend ligt te rotten
de dood rochelt zich rond.

In het ruggenmerg doolt een dwerg,
het bloed danst een boerenklucht
en op de perrons, de grijze perrons
groeit het bankroet.

Struikel in het rond nu
de wereld is van gebroken glas,
ren weg als je kunt, bemachtig
een vrijbrief van de voddenkoopman,
neem de vrachtboot naar doorgangsoord B.
speel verstekeling tussen de meeuwen.

Ga aan land, ga
liggen en rol jezelf weg,
honderdvierenveertig pond uitlek-
gewicht en wat loopgravenletsel
van een verlangen dat heenging
op 29 februari van het schrikkeljaar
negentienzoveel.

Dit gedicht

zie dit ontstoken oog

omklonterd door vliegenfamilies

ziedend zoemend

driest zoekend naar rijm

naar het zweet van een betekenis

dit kommaloos tasten

naar waar het bindvlies barst

dit wriemelen te midden

van wat nog geen plaats heeft

gevonden tussen het pus

en het slijm van de syntaxis

opgeschud door een wild nee

een steigeren in de hitte

van het moment dat bloeddorstig

op verlossing wacht.

Peter Drehmanns (Roermond, 22 september 1960)

De Italiaanse schrijver, vertaler, en literatuurwetenschapper Antonio Tabucchi werd op 23 september 1943 geboren in Pisa. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Antonio Tabucchi op dit blog.

Uit: The Missing Head (Vertaald door Patrick Creagh)

“Yes, those were the days of El Rey. But now? Now that they were forced to wander, now that Spain made their lives impossible, and in Portugal, their place of refuge, things were perhaps even worse, now that they no longer had the means of making trinkets and mantillas, now that they had to get by as best they could with begging and petty theft, what sort of a fucking king was he, Manolo the Gypsy? King of a shitheap, is what he repeated to himself.

The Town Council had granted him that litter-strewn patch of land on the outskirts of town, just beyond the last outlying villas, but merely as an act of charity. He would never forget the face of the town clerk who signed the concession, with an air of condescension together with commiseration, for a twelve-month grant of land at peppercorn rent… and let Manolo remember that. The Council made no commitment to provide commodities of any kind, not so much as water and electricity, and as for shitting they could do it in the woods, after all gypsies were used to that, and they would manure the soil, and they must be careful, because the police were on to their small traffickings, and were keeping their eyes peeled.

King of a shitheap, thought Manolo, with those pasteboard hovels roofed with galvanized iron, streaming with damp in winter and ovens in summer. The dry, spick and span grottoes of the Granada of his youth no longer existed, this place here was a refugee camp, or worse, a concentration camp, thought Manolo, king of a shitheap.

“What is El Rey about at this hour of the morning, O afflicted spirit of our Andalusian dead?”

His wife was now well awake, her eyes wide open. With her grey hair spread over her breast, as she always arranged it for sleep after removing all the hairpins, and that pink nightshift she slept in, she looked like a ghost herself.”

Antonio Tabucchi (Pisa, 23 september 1943)

De Engelse dichteres en schrijfster Mary Elizabeth Coleridge werd geboren in Londen op 23 september 1861. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Mary Colderidge op dit blog.

After St. Augustine

Sunshine let it be or frost,
Storm or calm, as Thou shalt choose;
Though Thine every gift were lost,
Thee Thyself we could not lose.

Blue and White

BLUE is Our Lady’s colour,
White is Our Lord’s.
To-morrow I will wear a knot
Of blue and white cords,
That you may see it, where you ride
Among the flashing swords.

O banner, white and sunny blue,
With prayer I wove thee!
For love the white, for faith the heavenly hue,
And both for him, so tender-true,
Him that doth love me!

Mary Coleridge (23 september 1861 – 25 augustus 1907)

De Tsjechische dichter Jaroslav Seifert werd op 23 september 1901 geboren en groeide op in de arbeiderswijk Žižkov in Praag. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Jaroslav Seifert op dit blog.

An Umbrella from Piccadilly

If you're at your wits' end concerning love
try falling in love again —
say, with the Queen of England.
Why not!
Her features are on every postage stamp
of that ancient kingdom.
But if you were to ask her
for a date in Hyde Park
you can bet that
you'd wait in vain.

If you've any sense at all
you'll wisely tell yourself:
Why of course, I know:
it's raining in Hyde Park today.

When he was in England
my son bought me in London's Piccadilly
an elegant umbrella.
Whenever necessary
I now have above my head
my own small sky
which may be black
but in its tensioned wire spokes
God's mercy may be flowing like
an electric current.

I open my umbrella even when it's not raining,
as a canopy
over the volume of Shakespeare's sonnets
I carry with me in my pocket.

But there are moments when I am frightened
even by the sparkling bouquet of the universe.
Outstripping its beauty
it threatens us with its infinity
and that is all too similar
to the sleep of death.
It also threatens us with the void and frostiness
of its thousands of stars
which at night delude us
with their gleam.

The one we have named Venus
is downright terrifying.
Its rocks are still on the boil
and like gigantic waves
mountains are rising up
and burning sulphur falls.

We always ask where hell is.
It is there!

But what use is a fragile umbrella
against the universe?
Besides, I don't even carry it.
I have enough of a job
to walk along
clinging close to the ground
as a nocturnal moth in daytime
to the coarse bark of a tree.

All my life I have sought the paradise
that used to be here,
whose traces I have found
only on women's lips
and in the curves of their skin
when it is warm with love.

All my life I have longed
for freedom.
At last I've discovered the door
that leads to it.
It is death.

Now that I'm old
some charming woman's face
will sometimes waft between my lashes
and her smile will stir my blood.

Shyly I turn my head
and remember the Queen of England,
whose features are on every postage stamp
of that ancient kingdom.
God save the Queen!

Oh yes, I know quite well:
it's raining in Hyde Park today.

Vertaald door Ewald Osers

Jaroslav Seifert ( 23 september 1901 – 10 januari 1986)

De Nederlandse schrijfster Leni Sariswerd geboren in Rotterdam op 23 september 1915. Zie ook mijn blog van 23 september 2010 en eveneens alle tags voor Leni Saris op dit blog.

Uit: Zoals de zeemeeuw vliegt....

“Langzaam liep ze de oprijlaan door en dan beklom ze het terras, de fijne hoge hakjes tikten op de stenen. Met genoegen gebruikte ze de prachtige koperen klopper. Myra, een van de jonge dienstmeisjes, deed open. Het stugge gezichtje werd vriendelijk. Mevrouw Runne was een autoriteit in de huishouding op "De Vier Winden," en van Tessa hielden ze allemaal, omdat ze zo'n zonnig levensblij kind was.
"Dag, juffrouw Tessa," zei ze. "Mevrouw is in de tuinkamer. Juffrouw Francis is gekomen en...... "
De zin werd niet afgemaakt, want de deur van de tuinkamer ging open en Dion en Tessa stonden voor het eerst sinds jaren tegenover elkaar.
Tessa zag nu een heel lange jongeman, met koele donkere ogen en buitengewoon zelfverzekerd. Iemand, die veel had gereisd, zich gemakkelijk bewoog in welk gezelschap dan ook en het leven bekeek met kritische blik. Dion constateerde dat de kleine wilde Tessa opgegroeid was tot een aantrekkelijk meisje.
"Tessa.... zeemeeuwtje!" Dions snelle glimlach, die het donkere gezicht stralend en goed maakte, flitste een ogenblik over de trekken, die aristocratisch waren als die van zijn grootmoeder.
"Een zeemeeuw ben ik helaas niet meer." Tessa's kleine hand lag een ogenblik in de zijne, haar ogen waren ernstig en verwonderd. "Ik mis de zee nog iedere dag en als het stormt en de kruinen van de bomen wild heen en weer zwaaien, dan vind ik het maar surrogaat voor storm aan zee."

Leni Saris (23 september 1915 – 9 december 1999)

Cover

23-09-2013 om 20:52 geschreven door Romenu  

In Memoriam Hugo Raes

De Belgische schrijver Hugo Raes is maandag op 84-jarige leeftijd overleden. De Belgische schrijver Hugo Raes werd geboren in Antwerpen op 26 mei 1929. Zie ook alle tags voor Hugo Raes op dit blog.

Uit: Bankroet van een charmeur

“Soms was hij onbetrouwbaar ontdekte ik stilaan. Hij loog soms tergend. Tergend omdat hij mij onderschatte. Uit veel bluf bestond hij wist ik al lang, en had ik ook aanvaard, niemand is volmaakt, maar zijn fundamenten waren ‘shakier’ dan ik dacht. En dat was voor mij een voldoening, en ook een teleurstelling. Ik trachtte de onoverwinnelijke, de charmeur tot de juiste proporties te herleiden.

Later zag ik hem dagenlang niet. Toen dook hij op in onze contactkroeg en deed weer een fantastisch verhaal over een nieuwe vrouw: ‘Ze is in de steek gelaten door haar vent, heeft twee kinderen, is bepaald lelijk, maar totaal vrij en heeft geld en dat kan ik altijd gebruiken. En ze wil zich steeds maar uitkleden. Een uitkledingscomplex zou ik zeggen. In de auto doet ze haar bustehouder uit langs de mouwen, knoopt haar bloese open. Ze wil me altijd meetronen naar haar kamer, begint zich op slag uit te kleden, staat daar te draaien en te smeken: streel me, streel dat lijf van me. Maar z'is te lelijk om te doen.’

Op een dag had hij één van de drie firma's opgezegd. Hij had geen tijd meer, zei hij, maar het was omdat hij steeds maar beloofde die en die bezoeken af te leggen en contacten op te nemen, en het bleef uitstellen, dat ze naar een nieuwe man uitkeken.

Geleidelijk ging hij bergaf, met een sadistisch genoegen bijna, maar werd ook vermoeider. Er waren twee jaar verlopen sinds wij begonnen waren samen op rooftocht uit te gaan. Hij leed aan de maag nu. In 't begin hield hij het voor mij verborgen, maar het duurde niet lang, of hij nam zijn poeders, aanvankelijk met water, dan met bier, in mijn bijzijn.

‘Ik denk dat jij wat meer zou moeten rusten’, raadde ik hem aan. Hij sliep soms een hele nacht niet, of zelfs twee niet. En hij was mijn oprechte vriend. Later zou ik ondervinden dat hij mij achter mijn rug klein maakte en zo oninteressant mogelijk. Een verweer dat inslaat bij de vrouwen en ook bij vele mannen. Ik heb geleerd sedertdien dat alle vrienden zo zijn, ze zijn alle egoïsten, iedereen staat alleen, en toch hebben we vrienden om de illusie te hebben dat we niet alleen staan. Ik had een goed hart, zei hij. Maar wat is ‘goed’? Hij had ook een groot hart. Een groot, goed, zacht, meevoelend en smerig en jaloers en haatdragend hart. We maakten ruzie soms in een herberg, en ik tartte hem, maar hij kon alles verdragen. Hij veegde de spons met groots gebaar over deze overspannen woorden. 's Anderendaags dronken we als de beste vrienden die we waren. Verder lachten we, of voelden ons grijs en versleten of rot.”

Hugo Raes (26 mei 1929 – 23 september 2013)

23-09-2013 om 00:00 geschreven door Romenu  

De Britse dichter en schrijver Dannie Abse werd geboren op 22 september 1923 in Cardiff, Wales. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Dannie Abse op dit blog.

Talking to Myself

In the mildew of age
all pavements slope uphill

slow slow
towards an exit.

It's late and light allows
the darkest shadow to be born of it.

Courage, the ventriloquist bird cries
(a little god, he is, censor of language)

remember plain Hardy and dandy Yeats
in their inspired wise pre-dotage.

I, old man, in my new timidity,
think how, profligate, I wasted time

– those yawning postponements on rainy days,
those paperhat hours of benign frivolity.

Now Time wastes me and there's hardly time
to fuss for more vascular speech.

The aspen tree trembles as I do
and there are feathers in the wind.

Quick quick
speak, old parrot,
do I not feed you with my life?

The Origin Of Music

When I was a medical student
I stole two femurs of a baby
from The Pathology Specimen Room.
Now I keep them in my pocket,
the right femur and the left femur.
Like a boy scout, I'm prepared.
For what can one say to a neighbour
when his wife dies? 'Sorry'?
Or when a friend's sweet child
suffers leukaemia? 'Condolences'?
No, if I should meet either friend
or stricken neighbour in the street
and he should tell me, whisper to me,
his woeful, intimate news,
wordless I take the two small femurs
from out of my pocket sadly
and play them like castanets.

Dannie Abse (Cardiff, 22 september 1923)

De Nederlandse schrijver Lodewijk van Deyssel werd geboren op 22 september 1864 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Lodewijk van Deyssel op dit blog.

Uit: Af-sterven

“In de groote kamer-kooi lijkt het te wezen. Zwart-bruin van de stijve, stom-vlakke wanden de ruimte in, het eene venster blaâr-geelgroen, het andere venster zon-geel-achter-raggend-wit. In de vaal-gespannen ruimte-wasem het vele hoog-op stil-staande in de dag-schildering, die naar buiten uit-ligt, wijd, ver gestrekt heen-liggend, zonder iets.

Onder het goor-witte kamerboven-vlak is het. In het hoofd, dat zoo stil op de jas staat, in het vaal-en-leêg-van-niet-te-zien hoofd-binnen, in de suizend-mistende vlak-bij-stilte-kist, boven-tusschen het ooren-suis-loei-ruischen als van een heele verre machinen-stad, op de gladde vlakke zwart-waterhelling, tusschen de aan en aan ploffende grijs-lila stoomruikers en -pluimen van de randen, sliert het zacht kruip-vloeyend langzaam donker-rood, bruin, donker-blauw en zwart.

Zacht-plots vleugelen de oogen-blaadjes neêr, van-onderen gloed-geel, dan rooderig rood, dan een groot, vaal-licht-rood, van-voren, met de lichtjes-schimmetjes snel ver-bleek-dwijnend, iets daar je voorbij rijdt. In de laagte voelen de lippen zich tastbaar-week, dierlijk.

Groot wenden de vreemde handen op, neêr. De beenen in de diepte, weg en wetenloos.

Het is zoo stil boven de leêge borst. Een holle pop is het lichaam, hoog vol-uit en af-gerond geheel en los, op zich zelf, met alle zijn kromme, rondende, harde wandjes. De oog-blaadjes vlinder-ritselen.

Buiten, de hel-blauw geel-zilver-tinteling, sprankelend de gesprenkelde licht-drup-dag. Min het alomme-licht-mooi van den dag, droog, kil-blauw, duidelijk en klein. De dag een korte kamer met flauwe lamp. De groote duister-zwarte mist van de leêge stilte staat, in al-door-maar-verdere wijdte staat onbewegelijk in de al-hoogte gestard. De blauwe en roode vanen met hun duistere pracht hangen donker heel hoog en stijf en stil daarin. Achter de zwart-vaal-schemerende stilte-hoog-nacht is het groot-helle licht heen-geduisterd, heen als een samene zon-vogel-vlucht achter het gebergte.”

Lodewijk van Deyssel (22 september 1864 - 26 januari 1952)

De Britse schrijfster Fay Weldon werd geboren op 22 september 1931 in Alvechurch, Engeland. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor Fay Weldon op dit blog

Uit: Habits of the House

“6.58 a.m. Tuesday, 24th October 1899
IN LATE OCTOBER of the year 1899 a tall, thin, nervy young man ran up the broad stone steps that led to No. 17 Belgrave Square. He seemed agitated. He was without hat or cane, breathless, unattended by staff of any kind, wore office dress – other than that his waistcoat was bright yellow above smart striped stove-pipe trousers – and his moustache had lost its curl in the damp air of the early morning. He seemed both too well-dressed for the tradesman’s entrance at the back of the house, yet not quite fit to mount the front steps, leave alone at a run, and especially at such an early hour.
The grand front doors of Belgrave Square belonged to ministers of the Crown, ambassadors of foreign countries, and a sprinkling of titled families. By seven in the morning the back doors would be busy enough with deliveries and the coming and going of kitchen and stable staff, but few approached the great front doors before ten, let alone on foot, informally and without appointment. The visitor pulled the bell handle too long and too hard, and worse, again and again.
The jangling of the bell disturbed the household, waking the gentry, startling such servants who were already up but still sleepy, and disconcerting the upper servants, who were not yet properly dressed for front door work.
Grace, her Ladyship’s maid, peered out from her attic window to see what was going on. She used a mirror contraption rigged up for her by Reginald the footman, the better to keep an eye on comings and goings on the steps below. Seeing that it was only Eric Baum, his Lordship’s new financial advisor and lawyer, Grace decided it was scarcely her business to answer the door. She saw to her Ladyship’s comfort and no one else’s. Baum was too young, too excitable and too foreign-looking to be worthy of much exertion, and her Ladyship had been none too pleased when her husband had moved their business affairs into new hands.”

Fay Weldon (Alvechurch, 22 september 1931)

De Hongaarse dichter en schrijver György Faludy werd geboren op 22 september 1910 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 22 september 2010 en eveneens alle tags voor György Faludy op dit blog.

REFUGEE, 1940

Like our hosts, we thought the French army
was the mightiest under the sun.
And what did it show to the German Nazis?
Beaten backsides on the run.

The French distrust and despise us aliens  
for fleeing to their land for salvation.
It was their own deceit, not ours,
that callously brought down this nation.

They boast: defeat will bring them peace
(too bad for the Jews). Oh, hunky-dory...
Few of them know that it’s only the start
and very far from the end of the story.

The Nazis will settle into their homes.
They’ll drink their cellars dry, abuse
their women and, should they object,
treat their hosts as they treat the Jews.

Vertaald door Thomas Ország-Land

Silver Pirouettes

Your ankles grow deep-blue shadows for space,

the universe has you for its vault.

Palm trees sprout deep-green explosions behind

your shoulders. And the clock has stalled.

Your face is my reliable sundial,

the light in the window dances its ballet,

my May is jasmine in your armpit;

our nearest neighbor is the Milky Way.

Furniture swings with us like a circus trapeze

without the weight. Sometimes I look back:

dust lashes the five continents and seas,

but on your divine empire the sun never sets;

what we have here is melodious, oceanic peace

and up there the moon’s silver pirouettes.

Vertaald door Paul Sohar